Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά έχει τεράστιο χρέος και μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης. Το πρόγραμμα της τρόικα δεν είναι φυσικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά δημιουργεί πλήρες αδιέξοδο για τη χώρα και τον λαό της. Υπάρχει απτή αίσθηση οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης.
Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.
Μια χώρα με τεράστια χρέη
Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους ‘αφελείς και ιδεολόγους’ Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη.
Οικονομική πραγματικότητα και θεωρία
Δεν υπήρχε απολύτως καμία περίπτωση να μπορέσει η γερμανική οικονομία, που είχε συρρικνωθεί κατά 20% στον πόλεμο, να αντιμετωπίσει τέτοιο άχθος. Δεν ήταν επίσης δυνατό να σηκώσει το βάρος του χρέους μετά την παραχώρηση των ανθρακωρυχείων της στη Γαλλία και τη δυσκολία εξαγωγών στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Μόνο αν οι αποζημιώσεις ήταν σαφώς μικρότερες και παράλληλα υπήρχε ανάπτυξη με άνοδο των εξαγωγών θα μπορούσε ίσως να αντιμετωπίσει την «ειρήνη των νικητών».
Αυτό περίπου ήταν το σκεπτικό του νεαρού Τζον Μέιναρντ Κέυνς, ενός από τους οικονομολόγους που συνόδευαν τη βρετανική αντιπροσωπεία στις Βερσαλλίες. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης, ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει. Δεν έπεισε τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά η παρρησία του και η τετράγωνη λογική του εντυπωσίασαν τον Λένιν.
Τα επιχειρήματα του Κέυνς δεν είχαν καμία τύχη ούτε στη Γαλλία. Για τους γαλλικούς κύκλους εξουσίας, η Γερμανία έπρεπε να εξουθενωθεί και ο Κέυνς ήταν ένας επικίνδυνος λογοκόπος. (περισσότερα…)
Σαν «βόμβα» έπεσε το πολυαναμενόμενο διάγγελμα Κάμερον για τις σχέσεις Βρετανίας –ΕΕ και την αναγγελία δημοψηφίσματος για το 2017, το οποίο μπορεί να καταλήξει σε «Brexit».
Πίσω από τις επιδιώξεις του Κάμερον για επαναδιαπραγμάτευση της ειδικής σχέσης Βρετανίας-ΕΕ υπό την απειλή εξόδου, κρύβονται δύο βασικές επιδιώξεις: Πρώτον η συσπείρωση του κόμματος των Συντηρητικών ενόψει των εκλογών το 2015 λόγω του αυξανόμενου στο εσωτερικό του κόμματος αντιευρωπαϊκού ρεύματος και δεύτερον η προστασία του Σίτι και η πίεση για ακόμη μεγαλύτερη δόση νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ-Ευρωζώνη.
Η κριτική που ασκεί ο Βρετανός πρωθυπουργός στην ΕΕ για την αποτυχία να αντιμετωπίσει την κρίση κάνοντας λόγο για «αυξανόμενη απογοήτευση» σε όλη την Ευρώπη που έχει οδηγήσει σε «διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Ρώμης» είναι υποκριτική.
Όντως στην Ευρώπη και την ίδια τη Βρετανία υπάρχει αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια για τις πολιτικές λιτότητας, με αποτέλεσμα η ΕΕ να χάνει όλο και περισσότερο τη λάμψη με την οποία είχε περιβληθεί ειδικά την δεκαετία του ’90, ως μοναδική λύση και προοπτική μετά την κατάρρευση του διπολισμού του Ψυχρού Πολέμου.
Η ίδια η κυβέρνηση Συντηρητικών/Φιλελεύθερων του Ντέϊβιντ Κάμερον ανακοίνωσε τον περασμένο Δεκέμβριο νέες περικοπές ύψους 14,2 δισ. λιρών, συμπεριλαμβανομένου της επιβολής ανώτατου ορίου 1% στις παροχές που αφορούν επιδόματα κλπ έως το 2016. Συνολικά τα μέτρα λιτότητας στη Βρετανία ανέρχονται στα 155 δισ. λίρες.
Οι αιτιάσεις λοιπόν του Βρετανού πρωθυπουργού προς την ΕΕ δεν έχουν να κάνουν με την πίεση για μία αλλαγή του «μείγματος πολιτικής» προς μία περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητη Ευρώπη αλλά το αντίθετο Στην ομιλία του ο Κάμερον άλλωστε ανέφερε ότι «το μερίδιο της Ευρώπης στην παγκόσμια παραγωγή, αναμένεται να μειωθεί σχεδόν κατά ένα τρίτο τις επόμενες δύο δεκαετίες», επιρρίπτοντας τις ευθύνες για αυτό στο «σύμπλεγμα κανόνων που περιορίζουν τις αγορές εργασίας» και «την υπερβολική ρύθμιση των επιχειρήσεων».
«Αν ο διπρόσωπος θεός Ιανός ήταν οικονομολόγος θα είχε σίγουρα προσληφθεί και θα δούλευε για το ΔΝΤ» (Pettifor, 2013)
Ι
Πολύ συχνά οικονομικές έννοιες και θεωρίες ανασύρονται, με διάφορες αφορμές, από τις φαρέτρες των οικονομολόγων και εκτοξεύονται σε εαυτούς και αλλήλους. Οι αψιμαχίες, άλλοτε ήπιες και άλλοτε οξείες, δίνουν και παίρνουν, διαρκούν για κάποιο διάστημα και μετά καταλαγιάζουν. Μερικές φορές υπάρχουν νικητές και ηττημένοι κι’ άλλοτε όχι. Αλλά πάλι σε μερικές περιπτώσεις οι ηττημένοι εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν χάσει και συνεχίζουν να προβάλλουν τις ιδέες τους προσποιούμενοι ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. Μάλλον από κάπου αλλού πρέπει να αντλούν τη δυνατή επιμονή τους μιας και η στάση τους δεν μπορεί να αποδοθεί σε γεροντικό πείσμα.
Όλη αυτή η διαδικασία συνήθως παραμένει εγκλεισμένη στα περιχαρακωμένα όρια της «οικονομικής επιστήμης». Υπάρχουν όμως και στιγμές όταν η προβολή του προβλήματος και η ανταλλαγή των επιχειρημάτων διαρρέει προς τα έξω και κυκλοφορεί σ’ έναν ευρύτερο χώρο. Αυτό συμβαίνει βέβαια ιδίως όταν οι διαφωνίες έχουν διαφορετικές επιπτώσεις που σε ορισμένες χρονικές περιόδους έχουν καταστεί επίκαιρες και σημαντικές. Επίσης, αν οι διαφωνίες έχουν προέλθει μέσα από τα σπλάχνα της ίδιας, ή συγγενικής, θεωρητικής σχολής και ιδεολογίας, τότε αυτές μπορεί να προξενήσουν μεγαλύτερη απορία και να αποκτήσουν ακόμα εντονότερο ενδιαφέρον και διάχυση. Μια από αυτές τις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις είναι και η διαμάχη για τον «πολλαπλασιαστή». Αλλά για τι ακριβώς πρόκειται;
Αποκλείοντας πιο περίτεχνους τεχνικούς ορισμούς ας υπενθυμιστεί ότι η έννοια του πολλαπλασιαστή -κεϋνσιανής προέλευσης- αναφέρεται στα αποτελέσματα που προκαλούνται στο παραγόμενο προϊόν (και εισόδημα) από τις μεταβολές στα δημοσιονομικά μεγέθη (σε καθένα ξεχωριστά ή στο σύνολό τους δηλ. στο δημοσιονομικό ισοζύγιο) μιας χώρας ή μιας ομάδας κρατών[1]. Πιο συγκεκριμένα, με ποικίλες στατιστικές, οικονομετρικές και αναλυτικές μεθόδους είναι δυνατό να εκτιμηθούν οι άμεσες επιπτώσεις μιας π.χ. αύξησης/μείωσης των δημόσιων επενδύσεων, των αμοιβών των δημόσιων υπαλλήλων ή της άμεσης φορολογίας και ταυτόχρονα οι δευτερογενείς τους επιδράσεις.
Ειδικότερα, και πάλι χάριν παραδείγματος, μπορεί να τεθεί το ερώτημα: θα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος από τη συγκεκριμένη αύξηση των δημόσιων επενδύσεων (δηλ. ο πολλαπλασιαστής θα είναι μεγαλύτερος ή μικρότερος από τη μονάδα;), σε πόσο διάστημα και πώς δικαιολογείται ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Ή υπάρχει και η περίπτωση η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων να έχει μηδενικό αποτέλεσμα ή ακόμα και να επιφέρει μια μείωση του παραγόμενου προϊόντος; Ακόμα, μια συγκεκριμένη αύξηση των δημόσιων επενδύσεων θα έχει ισόποσο αποτέλεσμα, με αντίθετο πρόσημο, με την ίδια μείωση τους, δηλ. θα υπάρξει συμμετρικότητα; Επίσης, αν ταυτόχρονα επέλθουν ποσοτικές αλλαγές σε πολλές δημοσιονομικές κατηγορίες τότε η συνολική μεταβολή στο πλεόνασμα/έλλειμμα τι επιπτώσεις θα έχει στο προϊόν (εισόδημα); Και βέβαια, ποια θα είναι τα παρεπόμενα αποτελέσματα όλης αυτής της διαδικασίας, π.χ. οι συνέπειες στην απασχόληση κ.α.;
Αυτό που διαπιστώνεται σήμερα από πολλές πλευρές είναι η κρίση του «αντιπροσωπευτικού» πολιτεύματος, όπως αυτό έχει αποκρυσταλλωθεί στην Δύση εδώ και δύο αιώνες. Η κρίση δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική ή οικονομική, όπως λέγεται τελευταίως, αλλά βαθύτερη: είναι κρίση δομών και θεσμών. Οι διαγνώσεις και οι αιτιολογίες ποικίλουν αναλόγως της οπτικής του εκάστοτε ερευνητή, και συνοδεύονται από προτάσεις που κυμαίνονται μεταξύ μεταρρυθμιστικών αλλαγών και ιδεολογικών δικαιολογήσεων. Μιά πρόχειρη ματιά στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στην τηλεόραση κ.λπ αρκεί για να διαπιστωθεί ότι υπάρχει ένας πληθωρισμός της λέξεως «δημοκρατία» (σύγχρονη δημοκρατία, έμμεση δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, κ.λπ). Αυτό ο λεκτικός πληθωρισμός αποκρύβει, συνειδητώς ή ανεπιγνώστως, την ουσία ακριβώς του πολιτεύματος αυτού. Και η ουσία είναι ο βαθύς ολιγαρχικός χαρακτήρας του: οι αποφάσεις και οι νόμοι είναι αρμοδιότητα των ολίγων και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων ισχυρών – ο Κ. Καστοριάδης δικαίως τo αποκαλεί φιλελεύθερη ολιγαρχία.
Πράγματι, στα δυτικά πολιτεύματα η ουσιαστική ρητή εξουσία ασκείται από τους ολίγους, βουλευτές και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Αυτό βεβαίως επιτυγχάνεται με την «εκουσία» εκ μέρους των ανθρώπων παραχώρηση της εξουσίας στους «αντιπροσώπους» και τα κόμματα, και η πράξη της εξουσιοδοτήσεως αυτής είναι η συμμετοχή των ανθρώπων στις εκλογές με καθολική ψηφοφορία. Αυτός ο «σφετερισμός» της εξουσίας από τα κόμματα επιτυγχάνεται με την ιδεολογική χειραγώγηση που αυτά κατορθώνουν να ασκούν στους ανθρώπους: έχουν καταφέρει να τους πείσουν ότι μόνο αυτά είναι ικανα να επιλύσουν τα προβλήματά τους και τα ευρύτερα προβλήματα της κοινωνίας ενώ οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τα επιλύσουν.
Ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Αλιετά* είναι ένας από τους ιδρυτές (μαζί με τον Robert Boyer) της Σχολής της Ρύθμισης. Ο Αλιετά είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris X-Nanterre και επιστημονικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για τη διεθνή οικονομία CEPII. Στη γλώσσα μας κυκλοφορεί το βιβλίο του «Η οικονομική κρίση» (Πόλις, 2009). Η ακόλουθη συνέντευξη του Μισέλ Αλιετά δημοσιεύτηκε σε ειδικό τεύχος του περιοδικού Le Nouvel Observateur αφιερωμένο στον ρόλο του χρήματος (De l” argent roi à l” argent fou).
Από τον Θανάση Γιαλκέτση
-Οταν μιλάμε για χρηματοπιστωτική απορρύθμιση ο νους μας πάει πρώτα απ” όλα στη δεκαετία του 1980, στον Ρέιγκαν και στη Θάτσερ. Οι κυβερνήσεις τους δεν ήταν αυτές που εγκαινίασαν αυτή την πολιτική;
-Στην πραγματικότητα, η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση αρχίζει πολύ πριν από τη δεκαετία του 1980. Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο ο χρηματοοικονομικός τομέας ήταν ισχυρά ρυθμισμένος και οι χρηματοπιστωτικές αγορές, περιχαρακωμένες στις εθνικές τους επικράτειες, έπαιζαν έναν πολύ περιορισμένο ρόλο στην οικονομική ζωή. Αλλά η πολύ ισχυρή ανάπτυξη της δεκαετίας του 1960 θα αλλάξει τα δεδομένα. Η επέκταση προκάλεσε τότε την παραβίαση του ελέγχου των κεφαλαίων, που μέχρι εκείνη την περίοδο ήταν πολύ στενός. Είναι η αρχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης, η οποία επέφερε μια δυσλειτουργία των τρόπων ρύθμισης της οικονομίας. Το πρώτο θύμα υπήρξε το διεθνές σύστημα του Μπρέτον Γουντς, που καθιερώθηκε το 1944 και που είχε αναγορεύσει το δολάριο, το μόνο μετατρέψιμο σε χρυσό νόμισμα, σε ισχυρότερο από όλα τα νομίσματα. Μετά την υποτίμηση της λίρας, τον Οκτώβριο του 1967, το δολάριο αρχίζει να δέχεται επιθέσεις, ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ τροφοδοτεί τον αμερικανικό πληθωρισμό. Και στις 15 Αυγούστου 1971, το νομισματικό πραξικόπημα του Νίξον, που αναστέλλει τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, τερματίζει το σύστημα του Μπρέτον Γουντς ανοίγοντας τον δρόμο στον μεγάλο πληθωρισμό της δεκαετίας του 1970. Δημιουργείται μια νέα κατάσταση που θα ωθήσει σύντομα τις τράπεζες να αντιδράσουν, επειδή, καθώς τα επιτόκια έμεναν σταθερά εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής ελέγχου των επιτοκίων, η άνοδος του πληθωρισμού συνεπαγόταν απώλειες για τους καταθέτες. Οι αμερικανικές τράπεζες επιδίωξαν να παρακάμψουν το ανώτατο όριο των επιτοκίων δημιουργώντας τα αμοιβαία κεφάλαια, των οποίων οι αποδόσεις συναρτούνταν με τα ελεύθερα επιτόκια της αγοράς. Οι πρώτες μορφές χρηματοπιστωτικής απορρύθμισης ήταν επομένως το αποτέλεσμα ενεργειών ιδιωτικών παραγόντων.
