Σημείο τομής για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποδειχθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών το οποίο ξεκίνησε να συζητιέται στην Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε κι ως θέμα έχει την κύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που μεταξύ άλλων καταργούν το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο δημοσίων επιχειρήσεων. Συνολικά πρόκειται για ένα νόμο τερατούργημα καθώς καταφέρνει ένα συντριπτικό πλήγμα σε κάθε έννοια δημοσίου συμφέροντος, κυριολεκτικά το εξαφανίζει, χαρίζοντας τα πάντα στους ιδιώτες.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί προοίμιο του τρίτου μνημονίου που αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, όπου θα περιέχονται και τα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, καθώς η επιτυχία του στηρίζεται εν πολλοίς στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία αναμένεται να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν. Να θυμίσουμε πως στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που είχε ψηφιστεί το 2011 τα έσοδα που αναμένονταν από τις ιδιωτικοποιήσεις υπολογίζονταν στα 50 δισ. ευρώ. Στο νέο σχέδιο Μνημονίου οι προσδοκίες έχουν μετριασθεί σημαντικά. Τα έσοδα που αναμένονται για το 2012 είναι 1,7 δισ. ευρώ, 5 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, 7,3 δισ. μέχρι το τέλος του 2014, 8,5 μέχρι το τέλος του 2015 και 11,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016. Ακόμη όμως κι αυτά τα ποσά απέχουν σημαντικά από την πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε σε μελέτη του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Ελληνικού Δημοσίου που κοινοποιήθηκε προς την Τρόικα κι η οποία αποκαλύφθηκε στις 15 Ιουλίου από την εφημερίδα Έθνος. Με βάση λοιπόν τις δικές τους εκτιμήσεις κι οι οποίες στηρίζονταν στις χρηματιστηριακές τιμές των εισηγμένων και τις προσφορές που είχαν ήδη υποβληθεί από ενδιαφερόμενους, τα αναμενόμενα έσοδα του δημοσίου από την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 6,9 δισ. ευρώ! Ούτε 14% των αρχικών προβλέψεων! Ενδεικτικά, από την πώληση της ΕΥΔΑΠ το ελληνικό δημόσιο θα λάβει 200 εκ. ευρώ, από την ΕΥΑΘ 80 εκ., από το Ελληνικό στην καλύτερη περίπτωση 700 εκ., από την Εγνατία 250 εκ. ευρώ, από τα περιφερειακά αεροδρόμια 400 εκ., από την πώληση των λιμανιών Πειραιά Θεσσαλονίκης κ.α. 420 εκ., από την ΔΕΗ 350 εκ., κοκ.
Πλήθος άρθρων και δημοσιεύσεων επιχειρούν τις τελευταίες μέρες να βαφτίσουν τη χρεοκοπημένη παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ως αριστερή πολιτική. Η Αυγή και τα ηλεκτρονικά μέσα που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω στην ηγετική του πλειοψηφία, επιδίδονται συντεταγμένα σε μια αντιπαράθεση στην “αριστερά της δραχμής” και στο “σχέδιο Β”. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι χτυπάνε το σαμάρι για να το ακούσει ο γάιδαρος. Το σαμάρι είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ο γάιδαρος είναι εντός.
Στην προσπάθεια αυτή στρατεύονται οικονομικοί αναλυτές και πολιτικά στελέχη. Δεν λείπουν οι παραμορφωτικοί φακοί και οι λαθροχειρίες. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι για παράδειγμα αυτή του κατά τα άλλα ψύχραιμου Χ.Παπαδόπουλου στην Αυγή:
“Πολλοί καλοπροαίρετοι, όμως, αριστεροί υιοθετούν την θέση ότι, αυτή η Ε.Ε και μάλιστα η ζώνη του ευρώ δεν αλλάζει, δεν μετασχηματίζεται, ότι είναι μια φυλακή και το κλειδί είναι στη θάλασσα. Λένε, δηλαδή, με δικά τους λόγια, ό,τι λέγανε η Θάτσερ και ο Φουκουγιάμα, μερικά χρόνια πριν, ότι η TINA (There Is Not Alternative) είναι η αδυσώπητη μοίρα των λαών στην Ε.Ε. και ότι το τέλος της Ιστορίας είναι το παρόν, τουλάχιστον για τη ζώνη του ευρώ”.
Ο Χ.Παπαδόπουλος κάνει ένα άλμα που τον αδικεί. Χρεώνει στην αντίπαλη άποψη το τελείως ανάποδο από αυτό που υποστηρίζει. Οι αριστεροί υποστηρικτές της ρήξης με το ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως οπαδοί του μονόδρομου, οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως αρνητές του!
Αυτή την εντυπωσιακή επιχειρηματολογία είχε διατυπώσει νωρίτερα ο Ν.Κοτζιάς. Κατηγορούσε τους αριστερούς οικονομολόγους ότι με την πολιτική της ρήξης αποδέχονται ότι τα πράγματα στην ΕΕ δεν αλλάζουν, ότι είναι με τον οικονομισμό και όχι με την πολιτική, άρα είναι υποστηρικτές του μονόδρομου. Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Περιμένοντας να αλλάξει η ΕΕ, συμβαίνουν οι πιο περίεργες συναντήσεις. Οι παλιοί υποστηρικτές της Πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τους καθαρούς αντικαπιταλιστές του ευρωκομμουνισμού, επιτίθενται από κοινού στην προοπτική των ρήξεων και των αποδεσμεύσεων.
Η ανάλυση διερευνά τέσσερα σενάρια κατάρρευσης της Ευρωζώνης: 1)Η Ελλάδα αποχωρεί από το ευρώ, 2) αρκετές χώρες με δυσκολίες αποχωρούν 3)η Φιλανδία εξέρχεται με δική της βούληση και , τέλος, 4) όλη η Ευρωζώνη διασπάται στα δυο ή διαλύεται. Οι υπολογισμοί που γίνονται παίρνουν υπόψη τους τις επιπτώσεις τόσο για τη χώρα που εξέρχεται όσο και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Η ανάλυση καταλήγει με τη συνόψιση των επιπτώσεων των διαφορετικών σεναρίων στην οικονομική ανάπτυξη της Φιλανδίας, τις εναλλακτικές λύσεις των φιλανδικών εταιρειών για τα επιτόκια και την προστασία του νομίσματος, τις αγορές εταιρικών δανείων και την αγορά μετοχών.
Δεν παίρνουμε θέση για το αν θα παραμείνει η Ευρωζώνη ως έχει ή για το αν θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Τα ακόλουθα απλώς περιγράφουν τι πιστεύουμε πως είναι πιθανό να συμβεί εάν λάμβαναν χώρα αλλαγές στην Ευρωζώνη. Φυσικά υπάρχει σημαντικός βαθμός αβεβαιότητας σε σχέση με αυτά τα σενάρια. Δεν εξετάζονται όλες οι εναλλακτικές. Αντίθετα, η ανάλυση εστιάζει στις πιο ενδιαφέρουσες.
Το μέλλον της Ευρωζώνης εξαρτάται από τους πολιτικούς
Η διατήρηση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή δεν εξαρτάται από τα χρήματα, αλλά από τους πολιτικούς. Μέχρι στιγμής, οι πολιτικοί των πιστωτριών χωρών της Ευρώπης θεωρούν ότι τα πακέτα βοήθειας προς τους πιο αδύναμους εταίρους τους δεν θα βλάψουν την επιτυχία τους στις μελλοντικές εκλογές. Από τη σκοπιά των χωρών-οφειλετών, τουλάχιστον προς το παρόν, το να πραγματοποιούν τις απαιτούμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι πιο ευχάριστο από το να βουτήξουν σε μια νέα άγνωστη κατάσταση με το δικό τους νόμισμα.
Στα πλαίσια της καμπάνιας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για το «Σχέδιο Β», η ιστοσελίδα μας, www.tometopo.gr , αρχίζει από σήμερα τη δημοσίευση σημαντικών διεθνών εκθέσεων και μελετών που έχουν ως αντικείμενο την ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνή καπιταλιστική κρίση και κυρίως τις προβλέψεις και τις εκδοχές για την έκβασή της.
Οι απόψεις αυτές πολλές φορές δεν συγκλίνουν ή ακόμα μπορεί να είναι αντίθετες από του Μετώπου Α. Α., είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες γιατί από τη μια εμπεριέχουν μια σοβαρή δουλειά τεκμηρίωσης, από την άλλη αναδεικνύουν τις αναζητήσεις, επιθυμίες και σκοπιμότητες διαφόρων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων για το σε ποια κατεύθυνση θα κλίνει η πλάστιγγα. Για το ποιο θα είναι το «Σχέδιο Χ» που θα διαδεχθεί το «Σχέδιο Α’», το οποίο όλοι κατανοούν ότι μπορεί ήδη να εκπνέει, με εξαίρεση τις περισσότερες κοινοβουλευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.
Η προσπάθειά μας αυτή προβληματισμού για το «Σχέδιο Β΄» αποκτά μεγαλύτερη σημασία λόγω της αμετάπειστης στάσης τόσο της κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ όσο και της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Ανεξαρτήτων Ελλήνων να αποκλείουν, παρά το τρομερό ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος, οτιδήποτε είναι έξω από την Ευρωζώνη, δηλαδή από το «Σχέδιο Α’». Η στάση αυτή είναι ακραία επικίνδυνη για τον εργαζόμενο λαό και τον τόπο, γιατί ακόμη και όσοι δεν συμμερίζονται την ανάγκη εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και της στάσης πληρωμών του χρέους με πρωτοβουλία του λαού μας, και υποστηρίζουν το αξίωμα «Καμία θυσία δεν θα μας διώξει από το ευρώ» γνωρίζουν πολύ καλά ότι η έξοδος μπορεί να συμβεί, παρά την επιθυμία και τις καταστροφικές προσπάθειές τους, κάθε στιγμή και για δεκάδες, τους πιο διαφορετικούς, λόγους. Αν δεν υπάρχει σχεδιασμός και ετοιμασία, θα υπάρξει διάλυση και πανικός.
