Αρχείο για 24 Μαΐου, 2012

Brasil de Fato:»A Grécia tem de sair do euro e declarar a moratória da dívida»-Costas Lapavitsas

24 Μαΐου, 2012

Para o economista grego Costas Lapavitsas, o sistema monetário comum europeu acentuou a recessão grega

Εntrevista exclusiva ao Brasil de Fato,

João Alexandre Peschanski, de Madison (EUA)

15/05/2012

Um quarto dos trabalhadores gregos estão desempregados – um índice que atinge 50% quando considerados apenas a população economicamente ativa com menos de 25 anos, de acordo com dados oficiais. O Fundo Monetário Internacional e a União Europeia adotaram medidas para supostamente resgatar a economia grega, cujo Produto Interno Bruto (PIB) caiu quase 7% em 2011, que pioraram a situação social. Há protestos diários na capital Atenas, muitos dos quais acabam em confrontos violentos com a polícia.

Para resolver a crise econômica e social, a Grécia tem de “tomar as rédeas de seu próprio futuro”. A opinião é do economista grego Costas Lapavitsas, professor da Universidade de Londres e coordenador do grupo de economistas políticos Pesquisa sobre Dinheiro e Finanças (RMF, na sigla em inglês), que se tornou uma das principais referências acadêmicas na análise das causas e consequências da recessão global iniciada em 2007. Segundo ele, o futuro soberano da Grécia passa necessariamente pela moratória da dívida e a saída da zona do euro.

Lapavitsas sugere, nesta entrevista exclusiva ao Brasil de Fato, concedida em 25 de abril, durante uma visita aos Estados Unidos para uma série de conferências sobre a crise europeia, que as políticas e instituições da zona do euro intensificaram o impacto da recessão na Grécia e no que ele chama de países periféricos do bloco, como Espanha, Portugal e Irlanda. Para sair da crise, diz Lapavitsas, a Grécia precisa adotar medidas de resgate de sua soberania nacional e de desenvolvimento industrial.

Brasil de Fato – Por que a zona do euro esteve tão vulnerável à crise imobiliária e financeira, que se iniciou nos Estados Unidos, em 2007?

 

Costas Lapavitsas – Essa fragilidade à crise global foi causada por fatores relacionados à estrutura interna da zona do euro. É porque a zona do euro é ela mesma problemática, porque ela criou tensões profundas dentro dela. Posso ser mais preciso: a zona do euro criou dentro dela mesma uma oposição entre um centro e uma periferia. A periferia é provavelmente a Grécia, a Espanha, o Portugal, a Irlanda; a Itália está na fronteira. A periferia se tornou periferia porque perdeu competitividade em relação ao centro, desenvolvendo enormes déficits, tanto em transações quanto no saldo comercial, o que levou a uma multiplicação de suas dívidas. Ou seja, à medida que a periferia foi perdendo poder econômico, gerou-se uma dívida, interna e externa, privada e pública. Quando a crise atinge a zona do euro, a dívida que havia sido acumulada na periferia se tornou a principal causa de sua fragilidade, colocando a zona do euro em uma situação muito problemática.

Por que esses países que se tornaram periféricos perderam competitividade?

Vale notar que não se trata de periferia e centro no sentido clássico da teoria do desenvolvimento, em que se opõem Primeiro e Terceiro Mundo. O capitalismo produz continuamente essa distinção entre periferia e centro, uma dimensão combinada de desenvolvimento desigual. A zona do euro fez a mesma coisa, de seu próprio modo, que tem a ver com a formação do euro. A moeda, usada globalmente, foi criada para competir com o dólar, oferecendo a bancos e corporações uma forma de dinheiro confiável para manter suas reservas e organizar transações. Para criar essa forma de dinheiro, os países europeus tiveram de criar um sistema para mantê-lo, que tem vários elementos. Essa variedade é um reflexo do fato de esses países serem 17 Estados. O sistema que foi criado foi pensado para estabelecer um sistema monetário comum, um banco central. Mas, aí começa o problema, há uma variedade de políticas fiscais, já que são 17 Estados, 17 classes dominantes, e, portanto, uma variedade de práticas bancárias. Apesar de haver um sistema monetário comum, há 17 tipos de bancos nacionais na zona do euro. Esse sistema com moeda comum e variedade de bancos, rigidez fiscal com limites, fez com que fosse necessário ter flexibilidade em alguma área: o mercado de trabalho. O que aconteceu então na zona do euro foi uma competição para baixar os custos de trabalho. Aí, a Alemanha ganhou, sem ter realmente um competidor no mesmo nível. A Alemanha manteve congelados os custos de trabalho por quase duas décadas, agora. Os países periféricos tiveram menos êxito; custos de trabalho congelados na Alemanha e custos da unidade de trabalho em alta em outros países os levaram a ser menos competitivos. Isso criou um abismo no mercado e os países periféricos não puderam equilibrar a perda de competitividade com desvalorização monetária ou com outras políticas econômicas, já que isso fazia parte do sistema comum.