Ενώπιον των Εισαγγελικών αρχών οδηγήθηκαν τo πρωί της Πέμπτης (31/1) τα 35 μέλη του ΠΑΜΕ που συνελήφθησαν την Τετάρτη (30/1) για την κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας. Περίπου στις 12:20, αφέθησαν ελεύθεροι και ορίστηκε νέα δικάσιμος για την Τρίτη 12/2/13.
Την Τετάρτη(30/1) και μετά την συμβολική κατάληψη του γραφείου του Υπουργού Εργασίας Βρούτση από μέλη του ΠΑΜΕ ακολούθησε βίαιη προσαγωγή 35 συνδικαλιστών (μεταξύ των οποίων και ο βουλευτής του ΚΚΕ Χ. Κατσώτης) από τις δυνάμεις καταστολής της αστυνομίας έπειτα από κυβερνητική εντολή. Η βίαιη καταστολή της συμβολικής κινητοποίησης οδήγησε και στον τραυματισμό 8 εργαζομένων.Δε δίστασαν, μάλιστα, να κτυπήσουν και δύο από τους παρόντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, τους Χ. Καραγιαννίδη και Γ. Μπάρκα. Αργότερα το απόγευμα, οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις, ενώ μεγάλη συγκέντρωση αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε από πλήθος κόσμου και μέλη κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς έξω από το κτίριο της ΓΑΔΑ όπου οδηγήθηκαν οι συλληφθέντες.
Μάλιστα, αντιπροσωπεία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτελούμενη από τους βουλευτές, Δ. Στρατούλη και Α. Σταμπουλή και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μετέβη στη ΓΑΔΑ και έκανε διάβημα στον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Αττικής ζητώντας την άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
Η εκλογική επιτυχία, στη γειτονική Ελλάδα, ενός κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή, που για πολύ καιρό ήταν περιθωριακό, κάτι θα έπρεπε να διδάξει και στην ιταλική Αριστερά. Μια ενδεχόμενη επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, στα πρότυπα της Ελλάδας, θα μπορούσε να αποτελέσει την κατάλληλη ευκαιρία ώστε η CasaPound να πάψει να ασχολείται με τον «πολιτισμό» και να περάσει στη δράση.
Ο φασισμός ήταν επανάσταση,
η μοναδική που συντελέστηκε πραγματικά
σε αυτή τη χώρα και, κατά τη γνώμη μου,
αντιπροσώπευε ένα προοδευτικό κοινωνικό όραμα,
μια άνθηση της τέχνης, της τιμιότητας, της ειρωνείας.
Gianluca Iannone
Περιοδικόλεύγα 8
Φλωρεντία, 13 Δεκεμβρίου 2011. Είναι περίπου 12:30 το μεσημέρι όταν ο Gianluca Casseri, 50 ετών, παρκάρει το αυτοκίνητό του κοντά στην υπαίθρια αγορά της Πιάτσα Νταλμάτσια, στα βόρεια προάστια της πόλης, και κατευθύνεται με γρήγορα βήματα προς το σημείο όπου συνήθως κάθονται μόνο πλανόδιοι μικροπωλητές από την Αφρική. Μόλις φτάνει στο σημείο, ο άντρας πυροβολεί μερικές φορές με το ρεβόλβερ που κρατάει, ένα Μάγκνουμ 35 7. Στο έδαφος κείτονται τα άψυχα σώματα του Samb Modou, 40 ετών, και του Diop Mor, 54 ετών· δίπλα τους κείτεται βαριά τραυματισμένος ο Moustapha Dieng, 34 ετών. Ο Casseri επιστρέφει στο αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και απομακρύνεται βιαστικά. Θα ξαναεμφανιστεί δύο ώρες αργότερα, λίγο μετά τις 14:30, κοντά σε μια άλλη υπαίθρια αγορά της πόλης, αυτή του Σαν Λορέντσο. Εκεί, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, η ρατσιστική σφαγή συνεχίζεται: αυτή τη φορά πέφτουν τραυματισμένοι από τις σφαίρες του δολοφόνου ο Sougou Mor, 32 ετών, και ο Mbenghe Cheike, 42 ετών. Λίγο αργότερα, δύο αστυνομικοί εντοπίζουν τον Casseri στο υπόγειο της αγοράς, μέσα στο αυτοκίνητό του. Αυτός, όταν τους αντιλαμβάνεται, τραβάει ξανά το πιστόλι και, ταχύτατα, στρέφει την κάνη στο λαιμό του. Ύστερα τραβάει τη σκανδάλη.
Η σφαγή της Φλωρεντίας έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να επανέλθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας η ακροδεξιά οργάνωση CasaPound Italia (Οικία Πάουντ Ιταλία, Cpi), μέλος της οποίας, όπως έγινε γνωστό μετά τη σφαγή, ήταν ο Cassari. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο Gianluca Iannone, ιδρυτής και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, όσο και η παρέα του, που συνήθως είναι προσεκτικοί και επιδέξιοι χειριστές της επικοινωνίας, θα προτιμούσαν να μη βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ενώ τα πτώματα των θυμάτων είναι ακόμα ζεστά, η Cpi εκδίδει μια ανακοίνωση στην οποία «εφιστά την προσοχή όλων ώστε να μη συσχετίσουν την τραγωδία της τρέλας που σήμερα προκάλεσε δύο νεκρούς στη Φλωρεντίας με τις πολιτικές δραστηριότητες του κινήματος». «Στο dna της CasaPound Italia», σπεύδουν να διευκρινίσουν οι συναγωνιστές, «η ξενοφοβία δεν επικροτείται, όπως δεν έχει θέση και η ρατσιστική βία».
Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο την ιστορία και την πολιτική δραστηριότητα της Cpi δεν εκπλήσσονται από τον εκνευρισμό και την ενόχληση των Iannone και σία για τα γεγονότα της Φλωρεντίας. Η CasaPound, προσπαθώντας εδώ και περίπου ένα χρόνο να προβάλει την εικόνα μιας οργάνωσης που τοποθετείται «πέρα» από τις «πεπαλαιωμένες» κατηγορίες της αριστεράς και της δεξιάς, μια πολιτική εμπειρία «αντικομφορμιστική», νεανική, εξεγερμένη και καινοτόμα ακόμα και μέσα στον χώρο της άκρας δεξιάς, ανέκαθεν απέρριπτε ως ψευδείς και προσχηματικές τις κατηγορίες για ρατσισμό, αντισημιτισμό, ομοφοβία και, γενικότερα, κάθε απόπειρα πολιτικών επιστημόνων ή των ΜΜΕ να την συσχετίσουν με την παραδοσιακή ιταλική δεξιά. Ορισμένοι κάπως επιφανειακοί ακαδημαϊκοί αφέθησαν να γοητευτούν από αυτή την «αυτοαφήγηση» που δημιούργησαν εκείνοι που, μεταξύ άλλων, αρέσκονται να αποκαλούνται «φασίστες της τρίτης χιλιετίας». Στη συνέχεια θα εξετάσουμε για ποιο λόγο το κίνημα του Iannone δεν παρουσιάζει καινοτόμα στοιχεία στο εσωτερικό του πανοράματος της ιταλικής άκρας δεξιάς. Για την ώρα, θα ξεκινήσουμε από μια απλούστερη ερώτηση: ποια είναι η CasaPound;
1. Κατασκευάζεται διαρκώς το νέο κοινωνικό μοντέλο μιας νέας Ελλάδας φτωχών, ανέργων, περιθωριοποιημένων, με κινέζικους μισθούς, μέσα στην ΕΕ και με νόμισμα το ευρώ. Μιας Ελλάδας υποβαθμισμένης και έτοιμης να αποδεχθεί ένα διεθνές ασφυκτικό πλαίσιο. Μια ταξική κόλαση για τους εργαζόμενους και ένας ταξικός παράδεισος για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Συνεχίζεται, βαθαίνει και επεκτείνεται η κρίση χρέους του ευρωπαϊκού νότου, ενώ εφαρμόζεται πλέον συνολικά στην ΕΕ το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο. Συγκροτείται και θεσμικά -και όχι μόνο πολιτικά και οικονομικά- η πανευρωπαϊκή λιτότητα στο πλαίσιο της στρατηγικής της ανταγωνιστικότητας και της εξόδου της ευρωπαϊκής ηπείρου από τον βάλτο της κρίσης. Οδηγούμαστε σε επιστροφή σε ένα μακρινό παρελθόν πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά. Το νέο φορολογικό πολλαπλασιάζει την επίθεση στα μεσοστρώματα και στις δυνάμεις της εργασίας. Οι φόροι μαζί με τις αυξήσεις στη ΔΕΗ θα ρουφήξουν από τα ψίχουλα του μισθού, ενώ οι μικροκαταθέσεις που απέμειναν δημεύονται εμμέσως υπέρ των δανειστών. Οι άνεργοι αυξάνονται, καταστρέφονται επαγγέλματα και μηδενίζονται οι προσδοκίες όλης της νεολαίας. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, το πτωχοκομείο μεγαλώνει. Εδώ οδήγησε τη χώρα η μεγάλη ιδέα της μεταπολίτευσης, η ιδέα του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού, του κοινού νομίσματος, της «ισχυρής» Ελλάδας.
2. Σε αντίθεση με αυτή την πραγματικότητα, από το σύνολο του αστισμού (το τρικομματικό καρτέλ της κυβέρνησης, τους δυναμικούς παράγοντες της οικονομίας, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους Ευρωπαίους εμπνευστές της μνημονιακής πολιτικής και της τροϊκανής κατοχής) προβάλλεται διαρκώς μια εικονική πραγματικότητα. Ότι δήθεν είναι κοντά η υπέρβαση των αδιεξόδων, ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες, ότι αλλάζει το κλίμα, ότι πέφτουν χρήματα στην αγορά. Δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, καλλιεργείται μια πολλαπλή αναμονή και προσδοκίες που χρονολογικά προσδιορίζονται μετά τις γερμανικές εκλογές. Λένε ψέματα με σκοπό να κερδίσουν χρόνο, με στόχο να εμπεδωθούν οριστικά και αμετάκλητα όλα τα μέτρα που έχουν επιβάλει τα διαδοχικά μνημόνια. Μετά από μια τέτοια εμπέδωση η Ελλάδα θα έχει μετατραπεί σε κοινωνική και ανθρώπινη χωματερή, με το λαό εξοντωμένο και τη νεολαία εξορισμένη. Το έργο με τα ψέματα έχει παιχτεί ξανά και ξανά την τελευταία τριετία, όταν κάθε φορά τα μέτρα θα ήταν «τα τελευταία» και η ανάπτυξη θα ερχόταν στον επόμενο χρόνο. Όμως η καθίζηση της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοια που καθιστά αδύνατη την υπηρέτηση του ληστρικού χρέους, ενώ οι νέες ρυθμίσεις που αναμένονται μετά τις γερμανικές εκλογές θα απαιτήσουν κι άλλο αίμα.
Υπογραμμίζοντας : «Η πολιτική συζήτηση είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαία μέσα στην αριστερά και η τεράστια έλλειψή της φταίει για την πρωτόγονη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα, όπως είναι τα αυτονόητα και χιλιομασημένα, που όμως έχουμε ξεχάσει, για το ρόλο των σωματείων και τη λειτουργία των αριστερών μέσα σε αυτά».
»Απάντηση σε Ένα Κείμενο»
Γ. Π. Τριμπέρης
Σε όσους συμμετείχαν στο «ενωτικό-αγωνιστικό ψηφοδέλτιο της Σ.Θ.Ε.» ήταν φανερό ότι:
1.
Δεν επρόκειτο για μια συνεργασία παρατάξεων. Οι συμμετέχοντες σε αυτό, και σίγουρα εκείνοι οι οποίοι συγκροτούσαν σε προηγούμενα χρόνια το ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑΚ, συμμετείχαν ως πρόσωπα.
2.
Στόχος αυτού του ψηφοδελτίου ήταν η ανατροπή της πλειοψηφίας του προηγούμενου ΔΣ το οποίο ευθυγραμμιζόταν απόλυτα με τις κυβερνητικές επιλογές, αδρανοποιώντας τον Σύλλογο και προωθώντας με κάθε τρόπο την κυβερνητική πολιτική. Το ενωτικό ψηφοδέλτιο στόχο είχε και έχει τη συστράτευση των μελών ΔΕΠ για την ενεργοποίηση ενός συλλόγου, ώστε αγωνιστικά και ενωτικά «να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού στην Ανώτατα Εκπαίδευση» και ό,τι η κοινή διακήρυξή του περιελάμβανε.
Ο τίτλος, λοιπόν, του κειμένου «Για τη συνεργασία και κοινή κάθοδο στις εκλογές των αριστερών δυνάμεων στη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΕΚΠΑ», δεν αντιστοιχίζεται στα παραπάνω. Οι αναφορές του κειμένου σε «παλαιούς εκπροσώπους της ΔΗΠΑΚ» ή στους «συναδέλφους που πάντα κατέβαιναν με τη ΔΗΠΑΚ» δεν έχουν επίσης θέση, όταν οι συγκεκριμένοι συμμετείχαν ως πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο. Η ιδεολογική και η πολιτική σχέση τους με τη ΔΗΠΑΚ αφορά μόνο τους ίδιους και έχει εκφραστεί και θα συνεχίσει να εκφράζεται δημόσια, στις ΓΣ του συλλόγου της Σ.Θ.Ε., στον προσωπικό πολιτικό τους λόγο, χωρίς κατ΄ ανάγκη να ταυτίζονται με πολιτικές θέσεις και απόψεις άλλων μελών του ψηφοδελτίου ή και παρατάξεων στις οποίες μπορεί να ανήκουν άλλα μέλη του ψηφοδελτίου.
Οι μονόπλευρες αναφορές του κειμένου σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (στο ΚΚΕ), στη κομματική του νεολαία (ΚΝΕ), και στη συνδικαλιστική του παράταξη (ΔΗΠΑΚ), χώροι που εκφράζουν ένα αριθμό τόσο μελών του ψηφοδελτίου, όσο και συναδέλφων οι οποίοι στήριξαν με την ψήφο τους το ψηφοδέλτιο αυτό, δεν λειτουργεί στην κατεύθυνση της ενότητας και κοινής αγωνιστικής δράσης, αλλά κατά την άποψή μου την υπονομεύει. Παράλληλα, η όποια κριτική είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά όταν ονοματίζει καταστάσεις και πρόσωπα, πρέπει και ο γράφων να έχει ονοματεπώνυμο.
Ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης μιλά στην «Εφ.Συν.»