Κείμενο τοποθέτησης στην συζήτηση με θέμα «Ησύγχρονη ανάδυση του φασιστικού φαινομένου και η Χρυσή Αυγή», που διοργάνωσε η Πολιτική-Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής, το Σάββατο, 20.10.2012
1. Η τάση προς το κράτος έκτακτης ανάγκης (κ.ε.α.) σήμερα στην Ελλάδα έχει ως καταλύτη τη νομοθεσία εφαρμογής των Μνημονίων (Πρώτο, Δεύτερο και Μεσοπρόθεσμο). Με τη νομοθεσία αυτή εισάγεται από τους κυρίαρχους μια μερική αναστολή του συντάγματος, κυρίως όσον αφορά τα κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (με επίκεντρο τα άρθρα 22 και 23 του συντάγματος). Καταργείται, επίσης, η αρχή του κοινωνικού κράτους (άρθρο 25 Σ) και ουσιαστικά και ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία (άρθρο 106 Σ), ιδίως μάλιστα με το τελευταίο νομοσχέδιο, το οποίο ξεπουλά τελείως τη δημόσια συμμετοχή στις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα δημόσια ακίνητα. Η Ελλάδα γίνεται και συνταγματικά πιλότος και για άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
2. Προχωράμε, έτσι, στη ριζική ανατροπή των κοινωνικών συμβολαίων, που καθόρισαν το σύνταγμα του 1975. Ενώ το κοινωνικό σύνταγμα υποχωρεί πλήρως, αναδύεται επιθετικά το ιδιοκτησιακό και επιχειρηματικό σύνταγμα. Η κοινωνική και ρυθμιστική ενότητα του συντάγματος διαρρηγνύεται.
3. Έχουμε, λοιπόν, μια δυαδική συνταγματική νομιμότητα. Ενώ η νομιμότητα που αφορά τα κοινωνικά δικαιώματα παραμένει μόνο τυπικά σε ισχύ –και αυτό άγνωστο για πόσο–, ανέρχεται μια παρασυνταγματική νομιμότητα, η οποία εφαρμόζεται παρακάμπτοντας τελείως την πρώτη, με τρόπο που θυμίζει το προδικτατορικό παρασύνταγμα (απόλυτη κυριαρχία των αντικομμουνιστικών νόμων παρά τις προβλεπόμενες ελευθερίες στο Σ1952). Με τους όρους του Τζ. Αγκάμπεν, προωθείται μια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της απονομιμοποίησης (legalisation of the deligalisation), με υποτιθέμενο σκοπό να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες όπου θα ισχύσει ξανά η τώρα εκτός ισχύος νομιμότητα.
Τάσος Λειβαδίτης:(20 Απριλίου 1922 -30 Οκτωβρίου 1988)
Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου(1953)
Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.
Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας…για να κλαίνε
Φυσάει…
Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Φυσάει…
Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει…
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού
Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους, τις χρονολογίες, τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη
Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων
Ερχόμαστε
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει.
Η Μνημονιακή Στρατηγική διαλύει τη χώρα αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο. Η Μνημονιακή Στρατηγική αποτελεί σύμφυση των επιλογών (α) των ηγεμονικών δυτικο-ευρωπαϊκών καπιταλισμών να διατηρήσουν μέσα στα πλαίσια της ΕΕ (αλλά όχι απαραίτητα μέσα στην ΟΝΕ) τα PIGS (μετατρέποντας τα όμως σε μία ευρωπαϊκή «Κίνα») και (β) της ελληνικής αστικής τάξης να παραμείνει πάση θυσία (όχι όμως κυρίως δική της) μέσα στην ΟΝΕ. Πέρα από τα γελοία ψεύδη της τρικομματικής κυβέρνησης περί «τελευταίων θυσιών» είναι φανερό ότι η χώρα βαδίζει μάλλον για 3ο Μνημόνιο, εξίσου αποτυχημένο με τα προηγούμενα. Η παραδοχή δια χειλέων ΔΝΤ ότι «η Ελλάδα βρίσκεται εκτός τροχιάς και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μειώσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020, όπως είχε προβλεφθεί. Το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται στο 136% και αυτό κάτω από ένα θετικό σενάριο ενός πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού, την επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη και την ιδιωτικοποίηση» είναι σαφής. Ακόμη και το σενάριο περί επιμήκυνσης (που απλά θα πάει πιο πίσω τον ορίζοντα αυτής της αδιέξοδης στρατηγικής) έχει ένα κόστος της τάξης των 20-30 δις και όχι 12-15 δις όπως ισχυρίζεται ο Γ.Στουρνάρας. Φυσικά οι ηγεμονικοί δυτικο-ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να επωμισθούν, γι’ αυτό και οι διαγκωνισμοί με το ΔΝΤ (δηλ. με τις ΗΠΑ και τις νέο-αναδυόμενες οικονομίες) ώστε να επωμισθεί αυτό το πρόσθετο κόστος, του ΔΝΤ να υποστούν κούρεμα τα διακρατικά δάνεια της ΕΕ προς την ΕΕ, η άρνηση της ΕΚΤ να κουρέψει τα δικά της, οι κουτοπόνηρες εξυπνάδες περί reprofilling του χρέους, η άρνηση του IIF για επαναγορά χρέους κλπ. Και όλα αυτά όταν, όπως αποδέχεται το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2013 το καθαρό όφελος από το PSI ήταν μόνο 15 δις.
Η πρωτοβουλία διοργάνωσης του διήμερου με βασικό ερώτημα, «τι κάνουμε ως Αριστερά, ποια η διέξοδος», αποκτά εξαιρετική σημασία διότι φέρνει στο προσκήνιο το μέγα θέμα του διαλόγου και κοινής δράσης των φορέων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τουλάχιστον στα σημεία που υπάρχουν συγκλίσεις, αφήνοντας στο γόνιμο διάλογο και στη δοκιμασία του χρόνου τις διαφορετικές θεωρήσεις. Επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ σε επτά σημεία.
Σημείο Πρώτο. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια επιταχυνόμενη διαδικασία συνειδητοποίησης ότι η απάντηση στην σημερινή κρίση βρίσκεται προς τα Αριστερά. Στρέφει το βλέμμα της, προσδοκά, ελπίζει, αλλά ακόμα δεν είναι σε «κίνηση», σε «αριστερό πολιτικό βηματισμό»! Αυτή η εξέλιξη είναι κατ’ αρχήν πολύ θετική και για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, η Αριστερά καλείται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι μόνο κινηματικό που πάντα είχε παρουσία, αλλά σε κυβερνητικό επίπεδο.
Σημείο Δεύτερο. Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) και της «τρόϊκας» (ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ), με το νέο «Μνημόνιο» και τις πολλαπλές δεσμεύσεις, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν βιώσιμες λύσεις ακόμα και με όρους συστήματος, χωρίς να διακινδυνεύσουν γενικότερες ανατροπές σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Ακόμα κι αν ψηφίσουν το νέο «Μνημόνιο» η εφαρμογή του συνεπάγεται «τεκτονικούς σεισμούς» που θα σηματοδοτήσει ραγδαίες και απρόσμενες εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά, πρέπει άμεσα να αρθούν πολιτικά και οργανωτικά, στο ύψος των περιστάσεων. Να ετοιμαστούν για την πρόκληση που έρχεται.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση με αφορμή τα συμπεράσματα της έκθεσης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία διοργανώνει εκδήλωση στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ (Πανεπιστημίου 52, Αθήνα), την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου 2012, στις 6 το απόγευμα, με θέμα:
»Η ανάγκη διατύπωσης από τα συνδικάτα ενός εναλλακτικού σχεδίου απέναντι στις πολιτικές του μνημονίου».
Ομιλητές:
Ιωακείμογλου Ηλίας, Οικονομολόγος, Επιστημονικός Συνεργάτης του ΙΝΕ ΓΕΣΕΕ.
Λαπαβίτσας Κώστας, Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Πριν λίγους μήνες, το Υπουργείο Υγείας σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ έδινε στην δημοσιότητα ονόματα και φωτογραφίες οροθετικών ιερόδουλων που μάλιστα παρέλασαν σε όλα τα ΜΜΕ. Εκεί υπήρχε η “δικαιολογία” ότι έπρεπε να προστατευτεί ο Έλλην γαμίκουλας που εντελώς ανεύθυνα δεν πήρε τα μέτρα του.
Αυτή η διαπόμπευση των αδύναμων γυναικών δεν προκάλεσε καμία κινητοποίηση της Εισαγγελίας, ούτε βέβαια έγινε καμιά φοβερή αντίδραση για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα αυτό της ανωνυμίας προσωπικών δεδομένων. Έρχομαι να σας θυμίσω αυτό το περιστατικό, γιατί είναι ενδεικτικό το πως αντιλαμβάνεται το σύστημα δικαιοσύνης, την ίδια την Δικαιοσύνη. Ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης μέσω του περιοδικού του Hot Doc, δημοσίευσε χθες την περιβόητη λίστα Lagard, κάτι που συνιστά σίγουρα δημοσιογραφική επιτυχία.
Αυτή η κατάσταση έχει καταντήσει κακοπαιγμένη παράσταση, όταν επί μηνών η λίστα περνά από τον έναν υπουργό\βουλευτή στον άλλον και προσφάτως ο Παπακωνσταντίνου δίνει γελοίες εξηγήσεις περί απώλειας της λίστας. Αυτή η προκλητική στάση για μια λίστα που αρρωσταίνει κι άλλο το ήδη νοσηρό πολιτικό κλίμα, καθώς γεννά σενάρια και παραφιλολογία, δεν προκάλεσε την παρέμβαση της δικαιοσύνης, σαν να επρόκειτο για τον μπακάλη της γειτονιάς.
Κι όμως η δικαιοσύνη έδειξε καταπληκτικά “αντανακλαστικά”, αφού λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού, έδωσε εντολή για σύλληψη του Κ. Βαξεβάνη. Η λίστα των πιθανών μεγαλοφοροφυγάδων που κυκλοφορεί σε Βουλή και κανάλια σαν να ήταν λίστα για ψώνια αντιμετωπίζεται με επιείκεια σε προκλητικό βαθμό. Αντιθέτως, ο δημοσιογράφος που έχει χρέος μέσα από την έρευνά του να αποκαλύπτει στοιχεία, διώκεται! Γι’ άλλη μια φορά στην Ελλάδα κατηγορείται αυτός που αποκαλύπτει το έγκλημα και όχι ο εγκληματίας.
Ύστερα από μερικές ώρες διαβουλεύσεων μεταξύ του τμήματος επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου και της Διεύθυνσης Ενημέρωσης της ΕΡΤ βγήκε ανακοίνωση παραδοχής του πολιτικού χαρακτήρα της (ουσιαστικής) απόλυσης των παρουσιαστών της εκπομπής «Πρωϊνή Ενημέρωση» της ΝΕΤ για το σχολιασμό των τεράστιων αντιφάσεων στις οποίες έχει υποπέσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας. Αναλυτικά σχετικά με το θέμα που δημιουργήθηκε με τους παρουσιαστές της σημερινής εκπομπής «ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» της ΝΕΤ, ο Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης της ΕΡΤ Α.Ε. Αιμίλιος Λιάτσος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η Γενική Διεύθυνση Ενημέρωσης της ΕΡΤ σέβεται απολύτως τους κανόνες της ελευθεροτυπίας και το αποδεικνύει εμπράκτως στην καθημερινή παρουσίαση της επικαιρότητας και την προβολή όλων των απόψεων. Όμως, δεν μπορεί να αποδεχτεί την καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Οι παρουσιαστές της σημερινής εκπομπής ‘ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ’ της ΝΕΤ, κ. Κώστας Αρβανίτης και κυρία Μαριλένα Κατσίμη, προέβησαν σε απαράδεκτους υπαινιγμούς κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Νίκου Δένδια, χωρίς μάλιστα να του δώσουν το δικαίωμα να εκφράσει τη δική του άποψη, ενώ με τα σχόλιά τους εμφανίστηκαν να προκαταλαμβάνουν το αποτέλεσμα δικαστικής απόφασης»
Δημοσιογραφική δεοντολογία η υπεράσπιση της κυβέρνησης λοιπόν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κύριος Λιάτσος προεκλογικά μέσα από την χαμηλής αναγνωσιμότητας εφημερίδα που διατηρούσε «Παρασκευή και 13» εξαπέλυε επιθέσεις «αποκαλυπτικού χαρακτήρα» με περίεργα στοιχεία εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της ΝΔ με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την εμφάνιση ενός υπουργού της Χούντας που έβαλε «άπλυτα» για τον Πάνο Καμμένο.