Na formação do euro, houve acordos para manter em equilíbrio o mercado de trabalho. Por que esses acordos não foram respeitados, já que foram respeitados os acordos monetários e fiscais?

A atitude da zona do euro em relação ao mercado de trabalho é contraditória. Por um lado, há uma proteção de direitos trabalhistas e sindicais, que garantem benefícios reais aos trabalhadores; por outro lado, há uma pressão contínua para baixar os custos salariais. Nesse espaço de contradição, houve por parte de todos os Estados um esforço para produzir competitividade com flexibilização no mercado de trabalho, removendo rigidez. Isso ficou claro no Tratado de Lisboa, no Tratado de Nice e outros acordos. Há, portanto, uma pressão uniforme para baixar os custos de trabalho, por mais que de fato haja algum acordo mínimo em relação a direitos trabalhistas. É a diferente capacidade de ter sucesso em baixar os custos de trabalho que levou a resultados divergentes, à criação do centro e da periferia.

(περισσότερα…)

Φεστιβάλ ελαφρού φαγητού (Μποστ)

24 Μαΐου, 2012

Πηγή: sarant 24 Μαΐου, 2012

 Καιρό έχω να βάλω Μποστ, οπότε παρουσιάζω σήμερα ένα σημαντικό σκίτσο του. Όχι προεκλογικό, ούτε καν ευθέως πολιτικό, αλλά ένα από τα σκίτσα της εξαιρετικά γόνιμης πρώτης περιόδου του, τότε που δημιουργούσε τους ήρωες που επρόκειτο να χρησιμοποιήσει τα επόμενα χρόνια και που πέρασαν τελικά στη νεότερη ιστορία της χώρας, κατά κάποιο τρόπο.

Το σκίτσο που βλέπετε αριστερά, δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο, στην τακτική στήλη “Το μποστάνι του Μποστ”, στις 10 Οκτωβρίου 1959.

Μία εβδομάδα νωρίτερα, το Σάββατο 3 Οκτωβρίου, είχε πραγματοποιηθεί το πρώτο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού, που είχε διοργανωθεί στο ξενοδοχείο Κινγκ Τζορτζ, στην Αθήνα, από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, τον πρόγονο της σημερινής ΕΡΤ.

Στο Φεστιβάλ συμμετείχαν οι κορυφαίοι συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού. Στις εφημερίδες της εποχής διαβάζω ότι αν και συμμετείχαν περίπου 500 τραγούδια, “γενική ήτο η εντύπωσις ότι το φεστιβάλ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελ’έσματα”, κάτι που ακούγεται υπερβολικό, αν σκεφτούμε ότι τα δυο πρώτα τραγούδια ακούγονται ακόμη και σήμερα, κι ας έχει περάσει μισός αιώνας από τότε!

Πρώτο βραβείο (με έπαθλο 12.000 δραχμών) πήρε το τραγούδι «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» του Μάνου Χατζιδάκη και δεύτερο (με έπαθλο 9.500 δρχ.) το «Ξέρω κάποιο αστέρι» του Μίμη Πλέσσα. Και τα δύο τα τραγούδησε η Νανά Μούσχουρη. Τρίτο, το “Εσένα” του Γιάννη Σπάρτακου με τον Γιάννη Βογιατζή.

