Να ξαναθέσουμε επιτέλους το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής – Κώστας Λαπαβίτσας

 ‘‘Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες τίθεται επιτέλους ξανά το ζήτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής της χώρας και της Ευρώπης. Η κρίση της Ευρωζώνης στην ουσία χτυπάει τις βασικές δομές του καπιταλισμού και μας δίνει τη δυνατότητα για ριζοσπαστική αλλαγή.»

Συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα στο περιοδικό Εκτός Γραμμής( τ.29)  της Αριστερής Ανασύνθεσης

ΕΓ: Πώς εκτιμάς την τωρινή κατάσταση στην Ευρωζώνη; Υπάρχει στρατηγική εξόδου από τη μεριά των ηγεμονικών σχηματισμών της ΕΕ; Οι αποφάσεις για την «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση» τι θα σημαίνουν ιδίως για τους περιφερειακούς σχηματισμούς.

 Κ.Λ.: Στρατηγική με την έννοια μιας συντεταγμένης λύσης που θα περιλαμβάνει ευρωομόλογα και γενικευμένη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δεν υπάρχει. Συγκροτημένη αντίδραση από πλευράς κυρίαρχων χωρών όμως υπάρχει και είναι λάθος να νομίζουμε ότι η γερμανική άρχουσα τάξη δεν ξέρει τι κάνει. Η στρατηγική είναι να μην υποστούν το κόστος της κρίσης, να το μεταφέρουν μέσω της λιτότητας στους εργαζομένους των χωρών της περιφέρειας και να επιφέρουν τέτοιες θεσμικές αλλαγές στο σύστημα της Ευρωζώνης που θα ενισχύουν την ηγεμονία του γερμανικού σχηματισμού.  

 Δεν υπάρχει βέβαια καμία εγγύηση ότι θα πετύχει αυτή η στρατηγική. Είναι πιθανότερο να έχουμε ρήξη στην Ευρωζώνη, όχι απαραίτητα ολική κατάρρευση, όμως σίγουρα αλλαγή της μορφής, της σύνθεσης και του τρόπου λειτουργίας της. Οι αντιφάσεις της νομισματικής ένωσης είναι πολύ μεγάλες, ιδίως οι ανισορροπίες στην ανταγωνιστικότητα, τα πλεονάσματα και ελλείμματα. Δεν λύνονται με την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και η λιτότητα κάνει τα πράγματα πολύ δύσκολα.  

Πλήρης αναθεώρηση του Συντάγματος . Αλλαγή από τα κάτω – Σπύρος Ραυτόπουλος

Ο συνθέτης και συγγραφέας κ. Σπύρος Ραυτόπουλος, σε μία πρώτη συνέντευξή του στον ΗΧΩ 99.8 και τη Μαρία Τσαγκαράκη, ανέλυσε τις σκέψεις του για το πολιτικό σύστημα υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι αυτό που χρειάζεται, είναι πλήρης αναθεώρηση του Συντάγματος με ειδοποιό διαφορά πως η αλλαγή αυτή, πρέπει να επέλθει από τα κάτω, μέσω των διαδικασιών που οι εργαζόμενοι με τις κινητοποιήσεις τους σε κάθε χώρο δουλειάς θα αποφασίσoυν.

Ακούστε τη συνέντευξη : http://www.hxonews.gr/index.php/topika/3594-2012-03-29-09-06-09

 Ο Σπύρος Ραυτόπουλος είναι ίσως ευρύτερα γνωστός από τη συγγραφή (από κοινού με τον πιανίστα της jazz Μάρκο Αλεξίου) του περίφημου διδακτικού εγχειριδίου για την jazz που ήλθε για να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ελληνικής βιβλιογραφίας επί του θέματος πριν από αρκετά χρόνια. Είναι όμως ακόμη γνωστός από την πολύχρονη θητεία του στον χώρο της μουσικής εκπαίδευσης, (καθηγητής, διευθυντής και ιδρυτής ωδείων, πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Αναγνωρισμένων Μουσικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων), αλλά και ως αρχιμουσικός και ενορχηστρωτής της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Τελευταία, έντονη είναι η παρουσία του στο χώρο της διαδικτυακής αρθρογραφίας με πολιτική κυρίως θεματολογία .

Εικαστική παρέμβαση από το έργο της γλύπτριας Χριστίνας Σαραντοπούλου http://www.christinasaradopoulou.com/el/links.html

Ένας τρόπος υπάρχει να αλλάξουν τα πράγματα. Να μιλήσουν οι λαοί – Δημήτρης Καλτσώνης

‘’Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις οικονομικές και πολιτικές επιδιώξεις της και να σταθεροποιήσει το καθεστώς της, ήταν πάντοτε πρόθυμη να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Η παραχώρηση κυριαρχίας έλαβε και συνταγματική μορφή. Την εθνική κυριαρχία δεν την απεμπολεί ο ελληνικός λαός ούτε χάνεται από μόνη της. Είναι επιλογή της κυρίαρχης τάξης.’’

 Πάντα πρόθυμη η αστική τάξη να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία

 — Σε άρθρο σας με θέμα, »ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: η επικαιρότητα της λενινιστικής προσέγγισης» (περ.Ουτοπία, τευχ.96 (2011),σελ. 89-97) σημειώνετε χαρακτηριστικά: «ο Μαρξ στο Κεφάλαιο είχε ήδη επισημάνει τη μεταφορά υπερκερδών και υπεραξίας από τις λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες στις περισσότερο ισχυρές. Στην περίοδο της κρατικομονοπωλιακής βαθμίδας του καπιταλισμού παρατηρείται πιο έντονα το φαινόμενο αυτό. Έτσι ο Λένιν υποστήριξε ότι η ιμπεριαλιστική περίοδος του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται ακριβώς από την «εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη», και συγκεκριμένα από λίγες «εθνικοκρατικές ομάδες των χρηματιστών», από «μια χούφτα κράτη – τοκογλύφους». Σημείωνε επίσης ότι «ιμπεριαλισμός σημαίνει ότι το κεφάλαιο ξεπέρασε τα πλαίσια των εθνικών κρατών, σημαίνει επέκταση και επιδείνωση της εθνικής καταπίεσης πάνω σε νέα ιστορική βάση»». Αυτό έχει βάση στη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Θεωρείτε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε απώλεια ή εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και ένα είδος «οικονομικής κατοχής»;

 ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Νομίζω πως οι οδυνηρές για τον ελληνικό λαό εξελίξεις επιβεβαιώνουν στο ακέραιο τη λενινιστική ανάλυση. Είναι παραπάνω από προφανές ότι η ΕΕ και το ευρώ ενέτειναν την ανισομετρία στην ανάπτυξη, μεγάλωσαν το χάσμα ανάμεσα στις περισσότερο και στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες. Ο οικονομικός δρόμος που ακολούθησε και ακολουθεί η χώρα μας, πέρα από το βαθιά κοινωνικά άδικο χαρακτήρα του, συρρικνώνει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και ιδίως τη βιομηχανική και τεχνολογική της βάση, δημιουργεί νέα δεσμά εξάρτησης και καθυπόταξης της Ελλάδας, αυξάνει την απόσταση που τη χωρίζει από τις αναπτυγμένες χώρες.

Παραβιάζεται ευθέως η λαϊκή κυριαρχία – Γιώργος Ρούσης

 

»Στο βαθμό που παραβιάζονται αστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις και με την ευρύτερη έννοια το ίδιο το αστικό σύνταγμα, το οποίο εγώ θέλω να ξεπεραστεί –δεν μου είναι επαρκές- τα προστατεύουμε όχι ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί μας είναι χρήσιμα για να τα υπερβούμε. Άρα, στο βαθμό που θεωρούμε ότι δεν τηρήθηκε το σύνταγμα με την ψήφιση των μνημονίων, και πιστεύω ότι όντως συνέβει κάτι τέτοιο, προστατεύουμε το σύνταγμα όχι για να καταγγείλουμε απλώς ότι δεν τηρήθηκε αλλά για να αποτελέσει τη βάση που θα ξεπεράσουμε.»

Ζούμε μια δομική κρίση του καπιταλισμού

-Από την ώρα που εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, έγιναν αρκετές παρεμβάσεις από διανοουμένους. Ορισμένοι τάχθηκαν ακόμη και με ανοιχτή επιστολή υπέρ των μέτρων, κάποιοι άλλοι στάθηκαν, εξαρχής, απέναντι και κάποιοι τρίτοι προτίμησαν τη σιωπή. Επηρεάζουν την κοινή γνώμη οι παρεμβάσεις αυτές ; Οφείλουν να παρεμβαίνουν και πώς οι διανοούμενοι σε τέτοιες περιόδους;

-Γ. Ρούσης: Η ερώτηση τίθεται με όρους καθαρά ιδεαλιστικούς γιατί οι διανοούμενοι δεν είναι μια ενιαία κατηγορία ανθρώπων. Συνεπώς, δεν μπορώ ν’ απαντήσω εγώ για λογαριασμό των διανοουμένων γενικώς, γιατί υπάρχουν οι διανοούμενοι της αστικής τάξης, υπάρχουν οι διανοούμενοι που έχουν μια θολούρα και εκφράζουν απόψεις συγκεχυμένες, υπάρχουν και οι οργανικοί διανοούμενοι και οι διανοούμενοι της εργατικής τάξης.

Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΞΕΝΩΝ ΔΙΚΑΙΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ -Δημήτρης Καλτσώνης

 

 

»Ενώπιον, λοιπόν, του προφανούς, ότι δηλαδή η επιβολή ξένων δικαιικών προτύπων συνιστά πηγή κακοδαιμονίας για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού αλλά και παράγοντα καταρράκωσης της εθνικής κυριαρχίας, απαιτείται, κατά τη γνώμη μου, μια θεμελιώδης στροφή: σε οικονομικό, πολιτικό, νομικό-συνταγματικό επίπεδο. Είναι επιτακτικά αναγκαία για τον ελληνικό λαό η κατάκτηση της πλήρους οικονομικής και πολιτικής του κυριαρχίας. Η φωνή της επιστήμης πρέπει να ακουστεί πιο καθαρά. Όσοι θεραπεύουν τις κοινωνικές επιστήμες δεν μπορεί να αρκούνται στην ερμηνεία του κόσμου. Το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.»

 

Εισήγηση του Δημήτρη Καλτσώνη* στο Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21^ο αιώνα», Μάρτιος 2012

Στην κοινωνιολογία του δικαίου γίνεται λόγος για την πρόσληψη ή αποδοχή κατ’ άλλους (reception) ξένου δικαίου[1]. Με τον όρο αυτό νοείται η εισαγωγή και χρησιμοποίηση των νομοθετικών προτύπων των πιο προηγμένων, κατά κανόνα τουλάχιστον, κρατών από χώρες λιγότερο αναπτυγμένες οι οποίες επιχειρούν να εκσυγχρονιστούν. Διακρίνονται τέσσερις ειδικότερες περιπτώσεις: η αναβίωση παλαιού δικαίου, η εισαγωγή (ή, ορθότερα, αποδοχή) ξένου δικαίου, η επιβολή ξένου δικαίου και η μεταφύτευση ξένου δικαίου[2].

