Ένα τέτοιο ΚΚΕ θέλουμε;

Με αφορμή την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των εκλογών

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Από μια πρώτη ανάγνωση της ανακοίνωσης της ΚΕ του ΚΚΕ σχετικά με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης Μάη μπορεί να υποθέσει κάποιος πως ο βασικός κορμός της ανακοίνωσης είχε γραφτεί αρκετά πριν τις εκλογές κι απλά προστέθηκαν κάποιες λεπτομέρειες του εκλογικού αποτελέσματος για να φανεί πιο επίκαιρη. Ας εξηγήσουμε γιατί το υποθέτουμε.

Αν κάποιος έλειπε από τη χώρα στις 6 Μάη και ενημερωνόταν από αυτή την ανακοίνωση για όσα συνέβησαν την Κυριακή θα νόμιζε πως στις εκλογές που διεξήχθησαν το ΚΚΕ κατέκτησε τους περισσότερους από τους εκλογικούς και πολιτικούς του στόχους.

• Καταρχήν, η ΚΕ του ΚΚΕ εκτιμά πως «το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει και την θετική τάση που διαγράφεται, για ριζική ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας σε αντίθεση με τις χίμαιρες για εύκολη λύση». Μα, ποια θετική τάση διαγράφεται με την «αναστήλωση της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, η ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας με πυρήνα αρχικά τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ» όπως επισημαίνεται λίγο παρακάτω;Κι αφού «δεν μειώθηκαν συνολικά οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου», της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, του καπιταλιστικού συστήματος» ποιο είναι τελικά το θετικό πρόσημο του αποτελέσματος; Το αναμφισβήτητο γεγονός πως το σύστημα έκανε μια απόλυτα πετυχημένη ανακατανομή δυνάμεων μεταξύ όλων των εκφραστών του από τη φασιστική δεξιά μέχρι την ευρωλάγνα «αριστερά» δεν δικαιολογεί ισχυρισμούς περί θετικής τάσης, τουλάχιστον για το εργατικό κίνημα. Αυτή η -τουλάχιστον ατυχής- αναφορά δείχνει πως η ηγεσία του Κόμματος κάπως αλλιώς περίμενε τα πράγματα και γι αυτό είχε ήδη έτοιμες τέτοιες αναφορές στην ανακοίνωση της.
• Για το αποτέλεσμα που αφορά τα άλλα κόμματα, η ανακοίνωση κινείται στις γνωστές από παλιά αναλύσεις για το ρόλο τους αλλά δεν εξηγεί πώς, ενώ αυτός ο ρόλος έχει αποκαλυφθεί πολιτικά εδώ και χρόνια ανάμεσα στις πρωτοπορίες του κινήματος, αυτή η αποκάλυψη δεν έχει ανοίξει τα μάτια των εργαζόμενων που, μαζικότερα από κάθε άλλη φορά, πλαισίωσαν όλες τις συστημικές δυνάμεις παρά εμάς που τους αποκαλύπτουμε;
• Η ΚΕ του Κόμματος φαίνεται να «στρουθοκαμηλίζει» ακόμα και τώρα για την άνοδο των φασιστικών δυνάμεων. Το 7% που συγκέντρωσαν οι νοσταλγοί του ναζισμού δεν συνιστά λόγο επαγρύπνησης για το κίνημα; Κι αν ο φασισμός «δεν αντιμετωπίζεται με αντιφασιστικά κηρύγματα και πολύ περισσότερο με την επίκληση της εθνικής ενότητας και της αντιφασιστικής συναίνεσης» τότε πώς αντιμετωπίζεται; Με το να αρνείται κανείς την πραγματικότητα δεν σημαίνει πως μπορεί να την αποφύγει κιόλας.
• Οι εκτιμήσεις για το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα του Κόμματος έχουν κι αυτές τη σημασία τους. Η ΚΕ μας πληροφορεί πως το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει πως «για μια ακόμη φορά επαληθεύεται η θέση του κόμματος ότι η πρόοδος και όξυνση της ταξικής πάλης καθορίζει την πολιτική επιρροή του ΚΚΕ, την εκλογική του επίδοση», Τελικά, δεν μας λέει αν η στασιμότητα της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ ήταν προβλέψιμη και αναμενόμενη. Γιατί αν κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί σαφώς ενισχύθηκαν κι άλλοι σαφώς καταποντίστηκαν, το ΚΚΕ είναι ο μόνος φορέας που έμεινε σταθερά κολλημένος στο ίδιο σημείο σε μια φάση ρευστοποίησης όλου του πολιτικού συστήματος. Κι αυτή τη φορά οι δικαιολογίες του τύπου «αντέξαμε την πολυμέτωπη επίθεση» δεν ξέρουμε πόσους ακόμα μπορούν να καθησυχάζουν. Και σίγουρα χρειάζεται μια καλύτερη εξήγηση από το παράδοξο θεώρημα ότι «σε συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που αυξάνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του λαού συνυπάρχουν και οι δύο εκδοχές: Και το κίνημα να τραβήξει μπροστά αλλά και να υποχωρήσει προσωρινά». Οι νόμοι της Φυσικής λένε πως αν σε ένα σώμα ασκούνται δυο ίσες αλλά αντίρροπες δυνάμεις (όπου