Το “Κάπου υπάρχει η αγάπη μου” έχει γνωρίσει πολλές επανεκτελέσεις, αλλά ας το δούμε εδώ τραγουδισμένο από τη Νάνα Μούσχουρη, σε μια λίγο μεταγενέστερη εκτέλεση, στην ταινία του 1960 “Ραντεβού στην Κέρκυρα“.

Ακούμε και το “Ξέρω κάποιο αστέρι”, αλλά από τον Δημήτρη Χορν αντί για τη Μούσχουρη, μια επίσης πολύ γνωστή εκτέλεση.

Ο Μποστ δεν μπορούσε να χάσει την ευκαιρία. Βάζει τον Πειναλέοντα (που εκείνες τις μέρες αποκτούσε το όνομά του), να ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό, τραγουδώντας «Ψάχνω για κασέρι» πάνω στο σκοπό του «Ξέρω κάποιο αστέρι», ενώ η μαμα-Ελλάς, με το απαραίτητο δελτίο Προπό στο χέρι, καθισμένη μπροστά από το Αψιλίας Μέλαθρον, τραγουδάει μια αξεπέραστη παρωδία του «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», με κουπλέ και ρεφρέν.

Στην πεταμένη στο χώμα εφημερίδα διαβάζουμε τον τίτλο «Το βιοτικόν μας επίπεδον είναι ανώτερον της Νορβηγίας και άλλων χωρών», που ειρωνεύεται υπαρκτούς κομπασμούς στελεχών της κυβέρνησης την εποχή εκείνη.

(περισσότερα…)

Εργάτες στα όπλα! Έχουμε δημοκρατία – Αποστόλης Καψάλης*

24 Μαΐου, 2012

Η λήξη της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων και η καταγγελία του μνημονίου

Πριν από λίγες ημέρες εξέπνευσε η τρίμηνη παράταση που δόθηκε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) στις 14 Φλεβάρη 2012 σε μια μεγάλη κατηγορία συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η λήξη της προθεσμίας αυτής συνεπάγεται την ενεργοποίηση της δυνατότητας των εργοδοτών να περιορίσουν τις αποδοχές των εργαζομένων στο βασικό μισθό, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί με τα χρόνια για κάθε έναν εργαζόμενο ξεχωριστά, συν τα 4 επιδόματα εφόσον αυτοί τα δικαιούται (ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας).

Σχεδόν ταυτόχρονα και στα πλαίσια της διερευνητικής εντολής για το σχηματισμό κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε ορισμένα βασικά σημεία συμφωνίας για οποιαδήποτε κυβερνητική συμμετοχή του, ένα από τα οποία ήταν και η μη εφαρμογή της εν λόγω ΠΥΣ. Οι πολιτικοί αντίπαλοι της Αριστεράς απέφυγαν να τοποθετηθούν ευθέως στο ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων και επικέντρωσαν τα πυρά τους ενάντια στην καταγγελία του μνημονίου ως ανεδαφική και ανέφικτη, πανηγυρίζοντας επειδή τάχα δικαιώνονται οι ίδιοι που εξ αρχής μίλαγαν με ευθύνη για σταδιακή αποδέσμευση, απαγκίστρωση και επαναδιαπραγμάτευση και όχι με λαϊκισμούς περί την καταγγελία.

Οι συνταγματολόγοι του συστήματος, πρόεδροι ενίοτε μνημονιακών κομμάτων, γνωρίζουν καλά αυτό που κάποιοι στην υπεύθυνη δήθεν Αριστερά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Η άσκηση αυθεντικής κοινωνικής και εργατικής πολιτικής από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω εντός των ορίων της αστικής δημοκρατίας και της προ-μνημονιακής νομιμότητας, συνεπάγεται τη μονομερή καταγγελία του μνημονίου από την πλευρά των δανειστών της χώρας.

Ως εκ τούτου η κατάργηση π.χ. της ΠΥΣ ή μιας άλλης αντεργατικής μνημονιακής ρύθμισης της τελευταίας διετίας συνιστά defactoπρόσκληση για ή έναρξη επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων. Και αυτό γιατί η κατάργηση της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, η μείωση των κατώτατων αποδοχών, η συρρίκνωση του ρόλου του ΟΜΕΔ και εν ολίγοις η πλήρης απορρύθμιση του δικαίου των συλλογικών εργασιακών σχέσεων είναι παράνομες πράξεις. Οι περισσότερες από τις σχετικές διατάξεις αντιβαίνουν θεμελιώδεις κανόνες του Συντάγματος, της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας, του κοινοτικού εργατικού δικαίου και διεθνών συμβάσεων εργασίας που η χώρα έχει υπογράψει και κυρώσει.

