Το μεγάλο στοίχημα των ιδιωτικοποιήσεων – Λεωνίδας Βατικιώτης

Εφημ ΠΡΙΝ

ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Σημείο τομής για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποδειχθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών το οποίο ξεκίνησε να συζητιέται στην Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε κι ως θέμα έχει την κύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που μεταξύ άλλων καταργούν το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο δημοσίων επιχειρήσεων. Συνολικά πρόκειται για ένα νόμο τερατούργημα καθώς καταφέρνει ένα συντριπτικό πλήγμα σε κάθε έννοια δημοσίου συμφέροντος, κυριολεκτικά το εξαφανίζει, χαρίζοντας τα πάντα στους ιδιώτες.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί προοίμιο του τρίτου μνημονίου που αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, όπου θα περιέχονται και τα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, καθώς η επιτυχία του στηρίζεται εν πολλοίς στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία αναμένεται να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν. Να θυμίσουμε πως στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που είχε ψηφιστεί το 2011 τα έσοδα που αναμένονταν από τις ιδιωτικοποιήσεις υπολογίζονταν στα 50 δισ. ευρώ. Στο νέο σχέδιο Μνημονίου οι προσδοκίες έχουν μετριασθεί σημαντικά. Τα έσοδα που αναμένονται για το 2012 είναι 1,7 δισ. ευρώ, 5 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, 7,3 δισ. μέχρι το τέλος του 2014, 8,5 μέχρι το τέλος του 2015 και 11,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016. Ακόμη όμως κι αυτά τα ποσά απέχουν σημαντικά από την πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε σε μελέτη του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Ελληνικού Δημοσίου που κοινοποιήθηκε προς την Τρόικα κι η οποία αποκαλύφθηκε στις 15 Ιουλίου από την εφημερίδα Έθνος. Με βάση λοιπόν τις δικές τους εκτιμήσεις κι οι οποίες στηρίζονταν στις χρηματιστηριακές τιμές των εισηγμένων και τις προσφορές που είχαν ήδη υποβληθεί από ενδιαφερόμενους, τα αναμενόμενα έσοδα του δημοσίου από την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 6,9 δισ. ευρώ! Ούτε 14% των αρχικών προβλέψεων! Ενδεικτικά, από την πώληση της ΕΥΔΑΠ το ελληνικό δημόσιο θα λάβει 200 εκ. ευρώ, από την ΕΥΑΘ 80 εκ., από το Ελληνικό στην καλύτερη περίπτωση 700 εκ., από την Εγνατία 250 εκ. ευρώ, από τα περιφερειακά αεροδρόμια 400 εκ., από την πώληση των λιμανιών Πειραιά Θεσσαλονίκης κ.α. 420 εκ., από την ΔΕΗ 350 εκ., κοκ.

Πόσο θέλουμε να προχωρήσουμε; – Πάσχος Λαζαρίδης.

 

Πηγή: antapoCRISIS

 

Πλήθος άρθρων και δημοσιεύσεων επιχειρούν τις τελευταίες μέρες να βαφτίσουν τη χρεοκοπημένη παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ως αριστερή πολιτική. Η Αυγή και τα ηλεκτρονικά μέσα που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω στην ηγετική του πλειοψηφία, επιδίδονται συντεταγμένα σε μια αντιπαράθεση στην “αριστερά της δραχμής” και στο “σχέδιο Β”. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι χτυπάνε το σαμάρι για να το ακούσει ο γάιδαρος. Το σαμάρι είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ο γάιδαρος είναι εντός.

Στην προσπάθεια αυτή στρατεύονται οικονομικοί αναλυτές και πολιτικά στελέχη. Δεν λείπουν οι παραμορφωτικοί φακοί και οι λαθροχειρίες. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι για παράδειγμα αυτή του κατά τα άλλα ψύχραιμου Χ.Παπαδόπουλου στην Αυγή:

“Πολλοί καλοπροαίρετοι, όμως, αριστεροί υιοθετούν την θέση ότι, αυτή η Ε.Ε και μάλιστα η ζώνη του ευρώ δεν αλλάζει, δεν μετασχηματίζεται, ότι είναι μια φυλακή και το κλειδί είναι στη θάλασσα. Λένε, δηλαδή, με δικά τους λόγια, ό,τι λέγανε η Θάτσερ και ο Φουκουγιάμα, μερικά χρόνια πριν, ότι η TINA (There Is Not Alternative) είναι η αδυσώπητη μοίρα των λαών στην Ε.Ε. και ότι το τέλος της Ιστορίας είναι το παρόν, τουλάχιστον για τη ζώνη του ευρώ”.