Από τις τέσσερις αυτές υποπεριπτώσεις οι δυο δεν είναι καθεαυτή πρόσληψη ξένου δικαίου. Η αναβίωση παλαιού δικαίου είναι μάλλον μια ιδιαίτερη περίπτωση. Τέτοιο είναι το παράδειγμα της αναβίωσης του ρωμαϊκού δικαίου και της αξιοποίησής του για τη συγκρότηση των σύγχρονων νομικών κανόνων. Εδώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε με πρόσληψη ξένου δικαίου. Το ρωμαϊκό δίκαιο αποτέλεσε μια καλή βάση για την επεξεργασία και διαμόρφωση των σύγχρονων νομικών ρυθμίσεων γιατί ήταν δίκαιο μιας αρκετά εμπορευματοποιημένης οικονομίας και, έτσι, ήταν κατάλληλο για τους σύγχρονους σκοπούς. Η μεταφύτευση δικαίου, όπως είναι το παράδειγμα του common law από τη Βρετανία στις ΗΠΑ, είναι επίσης μια ιστορική ιδιαιτερότητα και όχι κατά κυριολεξία πρόσληψη ξένου δικαίου.

Ο νικηφόρος αγώνας στην Coca-Cola 3E στη Θεσσαλονίκη

 

 Παράγοντες που οδήγησαν στο νικηφόρο αγώνα των απεργών της  Coca cola 3Ε στην Θεσσαλονίκη

Ο αγώνας των εργατών και των υπαλλήλων του χώρου, ο οποίος καθοδηγήθηκε από το σωματείο της επιχείρησης και την ομοσπονδία εμφιαλωμένων ποτών (ΠΟΕΕΠ), έληξε με νίκη των απεργών. Μετά από 42 ημέρες απεργίας, πέτυχαν την παύση εισαγωγών αντίστοιχων προϊόντων από τη Βουλγαρία, την επαναλειτουργία του εργοστασίου με όλους τους εργαζόμενους, χωρίς απολύσεις, καθώς επίσης να μη γίνει χρήση της νέας νομοθεσίας για μείωση μισθών και ανατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Μια πρώτη τοποθέτηση σχετικά με τους παράγοντες που οδήγησαν στο νικηφόρο αγώνα των απεργών είναι:

• Το συγκεκριμένο επιχειρησιακό σωματείο έχει κύρος στους εργαζόμενους του χώρου, συσπειρώνει τους εργάτες μαζί και τις οικογένειές τους και μπορεί να τους κινητοποιήσει. Πρόκειται για ένα σημαντικό παράγοντα που διαμορφώνει τις εξελίξεις σε μόνιμη βάση στο συγκεκριμένο κλάδο και αυτό σε αντίθεση με πλήθος σωματείων και δεν αναφερόμαστε στο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που είναι περίπου άμορφη μάζα από την άποψη του κύρους της ηγεσίας τους, τη συσπείρωση των εργατοϋπαλλήλων, τη λειτουργία τους κ.λπ.

Γιάννης Μπανιάς, η μάχη για την κομμουνιστική προοπτική-Στάθης Κουβελάκης

Αντίο στο  Γιάννη Μπανιά

Λονδίνο , 29 Μάρτη 2012

Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, όταν η απώλεια είναι τόσο πρόσφατη να μαζέψει κανείς τις σκέψεις του, με την ηρεμία και το καταστάλλαγμα που απαιτείται για κάτι τέτοιο. Ούτως ή άλλως η ιστορία της οποίας ο Γιάννης αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μένει ακόμη να γραφτεί. Τα όσα ακολουθούν είναι απλά κάποιες πρώτες, και αναπόφευκτα πρόχειρες επισημάνσεις, που γράφτηκαν με βασικό κίνητρο την πεποίθηση ότι ο πιο αναγκαίος, και δύσκολος ίσως, φόρος τιμής σε έναν αγωνιστή είναι αυτός που γίνεται με πολιτικούς όρους. Αυτός που, με άλλα λόγια, προσπαθεί να τοποθετηθεί πέρα από την απόλυτα αναγκαία έκφραση της συγκίνησης και της οδύνης, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιον με την βαθειά ανθρωπιά και την ευγένεια του Γιάννη, που αφήνει πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Και όμως, η πολιτική είναι το στοιχείο που νοηματοδοτεί την όλη ζωή κάθε αγωνιστή, και τέτοια ακριβώς ήταν κατ’εξοχήν η ζωή του Γιάννη Μπανιά, η ζωή ενός ηγετικού στελέχους του αριστερού και του κομμουνιστικού μας κινήματος.

RMF:»Ρήξη; Διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης».

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με  μια ιστορική επιλογή :να παραδοθεί  στις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωζώνης αντιμετωπίζοντας ένα ζοφερό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό μέλλον, ή να βρει το θάρρος να δράσει ,  αλλάζοντας τον εαυτό της και ίσως και την Ευρώπη. Σύντομα θα ξέρουμε την απάντηση.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο  ΑΑ ΛΙΒΑΝΗ ,η τελευταία μελέτη του RMF*  .που συντονίζεται από  τον καθ. Κώστα Λαπαβίτσα  ,με τίτλο: »Ρήξη; Διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης», των Κ.Λαπαβίτσα Α. Καλτενμπρούνερ, Ντ. Λίντο,Tζ Μίντγουει,  Τζ. Μίτσελ, Χ.Π. Παϊνσέιρα, Ε. Πίρες, Τζ. Πάουελ, Α. Στένφορς, Ν. Τέλες, Λ. Βατικιώτη

 Πρόκειται για την τρίτη μελέτη της επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (SOAS) , που έρχεται  να ολοκληρώσει την εικόνα της κρίσης στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ ,τα τελευταία τρία χρόνια  και να δώσει απαντήσεις  από την πλευρά του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας των πολιτών.

Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου και  μια σύντομη περίληψη των  σημαντικότερων σημείων  που αναλύονται στη μελέτη αυτή.

1. Για  να προλάβετε επιπτώσεις του τύπου ‘’Don’t cry for me Argentina…’’

του Χόρχε Μαρκίνι*

Σήμερα οι εναλλακτικές λύσεις δεν είναι εύκολες. Εντούτοις, το κόστος διατήρησης του status quo και αποδοχής των πιέσεων που προέρχονται από την προϊούσα κατάρρευση του παρόντος καθεστώτος είναι πολύ υψηλότερο από το να πει κανείς όχι και να προχωρήσει σε αλλαγές σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα, τις ανάγκες και τις προτεραιότητες. Οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να απαντούν σε βασικά δημοκρατικά ερωτήματα.

Ποιος θα πληρώσει για την κρίση; Ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες ενός εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος, συμπεριλαμβανομένων των μέσων πολιτικής, των διαθέσιμων πόρων και του ύψους των δημοσίων δαπανών;  H Ελλάδα μπορεί να λάβει άλλα μέτρα, αφού έχει το πλεονέκτημα άντλησης διδαγμάτων από την ιστορική εμπειρία. Η εξέγερση της Αργεντινής το 2001-2002, με την οποία έκλεισε μια μεγάλη περίοδος παρακμής, απομυθοποιεί την αντίληψη, που είναι σήμερα παρούσα σε όλη την Ευρώπη, ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις μπροστά στην συστημική καταστροφή, εκτός από την οικονομική προσαρμογή που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία και συντηρεί τη νομισματική ακαμψία.

Είναι γνωστό ότι μια οικονομική κρίση, ιδιαίτερα όταν είναι δριμεία, μπορεί να οδηγήσει σε αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού και στην κυριαρχία του δόγματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αν δεν υπάρξουν αντίβαρα που θα αποτρέψουν την οικονομική, χρηματοπιστωτική, πολιτική και κοινωνική αποδιοργάνωση,  οι επιπτώσεις μπορεί να μας οδηγήσουν πολύ πίσω. Ζούμε σε πολύ δύσκολους και περίπλοκους καιρούς, και οι προκλήσεις πρέπει αναπόφευκτα να αντιμετωπιστούν.

 2. Τα σημαντικότερα σημεία της μελέτης

 Η κρίση της Ευρωζώνης είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 ως αμερικάνικη κρίση στην αγορά ακινήτων, έγινε  παγκόσμια τραπεζική κρίση, μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση, και ως εκ τούτου οδήγησε σε κρίση του δημόσιου χρέους.

Το ευρώ είναι μια μορφή διεθνούς αποθεματικού νομίσματος που δημιουργήθηκε από μια ομάδα ευρωπαϊκών κρατών για να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα υπέρ των    Ευρωπαϊκών Τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στο πλαίσιο της χρηματιστικοποίησης

Kώστας Λαπαβίτσας-RMF: “Ρήξη; Διέξοδος από την Κρίση της Ευρωζώνης”

Σας παρουσιάζουμε αναλυτικά τα περιεχόμενα της μελέτης του Κώστα Λαπαβίτσα και των συνεργατών τού RMF : “Ρήξη; Διέξοδος από την Κρίση της Ευρωζώνης”εκδ.Λιβάνης 2012 , καθώς και ένα απόσπασμα από το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου(6.2)

Πίνακας περιεχομένων

 Κεφάλαιο1 Ανάμεσα στις Συμπληγάδες

1.1 Παγκόσμια αναταραχή
1.2 Το ευρώ: Μια νέα μορφή διεθνούς αποθεματικού νομίσματος

1.3 Το ευρώ διαμεσολαβεί την παγκόσμια κρίση στην Ευρώπη

Κεφάλαιο 2 Νομισματική Μη-Ένωση: Θεσμική δυσλειτουργία και σχέσεις εξουσίας

2.1 Η ΕΚΤ και τα όρια παροχής ρευστότητας
2.2 Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθεροποίησης βαδίζουν στα τυφλά

Κεφάλαιο 3 H λιτότητα αποτυγχάνει: Ταξικά συμφέροντα και θεσμικές  περιπλοκές
3.1 Ο «ενάρετος κύκλος» της λιτότητας: Ζημία χωρίς αποτέλεσμα
3.2 Απεγνωσμένη αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων

Κεφάλαιο 4 Φυγόκεντρη πίστωση: Εκ νέου ενίσχυση των δεσμών μεταξύ τραπεζών και εθνικών κρατών

4.1 Ενδυνάμωση των εθνικών χρηματοπιστωτικών σχέσεων

4.2 Οι ελληνικές τράπεζες έρχονται πιο κοντά στο ελληνικό κράτος

Κεφάλαιο 5 Η κοινωνική και πολιτική σημασία της ρήξης

5.1 Το περιεχόμενο της ρήξης

5.2 Πλευρές της αθέτησης πληρωμών

Κεφάλαιο 6 Αθέτηση πληρωμών και έξοδος: Κόβοντας τον γόρδιο δεσμό

6.1 Αθέτηση πληρωμών της Ελλάδας με παραμονή στην ΟΝΕ

6.1.1. Οι τράπεζες

6.1.2 Το πρωτογενές έλλειμμα

6.2 Αθέτηση πληρωμών της Ελλάδας και έξοδος από την ΟΝΕ

6.2.1 Μια κατάλληλη σύγκριση

6.2.2 Το χρέος

6.2.3 Οι τράπεζες

6.2.4 Το πρωτογενές έλλειμμα

6.2.5 Το νομισματικό πρόβλημα

6.2.6 Το πρόβλημα του συναλλάγματος

6.3 Αντί συμπεράσματος

 

6.2. Αθέτηση πληρωµών της Ελλάδας και έξοδος από την ΟΝΕ

Η αθέτηση πληρωµών µε πρωτοβουλία του οφειλέτη είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επέφερε την έξοδο από την ΟΝΕ. Το ελληνικό κράτος θα κήρυττε µονοµερή παύση πληρωµών του χρέους του, ανακοινώνοντας επίσης ότι θα σταµατούσε την αναγνώριση τόκων υπερηµερίας.