(περισσότερα…)

Tοπίο στην ομίχλη (1988)

24 Μαΐου, 2012

ΜΕΡΚΟΛΑΝΤ ΥΠΕΡ… ΣΑΜΑΡΕΛΟΥ- Πέτρος Παπακωνσταντίνου

24 Μαΐου, 2012

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/

Αν υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, αρκεί μόνο μια ματιά στο τελικό ανακοινωθέν της χθεσινοβραδυνής, άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για να τους φέρει στα συγκαλά τους. «Προσδοκούμε τον ομαλό σχηματισμό νέας κυβέρνησης, η οποία θα έχει υπό την ευθύνη της το πρόγραμμα προσαρμογής και επαρκή πλειοψηφία για να εφαρμόσει με αποφασιστικότητα τις δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται», διαμηνύουν οι γκαουλάιτερ του μεσογειακού προτεκτοράτου.

Νωρίτερα, ο σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λοράν Φαμπιούς, είχε προειδοποιήσει αυστηρά τους Έλληνες ότι, αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ, «δεν πρέπει να ψηφίσουν κόμματα που θα οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό». Εν ολίγοις, μπορεί από τον Σαρκοζί να πήγαμε στον Ολάντ και το γαλλογερμανικό υβρίδιο Μερκοζί να μεταλλάχθηκε σε Μερκολάντ, αλλά το μήνυμα στους ατίθασσους ιθαγενείς παραμένει το ίδιο: Ή βγάζετε κυβέρνηση… Σαμαρέλου (Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων) ή κόψτε το λαιμό σας!

Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί την επομένη του εκλογικού σεισμού της 6ης Μαίου. Καθώς τα εγχώρια κέντρα εξουσίας βρίσκονταν σε κατάσταση σύγχυσης, αναζητώντας επιζώντες κάτω από ερείπια του δικομματισμού, το Βερολίνο πήρε απ’ ευθείας στα χέρια του τη διαχείριση της κρίσης, ενόψει των δεύτερων, κρίσιμων εκλογών της 17ης Ιουνίου. Η στρατηγική που επέλεξαν κινείται στη γνωστή λογική του ρόπαλου και του καρότου: Ρόπαλο εν προκειμένω είναι η απειλή ότι, αν βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και καταγγείλει το μνημόνιο, θα μας κόψουν το δανεισμό και θα μας διώξουν από το ευρώ. Όσο για το καρότο, αυτό βρίσκεται στην περιλάλητη «ανάπτυξη», κάποια κονδύλια που θα εισρεύσουν από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων στα ταμεία των πολυεθνικών για να αγοράσουν κοψοχρονιά ελληνικές επιχειρήσεις, ακίνητα και ορυκτό πλούτο, να αρχίσουν να προσλαμβάνουν νέους με 200 ευρώ και… ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι!

(περισσότερα…)

Λαϊκή απόγνωση- Αδιαφορία της Αριστεράς- Ακροδεξιά παρέμβαση

24 Μαΐου, 2012

 Του Θανάση Κατσέλη.

“Έχουμε την πείνα μας ας έχουμε τουλάχιστον την ησυχία μας”. Αυτές ήταν οι λέξεις, που ειπώθηκαν σε μια παρέα ανθρώπων που μένουν κοντά στην Πειραϊκή Πατραϊκή με σκοπό να σχολιάσουν όσα συμβαίνουν. Εκεί όπου χθες ήταν το επίκεντρο των μαχών ανάμεσα σε μέλη της Χρυσής Αυγής και της αστυνομίας, με τους κατοίκους να παρακολουθούν έντρομοι και οργισμένοι, δίνοντας σιωπηλή συμπαράσταση στην δράση της ακροδεξιάς. 