Τα πανεπιστήμια, όπως όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, σπρώχνονται βίαια στον βωμό της θυσίας που έχει στηθεί πάνω στην ανάγκη εθνικής σωτηρίας. Οι ζημιές πολλές. Υποχρηματοδότηση, δυσλειτουργίες, εσωτερικές εντάσεις και ενίοτε ακραίες καταστάσεις όχι άσχετες με την κοινωνική συγκυρία ή την πολιτική σκοπιμότητα.
«Περιορίζουμε όσο μπορούμε τις δαπάνες μας», δηλώνει ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόσης Πελεγρίνης. «Ομως δεν θ” αφήσουμε να αλλοτριωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του πανεπιστημίου», προσθέτει απορρίπτοντας λύσεις ιδιωτικοποίησης (δίδακτρα).
Εξίσου κατηγορηματικός και για τα φαινόμενα βίας που συμβαίνουν ή προσάπτονται στα ανώτατα ιδρύματα. «Αν τελούνται αξιόποινες πράξεις είναι καταδικαστέες. Ομως οι συνθήκες στα πανεπιστήμια, όσον αφορά το ζήτημα της βίας, είναι καλύτερες σε σχέση με το παρελθόν». Οσο για τις συνταγές περί εσωτερικής αστυνόμευσης, θυμίζει ότι στην Αμερική δεν έχουν βοηθήσει στις αιματηρές επιθέσεις οπλοφόρων σε πανεπιστήμια και σχολεία.
Συνέντευξη στην Άννα Ανδριτσάκη
-Ερ.: Τα ΑΕΙ συνεχίζουν να δέχονται πανταχόθεν πιέσεις. Υποχρηματοδότηση, μεγάλες απώλειες ελέω Μνημονίου, προβλήματα –ακόμα- εφαρμογής του νόμου. Πώς τα βγάζετε πέρα;
-Απ.: Το μείζον πρόβλημα είναι η υποχρηματοδότηση. Το 2009 η επιχορήγηση ήταν 53 εκατ. ευρώ, το 2012 μειώθηκε στα 23 εκατ., ενώ για το 2013 μαθαίνουμε ότι θα πέσει στα 17,5 εκατ. Αυτά μετά βίας καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα. Θυμίζω ότι χάσαμε πάνω από 20 εκατ. με το κούρεμα, ενώ η ακίνητη περιουσία μας κινδυνεύει να περιέλθει στο ΤΑΙΠΕΔ.
Προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Ξενοικιάζουμε κτίρια, κάνουμε οικονομίες κλίμακας, χρησιμοποιούμε εναλλακτικές μορφές ενέργειας . Το Οικονομικό Τμήμα και το ΕΜΜΕ εγκαταστάθηκαν στο Γρυπάρειο Μέγαρο (απέναντι από το παλιό Χρηματιστήριο), ενώ τα γραφεία της Νομικής θα μεταφερθούν στο παλιό Χημείο.
Συνάδελφοι από το εξωτερικό προτείνουν χορηγίες. Τις περιμένουμε. Μέχρι να έρθουν, όμως, περιορίζουμε δαπάνες. Χωρίς, βέβαια, να υποβαθμίσουμε την Παιδεία.
Στην πράξη η επόμενη γενιά θα είναι, για πρώτη φορά, λιγότερο μορφωμένη εξειδικευμένη από την προηγούμενη και βεβαίως η, έστω και ζαβή ώς τα σήμερα, ισότητα στην πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων
του Σωκράτη Πετμεζά*
Η πορεία εφαρμογής του νέου αυταρχικού πανεπιστημιακού νομικού πλαισίου παράλληλα με τη δραματική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης επισωρεύει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ ακαδημαϊκά προβλήματα και διοικητικές δυσλειτουργίες τη φύση και την έκταση των οποίων ακόμα δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε με ακρίβεια. Ο περιορισμός του συνολικού φοιτητικού πληθυσμού και ιδίως η υποβάθμιση της ποιότητας και της χρονικής έκτασης της παιδείας που θα προσφέρεται σε κάθε φοιτητή είναι ένας από τους σχεδόν ομολογημένους κύριους στόχους της ψευδώνυμης «μεταρρύθμισης».
Ένα μέρος των δαπανών της ανώτατης δημόσιας παιδείας (ιδίως σε μεταπτυχιακό επίπεδο) θα αναληφθεί από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ενώ θα ανοίξει πιθανότατα, στην πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη, η αγορά για ιδιωτικά ιδρύματα παροχής πτυχίων και παρεμφερών τίτλων σπουδών. Στην πράξη η επόμενη γενιά θα είναι, για πρώτη φορά, λιγότερο μορφωμένη εξειδικευμένη από την προηγούμενη και βεβαίως η, έστω και ζαβή ώς τα σήμερα, ισότητα στην πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο περιορισμός της διοικητικής «αυτονομίας» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων προς όφελος των ανωτέρων ιεραρχικά βαθμίδων, της συγκεντρωτικής (αλλά και αναποτελεσματικής) διοικητικής γραφειοκρατίας του υπουργείου και των αναμενομένων (και μηδέποτε αφικνουμένων) γαλαντόμων χορηγών θα είναι το χειροπιαστό αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά την «αναμόρφωση» της διοίκησης και της εσωτερικής ιεραρχίας της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Οι μετρήσεις δείχνουν σταθεροποίηση της κυβέρνησης, με αύξηση μάλιστα των δυνάμεων της ΝΔ. Πού οφείλεται αυτό κ. Πρόεδρε; Και πόσο θα κρατήσει;
Δεν ξέρω τι αξία έχουν αυτές οι μετρήσεις όταν υπάρχει τέτοια ρευστότητα και τόσο μεγάλη απογοήτευση από το κοινοβουλευτικό σκηνικό. Νομίζω ότι αυτές οι δημοσκοπήσεις έχουν συμβάλει πολύ στην πλήρη παρακμή της πολιτικής ζωής. Μαγκιές, κόλπα, κουτσαβακισμοί, επιδειξιομανίες, νεοπλουτισμοί κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο κυβέρνησης – αντιπολίτευσης προκειμένου να κερδίσουν καμιά μονάδα στα ποσοστά τους. Στο ερώτημά σας τώρα: κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμφωνούν στο βασικό, ότι «η έξοδος από το ευρώ είναι εθνική καταστροφή». Αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ έχει μεν κομματικό αντίπαλο, δεν έχει όμως προγραμματικό και ιδεολογικό αντίπαλο. Σε αυτό επιχειρεί να στηρίξει την ηγεμονία της. Οι δημοσκοπήσεις επίσης δείχνουν τους πολίτες να πιστεύουν πως απομακρύνεται το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας…
Αν όντως το πιστεύουν, κάτι δεν πάει καλά με την ενημέρωσή τους. Η έκθεση του ΔΝΤ δείχνει καθαρά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις, μέχρι τέλος του χρόνου θα έχουμε νέα κρίση, θα έρθει η τρίτη περικοπή των δανειακών υποχρεώσεων, αλλά δεν πρόκειται να μας βγάλει ούτε αυτή από το τέλμα της ανεργίας και της οικονομικής διάλυσης.
Ταυτόχρονα, πάντως και ενώ λαμβάνονται τα πλέον σκληρά μέτρα, οι κοινωνικοί αγώνες παραμένουν πολύ χαμηλά. Σε τίποτα δεν θυμίζουν τις κινητοποιήσεις επί κυβέρνησης Παπανδρέου…
Σωστό. Είναι οι επιτάξεις, οι επιστρατεύσεις και γενικά η κυβερνητική βία. Είναι το κόστος μιας μέρας απεργίας για ένα πενιχρό πια μισθό. Είναι οι μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες που δεν έφεραν αποτέλεσμα γιατί κανένα κόμμα δεν τις στήριξε φέρνοντας έτσι απογοήτευση και παραίτηση. Κυρίως όμως είναι η έλλειψη μιας άλλης επιλογής, που θα δώσει λύση στην ανεργία και τη στέρηση, θα δώσει ελπίδα και θα κινητοποιήσει την κοινωνία. Για αυτό για μας έχει τόση σημασία να γίνει ένας μεγάλος διάλογος για το Σχέδιο Β΄.
Εάν κανείς διάβαζε τις εφημερίδες της Κυριακής 27 Γενάρη θα διαπίστωνε μια επίμονη προσπάθεια των κυρίαρχων δυνάμεων να παρουσιάσουν μια εικόνα ότι επιτέλους «το κλίμα αρχίζει να γυρίζει», ότι διαμορφώνεται συσπείρωση γύρω από την κυβερνητική πολιτική, ότι «οι πολίτες διαλέγουν τη σιγουριά», ότι ο Σαμαράς κατάφερε να «αλλάξει την ατζέντα» και γενικά να πουν ότι κάπως το πράγμα πάει να ηρεμήσει και να ξεφύγουμε από μια συνθήκη πολιτικών και κοινωνικών σεισμών. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Καταρχάς, οι διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι έρχονται «επενδύσεις και ανάπτυξη» είναι τουλάχιστον γελοίες. Η ελληνική οικονομία παραμένει μέσα σε μια εξοντωτική συνθήκη ύφεσης, την οποία οι ίδιοι (η Τράπεζα της Ελλάδος δηλαδή) υπολογίζει σε -23,5% για την περίοδο 2008-2013, δηλαδή όσο έχουμε δει σε χώρες που πέρασαν από καταστροφικούς πολέμους. Η αγοραστική δύναμη των μισθών έχει υποχωρήσει δραματικά, η επενδυτική και καταναλωτική δαπάνη επίσης, ενώ η δημόσια δαπάνη διαρκώς συρρικνώνεται (αυτή είναι άλλωστε και η πηγή της φαινομενικής βελτίωσης των ελλειμμάτων). Και έρχεται και νέα μείωση από τη νέα φοροκαταιγίδα η οποία – στον όποιο βαθμό φέρει παραπάνω έσοδα… – απλώς θα τροφοδοτήσει την αποπληρωμή του χρέους. Όσο για τις περιβόητες αποκρατικοποιήσεις αυτό που θα γίνει θα είναι εκποίηση δημόσιας περιουσίας, που σε μεγάλο βαθμό θα καταλήξει κοψοχρονιά σε ελληνικά επιχειρηματικά κέντρα. Την ίδια στιγμή το κοινωνικό τοπίο γίνεται όλο και πιο δραματικό, με την ανεργία επισήμως κοντά στο 27%, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους να είναι απλήρωτοι, την οικονομική ασφυξία των νοικοκυριών να είναι οριακή, με τα φαινόμενα νέας φτώχειας να παίρνουν διαστάσεις πρωτόγνωρες.
Δεκαπέντε μέρες πριν την Οχτωβριανή επανάσταση υπήρξε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση και αντιπαράθεση απόψεων ανάμεσα στον Λένιν και στον Μπουχάριν. Σε αυτή τη συζήτηση ο Μπουχάριν υποστήριζε ότι, λίγο πριν την εκδήλωση της επανάστασης και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, δεν υπάρχει ανάγκη διατύπωσης στο πρόγραμμα του κόμματος ενός συνόλου μεταβατικών μέτρων προς το σοσιαλισμό με τη μορφή ενός προγράμματος – μίνιμουμ, όπως χαρακτηριζόταν στην πολιτική γλώσσα της εποχής.
Η αντιπαράθεση αυτή είναι πολύ χρήσιμη και επίκαιρη. Η εγκυρότητα της λενινιστικής ανάλυσης έχει εξάλλου επιβεβαιωθεί από κάθε επαναστατική εμπειρία (επιτυχή ή όχι) που γνώρισε έκτοτε η ανθρωπότητα. Ο Λένιν υποστήριζε πάγια ότι στο δρόμο προς την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας υπάρχει ανάγκη διατύπωσης μιας δέσμης μεταβατικών μέτρων, ενός προγράμματος μίνιμουμ που θα είναι βέβαια διαλεκτικά δεμένο με το στρατηγικό στόχο της επανάστασης. Πρόκειται για μια γέφυρα που βοηθά να περάσει κανείς στην αντίπερα όχθη του ποταμού.
Τι περιλαμβάνει αυτό; Περιλαμβάνει μια σειρά μέτρα, μια δέσμη διεκδικήσεων που 1. Παίρνουν υπόψη τους τις υπάρχουσες, αντικειμενικές κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, τόσο τις εσωτερικές όσο και τις διεθνείς. 2. Λαμβάνουν υπόψη τους το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Εννοείται πως οι ανωτέρω παράγοντες επιβάλλουν τη διαφοροποίηση του περιεχομένου των μεταβατικών αιτημάτων ανάλογα με τη διαφοροποίηση των παραπάνω παραγόντων.
Πολλά από τα αιτήματα αυτά μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να επιτευχθούν στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ανάλογα με το συσχετισμό των δυνάμεων. Το σύνολο όμως των αιτημάτων για να υλοποιηθεί, οδηγεί αντικειμενικά, ωθεί προς τη ρήξη με το αστικό σύστημα, θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της εξουσίας.
Πληθαίνουν οι μαθητές, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών,μικροϋπαλλήλων κ.λπ.),που γυρίζουν την πλάτη στη σχολική εκπαίδευση, η οποία δεν μπορεί πλέον να τους προσφέρει επαγγελματικές προοπτικές
Κάθε χρόνο, τόσο τα υψηλά ποσοστά χαμηλών βαθμολογιών που καταγράφονται στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπου περίπου το 1/3 των εξετασθέντων γράφουν κάτω από τη βάση, όσο και τα βαθμολογικά «ναυάγια» (χιλιάδες εξετασθέντες δίνουν σχεδόν λευκή κόλλα) πριμοδοτούν την ανάπτυξη μιας δημόσιας συζήτησης γύρω από την εξήγηση του φαινομένου. Ωστόσο, τα τελευταία 2-3 χρόνια η συζήτηση για τις επιδόσεις των μαθητών έχει «πάρει φωτιά» καθώς ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών επισημαίνει ότι υπάρχει μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν.
Οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι έχουν πληθύνει οι «μαθητές των τελευταίων θρανίων», δηλαδή τα παιδιά εκείνα που νωρίς έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, ενώ από την άλλη είναι φανερή διά γυμνού οφθαλμού η συρρίκνωση της ομάδας των μαθητών που πασχίζει για καλά σχολικά αποτελέσματα. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που συνδέονται με την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της στις οικογένειες των μαθητών και στην υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, το ελληνικό σχολείο τείνει να μεταλλαχθεί σε μια «βιομηχανία» ενός ιδιόμορφου αναλφαβητισμού.
Παράλληλα την ίδια ώρα έχει ανοίξει ένα μεγάλο, αγεφύρωτο χάσμα. Χάσμα στις βαθμολογίες, χάσμα στις προσδοκίες! «Αλογα κούρσας» και «ουραγοί»! Παράδοξο και πρωτότυπο; Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση παγιώνεται. Τι συμβαίνει; Σαν να αντανακλά η ίδια η κοινωνία πάνω στην κίνηση των βάσεων. Μια κοινωνία όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Και στη μέση, σμπαραλιασμένα τα μεσαία στρώματα.
