Nino Rota: Concerto per arpa e orchestra (1947)

Nino Rota (1911-1979)

Concerto per arpa e orchestra (1947) 

I. Allegro moderato
II. Andante

Luisa Prandina, arpa – I Virtuosi Italiani diretti da Marzio Conti

 

Έχει και η Ευρώπη τους σουλτάνους της, τους πασάδες και τους βεζίρηδές της…

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Άρη Φακίνου

«Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα»,εκδ. «Καστανιώτης», 1999

 Με την πρώτη γερή παγωνιά που ‘πεσε ξαφνικά μια μέρα κατά τα ξημερώματα, ο κόσμος απόρησε αλλά δεν πολυέδωσε σημασία. «Ο χειμώνας μπερδεύτηκε φέτος στους λογαριασμούς του, μα δε θ’ αργήσει να το καταλάβει», είπαν μερικοί. Τίποτα όμως δεν άλλαξε. Κι όχι μονάχα αυτό, αλλά το κρύο έσφιξε περισσότερο, πλάκωσαν τα χιόνια απανωτά κι ασταμάτητα, πάγωσαν παντού τα νερά, τα ποτάμια, οι λίμνες και τα υδραγωγεία – μέσα σε λίγες μέρες ολάκερη η Ελλάδα κατάντησε Σιβηρία. Βλέποντας πως ο Θεός είχε βαλθεί να χαλάσει την πλάση Του, οι άνθρωποι τα χρειαστήκανε για τα καλά, θυμήθηκαν όλοι την ευσέβεια, το ρίξανε στις παρακλήσεις και στις προσευχές, ξετυλίγονταν ατέλειωτες στους δρόμους οι λιτανείες. Του κάκου όμως: ο Μεγαλοδύναμος είχε ταπώσει τ’ αυτιά Του και δεν άκουγε τίποτα, ούτε που ‘δινε καν σημασία στον τρομοκρατημένο κόσμο που λιτάνευε τις εικόνες και τα λείψανα των αγίων βουτηγμένος στο παγωμένο χιόνι μέχρι το μεσονέφρι, που σήκωνε όσο μπορούσε πιο ψηλά τους σταυρούς και τα εξαπτέρυγα, που ‘ψελνε και παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια.

Μη ξέροντας τι να κάνουν, ποια συμβουλή να δώσουν στους ανθρώπους που κατέφευγαν σ’ αυτούς, οι δημογέροντες έστελναν μαντατοφόρους στις σκήτες και στα μοναστήρια, ζητούσανε παρηγοριά από τους ερημίτες και τους καλογέρους, από σοφούς ηγούμενους. Όμως τι μπορούσανε να κάνουν κι αυτοί οι παντέρμοι; Του κάκου μελετούσαν και ξαναμελετούσαν τα ιερά τους βιβλία, τα ευαγγέλια, την Αποκάλυψη του Ιωάννη κι όλα τα συναξάρια, άδικα κατέβαζαν από των βιβλιοθηκών τους τα ράφια περγαμηνές, παπύρους και πανάρχαια χειρόγραφα, μάταια στραβώνονταν διαβάζοντας τις νύχτες με τα κεριά και τα λυχνάρια κάποιες παλιές προφητείες που φύλαγαν στα σαρακοφαγωμένα τους ντουλάπια. Τίποτα κι από κει, καμιά ελπίδα, καμιά παρηγοριά.

Κλεισμένοι στα σπίτια, τυλιγμένοι με αντρομίδες, βελέντζες και παπλώματα, οι άνθρωποι έριχναν στα τζάκια τα τελευταία τους κουτσούρια – για να επιζήσουν, έτρωγαν ό,τι τους απόμενε, ό,τι τους βρισκόταν. Και καλά αυτοί που ‘χαν προμήθειες για την κακιά την ώρα, οι άρχοντες κι οι τσιφλικάδες που ‘χαν τα κελάρια τους γεμάτα, τα πιθάρια φίσκα λάδι, τ’ αμπάρια ξέχειλα απ’ το γέννημα. Όμως οι άλλοι, οι πιο πολλοί, οι πάμφτωχοι ραγιάδες και οι άκληροι; Πώς να ταΐζαν τη φαμίλια οι ξώμαχοι που ζούσαν μεροδούλι μεροφάι, που ‘τρεμαν απ’ την παγωνιά σαν τα σκυλιά μέσα σε παράγκες και χαμόσπιτα, που δεν είχανε στον ήλιο μοίρα; Κείνη τη χρονιά τα χαράτσια είχαν πέσει πάνω τους πριν την κακοκαιρία, οι Τούρκοι τους είχαν γονατίσει με τα δοσίματα, οι φοροεισπράκτορες είχαν κολλήσει πάνω τους σαν βδέλλες, τους είχαν ρουφήξει το αίμα.

ΚΡΗΤΗ: Πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου αντεπίθεσης για λαϊκή κυριαρχία

Ανοιχτό κάλεσμα σε ημερίδα* θεωρίας και πράξης του αγώνα.

Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση με τη συντριβή των παραδοσιακών καθεστωτικών δυνάμεων που είναι υπεύθυνες για την αποικιοποίηση της χώρας και την εξαθλίωση του λαού, κατέδειξε σημαντικές αλλαγές των διαθέσεων και συσχετισμών δυνάμεων. Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα απηχεί την έναρξη μιας ριζοσπαστικοποίησης που επήλθε ως αποτέλεσμα των πρωτοφανών αντιλαϊκών μέτρων και της κλιμάκωσης ποικιλόμορφων, αντιφατικών και ελπιδοφόρων αγώνων. Μιας ριζοσπαστικοποίησης, που αν δεν κλιμακωθεί σε μετωπικό νικηφόρο κίνημα, κινδυνεύει θανάσιμα.

Η καθεστωτική προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από θρασύτατες και εξευτελιστικές παρεμβάσεις διεθνικών οργάνων και ξένων ηγετών, προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να εγκλωβίσει τη συνείδηση του λαού με εκβιαστικά διλήμματα, αξιοποιώντας τις διαδεδομένες αυταπάτες, τις ανασφάλειές του και την έλλειψη συγκροτημένης συλλογικότητας με τεκμηριωμένες θέσεις και προοπτική. Προβάλλει ως μονόδρομο τη φρίκη χωρίς τέλος ώστε να αποτρέψει κάθε σκέψη και κυρίως, τον αγώνα για το τέλος της φρίκης.

Ο λαός αναζητά άμεση πολιτική έκφραση της οργής του, αλλά και της επιθυμίας του για άμεση λύση των προβλημάτων του. Προβλημάτων τα οποία συνειδητοποιεί με αρκετά συγκεχυμένο τρόπο ως προς τα αίτια, την κλίμακα και τις λύσεις. Τώρα η κρίση παίρνει και τη μορφή κρίσης ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης, που περιπλέκεται επιπλέον από τον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο. Οι υπάρχοντες πολιτικοί φορείς, παραδοσιακοί και νεοπαγείς, παρά τη ριζοσπαστικοποίηση των πολιτικών διαθέσεων της συγκυρίας, δείχνουν τα όριά τους, λόγω της μίας ή της άλλης εμπλοκής τους σε αναντίστοιχες των αναγκών αγκυλώσεις. Έτσι, βρίσκονται σε θέση άμυνας και απολογίας στα εκβιαστικά διλήμματα του καθεστώτος, ανίκανοι να προτάξουν πειστική εναλλακτική διέξοδο και να αναλάβουν επιθετικά πρωτοβουλία κινήσεων σε ένα νικηφόρο αγώνα με πνοή. Όταν ο αδίστακτος αντίπαλος επιτίθεται απροκάλυπτα, η ανερμάτιστη αναζήτηση συμβιβασμών σπέρνει ηττοπάθεια.

Η κατάσταση εντείνεται με τη διαφαινόμενη συσπείρωση του “μαύρου μετώπου” και των “προθύμων”. Με βάση τα παραπάνω, κρίνουμε διαλυτικές και επικίνδυνες τις τάσεις αποσυσπείρωσης, περιχαράκωσης και αλληλοεξόντωσης των δυνάμεων που σε ποικίλους βαθμούς και με διάφορους τρόπους αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης. Χωρίς εκλογικίστικες αυταπάτες, ενόψει των επικείμενων επαναληπτικών εκλογών, θεωρούμε απαραίτητη την κριτική στήριξη της όποιας έκφρασης της παραπάνω ρευστής ριζοσπαστικοποίησης, όχι για να παγιδευτεί ο λαός στα εκβιαστικά διλήμματα του καθεστώτος, να απογοητευθεί και να οδηγηθεί σε παραίτηση είτε/και στον εκφασισμό, αλλά στην κατεύθυνση της ανάδειξης πραγματικής εναλλακτικής προοπτικής, με περαιτέρω συνειδητή τεκμηρίωση των προταγμάτων και συνεπή κλιμάκωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης.

Ευρωπαϊκο Δίκτυο για το Δικαίωμα στην Υγεία -Διακήρυξη της Ναντέρ

 Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Δικαίωμα στην Υγεία συστάθηκε κατά την ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη που διεξήχθη στην Ναντέρ (Παρίσι, Γαλλία) στις 12 και 13 Μαϊου 2012, όπου συγκεντρώθηκαν αντιπρόσωποι συλλογικοτήτων, συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των συστημάτων υγείας από Γερμανία, Βέλγιο, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Ιρλανδία, Πολωνία και Σλοβακία.

Κατά τη συνδιάσκεψη αυτή διαπιστώθηκε ότι σε όλη την Ευρώπη μαίνεται μια ταυτόχρονη, συγκροτημένη και συντονισμένη πολιτική ιδιωτικοποίησης των συστημάτων υγείας, πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας, φορολόγησης των ασθενών και των ασφαλισμένων, κλεισίματος νοσοκομείων και απάλειψης τοπικών υπηρεσιών υγείας. Η ασκούμενη πολιτική χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα την κρίση και το χρέος.

Πρόκειται για μια διαδικασία που εγείρει ισχυρές αντιστάσεις, όχι μόνο εκ μέρους των επαγγελματιών υγείας και των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους αλλά και εκ μέρους συλλογικοτήτων και κομμάτων. Σε πολλές χώρες οι κινητοποιήσεις οργανώνονται από κοινού από χρήστες των υπηρεσιών υγείας, τοπικούς πληθυσμούς, επαγγελματίες υγείας, συλλογικότητες, κόμματα και συνδικάτα.

Μια από τις αποφάσεις της ευρωπαϊκής συνδιάσκεψης είναι η ταυτόχρονη πραγματοποίηση συνεντεύξεων Τύπου στις 5 Ιουνίου προκειμένου να ανακοινωθούν οι πρώτες αποφάσεις και οι συντονισμένες δράσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την υπεράσπιση των συστημάτων υγείας, πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας.

 

Διακήρυξη της Διεθνούς Συνδιάσκεψης της Ναντέρ  

13 – 14 Μαϊου 2012

 Σε μια συγκυρία βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, η υγεία των λαών επιδεινώνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο από την οικονομική, οικολογική και κοινωνική κρίση που ενισχύει τις ανισότητες.

Η χρονιά που πέρασε σημαδεύτηκε από μια επιτάχυνση της κρίσης στην Ευρώπη. Μια δεύτερη τραπεζική κρίση διαφαίνεται τον ορίζοντα. Οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες από την Ευρωπαϊκή Ενωση επιφέρουν μια γενικευμένη κάμψη της οικονομίας ή ακόμα, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, μια βαθιά ύφεση.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες επιδιώκουν την σταδιακή επιβολή μιας ακόμα σκληρότερης και μη ανακλητής λιτότητας που περνά μέσα από την επικύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.

Η Τρόικα πληρώνει τον εαυτό της – Γιώργος Δελαστίκ

Εφημ.ΕΘΝΟΣ

Αποκαλυπτικός ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στο χθεσινό τους φύλλο: «Η περισσότερη βοήθεια προς την Αθήνα κάνει κύκλο και ξαναγυρίζει στην Ευρώπη»! Διαφωτιστικός και ο τίτλος του ίδιου θέματος στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας: «Η Αθήνα ούτε κάν βλέπει πλέον τις περισσότερες από τις πληρωμές διάσωσής της»! Άκρως επεξηγηματικός και ο υπότιτλος: «Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ως προς την τρόικα, γιατί η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της»!

Με τρεις τίτλους, η αμερικανική εφημερίδα τίναξε στον αέρα το παραμύθι ότι δήθεν με τα λεφτά της τρόικας πληρώνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις δύο χρόνια τώρα μισθούς και συντάξεις και αποκάλυψε στους ανά την υφήλιο αναγνώστες της το παιχνίδι που παίζουν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ στις πλάτες των Ελλήνων.

«Σχεδόν τίποτα από τα χρήματα (σ.σ. των δανείων) δεν πηγαίνει στην ελληνική κυβέρνηση για να πληρώνει ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αντιθέτως, τα χρήματα κυλούν κατευθείαν πίσω στις τσέπες της τρόικας», αναφέρει ευθύς εξαρχής το ρεπορτάζ της αμερικανικής εφημερίδας, η οποία στη συνέχεια προσθέτει: «Έτσι, λοιπόν, τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ της ευρωπαϊκής διάσωσης που υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζαν χρόνο για την Ελλάδα, εξυπηρετούν κυρίως μόνο τους τόκους του χρέους της χώρας, ενώ η ελληνική οικονομία συνεχίζει να βουλιάζει… Η Ελλάδα μπορεί να χρεοκο­πήσει και να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της – εκτός από εκείνα που οφεί­λει στην ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ΕΕ».

«Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ως προς την τρόικα, γιατί η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της» δηλώνει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» ο Τόμας Μάγιερ, ανώτερος σύμβουλος της Ντόιτσε Μπανκ στη Φραν­κφούρτη.

«Παράλογη» χαρακτηρίζει την κατά­σταση η εφημερίδα. «Οι ευρωπαϊκές αρχές δανείζουν στην πραγματικότητα στην Ελλάδα χρήματα για να μπορεί η Ελλάδα να ξεπληρώνει τα χρήματα που δανείζεται από αυτές» γράφει.

«Στέλνεις τα χρήματα και τα αποκαλείς «δάνειο». Στη συνέχεια τα παίρνεις πίσω και τα αποκαλείς «τόκους»» δηλώνει και ο Στεφάν Ντεό, επικεφαλής του τμήματος παγκόσμιων τοποθετήσεων κεφαλαίων του ελβετικού τραπεζικού κολοσσού UBS στο Λονδίνο.