Θα προέκυπταν άµεσα προβλήµατα αναπλήρωσης του κεφαλαίου και της ρευστότητας των τραπεζών, χωρίς να υπάρχει άµεση πρόσβαση στους µηχανισµούς της ΕΕκαι της ΟΝΕ. Εποµένως, θα ήταν επιτακτική ανάγκη για την Ελλάδα να ανακτήσει τον άµεσο έλεγχο της νοµισµατικής πολιτικής. Θα ακολουθούσε η έξοδος από την ΟΝΕ, τροποποιώντας τους όρους βάσει των οποίων θα γινόταν και η αθέτηση πληρωµών.

Η αθέτηση πληρωµών µε πρωτοβουλία του οφειλέτη και η έξοδος από την ΟΝΕ είναι µια δύσκολη επιλογή για την Ελλάδα, ή και για οποιαδήποτε άλλη χώρα της περιφέρειας, για λόγους που εξηγούνται πιο κάτω. Αλλά το πρώτο ζητούµενο είναι να καθοριστεί το σηµείο αναφοράς βάσει του οποίου µπορούν να κριθούν οι επιπτώσεις τους.

 

6.2.1. Μια κατάλληλη σύγκριση

Το σηµείο αναφοράς δεν µπορεί σαφώς να είναι η κατάσταση πραγµάτων που επικρατούσε πριν από την κρίση. Η κατάλληλη σύγκριση είναι µε την πιθανή κατάσταση της χώρας εάν συνεχίζονταν οι πολιτικές λιτότητας στο πλαίσιο της ΟΝΕ, ακόµα και µετά από αθέτηση πληρωµών µε πρωτοβουλία του πιστωτή. Υποστηρίχτηκε προηγουµένως ότι το αποτέλεσµα θα ήταν πιθανότατα µια µεγάλη συρρίκνωση του ΑΕΠ, που θα την ακολουθούσε χαµηλή ανάπτυξη, µόνιµα υψηλά ποσοστά ανεργίας και χαµηλά εισοδήµατα. Θα υπήρχε επίσης απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και διάβρωση της δηµοκρατίας.

Επιβεβαίωση της εκτίµησης αυτής έχει προέλθει από αναπάντεχη πλευρά. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2011 υπήρξε διαρροή επίσηµου εγγράφου µε λεπτοµέρειες από µελέτη βιωσιµότητας του ελληνικού χρέους, που πραγµατοποιήθηκε για τα υψηλότερα κέντρα λήψης αποφάσεων εντός της ΕΕ και του ∆ΝΤ. Αναγνωρίζοντας ότι στην ελληνική οικονοµία έχει σηµειωθεί δραµατική κάµψη από το καλοκαίρι του 2011, το έγγραφο ανέµενε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 5,5% και 3% για τα έτη 2011 και 2012 αντίστοιχα. Ανέµενε δε ότι θα ακολουθούσε αύξηση ελαφρώς µεγαλύτερη του 2% ετησίως µέχρι το 2020, για να υποχωρήσει και πάλι σε ποσοστό περίπου 1,7% τη δεκαετία του 2030. Το αποτέλεσµα θα ήταν η Ελλάδα να λιµνάσει για είκοσι χρόνια. Η µελέτη δεν το ανέφερε µε σαφήνεια, αλλά είναι προφανές ότι η υψηλή ανεργία θα γινόταν µόνιµη πραγµατικότητα.

Τοίχους έχουμε, φυτά έχουμε , μόνο πότισμα χρειάζεται.

 

Θα ξαναχτίσουμε τις πόλεις μας.

 Εμπνευστής των κάθετων κήπων είναι ο Patrick Blanc, γάλλος βοτανολόγος και ερευνητής του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας. Ο Blanc ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο δημιουργεί οικοσυστήματα στα οποία μπορούν να αναπτυχθούν πάρα πολλά είδη φυτών ακόμη και σε μέρη που δεν φανταζόμαστε.

Ο κατακόρυφος κήπος στη Μαδρίτη που κατασκευάστηκε το 2008   ανέρχεται σε 4 ορόφους. Έχει 15.000 φυτά και  περισσότερα από 250 διαφορετικά είδη που το   μεγαλύτερο μέρος τους  είναι όλο το χρόνο ανθισμένα. Το κτίριο δίπλα του συνδυάζει τη σύγχρονη αρχιτεκτονική με την παλιά πρόσοψη ενός πρώην σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που χτίστηκε το 1899. Σήμερα στεγάζει τη γνωστή γκαλερί μεταμοντέρνας τέχνης Caixa Forum και έχει ανακαινιστεί από τους ελβετούς αρχιτέκτονες Herzog & de Meuron.

Οι κάθετοι κήποι αποτελούν μία από τις πλέον ενδεδειγμένες, καλαίσθητες και πράσινες λύσεις για τις πόλεις, ενώ παράλληλα, είναι και μία προσπάθεια δημιουργίας ισορροπίας του αστικού οικοσυστήματος.

 

Η κρίση χρυσή ευκαιρία για τους εργοδότες – Αριάδνη Αλαβάνου

Υποζύγια για την επίπλευση της Ευρωζώνης και των εργοδοτών εν μέσω κρίσης

Πηγή: http://www.aristerovima.gr/index.php

Τη Δευτέρα 26/3, που στην Ελλάδα κατέφθασε και πάλι η τρόικα για να συγκεκριμενοποιήσει τις περικοπές κρατικών δαπανών ύψους 11,5 δισ. ευρώ για τα έτη 2013-2014, η Α. Μέρκελ, σε συνέντευξή της στην εκπομπή Newsnight του BBC, δήλωσε πως, αλίμονο, “θέλουμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη”. Ο λόγος; Μα “αν επιτρέπαμε στην Ελλάδα να φύγει, όλος ο κόσμος θα ρωτούσε μετά ποιος είναι ο επόμενος”. Κατά συνέπεια η Ευρωζώνη θα “εξασθενούσε απίστευτα” με την έξοδο της Ελλάδας. “Θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτρέψουμε στην Ελλάδα να φύγει. Γι΄ αυτό θα είμαστε ξεκάθαροι με την Ελλάδα, θα πούμε: ΄Εάν θέλεις να είσαι μέλος του κοινού νομίσματος πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και εμείς πάντα θα σε υποστηρίζουμε”.

Όπως όλοι αντιλαμβάνονται δεν θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για το “καλό της”, όπως υποστηρίζουν οι εγχώριοι τροϊκανοί, αλλά για να μην πληγεί η ίδια η Ευρωζώνη από την έξοδό της. Επιπλέον η “δουλειά” της Ελλάδας για να μην “εξασθενήσει απίστευτα” η Ευρωζώνη είναι να εφαρμόζει τις επιβεβλημένες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές προς τη λαϊκή πλειοψηφία, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Εξάλλου η Μέρκελ το έχει πει “Πώς θα ανταγωνιστούμε τις αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Βραζιλία, αν δεν ρίξουμε το εργατικό κόστος;” Και η Λαγκάρντ έδειξε προς τους μισθούς Κροατίας. Ταυτόχρονα, η “δουλειά” της ηγεσίας της Ευρωζώνης είναι διατηρεί ένα νόμισμα αρκούντως φθηνό για τις εξαγωγές των Γερμανών βιομηχάνων, να εξασφαλίζει στη Γερμανία [όπως και σε άλλες πλεονασματικές χώρες] σχεδόν μηδενικά επιτόκια για το χρέος της και εκατομμύρια σε τόκους για τα δάνεια που επιβάλει στην Ελλάδα. Εξ ου και το “θα ήταν τεράστιο πολιτικό λάθος να επιτρέψουμε στην Ελλάδα να φύγει”. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής η Γερμανίδα καγκελάριος.

Ο φόβος της δημοκρατίας – Σπύρος Ραυτόπουλος

 

(από το τριμηνιαίο περιοδικό ΘΕΣΕΙΣ, τεύχος 118, Ιανουάριος-Μάρτιος 2012)

Πηγή: http://nodebtnoeuro.wordpress.com/

Η διάδοση της αστικής φιλελεύθερης μυθολογίας και η διαφύλαξη της πολιτικής τελετουργίας που έχουν ανατεθεί στους τελετάρχες του κοινοβουλευτισμού και τους μάγους της πολιτικής επιστήμης συντελείται κυρίως μέσω της διαστρέβλωσης τριών εννοιών, της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσηςκαι της νομιμοποίησης . Νοηματικές αντιμεταθέσεις, αναβαπτισμοί, ¹ μίξεις, αφαιρέσεις, γενικεύσεις και άλλα γλωσσικά παιχνίδια και ιδεολογικά τεχνάσματα έχουν εδώ και αιώνες τεθεί στην υπηρεσία της πολιτικής προπαγάνδας που σκοπό της έχει να παρουσιάζει – προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ – ως δημοκρατία κάθε πολίτευμα που διατηρεί μια στοιχειώδη απόσταση από τον ολοκληρωτισμό.

Ένα βασικό θεωρητικό εργαλείο πρόκλησης της εν λόγω σύγχυσης υπήρξε η μετατροπή του όρου δημοκρατία από είδος σε γένο ς, όπως δείχνει η προσθήκη επιθετικών προσδιορισμών (αντιπροσωπευτική, προεδρική, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη, ανταγωνιστική, συναινετική, αστική, άμεση κ.λπ.). Η θεωρητική κατηγοριοποίηση μέσω τέτοιων προσδιορισμών παρέχει στην εξουσία το απαραίτητο επιστημονικοφανές άλλοθι για μια πολύ βολική νόθευση της αυθεντικής ιδέας. Η δημοκρατία σε επίπεδο γλωσσικό μετατράπηκε σε υπερώνυμο που περιλαμβάνει πλέον πλήθος υπωνύμων. Σε επίπεδο εννοιολογικό υπέστη τέτοια αποδομητική ερμηνευτική μεταχείριση ώστε ορισμένα «είδη» του «γένους» δημοκρατία, τα οποία εξετάζονται από την πολιτική θεωρία, να έχουν ελάχιστα γνωρίσματα συμβατά με το αυθεντικό περιεχόμενο της ιδέας.