Συντονισμένη απεργία και άλλες δράσεις σε όλη την Ευρώπη στις 14 Νοέμβρη κάλεσε η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στη συνεδρίαση της 17ης Οκτώβρη. Πρόκειται για την πιο συντονισμένη κίνηση των ευρωπαϊκών συνδικάτων εδώ και πολλές δεκαετίες και δίνει την ευκαιρία για ένα πρωτοφανές απεργιακό γεγονός, μιας και ήδη στην Πορτογαλία και την Ισπανία έχει κηρυχτεί γενική απεργία.
Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα του απεργιακού ξεσηκωμού που ήδη εξελίσσεται σε όλο το Νότο της Ευρώπης και της πίεσης πάνω στις ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών συνδικάτων για πρωτοβουλίες συντονισμού. Οι απεργίες στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία έχουν γίνει σύμβολο και έχουν δώσει έμπνευση στους εργάτες και τις εργάτριες όλης της Ευρώπης. Το σύνθημα “Είμαστε όλοι Έλληνες” που ακούγεται σε όλες τις διαδηλώσεις δεν είναι σύνθημα “συμπαράστασης” αλλά δείχνει ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης ξέρουν πως η σύγκρουση με τη λιτότητα και τις περικοπές δεν μπορεί να γίνει παρά με απεργιακή κλιμάκωση.
Πορτογαλία
Η απόφαση για τις 14 Νοέμβρη ξεκίνησε από την Πορτογαλία, όπου η μεγαλύτερη συνομοσπονδία της χώρας, CGTP, κήρυξε γενική απεργία σε συνέχεια από την πολύ πετυχημένη σαββατιάτικη διαδήλωση στη Λισαβόνα στις 29 Σεπτέμβρη και τις μεγάλες πορείες που ξεκινώντας από το Βορρά και το Νότο της χώρας κατέληξαν στην πρωτεύουσα στις 13 Οκτώβρη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η CGTP δεν ανήκει μόνο στη Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, αλλά και στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, στην οποία ανήκει και το ΠΑΜΕ, μιας και παραδοσιακά είναι η Ομοσπονδία που συνδέεται με το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Με πανό, πλακάτ, σπρέι, αυγά και χωρίς επεισόδια κατέβηκαν στους δρόμους της ιταλικής πρωτεύουσας χιλιάδες κόσμου αντιδρώντας στις πολιτικές λιτότητας στην ημέρα «Νο Monti». Δυναμικό «παρών» έδωσαν χιλιάδες Ισπανοί και στους δρόμους της Μαδρίτης, μετά την παρουσίαση του ισπανικού προϋπολογισμού στη Βουλή προ ημερών. Μικροσυμπλοκές σε πόλη στη βόρεια Ιταλία, κοντά σε σημείο που μιλούσε ο Ιταλός πρωθυπουργός.
Τις συγκεντρώσεις στην Ιταλία είχαν καλέσει συνδικάτα, σχηματισμοί της αριστεράς και άλλες ομάδες και ολοκληρώθηκαν υπό ισχυρή αστυνομική παρουσία. Στην Μαδρίτη, στόχος ήταν η συμβολική περικύκλωση του Κοινοβουλίου.
Ο Οδυσσέας Ελύτης πολέμησε στο Αλβανικό Έπος 1940-41, στην πρώτη γραμμή του μετώπου.Στις 28 Οκτωβρίου 1940 κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου του Α’ Σώματος Στρατού. Στις 26 Φεβρουαρίου 1941 αρρωσταίνει από βαρύ κοιλιακό τύφο , μεταφέρεται στο νοσοκομείο Ιωαννίνων κι έπειτα από περιπετειώδη πορεία καταλήγει στην Αθήνα.
Το 1965, σε συνέντευξή του στο φοιτητικό περιοδικό «Πανσπουδαστική» με τίτλο «Έζησα το θαύμα της Αλβανίας» απαντά σε ερώτηση του δημοσιογράφου:
-Προσωπικά εσείς, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα;
-Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
Στο μέτωπο, αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε, όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια κα με ζώο σε βατόδρομο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι, ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο -μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου- και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ’ έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία.
Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ’ ένα φορείο, που το χώσανε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο.
Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πυροβολήθηκε οχτώ φορές από τα «στούκας». Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατον να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ’ ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλλα, εθελοντής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε κα μ’ έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες (…) Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την πρώτη παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω (…) αν «έζησα το θαύμα» σώθηκα και από ένα θαύμα.
Θέτετε το ερώτημά σας με ένα δίλημμα. Και πραγματικά σε εποχές πολέμων, οικονομικών καταστροφών, διάλυσης ή κλονισμού αυτοκρατοριών (όχι μόνο με την ιστορική, πολιτική αλλά και με τη σημερινή έννοια των υπερεθνικών καπιταλιστικών ολοκληρώσεων) οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε καταλυτικά διλήμματα, τα οποία δεν μπορούσαν μαζικά να τα φαντασθούν πριν μικρό χρονικό διάστημα, σπάζουν τη ρουτίνα που έφερνε κι ένα είδος ασφάλειας, προκαλούν σε πάρα πολλούς «σοκ και δέος».
Τα διλήμματα αυτά, στις εποχές κρίσης, έχουν ιστορικές διαστάσεις, αφού αφορούν στη συντήρηση ή την κατάλυση κεντρικών και πολύχρονων επιλογών στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Την ίδια στιγμή όμως από ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που έχει διαρρήξει τις πολιτικές και ιδεολογικές του κληρονομιές και τη θρησκευτική του αφοσίωση σε αυτές, που βρίσκεται σε ιδεολογικό χάος και συναισθηματική σύγχυση κάτω από τις ριπές των διαλυτικών ρυθμίσεων για τη ζωή του, προσλαμβάνουν ένα πολύ απλό, καθημερινό και κατεπείγοντα χαρακτήρα. Στην τσαρική Ρωσία, για παράδειγμα, κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν του τύπου «ο γιος μου νεκρός στα χαρακώματα του μετώπου με τον πόλεμο ή στο σπίτι με την ειρήνη;» ή «η γη για πάντα στους κουλάκους ή στην αγροτιά;».
Αν οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοπορούν και πρωταγωνιστούν για τις επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές δεν επικοινωνήσουν με αυτά τα πολύ απλά, αλλά ακόμα περισσότερο αληθινά και δραματικά διλήμματα του «απλού λαού», αν οι ρίζες της πολιτικής τους δεν πάρουν χυμούς από ακριβώς αυτή τη βαθιά αγωνία για το αύριο της κοινωνίας, τότε η πολιτική και οι ιδέες τους κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρες.
Κι όχι μόνο. Ακριβώς επειδή τα διλήμματα για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους έχουν αυτή τη διάσταση χρονικής και πρακτικής αμεσότητας, είναι εύκολο να ενσωματώνονται σε μη πραγματικά διλήμματα από διάφορες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, που όταν εμπράκτως αποδειχθεί η πλαστότητά τους το μεγάλο κακό ήδη έχει γίνει. Γιατί σήμερα, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει χώρος για «φιλολαϊκό καπιταλισμό».
Το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της Ελλάδας καθίσταται όλο και πιο σκοτεινό.
Η χώρα έχει περιέλθει σε οριακό σημείο με το πακέτο των 14 δισ. να την οδηγεί στην άβυσσο και την κυβερνητική κοινοπραξία σε σχεδόν βέβαιη κατάρρευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο αμέσως επόμενο διάστημα, ίσως και των λίγων επόμενων μηνών, θα είναι κατά πάσαν πιθανότητα στην κυβέρνηση, το θέλουν ή δεν το θέλουν οι κύκλοι του κατεστημένου.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΕ ΑΝΤΙΞΟΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Θα έχουμε, όμως, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, σε μια μικρή χώρα, χωρίς μεγάλο μέρος, ίσως το μεγαλύτερο, αυτών που τη ψηφίσαν να είναι αριστεροί, χωρίς αντίστοιχο των περιστάσεων εργατικό – λαϊκό κίνημα και ακόμα χειρότερα χωρίς ευνοϊκό, το αντίθετο άκρως δυσμενή, ευρωπαϊκό και διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.
Μα, τότε, θα αναρωτηθούν εύλογα πολλοί, τι νόημα έχει να διεκδικηθεί η κυβέρνηση;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά, ενώπιον αυτών των δυσμενών καταστάσεων, αναδιπλωθούν και δεν τολμήσουν, παρά τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, να διεκδικήσουν και να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες τότε είναι καταδικασμένοι στην περιθωριοποίηση και τον αφανισμό, ενώ ο τόπος θα εισέλθει σε ανυπολόγιστες περιπέτειες και εκτροπές.
Οι ιστορικές προκλήσεις έρχονται συνήθως χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να έχουν προκατασκευάσει τις συνθήκες για την εύκολη λύση των πολιτικών αινιγμάτων.
Τα προβλήματα, όμως, για μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – Αριστεράς δεν είναι μόνο αυτά, όσο πελώρια και αν είναι.
Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά είναι το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ για την μετατροπή της Ελλάδας σε άθλια αποικία του Βερολίνου και της ΕΕ, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος .’’Εξωτερικά διαχειριζόμενος λογαριασμός καταπιστεύματος’’ είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος που βάζουν οι Γερμανοί, όπου ‘’καταπίστευμα’’ στη νομική γλώσσα είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζει κανείς σε κάποιον άλλο με σκοπό τη διασφάλιση απαιτήσεών του. Με άλλα λόγια, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση μεταβιβάζει τη διαχείριση αυτού του δεσμευμένου λογαριασμού στους ευρωπαίους δανειστές.