Αλέξης Τσίπρας: Ελπίδα αλλαγής για τους Έλληνες, απειλή για την Ευρώπη

Πηγή: La Nacion

 Ο Αλέξης Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα, είναι νέος,  37 ετών, χαρισματικός, και σύμφωνα με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις, θα κερδίσει τις εκλογές της 17ης  Ιουνίου. Οι εκλογές αυτές θα καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας, την παραμονή της ή όχι στη Ευρωζώνη και, τελικά, τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας, η LA NACION  ρωτάει    τη μεγάλη έκπληξη των εκλογών στις 6ης Μαΐου, τι σηματοδοτεί η νίκη των δυνάμεων ενάντια στη λιτότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας  είναι η ελπίδα της αλλαγής για πολλούς Έλληνες, που ασφυκτιούν  από τα προγράμματα προσαρμογής που επιβάλλονται από την ΕΕ και το ΔΝΤ με αντάλλαγμα  ένα σχέδιο διάσωσης δισεκατομμυρίων.

Αλλά ταυτόχρονα είναι και  ο άνθρωπος  που απειλεί την Ευρώπη: η νίκη του θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση της Ευρωζώνης.

Αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ  ,ενός κόμματος της  ριζοσπαστικής  Αριστεράς, αποτελεί  την καινοτομία της Ελλάδας που  ταρακουνά  τον κόσμο, διότι απορρίπτει κατηγορηματικά το μνημόνιο που υπεγράφη από την Ελληνική Κυβέρνηση στις Βρυξέλλες πριν από δύο χρόνια, προκειμένου να  ‘’σωθεί’’ η χώρα από τη χρεοκοπία. Η απόρριψη της συμφωνίας θα θέσει την  Ελλάδα στα πρόθυρα της εξόδου από την Ευρωζώνη. Ωστόσο, ο κ.Τσίπρας  επιμένει, κάπως αόριστα βέβαια ,  ότι η χώρα του θέλει να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το ευρώ, επειδή, όπως λέει , «η επιστροφή στη δραχμή δεν αποτελεί λύση.»

Ο Αλέξης  Τσίπρας είναι πολιτικός μηχανικός, ζει με τη σύντροφο της ζωής του, είναι πατέρας ενός παιδιού δύο ετών ενώ περιμένουν και δεύτερο. Η νέα αυτή  πολιτική προσωπικότητα  δέχτηκε να μας συναντήσει  την προηγούμενη εβδομάδα στην Αθήνα κατά τη διάρκεια μιας κομματικής συνεδρίασης και συνεχίσαμε τη συνέντευξη μέσω e-mail.

Συνέντευξη στην Elisabetta Piqué*

– Γιατί θα πρέπει οι  Έλληνες ψηφοφόροι να σας εμπιστευτούν ενώ ξέρουν ότι δεν έχετε  εμπειρία από τη  διακυβέρνηση της χώρας;

-Η πολιτική λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα είναι εντελώς αναποτελεσματική όσον αφορά την οικονομία  και απολύτως καταστροφική σε παραγωγικό και κοινωνικό επίπεδο. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες [ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία] συνδέθηκαν με αυτήν την πολιτική και ως εκ τούτου είναι τώρα σε βαθιά κρίση. Οι άνθρωποι εκτιμούν, ωστόσο, τη θέση της Αριστεράς , που αγωνίστηκε εναντίον του μνημονίου [ που ήταν σε συμφωνία με την ΕΕ]. Η εναλλακτική πρότασή μας  έχει  σήμερα πρωτοφανή κοινωνική δυναμική. Η πολιτική μας έχει την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη της κοινωνίας των πολιτών, και είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για τη νίκη στις επικείμενες εκλογές.

– Ποιες  είναι για σας οι κύριες αιτίες αυτής της τόσο δραματικής κρίσης που ζει η Ελλάδα;

-Το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα  τις τελευταίες δεκαετίες ήταν εντελώς λάθος. Η ανάπτυξη βασίστηκε στον υπέρογκο δανεισμό, στην υπερβολική κατανάλωση και στη διαφθορά. Αυτό το μοντέλο άφησε αφορολόγητο τον πλούτο και  τους λίγους συσσωρεύοντας  χρέη για την πλειοψηφία του λαού  και για το δημόσιο τομέα. Η κρίση του μοντέλου αυτού συνέπεσε με την παγκόσμια κρίση του 2008, προκαλώντας  πρόβλημα πιστοληπτικής ικανότητας για την Ελλάδα . Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σε αυτή την κρίση βρήκε την ευκαιρία να απευθύνει έκκληση προς το μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ, και υπέγραψαν το μνημόνιο. Αυτό προκάλεσε την ολοκληρωτική καταστροφή: Λόγω των όρων αυτού του μνημονίου, η ελληνική οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια ύφεση και η ελληνική κοινωνία υποφέρει.

Εκτός ευρώ η Ελλάδα εντός ενός έτους- Πολ Κρούγκμαν

 Την εκτίμηση ότι θα προκαλούσε έκπληξη αν η Ελλάδα παρέμενε στην ευρωζώνη για περισσότερο από ένα χρόνο ακόμα, κάνει σε συνέντευξή του στη βρετανική Idependent ο Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν

Σημειώνει ότι το γεγονός που θα προκαλέσει την ελληνική έξοδο θα είναι ο τερματισμός της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ, που θα καταστεί αναπόφευκτος κάποια στιγμή «λόγω των αριθμών».

Ο Π. Κρούγκμαν σχολιάζει ότι αν ήταν Έλληνας καταθέτης θα προσπαθούσε να τραβήξει τα χρήματά του από τις τράπεζες καθώς υπάρχει φόβος ότι αυτές θα μπορούσαν να μετατραπούν σε νέες δραχμές.

Προσθέτει ότι οι πιθανότητες ανάκαμψης εκτός ευρωζώνης θα υπάρχουν όπως ο ανταγωνιστικότερος τουριστικός τομέας, μετά όμως από μία «άσχημη» περίοδο έξι μηνών ή ενός έτους. Παρόλα αυτά σημειώνει ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα για την επίδοση της ελληνικής οικονομίας μετά το ευρώ, αν και τονίζει πως ούτε τώρα η Ελλάδα πορεύεται σε βιώσιμη οδό.

Αναφερόμενος στις συνέπειες μιας ελληνικής εξόδου στην υπόλοιπη ευρωζώνη σημειώνει ότι όλα εξαρτώνται από το πόσο πρόθυμη θα είναι η ΕΚΤ να προμηθεύει με χρήμα τις ιταλικές και ισπανικές τράπεζες, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι όλα επαφίενται στις αποφάσεις της Γερμανίας.

© ThePressProject.gr

Interview with economist Paul Krugman: ‘Greece will leave eurozone within 12 months’

http://www.independent.co.uk/news/world/politics/interview-with-economist-paul-krugman-greece-will-leave-eurozone-within-12-months-7804753.html

 

Έκθεση-τελεσίγραφο από την Κομισιόν

Ολόκληρη η έκθεση  ΕΔΩ.

Αξιώνει κατεδάφιση μισθών και προκαταβολικές περικοπές, αλλιώς διακόπτει την χρηματοδότηση.

Via ISKRA, Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Νέα σοβαρή μείωση των μισθών απαιτεί η Κομισιόν από την Ελλάδα στην έκθεση που δημοσίευσε χθες με τις συστάσεις της προς όλες τις κοινοτικές χώρες και ειδικά προς τη δική μας, με την αξιολόγηση της, μέχρι σήμερα, εφαρμογής του εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων και του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης – σταθερότητας.

Η Επιτροπή, μπαίνοντας πλέον απροκάλυπτα στο προεκλογικό παιχνίδι στην Ελλάδα, εξαρτά την επιτυχία του προγράμματος μεταρρυθμίσεων και αυτού για τη σταθερότητα, των οποίων η επιτυχής εφαρμογή αντιμετωπίζει πια «υψηλούς κινδύνους», από την πλήρη και έγκαιρη εφαρμογή της δημοσιονομικής σταθεροποίησης και την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων (μέτρων) αναπτυξιακού χαρακτήρα που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του προγράμματος (δεύτερο Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση).

Η Κομισιόν διαπιστώνει ότι, μεσοπρόθεσμα, παρατηρεί «ένταση» μεταξύ του «εσωτερικού αποπληθωρισμού» (σ.σ.: μείωση τιμών – μείωση ονομαστικών μισθών) και της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης» (εξυγίανση – λιτότητα).

Αδιαφορώντας για την ύφεση στη χώρα μας μετά τη μείωση μισθών, συντάξεων, απολύσεων, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας, η Επιτροπή επιμένει στην ανάγκη της «αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητας» μέσω του «εσωτερικού αποπληθωρισμού», δηλαδή, συνέχιση μείωσης τιμών, άρα και μισθών, με στόχο τη μείωση του κόστους παραγωγής. Αυτή η πολιτική θα οδηγήσει, κατά την Επιτροπή, «στη μετάβαση της οικονομίας από την έμφαση στην… κατανάλωση, στην τόνωση των εξαγωγών». Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι αυτό το «φάρμακο» που προτείνει θα πάρει χρόνο για να αποδώσει, η Κομισιόν, για να επιταχύνει την απόδοσή του, τονίζει ότι «απαιτείται εμπροσθοβαρής μείωση των ονομαστικών μισθών και του μη μισθολογικού κόστους».

Τα άσχημα νέα δεν σταματούν εδώ, αλλά προχωρούν και στη διατύπωση απαιτήσεων για την κάλυψη της «δημοσιονομικής τρύπας για την περίοδο 2013-2014, εξαιτίας, κυρίως, της έντασης της ύφεσης, η οποία υπολογίζεται ότι θα αντιστοιχεί στο 5,5% του ΑΕΠ της χώρας (σ.σ.: γύρω στα 11,5 δισ. ευρώ). Και οι απαιτήσεις αυτές σημαίνουν ότι τους αμέσως επόμενους μήνες η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε σημαντικές περικοπές δημόσιων δαπανών και αύξηση των δημόσιων εσόδων (σ.σ.: φόροι) που θα πρέπει «να αποτυπωθούν στο επικαιροποιημένο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα της»

Θέσεις από το Ανανεωμένο Πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.

Το ανανεωμένο πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. θα ανακοινωθεί την Παρασκευή. Διέρρευσαν ορισμένες πληροφορίες, τις οποίες και αναδημοσιεύουμε, με κάθε επιφύλαξη.

 Επιτροπή Πολιτικού Συντονισμού ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ

ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

 1. ΑΚΥΡΩΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο μέτρο διακυβέρνησης της χώρας θα προχωρήσει στην άμεση ακύρωση των μνημονίων και ειδικότερα του 2ου Μνημονίου, το οποίο διαμόρφωσε μαζί με την τρόικα και άρχισε να υλοποιεί η κυβέρνηση Παπαδήμου με τη στήριξη κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

 Στη θέση τους θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή ένα Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, τη παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναδιανομή εισοδήματος και τη δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση.

Ως γνωστόν τα Μνημόνια και ειδικότερα το Μνημόνιο 2, κυρώθηκαν δια νόμου με διαδικασίες εξπρές και κατά παράβαση του Κανονισμού της Βουλής και του Συντάγματος.

 Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε στη Βουλή είχε καταγγείλει την ψήφιση των μνημονίων, είχαμε υποβάλλει ένσταση αντισυνταγματικότητας στις σχετικές διαδικασίες υπερψήφισης, που τις είχαμε χαρακτηρίσει κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και είχαμε υπογραμμίσει ότι θα ακυρώσουμε τους σχετικούς νόμους.

 2. ΑΚΥΡΩΣΗ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ

 Η άμεση ακύρωση των μνημονίων και των νόμων που τους θεσπίζουν, θα συνοδευτεί στη συνέχεια με την ακύρωση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των σχετικών εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, αρχής γενομένης ειδικότερα από εκείνους τους εφαρμοστικούς νόμους που μειώνουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, καταργούν Συλλογικές Συμβάσεις, περιορίζουν συνδικαλιστικές ελευθερίες και αποδιαρθρώνουν εργασιακές σχέσεις.

Με αυτό τον τρόπο θα αποκατασταθούν σταδιακά οι συνέπειες των αντιλαϊκών πολιτικών και ταυτόχρονα θα λαμβάνονται μέτρα βαθιών προοδευτικών αλλαγών.

 3. ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ

 Ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει να καταγγείλει τις Δανειακές Συμβάσεις, προκειμένου να αντικαταστήσει τους επαχθείς τους όρους και να επαναδιαπραγματευθεί τη διαδικασία διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του συνόλου του δημόσιου χρέους, προκειμένου το εναπομείναν να μπορεί να αποπληρώνεται, με όρους και προϋποθέσεις που δε θα αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία και την οικονομική βιωσιμότητα της πατρίδας μας.

 Οι όροι για προτεραιότητα αποπληρωμής δανείων έναντι εσωτερικών αναγκών και για άρση ασυλίας της δημόσιας περιουσίας λόγω εθνικής κυριαρχίας, δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτοί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτά τα είχαμε τεκμηριωμένα και αξιόπιστα αναδείξει όταν αυτές οι Συμβάσεις είχαν έρθει προς ψήφιση.

Greece at a Crossroads:Crisis and Radicalization in the Southern European Semi-periphery

Πηγή: Monthly Review

by Christos Papatheodorou, Spyros Sakellaropoulos, Paris Yeros

Introduction

The Greek crisis represents the deepening of a long systemic contradiction whose origins lie in the 1960s, in the stagnation of monopoly capitalism and the emergence of the South. The industrial centers of the world economy were struck by a crisis of profitability, which was displaced outward in space and forward in time by the financialization of monopoly capital, technological innovations in robotics and information systems, and shifts of industrial production to selected countries in the South, especially East Asia. These shifts and transformations inaugurated a new dynamic of accumulation, which has been driven by predatory financial institutions, a new international division of labor, and, upon the collapse of the Eastern bloc, a security system dominated by the unparalleled firepower of NATO (Amin 2003, Foster 2010, Foster et al. 2011).

Greece is the latest in a long string of countries that have fallen victim to these shifts and transformations. Initially, in the 1980s, the burden of adjustment to global disequilibria was, by and large, borne by the peripheries and semi-peripheries in Africa, Asia, and Latin America, which under IMF instruction undertook a unilateral opening to the world economy (Moyo and Yeros 2011). In the 1990s, it was the turn of the Eastern bloc, which was radically reintegrated into the world economy via the same, if not more tumultuous, ‘shock therapy’ measures. The welfare-state systems in the West also began to come under attack at this time, while the world economy as a whole entered a period of slower growth, punctuated by the serial bursting of financial bubbles. But, throughout this period, the centers of the system retained their capacity to evade a major meltdown of their own. This all changed in 2008, when the biggest of all bubbles burst in the US housing market.

