Ποστ ρεστάντ

Εξασκώντας τη μνήμη

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 , στην προ –ιντερνέτ εποχή ,στα  χρόνια του σταθερού τηλεφώνου,  μια  ομάδα νέων ανθρώπων  βλέποντας ένα νέο ‘’πολιτισμό’’να εισβάλλει από τα παράθυρα της νεοσύστατης ιδιωτικής τηλεόρασης και βιώνοντας την επιρροή αυτού του ‘’πολιτισμού’’ στην καθημερινή ζωή της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισε να δημιουργήσει μια κοινότητα δράσης  με σκοπό την κριτική στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης . Το όνομα αυτής ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο.

 Στην προσπάθεια συμμετείχαν νέοι και νέες , οργανωμένοι αλλά και ανεξάρτητοι αγωνιστές από όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σκοπός της η θεωρητική επεξεργασία του φαινομένου των ΜΜΕ και της επιρροής τους στην κοινωνία αλλά και η κινηματική διαμαρτυρία.

Οι αντιδράσεις από το πρώτο κάλεσμα συμμετοχής ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξες. Γράμματα στήριξης της πρωτοβουλίας ερχόταν από όλη την Ελλάδα ,σε μια διεύθυνση που είχε  δημιουργηθεί στο ταχυδρομείο, και οι συναγωνιστές και συναγωνίστριες ζητούσαν στήριξη για την δημιουργία τοπικών ΑΝΤΙ-ΜΜΕ ομάδων. Άμεση ήταν και η αντίδραση από τα  επίσημα ΜΜΕ τα οποία , με ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις  ,  εξέφρασαν   τη δυσφορία τους προς το ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο, χαρακτηρίζοντας    ‘’νεολουδίτες’’  τα μέλη  της πρωτοβουλίας.

Η προσπάθεια αυτή κατέληξε σε  αποτυχία και ο λόγος ήταν ότι κανένα κόμμα, πολιτική οργάνωση ή άλλη πολιτική  συλλογικότητα της εποχής δεν θέλησε να τη στηρίξει. Δεν ήταν το ιδεολογικό περιεχόμενο του εν εξελίξει μετώπου  το εμπόδιο. Αν μη τι άλλο αρεσκόμασταν στην ιδεολογική πάλη ‘’εντός των χαρακωμάτων’’. Το πρόβλημα ήταν στη σύνθεση των διαφορετικών πολιτικών χώρων που είχαν βρει ένα κοινό σημείο πάλης το οποίο  αντανακλούσε  ευρύτερη κοινωνική διαμαρτυρία. Στο βαθμό που η προσπάθεια θα έμενε σε επίπεδα παραγωγής κειμένων και εκδηλώσεων , μια Αντι-ΜΜΕ λέσχη ας πούμε , δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά το άνοιγμα της δράσης της σε πανελλαδικό επίπεδο με κινηματικές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να ελεγχθεί από κανέναν.

Η Αριστερά δεν ήταν ώριμη να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας από τα κάτω συνεργασίας και ενότητας των πολιτικών δυνάμεων που τότε σπαράσσονταν κάτω από τις αλλεπάλληλες ιστορικές πολιτικές και ιδεολογικές ήττες και προσπαθούσαν να βρούνε τον δρόμο τους και το λόγο τους.

Στο ερώτημα γιατί δεν πιέσαμε τα κόμματα και τις οργανώσεις στις οποίες ανήκαμε ,γιατί δεν δώσαμε μάχη για  να αυτονομηθεί  η πρωτοβουλία ή έστω ένα κομμάτι της ώστε   να  συνεχίσει η  προσπάθεια για ένα πανελλαδικό ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο, η απάντηση είναι απλή. Ήμασταν παιδιά των γονιών μας.

Η ομάδα διαλύθηκε ένα ωραίο απόγευμα ενώ τα γράμματα συνέχισαν να σωρεύονται αναπάντητα στο ποστ ρεστάντ.

Αυτά τότε….

Κάθε ομοιότητα με το σήμερα είναι απλή σύμπτωση.

……………………………….

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ‘’προϊόν’’ εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ

Υψηλής Ευκρίνειας Τίποτα

Φωνή Α: Τίποτε χειρότερο από την έκφραση της καταναλωτικής κοινωνίας  μέσω των σούπερ μάρκετ κάθε είδους, όπου βιώνεται εμπράκτως, η καταναλωτική συνείδηση, η ήδη διαμορφωμένη μέσω της διαφήμισης. Πλύση εγκεφάλου, τέτοια που οι καταναλωτές δεν αισθάνονται την απειλή των προϊόντων, τα οποία στοιβάζονται δυσοίωνα πάνω από τα κεφάλια τους, σε ‘’ προσφορά σήμερα ‘’! Το μικρομάγαζο του τετραγώνου δεν μπορεί να ‘’απαντήσει’’.Συμπλήρωμα των υπεραγορών/σούπερ μάρκετ, ο κάθε Ρουμάνος εβγατζής, ο κάθε Τριπολιτσιώτης μανάβης γδέρνει , πουλώντας γραφικότητα σε κάποια ΄΄ψώνια΄΄, που αρνούνται την καταναλωτική πραγματικότητα, και ‘’ τσαμπουκά’’ σε όσους δεν πρόλαβαν να εκφραστούν χονδρικώς.