Η αλλοίωση της έννοιας ιστορικά συντελέστηκε με τη συρρίκνωση της σημασίας είτε του πρώτου είτε του δεύτερου συνθετικού του όρου. Από τη μία ήταν ο δήμος που ως μέγεθος περιοριζόταν αριθμητικά στις ως επί το πλείστον μικρές διαστάσεις που του επέτρεπε κάθε ιστορική περίοδος, κοινωνικοπολιτικό σύστημα και γεωπολιτική επικράτεια. Δήμος δεν θεωρείτο ποτέ ολόκληρη η κοινωνία, άρα πολιτική συμμετοχή είχαν μόνο συγκεκριμένα κοινωνικά υποσύνολα. Είναι γνωστό π.χ. ότι μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα δικαίωμα ψήφου είχε λιγότερο από το 50% του γενικού πληθυσμού, ενώ το αντίστοιχο δικαίωμα των γυναικών κατακτήθηκε μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα. Αλλά πολύ πριν συμβεί αυτή η προοδευτική μεταβολή είχε ήδη συρρικνωθεί το πολιτικό νόημα της ψήφου. Έτσι, το δεύτερο συνθετικό του όρου, το ρήμα κρατέω, που σημαίνει έχω εξουσία, κυβερνώ, έχω κυριότητα, είχε ήδη χάσει προ πολλού το πραγματικό του νόημα, που εν προκειμένω είναι αυτό της άμεσης συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και του καθορισμού του πολιτικού περιεχομένου, και είχε αποκτήσει περίπου συμβολική χροιά. Με απλά λόγια οι άνθρωποι που αποφασίζουν έγιναν περισσότεροι, αλλά αυτά για τα οποία έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν είναι πλέον αμελητέα, και άρα η αξία της θεσμισμένης πολιτικής τους παρέμβασης ελαχιστοποιείται. Έχουμε μεγέθυνση της μιας συνιστώσας και συρρίκνωση της άλλης, κάτι που αντανακλάται και στη αυθαίρετη χρήση του όρου. Η αυθαιρεσία αυτή και η απονοηματοδότηση την οποία συνεπάγεται, ενθαρρύνθηκε από την επίσημη ρητορεία μιας αυτονομημένης και αυθαιρετούσας εξουσίας τελούσας υπό τις ευλογίες μιας πολιτικής επιστήμης που σε μεγάλο μέρος της παραμένει ασφαλώς ταξικά προσανατολισμένη.

27 Μαρτίου -Παγκόσμια ημέρα θεάτρου (video: σπάνιο απόσπασμα)

 

Του Ιάκωβου Καμπανέλλη

 video:http://www.greektube.org/content/view/143406/2/

 http://youtu.be/nxKZNppM4zA

Ενα σπάνιο απόσπασμα και πλάνα από την παράσταση «Το μεγάλο μας Τσίρκο»,  με την Τζένη Καρέζη  και τον Κώστα Καζάκο .

Παίχτηκε στο θέατρο Αθήναιον μεσούσης της δικτατορίας ,το 1973

Άμεση δημοκρατία, αυτοδιαχείριση, αλληλέγγυα συνεργατική οικονομία

Εκδήλωση-Συζήτηση

Πέμπτη, 29 Μαρτίου, 7:30 μ.μ. στο Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα (Λαμπηδόνα, Άλσος Αγίας Τριάδας)

Ομιλητές:

Λέτα Ζωτάκη, πρόεδρος νοσοκομειακών γιατρών Κιλκίς – μέλος της συνέλευσης της κατάληψης του νοσοκομείου Κιλκίς

Σταύρος Σταυρίδης, καθηγητής Ε.Μ.Π.

Γιώργος Φούφας, ελεύθερος αγροτοδιατροφικός συνεργατισμός Γερανία

 Κώστας Χαριτάκης, εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Διοργάνωση: εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

«Μνημονιακές» πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο

των  Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή ΔΠΘ και Ευτυχίας Αχτσιόγλου, δικηγόρου

Ακόμη και οι θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα αυτή νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκ των άνω επιβαλλόμενη συμπερίληψη στα συνταγματικά κείμενα της επιταγής για μηδενικά ελλείμματα. Περνάμε έτσι σε ένα φαινόμενο «νεοσυνταγματισμού» που ουσιαστικά συνιστά άρνηση του συνταγματισμού: κανόνες αυξημένης τυπικής ισχύος αποτυπώνουν και με αυτό τον τρόπο παγιώνουν μια μόνο οικονομική πολιτική αποστερώντας τον κυρίαρχο λαό από την δυνατότητα να επιλέξει οποιαδήποτε άλλη. Από την άποψη αυτή, η συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, μέσω της καθιέρωσης συνταγματικών ορίων επί των ελλειμμάτων, δεν παραβιάζει μόνο την αρχή του Κοινωνικού Κράτους, αλλά και τη Δημοκρατική Αρχή. Είναι προφανές ότι στο πλαίσιο αυτής της νεοφιλελεύθερης “ορθολογικότητας” η αρχή του κοινωνικού κράτους δε χωρά, διότι η ίδια η αναδιανεμητική του λειτουργία δεν μπορεί γίνεται ανεκτή από το νέο Λόγο.

Περιεχόμενα άρθρου

1. Εισαγωγικά. 2

2. Η αναπροσαρμογή του οικονομικού Συντάγματος σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση  4

3. Οι επεμβάσεις στο συλλογικό Εργατικό Δίκαιο: Απορρύθμιση και αντισυνταγματικοί περιορισμοί της συλλογικής αυτονομίας. 7

3.1 Υπονόμευση της συλλογικής αυτονομίας. 7

3.2 Κατάργηση της αρχής της εύνοιας. 143

3.3 Υποβάθμιση του θεσμικού ρόλου της διαιτησίας. 177

4. Η αμφισβήτηση των εγγυήσεων του ατομικού Εργατικού Δικαίου. 21

4.1 Περικοπές αποδοχών και αμφισβήτηση του κατώτατου νόμιμου μισθού  22

4.2 Ενίσχυση των άτυπων και ευέλικτων μορφών εργασίας. 24

4.3 Η εργασιακή εφεδρεία. 30

5. Η προσπάθεια επιβολής διαρκούς κατάστασης ανάγκης. 33

6. Συμπερασματικά: Το κοινωνικό κράτος απέναντι στο φονταμενταλισμό της αγοράς  35

Funnel Wall : Ο τοίχος ορχήστρα !

Η Neustadt Kunsthofpassage είναι μια συνοικία στη Δρέσδη της Γερμανίας, γνωστή  ως η «συνοικία των φοιτητών». Οι κάτοικοι ενός κτιρίου της περιοχής , φανατικοί λάτρεις της μουσικής,  αποφάσισαν να «μετατρέψουν» τον εξωτερικό τοίχο της πολυκατοικίας τους σε… ορχήστρα!

Πιο συγκεκριμένα, κάλυψαν ολόκληρη την επιφάνεια με υδρορροές και χοάνες σε σχήμα μουσικών οργάνων και όταν η βροχή αρχίζει να πέφτει, αυτό το πολύχρωμο σύστημα αποστράγγισης «αιχμαλωτίζει» το νερό και μετατρέπει τον τοίχο σε εκπληκτική μουσική μπάντα, την οποία θα ζήλευε κάθε μαέστρος!

Αυτό συμβαίνει καθόλη τη διάρκεια της βροχής, όπου ανάλογα με τη δύναμη, την πυκνότητα και την ένταση των σταγόνων αναπτύσσονται κάθε φορά διαφορετικές μουσικές συνθέσεις, ενώ όσο βρέχει η γειτονιά πλημμυρίζει με εκπληκτικούς ήχους.

Το Funnel Wall (όπως έχει ονομαστεί ο πρωτότυπος αυτός… μουσικός τοίχος)… «παίζει» σλόου αλλά και γρήγορα κομμάτια και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοπερίεργα κτίρια στην περιοχή, όπου πλήθος κατοίκων περιμένει πώς και πώς τις μεγάλες καταιγίδες!!!

Designed by artists Annette Paul, Christoph Roßner and André Tempel,

 http://archporn.wordpress.com/2009/02/06/funnel-wall-kunsthofpassage-dresden-deutschland/

Οι συνέπειες του δεύτερου Μνημονίου- Στέργιος Σκαπέρδας

 

Παρά τις θριαμβολογίες για την επιτυχία του PSI, η χώρα πλέον μπαίνει σε μια πολύ διαφορετική φάση της κρίσης, με ακόμη στενότερες οικονομικές και πολιτικές επιλογές από αυτές που είχε μέχρι τώρα. Η λιτότητα -κι επομένως η ύφεση- θα συνεχισθεί και το μέλλον φαίνεται ζοφερό, χωρίς ενδείξεις για το πώς θα έρθει η οικονομική ανάκαμψη και χωρίς ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση.

Μέχρι πρότινος ο δημόσιος διάλογος ήταν περισσότερο για τους υπαρκτούς και ανύπαρκτους κινδύνους μιας «άτακτης» χρεοκοπίας και εξόδου από την Ευρωζώνη και σχεδόν καθόλου για το τι θα συμβεί μετά το PSI και την εφαρμογή του δεύτερου Μνημονίου. Με τις επερχόμενες εκλογές, είναι αναγκαίο να ανοίξει δημόσιος διάλογος για την πραγματική κατάσταση της χώρας. Περιληπτικά, μερικές σημαντικές συνέπειες των πρόσφατων εξελίξεων είναι οι εξής:

 • Στην καλύτερη περίπτωση το δημόσιο χρέος θα κατεβεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020, υψηλότερο από όσο ήταν στην αρχή της κρίσης όταν η Ελλάδα σταμάτησε να χρηματοδοτείται από τις διεθνείς αγορές. Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν θεωρεί τέτοιο επίπεδο χρέους βιώσιμο, δηλαδή η κανονική πληρωμή ακόμη και μόνο των τόκων θα σημαίνει συνεχή συρρίκνωση του εθνικού εισοδήματος και ακόμη χαμηλότερη δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους στο μέλλον.

Συνέλευση για μια ανεξάρτητη ταξική εργατική κίνηση

Σε συνέλευση προχωρά η Πρωτοβουλία για μια Ανεξάρτητη Ταξική Κίνηση την Τετάρτη 28 Μαρτίου στις 6.30 μ.μ. με θέμα:

«Η παρέμβαση του εργατικού κινήματος μετά το δεύτερο Μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση».

 Η συνέλευση πραγματοποιείται στην Αίθουσα Λογιστών (Κάνιγγος 27, 5ος όροφος).

Aλλαγές στo τοπίο της αγοράς εργασίας, με μειώσεις μισθών μέσω ατομικών συμβάσεων

Μειώσεις μισθών έως 20% μέσω ατομικών συμβάσεων. Υποχρεωτική από την 1ης Απριλίου η πληρωμή αποδοχών και εισφορών μέσω των τραπεζών. Σε μειώσεις μισθών έως 20% προχώρησαν οι επιχειρήσεις από τις 14 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με δειγματοληπτικά στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας.