Greece is not the first country to be hit by the systemic crisis, but it is the first semi-peripheral country to undergo a sustained process of radicalization. This is in itself a new and significant political fact, given the specific role that semi-peripheries fulfill as systemic ‘shock absorbers’ (Arrighi 1997). Add to this Greece’s participation in a major currency zone, a major regional market, and the planet’s supreme military alliance, and we can see why the political turmoil in this small country can make stock markets tumble everywhere and threaten to set off global chain reactions.

Semi-peripheries in a Systemic Scissors Movement

An important dimension of this systemic transition has been the continuing differentiation among semi-peripheral states. In the 1980s, the hitherto emerging semi-industrialized countries of Latin America were reconverted into export-oriented economies under the weight of debt, entering thereafter a path of slow industrial growth or de-industrialization, along with re-specialization in primary sectors and expansion of services (Marini 1992, Martins 2011). Meanwhile, the Southern European semi-peripheries pinned their hopes on integration into the German-led European industrial and monetary sphere of influence, thus initiating a similar process of industrial stagnation and de-industrialization. However, in the latter case, a hard landing was initially averted by eventual incorporation into a credit-induced growth model, intimately tied to German industrial exports and European and US financial institutions. Both of these groups of semi-peripheries underwent deep financialization, but Southern Europe was spared severe demand compression.

Βιβλίο: Το ποτάμι – Κέτιλ Μπγιόρνσταντ

 

Πηγή: http://entefktirio.blogspot.com/

Στα δεκαοκτώ του, ο ταλαντούχος πιανίστας Άξελ Βίντινγκ έχει ήδη γνωρίσει δύο φορές τη σκληρή δοκιμασία της απώλειας, έχοντας χάσει με τρόπο τραγικό πρώτα τη μητέρα του κι έπειτα την αγαπημένη του Άνια. Τώρα, τον περιμένει μια τρομακτικά δύσκολη αποστολή, που θα καθορίσει το μέλλον του: σε εννέα μήνες, θα πρέπει προετοιμαστεί για την πρώτη του επίσημη συναυλία, το ντεμπούτο του ως σολίστ του πιάνου. Και ενώ αναμετράται με το ίδιο του το ταλέντο, πασχίζοντας να δαμάσει αριστουργήματα της μουσικής, η μοίρα τού επιφυλάσσει έναν νέο συγκλονιστικό έρωτα με μια γυναίκα πολύ μεγαλύτερή του, μια σχέση που θα τον αναγκάσει να περιπλανηθεί στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής.

 

 

Κέτιλ Μπγιόρνσταντ: Το ποτάμι Μετάφραση από τα νορβηγικά: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη. Αθήνα, Εκδόσεις Πόλις 2012

 

Στο Ποτάμι, την αυτοτελή συνέχεια της Λέσχης των Νέων Πιανιστών (Πόλις, 2009), παρακολουθούμε έναν νέο άνθρωπο να εξερευνά την ομορφιά, το ύψος της τέχνης, τα πάθη αλλά και τα όρια της συναισθηματικής αντοχής του. Το βιβλίο μιλά για τις ηθικές και πρακτικές επιλογές που όλοι μας καλούμαστε να κάνουμε στη ζωή. Παράλληλα, αποτελεί μια απαράμιλλη λογοτεχνική περιήγηση στον κόσμο της μουσικής, στις απολαύσεις και στα ζοφερά βάθη των μεγάλων κλασικών έργων.

 

ΚΚΕ: Συνέντευξη του Μάκη Παπαδόπουλου

  

Συνέντευξη του μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ Μάκη Παπαδόπουλου σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Κορίνθου.

 

Guardian: Πιθανή συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας για απομάκρυνση Άσαντ

Πηγή: Guardian via e-kathimerini

H υποστήριξη της Ρωσίας στο ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών που καταδικάζει το μακελειό στη Χούλα αποτελεί την πρώτη καλή είδηση που έρχεται από την κρίση της Συρίας εδώ και πολλούς μήνες. Η εξέλιξη αυτή επιτρέπει την υπόθεση ότι η Ουάσινγκτον και η Μόσχα μπορεί να συνεργαστούν για να απομακρύνουν σταδιακά τον Μπασάρ αλ-Ασαντ από την εξουσία προκειμένου να εκτονωθεί η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος της Δαμασκού.

Εκπρόσωποι της ρωσικής κυβέρνησης έσπευσαν χθες να δηλώσουν ότι οι περιστάσεις στις οποίες σημειώθηκε την περασμένη Παρασκευή η σφαγή 116 αμάχων, μεταξύ των οποίων και πολλών παιδιών, δεν έχουν εξακριβωθεί, ότι μεγάλη ευθύνη φέρει η αντιπολίτευση και ότι η Μόσχα παραμένει αντίθετη στην αλλαγή καθεστώτος.

Όπως επισημαίνει όμως ο Σάιμον Τάινταλ στην Γκάρντιαν, είναι σαφές ότι η ομόφωνη υιοθέτηση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας δημιουργεί ένα ρήγμα στο διπλωματικό τείχος που είχε υψώσει η Μόσχα γύρω από το συριακό καθεστώς. Και μπορεί κανείς να διατυπώσει την αρκετά βάσιμη υπόθεση ότι την απόφαση την έλαβε προσωπικά ο πρόεδρος Πούτιν.

Ακόμη κι όταν ο απολογισμός των νεκρών από την εξέγερση είχε φτάσει τους 10.000, και η ειρηνευτική μεσολάβηση του Κόφι Αναν κατέρρεε, η Ρωσία εξακολουθούσε να ταυτίζεται με τη γραμμή του καθεστώτος ότι υπεύθυνοι για τη βία ήταν οι τρομοκράτες και οι θρήσκοι εξτρεμιστές. Τώρα, συμφωνώντας με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ότι ο Ασαντ παραβίασε τη διεθνή νομοθεσία με την προσφυγή σε «υπέρμετρη βία», η Μόσχα κάνει ένα συμβολικό και ουσιαστικό βήμα προς την εκθρόνιση του σύρου ηγέτη.

Σύγκρουση πολιτικού Ισλάμ με «βαθύ κράτος»-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αδελφοί Μουσουλμάνοι εναντίον στρατού στις προεδρικές εκλογές της Αιγύπτου

Στα εξήντα χρόνια, περίπου, που μεσολάβησαν από την επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών και την κατάργηση της μοναρχίας μέχρι την εξέγερση που σάρωσε τον Μουμπάρακ, η Αίγυπτος γνώρισε τέσσερις προέδρους, όλους στρατιωτικούς, και δέκα προεδρικές εκλογές.Ο Νάσερ εξελέγη δύο φορές με το 100% των ψήφων και μία φορά με 99,9%, ποσοστό που κατέγραψε άπαξ και ο διάδοχός του Σαντάτ, ο οποίος κατά την πρώτη εκλογή του είχε αρκεσθεί στο γλίσχρο 90%. Σεμνότερος όλων, ο τελευταίος των Φαραώ, Χόσνι Μουμπάρακ, εξελέγη τέσσερις φορές με ποσοστά που κυμαίνονταν μεταξύ 93,8% και 98,5%, ενώ την τελευταία φορά, το 2005, κατρακύλησε στο… 88,6%!

Με αυτά τα δεδομένα, η ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης και Πέμπτης πέρασε στην Ιστορία ως η πρώτη ελεύθερη προεδρική εκλογή της Δεύτερης Αιγυπτιακής Δημοκρατίας. Καρπός της λαϊκής εξέγερσης που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ πριν από 15 μήνες, οι προεδρικές εκλογές διαμορφώνουν σκηνικό οξύτατης διπολικής σύγκρουσης, με αβέβαιη διάρκεια, ένταση και κατάληξη.

Σύμφωνα με ανεπίσημα αποτελέσματα στο 90% των εκλογικών τμημάτων -τα επίσημα αναμένονται στο προσεχές διήμερο- ουδείς εκ των 12 υποψηφίων συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, οι εκλογές θα κριθούν στον δεύτερο, αποφασιστικό γύρο της 16ης και 17ης Ιουνίου, όπου θα αναμετρηθούν -πλην συγκλονιστικού απροόπτου- οι δύο περισσότερο πολωτικοί υποψήφιοι: Ο εκπρόσωπος των Αδελφών Μουσουλμάνων, Μοχάμεντ Μόρσι, ο οποίος φέρεται να συγκεντρώνει γύρω στο 25% και ο τελευταίος πρωθυπουργός του Μουμπάρακ, Αχμέντ Σαφίκ, ο οποίος έρχεται δεύτερος με το 23% των ψήφων. Ανώτατος αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, ο Σαφίκ είχε την ανομολόγητη υποστήριξη του στρατού. Εμφανίστηκε ως υπερασπιστής του λαϊκού κράτους απέναντι στους ισλαμιστές που απειλούν να γυρίσουν τη χώρα πίσω, στους «σκοτεινούς χρόνους», και ως εγγύηση για την επάνοδο στην τάξη και την ασφάλεια, που έχουν διαταραχθεί καίρια στη μετεπαναστατική Αίγυπτο.

Αν όμως οι εξελίξεις μέχρι τον δεύτερο γύρο είναι ομαλές -ένα μεγάλο «αν», με δεδομένη την απροθυμία του στρατού να αποδεχθεί τον περιορισμό του ρόλου και των προνομίων του- ο Σαφίκ θα δυσκολευτεί πολύ να επικρατήσει στον δεύτερο γύρο. Ο Μόρσι ελπίζει βάσιμα να κερδίσει τους περισσότερους οπαδούς του τέταρτου υποψηφίου, Αμπντέλ Αμπολφοτούχ, ο οποίος εμφανιζόταν να συγκεντρώνει το 20%. Ηγετικό στέλεχος των Αδελφών Μουσουλμάνων μέχρι πρόσφατα, ο Αμπολφοτούχ κατέβηκε ως ανεξάρτητος, προβάλλοντας μια πιο ανεκτική, δημοκρατική εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ, κερδίζοντας την υποστήριξη μεγάλου τμήματος των φιλελεύθερων και της νεολαίας.

Ναυάγιο ή αλλαγή πορείας στην Ευρώπη-Martin Wolf

»Τον Οκτώβριο του 1939 ο Winston Churchill είπε: «Δεν μπορώ να κάνω πρόβλεψη για τις κινήσεις της Ρωσίας. Είναι ένας γρίφος τυλιγμένος σε μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα, αλλά ίσως υπάρχει ένα κλειδί. Κι αυτό το κλειδί είναι το ρωσικό εθνικό συμφέρον». Το κλειδί στην Ευρώπη του σήμερα είναι η γερμανική αντίληψη για το εθνικό της συμφέρον. Όταν αποδειχθεί ότι οι προϋποθέσεις δεν αποδίδουν, οι Γερμανοί ηγέτες θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο ναυάγιο και την αλλαγή πορείας. Δεν γνωρίζω τι θα διαλέξει η Γερμανία. Δεν γνωρίζων αν οι ηγέτες της γνωρίζουν. Πάντως, από αυτήν την απόφαση κρέμεται η τύχη της Ευρώπης.»

Πηγή: F.T. via youpayyourcrisis

 Πώς θα λήξει η κρίση στην ευρωζώνη; Πολλοί στις ΗΠΑ μου θέτουν αυτήν την ερώτηση τις τελευταίες εβδομάδες; Για την ακρίβεια, θα μπορέσει η ευρωζώνη να μετακινηθεί από την κρίση στη σταθερότητα; Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τρεις όψεις του προβλήματος: πού πηγαίνει η ευρωζώνη, πού θέλουν οι Γερμανοί να πάει και πού χρειάζεται να πάει.

 Η σημερινή κατάσταση της ευρωζώνης είναι δραματικά ξεκάθαρη. Κάποιες χώρες, δύο εκ των οποίων μεγάλες -η Ιταλία και η Ισπανία-, έχουν ήδη ή είναι στα πρόθυρα να έχουν κυβερνήσεις που δεν μπορούν να διαχειριστούν χωρίς βοήθεια τα δημόσια χρέη. Πολλά από αυτά τα χρέη βρίσκονται στις τράπεζες. Πολλές από αυτές είναι ζημιωμένες, ειδικά σε χώρες που βίωσαν πολύ μεγάλες φούσκες ακινήτων, μεγάλα δημόσια ελλείμματα ή και τα δύο. Οι κυβερνήσεις με αδύναμο αξιόχρεο νιώθουν ότι πρέπει να σώσουν τα ευαίσθητα τραπεζικά τους συστήματα, που με τη σειρά τους πρέπει να χρηματοδοτήσουν τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να τις στηρίξουν. Οι μεθυσμένοι προσπαθούν να σταθούν όρθιοι ακουμπώντας ο ένας στον άλλον.

 Από τις κυβερνήσεις απαιτείται επίσης να επιβάλουν δημοσιονομική λιτότητα, ενώ οι ιδιωτικοί κλάδοι συρρικνώνονται. Η λιτότητα αποδυναμώνει περισσότερο τόσο τις οικονομίες όσο και τις τράπεζες. Κι αυτό, με τη σειρά του, αυξάνει την ανεργία και μειώνει τα κρατικά έσοδα, καθιστώντας μη αποτελεσματική τη λιτότητα. Εν τω μεταξύ, η αναιμική ζήτηση στον πυρήνα επιδεινώνει την οικονομική αδυναμία στην περιφέρεια, αντί να την ισοφαρίζει.

O colonialismo está de volta – Clóvis Rossi*

Folha de S.Paulo, 27/05/2012

Europa transforma a Grécia em neocolônia com uma política de ‘humilhação demencial’

Em pleno século 21, o colonialismo praticado por europeus está de volta. Mas, desta vez, não se aplica a remotos países africanos, sul-americanos, asiáticos. Vale para um país da própria Europa, a Grécia. 

O termo «neocolônia» foi usado por Costas Lapavitsas, professor de Economia na Escola de Estudos Africanos e Orientais da Universidade de Londres. «Se a Grécia perseverar com as políticas atuais na eurozona, a economia vai encolher e estagnar. O país se tornará um canto empobrecido, envelhecido e profundamente desigual, uma neocolônia em tudo menos no nome».

Exagero de acadêmico sem responsabilidade de governo e, por isso, livre para usar palavras fortes? Não.

O chefe do governo italiano, Mario Monti, um tecnocrata extremamente moderado e que está impondo a seu país uma receita de austeridade parecida com a da Grécia, reconhece que «a Grécia perdeu sua soberania», o que é a mesma coisa que dizer que se tornou colônia.