Φωνή Β: Όταν η ζωή φτωχαίνει τραγικά σε ποιότητα και επικοινωνία, αυτοί ακριβώς που τη φτωχαίνουν αρχίζουν να παράγουν και να προβάλλουν προϊόντα-εικόνες ενός ανύπαρκτου πλούτου, προϊόντα –εικόνες μιας ανύπαρκτης επικοινωνίας. Η υπεραγορά, το σούπερ μάρκετ, είναι ένα προϊόν –εικόνα αυτού του κόσμου που δεν προσφέρει παρά ακριβώς πλήθος προϊόντων- εικόνων.Το σούπερ μάρκετ είναι ένα είδος ένυλης, χειροπιαστής τηλεοπτικής μεγαεκπομπής, όπως και η τηλεόραση είναι ένα σούπερ μάρκετ κινούμενων εικόνων – προϊόντων. Στο σούπερ μάρκετ προσφέρονται κονσέρβες, τυποποιημένα γαλακτοκομικά, φτηνοβιβλία, ζυμαρικά και οι συνοδευτικές τους ψευδαισθήσεις μιας (ήδη αμφισβητούμενης) αφθονίας.Στην τηλεόραση προσφέρονται σηριαλοποιημένα ψευτοβιβλία, τυποποιημένες προσωπικότητες , κονσερβοποιημένα σκάνδαλα και οι συνοδευτικές τους ψευδαισθήσεις μιας ( ήδη αμφισβητούμενης) ποιότητας και ψυχαγωγίας.

Φωνή Α: Όταν ο ‘’μακεδονικός χαλβάς’’ επιτελεί χρέη μετεωρολόγου προσφέροντάς μας το Δελτίο Καιρού, η αλλιώς ‘’ μας προσφέρει τον καιρό του Αύριο’’. Όταν το ηλιέλαιο εξασφαλίζει την αέναη νιότη του συζύγου ( κατά μαρτυρίαν της ιδίας της συζύγου σε έκθαμβη με τα νιάτα του συζύγου φίλη και των δύο συζύγων). Όταν οι κονσέρβες συνομιλούν με τα απορρυπαντικά, τα οποία, εκτός του ότι συνιστούν πλυντήρια με αυξημένο πηλίκον νοημοσύνης, αρχίζουν να προικίζονται και με λογοτεχνικόν τάλαντον, ενώ τα υγρά πλύσης των κουζινικών τείνουν να ομοιάσουν με αδαμαντωρυχεία της Νοτίου Αφρικής, ή να αντικαταστήσουν τον παλαιού τύπου μνηστήρα προσφέροντας στη θέση του πολυπόθητα διαμάντια, αφού εν τω μεταξύ ήδη απέκτησαν την κεντρική ιδιότητα της γκορμπατσοφικής παρενθέσεως, δηλαδή την γκλάσνοστ, τη διαφάνεια. Όταν όλα αυτά εκτοπίζουν το ανθρώπινο από τον άνθρωπο, ‘’εξανθρωπίζουν’’ τα προϊόντα και κάνουν προϊόν τον άνθρωπο, το αποτέλεσμα είναι να ζούμε σε μια κοινωνία όπου το πράγμα γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος πραγμοποιείται.

Φωνή Β: Τώρα η υπεραγορά εισβάλλει στο σπίτι μας. Τα προϊόντα δεν εκτίθενται μόνο στα ράφια αλλά προβάλλονται σε σποτ, συνοδευόμενα από ένα τηλεφωνικό αριθμό. Καλείς, και το προϊόν έρχεται να σε συναντήσει. Καλείς και αποκτάς μαχαίρια των Σαμουράι για να καθαρίζεις πατάτες, βιομαγνητικά καλσόν για να γίνεις βιονική γυναίκα, πολυμίξερ, αντικλεπτικά,ή βοδινό κιμά. Τα υψηλής ευκρίνειας μέσα γίνονται οργουελικοί ντελάληδες των υψηλής ευκρίνειας τίποτα.

 Φωνή Α: Η επικοινωνία δολοφονείται από τα λεγόμενα μέσα επικοινωνίας που θέλουν όλα να τα έχουμε ‘’ κατ’ οίκον’’, όλα να ψωνίζονται ‘’ εκ του οίκου’’.Ο οίκος, όμως μοιάζει να μην υπάρχει πια. Το εγγλέζικο ‘’my home is my castle’’ πεθαίνει. Ο οίκος έχει αλωθεί. Απ’ την κερκόπορτα, που είναι η τηλεόραση, οι διαφημίσεις, εισβάλλουν στον οίκο, γεμίζουν τον οίκο, εκτοπίζοντας κάθε διαφορετικότητα, κάθε ιδιορρυθμία, κάθε νότα του ανεξέλεγκτου. Ο οίκος , μέσω της τηλεόρασης, μετατρέπεται σε πάμπολλους εναλλασσόμενους πίνακες ηλεκτρονικών φωτεινών διαφημίσεων υψηλής ευκρίνειας. Ο οίκος έχει γίνει οίκος ανοχής, οίκος της ανοχής μας απέναντι στην υψηλής ευκρίνειας δικτατορία της ακόμα δυσδιάκριτης πραγματικότητας.

 Α.Κ.

 

Explore posts in the same categories: Εξασκώντας τη μνήμη, Κοινωνικά κινήματα, ΜΜΕ

Ετικέτες: πολιτική, Αριστερά, άρθρα

You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.