Ο αμφιλεγόμενος Σκυριανός λογοτέχνης και λαογράφος Κωνσταντίνος Φαλτάιτς (1891-1944)
Το πνευματικό ίδρυμα αφιέρωσε έκθεση στη δημοσιογραφική καταγραφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής από τον Κ. Φαλτάιτς. Εναν άνθρωπο που λίγο αργότερα υπήρξε επίσημος συνεργάτης της ναζιστικής προπαγάνδας στη διάρκεια της Κατοχής, εκφωνώντας φιλοχιτλερικές ψευδοϊστορικές ομιλίες στον κατοχικό ραδιοσταθμό και εκδίδοντας το περιεχόμενό τους σε βιβλίο
Εφημερίδα των Συντακτών
Κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της σύγχρονης Ελλάδας, η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει αυξημένο συμβολικό βάρος, ως ο κεντρικός θεματοφύλακας της πνευματικής δημιουργίας του τόπου. Ως εκ τούτου, είναι πολλαπλά σοκαριστικό να διαπιστώνουμε ότι, εν έτει 2013, οι επικεφαλής της επέλεξαν να τιμήσουν ως κατεξοχήν εθνική μορφή έναν υμνητή του Χίτλερ και συνεργάτη του κατοχικού προπαγανδιστικού μηχανισμού.
Από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, ο επισκέπτης της βιβλιοθήκης εντυπωσιαζόταν από την κατάληψη του προθαλάμου του αναγνωστηρίου της από δυο τεράστια ταμπλό με αντικείμενο τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, όπως αυτή αποτυπώθηκε από τη δημοσιογραφική πένα του σκυριανού λογοτέχνη και λαογράφου Κωνσταντίνου Φαλτάιτς (1891-1944). Η έκθεση εγκαινιάστηκε με ειδική τελετή στις 30.11.2012, την οποία προλόγισε η αναπληρώτρια διευθύντρια Αντωνία Αράχωβα.
Σύμφωνα με το δίγλωσσο τρίπτυχο που διανεμόταν τον επόμενο ενάμιση μήνα στους επισκέπτες, ο Φαλτάιτς παρακολούθησε από κοντά τη Μικρασιατική Εκστρατεία ως πολεμικός ανταποκριτής του «Εμπρός» και λογάριαζε να γράψει σχετικό βιβλίο αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος σε ηλικία 53 ετών.
Ολα καλά. Μόνο που ο εν λόγω πολεμικός ανταποκριτής υπήρξε λίγο αργότερα επίσημος συνεργάτης της ναζιστικής προπαγάνδας στη διάρκεια της Κατοχής, εκφωνώντας φιλοχιτλερικές ψευδοϊστορικές ομιλίες στον κατοχικό ραδιοσταθμό και εκδίδοντας το περιεχόμενό τους σε βιβλίο («Δεσμοί προϊστορίας», Τύποις Γ. Καβαλιέρου, Εν Αθήναις 1943)!
Συγκλονιστικά τα στοιχεία τής Oxfam για τον παγκόσμιο πλούτο και την ακραία φτώχεια. Οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κέρδισαν 241 δισ. μέσα σ” έναν χρόνο και η περιουσία τους ισούται με το ΑΕΠ της Βρετανίας
Εφημερίδα των Συντακτών
Το 2012 οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έγιναν πλουσιότεροι κατά 241 δισεκατομμύρια δολάρια. Η συνολική τους περιουσία ανήλθε σε 1,9 τρισ. δολάρια, όσο δηλαδή το ΑΕΠ της Βρετανίας.
«Τα εισοδήματα του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν αυξηθεί κατά 60% τα τελευταία είκοσι χρόνια» αποκαλύπτει σε έκθεσή της η βρετανική ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam. Σύμφωνα με νέους υπολογισμούς της οργάνωσης, η ανακατανομή μόλις του 25% της τεράστιας αυτής ποσότητας του χρήματος θα επέτρεπε στις κυβερνήσεις να εξαφανίσουν την ακραία φτώχεια για έναν ολόκληρο χρόνο, παγκοσμίως. Δυστυχώς για τους 40.000 ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά σε όλο τον κόσμο εξαιτίας της φτώχειας, οι δισεκατομμυριούχοι είναι απίθανο να μοιραστούν τα κέρδη τους, αλλά και σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις να εφαρμόσουν πολιτικές που θα αναδιανέμουν τα υπερβολικά εισοδήματα δικαιότερα σε όλη την κοινωνία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος από το 1980 έχει διπλασιαστεί για το κορυφαίο 1% του πληθυσμού και έχει τετραπλασιαστεί για τους υπερ-πλούσιους που αποτελούν το 0,01%.
Στην Κίνα, επίσης, το 10% του πληθυσμού κερδίζει περίπου το 60% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα η χώρα να κατέχει μαζί με τη Νότια Αφρική το ρεκόρ της ανισότητας στα εισοδήματα.
Καπνός παντού, δακρυγόνα, δυνάμεις καταστολής με ελαφριά και βαριά όπλα, διαδηλωτές, θρησκετικά στελέχη, ακόμη και κοινοί λωποδύτες. Παθιασμένες ομιλίες και σύγχυση: Μίλησα με δεκάδες ανθρώπους και κανείς δεν ξέρει τι να κάνει. Πού είναι οι διαδηλώσεις που θα καθοδηγούσαν; Δεκάδες πεθαίνουν στο Πορτ Σάιντ, μπορεί να πεθάνουν εκατοντάδες στο Κάιρο, σε λίγο: η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη.
Κάιρο, 28 Ιανουαρίου 2013
Του Αντρέ Βλτσεκ, Counterpunch 28/1/2013
Καπνός παντού, δακρυγόνα, δυνάμεις καταστολής με ελαφριά και βαριά όπλα, διαδηλωτές, θρησκετικά στελέχη, ακόμη και κοινοί λωποδύτες. Παθιασμένες ομιλίες και σύγχυση: Μίλησα με δεκάδες ανθρώπους και κανείς δεν ξέρει τι να κάνει. Πού είναι οι διαδηλώσεις που θα καθοδηγούσαν; Δεκάδες πεθαίνουν στο Πορτ Σάιντ, μπορεί να πεθάνουν εκατοντάδες στο Κάιρο, σε λίγο: η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη.
«Φύγε»! μου φωνάζει ένας διαδηλωτής. «Σε λίγο θα αρχίσουν να πυροβολούν».
Τα μάτια μου είναι υγρά — δεν είχα χρόνο να αγοράσω μάσκα.
Τείχη χωρίζουν την πόλη από την αμερικανική πρεσβεία και αποκλείουν τουλάχιστον τρεις δρόμους. Το ονομάζω το «Τείχος του Καΐρου». Άνθρωποι σκαρφαλώνουν σ΄ αυτό αναζητώντας ασφάλεια. Πού υπάρχει, όμως, ασφάλεια; Το σκαρφάλωμα συνεχίζεται και απ΄ τις δυο κατευθύνσεις. Γύρω από το τείχος τα μαγαζιά λεηλατούνται. Στις γραμμές των διαδηλωτών χώνονται κλέφτες. Υπάρχειφτώχεια, ρακοσυλλέκτες και ζητιάνοι , όλοι γύρω από την Πλατεία Ταχρίρ.
Αυτή τη φορά δεν είδα ευφορία: απλά ετοιμότητα για μάχη και για θυσία. Για ποιο σκοπό; Ρώτησα. «Εναντίον ττης κυβέρνησης. Εναντίον του νέου συντάγγματος», μου είπαν. «Εναντίον τίνος το κατάλαβα. Αλλά για ποιο σκοπό;» Δεν μου απάντησαν.
«Πάρε με φωτογραφία», φωνάζει ένα παιδί. «Θα μπω στη μάχη σε λίγο».
Και ο αριθμός των ενόπλων αυξάνεται συνεχώς. Φτάνουν και οι διαδηλωτές. Η νύχτα πέφτει στην πόλη. Η Αίγυπτος βρίσκεται σε σταυροδρόμι, έτοιμη να εκραγεί.
Recently, the European Committee of Social Rights (the supervisory body of the European Social Charter) delivered two decisions on collective complaints, condemning Greece for violation of articles 10 and 12 of the Charter because of its austerity legislation enacted in 2010. (The Committee has also declared admissible many other complaints attacking other parts of the austerity program of the country: Complaints Nos.76/2012, 77/2012), 78/2012, 79/2012 and 80/2012.)
Moreover, in this year’s November session, the ILO Committee on Freedom of Association (the supervisory body of the International Labor Organization) examined similar complaints submitted by trade unions and called on Greece to bring its labor relations system back to fundamental rights, as protected by the ILO Conventions (see paragraphs 950-1002 of the 365th Report of the Committee on Freedom of Association).
In the cases of Greece, Portugal, Ireland and, most recently Cyprus, the austerity programs took the form of an informal agreement (not an international treaty) between them and the IMF and the EU, in the form of a “Memoranda of Economic and Financial Policies.” The latter provide for conditionality policy guidelines that these countries must follow in order to receive additional loans from the IMF and the EU. Their implementation is supervised by an informal body of representatives of the European Commission, the IMF and the European Central Bank (the so-called ‘Troika’). Each time the Troika reports that the assisted Member has achieved a “milestone” of the Memoranda and met the preset objectives, it gets the pre-decided tranche of the loan.
In Greece, the receipt of the Memoranda didn’t address either the national or the more general causes of the crisis. Besides some self-evident technical reforms against tax evasion, they have just repeated the same general dictates of the neoliberal orthodoxy. In essence, the recipe called for horizontal reduction of all public expenses, primarily of social expenditures. It also called for a thorough deregulation of labour law legislation, and a massive transfer of wealth from the public to the private sector through privatizations of public enterprises. These privatizations are to take place regardless of the strategic nature of public enterprises or their financial utility for the budget.
Η βασικότερη επιδίωξη όμως είναι προφανής και όμοια με αυτή της ιστορίας των ανθρακωρύχων: να γίνει η ήττα των εργαζομένων στο Μετρό η ταφόπλακα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος και των κατακτήσεων του εργατικού δικαίου.(…)Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος. Ουδέτεροι και αμέτοχοι στον πόλεμο αυτό δεν υπάρχουν. Ο καθένας πρέπει να διαλέξει το στρατόπεδο του.
του Γιώργου Κατρούγκαλου
Σήμερα οι περισσότεροι θυμούνται τη μεγάλη απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων από την ταινία Μπίλλυ Έλιοτ. Και όμως, ήταν ένας από τους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες του περασμένου αιώνα. Κράτησε το μεγαλύτερο μέρος του 1984 έως το Μάρτη του 1985, και απετέλεσε το βασικό πεδίο μάχης της βαρόνης Θάτσερ εναντίον του ισχυρού, ακόμη τότε, συνδικαλιστικού κινήματος.
Έφιπποι αστυνομικοί και πληρωμένοι κονδυλοφόροι επιστρατεύτηκαν εναντίον του. Εννιά άνθρωποι πέθαναν κατά την διάρκεια της απεργίας, εκατοντάδες τραυματίστηκαν, 11.291 συνελήφθησαν και 8.392 παραπέμφθηκαν στα δικαστήρια με διάφορες κατηγορίες. Δεν ήταν όμως μόνο, ούτε κυρίως, η αστυνομική βία που έκαμψε τους απεργούς. Ολόκληρο το νομικό οπλοστάσιο και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους κινητοποιήθηκαν εναντίον τους. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Θάτσερ τροποποίησε το άρθρο 6 του Κώδικα Κοινωνικής Ασφάλειας, ώστε τα παιδιά και οι γυναίκες των ανθρακωρύχων να μην δικαιούνται πλέον, όπως στο παρελθόν, προνοιακά επιδόματα κατά την διάρκεια της απεργίας. Οι οικογένειες πείνασαν και ζούσαν από την αλληλεγγύη άλλων εργαζομένων και την ελεημοσύνη των συγγενών.
Η επικεφαλής του MI5 Στέλλα Ρίμινγκτον, (που απετέλεσε την πηγή έμπνευσης για την τζεϊμσμποντική «Μ») παραδέχθηκε στην αυτοβιογραφία της το 2001 ότι η μυστική αυτή υπηρεσία παρακολουθούσε με «κοριούς» τα τηλέφωνα των απεργών στο πλαίσιο «υπόγειας επιχείρησης» εναντίον τους. Μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες σε διατεταγμένη αποστολή ήταν και μεγάλη μερίδα του Τύπου και όχι μόνο του «κίτρινου». Αίφνης ο ηγέτης των ανθρακωρύχων Άρθουρ Σκάργκιλ κατηγορήθηκε ότι ταξίδεψε στη Λιβύη, για να χρηματοδοτήσει την απεργία. Ο εκδότης της Mirror, Ρόυ Γκρηνσλέιντ παραδέχθηκε πολύ αργότερα ότι οι κατηγορίες αυτές ήταν εντελώς κατασκευασμένες.
Τις μέρες του ταξιδιού στη Νέα Υόρκη ξέσπασε η μάχη του Μετρό στα Σεπόλια. Ήταν μια πικρή αλλά και διδακτική ιστορία για ένα ερώτημα που είχε ήδη τεθεί: Ποιες μάχες δίνονται και ποιες όχι; Υπάρχουν μάχες που αν και “δίκαιες” δεν πρέπει να δίνονται γιατί έχουν πολιτικό κόστος; Τι μπορούσε να κάνει μια αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, που έχει κηρύξει προ μηνών μάλιστα «ανένδοτο αγώνα»; Τι μπορούσε να κάνει μια κοινοβουλευτική δύναμη πολλών δεκάδων αριστερών βουλευτών απέναντι στην επιστράτευση;
Πηγή: antapoCrisis
“Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα είναι η κλιμάκωση της έντασης και της κοινωνικής σύγκρουσης”, δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας από την Αμερική. Πρόκειται για το πιο ήπιο δείγμα δηλώσεων εξευμενισμού που περίσσεψαν από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις τελευταίες μέρες. Υπήρξαν και άλλες, πολύ χειρότερες: “Στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ” γράφει για τον Ομπάμα η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής του Σύριζα. “Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί;” αναρωτήθηκε ο Α.Τσίπρας. Συμπλήρωσε αναφερόμενος στις σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας: “Πιστεύουμε ότι στην εξωτερική πολιτική υπάρχει συνέχεια και συνέπεια”. Ενώ κλιμάκωσε τα μαθήματα οικονομίας και νομισματικής με τη μνημειώδη δήλωση ότι “το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα”. Ευτυχώς δεν ακούσαμε κάτι για τη “δημιουργική καταστροφή” του καπιταλισμού ή για το “αόρατο χέρι της αγοράς”.
Το πρόβλημα δεν είναι απλά οι άτυχες, ανιστόρητες, και σε ένα βαθμό προκλητικές για την ιστορία της Αριστεράς, δηλώσεις. Το πρόβλημα είναι η πολιτική που τις γεννά.