Greek crisis: C.Lapavitsas-C.Douzinas-A.Chatzistefanou

Πηγή: guardian.co.uk,

Join Professor Costas Lapavitsas, Professor Costas Douzinas and the journalist Aris Chatzistefanou to debate the implications for Greece and the EU

• Comments (158)

Greece has been the weakest link of the eurozone since 2009, and the crisis has brought to the fore several issues that go to the heart of contemporary Europe. Austerity measures are dividing the continent and the Greek people are preparing for a second general election in as many months. Does the vote amount to a referendum on whether to leave the eurozone, as has been suggested by David Cameron? Will the euro collapse altogether, and does the current instability threaten the balance of forces that have historically dominated European politics?

 

Professor Costas Lapavitsas, Professor Costas Douzinas and the journalist Aris Chatzistefanou will be here from 3pm to 4pm (UK time) to debate the Greek crisis and what might happen next for the rest of Europe. You will be able to post your questions in the thread below from 2.30pm. 

 

Aς ακουσθεί και η άλλη πλευρά…Τάσος Σταυρόπουλος

Audiatur altera pars

» ἀμήχανον δὲ παντὸς ἀνδρὸς ἐκμαθεῖν

ψυχήν τε καὶ φρόνημα καὶ γνώμην, πρὶν ἂν

ἀρχαῖς τε καὶ νόμοισιν ἐντριβὴς φανῇ.»

 ( =Είναι αδύνατον να γνωρίσεις καλά τη ψυχή και το φρόνημα και τις ιδέες ενός άνδρα, προτού δοκιμασθεί στην εξουσία.) Αντιγόνη Σοφοκλή στ. 175-177.

• Επειδή συνήθως «μὴ τῶν ἀρίστων ἅπτομαι βουλευμάτων», μετά την εμπιστοσύνη του λαού στον Σύριζα ,ανέμενα ότι την επόμενη ημέρα η ηγεσία του θα καλούσε όλα τα αριστερά κόμματα, τις συλλογικότητες , προσωπικότητες και ανένταχτους της αριστεράς σε μια ενωτική συσπείρωση, για την έξοδο της χώρας από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση, μετά το τέλος του πολέμου.
•  Ταυτόχρονα θα άρχιζε μια πυρετώδης διαδικασία για την ετοιμασία ενός προγράμματος για την ανακούφιση των ανέργων, για την αποκατάσταση των εργαζομένων και συνταξιούχων, για την αποκατάσταση της δημόσιας υγείας και παιδείας, που διαλύθηκαν από τους κ.κ Λοβέρδο και Διαμαντοπούλου.
• Με διάγγελμα ο Τσίπρας θα καλούσε το λαό σε συσπείρωση και σε αγωνιστική ετοιμότητα, θα ανακοίνωνε ότι συγκρότηση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης, άμεσα ή μετά τις επόμενες εκλογές, θα ακύρωνε τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, θα κήρυττε στάση πληρωμών , θα εθνικοποιούσε τις τράπεζες και με ειλικρίνεια θα δήλωνε στον Ελληνικό λαό ότι το θέμα του νομίσματος θα αντιμετωπισθεί με γνώμονα το συμφέρον του λαού- για μην προκληθεί πανικός- και ότι δε θα απαιτηθεί καμιά θυσία για το €.
• Με μια τέτοια στάση δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να μην ανταποκριθεί. Ακόμη και η ηγεσία του ΚΚΕ θα αναγκαζόταν να πάρει θέση, γιατί δε θα μπορούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις των μελών του.
• Μπροστά στις κινδυνολογικές αντιδράσεις της Ν.Δ και του δεξιότερου από τη Θάτσερ ΠΑΣΟΚ, που θα έβαζαν το δίλημμα € ή χάος, η αριστερά που θα άρχιζε να συσπειρώνεται, θα δήλωνε στο λαό ότι έχει στις προσεχείς εκλογές να επιλέξει ανάμεσα στο μονόδρομο του € και στην επιβίωσή του, και ότι ή αριστερά ανάμεσα στην επιβίωση του λαού ή της ευρωζώνης, επιλέγει χωρίς δεύτερη κουβέντα την επιβίωση του λαού.

Nino Rota: Concerto soirée (1962) 1/2

Nino Rota (1911-1979)

Concerto soirée, per pianoforte e orchestra (1962).

Prima parte (Mov. 1-2)

I. Valzer-Fantasia. Tempo di Valzer tranquillo
II. Ballo figurato. Allegretto calmo con spirito

Benedetto Lupo, pianoforte
Orchestra Sinfonica siciliana diretta da Massimo de Bernart.

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου!

 Ιταλία,  Σαν Κάρλο

  

Υποκριτές Χωρίς Σύνορα-Παντελής Μπουκάλας

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μακάρι να είχε κάποια μακρινή έστω σχέση με την αλήθεια η μισή από τις λέξεις που χρησιμοποίησε η κυρία Λαγκάρντ για να εκφράσει την τόση συμπόνια της για τους κατοίκους του Νίγηρα και την αριστοκρατική ξινίλα της για τους Ελληνες. Μακάρι δηλαδή να νοιαζόταν όντως για τα παιδιά της αφρικανικής χώρας, που στριμώχνονται δύο και τρία σε μια καρέκλα για να μάθουν γράμματα, και θα της συγχωρούσαμε και τη σφοδρότερη αντιπάθεια για μας εδώ τους τριτοκοσμικούς του Πρώτου Κόσμου. Αν έπειθε -λέμε τώρα- το Ταμείο του οποίου ηγείται να χαραμίσει βρε αδερφέ κάτι από τα κέρδη του και από τα μπόνους των στελεχών του, ένα, δύο, δέκα εκατομμύρια δολάρια, για να χτιστούν σχολεία στον Νίγηρα, ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Αφρικής, μετά χαράς θα παρακαλούσαμε τους δεσποτάδες μας να δοξολογούν το όνομά της στο τέλος της λειτουργίας κάθε Κυριακή («ταις πρεσβείαις…», ξέρετε). Και θα συγκεντρώναμε υπογραφές διαδικτυακώς, ζητώντας να στηθεί στο Καϊμακτσαλάν άγαλμά της ισοϋψές του Πύργου του Αϊφελ.

Αλλά η κ. Λαγκάρντ, με μια απίστευτη χοντροκοπιά κρυμμένη κάτω από τα φτιασίδια της λεπτότητας, θέλοντας να ειρωνευτεί και να εμπαίξει τους Ελληνες, ενέπαιξε πρωτίστως τους κατοίκους του Νίγηρα, σαν αγία προστάτις των οποίων επιχείρησε να εμφανιστεί. Αν πράγματι νοιαζόταν γι’ αυτούς, θα ενδιαφερόταν όχι μόνο για την εκπαίδευσή τους αλλά και για την υγεία τους, αφού ένας νεκρός δεν πάει σχολείο. Και δεν μπορεί να μην ξέρει πως η υγεία τους καταστρέφεται από τις εξορύξεις ουρανίου που γίνονται δίχως καμία μέριμνα προστασίας. Και ποια εταιρεία εξορύσσει; Η κρατική γαλλική Areva, που με την αγρίως κερδοθηρική δράση της έχει μολύνει το πόσιμο νερό της χώρας. Και ποια υπουργός Οικονομικών αποφάσισε να αυξήσει το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας ώστε να ανταποκριθεί καλύτερα στα γαλλικά περί ουρανίου όνειρα; Μα, η κ. Λαγκάρντ. Το 2010.

Αν λοιπόν η αγωνία της για το δράμα της Αφρικής τής στερεί τον ύπνο, και αν το χριστιανικό της φρόνημα πληγώνεται βαθιά που δεν μπορεί, έτσι υπεραπασχολημένη όπως είναι, να θέσει εαυτόν στους εθελοντές, δεν έχει παρά να ακολουθήσει τη δηλητηριώδη πρόταση ορισμένων συμπατριωτών της: Να παραιτηθεί. Ωστε να μην την πνίξουν οι τύψεις.

Στην Ελλάδα ένα στα έξι παιδιά ζει στη φτώχεια

via ISKRA

Τα στοιχεία για την παιδική φτώχεια στην Ελλάδα που φέρνει στο φως παγκόσμια έκθεση της UNICEF είναι συνταρακτικά και συνιστούν ντροπή για όσους έφτασαν αυτή τη χώρα σε καταστάσεις που θυμίζουν τρίτο κόσμο και συνθήκες πολέμου. 

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, ενώ εντείνονται οι συζητήσεις για νέα μέτρα λιτότητας και επιπλέον περικοπές κοινωνικών δαπανών, τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων υποφέρουν:ένα στα έξι παιδιά ζει σε συνθήκες στέρησης στην Ελλάδα, ενώ η χώρα μας κατατάσσεται στην 30ή θέση μεταξύ 35 κρατών με ανεπτυγμένες οικονομίες ως προς τη σχετική φτώχεια. Με χειρότερα ποσοστά ακολουθούν η Ισπανία, η Βουλγαρία, η Λετονία, οι ΗΠΑ και η Ρουμανία.

 Συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση 13 εκατ. παιδιά στερούνται βασικών αγαθών για την ανάπτυξή τους, ενώ άκρως ανησυχητικό, σύμφωνα με τη UNICEF, είναι το γεγονός ότι 30 εκατ. παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε πλούσιες χώρες.

Η έκθεση εξέτασε την παιδική φτώχεια με βάση τον Δείκτη Παιδικής Αποστέρησης, με ένα παιδί να χαρακτηρίζεται «αποστερημένο» όταν του λείπουν δύο ή περισσότερα αγαθά από έναν κατάλογο 14 βασικών πραγμάτων όπως τρία γεύματα την ημέρα, δύο ζευγάρια παπούτσια στο νούμερό του, ένα ήσυχο μέρος για τη σχολική του εργασία και εκπαιδευτικά βιβλία ή σύνδεση Internet στο σπίτι.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά σε κρίσιμο σταυροδρόμι-Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Αγαπητοί σύντροφοι , συντρόφισσες

Επειδή η πολιτική περίοδος δεν είναι μόνο κρίσιμη για τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα είναι και ιστορική, συνολικά για την αριστερά και ξεχωριστά για το κάθε χώρο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και προβληματισμούς που με βασανίζουν και νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος.

Ο λαός μας με την ψήφο του στις 6 Μαΐου εξέφρασε με τον πιο ηχηρό τρόπο την αντίθεσή του στις αντιδραστικές πολιτικές που του επιβλήθηκαν από τους διεθνείς, ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σε αγαστή συνεννόηση με το μαύρο μπλοκ των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων. Καταδίκασε με την ψήφο του σε μικρομεσαία τα άλλοτε κραταιά κόμματα του δικομματισμού, αφού τους γύρισαν την πλάτη 3.300.000 ψηφοφόροι τους, και επέλεξαν να ψηφίσουν ένα πολύ ευρύ φάσμα κομμάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τοποθετήθηκαν ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές. Ανέδειξαν συνολικά τις δυνάμεις της αριστεράς σε ποσοστά πρωτοφανή, αλλάζοντας και το συσχετισμό δύναμης στο εσωτερικό της αριστεράς. Ταυτόχρονα το 19% των πολιτών, πάνω από 1εκατομμυριο ψηφοφόροι επέλεξαν κόμματα που δεν μπόρεσαν να σπάσουν το φράγμα του αντιδραστικού εκλογικού νόμου και έμειναν χωρίς εκπροσώπηση. Μέσα σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι 75.000 ψηφοφόροι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων αριστερών κομμάτων.

Με δυο λόγια ο λαός ψήφισε ξέροντας τι δε θέλει, αλλά χωρίς να ξεχωρίζει μια άλλη σαφή, ηγεμονική πολιτική στον αντίποδα της βάρβαρης πολιτικής των μνημονίων. Δεν υπήρχε προγραμματικός λόγος διατυπωμένος με σαφήνεια ως εναλλακτική λύση που να ηγεμονεύσει και να κερδίσει το λαό.

Το αστικό πολιτικό σύστημα όπως διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η αριστερά κλονίστηκε, υπέστη ένα τρομερό σεισμό. Είναι αμφίβολο εάν παρά τις προσπάθειες, τους εκβιασμούς, τις απειλές που εξαπολύει ενάντια στον εχθρό λαό θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του και να ξαναηγεμονεύσει.
Οι εκλογές ανέδειξαν πρώτη δύναμη στην αριστερά το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε και να συμβάλουμε ώστε να το διαχειρισθεί σωστά και αριστερά για το συμφέρον των εργαζομένων πρώτα από όλα και της αριστεράς. Δεν θα ωφελούσε καμία δύναμη της αριστεράς ούτε το λαό μας μια ενδεχόμενη προσαρμογή της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια των πολιτικών του μνημονίου και της ευρωζώνης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν ολέθριο για όλη την αριστερά και το λαό.

Ο Γκίντερ Γκρας, το όνειδος, η φάρσα

Πηγή: sarant 

Θα το έχετε διαβάσει, εκτός αν απουσιάζατε από τη μπλογκόσφαιρα όλο το σαββατοκύριακο: ο Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας Γκίντερ Γκρας δημοσίευσε στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung ένα ποίημα συμπαράστασης στην Ελλάδα, δώδεκα δίστιχα με τίτλο “Το όνειδος της Ευρώπης”, ένα ποίημα που προκάλεσε πολλαπλές συζητήσεις, τουλάχιστον για τρία θέματα. Καταρχάς, για το ίδιο το ποίημα, την αξία του και τις προσπάθειες μετάφρασής του στα ελληνικά. Έπειτα, για τον Γκίντερ Γκρας -είπαν κάποιοι, και σε σχόλια στο ιστολόγιο και αλλού, ότι επειδή ο 17χρονος Γκρας υπηρέτησε στα Waffen SS τους τελευταίους μήνες του πολέμου, τα σημερινά του κείμενα χάνουν κάτι από την αξία τους ή δεν μπορούν να παρθούν υπόψη. Άλλοι πάλι υπενθύμισαν ότι ο Γκρας πριν από λίγο καιρό είχε γράψει ένα ποίημα εναντίον της πολιτικής της ισραηλινής κυβέρνησης. Τέλος, μία μέρα μετά την δημοσίευση του ποιήματος, μια άλλη γερμανική εφημερίδα, η FAZ, δημοσίευσε ένα άρθρο από το οποίο πολλοί συμπέραναν ότι το ποίημα δεν είχε γραφτεί από τον Γκρας αλλά ήταν φάρσα, παρωδία, γραμμένη από ένα σατιρικό περιοδικό. Και αφού έγινε αρκετός θόρυβος για τη δήθεν φάρσα, βγήκε ο ίδιος ο Γκρας και δήλωσε ότι το ποίημα είναι δικό του ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα. Όλα αυτά μας δίνουν, πιστεύω, άφθονη τροφή για συζήτηση.