Τι έγινε

Όλα ξεκίνησαν με την δολοφονία του 30χρονου Πατρινού Α.Λαζανά από 3 Αφγανούς μετανάστες. Αμέσως μετά οι πολιτιστικοί σύλλογοι της περιοχής οργάνωσαν συνελεύσεις κατοίκων για να κινητοποιηθούν ενάντια στην παρουσία των μεταναστών. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των κάτοικων, έφεραν την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής. Με μέλη της από γύρω περιοχές και με την παρουσία του τοπικού βουλευτή της, υπήρξε η μοναδική πολιτική παρουσία στις κινητοποιήσεις των κατοίκων.

Τρεις μέρες τώρα οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώνονται έξω από το νέο λιμάνι διαμαρτυρόμενοι για τους μετανάστες που έχουν βρει κατάλυμα στη γειτονιά τους. Η απαίτηση τους είναι η αποχώρηση των μεταναστών από την περιοχή της Πειραϊκής Πατραϊκής. Για τρεις μέρες κόσμος της συνοικίας μαζικά συγκεντρώνεται –κάνει πορείες προς τους καταυλισμούς. Δίπλα τους μέλη της Χρυσής Αυγής που μαζί με την ντόπια νεολαία επιτίθονται στον καταυλισμό, συγκρούονται με τα ΜΑΤ.

Ο απολογισμός είναι ήδη αιματηρός. Δέκα τραυματίες, οι οκτώ αστυνομικοί. Πέντε συλλήψεις, κατεστραμμένα αστυνομικά αυτοκίνητα, μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ και ένα όχημα των ΜΑΤ. Στην όλη κατάσταση, ας προσθέσουμε τον ξυλοδαρμό του βουλευτή της Χρυσής Αυγής και τον μικροτραυματισμό δημοσιογράφου έξω από τηλεοπτικό κανάλι από μεγάλη ομάδα νεαρών αντιεξουσιαστών.

(περισσότερα…)

26 -27 Μαΐου-Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα-ΟΜΙΚ

24 Μαΐου, 2012

«Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας»

Στις 26 και 27 Μαΐου ο Όμιλος Μελέτης Ιστορίας της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ) διοργανώνει στην αίθουσα Καράγιωργα 1 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Διημερίδα με θέμα: «Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας». Ώρα έναρξης 10 το πρωί.

Την παρούσα περίοδο εφαρμόζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) πολιτικές βίαιης αποδιάρθρωσης των εργατικών κεκτημένων για εκατοντάδες χιλιάδες νέους/ες εργαζόμενους/ες στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και εξώθησης στην ανεργία περίπου του 30% της κοινωνίας. Παράλληλα όμως και προς απάντηση των παραπάνω εξελίξεων, κομμάτια της πολυσυζητημένης «κατακερματισμένης εργατικής τάξης» επανεμφανίζονται στο προσκήνιο διεκδικώντας, με συλλογικούς απεργιακούς και εργατικούς αγώνες, πολιτικά και συνδικαλιστικά αιτήματα.

Η σύνδεση του «παρόντος» με το «νήμα του παρελθόντος» μπορεί να λειτουργήσει  προωθητικά, όπως πάντα, καθώς εμπλουτίζει τον προβληματισμό και την έμπνευση στην προσπάθεια επίλυσης ποικίλων ερωτημάτων και ζητημάτων που επανέρχονται σήμερα στην πρώτη γραμμή.

Γι’ αυτό το λόγο ο ΟΜΙΚ θεωρεί καθήκον του να συμβάλει στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο με το δικό του τρόπο. Συγκεκριμένα να προσφέρει ένα κοινό βήμα που θα ενισχύει την όσμωση και την ανατροφοδότηση μεταξύ κοινωνικών επιστημών και κοινωνίας. Δηλαδή να φέρει σε επαφή, από τη μία τα σημερινά εργατικά κινήματα με τη σύγχρονη ιστορία, τη μεθοδολογία και τις αναζητήσεις της και από την άλλη τους κοινωνικούς επιστήμονες με τα δρώντα υποκείμενα και τους δικούς τους προβληματισμούς και τρόπους θέασης των πραγμάτων.

(περισσότερα…)

Για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα της Αριστεράς- Γ. Τριανταφυλλόπουλος

24 Μαΐου, 2012

View this document on Scribd

Πηγή: eparistera