Η πρώτη δήλωση είναι η πιο επικίνδυνη. Ως αντίληψη γεννά διαρκείς μετατοπίσεις, υποχωρήσεις, δείγματα καλής θέλησης και εξευμενισμού του αντιπάλου. Όσοι θέλουν μπορούν να βαυκαλίζονται ότι πρόκειται για μια πολιτική εφησυχασμού της λαϊκής πλειοψηφίας. Ή ακόμα χειρότερα, ότι είναι μια λαμπρή τακτική που έχει ζαλίσει τον Ομπάμα, τη Μέρκελ και τον διεθνή καπιταλισμό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη εφησυχασμού του λαού, αλλά οργάνωσης, κινητοποίησης, συνειδητοποίησής του. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και ο λαός μας έχει βραχεί πολύ. Για την ακρίβεια έχει βουλιάξει μέχρι το λαιμό και αργοπεθαίνει. Και ο εφησυχασμός του λαού χάριν της κατάκτησης του μεσαίου χώρου, στην πραγματικότητα είναι κατευνασμός του αντιπάλου, χαρίζοντας του όμως χρόνο και όπλα, και συμβάλλοντας στις μυθολογίες των μονόδρομων.
Πέραν της καθιερωμένης, και κοινότοπης πλέον, auto da fe στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, που επαναλήφθηκε σε αμερικανικό έδαφος τούτη τη φορά και, βέβαια, κέρδισε τη δημοσιότητα – έχει ενδιαφέρον τι “είδε” ο Α. Τσίπρας στις ΗΠΑ, τι“δεν είδε” και πώς τον είδαν.
Πρώτο, λόγω και της επικαιρότητάς του, «δεν είδε» τα πρωτοσέλιδα ρεπορτάζ της “Washington Post” και των “New York Times” των ημερών της επίσκεψής του που ανέφεραν ότι οι Αμερικανοί “κλιμακώνουν τη βοήθεια προς τους Γάλλους για τη στρατιωτική επέμβαση στο Μαλί”, το νέο Αφγανιστάν, όπως ομολογείται από κατεστημένους κύκλους. Η σιγή, η απουσία ακόμη και ενός διπλωματικού σχολίου, γι’ αυτή την επέκταση σε άλλη ήπειρο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, στην οποία εμπλέκεται άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εκκωφαντική, όταν βρίσκεται κανείς στην πρωτεύουσα της χώρας που παίζει πρωταγωνιστικό στις στρατιωτικές επεμβάσεις.
Δεύτερο,«είδε» παράγοντες που θα τον άκουγαν με κατανόηση. Στην ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings, ο Α. Τσίπρας κάλεσε τους Αμερικανούς ιθύνοντες να εξακριβώσουν ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει στην Ελλάδα :
“ Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η επιβολή του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσιονομικής πειθαρχίας εν καιρώ ειρήνης, αποτυγχάνει ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, ελάτε στην Ελλάδα. Εάν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η κλεπτοκρατία καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία έχοντας καταστρέψει ένα ολόκληρο έθνος, ελάτε στην Ελλάδα”.
Ποιους κάλεσε; Παραθέτουμε από ρεπορτάζ του Τύπου ποιοι ήταν μεταξύ των εκλεκτών προσκεκλημένων: στελέχη της Γουόλ Στριτ, μέλη μεγάλων think-tanks, πανεπιστημιακοί … Παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου που δεν χρειάζεται να έλθουν στην Ελλάδα για να δουν τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ήταν οι πρώτοι διδάξαντες και τα ξέρουν από πρώτο χέρι, εφόσον με τη “Συναίνεση της Ουάσιγκτον” και τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής ισοπέδωσαν τις κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης και πλείστες όσες του Τρίτου Κόσμου, τα τελευταία 30 χρόνια, φορτώνοντάς τις με χρέη, επιβάλλοντας ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα και καταστροφή των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών. Όσο για την κλεπτοκρατία: παραδοσιακά στηρίζουν κλεπτοκράτες σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, μεταξύ των οποίων τους πιο διεφθαρμένους δικτάτορες.
ΓΑΖΑ-ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ
Σφίξτε μου τα σχοινιά
απαγορέψτε μου τα τετράδια και τα τσιγάρα,
κλείστε το στόμα μου με χώμα. Το τραγούδι
είναι το αίμα της καρδιάς
τ’ αλάτι του ψωμιού
το νερό του ματιού
γράφεται με τα νύχια, το λαρύγγι και τα μάτια.
Θα το λέω
στο κρατητήριο
στην τουαλέτα
και στο στάβλο
με χειροπέδες, κάτω από το βούρδουλα κάτω από τα δεσμά των αλυσίδων.
Πουλιά μυριάδες πάνω στης καρδιάς μου τα κλαδιά
πλάθουνε το μαχόμενο τραγούδι.
Ορισμένα συμπεράσματα από τη συνεργασία και κοινή κάθοδο στις εκλογές των δυνάμεων της αριστεράς στη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή: Αριστερό Βήμα
του Πανεπιστημιακού
Ο Σύλλογος Διδασκόντων της Σχολής Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) είναι ένας ιστορικός σύλλογος που στο παρελθόν πρωτοστάτησε στους αγώνες για την αναβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστήμιου. Βέβαια, στις παλαιές εκείνες κινητοποιήσεις, τα αιτήματα που συσπείρωναν τον κύριο όγκο των πανεπιστημιακών αφορούσαν την ανατροπή του παλαιού καθεστώτος των εδρών και το άνοιγμα της δυνατότητας κρίσης και ανέλιξης των τότε βοηθών, υφηγητών, κ.λπ.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια ο Σύλλογος έχει ασχοληθεί κυρίως με μισθολογικά αιτήματα, αν και ποτέ δεν παρέλειπε να προσθέτει και αιτήματα που αφορούσαν συνολικότερα την οργάνωση της ανώτατης παιδείας στη χώρα. Σταδιακά, μαζί με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ) προσχώρησε στη λογική της συζήτησης «για να τα βρούμε» με τις επί Σημίτη ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας. Τα τελευταία χρόνια έχει δυσκολίες στη μαζική λειτουργία του, ακόμη και στη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης.
Η βαθμιαία ταξική διαφοροποίηση του ΔΕΠ των Ελληνικών ΑΕΙ
Ο κύριος λόγος των δυσκολιών αυτών βρίσκεται στις αλλαγές που έχουν επέλθει στην ταξική διάρθρωση του ΔΕΠ αλλά και στη λειτουργία του ελληνικού πανεπιστημίου. Ήδη από τη δεκαετία του `80, η πολιτική της άρχουσας τάξης στα πανεπιστήμια ήταν να δημιουργήσει παράλληλες δομές στο πλάι τους, που θα εξυπηρετούσαν την ιδιωτική απασχόληση των πανεπιστημιακών έναντι ικανοποιητικής αμοιβής (και ταυτόχρονα θα διαμόρφωναν έναν οργανισμό, πλάι στο πανεπιστήμιο αλλά ανεξάρτητο από αυτό, που θα είχε τη δυνατότητα να ελέγξει το πανεπιστήμιο, ελέγχοντας τους πανεπιστημιακούς που εξαρτιόνταν οικονομικά από αυτόν). Αρχικά, ο κύριος κορμός της προσπάθειας ήταν το τότε Ερευνητικό Κέντρο Κρήτης (ΕΚΕΚ) που στήθηκε στο πλάι του Πανεπιστημίου Κρήτης (κυρίως στη ΣΘΕ του).
Όταν ο πανεπιστημιακός βγάζει περισσότερα χρήματα μέσω της ενασχόλησης με «ερευνητικά» προγράμματα ή ελευθέρια επαγγέλματα, γιατί να ασχοληθεί (εκτός κι αν διακατέχεται από ιδιαίτερες ευαισθησίες) με την εκπαίδευση, που φυσιολογικά πλέον την αντιλαμβάνεται ως πάρεργο; Βέβαια, και η έρευνα που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα προγράμματα αυτά, σπάνια συνδέεται με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας, η οποία άλλωστε, αποβιομηχανοποιημένη, εισάγει την όποια τεχνογνωσία έτοιμη από το εξωτερικό.
Έτσι, πλάι σε εκείνους τους παραδοσιακούς πανεπιστημιακούς που πάντα αντιλαμβάνονταν τη θέση τους ως εφαλτήριο για άσκηση ιδιωτικής επαγγελματικής δραστηριότητας και πλουτισμού (γιατροί, δικηγόροι) σιγά-σιγά άρχισαν να προστίθενται και νέες, σημαντικές σε όγκο, ομάδες πανεπιστημιακών από άλλες σχολές (μηχανικοί, βιολόγοι, πληροφορικάριοι, μάνατζερς και περί τη διοίκηση επιχειρήσεων, κ.λπ.). Οι ομάδες αυτές άρχισαν να βλέπουν με άλλο μάτι το «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο» που οι παραδοσιακοί συνδικαλιστές του ΔΕΠ αντιπαθούσαν. Επίσης, η σύνθεση του ΔΕΠ σταδιακά άλλαξε με την έλευση (αξιόλογων) επιστημόνων από το εξωτερικό, οι οποίοι αισθάνονταν ως απολύτως φυσική την επιχειρηματική δραστηριότητα του ΔΕΠ.
Πρόκειται για την ογκώδη διαδήλωση των ανθρακωρύχων στην πόλη Ζόνγκουλνταγκ όπου οι εργάτες έδειξαν την αποφασιστικότητά τους ενάντια στις βάρβαρες εργασιακές συνθήκες αλλά και την άγρια εκμετάλλευση.
Στις 7 Γενάρη 2013 σημειώθηκε έκρηξη στο ανθρακωρυχείο και έχασαν τη ζωή τους 11 εργάτες. Τα τελευταία δέκα χρόνια εκατοντάδες εργάτες έχουν χάσει τη ζωή τους στα ανθρακωρυχεία λόγω της έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Τα ανθρακωρυχεία ανήκουν στο δημόσιο και κάθε φορά η κυβέρνηση δηλώνει «ήταν θέλημα Θεού» ή όπως είχε δηλώσει ο Ερντογάν την προηγούμενη φορά «ο θάνατος είναι στην μοίρα των εργαζομένων ανθρακωρύχων».
Στις 27 Γενάρη οι ανθρακωρύχοι κατέβηκαν στις πλατείες φωνάζοντας συνθήματα γενικής απεργίας και ενάντια στην άγρια εκμετάλλευση. Ο πρόεδρος των ανθρακωρύχων Εγιούπ Αλάτας μιλώντας στη διαδήλωση τόνισε ότι δεν θα διστάσουν να σταματήσουν την παραγωγή για να σταματήσουν οι μεσαιωνικές συνθήκες και η άγρια εκμετάλλευση του καπιταλισμού.
Οι εργάτες φώναξαν συνθήματα και ενάντια στη Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Τουρκίας και τόνισαν ότι δεν θέλουν συμβιβασμένα συνδικάτα.
Διαδήλωση και στην Άγκυρα
Στις 28 Γενάρη χιλιάδες εργαζόμενοι στις εταιρίες εργολάβων πραγματοποίησαν μία μαζική συγκέντρωση στην Άγκυρα.
Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απ’ όλες τις πόλεις της Τουρκίας έφτασαν στην Άγκυρα και πραγματοποίησαν πορεία στην Γενική Διεύθυνση των Υπηρεσιών Οδικού Δικτύου. Και σ’ αυτή την διαδήλωση οι εργάτες φώναξαν σύνθημα υπέρ της γενικής απεργίας και τόνισαν ότι σε πάρα πολλούς χώρους δουλειάς δεν πληρώνονται εδώ και πολλούς μήνες, δεν αναγνωρίζονται αναρρωτικές άδειες αλλά και δεν πληρώνονται για υπερωρίες. Σ’ αυτόν τον κλάδο καταπατούνται όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων όπως το ωράριο που σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει τις 10 με 12 ώρες. Και στις δύο διαδηλώσεις πήραν μέρος αριστερές οργανώσεις και κόμματα.
Το βιβλίο του Βασίλη Λιόση‘’Ιμπεριαλισμός και εξάρτηση ‘’,που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ( έκδοση 3η), ανοίγει μια συζήτηση και θέτει ερωτήματα που έρχονται ξανά στην επιφάνεια στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης.
Ποιο είναι το περιεχόμενο της έννοιας του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης; Πώς αντιμετωπίστηκαν αυτές οι έννοιες από τους κλασικούς του μαρξισμού; Πώς επηρεάζει η νοηματοδότηση αυτών των εννοιών την τακτική και τη στρατηγική του επαναστατικού κινήματος;
Πώς το εθνικό συνδέεται με το διεθνικό, το εθνικό με το ταξικό, η μεταρρύθμιση με την επανάσταση; Πώς προσδιορίζεται η έννοια του πατριωτισμού στη σύγχρονη εποχή και τι περιεχόμενο πρέπει να έχει η συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου στη σημερινή δύσκολη, για το λαό, κατάσταση; Ερωτήματα σαν τα παραπάνω είναι κρίσιμα για τη σημερινή συγκυρία.
Οι θεωρητικές διαμάχες δεν αποτελούν ακαδημαϊκό ζήτημα μόνο για ειδήμονες. Οι ιδέες μπορούν και πρέπει να μετατρέπονται σε υλική δύναμη και από αυτήν την άποψη, η κατανόηση, η απόρριψη ή η υιοθέτησή τους είναι μείζονος σημασίας για την πορεία του συνδικαλιστικού, του εργατικού, του νεολαιίστικου και του λαϊκού κινήματος.
Από φυλλάδιο του Dave Marson, που εκδόθηκε από το History Workshopτο1973.Μετάφραση και προσαρμογή της lascapigliataαπό libcom.org
Το καταπληκτικό φυλλάδιο του 1973 τoυ Dave Marson για τις ελάχιστα γνωστές μαζικές αποχές μικρών μαθητών στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία το 1911, την ίδια χρονιά, των μαζικών αναταραχών και απεργιών. Τα αιτήματα τους περιλαμβάνουν λιγότερες ώρες και το τέλος της σωματικής τιμωρίας, με τη βέργα και τη ζώνη.
Οι παιδικές απεργίες του 1911, όπως δείχνει ο Dave Marson στο φυλλάδιο του, ήταν μέρος του μεγαλύτερου ξεσηκωμού της εργατικής τάξης, του σημαδιακού έτους του 1911. Η αναταραχή στη βιομηχανία έχει περιγραφεί αρκετές φορές : οι σχολικές απεργίες είναι ανακάλυψη του ίδιου του Dave Marson. Έπεσε πάνω τους τυχαία, όταν ερευνούσε την ιστορία των δικών του ανθρώπων, τους λιμενεργάτες του Hull. Ερεύνησε το κίνημα σε όλη τη χώρα, και τα έθεσε μέσα σε σχολικό όσο και κοινωνικό πλαίσιο. Ο συγγραφέας είναι ένας εργαζόμενος λιμενεργάτης, που ήταν μαθητής στο Ruskin το 1970-2.