Ο Χ.Παπαδόπουλος κάνει ένα άλμα που τον αδικεί. Χρεώνει στην αντίπαλη άποψη το τελείως ανάποδο από αυτό που υποστηρίζει. Οι αριστεροί υποστηρικτές της ρήξης με το ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως οπαδοί του μονόδρομου, οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως αρνητές του!

Αυτή την εντυπωσιακή επιχειρηματολογία είχε διατυπώσει νωρίτερα ο Ν.Κοτζιάς. Κατηγορούσε τους αριστερούς οικονομολόγους ότι με την πολιτική της ρήξης αποδέχονται ότι τα πράγματα στην ΕΕ δεν αλλάζουν, ότι είναι με τον οικονομισμό και όχι με την πολιτική, άρα είναι υποστηρικτές του μονόδρομου. Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Περιμένοντας να αλλάξει η ΕΕ, συμβαίνουν οι πιο περίεργες συναντήσεις. Οι παλιοί υποστηρικτές της Πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τους καθαρούς αντικαπιταλιστές του ευρωκομμουνισμού, επιτίθενται από κοινού στην προοπτική των ρήξεων και των αποδεσμεύσεων.

Μελέτη της Nordea Bank AB:»Τι θα συμβεί αν διασπαστεί/διαλυθεί η Ευρωζώνη;»

Πηγή:www.tometopo.gr

Εισαγωγή

Εναλλακτικά σενάρια διάσπασης/διάλυσης του ευρώ

Η ανάλυση διερευνά τέσσερα σενάρια κατάρρευσης της Ευρωζώνης: 1)Η Ελλάδα αποχωρεί από το ευρώ, 2) αρκετές χώρες με δυσκολίες αποχωρούν 3)η Φιλανδία εξέρχεται με δική της βούληση και , τέλος, 4) όλη η Ευρωζώνη διασπάται στα δυο ή διαλύεται. Οι υπολογισμοί που γίνονται παίρνουν υπόψη τους τις επιπτώσεις τόσο για τη χώρα που εξέρχεται όσο και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Η ανάλυση καταλήγει με τη συνόψιση των επιπτώσεων των διαφορετικών σεναρίων στην οικονομική ανάπτυξη της Φιλανδίας, τις εναλλακτικές λύσεις των φιλανδικών εταιρειών για τα επιτόκια και την προστασία του νομίσματος, τις αγορές εταιρικών δανείων και την αγορά μετοχών.

Δεν παίρνουμε θέση για το αν θα παραμείνει η Ευρωζώνη ως έχει ή για το αν θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Τα ακόλουθα απλώς περιγράφουν τι πιστεύουμε πως είναι πιθανό να συμβεί εάν λάμβαναν χώρα αλλαγές στην Ευρωζώνη. Φυσικά υπάρχει σημαντικός βαθμός αβεβαιότητας σε σχέση με αυτά τα σενάρια. Δεν εξετάζονται όλες οι εναλλακτικές. Αντίθετα, η ανάλυση εστιάζει στις πιο ενδιαφέρουσες.

Το μέλλον της Ευρωζώνης εξαρτάται από τους πολιτικούς

Η διατήρηση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή δεν εξαρτάται από τα χρήματα, αλλά από τους πολιτικούς. Μέχρι στιγμής, οι πολιτικοί των πιστωτριών χωρών της Ευρώπης θεωρούν ότι τα πακέτα βοήθειας προς τους πιο αδύναμους εταίρους τους δεν θα βλάψουν την επιτυχία τους στις μελλοντικές εκλογές. Από τη σκοπιά των χωρών-οφειλετών, τουλάχιστον προς το παρόν, το να πραγματοποιούν τις απαιτούμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι πιο ευχάριστο από το να βουτήξουν σε μια νέα άγνωστη κατάσταση με το δικό τους νόμισμα.