Και πρώτα έχουμε το ποίημα, με τον εσκεμμένα πιστεύω αμφίσημο τίτλο, που διατηρείται και στη μετάφραση, Europa’s Schande, Η ντροπή της Ευρώπης, το όνειδος της Ευρώπης, που αν δεν κάνω λάθος δεν ξεκαθαρίζει αν είναι η Ελλάδα ντροπή της Ευρώπης ή αν πρέπει η Ευρώπη να ντρέπεται για το πώς φέρεται στην Ελλάδα. Πολλοί το μετέφρασαν στα ελληνικά, ανάμεσα σ’ αυτούς και ο φίλτατος Δρ Ζίμπενμαλ στη Λεξιλογία, όπου βέβαια συζητήσαμε εκτενώς το θέμα (διαβάστε το άρθρο της Λεξιλογίας, έχει συνδέσμους προς άλλες μεταφράσεις, μεταξύ άλλων και στα αρχαία ελληνικά!) Παρακάλεσα τον δόχτορα να χτενίσει τη μετάφρασή του, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου σε μικρολεπτομέρειες, βόηθησε και ο Νίκος Λίγγρης και ιδού το αποτέλεσμα:

Στο χάος κοντά, διότι με τις αγορές δεν συνεμορφώθη,
χώρα που μακριά της στέκεις, που σου δάνεισε το λίκνο.

Αυτά π’ αναζητάει η ψυχή, που έτοιμα τα βρήκες,
τώρα απαξιώνονται, για παλιοσίδερα μετράνε.

Σαν μπαταξού γυμνή διαπομπεύεται και υποφέρει η χώρα
που στη λαλιά σου καθημερινά ευγνωμονούσες.

Σε φτώχεια ατελείωτη κατάδικη η χώρα, με πλούτο
που λαμπρός μουσεία κοσμεί: λάφυρα που φυλάγεις.

Αυτοί που μ’ όπλα πάτησαν τη χώρα, τη νησοπροικισμένη,
τον Χέλντερλιν μες στον γυλιό κρατούσαν της στολής τους.

Χώρα που δεν ανέχεσαι -μα τους συνταγματάρχες της
κάποτε τους ανέχτηκες για σύμμαχους κι εταίρους.

Χώρα χωρίς δικαιώματα, που ωμοί εξουσιαστές της
τη ζώνη όλο στενότερα και πιο στενά τής σφίγγουν.

Μαύρα για να σ’ αντισταθεί φόρεσ’ η Αντιγόνη και σ’ όλη τη Χώρα
πενθοφορούν οι άνθρωποι, ο Ξένος τους που ήσουν.

Του Κροίσου σόγια όμοια έξω από τη χώρα όμως
εστοίβαξαν και φύλαξαν στις κάσες σου ό,τι μαλαματένιο.

Πιες το, λοιπόν, πιες! των κομισάριων οι εγκάθετοι φωνάζουν,
μα οργισμένος σου γυρνά την κύλικα, ξέχειλη, ο Σωκράτης.

Θεών κατάρα εν χορώ βαριά πάνω σε ό,τι κατέχεις,
τον Όλυμπό τους που απαιτείς να τους τον απαλλοτριώσεις.

Άψυχη πια, θα μαραθείς χωρίς τον τόπο
που η ψυχή του σ’ έπλασε, εσένα, Ευρώπη.

Απύθμενο μίσος κατά της Ελλάδας- Γιώργος Δελαστίκ

 Εφημ.ΕΘΝΟΣ

Ξεφτιλίστηκε εντελώς λόγω απίστευτης ανθελληνικής εμπάθειας η σοβαρή, υποτίθεται γερμανική συντηρητική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Το Σάββατο η κεντροαριστερή εφημερίδα του Μονάχου «Ζιντόιτσε Τσάιντουνγκ» δημοσίευσε ένα ποίημα του διάσημου 84χρονου Γερμανού συγγραφέα Γκίντερ Γκρας.

Ένα ποίημα που διαπνεόταν από βαθιά αγάπη και σεβασμό προς την Ελλάδα και σφοδρότατα επικριτικό για την Ευρώπη και την πολιτική που ακολουθεί απέναντι στη χώρα μας. Αδύνατον να ανεχτεί κάτι τέτοιο η δεξιά «Φράκνφουρτερ Αλγκεμάινε»!

Λύσσαξε, άφρισε και προχώρησε σε μια ασυνήθιστη για το επίπεδό της ενέργεια. Την Κυριακή, στην πρώτη σελίδα του πολιτιστικού της τμήματος, αφιέρωσε εκατοντάδες λέξεις για να στήσει μια εντελώς ψεύτικη και κατασκευασμένη ιστορία: ότι δήθεν το ποίημα δεν το είχε γράψει ο Γκίντερ Γκρας, αλλά η συντακτική ομάδα ενός σατιρικού περιοδικού, η οποία εξαπάτησε υποτίθεται τη «Ζιντόιτσε Τσάιντουνγκ» πως το ποίημα προερχόταν από τον Γκίντερ Γκρας!

Η απόδοση του ποιήματος σε ένα σατιρικό περιοδικό, το οποίο μάλιστα δεν είχε καν κάνει τον κόπο να βάλει έναν συντάκτη του να γράψει ένα ποίημα, αλλά είχε μαζέψει στίχους και φράσεις από το Διαδίκτυο, αποσκοπούσε στην απαξίωση και την περιφρόνηση απέναντι στο περιεχόμενο του ποιήματος. Ενός ποιήματος που οι στίχοι του είναι πραγματικά συγκινητικοί, ίσως και συγκλονιστικοί κάποιοι για εμάς τους Έλληνες.

Σε μία πράξη μάλιστα αδίστακτης δημοσιογραφικής αλητείας, η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» είχε και φανταστικό ρεπορτάζ από τα γραφεία του σατιρικού περιοδικού!

Banksters

Έκθεση της Εθνικής Τράπεζας

Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ …

Δραματική μείωση του ετήσιου κατά κεφαλήν εισοδήματος του Έλληνα πολίτη κατά 55% από 19.400 ευρώ σε 8.700 ευρώ θα προκαλέσει σύμφωνα με την Εθνική Τράπεζα πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

«Το δίλημμα το οποίο αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα διαμορφώνεται υπό το σημαντικό βάρος που συνεπάγεται η επώδυνη διαδικασία προσαρμογής από τη μια πλευρά, και από την άλλη, η ανάγκη συνέχισης της χρηματοδότησης στα πλαίσια μιας αμοιβαία αποδεκτής συμφωνίας με τους εταίρους μας», αναφέρει η έκθεση, συμπληρώνοντας ότι «παρά τα αναμφισβήτητα σκληρά μέτρα που εφαρμόστηκαν την τελευταία διετία, η ελληνική οικονομία σημείωσε σημαντική πρόοδο σε βασικά πεδία της οικονομικής προσαρμογής».

«Έξοδος από το ευρώ θα οδηγήσει σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη»

Αναλύοντας τις επιπτώσεις, επισημαίνει σε έκθεσή της ότι σε αυτή την περίπτωση το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα πολίτη θα κατέγραφε σημαντική πτώση, με μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος τουλάχιστον κατά 55% , μέσω της σημαντικής υποτίμησης, κατά 65% του νέου νομίσματος.

Η ύφεση θα έφθανε το 22% , η ανεργία θα εκτοξευόταν στο 34% και ο πληθωρισμός αρχικά στο 30% με ισχυρή ανοδική τάση στη συνέχεια, καθώς θα τροφοδοτούνταν από τις αυξήσεις τιμών στα εισαγόμενα αγαθά.

Η Ελλάδα με το βλέμμα στα Βαλκάνια-Βασίλειος Σιοκορέλης*

Κρατική πολιτική ενίσχυσης της επιχειρηματικής εξωστρέφειας: Η περίπτωση των ελληνικών Άμεσων Ξένων Επενδύσεων στη Βουλγαρία

 Αντί προλόγου 

 Η Ελλάδα με το βλέμμα στα Βαλκάνια

 Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά τις οικονομικοπολιτικές ανατροπές που σημειώθηκαν στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, η παρουσία των ελληνικών επιχειρήσεων στις εν λόγω αγορές είναι ιδιαιτέρως έντονη.

Η διαδικασία μετασχηματισμού από την κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία στη «λειτουργούσα οικονομία της αγοράς» (κριτήριο της Κοπεγχάγης[1]) με τη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, την αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας συνοδεύτηκε από την προσπάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ενισχύσουν την παρουσία των Ελλήνων επιχειρηματιών σε αυτές τις χώρες, αναβαθμίζοντας το ρόλο της Ελλάδας ως «δεύτερης γενεάς» καπιταλιστική χώρα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης[2] (άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαία η φράση ότι η Ελλάδα έπαψε πια να ανήκει στα Βαλκάνια).

Χωρίς καμία αμφιβολία, η έντονη παρουσία των Ελλήνων επιχειρηματιών στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης δε θα είχε επιτευχθεί εάν το ίδιο το ελληνικό κράτος δεν έθετε ως κύριο στόχο τη λεγόμενη «διείσδυση στα Βαλκάνια», η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η εξασφάλιση διαρκώς αυξανόμενων ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης μέσω της εξαγωγικής – επενδυτικής εξωστρέφειας, η οποία ευνοήθηκε σημαντικά – εκτός από τον παράγοντα της γειτνίασης – και από τη νευραλγική γεωγραφική θέση της Ελλάδας ως ανερχόμενη δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης[3].

Αυτό άρχισε να διαφαίνεται ήδη από πολύ νωρίς (πριν το 1989-1990), με την Ελλάδα να ενισχύει σταθερά την προσπάθεια εκ-δυτικοποίησης και διαρθρωτικού πολιτικοοικονομικού μετασχηματισμού των συγκεκριμένων χωρών με όχημα τόσο τη συμμετοχή στους διεθνείς οργανισμούς[4] (κυρίως την ΕΕ), όσο και την εμβάθυνση των παραδοσιακά ισχυρών διμερών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων με αυτές τις χώρες.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η διαδικασία μετασχηματισμού εξασφαλίστηκε με τις μεταρρυθμίσεις που σημειώθηκαν στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και των διαπραγματεύσεων για την πλήρη ένταξη των χωρών στην ΕΕ. Συγκεκριμένα για τη Βουλγαρία, κύριοι σταθμοί αποτέλεσαν η υπογραφή της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας (8 Μάρτη 1993, η οποία ετέθη σε ισχύ την 1 Φεβρουαρίου 1995), η Αίτηση Προσχώρησης (14 Δεκέμβρη 1995,  Ευρ. Συμβούλιο Βρυξελλών), η ολοκλήρωση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων (15 Ιουνίου 2004), η Υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης (25 Απριλίου 2005) και βεβαίως η πλήρης ένταξη την 1η Ιανουαρίου 2007.

Tariq Ali – Η Εποχή των Άκρων είναι Εδώ

Θεσσαλονίκη: Οι Αναιρέσεις 2012 παρουσιάζουν:

Η εποχή των άκρων είναι εδώ. Επιστρέφει η εποχή των επαναστάσεων;

Ο Ταρίκ Αλί, συγγραφέας, ιστορική μορφή της αριστεράς, των διεθνών κινημάτων και της μαχόμενης διανόησης σε  προφεστιβαλική εκδήλωση των Αναιρέσεων 2012

Πάντειο Πανεπιστήμιο: Σεμινάριο Κράτος και Δίκαιο στον 21ο Αιώνα

Το Σεμινάριο «Κράτος και Δίκαιο στον 21o αιώνα» απευθύνεται στους φοιτητές νομικών και πολιτικών επιστημών, είτε προπτυχιακού είτε μεταπτυχιακού επιπέδου, στους πολιτικούς και νομικούς επιστήμονες αλλά και σε καθένα που έχει τέτοια ενδιαφέροντα και ανησυχίες.

Σκοπός του Σεμιναρίου είναι η επιστημονική αναζήτηση και συζήτηση σε καίρια θέματα θεωρίας του κράτους και του δικαίου, ευρύτερα, σε θέματα που βρίσκονται στο πεδίο όπου τέμνονται η νομική και η πολιτική επιστήμη.

Το Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα» φιλοδοξεί να προσεγγίσει τα επιστημονικά ζητήματα μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων αναγκών της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η επιστήμη και μάλιστα η πολιτική και νομική επιστήμη οφείλουν να αφουγκράζονται τους κοινωνικούς προβληματισμούς, τις ανησυχίες του λαού, να ανοίγουν ορίζοντες στην αναζήτηση της αλήθειας, στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας και, τελικά, να υποβοηθούν στην κοινωνική πρόοδο και στη διάνοιξη ενός καλύτερου αύριο για τον άνθρωπο.

Στον ιστότοπο του Σεμιναρίου  http://www.kratoskaidikaio.blogspot.com/ αναρτώνται οι εισηγήσεις ή περιλήψεις των εισηγήσεων που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Σεμιναρίου.

Οι υπεύθυνοι του Σεμιναρίου

Δ. Καλτσώνης, επ. καθηγητής Γενικού Τμήματος Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου

Α. Παπανεοφύτου, επ. καθηγητής Γενικού Τμήματος Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόγραμμα Σεμιναρίου.

Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πρόγραμμα 2011-2012

Όρθιοι και αλώβητοι

 Στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 27/5/2012 δημοσιεύεται άρθρο του Μάκη Μαΐλη μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο Με φανατισμό υπέρ του ΚΚΕ, με ταξικό μίσος να χαλάσουμε τα αντιλαϊκά σχέδια. Η κεντρική ιδέα του άρθρου είναι πως η αστική τάξη με όλα τα μέσα που διαθέτει επιχειρεί να μειώσει την δυναμική του ΚΚΕ και να το βάλει στο περιθώριο μέσω των εκλογών της 17ης Ιούνη. Στο βαθμό που θυμόμαστε, η αστική τάξη από τότε που ιδρύθηκαν κόμματα με στόχο και πρόγραμμα να της αφαιρέσουν την εξουσία και να την αποδώσουν στο μοναδικό δικαιούχο, το προλεταριάτο, δεν έχει παραιτηθεί στιγμή από την προσπάθεια καταπολέμησης και εκμηδένισης τους με κάθε μέσο.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, ένα από τα παλαιότερα και ανθεκτικότερα, δεν έχει αποτελέσει εξαίρεση. Η αστική τάξη ουδέποτε άφησε σε χλωρό κλαρί το ΚΚΕ είτε θέτοντας το εκτός νόμου είτε προσπαθώντας να το διεμβολίσει σε περιόδους αστικής «νομιμότητας».