Πρόλογος: Σεπτέμβριος 2011
Βρήκα τυχαία τις παιδικές απεργίες του 1911. Ερευνούσα την απεργία των λιμενεργατών του Hull το 1911, και διαβάζοντας τις εφημερίδες αυτής της χρονιάς, εντόπισα μια μικρή παράγραφο, σχετικά με την απεργία των παιδιών του Hull, που έλαβε χώρα το Σεπτέμβριο του 1911. Έμοιαζε με ευτράπελο, μια αντανάκλαση της έκτασης της εργατικής αναταραχής εκείνης της εποχής. Αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση ήταν η ιστορία ενός αστυνομικού, που ανέβηκε στο ποδήλατο του και εφόρμησε στη πικετοφορία, που είχαν σχηματίσει οι μικροί μαθητές έξω από το σχολείο.
Ψάχνοντας άλλη μια εφημερίδα του Hull ανακάλυψα ένα πρωτοσέλιδο. Η εφημερίδα απαριθμούσε όλες τις διαφορετικές ομάδες εργατών που απεργούσαν στο Hull εκείνο το καλοκαίρι – εργάτες τσιμέντου, εργάτριες εργοστασίου, ναυτικοί και λιμενεργάτες – και συνέδεε τις σχολικές απεργίες με αυτές. Μια φωτογραφία με επηρέασε πολύ – ήταν μια φωτογραφία των παιδιών που διαμαρτύρονταν με πανό στις πύλες του Δημοτικού Σχολείου της Courtney Street, το ίδιο σχολείο που είχα πάει και εγώ. Ταυτίστηκα με αυτούς τους απεργούς – κάποιοι από αυτούς μπορεί να ήταν γονείς των συμμαθητών μου.
Όταν έψαξα τους Times, βρήκα ότι οι παιδικές απεργίες έλαβαν μέρος σε όλη τη χώρα. Στην αρχή δεν το πίστευα – πώς μπορεί να έγινε τόσο γρήγορα και παντού – πάντα πίστευα ότι οι απεργίες είναι κάτι που πρέπει να οργανωθεί. Ένιωθα ότι αυτά τα παιδιά προσπαθούσαν να πουν κάτι.
Στο τέλος κατάφερα να φτιάξω μια λίστα με 62 πόλεις στις οποίες έγιναν παιδικές απεργίες το 1911.
Αποφασισμένοι να «παραλύσουν» όλη τη χώρα εμφανίζονται οι αγρότες, μετά τη μακρά συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου του κλάδου στον Πλαταμώνα, Πιερίας. Η πραγματοποίηση ή όχι της μεγάλης κινητοποίησής τους εξαρτάται, ωστόσο, από τις συναντήσεις που θα έχουν με τους Αλ.Τσίπρα, Ευ.Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη.
Συγκεκριμένα, εκπρόσωποι του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου των αγροτών θα συναντηθούν τη Δευτέρα στις 13:00 το μεσημέρι με τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη, ενώ η «ατζέντα» τους συμπεριλαμβάνει επαφές με τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, το απόγευμα σήμερα, ή αύριο το πρωί, και με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Αυθόρμητης Κίνησης Αγροτών Νομού Ημαθίας, Κ. Λιλιόπουλο, θα γίνει προσπάθεια να υπάρξουν συναντήσεις και με τα επιτελεία των υπουργείων Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης.
«Το αν θα φύγουν τα τρακτέρ από τους δρόμους, θα εξαρτηθεί από τις συναντήσεις που έχουν οριστεί με πολιτικούς αρχηγούς και υπουργούς. Αν δεν είναι ικανοποιητικό το αποτέλεσμα, κλείνουμε τους δρόμους επ’ αόριστον. Θα είμαστε παντού, στις εθνικές οδούς, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στα τελωνεία, στα βόρεια σύνορα. Είναι θέμα της κυβέρνησης κατά πόσο θα ικανοποιήσει τα αιτήματά μας. Εάν οι συναντήσεις αποβούν άκαρπες δεν θα περάσει κουνούπι», ανέφερε.
Οι Θεσσαλοί αγρότες έχουν ήδη ξεκινήσει από το πρωί να κατευθύνονται προς τον κόμβο της Νίκαιας Λάρισας, στην εθνική οδό Αθηνών -Θεσσαλονίκης και επί τόπου θα αποφασίσουν το απόγευμα εάν θα προχωρήσουν σε κλείσιμο, επισήμανε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Καρδίτσας, Βαγγέλης Μπούτας.
Η παρούσα γενικευμένη κρίση στην Ελλάδα ανέδειξε, πέρα από το δημοσιονομικό πρόβλημα και το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, και τα κατά πολύ σημαντικότερα προβλήματα της παραγωγής και του παραγωγικού μοντέλου που επί μακρά σειρά ετών διαμόρφωσε η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της. Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι πως η καταστροφή της όποιας, στρεβλής κι αυτής, παραγωγικής βάσης της χώρας προβάλλεται ως το κυρίαρχο επιχείρημα για την αναγκαιότητα των ακολουθούμενων πολιτικών. Πολιτικών που όχι μόνο δε λύνουν το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, το έλλειμμα δηλαδή των τρεχουσών συναλλαγών, αλλά το εντείνουν ακόμη παραπέρα.
Φυσικά δεν κάνουν κάποιο λάθος οι αστοί διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας. Απλά λύνουν το πρόβλημα από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των ταξικών συμφερόντων τους. Το πρόβλημα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών προσπαθούν να το λύσουν με τη δραματική μείωση της κατανάλωσης των εργαζόμενων, των ανέργων και των συνταξιούχων. Ταυτόχρονα η δραματική μείωση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου που θα κατευθύνεται προς τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα θα αύξηση την κερδοφορία των κλάδων που επιλέγονται ως πρωταγωνιστές στη νέα πορεία της ελληνικής οικονομίας και τη νέα θέση του ελληνικού κεφαλαίου στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Στα σχέδια αυτά οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν έχουν κάποια θέση παρά μόνο αυτή των φτηνών και ευκολοαναλώσιμων εργατικών χεριών και εγκεφάλων. Από τη μεριά των εργαζόμενων και των ανέργων, καθώς και των πολιτικών υποκειμένων που υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους, επιβάλλεται η συγκρότηση μιας πρότασης οικονομικού και παραγωγικού συστήματος που θα βρίσκεται στον αντίποδα όσων το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκπρόσωποι του απεργάζονται. Η κατάρτιση μιας τέτοιας πρότασης προϋποθέτει τη γνώση της σημερινής κατάστασης των επιμέρους τομέων της ελληνικής οικονομίας και την ιστορική διαδρομή τους για την, όσο το δυνατό, βαθύτερη κατανόηση των αιτίων που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Ένας από τους βασικούς τομείς της οικονομίας, επομένως και της ελληνικής, είναι αυτός της αγροτικής οικονομίας.
Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ δηλώνει ότι η αντιμετώπιση της κρίσης εντός της ΟΝΕ είναι η καλύτερη επιλογή για την χώρα μας, όπως επίσης και για την Ευρωζώνη. Παράλληλα όμως λέει ότι η έξοδος από την ΟΝΕ μαζί με την αθέτηση πληρωμών στο χρέος και την γενική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας συνιστούν εφικτή εναλλακτική λύση.
Η σύγκριση με το όργιο καταστροφολογίας και λασπολογίας που επιφύλαξαν στην εναλλακτική λύση οι κρατούντες στη χώρα μας είναι εντυπωσιακή. Οι υποστηρικτές της θεωρήθηκαν γραφικοί, περιθωριακοί και αγράμματοι. Βαρύγδουποι δημοσιογράφοι που συγχέουν την κακεντρέχεια με το πνεύμα υπαινίχθηκαν ακόμη και σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες, κατά κανόνα αγγλοσαξονικές. Έρχονται τώρα οι ψύχραιμοι τεχνοκράτες του ΔΝΤ να μας πουν ότι, ξέρετε, η εναλλακτική λύση υφίσταται.
Η κυβέρνηση και όσοι νέμονται την εξουσία αποφάσισαν όμως ότι η Ελλάδα θα κρατηθεί πάση θυσία στην ΟΝΕ. Άρα τι μπορούμε να περιμένουμε; Το ΔΝΤ μας το λέει ξεκάθαρα. Το 2013 θα έχουμε ύφεση 4.2%, αλλά από το 2014 ως το 2020 θα περάσουμε σε ανάπτυξη με μέσο ετήσιο ρυθμό περίπου 2.8%. Άρα το 2020 η ελληνική οικονομία θα έχει μεγεθυνθεί κατά περίπου 20%. Με άλλα λόγια, δεν θα έχει καν καλύψει τις απώλειες από την ύφεση του 2008-2013 που θα είναι γύρω στο 25% του ΑΕΠ.
Μήπως όμως η ‘εξυγίανση’ και οι ‘μεταρρυθμίσεις’ μας βάλουν σε καλύτερο δρόμο, οπότε μετά το 2020 η Ελλάδα θα αρχίσει να αναπτύσσεται ταχύρρυθμα; Δυστυχώς όχι. Το ΔΝΤ περιμένει ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα πέσει μετά το 2020. Δηλαδή η Ελλάδα θα καλύψει την απώλεια εθνικού εισοδήματος ίσως το 2022 και μετά θα πηγαίνει ασθμαίνοντας. Θα μεταβληθεί σε μια μικρή, φτωχή κι ασήμαντη χώρα. Στο μεταξύ θα συνεχίζεται η κοσμογονία της ανάπτυξης σε άλλες χώρες και στη γειτονιά μας.
Όλοι βέβαια γνωρίζουμε ότι οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ δεν είναι οι πλέον αξιόπιστες. Η έκθεση όμως είναι η βάση πάνω στην οποία εγκρίθηκε η νέα δόση. Συμπυκνώνει ατόφια την λογική του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και ολόκληρης της παράταξης του ευρώ. Μας λέει, χωρίς περιστροφές, ότι για να έρθει ανάπτυξη πρέπει να συντριβούν οι μισθοί και να συρρικνωθεί ο μικρομεσαίος τομέας. Στο πλαίσιο αυτό θα ανακάμψει η εμπιστοσύνη των κεφαλαιούχων και θα υπάρξει τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων. Αυτή είναι η λογική της, τίποτε βαθύτερο.
«Η Ευρώπη αυτό τον καιρό έχει στοιχειωθεί από το φάντασμα του χρέους. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες λιποψυχούν μπροστά του. Και για να το εξορκίσουν, στύβουν τις οικονομίες τους». Αυτά γράφει ο RobertSkidelsky σε πρόσφατο άρθρο του στοProject Syndicate.
«Παρά ταύτα», συνεχίζει, «οι οικονομίες τους ακόμα παραπαίουν και το χρέος συνεχίζει να μεγαλώνει. Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν υποβαθμίσει εννέα χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας. Είναι πολύ πιθανόν, ν’ ακολουθήσει και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η εξήγηση είναι προφανής. Αν προσπαθείς εσκεμμένα να συρρικνώσεις το ΑΕΠ, τότε ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει. Ο μόνος τρόπος για να μειώσεις το χρέος είναι να βάλεις την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης».
Κι όμως, παρά το προφανές της συλλογιστικής αυτής και την καταγεγραμμένη αξιοθρήνητη πραγματικότητα, η ΕΖ συνεχίζει αμείλικτα να καταβαραθρώνει τις οικονομίες των περισσοτέρων χωρών που την απαρτίζουν, μέσω περιοριστικών πολιτικών, οι οποίες δεν θα εφαρμόζονταν αν, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πατούσαν στην αποδοχή των μαζών των χωρών αυτών.
Η συναίνεση αυτή οφείλεται στην προσεκτική καλλιέργεια και διασπορά από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ενός αφελούς, αλλά αληθοφανούς αφηγήματος, το οποίο εκμεταλλευόμενο την ατομική εμπειρία του νοικοκυριού, όσον αφορά τη διαχείριση του οικογενειακού χρέους, κατορθώνει να το βάζει στο ίδιο πλαίσιο με το κρατικό και κατά συνέπεια να εξομοιώνει τις κρατικές με τις ατομικές πολιτικές αντιμετώπισής του.
Τα διάφορα προπαγανδιστικά σλόγκαν του τύπου «Ξοδεύαμε περισσότερα απ΄ όσα παράγαμε» ανήκουν στην προηγούμενη παραπλανητική, και θα δούμε το γιατί, συλλογιστική. Παρόμοιο προπαγανδιστικό υλικό, με διάφορες παραλλαγές, διακινείται και στις άλλες χρεο-χτυπημένες χώρες από τον διεθνή συνασπισμό προστασίας των ελίτ. Για παράδειγμα ο Κάμερον, όταν απευθύνεται στις μάζες, απαιτώντας απ’ αυτές συμμόρφωση στο κόψιμο των κοινωνικών παροχών, χρησιμοποιεί το παράδειγμα της πιστωτικής κάρτας: «το κρατικό χρέος είναι όπως το χρέος της πιστωτικής σας κάρτας: πρέπει να πληρωθεί».
Μετά την απόφαση της ΕΕ (Νοέμβριος 2012) – μετά από σκληρά ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια αλλά και εκβιασμούς προς την Ελλάδα – για εκταμίευση της δόσης των 31.5 δις αλλά και την πρόσφατη (Ιανουάριος 2013) εύκολη έγκριση της επόμενης δόσης των 9.5 δις, τα κυβερνητικά και συστημικά κέντρα επιδίδονται σε μία μανιασμένη προπαγανδιστική εκστρατεία να μας πείσουν ότι είναι ορατή η έξοδος από την κρίση. Υποστηρίζεται ότι επιτέλους (μετά από τρία Μνημόνια και αρκετές αναθεωρήσεις τους, σωρευτική μείωση του ΑΕΠ κατά 21% σε τρία χρόνια και ραγδαία καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής των εργαζόμενων) το Μνημόνιο επιτυγχάνει. Ιδιαίτερα προβάλλεται ότι μειώνονται (α) περισσότερο από το προβλεπόμενο το δημοσιονομικό έλλειμμα και (β) το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών τρεχουσών συναλλαγών. Έτσι ζητείται από το λαό να υπομείνει τις θυσίες που έχει κάνει (και να δεχθεί και άλλες που αναγκαστικά θα χρειασθούν όσο και αν διαψεύδονται δια κυβερνητικών χειλέων).