η μια το τραβά προς τα πίσω και η άλλη προς τα εμπρός) τότε αυτό παραμένει στατικό. Δηλαδή, η στατικότητα μπορεί να θεωρηθεί «πρόοδος» επειδή απλώς δεν υπήρξε οπισθοχώρηση; Αυτό θυμίζει το ανέκδοτο με κάποιον που τραυματίστηκε και τροχαίο και αιμόφυρτος αναφωνεί: «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα». Μόνο που το «ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα» στην ουσία αποδεικνύει πως «πάθαμε πολλά». Το θεώρημα της συνύπαρξης των δυο εκδοχών ακούγεται παράλογο και πρωτόγονο στη σύλληψη του αν δεν έχει σαφείς αναφορές στη δράση του επαναστατικού κινήματος το οποίο μπορεί να καθορίσει την κίνηση προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Η ασαφής αναφορά στη συνύπαρξη των δυο εκδοχών ουσιαστικά μας λέει πως τα πράγματα, σε συνθήκες κρίσης πάνε μπρος ή πίσω με τον αυτόματο πιλότο. Άρα εμείς δεν φταίμε σε τίποτα. Ο πιλότος, ο πιλότος φταίει….
• Οι αιτίες για τη στασιμότητα, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΚΕ, είναι «τα πιο εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, οι άνεργοι και μισοάνεργοι, τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων που έχασαν απότομα το εισόδημά τους, δέχονται την επιρροή και τις τάσεις που αναπτύσσουν δυσαρεστημένα μικροαστικά στρώματα που αντέχουν ακόμα οικονομικά αλλά δεν θέλουν να τα χάσουν όλα, τα οποία προς το παρόν είναι εχθρικά προς την ριζική αλλαγή πιστεύοντας στην διαρκή επιβίωσή τους. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η δεύτερη εκδοχή, δηλαδή της υποχώρησης, δεν έχει κριθεί ακόμα. Υπάρχουν δυνατότητες στο επόμενο διάστημα η ταξική πάλη να οξυνθεί και το κίνημα να κατακτήσει νέα δύναμη για να υπάρξει ελπίδα και θετική προοπτική». Η ΚΕ αποθεώνει το ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων που ακόμα έχουν να χάσουν εισοδήματα και γι αυτό δεν μπαίνουν στην δράση. Τα θεωρεί τη μέγιστη τροχοπέδη στις προοδευτικές εξελίξεις καθώς αυτά παρασύρουν τα εξαθλιωμένα στρώματα προς τα πίσω. Μάλιστα, οι άνεργοι και μισοάνεργοι ενοχοποιούνται επειδή παρασύρθηκαν. Η αστική τάξη δεν είχε διακύβευμα, δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της εξέλιξης; Σε απλά ελληνικά τα παραπάνω σημαίνουν πως για να πλαισιώσει ο λαός το ΚΚΕ θα πρέπει να εξαθλιωθεί τόσο πολύ ώστε να διαλέξει ή εμάς ή τις αλυσίδες του. Ως τότε αναμένουμε (και υπομένουμε) μεγαλύτερη εξαθλίωση που θα δώσει προωθητική δύναμη στο κίνημα και θετική προοπτική στις εξελίξεις.
• Σε σχέση με την επόμενη μέρα, η ΚΕ σπεύδει να προλάβει τις όποιες συζητήσεις για συνεργασίες με άλλους φορείς και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνούμε πως, όπως είναι σήμερα η κατάσταση, για τη «συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση, δεν απαιτείται απλώς το κόμμα να κάνει μια μικρή υποχώρηση, αλλά να αναποδογυρίσει το πρόγραμμα και την πολιτική του, να κάνει απαράδεκτους συμβιβασμούς». Όμως, είναι πολιτική ακροβασία όταν, από αυτή την αφετηρία, οδηγούμαστε στη γενίκευση πως «μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων αλλά και ένα τμήμα των ψηφοφόρων του Κόμματος, κάτω από την πίεση της όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων, τα παραπλανητικά συνθήματα περί αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και άμεσης ανακούφισης των εργαζομένων, δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να ενστερνισθεί την διαφορά ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην πραγματική εξουσία». Χωρίς την παραμικρή διάθεση μικρομεγαλισμού, θα λέγαμε πως η ΚΕ του Κόμματος συμμετέχει για πρώτη φορά στη συζήτηση που άνοιξε ήδη στον «Εργατικό Αγώνα» για την «αριστερή κυβέρνηση» και τη λαϊκή εξουσία. Και επιχειρεί να την κλείσει απότομα, μια για πάντα. Ισχυρίζεται πως «το επόμενο διάστημα στο λαό, καθώς θα γίνεται όλο και πιο καθαρή η διαφορά κυβέρνησης και πραγματικής λαϊκής εξουσίας, όπως και η συνολική πρόταση για τα άμεσα ζητήματα της λαϊκής επιβίωσης και για την εργατική λαϊκή εξουσία. Από την άποψη αυτή η πολιτική εκλογική δράση του ΚΚΕ σε αρμονία με την στρατηγική του ως όφειλε, αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για τα επόμενα χρόνια».