Τότε λοιπόν προς τι η έκκληση του Μ. Μαΐλη για προσπάθεια περιφρούρησης του κόμματος; Προς τι η επίθεση εναντίων όλων όσων αναρωτιούνται τι φταίει που το κόμμα της εργατικής τάξης χάνει διαρκώς πολύτιμες δυνάμεις προς την κατεύθυνση της ρεφορμιστικής καθεστωτικής «αριστεράς» και η ταύτιση τους με τα όργανα της αστικής τάξης; Δηλαδή, όποιος ρωτά «τις πταίει;» που ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 2,9% έφτασε να λεηλατεί την εκλογική βάση του ΚΚΕ και να φαντάζει ηγεμονική πολιτική δύναμη είναι μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης και εντεταλμένος προβοκάτορας της ΕΥΠ;

Μάλλον η αγωνία να συγγραφεί το άρθρο βρίσκεται αλλού. Επαναλαμβάνει τα αυτονόητα για να μας πει πως η κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ είναι επίθεση στην ηγεσία του ΚΚΕ άρα και στο ίδιο το ΚΚΕ. Λέει: «Ο γιαλός είναι στραβός, γράφουν διάφοροι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι, καθώς και στις ιστοσελίδες διάφοροι τύποι υπονομευτές, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, αναφερόμενοι στην πολιτική του ΚΚΕ. Άρα, λένε, αυτή πρέπει να αλλάξει. Η συγκεκριμένη επίθεση συνοδεύεται με την επίθεση ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ, την οποία ονοματίζουν ‘‘ηγετική ομάδα’’, διαχωρίζοντας την ΚΕ και το ΠΓ από τον κορμό του Κόμματος!… Όμως, αυτή η πολιτική έχει επιβεβαιωθεί. Γι’ αυτό και τη χτυπούν απ’ όλες τις μεριές. Και επιβεβαιώθηκε μόνο επειδή πήγε κόντρα στο ρεύμα. Αν διαμορφωνόταν σύμφωνα με το κάθε φορά ρεύμα, θα ήταν άλλη, θα ήταν οπορτουνιστική, θα υπονόμευε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων».

Τι μας λέει εδώ ο Μ. Μαΐλης; Πρώτον, ότι η επίθεση που γίνεται στο ΚΚΕ είναι πρώτα και κύρια επίθεση στην πολιτική του η οποία κατά τον ίδιο δικαιώθηκε- επιβεβαιώθηκε, λέει- «μόνο επειδή πήγε κόντρα στο ρεύμα». Με άλλα λόγια ό,τι πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα είναι και σωστό!!! Έτσι όμως σκέφτεται μόνο αυτός που δεν ξέρει να σκέφτεται ή δεν κάνει προσπάθεια να σκέφτεται. Αν κανείς κοιτάξει με προσοχή ποιο είναι το «ρεύμα», δηλαδή το πρόταγμα της αστικής τάξης στην παρούσα κατάσταση θα διαπιστώσει ότι κόντρα σ’ αυτό το ρεύμα υπάρχουν κι άλλοι εκτός του ΚΚΕ. Αν το πρόταγμα για την άρχουσα τάξη είναι η πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων τότε δεν χωράει αμφιβολία ότι όλο αυτό το ετερόκλητο κράμα των αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι ενάντια στο ρεύμα και η μόνη πολιτική «κόντρα στο ρεύμα» που έχει σοβαρό πρόβλημα επιβεβαίωσης από τον λαό είναι η πολιτική του ΚΚΕ. Ο κάθε νοημων άνθρωπος που δεν έχει αντικαταστήσει τη διαλεκτική σκέψη με την μεταφυσική και τον εκλεκτικισμό, εύκολα θα μπορούσε να καταλάβει αυτό που ο Μ. Μαΐλης δεν θέλει ή δεν μπορεί να διανοηθεί. Αν, για να έχεις σωστή πολιτική, ήταν αρκετό να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα- το κάθε κυρίαρχο ρεύμα- τότε το ΚΚΕ θα ήταν στην εξουσία εδώ και πολλές δεκαετίες και δεν θα είχε την ανάγκη των κομπογιαννίτικων συνταγών του κ. Μαΐλη για να εξηγήσει αυτό που του συμβαίνει σήμερα.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Εκλογικές συνεργασίες

Με τη στήριξη της Κουμουνιστικής Οργάνωσης «Ανασύνταξη», αλλά και στελεχών από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και της κομμουνιστικής αριστεράς, κατεβαίνει στις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Με αφορμή την εκλογική τους συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ και «Ανασύνταξη» επισήμαναν σε κοινή δήλωσή τους ότι βασικές θέσεις είναι «η άμεση καταγγελία μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων, παύση πληρωμών- μονομερής διαγραφή του χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, έξοδος από ευρώ και ΕΕ, εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, απαγόρευση των απολύσεων, κατάργηση των αντεργατικών- αντιλαϊκών νόμων και αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων».

Πηγή: http://tvxs.gr/

Συνέντευξη: O Αλέξης Τσίπρας μιλάει στο ρωσικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο Vesti

Πηγή: http://tvxs.gr/

» Αναμφίβολα η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία αποτελεί προτεραιότητά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των λαών της Ρωσίας και της Ελλάδας έχουν βαθιές ιστορικές και πολιτιστικές ρίζες. Έχουμε κοινό ορθόδοξο πολιτισμό, συμπολεμήσαμε εναντίον του ναζισμού κα του φασισμού, γράψαμε κοινές σελίδες του αγώνα στη σύγχρονη εποχή. Πιστεύουμε ότι η διακοπή στις σχέσεις μας, η οποία σημειώθηκε επί των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, πρέπει να ξεπεραστεί. Σκοπεύουμε να αναπτύξουμε τη συνεργασία στους τομείς της ενέργειας, του εμπορίου, της αγροτικής βιομηχανίας και του τουρισμού. Είμαι βέβαιος ότι η συνεργασία μας θα ωφελήσει και τις δύο χώρες μας. Το θέμα της συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας και της σταθερότητας πρωταγωνιστεί στις σχέσεις της Ε.Ε. με τη Ρωσία, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη γεωπολιτική δύναμη στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση η αλλαγή της κατεύθυνσης της εξωτερικής μας πολιτικής αποτελεί προτεραιότητα για μας. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το πεπαλαιομένο δόγμα ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Αυτό το σύνθημα τελευταία μετατράπηκε σε σύνθημα «η Ελλάδα παραδόθηκε στη Δύση». Είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις ως προς τις άλλες χώρες-μέλη. Αλλά, παράλληλα, είμαστε και μια χώρα που μπορεί να εφαρμόζει ανεξάρτητη, δυναμική και ειρηνική εξωτερική πολιτική»

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης:

Μετά τις εκλογές στην Ελλάδα θα αλλάξουν πολλά, αλλά προς το παρόν λίγοι γνωρίζουν το κόμμα σας ως πολιτική δύναμη. Στον οικονομικό τομέα, ποια θα είναι τα πρώτα σας βήματα, αν μπορέσετε μετά τις εκλογές να επηρεάσετε την τύχη της Ελλάδας;

Είμαστε βέβαια αντιπολιτευόμενο κόμμα, αλλά πιστεύουμε ότι εκφράζουμε τη γνώμη των περισσότερων Ελλήνων. Οι Έλληνες είπαν ένα απλό και λυπηρό πράγμα: μετά από δύο χρόνια πιστής εφαρμογής των μέτρων λιτότητας και μετά από το διετές πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας, η οποία διατέθηκε κυρίως στις τράπεζες, ο ελληνικός λαός γονάτισε. Η συνταγή της καταπολέμησης της κρίσης αποδείχθηκε ότι είναι αποτυχημένη οδηγώντας το λαό σε πλήρη εξαθλίωση.

Ο ένας στους δύο νέος μέχρι 30 ετών είναι άνεργος. Τα εισοδήματα της πλειοψηφίας των Ελλήνων μειώθηκαν μέχρι και 40% σε σχέση με το προ της κρίσεως επίπεδο. Το κοινωνικό κράτος είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ενώ δεν έχουμε δει ακόμα κανένα αποτέλεσμα στην οικονομία. Τα μέτρα λιτότητας οδηγούν την οικονομία σε αργό θάνατο. Η οικονομική ύφεση αποδείχθηκε ότι είναι υπερβολικά βαθιά. Δε διαφαίνεται καμία επίλυση του προβλήματος του χρέους. Ο λαός είπε ένα πράγμα: δεν επιτρέπεται να συνεχιστεί η πολιτική εξαθλίωσης και κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας, η πολιτική που δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα.

Την επομένη μετά τις εκλογές οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα πρέπει να πράξουν λογικά. Θα δουν ότι δε μπορούν να καταδικάζουν σε φτώχεια έναν ολόκληρο λαό, προσπαθώντας να θεραπεύσουν το σύμπτωμα, δηλαδή το ελληνικό χρέος, αλλά όχι την αιτία, που έγκειται στην ίδια την αρχιτεκτονική του ευρώ.

Βιβλίο: Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση-Βασίλης Λιόσης

Πρόλογος

του Δημήτρη Καλτσώνη

Το βιβλίο του Βασίλη Λιόση έρχεται να ξαναφέρει στην επικαιρότητα και να θέσει υπό συζήτηση ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, την εξάρτηση της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις. 

Αν συνυπολογίσει κανείς τη συγκυρία, είναι φανερό ότι η εργασία του συγγραφέα είναι παραπάνω από επίκαιρη. Αποτελεί μια αναγκαία συμβολή στον προβληματισμό και στο διάλογο που πρέπει να διεξαχθεί. Τούτο πρέπει να γίνει με θάρρος και ψυχραιμία, σεβασμό στις διαφορετικές προσεγγίσεις, χωρίς φανατισμό και χαρακτηρισμούς, με νηφαλιότητα αλλά όχι άνευρα. Σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο αποτελεί, δίχως αμφιβολία, μια εμπεριστατωμένη μελέτη με στέρεα δομημένα επιχειρήματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. 

Από τη μελέτη του βιβλίου του Βασίλη Λιόση προκύπτει με σαφήνεια αυτό που ο ελληνικός λαός ζει τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση: η διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση από δυο εταίρους δυνάστες. Αυτοί είναι το ξένο και το εγχώριο μονοπωλιακό κεφάλαιο που απομυζούν τον πλούτο και το μόχθο των εργαζομένων και της νεολαίας. 

Αθήνα, εκδ. ΚΨΜ, 2012

Θεωρώ ότι η ανάλυση του συγγραφέα αλλά επίσης η κρισιμότητα των περιστάσεων, το πλιάτσικο που διεξάγεται σε βάρος του λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της πατρίδας μας, οδηγούν τη σκέψη όλων στην αναζήτηση διεξόδου. Επιβάλλουν τελικά, με επιτακτικό τρόπο, τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου. 

Μόνο ένα τέτοιο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο θα μπορεί να κατακτήσει την εθνική ανεξαρτησία και, ταυτόχρονα, να ανοίξει δρόμους για γενικότερες, επαναστατικές αλλαγές. Θα μπορεί να διεκδικήσει και να επιβάλλει την άμεση λήψη μέτρων ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του λαού, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με παράλληλη εγκαθίδρυση μορφών αποφασιστικού λαϊκού ελέγχου. 

Λυπάμαι που ήμουν μέρος αυτού του πολέμου…

Στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Σικάγο των Η.Π.Α., μέλη της οργάνωσης Βετεράνοι Ενάντια στον Πόλεμο, πέταξαν μπροστά από το συνεδριακό κέντρο όπου είχαν μαζευτεί οι Νατοικοί, τα μετάλλια που κέρδισαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Ο εκλεκτικισμός της ιστορικής μνήμης

 

 Τι και γιατί επιλέγουμε να θυμόμαστε

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

 Τις μέρες που πέρασαν, το ελληνικό κοινοβούλιο και πολλοί φορείς (εθνικοτοπικοί, πολιτιστικοί, πολιτικοί), τίμησαν τη μνήμη της σφαγής του ποντιακού ελληνισμού πρώτα από τους νεότουρκους και, αργότερα, από τις δυνάμεις του Κεμάλ. Μεγάλα αφιερώματα εμφανίστηκαν και στα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, για το ίδιο ζήτημα.

Ούτως ή άλλως, ο ποντιακός ελληνισμός έχει βρει τη θέση του και στη σχολική ιστοριογραφία, καθώς πλευρές της ιστορίας του διδάσκονται στο μάθημα της Ιστορίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης που οι μαθητές της Γ` Λυκείου καλούνται να μάθουν (για να είμαι πιο ακριβής: να αποστηθίσουν) και να εξεταστούν στις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ουδείς ο ψόγος – εννοείται – μέχρι εδώ. Φοβούμαι όμως ότι ο τρόπος με τον οποίο το επίσημο κράτος και εν γένει οι φορείς της επίσημης ιδεολογίας τιμούν το συγκεκριμένο γεγονός κάθε άλλο παρά άμοιρος είναι πονηρών προθέσεων. Πρώτα – πρώτα, αποσιωπάται ηχηρά ο ρόλος του ιμπεριαλισμού και των γενικότερων σχεδιασμών του στην ευρύτερη περιοχή. Έπειτα, η ποντιακή τραγωδία αξιοποιείται από την άρχουσα τάξη ώστε να φέρει «από το παράθυρο» έναν, άλλοτε πρωτόγονο, άλλοτε πιο εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό. Στο δράμα συμπεριλαμβάνεται αυθαίρετα και η ιστορία των Ποντίων που έμειναν σε σοβιετικό έδαφος και ακολούθησαν τις περιπέτειες των λαών της Σοβιετικής Ένωσης στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Περίπου, η τύχη ορισμένων από αυτούς εξισώνεται με τις σφαγές από τα στρατεύματα του Κεμάλ! Η αλήθεια είναι βέβαια πολύ πιο περίπλοκη. Η συζήτηση που γίνεται περί μαζικών «διωγμών» του ποντιακού ελληνισμού από το σοσιαλιστικό καθεστώς απέχει πάντως από αυτήν: δεν εδιώχθησαν οι πόντιοι, ως εθνοτική ομάδα, αλλά όσοι από τους πόντιους, εξακολουθούσαν να πραγματοποιούν καπιταλιστική συσσώρευση και υπονόμευαν το σοσιαλιστικό καθεστώς.