Ο ελληνικός λαός θα φορτώνεται με δάνεια, αλλά τα λεφτά των δανείων δεν θα τα παίρνει να τα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση. Θα τα διαχειρίζονται μόνοι τους και όπως θέλουν … οι δανειστές!!!Τινάζοντας στον αέρα όλα τα προπαγανδιστικά ψέματα των κυβερνήσεων των γερμανοτσολιάδων που μας κυβερνούν, το έγγραφο τονίζει ότι η ενίσχυση του ελέγχου αυτού του λογαριασμού γίνεται ‘’για να διασφαλιστεί ότι οι πόροι του προγράμματος χρησιμοποιούνται μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους’’. Ούτε ένα ευρώ δηλαδή από τα χρήματα των δανείων που τα μνημόνια φορτώνουν στους Έλληνες δεν θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ή άλλα έξοδα του ελληνικού κράτους, όπως λένε οι πολιτικοί απατεώνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη! Ούτε ένα ευρώ! Ολόκληρα τα ποσά των δανείων θα πηγαίνουν για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μάλιστα κατά το δοκούν των Γερμανοευρωπαίων. Όχι μόνο τα ποσά των δανείων. Θέλουν και ποσοστό του ΦΠΑ που εισπράττεται από την ελληνική κυβέρνηση’’να μεταφέρεται κάθε μήνα στον καταπιστευματικό λογαριασμό ως συνεισφορά της Ελλάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους’’. Όχι μόνο δηλαδή δεν θα πέφτει ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα δάνεια, αλλά θα παίρνουν και από τα έσοδα του κράτους το οποίο γδέρνει τους πολίτες για να τους προσφέρει πολύ λιγότερες παροχές από παλιά και να τους εξαθλιώνει κάθε μέρα περισσότερο.
Σε ανακοίνωσή του για την επέτειο της 28ης Οκτώβρη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:
«Το ΟΧΙ του λαού το 1940 στο φασισμό και στο ναζισμό, η μαζική ηρωική και ένοπλη πάλη του με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ με τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ, εμπνέει, διδάσκει και καλεί σήμερα τους εργαζόμενους, τη νεολαία να πουν το δικό τους ΟΧΙ στη δικτατορία των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να πουν με την οργάνωσή τους στους τόπους δουλειάς και στις συνοικίες, με τον αγώνα τους σταθερά και αποφασιστικά, ΟΧΙ στα συνεχή μέτρα και μνημόνια της εξαθλίωσης που τους επιβάλλουν ΕΕ και κυβερνήσεις για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Να βρίσκεται σε εγρήγορση για να ματαιώσει κάθε εμπλοκή – συμμετοχή της χώρας μας στους νέους πολέμους που σχεδιάζουν ΕΕ – ΝΑΤΟ στη Συρία, στο Ιράν, σε άλλες χώρες του κόσμου. Να αποτρέψει να μπει η χώρα ξανά στις φλόγες ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή μας για το πώς θα μοιράσουν τα μονοπώλια τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις αγορές.
Είναι επιτακτική ανάγκη ο λαός να εμπιστευτεί τη δύναμή του. Να απορρίψει τα ψέματα, τα τρομοκρατικά διλήμματα και τις αυταπάτες που καλλιεργούν κόμματα και μηχανισμοί που υπηρετούν το σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε κρίση. Οι θυσίες του αγώνα αξίζουν για να πάψουν τα δεινά που φέρνουν η υποταγή ή η παγίδευση στην πολιτική που διαμορφώνει η αστική τάξη και τα κόμματά της με βάση τα συμφέροντά της.
Είναι ζήτημα τιμής για την εργατική τάξη, τους νέους και τις νέες, να μην ανεχτούν τον εμπαιγμό, τη βία, τις προκλήσεις της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, που είναι ένα από τα όπλα του καπιταλιστικού συστήματος. Το ταξικό λαϊκό συμφέρον επιβάλλει να απομονωθεί και να καταδικαστεί αυτό που εκφράζει και εκπροσωπεί. Να αποκαλυφθεί ότι πίσω από τα δημαγωγικά της προσωπεία υπάρχει αίμα εργατών, Ελλήνων και ξένων, υπάρχει η βρωμιά και η σαπίλα του συστήματος. Οτι η Χρυσή Αυγή χρειάζεται στα μονοπώλια για να παγιδεύσουν αλλά κυρίως να τρομοκρατήσουν το λαό, να χτυπήσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η νεότερη ιστορία αλλά και το παρόν διδάσκουν ότι ο ναζισμός και όλα τα αντιδραστικά μορφώματα είναι γνήσια παιδιά του σύγχρονου καπιταλισμού. (περισσότερα…)
Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και… εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.
Αυτά γίνονταν τον παλιό καιρό, όταν η «μεταπολίτευση» ήταν στις δόξες της. Σήμερα πυκνώνουν οι προερχόμενες από την ίδια αστική ελίτ απόψεις περί του αγαθοεργούς ρόλου του Ιωάννη Μεταξά. Μαντεύει κανείς ότι σε λίγο θα γίνει και πρότυπο ο δικτάτορας. Εξωραΐζονται σήμερα γύρω μας οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι διωγμοί αθώων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι «προληπτικές συλλήψεις», οι επιθέσεις σε απεργούς, η καταστολή… στο Μεταξά θα κολλήσουμε τώρα!
Σε αυτό το κλίμα στην πολύ γνωστή ιστοσελίδα του Protagon.gr δημοσιεύθηκε, στις 7 Αυγούστου, «επετειακό» σημείωμα του Γιώργου Λυκοκάπη με ενδεικτικό τίτλο«Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας». Δεν ήταν γιατί το λέει ο Πάξτον! Η επιστράτευση ενός διάσημου ιστορικού – γνωστή τακτική αυτή – προσδίδει επιστημονικό κύρος σε όποιο ρηχό και ασήμαντο σημείωμα ή άρθρο! Ο Πάξτον λοιπόν φέρεται να λέει (λέει πολλά ο Πάξτον, αυτό το λίγο όμως άρεσε στον σημειογράφο μας…) ότι για να έχουμε φασισμό πρέπει να έχουμε «μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα», δηλαδή φασιστικό κίνημα… «Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνές του, ο Χίτλερ τα Τάγματα εφόδου», λέει – εννοεί τα παραστρατιωτικά σώματα που είχε το φασιστικό και το ναζιστικό κόμμα στην Ιταλία και τη Γερμανία αντίστοιχα. (περισσότερα…)
Οι γονείς της Μαρίας Ηλιού, Γιώργιος και Μαρία Παπαγιάννη, 28.10.1940
Από τα ”Ενθέματα”* ,Οκτώβριος 2010
της Μαρίας Ηλιού
Τον Οκτώβρη του 1940, μπήκα, με μια μέρα διαφορά, στη δευτέρα Δημοτικού και στα εφτά μου χρόνια.
Εκείνο το πρωί δεν είχα πάει ακόμα σχολείο. Ακούγοντας αλαλαγμούς, φασαρία, τραγούδια, ζητωκραυγές, έτρεξα στο παράθυρο: γεμάτος ο δρόμος μας από παιδιά του Γυμνασίου. Ο μαθητόκοσμος κύλαγε από τις ανοιχτές πόρτες της αυλής του σχολείου, ενός επιβλητικού κτιρίου (είναι το σημερινό δημαρχείο της Βέροιας), που αντικρίζαμε κοιτάζοντας από το παράθυρο της κάμαράς μου. Μαθητικά κασκέτα πετιούνταν στον αέρα, ίσως να χτυπούσαν και οι καμπάνες. Κάτι πολύ σοβαρό, σίγουρα, συνέβαινε.
Σε λίγο άνοιξε η πόρτα του καθιστικού και μπήκε αναπάντεχα ο μπαμπάς που έφευγε πάντα νωρίς για το Σύνταγμά του και γύριζε, με ακρίβεια χρονόμετρου, την ώρα που είχε στρωθεί το μεσημεριανό τραπέζι. Η μαμά, στο σπίτι, κλαμένη. Κοιτάχτηκαν αμίλητοι και εξαφανίστηκαν σε ένα από τα δωμάτια.
Ο ξάδερφός μου ο Νάσος, δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, που είχε έρθει με τη μητέρα του να μείνουν για λίγο μαζί μας, με τράβηξε από το χέρι: «Πάμε στον κήπο, θα σου πω». «Ο θείος Γιώργος ήρθε να πει στη μαμά σου πως έχουμε πόλεμο. Θα φύγει για το μέτωπο. Κι εμείς πρέπει να κάνουμε ακόμη περισσότερες ασκήσεις, για να είμαστε έτοιμοι, όταν έρθει η ώρα να καλέσουν και τη δική μας κλάση». Συμφώνησα. Πάντα συμφωνούσα με τον Νάσο.
Για τον ξάδερφό μου, τα κορίτσια ήταν δεύτερης κατηγορίας όντα, με τα οποία δεν έπαιζες παρά μόνο αν ήσουν αναγκασμένος και με τους δικούς σου όρους, όπως, απαρέγκλιτα, να πάρουν ανδρικό ψευδώνυμο. Μόλις τέθηκε το θέμα, αυτοστιγμεί άλλαξα όνομα και φύλο: Μάριος. Και ποιο το καλύτερο παιχνίδι μας; Μα, φυσικά, ο «στρατός», τον οποίο αποτελούσε ένα πλασματικό και κυμαινόμενου μεγέθους Σώμα, με χειροπιαστούς το στρατιώτη Μάριο και τον επικεφαλής αξιωματικό Νάσο. (Όταν πολύ γρήγορα ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα προστέθηκε και ο στρατιώτης Ιωάννης — η πεντάχρονη ξαδερφούλα μας Νανά). Οι κούκλες μου παραμερίστηκαν περιφρονητικά. Το ίδιο και τα παλιά φιγουρίνια της μαμάς, που έδιναν ευκαιρίες για χαρτοκοπτική και συλλογές από ωραίες κυρίες. Αραίωσαν και οι παρέες με τις φιλενάδες — ήταν όλες τους κορίτσια! Και δώστου στρατιωτικές ασκήσεις και έφοδοι εναντίον του εχθρού, που οχυρωνόταν πίσω από τα φυτά του κήπου ή τα έπιπλα του σαλονιού.
Ανήμερα της κήρυξης του πολέμου, οι γονείς μου βρήκαν λίγη ώρα για να πάνε να φωτογραφηθούν. Η φωτογραφία αυτή, όπου φαίνονται ολόσωμοι, κοιτάζοντας τον φακό, όρθιοι, με τα ρούχα τους να εφάπτονται, αλλά χωρίς να αγγίζουν ο ένας τον άλλο, ο πατέρας μου σοβαρός με τη στολή του εκστρατείας (μπότες, μαστίγιο, βαρύ χιτώνιο, δίκωχο), η μαμά θλιμμένη, με το καλό της παλτό, μακιγιαρισμένη και καλοχτενισμένη, μοιάζει επιτύμβια. Και σαν τέτοια φαίνεται πως την έβγαλαν. Άλλωστε έμεινε ως η τελευταία φωτογραφία που έβγαλαν μαζί.
