Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, ο ένας Ευρωπαίος ηγέτης μετά τον άλλον αποδοκιμάζουν εκόντες άκοντες την οικονομική ορθοδοξία της καγκελαρίου Μέρκελ. Και (σχεδόν) όλοι μαζί προσπαθούν εν μια νυκτί να μετατρέψουν τη φράου Μέρκελ, από «Frau-Νein» (κυρία Οχι) σε «Frau-Ja» (κυρία Ναι).
Το «πιστωτικό σύμπαν» τρίζει στην Ευρώπη από τα «τοξικά» κρατικά ομόλογα της Iσπανίας και της Ιταλίας και το κόστος δανεισμού εκτινάσσεται σε απαγορευτικά ύψη. Αξίες καταστρέφονται. Αλλά η καταστροφή είναι μεγαλύτερη επειδή το έλλειμμα πολιτικής βούλησης μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικό κατακλυσμό.
Το έλλειμμα πολιτικής βούλησης οδήγησε την Ευρώπη στο να χάσει την ευκαιρία να θέσει υπό κάποιον έλεγχο τις χρηματαγορές εκχωρώντας τους κατά κάποιον τρόπο την αποστολή διαιτησίας και κύρωσης των «αδύναμων κρίκων» της. Θα υπάρχει πάντοτε στην επικράτεια μιας χώρας, όπως και σε κάθε οικογένεια, ένας αδύναμος κρίκος. Το να εξαλειφθεί ένας «αδύναμος κρίκος» δεν αποτελεί επιλογή, όπως πιστεύουν ορισμένοι, θα ήταν, αντίθετα, το προοίμιο της καταστροφής της Ευρωζώνης.
Το μεγάλο «ψέμα» βρίσκεται στον προδιαγραφόμενο μηχανισμό προσαρμογής για την επιστροφή στην κατάσταση ισορροπίας. Δεν είναι, βεβαίως, γραμμένος στις συνθήκες, αλλά συνεπάγεται λογικά από τις θεμελιώδεις πράξεις οικοδόμησης της Ε.Ε. Η προσαρμογή θα επιτευχθεί μέσω του αποπληθωρισμού, όπως στην Ελλάδα. Δηλαδή, η μείωση μισθών και τιμών και η δημοσιονομική λιτότητα, σε συνδυασμό με την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού (χαμηλή εν τούτοις στην Ευρώπη λόγω γλωσσικών και πολιτισμικών εμποδίων), όπως το προβλέπει η θεμελιακή θεωρία των άριστων νομισματικών περιοχών, υποτίθεται θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα και θα επιταχύνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των χωρών της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, μια τέτοια στρατηγική, μη συνεργασιακή ούσα, θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση τις χώρες της Ευρωζώνης. Οι αλυσιδωτές μεταδόσεις των αρνητικών επιπτώσεών της από τη μία χώρα στην άλλη εντείνουν τις ασυμμετρίες της Ευρωζώνης και θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε ουραγό της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Σε εξευτελιστική τιμή λόγω οικονομικής ύφεσης πωλείται… ένα ολόκληρο μεσαιωνικό χωριό στη γειτονική Ιταλία. Οπως έγινε γνωστό, οι «ρασοφόροι» ιδιοκτήτες του χωριού «Πραταρίτσια» της Τοσκάνης το έβγαλαν στο σφυρί μέσω του γνωστού ιστοτόπου eBay έναντι μόλις 2,5 εκατ. ευρώ! Οπως επισημαίνεται, η αγορά των ακινήτων «είναι σχεδόν νεκρή» με αποτέλεσμα οι μεσίτες να έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και τα Πραταρίτσια να ψάχνουν αγοραστή στο Διαδίκτυο…
Πρόκειται για 25 -μισογκρεμισμένες είναι η αλήθεια- κατοικίες σε υψόμετρο 850 μέτρων με θέα την πεδιάδα του Καζεντίνο, ενώ το πακέτο περιλαμβάνει και… ένα μικρό παρακείμενο δάσος γεμάτο ελάφια και αγριογούρουνα.
Το χωριό είναι ακατοίκητο από τη δεκαετία του ’60, όταν οι περίπου 120 κάτοικοί του, που ήταν στην πλειονότητά τους βοσκοί, το εγκατέλειψαν για να εργαστούν σε εργοστάσια. Οπως επισημαίνουν οι μεσιτικές εταιρείες, το συγκεκριμένο «χωριό-φάντασμα» είναι μόλις ένα από τα δεκάδες άλλα εγκαταλελειμμένα χωριά στην Ιταλία που εξαιτίας της οικονομικής κρίσης πωλούνται κοψοχρονιά, ενώ η πλειονότητά τους, όπως επισημαίνεται, έχει μπει στο στόχαστρο Βρετανών επενδυτών που προσβλέπουν στη δημιουργία ξενοδοχείων και μονάδων σπα στην τουριστικά δημοφιλή περιοχή. Μάλιστα, τα μεσιτικά γραφεία προειδοποιούν ότι το επόμενο διάστημα αναμένεται να βγουν στο σφυρί ακόμη και… κατοικημένοι οικισμοί σε ολόκληρη τη χώρα.
Οι εκλογές της 17ης Ιούνη ολοκληρώθηκαν. Το τελικό αποτέλεσμα αναμφισβήτητα έδωσε σημαντικό αέρα στην άρχουσα τάξη της χώρας και στα ντόπια και ξένα μονοπώλια να συνεχίσουν με αμείωτη ένταση την καταστροφική τους πολιτική σε βάρος της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου και την εξουσία τους.
Γι’ αυτό έχει δίκιο για το αποτέλεσμα το ΚΚΕ όταν λέει ότι είναι αρνητικό για το λαό. Όμως αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που οφείλεται και σε σημαντικές ευθύνες του ΚΚΕ, που δεν μπόρεσε να πείσει το λαό για την πρόταση του, βάσει της οποίας τον κάλεσε να το υπερψηφίσει, διορθώνοντας έτσι την ψήφο του. Τραγική ειρωνεία θα έλεγε κανείς γιατί ο λαός πραγματικά «διόρθωσε» την ψήφο του με απελπιστικά αποτελέσματα όμως για το ΚΚΕ.
Κατά συνέπεια το εκλογικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό για το ΚΚΕ. Στις 2 αναμετρήσεις κρίθηκε η εκλογική τακτική, αλλά και γενικότερα η πολιτική που ακολούθησε τουλάχιστον τα τελευταία 3 χρόνια από το λαό και καταψηφίστηκε. Αν και μαζικά λαϊκές μάζες στράφηκαν ενάντια στον πάλαι ποτέ δικομματισμό δεν εμπιστεύθηκαν το ΚΚΕ ούτε για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους ούτε πολύ περισσότερο για τη διέξοδο από την κρίση, την οποία μετέθετε στην εργατική λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό, τη στιγμή μάλιστα που προέβλεπε άμεσα δυσοίωνες εξελίξεις για τις οποίες όμως δεν είχε να προτείνει άμεσες λύσεις. Πιο σωστά απέφευγε να διατυπώσει άμεσες λύσεις γιατί θα κινούνταν στη διαχειριστική λογική του καπιταλισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συγκέντρωσε και τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση του ελληνικού λαού, αλλά και κατοχυρώθηκε και ως ο κύριος εκπρόσωπος της αριστερής και αντιμνημονιακής πολιτικής δράσης.
Το χειρότερο όμως για το ΚΚΕ είναι ότι η ηγεσία αρνείται πεισματικά να κατανοήσει τη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε, να εντοπίσει τα λάθη και έτσι αφήνει το κόμμα εγκλωβισμένο στην ίδια λογική και μετά τις εκλογές και το τραγικό αποτέλεσμα συνεχίζοντας στις ίδιες ράγες. Στην ουσία κάνει αυτό που επεσήμανε να προσέξουν για να το αποφύγουν οι δυνάμεις του ως επικίνδυνο το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έτσι ώστε να προχωρά με επιτυχίες και ανοδικά βήματα ο στόχος για την υλοποίηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, σημειώνοντας ότι δεν πρέπει να «…υπερτερεί η αναγκαία προβολή της γενικής κατεύθυνσης, χωρίς όμως αυτή να θεμελιώνεται με τη δράση για αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα που συμβάλλουν στην κατανόησή της…»
Ας έρθουμε όμως στο περιεχόμενο και το σκοπό του σημειώματος αυτού. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τις τάσεις, που από την ιστοσελίδα του Εργατικού Αγώνα σημειώναμε, για μείωση της επιρροής του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Τάσεις που με τις εκλογές της 17ης Ιούνη μετατράπηκαν, χωρίς να υπερβάλλουμε, σε ορμητικό ρεύμα. Αυτό δείχνει τόσο η ανάλυση των αποτελεσμάτων, με τις 260.000 ψήφους μείον από το Μάη, όσο και τα ποιοτικά στοιχεία που έδωσαν οι μετρήσεις από τα exit poll.
Παρακάτω δίνουμε με πίνακες πως διαμορφώθηκε η κατάσταση.
Κατ’ αρχήν έχουμε συμπληρωμένους τους πίνακες του προηγούμενου σημειώματος* και με τα αποτελέσματα του Ιούνη, αλλά και με τα αποτελέσματα του 1993. Χρησιμοποιούμε το 1993 γιατί αποτελούσε μέχρι σήμερα το μικρότερο εκλογικό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ, το οποίο επετεύχθη σε πάρα πολύ αντίξοες συνθήκες, με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και την τεράστια ευφορία του ιμπεριαλισμού για την περήφανή του νίκη, καθώς και μετά από μια πολύ τραυματική διάσπαση του κόμματος.
Στενεύουν τα περιθώρια για την επιβίωση της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος. Μία μία καταρρέουν οικονομικά οι χώρες-μέλη της και υπάγονται σε καθεστώς Μνημονίου. Μετά την καταβύθιση και της Ισπανίας σε καθεστώς απώλειας της οικονομικής της κυριαρχίας (ασχέτως αν επιχειρείται να κρατηθούν κάποια προσχήματα για λόγους εθνικού γοήτρου της δεξιάς ισπανικής κυβέρνησης) το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο.
Στο στόχαστρο των κερδοσκόπων έχει πλέον τεθεί η Ιταλία, η τρίτη σε μέγεθος οικονομία όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά ολόκληρης της Ε.Ε. (το ΑΕΠ της Ιταλίας δηλαδή ήταν το 2011 μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Βρετανίας).
Αυτό σημαίνει ότι η κρίση του ευρώ έχει μπει στην τελική της φάση. Όπως πολύ σωστά υπογράμμιζαν προχθές οι Financial Times του Λονδίνου, η σημαντικότερη οικονομική εφημερίδα της Ευρώπης, η κρισιμότητα του θέματος έγκειται στο ότι η «Ιταλία είναι πάρα πολύ μεγάλη για να διασωθεί (μέσω Μνημονίου) και ο θάνατός της θα μπορούσε να σημάνει το τέλος του ευρώ». Όντως, έτσι έχουν τα πράγματα. Αποτυχία επίλυσης του ιταλικού προβλήματος συνεπάγεται αναπότρεπτο τέλος του ευρώ.
Ανεπισήμως, δηλαδή, το διακύβευμα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. που άρχισε χτες στις Βρυξέλλες είναι το αν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί θα συμφωνήσουν σε κάποιο σχέδιο που θα έχει στόχο να αποτρέψει τη χρεοκοπία της Ιταλίας.
Η Ιταλική κρίση, όμως, έχει και άλλες πλευρές. Η έξαρσή της σηματοδοτεί την παταγώδη αποτυχία των «τεχνοκρατικών» κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ο Μάριο Μόντι είναι ένας από τους κορυφαίους τραπεζίτες σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα ιταλικά πολιτικά κόμματα τού έδωσαν πλήρη ελευθερία κινήσεων. Του επέτρεψαν να σχηματίσει κυβέρνηση μόνο με τεχνοκράτες, χωρίς πολιτικούς. Ο Μόντι τύγχανε της ένθερμης υποστήριξης εκ μέρους της καγκελαρίου Μέρκελ. Επιπλέον, η Ιταλία είναι μία από τις 7 ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, δεν έχει καμία σχέση με Ελλάδα, Πορτογαλία ή Ισπανία. Τα ιταλικά κόμματα τον άφησαν ουσιαστικά να κάνει ό,τι μεταρρυθμίσεις ήθελε.
Πήγα στην Ελευσίνα το 1950, κατά το δεύτερο ταξίδι μου στην Ελλάδα. Τα Μυστήρια – ή μάλλον η σκιά τους – με προσέλκυαν ακόμη. Δεν είχα αδειάσει την ψυχή μου απ’ τους νεκρούς θεούς που κατοικούσαν το χώρο…
Κι έγραψα τότε αυτό το ποίημα :
Ενα ακρωτηριασμένο άλογο παραφυλάει την άφιξη πομπών που πια δε θα ξανάρθουν. Άλλοι θαρθούν, ντυμένοι μ’ άσπρες μπλούζες, Μηχανικοί, εργάτες, αδιάφοροι για τούτα τα μυστήρια. Και τα εργοστάσια να ξεφωνίζουν την ίδια πάντα ώρα κάθε βράδυ την άφιξη της πομπής των σκιών Και τα μυστικά τα χαμένα στα μάτια ενός αλόγου που ξενυχτάει τον ίδιο του τον θάνατο.
……………………
Το 1982 ξαναγύρισα στην Ελευσίνα. Τριάντα δύο χρόνια για να γυμνώσουν ένα τόπο από τη μνήμη του. Τα εργοστάσια έχουν πολλαπλασιαστεί καθώς και τα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία, οι καπνιές, τα μιάσματα , οι κηλίδες του πετρελαίου κάτω στη θάλασσα.
Η Ελευσίνα, σήμερα, είναι οι επιγραφές που λένε: ΝΕΡΑ ΜΟΛΥΣΜΕΝΑ.
Η Ελευσίνα ,σήμερα, είναι τάνκερ, δοκάρια , παλιοσίδερα , κάργκο που ψυχορραγούν , νεκροταφείο για στραγγαλισμένες γοργόνες, θαμμένες μέσα στο μαζούτ Νηρηίδες.
Αλλά είναι ,επίσης, η ελπίδα εκείνων που θέλουν να ζήσουν εδώ τη μάχη των αυτόχθονων ενάντια στα τέρατα της θάλασσας , τον αγώνα των Άοπλων που αψηφούν τους Εφοπλιστές .
Στην Ελευσίνα είδα μια γυναίκα να ποτίζει στο μπαλκόνι της τις μπουκαμβίλιες και να ξορκίζει το μέλλον.
Είδα λουλούδια να βλασταίνουν πάνω στις στείρες μέρες .
Στην Ελευσίνα είδα τη μάχη του αληθινού μέλλοντος ενάντια στο κάλπικο παρόν.
(Ζακ Λακαριέρ:Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας, εκδ.Χατζηνικολή, 2001)
Δείτε το βίντεο με τις δηλώσεις του Χάρη Μανώλη, απεργού χαλυβουργού στον οποίον προσφάτως ανακοινώθηκε η απόλυση του. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο antapocrisis.gr μιλάει για το περιστατικό με την απεργοσπασία, για την απόλυσή του, για το πώς εντάθηκε η τρομοκρατία της εργοδοσίας τις ημέρες των εκλογών και για το τι σκέφτονται να κάνουν στο μέλλον..
«Ο σπόρος που σπείραμε αργά ή γρήγορα θα καρπίσει»
Πηγή: Ριζοσπάστης
Το σκληρό και ηρωικό απεργιακό αγώνα που δίνουν εδώ και 8 μήνες συνεχίζουν οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου, προσπαθώντας να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο που υπάρχει και καλώντας την εργοδοσία να σταματήσει την αδιαλλαξία της και να τοποθετηθεί πάνω στις πολύ συγκεκριμένες προτάσεις του σωματείου τους. Αυτό επισημάνθηκε στην ομόφωνη εισήγηση του ΔΣ του σωματείου των χαλυβουργών που κατατέθηκε στη χτεσινή ενημερωτική Γενική Συνέλευση των εργαζομένων της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» που έγινε με μαζική συμμετοχή. Την ίδια στιγμή ανακοινώθηκε και η νέα πρωτοβουλία του σωματείου να καλέσει την Ομοσπονδία Μετάλλου και τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής για συντονισμό της δράσης του κλάδου του μετάλλου και των εργαζομένων της περιοχής και να προχωρήσουν σε κήρυξη 24ωρης απεργίας αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς.
Οπως ανακοινώθηκε από το σωματείο την ερχόμενη εβδομάδα και μετά τη νέα τριμερή που ορίστηκε από το υπουργείο Εργασίας για την ερχόμενη Τρίτη 3 Ιούλη στις 10 π.μ. θα γίνει νέα ΓΣ για να αποφασιστεί η πορεία της απεργίας.
Η εργοδοσία επιμένει στην αδιαλλαξία
Στην εισήγηση του ΔΣ της ΓΣ που παρουσιάστηκε από τον πρόεδρο του Σωματείου,Γιώργο Σιφωνιό, έγινε αναφορά στην αδιαλλαξία της εργοδοσίας που επιμένει να ζητάει να σπάσει η απεργία. Την ίδια στιγμή δεν συζητάει τις προτάσεις που έχει καταθέσει το Σωματείο και δημιουργούν προϋποθέσεις για την επαναπρόσληψη των απολυμένων, και μάλιστα χτες αναφέρθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία όπως ότι ήδη υπάρχει αριθμός εργαζομένων: Που συνταξιοδοτήθηκε, κάποιοι που παραιτήθηκαν, απολυμένοι που έχουν βρει αλλού εργασία και αρκετοί που είναι πολύ κοντά στη συνταξιοδότηση.
Με τον ρυθμό που αποδίδεται η Δικαιοσύνη, εξαιτίας και της αναβλητικής επινοητικότητας των δικηγόρων, για τη βορειοελλαδική συμμορία με τα καλάσνικοφ τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν όταν το ημερολόγιο θα δείχνει 202… Μολαταύτα, και πάντοτε με τον κίνδυνο των βιαστικών συμπερασμάτων, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάποια στοιχεία που ανακοινώνει επίσημα η αστυνομία ή αναδεικνύονται από το ρεπορτάζ. Κι όχι για να προχωρήσει κανείς σε κατεσπευσμένα γενικευτικά συμπεράσματα, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: για να σκεφτεί ότι, όσο κι αν τα γενικευτικά πορίσματα διευκολύνουν τα ιδεολογήματα, τις προκαταλήψεις και την πνευματική μας νωχελικότητα, τα πράγματα είναι πάντοτε περισσότερο σύνθετα, μεικτά, περίπλοκα. Με όσα κοινοποιήθηκαν λοιπόν, κλονίζονται κάποιοι ευρύτατα κυκλοφορούντες και μαζικά αποδεκτοί αστικοί μύθοι. Οτι, λ.χ., τα όπλα των συμμοριών προέρχονται αποκλειστικά από την Αλβανία, από τις αποθήκες που άνοιξαν την όρεξη των «τυχερών», όταν έπεσε το δυναστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Λάθος. Υπάρχει και εκεί πηγή, υπάρχει όμως κι άλλη: στη Βουλγαρία, π.χ. Από κει έρχονταν τα όπλα, λέει η αστυνομία, με τη μεσολάβηση μάλιστα ενός Σέρβου, που αποδείχθηκε αδερφός μας σε όλα. Ο δεύτερος μύθος αφορά τους ομογενείς, που υποτίθεται πως η μητέρα πατρίδα τούς περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά για να τους ενσωματώσει ισότιμα. Κι όμως, αρκεί η συχνότητα σύλληψης ομογενών ως μελών κάποιας συμμορίας για να δείξει ότι η αλήθεια είναι κάπου αλλού· ότι δηλαδή αρκετοί ομογενείς γλιστρούν στο έγκλημα, κι όχι βέβαια επειδή έχουν νοθευμένα ή χαλασμένα γονίδια αλλά επειδή η εξαθλίωση τους κάνει εύκολα θύματα στη διάθεση καθαρόαιμων και καθαρογονιδιακών Ελλήνων που αρχηγεύουν στις συμμορίες.
Μύθος τρίτος: «Οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ είναι αλβανικές, κι αν συμμετέχουν Ελληνες, έχουν δευτερεύοντα ρόλο». Φυσικά και δρουν συμμορίες καθαρά αλβανικές, όμως ετούτη εδώ της βόρειας Ελλάδας (και ποιος ξέρει πόσες άλλες) έχει Ελληνες αρχηγούς, Ελληνες πρωτοπαλίκαρα και πληροφοριοδότες και Ελληνα νομικό σύμβουλο, υποθέτω κάποιο προσώπατο της τοπικής κοινωνίας, καλός χριστιανός κ.λπ.
In the past two years Greek society has been under constant attack. The sovereign debt crisis has led to the imposition of severe austerity packages that have already created something very close to a social disaster. Average wages are already down by more than 20%,[1] schools and hospitals are facing difficulties to function properly, the official unemployment rate already exceeds 20%. Soup kitchens, homelessness and other manifestations of poverty are becoming integral parts of the urban landscape. Worker’s rights of over a century have been revoked, including a complete overhaul of the collective bargaining process that will lead to more wage reductions. Greece is becoming the test ground for an extremely aggressive form of neoliberal social engineering. Moreover, Greek society is being subjected to constant ideological blackmail. According to the official discourse, either Greece accepts austerity or it will face the prospect of default and the exit from the Eurozone. This poses an important challenge for the Left. Is the correct strategy to insist that it is possible to have a progressive reversal of the policies of austerity and still remain within the Eurozone or it is better to actually articulate a radical alternative that will include Greece’s exit from the Eurozone? In what follows, I will try to show why the second option is the only viable and also why any attempt to think about progressive solutions in Europe must start with a rejection of the European Union and the whole European Integration process.
To understand this we must start with the European dimension of the current crisis. However correct it is to say that what is happening in Greece is an expression and manifestation of the global economic crisis, and its also a manifestation of the crisis of the Eurozone and of the European project in general.
Regarding the Eurozone, current developments have shown that that the Euro has been a basic mechanism in the intensification of inequalities and imbalances.[2] A common currency in an economic space marked by divergences in productivity and competitiveness it only tends to increase these imbalances. Maastricht treaty provisions could answer the danger big differences in inflation and interest rates posed for monetary union, but not more structural contradictions. Consequently, the euro as a common currency could function properly only in periods of economic stability and within countries of the same level of economic development. But since the differences in productivity and competitiveness remained in place along with trade imbalances, the material ground for the current crisis of the Eurozone was in place from the beginning.
In the 1980s, and especially in the 1990s, the European countries went through a phase of privatization, which radically reduced the reach of the post-WWII welfare state. The rationale for such an exercise varied, as did the forms of privatization across sectors, countries and time. Irrespectively of such variations, however, privatization has been described as “… a stage in the evolution of capitalism … (representing) a shift in the relations between the state, society and the economy which is a pervasive process in political, social and economic terms” (Frangakis et al, 2009:10)[2]. The public debt crisis has deepened this shift in favour of private sector interests, as the Greek experience amply demonstrates.
More specifically, privatization is one of the conditions on which the first bail-out was granted to Greece in May 2010. The Economic Adjustment Programme, accompanying the bail-out, contains a detailed privatization plan by type of asset, mode of sale and expected sales proceeds over the period 2010-2015, the time span of the Programme. A target of proceeds equal to €50 billion has been set.
Although a late comer, as privatization gathered speed in the late 1990s, Greece carried out extensive privatization programmes in the past, placing it quite high amongst other European countries. In this sense, the current thrust is a determined attempt to sell off what remains of the Greek people’s commons.
Furthermore, the new phase of privatization, as shown by the Greek experience, as well as by the experience of other EU member states undergoing EU/IMF programmes, points to a significant shift in EU policy. In particular, the EU seems to be departing from its traditionally neutral stance with regard to ownership, as clearly stated in the Treaty of the Union, towards a stance that favours privatization, not only as solution to the public debt crisis, but also as a means of increasing the competitiveness of the economy. Neither of these claims is substantiated by past experience, nor are they grounded on any particular study of the sector/country currently involved. In this sense, they are but expressions of the political and ideological viewpoint of the European elites and the interest groups these are associated with.
The rest of this paper is organized as follows.
Section 1 reviews the privatization of experience of Greece prior to the public debt crisis;
Section 2 examines the current privatization plans;
Section 3 assesses the implications of the current privatization exercise for the Greek economy and for society, as well as more generally for the European context.
Section 4 concludes by taking a broader view of the prevailing narrative and the need to change it in order to defend the people’s commons.
Μια μεταβατική περίοδο στη Συρία με το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας προτείνει ο Κόφι Ανάν ως μέρος της επίλυσης της συριακής κρίσης, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters. Διπλωμάτης που δεν κατονομάζεται υποστηρίζει μιλώντας στο πρακτορείο ότι η πρόταση θα μπορούσε να περιλαμβάνει μέλη της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης αλλά και άλλα πρόσωπα προκειμένου «να μην αποκλειστεί κανείς». Διπλωματικές πηγές αναφέρουν ότι το σχέδιο Ανάν αποδέχονται τόσο η Ρωσία όσο και τα υπόλοιπα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μεταξύ αυτών και η Κίνα. Στο μεταξύ, στρατιωτική κινητικότητα υπάρχει, σύμφωνα με τα διεθνή μέσα στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας με την Άγκυρα να αναπτύσσει δυνάμεις και αντιαεροπορικά συστήματα στην περιοχή.
Αρχικά η τουρκική κρατική τηλεόραση μετέδωσε ότι η Τουρκία αναπτύσσει αντιαεροπορικά όπλα στη μεθόριο με τη Συρία, ενώ όπως ανέφεραν λίγο αργότερα τουρκικά μέσα, αυτοκινητοπομπή περίπου 30 στρατιωτικών οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων φορτηγών που μεταφέρουν συστοιχίες πυραύλων, ξεκίνησε από την παραθαλάσσια πόλη της Τουρκίας Ισκεντερούν (Αλεξανδρέττα), στην επαρχία Χατάι με κατεύθυνση τη συριακή μεθόριο, η οποία απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα.
Σύμφωνα με επίσης με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή, τεθωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα μετέβησαν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη Σανλιούρφα, στη μέση των συνόρων της Τουρκίας με την Συρία και τη Χατάι. Επικαλούμενο σχετικές πληροφορίες, το πρακτορείο μετέδωσε ότι τα οχήματα θα παραταχθούν κατά μήκος των συνόρων, την ώρα που πολλά άλλα στρατιωτικά οχήματα έχουν μεταβεί σε στρατιωτική φρουρά στη συνοριακή πόλη Ρεγιάχανλι στη Χατάι.
Τούρκος αξιωματούχος επιβεβαίωσε τις κινήσεις αυτές του τουρκικού στρατού στη μεθόριο με τη Συρία, λέγοντας πως η Τουρκία λαμβάνει πλέον τα μέτρα της μετά την κατάρριψη του Φάντομ F4 από τη συριακή αεράμυνα.
Ισχυρή έκρηξη στο Δικαστικό Μέγαρο Δαμασκού
Ισχυρή έκρηξη σημειώθηκε, στο μεταξύ, σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση της Συρίας, στο κέντρο της Δαμασκού, στο χώρο στάθμευσης του Δικαστικού Μεγάρου, χωρίς να υπάρχουν μέχρι στιγμής πληροφορίες για θύματα.
Δύο βόμβες εξερράγησαν στο χώρο στάθμευσης του Δικαστικού Μεγάρου στον τομέα Μάρζα της συριακής πρωτεύουσας. Μια τρίτη βόμβα δεν εξερράγη, όπως μετέδωσε η κρατική τηλεόραση, χαρακτηρίζοντας το συμβάν «τρομοκρατική επίθεση».
Η συριακή τηλεόραση μετέδωσε εικόνες πυκνού μαύρου καπνού πάνω από το χώρο στάθμευσης, με πολλά αυτοκίνητα να φλέγονται και δυνάμεις της πυροσβεστικής να προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.
Πολλοί από μας το έχουμε πει, μετά από εκλογικές αναμετρήσεις τα αποτελέσματα των οποίων ήταν κατώτερα των προσδοκιών μας. Όταν λέω «εμείς», αναφέρομαι σε ανθρώπους που έχουν κρατήσει – και πάντα προσπαθούν να κρατούν – μια έντιμη, αγωνιστική, ριζοσπαστική στάση ζωής. Κάθε φορά λοιπόν που οι εκλογές δεν φαίνεται να επιβραβεύουν αυτή τη στάση των προσώπων αλλά και, κυρίως, των φορέων, είναι μεγάλος ο πειρασμός να πούμε ότι «φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει» ή ακόμα και «ο κόσμος είναι άξιος της τύχης του».
Σ` ένα βαθμό, μια τέτοια αντίδραση είναι και κατανοητή και συγγνωστή. Είναι όμως τέτοια αποκλειστικά και μόνο στο βαθμό που εκφράζει μιαν άμεση, αυστηρά προσωπική και συναισθηματική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Όταν ακολουθήσει η ώριμη και ήρεμη σκέψη και εκτίμηση των αποτελεσμάτων, οπωσδήποτε δεν μπορείς να «κρατάς μούτρα» στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα για τη στάση τους. Και αν κάτι τέτοιο είναι μια φορά ανεπίτρεπτο σε προσωπικό επίπεδο, πολλώ δε μάλλον δεν συγχωρείται όταν εκφράζεται με τον πιο επίσημο τρόπο από το πολιτικό υποκείμενο που εκφράζει και καθοδηγεί την εργατική τάξη, από το ίδιο της το Κόμμα, το ΚΚΕ.
Δυστυχώς, κατά τις δύο πρόσφατες προεκλογικές περιόδους αλλά και μετά, σύμφωνα με το πνεύμα της πρώτης απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ για το – θλιβερό – εκλογικό αποτέλεσμα, διαφαίνεται ότι το πνεύμα αυτό έχει διαποτίσει την ίδια τη σκέψη των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚΕ. Είχε κανείς την εντύπωση ότι, με το δάχτυλο διαρκώς υψωμένο, το Κόμμα μάλωνε, «νουθετούσε», ενίοτε και φόβιζε τον ελληνικό λαό, ως προς τις επιλογές που θα όφειλε να κάνει. Κατά τον ίδιο τρόπο, με την ανακοίνωση της ΚΕ, μαλώνει το λαό και την εργατική τάξη, για τη λαθεμένη ψήφο της. Τονίζω το ρήμα «μαλώνει»: είναι άλλο πράγμα η καθοδήγηση που οφείλει να ασκεί το συνειδητό τμήμα, η συνειδητή πρωτοπορία της τάξης απέναντι στην τάξη – η οποία όμως αποτελείται από ενήλικες – και άλλο πράγμα να την αντιμετωπίζει ως να πρόκειται για «αεί παίδες», που πρέπει να τους τραβάς το αυτί …
Ας ξαναθυμηθούμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα για τη σχέση του Κόμματος και της εργατικής τάξης, του λαού και της πρωτοπορίας του: η συνείδηση της εργατικής τάξης, κάθε κοινωνικής τάξης, είναι αντανάκλαση της θέσης της στην παραγωγή, αλλά και το επίπεδο της ανάπτυξής της αντανακλά άμεσα τους κάθε φορά υλικούς όρους ζωής της. Θαρρώ ότι δεν πρέπει να αγνοήσουμε και την ιστορική παράδοση, η οποία διαμορφώνει, κατά ένα μέρος, την ιδιοσυστασία αλλά και την πολιτική συμπεριφορά ενός λαού. Για παράδειγμα, και ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης των αιτημάτων που κάθε φορά έχει διατυπώσει η γαλλική εργατική τάξη, ουδείς μπορεί να της αμφισβητήσει την ικανότητά της να στήνει οδοφράγματα και να γράφει εξαίσια επαναστατικά θούρια! Κατά τον ίδιο τρόπο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ένα πνεύμα υγιούς απειθαρχίας απέναντι στην εξουσία (προφανώς την κάθε μορφής εκμεταλλευτική, άλλη δεν γνωρίσαμε στην Ελλάδα) που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό.
June 27 (Bloomberg) — Nouriel Roubini, the New York University professor who predicted the 2008 financial crisis, and Eurasia Group president and founder Ian Bremmer talk with Bloomberg’s Tom Keene about the European debt crisis, this week’s EU summit and the coming perfect storm of sovereign risk becoming banking risk. They speak on Bloomberg Television’s «Bloomberg Surveillance.»
»Η ελληνική Αριστερά επωμίζεται μεγάλες ευθύνες- μια και οι τρεις συνεταίροι της μνημονιακής κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι απλώς θα προσυπογράψουν οτιδήποτε αποφασίσουν, αύριο ή μεθαύριο, οι πιστωτές μας. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει η ώρα που θα κληθεί να κόψει τον Γόρδιο Δεσμού του συχνά δογματικού ευρωπαϊσμού. Ακόμη κι αν η σημερινή ηγεσία του δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί να επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτη επιλογή της, οφείλει να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για το σοβαρό ενδεχόμενο να αναγκασθεί η Ελλάδα, είτε με αυτήν, είτε με μια επόμενη, αριστερή κυβέρνηση, να φύγει από την ευρωζώνη»
Πηγή: Αριστερό Βήμα
«Οι μεγάλες καταστροφές παρακινούν τους πιο ένθερμους θρησκευόμενους να γίνουν δυο φορές πιο ευσεβείς». Έτσι ξεκινάει το άρθρο του Σερζ Αλιμί, διευθυντή του γαλλικού περιοδικού Le Monde Diplomatique, αναφορικά με τη νέα υποτροπή της ευρωκρίσης και τη σύνοδο κορυφής των 27, που αρχίζει σήμερα στις Βρυξέλλες.
Είναι η 18η «κρίσιμη» σύνοδος κορυφής για τη «διάσωση» του ευρώ μέσα σε δυόμιση χρόνια. Κάθε φορά, το κοινό νόμισμα βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, αλλά διασώζεται στις δώδεκα παρά πέντε χάρη στις «θαρραλέες» αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Τι αδικία όμως: Οι αγορές δεν πείθονται, το ευρώ ξαναμπαίνει στην εντατική και στην επόμενη σύνοδο διασώζεται εκ νέου, με καινούργιες θαρραλέες αποφάσεις των 27, οι οποίοι, βέβαιοι για την ορθότητα της θεραπευτικής αγωγής, απλώς αυξάνουν τις δόσεις των φαρμάκων. Στο μεταξύ, από εξάμηνο σε εξάμηνο τα κράτη- ασθενείς, που κινδυνεύουν να μολύνουν ολόκληρη την ευρωζώνη, αντί να περιορίζονται, αυξάνονται και πληθύνονται: Από την Ελλάδα- μοναδικό μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, φτάσαμε ήδη να έχουμε πέντε χώρες σε μηχανισμούς στήριξης, ύστερα από την προσθήκη της Κύπρου και της Ισπανίας, ενώ όλα δείχνουν ότι έρχεται όπου νάναι η ώρα και της Ιταλίας.
Μπορεί τα γεγονότα να είναι πεισματάρικα, δεν φαίνονται όμως ικανά να κλονίσουν τις ιδεοληψίες των ποικίλων αποχρώσεων ευρωπαϊστών. Επιβεβαιώνοντας τον Αλιμί, ομνύουν μετά από κάθε καινούργιο γύρο της κρίσης με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο ότι «η λύση βρίσκεται όχι σε λιγότερη, αλλά σε περισσότερη Ευρώπη». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μας διαβεβαιώνουν οι γνωστές ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ: Τώρα που η κρίση οδηγεί στο μη περαιτέρω, ακόμη και η Μέρκελ θα πειστεί, η λιτότητα θα δώσει τη θέση της στην ανάπτυξη, τα ποθητά ευρωομόλογα θα θεσπιστούν, η νομισματική ένωση θα συμπληρωθεί από την πολιτική και το όνειρο των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα. Τόσο καλά. Ή μήπως όχι;
Ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας, που μας ενδιαφέρουν πιο άμεσα. Παρότι η Γερμανία και οι σύμμαχοί της εδέησαν να αποκτήσουν πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, χάρη στο φόβο της οικονομικής κατάρρευσης που είχαν καλλιεργήσει, δεν εννοούν να διευκολύνουν σε τίποτα την ήδη νοσούσα (πολιτικά) τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ. Από την πρώτη στιγμή ο πολύς κ. Σόιμπλε ξέκοψε κάθε σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό μόνο το ενδεχόμενο της επιμήκυνσής του- κάτι που φυσικά σημαίνει και επιμήκυνση των δεινών για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, η επιλογή του κ. Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών- ενός ανθρώπου του ΣΕΒ, που συνέταξε μαζί με τον «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανο Μάνο το διαβόητο «Σχέδιο Αρχιμήδης» για την εκποίηση λιμανιών, αεροδρομίων και κρατικών ακινήτων αντί πινακίου φακής- βοά για τον ακραιφνώς μνημονιακό χαρακτήρα της κυβέρνησης και για το ποιόν των μέτρων που θα ακολουθήσουν.
Ένας παρατεταμένος, εργατικός Δεκέμβρης θα είναι το βήμα προς τα εμπρός
1) Έναν ακριβώς χρόνο μετά την ελληνική πλατεία Ταχρίρ, το δημοψήφισμα για την δανειακή σύμβαση που δεν έγινε τότε, κερδήθηκε καθυστερημένα από το «μνημονιακό» πολιτικό μπλοκ, μέσω των εκλογών της 17ης Ιουνίου.
Το εκλογικό ποσοστό που αντανακλάει η κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, είναι κοντά στο 50%, ενώ αθροιστικά το ποσοστό που ψήφισε κόμματα που ήταν καθαρά εναντίον οποιασδήποτε πιθανότητας ρήξης με το ευρωπαϊκό κέντρο, ξεπερνάει το μισό του εκλογικού σώματος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναβαπτίστηκαν.
Η «νέα» κυβέρνηση, από ελάχιστους πια, θα χαρακτηριστεί ως κυβέρνηση ξένης κατοχής. Συγχρόνως, ουδείς από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε σε οξυμένες στιγμές, δεν πρόκειται να εγκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρήσει από την ελληνική βουλή -όπως τον Ιούνιο-, επειδή απλά, η ελληνική δημοκρατία έχει καταλυθεί από την Ε.Ε. και την τρόικα.
2) Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, από την μία υπήρξε πόλωση, από την άλλη όμως, υπήρξε πολιτική σύγκλιση του διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, στο κεντρικό ζήτημα: «επαναδιαπραγμάτευση, με όριο την παραμονή στο ευρώ». Η Ν.Δ. κέρδισε, γιατί τελικά θεωρήθηκε καλύτερη εγγύηση για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πορεύτηκε με βάση τις αντιφάσεις του, με κύριο γνώμονα τους ψηφοφόρους του «κέντρου», επινοώντας α-νόητα λογικά σχήματα (όπως: με το μνημόνιο βγαίνουμε από την ευρωζώνη, συγχρόνως όμως: η έξοδος μας θα καταστρέψει την ευρωζώνη…κ.λπ.), αλλά λειτούργησε και καιροσκοπικά, αλλάζοντας θέσεις ανάλογα με τι δείχνουν (και επιβάλλουν) κάθε μέρα οι δημοσκοπήσεις. Μέσα του εξαφανίστηκε η ριζοσπαστική αριστερά, είτε με την αντι-Ε.Ε. φωνή, είτε με την συγκρουσιακή «του Δεκέμβρη του 08», χάριν της πολιτικής εφησυχασμού του «κέντρου», που ως γνωστόν πάντα οδηγεί την κοινωνία δεξιά, ακόμη και αν στο τέλος κερδηθούν οι εκλογές.
Παρά τον διπολισμό «αριστεράς»-«δεξιάς», «μνημονίου»-«αντιμνημονίου» κλπ, το ιδεολογικό ρήγμα του λαού με το σύστημα δεν βάθυνε, αντίθετα μίκρυνε, με συνέπειες που θα φανούν έντονες το επόμενο διάστημα. Ο «φόβος» της εθνικής χειραφέτησης από το ευρώ και την Ε.Ε., δεν έσπασε. Τέλος, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική συζήτηση για το πώς η ελληνική κοινωνία θα βγει από την κρίση, αντίθετα αυτό που κυριάρχησε, ήταν το ποσοστό του μνημονίου που μπορεί να δεχτεί ο ελληνικός λαός. Το έλλειμμα αυτό δεν είναι φυσικά τυχαίο, μια που ο μόνος δρόμος εξόδου από την κρίση, συνεπάγεται την αυτόματη έξοδο από την ζώνη του ευρώ και μάλλον και από την Ε.Ε., επιλογή που είναι κόκκινη γραμμή για το δίπολο, που κυριάρχησε στις εκλογές.
Είναι πολύ διασκεδαστικό το γεγονός τώρα, που η Μέρκελ, επιδιώκοντας πλέον ανοιχτά και με περίσσεια ηγεμονικών προθέσεων να επιβάλει το γερμανικό μοντέλο διάρθρωσης της οικονομίας και στην υπόλοιπη ευρωζώνη προτού υποσχεθεί ο,τιδήποτε, να βλέπεις να ξεπετάγονται από παντού άρθρα και αρθράκια που να θέτουν κάτω από το μικροσκόπιο και εν αμφιβόλω, τα καλώς ή κακώς κείμενα της γερμανικής οικονομίας και να τήν ξεψειρίζουν όσο ποτέ άλλοτε, προσπαθώντας να βγάλουν στη φόρα όλα όσα με επιμέλεια είχαν κρυφτεί κάτω απ’ το γερμανικό χαλί. Όχι φυσικά από τους Γερμανούς, (τα στοιχεία ήταν ανέκαθεν ανοιχτά και σε όλους προσβάσιμα), αλλά από αυτούς τους ίδιους, οι οποίοι όσο καιρό η Γερμανία δεν έκανε challenge τις ηγεμονικές βλέψεις άλλων χωρών, δεν έμπαιναν καν στο κόπο να τα ψάξουν και να τα καταστήσουν ευρέως γνωστά.
Η Γερμανία πέρασε πολύ καιρό υφαίνοντας και πουλώντας το παραμύθι περί των αιτίων του γερμανικού θαύματος μετά το οικονομικό downturn της ενοποίησης με την πρώην Ανατολική Γερμανία. Τα βασικά συστατικά στοιχεία αυτής της αφήγησης συμπυκνώθηκαν στη μαγική φρασούλα «structural reforms», οι οποίες και απετέλεσαν το πλέον προωθούμενο εξαγωγικό της προιόν. Φυσικά, οι αγοραστές ήταν πολλοί και πρόθυμοι, καθ’ ότι το παραμύθι αυτό βασιζόταν σε ένα άκρως επιθυμητό ιδεολογικό υπόστρωμα. Ενώ ως structural reforms θα μπορούσε κανείς να εννοήσει υψηλότερη φορολογία στα μεγαλύτερα εισοδήματα, ή φορολογία επί συγκεκριμένων χρηματιστηριακών συναλλαγών, των υψηλής συχνότητας για παράδειγμα, οι οποίες είναι άκρως κερδοσκοπικές και επιβλαβείς, εν τοίτοις structural reforms έμεινε να εννοείται μείωση των κατώτατων μισθών, πετσόκομμα των κοινωικών παροχών και εκμηδένιση της διαπραγματευτικής δυνατότητας των εργαζομένων. Πολύ ωραία και βολικά αυτά τα τελευταία.
Πόση αλήθεια όμως εμπεριέχεται στην απόδοση της καλύτερης οικονομικής κατάστασης της Γερμανίας κατά τη διάρκεια της κρίσης, στις συγκεκριμένες δομικές μεταρρυθμίσεις; Υπάρχει τεκμηριωμένη εμπειρική απόδειξη γιαυτό και σε ποια κιτάπια βρίσκεται καταχωρημένη;
Δυστυχώς τα γεγονότα μαρτυρούν μόνο περί του αντιθέτου.
Το ΔΝΤ σε εσωτερική του έκθεση (από εδώ) γράφει ότι:
«Ο ρόλος των δομικών μεταρρυθμίσεων στις ανισορροπίες της ΕΖ παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Η συνολική επίδραση του ευρέως συνιστώμενου πακέτου πολιτικών, όπως απελευθέρωση προιόντων, υπηρεσιών και χρηματαγορών, ελάττωση της εργασιακής προστασίας και κατάργηση της ακαμψίας στην αγορά εργασίας, καθώς επίσης και ελάττωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, παραμένει αδιευκρίνιστη και ατεκμηρίωτη».
Στην πραγματικότητα όπως αναλύεται στην επισυναπτόμενη έκθεση «The changing German labour market», η διάσωση των θέσεων εργασίας στη Γερμανία δεν οφειλόταν στην ευκολία με την οποία οι γερμανοί επιχειρηματίες μπορούσαν να απολύουν και να προσλαμβάνουν, αλλά στην ευκαμψία στο εσωτερικό των επιχειρήσεων, σχετικά με μεταβλητά ωράρια εργασίας, κλπ.
Όσο ξεσκαλίζει κανείς, είναι πέρα από βέβαιο, ότι θα βρεθούν πολλά στοιχεία που ν’ αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση.
Εκεί όμως που θέλω, για ακόμα μια φορά να καταλήξω, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια οικονομική πολιτική που να στέκεται ξεκρέμαστη και πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες με τη σειρά τους να μην υπαγορεύονται από συγκεκριμένες ιδεολογικές προτιμήσεις.
«Ημουν βέβαιος, ακούγοντας τον, ότι είχα μπροστά μου ένα από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου.» είχε πει το 1979 ο καθηγητής μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης Τραν Βαν Κε, ενώ ο Μπένγκτ Χάλνκβιστ, Σουηδός φιλόσοφος και ιστορικός της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα έλεγε: «Ενιωσα με τη ζεστασιά της δύναμης του, πως αυτή η μουσική, ερμηνευμένη από τον ασύγκριτο μαέστρο Τάσο Χαλκιά ποτέ δεν θα πεθάνει! Το κλαρίνο γι αυτόν είναι κάτι το ιερό, όπως η παράδοση.
«Την παράδοση και τα μάτια σας !».
Πηγή: ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ
Εκατόν πενήντα πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τότε που οι κομπανίες των Χαλκιάδων άρχισαν να γυρίζουν από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό παίζοντας και τραγουδώντας τις χαρές και τις λύπες του λαού μας, σε γιορτές, σε γάμους, σε πανηγύρια δημιουργώντας και αντλώντας από την μεγάλη δεξαμενή της μουσικής παράδοσης του τόπου μας που χάνεται στα βάθη των αιώνων, στην επαφή λαών και πολιτισμών, σε αυτό το σταυροδρόμι της ανθρώπινης ιστορίας που λέγεται Ελλάδα. Διατήρησαν αυτόν τον θησαυρό μέχρι τις μέρες μας, παραδίδοντας τον από πατέρα σε γιο σε πέντε γενιές, ατόφιο με τιμιότητα και αγάπη πλουτίζοντας τον με νέα κάθε φορά ακούσματα και νέες αξίες από τις λαϊκές εμπειρίες της κάθε γενιάς…
Οι Χαλκιάδες κατάγονται από την Ηπειρο
Ο γενάρχης – δάσκαλος στο επάγγελμα, που έπαιζε μαντολίνο και λαούτο-Αντώνης Κάμψος [1824-1887], ύστερα από μια μάχη με τους Τούρκους κατέβηκε από την Αλβανία στα Γιάννενα, όπου άλλαξε το όνομα του και το έκανε Χαλκιάς κι έτσι εμφανίζεται η πρώτη γενιά των Χαλκιάδων.
Στην δεύτερη γενιά ανήκει ο Μήτρος Χαλκιάς [1841-1909] που έπαιζε κλαρίνο.
Στην τρίτη γενιά ο Πολυχρόνης, λαούτο [1867-1917] και ο Λάμπρος, κλαρίνο [1869-1923].
Στην τέταρτη γενιά ανήκουν ο Μάνθος, κλαρίνο [1895-1945] ο Μήτσος, βιολί [1900-1967] ο Νίκος, κλαρίνο [1904-1992] ο Φώτης λαούτο,τραγούδι [1907-1973] ο Κυριάκος, βιολί,τραγούδι [1910-1992] και ο Τάσος Χαλκιάς, κλαρίνο [1914-1992].
Μέχρις εδώ ήταν όλοι τους πρακτικοί μουσικοί αλλά μαστόροι στο είδος τους με αναγνώριση σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό όπως ο Τάσος Χαλκιάς που ο ήχος από το κλαρίνο του συγκίνησε τις ψυχές των ξενιτεμένων Ελλήνων.
Στην πέμπτη γενιά ανήκουν ο Μάνθος, ο Λάμπρος, ο Χρόνης, ο Βαγγέλης, ο Νίκος, ο Χρήστος και ο γνωστός τραγουδιστής Λάκης [Μιχάλης] Χαλκιάς.
Η 60 χρονη πορεία του ΤΑΣΟΥ ΧΑΛΚΙΑ
Ο Τάσος Χαλκιάς ήταν ένας από τους στυλοβάτες της μουσικής μας παράδοσης και από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες στο κλαρίνο, που επί έξι δεκαετίες συνέβαλε στη διάδοση και την διατήρηση της αυθεντικής παραδοσιακής μουσικής.
«Είσαι από εκείνους που μια σωστή Πολιτεία θα έπρεπε να τους έχει στο Εθνικό Μουσείο των ζωντανών!. Ολη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται μέσα στο κλαρίνο σου!» είχε γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, ενώ ο μεγάλος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος έγραφε το 1985: «Στον ήχο του κλαρίνου του Τάσου Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει και χορεύει η Ελλάδα!.»
.Ο Τάσος Χαλκιάς γεννήθηκε στη Γρανιτσοπούλα το 1914. Μεγάλωσε στο Δεσποτικό της Ηπείρου σ ένα σπίτι που η μουσική δεν σταμάταγε ποτέ. Ηταν μικρός ακόμη -μόλις τέλειωνε το δημοτικό – όταν πέρασε από το σπίτι του ένας τσιγγάνος που κράταγε στα χέρια του ένα παλιό κλαρίνο βαμμένο, λερωμένο με πίσσες , σκισμένο και με τα κλειδιά γυαλισμένα με γυαλόχαρτο!. Μετά από πίεση του Τάσου η μάνα του το αγόρασε δίνοντας στο τσιγγάνο έξι γίδια!!. Αυτή ήταν η αρχή για τον νεαρό μουσικό.
« Ηταν το παιχνίδι μου, ο έρωτας μου!. Το είχα συνέχεια παραμάσχαλα. Επαιζα χωρίς να παίζω.» γράφει κάπου ο Τάσος Χαλκιάς.
Στον ιστορικό και δημόσιο διανοούμενο Τόνυ Τζουντ, που πέθανε πρόσφατα, ταίριαζαν οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους ο ίδιος περιγράφει το ίνδαλμά του, τον Άρθουρ Καίσλερ: πνευματώδης και διασκεδαστικός, γενναίος και αντισυμβατικός, μανιακός αντικομμουνιστής, όχι ιδιαίτερα δημοφιλής αλλά για τους φίλους του πολύτιμος, ξεσήκωνε θύελλες στο πέρασμά του –“αλλά ακριβώς γι’ αυτό υπάρχουν οι διανοούμενοι”- έβλεπε πολλά πράγματα σωστά και τα έβλεπε πριν από πολλούς άλλους. Μάλιστα, όπως λέει για τον Καίσλερ, αλλά θα μπορούσε να μιλά και για τον εαυτό του, “πίσω από τις κρίσεις οργής και τους καυγάδες, πέρα από τη βιαιότητα και τη θηρευτική σεξουαλικότητα, τις εκκεντρικότητες και την πολυπραγμοσύνη, μοιάζει να υπήρχε ένα σταθερό ρεύμα ηθικής μέριμνας και πολιτικής οξυδέρκειας που χάρισε στα καλύτερα γραπτά του μια λάμψη καθόλου πρόσκαιρη”.[1] Πουθενά δεν υποστηρίζει πάντως ότι ο Καίσλερ, που ανάμεσα στις πολλές του ασχολίες έγραψε και βιβλία με ιστορικές φιλοδοξίες, ήταν μεγάλος ιστορικός.
Όπως ο Καίσλερ, έτσι και ο Τζουντ ήταν ασυνήθιστα γενναίος για διανοούμενος, τόσο στην προσωπική του ζωή όσο και στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Αντιμετώπισε την άσχημη αρώστια του με κουράγιο, τόνισε εύγλωττα την ευθύνη που έχουν οι άνθρωποι του πνεύματος για τη διαμόρφωση της δημόσιας κουλτούρας, υπερασπίστηκε την αξία της ισότητας, διέγνωσε έγκαιρα την παγίωση της ανισότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έδωσε απεγνωσμένες μάχες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, κατακεραύνωσε τον αμερικανικό μιλιταρισμό, και στηλίτευσε την αυταρχική και αντιδημοκρατική ροπή των σύγχρονων κρατών που αυτοδικαιολογούνται με αγοραίες καταγγελίες της ‘τρομοκρατίας’. Έδειξε μάλιστα πως η γλώσσα των εξουσιαστών και των ημιδιανοούμενων παπαγάλων τους περί ‘τρομοκρατίας’ δεν είναι απλώς ξύλινη και παραπλανητική, αλλά και μας εμποδίζει να σκεφτούμε την τραγική ύπαρξη, στον κόσμο μας, του κακού –ο Τζουντ ήταν ένας από τους στοχαστές που δεν φοβούνταν να μιλήσουν για καλό και κακό. Ακόμη, χάρισε αξέχαστα παρατσούκλια σε δικαίους και αδίκους (ο Τόνυ Μπλαιρ ήταν “ο πλαστικός νάνος στον αγγλικό Κήπο της Λήθης”)[2] και, τέλος, τιμώντας τις αρχές του εγκατέλειψε την υπόθεση του Ισραήλ, στην οποία είχε στρατευτεί νέος, για να υπερασπιστεί τη δημιουργία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους στην Παλαιστίνη.
Τούτη η τελευταία πλευρά της δραστηριότητάς του έγινε η πιο γνωστή στη χώρα μας. Ο Τζουντ, δείχνοντας αληθινό πείσμα, μίλησε με τις σωστές λέξεις για τον γολγοθά των παλαιστίνιων και, βάζοντας στη θέση τους κάποιους γκαιμπελίσκους που ταυτίζουν την κριτική στο Ισραήλ με τον αντισημιτισμό, βοήθησε ν’ ανοίξει στη Δύση και ιδίως στις ΗΠΑ ένα πολύτιμο πεδίο κριτικού λόγου.[3] Η ριζοσπαστική αριστερά ανέδειξε αυτήν ακριβώς την όψη της δράσης του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το οξυδερκές και παθιασμένο του άρθρο που δημοσίευσε πρόσφατα ο Δρόμος,[4] ενώ στις μεταξύ τους συζητήσεις οι προοδευτικοί ιστορικοί στάθηκαν λίγο περισσότερο στις πραγματικές αδυναμίες του έργου του. Για παράδειγμα, η Νένη Πανουργιά επισήμανε τις ατεκμηρίωτες αναφορές στην ελληνική ιστορία που έχει το πιο φιλόδοξο βιβλίο του, ο Μεταπόλεμος –αλλά γι’ αυτό, αργότερα. Διχασμένο εμφανίστηκε και το αντίπαλο στρατόπεδο. Κάποιος ταλαίπωρος σιωνιστής, που καταφέρνει να είναι συνάμα και φανατικός έλληνας εθνικιστής, τον κάρφωσε ότι δεν έδειξε τον δέοντα σεβασμό στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ενώ αντίθετα ένας παντογνώστης πολιτικός επιστήμονας τον ύμνησε άμετρα και προσπάθησε, δίκην γκρούπη, να δανειστεί λίγη από την αίγλη του διαφημίζοντας κάποια επαγγελματική τους συνεργασία. Με δυο λόγια, ένα κομφούζιο.
Στις περιόδους των καπιταλιστικών κρίσεων παρατηρείται πάντοτε, με τη μια ή την άλλη μορφή, η τάση ραγδαίας συρρίκνωσης έως και κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών και κατακτήσεων των εργαζομένων, ακόμη και της ίδιας της αστικής δημοκρατίας συνολικά. Η εμπειρία του μεσοπολέμου και της κρίσης που ξέσπασε το 1929 είναι αποκαλυπτική, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας.
Ποια είναι η αιτία του φαινομένου; Η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι η υπέρβαση της κρίσης σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου απαιτεί μεγάλες, πρωτάκουστες, βαριές θυσίες των εργαζομένων. Απαιτεί κατάργηση των όποιων κατακτήσεών τους, βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι λογικό ότι κανένας λαός δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί και ότι πάντοτε οι αγώνες των εργαζομένων ενισχύονται σε τέτοιες περιόδους. Η ενίσχυση αυτή μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες για το καπιταλιστικό σύστημα διαστάσεις. Έτσι, η άρχουσα τάξη λαμβάνει μέτρα δραστικού περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και του παρακράτους. Αν κρίνει μάλιστα ότι αυτό δεν αρκεί, καταφεύγει ακόμη και στην κατάργηση της αστικής δημοκρατίας και στην επιβολή φασιστικών καθεστώτων.
Τέτοιες τάσεις παρατηρούνται και στις μέρες μας. Η συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών είχε ξεκινήσει μάλιστα, προληπτικά, πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Εκμεταλλευόμενες την αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού των δυνάμεων μετά τις ανατροπές στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, η αστική τάξη στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έλαβε μια σειρά νομοθετικά και άλλα μέτρα ενίσχυσης αφενός της εκτελεστικής εξουσίας στο πρόσωπο της κυβέρνησης και των ευρωενωσιακών μηχανισμών και αφετέρου ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών (αντιτρομοκρατική νομοθεσία, Ευρωπόλ, Σένγκεν κλπ).
Μετά την εκδήλωση της κρίσης και καθώς οι λαϊκές αντιδράσεις άρχισαν να φουντώνουν (παρά τις όποιες αδυναμίες του κινήματος), η τάση για ενίσχυση του αυταρχισμού έγινε παραπάνω από φανερή. Πρώτα απ’ όλα έγινε φανερή με την ένταση της καταστολής των λαϊκών διαδηλώσεων με πρόσχημα τους βανδαλισμούς που συνέβησαν κάποιες φορές στο περιθώριο τους. Η αστυνομική βία στράφηκε επανειλημμένα ενάντια στους ειρηνικούς διαδηλωτές με σκοπό τον εκφοβισμό του λαού. Οι απεργίες, που έτσι κι αλλιώς και τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονταν στο στόχαστρο και κηρύσσονταν από τα δικαστήρια στη μεγάλη πλειοψηφία τους παράνομες και καταχρηστικές, κατασυκοφαντούνται. Η εργοδοτική τρομοκρατία συνεπικουρούμενη από την υψηλή ανεργία και την τρομοκρατική προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης της ολιγαρχίας προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ντε φάκτο απαγόρευσης της απεργίας.
Στην επίθεση αυτή στις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού έρχεται τώρα να προστεθεί η αυξανόμενη παρακρατική βία των φασιστικών ομάδων. Με την ανοχή κατά κανόνα των επίσημων αρχών και έχοντας αποκτήσει μια κάποια λαϊκή βάση στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, η φασιστική παρακρατική βία επιχειρεί και θα επιχειρήσει πιο συστηματικά στο μέλλον να καλλιεργήσει κλίμα φόβου και τρομοκρατίας.
Στη χώρα μας είχε επιβληθεί και κατακτηθεί τα τελευταία χρόνια, με σκληρούς αγώνες του λαού, μια ορισμένου βαθμού ελευθερία συνδικαλιστικής και πολιτικής έκφρασης: στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας. Υπήρχαν βέβαια πάντοτε σοβαροί φραγμοί και απαγορεύσεις, έμμεσες ή και άμεσες πιέσεις που επιβεβαίωναν ότι η δημοκρατία μας είναι σε τελική ανάλυση αστική. Το τελευταίο όμως διάστημα γίνεται προσπάθεια δραστικού περιορισμού αυτών των κατακτήσεων. Μοχλός για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η δράση της Χρυσής Αυγής.
Μέγιστο πρόβλημα δημοκρατίας αποτελεί και το γεγονός ότι τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις υιοθετήθηκαν με διαδικασίες που παραβίασαν το Σύνταγμα. Πρόβλημα δημοκρατίας αποτελεί και το ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φρόντισαν ήδη με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 να ενσωματώσουν στα άρθρα 28 και 80 την υποταγή της χώρας στην ΕΕ. Ακόμη παραπέρα συζητούν να ενσωματώσουν στο Σύνταγμα στην επόμενη αναθεώρησή του νέα αντιδημοκρατικά δεσμά, όπως είναι το σύμφωνο σταθερότητας ή η προνομιακή ικανοποίηση των δανειστών.
Πρόσφατα εξάλλου ζήσαμε τις πρωτοφανείς (για τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες), ωμές, προκλητικές και κυνικές παρεμβάσεις και εκβιασμούς παραγόντων της ΕΕ και του ΔΝΤ στα πολιτικά πράγματα. Οι τοκογλύφοι δανειστές θέλουν να υπαγορεύουν στον ελληνικό λαό πώς θα σκέπτεται και πώς θα ψηφίζει.
Προϋπόθεση για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης στη ζωή και στο εισόδημα των εργαζομένων είναι να μπορούν οι τελευταίοι να αγωνίζονται και να διεκδικούν. Τίθεται επομένως ζήτημα υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών ελευθεριών που απειλούνται άμεσα. Επείγει η ανάληψη πολύμορφων πρωτοβουλιών που θα συνενώσουν συνδικάτα, άλλους μαζικούς φορείς, επιστημονικές ενώσεις, προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης, το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας σε μια ισχυρή πανδημοκρατική συσπείρωση υπεράσπισης και διεύρυνσης των δημοκρατικών ελευθεριών του λαού που απειλούνται.
»Σε ένα κελί χωρητικότητας 40 ατόμων, που, όπως σημειώνει το ΕΣΠ, έχει φτάσει να «φιλοξενεί» μέχρι 130 άτομα ενώ ο κανόνας ήταν να βρίσκονται καθημερινά 55-65 παιδιά. Οι ηλικίες των παιδιών ξεκινούν από αυτή των τριών ετών και η πλειονότητά τους είναι έφηβοι 16 ετών. Δεν λείπει και η κατηγορία αυτών που ενηλικιώθηκαν στο Φυλάκιο, ανήκουν σε εθνικότητες του δεν απελαύνονται και «ξεχάστηκαν» (!) να κρατούνται εκεί.»
Εφημ.ΑΥΓΗ
Στην Ελλάδα του 2012 είσαι παράνομος μετανάστης, αν δεν έχεις χαρτιά, όσων χρόνων και αν είσαι, και η «ισονομία» εφαρμόζεται με την ίση μεταχείριση των «παρανόμων μεταναστών» είτε αυτοί είναι 6 είτε 36 ετών, την ίδια μία και άθλια μερίδα (!) φαγητό θα λάβεις κάθε μέρα και στο εξίσου πλημμυρισμένο με λύματα δωμάτιο θα κοιμηθείς. Για θέρμανση φυσικά ούτε λόγος, ακόμα και όταν η θερμοκρασία είναι κάτω από το μηδέν.
Η εικόνα αυτή προβάλλει μέσα από τις 29 σελίδες της έκθεσης του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) με τίτλο «Ασυνόδευτοι Ανήλικοι στα Ελληνοτουρκικά Σύνορα, Έβρος, Μάρτιος 2011-2012» που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα και αφορά την εμπειρία των ασυνόδευτων ανηλίκων που κρατήθηκαν στο Φυλάκιο Έβρου.
Τα ευρήματα της Έκθεσης προέκυψαν κατά την παρουσία μόνιμης αποστολής δικηγόρων και διερμηνέων στον νομό και την παροχή νομικής συνδρομής στους κρατούμενους που ζητούν εκεί άσυλο, ωστόσο, όπως σημειώνεται στην έκθεση, οι αρχές απαγόρευσαν την πρόσβαση της αποστολής από το δεύτερο δεκαήμερο του Ιουλίου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου, την περίοδο δηλαδή με την αυξημένη ροή μεταναστών.
Σύμφωνα με τις διαθέσιμες καταγραφές των αρχών 572 ανήλικοι πέρασαν από το Φυλάκιο για την περίοδο που ερευνήθηκε, όταν οι εκτιμήσεις για τον συνολικό αριθμό τους κατα τη διάρκεια όλου του έτους εκτιμά η οργάνωση πως μπορεί και να ξεπερνά τα 700 παιδιά μόνο στην περιφέρεια Ορεστιάδας. Πρέπει να σημειωθεί πως ανήλικοι δεν κρατούνται μόνο στο Φυλάκιο, αλλά χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο κέντρο κράτησης στον νομό και το μοναδικό με κελί αποκλειστικά για ανήλικους.
»Το δε επιχείρημα πως τα πλοία ελληνικής σημαίας έχουν ελληνικά πληρώματα είναι ένας ακόμη μύθος. Πέντε Έλληνες ναυτικοί είναι ο επιβαλλόμενος αριθμός Ελλήνων ναυτικών για το καθένα από τα 800 πλοία. Σε αντάλλαγμα, οι κιμπάρηδες, στα περιοδικά lifestyle και μόνο, εφοπλιστές δίνουν στο ελληνικό κράτος, με βάση τον προϋπολογισμό, 12 εκατομμύρια ευρώ για τα πλοία και 280 εκατομμύρια για όλες τις ναυτιλιακές τους δραστηριότητες. Λιγότερα δηλαδή από το Μπραχάμι.΄΄
Ο μύθος της συνεισφοράς της Ναυτιλίας στην ελληνική οικονομία.
via: Το κουτί της Πανδώρας
Η Κύπρος ετοιμάζεται να μπει στον μηχανισμό στήριξης. Η Ισπανία, αυτή η τεράστια χώρα που μπορεί να θρέψει όλη την Ευρώπη, καταρρέει οικονομικά. Η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, έχουν ήδη δημιουργήσει μια Ευρώπη άλλης ταχύτητας. Της όπισθεν.
Μα, τι γίνεται σε μια Ευρώπη που μέχρι χτες χρηματοδοτούσε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για να σώζουν ανθρώπους που πέθαιναν από πείνα στην Αφρική; Και, τέλος πάντων, αυτό που έγινε οφείλεται στους 150.000 δημόσιους υπαλλήλους που δεν απολύθηκαν από το ελληνικό Δημόσιο; Καταρρέει όλη η Ευρώπη γιατί η Ελλάδα έκανε δύο ώρες παραπάνω ηλιοθεραπεία σε σχέση με τον μέσο Γερμανό; Μήπως γιατί δεν έπινε την μπίρα ξεροσφύρι, όπως ο Ευρωπαίος, αλλά επιβάρυνε τον οικογενειακό προϋπολογισμό με μεζέ; Αστεία πράγματα. Όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα βουλιάζει στην κρίση επειδή ζούσε με δανεικά δεν κατανοεί και πολλά πράγματα από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, ακόμη και αν στηρίζεται σε ένα λογικοφανές επιχείρημα. Η υπόλοιπη Ευρώπη γιατί βουλιάζει; Και πού χρωστάνε όλοι αυτοί που χρωστάνε ως κράτη;
Η άποψη πως η μικρή και καθόλου τίμια Ελλάδα είναι η αιτία της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μοιάζει με την άποψη όσων υποστηρίζουν πως το Ανατολικό Μπλοκ και η Σοβιετική Ένωση έπεσαν επειδή υπήρξε ένας Γκορμπατσόφ με πολύ ύποπτο ρόλο. Δηλαδή, ένα φιλολαϊκό σύστημα, με σωστή λειτουργία, που πατούσε πάνω στα όνειρα των ανθρώπων, κατέπεσε από έναν και μόνο άνθρωπο. Χωρίς να ενεργοποιηθούν τα αντισώματα αυτοπροστασίας του, χωρίς να το υποστηρίξουν οι μάζες για τις οποίες δημιουργήθηκε.
Τον πατέρα του Ιάκωβου τον φωνάζαμε Τσιφ γιατί ήταν φτυστός εκείνος ο Ινδιάνος που έπαιζε στη Φωλιά του Κούκου – δυο μέτρα άντρακλας, βαρύς κι ασήκωτος, με μαύρα γυαλιστερά μαλλιά που κατέβαιναν μέχρι την πλάτη. Τον είχαμε για θεό. Ψοφάγαμε να βρεθούμε κοντά του, να τον μυρίσουμε, να ξεπατικώσουμε το περπάτημά του, τη ματιά του, πώς μίλαγε, πώς έπινε, πώς άναβε και κάπνιζε το τσιγάρο. Θεό τον είχαμε. Και ζηλεύαμε τον Ιάκωβο επειδή οι δικοί μας πατεράδες δεν πιάνανε μπάζα μπροστά στον Τσιφ – ανθρωπάκια μια σταλιά, κίτρινα και σκεβρωμένα, με γυαλιστερές καράφλες. Κι αργότερα όμως, όταν η μάνα του Ιάκωβου την κοπάνησε μ’ ένα φορτηγατζή απ’ τη Δραπετσώνα κι ο Τσιφ πήρε την κάτω βόλτα κι άρχισε να πίνει μέρα-νύχτα και γέμισε άσπρες τρίχες, εμείς πάλι για θεό τον είχαμε.
Καλύτερα έτσι, είπαμε. Οι θεοί μονάχα με θεές πρέπει να πηγαίνουν. Με θεές ή με παρθένες.
***
Είναι καλοκαίρι του ’87, Ιούλιος νομίζω. Αλλά μπορεί και να ’ναι φέτος το καλοκαίρι ή του χρόνου. Ο Τσιφ πίνει μπίρες στην ταράτσα με τους φίλους του. Μια φάρα όλοι – χτίστες, σιδεράδες, σοβατζήδες.
Ο Ιάκωβος έχει αράξει σε μια γωνιά και τους ακούει που μιλάνε για κυβικά και μεροκάματα και κλέφτες εργολάβους. Βαριέται αλλά φοβάται να φύγει γιατί τώρα τελευταία ο Τσιφ χάνει τη ρέγουλα κι είναι ικανός να κατεβάσει ένα καφάσι Άμστελ στην καθισιά του.
Μπίρα στην μπίρα, κουβέντα στην κουβέντα, ο Τσιφ θυμάται τα παλιά, τότε που τραβιότανε με μια ζωντοχήρα γειτόνισσά του πέρα στ’ Άσπρα Χώματα. Τις νύχτες πήγαινε σπίτι της πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα για να μην τον πάρουνε είδηση στη γειτονιά. Θα ’τανε λέει ίσαμε πέντε μέτρα μακριά η μια ταράτσα απ’ την άλλη, όμως αυτός δεν καταλάβαινε Χριστό, έπαιρνε φόρα και πήδαγε – μια δυο τρεις ταράτσες στη σειρά.
Οι φίλοι του γελάνε. Ποιος είσαι ρε Πετράν; Ο Σπάιντερμα; Μας φλόμωσες στο παραμύθι μωραδερφέ μου. Με τα πολλά, βάζουνε στοίχημα ένα πεντακοσάρικο, ξερωγώ, ότι ο Τσιφ όχι πέντε αλλά ούτε ένα μέτρο δεν μπορεί να πηδήξει. Ο Ιάκωβος κάτι πάει να πει αλλά ο Τσιφ του κάνει νόημα να κάτσει στ’ αβγά του.
Σηκώνεται και πάει στη μέση της ταράτσας και φτύνει τα χέρια του και τινάζει τα μακριά σταχτιά μαλλιά του και φωνάζει έι-ο έι-ο και παίρνει φόρα και πηδάει στον αέρα πάνω απ’ το σοκάκι και φτάνει με λυγισμένα γόνατα στη διπλανή ταράτσα. Ύστερα ξαναπαίρνει φόρα, πηδάει, και προσγειώνεται ξανά με τα γόνατα λυγισμένα. Οι άλλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ο Τσιφ χαλαρός ανοίγει μια μπίρα με τον αναπτήρα, πίνει, κι ύστερα παίρνει τα λεφτά και γυρνάει στον Ιάκωβο.
Έλα δω παιδί μου. Πες φχαριστώ στους κυρίους και τράβα βάλτα στο χρηματοκιβώτιο.
***
Δυο μέρες μετά ο Ιάκωβος μας φωνάζει σπίτι του. Θέλει να μας δείξει κάτι λέει. Μαζευόμαστε ο Λατέρνας, ο Μπάμπης ο Φτου, ο Χούλι που δυο χρόνια μετά θα μαχαιρώσει μια γκόμενα πάνω στη Μέμου, ο Τάκης ο Σκούπας, εγώ.
Στο δρόμο σηκώνεται αέρας και μυρίζουμε τα γιασεμιά στις αυλές και φουσκώνει η καρδιά μας.
Η όπερα Βαλκυρία (Die Walküre), αποτελεί το δεύτερο μέρος της ρομαντικής επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν . Το πιο γνωστό απόσπασμα του έργου είναι το «The Ride of the Valkyries» (Η Επέλαση των Βαλκυριών) -που μπορείτε να ακούσετε στο video .
Ο Βάγκνερ εμπνεύστηκε την ιστορία του από τη Σκανδιναβική μυθολογία και την Ποιητική Έντα, μια συλλογή αρχαίων Σκανδιναβικών ποιημάτων από το Ισλανδικό μεσαιωνικό χειρόγραφο Codex Regius.
Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο του Μονάχου, στις 26 Ιουνίου του 1870, μετά από επιμονή του βασιλιά Λουδοβίκου Β’ της Βαυαρίας.
Σε μια Ελλάδα όπου στο δημόσιο βίο βαραίνουν καταθλιπτικά οι συνέπειες της βαθιάς κρίσης της Ευρωζώνης και της κυρίαρχης πολιτικής που στο όνομα της σωτηρίας του ευρώ οδηγεί την εργαζόμενη κοινωνία σε μια καταστροφή που μόνο πόλεμος μπορεί να προκαλέσει, είναι αναμενόμενο σημαντικά γεωπολιτικά θέματα να μένουν στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης και να κρατιέται ο κόσμος απληροφόρητος και απροετοίμαστος.
Σήμερα, το πιο σημαντικό γεγονός στην άμεση περιφέρεια της Ελλάδας είναι η στρατηγική μάχη που διεξάγεται στη Συρία, η οποία φαίνεται να λαμβάνει απότομη όξυνση με την κατάρριψη από τις συριακές δυνάμεις τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους που παραβίασε τον συριακό εναέριο χώρο. Η Τουρκία προσέφυγε στο ΝΑΤΟ, το συμβούλιο του οποίου συγκαλείται έκτακτα την Τρίτη (26/6).
Πλην του ΚΚΕ, που παραδοσιακά έχει στραμμένη την προσοχή στα γεωπολιτικά ζητήματα, η υπόλοιπη αριστερά , ουσιαστικά ανέπαφη μ’ αυτά τα θέματα, είναι επίφοβο να βρεθεί ανέτοιμη έναντι σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών κέντρων, τα οποία αντιθέτως όχι μόνο ασχολούνται, αλλά προδιαγράφουν και τη μοίρα της χώρας μας, σε πολύ πιθανές ανατροπές της ισορροπίας ισχύος στην περιοχή, μέσω των δεσμών εξάρτησης.
Τα κέντρα αυτά δίνουν τις ανάλογες κατευθύνσεις, οι οποίες στη συνέχεια θα εσωτερικευτούν από τις κυρίαρχες εγχώριες δυνάμεις και θα μετουσιωθούν σε εξωτερική πολιτική, που στρέφεται κατά των συμφερόντων της χώρας πλην όμως είναι βολική για τα δυτικά συμφέροντα. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, απ’ αυτή την άποψη, είναι το κόστος που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός [και ο ιταλικός επίσης] και συνολικά η ελληνική οικονομία λόγω του εμπάργκο ιρανικού πετρελαίου που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση, και θα αρχίσει να εφαρμόζεται από την 1η Ιουλίου, ακολουθώντας τις αμερικανικές γεωπολιτικές επιδιώξεις.
Ο Ρόμπερτ Κάπλαν, Αμερικανός αναλυτής, γράφοντας στο γνωστό Stratfor , που συνδέεται με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ασχολείται ειδικά με την Ελλάδα στην περίπτωση “αλλαγής καθεστώτος” στη Συρία. Ίσως αυτό το απόσπασμα μπορεί εξηγήσει το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τις ελληνικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Αφού επισημαίνει τη “διχασμένη κληρονομιά” της Ελλάδας ως χώρας ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, επισημαίνει εν κατακλείδι:
“Το δυτικό συμφέρον απαιτεί τώρα ακόμα κι αν αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη –ένα μεγάλο “εάν”– να παραμείνει προσδεμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Διότι είτε εγκαταλείψει το ευρώ είτε όχι αντιμετωπίζει πολλά χρόνια σοβαρής οικονομικής δυσπραγίας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένης της γεωγραφικής της θέσης, ο πολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδας δεν μπορεί να θεωρείται ποτέ δεδομένος. Επί παραδείγματι οι Κινέζοι έχουν κάνει μεγάλες επενδύσεις στο λιμάνι του Πειραιά, οι Ρώσοι έχουν αναπτύξει οικονομικούς και δεσμούς πληροφοριών με την ελληνική περιοχή της Κύπρου. Στα ΜΜΕ εμφανίστηκαν εικασίες ότι με την ένδεια μετρητών της Ελλάδας και με το πλεόνασμα της Ρωσίας, εάν οι Ρώσοι εκδιωχθούν από τα λιμάνια της Συρίας, σε περίπτωση αλλαγής καθεστώτος, η Μόσχα θα βρει τρόπο τελικά να χρησιμοποιήσει τις ελληνικές ναυτικές εγκαταστάσεις. Πρέπει να θυμάται κανείς ότι η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία κυρίως επειδή διεκδικήθηκαν από δυτικές δυνάμεις για στρατηγικούς σκοπούς. Με άλλα λόγια, από την άποψη της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα θα είναι στο παιχνίδι για τα ερχόμενα χρόνια”.
Θα υπαχθεί η Κύπρος στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης ή όχι; Κι αν ναι, ποιες θα είναι οι συνέπειες για την κυπριακή οικονομία και -κυριότατα- την κοινωνία; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντούν μέσω του άρθρου τους στον “Φιλελεύθερο” δύο αναλυτές από την Ελλάδα. Ο γνωστός δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ, αλλά και ο έγκριτος οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης, γράφουν και συμβουλεύουν τους ιθύνοντες στην Κύπρο, με την εμπειρία της Ελλάδας, αλλά και τις γνώσεις τους για την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις.
1.Ολέθριο το Μνημόνιο
Του Γιώργου Δελαστίκ
»Με την Κύπρο και την Ελλάδα υπό καθεστώς Μνημονίου, οι προοπτικές για το Κυπριακό είναι εφιαλτικές»
Από τον τρόπο που γίνεται η συζήτηση περί προσφυγής της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Στήριξης (EFSF) προκειμένου να επιτευχθεί η ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος της χώρας, δημιουργείται η εντύπωση ότι οι Κύπριοι δεν έχουν κατανοήσει πόσο ολέθριες συνέπειες θα είχε για την Κύπρο και το λαό της η υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίου που θα της επέβαλλε η ΕΕ σε μια τέτοια περίπτωση.
Η ελπίδα ότι η Λευκωσία μπορεί να λύσει τα δημοσιονομικά της προβλήματα με δάνειο από τη Ρωσία και τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος με δάνειο από την ΕΕ χωρίς την επιβολή μνημονίου, είναι αβάσιμη.Πόσω μάλλον που η Κύπρος υποφέρει από την ίδια “ασθένεια” που είχε και η Ιρλανδία: ο τραπεζικός τομέας έχει κύκλο εργασιών που υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ της χώρας! Για να γίνουμε σαφέστεροι, το ΑΕΠ της Κυπριακής Δημοκρατίας ανήλθε το 2011 στα 17,8 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ οι συνολικές καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες στο τέλος Απριλίου του 2012 ξεπέρασαν τα 71,6 δισ. ευρώ. Τετραπλάσιες δηλαδή οι καταθέσεις από το ΑΕΠ!
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το κυπριακό κράτος αδυνατεί παντελώς να καλύψει με δικά του μέσα ενδεχόμενες και απευκταίες ζημιές των τραπεζών της Κύπρου. Η στενή αλληλεξάρτηση Ελλάδας και Κύπρου στον τραπεζικό τομέα μπορεί να έδωσε τεράστια ώθηση στις κυπριακές τράπεζες τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τώρα πλέον η σχέση αυτή απειλεί να γίνει θηλιά στο λαιμό της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Έχουμε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι το “κούρεμα” των ελληνικών ομολόγων είναι αυτό που προκάλεσε την υφιστάμενη κρίση ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών, οι οποίες έχασαν έτσι εν μία νυκτί 3 δισ. ευρώ εξαιτίας ελληνικών ομολόγων που είχανστην κατοχή τους!
Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, τότε αναπότρεπτα θα οδηγήσει στο βάραθρο και την Κυπριακή οικονομία γιατί οι κυπριακές τράπεζες έχουν χορηγήσει σε Έλληνες πελάτες τους δάνεια συνολικού ύψους περίπου 23 δισ. ευρώ που ισοδυναμούν με το… 130% του ΑΕΠ της Κύπρου! Αν καταστεί αδύνατον να εξυπηρετηθούν τα δάνεια αυτά λόγω ελληνικής χρεοκοπίας το κυπριακό τραπεζικό σύστημα θα τιναχθεί στον αέρα.
Οι πιέσεις που ασκούν οι Βρυξέλλες προς τη Λευκωσία για άμεση προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας στον μηχανισμό οικονομικής διάσωσης (EFSF) δεν πηγάζουν από την επιθυμία σωτηρίας του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, αλλά από την πρόθεση ελέγχου του και πέρασμά του ουσιαστικά στα χέρια των Ευρωπαίων.Κάτι τέτοιο θα έχει σοβαρότατες οικονομικές συνέπειες, καθώς θα βλάψει βαρύτατα τις προνομιακές σχέσης της Κύπρου με τη Ρωσία και κάποιες από τις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού” στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Σχέσεις οι οποίες είναι εντονότατα επωφελείς για την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το κρισιμότερο όμως είναι ότι με την Κύπρο και την Ελλάδα υπό καθεστώς Μνημονίου, με δραστικά περιορισμένη δηλαδή όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνική τους κυριαρχία και το διεθνές τους κύρος εκμηδενισμένο, οι προοπτικές για το Κυπριακό είναι εφιαλτικές.
Οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ θα επιδιώξουν να επιβάλουν λύση του Κυπριακού ευνοϊκή για την Τουρκία και οι δυνατότητες αντίστασης Αθήνας και Λευκωσίας θα είναι πλέον πολύ μικρότερες. Αν θυμηθούμε τη στάση της ΕΕ το 2004 απέναντι στο Σχέδιο Ανάν που απέρριψαν συντριπτικά οι Ελληνοκύπριοι, θα καταλάβουμε τους θανάσιμους κινδύνους που ελλοχεύουν, αν η Κύπρος υπαχθεί σε καθεστώς Μνημονίου.
2. Η αρχή του τέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας
του Λεωνίδα Βατικιώτη
»Εφιάλτης χωρίς τέλος, με τη μια δανειοδότηση να διαδέχεται την άλλη»
Κόλαφος για την Κυπριακή Δημοκρατία κι αρχή του τέλους της θα αποδειχθεί η προσφυγή στον Μηχανισμό Διάσωσης, την οποία επιζητούν επιμόνως οι Βρυξέλλες, παρότι αποδεδειγμένα πλέον υφίστανται κι άλλες πηγές εύρεσης δανειακών κεφαλαίων.
Η δανειοδότηση της Κύπρου από τον Μηχανισμό Διάσωσης με την ταυτόχρονη επιβολή αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας που αποτελούν απαρέγκλιτο όρο κι αναγκαίο συνοδευτικό θα προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου όξυνση του κοινωνικού ζητήματος και διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου. Μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία την τελευταία διετία είναι αρκετή: Ραγδαία αύξηση της ανεργίας, επέκταση της φτώχειας, αρνητικοί ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ και διάψευση κάθε προσδοκίας ανάκαμψης της οικονομίας ή ταχείας επιστροφής στις αγορές. Εφιάλτης χωρίς τέλος με την μια δανειοδότηση να διαδέχεται την άλλη καθώς η λιτότητα τροφοδοτεί μια αρνητική σπείρα ύφεσης, φτώχειας, πτώσης των δημοσίων εσόδων και δημοσιονομικής απόκλισης που επιχειρείται να αντιμετωπιστεί με νέα μέτρα τα οποία αναπαράγουν το αδιέξοδο. Κι όλα αυτά για χάρη μιας τράπεζας!
Τα διακυβεύματα για την Κύπρο ωστόσο είναι πολύ πιο σημαντικά, καθώς άπτονται των εθνικών θεμάτων. Η υποβάθμιση και η εθνική ταπείνωση που θα ακολουθήσουν την οικονομική κατοχή θα αποδειχθούν κερκόπορτα για την επιβολή ενός νέου φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν ή την επαναφορά του προηγούμενου που με συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε ο κυπριακός λαός.
–Κατ’ αρχήν πως βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο; Τον προηγούμενο Ιούνη ο κόσμος αντιδρούσε μαζικά στις πλατείες σ’ όλη την χώρα και τώρα έχουμε πάλι μνημονιακή κυβέρνηση, πώς το εξηγείς αυτό;
Υπήρξε μια πρωτοφανής επιχείρηση τρομοκράτησης του πληθυσμού, η οποία μπορεί να συγκριθεί νομίζω μόνο με ότι είχαμε δει στον εμφύλιο πόλεμο ή κατά την διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Μια κατάσταση με έντονα χαρακτηριστικά Μακαρθισμού, παρόμοια με τα γεγονότα που είχαν ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με σύμμαχο τα μέσα ενημέρωσης κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι αν ψήφιζε οτιδήποτε άλλο, θα άδειαζαν τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, δεν θα έβγαζαν χρήματα τα ΑΤΜ, θα σταματούσαν οι συντάξεις, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε μία τρομακτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, όχι μόνο προς τη δεξιά πλέον αλλά προς την άκρα δεξιά! Αυτό δεν δικαιολογεί αναγκαστικά βέβαια τους ψηφοφόρους. Δεν θέλω να πω ότι απλά έπεσαν θύματα. Η ευκαιρία υπήρχε! Όσο και αν λέμε ότι αν ήταν να αλλάξουν τα πράγματα οι εκλογές θα ήταν παράνομες, παρ’ όλα αυτά ήταν μια μάχη που έπρεπε να δοθεί και μπορούσε πραγματικά να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Όπως μας έλεγε και ο Ζίζεκ στην συνέντευξη για το Catastroika: “Ακόμα και ο Αλιέντε με εκλογές βγήκε!”. Δηλαδή σε επίπεδο τακτικής ενός κινήματος είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί. Είναι γεγονός ότι αυτή η εκλογική διαδικασία δυστυχώς πήγε πίσω το κίνημα, πράγμα αναμενόμενο και λογικό καθώς εκείνη την εποχή δινόταν μάχη. Νομίζω όμως ότι μετά το καλοκαίρι, όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση θα βρεθεί η χώρα, θα “ξαναπάρει” πολύ πιο εύκολα μπροστά ένα μαζικό κίνημα και τότε ο χρόνος θα λειτουργήσει και διαφορετικά. Δηλαδή δεν πρέπει να θεωρούμε ότι ξεκινάμε πάλι από το σημείο μηδέν. Υπάρχει μία εμπειρία και μπορούν να ξεκινήσουν ξανά πολλά πράγματα απ’ τον Σεπτέμβρη.
– Είναι φανερό ότι και οι προηγούμενες, αλλά ειδικά αυτές οι εκλογές έγιναν με θέμα το ευρώ και τη δραχμή. Πιστεύεις ότι είναι σημαντικό το ποσοστό του πληθυσμού που υποστηρίζει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Εσύ ποιό από τα δύο επιλέγεις;
Εδώ υπάρχει το εξής σημείο που πρέπει να στηρίξουμε. Βλέπουμε τις δημοσκοπήσεις να λένε ότι περίπου 30% μόνο του πληθυσμού ζητάει επιστροφή στη δραχμή. Πρώτον, να σημειώσουμε ότι με δεδομένο ότι αυτό ήταν ένα θέμα ταμπού για δεκαετίες και δεδομένης όλης της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης, η αύξηση από το μηδέν σχεδόν στο 30% των ανθρώπων που θέλουν να επιστρέψουν στην δραχμή ή σε κάποιο εθνικό νόμισμα είναι τεράστια. Από την άλλη, εγώ θα έλεγα ότι αν θέταμε διαφορετικά την ερώτηση (δηλαδή αν είστε ικανοποιημένοι από το ευρώ;), η συντριπτική πλειονότητα θα έλεγε όχι και θα ζητούσε κάτι διαφορετικό. Είναι και πάλι ο φόβος που κρατά τους ανθρώπους στο ευρώ. Ξέρουν και ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν βαθιά οικονομικά, καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα τους οφείλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ευρωζώνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις 17 Ιούνη: Από την αντιπολίτευση στην ηγεμονία
Συνέντευξη του Στάθη Κουβελάκη στον Παρατηρητή της Ισκρα
–Πως εκτιμάς το αποτέλεσμα της 17ης του Ιούνη; Ηττα, νίκη και για ποιούς;
Εχουν ειπωθεί πολλά και σωστά στην αριστερή συζήτηση γύρω απ’αυτό το θέμα. Αυτό που θα ήθελα από την πλευρά μου να επισημάνω είναι το αξιοσημείωτο γεγονός ότι αυτή η συζήτηση έγινε και συνεχίζεται, κάτι που υποδηλώνει ότι δεν επιδέχεται μια μόνο απάντηση. Στις 6 Μάη π.χ. το ποσοστό του Συριζα θεωρήθηκε από όλους αναμφισβήτητη επιτυχία, όπως επίσης γενικευμένη ήταν η αίσθηση ότι ηττήθηκαν κατά κράτος οι μνημονιακές δυνάμεις. Στις 17 του Ιούνη υπήρχε η προσδοκία της πρωτιάς από την πλευρά του Συριζα, άρα η συνείδηση μιας αποτυχίας μετά το αποτέλεσμα, που συνοδεύτηκε από την αίσθηση ότι «τη γλύτωσαν» οι μνημονιακές δυνάμεις, ενώ οι συνολικές τους δυνάμεις είναι στάσιμες, αλλά βέβαια πιο συγκεντρωμένες απ’ότι στις 6 Μάη. Το γεγονός είναι ότι το αποτέλεσμα της κάλπης αρκεί για να τους επιτρέψει να συγκροτήσουν σχετικά άνετα κυβέρνηση, με την αρωγή του «αριστερού» μαϊντανού της ΔΗΜΑΡ.
Το συμπέρασμα που προκύπτει μου φαίνεται απλό. Στην ουσία είναι η εκρηκτική δυναμική του Συριζα που άλλαξε το ίδιο το κριτήριο της «νίκης» και της «ήττας», της «επιτυχίας» και της «αποτυχίας». Και αυτό είναι και η τερράστια συμβολή του Συριζα στην υπόθεση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Κατάφερε για πρώτη φορά, στην Ευρώπη τουλάχιστον, να κάνει πολιτική από τη σκοπιά των εργαζόμενων τάξεων με όρους νίκης, και όχι απλά με όρους «αντίστασης» ή «κινήματος». Να γιατί η 17 Ιούνη βιώθηκε από τους αριστερούς σαν μια χαμένη ευκαιρία. Εκτός βέβαια από κάποιους, ευτυχώς σχετικά λίγους, για τους οποίους ήταν αδιάφορο αν θα κέρδιζε ο Σύριζα, εφ’όσον δεν ταιριάζει στα κριτήρια «επαναστατικότητάς» τους, ή, για διαφορετικούς λόγους, από κάποιους άλλους που ένοιωσαν ένα είδος περίεργης ανακούφισης επειδή «δεν είμαστε έτοιμοι». Λες και εμείς διαλέγουμε το πότε μας καλεί να παρέμβουμε μια κατάσταση, και μάλιστα όταν η ανάγκη άμεσης ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και αποτροπής του συνεχιζόμενου ολέθρου παίρνει έναν τόσο επιτακτικό χαρακτήρα. Στην ουσία αυτή η αντίδραση υποδηλώνει έναν ιδιόμορφο «φόβο της επιτυχίας» που με τη σειρά του παραπέμπει σε μια συνεχιζόμενη εντός της Αριστεράς εσωτερίκευση της ήττας, κάτι εξηγήσιμο αλλά εμφανώς αναντίστοιχο με τις καινούργιες συνθήκες.
Σε κάθε περίπτωση, το δίμηνο Μάη-Ιούνη με τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις συνιστά καθοριστικής σημασίας τομή στο πολιτικό σκηνικό, μια τομή που σφραγίζεται από την δυναμική της Αριστεράς και τις νέες δυνατότητες που ανοίγει για την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα.
–Θα μπορούσαμε λοιπόν να συνοψίσουμε τη θέση σου με τη διατύπωση που κυκλοφορεί ευρέως περί «πύρρειας νίκης» των μνημονιακών δυνάμεων;
Κατ’αρχήν ναι, με κάποιες επιφυλάξεις όμως. Ναι γιατί όντως η βάση αυτής της κυβέρνησης, με δεδομένη μάλιστα την τρικυμία που έχει μπροστά της, είναι εύθραυστη. Η ΝΔ ήρθε πρώτη αλλά με μόλις 30%, το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της μετά απ’αυτό του περασμένου Μάη, και χωρίς να διαθέτει αυτοδυναμία, κάτι που είναι από μόνο του προβληματικό από θεσμική σκοπιά. Η λογική του ισχύοντος πολιτεύματος όπως ξέρουμε βασίζεται στη δυνατότητα ανάδειξης αυτοδύναμων κυβερνήσεων, που αποτελούν προϋπόθεση σταθερότητας για τον εξόχως πρωθυπουργοκεντρικό ελληνικό κοινοβουλευτισμό.
Τα ζητούμενα για την αριστερά δεν παίρνουν αναβολές
του Νίκου Γαλάνη
Από τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μπορούν να εκτεθούν τα παρακάτω συμπεράσματα.
1. Μέσα στο λαό έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη διαίρεση που έχει ταξικό πρόσημο και εκφράζεται σήμερα από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις. Η αντιπαράθεση δεν έγινε με όρους δεξιάς-αριστεράς, με όρους διαφορετικών προγραμμάτων και συστημάτων.
Έγινε με όρους τιμωρίας αυτών που μας οδήγησαν εδώ και με προσδοκία ανακοπής των πολιτικών του μνημονίου που επιδεινώνουν τη θέση των μικρομεσαίων στρωμάτων και συνολικά του κόσμου της εργασίας από τη μια, και από την αντίπαλη πλευρά με όρους φόβου αλλά και άγνοιας για το ενδεχόμενο καταστροφής (ολικής ή μερικής) για τα μεγάλα εισοδήματα και για τα στρώματα που πιστεύουν ότι η περιουσία τους το βιοτικό τους επίπεδο εξαρτάται από την ΕΕ. Αυτός ο διχασμός θα μετεωρίζεται και δεν θα αποκτά βάθος όσο παραμένει στην επιφάνεια της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο.
2. Είναι φανερή η με μαζικούς όρους απελευθέρωση ανθρώπων από τον κορσέ των κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στο πολιτικό σύστημα μια ολόκληρη περίοδο 38 χρόνων. Αυτή η διαδικασία δρομολογεί –κάτω από όρους– μια περίοδο δημιουργίας νέων συνειδήσεων, νέων αναζητήσεων, εκπροσωπήσεων και προσδιορισμών. Ο υποκειμενισμός όλων εκείνων που βλέπουν μόνο λαό, συνδυαζόμενος με τον πραγματισμό της λατρείας της συγκυρίας και του τακτικισμού, είναι επικίνδυνος όχι μόνο για την αριστερά αλλά και για το λαό. Κι αυτό γιατί ο λαϊκός παράγοντας δεν είναι ενιαίος, η χαμηλή ριζοσπαστικοποίηση δεν έχει μορφοποιηθεί και αναζητιέται η ωρίμανση και η ενεργοποίηση για ριζικές ρήξεις και ανατροπές.
3. Αναμφίβολα υπήρξε και υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση εκλογικών –πρωτίστως, αλλά όχι μόνο– δυνάμεων γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν η ψήφος μοιάζει σαν δανεική και από ορισμένους θεωρείται προσωρινή, όσο κι αν δόθηκε με δόσεις επιφύλαξης, με περιορισμένες προσδοκίες («να μπει ένα τέλος»), είναι ψήφος ανατροπής του συσχετισμού δύναμης, είναι ψήφος που δίνει τεράστια δυναμική στο εγχείρημα, είναι ψήφος που αντικειμενικά συγκρούεται με τη μοιρολατρία, την υποταγή, την υπακοή και την ηττοπάθεια. Τέλος, και ίσως πιο σπουδαίο, είναι ψήφος που δημιουργεί όρους για τη συγκρότηση μιας άλλης –από την υπάρχουσα μεταπολιτευτική– αριστεράς.
4. Την Κυριακή 17/6 νομιμοποιήθηκε και ταυτόχρονα κέρδισε χρόνο το σύστημα και η μνημονιακή πολιτική, γιατί κατέγραψε αθροιστικά πλειοψηφικά ποσοστά και έδωσε μνημονιακή κυβέρνηση. Η νίκη αυτή οφείλεται στο διεθνές μαύρο μέτωπο και στο ντόπιο τμήμα του, το κόμμα/μέτωπο του ευρώ και της ΕΕ. Η ΕΕ έχει τον ηγεμονικό ρόλο και το σύμβολό της (ευρώ) αποτελεί το πολυεργαλείο της. Η διαφορά μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογικής Κυριακής βρίσκεται στο ότι όταν τέθηκε το δίλημμα του ευρώ σε αντίθεση με την κατάργηση του μνημονίου και βρέθηκε το εκλογικό σώμα απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς (ΕΕ, ευρώ) που του καλλιέργησαν τον φόβο, δεν υπήρξε αντίπαλη δύναμη που να το αντιμετωπίσει, ενώ την πρώτη Κυριακή στην αντιπαράθεση μνημόνιο αντιμνημόνιο το γάντι σηκώθηκε από τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.
Η Banca Monte dei Paschi di Siena (MPS),η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα στην Ιταλία, έχει αποδυθεί σε μια κούρσα με το χρόνο για να αποσπάσει την έγκριση των ελεγκτικών αρχών να πωλήσει τίτλους αξίας 1 δισ. ευρώ στην κυβέρνηση, ώστε να καλύψει τις ελλείψεις της σε κεφάλαιο ως τα τέλη Ιουνίου.
Πηγές προσκείμενες στις συνομιλίες της τράπεζας με το κυβερνητικό επιτελείο είπαν το Σαββατοκύριακο ότι η παλαιότερη τράπεζα του κόσμου -είχε ιδρυθεί ως κοινωφελές ίδρυμα το 1472– έχει σχεδόν καταλήξει σε συμφωνία με το υπουργείο Οικονομικών και την Τράπεζα της Ιταλίας (ΤτΙ) για την ανακεφαλαιοποίησή της με ένεση ρευστότητας από το κράτος.
Εάν η συμφωνία επαληθευτεί, θα είναι η πρώτη φορά που ιταλική τράπεζα θα καταφύγει σε κρατική βοήθεια από το 2010, όταν είχε βαθύνει η κρίση στην ευρωζώνη.
Επικαλούμενη «οργανωτικούς λόγους», η τράπεζα ανέβαλε για αύριο (Τρίτη) τη συνεδρίαση του διοικητικού της συμβουλίου που επρόκειτο να γίνει νωρίτερα σήμερα για να εγκριθεί το νέο επιχειρησιακό σχέδιο του νέου διευθύνοντος συμβούλου της Φαμπρίτσιο Βιόλα και του νέου της προέδρου Αλεσάντρο Προφούμο, του πιο γνωστού Ιταλού τραπεζίτη.
Το γεγονός ότι το διοικητικό συμβούλιο αναβλήθηκε ερμηνεύθηκε ως ένδειξη πως η MPS ελπίζει σε μια ανεπίσημη έγκριση από την ΤτΙ, που επιβλέπει τις ιταλικές τράπεζες.
«Αυτό θα ήταν το λογικό συμπέρασμα», είπε πηγή ενήμερη για την κατάσταση.
Η Τράπεζα της Ιταλίας, που μπορεί να εγκρίνει επίσημα το σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης της MPS μόνο αφότου αυτό παρουσιαστεί επίσημα, απέφυγε να τοποθετηθεί, όπως και το υπουργείο Οικονομικών.
O Μανόλης Aναγνωστάκης ανήκει στο σπάνιο και απειλούμενο είδος των δημιουργών που καταθέτουν το έργο τους και τη ζωή τους ευσύνοπτα και ευανάγνωστα στην κρίση και στη χρήση των συνανθρώπων. Tα ποιήματά του είναι με επιμονή δουλεμένα χωρίς καλολογικές ευκολίες … Tα δονεί, αναμφίβολα, έντονη συγκινησιακή φόρτιση, που όμως δεν εκμαιεύεται λεκτικά από το συναίσθημα αλλά εκπορεύεται αβίαστα από τον λυρισμό που έχουν οι βιωμένες εμπειρίες. H ζωή του, επίσης, στέκει ευθυτενής και απερισπούδαστη. Yπερασπίζεται μόνη της τον εαυτό της, χρεία μαρτύρων δεν έχει. Kαι τα λόγια της, λίγα: «…Eμείς αγαπήσαμε. Eμείς προσευχόμαστε πάντοτε. Eμείς μοιραστήκαμε…».
»Βέβαια, το να υπάρχει αντικειμενική βάση για μια εξέλιξη είναι ένα πράγμα, και το να γίνει αυτή η εξέλιξη πραγματικότητα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Αλλά αν οι νόμοι της Ιστορίας ήταν τόσο σιδερένιοι όσο οι νόμοι της Φυσικής, δεν θα υπήρχε τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο για το οποίο να αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς…»
Εφημ. ΠΡΙΝ,1/06/1997
Μετά τον Κλίντον ο Ντ’ Αλέμα, μετά τον Ντ’ Αλέμα ο Μπλερ, μετά τον Μπλερ ο Ζοσπέν: Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί πια να σταματήσει την κόκκινη χιονοστιβάδα, καθώς ένα τα οχυρά του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού πέφτουν στα χέρια της μυστικής 5ης Διεθνούς της …Κεντροαριστεράς! Ήδη, τα δημοσιογραφικά όργανα των αδελφών κομμάτων, από την Λιμπερασιόν μέχρι την Ελευθεροτυπία, πανηγυρίζουν για το «κόκκινο ημικύκλιο» που σφίγγει σαν τανάλια το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ξεκινώντας από τα βρετανικά νησιά για να φτάσει, μέσω Γαλλίας και Ιταλίας, στη χώρα του Σημίτη. Μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για αριστερή στροφή; Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.
Ποιος ξεχνάει ότι ο Ντελόρ, πιθανός υποψήφιος των σοσιαλιστών για την προεδρία, ήταν και είναι ακόμα πιο φιλο-Μάαστριχ κι απ’ τον Σιράκ; Ότι προκειμένου να στηρίξει τη γραμμή της «πραγματικής αλλαγής» και της «ενότητας της Αριστεράς», το ΚΚΓ (παραλίγο να γράψω, το ΚΚΕ) έκανε προ μηνών ολόκληρο συνέδριο ακριβώς για να αλλάξει γραμμή για το Μάαστριχ, βάζοντας νερό στο κρασί του; Ότι, πριν καλά-καλά στεγνώσει η σαμπάνια της νίκης στον ουρανίσκο του, ο Ζοσπέν βγήκε και τα γύρισε για την ιδιωτικοποίηση της Φρανς Τελεκόμ, για τη μείωση του χρόνου εργασίας (θα μειωθούν κι οι μισθοί, λέει τώρα) και για την αύξηση των φόρων, -μήπως για να καθησυχάσει τους …τρομοκρατημένους αστούς; Ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής βάσης του ΚΚΓ ψηφίζει Λεπέν, ο οποίος εδραιώνεται στο 15% και προβάλλει ως τρίτος πόλος και ρυθμιστής της γαλλικής πολιτικής ζωής;
Όχι και τόσο τυπική περίπτωση «αριστερής στροφής», θα έλεγε κανείς…
Αν άλλοτε έλεγαν ότι «η Δεξιά έχει την κυβέρνηση κι η Αριστερά τα οράματα και τους ποιητές», σήμερα συμβαίνει περίπου το αντίθετο: Ο Μπλερ, ο Ντ’ Αλέμα κι ο Ζοσπέν έρχονται στις κυβερνήσεις δηλώνοντας πίστη στις θριαμβεύουσες σημαίες της Θάτσερ, του Μπερλουσκόνι και του Σιράκ! Κι αν πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι και τα Χρηματιστήρια, είναι γιατί ξέρουν, βέβαια, ότι η Ενωμένη Αριστερά στην κυβέρνηση είναι η καλύτερη εγγύηση για να διατηρηθεί αυτοδύναμη και πανίσχυρη, η… Δεξιά στην εξουσία!
Δεν κατεδάφισαν μόνο το μεταπολιτευτικό σκηνικό οι φετινές εκλογές. Επέφεραν κοσμοϊστορικής σημασίας ανατροπές των συσχετισμών δυνάμεων και μεταξύ των κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς – δηλαδή του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και των ιστορικών αριστερών ρευμάτων που αυτά τα κόμματα εκπροσωπούν. Η θεμελιώδης ανατροπή συνετελέσθη στις 6 Μαΐου και στις εκλογές της 17 Ιουνίου προσέλαβε διαστάσεις πανωλεθρίας για το ΚΚΕ, απειλώντας να μετατραπεί σε ήττα στρατηγικού χαρακτήρα για το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ανέκαθεν στην Ελλάδα η Αριστερά ήταν είτε απολύτως ταυτισμένη με το ΚΚΕ είτε αναγνώριζε την αδιαφιλονίκητη ηγεμονία του, ακόμη κι όταν το ΚΚΕ δεν μπορούσε να δράσει ανοιχτά επειδή βρισκόταν σε καθεστώς παρανομίας. Μέχρι τις εκλογές της 6ης Μαΐου δεν υπήρχε έλληνας αριστερός που να μην παραδεχόταν τον ηγεμονικό ρόλο του ΚΚΕ ασχέτως αν το συμπαθούσε ή όχι.
Αυτός ο ρόλος του ΚΚΕ είχε κατακτηθεί εμπράκτως, συμπεριλαμβανομένων και των μεταπολιτευτικών εκλογικών αποτελεσμάτων. Έναν χρόνο μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και υπό το βάρος των διεθνών εξελίξεων στο κομμουνιστικό κίνημα (εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης και των στρατευμάτων των συμμάχων της στην Τσεχοσλοβακία), η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ διασπάστηκε σε δύο σχεδόν ίσα κομμάτια.
Οι μισοί έμειναν στο ΚΚΕ, οι άλλοι μισοί συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού.
Τα δύο πλέον ρεύματα άρχισαν να αναμετρώνται. Στις εκλογές του 1974 κατέβηκαν μαζί. Σε εκείνες του 1977, η υπεροχή του ΚΚΕ κατέστη εξόφθαλμη: 9,36% το ΚΚΕ, μόλις 2,72% το ΚΚΕ εσωτερικού – και μάλιστα σε συμμαχία με τέσσερα ακόμη μικρά κόμματα.
Το 1981 το ΚΚΕ έφτασε στο ζενίθ της εκλογικής ισχύος του, παίρνοντας 10,93% . Αντιθέτως, το ΚΚΕ εσωτερικού έπεσε στο ναδίρ – μόνο 1,35%. Σχεδόν ίδια αποτελέσματα και το 1985: το ΚΚΕ 9,89% και το ΚΚΕ εσωτ. 1,84%.
»Καθώς το κόστος είτε της διάσπασης είτε της στήριξης της ευρωζώνης εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη, το μεγάλο ερώτημα είναι εάν οι Γερμανοί θα υποχωρήσουν στις πιέσεις των γειτόνων τους για περισσότερα χρήματα».
Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο:
Τα αναρίθμητα déjà vu της ευρωπαϊκής κρίσης
»Τα déjà vu στην ευρωζώνη είναι πλέον πολλά. Τα αινίγματα ως προς την οικονομική και νομισματική ένωση – το εάν θα παραιτηθεί η Ελλάδα, εάν θα τα θαλασσώσει η Ισπανία, εάν θα πληρώσει η Γερμανία, εάν θα φρενάρει η Γαλλία – είναι περίπλοκα. Πίσω από αυτά όμως, υπάρχει ένα ιστορικό μοτίβο.
Η Ελλάδα μπορεί να σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά αντιμετωπίζει τα ίδια παλαιά προβλήματα στην εφαρμογή των όρων της συμφωνίας στήριξης. Η στήριξη των ισπανικών τραπεζών με 100 δισ. ευρώ και σχετικά μη απαιτητικές προϋποθέσεις, πιθανότατα θα προκαλέσει οργή στους Γερμανούς, τους βασικούς χρηματοδότες της Ευρώπης, ως προς το εάν οι πιστωτές χειρίζονται τους δανειζόμενους πολύ γενναιόδωρα. Ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα επιδεικνύει το Παρίσι, όπου ο πρόεδρος Francois Hollande κατηγορεί τους Γερμανούς ότι επιβάλουν καταστροφική λιτότητα στους οφειλέτες της ευρωζώνης.
Αυτοί οι σύγχρονοι διπλωματικοί χειρισμοί και οι εντάσεις αποτελούν επαναλήψεις των όσων είχαν καταγραφεί κατά την έντονη περίοδο πριν από την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος το 1999. Όλες οι σκηνές του ευρωπαϊκού δράματος έχουν ξαναπαιχτεί και μάλιστα πολλές φορές στο παρελθόν. Ας πάρουμε επί παραδείγματι, την πεποίθηση ότι η πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει η νομισματική ένωση. Ο Helmout Kohl, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, είχε πει το 1991 ότι νομισματική ένωση χωρίς πολιτική ενοποίηση θα ήταν ένα «κάστρο στον αέρα».
Παρομοίως, η οικονομική αποδιάρθρωση που αντιμετωπίζει η νότια Ευρώπη δεν είναι νέα – ούτε αιφνιδιαστική. Αξιωματούχοι της Bundesbank είχαν πει δημοσίως πριν από 15 χρόνια ότι τα σπάταλα κράτη δεν θα μπορούν πλέον να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους θα αντιμετωπίσουν απότομη αύξηση της ανεργίας και κοινωνική αναταραχή εάν δεν ελέγξουν τις δαπάνες τους.
Ο Gerhard Schroeder, ο διάδοχος του κ. Kohl στη γερμανική καγκελαρία, δήλωσε το 1998 ότι η Γερμανία θα επικρατήσει στην οικονομική και νομισματική ένωση γιατί θα καταφέρει να διαχειριστεί καλύτερα τις δαπάνες της.
Α. Η εκτίμηση για το εκλογικό αποτέλεσμα του Κόμματος
1. Το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών της 17ης του Ιούνη συνιστά για το Κόμμα μας μία πρωτοφανούς έκτασης εκλογική ήττα, που δεν βρίσκει το ανάλογό της στην πρόσφατη ιστορική του διαδρομή και που θα επιδράσει αποφασιστικά στην παραπέρα πορεία του. Το Κόμμα μας έχασε 258.893 ψήφους, δηλαδή το 48.29% της εκλογικής του δύναμης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στις εκλογές της 6ης του Μάη. Από 26 βουλευτές, που είχε εκλέξει, στις επαναληπτικές εκλογές εξέλεξε μόνο 12. Ενώ στην κατάταξη, κατά την εκλογική δύναμη, των κομμάτων που εισέρχονται και αντιπροσωπεύονται στη βουλή κατρακύλησε στην τελευταία θέση.
Από την άποψη της ιστορικής αναλογίας το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης του Ιούνη είναι χειρότερο και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993, κατά τις οποίες το Κόμμα μας είχε αποσπάσει 313.001 ψήφους έναντι 277.179 ψήφων στις εκλογές της 17ης του Ιούνη και το 4.54% έναντι του 4.50% των ψηφισάντων. Η διαφορά με τις εκλογές του 1993 βρίσκεται στο γεγονός ότι, τότε, το Κόμμα μας τελούσε ακόμη κάτω από την ισχυρή επίδραση των δραματικών γεγονότων των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κ. και Αν. Ευρώπης αλλά και κάτω από την επίδραση της διάσπασης που είχε υποστεί, όπου έχασε τα 2/3 των κομματικών οργανωμένων του δυνάμεων.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ότι το Κόμμα μας έχει εισέλθει σε μια νέα φάση της πορείας του, που το εμφανές χαρακτηριστικό της στοιχείο είναι ότι απομονώνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, γεγονός που θα θέσει σε ισχυρή δοκιμασία τη δυνατότητα ανάκαμψής του, παραπέρα θα διακινδυνεύσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη, εάν συνεχίσει να πορεύεται με μια πολιτική, που για δεύτερη φορά και σε διάστημα ενός μηνός και με τον πιο καταλυτικό και επίσημο τρόπο απορρίφθηκε.
2. Η καθοδική πορεία του Κόμματος είχε ήδη γενικά δρομολογηθεί από το 2007 όπου εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της Γενικής Οικονομικής Κρίσης του καπιταλισμού, όπου το Κόμμα μας αδυνατεί να τοποθετηθεί με σαφήνεια απέναντι σ’ αυτήν αλλά και να σχεδιάσει άμεσα τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει, σε συνάρτηση με το καθεστώς της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και με στόχο την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και τη χρεοκοπία.
Με την επίσημη αναγνώριση της καπιταλιστικής κρίσης, τον Οχτώβρη του 2008, από τη διεθνή και ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, η ηγεσία του Κόμματος προβάλλει τη θέση ότι η διέξοδος από την οικονομική κρίση και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι «η Λαϊκή Εξουσία και η Λαϊκή Οικονομία», που επεξηγείται περαιτέρω με την επίσημη θέση: Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την οικονομική κρίση με εργατική λαϊκή εξουσία, μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Όσο χρονικό διάστημα αυτή η θέση, που με τους κομματικούς όρους σημαίνει αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την οικονομική κρίση με σοσιαλιστική επανάσταση, δεν γίνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, από τα μικροαστικά στρώματα, που βρίσκονται σε πορεία μαζικής καταστροφής, πραχτικά κατανοητή και για όσο χρονικό διάστημα δεν έχουν απεμπλακεί από το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, το Κόμμα μας μπορεί ακόμα να διατηρεί τις δυνάμεις του και να γίνεται αποδέχτης και ενός μέρους της δυσαρέσκειας που προκαλεί η αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.
1. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, κλείνουν έναν πρώτο κύκλο στον αντιμνημονιακό πολιτικό αγώνα του λαού μας. Μετά από ένα διετές πρόγραμμα «σοκ και δέος» που εφαρμόστηκε στην ελληνική κοινωνία, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση Παπαδήμου, ο λαός μίλησε και στην κάλπη. Ανέτρεψε τον δικομματισμό, συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ, εξαφάνισε το μνημονιακό ΛΑΟΣ, έφθειρε την ΝΔ αν και την ανέδειξε πρώτη, ανέδειξε νέες ενδιάμεσες δυνάμεις. Με αυτό το αποτέλεσμα η μνημονιακή πολιτική θα συνεχίσει να υλοποιείται και αυτό είναι μια προσωρινή ήττα για το λαϊκό κίνημα. Χάθηκε μια ευκαιρία να αναχαιτιστεί, να καθυστερήσει και τελικά να ανατραπεί η επίθεση και να φύγει η Τρόικα από την Ελλάδα.2. Είμαστε σε νέα φάση, αλλά είμαστε και υπό μετάβαση. Το νέο πολιτικό σκηνικό δεν είναι σταθερό. Δεν θα μακροημερεύσει, αν και η επιθυμία του αστισμού είναι η νέα κυβέρνηση να έχει ζωή τουλάχιστον δύο χρόνων. Σήμερα λείπουν οι εναλλακτικές συστημικές πολιτικές λύσεις. Πολλά «χαρτιά» κάηκαν με απίστευτη ταχύτητα. Νωρίτερα ο Καρατζαφέρης, και σήμερα ο Κουβέλης. Μια κυβέρνηση με μοναδική στήριξη από τα αναξιόπιστα, στα μάτια του λαού, κόμματα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είχε ελάχιστα καύσιμα και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Θα προκύψουν νέα πολιτικά σχήματα και νέες συνθέσεις στο χώρο του κέντρου, της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς. Η επόμενη περίοδος θα καθοριστεί από τις εξελίξεις στην ΕΕ σε συνάρτηση με τις κοινωνικές εξελίξεις που πυροδοτεί η απόγνωση του λαού, η κατάρρευση των κοινωνικών αγαθών και του εισοδήματος από την φορομπηξία, την έκρηξη της ύφεσης και της ανεργίας. Δεν μπαίνουμε σε περίοδο ηρεμίας και ισορροπίας. Στην ΕΕ οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη οικονομική ένωση θα συνοδεύονται από ακόμα πιο σκληρά μνημόνια λιτότητας, επιπλέον απορρύθμιση της εργασίας και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς όφελος του Γερμανικού Imperium. Στο εσωτερικό μέτωπο η αταλάντευτη απαίτηση για τα μέτρα των 14,5 δις από τους «εταίρους» θα φέρει την κοινωνία ακόμα περισσότερο εκτός ορίων.
Εξι αποφάσεις έλαβε ομόφωνα η Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ:
1. Απαιτεί άμεση ανάκληση όλων των περικοπών των συντάξεων και των θεμελιωδών παροχών των ασφαλισμένων.
2. Απαιτεί να επιστρέψουν κυβέρνηση και ΤτΕ τα κλεμμένα και κουρεμένα αποθεματικά του Ταμείου.
3. Απαιτεί να καλυφθούν οι ανάγκες του Ταμείου από κυβέρνηση και εργοδότες.
4. Καταψηφίζει τον απολογισμό και όλες τις προτάσεις του Δ.Σ.
5. Απαιτεί διαχειριστικό έλεγχο των πεπραγμένων της διοίκησης με ευθύνη των συνδικαλιστικών ενώσεων και με την βοήθεια ανεξάρτητων φορέων επιλογής της Γ.Σ.
6. Αίρει την εμπιστοσύνη της στο Δ.Σ του ΕΔΟΕΑΠ και απαιτεί την άμεση παραίτηση των μελών του και εκλογή προσωρινής διοίκησης .
Τέλος, τέθηκε σε ψηφοφορία και εγκρίθηκε ομόφωνα ψήφισμα το οποίο καλεί την διοίκηση να παραιτηθεί και την κυβέρνηση να αποκαταστήσει τα αποθεματικά των ταμείων τα οποία κουρεύτηκαν μέσω του PSI.
Απαιτούν παραίτηση του προεδρείου
Ακρως επεισοδιακή ήταν η γενική συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ (του Ενιαίου Ασφαλιστικού Οργανισμού των Δημοσιογράφων και των Διοικητικών Υπαλλήλων που εργάζονται στον Ημερήσιο Τύπο, την Τηλεόραση και το Ραδιόφωνο) που έληξε λίγο πριν τα μεσάνυχτα χθες με την καταψήφιση των πεπραγμένων της διοίκησης.
Η πρόεδρος του Ταμείου, Ελένη Σπανοπούλου, φυγαδεύτηκε άρον άρον εν μέσω γενικής κατακραυγής, προπηλακιζόμενη, ενώ κάποια από τους παριστάμενους της πέταξε νερό.Στα επεισόδια που ακολούθησαν τραυματίστηκε ελαφρά και ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος που διακομίστηκε στο νοσοκομείο.
Η συνεδρίαση ξεκίνησε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας μέσα σε κλίμα έντασης καθώς το θέμα αφορούσε τα αποθεματικά του ταμείου καθώς αυτά έχουν μειωθεί στο ποσό των 5,5 εκατομμυρίων ευρώ, από περίπου 12ο που ήταν προ του PSI.
Το προηγούμενο Σάββατο εμφανίστηκε στα περίπτερα η Ελευθεροτυπία. Είχαν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τις 22 Δεκεμβρίου που κυκλοφόρησε το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας και δέκα μήνες από τη στιγμή που η Χ.Κ. Τεγόπουλος έπαυσε να πληρώνει τους εργαζόμενούς της, ενώ συνέχιζε να εκπληρώνει μέρος των υποχρεώσεών της προς εμπορικούς πιστωτές και προς τις τράπεζες.
Το φύλλο του προηγουμένου Σαββάτου είχε τον υπότιτλο «Απεργιακή έκδοση των εργαζομένων», ενώ σε ιστολόγια και ειδησεογραφικούς ιστότοπους εμφανίστηκε ως «τρίτο» απεργιακό φύλλο των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας. Οι προσεκτικοί αναγνώστες διαπίστωσαν μια σοβαρή διαφορά. Τα δυο απεργιακά φύλλα που κυκλοφόρησαν στις 15 και 25.2.2012 έφεραν τον τίτλο Οι Εργαζόμενοι και όχι Ελευθεροτυπία, ενώ και τα κείμενα των συντακτών ήταν ανυπόγραφα.
Η εφημερίδα με τον τίτλο «Ελευθεροτυπία» που κυκλοφόρησε στις 16 Ιουνίου με την άδεια της Χ.Κ. Τεγόπουλος
Μια διαφορά που δεν θα μπορούσαν να την εντοπίσουν οι αναγνώστες, αλλά είναι εξίσου αποκαλυπτική, αφορά το γεγονός ότι η επιχείρηση, που είχε κλείσει τα γραφεία της και είχε αποσυνδέσει τα μηχανήματά της προκειμένου να μην εκδοθούν τα δύο απεργιακά φύλλα, τώρα έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στην ομάδα των εργαζομένων που διαχειρίζονται το νέο εγχείρημα υπό το όνομα Ελευθεροτυπία και έχει επανασυνδέσει τα μηχανήματά της για να τους διευκολύνει.
Μια τελευταία διαφορά είναι ότι ενώ τα απεργιακά φύλλα απέφυγαν την περιοδικότητα στην έκδοσή τους, τα φύλλα που διεκδικούν σήμερα τον τίτλο του «απεργιακού» έχουν εξαρχής ανακοινώσει την εβδομαδιαία κυκλοφορία τους.
Αλλά αυτά τα ειδοποιά στοιχεία των απεργιακών φύλλων εδράζονται στη γνωμάτευση του νομικού συμβούλου της ΕΣΗΕΑ κ. Λάζαρου Μπελίτση, τον οποίο είχαν συμβουλευτεί οι εργαζόμενοι προκειμένου να μην διακινδυνέψουν τα χρήματα από δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που τους οφείλει η επιχείρηση. Η γνωμάτευση αυτή που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του εκπροσώπου των εργαζομένων υποδεικνύει σαφώς ότι για να προστατέψουν τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι πρέπει να μην κάνουν χρήση του τίτλου Ελευθεροτυπία, να μην υπογράψουν τα κείμενά τους και να μην εκδίδουν το απεργιακό φύλλο σε τακτικά διαστήματα1.
Πώς να έχετε και την απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο
της Αφροδίτης Πολίτη*
Γίνεται ένα απεργιακό φύλλο να εξυπηρετεί συμφέροντα της εργοδοσίας; Μιας εργοδοσίας που δεν πληρώνει ούτε αποζημιώνει 800 και πλέον εργαζόμενους και απολυμένους επί σχεδόν ένα χρόνο; Γίνεται οι υπέρμαχοι ενός ουλτρα-μνημονιακού μπίζνες-πλαν που προβλέπει πετσόκομμα θέσεων και μισθών κατά 50% να βαφτίζονται όψιμα απεργοί-αγωνιστές, υπογράφοντας αντιμνημονιακούς θούριους στο πλευρό της συγκεκριμένης «εναλλακτικής» κατά τα άλλα εργοδοσίας; Γίνεται να κυκλοφορεί απεργιακή εφημερίδα με την ευγενή αρωγή, συναίνεση και ενθάρρυνση του αφεντικού, που έξαφνα ανοίγει διάπλατα πόρτες, κομπιούτερ και λοιπές υποδομές, που ως τώρα κρατούσε ερμητικά κλειδαμπαρωμένες;
Γίνεται, σε αυτή την πρωτοφανή επίδειξη οργουελιανής αντιστροφής των εννοιών «απεργία» και «εργατικός αγώνας» να συμπαρίστανται άνθρωποι «της τέχνης και του πνεύματος», προσωπικότητες της αριστεράς και της προόδου, διαφόρων ηλικιών και αποχρώσεων ριζοσπαστικότητας, με πιο τρανταχτή τη συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα;
Φυσικά γίνεται. Για όσους δεν γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε, δεν οφείλουν άλλωστε, πρόκειται για τα δύο τελευταία «απεργιακά» φύλλα της Ελευθεροτυπίας που κυκλοφόρησαν 16/6 και 23/6. Οι εργαζόμενοι της Χ.Κ. Τεγόπουλος απεργούν από το Δεκέμβριο, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που ξεπερνάνε τα 7,5 εκατομμύρια ευρώ (βλ. απόφαση 704/2012 του Πρωτοδικείου Αθηνών, δημοσιοποιήθηκε στις 25/5/2012). Ο αριθμός των 800 περίπου εργαζομένων έχει μειωθεί σημαντικά. Πάνω από 100 αποχώρησαν, και περισσότεροι συνεχίζουν να αποχωρούν κατά δεκάδες, χωρίς αποζημίωση ούτε εξόφληση δεδουλευμένων, μην αντέχοντας την ομηρία της «απληρωσιάς» που σε λίγο κλείνει χρόνο.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα και οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες είναι ότι πολλοί εξ όσων υπογράφουν τα «τύποις απεργιακά» και ελπίζουν ότι θα παραμείνουν στην εταιρεία με όποια μορφή ξανανοίξει, προσυπέγραψαν την αίτησή της για υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, που απορρίφθηκε από το δικαστήριο σε μια πρωτοφανή φιλεργατική απόφαση.
Ο Peter Thomas είναι ένας από τους πιο σημαντικούς στοχαστές της νέας γενιάς μαρξιστών στον αγγλοσαξονικό χώρο. Μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Historical Materialism, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το έργο του Γκράμσι. Στο βιβλίο του The Gramscian Moment. Philosophy, Hegemony and Marxism (Brill 2009 / Haymarket 2011), προσφέρει μια καινοτόμα ανάγνωση του Γκράμσι. Αυτή απέχει από την παραδοσιακή ανάγνωση του Γκράμσι ως ενός στοχαστή του εποικοδομήματος. Αντίθετα, για τον Thomas το έργο του Γκράμσι και η αναμέτρηση του με την έννοια της ηγεμονίας είναι μια προσπάθεια για μια καινοτόμα θεώρηση του κράτους και της πολιτικής, τόσο στην αστική εκδοχή όσο και στην προλεταριακή.
Ενώ γίνονται προσπάθειες να πειστεί η κοινή γνώμη ότι επαρκούν 100 δις ευρώ για την επίλυση της ισπανικής κρίσης , ο Jacques Sapir, αποδεικνύει ότι αυτή είναι προϊόν της πολιτικής της λιτότητας και προειδοποιεί ότι η Ιταλία θα ακολουθήσει υποχρεωτικά την Ισπανία, υπονομεύοντας τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης(ΜΕS).
Πηγή: marianne2.fr
Η Ισπανία αντιμετωπίζει σήμερα πρωτοφανή τραπεζική κρίση, η οποία αποτελεί άμεση και έμμεση συνέπεια της συμμετοχής της στο ευρώ.
Το ευρώ συνέβαλε στην επιτάχυνση της αποβιομηχάνισης της ισπανικής οικονομίας, η οποία στράφηκε προς τον τομέα των υπηρεσιών και των ακινήτων. Οι τράπεζες χρηματοδότησαν απεριόριστα τον τομέα των ακινήτων χορηγώντας δάνεια τόσο στους εμπόρους ακινήτων, τους κτηματομεσίτες και τους εργολάβους, όσο και στα νοικοκυριά. Οι επαγγελματίες ήταν οι πρώτοι που επηρεάστηκαν ,όντας ανίκανοι να πουλήσουν τα προϊόντα τους, τόσο στους τουρίστες, που απομακρύνθηκαν από την Ισπανία–με εξαίρεση τους πλουσιότερους – εξ αιτίας του υψηλού κόστους και της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ευρώ, όσο και στους πολίτες . Η δυναμική στον κατασκευαστικό τομέα αντιστράφηκε απότομα. Περάσαμε από την κατασκευή ενός εκατομμυρίου κατοικιών ανά έτος σε περίπου 80.000 σήμερα, ήτοι σε διαίρεση με συντελεστή το 12! Εξ ου και η έκρηξη της ανεργίας.
Η ραγδαία συρρίκνωση στον τομέα των κατασκευών είχε ως αποτέλεσμα την κάμψη όλης της οικονομίας. Είχε σημαντικό αντίκτυπο στη συνολική φερεγγυότητα της χώρας
Τα νοικοκυριά, που πλήττονται από την αυξανόμενη ανεργία ,η οποία αγγίζει πλέον το 24,4% του ενεργού πληθυσμού, δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αντιμετωπίσουν τους τόκους των χρεών τους και οι καθυστερούμενες οφειλές έχουν συσσωρευτεί. Αυτό μεταφράζεται σε τόκους υπερημερίας ύψους 8,3% επί του ενεργητικού των τραπεζών. Ένας απλός τρόπος για να γίνει μια εκτίμηση του ύψους των τραπεζικών υποχρεώσεων είναι να εξεταστεί το απόθεμα των 3 εκατομμυρίων ακατοίκητων σπιτιών, που σημαίνει 2,5 εκατ. ,πέραν αυτού που θεωρείται «φυσιολογικό» από τους κτηματομεσίτες. Αν εκτιμήσουμε τη μέση τιμή των κατοικιών στα 100. 000 ευρώ ,ένα απόθεμα 2,5 εκατομμυρίων από τις κατοικίες οδηγεί σε ένα σύνολο 250 δις »παγωμένων» υποχρεώσεων .Όντας βέβαια κάποιος αισιόδοξος μπορεί να πει ότι, με την πάροδο του χρόνου (σε δύο έως τρία χρόνια) και κατεβάζοντας την τιμή κατά το ήμισυ, αυτά τα σπίτια μπορούν να βρουν αγοραστές. Αυτό θα σήμαινε, ωστόσο, ότι θα υπάρξουν τουλάχιστον 125 δις ευρώ σε απώλειες μόνο από τον τομέα των ακινήτων. Σε αυτές πρέπει να προστεθούν και οι ζημίες που προκύπτουν από την οικονομική κρίση που προκάλεσαν τα διάφορα προγράμματα λιτότητας.
«»Ημασταν σαν τις πόρνες μετά την πρώτη τους φορά» εξομολογείται μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης όταν αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου την ημέρα της συνεδρίασης για την επικύρωση του μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010.
«Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και ήμασταν όλοι χλωμοί» λέει. «Αισθανόμασταν μεγάλη ντροπή, αφού δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι εμείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαμε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και τεμαχίσαμε μισθούς και συντάξεις». Και καταλήγει: «Από τότε έχουμε εκπορνευτεί πλήρως. Εχουμε κάνει τα ίδια πράγματα πολλές φορές χωρίς να αισθανόμαστε ίχνος ντροπής»».
Αυτά τα εξόχως μειωτικά – για τις πόρνες – γράφονταν στο κυβερνητικό (με όποια αστική κυβέρνηση) «Βήμα», στις 16/10/2011.
Ε, λοιπόν, με αυτούς είναι ο Σαμαράς, της «πατριωτικής δεξιάς» και του δεύτερου μνημονίου, και ο κ. Κουβέλης, της «υπεύθυνης αριστεράς» και του «αντιμνημονίου»,
που συνέπηξαν κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»…
*******
«Νέα σελίδα άνοιξε χτες στη Γαλλία», πανηγύριζε από το πρωτοσέλιδό της στο φύλλο της 7ης Μάη η «Αυγή» για τη νίκη του Ολάντ, δίνοντας μάλιστα ιδιαίτερη έμφαση στην («αξιόπιστη», προφανώς κατά την «Αυγή») δήλωση Ολάντ ότι «η λιτότητα δεν μπορεί πλέον να είναι η μοίρα της Ευρώπης».
Απλώς να ενημερώσουμε ότι ο κ. Μοσκοβισί, ο νέος υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, αυτός που πριν μερικές μέρες δήλωσε ότι η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, είναι ο στενότερος πολιτικός φίλος του κ. Ολάντ, τον οποίο ο τελευταίος προωθεί για επικεφαλής του Γιούρογκρουπ της λιτότητας…
Οσο για τις 12 Ιούνη, η ίδια εφημερίδα, η «Αυγή», πανηγύριζε για τη νίκη της «Αριστεράς» στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία.
Οπου βασική δύναμη της – κατά «Αυγή» – «Αριστεράς» στη Γαλλία είναι το κόμμα του κ. Ολάντ…
Προβοκάτορες
Τα προβοκατόρικα κατά του ΚΚΕ, εναντίον των μελών και στελεχών του Κόμματος, είναι πολύ της μόδας τελευταία.
Μια τέτοια προβοκάτσια διακινήθηκε χτες από το σάιτ, με τίτλο «Ενωση Οπαδών για τη Συσπείρωση της ριζοσπαστικής αριστεράς».
Σε ό,τι μας αφορά, έχουμε να επισημαίνουμε στους προβοκάτορες: Η μόδα – μαζί και αυτή της προβοκάτσιας – έρχεται και παρέρχεται. Κι όταν περάσει ο καιρός της, πράγμα που συνήθως δεν αργεί, οι προβοκάτορες (όσο μοδάτοι κι αν είναι) την ακριβώς επόμενη στιγμή βρίσκονται σε δημόσια θέα ενδεδυμένοι με το πραγματικό και μόνιμο ένδυμά τους: Εκείνο της πολιτικής προστυχιάς και της γελοιότητας.
Το «αόρατο χέρι» του λαού έκανε με πανευρωπαϊκό πάταγο ορατή την παρουσία του στο αποτέλεσμα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Παρά το δίμηνο καταιγιστικό βομβαρδισμό από εσωτερικό και εξωτερικό με κάθε είδους εκβιαστικά διλήμματα, σχεδόν δυο εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, εργαζόμενοι και άνεργοι ψήφισαν Αριστερά. Τα 2/3 για πρώτη φορά. Και τα 4/5 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Η λύσσα της τρόικα δικαιολογημένη: Παραλίγο καταμεσής στις «ενάρετες χώρες» της σιδερένιας λαϊκής πειθάρχησης να αναδυθεί η πρώτη ευρωπαϊκή αριστερή κυβέρνηση από τον Μεσοπόλεμο…
Η ψήφος στις 17 Ιούνη εξέφρασε με πολιτικούς εκλογικούς όρους τη βαθιά κοινωνικοταξική σύγκρουση ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό και τις δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου. Η τρόικα, «προσκαλεσμένη» της ιθαγενούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αξιοποίησε την κρίση για να δημιουργήσει μια χώρα – «εργαστήρι κοινωνικής μηχανής» για θέσπιση των συμπερασμάτων από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» σε έδαφος «μόνιμης λιτότητας» στο σύνολο της Ευρώπης – προκαλώντας κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ελλάδα. Η σύγκρουση μορφοποιήθηκε μέσα από αγώνες, γενικές απεργίες και «πλατείες» τα προηγούμενα χρόνια, απέκτησε όμως χαρακτήρα χιονοστιβάδας τους δυο προηγούμενους μήνες. Ο στόχος και η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με στόχο την ακύρωση των μνημονίων και την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας ευαισθητοποίησε και κινητοποίησε, σε γιγάντια κλίμακα, εκατομμύρια ανθρώπους. Και δρομολόγησε διαδικασίες υπέρβασης της παγιωμένης στάσης ζωής τους.
Τη στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς «διεμβολίζοντας» όλους τους χώρους της στην κατεύθυνση της συγκρότησης του πλατύτερου δυνατού λαϊκού μετώπου με έναν αριστερό συνασπισμό κομμάτων και οργανώσεων στο επίκεντρό του, υπηρέτησαν «από τα κάτω» με μεγάλη επιμονή λίγες χιλιάδες άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια. Αν είχε καταφέρει να προκαλέσει έστω ένα νεύμα «συγκατάθεσης» από μεριάς ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, θα μπορούσε να απελευθερώσει μια εκπληκτική κοινωνική δυναμική. Για λόγους «καθαρότητας» και επιδίωξης «ηγεμονίας», αυτό δεν έγινε δυνατό. Καθώς όμως στην εκλογική αναμέτρηση ολόκληρο το εκρηκτικό «μείγμα» αντιθέσεων ήταν παρών και μαζί του και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με σημαντική παρουσία σε όλες τις προηγούμενες συγκρούσεις και μ’ έναν ενωτικό αριστερό προγραμματικό πολιτικό λόγο ριζικών «λύσεων», που «ωρίμαζε» βδομάδα με τη βδομάδα, έγινε το απίστευτο: Την επιδιωκόμενη κοινωνική δυναμική κατάφερε να απελευθερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ – «μόνος» του…
Κατά βάθος, οι λαοί γνωρίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα θέατρο, δυστυχώς, δε, του παραλόγου. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Τσόρτσιλ, που ήταν κάπως έτσι: Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό.
Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων. Συγκρούονται τα έθνη–κράτη με τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ καθώς και με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο. Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα.
Φαίνεται, επίσης, ότι είναι πεδίο δοκιμασίας για τη δημοκρατία και την πολιτική κουλτούρα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Η καταγραφόμενη δυσαρμονία μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής τάξης, το έλλειμμα νομιμοποίησης, η αποτυχία των τεχνοκρατών, η κρίση αντιπροσώπευσης, η ανάδυση νέων επιθετικών εθνικισμών, η επέλαση των στερεοτύπων μίσους δεν αφορούν πια μόνο στην εξασθενημένη και πολλαπλώς βαλλόμενη Ελλάδα – αφορούν στο σύνολο της Ευρώπης.
Στη σημερινή Ευρώπη, που η δομή της κοινής εξουσίας έχει γίνει τόσο έμμεση και περίπλοκη και που οι πιο σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται πρακτικά ερήμην των λαών, δυστυχώς για τους αδύναμους της Ευρώπης η διάλυση της Ενωσης θα είναι καταστροφική. Ο καθένας θα γυρίσει στο νόμισμά του και η Γερμανία με τους «δορυφόρους» της θα δημιουργήσουν τη μικρή Ευρώπη, όπου θα κάνουν ό,τι θέλουν καταδυναστεύοντας τις άλλες φτωχές χώρες. Το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα γυρίσει στη δραχμή, υποτιμημένη κατά 60% ή 80%, το καταλαβαίνει κανείς και μόνος του.
«Πολλοί σύντροφοι δεν πίστευαν ότι ένα τόσο αντιδραστικό έκτρωμα της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι η ιδεολογία του φασισμού, που συχνά στον παραλογισμό της φτάνει ως την τρέλα, είναι γενικά ικανή να αποχτήσει επιρροή πάνω στις μάζες. Αυτό ήταν μεγάλο λάθος. Η προχωρημένη σήψη του καπιταλισμού εισχωρεί στα κατάβαθα της ιδεολογίας του και του πολιτισμού του, ενώ η απελπιστική κατάσταση των πλατιών λαϊκών μαζών κάνει ορισμένα στρώματα να κολλάνε από τα ιδεολογικά απορρίμματα της σήψης αυτής» (Γκ. Δημητρώφ, 1935).
Η εδραίωση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας και στην ελληνική κοινωνία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο που θα σβήσει όταν ο κόσμος δει το αληθινό τους πρόσωπο. Ούτε οφείλεται απλά και μόνο στους πολυάριθμους μετανάστες και στην αύξηση της εγκληματικότητας. Αυτή η ερμηνεία παραβλέπει βασικά χαρακτηριστικά του φασισμού, αγνοεί τα ιστορικά συμπεράσματα από την άνοδο του φασισμού στον 20ό αιώνα.
Ο φασισμός έρχεται τώρα στο προσκήνιο με την πιο άγρια μορφή του –αυτή της Χρυσής Αυγής– όμως φασιστικές ή φασίζουσες αντιλήψεις και καταστάσεις εδραιώνονταν στην ελληνική κοινωνία καιρό πριν. Και εδραιώνονταν είτε με την καλλιέργειά τους από πολιτικούς χώρους και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, είτε με νόμους και μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο ΛΑΟΣ είναι ένα φασίζον μόρφωμα που προνομοποιήθηκε και αναδείχτηκε από τα ΜΜΕ. Ο Βορίδης, πρώην αρχηγός της φασιστικής νεολαίας της ΕΠΕΝ, είναι τώρα «κύριος υπουργός». Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός καλλιεργούνταν εδώ και χρόνια και δηλητηρίαζαν τον κόσμο. Η συκοφάντηση των αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας, η καλλιέργεια της μοιρολατρίας και του προτύπου του νομοταγή νοικοκυραίου που «κοιτάζει τη δουλειά του και το συμφέρον του». Οι τρομονόμοι, η καταπάτηση και ακύρωση ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, η άγρια καταστολή, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η αναγωγή της «ασφάλειας» σε υπέρτατο αγαθό, κ.ά.
Εθισμένο σ’ αυτά ένα μέρος της «κοινής γνώμης», δεν είναι δύσκολο να αποδεχτεί και τον απροκάλυπτο φασισμό. Όπως έγινε «φυσική» η παρουσία του Βορίδη στον δημόσιο βίο, έτσι είναι τώρα «φυσική» η παρουσία του Κασιδιάρη.
Ο φασισμός κερδίζει επιρροή στις μάζες –και ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης– με αντικαπιταλιστική πατριωτική δημαγωγία. Ποντάρει στα αισθήματα εθνικής αξιοπρέπειας του λαού, ποντάρει στις ανάγκες του λαού, στην απογοήτευση από τις αστικές κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, στην οργή του λαού για τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την κοινωνική ανισότητα και την αδικία, υποδαυλίζει τις προλήψεις και τη φοβία ή το μίσος για το «διαφορετικό», επικαλείται τις εθνικές παραδόσεις και την ιστορία. Μ’ αυτά τα στοιχεία αναπτύχθηκε ο ναζιφασισμός τον 20ό αιώνα, πήρε την εξουσία και έπνιξε την ανθρωπότητα στο αίμα.
Κόλαφος για την Κυπριακή Δημοκρατία κι αρχή του τέλους της θα αποδειχθεί η προσφυγή στον Μηχανισμό Διάσωσης, την οποία επιζητούν επιμόνως οι Βρυξέλλες, παρότι αποδεδειγμένα πλέον υφίστανται κι άλλες πηγές εύρεσης δανειακών κεφαλαίων.
2. Είμαστε σε νέα φάση, αλλά είμαστε και υπό μετάβαση. Το νέο πολιτικό σκηνικό δεν είναι σταθερό. Δεν θα μακροημερεύσει, αν και η επιθυμία του αστισμού είναι η νέα κυβέρνηση να έχει ζωή τουλάχιστον δύο χρόνων. Σήμερα λείπουν οι εναλλακτικές συστημικές πολιτικές λύσεις. Πολλά «χαρτιά» κάηκαν με απίστευτη ταχύτητα. Νωρίτερα ο Καρατζαφέρης, και σήμερα ο Κουβέλης. Μια κυβέρνηση με μοναδική στήριξη από τα αναξιόπιστα, στα μάτια του λαού, κόμματα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είχε ελάχιστα καύσιμα και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Θα προκύψουν νέα πολιτικά σχήματα και νέες συνθέσεις στο χώρο του κέντρου, της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς. Η επόμενη περίοδος θα καθοριστεί από τις εξελίξεις στην ΕΕ σε συνάρτηση με τις κοινωνικές εξελίξεις που πυροδοτεί η απόγνωση του λαού, η κατάρρευση των κοινωνικών αγαθών και του εισοδήματος από την φορομπηξία, την έκρηξη της ύφεσης και της ανεργίας. Δεν μπαίνουμε σε περίοδο ηρεμίας και ισορροπίας. Στην ΕΕ οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη οικονομική ένωση θα συνοδεύονται από ακόμα πιο σκληρά μνημόνια λιτότητας, επιπλέον απορρύθμιση της εργασίας και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας προς όφελος του Γερμανικού Imperium. Στο εσωτερικό μέτωπο η αταλάντευτη απαίτηση για τα μέτρα των 14,5 δις από τους «εταίρους» θα φέρει την κοινωνία ακόμα περισσότερο εκτός ορίων.
contramee 