Ειδικότερα, σε 45 επιχειρήσεις άνω των 50 ατόμων, έγιναν επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις μισθών 20,04% και σε 3.231 μικρές επιχειρήσεις με προσωπικό κάτω από 5 εργαζομένους υπέβαλαν στο ΣΕΠΕ καταστάσεις προσωπικού με μειώσεις 20,63%, κατά μέσον όρο, μέσω ατομικών συμβάσεων. Οι μειώσεις αυτές αφορούν περίπου 15.000 εργαζόμενους. Το τοπίο στην αγορά εργασίας αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς και είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα μήνα από την εφαρμογή του νόμου έχουν υπογραφεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη 45 επιχειρησιακές συμβάσεις ενώ την περίοδο Οκτωβρίου 2011- Φεβρουαρίου 2102 είχαν υπογραφεί 65 επιχειρησιακές συμβάσεις σε όλη τη χώρα

Στο μεταξύ, το υπουργείο Εργασίας προωθεί για ψήφιση στη Βουλή ρύθμιση στην οποία προβλέπεται ότι από τις αρχές Οκτωβρίου οι επιχειρήσεις που είναι συνεπείς στην καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών θα έχουν όφελος μείωση κατά 5% των ασφαλιστικών εισφορών. Από την 1η Απριλίου, η καταβολή των αποδοχών και των ασφαλιστικών εισφορών θα γίνεται υποχρεωτικά μέσω τραπέζης και ταυτόχρονα με την πληρωμή των αποδοχών, έτσι ώστε να ελέγχεται αν αποδίδονται οι εισφορές, οι οποίες αντιστοιχούν στους καταβαλλόμενους μισθούς.

http://www.kathimerini.grμε πληροφορίες από ΑΜΠΕ

Απόστολος Καψάλης: Αν δεν αντιδράσουν τα συνδικάτα, θα αντισταθούν οι εργαζόμενοι

Η ενδεδειγμένη αντίδραση των συνδικάτων στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται για τον κόσμο της εργασίας είναι η χωρίς αυταπάτες νομιμότητας γενικευμένη εξέγερση για την ανατροπή των μεθοδεύσεων της τρόικας και της κυβέρνησης. Αν δεν το κάνει αυτό το οργανωμένο κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε θα το κάνει το ανοργάνωτο, ή το ‘αυτοοργανωμένο’. Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα σε αυτή την κατεύθυνση θα κινηθούν εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους» σημειώνει στην «Αυγή» της Κυριακής ο σύμβουλος εργασιακών σχέσεων Απόστολος Καψάλης.

Όπως εξηγεί, σήμερα έχουμε «μια πλήρη ανατροπή όλου του πλαισίου που αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας από την αρχή μέχρι το τέλος, από την ελεύθερη διαπραγμάτευση μέχρι τον ΟΜΕΔ. Έχουμε πλήρη ανατροπή στο πεδίο των συλλογικών εργασιακών σχέσεων. Η εργοδοτική πλευρά με συνεργό το κράτος δεν επιθυμεί πλέον να συνδιαλέγεται και να συνεργάζεται, όπως παλιά, με τους φορείς συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων. Θα επιδιώκει συμφωνίες επιλεκτικά, με τρόπο που να νομοθετούνται αντεργατικές πολιτικές όπου μπορεί. Αυτό το έχουμε ήδη δει σε 2 3 περιπτώσεις στους σεκιούριτι, στις ζωοτροφές, στη ΝΕΟΓΑΛ, αλλά θα το δούμε να γενικεύεται πολύ σύντομα με την εφαρμογή των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων. Από τη μια εργοδότες όπως είναι τραπεζίτες αποποιούνται τον χαρακτήρα εργοδοτικής οργάνωσης και από την άλλη θα δούμε μια ύποπτη, θα έλεγα, προθυμία συνεργασίας με νεοσύστατα σωματεία σε επίπεδο επιχείρησης».

Δευτέρα, 26 Μαρτίου ’12 – Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης

Εκδήλωση : Δευτέρα 26 Μαρτίου στις 7:30μ.μ. στην Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης,

Θέμα: «Εργατικά δικαιώματα & αγώνες την εποχή του μνημονίου»…

Συμμετέχουν:

Νάσος Πετράκης (Σωματείο εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία)

Χάρης Μανώλης (Σωματείο εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία)
Αντώνης Σταματόπουλος (Σωματείο εργαζομένων Μετρό)
Αφροδίτη Πολίτη (δημοσιογράφος Ελευθεροτυπίας)
Απόστολος Καψάλης (ερευνητής Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ)

Πληροφορίες: Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, Ελ. Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, στάση τραμ Αιγαίου, http://ergatikilesxi.wordpress.com

Charles Robert Darwin (1809 – 1882)

Η Ευρωζώνη ανάμεσα στη λιτότητα και την αθέτηση πληρωμών – Αργεντινή και Ρωσία

Από το 2o ριπόρτ του RMF- Φθινόπωρο 2010

Συγγραφείς: Κ. Λαπαβίτσας, Α. Καλτενμπρούνερ, Γ. Λαμπρινίδης, Ντ. Λίντο, Τζ. Μίντγουέι, Τζ. Μίτσελ, Χ. Π. Παϊνσέιρα, Τζ. Πάουελ, Ε. Πίρες, Α. Στένφορς, Ν. Τέλες

Παράρτημα Α: Η τελευταία κρίση – Αργεντινή και Ρωσία

Η κρίση στην περιφέρεια της Ευρωζώνης είναι απλώς η τελευταία σε μια μακρά σειρά αυτόνομων κρίσεων χρέους τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις διαβεβαιώσεις για προώθηση της σύγκλισης του κατά κεφαλήν εισοδήματος και του επιπέδου ζωής, στην πράξη δημιούργησε μια οξεία διπολική δομή πυρήνα και περιφέρειας, ακόμη και αν δεν λάβουμε υπόψη την ευρύτερη περιφέρεια στην Ανατολική Ευρώπη. Τα προβλήματα του χρέους στην περιφέρεια της Ευρωζώνης έχουν μια εγγενή ομοιότητα με αυτά της παγκόσμιας περιφέρειας. Συνεπώς θα αποδειχθεί διδακτική μια σύντομη αναδρομή στις αυτόνομες κρίσεις χρέους της Αργεντινής και της Ρωσίας στα πρόσφατα χρόνια.

Στις 24 Δεκεμβρίου του 2001 η Αργεντινή ανακοίνωσε την αναστολή πληρωμών σχεδόν για το σύνολο του δημοσίου χρέους της ύψους 144 δις δολ.  Η σταθερή ισοτιμία συναλλάγματος, η οποία έδενε το αργεντίνικο πέσο με το δολάριο, εγκαταλείφθηκε λίγους μήνες αργότερα. Το ΑΕΠ κατέρρευσε κατά 11% το επόμενο έτος. Ωστόσο η οικονομία της Αργεντινής ανέκαμψε, συντηρώντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης 8%-9% από το 2003 έως το 2007, ενώ το κατά κεφαλήν ΑΕΠ επανήλθε στα προ της κρίσης υψηλά επίπεδα το 2008. Οι διεθνείς χρηματαγορές ξανάνοιξαν για την Αργεντινή το 2006, με την πώληση πενταετών ομολόγων αξίας 500 εκατ. δολαρίων.

Δύο χρόνια νωρίτερα η Ρωσία είχε επίσης αθετήσει τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους της, οδηγώντας σε μια άμεση υποτίμηση το ρούβλι. Μέσα σε διάστημα μηνών η οικονομία επανήλθε σε ανοδικούς ρυθμούς, αναπτυσσόμενη ραγδαία σχεδόν για μια δεκαετία. Η Ρωσία αντιμετώπιση την κρίση σαφώς καλύτερα από την Αργεντινή. Η σύγκριση των εμπειριών των δύο χωρών που ακολουθεί, αξιοποιείται στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις αυτόνομες κρίσεις χρέους της Ευρωζώνης.

Η συμφωνία της Ουάσινγκτον φέρνει την καταστροφή στο Μπουένος Άιρες

 Το 1991 η Αργεντινή υιοθέτησε το «Πλάνο Μετατρεψιμότητας» (Convertibility Plan) το οποίο περιελάμβανε την απελευθέρωση εμπορίου και κεφαλαίων, την ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας, αυστηρή νομισματική πολιτική και ,πάνω απ’ όλα, το δέσιμο του πέσο στο αμερικανικό δολάριο σε βάση ένα προς ένα, υπό την επιτήρηση ενός νομισματικού συμβουλίου.25 Η χώρα διένυσε τη δεκαετία του ’90 ακολουθώντας τις συνταγές της Συμφωνίας της Ουάσινγκτον (Washington Consensus), με την ήπια έγκριση και εκτεταμένη οικονομική στήριξη του ΔΝΤ.26 Οι αρχικές ανταμοιβές έδειχναν ουσιαστικές καθώς σταμάτησε ο υπερπληθωρισμός και ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης τα έτη 1991-1998 έφτασε το 6%.27

Οι καθαρές εισροές κεφαλαίου έφτασαν τα 100 δις δολ. την περίοδο 1992-1999.28 Η διαφαινόμενη επιτυχία μετέτρεψε την Αργεντινή  στην προσφιλή αναπτυσσόμενη οικονομία, παράδειγμα προς μίμηση.29  Η συνεχιζόμενη στήριξη από το ΔΝΤ, βελτίωσε τους όρους δανεισμού για την Αργεντινή, καθώς οι δανειστές πίστευαν ότι το Ταμείο δεν θα άφηνε μια τέτοια χώρα πρότυπο να καταρρεύσει.30

Εκ των υστέρων, είναι προφανές ότι η μακροοικονομική σταθεροποίηση ήταν μάλλον προϊόν καλής τύχης παρά καλής πολιτικής. Τα χαμηλά επιτόκια των ΗΠΑ είχαν συγκρατήσει την ανατίμηση του δολαρίου, και η ανάκαμψη στις ΗΠΑ στα ’90 έδωσε ώθηση στη Λατινική Αμερική.  Όταν η αξία του δολαρίου άρχισε να ανεβαίνει σταθερά από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, η σταθερή ισοτιμία δολαρίου-πέσο μετετράπη σε θηλιά για την οικονομία της Αργεντινής. Μετά την κρίση του 1998 στη Ρωσία, η Βραζιλία προχώρησε σε υποτίμηση κατά 70% τον Ιανουάριο του 1999, δυσχεραίνοντας περαιτέρω τους εμπορικούς όρους για την Αργεντινή.31 Το πέσο ήταν πια εξαιρετικά υπερτιμημένο, έως και 55% βάσει των εκτιμήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας.32 Αποπληθωρισμός και πτώση παραγωγής μπήκαν στο προσκήνιο.