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής- Καμπάνια για το «Σχέδιο Β»

Στα πλαίσια της καμπάνιας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για το «Σχέδιο Β», η ιστοσελίδα μας, www.tometopo.gr  , αρχίζει από σήμερα τη δημοσίευση σημαντικών διεθνών εκθέσεων και μελετών που έχουν ως αντικείμενο την ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνή καπιταλιστική κρίση και κυρίως τις προβλέψεις και τις εκδοχές για την έκβασή της.

Οι απόψεις αυτές πολλές φορές δεν συγκλίνουν ή ακόμα μπορεί να είναι αντίθετες από του Μετώπου Α. Α., είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες γιατί από τη μια εμπεριέχουν μια σοβαρή δουλειά τεκμηρίωσης, από την άλλη αναδεικνύουν τις αναζητήσεις, επιθυμίες και σκοπιμότητες διαφόρων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων για το σε ποια κατεύθυνση θα κλίνει η πλάστιγγα. Για το ποιο θα είναι το «Σχέδιο Χ» που θα διαδεχθεί το «Σχέδιο Α’», το οποίο όλοι κατανοούν ότι μπορεί ήδη να εκπνέει, με εξαίρεση τις περισσότερες κοινοβουλευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.

Η προσπάθειά μας αυτή προβληματισμού για το «Σχέδιο Β΄» αποκτά μεγαλύτερη σημασία λόγω της αμετάπειστης στάσης τόσο της κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ όσο και της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Ανεξαρτήτων Ελλήνων να αποκλείουν, παρά το τρομερό ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος, οτιδήποτε είναι έξω από την Ευρωζώνη, δηλαδή από το «Σχέδιο Α’». Η στάση αυτή είναι ακραία επικίνδυνη για τον εργαζόμενο λαό και τον τόπο, γιατί ακόμη και όσοι δεν συμμερίζονται την ανάγκη εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και της στάσης πληρωμών του χρέους με πρωτοβουλία του λαού μας, και υποστηρίζουν το αξίωμα «Καμία θυσία δεν θα μας διώξει από το ευρώ» γνωρίζουν πολύ καλά ότι η έξοδος μπορεί να συμβεί, παρά την επιθυμία και τις καταστροφικές προσπάθειές τους, κάθε στιγμή και για δεκάδες, τους πιο διαφορετικούς, λόγους. Αν δεν υπάρχει σχεδιασμός και ετοιμασία, θα υπάρξει διάλυση και πανικός.

Για το κοινοβουλευτικό κράτος έκτακτης ανάγκης και τη σχέση του με τη φασιστική απειλή

8 θέσεις και ένα ερώτημα προς συζήτηση

via http://ilesxi.wordpress.com/

του Δημήτρη  Μπελαντή

Κείμενο τοποθέτησης στην συζήτηση με θέμα «Η σύγχρονη ανάδυση του φασιστικού φαινομένου και η Χρυσή Αυγή», που διοργάνωσε η Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής, το Σάββατο, 20.10.2012

1. Η τάση προς το κράτος έκτακτης ανάγκης (κ.ε.α.) σήμερα στην Ελλάδα έχει ως καταλύτη τη νομοθεσία εφαρμογής των Μνημονίων (Πρώτο, Δεύτερο και Μεσοπρόθεσμο). Με τη νομοθεσία αυτή εισάγεται από τους κυρίαρχους μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 και 23 του συντάγματος). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), ιδίως μάλιστα με το τελευταίο νομοσχέδιο, το οποίο ξεπουλά τελείως τη δημόσια συμμετοχή στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα δημόσια ακίνητα. Η Ελλάδα γίνεται και συνταγματικά πιλότος και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

2. Προχωράμε, έτσι, στη ριζική ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων, που καθόρισαν το σύνταγμα του 1975. Ενώ το κοινωνικό σύνταγμα υποχωρεί πλήρως, αναδύεται επιθετικά το ιδιοκτησιακό και επιχειρηματικό σύνταγμα. Η κοινωνική και ρυθμιστική ενότητα του συντάγματος διαρρηγνύεται.