Κοντολογίς, η ανακοίνωση της ΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα εκθέτει το Κόμμα. Το παρουσιάζει σαν ένα χώρο ξεκομμένο από τις εξελίξεις στην κοινωνία που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η συντήρηση των δυνάμεων του κι όχι να εκπληρώσει το ρόλο του σαν πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Το αποτέλεσμα δείχνει πως το ΚΚΕ, με απόλυτα δική του ευθύνη, έχει αρχίσει να χάνει την επαφή του με τα πιο υγιή και δυναμικά τμήματα των εργαζόμενων και σταδιακά μεταλλάσσεται σε μια πολιτική δύναμη εντελώς αποκομμένη κι γι αυτό εντελώς ακίνδυνη για το καπιταλιστικό σύστημα που ονειρεύεται να ανατρέψει.

Πραγματικά, «ένα τέτοιο ΚΚΕ δεν το χρειάζεται ο λαός». Ο λαός και το εργατικό κίνημα της χώρας χρειάζονται ένα ΚΚΕ με αμφίδρομη σχέση με την κοινωνία που μέσα στην τριβή της καθημερινής πάλης θα προχωρά μπροστά την υπόθεση της λαϊκής συμμαχίας. Που θα μπει επικεφαλής ενός αληθινού μετώπου δυνάμεων σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή βάση.

Σε μια τέτοια πορεία μπορεί να υπάρξουν και νίκες αλλά και υποχωρήσεις. Στην αδράνεια δεν υπάρχουν νίκες. Μόνο υποχωρήσεις. Επειδή η κοινωνία τραβά μπροστά κι όποιος μένει ακίνητος αναρωτιέται τι έφταιξε που η μόνη συντροφιά που του απέμεινε είναι οι αναμνήσεις ενός ενδόξου παρελθόντος. Σαν εκείνους που κληρονόμησαν μια περιουσία και την άφησαν ανεκμετάλλευτη κρυμμένη βαθιά μέσα στα σεντούκια τους.

Ένα τέτοιο ΚΚΕ θέλουμε; Κι αν εμείς το θέλουμε, το θέλει ο λαός; Και το σημαντικότερο: το έχει ανάγκη;

Πρίαμος Ιλιάδης

http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-04-20-01-31/213-2012-05-09-05-54-49

Explore posts in the same categories: Αριστερά, Ιδεολογική πάλη, Οικονομική κρίση, Πολιτική, άρθρα