Μουσική στον τοίχο

Η επανάσταση στον καιρό του Διαδικτύου -Β’

του  Ροντόλφο Μονατσέλι

Την ιδέα την πήραμε από ένα ενδιαφέρον άρθρο  του Μάλκομ Γκλάντγουελ, που δημοσιεύτηκε  στο «The New Yorker, με τίτλο» Small Change’’ .Το άρθρο εξετάζει τη σχέση μεταξύ των λεγόμενων ιστότοπων  κοινωνικής δικτύωσης,  από το Facebook ως το Twitter, και εστιάζει στις  πρόσφατες αναταραχές στη Μέση Ανατολή.

 Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με τις λαϊκές εξεγέρσεις στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Ξεκινώντας από τις θέσεις του Γκλάντγουελ, θα προσπαθήσουμε να ανοίξουμε  μια συζήτηση σχετικά με το τι είναι τα κοινωνικά δίκτυα και ποιό θετικό ή αρνητικό ρόλο  μπορούν να έχουν. Θα προσπαθήσουμε  να μην καταλήξουμε στα συνήθη τελικά συμπεράσματα, που χαρακτηρίζουν μια ορισμένη διανόηση,  που βλέπει στην τεχνολογία τη λύση για όλα τα δεινά της κοινωνίας, αλλά ούτε σε εκείνα  της επαναστατικής καθαρότητας  που αρνείται να έρθει αντιμέτωπη με τη  πραγματικότητα και να χειριστεί τα   εργαλεία που έχει στην διάθεσή της και που είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσει.

 Το άρθρο του Γκλάντγουελ, είναι πραγματικά ενδιαφέρον από την άποψη αυτή, δεδομένου ότι βλέπει τους ιστότοπους  κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook ή το Twitter  ως  αυτό που πραγματικά είναι: σημαντικά εργαλεία  επικοινωνίας, αλλά όχι τα μοναδικά μέσα  επαναστατικού ακτιβισμού και πολιτικής στράτευσης.

Το Facebook,το Twitter και η πολιτική στράτευση. Α’

Αντί προλόγου

Δευτέρα, 1η Φεβρουαρίου 1960, 4.30 το απόγευμα. Τέσσερις φοιτητές κάθισαν στον πάγκο του  εστιατορίου  Γούλγουορθ  στο  κέντρο της πόλης  Γκρίνσμπορο , στη Βόρεια Καρολίνα.  Ήταν πρωτοετείς φοιτητές στο  Βόρεια Καρολίνα A. & T., ένα  κολέγιο για μαύρους, ένα μίλι  μακριά.

‘’Θα ήθελα ένα φλιτζάνι καφέ, παρακαλώ,» είπε ο ένας από τους τέσσερις , ο  Έιντζελ Μπλερ, στη σερβιτόρα.

‘’Δεν σερβίρουμε νέγρους εδώ, ’’ απάντησε εκείνη.

Το  πάγκος του εστιατορίου είχε το σχήμα ενός μεγάλου Γ , όπου  μπορούσαν  να καθίσουν  εξήντα έξι άτομα, με ένα σνακ μπαρ για όρθιους στο ένα άκρο. Τα καθίσματα ήταν για τους λευκούς. Το σνακ μπαρ ήταν για τους μαύρους. Μία  άλλη  υπάλληλος, μια μαύρη γυναίκα που εργαζόταν στις ψησταριές,  πλησίασε τους φοιτητές  και προσπάθησε να τους προειδοποιήσει να φύγουν . «Φέρεσαι ανόητα, βλάκα!», είπε. Δεν μετακινήθηκαν. Γύρω στις  5.30μμ , οι πόρτες του  καταστήματος έκλεισαν. Οι τέσσερις ακόμη ακίνητοι. Τελικά,  έφυγαν από μια πλαϊνή πόρτα. Έξω, ένα μικρό πλήθος είχε συγκεντρωθεί. «Θα γυρίσω αύριο, με όλο το Κολέγιο,» είπε  ο ένας από τους φοιτητές.

O άνθρωπος εργαλείο

Caleb dulock

Η νέα δανειακή σύμβαση: ακόμη ένας διασυρμός του Συντάγματος

Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή ΔΠΘ

Μία από τις παράπλευρες απώλειες των μνημονιακών πολιτικών είναι η ουσιαστική κατάργηση των νομοθετικών αρμοδιοτήτων της Βουλής. Από τη μια μεριά αυτή δεν ασκεί θεμελιώδεις τυπικές αρμοδιότητες που από το Σύνταγμα της επιβάλλονται, όπως η κύρωση των Διεθνών Συνθηκών και από την άλλη το ουσιαστικό έργο της νομοθέτησης ασκείται πλέον συστηματικά από την κυβέρνηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) και Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ).

Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που εκδίδονται σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος αποκλειστικά «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης», έχουν καταστεί ο συνήθης τρόπος νομοθέτησης. Και αυτές, τουλάχιστον, εκδίδονται μεν από το Υπουργικό Συμβούλιο, πρέπει όμως στη συνέχεια να εγκριθούν από τη Βουλή. Οι Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου, αντιθέτως, είναι απολύτως στεγανοποιημένες από τη λαϊκή αντιπροσωπεία. Δεν είναι τίποτα άλλο από κοινές υπουργικές αποφάσεις που υπογράφονται από όλους τους Υπουργούς. Και όμως με αυτές, χωρίς την ύπαρξη συνταγματικά ανεκτών νομοθετικών εξουσιοδοτήσεων, επιχειρείται να καταργηθούν νόμοι δεκαετιών, με τις οποίες κτίστηκε το ελληνικό εργατικό δίκαιο.

Ο Κ.Π Καβάφης για τους αναμορφωτές μας (ΔΝΤ)

Απαγγέλλει ο Χρίστος Τσάγκας

Μουσική Φίλιππος Περιστέρης

 

21 Μαρτίου – Ημέρα αφιερωμένη στην Ποίηση

Ο Μάνος Κατράκης απαγγέλλει Οδυσσέα Ελύτη-Λυκαβηττός 1977

Οδυσσέας Ελύτης, «Τρίτο Ανάγνωσμα. Η μεγάλη Έξοδος», στο Άξιον Εστί.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Xv9mVh8xJVk

Και εις άλλα με ΥΓΕΙΑ – Νοσοκομείο Κιλκίς

Καταδίκη άρθρου

 Από τη σύνταξη του Διακυβέρνηση και Πολιτική

Λάβαμε και για λόγους δεοντολογίας δημοσιεύουμε την παρακάτω «καταδικαστική» ανακοίνωση για το άρθρο μας με τίτλο «ο εργατοπατερισμός δεν έχει γιατρειά». Το άρθρο αυτό αφενός υπερασπιζόταν την κατάληψη του Νοσοκομείου Κιλκίς από τους εργαζομένους του και αφετέρου καυτηρίαζε συγκεκριμένες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις μέσα στο νοσοκομείο, έκανε λόγο για μισθολογικά και συνδικαλιστικά ρετιρέ, για βολεμένους του ιατρικού κατεστημένου, για αγιάτρευτο εργατοπατερισμό και για αρκετά ακόμα κακά της νοσοκομειακής μοίρας μας.

Όχι μόνο δημοσιεύουμε ευχαρίστως το εν λόγω… ευθυμογράφημα αλλά και προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν προσεκτικά για πολύ ενδιαφέροντες λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

Η Γενική Συνέλευση των Ιατρών του Γ.Ν. Κιλκίς, που συγκλήθηκε έκτακτα την Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012, αποφάσισε ομόφωνα και δηλώνει ότι δεν αποδέχεται και καταδικάζει την δημοσίευση και το σύνολο του περιεχομένου της που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο (στο “Διακυβέρνηση και Πολιτική”), σχετικά με την κατάσταση του αυτοδιοίκητου του Νοσοκομείου μας, καθώς και στις αναφορές που σχετίζονται με “βολεμένους του ιατρικού κατεστημένου”, τις “απεγνωσμένες προσπάθειες των συνδικαλιστικών και μισθολογικών ρετιρέ” που αντιτίθενται στις αυτοδιοικητικές αποφάσεις των εργαζομένων του Νοσοκομείου, όπως και στις αναφορές στο πρόσωπο του προέδρου της ΟΕΝΓΕ.

 

                Ο πρόεδρος της Γ.Σ.                              Ο γραμματέας της Γ.Σ.

 

 Καρακώστας Γ.                                                              Μάκος Χρ.

 

 

– Θα αποδείξουμε πριν από όλα, ότι δεν επρόκειτο για «Γενική Συνέλευση των Ιατρών του Γ.Ν. Κιλκίς» όπως αναφέρεται στην παραπάνω ανακοίνωση, αλλά για μια πολύ «ειδική» συνέλευση, για την υπεράσπιση και αυτο-υπεράσπιση όσων αισθάνθηκαν ότι θίγονται από το άρθρο μας διότι οι ίδιοι εννοούν να ταυτίζονται με τους βολεμένους του ιατρικού κατεστημένου και με τα μισθολογικά ρετιρέ. Χαιρόμαστε που αυτο-αποκαλύπτονται καθώς στο εξής θα διευκολυνόμαστε στα σχετικά ρεπορτάζ μας. Η πλειονότητα των συναδέλφων τους πάντως ούτε διαμαρτυρήθηκε για το δημοσίευμα, ούτε υπέγραψε την απόφαση, ούτε καν παρίστατο στη εν λόγω ειδική συνέλευση.

PSI – Εικονική πραγματικότητα και πικρή αλήθεια

 Eφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Του Κώστα Λαπαβίτσα*

Το PSI αποτελεί όντως θρίαμβο, αλλά δυστυχώς όχι για την Ελλάδα. Πρόκειται μάλλον για τεράστια επαγγελματική επιτυχία του Λι Μπουχάιτ, της διεθνούς εταιρείας νομικών Κλίρι Γκότλιμπ. Ο κορυφαίος ειδικός των αναδιαρθρώσεων έπεισε, ή εξανάγκασε, τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας να διαγράψουν χρέος που δεν επρόκειτο να αποπληρωθεί ποτέ, λαμβάνοντας σημαντικό ποσό μετρητών. Με την προτροπή και τη συναίνεση της Γερμανίας, ο κ. Μπουχάιτ μεγαλούργησε.

Το PSI ουσιαστικά απεμπλέκει τους ιδιώτες πιστωτές του εξωτερικού από την κρίση, ικανοποιεί τους Γερμανούς πολιτικούς επιβάλλοντας μέρος του κόστους στους ιδιώτες, και φυσικά ανταμείβει αδρά την Κλίρι Γκότλιμπ. Για τις διεθνείς αγορές, που έχουν ήδη απορροφήσει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ρευστότητας από την ΕΚΤ του κ. Ντράγκι, τα πράγματα βαίνουν καλώς. Οχι όμως και για την Ελλάδα.

Πρώτον, με το PSI η χώρα βρίσκεται στην πράξη σε αθέτηση πληρωμών. Οι εντόπιοι θριαμβολογούντες έχουν περιέργως λίγα να πουν γι’ αυτό. Συχνά είναι οι ίδιοι που νωρίτερα κατακεραύνωναν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για αναδιάρθρωση, λέγοντας ότι θα οδηγούμασταν σε απομόνωση από τις αγορές. Το PSI σφράγισε την αποβολή της Ελλάδας από τις αγορές στις οποίες δεν πρόκειται να επιστρέψει για πολλά χρόνια.