Εκείνο το πρωινό ήμουν πέντε ετών και 32 ημερών· δηλαδή, δεν πήγαινα ακόμη σχολείο. Στο σπίτι έβλεπα τον πατέρα μου να ετοιμάζεται να «φύγει» — πού θα πήγαινε άραγε; θα το μάθαινα αργότερα την ίδια εκείνη πρώτη ημέρα του «γεγονότος». Για την ώρα άκουγα τις καμπάνες να χτυπούν σάμπως κάπου να έπιασε πυρκαγιά και να τρέξουν, ήξερα, οι μεγάλοι με τα μπουγέλα να τη σβήσουν. Ραδιόφωνο στο σπίτι δεν είχαμε· στη γειτονιά όμως όσα υπήρχαν πρόσεξα –και το θυμάμαι– να ακούγονται πολύ δυνατά.
Ακολούθησα τον πατέρα μου ως το τραίνο. Καθοδόν άκουσα καθαρά από ένα ραδιόφωνο: «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» και μετά εμβατήρια. Θυμάμαι άραγε τη φράση; όχι ακριβώς! σιγά μην καταλάβαινα τι εννοούσαν, σιγά μην καταλάβαινα από καθαρεύουσα. Θυμάμαι ήχους, τόνους· μπόρεσα έτσι να κάνω την «ανασύσταση» του ακούσματος αργότερα που καταλάβαινα.
Στο σταθμό κόσμος πολύς· άντρες που έφευγαν και γυναίκες που έκλαιγαν. Εκεί, θυμάμαι, άκουσα κι άλλη μια «άγνωστη λέξη»· πόλεμος — πώς καταλαβαίνω σ’ αυτήν την ηλικία μου, τότε, τι σημαίνουν όλ’ αυτά; Άκουσα και το όνομα Μεταξάς· το έπιασα αμέσως αυτό γιατί το είχα ξανακούσει — κανένα χρόνο πριν, λιγότερο-περισσότερο, είχε έρθει στο μέρος μου και με είχε πάει ο πατέρας μου να τον δούμε.
Το τραίνο σφύριξε κι έφυγε — κρέμονταν κι απέξω επιβάτες. Πήγα προς την πλατεία με γειτονόπουλά μου. Ακούγαμε: «ο Γιάννης πήγε στον πόλεμο», «ο Μήτσος πήγε στον πόλεμο», «αχ, Γιώργαινά μου, πήγε ο έρμος στον πόλεμο, τι να κάνει;». Μου έμεινε· «πήγε στον πόλεμο». Πήγαινες τότε στον πόλεμο. Τελευταία, ο πόλεμος καλοσύνεψε και δε μας κουράζει να πηγαίνουμε, έρχεται εκείνος κατακέφαλα!
Λίγους μήνες πριν είχαμε αλλάξει σπίτι: ένας ψηλοτάβανος όροφος με ευρύχωρα δωμάτια, όπου χάνονταν τα έπιπλα και μια μεγάλη ταράτσα με ανοιχτή θέα στο Ιόνιο. Λευκάδα 1940. Η μάνα μου είχε σχεδιάσει να πάει στην Αθήνα να ξεγεννήσει το μακαρίτη αδερφό μου, το Γιώργο, γιατί με μένα είχε δύσκολη γέννα στο πατρικό της στο Αργοστόλι, αρχές Μαγιού του 1933.
Πρωί στις 28 του Οκτώβρη είχαμε βγει στην ταράτσα, όταν φάνηκαν στον ουρανό αεροπλάνα προς την Πρέβεζα. «Θα βομβαρδίσουν» λέει η μάνα μου και πριν αποσώσει το λόγο της, πάνω στο βομβ…, αρχίζει στην Πρέβεζα καταγισμός βομβών και οβίδων από τα αντιαεροπορικά. Ήταν ο πόλεμος.
Δεν θυμάμαι τη συνέχεια, θυμάμαι μόνο ακόμη ζωηρά ότι φύγαμε από την πόλη της Λευκάδας και περάσαμε απέναντι στο Ξηρόμερο, στην Περατιά, για να εγκατασταθούμε στο γονικό του πατέρα μου που το κρατούσε μόνη και χηρεμένη από καιρό η βάβω μου, από χρόνια στα μαύρα για το χαμό του δευτερότοκού της, του Γιώργου, που όπως τον παπούλη μου, τον Σπύρο, δεν γνώρισα παρά από μεγεθυμένες φωτογραφίες, περασμένες με το μολύβι. Στη σύντομη διαδρομή Λευκάδα-Πειρατιά με το μονόξυλο προσπαθούσα να διαβάσω κάτι από το «Όταν ήμουν δάσκαλος» του Κονδυλάκη.
Η αναθύμηση υποδεικνύει τα κενά της μνήμης, κυριολεκτικότερα ό,τι τότε δεν έκανε εντύπωση. Εκ των υστέρων θυμάμαι μια από τις συνέπειες του πολέμου και της φυγής που είχε προκαλέσει: την πλησμονή ανθρώπων σε στενό στεγασμένο χώρο, το «ανθρωπομάνι» του σπιτιού. Το δικό μας σπίτι δεν ήταν τεράστιο: μαζί με το «αβέρτο» τέσσερα δωμάτια στο ανώι και δυο στο κατώι, ο ένας χώρος αποθηκευτικός κι ο άλλος κατοικήσιμος με πατημένη γη αντί για πλακόστρωτο ή σανιδένιο πάτωμα. Σ’ αυτούς τους πέντε χώρους στεγαστήκαμε δεκατέσσερα άτομα, τα δύο νήπια, τα έξη πρωτοξάδερφα. Αναλογίζομαι ότι πολύ πριν από τον πόλεμο στους ίδιους χώρους είχε στεγαστεί μια εφταμελής οικογένεια, η παπουδική μου — ίσως και κανένας σέμπρος, πιθανόν με τη φαμίλια του. Η φαμίλια του σπιτιού σκόρπισε με τους γάμους· ο πόλεμος τη συνένωσε μερικώς, αλλά εγώ είχα συνηθίσει σε μικρή φαμίλια, πατέρας, μάνα κι εγώ κι ένα ακόμη πρόσωπο.
Το antapocrisis.gr αναδημοσιεύει ένα αναλυτικό κείμενο για τη στάση του ΚΚΕ κατά τον αντιφασιστικό πόλεμο, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Το κείμενο αυτό έχει σημασία γιατί αναδεικνύει τις διεθνείς και ελλαδικές συνθήκες μέσα στις οποίες διαμορφώθηκε η θέση του ΚΚΕ για την ιταλική εισβολή, που ήταν και η απαρχή της εποποιίας του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης. Το σκίτσο που υπογραμμίζει την άρρηκτη σχέση του κομμουνιστικού κόμματος με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα είναι του Στάθη.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στάθηκε συνεπές στην πάλη του ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο από το μεσοπόλεμο μέχρι την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου και φυσικά κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής της χώρας. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου συντάχθηκε με τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη μετωπική δράση ενάντια στο φασισμό και σταδιακά προσάρμοσε τη γραμμή του και τη δράση του προς αυτήν την κατεύθυνση κάνοντας βασικό στοιχείο της πολιτικής του τη δημιουργία ενός παλλαϊκού μετώπου. Η έλευση της δικτατορίας Μεταξά απέβη σκληρό χτύπημα για το ΚΚΕ με αποδιοργάνωση των οργανώσεών του σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά όμως αυτό κατάφερε να παραμείνει σε μια σωστή γραμμή υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της χώρας, με απόληξη την κατεύθυνση που έδινε το γράμμα Ζαχαριάδη για τη στάση απέναντι στην ιταλική επίθεση, στάση που οδήγησε και στη δημιουργία του ΕΑΜ στην Κατοχή. Και αυτό παρά τις απίστευτες αντιξοότητες που προκάλεσε η διάβρωση του κόμματος από τις υπηρεσίες ασφαλείας της δικτατορίας αλλά και τις στροφές στην πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της οποίας τμήμα παρέμενε το ΚΚΕ, στροφές που οφείλονταν στην επιλογή της Σοβιετικής Ένωσης να συνάψει σύμφωνο μη επίθεσης με τη χιτλερική Γερμανία το καλοκαίρι του 1939. Κατά κάποιο τρόπο, η εσωτερική κρίση του ΚΚΕ και το βραχυκύκλωμα των διαύλων επικοινωνίας του με την Διεθνή το προστάτευσε πολιτικά, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, από την γενικότερη κρίση που μάστισε τα κομμουνιστικά κόμματα παγκοσμίως την περίοδο 1939-1941.
Θα μπορούσε να είναι μια τυχαία δημοσκόπηση. Περπατάει στον δρόμο ο κ. Γ.Π., μεταξύ Ιπποκράτους και Βουλής, και δύο ευγενικοί νεαροί τον παρακαλούν να τους χαρίσει δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του για να τους βοηθήσει με τις απαντήσεις του σε κάποιο γκάλοπ. Απαντάει λοιπόν με το ναι ή το όχι του σε όλες τις ερωτήσεις, σε μία όμως, ας πούμε «πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές;», αποκρίνεται «λυπάμαι, δεν ξέρω». Δίκιο δεν θα ’χε; Πώς να ξέρει; Μήπως ξέρει ο πρωθυπουργός; Αλλά και σε τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων αν συμμετείχε ο κ. Γ.Π., και πάλι θα είχε δίκιο αν απαντούσε «λυπάμαι, δεν ξέρω», στην ερώτηση, π.χ., «ποιος ήταν ο τελευταίος ηγεμών των Κουτριγούρων;»
Αλλά ο κ. Γ.Π. δεν είναι κάνας τυχαίος. Δεν ανήκει στη χορεία των «απλών ανθρώπων» ή των «μέσων πολιτών». Είναι επώνυμος. Νοματαίος. Εχει χρηματίσει υπουργός. Και τι υπουργός. Οικονομικών. Για δύο χρόνια κρεμόμασταν από τα χείλη του. Δίναμε βάρος και στο τελευταίο φωνήεν του. Είχαμε γίνει φυσιογνωμιστές προσπαθώντας να εντοπίσουμε κάποια λάμψη μες στη συνήθη σκοτεινιά του βλέμματός του. Ωστε να πιστέψουμε ότι ναι, «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ», ότι «αυτά είναι τα τελευταία μέτρα», ότι «η χώρα σώθηκε με τη δανειακή σύμβαση διευκόλυνσης» (τι ωραίο όνομα) των 80 δισ. που αυτός υπέγραψε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Ως η Ελλάδα δηλαδή.