Από την άλλη, μέσα στα πλαίσια και τις λειτουργίες της ΕΣΣΔ, σημαντική μερίδα του ποντιακού ελληνισμού άνθισε: όχι βέβαια ως προς τις παραδοσιακές οικονομικές του δραστηριότητες (στην οθωμανική πραγματικότητα, οι πόντιοι ήταν πανάξιοι έμποροι) αφού η πραγματοποίηση καπιταλιστικής συσσώρευσης δεν ήταν δυνατή, αλλά ως προς τη συνολική βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, την ανάπτυξη της παιδείας του, τη διατήρηση και διδασκαλία της γλώσσας του. Πολλοί πόντιοι έλληνες διακρίθηκαν κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ως ήρωές της, αλλά και ως ήρωες της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Το αστικό κράτος και οι κονδυλοφόροι του αγνοούν επιδεικτικά αυτή την πλευρά …

Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ

Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ

Μάιος 1996

 Εισαγωγή:

 H ίδρυση του ΚΚΕ το 1918, που επιταχύνθηκε από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ήταν ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και της συνένωσής του με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού.

 Το ΚΚΕ, πρωτοπόρο, συνειδητό και οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, έχει τελικό του σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

 Καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού. Προσπαθεί να την αφομοιώνει και να την αναπτύσσει δημιουργικά, γενικεύοντας την πείρα του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

 Η πολύχρονη πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ επιβεβαιώνει ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, αν δεν έχει το δικό της γερό, καλά οργανωμένο και θεωρητικά εξοπλισμένο κόμμα, κόμμα νέου τύπου .

 Το ΚΚΕ είναι πιστό στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, της διεθνούς αλληλεγγύης και συνεργασίας με τους εργαζομένους όλου του κόσμου. Εκπληρώνει με συνέπεια τις διεθνιστικές του υποχρεώσεις, συμμετέχει στον αγώνα για την ανασυγκρότηση, την ενότητα και το δυνάμωμα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

 Από την ίδρυσή του το ΚΚΕ υπερασπίστηκε σταθερά την ΕΣΣΔ, το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Συμμετείχε στην Κομμουνιστική Διεθνή και στις μετέπειτα προσπάθειες διαμόρφωσης κοινής στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Εξέφρασε την αλληλεγγύη του στους αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης, στους λαούς που αγωνίζονταν για την εθνική τους απελευθέρωση, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Το ίδιο το ΚΚΕ δέχθηκε, σε κρίσιμες και δύσκολες φάσεις του αγώνα του, τη διεθνιστική αλληλεγγύη και συμπαράσταση του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

 Το ΚΚΕ, κόμμα βαθιά πατριωτικό, είναι ο γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού. Αντιπαλεύει κάθε εκδήλωση φασισμού, εθνικισμού, σοβινισμού και ρατσισμού. Υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεταναστών.

 Στην ιστορική του πορεία, το ΚΚΕ συνέδεσε την πάλη για το σοσιαλισμό με την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, για μια Ελλάδα ανεξάρτητη από τους ιμπεριαλιστικούς οικονομικοπολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς. Στηλίτευσε τη θεωρία της ¨ψωροκώσταινας¨. Απέδειξε ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να στηριχτεί πρώτα απ΄ όλα στις δικές του υλικές και πνευματικές δυνάμεις. Οι κομμουνιστές ήταν στην πρώτη γραμμή στα χρόνια της εποποιίας της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού.

 Το ΚΚΕ στην 78χρονη ηρωική ιστορία του αντιπάλεψε την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Κατόρθωσε, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσει τον επαναστατικό χαρακτήρα του. Αντιπάλεψε και αντιμετώπισε, με ανοιχτή αυτοκριτική, τις συνέπειες από λάθη και παρεκκλίσεις που σημειώθηκαν στη μακρόχρονη και πολυκύμαντη διαδρομή του.

 Το ΚΚΕ αγωνίζεται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, υπερασπίζεται την ειρηνική συμβίωση των λαών. Ο κίνδυνος του πολέμου θα είναι παρών όσο υφίσταται η πηγή των πολέμων, ο ιμπεριαλισμός. Η πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης δένεται οργανικά με την αντιιμπεριαλιστική πάλη, την πάλη για το σοσιαλισμό.

 Το ΚΚΕ είναι κόμμα βαθιά δημοκρατικό. Σε όλη τη διαδρομή του αναδείχθηκε σε αδιάλλακτο υπερασπιστή των δημοκρατικών πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών του λαού. Ο τρόπος οργάνωσής του, οι αρχές και κανόνες λειτουργίας του, οι δεσμοί του με τις μάζες, η αναγνώριση του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών αποτελούν πειστική έκφραση της δημοκρατικότητάς του.

Το παρακράτος “αγαπά” τον κινηματογράφο!

Πηγή:  Κουτί της Πανδώρας 

 Η είσοδος του αρχηγού της “Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου στη Βουλή (ως αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του Μαίου 2012), αναγκαστικά έφερε στο φως όλο το “ηρωικό” παρελθόν του. Ανάμεσα στα νεανικά κατορθώματά του περιλαμβάνονται και δυο με κινηματογραφικό ενδιαφέρον: οι βομβιστικές επιθέσεις στους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας,  ΕΛΛΗκαι ΡΕΞ.

Στις 11 Μαρτίου 1978 μια ισχυρή έκρηξη συγκλονίζει τον κινηματογράφο ΕΛΛΗ στην οδό Ακαδημίας σε ώρα προβολής. Είναι βράδυ Σαββάτου, 9.30μμ, μέρα και ώρα που ο κινηματογράφος είναι γεμάτος κόσμο. Μια ωρολογιακή βόμβα είχε τοποθετηθεί μέσα στην αίθουσα με προφανή σκοπό την πρόκληση πολλών θυμάτων. Πιο βαριά τραυματισμένος είναι ο άτυχος θεατής , κάτω από το κάθισμα του οποίου τοποθετήθηκε η βόμβα. Έχασε και τα δυο του πόδια. Υπήρξαν άλλοι 18 τραυματίες ανάμεσα στους εκατό περίπου θεατές της παράστασης.

Εκείνη τη βδομάδα η ΕΛΛΗ έπαιζε τη σοβιετική ταινία “Ουράνιο τόξο” κι αυτό προσδιόριζε αυτόματα την ιδεολογική ταυτότητα των δραστών.

 

ΤΑ ΝΕΑ

Τρεις μήνες αργότερα, στις 20 Ιουνίου, πάλι σε ώρα αιχμής, 9 παρά 1ο το βράδυ μία ακόμα βόμβα εκρήγνυται  σε έναν από τους πιο κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας, το ΡΕΞ, στην οδό Πανεπιστημίου. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί στα μεσαία καθίσματα. Στόχος ήταν και πάλι η πρόκληση πολλών θυμάτων. Ο αριθμός των τραυματιών ανήλθε σε 15.

Και πάλι η ταινία που πρόβαλε ο κινηματογράφος  ήταν σοβιετικής προέλευσης και είχε τίτλο “Ο πόλεμος σε όλα τα μέτωπα”.

Το αδύνατο του ρεαλισμού και ο ρεαλισμός της ρήξης- Παναγιώτης Σωτήρης

Η επίκληση του ρεαλισμού κυριαρχεί στην προεκλογική συζήτηση. Η βασικότερη κριτική που απευθύνεται σε όσους αμφισβητούν την καταναγκαστική λιτότητα και τη μνημονιακή εξαθλίωση δεν είναι ότι έχουν άδικο, αλλά ότι «δεν είναι ρεαλιστές» και ότι προτείνουν μέτρα που δεν μπορούν να εφαρμοστούν μέσα στις δοσμένες συνθήκες.

Όμως, εσχάτως στη ρητορική του ρεαλισμού καταφεύγει και η εν δυνάμει κυβερνώσα Αριστερά. Οι τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν – στο όνομα του ρεαλισμού… – να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες από τις σταθερές της υπάρχουσας κατάστασης. Παράμετροι όπως η δανειακή σύμβαση ως σταθερή ροή δανειακών ροών από την Τρόικα, η στήριξη των Τραπεζών σε ρευστότητα από την ΕΕ και η παραμονή μέσα στο ευρώ θεωρούνται αναπόδραστες. Η ρήξη με τη λιτότητα πρέπει να έρθει με αυτά τα δεδομένα. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε οι αρχικές παραδοχές που κάνει κανείς ορίζουν και το εύρος των πιθανών αποτελεσμάτων.

Το αποτέλεσμα είναι να εξαγγέλλεται μια ρήξη με τη λιτότητα και μια σωτηρία της κοινωνίας που δεν αναιρεί τους μηχανισμούς που οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή. Φαινομενικά αυτό δείχνει να έχει το στοιχείο του ρεαλισμού: η αλλαγή πολιτικής φαντάζει σε συνέχεια με τη σημερινή συνθήκη. Όμως, καθόλου ρεαλιστική δεν είναι η παραδοχή ότι χρηματοδοτικές και δανειακές ροές που εξαρχής δόθηκαν υπό την προϋπόθεση της λιτότητας και της αναίρεσης κοινωνικών κατακτήσεων, θα συνεχίσουν να υπάρχουν εάν υπάρχει ριζική αλλαγή πολιτικής.

Βεβαίως υπάρχει και η «υπόθεση της μπλόφας»: σύμφωνα με αυτήν οι ευρωπαίοι εταίροι στο τέλος θα τρομάξουν μπροστά στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και του τραπεζικού συστήματος και του κραδασμού που αυτό θα φέρει στο σύνολο της ευρωζώνης και έτσι θα σπεύσουν να διατηρήσουν τη χρηματοδότηση. Υπάρχει, όμως, και ο κίνδυνος να το εννοούν. Σε αυτή την περίπτωση η έστω και προσωρινή διακοπή ή καθυστέρηση της χρηματοδότησης, με τον τρόπο που ήδη εν μέρει συμβαίνει, θα οδηγήσει σε αλυσιδωτά αποτελέσματα γενικευμένης στάσης πληρωμών και στον εκβιασμό της επιστροφής στην πεπατημένη της λιτότητας.

Για τη Μαρία Καραγιώργη

“Εκ των υστέρων λες οι άνθρωποι χάσαν τη ζωή τους αλλά εγώ θες μονοκοματιά μου, θες λέω όχι να πεθάνουν, πέθανε ο Καραγιώργης και πέθανε σαν το σκυλί, καλά έκανε και πέθανε προκειμένου να πάψει να είναι άνθρωπος… Άλλοι μας λεν χαζούς, άλλοι μας λεν χαμένους, θα πέθαινα στο κελί θα τουφεκιζόμουν . Είναι βαθύτερο θέμα, πολύ βαθύτερο . Ντροπή σου που λες ότι καλά που πέθανε ο Καραγιώργης, όχι!

Δεν μου έμεινε ποτέ, καμιά αμφιβολία, πως διάλεξα το σωστό δρόμο, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούσαν κάθε φορά, δεν μπορούσα να μη συμπορεύομαι με την εποχή μου και την πραγματικότητα που η ζωή έφερνε μπροστά μου. Στη μοναξιά μου και στην ήρεμη, ώριμη και ψύχραιμη αυτοανάλυση και τον αυτοέλεγχο που έκανα τότε, σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα: η εποχή μας και τα γεγονότα αυτά ζητούσαν.

Πορεύεσαι παράλληλα με την Ιστορία. Και, συνήθως, το πληρώνεις ακριβά. Απλώς, στο τέλος, μπορεί να διερωτηθείς: άξιζε το τίμημα;

Εμείς καταλήξαμε πως άξιζε. Όσο κι αν μας στοίχισε αυτό.”

 

 Μια συνάντηση και μια φωτογραφία – για τη Μαρία Καραγιώργη(1918-2012)

Πηγή: mediaoasis

Του φωτογράφου αναλυτή Μανόλη Κασιμάτη

Συνάντησα την αγωνίστρια του αριστερού κινήματος και της εθνικής αντίστασης Μαρία Καραγιώργη – Γυφτοδήμου τον Σεπτέμβρη του 2011. Είχα δει το ντοκιμαντέρ Μαρία Καραγιώργη – Κατάθεση Ντοκιμαντέρ (2008 Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου) όπου κατέθετε αποσπάσματα από την πολύπλευρη δραστηριότητά της κατά την διάρκεια των περίπου 40 πέτρινων χρόνων και εκτός του ότι είχα εντυπωσιαστεί από τις απλές καθάριες και εύστοχες απόψεις της πάνω στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα πρόσεξα κάτι φωτογραφίες που την απεικόνιζαν πάνω στα βουνά της Θεσσαλίας κατά την διάρκεια της αντίστασης 1941-1944.

Λόγω της μελέτης που κάνω για τους φωτογράφους της αντίστασης μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να διασταυρώσω κάποια στοιχεία. Έτσι βρέθηκα στο σπίτι της στην Κυψέλη. Ήξερα ότι είχε υποστεί μια ιατρική επέμβαση και δυσκολευόταν στην ομιλία πράγμα που με είχε κάνει λίγο διστακτικό και ανήσυχο όταν κτύπησα την πόρτα της. Με υποδέχτηκε ο γιος της Αλέξης που η βοήθειά του στην αρχή της κουβέντας μας ήταν καταλυτική. Είχα μπροστά μου μια γυναίκα αγωνίστρια που είχα διαβάσει πολλά και για εκείνη και για τον άντρα της Κώστα Καραγιώργη, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, πολιτικό υπεύθυνο της 1η μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλία, διευθυντή του Ριζοσπάστη, αντιστράτηγο του ΔΣΕ και εξαφανισμένο στα τραγικά γεγονότα μετά την ήττα, το 1954 η 1955 κάπου στην Ρουμανία. Η προσπάθειά της για την αποκατάσταση του ονόματός του μέχρι τώρα ήταν ανεπανάληπτη (διένειμε δωρεάν ηλεκτρονικά μια αντίστοιχη μελέτη).

Nous n’ osons plus chanter les roses- Konstantinos Kavafis

Nous n’osons plus chanter les roses -K.Καβάφης

Εγώ φοβούμενος τα τετριμμένα
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ.
Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα
πολλά ποιήματα· και τα θαμμένα
εκείνα άσματά μου αγαπώ.

Ω πρώτη, αγνή, μόνη ελευθερία
της ήβης προς την ηδονή!
Ω μέθη των αισθήσεων γλυκεία!
Τας θείας σας μορφάς κοινοτοπία
φοβούμαι μη υβρίση ποταπή.