Δεύτερον, το PSI έπληξε κυρίως τους εγχώριους δανειστές. Τα κράτη που κάνουν αναδιάρθρωση συνήθως φροντίζουν να μεταθέσουν την πίεση στους ξένους ώστε να προστατεύσουν την εγχώρια οικονομία. Με το PSI η Ελλάδα φόρτωσε με τεράστια βάρη τα ασφαλιστικά της Ταμεία, αλλά και τους ιδιώτες που εμπιστεύτηκαν το κράτος με τις αποταμιεύσεις τους. Οσο για τις τράπεζες, αυτές θα λάβουν κεφάλαια από νέο δημόσιο δανεισμό, ύψους ίσως και 50 δισ., που βέβαια θα επιβαρύνει την εγχώρια οικονομία.

Τρίτον, το PSI δεν κάνει βιώσιμο το χρέος. Το 2012 θα είναι ασήμαντη η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ -ίσως και λιγότερο απο 10%- αν ληφθούν υπόψη οι νέες δανειακές ανάγκες για τη χρηματοδότηση του PSI. Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος θα μειωθεί σταδιακά στο 120,5% μέχρι το 2020, παραμένοντας υπέρογκο για μια χώρα όπως η Ελλάδα που δανείζεται σε νόμισμα το οποίο δεν ελέγχει.

video:Αγώνες και προοπτικές αυτοδιαχείρισης στην εποχή της κρίσης

Λέτα Ζωτάκη, μέλος της συνέλευσης της κατάληψης του νοσοκομείου Κιλκίς

http://diakyvernisi.blogspot.com/2012/03/blog-post_3276.html

Η εργαλειοθήκη του Στέφανου – ΔΕΗ ΚΟΖΑΝΗΣ

Σαν παραμύθι -Ελευθεροτυπία (1975) – Απόσπασμα από το βιβλίο του Λ.Κομίνη

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

2. Ελευθεροτυπία (1975) 

Ηταν Μάης του 1975. Ενα γλυκό ανοιξιάτικο βραδινό, αλλά ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι μέσα στο τυπογραφείο της πα­λιάς Ελευθερίας του Κόκκα, στην οδό Γερανίου 7. Οι λινοτυ­πικές μηχανές βογγούσαν. Σ’ όλα τα μαρμάρινα τραπέζια (α­πλά, «μάρμαρα» τα λέγαμε τότε) του τυπογραφείου, ήταν α­πλωμένοι οι σελιδοθέτες και από πάνω τους σκυμμένοι τυπο­γράφοι και δημοσιογράφοι απ’ όλες τις εφημερίδες, έκλειναν τις σελίδες της πρώτης εφημερίδας των συντακτών. Της Αδέ­σμευτης Γνώμης. Ήταν μια από τις πιο μεγάλες απεργίες του κλάδου μας, με ελάχιστα ιδεολογικά και περισσότερο επαγ­γελματικά αιτήματα. Το κυριότερο όμως δεν ήταν η ικανο­ποίηση των όσων ήθελαν οι δημοσιογράφοι. Το κυριαρχικό στοι­χείο ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης: Ποιος θα υποκύ­ψει, οι εργαζόμενοι ή οι εργοδότες; Η μάχη γοήτρου ήταν πιο σημαντική από τις δραχμικές μας επιδιώξεις.

Ελευθεροτυπία. Δεν υπήρξε ποτέ η εφημερίδα των συντακτών .Μπορεί να γίνει!

Λυκούργος Κομίνης : Η κρίση του ελληνικού τύπου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1985.

Αναδημοσίευση από τη Λέσχη 

Πολύτιμη είναι η εκ των έσω μαρτυρία του Λυκούργου Κομίνη για την κρίση του ελληνικού τύπου, παρόλο που μέσα σε μια 20ετία οι γενικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Το απόσπασμα που αναρτάται σήμερα αφορά στην Ελευθεροτυπία ή στην ‘’εφημερίδα των συντακτών’’, όπως αλλιώς έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου. Τα γραπτά του Κομίνη, αν διαβαστούν με κριτική απόσταση, δίνουν μια άλλη άποψη – τη δική του -, για τα όσα συνέβαιναν τότε, που δεν διαφέρουν πολύ και από τα σημερινά φαινόμενα συναλλαγής-ίντριγκας και παρασκηνίων στην (πάλαι ποτέ ή ουδέποτε;) “εφημερίδα των συντακτών”. Τα κείμενα του Λ. Κομίνη, ίσως να μπορούν να συμβάλλουν σήμερα ,στη συζήτηση για την κρίση στον Τύπο και τα ΜΜΕ για την αποφυγή των ίδιων λαθών από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές. Ένα από τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο η αυτοδιαχείριση.

Απέναντι στην «πρόταση» τής κάθε Μάνιας … Τάσος Κωστόπουλος για την Ελευθεροτυπία

 

Για την «τελευταία πρόταση» της εργοδοσίας

Δυστυχώς, παρά τις προτροπές του Πάνου, τα περισσότερα σχόλια για την τελευταία «πρόταση» της εργοδοσίας είναι ανώνυμα. Παραμένει έτσι ασαφές αν ο καταιγισμός των αναρτήσεων στο μπλογκ του εκπροσώπου που μας καλούν να επιστρέψουμε στη δουλειά με τους όρους της «Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ» και των τραπεζών προέρχονται από το ίδιο άτομο (ή και την ίδια την εργοδοσία) ή από συναδέλφους που απλά ντρέπονται γι’ αυτό που γράφουν. Είναι άλλωστε προφανές πως ο τρίτος ενδεχόμενος λόγος ανωνυμίας, ο φόβος του επιστολογράφου για το εργασιακό του μέλλον αν ενοχλήσουν τα αφεντικά, στην περίπτωσή τους δε μπορεί να ισχύει.

Δωρεάν σελίδα στην Tlaxcala για πολιτική καμπάνια στον κυβερνοχώρο

http://www.tlaxcala-int.org/ 

Η Τλαξκάλα, το διεθνές δίκτυο μεταφραστών για τη γλωσσική ποικιλία, προσφέρει αυτή τη σελίδα δωρεάν στους ακτιβιστές που επιθυμούν να διεξάγουν εκστρατείες στον κυβερνοχώρο . Τα κείμενα των καλεσμάτων θα μεταφραστούν από τα μέλη της Τλαξκάλα σε πολλές γλώσσες , εφόσον είναι σύμφωνα με τις αρχές που περιγράφονται στο Μανιφέστο της Τλαξκάλα.

Μανιφέστο της Τλαξκάλα 

Επικοινωνία: cmp@tlaxcala-int.org

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ….

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΕ «ΦΕΡΕΤΖΕ» ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ…

Του ΝΙΚΟΥ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ , Πρόεδρου του Σωματείου Εργαζομένων δήμου Νέας Ιωνίας

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ:

Οι άνεργοι στις αρχές του 2012 με βάση τα επίσημα στοιχειά ξεπέρασαν το 1.000.000.
Τραγικές οι ελλείψεις συνολικά και στους ΟΤΑ, κυρίως στις κοινωφελείς υπηρεσίες.
Μειώνονται οι χρηματοδοτήσεις, καταργούνται θέσεις, υπηρεσίες και οργανισμοί.
Την ίδια στιγμή ετοιμάζονται για νέες χιλιάδες απολύσεις και σε ολοκληρωτικό σάρωμα των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ:

«ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ» μέσω των προγραμμάτων: 57400 άνεργοι αναμένεται να εξασφαλίσουν απασχόληση για διάστημα πέντε μηνών, ενώ το επίδομα που θα λαμβάνουν σε μηνιαία βάση ανέρχεται σε 625 ευρώ.
10.500 θέσεις στην Αττική. Η τοποθέτηση των «ωφελουμένων» από το πρόγραμμα θα γίνει σε 131 Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (α’ και β’ βαθμού), στην Περιφέρεια Αττικής κ.α. Στη Περιφέρεια Μακεδονίας Θράκης 27000 κ.τ.λ.

ΣΤΟΧΟΣ Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΣΑΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ

Προγράμματα κοινωφελούς εργασίας τα ονομάζουν στη πραγματικότητα όμως πρόκειται για προγράμματα επιδοτούμενα και στοχευόμενα για την πλήρη αποσάθρωση της εργασίας και των μισθών στο δημόσιο.

Aγώνας για αξιοπρεπή ζωή – Δήμος Βύρωνα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πολίτες του Βύρωνα : Καταργώντας τους μεσάζοντες

 4 Μάρτιου 2012

Απαιτούμε κούρεμα των δανείων από τις τράπεζες, κούρεμα δημοτικών τελών και φόρων, κούρεμα των λογαριασμών των ΔΕΚΟ, μείωση των τιμών από τα Σούπερ Μάρκετς,  τις επιχειρήσεις και τις λαϊκές αγορές.

 Πολίτες του Βύρωνα παίρνουν την πρωτοβουλία να αναπτυχθεί κίνημα πολιτών στη πόλη με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση στην εποχή της κρίσης.

Την στιγμή που με την βάρβαρη πολιτική που ασκούν συγκυβέρνηση, Τρόικα και Τράπεζες, μειώνονται μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, την στιγμή που μειώνονται τα ατομικά και οικογενειακά εισοδήματα και αυξάνονται οι φόροι και τα χαράτσια, την στιγμή που εξαπλώνεται η ανεργία η φτώχια, η ανέχεια και χιλιάδες άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους εμείς δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς.