Δεν συμμετείχε λοιπόν σε κάποιο τηλεπαιχνίδι γνώσεων ο κ. Γ.Π., ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, όταν απαντούσε «λυπάμαι, δεν ξέρω». Ούτε σε γκάλοπ. Στη Βουλή ήταν. Ως μάρτυρας. Εξεταζόταν. Κι όταν έπρεπε να πει πού βρίσκεται το αρχικό σιντί, της κ. Λαγκάρντ, απάντησε: «Λυπάμαι, δεν ξέρω». Το εμπιστεύτηκε λέει «στο γραφείο του» προς φύλαξη. Είχε φτιάξει πρώτα το γιουεσμπί του, να βρίσκεται, για τα απομνημονεύματά του, και το αυθεντικό υλικό, το απείραχτο, το επίσημο, το έδωσε «στο γραφείο». Δεν εννοούσε προφανώς το ξύλινο έπιπλο που ονομάζουμε συνήθως γραφείο ούτε τον χώρο ο οποίος περιέχει το εν λόγω ξύλινο έπιπλο μαζί με μια πολυθρόνα, έναν καναπέ σαφώς χαμηλότερου ύψους για τους επισκέπτες, έναν καλόγερο και ένα κρυφό ψυγειάκι με ευφραντικά υγρά. Οπότε; Τι ήθελε να (μην) πει μ’ αυτό το «το έδωσα στο γραφείο», που είναι εξίσου σαφές με το δημοσιογραφικό κλισέ «το ρεπορτάζ λέει»; Το Γραφείο και το Ρεπορτάζ. Οι μοντέρνες θεότητες…
Δραματικοί τόνοι δόθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, στις προχθεσινές διαφωνίες τακτικού και δευτερεύοντος χαρακτήρα των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης. Κανένα επικίνδυνο αδιέξοδο ούτε ρωγμές στη συγκυβέρνηση υπάρχουν, ασχέτως των περί του αντιθέτου τίτλων. Οι παραστάσεις πολιτικού θεάτρου των Φώτη Κουβέλη και Βαγγέλη Βενιζέλου δεν αποσκοπούν σε τίποτα περισσότερο από τη συγκράτηση των απογοητευμένων ή και οργισμένων με τη γραμμή τους οπαδών και ψηφοφόρων των κομμάτων τους.
Δεν υπάρχει απολύτως καμία περίπτωση το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ να εγκαταλείψουν με δική τους πρωτοβουλία την κυβέρνηση Σαμαρά και να προκαλέσουν κυβερνητική κρίση που να είναι δυνατόν να οδηγήσει στην ανατροπή της. Τα δυο κόμματα – «τσόντες» της ΝΔ είναι αδύνατον να υπάρξουν πολιτικά χωρίς να συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Είναι «αγκιστρωμένα ψάρια», που δεν χρειάζονται δόλωμα παραμονής τους στην κυβέρνηση Σαμαρά, την οποία θα εγκαταλείψουν μόνο αν καταρρεύσει.
Αιτία κατάρρευσής της, όμως, μπορεί να αποτελέσουν μόνο σφοδρότατες λαϊκές αντιδράσεις και σε καμία περίπτωση εσωτερικές διαφωνίες των κομμάτων που τη συναπαρτίζουν. Αν προκαλέσουν πτώση της κυβέρνησης, το μεν ΠΑΣΟΚ θα υποστεί νέα σοβαρότατη μείωση του ποσοστού του που αποκλείεται να μην είναι πλέον μονοψήφιο, η δε ΔΗΜΑΡ θα σημειώσει μικρότερες απώλειες και θα έχει ως διέξοδο μετεκλογικής διαφυγής την προσκόλληση σε κυβερνητικό σχήμα υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βεβαίως και θα την υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες, αλλά και με… εκδικητική περιφρόνηση! Όσο για τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, είναι σίγουρο ότι θα δει το ποσοστό της να μειώνεται θεαματικά, με αξιόλογο τμήμα των ψηφοφόρων της του Ιουνίου να διαρρέει προς τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου. Οι έδρες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, οι οποίες αρχικά ήταν τον Ιούνιο 179 (129 της ΝΔ συν 33 του ΠΑΣΟΚ και 17 της ΔΗΜΑΡ) πιθανότατα δεν θα φτάνουν τις 150, αν γίνουν εκλογές τώρα σε περίπτωση κατάρρευσης της κυβέρνησης λόγω διαφωνιών των κομμάτων που συγκυβερνούν.
Η κυρία Χρυσηίδα (τέως Χρύσα) Δημουλίδου, συγγραφέας εμπορικά επιτυχημένων βιβλίων (απ’ αυτά που τα λένε ευπώλητα) έγραψε χτες μια θυμωμένη ανοιχτή επιστολή στη σελίδα της στο Φέισμπουκ, στην οποία απευθύνεται σε όλους εκείνους που διαβάζουν τα βιβλία της χωρίς να τα αγοράζουν, δηλαδή εκείνους που τα δανείζονται από φίλους τους ή από δανειστικές βιβλιοθήκες. Αλλά ας αναδημοσιεύσω όλο το γράμμα, διατηρώντας την ορθογραφία και τη σύνταξη του πρωτοτύπου.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα;
Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.
Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.
Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Το άρθρο υποστηρίζει ότι η κατηγορία κοινωνική τάξη είναι κρίσιμη για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η αντιπαλότητα μεταξύ κρατών-μελών προϋποθέτει το κοινό συμφέρον τους στην αναχαίτιση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης (εων) και η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) καθιστά πιο τεταμένη τη σχέση εξάρτησης και αντιπαλότητας μεταξύ κρατών- μελών. Η σημασία της τάξης κατανοείται άριστα από τους φιλελεύθερους διανοούμενους και λαμβάνεται υπόψη ιδίως στην άποψη του Χάγιεκ περί “διακρατικού φεντεραλισμού” (διακρατικής ομοσπονδίας).
Στο τέλος του άρθρου παρακολουθείστε σε video:
Werner Bonefeld: The nature of the bourgeois state,Ιανουάριος 2012
Εισαγωγή
Η δυτικοευρωπαϊκή ολοκλήρωση αναμφίβολα συνιστά μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις που αναδύθηκαν μέσα από τα πεδία θανάτου του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Συνολικά, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση υιοθετείται ως η λύση για το ταραγμένο παρελθόν της Ευρώπης που είδε τρεις γερμανο-γαλλικούς πολέμους μέσα σε 70 χρόνια. Αυτό φαίνεται να θέτει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πέραν της κριτικής – και πράγματι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι απολογισμοί περί της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ισοδυναμούν, στην καλύτερη περίπτωση, με περιγραφικές ή υψιπετείς δημοσιογραφικές ερμηνείες της “ευρωπαϊκής πραγματικότητας”. Αν κανείς υιοθετούσε αυτές τις αφηγήσεις , θα έπρεπε να συμπεράνει ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν έχουν παρουσία σ΄ αυτή την πραγματικότητα, Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι εντυπωσιάζουν με την απουσία τους.
Αυτή η “απουσία” δεν σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι “ξεχάστηκαν” από τους “αρχιτέκτονες” της Ευρώπης. Αντιθέτως, η θέση και η προσαρμοστικότητά τους στις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θεωρούνται γενικά δεδομένες. Τόσο η Επιτροπή Ντελόρ όσο και η Επιτροπή Έμερσον για την ΟΝΕ αναγνώριζαν ότι οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να πληρώσουν το κόστος της διαρθρωτικής προσαρμογής που απαιτούσε η ΟΝΕ. [2] Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, λοιπόν, αντιμετωπίστηκαν σαν να ήταν ένας απλός ανθρώπινος συντελεστής παραγωγής που θα συμβιβαζόταν και θα προσαρμοζόταν στη νέα πραγματικότητα που δημιουργούσε η ΟΝΕ. Παρόμοιες εκτιμήσεις προβλήθηκαν σε σχέση με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Ο ευρωπαϊκός νομισματικός μηχανισμός προσδιορίστηκε με παρόμοιους όρους, δηλαδή θα “έκανε” τον ανθρώπινο συντελεστή παραγωγής να ζητά λιγότερα και να χρησιμοποιείται πιο αποτελεσματικά. Η απόφαση του ντε Γκολ, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, να δεχθεί τη Συνθήκη της Ρώμης, λέγεται ότι συναρτάται με την ευπρόσδεκτη ανταγωνιστική πίεση που αναμενόταν να επιβάλει η Ευρωπαϊκή Κοινότητα στη γαλλική βιομηχανία. (περισσότερα…)
Σήμερα ξαναγίνεται λόγος για την αναγκαιότητα της κοινής πάλης της εργατικής με άλλες τάξεις στη λογική της σύμπηξης ενός ενιαίου μετώπου πάλης. Η συζήτηση περιστρέφεται συνήθως γύρω από τους στόχους πάλης αλλά και τους εταίρους που μπορούν να απαρτίζουν ένα τέτοιο μέτωπο. Ο Εργατικός Αγώνας συμβάλλοντας στον προβληματισμό δημοσιεύει μια ανάλυση του Ανδρέα Σαρακίνη που παίρνει υπόψη της τις απόψεις των κλασσικών του Μαρξισμού για τη μετωπική πολιτική.
Μέρος Α’
Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο στο πρόγραμμα και την πρακτική του ΚΚΕ
Η ανάγκη κοινής δράσης και ενότητας της εργατικής τάξης και μαζί η κοινή δράση της εργατικής τάξης με άλλες τάξεις και στρώματα του πληθυσμού που είχαν και έχουν κοινά συμφέροντα και στόχους σε όλες τις ιστορικές περιόδους ήταν μια αναγκαιότητα. Το κίνημα ανέπτυξε μορφές μετωπικής δράσης και μετώπων από τα πρώτα βήματα του όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και παγκόσμια.
Στην Ελλάδα η δημιουργία μετώπων και η αντίστοιχη δράση ήταν ανέκαθεν σημαντική, είτε για λόγους που σχετίζονται με το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, είτε σχετίζονται με το πλαίσιο των ιδιαίτερων συνθηκών μέσα στις οποίες έδρασε το κομμουνιστικό κόμμα και το κίνημα της χώρας. Οι μετωπικές πρωτοβουλίες ήταν για δεκαετίες πάρα πολλές και σήμερα έχουμε μια έκρηξη προτάσεων και πρωτοβουλιών κάθε είδους για τη δημιουργία μετώπων.
Το Κ.Κ.Ε., όπως προτείνεται από το πρόγραμμά του, προτείνει τη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου με χαρακτήρα κοινωνικοπολιτικό, στο οποίο θα συσπειρωθούν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να αντιπαρατεθούν στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει τη λαϊκή οικονομία.
Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον στην επίσημη γραμμή τους, μια και υπάρχει ποικιλία τάσεων και αντιλήψεων στο εσωτερικού του, προκρίνουν τη δημιουργία αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Η συμπαράταξη δηλαδή όσων δυνάμεων αντιτίθενται στο νεοφιλελευθερισμό για να διεκδικήσουν μια πολιτική και μια εξουσία αστική μεν, χωρίς όμως τα νεοφιλελεύθερα στοιχεία και τις υπερβολές, να έχει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και φυσικά όχι για την κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους. Τα τελευταία χρόνια με την επιβολή του μνημονίου και την παρουσία της τρόικας στη χώρα μας η προηγούμενη μετωπική πολιτική εμφανίζεται πλέον ως αντιμνημονιακή, με την έννοια της κατάργησης ή της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και της απομάκρυνσης της τρόικας. Σε διάφορες εκδοχές της την υποστηρίζουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Στις τελευταίες εκλογές μάλιστα η αντιμνημονιακή λογική συγκέντρωσε πολύ υψηλό ποσοστό ψήφων.
Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 1954 μεταδίδεται από το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) το πρώτο θεατρικό έργο του 20χρονου Βασίλη Βασιλικού, «Ο Απόστολος Παύλος στη φυλακή των Φιλίππων»*. Η ραδιοφωνική διασκευή έγινε από τον Νίκο Γκάτσο και τη μουσική έγραψε ο τότε 29χρονος Μάνος Χατζιδάκις. Η μόνη μαρτυρία από τη ραδιοφωνική μετάδοση του θεατρικού έργου ,είναι το έντυπο πρόγραμμα. Ο Γκάτσος εξαφάνισε την μπομπίνα για να αποτραπεί η μήνυση. Ο λόγος; Ο συγγραφέας απέδιδε στην Παναγία και άλλα παιδιά εκτός από τον Χριστό.
Ο Χατζιδάκις που αυτοσχεδίασε ζωντανά στο πιάνο του ΕΙΡ τη μουσική του θεατρικού έργου, στέλνει στον φίλο του ,στη Θεσσαλονίκη, λεπτομέρειες με λέξεις και σχεδιάκια..Τού γράφει το πρωί της Κυριακής 31 Οκτωβρίου 1954. Το βράδυ θα παιζόταν το θεατρικό έργο του Βασιλικού στο ραδιόφωνο.
«Πήρα σήμερα το γράμμα σου και μια που τυχαίνει να ‘ναι Κυριακή, μόνη μέρα που μπορώ να γράψω μουσική, σου απαντώ αμέσως. Απ’ ό,τι διάβασα, κατάλαβα και πως δεν πήρες ακόμη το τελευταίο μου γράμμα.
»Ο «Παύλος» σου είναι απόψε στις 9.10 από το «Εθνικό». Ελπίζω να τ’ ακούσεις και να μου γράψεις τις εντυπώσεις σου. Τα κοψίματα που έγιναν, δυστυχώς ήταν απαραίτητα να γίνουν. Λυπήθηκα περισσότερο το ιντερλούδιο -όπως το θες. Είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του ταλέντου σου σαν πεζογράφου. Θα επαναληφθεί το Σάββατο στις 11 από το Β’ Πρόγραμμα.
»Ακουσες το «Πένθιμο και ηρωϊκό άσμα για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Ελύτη με μουσική μου, την 28η Οκτωβρίου; Εργάζομαι σ’ έναν εξαντλητικό ρυθμό. Προς το παρόν τελειώνω τη μουσική στο έργο του Θόρντον Ουάιλντερ που ανεβάζει την Παρασκευή ο Κουν, και το 2ο φιλμ από τα 6 που έχω να κόψω.
»Θα ήθελα πολύ να έρθω -κοινοτοπία να το επαναλαμβάνω- μα στο ορκίζομαι δεν ξέρω πότε θα εξοικονομήσω έστω και μία μέρα. Εσύ που τελειώνεις στις 30 Οκτωβρίου -δηλαδή χθες, καθώς γράφεις- δεν καταλαβαίνεις κι αυτό; Αλλωστε έχεις να… από τον Σταθμό γύρω στις 300 ή 400 δραχμές, για συγγρ. δικαιώματα απ’ τον «Παύλο» σου. Αν δεν έρθεις στείλε μου ένα πληρεξούσιο να τα εισπράξω εγώ και να στα ταχυδρομήσω. Θα προτιμούσα πάντως να κατέβαινες -σε καμιά δεκαριά μέρες, που θα ‘μαι σχετικά ελεύθερος απ’ ό,τι είμαι αυτές τις μέρες.
»Τα ειλικρινά συγχαρητήριά μου για την επιτυχία σου στο Πανεπιστήμιο. Εύχομαι και στο επόμενο 1½ μάθημα να πήγες το ίδιο καλά. Χαίρομαι, επίσης, που κάμεις παρέα με τον Κρίτωνα. Δεν θα σ’ αφήνει ο «άθλιος» ήσυχο, και θα σου παίζει συνεχώς μουσική μου. Είσαι πολύ λαμπρό παιδί. Προσωπική μου εντύπωση είναι πως η μουσική που μ’ αντιπροσωπεύει μέχρι στιγμής περισσότερο και βαθύτερα είναι ο «Κύκλος του CNS». Πάντως σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Για την πρώτη παράγραφο του γράμματός σου σχετικά με τ’ όνειρό σου, τι να σου πω; Μ’ άφησε άφωνο. Ευτυχώς που γελάς στο τέλος. Δεν μπορούσα όμως κι εγώ με τη σειρά μου να μη χαμογελάσω σκεπτόμενος πόσο παιδί είσαι, μερικές φορές.
Τραπεζική Ένωση. Οικονομική Ένωση. Ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών. Πολιτική Ένωση… Καθημερινά, η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με σχέδια επί χάρτου για ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος, φυσικά με γερμανική σφραγίδα, που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει τη λυτρωτική υπέρβαση στη δραματική κρίση της ευρωζώνης.Την ίδια περίοδο, όμως, σοβαρότατες εξελίξεις, εξοστρακισμένες από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία των οκτώ, μαρτυρούν ότι ισχυρά και ιστορικά έθνη- κράτη της γηραιάς ηπείρου αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την πραγματική απειλή της διάσπασης.»Το μεγάλο παράδοξο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θεμελιώθηκε πάνω στην αρχή της μοιρασμένης εθνικής κυριαρχίας, είναι ότι διευκολύνει τις προσπάθειες των περιοχών που επιδιώκουν την αυτονομία τους», διαπίστωναν στις 6 Οκτωβρίου οι New York Times.
ΦΛΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΣΚΩΤΙΑ
Δύο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση. Την Κυριακή, ένας πολιτικός σεισμός πολλών Ρίχτερ συγκλόνισε το ήδη ευάλωτο βελγικό κράτος, που έμεινε ακυβέρνητο για 500 μέρες μετά τις εκλογές του 2010, εν μέσω κλιμακούμενων αντιθέσεων μεταξύ της ολλανδόφωνης Φλάνδρας και της γαλλόφωνης Βαλονίας. Ο αυτονομιστής Μπαρτ ντε Βέμπερ εκλέχτηκε με συντριπτική διαφορά δήμαρχος στην οικονομική πρωτεύουσα της Φλάνδρας, το λιμάνι της Αμβέρσας, τερματίζοντας ογδόντα ολόκληρα χρόνια ηγεμονίας των σοσιαλιστών.Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ισπανική La Vanguardia, ο Βέμπερ περιέγραφε ως εξής τη στρατηγική του: «Αν καταφέρουμε να περνάνε όλα τα ζητήματα είτε μέσω Ε.Ε., είτε μέσω Φλάνδρας, τότε τι θα μείνει για το ενδιάμεσο επίπεδο; Τίποτα. Αυτό είναι το μοντέλο της σταδιακής εξάτμισης του βελγικού κράτους. Όχι με επαναστατικό τρόπο, αλλά με ευρωπαϊκό». Το συντηρητικό, αυτονομιστικό κόμμα του Βέμπερ, το N-VA, κυριάρχησε σε ολόκληρη τη Φλάνδρα στις εκλογές της Κυριακής, κάτι που αναμένεται να επαναληφθεί στις κρίσιμες για το μέλλον του Βελγίου γενικές εκλογές του 2014. Θα είναι πραγματική ειρωνεία της Ιστορίας αν οι Βρυξέλλες, έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, βρεθούν ξαφνικά στον αέρα, πρωτεύουσα ενός κράτους υπό διάλυση.
Θεωρούμε απαραίτητο το να θυμόμαστε αυτές της πτυχές της Ιστορίας, ειδικά τώρα που οι εχθροί της ελευθερίας, και οι υμνητές του Χίτλερ και του ναζισμού πρωταγωνιστούν στην δημόσια ζωή.Να μην ξεχνάμε:
Πρόκειται για μια σχεδόν άγνωστη ιστορία, που με μεγάλη μας χαρά παρουσιάζουμε εδώ στο ιστολόγιό μας (όπως λένε, “αποκλειστικά“), όπως άλλωστε έχουμε κάνει και στο παρελθόν, ασχολούμενοι με το θέμα του Ολοκαυτώματος (κλικ εδώ) και με τους συμπατριώτες μας Ελληνες Εβραίους (κλικ εδώ). Το ντοκιμαντέρ αυτό, παραγωγής 2009, για την άγνωστη εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στα στρατόπεδα-κολαστήρια της ναζιστικής θηριωδίας,τον Οκτώβριο του 1944, έχουμε την εντύπωση ότι δεν έχει παιχτεί στην τηλεόραση και ότι δεν κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
«Στις 7 Οκτωβρίου του 1944, ημέρα Σάββατο, οι Γερμανοί επιχείρησαν να απομακρύνουν επιπλέον 200 άνδρες (Έλληνες και Ούγγρους) που είχαν ήδη επιλεγεί για εξόντωση. Ήταν περίπου 14.30 το μεσημέρι, όταν μια ομάδα των Ες-Ες έφτασε με ονομαστικούς καταλόγους για τη δεύτερη διαλογή […] Όταν άρχισαν να εκφωνούν τα ονόματα των Ελλήνων, κανείς δεν απάντησε. Σε κάποια στιγμή μια φωνή (πιθανόν του Ιωσήφ Βαρούχ) στα ελληνικά: ‘θα γίνει ή όχι το ντου που λέγαμε;’ Αμέσως όρμησαν στους Γερμανούς φρουρούς, τους αφόπλισαν και οχυρώθηκαν μέσα στο κρεματόριο ΙΙΙ με τα λίγα όπλα που διέθεταν, αναμένοντας από τους συντρόφους τους να κινηθούν. Δυστυχώς, αν και μυημένοι στο σχέδιο της εξέγερσης, οι άνδρες στα άλλα κρεματόρια δεν κινήθηκαν [..]. Μέσα σε ελάχιστη ώρα, ισχυρές δυνάμεις της φρουράς με πολυβόλα και σκυλιά περικύκλωσαν την περιοχή και ξεκίνησε μια ηρωική αλλά απελπιστικά άνιση μάχη. […]
Ο Χάϊντεγκερ – θα πει ο Μίλαν Κούντερα – χαρακτηρίζει την ύπαρξη με τον πασίγνωστο τύπο in-der-Welt-sein, δηλαδή είναι εν τω κόσμω. Ο άνθρωπος δεν αναφέρεται στον κόσμο όπως το υποκείμενο αναφέρεται στο αντικείμενο, όπως το μάτι στον πίνακα, ούτε καν όπως ο ηθοποιός σ’ ένα σκηνικό θεάτρου. Ο άνθρωπος κι ο κόσμος είναι συνδεδεμένοι όπως το σαλιγκάρι με το καβούκι του: ο κόσμος αποτελεί μέρος του ανθρώπου, είναι η διάσταση του και, ενόσω ο κόσμος αλλάζει, η ύπαρξη αλλάζει επίσης.