3. Έχουμε, λοιπόν, μια δυαδική συνταγματική νομιμότητα. Ενώ η νομιμότητα που αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα παραμένει μόνο τυπικά σε ισχύ –και αυτό άγνωστο για πόσο–, ανέρχεται μια παρασυνταγματική νομιμότητα, η οποία εφαρμόζεται παρακάμπτοντας τελείως την πρώτη, με τρόπο που θυμίζει το προδικτατορικό παρασύνταγμα (απόλυτη κυριαρχία των αντικομμουνιστικών νόμων παρά τις προβλεπόμενες ελευθερίες στο Σ1952). Με τους όρους του Τζ. Αγκάμπεν, προωθείται μια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (legalisation of the deligalisation), με υποτιθέμενο σκοπό να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες όπου θα ισχύσει ξανά η τώρα εκτός ισχύος νομιμότητα.

Τάσος Λειβαδίτης:Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου

Τάσος Λειβαδίτης:(20 Απριλίου 1922 -30 Οκτωβρίου 1988)

Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου(1953)

Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.
Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας…για να κλαίνε
Φυσάει…
Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Φυσάει…
Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει…
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού
Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους, τις χρονολογίες, τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη
Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων
Ερχόμαστε
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει.

Η ελληνική κρίση, το ενιαίο μέτωπο και το αριστερό μεταβατικό πρόγραμμα-Σταύρος Μαυρουδέας

Πηγή:stavrosmavroudeas.wordpress.com/

1. Το αδιέξοδο της Μνημονιακής Στρατηγικής

Η Μνημονιακή Στρατηγική διαλύει τη χώρα αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο. Η Μνημονιακή Στρατηγική αποτελεί σύμφυση των επιλογών (α) των ηγεμονικών δυτικο-ευρωπαϊκών καπιταλισμών να διατηρήσουν μέσα στα πλαίσια της ΕΕ (αλλά όχι απαραίτητα μέσα στην ΟΝΕ) τα PIGS (μετατρέποντας τα όμως σε μία ευρωπαϊκή «Κίνα») και (β) της ελληνικής αστικής τάξης να παραμείνει πάση θυσία (όχι όμως κυρίως δική της) μέσα στην ΟΝΕ. Πέρα από τα γελοία ψεύδη της τρικομματικής κυβέρνησης περί «τελευταίων θυσιών» είναι φανερό ότι η χώρα βαδίζει μάλλον για 3^ο Μνημόνιο, εξίσου αποτυχημένο με τα προηγούμενα. Η παραδοχή δια χειλέων ΔΝΤ ότι «η Ελλάδα βρίσκεται εκτός τροχιάς και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μειώσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, όπως είχε προβλεφθεί. Το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται στο 136% και αυτό κάτω από ένα θετικό σενάριο ενός πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού, την επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη και την ιδιωτικοποίηση» είναι σαφής. Ακόμη και το σενάριο περί επιμήκυνσης (που απλά θα πάει πιο πίσω τον ορίζοντα αυτής της αδιέξοδης στρατηγικής) έχει ένα κόστος της τάξης των 20-30 δις και όχι 12-15 δις όπως ισχυρίζεται ο Γ.Στουρνάρας. Φυσικά οι ηγεμονικοί δυτικο-ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να επωμισθούν, γι’ αυτό και οι διαγκωνισμοί με το ΔΝΤ (δηλ. με τις ΗΠΑ και τις νέο-αναδυόμενες οικονομίες) ώστε να επωμισθεί αυτό το πρόσθετο κόστος, του ΔΝΤ να υποστούν κούρεμα τα διακρατικά δάνεια της ΕΕ προς την ΕΕ, η άρνηση της ΕΚΤ να κουρέψει τα δικά της, οι κουτοπόνηρες εξυπνάδες περί reprofilling του χρέους, η άρνηση του IIF για επαναγορά χρέους κλπ. Και όλα αυτά όταν, όπως αποδέχεται το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2013 το καθαρό όφελος από το PSI ήταν μόνο 15 δις.