Πέντε βίντεο με θέμα: Χωρίς χρέος και ευρώ, προοπτικές και λύσεις- Κώστας Λαπαβίτσας

Εκδήλωση στο ΑΠΘ- ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Κάνετε κλίκ εδώ :http://nodebtnoeuro.wordpress.com/

http://www.youtube.com/watch?v=Xs_je3QJdXM Continue reading →

nodebtnoeuro
Follow me on Vodpod 

Ένα σχόλιο από τη συζήτηση στο blog των εργαζομένων της »Ε»

http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com/

Αυγή Μ. Πλατσή said…

ΕΓΓΥΗΣΗ Ή ΤΥΡΑΚΙ ΜΕ ΤΡΥΠΕΣ;
Δηλαδή, τώρα που -απ’ όλα όσα προτείνει η ιδιοκτησία- εγώ καταλαβαίνω πως ζητάει να ξεβρακωθούμε ακόμα περισσότερο απ’ όσο μας ζητούσε τον Γενάρη, πριν από το 1ο δικαστήριο, χωρίς να μας δίνει και καμιά εγγύηση πως δεν… θα πουντιάσουμε, είμαι βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Χρωστάω νοίκια, λογαριασμούς, μου έκοψαν τη θέρμανση, πήρα φαγητό πολλές φορές από φίλους που ζουν ανάλογα μ’ εμάς (επισφαλώς εργαζόμενοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι «τυχεροί» με γονείς ακόμα εν ζωή), πήγα σε συσσίτια… Αλλά με το ξεροκόμματο του μισού μισθού δεν παραμυθιάζομαι. Τι είμαι, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Ναι, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μου ούτε από πείνα ούτε από κρύο: η κόρη μου ζει ως β’ κατηγορίας πολίτης στην Ολλανδία και δουλεύει σκληρά, αλλά δεν ανησυχώ για την ώρα… εκεί δεν θα φτάσουν σε τόσο άγρια κατάσταση τα πράγματα, μάλλον θα επιβιώσει — έστω και ζορισμένα. Κι ο γιος μου γλίτωσε από την κρίση, δε ζει πια. Ναι, δεν ανησυχώ για τα παιδιά μου… Είμαι, άραγε, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

1918: ΟΤΑΝ Η ΝΕΑΡΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΚΥΡΩΝΕ ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

 Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΡΓΕΙΤΗ

Tο τελευταίο διάστημα κάποιοι από τους «έγκυρους» και «εμβριθείς» αναλυτές, που έχουν αναλάβει εργολαβικά και για λογαριασμό των τραπεζιτών να μας πείσουν πως πρέπει σαν καλά και υπάκουα παιδιά να πληρώσουμε το χρέος, το γύρισαν και στην ιστορία προσπαθώντας να αντλήσουν επιχειρήματα υπέρ των απόψεών τους. Ένας μάλιστα από αυτούς έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει την άποψη πως «τι να κάνουμε εκεί που φτάσαμε με το χρέος, εδώ και ο Λένιν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση πλήρωσε κανονικά τα χρέη της τσαρικής Ρωσίας όπως πρέπει να κάνει κάθε τζέντλεμαν και αξιοπρεπής συναλλασσόμενος». Πέρα από τη γελοιότητα του επιχειρήματος υπάρχει και το ψέμα. Και μάλιστα καραμπινάτο αν και για τον συγκεκριμένο «αναλυτή» και «βαθύ γνώστη» της ιστορίας η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο από «ψιλά γράμματα». Παρ’ όλα αυτά τέτοιου είδους φαιδρές και ανιστόρητες κουβέντες μας δίνουν την ευκαιρία να γυρίσουμε στην Ιστορία , τα γεγονότα και τις εμπειρίες του παρελθόντος που ίσως μας βοηθήσουν να κρίνουμε καλύτερα το παρόν και να προετοιμάσουμε το μέλλον. Μια διδακτική ιστορία , από την άποψη του εργατικού κινήματος είναι κι αυτή της άρνησης της νεαρής σοβιετικής εξουσίας όχι μόνο να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη των τσαρικών κυβερνήσεων αλλά και να χαρίσει τα χρέη άλλων λαών, και του ελληνικού , προς το προεπαναστατικό καθεστώς της Ρωσίας. Και γι’ αυτό δέχθηκαν την άγρια επίθεση των βιομηχάνων , των δανειστών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων

Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 Άς ξεκινήσουμε όμως από τον Μαρξ και αυτά που έγραφε από τα μέσα κιόλας του 19ου αιώνα για χρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα. Τα ληστρικά δάνεια και οι πολεμικές αποζημιώσεις που καλούνταν να πληρώσουν οι ηττημένοι των κατακτητικών πολέμων μετέτρεπαν χώρες και λαούς, σε απόλυτα εξαρτήματα των ισχυρών και των νικητών. Να τι έγραφε στις 26 Ιουλίου 1855 o 37χρονος τότε Μαρξ στο «Neue Oder Zeitung» για τα δάνεια και τα χρέη χωρών της νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, αλλά και της Οθωμανικής Τουρκίας : «Τώρα οι δυτικές δυνάμεις αρχίζουν να βάζουν χέρι στα οικονομικά της Τουρκίας. Για πρώτη φορά το κράτος των Οσμανιδών επιβαρύνεται με χρέος χωρίς να παίρνει πίστωση. Έτσι πέφτει στην κατάσταση του χτηματία, που βάζοντας υποθήκη τη γης του όχι μόνο δεν παίρνει πίστωση , αλλά ακόμα και υποχρεώνεται να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το δικαίωμα να διαθέτει τα χρήματα που του δόθηκαν σαν πίστωση. Το μοναδικό βήμα , που του μένει να κάνει , είναι να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το χτήμα του. Με παρόμοια συστήματα ο Πάλμερστον ( σ.σ. πρωθυπουργός της Αγγλίας εκείνη την εποχή) αποσύνθεσε την Ελλάδα και παράλυσε την Ισπανία…» ( Ορφέα Οικονομίδη ( Πετρανού) « Μαρξ, Ένγκελς,Λένιν για την Ελλάδα- Ένα πρωτότυπο κείμενο», εκδόσεις «Ορφέας», Αθήνα 1986 ).

Ή αυτοί ή εμείς! Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς

Παρέμβαση της Λέτας Ζωτάκη στη συνέλευση των εργαζομένων του Νοσοκομείου στο Κιλκίς

Τα σημερινά αλλά και μονιμότερα προβλήματα του Ε.Σ.Υ. και κάθε επιμέρους κλάδου οφείλονται στη γενικότερη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Δεν μπορούν να βρουν τη λύση τους σε περιορισμένα μεμονωμένα ή ειδικά κλαδικά αιτήματα και διεκδικήσεις.

Για το λόγο αυτό, εντάσσουμε τις κλαδικές μας διεκδικήσεις μέσα σε ένα πλαίσιο συνολικών πολιτικοοικονομικών διεκδικήσεων που τίθενται από ένα τεράστιο τμήμα του ελληνικού λαού, το οποίο σήμερα δέχεται την πιο βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση. Η ιδέα της κατάληψης είναι να αμφισβητηθεί εμπράκτως η πολιτική νομιμοποίηση αλλά και η ίδια η νομιμότητα της αυθαίρετης αυταρχικής και αντιλαϊκής αυτής εξουσίας και ιεραρχίας που τείνει προς τον ολοκληρωτισμό.

Οι εργαζόμενοι στο Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς απαντάμε στον εκφασισμό τους με δημοκρατία.

Καταλαμβάνουμε το δημόσιο νοσοκομείο μας και το θέτουμε υπό τον άμεσο και πλήρη έλεγχό μας. Οικονομικό και διοικητικό. Το Γ. Ν. Κιλκίς, πλέον θα αυτοδιοικείται και το μόνο αρμόδιο όργανο λήψης αποφάσεων διοικητικού περιεχομένου θα είναι η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων σε αυτό. Η κυβέρνηση δεν απαλλάσσεται των οικονομικών της υποχρεώσεων και των υποχρεώσεων στελέχωσης, προμηθειών και εξοπλισμού του νοσοκομείου μας, αλλά σε περίπτωση που συνεχίσει να μην ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, οφείλουμε αφενός να την καταγγείλουμε στην κοινή γνώμη και αφετέρου να στραφούμε τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο κυρίως στην τοπική και ευρύτερη κοινωνία για να στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο την προσπάθειά μας. Αγωνιζόμαστε για τη διάσωση του νοσοκομείου μας για την συνολικότερη υπεράσπιση του αγαθού της δημόσιας δωρεάν υγείας, για την ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης αλλά και κάθε νεοφιλελεύθερης πολιτικής από όπου κι αν εκπορεύεται, για βαθύ και ουσιαστικό εκδημοκρατισμό, αυτόν δηλαδή που θα καταστήσει την κοινωνία και πάλι αρμόδια να αποφασίζει η ίδια -και όχι τρίτοι- για το μέλλον της. Έχουν απόλυτα δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι όχι μόνο δημοκρατία δεν έχουμε, αλλά ούτε καν αντιπροσώπευση.

Η κατάσταση πιέζει για έναν άλλο τύπο συνδικαλισμού /Δημήτρης Περπατάρης

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.

Την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου συλλογικότητας και συντονισμού από τα κάτω, ξεπερνώντας αμαρτίες του μεταπολιτευτικού παρελθόντος εκτιμά ο εργατολόγος Δημήτρης Περπατάρης ως ανάγκη στις σημερινές συνθήκες ξηλώματος του κράτους πρόνοιας και κάθε θεσμικής και συλλογικής αντίστασης. Ο ίδιος μιλώντας στον Δρόμο της Αριστεράς θέτει ένα σοβαρό προβληματισμό για το αύριο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τους στόχους του και εκφράζει την πεποίθησή του σε μια αντεπίθεση με όρους μικρών και μεγάλων νικών.

Κύριε Περπατάρη, από την προηγούμενη Δευτέρα οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια εντελώς νέα κατάσταση στην αγορά εργασίας. Το νέο Μνημόνιο, σε συνδυασμό με τις προηγούμενες παρεμβάσεις, καταλύουν σχεδόν το σύνολο των προστατευτικών ρυθμίσεων. Τι απομένει από το Εργατικό Δίκαιο μετά από όλα αυτά;

Θα έλεγα ότι από την προηγούμενη Δευτέρα, στο όνομα του 2ου Μνημονίου, της δανειακής σύμβασης και των ταχύρρυθμων εφαρμοστικών τους νόμων περνάμε και θεσμικά στην -κατά τους θεωρητικούς του νεοφιλελευθερισμού- μετά-προστατευτική φάση του Εργατικού Δικαίου. Σε μία αντίληψη, δηλαδή, ατομικής «διαπραγμάτευσης και σύμβασης» όλων, ακόμη και των πιο ουσιωδών όρων της ατομικής -και μόνον- σύμβασης εργασίας, με απόλυτα ελαστικοποιημένες και αποδεκτές ως προς την τυπική/νομική μορφή και το περιεχόμενο σχέσεις εργασίας, χωρίς οποιοδήποτε έστω και κατ’ ελάχιστο προστατευτικό πλαίσιο και όπου μόνο δικαίωμα του εργαζόμενου/απασχολήσιμου είναι ο όποιος μισθός (ως είδος αντιπαροχής) για ήδη παρασχεθείσα εργασία. Αντιπαροχή, βέβαια, που όλο και περισσότερο θα αμφισβητεί η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της από την άλλη. Στο νέο ερημωμένο από θεσμικές/συλλογικές εγγυήσεις τοπίο δεν έχουν θέσει συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έννοια ελαχίστων αποδοχών, θεσμοθέτηση κανόνων ως προς τον χρόνο και το είδος της απασχόλησης, απαγορεύσεις κατάχρησης και όρια στο διευθυντικό δικαίωμα και τις απολύσεις. Ξηλώνονται στο σύνολό τους ρυθμίσεις που κατακτήθηκαν με πολύχρονες διεκδικήσεις και αγώνες, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα σε ρυθμίσεις προ κράτους πρόνοιας, πλήρους απορρύθμισης τόσο στον τομέα του ατομικού όσο και του συλλογικού Εργατικού Δικαίου, σε μία εποχή που, όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ολόκληρο το Εργατικό Δίκαιο, το σύνολο δηλαδή των ρυθμίσεών του, θα είναι καταγεγραμμένο σε μία σελίδα.