 (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923, Ίκαρος 1993)

Μια απάντηση στη βαρβαρότητα

Στο χώρο που ακούστηκε για πρώτη φορά ο «Μεγάλος Ερωτικός» η υψίφωνος Σόνια Θεοδωρίδου ερμήνευσε  μπροστά σε κοινό 12 συμφωνικά τραγούδια βασισμένα σε ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, όλα συνθέσεις του Αθανάσιου Σίμογλου. Ηταν η παρουσίαση του cd «Shades of love…» στο οποίο τραγουδάει επίσης ο βαρύτονος Κώστας Ραφαηλίδης, ενώ την Orchestra Mobile διευθύνει ο Θεόδωρος Ορφανίδης.

 Η περίπτωση του κ. Σίμογλου είναι ιδιαίτερη. Γιατρός και συνθέτης, ζει από το 1982 στη Στουτγάρδη. Η σχέση του με τον ποιητή χρονολογείται από το 1983, όταν με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Καβάφη δέχθηκε να μελοποιήσει δύο ποιήματά του. Από τα 12 του τωρινού cd τα 11 ανήκουν στα «αναγνωρισμένα», ενώ το «Nous n’ osons plus chanter les roses» ανήκει στα «κρυμμένα»…  

Η ψήφος δεν παράγει ιδεολογία

Δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Παραμένω δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η έξοδος από την Ευρώπη κάποτε θα γίνει πράξη και θα έχει το χαρακτήρα της εξόδου του Μεσολογγίου. Ο εκφοβισμός, η απόκρυψη της αλήθειας, η συλλογική ανησυχία δε θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν εντός ολίγου μια γενική αναταραχή, προοίμιο της εξόδου από την Ενωση. Είναι ασέβεια προς όλους η ανεκτική στάση της πολιτικής σκηνής έναντι των Ευρωπαίων και η υποταγή τους στους ποντίφικες των τραπεζών.

2. Απάντηση στην αλαζονεία, στη μισαλλοδοξία και τον παραλογισμό των ημερών δίνουν οι κομμουνιστές με τον αγώνα τους. Τα μέτωπα είναι πολλά, γεμάτα αντιφάσεις, συγκεχυμένες ιδέες, προκαταλήψεις. Και το θέμα πάντα είναι: τώρα τι κάνει κανείς που η αναλγησία και τα ψεύδη κυριαρχούν στην καθημερινότητα προσπαθώντας να φθείρουν το καθετί; Να κρατήσουμε αποστάσεις απ’ αυτό το αντιαισθητικό συνονθύλευμα: στημένους παρατηρητές πάσης φύσεως αντικομμουνιστές και δημοσιογράφους τρύπιες αυθεντίες.

3. Αγιάτρευτη η πραγματικότητα, πάντρεψε πάλι το Σαμαρά με την Ντόρα. Είναι γνωστό ότι και οι δύο στερούνται σοβαρότητας, δεν έχουν καμία σχέση με την απελπισία μας, δεν ακούνε τίποτα και κανέναν εκτός από τον εαυτό τους. Η τρέλα τους για πρωθυπουργία χρήζει θεραπείας.

Δεκανίκια για τη δημοκρατία-Κώστας Σπαθαράκης

  Πηγή: Περιοδικό «ΛΕΥΓΑ»

Η ανάπηρη δημοκρατία, η ασθενική δημοκρατία, η άτυχη δημοκρατία· η Βαϊμάρη παραμένει το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της δυνατότητας της δημοκρατίας να αυτοκτονήσει, να αυτοκαταργηθεί, να παραδοθεί δημοκρατικότατα στις ορδές του φασισμού, να επιτρέψει τον σταδιακό εκφασισμό πρώτα της κοινωνικής και έπειτα της πολιτικής ζωής. Παραμένει το τυφλό σημείο των σχέσεων δημοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης, γεμάτο υπερβολές και αντιφάσεις: από την ακρότητα των εξπρεσιονιστών, μέχρι τη γοητεία του Καρλ Σμιτ στην αριστερή σκέψη, από την πρώτη μορφή ενός κράτους πρόνοιας με το επίδομα ανεργίας, μέχρι τις οδομαχίες κομμουνιστών και ναζί έξω από τα καμπαρέ του μεσοπολεμικού Βερολίνου, η Βαϊμάρη λειτούργησε μετά τον πόλεμο ως ανάμνηση μιας φευγαλέας αλλά σημαντικής στιγμής, ενός πολιτικού και κοινωνικού μορφώματος που κατέρρευσε δίνοντας τη θέση του στο χάος.

Αυτή η εσωτερική, οργανική αδυναμία της «δημοκρατίας» εν γένει, η αδυναμία της να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τους κακόβουλους και σκοτεινούς παράγοντες των «άκρων», προβάλλεται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό ως μια διδακτική αναλογία με τη σημερινή Ελλάδα.[1] Ο προοδευτικός εκσυγχρονιστικός λόγος, βλέποντας να καταρρέει το καθησυχαστικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης (που υπήρξε η βάση νομιμοποίησης και η επαγγελία του), αναζητά στο παρελθόν μια αναλογία για να μπορέσει να συλλάβει το ακατανόητο: πώς είναι δυνατόν ο τροχός της ιστορίας να κινείται αντίστροφα.

Τι μας διδάσκει αυτή η αναλογία; Πρώτον, ότι η δημοκρατία είναι το πεδίο δόξης των «μετριοπαθών», των διαλλακτικών και συμβιβαστικών, των υμνητών της ταξικής συμφιλίωσης, όχι των οραματιστών, των ουτοπιστών και των επαναστατών (αφού, όπως όλοι ξέρουμε, κάθε σκέψη που υπερβαίνει τον ορίζοντα της «δημοκρατίας» είναι συγχρόνως ουτοπική και ολοκληρωτική, δηλαδή όχι μόνο πρακτικά ανεφάρμοστη αλλά και επικίνδυνη). Τη Βαϊμάρη, το σύνταγμά της, την πολιτική της ζωή, τη δημιούργησαν –λέει ο μάλλον ρηχός μύθος– οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκράτες, δημοκρατικό κέντρο και οι καλοί συντηρητικοί), ενώ την πολέμησαν τα άκρα, οι φασίστες και οι κομμουνιστές, με φυσικό αποτέλεσμα να επικρατήσουν οι πρώτοι και να οδηγηθούμε στη μαύρη τρύπα της ευρωπαϊκής ιστορίας, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Αυτή η συνεκφορά των άκρων, ναζί και κομμουνιστών, είναι το κεντρικό δίδαγμα της αναλογίας: γύρω από το φωτεινό κέντρο της δημοκρατικής ομαλότητας και του Λόγου, καραδοκούν σε αγαστή συνεργασία οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού. Το φασματικό «φαιοκόκκινο μέτωπο», που κραδαίνουν και σήμερα οι γραφίδες του προοδευτικού τύπου, φαίνεται να δικαιώνεται από την εθνικοπατριωτική αντιμνημονιακή γραμμή, αυτή την ανίερη συμμαχία δεξιών και αριστερών, που λειτουργεί, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ως τεκμήριο ότι οι μάζες δεν αγαπούν τη δημοκρατία και αρκεί ένας λαϊκιστής δημαγωγός για να τις ρίξει στη φωτιά, προς μεγάλη θλίψη των φιλελεύθερων διανοουμένων και των κοινοβουλευτικών συντακτών.

Τι θα διαλέξουμε: Ελευθερία ή ησυχία;

CATASTROIKA

Αν με το DEBTOCRACY είδαμε την κορυφή του παγόβουνου με το δεύτερο ντοκιμαντέρ των Άρη Χατζηστεφάνου, Κατερίνας Κιτίδη CATASTROIKA θα μπούμε σε πιο βαθιά νερά….

Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα. Στα χρόνια του προέδρου Γιέλτσιν, όταν η Ρωσία πραγματοποιούσε ίσως το μεγαλύτερο και πιο αποτυχημένο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημοσιογράφοι του Γκάρντιαν έδωσαν άλλο νόημα στον όρο του Ρουπνίκ. Η καταστρόικα έγινε συνώνυμο της ολοκληρωτικής διάλυσης μιας χώρας από τις δυνάμεις της αγοράς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Μονάδα μέτρησης της Καταστρόικα ήταν πλέον η ανεργία, η κοινωνική εξαθλίωση, η μείωση του προσδόκιμου ζωής αλλά και η δημιουργία μιας νέας κάστας ολιγαρχών που αναλαμβάνει την εξουσία της χώρας. Λίγα χρόνια αργότερα η αντίστοιχη επιχείρηση μαζικών ιδιωτικοποιήσεων στην ενοποιημένη Γερμανία, που σήμερα παρουσιάζεται ως πρότυπο για την Ελλάδα, δημιούργησε εκατομμύρια ανέργους και ορισμένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Μπορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Πηγή: aristeroblog

Του Γιώργου Βασσάλου*

 Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001). Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους.

Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.

Αν και η σημαντικότητα του ζητήματος έχει συνειδητοποιηθεί πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, η συζήτηση κυριαρχείται και πάλι από απειλές, αφορισμούς και ιδεοληψίες, και με ελάχιστη πρόνοια για ουσιαστική ενημέρωση και κατανόηση της λειτουργίας και της φύσης της ΕΕ, αλλά και των τωρινών διεργασιών εντός της.

Τα μνημονιακά κόμματα ανάγουν την παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ ως τον απόλυτο στόχο λέγοντας ότι έξοδος ίσον χάος και καταστροφή. Στην ουσία πρόκειται για την τελευταία σανίδα σωτηρίας για τη συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής τους, για το τελευταίο ιδεολόγημα με κάποια δημόσια αποδοχή που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της. Ο ενισχυμένος ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι μια διαμετρικά αντίθετη πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί εντός της ΕΕ και να γίνει έναυσμα για να αλλάξει και η ίδια η ΕΕ. Δεν διαψεύδει ωστόσο ξεκάθαρα την αιτίαση ότι έξοδος σημαίνει καταστροφή.

Τόσο τα μνημονιακά κόμματα όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται ένα υποτιθέμενο ρεύμα πολιτικής αλλαγής που υπάρχει μέσα στην ΕΕ ‘κατά της λιτότητας και υπέρ της ανάπτυξης’, που κάνει πρόσφορο το έδαφος είτε για επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων είτε για να γίνει ανεκτή μια ενδεχόμενη καταγγελία τους. Τα μνημονιακά κόμματα αυτογελοιποιούνται χρησιμοποιόντας αυτό το επιχείρημα, καθώς η πιο σημαντική από τις λίγες πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι αυτή που συνέβη στη χώρα μας, με την καταβαράθρωσή τους. Αναγκάζονται δηλαδή να δεχτούν εμμέσως πλην σαφώς ότι η ήττα τους ανοίγει θετικές προοπτικές.

Η μόνη άλλη πρακτική αλλαγή που συνέβη αφορά την προεδρία της Γαλλίας, όπου ανήλθε κάποιος σίγουρα πιο προοδευτικός από το Σαρκοζί. Αυτό όμως από τη μία δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, κι από την άλλη όσον αφορά πολιτικές όπως η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πρόκεται να αλλάξει και πολύ τα πράγματα.

Αριστερά με ανάθεση έργου; – Θύμιος Καλαμούκης

Πηγή: ThePressProject.g

Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς λαό;

Μπορεί να υπάρξει αριστερά χωρίς καθαρό πολιτικό λόγο;

Μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς ρήξεις;

Είναι τρία βασικά ερωτήματα που μου έρχονται στο μυαλό καταγράφοντας την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθώντας την απόγνωση του μεγάλου μέρους του ταλαιπωρημένου κόσμου να μετατρέπεται σε προσδοκία και ελπίδα. Νομίζω ξέρω τις απαντήσεις και στα τρία κομβικά κατά τη γνώμη μου ερωτήματα. Και δεν τις ξέρω επειδή μου τις είπε κάποιος, ή τις διάβασα κάπου. Τις ξέρω επειδή αυτές οι απαντήσεις υπάρχουν χρόνια, με διάφορες εκδοχές σε διάφορους τόπους. Θα τις μοιραστώ μαζί σας.

Αριστερά χωρίς καθαρό λόγο δεν μπορεί να υπάρξει. Ο νεφελώδης λόγος, ο συγκεκαλυμμένος λόγος ο μη ολοκληρωμένος λόγος είναι γνώρισμα μη σοβαρών σχηματισμών, κομμάτων της αρπαχτής και της ανύπαρκτης ιδεολογίας. Η Αριστερά οφείλει να έχει πεντακάθαρες απόψεις, τεκμηριωμένες μελέτες, εναλλακτικές στρατηγικές, εφαρμόσιμο πρόγραμμα. Νομίζω στις μέρες μας η μέχρι στιγμής πρόταση της «υποψήφιας για εξουσία», αριστεράς δεν είναι σαφής και διαυγής. Λόγοι τουλάχιστον σοβαρότητας επιβάλλουν κάποιο ξεκαθάρισμα, όσο και αν αυτό στοιχίσει εκλογικά…

Αριστερά χωρίς ρήξεις επίσης δεν μπορεί να νοηθεί. Για τον απλό λόγο ότι την απλή διαχείριση την κάνουν «καλύτερα» οι άλλοι, που είναι μαθημένοι στους ελιγμούς και τις «απάτες». Οι ενστάσεις εδώ νομίζω είναι δύο. Πρώτον τι εννοούμε ρήξεις και δεύτερον αν οι όποιες ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Στο δεύτερο απαντώ, ΝΑΙ οι ρήξεις θα αρχίσουν από την πρώτη μέρα. Για την ακρίβεια πολλές μέρες πριν από την πρώτη μέρα. Αριστερή κυβέρνηση που δεν θα χτυπήσει από την πρώτη μέρα τα δόντια του τέρατος, έχει γίνει μεζές στα δόντια του τέρατος… Σχετικά με το πρώτο, για το τι εννοούμε ρήξεις, εδώ ξέρω ότι θα διαφωνήσουμε αρκετά, διότι εγώ θέλω 100 και πολλοί θέλουν 30. Όπως και να έχει πάντως και πέρα από το αριθμητικόν του πράγματος, θα συμφωνήσουμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση, θα πρέπει να συγκρουστεί με την ασυδοσία των τραπεζών, τους αχαλίνωτους πάσης φύσεως κερδοσκόπους, τους αδίστακτους διαπλεκόμενους, μιζαδόρους, κρατικοδίαιτους νταβατζήδες. Θα πρέπει να συγκρουστεί με κάθε λογής παρασιτικά κυκλώματα, με εργολάβους αρπαχτής. Θα πρέπει να συγκρουστεί με αντιλήψεις και νοοτροπίες πολλών χιλιάδων ελλήνων. Σε θεωρητικό επίπεδο, με αυτά έχουν συγκρουστεί όλες οι κυβερνήσεις του παρελθόντος με πολύ μεγάλη επιτυχία… (πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ)