Η Κυβέρνηση ετοιμάζει Blitzkrieg στα Πανεπιστήμια-Δημήτρης Καλιαμπάκος

»Μα πάνω απ’ όλα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει, προσπερνώντας την υστερόβουλη και υστερική προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ, ότι η μάχη που δίνεται δεν είναι μια «μάχη χαρακωμάτων», μια αδιάφορη «μάχη εξουσίας» για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πανεπιστήμια, αλλά για το αν η ανώτατη εκπαίδευση θα παραμείνει προσβάσιμη στα παιδιά των αδύναμων κοινωνικά ομάδων, για το αν το πανεπιστήμιο θα αποτελεί «κύμβαλο αλαλάζον» των εκάστοτε καθεστωτικών επιλογών ή θάναι σύμμαχος της κοινωνίας σε αυτή τη σκληρή μάχη επιβίωσης.»

Πηγή:aristeroblog 

Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνάντησε γενναία και αποφασιστική αντίσταση στα πανεπιστήμια. Αποτελεί το μοναδικό νόμο της εποχής του μνημονίου που δεν εφαρμόστηκε στα βασικά του σημεία.  Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών δυνάμεων, που κράδαιναν απειλητικά την «ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» (η οποία συντρίφτηκε λίγους μήνες αργότερα) και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων (βλέπε ΜΜΕ) που καιροφυλακτούν να λεηλατήσουν το μοναδικό δημόσιο αγαθό, την ανώτατη εκπαίδευση, που δεν έχει μετατραπεί πλήρως και οριστικά σε cash-cow (αγελάδα που παράγει χρήμα), η πανεπιστημιακή κοινότητα έχτισε ένα πρωτοφανές τείχος άμυνας, που συμπεριλάμβανε για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Το τείχος αυτό μέχρι τώρα αποδείχθηκε αποτελεσματικό.

Η νέα κυβέρνηση ξέρει πως ο χρόνος, της πριν η λαϊκή αγανάκτηση διογκωθεί ξανά, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Και είναι αποφασισμένη να δώσει συντριπτικά χτυπήματα σε κρίσιμους χώρους, όσο είναι καιρός. Γι αυτό και η παραδειγματική επίθεση στην απεργία της  Χαλυβουργίας.

Ο επόμενος στόχος είναι τα πανεπιστήμια.

Οι τροπολογίες που κατατέθηκαν σήμερα (30.07.12) μαρτυρούν ακριβώς αυτό. Τι δεν είναι: Δεν είναι «άτολμες, που δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του νόμου». Πολύ περισσότερο, δεν «άρχισε το ξήλωμα του νόμου», όπως σε μια παράσταση ρόλων «καλών- κακών», κακά σκηνοθετημένη, διατείνονται οι πρωτεργάτες του.

Ο Νόμος, μετά τις τροπολογίες του, διατηρεί στο ακέραιο την παντοκρατορία του Συμβουλίου Διοίκησης έναντι κάθε άλλου οργάνου και καταργεί τη συλλογική- δημοκρατική διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Η τεράστια αντίδραση για τη συμμετοχή στη διοίκηση των πανεπιστημίων προσώπων άσχετων με αυτό, προκάλεσε την «αναβάθμιση» των προσόντων των εξωτερικών μελών που τώρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον … πτυχίο ΑΕΙ! Καταργεί την αυτοτέλεια των ΑΕΙ. Εξαφανίζει τη φοιτητική συμμετοχή και το πανεπιστημιακό άσυλο. Μετατρέπει τα μέλη ΔΕΠ σε απλούς υπαλλήλους, με μόνο δικαίωμα την εκλογή των αφεντικών τους, από προεπιλεγμένη λίστα μάλιστα.

Οι τροπολογίες «επιλύουν» τα βασικά προβλήματα που εμφάνισε η εφαρμογή του νόμου εξαιτίας της μαζικής, πλειοψηφικής και αποφασιστικής αντίστασης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πρώτον, περνά την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στις πρυτανικές αρχές αποσκοπώντας είτε στη συνεργασία τους (μάλλον απίθανη- τα «ανταλλάγματα» μάλιστα που δίνονται είναι θλιβερά: θα πρέπει να εξευτελίσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, θα πρέπει να υποστούν όλες τις αντιδράσεις στην εφαρμογή του νόμου, ώστε να κρατήσουν μέχρι τέλους τη θητεία τους βασικά μόνο τον τίτλο τους, αφού η εξουσία θα έχει περάσει ήδη στα συσταθέντα Συμβούλια Διοίκησης), είτε στην επικοινωνιακή κατασκευή ενός κατάλληλου «αποδιοπομπαίου τράγου». Δεύτερον, φροντίζουν να υπάρξουν άμεσα τα νέα Συμβούλια Διοίκησης, πάσει θυσία. Δε φτάνει μόνο που κατοχυρώνεται η διάτρητη επιστολική ή ηλεκτρονική ψηφοφορία ως διαδικασία εκλογής, αλλά αν και αυτή αποτύχει, οι τροπολογίες που κατατέθηκαν φτάνουν  στο σημείο ορισμού των Συμβουλίων Διοίκησης από τα αρχαιότερους καθηγητές ή την επιλογή Πρύτανη με κλήρωση! Αποδεικνύεται έτσι ότι σωστά το κεντρικό διακύβευμα της προηγούμενης περιόδου ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, αφού αυτά αποτελούν το βασικό ιμάντα προώθησης μιας πολιτικής που ισοπεδώνει ότι απέμεινε από το δωρεάν, δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Σε τράπεζες και πιστωτές τα 30,4 από τα 31,3 δις της επόμενης δόσης-Λεωνίδας Βατικιώτης

 via aristeroblog 

Ως χρυσή ευκαιρία για να επιτευχθεί στην ελληνική οι­κονομία μια τομή βάθους, που θα ξεπερνάει τις συμβατικές υποχρεώσεις οι οποίες απορρέουν από τις αναγκαίες εξοικονομή­σεις, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την υπό εξέλιξη εξέταση της οι­κονομίας από την τρόικα.

Δημοσίως μπορεί τα δάκρυα να περισσεύουν και η κυβέρνη­ση Σαμαρά να εμφανίζεται ότι πιέζεται και με το πιστόλι στον κρόταφο αναγκάζεται να επιβά­λει τα νέα μέτρα λιτότητας, αλ­λά η πραγματικότητα είναι τελεί­ως διαφορετική, όπως εύγλωττα μαρτυρά η απόφαση της κυβέρ­νησης να υπερβεί τις προτάσεις του ΚΕΠΕ, το οποίο από κυβερ­νήσεως Παπαδήμου ακόμη ετοί­μασε μια συνεκτική πρόταση πε­ρικοπών με το βλέμμα στη δόση του Αυγούστου.

Η κυβέρνηση Σαμαρά όμως θέλει κάτι παραπάνω, κατ’ εφαρ­μογή της ρήσης «κάνουμε την κρί­ση ευκαιρία» που τόσο συχνά επι­καλείται όλα αυτά χρόνια ο νέος υπουργός Οικονομίας.

Το οικονομικό έγκλημα που συντελέστηκε την Παρασκευή το απόγευμα με επίκεντρο την Αγρο­τική Τράπεζα είναι πέρα για πέ­ρα ενδεικτικό για το τι σημαίνει στην πράξη «λιγότερο κράτος».

Η διάσπαση της Αγροτικής Τράπεζας σε κερδοφόρα και ζη­μιογόνα, με την πρώτη να περνάει στην προβληματική Τράπεζα Πει­ραιώς του Μιχάλη Σάλα, δίνοντας της το πολυπόθητο φιλί της ζωής κι η δεύτερη στους φορολογουμέ­νους, επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό και διευρύνοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα, δεί­χνει επίσης και τι σημαίνει στην πράξη η ρήση «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία»: Εκμετάλλευση του καθεστώτος έκτακτης ανά­γκης που δικαιολογείται από την επίκληση της κρίσης δημόσιου χρέους και του καθεστώτος χρε­οκοπίας και επιτήρησης για ένα πλιάτσικο επικών διαστάσεων επί της δημόσιας περιουσίας που θα σώσει τον ιδιωτικό τομέα από τη χρόνια και δομική κρίση.

Για να μπορεί ωστόσο ο κάθε Σάλας να έχει να λαβαίνει, δεν αρκεί η μέχρι σήμερα αφαίμαξη. Το τρίτο Μνημόνιο, βάπτισμα του πυρός για την τρόικα εσωτερικού, θα δημιουργήσει νέες κοινωνικές ομάδες εξαθλιωμένων.

Με τα μέχρι στιγμής δημοσιεύ­ματα, οι πηγές από τις οποίες θα καλυφθούν οι νέες μαύρες τρύπες περιλαμβάνουν; Επιβολή πλαφόν στις κύριες συντάξεις τα 2.100 ευρώ και τα 300 ευρώ για της επι­κουρικές, αύξηση του ορίου ηλι­κίας συνταξιοδότησης στα 65 έτη, καθιέρωση πολύ αυστηρών εισο­δηματικών κριτηρίων για τη χο­ρήγηση 89 κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων που στην πράξη θα σημάνει την κατάργη­ση τους (με εξαίρεση τα επιδόμα­τα ανεργίας και το ΕΚΑΣ), νέες μειώσεις μισθών στις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, κα­θιέρωση πλαφόν τα 1.500 ευρώ σε ετήσια βάση για τις ιατροφαρμακευτικές δαπάνες που θα κα­λύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία, επιβολή διδάκτρων σε όσους φοι­τητές υπερβαίνουν το χρόνο των κανονικών σπουδών και άλλα πολλά που κινούνται στον δρόμο τον οποίο άνοιξαν όλα τα προη­γούμενα μνημόνια.

Αυτό ωστόσο που με επιμέ­λεια κρύβουν κυβέρνηση και τρόικα είναι ότι η περιβόητη δό­ση των 31,3 δισ. ευρώ που θα έρ­θει από τα κοινοτικά ταμεία, χά­ρη της οποίας θα υποστούμε τις νέες αιματηρές θυσίες, σχεδόν όλη θα κατευθυνθεί στους πιστωτές ή τις τράπεζες. Συγκεκριμένα, από τα 32,3 δισ. ευρώ που αναμέ­νονται (31,3 από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στα­θερότητας και 1 δισ. από ιδιωτι­κοποιήσεις) τα 23,8 δισ. θα Βάνε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, 4,6 δισ. για την πληρω­μή τόκων και ομολόγων (εκ των οποίων 3,1 δισ. για την εξόφλη­ση ομολόγων που έχει στο χαρ­τοφυλάκιο της η Ευρωπαϊκή Κε­ντρική Τράπεζα), 2 δισ. για την αποπληρωμή έντοκων γραμμα­τίων του ελληνικού Δημοσίου κι από τα «ρέστα», 1,3 δισ. θα κα­τευθυνθούν για την πληρωμή λη­ξιπρόθεσμων οφειλών του Δημο­σίου στον ιδιωτικό τομέα και μό­νο 600 εκ. ευρώ θα καταλήξουν στον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι ΗΠΑ εξαπολύουν ψυχρό πόλεμο κατά της Κίνας

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Του José Luis Robaina García

από τη Granma International

μετάφραση: Εργατικός Αγώνας

Οι ΗΠΑ θα κινήσουν τα επόμενα χρόνια το 60% του ναυτικού τους στα περίχωρα της Κίνας, ως μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που αποσκοπεί στην προσπάθεια να επιβραδύνει τη ραγδαία της άνοδο και παράλληλα να επαναβεβαιώσει την περιφερειακή και παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, σε ένα είδος νέου ψυχρού πολέμου.

Οι κατευθυντήριες γραμμές του σχεδίου παρουσιάστηκαν από τον υπουργό Άμυνας Λεόν Πανέττα στη Σιγκαπούρη στην πρώτη υλοποίηση της απόφασης του προέδρου Ομπάμα που ανακοίνωσε τον περασμένο Ιανουάριο τον επαναπροσδιορισμό των στρατηγικών προτεραιοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών για το άμεσο μέλλον, οι οποίες στο εξής, όπως αναφέρεται, θα επικεντρωθούν στην περιοχή της Ασίας στον Ειρηνικό.

Όπως αποκάλυψε ο Πανέττα, στην περιοχή θα στείλουν έξι αεροπλανοφόρα, έναν απροσδιόριστο αριθμό πρόσθετων πυρηνικών υποβρυχίων, τα νέα στρατηγικά βομβαρδιστικά, ανθυποβρυχιακά και μέσα ηλεκτρονικού πολέμου και την πλειοψηφία των διαθέσιμων πλοίων επιφανείας.

Ως μέρος του σχεδίου θα συνεχίσουν την ενίσχυση των υφιστάμενων συμφωνιών συνεργασίας με την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, τις Φιλιππίνες, τη Σιγκαπούρη, την Αυστραλία και άλλες χώρες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των κοινών ασκήσεων και την περίπολο της τεράστιας περιοχής.

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει επίσης να εγγραφούν συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας πρόσφατα υπογραμμένες από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χωριστά με τη Νέα Ζηλανδία και τις διαπραγματεύσεις τις Ουάσινγκτον με τις Φιλιππίνες για την αποκατάσταση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων που υπήρχαν σ’ αυτή τη χώρα μέχρι πριν από μερικά χρόνια.

Σημαντικός κρίκος της αναπροσαρμογής είναι η αποστολή από τον Απρίλη του πρώτου σώματος πεζοναυτών στη βάση Ρόμπερσον, στο Ντάργουιν της Βόρειας Αυστραλίας που προορίζονται να μετατραπούν σε δυνάμεις ταχείας επέμβασης για επιχειρήσεις στον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό.

Είναι επίσης γνωστό, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία διαπραγματεύονται τη σύσταση κοινής ναυτικής βάσης στην ατόλη των Κόκος, σε 2000 μίλια από τη νότια ήπειρο, αλλά πολύ κοντά στα στενά της Μάλακα, μέσω των οποίων περνά το 80% του πετρελαίου που εισάγει η Κίνα από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική και των ινδονήσιων στενών Σούντα και Λομπόκ, των πιο γρήγορων διαδρομών που συνδέει την Νοτιοανατολική Ασίας με τον Ινδικό Ωκεανό.

Περί εσωτερικής υποτίμησης-Ζέζα Ζήκου

Eφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στην πιο ευέλικτη αγορά εργασίας του κόσμου, στις ΗΠΑ, ακόμη και στις πιο προβληματικές βιομηχανίες οι μισθοί των εργαζομένων δεν έχουν πέσει σχεδόν καθόλου από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση (σύμφωνα σε έκθεση της Κεντρικής Τράπεζας του Σαν Φρανσίσκο). Μπορεί μια κυβέρνηση να διαβρώσει τους πραγματικούς μισθούς με τον πληθωρισμό, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να τους περικόψει σε απόλυτες τιμές. Εχουν την τάση να μένουν «κολλημένοι», έλεγε ο Κέινς από τη δεκαετία του 1920. Ακόμη και οι εργοδότες αποφεύγουν να κόβουν τους ονομαστικούς μισθούς, επειδή «φοβούνται μήπως πυροδοτήσουν αντιδράσεις σε δύσκολους οικονομικά καιρούς» (όπως έγραφαν οι Κάνεμαν, Κνετς και Θάλερ το 1986 στην «Αμερικανική Οικονομική Επιθεώρηση»).

Στην Ευρώπη της κρίσης που ζούμε, γιατί λοιπόν όλοι έχουν βαλθεί να κάνουν ακριβώς το αντίθετο; Η απορία διατυπώνεται πλέον με ένταση μπροστά στην απαίτηση της ηγεσίας της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να επιβληθεί η «εσωτερική υποτίμηση» στην Ελλάδα και την Πορτογαλία (και έπεται η Ιταλία και η Ισπανία) προκειμένου να ανακτηθεί η κλονισθείσα ανταγωνιστικότητα. «Εσωτερική υποτίμηση» σημαίνει δρακόντειες περικοπές μισθών από χρόνο σε χρόνο. Ποιος θα μπορούσε να επιβάλει κάτι τόσο απάνθρωπο; «Ο Μουσολίνι», λένε οι Ιταλοί! «Μόνο αυτός είχε πετύχει περικοπή των μισθών κατά 20%, αφού όμως πρώτα έθεσε υπό φασιστικό έλεγχο τα συνδικάτα, προκειμένου να στηρίξει την πολιτική της ισχυρής λιρέτας τη δεκαετία του 1920». Ομως, ποια σύγχρονη Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβάλει τέτοιες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική καταστολή;

Γι’ αυτό, πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών που επιχειρείται σήμερα στη μισή Ευρώπη αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί πως δεν είναι εφαρμόσιμη. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ το 1935. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει βίαιες απεργίες των ναυτεργατών στη Γαλλία, φόνους από την αστυνομία και μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία επικίνδυνα κοντά στον εμφύλιο σπαραγμό.

Η εφιαλτική αυτή συνταγή ξεκίνησε να εφαρμόζεται πρώτα πρώτα στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ με το πρώτο Μνημόνιο και μάλιστα με την προωθημένη στρατηγική: ότι για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της, η Ελλάδα οφείλει να φθηνύνει και να φτωχύνει τόσο ώστε να φτάσει στα επίπεδα των γειτονικών της χωρών. Κοινώς, η Ελλάδα πρέπει να γίνει Βουλγαρία! Ομως, πρόκειται για συνταγή που θα μας «επαναφέρει στον ίσιο δρόμο», όπως μου ειπώθηκε. Eντάξει… Αλλά εγώ προτιμώ να παραμείνω αμαρτωλή.

Η υπόθεση της Aγροτικής και η νέα φάση εδραίωσης του παρασιτισμού-Θέμης Τζήμας

»Ακόμα και όταν πέσει αυτή η συγκυβέρνηση, ακόμα και αν κυβερνήσει μια συμμαχία αριστερών, σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και κομμάτων, ποια εργαλεία θα διαθέτει; Ο στόχος του κατεστημένου είναι μέσα από την εδραίωση του παρασιτισμού να έχει ακυρώσει εκ των προτέρων κάθε δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής. Γι’ αυτό πρέπει η αριστερά και οι εν γένει προοδευτικές δυνάμεις να καταστήσουν σαφές ότι οι συμφωνίες ξεπουλήματος θα ακυρωθούν. Ότι ο δημόσιος πλούτος και τα δημόσια αναπτυξιακά εργαλεία θα ανακτηθούν με κάθε κόστος. Αλλιώς δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής.»

 

 Πηγή www.tvxs.gr

Ξαφνικά λοιπόν, μια Παρασκευή απόγευμα μάθαμε ότι η Τράπεζα Πειραιώς θα αγοράσει τα «καλά»- «υγιή» στοιχεία της Αγροτικής Τράπεζας, ενώ για τα υπόλοιπα, τους σκελετούς στην ντουλάπα της δεύτερης θα φτιαχτεί μια κρατική «κακή τράπεζα», που θα τα φορτωθεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τράπεζα Πειραιώς προσπαθεί να τσιμπήσει μερικά κρατικά φιλέτα: στις αρχές της «μνημονιακής περιπέτειας» είχε προσπαθήσει να πάρει το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική, χωρίς επιτυχία.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι: οι τραπεζίτες μας πρώτα κερδοσκόπησαν εις βάρος του δημοσίου, δανειζόμενοι με εγγυήση τα ομολογά του από την ΕΚΤ με 1% και δανείζοντας κατόπιν τοελληνικό δημόσιο με τεραπλάσια και πενταπλάσια επιτόκια. Έπειτα κατάφεραν να μείνουν πλήρωςανέλεγκτοι για τη διαχείριση των τραπεζών τους και να πάρουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ως εγγυήσεις και ζεστό χρήμα από το ελληνικό δημόσιο, που επιβάρυνε το χρέος της χώρας. Πέτυχαν να επιβάλλουν έναν πρωθυπουργό του γούστου τους, ώστε να μην υποστούν τον παραμικρό, ουσιαστικό κρατικό έλεγχο μετά το PSI+, χάρη κυρίως στους Βενιζέλο, Παπανδρέου και Σαμαρά. Μας «έσωσαν από την ανευθυνότητα» της αριστεράς στις 17 Ιούνη και διασφάλισαν την «αντικειμενική» μας ενημέρωση από τα γνωστά ΜΜΕ.

 Ε, τώρα ήρθε η ώρα να μας «ευεργετήσουν».

Έτσι λοιπόν η Τράπεζα Πειραιώς αγοράζει τα “υγιή” στοιχεία της Αγροτικής. Πώς; Όχι φυσικά με δικά της λεφτά. Αυτό θα ήταν αναχρονιστικό. Με χρήματα που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο και που τα έδωσε στην Πειραιώς για την ανακεφαλαιοποίησή της. Σας ακούγεται περίεργο ή ύποπτο; Ελάτε τώρα…

Από τότε που κρίθηκε, το 2008, στις ΗΠΑ και κατόπιν παγκοσμίως ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, ο τραπεζικός τομέας, η αιχμή του δόρατος του παγκοσμίου παρασιτισμού, ο «πυροκροτητής» της παγκόσμιας κρίσης, εξαιρείται των κανόνων του «καπιταλιστικού παιχνιδιού» όπως το ξέραμε στη Δύση. Πάνε οι εποχές που κάποιος ιδιώτης μάζευε ή δανειζόταν κεφάλαια και αγόραζε κάτι, από άλλους ιδιώτες ή από το δημόσιο.

Costas Lapavitsas: «La eurozona enfrentará una ruptura» durante el próximo año

Buenos Aires:Εntrevista exclusiva con Télam

In Spanish

El economista griego Costas Lapavitsas, asesor del partido Syriza y profesor de la Universidad de Londres, dijo el 18 de julio ante un público argentino que él y sus colaboradores han estado considerando de cerca la reestructuración de Argentina de su deuda en el 2005, en la que los acreedores tuvieron que aceptar un recorte del 75%, como un “punto de referencia” clave para ellos, dadas las similitudes entre la crisis de la deuda argentina en el 2001 con las condiciones actuales de Grecia.

Lapavitsas habló en un seminario patrocinado por el Banco de la Nación, propiedad del estado, titulado “Crisis Internacional: su despliegue en Europa e impacto potencial en América Latina”, en la que también habló el economista italiano Genaro Zezza. Zezza dijo que Italia se tendría que salir del euro para poder evitar el incumplimiento.

Durante su visita a Argentina, Lapavitsas también se reunió con el ministro de Finanzas Hernan Lorenzino, quien conoce el programa de la EIR para generar un milagro económico en el sur de Europa (“Si hay vida después del Euro”) ya que en su visita a Washington recibió personalmente una copia de representantes de la EIR. Uno de los capítulos de ese informe se titula “Lo que puede aprender Europa de Argentina” en donde se incluyen las repetidas advertencias de la Presidente Cristina Fernández en contra de la demencia de querer imponer una austeridad brutal sobre Europa.

Lapavitsas le dijo a los asistentes que Grecia va a declararse en incumplimiento en los próximos 6 a 12 meses y va abandonar el euro, lo cual acabaría con esa moneda.

Documentó el desplome horrible de la economía griega, y dijo que lo que Europa necesita es un Plan Marshall. Comparó los canjes de deuda que le impusieron a Grecia en febrero pasado con los usureros “mega canjes” por $40 mil millones que le impusieron a Argentina a principios del 2001 el entonces ministro de Finanzas Domingo Cavallo y su secuaz el ex subsecretario del Tesoro y ejecutivo de Credit-Suisse, David Mulford.

Πηγή: http://elregio.com/?p=15516

In English

Syriza Advisor Tells Argentines: We Can Learn From You

Πηγή: http://larouchepac.com/node/23434, July 23, 2012

Greek economist Costas Lapavitsas, who is an advisor to the Syriza party and professor at the University of London, told an Argentine audience on July 18 that he and his collaborators had looked carefully at Argentina’s 2005 debt restructuring, in which creditors took a 75% haircut, as a key «reference point» for them, given the similarities between Argentina’s 2001 debt crisis and conditions in Greece today.

Lapavitsas was speaking at the seminar held at the state-owned Banco de la Nacion, entitled «International Crisis: It’s Deployment in Europe and Potential Impact in Latin America,» at which Italian economist Genaro Zezza also spoke. Zezza said that Italy would have to exit the euro to avoid default.

During his visit to Argentina, Lapavitsas also met with Finance Minister Hernan Lorenzino, who is acquainted with EIR’s program to bring about an economic miracle in Southern Europe—»There is Life After the Euro»—a copy of which he received personally from EIR in Washington. One chapter in that report is entitled «What Europe Can Learn From Argentina,» which includes President Cristina Fernandez’s repeated warnings against the insanity of imposing brutal austerity on Europe.

Lapavitsas told his audience that Greece would default in the next 6 to 12 months and leave the euro, which would finish off that currency. Documenting the horrific collapse of the Greek economy, he said that what Europe needs now is a Marshall Plan. He compared the debt swap imposed on Greece last February to the usurious $40 bn. «mega-swap» imposed on Argentina in early 2001 by then Finance Minister Domingo Cavallo and his henchman, former Deputy Treasury Secretary and Credit-Suisse executive David Mulford. That outrageous package only benefitted financial predators, while accelerating Argentina’s collapse.

The «debacle» the IMF created in Argentina in 2001 is like the Greek crisis today, Lapavitsas said, reporting that in 2010, Greece’s rulers warned that swallowing the IMF bailout and its conditionalities were necessary so as not to fall into a situation «like Argentina (in 2001).» But, he added, «we said just the opposite. If we accept this, we will become like Argentina (of 2001).» The Greek case, he underscored, is more like Cavallo’s 2001 mega-swap than President Nestor Kirchner’s 2005 debt restructuring, as it hasn’t resolved Greece’s debt crisis at all. «There is life after the IMF,» Kirchner was fond of repeating.

Η απεργία των χαλυβουργών τελείωσε. Ζήτω η απεργία!

Η ΑΤΕ πεσκέσι στην Τράπεζα Πειραιώς: Όλοι στην απεργία της Δευτέρας 30 Ιουλίου

 

Όλοι στην απεργία της Δευτέρας 30 Ιουλίου

Την προκήρυξη 24ωρης προειδοποιητικής απεργιακής κινητοποίησης στις τράπεζες, για την Δευτέρα 30 Ιουλίου, αποφάσισε η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΟΤΟΕ), στη σημερινή έκτακτη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας.

Η ΟΤΟΕ απαιτεί :

Την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και της ανάπτυξης.
Τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών, με την ανακούφιση των ελληνικών νοικοκυριών.
Τη δημιουργία προϋποθέσεων προστασίας και ενίσχυσης της απασχόλησης στη χώρα.
Την υπεράσπιση των συντάξεων, των μισθών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η ΟΤΟΕ , επίσης , ζητά:

«Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει για όλες τις τράπεζες, χωρίς διαχωρισμούς και εξαιρέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικού ενδιαφέροντος τραπεζών Αγροτικής και Ταχ. Ταμιευτηρίου, οι οποίες ιστορικά στηρίζουν την αγροτική οικονομία και τη λαϊκή αποταμίευση, με στόχο το τραπεζικό σύστημα, στο σύνολό του, να στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη, τις κοινωνικές ανάγκες και την απασχόληση.

Η δημιουργία Δημόσιου Πυλώνα Τραπεζών είναι επιτακτική και άμεση ανάγκη, προκειμένου να διασφαλίζεται η εξισορροπητική παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία του συστήματος και η αποφυγή αθέμιτων πρακτικών σε βάρος της οικονομίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας και των κοινωνικών αναγκών.

Η διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις τράπεζες με ειδική ρήτρα για την απασχόληση, είναι όρος που δεν αφορά μόνο στο κοινωνικό αγαθό της εργασίας, αλλά και στην εύρυθμη και δυναμική λειτουργία του συστήματος στις νέες συνθήκες, που απαιτούν ουσιαστική παραγωγική και ψυχική συμμετοχή όλων των εργαζομένων στις τράπεζες, στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας της χώρας.

Η ΓΣΕΕ πρέπει να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες κινητοποίησης όλων των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, προκειμένου τώρα, που διαμορφώνεται το νέο status στις τράπεζες, να μην επικρατήσουν οι ψυχρές λογικές των οικονομικών συμφερόντων της τρόικας και όσων εκ των τραπεζιτών αναζητούν ευκαιρίες, στο μέσο της οικονομικής κρίσης, αποκόμισης υπερκερδών».

Η κυβέρνηση έδωσε πεσκέσι στην Τράπεζα Πειραιώς, την ΑΤΕ.

Πηγή: http://protovouliapeiraios.blogpot.gr/

 Οι διαβεβαιώσεις περί διασφάλισης των θέσεων εργασίας, που δίνουν, πρέπει να μας ανησυχούν ακόμα περισσότερο, με δεδομένο ότι η άδεια λειτουργίας της ΑΤΕ ανακαλείται.Οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ έχουν ήδη «κούρεμα» στους μισθούς τους μέχρι 30%. Στην Πειραιώς, έχει γίνει παράνομη περικοπή των μισθών σε ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων από 1 Γενάρη 2012, ενώ η διοίκηση έχει στο συρτάρι τα σχέδια της για την εκ περιτροπής εργασία και την μερική απασχόληση για το υπόλοιπο προσωπικό.

Το μονοπαραταξιακό προεδρείο του Συλλόγου μας ετοιμάζεται για επιχειρησιακή σύμβαση…

Καμία εμπιστοσύνη, καμία επανάπαυση για τους εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση, η Τράπεζα Ελλάδας και η διοίκηση της τράπεζας τώρα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.

Τα μοναδικά θύματα θα είναι οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ και της ΠΕΙΡΑΙΩΣ.

Καλούμε τους συναδέλφους μας της Τράπεζας Πειραιώς, να δώσουν το αγωνιστικό παρόν τους, με κοινές επιτροπές περιφρούρησης με τους συναδέλφους της ΑΤΕ, στην απεργία των τραπεζών τη Δευτέρα 30 Ιούλη.

Για να ακυρωθούν τα σχέδια της κυβέρνησης και οι συνέπειες από αυτά!

Το σκάνδαλο του αιώνα:Χαρίζουν την»Καλή» ΑΤΕ στην Τρ. Πειραιώς!

Πηγή: ΙΣΚΡΑ

Άθλιο Ιουλιανό Πραξικόπημα Συγκυβέρνησης-Τράπεζας της Ελλάδας!

ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΤΑΙ Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΓΗ ΚΑΙ Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ!

Η κυβέρνηση-οπερέτα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αποφάσισε Παρασκευή το βράδυ του «φονιά» να ιδιωτικοποιηθεί και μάλιστα, με θεοσκότεινες διαδικασίες και με όργανα τους εγκάθετους της Τράπεζας Ελλάδας και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, να ανακοινώσει το διαχωρισμό της ιστορικής Αγροτικής Τράπεζας σε «καλή» και «κακή» και να χαρίσει κυριολεκτικά την πρώτη, ως μέγα-φιλέτο, στα γνωστά συμφέροντα που κυριαρχούν στην Τράπεζα Πειραιώς. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα πελώριο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σκάνδαλο του αιώνα, το οποίο συντελέσθηκε στο σκοτάδι και στο παρασκήνιο. Στην πραγματικότητα οι σκοτεινές αυτές διαδικασίες εκχώρησης της δημόσιας Αγροτικής Τράπεζας θα έπρεπε να καταγραφούν ως σύγχρονο Ιουλιανό οικονομικό-πολιτικό πραξικόπημα.

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ!

Οι συνοπτικές ανακοινώσεις της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ),της Τράπεζας Πειραιώς και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) που έκαναν γνωστές τις εξελίξεις για την, έτσι και αλλιώς, απαράδεκτη ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, δεν αναφέρουν τίποτα για τα κριτήρια και τις διαδικασίες που έγινε ο διαχωρισμός σε «υγιές» και «μη-υγιές» κομμάτι της ΑΤΕ και ακόμα χειρότερα οι σχετικές ανακοινώσεις δεν λένε απολύτως τίποτα για το πώς και με ποιές διαδικασίες έγινε η επιλογή της Τράπεζας Πειραιώς ούτε από ποιούς και με ποιά κριτήρια έγινε η επιλογή.

Πρόγραμμα 24 ημερών- Γιάννης Βαρουφάκης

Πηγή: protagon.gr

 Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα πάρει την πιο σημαντική – ίσως την τελευταία σημαντική – απόφασή της. Είναι η μέρα που λήγει ένα ομόλογο από εκείνα που δεν «κουρεύτηκαν» επειδή τα είχε αγοράσει η ΕΚΤ (η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί ότι τα δικά της ομόλογα, αντίθετα με των μικρο-ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, είναι κάτι σαν ιερές αγελάδες). Για να το αποπληρώσει, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί από κάπου 3,2 δις ώστε να αποπληρώσει στο 100% την ΕΚΤ η οποία, σημειωτέον, τα είχε αγοράσει πέρσι προς 2,3 δις – άρα, η ΕΚΤ έχει λαμβάνειν κι ένα ουκ ευκαταφρόνητον κέρδος της τάξης των 900 εκατομμυρίων (*).

Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει με την αξιολόγησή της τον Σεπτέμβρη – δηλαδή μετά την 20ή Αυγούστου.

Χρειάζονται τρεις μήνες για να αποφανθούν ότι το «πρόγραμμα» έχει βουλιάξει;
Ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ανέλθουν στο 5% των (ανοήτως) υπεσχημένων;
Ότι η «ανάπτυξη» θα κείται στον πυθμένα, όπου και θα παραμείνει τα επόμενα χρόνια τινάζοντας στον αέρα το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών των δανείων μας προς την τρόικα αρχικά και (μετά το 2020) στους τραπεζίτες του κ. Νταλάρα;
Ότι η τραπεζική πίστη έχει εγκαταλείψει και τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, εγγυούμενη έτσι την πλήρη κατάρρευση της αγοράς εργασίας, των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών ταμείων; Υπάρχει κάποιος στο ΔΝΤ ή στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ που να χρειαζόταν πάνω από 2 ώρες για να γράψει το πολυπόθητο κείμενο αξιολόγησης;
Ή μήπως ο κ. Τόμσεν καίγεται να πάει διακοπές και αποφάσισε «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο», μαζί με τους χειμερινούς κινηματογράφους;

Όχι βέβαια. Η έκθεση της τρόικας είναι έτοιμη. Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφασίσει ότι, στην βάση των τεχνοοικονομικών δεδομένων, το Μνημόνιο 2 «μας τελείωσε». Πως καμία επιμήκυνση δεν το σώζει. Απλά, μένει να ληφθεί η πολιτική απόφαση. Αντίστοιχα, η ΕΚΤ γνωρίζει άψογα ακριβώς τα ίδια και κατανοεί ότι, κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αθετίσει τις υποχρεώσεις απέναντί της. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης: περιμένουν ότι μεγάλο μέρος των διμερών δανείων που παρείχαν στην Ελλάδα θα «κουρευτεί». Οπότε, το θέμα του «τι θα κάνουν με την Ελλάδα» δεν είναι τεχνο-οικονομικό και δεν βασίζεται ούτε στις όποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις κάνει η κυβέρνηση (έως το Σεπτέμβριο) ούτε και στις εκτιμήσεις του κ. Τόμσεν και της τρόικα. Από τι εξαρτάται; Εξαρτάται απλά από το εάν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία συναποφασίσουν είτε να μας εκπαραθυρώσουν από το ευρώ, είτε να επιτρέψουν το κούρεμα του χρέους μας (κάτι που, όπως θα θυμάστε, είναι γνωστό με τον ευφημισμό «αναδιάρθρωση χρέους»).

Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση: Αν κρίνουν ότι μπορούν να μας εκπαραθυρώσουν διασώζοντας την Ισπανία και την Ιταλία, θα το κάνουν εκείνη την στιγμή! Ο λόγος είναι απλός: Το EFSF διαθέτει, μετά τα χρήματα που υποσχέθηκε στις ισπανικές τράπεζες, άλλα 80 με 90 δις. Όσο για το ESM, τον μόνιμο μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το EFSF, έχει κολλήσει η ίδρυσή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Στο μεταξύ, το δημόσιο της Ισπανίας και το δημόσιο της Ιταλίας έχουν άμεση ανάγκη για 800 δις εντός του 2013. Είναι προφανές ότι αν η κυρία Μέρκελ πάει στην Ομοσπονδιακή Βουλή της και ζητήσει τέτοια ποσά για ενίσχυση του EFSF, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει – παρά μόνον αν στηριχθεί τόσο πολύ στην αντιπολίτευση του SPD που απωλέσει την κομματική της βάση. Πολύ απλά, δεν θα το πράξει, ιδίως ένα χρόνο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές. Από την άλλη, αν δεν το πράξει, θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να τυπώνει μάρκα, καθώς η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας εντός της ευρωζώνης είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Η ελονοσία του «αθλητισμού» τους

 Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Η χυδαία ανάρτηση στο twitter που μιλά για τις γαστρονομικές προτιμήσεις των κουνουπιών του Δυτικού Νείλου κυκλοφορεί και αναπαράγεται από δυο κατηγορίες «κοινωνικά δικτυωμένων»: τους ρατσιστές που νομίζουν πως με «πλακίτσες» θα περάσουν πιο εύκολα το φυλετικό μίσος τους και –το επικινδυνότερο- από χαζοχαρούμενους αφελείς που αναπαράγουν ανοησίες για να είναι «στη μόδα». Μας είναι αδιάφορο σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκει η Βούλα Παπαχρήστου (αν και τα γεγονότα δείχνουν ότι ανήκει και στις δυο).

Σε κάθε περίπτωση, η αναπαραγωγή χυδαίων και ρατσιστικών «αστεϊσμών» μπορεί να είναι μια φορά κατακριτέα για το μέσο σέρφερ αλλά είναι εκατό φορές κατακριτέα για πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τη νεολαία όπως είναι οι καλλιτέχνες και οι αθλητές. Από αυτή την άποψη, η ελληνίδα αθλήτρια του τριπλούν έκανε ένα τεράστιο «φάουλ» αναπαράγοντας τέτοια «τιτιβίσματα». Έπρεπε όμως η τιμωρία της να είναι ο αποκλεισμός της από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου; Για να αποφύγουμε τις περιττές πολυλογίες, θα απαντήσουμε απερίφραστα: «ΝΑΙ!». Γιατί φαίνεται πως η εν λόγω νεαρή, όσο κι αν γυμνάζει το κορμί της, δεν έχει καμιά γνώση του αθλητικού ιδεώδους που είναι ο σεβασμός στον αντίπαλο, πρώτιστα η χαρά της συμμετοχής στον αγώνα και δευτερευόντως η νίκη και η αγωγή σώματος και πνεύματος μέσα από την άμιλλα. Κανένα από τα παραπάνω δεν φαίνεται να διαισθάνεται η Β. Παπαχρήστου την ώρα που αγωνιά για τη δίαιτα των κουνουπιών. Η χυδαία φράση της δείχνει ανυπαρξία σεβασμού σε μια μερίδα ανθρώπων συγκεκριμένης καταγωγής και χρώματος. Έτσι, από μόνη της αποβάλλεται από αυτό που αποκαλείται αθλητικό ιδεώδες. Όμως, η Β. Παπαχρήστου δεν αποβλήθηκε από το αθλητικό ιδεώδες –όπως θα της άξιζε- αλλά από αυτό που λέγεται «αθλητική οικογένεια». Σημειώστε αυτή την καθόλου αμελητέα διαφορά.

Ο εκπρόσωπος της ελληνικής «αθλητικής οικογένειας» Ισίδωρος Κούβελος έσπευσε να ρίξει την πρώτη πέτρα του αναθέματος αποβάλλοντας την αθλήτρια από του αγώνες του Λονδίνου. Αλλά όχι για να προασπίσει τα αθλητικά ιδεώδη όπως φαίνεται από το σκεπτικό της απόφασης του. Ο κύριος αθλητικός επίτροπος χαρακτηρίζει το βόρβορο «αστείο» και σπεύδει να μας πληροφορήσει ότι «τα αστεία δεν χρειάζεται να τα δημοσιοποιείς και να τα διαβάζουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπορείς να λες τα αστεία στην παρέα σου και όχι στο διαδίκτυο, το οποίο ισοδυναμεί με δημόσια δήλωση. Με μία τέτοια κίνηση προσβάλλεις έναν συναθλητή σου, έναν συνάνθρωπό σου». Με άλλα λόγια, κατά τη «λογική» Κούβελου, δεν πειράζει αν οι αθλητές είναι ρατσιστές, παιδεραστές ή έκφυλοι αρκεί να μην το δημοσιοποιούν. Αν το πράγμα μένει σε «στενό κύκλο» συγχωρείται. Αναγνωρίζετε πουθενά στη νοοτροπία Κούβελου το περιβόητο «αθλητικό ιδεώδες»; Όχι βέβαια. Δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό να τιμωρείται η αθλήτρια (που μπορεί να επικαλεστεί ως άλλοθι το «αυθόρμητο της ηλικίας») και να μένει στη θέση του ο συγκεκριμένος κύριος και οι όμοιοι του; Γιατί ποιος ευθύνεται που τα νεαρά παιδιά δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό αλλά με τον πρωταθλητισμό αν όχι τα μέλη των «Ολυμπιακών επιτροπών» και οι αθλητικοί κήνσορες; Ας μη μας πουν ότι κάθε ένα παιδί πηγαίνει να διαγωνιστεί με στόχο ένα κλαδί ελιάς και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη; Για τις υλικές απολαβές της νίκης και τους σπόνσορες που θα εξαργυρώσουν το μετάλλιο του με διαφημιστικά συμβόλαια αγωνίζεται. Τα υπόλοιπα περί «μεγαλείου», «φιλότιμου» και «ελληνικής ψυχής» είναι αερολογίες για να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία των καναλιών με ζωντανές συνδέσεις. Ένοχη, λοιπόν, η Παπαχρήστου, μα πολύ πιο ένοχοι οι έμποροι του (πρωτ)αθλητισμού που της δημιούργησαν ένα τέτοιο περιβάλλον όπου «ο νικητής τα παίρνει όλα». Κι αυτό ισχύει όχι μόνο για τους εγχώριους προαγωγούς του αθλητισμού αλλά και για τους «αθάνατους» που ζουν κυριολεκτικά από την αθλητική «μπίζνα».

ΙΝΣ: Ιδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη

 Η καινούργια έκδοση του Ινστιτούτου με τίτλο
Το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης
μπορεί να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα για τις διακοπές σας. Την επιμελήθηκε ο ομότιμος καθηγητής του Α.Π.Θ. Εμμ. Κριαράς, ενώ το βιβλίο περιέχει εκτενές επίμετρο του καθηγητή Γιώργου Κεχαγιόγλου.

Το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης είναι ένας από τους ωραιότερους και δημωδέστερους ιστορικούς «θρήνους» για την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Μέσα σε 118 στίχους περιγράφει ρεαλιστικά όχι μόνον τις πολεμικές σκηνές της πολιορκίας αλλά και τα δεινά των υπόδουλων χριστιανών αμέσως μετά την Άλωση, και ανασυνθέτει, με λυρικό και τραγικό τρόπο, την προσωπικότητα του τελευταίου αυτοκράτορα της Ρωμανίας Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Πίσω από τον ανώνυμο δημιουργό του βρίσκεται ίσως ένας ποιητής λόγιος, καλά ενημερωμένος ιστορικά, αλλά και γνώστης της λαϊκής ποίησης, αφού διασώζει αρκετές από τις αρετές του δημοτικού τραγουδιού.

Με αυτή τη νεότερη, συμπληρωμένη έκδοση, ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς επιστρέφει στον οικείο χώρο ενός ποιήματος που για πρώτη φορά βρέθηκε στο επίκεντρο των μελετών του πριν από πέντε δεκαετίες, αυτή τη φορά με αναλυτικότερα στοιχεία για τη γλώσσα και την τοπική του προέλευση. Στο Επίμετρο ο καθηγητής Γ. Κεχαγιόγλου δίνει επιπλέον πληροφορίες για την πλούσια και πολύμορφη γραμματεία με θέμα την Άλωση, συνοψίζει τις νεότερες φιλολογικές και κριτικές αποτιμήσεις του ποιήματος και συζητά τον ιδεολογικό προσδιορισμό του. Τα Συνοδευτικά έμμετρα κείμενα, στο τέλος του Επιμέτρου, περιλαμβάνουν μια επιλογή από ομόθεμα δημώδη ποιήματα/θρήνους (μέσα 15ου–αρχές 16ου αι.), δημοτικά τραγούδια αλλά και νεότερα ποιήματα.

Το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης είναι το 4ο βιβλίο της σειράς «Παλιότερα κείμενα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» την οποία επιμελούνται οι καθηγητές Γ. Κεχαγιόγλου και A. van Gemert.

Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν επίσης:
Η κακοπαντρεμένη (επιμ. A. van Gemert)
Ο Κάτης και ο μποντικός (επιμ. C. Luciani)
Πτωχολέων (επιμ. Γ. Κεχαγιόγλου)
καθώς και το εισαγωγικό βιβλίο
Από τον ύστερο Μεσαίωνα ώς τον 18ο αιώνα. Εισαγωγή στα παλιότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Γ. Κεχαγιόγλου)

Αντιλαϊκό σφαγείο

Λεηλατούν στοιχειώδη δικαιώματα και παροχές.Σφαγείο σε προνοιακά επιδόματα, Υγεία, φάρμακο, μισθούς, συντάξεις

 Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Νέα μέτρα, «ακόμη και εκτός του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής, όσο γίνεται νωρίτερα», είναι το αντιλαϊκό σινιάλο που εκπέμπει από χτες η συγκυβέρνηση (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ). Με αυτό προσήλθαν στη χτεσινή επίσημη έναρξη του «διαλόγου» που έχουν στήσει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Πίσω από τους τακτικισμούς της τελευταίας στιγμής, όπως με τα δήθεν «ισοδύναμα» μέτρα, δρομολογούν την επίσπευση της αντιλαϊκής κλιμάκωσης, προκειμένου να «μπαλώσουν» τις αστοχίες που εμφανίζουν στο φετινό κρατικό προϋπολογισμό.

Την ίδια ώρα, το ΔΝΤ προανήγγειλε ότι η βασική διαπραγμάτευση της τρόικας με την ελληνική κυβέρνηση για το πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής θα διεξαχθεί το Σεπτέμβρη. Σημειώνει ακόμα με νόημα ότι ενδεχόμενες αποκλίσεις στην εφαρμογή του ελληνικού μνημονίου θα απαιτήσουν νέα χρηματοδότηση.

Επί της ουσίας, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα προαναγγέλλουν πογκρόμ ενάντια σε ό,τι έχει μείνει όρθιο και νέα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά προγράμματα, με τα επόμενα δάνεια και μνημόνια για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας και των δανειστών. Οπως δήλωσε χτες το απόγευμα από την Ουάσιγκτον ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Ντέιβιντ Χόλεϊ, κατά την τρέχουσα επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα, δεν θα υπάρξει αναλυτική συζήτηση, καθώς η κύρια διαπραγμάτευση αναμένεται στις αρχές Σεπτέμβρη.

Για τον εάν θα υπάρξει εμπλοκή του επισήμου τομέα (ΕΚΤ, κράτη μέλη της ΕΕ) στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, είπε πως δεν έχει κάποιο σχόλιο, ενώ πρόσθεσε χωρίς περιστροφές ότι η αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους αποτελεί πάντα μέρος της συζήτησης που κάνει το ΔΝΤ. «Ενδεχόμενες αποκλίσεις στην εφαρμογή του ελληνικού μνημονίου θα απαιτήσουν νέα χρηματοδότηση» κατέληξε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, αποφεύγοντας να επιβεβαιώσει επίσημες συζητήσεις για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Μετά τη χτεσινή συνάντηση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και του οικονομικού επιτελείου με τα κλιμάκια της τρόικας, οι κυβερνητικές πηγές δήλωναν πως «συζητήθηκαν τα μέτρα για το 2012, τα 11,5 δισ. ευρώ (2013-2014), η πορεία των διαρθρωτικών αλλαγών, οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα, ο τρόπος κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών».

Για λόγους εντυπωσιοθηρίας, ισχυρίζονταν ότι η κατάθεση των «εξειδικευμένων προτάσεων»στην τρόικα θα γινόταν μετά τη συζήτηση από τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης, ότι «κανένα θέμα δεν έκλεισε» και ότι ακόμη υπάρχει «καλή διάθεση και από τις δυο πλευρές για τις βέλτιστες λύσεις». Στο τραπέζι έβαλαν και την «επιμήκυνση» του αντιλαϊκού προγράμματος, εξέλιξη που συνεπάγεται επιπλέον αντιλαϊκά μέτρα και νέα δάνεια από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Αντιλαϊκό σφαγείο

Συγκυβέρνηση, πλουτοκρατία και τρόικα κλιμακώνουν με παραπέρα οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, στις «δαπάνες» του κρατικού προϋπολογισμού που αφορούν στα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα, στην Υγεία (νοσήλια, φάρμακα), Παιδεία κ.α., με μαζικά λουκέτα, σαρωτικές αναδιαρθρώσεις μαζί και απολύσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Για τα 11,5 δισ. ευρώ του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου» προχωρούν με τα παρακάτω νέα μέτρα:

• Επιβολή ανώτατου ορίου στο σύνολο των συντάξιμων αποδοχών. Το πλαφόν (κύρια και επικουρική σύνταξη αθροιστικά) διαμορφώνεται στα 2.000 ευρώ ή και ακόμη χαμηλότερα.
• Κλιμακωτές περικοπές στις κύριες συντάξεις για ποσά πάνω από τα 1.000 ευρώ, συγκεκριμένα:

Αν απεργούσαν και οι χαλυβουργοί στο Βόλο;

Πως θα αντιδρούσε ο Μάνεσης αν έβλεπε κλειστές τις πύλες και των δυο εργοστασίων του;

Θα ήταν η στάση του τόσο προκλητικά ανένδοτη;

Θα κρατούσε κλειστά τα αυτιά του στις εκκλήσεις των εργατών για να βρεθεί λύση;

Θα απειλούσε εκ του ασφαλούς τους εργάτες με «λουκέτα»;

Θα μπορούσε να βασίζεται στη βοήθεια των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους αν δεν άνοιγε η κερκόπορτα (απεργοσπάστες) στο απεργιακό τείχος;

Θα μπορούσε με απλά, λόγια της πιάτσας, να το παίζει σήμερα τζάμπα μάγκας;

Ποιο θα ήταν σήμερα το αποτέλεσμα του τιτάνιου αγώνα των χαλυβουργών αν εργάτες σε Ασπρόπυργο και Βόλο γίνονταν μια γροθιά ενάντια στον εκμεταλλευτή του ιδρώτα τους;

Ποια θα ήταν άραγε η κατάσταση σήμερα, αν όλοι οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι εργάτες, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι αυτού του μικρού κομματιού γης, καταλάβαιναν πόσο βάρος μπορούν να σηκώσουν τα μπράτσα τους;

Ο ταξικός αγώνας φέρνει νίκες .

Πηγή:http://e-oikodomos.blogspot.gr

 Ένα κλίμα απαισιοδοξίας και ήττας για τους εργαζόμενους και τις διεκδικήσεις τους, καλλιεργούν τα ΜΜΕ μέσα από τα ψέματα και τις χυδαίες συκοφαντίες που εξαπολύουν για να χτυπήσουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου. Από τα δελτία «ειδήσεων», τις «ενημερωτικές» και άλλες εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, από τις πένες «έγκριτων» δημοσιογράφων σε εφημερίδες και διαδίκτυο, οι πλουτοκράτες στέλνουν σαφές μήνυμα στον εργάτη:
 να «κάτσεις στ’ αυγά σου γιατί  οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν σηκώνουν διεκδικήσεις». Τον  φορτώνουν με ενοχές επειδή ακόμα έχει ένα μεροκάματο -«έστω» πενιχρό- ενώ η ανεργία θερίζει. Τον απειλούν πως θα τον πετάξουν στο δρόμο και θα πεινάσει η οικογένειά του, αν αρχίσει να κάνει «πονηρές» σκέψεις για δικαιώματα και «δήθεν» κατακτήσεις…

 Σ’ αυτήν την προσπάθεια έχουν στο πλευρό τους, πιστές ορντινάντζες, εργαζόμενους με εύκαμπτους σπονδύλους ή απεργοσπάστες, που όχι μόνο δεν συμμετέχουν στους αγώνες των συναδέλφων τους (που στο κάτω κάτω αφορούν και τους ίδιους), αλλά τους αποστρέφονται με μένος, σαν να μην είναι πια συνάδελφοι, σαν να έπαψαν να είναι ταξικά αδέλφια τους. Όμως θα σπεύσουν να ωφεληθούν, απ’ τους πρώτους, αν ο αγώνας των συναδέλφων τους φέρει νικηφόρα αποτελέσματα…

 Και όμως, οι διεκδικήσεις των εργατών σήμερα, μέσα σε όλο αυτό το καλλιεργημένο κλίμα της απογοήτευσης και της μιζέριας, του φόβου και της χαμένης αξιοπρέπειας του εργάτη, μπορεί να γίνουν νικηφόρες! Όχι, δεν πρόκειται για σύνθημα που προσπαθεί να ανυψώσει το πεσμένο ηθικό αυτών που έχασαν την πίστη τους στη δύναμη και την αποτελεσματικότητα του αγώνα.  Αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα μιας σειράς απεργιακών κινητοποιήσεων σε εργοστάσια και επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοι κράτησαν τα κεκτημένα τους ή κατάφεραν να τα επαναφέρουν μετά την αφαίρεσή τους από την εργοδοσία.

 Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο ανακύκλωσης της Βιομηχανικής Περιοχής Ηρακλείου. Όταν η εργοδοσία τους ανακοίνωσε πως προτίθεται να τους κόψει κατά 22% τα μεροκάματα, αυτοί αντέδρασαν, πίστεψαν στη δύναμή τους, ξεκίνησαν απεργία και, μετά από 118 μέρες στο πεζοδρόμιο, τα κατάφεραν να μην ισχύσει ποτέ η μείωση! Επέστρεψαν στη βάρδιά τους νικητές. Προϋποθέσεις της νίκης υπήρξαν η καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία, η πίστη στην αποτελεσματικότητα του αγώνα τους και η ταξική αλληλεγγύη που εκφράστηκε με πολλούς τρόπους από τους άλλους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία.

 

Στον τοίχο

Χιλή:Πωλείται ζωή

 

Πωλούνται δικαιώματα νερού, ισόβια στον ποταμό Τολτέν  

Τοποθεσία: 1 χιλιόμετρο από την Βιγιαρίκα, Χιλή  

Ποσότητα: 3.000 λίτρα το δευτερόλεπτο

Τύπος: Για κατανάλωση

Τιμή: 634.000 Ευρώ

Δημοσιευμένη διαφήμιση σε ΜΜΕ της Χιλής

 

Ο πρώην πρόεδρος των ιθαγενών της Ατακάμα με μερικές απλές λέξεις προβλέπει το δυσοίωνο μέλλον:

«Το νερό και η γη πάνε μαζί. Το ένα είναι το θηλυκό και το άλλο το αρσενικό. Το νερό δεν είναι δικό μου, εγώ είμαι μέρος του. Ούτε η γη είναι δική μου, εγώ είμαι μέρος της. Ο άνθρωπος είναι περαστικός. Και παρ’ όλα αυτά θέλει να παίξει με τη γη. Αλλά ποτέ δεν το έχει πετύχει. Γιατί μετά η γη θα τους στείλει το λογαριασμό. Και η γη δεν ζητάει λεφτά, πληρώνεται με αίμα».

 

Πηγή:exandasdocumentaries.com

via www.diakyvernisi.blogspot.gr

Όλα τα νερά της Χιλής εκτός από τη θάλασσα, έχουν «κοπεί» σε μερίδια που ονομάζονται «δικαιώματα νερού». Τα «δικαιώματα νερού» είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ισόβιοι, ξέχωροι από τη γη και έχουν εμπορική αξία, όπως ακριβώς ένα σπίτι, ή ένα κτήμα. Μπορείς να το νοικιάσεις, να το χρησιμοποιήσεις,  ή να το κρατήσεις χωρίς να το κάνεις τίποτα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, για να το πουλήσεις ακριβά.

Στη χώρα, που θεωρείται πρωτοπόρος στις εφαρμογές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων, όλα τα νερά πωλούνται. Ποτάμια, λίμνες και υπόγεια ύδατα καταλήγουν σε ιδιώτες, σε επιχειρήσεις και κερδοσκόπους που θεωρούν το νερό επένδυση με σκοπό το κέρδος. Στη Χιλή το νερό δεν θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά εμπορεύσιμο προϊόν. Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει, πως αν είσαι αγρότης δεν μπορείς να ποτίσεις το χωράφι σου ακόμα και αν αυτό βρίσκεται στις όχθες του ποταμού διότι το ποτάμι μπορεί να ανήκει σε άλλους. Αντιστοίχως, δεν μπορείς να πάρεις νερό αν δεν έχεις «δικαίωμα» και συλλαμβάνεσαι αν πιαστείς επ’ αυτοφώρω.

Όλα ξεκίνησαν το 1981, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ όταν δημιουργήθηκε ο Κώδικας του Νερού (Código de Aguas), ένα πακέτο νόμων οι οποίοι θεμελιώνουν ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά ιδιωτικό προϊόν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα παρατηρείται στη βόρεια Χιλή, στην έρημο της Ατακάμα, που θεωρείται η πιο ξηρή περιοχή του πλανήτη. Τα εδάφη, στα οποία κατοικούν από την αρχαιότητα οι ιθαγενείς ινδιάνικοι πληθυσμοί Αυμάρα και Λινκάν Αντάι, είναι πλούσια σε ορυκτά και μέταλλα. 

Παγκόσμιος Αρμαγεδδών το ευρώ-Λεωνίδας Βατικιώτης

Τα χτυπήματα κάτω από την …ευρωζώνη και τα γερμανικά σχέδια “διάσωσης”

Πηγή: leonidasvatikiotis (Nexus, Ιούλιος 2012)

Σε επίκεντρο επικίνδυνων και απρόβλεπτων σεισμικών αναταράξεων που απειλούν όλο τον κόσμο έχει μετατρέψει την ευρωζώνη ο οικονομικός φονταμενταλισμός που εμμονικά κι αψηφώντας έξωθεν κι έσωθεν υποδείξεις εφαρμόζει η Γερμανία η οποία κρατάει στα χέρια της τα οικονομικά ηνία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Οι ενδείξεις ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ευρωζώνης πληθαίνουν και παρόλα αυτά το Βερολίνο εξακολουθεί να εφαρμόζει με τον πιο άκαμπτο τρόπο την ίδια οικονομική πολιτική που το μόνο που έχει καταφέρει είναι να πετά την μια οικονομία της ευρωζώνης μετά την άλλη στα βράχια. Ο κίνδυνος όμως πλέον δεν αφορά μόνο τα 17 κράτη μέλη της ευρωζώνης…

«Τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την απασχόληση στις ΗΠΑ – που δείχνουν ότι δημιουργήθηκαν περίπου οι μισές θέσεις εργασίας απ’ αυτές που αναμένονταν – ερμηνεύθηκαν εν μέρει από το γεγονός ότι οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες επλήγησαν από την εξασθενημένη ανάπτυξη στην ευρωζώνη καθώς οι εκεί πωλήσεις τους αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι των εσόδων τους», έγραφε το αμερικανικό περιοδικό Time της 18^ης Ιουνίου 2012. Τίτλος του άρθρου, «Το παγκόσμιο οικονομικό σας γεύμα τώρα σερβίρεται», με το αμερικανικό έντυπο να «παίζει» με την διπλή έννοια της λέξης γεύμα (mess) που σημαίνει και …χάος! Η μεγάλη σημασία που διαδραματίζουν οι πωλήσεις στο εξωτερικό για τις προοπτικές ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας εξηγούνται λόγω του ότι εντός των ΗΠΑ μισθοί και ημερομίσθια εξακολουθούν να είναι καθηλωμένα, με αποτέλεσμα οι ελπίδες να έχουν εναποτεθεί στις εξαγωγές. «Σύμφωνα με to Economic Cycle Research Institute, η αύξηση του εισοδήματος τους προηγούμενους τρεις μήνες ήταν χαμηλότερη απ’ ότι ήταν στην αρχή των 10 προηγούμενων υφέσεων. Αυτή είναι η μορφή που έχει αυτή η “ανάκαμψη”. Το αποτέλεσμα είναι πως η αμερικανική οικονομία “είναι όσο ποτέ άλλοτε ευάλωτη σε εξωτερικά σοκ” υποστηρίζει ο Τζιμ Ο’Νιλ επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs», αναφέρει το αμερικανικό περιοδικό στο ρεπορτάζ του για την παγκόσμια οικονομία.

Οι μειωμένες πωλήσεις των αμερικανικών εταιρειών είναι αποτέλεσμα της προβλεπόμενης συρρίκνωσης του ΑΕΠ της ευρωζώνης (η οποία εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το 18% της παγκόσμιας οικονομίας) για το τρέχον έτος κατά 0,3%, από 2% που είχε αυξηθεί το 2010. Η πραγματικότητα είναι πως τα τελευταία τρία χρόνια καμία περιοχή του πλανήτη δεν είδε το ΑΕΠ της να αυξάνεται. Κι η συντριβή όμως που παρατηρείται στην ευρωζώνη, με την αναμενόμενη συρρίκνωση του ΑΕΠ για φέτος, δεν έχει όμοιο! Στις τέσσερις «αναδυόμενες» (όπως συνεχίζουν να χαρακτηρίζονται) οικονομίες του πλανήτη για παράδειγμα που περιγράφονται με το αρκτικόλεξο BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) κι οποίες αντιπροσωπεύουν το 20% της παγκόσμιας οικονομίας οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ θα συρρικνωθούν στο 6% για φέτος, από 8% το 2010. Ενώ στις ΗΠΑ (που αντιπροσωπεύουν το 22% της παγκόσμιας οικονομίας, μεγαλύτερο δηλαδή μέρος απ’ ότι και οι τέσσερις μαζί «αναδυόμενες» οικονομίες) το ΑΕΠ αναμένεται να αυξηθεί κατά 2% από 3% το 2010. Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι επανέρχονται δριμύτερες οι ανησυχίες ότι η αμερικανική οικονομία κινδυνεύει από μια διπλή ύφεση. «Όσο ισχυρότερα είναι τα ανησυχητικά σημάδια από το εξωτερικό, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μια επιπλέον ύφεσης», με τα λόγια του Ελ Εριάν, επικεφαλής της επενδυτικής εταιρείας Pimco, κορυφαίας στον κόσμο στην διαπραγμάτευση ομολόγων.

Tο δράμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης της COSCO και το θαύμα του απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών

Πηγή: http://protovouliapeiraios.blogspot.gr/

Ανάμεσα στα προκατασκευασμένα άρθρα εφημερίδων που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας την προηγούμενη εβδομάδα αναπαράγοντας την επίθεση του Μάνεση και του κεφαλαίου απέναντι στην 9μηνη απεργία των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία, εμφανίστηκε και ένα άρθρο που ενημέρωνε τους αναγνώστες για το θαύμα της COSCO σε παραλληλισμό με το δράμα των χαλυβουργών. Η εισαγωγή του άρθρου, είναι χαρακτηριστική:

«Στην ίδια γειτονιά της Αττικής, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων, συνυπάρχουν δύο επιχειρήσεις που αποτυπώνουν τα δύο πρόσωπα της ελληνικής οικονομίας: από τη μια πλευρά, το οικονομικό επίτευγμα της κινέζικης Cosco στον Πειραιά, που δημιούργησε θέσεις εργασίας, και από την άλλη, ο κίνδυνος να μπει λουκέτο στο ιστορικό εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος ελέω κρίσης αλλά και των… συνδικαλιστών.»

Για λόγους συντομίας ας μην αναφερθούμε στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που δίνουν μάχη με θεούς και δαίμονες αλλά ας πιάσουμε το θαύμα της COSCO που αποτελεί παράδειγμα προς αντιγραφή για νέους και παλιούς «επενδυτές».

Ποιο είναι το θαύμα της COSCO;

Πρώτο και μεγαλύτερο θαύμα είναι πως η επένδυση της COSCO και η δημιουργία κάποιων εκατοντάδων θέσεων εργασίας υπολείπονται κατά πολύ των 30.000 θέσεων εργασίας που χάθηκαν από ναυτιλιακές εταιρείες που έκλεισαν, από μικρές μεταφορικές εταιρείες που έβαλαν λουκέτο, από συσκευαστήρια που είδαν τον τζίρο τους να εξανεμίζεται.

Το μεγάλο θαύμα της COSCO αποτελείται από μικρά υποθαύματα που κάθε ένα από αυτά προσθέτει αίγλη στο καθεστώς της σύγχρονης δουλείας. Το υπόδειγμα της επένδυσης του κινέζικου μονοπωλίου έχει καθαρογραφεί πάνω σε σύμβαση εργασίας που περιλαμβάνει τους εξής όρους:

• · Κάθε εργαζόμενος προσλαμβάνεται ως ανειδίκευτος εργάτης… διότι είναι πιο φτηνός.
• · Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου… διότι ο εργαζόμενος δεν έχει ζωή.
• · Η υπέρβαση του ωραρίου μεταφράζεται ως οικειοθελής προσφορά… διότι η απλήρωτη εργασία είναι 2 φορές κέρδος.
• · Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα μαζί με τα επιδόματα, τις πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, τις αργίες και τα εκτός έδρας. Στην αμοιβή επίσης περιλαμβάνονται και όλες οι κρατήσεις, εισφορές, φόροι κλπ Οι εργαζόμενοι αν και με ημερομίσθιο, πληρώνονται την τελευταία ημέρα του μήνα.
• · Η εταιρεία έχει δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, αν παραβιαστεί ένας όρος ή ο εργαζόμενος απουσιάσει χωρίς άδεια 3 ημέρες, σε διάστημα ενός έτους. Αλίμονο δηλαδή στον εργάτη που θα απεργήσει..
• · Σε περίπτωση ασθένειας του εργαζομένου, η εταιρεία δικαιούται να ελέγχει με γιατρό της δικής της επιλογής τον ασθενή.
• · Ο εργαζόμενος αναλαμβάνει έναντι της εταιρείας την υποχρέωση πίστης, δηλαδή δεσμεύεται με όρους μαφίας να μη λέει κουβέντα σε κανέναν για τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της δουλειάς του.
• · Για αρκετούς εργαζόμενους υπάρχει καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, με αποδοχές 300 – 400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες και γίνονται μέσω εταιρείας που έχει συσταθεί γι’ αυτό το σκοπό και μέσω πέντε υπεργολάβων.
• · Το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων είναι επινοικιασμένοι στη θυγατρική της COSCO, την ΣΕΠ, από την εταιρεία «Διακίνηση ΑΕ», θυγατρική της κατασκευαστικής εταιρείας ΕΛΓΕΚΑ.

Με 15 δις δίνουν τη χαριστική βολή στη χώρα!

Κάποτε θά’ρθουν

Αντί για φωτογραφία ένα video από http://ergatikosagwnas.gr

Ένα παλιό υπέροχο τραγούδι σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και ερμηνεία του αξέχαστου Παύλου Σιδηρόπουλου προσαρμοσμένο στην Ελλάδα του Σήμερα με τη ματιά του «Εργατικού Αγώνα».

Η αναδιαπραγμάτευση καθώς και οι δεσμεύσεις για καμία μείωση στους μισθούς και τις συντάξεις ανήκουν πλέον στην σφαίρα της προεκλογικής μυθοπλασίας της τρικομματικής «τρόικας εσωτερικού».

 Πηγή: ΙΣΚΡΑ

ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ-ΠΡΟΝΟΙΑΚΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ! ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΕ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ- ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ!

ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ ΤΑ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗΣ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ!

Σε εξέλιξη βρίσκεται από τις 10.00 το πρωί της Τετάρτης η συνάντηση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα με τους επικεφαλής του κλιμακίου της τρόικας, Πόουλ Τόμσεν (ΔΝΤ), Ματίας Μορς (ΕΕ) και Κλάους Μαζούχ (ΕΚΤ).

Σε συσκέψεις ως αργά χθες το βράδυ «κλείδωσε» το πλαίσιο κατευθύνσεων των περικοπών 11,5 δισ. ευρώ για την περίοδο 2013-2014 καθώς και τα μέτρα για το φετινό Προϋπολογισμό, ύψους 3 δισ. ευρώ. Το πλαίσιο θα τεθεί υπόψη της τρόικας ενώ θα ενημερωθούν και οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Συγκεκριμένα στις 14.00 έχει προγραμματιστεί η σύσκεψη του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά με τους άλλους δύο πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση, Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη, ενώ, το απόγευμα στις 17.30 ο Αντ. Σαμαράς θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο οποίος επισκέπτεται έπειτα από πολύ καιρό την Αθήνα.

Από την πλευρά της τρόικας τα τεχνικά κλιμάκια συνέχισαν την Τετάρτη την εξέταση στο υπουργείο Οικονομικών (Νίκης) και στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Οι Τόμσεν και Μαζούχ θα παρουσιάσουν τις δικές τους προτάσεις ενώ αναμένεται ότι θα απορρίψουν ορισμένα μέτρα της ελληνικής πλευράς.

Ο μέχρι τώρα σχεδιασμός για τις συναντήσεις της τρόικας περιλαμβάνει ραντεβού ως και την 31η Ιουλίου. Εκτός απρόοπτου οι επικεφαλής θα αποχωρήσουν την Τετάρτη και θα επιστρέψουν πιθανότατα μετά τον Δεκαπενταύγουστο με στόχο ,να ολοκληρώσουν από κοινού με την τρικομματική κυβέρνηση, το σχέδιο καταστροφής και λεηλασίας, στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης εξετάζει σειρά σεναρίων μεταξύ των οποίων και η επιβολή πλαφόν στις συντάξεις για ποσά άνω των 2.000 ευρώ (κύρια και επικουρική).

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα τεθούν σύμφωνα με πληροφορίες και προτάσεις για:

• Μείωση 5% σε όλες τις κύριες συντάξεις από 1.000 έως 1.400 ευρώ.
• Μείωση 10% σε όλες τις συντάξεις που υπερβαίνουν τα 1.400 ευρώ.
• Επιβολή πλαφόν ανώτατης σύνταξης μεταξύ 2.000 και 2.200 ευρώ.

Στη λίστα των μέτρων που βρίσκονται στο τραπέζι περιλαμβάνονται επίσης: περιορισμός της λίστας των δικαιούχων για προνοιακά επιδόματα, περικοπή στις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων, περικοπή εφάπαξ, μείωση φαρμακευτικής δαπάνης, κλείσιμο – συγχωνεύσεις οργανισμών και νοσοκομείων, ισοδύναμα μέτρα για τις απολύσεις (1 πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις, μη ανανέωση συμβάσεων), μείωση μισθών και επιδομάτων στις ΔΕΚΟ, ακόμη και επιβολή διδάκτρων στους «αιώνιους φοιτητές».

Οι λέξεις του χρήματος και των νομισμάτων-Nίκος Σαραντάκος

Οι λέξεις του χρήματος και των νομισμάτων, ξανά

 Πηγή:sarant 

Το καλοκαίρι είχα πει ότι θα βάζω και επαναλήψεις, δηλαδή παλιότερα άρθρα του ιστολογίου, ιδίως όσα είχαν δημοσιευτεί τον πρώτο καιρό, που δεν είχαμε ακόμα τόσο πολλούς επισκέπτες, κι έτσι δεν είναι και πολύ γνωστά. Το άρθρο που θα διαβάσετε σήμερα, το είχα δημοσιεύσει την πρώτη βδομάδα ζωής του ιστολογίου και στη συνέχεια το συμπεριέλαβα και στο βιβλίο μου “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία“, οπότε είναι κατάλληλο για επανάληψη ύστερα από τόσον καιρό. Βέβαια, όσην ώρα ετοιμάζω το άρθρο, έχω ένα φριχτό ντεζαβούδι, ότι δηλαδή το έχω ήδη δημοσιέψει δεύτερη φορά στο ιστολόγιο, παρόλο που έκανα πεντέξι αναζητήσεις χωρίς να επιβεβαιωθεί η υποψία μου. Τι να πω, ίσως να οφείλεται στο ότι το άρθρο έχει αναδημοσιευτεί σε πολλούς άλλους ιστότοπους, ακόμα και πρόσφατα. (Κάποια κομμάτια, το ξέρω, τα έχω χρησιμοποιήσει σε άλλα άρθρα, αλλά μόνο κομμάτια). Τέλος πάντων, αν το έχετε ξαναδιαβάσει ζητάω συγνώμη.

Λεφτά, νομίσματα, μονέδα, όβολα, παράδες, γρόσια, άσπρα, πεκούνια, τάλιρα, φράγκα, μπικικίνια, ψιλά, μαρούλια, χαρτί, μαλλί, μπαγιόκο

Γραμμένο καθώς είναι σε καιρούς οικονομικής κρίσης, το σημερινό μας σημείωμα θα ασχοληθεί με τον κόσμο του χρήματος και των νομισμάτων. Εννοείται ότι θα κάνουμε διερεύνηση γλωσσική, αν και πρέπει να προειδοποιήσω ότι το θέμα είναι απέραντο, τόσο εκτενές που εύκολα θα μπορούσε να γραφτεί σχετικό βιβλίο.

Στα αρχαία ελληνικά, η λέξη χρήμα σήμαινε αρχικά κάτι που χρησιμοποιεί ή χρειάζεται κάποιος, και προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα «χρη». Κι επειδή τα χρειαζούμενα που έχει κάποιος απαρτίζουν την κινητή περιουσία του, γρήγορα η λέξη «χρήματα» πήρε τη σημασία τη σημερινή· όμως, είχε επίσης και τη σημασία «πράγματα». Έτσι, όταν ο Πρωταγόρας (μέσω Πλάτωνα) λέει «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» εννοεί ότι ο άνθρωπος είναι κριτήριο των πάντων, όταν όμως ο Δημοσθένης φώναζε στην εκκλησία του δήμου: «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστι γενέσθαι των δεόντων» δεν εννοούσε βέβαια τα πράγματα, ούτε τα χρειώδη, αλλά ειδικώς εννοούσε τα χρήματα: τα λεφτά, τα νομίσματα, τη μονέδα, τα όβολα, τους παράδες, τα γρόσια, τα άσπρα, τα πεκούνια· τα τάλιρα, τα φράγκα, τα μπικικίνια, τα ψιλά, το μαρούλι, το χαρτί, το μαλλί, το μπαγιόκο· τα καπίκια, τα μπακίρια, το καύσιμο, το μπερντέ, τα γκαφρά, για να κάνουμε μια κάθε άλλο παρά εξαντλητική καταγραφή διάφορων ονομασιών -και ελπίζω να μη με θεωρήσετε ασεβή που κόλλησα πλάι στους αρχαίους μας προγόνους τις αργκοτικές ονομασίες της τρέχουσας επικαιρότητας, που ασφαλώς μερικές θα αποδειχτούν εφήμερες και θα ξεχαστούν σε μερικές δεκαετίες, όπως έχει σχεδόν ξεχαστεί σήμερα ο «μπαμπακόσπορος» τον οποίο απαιτούσαν οι ήρωες των Χαλασοχώρηδων του Παπαδιαμάντη για να πουλήσουν την ψήφο τους.

Μια από τις επίκαιρες λέξεις του χρήματος εδώ και μερικά χρόνια είναι αναμφίβολα η  τράπεζα αφού σε όλο τον κόσμο οι τραπεζίτες ζήτησαν και πήραν απίστευτα ποσά, που ψηλώνει ο νους σαν κάθεσαι να τα λογαριάσεις. Ας δούμε λοιπόν την ιστορία της λέξης. Η λέξη τράπεζα ήταν στα αρχαία τετράπεζα, από τα τέσσερα πόδια που έχει το τραπέζι, αλλά η πρώτη συλλαβή σίγησε κι έπεσε· αυτό το φαινόμενο λέγεται «απλολογία», κι όταν έχει συμβεί πριν από καμιά τριανταριά αιώνες το θεωρούμε ιερό και μεγαλειώδες, αλλά όταν γίνεται μπροστά στα μάτια μας και ακούμε κάποιον πιτσιρικά να λέει «περιβαντολόγος» μας φαίνεται ένδειξη έσχατης γλωσσικής παρακμής.

Τέλος πάντων, τράπεζα ήταν το τραπέζι, και από την ειδική σημασία του τραπεζιού του αργυραμοιβού, του σαράφη, η λέξη τράπεζα πήρε τη σημασία του πιστωτικού ιδρύματος, ήδη από τα αρχαία. Ωστόσο, η λέξη δεν πέρασε στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες: όταν ο εγγλέζος λέει trapezist δεν εννοεί τον τραπεζίτη αλλά ένα είδος ακροβάτη. Είδος ακροβάτη είναι και ο σαλτιμπάγκος και κατά σύμπτωση, η λέξη που χρησιμοποιούν οι περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες για την τράπεζα, bank δηλαδή στα αγγλικά, ετυμολογείται όπως κι ο σαλτιμπάγκος από την παλιά ιταλική banca, που ήταν επίσης το τραπέζι του αργυραμοιβού, και είναι απώτερης γερμανικής αρχής. Αυτή η μπάνκα ήρθε και στα μέρη μας, κι έναν καιρό τα χαρτονομίσματα (τραπεζογραμμάτια) τα λέγαμε μπανκανότες και τον τραπεζίτη μπανκέρη, αλλά τώρα οι δάνειες λέξεις υποχώρησαν, όπως συμβαίνει πάντα σε όρους με θεσμική, ας πούμε, χρήση, κι έτσι η μπάνκα σήμερα διατηρείται μόνο στη χαρτοπαιξία.

Σπύρος Μαρκέτος: Αυτοί ή εμείς;

Πηγή: www.ilesxi.wordpress.com/

Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Για να καταλάβουμε γιατί ήρθε στο προσκήνιο ο φασισμός πρέπει πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι προσπάθειες των διάφορων Μιχαλολιάκων δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα βρήκαν απήχηση επειδή η πραγματικότητα προσώρας τους ευνοεί. Είναι πλέον χρήσιμοι στους ισχυρούς. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας εξαπέλυσε έναν αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο. Ξέροντας ότι δεν μπορεί να κερδίσει σε συνθήκες δημοκρατίας, στήνει ένα μαζικό κίνημα, τη Χρυσή Αυγή, για να συντρίψει την αριστερά, την οποία δεν μπορεί να νικήσει το επίσημο κράτος. Οι γραβατωμένοι εγκληματίες που μας κυβερνούν σήμερα κάνοντας τα αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν χτες, οι ίδιοι που μέσα σε μια βδομάδα ξέχασαν την πολυδιαφημισμένη αναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου, φοβούνται ότι θα τούς διώξει ο δρόμος, και θέλουν τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στον λαό και τα ελικόπτερα.

Ποιά είναι η ευρύτερη εικόνα, η ιστορική προοπτική της τραγωδίας που ζούμε; Με πρόσχημα το χρέος,[1] μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες αρπάζουν τον εθνικό πλούτο, δηλαδή όλα όσα έφτιαξαν γενιές και γενιές προγόνων μας, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις υποδομές και τους φυσικούς πόρους της χώρας. Συνάμα ισοπεδώνουν το κόστος της εργασίας, καταστρέφουν τις συντάξεις και τους στοιχειώδεις θεσμούς πρόνοιας που είχαν φτιαχτεί ως τώρα, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, ξεπουλούν λιμάνια και διαλύουν πανεπιστήμια. Θέλουν στο εξής να εργαζόμαστε, όσες και όσοι δεν μεταναστεύσουμε αλλού, με μισθούς πείνας, ώστε οι ίδιες ν’ αποσπούν μεγαλύτερα κέρδη από την εκμετάλλευση του πλούτου που ως τώρα ήταν όλων μας, αλλά τώρα τον θέλουν δικό τους. Κάνοντάς μας φτωχούς γίνονται πλουσιότεροι, και το καπιταλιστικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί.

Οι ίδιες εταιρείες, με τους ίδιους πάντοτε καθοδηγητές -ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα- έχουν φέρει την ίδια κόλαση σε δεκάδες χώρες από τη δεκαετία του 1980 ως τώρα. Στη δική τους γλώσσα, την ονομάζουν ‘δομική προσαρμογή’.[2]  Με μαρξιστικούς όρους, προωθούν την πρωταρχική συσσώρευση, δηλαδή μια μορφή ληστρικής απόσπασης κεφαλαίου, ώστε να μειωθεί το κόστος της εργασίας και τελικά, αυτό ελπίζουν, να ξαναγίνει κερδοφόρος ο καπιταλισμός.[3] Ουσιαστικά προσπαθούν να δώσουν απάντηση στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η οποία σοβεί από τη δεκαετία του 1970. Αλλού επιβάλλουν το σχέδιό τους, αλλού αποτυχαίνουν. Στοχαστές του διαμετρήματος του Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν και του Ντέηβιντ Χάρβεϋ εκτιμούν πως τελικά, συνολικά, θα αποτύχουν.[4] Για να πάρουν τη χώρα μας, όπου ο λαός αντιστέκεται, χρειάζονται τη βοήθεια του φασισμού. Ενός μαζικού κινήματος δηλαδή, που κλέβει τις οργανωτικές τεχνικές της αριστεράς και χρησιμοποιεί διαστρεβλωμένα τα συνθήματά της, προσπαθώντας να διασπάσει το λαό και να σώσει τον καπιταλισμό.

Στις συνθήκες αυτές, της πρωταρχικής συσσώρευσης, κάποιοι που φοβούνται να συγκρουστούν με τους ισχυρούς, κι επομένως δεν έλκονται από την αριστερά, εκτιμούν ότι θα διασωθούν κανιβαλίζοντας τους πιο αδύνατους. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να στηρίξουν τον φασισμό. Όχι πάντοτε· μόνον όσο θεωρούν πως τούτη η πολιτική επιλογή του κανιβαλισμού δεν έχει προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να δείχνουν πάντοτε πως προστατεύονται από το κράτος, πως χτυπούν όποιον θέλουν, και γενικά πως έχουν δύναμη στον δημόσιο χώρο. Όσο η αριστερά τους αφήνει να προβάλλουν τούτη την εικόνα, χάνει. Αν κινητοποιήσει εγκαίρως τον κόσμο εναντίον τους, και τους διώξει από το δρόμο, κερδίζει. Το παιχνίδι λοιπόν δεν παίζεται στο επίπεδο των ιδεών, αφού ο φασισμός δεν στηρίζεται σε ιδέες, αλλά στη μαζική κινητοποίηση και στο δρόμο, ή και στον έλεγχο του κράτους τελικά. Αυτό και μόνον αυτό διδάσκει η ιστορική εμπειρία· αν κανείς έχει υπόψη του έστω κι ένα αντίθετο παράδειγμα, ας το καταθέσει.

Οι τελικές εκτιμήσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα εκλογικά αποτελέσματα και οι εξηγήσεις που δεν δόθηκαν

 

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Διαβάζοντας την απόφαση της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ της 9/7 που περιλαμβάνει τις τελικές εκτιμήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα της 6/5 και 17/6 και συγκρίνοντας με αυτή που εκδόθηκε την επομένη των εκλογών δημιουργείται η εντύπωση από πρώτη άποψη και από μια πρόχειρη και επιδερμική ματιά, ότι ο αναβρασμός στις κομματικές οργανώσεις του Κ.Κ.Ε. και η αγανάκτηση των κομμουνιστών έφεραν ένα ορισμένο αποτέλεσμα. Ότι επιτέλους η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε να πει κάτι περισσότερο από τα συνήθη τετριμμένα.

Πράγματι οι δύο αποφάσεις δεν είναι ίδιες. Το ζητούμενο όμως είναι πόση διαφορά έχουν οι εκτιμήσεις που περιέχει η δεύτερη ανακοίνωση, η τελική και κυρίως αν πράγματι είναι σε αντιστοιχία με τη μεγάλη εκλογική ήττα του Κ.Κ.Ε., αν ανιχνεύει ικανοποιητικά τα αποτελέσματα και δίνει τις αιτίες που τα διαμόρφωσαν, αν με βάση αυτή το Κ.Κ.Ε. βγαίνει περισσότερο σοφό και εξοπλισμένο για να παλέψει και να ανακτήσει καταρχήν τα απολεσθέντα, ψήφους, επιρροή και αξιοπιστία;

Η απόφαση αφού περιγράφει πλευρές των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, τις αντικειμενικές συνθήκες, τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων κ.λπ. περνάει στους υποκειμενικούς παράγοντες που αφορούν πρωτίστως το Κ.Κ.Ε., οι οποίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Με δύο λόγια αναφέρει ότι η γενική πολιτική γραμμή του κόμματος με την οποία δόθηκε η εκλογική μάχη ήταν σωστή, ανταποκρίνονταν στο χαρακτήρα της κρίσης και της διεξόδου που είχε ανάγκη ο λαός. Πρόβλημα ήταν, αναφέρει, ότι η ΚΕ δεν εντόπισε έγκαιρα τη μεγάλη αποδυνάμωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ., που οδήγησαν στην εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και τις ψήφους του Κ.Κ.Ε. Όσον αφορά στις αδυναμίες της δουλειάς του ΚΚΕ που επηρέασαν αρνητικά το αποτέλεσμα αναφέρει τις μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δράση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την αδυναμία για την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας, καθώς επίσης τα προβλήματα της κομματικής οικοδόμησης. Αναφέρεται επίσης στις μεγάλες καθυστερήσεις και τα προβλήματα στη δουλειά στη νεολαία, στους πολύ αδύνατους δεσμούς του κόμματος με τους φίλους και τους οπαδούς του και στις αδυναμίες της προπαγάνδας του. Σε αυτά περιορίζεται η εξέταση της ΚΕ.

Θα τα πάρουμε με τη σειρά

Ερχόμαστε στη βασική εκτίμηση: Σωστή η πολιτική γραμμή, αλλά δεν εκτιμήθηκε σωστά η συντριβή του δικομματισμού. Η γενική πολιτική γραμμή είναι γνωστή, προτάσσουμε τους στρατηγικούς στόχους του κόμματος, τη λαϊκή εξουσία και το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, υποβαθμίζοντας τα ζητήματα που θέτει η συγκυρία, την προστασία του λαού από την επίθεση του κεφαλαίου και την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου. Αυτό λοιπόν γενική πολιτική γραμμή ήταν σωστή κατά την απόφαση.

Πάρα πολλές φορές το Κ.Κ.Ε. έχει πει και ορθά, ότι η άρχουσα τάξη επεξεργάζεται διάφορα κυβερνητικά σενάρια κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά, ώστε σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εξέλιξη να μπορέσει να εγκλωβίσει τη δυσαρέσκεια του λαού. Πολλές φορές έχει δώσει και πιο αναλυτικές περιγραφές. Άρα το Κ.Κ.Ε. ήταν υποψιασμένο για τις εξελίξεις, τι μπορούσε να επακολουθήσει. Είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς έτσι απλά ότι η ΚΕ δεν κατάλαβε τίποτε και αιφνιδιάστηκε. Αυτό θέλει μια σοβαρή εξήγηση. Η ανικανότητα ή η ολιγωρία της ΚΕ δεν είναι εξήγηση. Στην τεράστια μείωση των δύο κομμάτων οδήγησε το μνημόνιο και γενικότερα η επίθεση του κεφαλαίου στις λαϊκές κατακτήσεις και τα δικαιώματα. Αυτό σε μεγάλο βαθμό ήταν αναμενόμενο και ορατό. Το αίτημα για μέτρα ανακούφισης ήταν εξαιρετικά πιεστικό. Το αντιλαμβάνονταν όλοι. Η όλη εξέλιξη το προηγούμενο διάστημα, το επίπεδο των αγώνων, η συνείδηση, οι διαθέσεις και η συμπεριφορά των εργαζομένων, τα αποτελέσματα σε πολλούς τομείς και οι δείκτες με βάση τους οποίους κρίνουμε τις διαθέσεις των εργαζομένων και την πορεία των πραγμάτων (αποτελέσματα αρχαιρεσιών εργατικών σωματείων, μικρομεσαίων, φοιτητών, πορεία κομματικής οικοδόμησης κλπ) δεν έδειχναν κάτι διαφορετικό, ουσιαστική ανάκαμψη του Κ.Κ.Ε. Κατά ποια λογική το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό και η φυγή από τα κόμματα του δικομματισμού θα ενίσχυε προνομιακά η σε μεγάλο βαθμό το Κ.Κ.Ε.;

Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που η απόφαση βλέπει την αντιμετώπιση των απωλειών του κόμματος. Τη βλέπει ως εντοπισμό τους, αλλά οι κομματικές οργανώσεις δεν την επιβεβαίωναν σε τέτοια τουλάχιστον έκταση, αναφέρει η απόφαση. Δηλαδή με δύο λόγια την έβλεπε ως εντοπισμό των ψηφοφόρων και των οικογενειών που αποστασιοποιούνται από το Κ.Κ.Ε. και ετοιμάζονται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό οι οργανώσεις και τα μέλη του κόμματος να τους μεταπείσουν. Αν είναι δυνατόν. Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου δεν είναι δυνατόν να γίνει με ατομικές συζητήσεις, αλλά παρεμβαίνοντας στους πολιτικούς παράγοντες που διαμορφώνουν αυτό το ρεύμα. Δεν είναι θέμα δηλαδή των κομματικών μελών, αλλά δράσης της ηγεσίας του κόμματος. Αυτό όμως απαιτεί αλλαγή γραμμής και η ΚΕ θεωρεί τη γραμμή της ορθή.

Κολομβία:Η αλήθεια πρέπει να λάμψει-Miguel Ángel Beltrán

Πηγή:Τhe Prisma

Συνέντευξη στη Miriam Valero

 Η ιστορία του έκανε τον γύρο του κόσμου. Θύμα πλεκτάνης και κατηγορούμενος για συμμετοχή στην αντάρτικη οργάνωση FARC ,ως ηγετικό μέλος, εξέτισε ποινή φυλάκισης δύο ετών. Ήταν αθώος. Ελεύθερος , τώρα πια, μιλάει  για την εμπειρία του και τη δίωξη που υπέστη  εξαιτίας της κριτικής του στην κυβέρνηση, σχετικά με τις εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις στην Κολομβία.

Όταν  κοιτάζεις τον Miguel Angel,  μπορείς να νιώσεις τη δύναμη του πνεύματός του, αλλά τα μάτια του δεν μπορούν να κρύψουν το μαρτύριο που πέρασε.

Κοινωνιολόγος και καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας  , ο 48χρονος Miguel Ángel Beltrán,συνελήφθη και φυλακίστηκε το Μάη του 2009. Κατηγορήθηκε ότι ήταν ο ‘’Jaime Cienfuegos’’, ηγετικό στέλεχος της FARC.

 Η υπόθεση Beltran απασχόλησε τα ΜΜΕ και έγινε πρωτοσέλιδο διεθνώς , ως μία από τις χειρότερες υποθέσεις πολιτικών διώξεων  στην Κολομβία.  Μετά από δυο χρόνια στις φυλακές La Pitocaστην Bogota,  ο Miguel Angel ,κατηγορούμενος για πρόκληση εξέγερσης και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, κρίθηκε αθώος.

Οι αποδείξεις εναντίον του είχαν κατασκευαστεί. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, βρέθηκαν σε έναν υπολογιστή, του οποίου κάτοχος ήταν ο αντάρτης ηγέτης  Raul Reyes, που σκοτώθηκε στα σύνορα του Εκουαδόρ, κατά την επιχείρηση Phoenix, επί προεδρίας Alvaro Uribe.

Μετά τον θάνατο του Reyes, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τις πληροφορίες, που ήταν αποθηκευμένες στον υπολογιστή του για να κατηγορήσει Κολομβιανούς- των οποίων τα ονόματα υποτίθεται πως βρέθηκαν εκεί-ότι ενεπλάκησαν σε επιθέσεις κατά της εθνικής ασφάλειας

Μεταξύ αυτών ήταν και πολύ γνωστά-κι εξίσου αθώα-πρόσωπα , όπως ο πρώην γερουσιαστής  Piedad Cordoba, τα μέλη του Κογκρέσου  Wilson Borja, Carlos Lozano, και άλλοι , συμπεριλαμβανομένων των Προέδρων της Βενεζουέλα και του Εκουαδόρ, Hugo Chávezκαι Rafael Correa.

Ο Beltran κατηγορήθηκε για τακτική επαφή με τον Reyes, αλλά οι αποδείξεις που προσκομίστηκαν για να στηρίξουν την κατηγορία ήταν αρχεία του Word(που εύκολα παραποιούνται), με αποτέλεσμα το Ανώτατο Δικαστήριο της Κολομβίας να μην τα δεχτεί ως βάσιμες αποδείξεις.

Ο Beltran διαμαρτυρήθηκε έντονα για επίθεση και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος του, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του. Υποστηρίζει ότι η όλη διαδικασία της δίωξής του οφείλεται στις  εκπεφρασμένες  απόψεις του ενάντια  στην πολιτική της  κολομβιανής κυβέρνησης .

Για όλα αυτά, αλλά και για την κατάσταση στην Κολομβία, μετά από 60 χρόνια πολιτικών αναταραχών και συγκρούσεων, μίλησε αποκλειστικά στο The Prisma,κατά την διάρκεια της επισκέψεώς του, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το δίλημμα, η «βόμβα» και το κόστος!

Πηγή: Ιskra

Του ΑΡΗ ΚΟΖΙΑΚΑ

Σήμερα όλοι, σχεδόν, στην πολιτική ζωή κινούνται με μόνο κριτήριο να αποφύγουν «να σκάσει η βόμβα στα χέρια τους».

Και όμως η βόμβα θα σκάσει. Και θα σκάσει ανεξέλεγκτα, τινάζοντας στον αέρα τα θεμέλια της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Και αυτή η βόμβα λέγεται ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και ανεξέλεγκτη έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη.

ΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ:

Γνωρίζει αλλά συνεχίζει το δρόμο της καταστροφής !

Ο αστικός κόσμος γνωρίζει, πλέον, ότι ο μνημονιακός δρόμος συνιστά συνταγή όχι μόνο αδιεξόδου αλλά και ολέθρου!

Και όμως τον ακολουθεί, ενώ ισχυρά τμήματα του ζητούν την ακόμα πιο τυφλή, αδιάλλακτη και δογματική εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων!

Και ο αστικός κόσμος ακολουθεί, ακόμα και τώρα, που και οι πέτρες γνωρίζουν, το δρόμο της μνημονιακής καταστροφής για δύο κυρίως και αλληλένδετους λόγους.

Πρώτον: γιατί δεν μπορεί να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν τα ελληνικά μνημόνια!

Δεύτερον: Γιατί πιστεύει ότι όσο, κουτσά-στραβά, ακολουθεί τις μνημονιακές συνταγές, αγοράζει χρόνο και σπρώχνει προς τα πίσω το «μοιραίο»! Και δεν ξέρεις!

Και όμως, έτσι, το «μοιραίο», που αντιπροσωπεύουν η άτακτη χρεοκοπία και η ανεξέλεγκτη έξοδος από την ευρωζώνη, έρχεται πιο κοντά και πολύ πιο γρήγορα!

Ο αστικός κόσμος δεν επιβεβαιώνεται μόνο ως αφόρητα δουλοπρεπής και ταξικά ιδιοτελής μέχρι εφιαλτικής αποκρουστικότητας αλλά και πλήρως ανεύθυνος.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς;

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις της αριστερής αντιπολίτευσης μοιάζουν και αυτές, σχεδόν στο σύνολό τους , να μην θέλουν να αναλάβουν το βάρος μιας αυθεντικής και συνεκτικής προοδευτικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στη μνημονιακή λεηλασία!

Και αυτό γιατί δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική λύση στο μνημόνιο και ταυτόχρονα να αποκλεισθεί, σε κάθε περίπτωση, η διακοπή της χρηματοδότησης της τρόικας και η συνακόλουθη έξοδος από το ευρώ (για να μην επιχειρηματολογήσουμε ότι θετικά τα ως άνω οφείλουν να είναι απαραίτητες θετικές επιλογές διεξόδου).

Και όμως οι δυνάμεις του ΚΚΕ θεωρούν εντελώς στρουθοκαμηλικά ότι το δίλημμα μέσα ή έξω από την ευρωζώνη είναι αποπροσανατολιστικό στο όνομα, τάχα, της πλήρους αποδέσμευσης από την ΕΕ, η οποία και αυτή παραπέμπεται και συνδέεται με τη λαϊκή εξουσία, ενώ πολλές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, περίπου σκιαγραφούν ως καταστροφή(!) τη διακοπή της τροϊκανής χρηματοδότησης και την απειλή να βγει η χώρα από το ευρώ!

Γιατί αυτή η δογματική εμμονή σε χώρους της Αριστεράς, που «δυσφημεί» και υποβοηθά την απέραντη κινδυνολογία απέναντι σε ένα δρόμο πολύ πιθανό, μάλλον τον πιθανότερο, αν όχι βέβαιο, ως απάντηση στο μνημόνιο;

Το κόστος!

Οι λόγοι είναι προφανώς πολλοί!

Υπάρχει και ένας πολύ σοβαρός!

Το κόστος! Το προσωρινό κόστος!

Διότι πράγματι η αποδοχή του ενδεχομένου εξόδου από την ευρωζώνη, ακόμα και αν γίνει σχεδιασμένα, στη βάση ενός προοδευτικού σχεδίου, θα έχει κόστος.

Η σχεδιασμένη έξοδος από την ευρωζώνη θα προκαλέσει σοβαρές δυσκολίες. Προσωρινές, βεβαίως, αλλά δυσκολίες.

Θα υπάρξει μια κατωφερής καμπύλη για την οικονομία και το λαό!

Αυτή είναι η «καυτή πατάτα» που όλοι, σχεδόν, θέλουν να αποφύγουν!!!

Η ανεξέλεγκτη, όμως, χρεοκοπία και η άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη, αντί των σχεδιασμένων στη βάση προοδευτικού προγράμματος, δε θα έχουν απλώς δυσκολίες. Μεγάλες, έστω, δυσκολίες, αλλά μπορεί και να εξελιχθούν σε αληθινό εφιάλτη.!

Και αυτή η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και άτακτη άρον-άρον έξοδος από την ευρωζώνη είναι επικείμενη

Είναι πολύ κοντά.

Ίσως να συμπέσει με την πορεία εφαρμογής του πακέτου των 15 δις, που είναι έτοιμη να ανακοινώσει η συγκυβέρνηση.

Μπορεί να συμβεί και το ερχόμενο Φθινόπωρο!

Πιστεύει κανείς ότι μετά από μια τέτοια εφιαλτική, σχεδόν, καταστροφή θα υπάρξει εύκολη επανόρθωση; Ή θα υπάρξει δικαίωση για την Αριστερά;

Μήπως, ακόμα, σε μια τέτοια περίπτωση, θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας οι πιο τυφλές και επικίνδυνες ακροδεξιές και μισαλλόδοξες, έως νεοφασιστικές δυνάμεις;

Το χρέος της Αριστεράς !

Αυτή είναι η ώρα που η Αριστερά οφείλει να εξηγήσει, να αναλάβει το κόστος και ένα ηγεμονικό και εθνικό ρόλο με ένα άμεσο και μεσοπρόθεσμο σχέδιο διεξόδου, ανασυγκρότησης και προοπτικής.

Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς συμπαραταγμένες μπορεί να εξηγήσουν ότι δεν είναι υπεύθυνες για την κρίση και για το χάλι του τόπου.

Να προσθέσουν , ότι δεν υπάρχει επιλογή διεξόδου χωρίς πόνο, βάσανα και αγωνίες.

Μυθιστόρημα:»Οι μικροί πολέμιοι του χρόνου και της φθοράς»-Θανάσης Σκαμνάκης

»Ηταν τότε που οι μικροί αντάρτες της επαναστατικής αίρεσης «οι πολέμιοι του χρόνου και της φθοράς» αποφάσισαν την αναμέτρηση, για να μοιράσουν με νέο τρόπο τη διαθέσιμη ζωή κι έστησαν ενέδρες στα περάσματα του χρόνου… Στο δούναι και λαβείν των ημερών, στον υπολογισμό του κέρδους και στο λογαριασμό των πιθανοτήτων, αντιπρότειναν το μάταιο, το περιττό… Ηταν τότε που τόσες σπαταλημένες ζωές επιστρατεύτηκαν, τόσες ημέρες που εκχωρήθηκαν στο ασήμαντο διεκδικούσαν τη θέση τους.»

Το βιβλίο του  Θανάση Σκαμνάκη »Οι μικροί πολέμιοι του χρόνου και της φθοράς» κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις ΣΤΑΧΥ.

Ο συγγραφέας περιγράφει την πορεία μιας  γενιάς, αναδεικνύει  με αιχμηρό τρόπο  τα κακώς κείμενα και  αυτονόητα της καθημερινής μας ζωής, μιλάει  γι αυτούς που επιμένουν  και στις πιο δύσκολες στιγμές  να μην υποκύπτουν στο μικρόβιο της φθοράς και  της αλλοτρίωσης.

Με την άδεια του συγγραφέα,Θανάση Σκαμνάκη και του εκδότη, Τάσου Κωσταμπάρη, που τους ευχαριστούμε θερμά, σας παρουσιάζουμε σήμερα  ολόκληρο το μυθιστόρημα , με την ελπίδα »Οι μικροί πολέμιοι του χρόνου και της φθοράς» να σας συντροφεύσουν και να σας χαρίσουν στιγμές χαράς ,τούτο το δύσκολο καλοκαίρι.

Στη φύση, στη ζωή

και στα παιδιά.

Που πάντα νικάνε.

Κι ακόμα:

Στο Μάκη (που δεν

είναι πια εδώ)

και τη Νίνα

   ΜΕΡΟΣ    1^ο

1

Kάτι όμοιο δεν μαρτύραγε κανείς απ’ την καταβολή του κόσμου. Ούτε οι συγκρούσεις των Τιτάνων, ούτε οι Διγενήδες όπως έλεγαν τα παλιά τραγούδια, ούτε οι αιματηρές μάχες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών μπορούσαν να συγκριθούν μ’ ό,τι έγινε εκείνη τη φορά.

Στις φαντασιακές οθόνες  δεν προβλήθηκε ποτέ τέτοιος αδυσώπητος αγώνας.

Η είδηση μεταδόθηκε γρήγορα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και γρήγορα μαζεύτηκε πολύς κόσμος στην αγορά. Όχι μονάχα οι γνωστοί θαμώνες των δημοσίων θεαμάτων, όχι μονάχα οι περίεργοι κι οι αργόσχολοι, οι εργαζόμενοι στην αγορά και οι περίοικοι.

Απ’ όλη την πόλη, απ’ όλες τις πόλεις, απ’ όλο το γνωστό και τον άγνωστο κόσμο, άρχισαν να κατεβαίνουν μεγάλοι, μικροί, γυναίκες, άντρες, μαθητές και δάσκαλοι. Να δουν το ανεπανάληπτο.

Παράτησαν στη μέση τις τηλεοπτικές σειρές και τον αγώνα στο γήπεδο. Και στα «ηλεκτρονικά» δεν έμεινε ψυχή. To διαδίκτυο έψαχνε, αλλά δεν έβρισκε πια  επικοινωνία.

Κι εκείνοι που δεν ήρθαν να δουν με τα μάτια τους δεν ήταν αμέτοχοι. Έφτανε ως τ’ αυτιά τους ο αχός, οι φωνές των μαχητών, τα αχ του κόσμου. Κράταγαν την ανάσα τους για να ακούν τον αέρα, τι σημάδια στέλνει.

Οι νοικοκυρές δεν μπορούσαν να κανονίσουν πόση ώρα χρειάζεται να βράσει το ρύζι, οι σταθμάρχες έμειναν να κοιτούν τα ακίνητα λεωφορεία, μάταια τα εμπορεύματα περίμεναν προς εκφόρτωση, ένας ήλιος αμφέβαλλε αν πρέπει να δύσει.

Διακοπή χρόνου.

Ο Χρόνος είχε εμπλακεί σε σκληρό καβγά. Μία αναμέτρηση για όλες.

Γενιές τώρα μάτωνε τον τόπο. Ανίκητος κι αδιαμφισβήτητος.

Διέκοπτε συχνά τις προθεσμίες, έδινε πίστωση σ’ αχρείαστους, σε περιττούς να πούμε, και απαιτούσε επιμόνως από άλλους την εξόφληση πριν από την ορισθείσα ημερομηνία.

Έκοβε όποτε ήθελε τη ροή της ζωής και τη διαδρομή πολύτιμων ανθρώπων, καμιά φορά των πιο πολύτιμων, έπαιρνε αυθαίρετα δοσίματα, νέες ζωές, προκαλούσε πανικό με διαρροές εντέχνως διοχετευμένες για έκτακτη φορολογία στο διαθέσιμο καιρό.

Ξόδευε αλόγιστα το αγαθό που έκλεβε κι έκλεβε ακόμα πιο πολύ για να ξοδεύει.

Ο πόνος κι η αγωνία που προκαλούσε  δεν άφηναν τους ανθρώπους σε ησυχία,να σκεφτούν, να σχεδιάσουν το μέλλον, να ονειρευτούν τη ζωή τους.

Όλοι, υποτελείς και επισφαλείς, είχαν μοναδική ιδέα τη ματαιότητα. Τίποτα δεν αξίζει, τίποτα δεν μένει.

Ήταν τότε που οι μικροί αντάρτες της επαναστατικής αίρεσης  «οι πολέμιοι του χρόνου και της φθοράς» έβαλαν στο νου τους την ιδέα μιας ανατροπής του καθεστώτος.

Για να ξαναβάλουν τα πράγματα σε νέα θέση, να μοιράσουν στους ανθρώπους με νέο τρόπο τη διαθέσιμη ζωή.

Κι αποφάσισαν μια από τις απελπισμένες αναμετρήσεις εκείνων που κουβαλάνε μέσα τους το μυστήριο σημάδι της αποκοτιάς.

Που δεν παίρνουν υπόψη τους συσχετισμούς. Εις πείσμα.

Δεν τους νοιάζει να χάνουν στους αγώνες, ίσως και να το επιδιώκουν. Λένε πως έτσι μένει το ίχνος, μια προσθήκη πάνω στ’ άλλα.

Στο μικρό δούναι και λαβείν των ημερών, των τόσων ημερών, στον υπολογισμό του κέρδους και ακόμα περισσότερο στο λογαριασμό των πιθανοτήτων, αντιπρότειναν το μάταιο, το περιττό, το «από χέρι χαμένοι».

Γι’ αυτό έστησαν ενέδρες πάνω στα περάσματα του Χρόνου. Να προκαλέσουν την τύχη τους.

Επέλεγαν την αναμέτρηση και τη σφοδρή πιθανότητα της ήττας για να ξαναδέσει ο κρίκος, να ενωθούν το πριν και το μετά, να ξαναβρεί το χαμένο νόημα η επιθυμία.

Να απελευθερωθούν οι άνθρωποι από το Χρόνο, από τον εκβιασμό και τα δεσμά του θανάτου.

“Ε;”

“Ελευθεροτυπίες” παντού. Εφημερίδες των Συντακτών παντού. Αλλιώς είσαι σε λάθος επάγγελμα, Κλαρκ Κεντ μου, και δεν θα λείψεις σε κανέναν. Όλο και κάτι άλλο θα βρει ο κόσμος για να στρώσει στο πάτωμα όταν βάψει τους τοίχους.

21 Ιουλίου 1975, το πρώτο φύλλο της Ελευθεροτυπίας

via lesvosnews.net/

Kαιρό τώρα ήθελα να γράψω για την “Ελευθεροτυπία”, τώρα είναι μια good as any ευκαιρία, που η απληρωσιά των εργαζομένων έχει σβήσει ήδη ένα κεράκι και πάει τσιφ για το πρώτο δοντάκι και περπάτημα.

Η εξέλιξη (θέλετε ή κατάντια; η κατάντια) της ιστορίας της “Ελευθεροτυπίας” πραγματικά θα διδάσκεται στο μέλλον σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για μελλοντικές διεκδικήσεις απεργών. Η ενότητα, αυτό το βασικό συστατικό, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο γρηγορότερα κι από Διευθυντή-που-είχε-άχτι-η-Μάνια.

Κι απο κεί και πέρα άρχισε ο σουρεαλισμός κι οι τραγικές ειρωνείες: η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή” αφέθηκε να βιώσει εντός της το ελεεινότερο Μνημόνιο. Δημοσιογράφοι-γατόνια της πιάτσας έπεσαν σε κάθε λάκκο και πάτησαν κάθε μπανανόφλουδα, όσο φανερή και φωσφορίζουσα κι αν ήταν, που έστρωνε η ιδιοκτησία. Ιδιοκτησιοφίλ εκδόσεις βαφτίστηκαν απεργιακές, και απεργιακές βαφτίστηκαν διασπαστικές. Υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, σκυλόβριζαν άλλα υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, και αμφότεροι να κατηγορούν αμφότερους για καπηλεία της σύνολης “Ε” ! Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, και τα λόγια και οι κατηγορίες που ανταλλάχθηκαν, δεν τα εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.

Σ’ αυτό το πίσσα σκοτάδι και το αυτοξεβράκωμα, τι πρέπει να ευχηθεί κανείς; Να ζήσει η “Ε”, αγορασμένη πλέον απο κάποιον μεγαλοεπιχερηματία ή οπλέμπορα, σκιά του παλιού εαυτού της, ή να σβήσει (αν)αξιοπρεπώς πριν η παρωδία της “εφημερίδας των συντακτών” (ανέκδοτο που κρύωσε ήδη απ’ το 75) καταλήξει νούμερο σε επιθεώρηση;

Ψευδοδίλημμα, και ψευδοδίλημμα στο οποίο ειδικά οι δημοσιογράφοι που μας κάνανε να αγαπήσουμε την “Ε” δεν πρέπει να πέφτουν, ούτε να μας ρίχνουν.

Λείπει απ’ τα περίπτερα η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή”; Λείπει. Έχουμε πλέον μια μονοφαγία στα μανταλάκια; έχουμε. Η λύση δεν είναι να επιβιώσει απλά η “Ε”, όποια “Ε” αρκεί να έχει “το όνομα και την ιστορία”.

Από την αναλογική διαπλοκή στην ψηφιακή διαπλοκή-Ματίνα Παπαχριστούδη

Πηγή:  The Media Project via mediaoasis

Οι περισσότεροι θα έχετε πια ακούσει ότι στις 20 Ιουλίου σβήνει το αναλογικό σήμα τηλεόρασης στον Υμηττό και η πρόσβαση στο τηλεοπτικό σήμα στην Αττική απαιτεί πλέον αποκωδικοποιητή ή συσκευή νέας ψηφιακής τεχνολογίας. Και μόνο ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων τηλεοπτικών συσκευών που εκτιμά η «αγορά» που μπορεί να πωληθούν σε καιρό κρίσης, φθάνει για να αναδείξει το εγχείρημα. Πρακτικά, όποιος θέλει να δει τηλεόραση ή θα πρέπει να αγοράσει νέα συσκευή ή αποκωδικοποιητή.

Η αναλογική τηλεόραση κατεβάζει το αναλογικό σήμα της και η μετάβαση αυτή, υποχρεωτική από το νόμο και τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, θα υλοποιηθεί από τα δίκτυα της Digea και την ΕΡΤ. Στη μεν Digea έχουν συνασπιστεί μετοχικά τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας που συγκροτούν το μπλοκ των παραδοσιακών mediaαρχών (Mega, ΑΝΤ1, Σκάι, Alpha, Star), η δε ΕΡΤ είναι ο δεύτερος μεγάλος πάροχος δικτύου. Η σημαντικότερη αλλαγή που έγινε αλλάζοντας τους όρους τηλεοπτικής αδειοδότησης πέρασε την περίοδο ανάμεσα στο Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, καταργώντας ουσιαστικά την υποχρέωση του κράτους να «παραχωρεί» το δημόσιο πλούτο των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων έναντι συγκεκριμένων όρων και ορίων στους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Σύμφωνα με τη νέα ορολογία και το νέο θεσμικό πλαίσιο, οι συχνότητες νοούνται ως «υψηλής αξίας» πόρος της ελεύθερης αγοράς και με αυτό το χαρακτήρα προβλέπεται να δημοπρατηθούν-πωληθούν για 15 ή 20 χρόνια στο ιδιωτικό κεφάλαιο για την ανάπτυξη, διάθεση και πώληση υπηρεσιών. Όπως, των ακριβών ευρυζωνικών συνδέσεων από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών ή της δωρεάν διάθεσης τηλεοπτικών υπηρεσιών από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Αποκόπηκε δηλαδή η εκπομπή τηλεοπτικού προγράμματος από την κατοχή του σπάνιου πόρου των συχνοτήτων, άρα και από τις υποχρεώσεις που επιβάλλει η αστική δημοκρατία στις εταιρίες οι οποίες εμπορεύονται την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών. Τα παραδοσιακά μας κανάλια, νοούνται πλέον ως «πάροχοι περιεχομένου», νοικιάζουν τις συχνότητες από τους «πάροχους δικτύου» και το μόνο που απαιτείται να έχουν είναι η άδεια προγράμματος από το ήδη παράνομο στη σύνθεση του, Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Πρόσκληση:Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας-Φεστιβάλ κινηματογράφου

Πρόσκληση

Η Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας σας προσκαλεί στις εκδηλώσεις προς τιμή της 59ης επετείου της επίθεσης του ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ και των συντρόφων του εναντίον των στρατώνων ΜΟΝΚΑΔΑ

• την Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012 στις 8.00 μ.μ. στο PIER ONE στην Μαρίνα Φλοίσβου και
• την Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012 στις 9.00 μ.μ. στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Κουβανικού κινηματογράφου που διοργανώνεται σε συνεργασία με την NEW STAR στο Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21, (Μετρό Βικτώρια).

Θα προβληθούν 33 ταινίες και ντοκιμαντέρ κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ που θα διαρκέσει από 26/7 έως 1/8/2012 (αναλυτικά το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ ΕΔΩ).

Η είσοδος την ημέρα της πρεμιέρας, Πέμπτη 26 Ιούλη, είναι ελεύθερη.

Τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας μπορείτε να απολαύσετε διάφορες ταινίες με γενική είσοδο 6 ευρώ την ημέρα. Το Σάββατο θα είναι αφιερωμένο στα παιδιά.

http://ergatikosagwnas.gr/EA/

ΤΟ ΔΙΧΤΥ

ΤΑΚΗΣ ΜΠΙΝΗΣ

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Οι χαλυβουργοί μας δείχνουν το δρόμο.

 Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Οι δυο τρόικες, εσωτερικού και εξωτερικού, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένες για το τι πρέπει να κάνουν μπροστά στις αντιστάσεις του ελληνικού λαού και της εργατικής τάξης. Η βία, η καταστολή και η προώθηση των πιο αντιδραστικών ιδεολογημάτων, είναι η συνταγή που με συνέπεια εκτελούνε. Αυτός είναι ο δρόμος της κυβέρνησης, των τριών κομμάτων που την στηρίζουν, της ΕΕ και των δανειστών.

Τα γεγονότα της 20^ης Ιουλίου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: στείλανε τέσσερις διμοιρίες ΜΑΤ για την αντιμετώπιση του εχθρού λαού, χτύπησαν με ωμό τρόπο τους απεργούς χαλυβουργούς, κατασκεύασαν και ενεργοποίησαν απεργοσπαστικό μηχανισμό. Αυτή η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, είναι κυβέρνηση του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου.

Αντιμετώπισε τους απεργούς της χαλυβουργίας όπως προστάζουν τα αφεντικά της, εν προκειμένω ο Μάνεσης. Ο 9μηνος αγώνας των χαλυβουργών, ένας αγώνας που ανήκει σε όλη την εργατική τάξη της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, πρέπει κατά το μαύρο μέτωπο να σπάσει. Δεν πρέπει να είναι νικηφόρος. Οι εργάτες πρέπει να γυρίσουν με σκυμμένο το κεφάλι, ηττημένοι, όχι μόνο γιατί στη σύγκρουσή τους με το Μάνεση νικητής θα είναι ο δεύτερος, αλλά και γιατί πρέπει να δοθεί ένα παράδειγμα για όλους τους εργαζόμενους. Ένα παράδειγμα υποταγής. Ένα μήνυμα ηττοπάθειας και φόβου. Από αυτή την άποψη ο αγώνας των χαλυβουργών είναι μείζονος σημασίας γιατί πρόκειται για μια σύγκρουση που φεύγει από τα στενά όρια ενός εργοστασίου. Στο πρόσωπο των χαλυβουργών βλέπουμε όλη την εργατική τάξη της χώρας μας και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Η απεργία των χαλυβουργών μας δίνει ορισμένα βασικά συμπεράσματα:

[1] Ακόμη και στις σημερινές πολύ δύσκολες, για την εργατική τάξη, συνθήκες, ακόμη και σήμερα που το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα δε βρίσκεται στην καλύτερη φάση του, γίνονται αγώνες με διάρκεια και ταξικό προσανατολισμό. Αγώνες στους οποίους είναι σαφές ποιος βρίσκεται στην απέναντι όχθη, πώς η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει και για ποιο λόγο. Μάλιστα, αξίζει να σημειώσουμε ότι κάποιοι από αυτούς τους αγώνες ήταν νικηφόροι, παρόλο που όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος σπέρνουν την ηττοπάθεια, το φόβο και παραδίδουν μαθήματα υποταγής. Ναι! Σήμερα που τα συνδικάτα είναι απομαζικοποιημένα, που οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, που οι αγώνες που διεξήχθησαν τα τελευταία χρόνια ήταν αναντίστοιχοι με τις απαιτήσεις των καιρών, υπάρχουν νικηφόροι εργατικοί αγώνες. Πριν από λίγο καιρό νικηφόρος ήταν ο αγώνας των εργατών της Coca-Cola 3E, μετά από 42 ημέρες απεργίας. Οι απεργοί υποχρέωσαν την εργοδοσία να μην εισάγει προϊόντα από τη Βουλγαρία, να μη γίνουν απολύσεις και να μη γίνουν μειώσεις μισθών. Μέσα σε αυτή τη βδομάδα κέρδισαν και οι εργαζόμενοι της Phone Marketing έπειτα από 114 ημέρες απεργίας. Η προσπάθεια της επιχείρησης ήταν να υποχρεώσει τους εργαζόμενους σε εκ περιτροπής εργασία με απολαβές 140 ευρώ μηνιαίως! Μετά τη νίκη τους οι εργαζόμενοι υποχρέωσαν τη διοίκηση της επιχείρησης σε αναδίπλωση και σε μισθούς που προβλέπονταν από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που ίσχυε πριν από την εφαρμογή των τελευταίων αντεργατικών νόμων.

[2] Τα δυο τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν μαζικοί αγώνες κάποιοι από τους οποίους με πρωτότυπες μορφές. Σε αυτούς συμμετείχε μια πανσπερμία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν στο δρόμο για πρώτη φορά. Ωστόσο, οι αγώνες αυτοί δεν είχαν συνέχεια, κάποιοι είχαν θολό προσανατολισμό ή έδειχναν να μην ξέρουν προς τα πού πάνε. Αυτό είναι ένα κλασικό σύμπτωμα των αγώνων που ξεσπάνε αυθόρμητα. Το πρόβλημα επιτείνεται όταν δεν υπάρχει μια πολιτική δύναμη που καταλαβαίνει πως πρέπει να «πατήσει» πάνω στο αυθόρμητο και να το μετασχηματίσει σε συνειδητό. Όπως και να έχει το εργατικό κίνημα, παρά τις αδυναμίες του, είναι αυτό που πρέπει να σφραγίσει το λαϊκό κίνημα και αυτό γιατί η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα τάξη στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η πρωτοπορία-ή μάλλον μέρος αυτής- φάνηκε από τις πάνω από είκοσι πανελλαδικές απεργίες που πραγματοποιήθηκαν μετά από τα πρώτα αντεργατικά μέτρα και τα μνημόνια, φάνηκε από τις νίκες των εργατών που προαναφέραμε, φάνηκε από την αξιοθαύμαστη αντοχή των απεργών της ελληνικής χαλυβουργίας. Όσο κι αν ο Φουκουγιάμα κι άλλοι αστοί τσαρλατάνοι δημοσιολόγοι, διακήρυξαν το τέλος της ιστορίας και των ταξικών αγώνων, όσο κι αν οι «δεξαμενές σκέψης» του ιμπεριαλισμού προσπάθησαν να μας πείσουν για το ότι η εργατική τάξη εξαφανίζεται, η πραγματικότητα πεισματάρα όπως είναι, τους απάντησε, τους απαντά και θα τους απαντά: η εργατική τάξη ούτε εξαφανίζεται, ούτε είναι διατεθειμένη «να την σφάζουν για να αγιάσει». Είναι εδώ, μάχεται για τα δίκια της, την αξιοπρέπειά της, τη ζωή της.

Μάχη στη Χαλυβουργία: Όλοι και όλες στις 5.30 μ.μ. στον κόμβο του Ασπροπύργου.

Μάχη στην πύλη της Χαλυβουργίας δίνεται αυτή τη στιγμή, με τεταμένο το κλίμα από την εισβολή των ΜΑΤ νωρίς το πρωί, το ξύλο και τις συλλήψεις που ακολούθησαν. Η πρόσβαση στην πύλη της Χαλυβουργίας είναι αδύνατη, καθώς τα αυτοκίνητα που κατευθύνονται προς Κόρινθο από την εθνική οδό στο ύψος του Ασπροπύργου έχουν σχηματίσει ουρές χιλιομέτρων. Το ηρωικό εργοστάσιο σύμβολο άνοιξε μετά από επέμβαση των ΜΑΤ στις 5.30 τα ξημερώματα, ενώ, σύμφωνα με το αρχηγείο της ΕΛΑΣ, υπήρξαν έξι προσαγωγές. «Από νωρίς το πρωί δυνάμεις καταστολής με εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης έπιασαν δουλειά στη χαλυβουργία προκειμένου να καταστείλουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, συλλαμβάνοντας την περιφρούρηση των απεργών», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης διοργανώνεται από το συνδικάτο των χαλυβουργών στις 5.30 μ.μ. στον κόμβο του Ασπροπύργου.

Η γραμματέας του Μάνεση μιλά εξ ονόματος όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ!

Σε διατεταγμένη πάντως υπηρεσία από νωρίς το πρωί και τα μέσα ενημέρωσης, εμφανίζουν τη …γραμματέα του αφεντικού ως εκπρόσωπο των εργαζομένων! Το παραμύθι των ΜΜΕ λέει ότι οι εργάτες της Χαλυβουργίας έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες: Οι μεν που ταυτίζονται αυθαίρετα με το ΠΑΜΕ και θέλουν απεργία μέχρι τέλους και οι δε που θέλουν να δουλέψουν και τους στερείται το δικαίωμα αυτό. Στην πραγματικότητα, η ομάδα που αντιτίθεται στην απεργία είναι το διευθυντικό προσωπικό και ο εργοδοτικός μηχανισμός υπαλλήλων, που αποτελούν μια αισχρή μειοψηφία, η οποία όσες φορές έχει θέσει την άποψή της στις δημοκρατικές διαδικασίες του Συνδικάτου, έχει χάσει. Σημειωτέον, ότι μετά από μια δικαστική προσφυγή, οι ψηφοφορίες για τη συνέχιση της απεργίας γίνονται τηρώντας τους πιο αυστηρούς τύπους, με κάλπη και παραβάν! Αυτό δεν εμπόδισε σήμερα πολλούς σταθμούς να μεταδώσουν τις δηλώσεις της γραμματέως του Μάνεση ως “προέδρου των εργαζομένων”, τους οποίους δήθεν δεν αφήνει να δουλέψουν το ΠΑΜΕ! Για να πάρουν μάλιστα σοβαροφανή υπόσταση τα λεγόμενά της, δηλώνει πρόεδρος Επιτροπής Εργαζομένων…

Ο Άδωνις στο πλευρό των απεργοσπαστών, προβοκάτσια από τον Σκάι για …βανδαλισμούς

Χτες άλλωστε, η “φωνή του Μνημονίου” στα ελληνικά ΜΜΕ, ο Σκάι, μετέδωσε ότι οι απεργοί χαλυβουργοί ευθύνονται για βανδαλισμούς σε ένα μαγαζί στον Ασπρόπυργο που ανήκει σε συγγενικό πρόσωπο εργαζομένου. Το σκηνικό προβοκάτσιας και εισβολής προετοιμαζόταν όλες αυτές τις ημέρες, καθώς χτες εμφανίστηκε και πάλι ο ακροδεξιός βουλευτής της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης σε διπλανό του εργοστασίου βενζινάδικο όπου συγκεντρώνονται οι διευθυντές και οι επίδοξοι απεργοσπάστες για να φανεί με κάθε τρόπο, ποια μεριά στηρίζει η κυβέρνηση.

Παρά τις δυσκολίες στη μετάβαση, τόσο οι απεργοί χαλυβουργοί όσο και το Συνδικάτο Μετάλλου, καλούν όλους τους εργαζόμενους της περιοχής να στηρίξουν έμπρακτα με την παρουσία τους στην πύλη τον αγώνα αυτό που σήμερα συμπληρώνει 264 μέρες απεργίας. Για να επιστρέψουν στη δουλειά τους, οι απεργοί απαιτούν να ανακληθούν οι 120 απολύσεις που όλο αυτό το διάστημα ανακοίνωσε η εργοδοσία.

Για ένα Λαικό Μέτωπο Σωτηρίας -Ευτύχης Μπιτσάκης

Εφημ. Δρόμος της Αριστεράς

Από Θεού άρξασθε: Κρίση παγκόσμια, δομική. Ελληνική ιδιομορφία: η χώρα εκποιείται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης μας (κομπραδόρικης, υποτελειακής, εθνοπροδοτικής).

(…) Ποια δύναμη μπορεί να οργανώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα αντίστασης στο νέο καθεστώς υποτέλειας, με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας; Προφανώς: Η Αριστερά! Ποια Αριστερά; Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες, διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις.

Η καταστροφή προχωρεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν ξεσπάσματα των αγανακτισμένων. Θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει στη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή δράση με καθορισμένο στρατηγικά στόχο; Ποιος θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος;

Σήμερα η αστική τάξη μας, «από κοινού συμφέροντος με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού-διεθνικού κεφαλαίου», έχει αποδεχτεί ένα νέο καθεστώς υποτέλειας: Εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων.

Νέο ΕΑΜ λοιπόν; Λέγεται και αυτό. Όμως, ας το ξαναπώ: κανείς Άρης δεν θα πάρει σήμερα το καριοφίλι του ν’ ανέβει στο Βελούχι. Τότε κυρίαρχο ήταν το εθνικό. Το ταξικό δευτερεύον, λειτούργησε στα πλαίσια του εθνικού. Σήμερα, κυρίαρχο είναι το ταξικό. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση. Η άρση αυτής της αντίθεσης προϋποθέτει την άρση της κυρίαρχης. Σήμερα, σε σύγκρουση με τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αναδυόμενο νεοφασισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάξει το σύνθημα για ένα νέο, διεθνικό πατριωτισμό. «Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» τραγουδούσαμε πριν από 70 χρόνια ΕΠΟΝίτες και ΕΑΜίτες. Πανανθρώπινη λευτεριά σήμαινε τότε, έστω και αν δεν λέγονταν ρητά, το κοινό κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.

Σήμερα, παρά τις ήττες και την καταστροφή, ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Σοσιαλισμός με το κομμουνιστικό κίνημα σε παρακμή; Ας θυμηθούμε όμως τη διαλεκτική της στρατηγικής και τακτικής: ευλυγισία στους άμεσους, επιτεύξιμους στόχους, ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό. Που σημαίνει: συνεργασία, κοινή δράση, σε ένα, δύο, τρία άμεσα ζητήματα. Συνεργασία με δυνάμεις που θα μας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργασία με τους ρεφορμιστές και άλλες ασταθείς δυνάμεις, σε επιμέρους στόχους (Λένιν). Αλλά τότε οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις δεν υπάρχει κίνδυνος να αφομοιωθούν, ειδικά σήμερα από τη σοσιαλδημοκρατία;

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Αλλά οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις έχουν να επιλέξουν: Συμμαχία με τον εαυτό τους; ιδεολογική «καθαρότητα», αναχωριτισμό ή, αν έχουν τα κότσια, αν έχουν αυτοπεποίθηση, να συμβάλουν κριτικά και πρακτικά στη ριζοσπαστικοποίηση του πολύμορφου, αναπτυσσόμενου κινήματος των μαζών: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Ελευθεροτυπία: Απεργιακή ή Εργοδοτική;-Περικλής Κοροβέσης

Η κρίση στα έντυπα ΜΜΕ, δεν είναι ελληνική είναι παγκόσμια. Την παρακμή του Τύπου μπορούμε να την διαπιστώσουμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να την δούμε να κορυφώνεται στις μέρες μας χωρίς να μπορούμε να δούμε στον ορατό ορίζοντα κάποια σημάδια ανάκαμψης.

Την ίδια περίοδο έχουμε δυο κοσμοϊστορικά γεγονότα. Την εξαφάνιση του Ανατολικού Μπλοκ και την εξαέρωση του ρευστού κομμουνισμού, όπως επίσης την επανάσταση του υπαρκτού καπιταλισμού που δίνει σχεδόν παγκοσμίως όλη την εξουσία στο 1% του πλούτου και μετατρέπει τους επαγγελματίες πολιτικούς σε εργολάβους του κεφαλαίου. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.

Για την κρίση του Τύπου έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι την αποδίδουν στον ανταγωνισμό των FREE PRESS. Άλλοι στην τηλεόραση ή ακόμα στο ΄Ιντερνετ. Αυτά όσο αφορά την πτώση της κυκλοφορίας τους. Η πτώση των κερδών αποδίδεται κυρίως στην μείωση των διαφημίσεων που ήταν βασικό έσοδο και που δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί με τις προσφορές. Και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. Οι προσφορές κατά κανόνα στοιχίζουν πολύ παραπάνω από όσο πουλιούνται.
Αλλά οι εκδότες ελπίζουν να ανεβάσουν την κυκλοφορία των φύλλων τους. Και αυτό με τη σειρά τους θα τους δώσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα, άρα και περισσότερα κέρδη.
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν βρίσκω εδώ τη βασική αιτία της μείωσης της κυκλοφορίας των εντύπων ΜΜΕ. Πριν από την πτώση της κυκλοφορίας τους, είχε προηγηθεί η πτώση της αξιοπιστίας τους.

Κατά κανόνα, αυτό που λέμε μεγάλος καθημερινός Τύπος, ανήκει σε επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν εμπορική δραστηριότητα και σε άλλους τομείς. Όπως π.χ. ο Αλαφούζος της «Καθημερινής» είναι εφοπλιστής. Ο Μπόμπολας του «Έθνους» είναι υπερεργολάβος δημοσίων έργων. Και ας σταματήσουμε ενδεικτικά εδώ και να μην προχωρήσουμε στην τηλεόραση.

Αναγκαστικά λοιπόν τα συμφέροντά τους, είναι αυτά του υπαρκτού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι αυτά των αναγνωστών. Και όταν κάποιος αγοράζει με τα λεφτουδάκια του μια εφημερίδα και βλέπει πως τον λοιδωρεί, δεν έχει άλλη λύση από το να πάψει να την αγοράζει. Και έτσι κατά την άποψή μου χάνονται φύλλα.

Όλοι έχουμε διαπιστώσει πως και στις δύο προεκλογικές περιόδους σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, είχαν την ίδια απολύτως γραμμή, χωρίς καμιά παρέκληση. Και σε κανέναν δεν θα έκανε εντύπωση, αν κάτω από τον τίτλο της «Καθημερινής» του «Βήματος» ή του «Έθνους» έγραφαν «Όργανο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τύπου Μέρκελ».

Πιστεύω πως ο «Ριζοσπάστης» δεν θα είχε αντίρρηση να του κλέψουν την ιδέα. Μια εξαίρεση σε αυτήν την ανάποδη «κομμουνιστικοποίηση» ήταν η «Ελευθεροτυπία» που ήταν η μόνη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα που σίγουρα έκοβε το αυγολέμονο αυτής της μιντιακής σούπας. Και γι’ αυτό την άφησαν να βουλιάζει στα δικά της προβλήματα. Και κατά την άποψή μου, αν ποτέ κυκλοφορήσει ξανά η εφημερίδα με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δεν θα είναι η ίδια εφημερίδα. Θα μπει και αυτή στο κλαμπ. Υπάρχει επενδυτής που θα πάει εναντίον των συμφερόντων του;

Και όμως υπάρχουν εφημερίδες που επιβίωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ήταν αυτές που σχημάτισαν έναν συνεταιρισμό, ενίοτε και με συνδυασμό κεφαλαίου, εξέλεξαν μια συντακτική επιτροπή, και αποφάσισαν πως η εφημερίδα τους θα είναι των αναγνωστών και όχι των συμφερόντων του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Περιοδικό: »Μαρξιστική Σκέψη»

Κυκλοφόρησε ο 6ος τόμος της Μαρξιστικής Σκέψης.

Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για την επικαιρότητα, το περιβάλλον, τη συνέχεια του αφιερώματος του τόμου 5 στο φασισμό και ένα εκτενές αφιέρωμα στον Μαρξ και τον Γκράμσι.

Οι εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη προκάλεσαν θεμελιώδεις ανακατατάξεις, που θα επιδρούν για χρόνια στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας. Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ελληνική πολιτική ιστορία έγινε ορατό το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Θέλοντας να δώσει μια πρώτη αποτίμηση των συνεπειών τους και των προοπτικών που ανοίγονται, η ΜαρξιστικήΣκέψη περιλαμβάνει δυο συνεντεύξεις που παραχώρησαν στο περιοδικό η Σοφία Σακοράφα και ο Γιάννης Δραγασάκης. Ο αναγνώστης θα βρει ακόμη κείμενα για το ενιαίο μέτωπο (Μ. Καράτζης), την ΑΟΖ (Γ. Τόλιος) και τη δήλωση της 4ης Διεθνούς για το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη.

Η ΜαρξιστικήΣκέψη, προβλεπτικά και αποτυπώνοντας τη γενική ανησυχία των ακτιβιστών στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς για την επικίνδυνη άνοδο του νεοναζισμού και της ακροδεξιάς, στη χώρα μας και διεθνώς, αφιέρωσε το προηγούμενο τεύχος της στο θέμα του φασισμού. Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής στις 6 Μάη και η διατήρηση των δυνάμεών της στις 17 Ιούνη μας υποχρεώνει να επανέλθουμε στο θέμα, για να ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του που δεν είχαν καλυφθεί πλήρως. Είναι σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στο νεοναζισμό και την ακροδεξιά θα αποτελεί εφεξής μια από τις προτεραιότητες του κινήματος και ότι η ιδεολογική διάστασή του δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ο αναγνώστης θα βρει ένα σημαντικό κείμενο του Ένγκελς για τον αντισημιτισμό και αναλύσεις των Α. Τόλιου, Ε. Φίσερ, Ντ. Γκερέν, Α. Μέρσον, Ε. Μπλοχ, Δ. Αστερίου και Χ. Κεφαλή.

Ταυτόχρονα, η όξυνση της κρίσης, η οποία προσφέρει αξιόλογες ριζοσπαστικές και επαναστατικές δυνατότητες αλλά και σηματοδοτεί μεγάλους κινδύνους μελλοντικών αντιδραστικών εκτροπών, δημιουργεί μια έκδηλη ανάγκη για θετική θεμελίωση μιας αποτελεσματικής μαρξιστικής στρατηγικής. Το αφιέρωμα στον Μαρξ και τον Γκράμσι φιλοδοξεί να δώσει ορισμένες αφορμές και ώθηση σε αυτή την κατεύθυνση, προσεγγίζοντας την πάντα επίκαιρη θεωρητική κληρονομιά του μαρξισμού στην ενότητα και την εξέλιξή της. Παρουσιάζονται κείμενα για τον Μαρξ των Α. Χρύση, Χ. Κεφαλή, Τ. Μαστρογιαννόπουλου, Χ. Χάιντμαν, Α. Μπλούντεν, Γ. Τόλιου, Μ. Σκούφογλου, Σ. Σέγιερς, Γ. Χίρσφελντ και για τον Γκράμσι, των Π. Τόμας, Θ. Καμπαγιάννη, Τ. Μπράουν, Ντ. Γιακόποβιτς και Μ. Τόμας.

Περιοδικό:»Σύγχρονη Εκπαίδευση»

 

H Σύγχρονη Εκπαίδευση δεν ζητά -όπως συνηθίζεται- την κατανόησή σας για πιθανές ατέλειες, ούτε επιδιώκει να υποδείξει τη δική της «αλήθεια».O διδακτισμός δεν έχει σχέση με τη Σ.E.

Στη Σ.E. τα πράγματα είναι πολύ απλά, άρα πολύ δύσκολα:

Zητάμε τη συνεργασία σας και την παρέμβασή σας στην αδιάκοπη προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας και στη διαμόρφωση της Σύγχρονης Eκπαίδευσης

Περιληπτικά η Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχος 169

Φάκελος εργασίας: Λόγος για τα ΑΕΙ

Aφετηρία: Το ζήτημα της νομιμότητας της διαδικασίας για την κρίση μέλους ΔΕΠ (εκλογή για εξέλιξη ή πλήρωση θέσης ΔΕΠ) είναι ένα ζήτημα που έχουμε επανειλημμένα θίξει στο περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση» φέρνοντας στο φως στοιχεία που αποκαλύπτουν διοικητικές πρακτικές που εγκαθίστανται σε έδαφος οριακής νομιμότητας ή/και παρανομίας με στόχο την υπό «προστασία» εκλογή μέλους ΔΕΠ. Στη σημερινή συγκυρία το διακύβευμα για τη γενιά της ανατροπής είναι να σπάσει κάθε «φούσκα» που διαχρονικά πλέον έχει καθιερώσει πρακτικές που σήμερα είναι πια σαφές πως έστρωσαν το δρόμο στη νεοφιλελεύθερη επέλαση στα Πανεπιστήμια που στοχεύει στην αποσύνθεση του κοινωνικού και επιστημονικού ρόλου τους…

Ζήτημα προτεραιότητας, λοιπόν, για το επιστημονικό περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση», αυτή την στιγμή, είναι να θέσει το ερώτημα: Υπάρχει “παράγκα” στις εκλογές μελών ΔΕΠ; Και αν αρχικά η απάντηση είναι ναι για κάποιες περιπτώσεις, τότε με τη γνωστή επιμονή μας στην εμπεριστατωμένη και λεπτομερή πληροφόρηση θα μελετήσουμε το ζήτημα ώστε να θέσουμε κάτω από το φακό της διαφάνειας ένα τόσο καθοριστικό ζήτημα για αυτή καθαυτή την ύπαρξη του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου. Το ερώτημα «σε ποιον ανήκουν τελικά τα Πανεπιστήμια» παραμένει διαχρονικά επίκαιρο… (ΔΕΠ: ΑΕΙ ― ΑΕΙ: εκλογές μελών ΔΕΠ ― ΑΕΙ και Αυτοδιοίκηση ― Νομιμότητα  ― Διαφάνεια). (Χρονοπούλου, Α. Χ.: σελ. 11-13).

Λόγος για τα ΑΕΙ:
Σημείωμα της Σ.Ε.: Χρονοπούλου, Α. Χ.:  Πανεπιστήμια και Αυτοδιοίκηση: Υπάρχει «παράγκα» στις εκλογές μελών ΔΕΠ;   σ. 11-13

• Επισημάνσεις: Nικολακάκη Μαρία, Canaan, Joyce E. , Το πένθιμο εμβατήριο(;) της Δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης: Συγκριτικά παραδείγματα από Ελλάδα και Αγγλία. A: Η συντεταγμένη πορεία προς την απο-δημοσιοποίηση των πανεπιστημίων   σ. 14-32

• Προσεγγίσεις: Ντολιοπούλου Έλση, Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους νέους της χώρας μας:  Μία μελέτη περίπτωσης φοιτητών του Α.Π.Θ.   σ. 33-47

Φάκελος εργασίας: Φυσικές Επιστήμες (σ. 48-92)

Χρονοπούλου, Α.Χ. (Επιμέλεια), Εισαγωγικό Σημείωμα  σ. 48

 Αβρααμίδου Λούση, Επιστημονικές Διερευνήσεις στο Πλαίσιο της Διδασκαλίας των Φυσικών Επιστημών στο Δημοτικό Σχολείο   σ. 49-63

 Κουμαράς Παναγιώτης, Πράμας Χρήστος, Χαραλάμπους Μάριος, Καλλιέργεια των “Ικανοτήτων – κλειδιών” και της ιδιότητας του πολίτη με το νέο πρόγραμμα Φυσικών Επιστημών στην Κύπρο σ. 64-83

 Καϊσέρογλου Νικόλαος, Η επιστημολογική εικόνα της γνώσης που προωθείτε στα πειράματα που αναφέρονται στο εγχειρίδιο των Φυσικών Επιστημών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σ. 84-92

Περιοδικό: »Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης»

Κυκλοφορεί το Νέο Τεύχος Νο 101 του περιοδικού

Κυκλοφορεί από τα

αντιτετράδια της εκπαίδευσης 

το εξαιρετικό ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ dvd της ΝΙΝΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ 

Προμηθευτείτε το.

Επικ. 6974438720

 

http://www.antitetradia.gr/portal/index.php

Περίληψη μιας «οικοφεμινιστικής κοσμοθεωρίας»-Marijke Colle*

 Οικολογία και Φεμινισμός

Πηγή:www.internationalviewpoint

Ο οικοφεμινισμός αναδύθηκε τη δεκαετία του ’80, στα πλαίσια του αναπτυσσόμενου πράσινου κινήματος και των μεγάλων αντιπολεμικών και αντιπυρηνικών κινητοποιήσεων. Η κοσμοθεωρία των οικοφεμινιστών απηχεί σήμερα τους αγώνες των αυτόχθονων λαών και των αγροτικών οργανώσεων, όπως η La Via Campesina.

 Παρακάτω παρατίθενται τα σημεία-κλειδιά  των αναλύσεων και των απόψεών τους.

Οι δυτικές κοινωνίες τοποθετούν πάνω από καθετί τον άνδρα και την επιστημονική γνώση, ενώ παράλληλα υποτιμούν τις φυσικές αναπαραγωγικές δυνατότητες της γυναίκας και της φύσης. Οι ειδήμονες και οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου έχουν αναπτύξει νέες βιοτεχνολογίες (γενετικώς μεταλλαγμένους οργανισμούς, θερμοκήπια) προκειμένου να διατηρήσουν την υπεροχή και τον έλεγχο πάνω στις γυναίκες και τη φύση.

 Η εύφορη γη και η γονιμότητα των γυναικών έχουν μεταλλαχθεί, μέσω της ανδρικής κυριαρχίας και της τεχνολογικής δημιουργικότητας, ενώ οι άνδρες καταλαμβάνουν ολοένα και πιο κεντρική θέση στην κοινωνία. Η Γη και οι γυναίκες είναι το παθητικό έδαφος της παρέμβασης των ανδρών ειδικών, των γιατρών, των αγρονόμων, των «αγρο-επιχειρηματιών».(1)

Οι γενετιστές επιστήμονες θεωρούν την παραδοσιακή διαλογή οπισθοδρομική και χαοτική. Οι Γενετικώς Μεταλλαγμένοι Οργανισμοί (ΓΜΟ) εκπροσωπούν την πρόοδο και το χρήμα.

Οι αγρότες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν σπόρους, λιπάσματα και φυτοφάρμακα του εμπορίου σαν πακέτο των «αγροβιομηχανικών» εταιριών. Με αυτή την κίνηση, χάνουν την παραδοσιακή ιδιοκτησία των σπόρων και των ποικιλιών και πρέπει να πληρώνουν για τα δικαιώματα που απορρέουν από τη νομική ρύθμιση της πατέντας για διαλεγμένα υβρίδια και ΓΜΟ φυτά και σπόρους.

 Οι γυναίκες έχουν το καθήκον να φέρνουν στον κόσμο υγιή παιδιά. Ως εκ τούτου, γίνονται αντικείμενα μιας επεκτεινόμενης βιομηχανίας υγείας, με γενετικούς προσυμπτωματικούς ελέγχους (προεμφυτευμένων) εμβρύων, υπερηχογραφημάτων και καισαρικών τομών. Χάνουν την πιθανότητα και τη δυνατότητα να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.

 Η αποικιοκρατία εξάλειψε τις πρωτόγονες και αρχέγονες κουλτούρες των ιθαγενών, των εγχρώμων και των τοπικών παραδοσιακών κοινοτήτων, οι οποίες εκλαμβάνονταν κυρίως σαν κομμάτι της τοπικής πανίδας, παρά του ανθρώπινου είδους.(2)

 Οι γενοκτονίες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας  μεταμφιέστηκαν σε εισαγωγή της προόδου στις πρωτόγονες κοινωνίες και σε κατάκτηση της «κενής» γης. Η κοινοκτημοσύνη και η κοινοχρησία της γης θεωρήθηκαν εμπόδιο στην πρόοδο του πολιτισμού. Ο νεαρός Κάρολος Δαρβίνος σημείωσε στο ημερολόγιό του πως η πλήρης ισότητα μεταξύ των κατοίκων της Tierra del Fuego θα παρέμενε εμπόδιο κάθε προόδου του πολιτισμού τους μέχρι την ανάδειξη κάποιου αρχηγού που θα είχε το σθένος να γίνει ο ιδιοκτήτης όλης της περιουσίας.(3)

 Η Vandana Shiva έγραψε το 1992: «…οι βελτιωμένες σοδειές και έμβρυα είναι στην πραγματικότητα φυλακισμένες σοδειές και έμβρυα. Το δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων από τους ίδιους τους αγρότες και τις γυναίκες χαρακτηρίστηκε οπισθοδρομισμός και ευήθεια. Ο βίαιος αποκλεισμός των αυτόνομων παραγωγών είναι μία διαδικασία κλοπής όλων όσων ανήκουν στη φύση και στη γυναίκα, στο όνομα της προόδου. Η βία και η κλοπή δεν ήταν μόνον η βάση της δημιουργίας του πλούτου στο αποικιακό μας παρελθόν, αλλά συνεχίζουν στις μέρες μας, με τη νεο-αποικιοκρατία, να απειλούν ακόμη και την ίδια τη ζωή.(4)

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως σύμπτωμα της κρίσης νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος

Την Τετάρτη 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συλλόγου για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» με θέμα «Φασισμός και δημοκρατία στην εποχή της κρίσης». Στο κατάμεστο αμφιθέατρο της ΓΕΝΟΠ εισηγήσεις παρουσίασαν ο Βασίλης Λιόσης, εκπαιδευτικός, η Μαρία Σουάνη εργαζόμενη στη ΔΕΗ και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κατρούγκαλος. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση και παρεμβάσεις του κοινού.

H εισήγηση του Γιώργου Κατρούγκαλου.

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής αποτελεί ένα ακόμη από τα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης του πολιτικού συστήματος, μαζί με την άνοδο της αποχής και την προφανή κατάρρευση του δικομματισμού. Σε κάθε περίπτωση, η άνοδος των ακροδεξιών και νεοφασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη προκαλεί εύλογη ανησυχία. Πολύ περισσότερο που η Χρυσή Αυγή όχι μόνο αποτελεί ένα από τα δυναμικότερα και πιο γρήγορα ανερχόμενα παρόμοια σχήματα, αλλά φαίνεται να έχει και μαύρα χαρακτηριστικά που την ξεχωρίζουν ακόμη και στην δική της οικογένεια: για παράδειγμα, όπως παρατηρούσε πρόσφατα και ο Επίτροπος Ανθρώπινων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φασιστικό χαιρετισμό δεν δίνουν άλλοι βουλευτές ευρωπαϊκών κομμάτων[1].

Τόσο η ερμηνεία όμως των αιτίων της ανόδου της Χρυσής Αυγής όσο και οι συνταγές που προτείνονται για την αντιμετώπιση της είναι συχνά προβληματικές. Μία από τις αληθοφανέστερες ερμηνευτικές διηγήσεις είναι αυτή που μιλά για την παράλληλη άνοδο των άκρων σε συνθήκες κρίσης και τον κίνδυνο που αυτή συνεπάγεται για την δημοκρατία. Στο πλαίσιο αυτό συνήθης είναι και ο παραλληλισμός με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η οποία υποτίθεται ότι υπονομεύθηκε εξίσου εξ αριστερών και εκ δεξιών.

Η ιστορική αλήθεια, βεβαίως, είναι διαφορετική. Οι σοσιαλδημοκράτες που έλεγχαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα την κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία του μεσοπολέμου όχι απλώς δεν κράτησαν αποστάσεις από τα «άκρα» αλλά χρησιμοποίησαν συχνά τα ακροδεξιά στοιχεία, ιδίως τα διαβόητα Freikorps, για να καταπνίξουν τις εργατικές εξεγέρσεις στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στην κοιλάδα του Ρουρ και για να δολοφονήσουν εργατικούς ηγέτες, όπως η «κόκκινη» Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ.

CERN και Φουκουσίμα:βίοι παράλληλοι- Κώστας Γαβρόγλου

 Εφημ.ΑΥΓΗ

Τι «ακριβώς» έγινε στο κέντρο πυρηνικών ερευνών CERN πριν περίπου δύο εβδομάδες; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα.

Πρώτη απάντηση: Εντοπίστηκε ένα νέο σωματίδιο και σε περίπτωση που στο μέλλον ταυτιστεί το σωματίδιο αυτό με το σωματίδιο που προέβλεψε ο Πήτερ Χιγκς το 1964, θα ενισχυθεί η εγκυρότητα ενός σχετικά επιτυχημένου μοντέλου που ενοποιεί δύο από τις τέσσερις δυνάμεις που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στη φύση. Επιπλέον, μια τέτοια ταύτιση θα είναι σοβαρό βήμα προς την κατανόηση του μηχανισμού με βάση τον οποίο απέκτησαν μάζα όλα τα σωματίδια λίγες στιγμές μετά μια αρχική έκρηξη που κατά πάσα πιθανότητα οδήγησε στη σημερινή δομή του σύμπαντος.

Δεύτερη απάντηση: Μετά από 20 χρόνια, 10 δισεκατομμύρια ευρώ, τη θεωρητική και πρακτική εργασία περίπου 10.000 φυσικών, μηχανικών και τεχνικών από τουλάχιστον 165 εργαστήρια και πανεπιστήμια από 35 χώρες, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου. Ένα γιγαντιαίο εγχείρημα εκλαΐκευσης μας είχε «προετοιμάσει» εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια για την ανακάλυψη αυτήν, καθιερώνοντας -παρά τις αντιδράσεις των επιστημόνων- την ονομασία «σωματίδιο του Θεού». Η ανακάλυψη θεωρήθηκε ως θρίαμβος της επιστήμης, της ανιδιοτελούς συνεργασίας των επιστημόνων διαφορετικών εθνών, που αναζήτησαν και βρήκαν μια νέα αλήθεια και διαμόρφωσαν ένα νέο πρότυπο συνεργασίας.

Και οι δύο απαντήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία της πραγματικότητας που βιώσαμε τις τελευταίες εβδομάδες. Με μια διαφορά όμως: η πρώτη απάντηση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, παρά μόνον αν την προσλάβουμε στο πλαίσιο που σκιαγραφεί η δεύτερη απάντηση. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε, ως πολίτες, να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται στο CERN, είμαστε υποχρεωμένοι να κατανοήσουμε το σωματίδιο που εντοπίστηκε ως μια κοινωνική κατασκευή. Αυτό δεν σημαίνει -επαναλαμβάνουμε: δεν σημαίνει- ότι στήθηκε μια κομπίνα για να «εφευρεθεί» ένα σωματίδιο που δεν υπάρχει ούτε και ότι δεν εντοπίστηκε μια νέα φυσική οντότητα.

 Το σωματίδιο ως κοινωνική κατασκευή

Η κοινωνική κατασκευή του σωματιδίου σημαίνει ότι το συγκεκριμένο σωματίδιο συγκροτείται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ας σημειώσουμε μονάχα εκείνα τα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται για πρώτη φορά στα χρονικά της επιστήμης. Ποτέ άλλοτε δεν δημιουργήθηκε μια τόσο πολυμελής και αυστηρά ιεραρχημένη κοινότητα για να εκτελέσει ένα τόσο πολυδάπανο πείραμα – η μόνη, ενδεχομένως, εξαίρεση είναι η προετοιμασία της ατομικής βόμβας, όπου, όμως, ο επικεφαλής ήταν στρατηγός και έγινε σε καιρό πολέμου. Ποτέ άλλοτε δεν έγινε ένα πείραμα που είναι αδύνατον να επαναληφθεί από άλλους, αλλάζοντας, έτσι, μια καταστατική αρχή της επιστημονικής πρακτικής, αφού η δυνατότητα επανάληψης ενός πειράματος ιστορικά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα της επιστημονικής δραστηριότητας. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσο έντονες διαμάχες για τόσες πολλές δεκαετίες σχετικά με τις συγκεκριμένες ερευνητικές κατευθύνσεις των ερευνητών που θα καταλάμβαναν θέσεις σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα και της αντίστοιχης χρηματοδότησής τους. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε ένα τόσο συντονισμένο εκλαϊκευτικό εγχείρημα (ενδεχομένως με εξαίρεση την αποστολή στη Σελήνη) για να μας προετοιμάσει να (υπο)δεχτούμε ως συγκλονιστικής σημασίας μια εξέλιξη, η οποία ιστορικά αποτελεί ενδιαφέρουσα μεν εξέλιξη, αλλά σίγουρα όχι τη «σημαντικότερη των τελευταίων 100 ετών», όπως συνήθως προβάλλεται.

Η πρόσληψη του σωματιδίου ως κοινωνικά κατασκευασμένου δεν αποτελεί έμμεση καταγγελία για το ότι δεν διοχετεύτηκε η ενεργητικότητα και δημιουργικότητα τόσων ανθρώπων σε άλλους τομείς. Αντιθέτως, η πρόσληψη του σωματιδίου ως κοινωνική κατασκευή αποπειράται να υπογραμμίσει το ότι η κατανόηση του ρόλου και της σημασίας του είναι δυνατή μόνον αν τοποθετηθεί σε μια μήτρα που την συναπαρτίζουν τα παραπάνω στοιχεία. Το σωματίδιο είναι απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών επιλογών ως προς το είδος και την κατεύθυνση της έρευνας στη φυσική, είναι απόρροια συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στους φυσικούς, είναι απόρροια ανελέητων ακαδημαϊκών διαμαχών, είναι απόρροια ενός εκλαϊκευτικού εγχειρήματος με στόχο την ενημέρωση των πολιτών όχι τόσο για το σωματίδιο αυτό καθεαυτό όσο για την επαναβεβαίωση του θριάμβου της επιστήμης.

Το μεγάλο φαγοπότι-Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Προς οίον αφορά: «Επτά φορές κλείνεις τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς» (Μπ. Μπρεχτ).

Πηγή: The Press Project

Απέναντι στη λεηλασία του εθνικού πλούτου που προωθεί με ιδιωτικοποιήσεις- εξπρές η εσωτερική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, η Αριστερά καλείται να δώσει την πρώτη μεγάλη, μετεκλογική μάχη κάτω από τη σημαία του δημόσιου αγαθού

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δις ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν τον τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί…

Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα «είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας, είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις», η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του «αθλιέστατου προτεκτοράτου», όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την «αξιοποίηση» του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη, κατ’ ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του ’90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.

Η μεγαλύτερη συντεχνία

Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο «Ριζοσπάστης». Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι «θα χάσουν τα λεφτά τους», δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι «θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία», δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.

Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους «επενδυτές», στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ’αυτή τη χώρα- καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη «μάζα» χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν «βιομηχανικού φεουδαρχισμού» του 21ου αιώνα.

Μαρία Σουάνη:Το φασιστικό φαινόμενο στη Δυτική Ευρώπη και τη σύγχρονη Ελλάδα.

H εισήγηση της Μαρίας  Σουάνη ,εργαζόμενης στη ΔΕΗ, στην  εκδήλωση του Συλλόγου για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» με θέμα: «Φασισμός και δημοκρατία στην εποχή της κρίσης».

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

«Το χώμα που τον ανέθρεψε είναι ακόμη καρποφόρο…». Επαληθεύεται η προειδοποίηση του Μπέρτολτ Μπρεχτ;

Σε όλη την Ευρώπη τα ακροδεξιά και τα φασιστικά κόμματα αναπτύσσονται ραγδαία ακολουθώντας τον μονόδρομο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, συμμετέχουν σε κυβερνήσεις, ενισχύονται ανησυχητικά: Οι ακροδεξιοί στη Φιλανδία έχουν το 19%, στην Ολλανδία 15,5 %, στην Ελβετία το 29%, στη Δανία είναι τρίτο κόμμα, στη Σουηδία είναι ρυθμιστικός παράγοντας με 5,7%, στη Νορβηγία 23%, στην Αυστρία 25%, στη Γαλλία 18%, στην Ουγγαρία 17%.

Προσαρμόζονται στη νοοτροπία και στις πολιτικές παραδόσεις κάθε λαού, στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας, αλλά συγκροτούν ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ.

• ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ η ακροδεξιά δεν ξεριζώθηκε μεταπολεμικά. Στη δεκαετία του ’60 ενσωματώθηκε και κυριάρχησε στην ΕΡΕ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση μέσα από τη χούντα των συνταγματαρχών. Στη μεταπολίτευση το λαϊκό κίνημα την υποχρέωσε να ενσωματωθεί στο κόμμα της Ν.Δ., χωρίς όμως να χάσει και την αυτόνομη ύπαρξή της μέσα από την Εθνική Παράταξη (το1977 έλαβε 6.7%) και κατόπιν την ΕΠΕΝ με ιδρυτή τον Γ. Παπαδόπουλο και αρχηγούς της νεολαίας της τον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Μ. Βορίδη. Στελέχη της όπως ο Πλεύρης έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διεθνή και ευρωπαϊκή οργάνωσή της. Το ΛΑΟΣ σε μια «αποδεκτή» κοινοβουλευτική εκδοχή εισήγαγε ιδεολογικά και πολιτικά τις θέσεις της ακροδεξιάς και οργάνωσε την εφαλτήρια βάση. Παρέδωσε εν τέλη τα σκήπτρα στη Χρυσή Αυγή, οργάνωση με καθαρά φασιστικά και νεοναζιστικά χαρακτηριστικά.
• Στις πρόσφατες εκλογές κατέγραψε ποσοστό 6,92% και έδειξε σταθερότητα απέναντι στα συμπιεστικά διλλήματα. Μαζί με το ΛΑΟΣ η ακροδεξιά συσπειρώνει το 10% των ψηφοφόρων. Ανησυχία προκαλεί ότι έλαβε 40% στα σώματα ασφαλείας.
• Οργανώνει επιθέσεις στις λαϊκές γειτονιές σε μελαψούς μετανάστες, εύκολα θύματα που ζουν στο περιθώριο της οικονομικής και πολιτικής ζωής, διαποτίζοντας την κοινωνία με σοβινιστικό μίσος απέναντι στους άλλους λαούς. Στις δολοφονικές επιχειρήσεις χρησιμοποιεί και μετανάστες από την Αλβανία (είναι της άριας φυλής).
• Εμφανίζεται σαν τιμωρός απέναντι στη σαπίλα και τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Υποκαθιστά την αστυνομία ή μαφιόζικες σπείρες προστασίας καταστημάτων και πολυκατοικιών σε «επικίνδυνες» περιοχές (υψηλών συμφερόντων και προοπτικών κερδοφορίας για κτηματομεσιτικά συμφέροντα). Κάνει παρελάσεις και επίδειξη ισχύος στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε πόλεις, δήμους, κ.ά.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΘΡΕΦΕΙ τέτοια φασιστικά κινήματα σε μια χώρα με σπουδαία ιστορική εμπειρία, αγώνες, κίνημα;

Η ΚΡΙΣΗ ξεσκέπασε τα περιορισμένα όρια της καπιταλιστικής οργάνωσης. Η αστική δημοκρατία, που είναι στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου και επιδιώκει να φορτώσει τα βάρη στον εργαζόμενο λαό, δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως προηγούμενα.

Όταν η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών βάζει σε κίνδυνο τη διαιώνιση του συστήματος, και τα αιτήματα των λαϊκών συσπειρώσεων αμφισβητούν την πολιτική ή και την ίδια την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Τότε ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί και την ανοιχτή βία, που την αναθέτει σε κατασκευασμένες από τα πριν οργανώσεις, για να καθαρίσουν τον τόπο από τις επικίνδυνες οργανωμένες λαϊκές αντιδράσεις, χωρίς να εγκαταλείπει και τον ιδεολογικό επηρεασμό και τη στρέβλωση.

Βασίλης Λιόσης:Το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμενο στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου (Γ’)

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Το 3ο και τελευταίο μέρος της εισήγησης του Βασίλη Λιόση, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, την Τετάρτη 4 Ιουλίου, από το Σύλλογο  για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» με θέμα: «Φασισμός και Δημοκρατία στην εποχή της κρίσης».

Μέρος Γ’

ΣΤ. Ο ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Η λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου βρήκε την Ιταλία με πλήθος προβλημάτων. Οι εδαφικές κτήσεις ήταν μικρές, οι στρατιωτικές δαπάνες είχαν απορροφήσει το 80% του κρατικού προϋπολογισμού, το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 19 δις λιρέτες, υπήρχε έλλειψη συναλλάγματος για την αγορά πρώτων υλών και καυσίμων και η βιομηχανική παραγωγή γνώρισε μεγάλη πτώση. Στις αρχές του 1919 ο πληθωρισμός βρέθηκε στα ύψη και χιλιάδες απολυμένοι στρατιώτες ήρθαν να προστεθούν στις στρατιές των ανέργων. Μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεσπάνε σε όλη τη Ιταλία, στον ιταλικό βορά αναπτύσσονται τα εργοστασιακά συμβούλια, ενώ ο λαός βλέπει με συμπάθεια τη ρώσικη επανάσταση και τη Σοβιετική Ρωσία. Στις απεργίες οι εργάτες ζητάνε εφαρμογή του 8ωρου, αντιμετώπιση της ακρίβειας, συμμετοχή των συνδικάτων στη διαπραγμάτευση για τους μισθούς αλλά και μαζική αλλαγή των κοινωνικών όρων. Οι επαναστατικές διαθέσεις αγκαλιάζουν και τους αγρότες και τους μικροαστούς των πόλεων.

Το Σοσιαλιστικό κόμμα ούτε θέλει ούτε μπορεί να ηγηθεί των λαϊκών αγώνων. Εντός του σοσιαλιστικού κόμματος υπάρχουν τέσσερις βασικές ομάδες: α) οι ρεφορμιστές, β) οι μαξιμαλιστές (κεντριστές), γ) οι υπεραριστεροί (Μπορντίγκα) και δ) η σοσιαλιστική οργάνωση του Τουρίνο με επικεφαλής τον Γκράμσι, τον Τολιάτι και τον Τερατσίνι. Οι δυο πρώτες ομάδες ήταν οι βασικότερες.

Μπροστά στην άνοδο της δραστηριότητας των μαζών, ο Μουσολίνι που στο μεταξύ την περίοδο του πολέμου έχει αποκλειστεί από το σοσιαλιστικό κόμμα, συγκροτεί μισοστρατιωτικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τα ιταλικά μονοπώλια και που ως στόχο τους έχουν την καταστολή του λαϊκού κινήματος.

Στις 16 Νοεμβρίου του 1920 διεξάγονται εκλογές με το σοσιαλιστικό κόμμα να σημειώνει τεράστια νίκη και να παίρνει 156 έδρες στο ιταλικό κοινοβούλιο, ενώ δεύτερο κόμμα αναδεικνύεται το εθνικό με 100 έδρες. Οι φασίστες αποτυγχάνουν εκλογικά παρά το γεγονός ότι κατέρχονται με ένα φαινομενικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα που προβλέπει: τη σύγκληση συντακτικής συνέλευσης για εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και την κατάργηση της γερουσίας, της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, των τίτλων και των διακρίσεων, για δήμευση του μη παραγωγικού κεφαλαίου κ.ά. Σχηματίζεται η κυβέρνηση Τζιολίτι και οι φασίστες συνασπίζονται μαζί της.

Μετά τις εκλογές σημειώνονται νέες απεργιακές κινητοποιήσεις που συμπέφτουν χρονικά με το μαζικό κίνημα των εργατών γης. Οι απεργίες των μεταλλεργατών καταλήγουν σε καταλήψεις των εργοστασίων και ακολουθεί μια πλημμυρίδα απεργιακών και καταλήψεων σε όλη την Ιταλία. Στα κατειλημμένα εργοστάσια οι εργάτες συνεχίζουν την εργασία τους, οργανώνουν από μόνοι τους την παραγωγή και τη διοίκηση, ενώ συγκροτούνται κόκκινες ένοπλες φρουρές για την υπεράσπιση των κατειλημμένων εργοστασίων. Η επαναστατική κρίση γίνεται πανεθνική. Η κυβέρνηση δεν τολμά να αντιμετωπίσει με σύγκρουση το επαναστατικό κίνημα, αντιθέτως για να κατευνάσει το κίνημα υπόσχεται ψήφιση νόμου που θα προβλέπει τον εργατικό έλεγχο και την αύξηση των μισθών. Το κίνημα που δημιουργήθηκε άρχισε σιγά σιγά να εξασθενεί, αλλά προκύπτει ένα βασικό πολιτικό συμπέρασμα: η ανάγκη για τη δημιουργία ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Τον Ιανουάριο του 1921 το συνέδριο του σοσιαλιστικού κόμματος το κόμμα διασπάται και εμφανίζεται πλέον το ΚΚΙ.

Το 1922 οι άνεργοι τριπλασιάζονται σε σχέση με το 1920, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων πέφτει πολύ, ενώ σημειώνονται μαζικές χρεοκοπίες επιχειρήσεων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η δράση των φασιστικών ομάδων εντείνεται. Στις τάξεις τους συσπειρώνονται μεγάλοι γαιοκτήμονες και τα φιλοσωβινιστικά μικροαστικά στοιχεία. Μέσα σε λίγους μήνες οι φασίστες πενταπλασιάζονται. Ένοπλες φασιστικές ομάδες βασάνιζαν και δολοφονούσαν επίλεκτα εργατικά στελέχη, γκρέμιζαν και έκαιγαν τα γραφεία δημοκρατικών οργανώσεων κ.λπ. Όλα αυτά προκαλούν την αντίδραση της εργατικής τάξης και την άνοιξη του 1921 δημιουργείται ένα πλατύ κίνημα του ενιαίου μετώπου (Οι τολμηροί του λαού) που αποτελείται από αντιφασίστες με διαφορετική ιδεολογική αφετηρία που όμως ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν στη φασιστική βία με το όπλο στο χέρι. Το Μάιο του 1921 πραγματοποιούνται εκλογές στις οποίες οι φασίστες παίρνουν ένα ποσοστό κοντά στο 7% και έχουν 35 έδρες.

Βασίλης Λιόσης:Το φασιστικό-ναζιστικό φαινόμενο στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου ( Α’&Β’)

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Την Τετάρτη 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συλλόγου για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» με θέμα «Φασισμός και δημοκρατία στην εποχή της κρίσης». Στο κατάμεστο αμφιθέατρο της ΓΕΝΟΠ εισηγήσεις παρουσίασαν ο Βασίλης Λιόσης, εκπαιδευτικός, η Μαρία Σουάνη εργαζόμενη στη ΔΕΗ και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κατρούγκαλος. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση και παρεμβάσεις του κοινού.

Λόγω της επικαιρότητας του θέματος, ο Εργατικός Αγώνας δημοσιεύει τις σχετικές εισηγήσεις. Ξεκινάμε με το 1ο και 2ο μέρος της εισήγησης του Β. Λιόση.

Μέρος Α’

Αν θέλουμε να έχουμε μία διαλεκτική και υλιστική προσέγγιση του φασιστικού/ναζιστικού φαινομένου στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, πρέπει να πάρουμε υπόψη μια πληθώρα παραγόντων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Διαφορετικά είναι πολύ εύκολο και αρκούντως βολικό να χρησιμοποιήσουμε απλοϊκές ερμηνείες για τη γέννηση του εν λόγω φαινομένου, αποδίδοντας τη δημιουργία του καθώς και τη διεξαγωγή του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, στη σχιζοειδή προσωπικότητα των Μουσολίνι-Χίτλερ. Ως εκ τούτου θα δώσουμε έστω κωδικοποιημένα το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής εκκινώντας από τον Ιούνιο του 1919, δηλαδή την υπογραφή της συνθήκης των Βερσαλλιών που όριζε τους νικητές και τους ηττημένους του Α΄ παγκόσμιου πολέμου και τους νέους συσχετισμούς στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σκοπός μας, όμως, είναι να κάνουμε κατανοητό πως ο φασισμός είναι γέννημα της εποχής του ιμπεριαλισμού και ότι αποτελεί ένα τεράστιο πισωγύρισμα για την εργατική τάξη και όλα τα λαϊκά στρώματα.

Α. Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ (ΣτΒ)

Ο μεγάλος ηττημένος του Α΄ παγκόσμιου πολέμου ήταν δίχως αμφιβολία η Γερμανία. Η Γερμανία με τη ΣτΒ:

• Απώλεσε 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το 13% του εδάφους της),
• σχεδόν επτά εκατομμύρια κάτοικοι της βρέθηκαν ως μειονότητες στα νεόκοπα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης,
• έχασε σημαντικό μέρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της,
• ο γερμανικός στρατός περιορίστηκε στους 100.000 άνδρες και το ναυτικό σε 15.000, απαγορεύτηκε η στρατολογία όπως και η απόκτηση αρμάτων μάχης, αεροπορίας, υποβρυχίων και πλοίων χωρητικότητας άνω των 10.000 τόνων,
• αναγκάστηκε να αποδεχτεί την αποκλειστική ευθύνη για τον πόλεμο και αναγκάστηκε να καταβάλλει πολεμικές επανορθώσεις[1].

Η ΣτΒ δεν άλλαξε το χαρακτήρα του γερμανικού καπιταλισμού. Η δεινή ήττα που υπέστη δε συνέτισε του Γερμανούς ιμπεριαλιστές, κάτι που άλλωστε θα άλλαζε τη φύση τους. Αντιθέτως, μετά τη λήξη του Α΄ παγκόσμιου πολέμου, ξεκίνησαν να απεργάζονται σχέδια για την αντεπίθεσή τους.

Β. ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Η ΜΕΡΙΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920

Η άνοδος στα τέλη του 19^ου αιώνα και η κρίση του 1900-1903 σηματοδοτούν τον αποφασιστικό ρόλο των μονοπωλίων στην οικονομική και πολιτική ζωή: «τα καρτέλ γίνονται μια από τις βάσεις όλης της οικονομικής ζωής. Ο καπιταλισμός, μετατράπηκε σε ιμπεριαλισμό»[2].

Βρισκόμαστε, λοιπόν, ήδη στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, δηλαδή εκείνη την περίοδο που η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που τα μονοπώλια δίνουν τον τόνο της οικονομικής και πολιτικής κίνησης. Πριν της έναρξης της δεκαετίας του 1920 είχαν προηγηθεί τρία, μεγάλης βαρύτητας, ιστορικά γεγονότα: η διεξαγωγή και η λήξη του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, το ξέσπασμα της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης και η δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η χώρα που βγήκε περισσότερο πληγωμένη από κάθε άλλη μετά το πέρας του Α’ παγκόσμιου πολέμου ήταν η Γερμανία. Η οικονομική της ζωή ήταν εντελώς αποδιαρθρωμένη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ισοτιμία μάρκου-δολαρίου δε μεταβαλλόταν πλέον ανά ημέρα, αλλά ανά ώρα. Στα τέλη του 1923 ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη: η αξία του μάρκου έφτασε στο ένα τρισεκατομμυριοστό της προπολεμικής του αξίας. Η αστάθεια του γερμανικού νομίσματος δημιούργησε προβλήματα και σε άλλες χώρες και η μόνη χώρα που έμεινε ανεπηρέαστη ήταν οι ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 1921 αποφασίστηκε η σταθεροποίηση του μάρκου και ακολούθησε ανάλογη προσπάθεια στην Αγγλία (1925) και στις Γαλλία-Ιταλία (1927). Από το 1924 ως το 1928, είκοσι, περίπου, χώρες επέστρεψαν στον κανόνα του χρυσού, ωστόσο κανένα κράτος δεν κατόρθωσε να αποκαταστήσει τελείως την κυκλοφορία με βάση αυτόν τον κανόνα[3]. Η πολιτική σταθεροποίησης των νομισμάτων οδήγησε στη διακοπή έκδοσης χαρτονομίσματος. Σημαντικότερη πηγή εσόδων έγινε η φορολογική πολιτική που επιβάρυνε τα λαϊκά εισοδήματα αλλά και ο δανεισμός εσωτερικά και εξωτερικά.

Με το ξεπέρασμα των οξύτερων δημοσιονομικών κρίσεων και του νομισματικού χάους, δημιουργήθηκαν οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την αποκατάσταση των εμπορικών και πιστωτικών σχέσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες. Έτσι, ο καπιταλισμός άρχισε να εισέρχεται σε μια περίοδο μερικής σταθεροποίησης. Η σωτηρία της Γερμανίας ενδιέφερε άλλωστε την Αγγλία και τις ΗΠΑ που έβλεπαν μακριά: συνέχιση και όξυνση της οικονομικής κρίσης στη Γερμανία δε σήμαινε μόνο αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας σε όλο τον κόσμο αλλά πιθανώς και άνοδο των επαναστατικών διαθέσεων του γερμανικού λαού.

Τελικά, είναι εφτά τα φωνήεντα;-Νίκος Σαραντάκος

 Πηγή:sarant 

Ένας καινούργιος γλωσσικός μύθος διαδίδεται στο ελληνικό Διαδίκτυο τα τελευταία δύο εικοσιτετράωρα με την ταχύτητα πυρκαγιάς σε ξερόχορτα. Όπως φαίνεται,  από σκοτεινούς κύκλους εξυφαίνεται ένα ακόμα σχέδιο με στόχο την αλλοίωση της ελληνικής γλώσσας, ή τουλάχιστον έτσι «αποκαλύπτει» σε ένα άρθρο που έχει τίτλο «Η ελληνική γλώσσα πρέπει να μείνει ανέπαφη», το οποίο έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν ένα σωρό ιστολόγια, πολλά από αυτά πολυσύχναστα. Όχημα της υποτιθέμενης αλλοίωσης είναι το καινούργιο βιβλίο γραμματικής της 5ης και 6ης Δημοτικού, που μπορείτε να το δείτε εδώ.

Ολόκληρο το άρθρο το διαβάζετε σε κάποιο από αυτά τα ιστολόγια, π.χ. εδώ, ενώ υπάρχει και μορφή του σε pdf, επαυξημένη με σχολιασμένες σελίδες του βιβλίου, αναρτημένη στον ιστότοπο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ανατολικής Αττικής «Αλέξανδρος Δελμούζος»

Η ανάρτηση σε εκείνο τον ιστότοπο εξηγείται διότι το άρθρο δυστυχώς γράφτηκε από δασκάλα, μέλος του συλλόγου, που εργάζεται σε δημοτικό σχολείο της Ραφήνας. Βέβαια, το Διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου κράτησε κάποιες αποστάσεις από το άρθρο, και διευκρίνισε ότι η τελευταία παράγραφος, ότι δήθεν ο σύλλογος Αλ. Δελμούζος οργανώνει ψηφοφορία για να αποσυρθεί το βιβλίο «της κυρίας Διαμαντοπούλου» έχει προστεθεί εκ των υστέρων και δεν περιέχεται στο αρχικό, γνήσιο άρθρο.

Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα του άρθρου και θα τα σχολιάσω, αλλά πρώτα να σταθώ στην υποβολιμαία προσθήκη για το «βιβλίο της κυρίας Διαμαντοπούλου». Είναι λάθος, και είναι άδικο για τους συγγραφείς, να ταυτίζονται τα βιβλία τους με έναν συγκεκριμένο υπουργό· άλλωστε, η διαδικασία συγγραφής σχολικών βιβλίων είναι τόσο μακροχρόνια που τις περισσότερες φορές άλλος υπουργός εγκρίνει τη συγγραφή του βιβλίου και άλλος βλέπει το βιβλίο να κυκλοφορεί στα σχολεία -κάτι τέτοιο είχε συμβεί και με το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Οι υπουργοί έρχονται και παρέρχονται.

Λοιπόν, το άρθρο ξεκινάει ως εξής:

 Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε πως πρόσφατα (Νοέμβριος 2011) διανεμήθηκε προς διδασκαλία, στα δημοτικά σχολεία της χώρας μας ένα καινούργιο βιβλίο γραμματικής, για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη, αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα ισχύουσα γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, η οποία εδιδάσκετο πλέον των 30 χρόνων.
Σύμφωνα με την καινούργια γραμματική που… συντάχθηκε από τους: κ. Ειρήνη Φιλιππάκη – Warburton, κ. Μιχάλη Γεωργιαφέντη, κ. Γεώργιο Κοτζόγλου και την κ. Μαργαρίτα Λουκά και εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ανακαλύπτουμε πως:

τα φωνήεντα της Ελληνικής Γλώσσας είναι 5 (πέντε)!!!

Τα: α, ε, ι, ο, και το ου. Καθώς και ότι τα φωνήεντα η, υ, ω έχουν καταργηθεί!!!

Και τα σύμφωνα από 17, έμειναν μόνον τα 15!!! Τα ξ και ψ δεν υπάρχουν πλέον!!!

Σημειωτέον, πως στα φωνήεντα συγκαταλέγεται και ο δίφθογγος «ου», καθώς και στα σύμφωνα συμπεριλαμβάνονται τα δίψηφα σύμφωνα ντ, μπ, γκ!.

Αυτή είναι η βασικότερη ένσταση της συντάκτριας για το νέο βιβλίο γραμματικής. Και συνεχίζει:

Με την προγενέστερη Γραμματική του Μαν. Τριανταφυλλίδη, γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων, που μάθανε να ομιλούνε την Ελληνική Γλώσσα. Αλλά και αλλοδαποί που γεννήθηκαν, έζησαν και σπούδασαν σε ελληνικά σχολεία, και πέτυχαν στα ελληνικά πανεπιστήμια είχαν γαλουχηθεί με την ίδια γραμματική χωρίς να δυσκολευτούν!… Εφ’ όσον οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, ποιόν λόγο εξυπηρετεί η αλλαγή της κλασσικής γραμματικής σε «φωνητική» γραμματική;
Η γλώσσα μας, η αρχαιότερη όλων των λαών, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί αλλεπάλληλους βιασμούς από τους εκάστοτε υπευθύνους, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα λειτουργώντας ωσάν γλωσσοπλάστες, αποφάσιζαν για την «εκλαΐκευση» της, και ταυτόχρονα την καταστροφή της!

Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι(7 Ιουλίου1893 – 14 Απριλίου1930)

 Αγαπώ

Συνήθως έτσι

Η αγάπη είναι δεδομένη για κάθε έναν που γεννιέται, –

ανάμεσα όμως στις υπηρεσίες,

τα έσοδα

και τα λοιπά

από μέρα σε μέρα

νεκρώνει της καρδιάς το χώμα.

Η καρδιά φοράει το κορμί,

το κορμί – την πουκαμίσα.

Μα δεν αρκεί αυτό!

Κάποιος –

ηλίθιος! –

φόρεσε μανσέτες

κι άρχισε να κολλαρίζει το στήθος του.

Να κομπάζει για τα γερατειά.

Η γυναίκα βάφεται.

Ο άντρας, στον μύλο του Μίλερ φτερουγίζει.

Μα είναι αργά.

Πληθαίνουν οι ρυτίδες στο δέρμα.

Ο έρωτας ανθίζει,

ανθίζει –

και μαραίνεται.

 

Πιτσιρικάς

Αναφορικά με τον έρωτας ήμουν χαρισματικός.

Από την παιδική μου όμως ηλικία

ο ντουνιάς

υποβάλλεται σε εξαντλητικές εργασίες.

Ενώ εγώ –

κατέφυγα στις όχθες του Ριόν[1]

και περιφερόμουν,

δίχως να κάνω τίποτα απολύτως.

Η μαμά στεναχωριόταν:

«Παλιόπαιδο!»

Με φοβέριζε λέγοντας πως ο μπαμπάκας θα με χτυπούσε με το ζωνάρι.

Εγώ όμως,

χαλώντας ένα πλαστό χαρτονόμισμα τριών ρουβλίων,

έπαιζα μ’ ένα στρατιώτη στην αυλή, το παιχνίδι «τρία χαρτιά».

Χωρίς το φορτίο της πουκαμίσας

δίχως φόρτο στα παπούτσια

ψηνόμουν στον καύσωνα του Κουταίσι.

Γυρνούσα στον ήλιο πότε την πλάτη,

πότε την κοιλιά –

μέχρι να ιδρώσουν τα πλευρά μου.

Απολάμβανα τον ήλιο:

«Μικροκαμωμένος είναι!

Αλλά έχει

καρδιά.

Δεν το βάζει κάτω ο μικρούλης!

Πώς βρέθηκε

σε τούτον δω

τον τόπο

τόσο μακριά –

και σ’ εμένα,

και στο ποτάμι

και στις πανύψηλες πλαγιές; !»

To μετέωρο βήμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Τάσος Σταυρόπουλος

1 .Μια βόλτα στην επαρχία, άδειοι δρόμοι, βενζινάδικα κλειστά ή με χωρίς καύσιμα, κλειστά ή με χωρίς πελάτες καταστήματα. Πολλοί δε ψήφισαν, γιατί δεν είχαν ούτε τα εισιτήρια να πάνε στα χωριά τους. Το ποσοστό αποχής μεγαλύτερο στις τελευταίες εκλογές, ψιλά γράμματα ότι ψήφισε το 63%του λαού.

Με σύνταξη ΟΓΑ 360€ καλούνται υπερήλικοι να πληρώσουν χαράτσι για προπολεμικά πλίνθινα σπίτια, αλλά «κλήθηκαν» να ψηφίσουν με το φόβο μήπως επιστρέψουν στη δραχμή και χάσουν τα σπίτια τους, ενώ δεν υπάρχει φόβος αν τα χάσουν με € και τους τα κατάσχει το κράτος.

2. Η οικονομία είναι νεκρή. Δεν κινείται τίποτα. Δε φταίει η Ε.Ε που έχει καταστρέψει τη γεωργία. Που χρειάζεσαι 2 τόνους στάρι ,για να αλλάξεις λάστιχα σε ένα μικρό αυτοκίνητο. Που χάνεις τη σύνταξή σου. Που δεν υπάρχει 8ωρο. που θα αμείβεσαι στην αρχή με 300€ μέχρι να πλησιάσεις τον καλοπληρωμένο Βούλγαρο εργάτη των 100€. Που μένεις χωρίς δουλειά στα 55 χρόνια και χωρίς προοπτική σύνταξης. Που είσαι άνεργος και πρέπει να δηλώσεις εισόδημα ως τεκμήριο διαβίωσης για το αυτοκίνητο που δε κινείς και για το σπίτι που δεν έχεις να πληρώσεις το δάνειο. Αλλά φταίει ο Αφγανός λαθρομετανάστης που «επέλεξε» τη χώρα μας και όχι οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε που έχουν εισβάλει στη χώρα τους και τους ξεσπιτώνουν βίαια. Φταίει ο Πακιστανός που δουλεύει με μισό δολάριο σε Αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και Ιαπωνικές εταιρείες 15ώρες την ημέρα στη χώρα του και εγκαταλείπει την οικογένειά του και περνάει στην Ελλάδα ρακένδυτος. Η Ελλάδα χώρα με τη μεγαλύτερη εξαγωγή μεταναστών σε σχέση με τον πληθυσμό της μετά τον πόλεμο, εκτρέφει τη Χρυσή Αυγή, για να δέρνει, να μαχαιρώνει, να απειλεί. Πως κατάντησαν ένα λαό που πριν 20 χρόνια έτρεφε συμπάθεια μόνο για τους λαούς τρίτου κόσμου και οι κατατρεγμένοι παλαιστίνιοι έβρισκαν φιλοξενία και δεν υπήρχε ίχνος ρατσισμού;

3. Για τη Χρυσή Αυγή επιδεινώνουν τη θέση του έλληνα άνεργου οι μετανάστες. Επί Σημίτη ευνοήθηκε η παράνομη μετανάστευση, η αστυνομία έκανε στραβά μάτια, οι εργοδότες δεν τους πλήρωναν και, όταν εκαναν καταγγελία οι μετανάστες, η αστυνομία τους οδηγούσε στα σύνορα. Τέτοιες ιστορίες γράφονταν σε Αλβανικές, Βουλγαρικές και Ουκρανικές εφημερίδες, αλλά ούτε το Υπουργείο εξωτερικών ασχολήθηκε με τέτοια «διαφήμιση» της χώρας μας στο εξωτερικό. Να θυμηθούμε την εκμετάλλευση των Πακιστανών στις φράουλες την Ν. Μανωλάδας; Πρώτα η στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών και κατά δεύτερο λόγο η εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας που συνοδεύεται με απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για αλλαγή της κατάστασης, προετοίμασαν την εμφάνιση του ναζισμού στη χώρα μας. «Εργασία μόνο για τους Έλληνες εργάτες» το προεκλογικό μανιφέστο του πιο συχνού προσκεκλημένου των καναλιών Καρατζαφέρη.

4.Αυτή η Ε.Ε που θυμάται τώρα το αποικιακό της παρελθόν, μαζί με τους ντόπιους «φύλαρχους», έχουν βυθίσει το λαό σε εξαθλίωση και δεν του επιτρέπουν να έχει ελπίδα. Αυτή την Ε.Ε και το € υπερασπίστηκαν τα μνημονιακά κόμματα και ο ΣΎΡΙΖΑ, ο οποίος δήλωσε προς πάσα κατεύθυνση ότι θα υπερασπισθεί την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Το ΜΑΑ δεν μπορεί να μην τα βλέπει όλα αυτά ούτε να ταυτισθεί με μια πολιτική των εγχώριων οικονομικά ισχυρών και των Βρυξελλών που ευθύνεται για την εξαθλίωση του λαού.

5. Μήπως υπάρχει Ελπίδα σε κάποιες διορθώσεις; Ούτε καν λίγη δόση Κεϋνσιανισμού δεν επιτρέπει η Ε.Ε. Προσπαθεί να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία μέσω της ύφεσης, με μείωση μισθών και συντάξεων, με εξόντωση των 2/3 του λαού. Αν σήμερα κάποιος, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, επαναδιατύπωνε την άποψη του Ρούσβελτ (Λόγος, 17 Μαΐου 1933) ,για να λειτουργήσει την οικονομία: «Για να κάνουμε τα εργοστάσιά μας και τα αγροκτήματά μας να ξαναδουλέψουν με τη βεβαιότητα ότι θα πωλούν τα προϊόντα τους, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε στους καταναλωτές τα μέσα να αγοράζουν τα προϊόντα αυτά. Αλλά, για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα πρέπει να μην έχουμε 12.000.000 άνεργους οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τίποτε… και αυτό θα το κατορθώσουμε εξασφαλίζοντας σε κάθε εργάτη ένα κατώτατο ημερομίσθιο που θα του επιτρέπει να ζει……. Καμιά επιχείρηση που επιβιώνει από την πληρωμή χαμηλών ημερομισθίων στους εργάτες δεν πρέπει να υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα» θα τον έπιαναν στο στόμα τους οι επίσημοι κονδυλοφόροι Πρετεντέρης, Τρέμη, Αναγνωστάκης, Καμπουράκης, Λυριτζής. Οικονόμου, Πρωτοσάλτε και θα τον περνούσαν γενεές δεκατέσσερες.