2η έκδοση,εκδ ΤΟΠΟΣ,2012
Από την εποχή του Μπαλζάκ ο κόσμος του «είναι» μας, έχει ιστορικό χαρακτήρα κι οι ζωές των προσώπων ξετυλίγονται σ’ ένα διάστημα χρόνου σηματοδοτούμενο από ημερομηνίες. Το μυθιστόρημα δε θα μπορέσει ποτέ πια ν’ απαλλαγεί από αυτή την κληρονομιά του Μπαλζάκ. Ακόμη κι ο Γκομπρόβιτς, που εφευρίσκει φανταχτερές ιστορίες δεν ξεφεύγει από την κληρονομιά αυτή. Τα μυθιστορήματα του τοποθετούνται σ’ έναν εντελώς ιστορικό χρόνο. Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε δύο πράγματα: υπάρχει από το ένα μέρος το μυθιστόρημα που εξετάζει την ιστορική διάσταση της ανθρώπινης μοίρας κι από το άλλο το μυθιστόρημα που είναι η εικονογράφηση μιας ιστορικής κατάστασης, μια μυθιστορηματική ιστοριογραφία». (Μίλαν Κούντερα, Η τέχνη του μυθιστορήματος, εκδ. Εστία, 1988 σελ.47-48)
»Η συνάντηση ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων με τη τέχνη, τον πολιτισμό και τις αξίες μιας αγωνιζόμενης και αλληλέγγυας ανθρωπότητας θα μπορούσε να περιθωριοποιήσει τον αγριανθρωπισμό, που στις μέρες μας απλώνεται σαν κηλίδα στην ελληνική κοινωνία.»
Γιατί κερδίζει έδαφος η Χρυσή Αυγή;*
Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) δεν πατάει σε στέρεο έδαφος. Ξεπροβάλλει μέσα απ΄ το βάλτο που δημιούργησαν τα μνημόνια του κοινωνικού ολοκαυτώματος. Και τρέφεται απ’ τα βαλτονέρια που φουσκώνουν χάρη στην πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης: Την πολιτική της λιτότητας, στο έδαφος μιας καταστροφικής ύφεσης και μιας εξαντλημένης κοινωνίας. Με πραγματική ανεργία γύρω στο 28%. Με εξαθλιωνόμενη εργατική τάξη και γρήγορη αποδόμηση των μεσαίων στρωμάτων. Με το ταυτόχρονο ξεπούλημα οτιδήποτε δημόσιου, «χρυσαφικών» κι «ασημικών». Η σχεδιαζόμενη πλήρης απόσυρση του κράτους απ’ όλες τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας, που θα μετατρέψει την Ελλάδα στη μοναδική χώρα της Ευρώπης χωρίς δημόσιο τομέα της οικονομίας. Η προετοιμαζόμενη απαλλοτρίωση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας (λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα), αλλά ακόμα και της περιουσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων και των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης υπέρ του ΤΑΙΠΕΔ, του Ταμείου (δήθεν) Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Κι όλα αυτά για τη διοχέτευση του ασήμαντου αντίτιμου, μέσω ΤΑΙΠΕΔ, στον ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας για την δήθεν «αποπληρωμή» ενός μη βιώσιμου χρέους. Ενός χρέους που όσο το «ταϊζεις», μεγαλώνει και αποτελεί «μαύρη τρύπα» για ό,τι ρίχνεις μέσα, καθώς χωρίς δραστικό «κούρεμα» και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο, είναι αδύνατο να αποπληρωθεί.
Ωμή αλλά ρεαλιστική η εκτίμηση αξιωματούχου, «γνώστη του θέματος» της Ελλάδας, που μεταφέρει το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ: «Το λεμόνι έχει ήδη στυφτεί για πολλοστή φορά, δεν υπάρχει πια τίποτα μέσα»! Μια στυμμένη λεμονόκουπα πλέον ο ελληνικός λαός. «Ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί της γερμανικής κυβέρνησης παραδέχονται ανοιχτά ότι είναι μη ρεαλιστικά περαιτέρω πακέτα λιτότητας στην Ελλάδα», ομολογεί το Σπίγκελ και διευκρινίζει ότι «η γερμανική κυβέρνηση θέλει να αποτρέψει να καταστεί αναγκαίο ένα τρίτο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα».
Έχουμε ήδη τονίσει ότι εδώ και πάνω από ένα μήνα η Γερμανία έχει αποφασίσει να μην αφήσει να οδηγηθεί η Ελλάδα σε χρεωκοπία. «Δεν θα υπάρξει κρατική χρεωκοπία στην Ελλάδα», υπογράμμισε την περασμένη Κυριακή με κατηγορηματικό τρόπο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η γραμμή αυτή, η οποία φυσικά ισχύει μόνο για την παρούσα φάση, ήταν σαφής και στις δηλώσεις που έκανε η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ τα χαράματα της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, όταν τελείωσε η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε, αν και χρησιμοποίησε πιο προσεκτικές διατυπώσεις αναφερόμενη στη δήλωση των ηγετών των κρατών της ευρωζώνης για την Ελλάδα. «Αναμένουμε ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και με τη δήλωση θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη», δήλωσε. Η δήλωση της καγκελαρίου μάλιστα ήταν ισχυρότερη από την δήλωση που έκανε στις Βρυξέλλες ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος είπε ότι «δεν έχουμε καμία τελική απάντηση αν η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, πιθανόν θα παραμείνει». Μια μέρα νωρίτερα, σε συνέντευξη του σε έξι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες (τη γαλλική Μόντ, τη βρετανική Γκάρντιαν, τη Γερμανική Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ, την Ιταλική Στάμπα, την ισπανική Ελ Παϊς και την πολωνική Γκαζέτα Βιμπόρτσα), ο Ολάντ εμφανιζόταν ως αποφασισμένος υποστηρικτής της χώρας μας.
«Το να χάνεις τη δουλειά σου είναι σαν κάταγμα», μονολογεί ο ήρωας ενός διηγήματος (του Χ. Οικονόμου από τη συλλογή «Κάτι θα γίνει, θα δεις» που, προ τριετίας, λειτούργησε σαν ηχώ του μέλλοντος). Το να μη βρίσκεις δουλειά για πολύ καιρό είναι σαν πολλαπλά κατάγματα. Το να είσαι τόσο καιρό άνεργος ώστε να καταλήγεις εκτός εργατικού δυναμικού είναι συντριβή. Εξαφάνιση. Κοινωνική εξαέρωση.
Δεν σας προκαλεί απορία; Πού κρύβονται οι 1,5 εκατομμύριο πραγματικοί άνεργοι; Πού είναι οι 500.000 νέοι έως 25 ετών που η πρώτη εργασιακή τους εμπειρία είναι η ανεργία; Πού κινούνται οι 500.000 που διανύουν παροπλισμένοι την παραγωγικότερη περίοδο της ζωής τους, μεταξύ 25-45 χρόνων; Ένα από τα πραγματικά επιτεύγματα της τρόικας και της κυβέρνησης είναι ότι κατέστησαν τους ανέργους κοινωνικά και πολιτικά αόρατους. Οι άνεργοι υπάρχουν μόνο σαν στατιστική του τρόμου, σαν αριθμός ιλιγγιωδώς αυξανόμενος και σαν μοχλός εκβιασμού των τυχερών που διατηρούν το «προνόμιο» να εργάζονται. Οι άνεργοι δεν υπάρχουν σε κανένα επίπεδο της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας. Δεν υπάρχουν σε κανένα μέτρο του μνημονίου, με εξαίρεση τις περικοπές στα επιδόματα ανεργίας. Δεν υπάρχουν στον σχεδιασμό κανενός υπουργείου, με εξαίρεση τη διαχείριση μερικών υπολειμμάτων των κοινοτικών επιδοτήσεων. Δεν υπάρχουν στον πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο κανενός κόμματος, με εξαίρεση τις γενικές προσδοκίες για απασχόληση που θα προκύψει από εκείνο ή το άλλο αναπτυξιακό τέχνασμα. Οι άνεργοι, ενώ εξελίσσονται στην πιο θεαματικά αυξανόμενη ομάδα της ελληνικής κοινωνίας και οσονούπω την πολυπληθέστερη, είναι ταυτόχρονα η ομάδα που έχει τεθεί κυριολεκτικά εντός παρενθέσεως.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα τα άλλα στρώματα και κατηγορίες της κοινωνίας βρίσκονται, έστω και περιθωριακά, εντός της διαπραγμάτευσης για τον βίαιο, μνημονιακό μετασχηματισμό. Οι μισθωτοί του Δημοσίου, παρά την ισχνή τους συνδικαλιστική δύναμη, είναι το πρόσχημα για κάποιες από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές». Οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα έγιναν ένα παρόμοιο πρόσχημα στο προ ημερών θέατρο κυβερνητικής «αντίστασης» απέναντι στον κυνισμό της τρόικας για τις αποζημιώσεις και τις τριετίες (σημειολογικά έχει ενδιαφέρον, πάντως, ότι και στις δύο περιπτώσεις, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, οι μισθωτοί αντιμετωπίζονται κυρίως ως υποψήφιοι άνεργοι). Οι προμηθευτές του Δημοσίου προβάλλονται ως οι κατεξοχήν αναξιοπαθούντες με τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους. Η επιχειρηματική ελίτ είναι έτσι κι αλλιώς προνομιακός απευθείας συνομιλητής και υποβολέας αρκετών «μεταρρυθμίσεων» της τρόικας. Οι μικρομεσαίοι, αν και συνθλιβόμενοι μεταξύ φορολογίας και ύφεσης, θεωρούνται δικαιούχοι ενός σεβαστού μέρους των κοινοτικών επιδοτήσεων, αν και όταν αυτές αποδεσμευτούν. (περισσότερα…)
Οι γονείς της Μαρίας Ηλιού, Γιώργιος και Μαρία Παπαγιάννη, 28.10.1940