Πρόκειται για μία άθλια κυβερνητική και συστημική (είναι χαρακτηριστική η συμπόρευση ακόμη και «αντι-μνημονιακών ΜΜΕ) γκαιμπελική προπαγάνδα. Είναι χαρακτηριστική η απάτη όσον αφορά το πρωτογενές έλλειμμα. Αρχικά παρουσιάσθηκαν με πηχυαίους τίτλους τα στοιχεία του 10μήνου Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2012 όπου εμφανιζόταν για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 2,3 δισ. ευρώ. Μόλις μερικές μέρες μετά, με πιο σεμνούς τίτλους, παρουσιάσθηκαν τα συνολικά στοιχεία για το 2012 όπου βέβαια το πρωτογενές έλλειμμα ήταν 3.5 δις!!! Φυσικά αποκρύπτεται ότι με βάση τις ίδιες τις κυβερνητικές και τροϊκανές προβλέψεις η επίτευξη του στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 4,5% του ΑΕΠ (που υποτίθεται ότι θα μειώσει σταθερά και αυξητικά το λόγο χρέους προς ΑΕΠ) εκτιμάται πλέον ότι θα γίνει το 2016 αντί του 2014. Επίσης να υπενθυμίσουμε ότι η αλήστου μνήμης δυάδα Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου (του Βενιζέλου συνακολουθούντος) υποσχόταν επίσης πρωτογενή πλεονάσματα από το 2012. Ας δούμε γιατί πρόκειται για αστεία επιχειρήματα.
Στρατής Τσίρκας (10/23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)
Ψευδώνυμο του Γιάννη Χατζηαντρέα. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου από γονείς μετανάστες. Ο πατέρας του ήταν κουρέας και καταγόταν από την Ίμβρο, η μάνα του καταγόταν από τη Χίο αλλά γεννήθηκε στη Γιάφα της Παλαιστίνης όπου είχαν καταφύγει οι γονείς της ύστερα από το σεισμό του 1881. Αποφοίτησε από την Αμπέτειο Εμπορική Σχολή (Μ.Ε.). Εξέδωσε τα έργα:
Διηγήματα: «Αλλόκοτοι άνθρωποι», 1944, «Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός», 1947, «Ο ύπνος του θεριστή», 1954, «Νουρεντίν Μπόμπα», 1957.
Μυθιστορήματα: Η σειρά «Ακυβέρνητες πολιτείες», τόμος Α’, «Η Λέσχη», 1960, Β’ «Αριάγνη», 1962, Γ’ «Η Νυχτερίδα», 1965. «Χαμένη άνοιξη», 1976.
Μελέτες: «Ο διηγηματογράφος Δημοσθένης Βουτυράς», 1948, «Ο διηγηματογράφος Νίκος Νικολαΐδης», 1950, «Ο Καβάφης και η εποχή του», 1958, «Τα τείχη ενός κριτικού και η Τέχνη του Καβάφη», 1960, «Μια άποψη για το Σεφέρη», 1961, «Ο Καβάφης και η νεότερη Αίγυπτος», 1963.
ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ
Ένας βράχος κει πέρα με λίγα μάρμαρα κι όμως… Χρόνια και χρόνια τώρα, οι άνθρωποι που ζουν εδώ κι ανάμεσα στους άλλους λόφους γύρω τριγύρω, ίσαμε πέρα στις αμμουδιές του κόλπου, δεν έπαψαν να δίνουν χρυσούς κανόνες, μέτρα φωτεινά και πεντακάθαρα.
«Να, μωρέ τσίμπληδες, πώς ζουν! Με λογικό και λευτεριά· δηλαδή με κανόνες. Κανόνες χρυσούς, κανόνες ζυγιασμένους. Στ’ ανάστημα τ’ ανθρώπου».
Πόλη με τους ανθρώπους πο ’χουνε τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Στο μπόι μιας μυρτιάς. Στο μάκρος μιας σκάφης όπου ζυμώνουν το ψωμί. Στο ύψος πο ’χουνε τα κλήματα με τα σταφύλια.
Ποιος είδε το λαό, που ζει κάτω απ’ το βράχο με τα μάρμαρα, ν’ αντιπαλεύει με βαρβάρους, με μιξοβαρβάρους, με νεοβαρβάρους, με δουκάτα, με βασίλεια, μ’ αυτοκρατορίες, για ένα «τίποτα», για μιας τρίχας σκύψιμο του κεφαλιού – μιας τρίχας! Ποιος είδε και δε θάμαξε;
Ούτε ψωμί, που είν’ η ζωή, ούτε κρασί, που είναι τ’ όνειρο. Μόνο ένα φυλλαράκι από τη μυρτιά να μασουλίζουν, με τη στυφή τη γέψη στο στόμα, με τη στυφή την έκφραση στο πρόσωπο, σα να λένε: «Τ’ ανθρώπου τ’ ανάστημα και τίποτ’ άλλο. Την ανθρωπιά μας».
Το χρώμα των ματιών τους να γυρνά προς το μενεξελί κι οι κίνησες των χεριών τους να γίνουνται αργές και γεμάτες σα να χαϊδεύουν αρχαία μάρμαρα. Κι αυτοί οι ζωηροί, αυτοί οι μελαχρινοί, αυτοί οι φωνακλάδες άνθρωποι, να μερώνουν ξαφνικά και με μιαν ήσυχη αποφασιστικότη να λεν: «Εδώ θα πεθάνουμε». Σα να λεν: «Εδώ θα φυτέψουμε».
Και να πεθαίνουν. Όχι για το ψωμί, όχι για το κρασί, μα για τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Για τις μυρτιές.
«Εδώ θα φυτέψουμε το δέντρο, για να πάρεις μέτρα χρυσά, ζάβαλε κόσμε. Δίχως αυτά ζωή δε νογέται!» Πάνω στο βράχο, πάνω στα μάρμαρα!
Και θα περάσουν τα χρόνια. Και τότε οι άνθρωποι, ανοιχτομάτηδες, ανοιχτοχέρηδες, ανοιχτόκαρδοι, θα λεν: «Ετούτος εδώ ο λαός, στον ίσκιο αυτού του βράχου με τα μάρμαρα, είναι που μας έδωσε τα μέτρα τα χρυσά, στ’ ανάστημα του ανθρώπου. Δηλαδή τη λευτεριά!»
Θα λεν και θα γέρνουν λαφριά το κεφάλι, μια τρίχα, – όχι! ούτε μια τρίχα – πάνω απ’ τους τάφους, που άγρυπνες θα φυλάγουν, ορθές, στ’ ανάστημα του ανθρώπου, οι μυρτιές.
Οι αμερικανικές υπηρεσίες κατέστειλαν το κίνημα της Γουόλ Στριτ με μεθόδους που θυμίζουν πολύ τις επιδόσεις των ημετέρων υπηρεσιών. Αν και άγρια λογοκριμένα, τα προσβάσιμα ντοκουμέντα του FBI είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά
Εφημερίδα των Συντακτών
Γράφει ο ΙΟΣ
Τις μέρες ακριβώς που ο κ. Δένδιας έθετε σε κίνηση το επικοινωνιακό του σίριαλ για την πάταξη της αντιεξουσιαστικής «ανομίας», με εμφανή στόχο τη σαλαμοποίηση του κοινωνικού κινήματος των τελευταίων χρόνων (απομόνωση και ποινικοποίηση των ριζοσπαστικότερων εκδοχών του, εξαναγκασμός σε προληπτικές «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» και ουσιαστικό ξεδόντιασμα των μετριοπαθέστερων), στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ερχόταν στη δημοσιότητα η κορυφή του παγόβουνου της καταστολής του πρόσφατου κινήματος των Αμερικανών «αγανακτισμένων» από τη συμμαχία της ομοσπονδιακής αστυνομίας των ΗΠΑ (FBI) με τις τοπικές αστυνομίες και ιδιωτικούς φορείς, του Χρηματιστηρίου της Γουόλ Στριτ μη εξαιρουμένου.
Ο λόγος για μια σειρά έγγραφα του FBI που «αποχαρακτηρίστηκαν» εν μέρει από την ίδια την υπηρεσία, ύστερα από σχετικό αίτημα της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Συνεταιριστικό Ιδρυμα για την Κοινωνική Δικαιοσύνη» (PCJF).
Ως γνωστόν, ο αμερικανικός «νόμος για την ελευθερία της πληροφόρησης» (FOIA) του 1966 δίνει το δικαίωμα στους ενδιαφερόμενους να ζητήσουν κάθε λογής κρατικά έγγραφα, επιτρέποντας ταυτόχρονα στις αρμόδιες υπηρεσίες να εξαιρέσουν από αυτή τη δημοσιοποίηση τμήματα ή και ολόκληρο το περιεχόμενο κάποιων εγγράφων για λόγους εθνικής ασφαλείας, προσωπικών δεδομένων, μυστικότητας της δικαστικής προδικασίας κ.λπ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το FBI έδωσε στη δημοσιότητα αγρίως λογοκριμένα 32 έγγραφα, συνταγμένα μεταξύ 22 Αυγούστου και 18 Δεκεμβρίου 2011, συνολικού όγκου 110 σελίδων, αρνούμενο να αποχαρακτηρίσει άλλες 287 σελίδες. Φυσικά, κανείς δεν μας εξασφαλίζει πως οι 387 αυτές σελίδες είναι το σύνολο της υπηρεσιακής αλληλογραφίας για το κίνημα που έμεινε γνωστό σαν «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» (OWS), μολονότι επεκτάθηκε σε πολλά αστικά κέντρα των ΗΠΑ. Είναι άλλωστε αποκαλυπτικό ότι σε προηγούμενη σχετική αίτηση του δημοσιογραφικού πόρταλ Trouthout, το FBI είχε προβάλει στις 15/11/2011 τον (ψευδέστατο, όπως αποδεικνύεται) ισχυρισμό ότι στο κεντρικό κομπιούτερ του «δεν βρέθηκε» ούτε ένα έγγραφο που να αφορά το κίνημα!
Τι μας αποκαλύπτουν όμως επί της ουσίας τα ντοκουμέντα που δόθηκαν στη δημοσιότητα; Οπως θα περίμενε κανείς, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε ευαίσθητες δραστηριότητες όπως η διείσδυση προβοκατόρων στις γραμμές του κινήματος ή η ανάληψη δράσεων για την παρενόχληση και κατασυκοφάντηση συγκεκριμένων ακτιβιστών, ενώ εξαιρετικά περιορισμένες είναι οι περιγραφές ακόμη και της παρακολούθησης του κινήματος από τους πράκτορες της υπηρεσίας. Είναι προφανές ότι τα αποσπάσματα των εγγράφων που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν είναι παρά η ανώδυνη μόνο κορυφή του παγόβουνου της αντιμετώπισης των «καταληψιών» από την ομοσπονδιακή αστυνομία. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, τα εν λόγω ντοκουμέντα μάς επιτρέπουν ν’ αντιληφθούμε μια σειρά παραμέτρους της όλης επιχείρησης, που δεν ήταν καθόλου προφανείς για τον ανυποψίαστο ιδίως μέσο Αμερικανό πολίτη. Κυρίως αν λάβουμε υπόψη ότι τα πιο ενδιαφέροντα τμήματά τους, που θα φώτιζαν καλύτερα αυτές τις πρώτες πληροφορίες, εξακολουθούν να παραμένουν απόρρητα.
Είναι δυο-τρία πράγματα που εμφανίζονται σταθερά σε όλες τις μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, όποια εταιρεία κι αν τις διενεργεί, όποιο Μέσο κι αν τις δημοσιεύει. Στοιχείο πρώτο, η σύγκρουση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ για την πρωτιά, με ποσοστά ανάμεσα στο 25% και το 30%. Τα ποσοστά αυτά δεν είναι απλώς γνώριμα για τη Ν.Δ., αλλά υπολείπονται αρκετά ή και πολύ της ψηφοσυγκομιδής της σε άλλες εποχές, όχι και τόσο παλιές. Αν το 30% είναι η οροφή του κύριου ενοίκου της γαλάζιας πολυκατοικίας δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά. Βρίσκονται, άλλωστε, εν εξελίξει δύο τουλάχιστον σχεδιασμοί: ο διεμβολισμός του αρχηγικού λαϊκιστικού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και η πολιορκία της Χ.Α. είτε με τον ενστερνισμό τμήματος της ρητορικής της (λ.χ. η διαβόητη «ανακατάληψη των πόλεων») είτε με τη χρήση ως εκπορθητικών κριών προσώπων που είχαν στενές σχέσεις με την ακροδεξιά και ουδέποτε έπεισαν ότι απογαλακτίστηκαν. Αίφνης, ο κ. Βορίδης αναβαθμίστηκε σε υπ’ αριθμόν 1 δελφίνο του κ. Σαμαρά, ο δε κ. Γεωργιάδης είναι ο καθημερινός εκπρόσωπος των νεοδημοκρατών στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο κι ας τον κυνηγούν οι επί ΛΑΟΣ βαρύτατες δηλώσεις του κατά του κόμματος που τώρα τον στεγάζει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, και γενικότερα για τη μεταπολιτευτική Αριστερά (ακόμα και αθροιστικά αν την εννοήσουμε), ποσοστά της τάξης του 25%, επιβεβαιωμένα στην κάλπη και αδιαλείπτως επανερχόμενα στα γκάλοπ, είναι απολύτως καινούργια. Μόλις δύο-τρία χρόνια πριν θα περιγελούσαν ευλόγως σαν φαντασιοκόπο όποιον υποστήριζε ότι μια μέρα, όχι μακρινή, ένα αριστερό κόμμα θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση κι ένα άλλο θα μοιράζεται την κυβερνητική εξουσία, έστω σαν τρίτος εταίρος· ταυτόχρονα το ΚΚΕ θα έχει διασώσει τα 2/3 των οπαδών του, αριστερότερα θα υπάρχει ένας υπολογίσιμος πόλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και δίπλα ο επίσης υπολογίσιμος αντιεξουσιαστικός χώρος. Στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ θα γνωρίζουν σίγουρα ότι το μέγεθος που τους απέδωσε πρώτα η διπλή περυσινή κάλπη και τώρα τα γκάλοπ υπερβαίνει σαφώς την καθαρά ιδεολογικοπολιτική επιρροή τους στην κοινωνία· η «αγανακτισμένη» ψήφος μετράει όσο και οι υπόλοιπες, δεν υποδηλώνει, όμως, αποφασισμένη ιδεολογική επιδοκιμασία ή σταθερή πολιτική συμπόρευση και ως εκ τούτου αρκετά εύκολα αποσύρεται και μετακινείται. Θα ξέρουν επίσης ότι η ενότητα στο Μέτωπό τους είναι διακήρυξη ή ζητούμενο παρά πραγματικότητα, αφού οι όχι πάντοτε συμφωνούσες συνιστώσες δεν έχουν τιθασέψει την όρεξή τους να επιβληθούν ιδεολογικά στο εσωτερικό του Μετώπου· ενίοτε, μάλιστα, αξιολογούν ως σοβαρότερη αυτή την «υποχρέωσή» τους παρά την εμπέδωση και πολιτικοποίηση των σχέσεών τους με το κοινωνικό σώμα.
Θυελλώδεις υπήρξαν οι πολιτικές εξελίξεις σε πολλούς τομείς στη διάρκεια της εβδομάδας που κύλησε. Εξελίξεις που δυστυχώς βάθυναν το ήδη αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει τις δύο Ελλάδες που έχουν πλέον διαμορφωθεί από τότε που η χώρα μας οδηγήθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου σε καθεστώς Μνημονίου.
Το γεγονός που αδιαμφισβήτητα σφράγισε την πολιτική ζωή ήταν η απόφαση της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να προχωρήσουν σε επιστράτευση χιλιάδων εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας. Μπορεί η πολιτική επιστράτευση των απεργών να ενθουσίασε τους οπαδούς της κυβέρνησης και να την έκανε ακόμη πιο μισητή στο σύνολο των πολιτικών εχθρών της, αλλά η ουσία είναι ότι της επέτρεψε να σημειώσει μια εύκολη νίκη με μηδαμινό πολιτικό κόστος.
Αντισυνταγματική ή όχι -η σχετική συζήτηση συνεχίζεται αδιαλείπτως από το 1974- η πολιτική επιστράτευση χρησιμοποιείται συστηματικά από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για το σπάσιμο απεργιών. Γι’ αυτό και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είχαν το παραμικρό δισταγμό να προσφύγουν στο προδήλως αντισυνταγματικό αυτό μέτρο, δεδομένου ότι το Σύνταγμα προβλέπει τη χρήση του για την εθνική άμυνα, περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, απειλής για τη δημόσια υγεία.
Η περίπτωση Βενιζέλου είναι αποκαλυπτική. «Να καταργηθεί η δυνατότητα πολιτικής επιστράτευσης λόγω απεργίας» ζητούσε με σχέδιο νόμου που είχε καταθέσει το 2006, όταν ήταν κυβέρνηση η ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή. Αντιθέτως, εντελώς άλλα πράγματα είπε τώρα. «Η μόνη λύση που απέμεινε ήταν η επίταξη (σ.σ. νομικός όρος αποφυγής των άκρως αρνητικά φορτισμένων λέξεων «πολιτική επιστράτευση»), η οποία προβλέπεται από τον νόμο και λειτουργεί εκτονωτικά (!)» δήλωσε την Πέμπτη, μιλώντας σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Από το ανάθεμα στην αποθέωση της πολιτικής επιστράτευσης.
Παλιότερα η Δεξιά κατηγορούσε τα δημοκρατικά κόμματα του Κέντρου ότι είναι «συνοδοιπόροι του κομμουνισμού». Σήμερα ο δεξιός υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας είναι πολύ πιο προχωρημένος. Κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι υποθάλπει την τρομοκρατία και αφήνει να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά και υπολοίπων θεωρεί πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται στην… παρανομία!!! Αυτό υπονοεί με τη φράση που είπε στο Μέγκα: «Ελπίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να στρέφεται προς τη νομιμότητα». Είναι προφανές ότι η ΝΔ εκτιμά ότι ένα κλίμα πολιτικής ανωμαλίας τη βοηθάει να σταματήσει τη διαρροή των ψηφοφόρων της προς τη Χρυσή Αυγή.
Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις -ραγδαία ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης, από τη μια, και του σεχταρισμού, από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς δεδομένες.
του Γιώργου Ρούση
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των μικρόκοσμών μας -απόρροια και αυτή της διάβρωσής μας από την κυρίαρχη ιδεολογία- οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μη βρίσκουν τον κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι) περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της Αριστεράς.
Αμεσα λοιπόν και δίχως υπεκφυγές καλούνται να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε ερωτήματα:
* Πρώτο (που αφορά τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές): Θεωρούν ή όχι αναγκαία την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος της σύγχρονης εργατικής τάξης, ή αρκούνται μόνον στο λαϊκό κίνημα; Και αν ναι, μήπως έφτασε η ώρα να προχωρήσουμε θαρραλέα στη συγκρότησή του;
* Δεύτερο: Δέχονται ή όχι ότι υπάρχουν μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις, όπως π.χ. η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ή οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας ή, ακόμη, μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος, που συμβάλλουν στην επίτευξη του σοσιαλιστικού στρατηγικού στόχου, ή θεωρούν ότι όλα αυτά έχουν νόημα μόνον αν κατακτηθεί προηγουμένως η πολιτική εξουσία;
* Τρίτο: Θεωρούν ή όχι αναγκαία για την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συμπαράταξης που θα συσπειρώνει αυτές τις δυνάμεις και η οποία μπορεί να προσλάβει και το χαρακτήρα μιας εκλογικής συνεργασίας; Ή πιστεύουν ότι τα υπάρχοντα σχήματα από μόνα τους είναι ικανά να έχουν μια ουσιαστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας;
Η φωτογραφία της Αγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου ήταν παράξενα συμβολική. Οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο για την πεντηκοστή επέτειο ενός ιστορικού γεγονότος: της συνθήκης που υπέγραψαν, στοΜέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ και ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, εγκαινιάζοντας μια νέα πορεία, η οποία θα μετέτρεπε τους δύο παραδοσιακούς εχθρούς σε ηγετικό δίδυμο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό που απαθανάτισε, ωστόσο, ο φωτογραφικός φακός ακτινοβολούσε λιγότερο εγκαρδιότητα και περισσότερο αποξένωση: διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος, στη χιονισμένη Παρίζερ Πλατς, η οποία έλκει την ονομασία της από την… εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στη γαλλική πρωτεύουσα, ύστερα από τη συντριβή του Ναπολέοντα, το 1814!
Διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος. Φρανσουά Ολάντ και Αγκελα Μέρκελ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου, την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, για τον εορτασμό των 50 χρόνων της συνθήκης των Ηλυσίων.
Όλοι γνωρίζουν ότι, σε προσωπικό επίπεδο, οι σχέσεις μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ ουδέποτε υπήρξαν θερμές. Η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε ανοιχτά τον Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012, ενώ ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας καυτηρίασε τη δρακόντεια λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «δεν είναι στο χέρι της Γερμανίας να αποφασίζει μόνη της για όλη την Ευρώπη». Ωστόσο, ο βασικός παράγοντας αποξένωσης των δύο γειτόνων δεν εντοπίζεται στις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ηγετών τους, αλλά σε κάτι πολύ σοβαρότερο: την ολοένα και εντονότερη ασυμμετρία δύναμης στο εσωτερικό του γαλλογερμανικού ζεύγους.
Εκρηκτικό μείγμα προικισμένου καλλιτέχνη και εγγράμματου πολίτη, ο Γιώργος Κιμούλης ως φαίνεται δεν αρκείται στο φως που εμπέμπει η τέχνη του. Ανασκαφέας των πηγών και προσεκτικός αναγνώστης τους, διαπερνά με άνεση τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον διανοούμενο και με λόγο τεκμηριωμένο τοποθετείται στα πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ζητήματα που προβάλλει η εποχή μας. Αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο παρεμβαίνει συχνά μέσω του διαδικτύου σε ζητήματα τέχνης και πολιτικής. Ο τρόπος που ασκεί την τέχνη του του παρέχει τη δυνατότητα να βρεθεί όποτε θελήσει μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας. Τουναντίον, περνά μεγάλα διαστήματα σιωπής. Η πρόσφατη αντιπαράθεσή του με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο τον έφερε ξανά στο προσκήνιο. Όσοι την παρακολούθησαν διαπίστωσαν αμέσως πως η αφορμή που την προκάλεσε έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο Κιμούλη να θίξει το ακανθώδες ζήτημα του ρόλου των διανοουμένων στην εποχή μας. Για τον ίδιο, άλλωστε, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδώ και καιρό. Από τότε δηλαδή που «κάποιοι ηθικολόγοι διανοούμενοι» έκαναν την εμφάνισή τους «ως αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης μιας πολιτικής κατάστασης που έχει φέρει αυτόν τον τόπο σε πλήρη εξαθλίωση».
Και η σημερινή μας κουβέντα από τους διανοούμενους ξεκινά. Ο Γιώργος Κιμούλης μιλά για τη στάση και τη θέση τους στη σημερινή κοινωνία, για την εμπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα αλλά και για τις απαιτήσεις που προβάλλει η εποχή απ’ αυτούς. Η στάση της κοινωνίας, η βία, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί αλλά και η Αριστερά μπαίνουν επίσης στο μικροσκόπιο της σκέψης του.
Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη
* Πρόσφατα σας είδαμε να αντιπαρατίθεστε με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο. Ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;
Απαντώ επιθετικά αποκλειστικά και μόνον σε όσους λιβελλογραφούν εναντίον μου καθήμενοι σ’ έναν θώκο εξουσίας, που θεωρείται άβατος λόγω «δημοσιογραφικής ασυλίας». Ποτέ άλλοτε! Το ποτήρι δεν ξεχείλισε τώρα. Τελευταία εμφανίστηκαν κάποιοι ηθικολόγοι διανοούμενοι ως αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης μιας πολιτικής κατάστασης που έχει φέρει αυτόν τον τόπο σε πλήρη εξαθλίωση. Χωρίς αίσθημα αισχύνης βγάζουν λογύδρια νουθεσίας, ενώ ούτε ένας απ’ αυτούς δεν ανήκει στους τρισήμισι εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας, δεν έχει χάσει τη δουλειά του, δεν κινδυνεύει να μείνει άστεγος.
«Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Ανήκουν στο λαό…» τόνισε χθες ο πρωθυπουργός λίγες ώρες πριν τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια. Στο όνομα του κυρίαρχου και ιδιοκτήτη λαού λοιπόν η επιστράτευση των απεργών. Στο όνομα του λαού και η επέμβαση της αστυνομίας. Όλα στην υπηρεσία του πολίτη-ιδιοκτήτη των ΜΜΜ, που σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου πέφτει θύμα μιας χρυσοκάνθαρης συντεχνίας που χρόνια τώρα τρώει και πίνει εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Με λίγα λόγια εμείς, οι υπόλοιποι που περιμένουμε στις στάσεις και στις αποβάθρες, όλοι εμείς που στοιβαζόμαστε κάθε πρωί σε λεωφορεία και βαγόνια και καλούμαστε να χτυπάμε πρωί-βράδυ στο μηχάνημα επικύρωσης εισιτηρίων το ένα δέκατο του μισθού μας, απλά ταΐζουμε κάποιους βολεμένους «μαρμαράδες».
Ας πιάσουμε όμως το πουλόβερ από το άλλο μανίκι κι ας αρχίσουμε να το ξηλώνουμε από την άλλη πλευρά. Πριν λίγες ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητας οι πρώτες πληροφορίες για την επικείμενη αύξηση των τιμών των εισιτηρίων στα ΜΜΜ που μπορεί να φτάσουν ακόμη και τα 2 ευρώ. Μία αύξηση που άραγε θα αποφευχθεί αν εφαρμοστεί η απόφαση της κυβέρνησης για ένταξη των εργαζομένων του Μετρό στο ενιαίο μισθολόγιο;
Μπορεί κάποιος να διαβεβαιώσει τους πολίτες-ιδιοκτήτες των ΜΜΜ πως σε περίπτωση ψαλιδίσματος του μισθού των «συντεχνιακών», τα σχέδια για αύξηση των εισιτηρίων θα μείνουν στο συρτάρι του κ. Χατζηδάκη;
»Οφείλουμε να μάθουμε να αναλύουμε τη σωστή σημασία των κινημάτων πολιτιστικού και ιστορικού τύπου και όχι μόνον των κοινωνικών κινημάτων με την κλασσική έννοια»
Εφημερίδα των Συντακτών
Ο Μισέλ Βιβιορκά διδάσκει κοινωνιολογία στην École des Hautes Études en Sciences Sociales. Συγγραφέας πολλών έργων, ο Βιβιορκά έχει ασχοληθεί ερευνητικά με τα κοινωνικά κινήματα, τον ρατσισμό, τη δημοκρατία και άλλα θέματα. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Reset.
Από τον Θανάση Γιαλκέτση
-Ποια κατάσταση έχουμε στην Ευρώπη; Υπάρχουν από τη μια μεριά τα παλιά συνδικάτα, πολύ αποδυναμωμένα, και από την άλλη τοπικιστικά και εθνικιστικά ή ξενόφοβα κινήματα, που καλλιεργούν αντιευρωπαϊκά αισθήματα και μια διάχυτη δυσαρέσκεια κατά των πολιτικών.
-Για ενάμιση αιώνα στην Ευρώπη είχαμε ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα, το εργατικό κίνημα, του οποίου τώρα είμαστε όλοι ορφανοί κοινωνικά, πολιτικά και διανοητικά. Δυσκολευόμαστε πολύ να φανταστούμε ότι μπορούν να συγκροτηθούν μορφές δράσης που διαφέρουν πολύ από το εργατικό κίνημα. Αντιλαμβανόμαστε μια δυσκολία, ένα είδος κενού, στις παλιές κοινωνίες μας που δεν είναι πλέον βιομηχανικές και δεν ξέρουν ακόμα τι έχουν γίνει. Κι έπειτα, λησμονούμε ότι, ιστορικά, τα μεγάλα κινήματα που διαπέρασαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες ήταν και πολιτιστικά κινήματα διάφορων ειδών, ακόμα και θρησκευτικά, στα οποία η ιδέα του έθνους μπορούσε να είναι ισχυρή χωρίς γι” αυτό να γίνεται εθνικιστική ούτε αντιδραστική. Με δυο λόγια, υποτιμάμε τη δύναμη των πολιτιστικών κινημάτων στην αλλαγή, επειδή έχουμε στον νου μας το παράδειγμα του εργατικού κινήματος. (…) Οφείλουμε να μάθουμε να αναλύουμε τη σωστή σημασία των κινημάτων πολιτιστικού και ιστορικού τύπου και όχι μόνον των κοινωνικών κινημάτων με την κλασική έννοια. Υπάρχει όμως και μια άλλη δυσκολία στη συγκρότηση ισχυρών μορφών συλλογικής δράσης: στην Ευρώπη συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με τις έννοιες του έθνους-κράτους, ενώ θέλουμε να δράσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και είναι πολύ δύσκολο να περάσουμε από το ένα επίπεδο στο άλλο. Τα κινήματα που ασχολούνται με την οικολογία και το περιβάλλον, τα κινήματα που ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ανθρωπιστικά κινήματα, τα κινήματα της μιας ή της άλλης μειονότητας δεν είναι υποχρεωτικά κλεισμένα μέσα σε ένα έθνος-κράτος, αλλά δεν είμαστε ικανοί να σκεφτούμε συλλογικές μορφές δράσης. Δεν κατορθώνουμε να βγούμε από το παρελθόν, που κυριάρχησε τον διανοητικό μας ορίζοντα για δύο αιώνες, αλλά δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα.
Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.
Αυτό περίπου ήταν το σκεπτικό του νεαρού Τζον Μέιναρντ Κέυνς, ενός από τους οικονομολόγους που συνόδευαν τη βρετανική αντιπροσωπεία στις Βερσαλλίες. Είχε το θάρρος να το δηλώσει δημόσια στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης, ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει. Δεν έπεισε τη βρετανική κυβέρνηση, αλλά η παρρησία του και η τετράγωνη λογική του εντυπωσίασαν τον Λένιν.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
contramee 
