ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ το νέο βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
»Η ΚΡΙΣΗ,Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ,Η ΕΞΟΥΣΙΑ-Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ»
Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο.
Απορρίπτει την ορθόδοξη ερμηνεία της κρίσης, η οποία φορτώνει όλες τις ευθύνες στο «σπάταλο κράτος» και στους «τεμπέληδες Έλληνες», αλλά και τις κεϊνσιανές ερμηνείες, που ενοχοποιούν μόνο τα golden boys και τον «καπιταλισμό του καζίνο».
Υποστηρίζει ότι η ελληνική τραγωδία αποτελεί την τοπική έκφραση μιας ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εκτιμά ότι από τη σκοπιά του συστήματος δεν υπάρχει ομαλή, ειρηνική έξοδος από τη χρόνια ύφεση, παρά μόνο η «λύση» του αδυσώπητου ταξικού πολέμου και των απολυταρχικών κρατών έκτάκτης ανάγκης.
Προτείνει την οικοδόμηση ενός ενιαίου μετώπου της εργασίας, με την καταλυτική συμβολή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, για να γίνει δυνατή μια λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή, στην πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Θεωρεί ότι επείγει ο στρατηγικός και προγραμματικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς, προτού κλείσει –ίσως για δεκαετίες– το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε η κρίση
O Πέτρος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Aθήνα το 1959. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Hλεκτρονικό Aυτοματισμό και έγινε διδάκτορας Θεωρητικής Φυσικής. Eργάστηκε ως μεταπτυχιακός υπότροφος-ερευνητής στο Kέντρο Πυρηνικών Eρευνών «Δημόκριτος». Eρευνητικές εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως τα Physical Review, Physical Review Letters, Theoretical Chemistry και Physica.
Aπό το 1990 ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Eργάστηκε στις εφημερίδες Δημοκρατικός Λόγος και Γνώση, στο περιοδικό Ένα ως συντάκτης του πολιτικού, του διεθνούς και του επιστημονικού ρεπορτάζ και στους τηλεοπτικούς σταθμούς STAR και ΣKAΪ ως αρχισυντάκτης ενημερωτικών εκπομπών. Aπό το 1998 εργάζεται στην εφημερίδα H Kαθημερινή ως συντάκτης διεθνών θεμάτων.
Kυνική δήλωση του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, Π. Μπαλτάκου, σύμφωνα με επιστολή-καταγγελία της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου προς τον Α.Σαμαρά
«Κατά τη μόνη συνάντησή του με το προεδρείο της Επιτροπής (7.12.2012), ο κ. γενικός γραμματέας μάς επιφύλαξε υποδοχή περιφρονητική προς τον θεσμό που εκπροσωπούμε και ανάρμοστη με το αξίωμα που του έχετε αναθέσει. Δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρουν, ως εκπρόσωπο της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας, το έργο της Επιτροπής και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ούτε οι σχετικές διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, και συνειδητά ώς τώρα δεν έκανε τίποτα για να διευκολύνει την απρόσκοπτη λειτουργία της Επιτροπής. Τόνισε δε ότι δεν προτίθεται να κάνει καμία ενέργεια για την αποκατάσταση των σοβαρών λειτουργικών πληγμάτων που έχει υποστεί η Επιτροπή, ούτε να κινήσει καμία διαδικασία της αρμοδιότητάς του, ακόμα και εάν η Επιτροπή μείνει χωρίς επιστημονικό προσωπικό».
Tης Αντας Ψαρρά
Σοβαρό πολιτικό πρόβλημα προκύπτει για τον γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Παναγιώτη Μπαλτάκο, ο οποίος αποτελεί προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού. Σε επιστολή της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) προς τον κ. Σαμαρά καταγγέλλεται η απαράδεκτη στάση του κ. Μπαλτάκου απέναντι σ” αυτό το θεσμικό όργανο της πολιτείας και η προκλητική αδιαφορία του για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η επιστολή που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα από την ΕΕΔΑ είχε σταλεί στις 21 Δεκεμβρίου με κοινοποίηση και στους άλλους δύο αρχηγούς των κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση. Πέρασαν δύο μήνες και απάντηση δεν δόθηκε στις σοβαρές καταγγελίες της ΕΕΔΑ, η οποία έχει συσταθεί με τον Ν. 2667/1998 ως ανεξάρτητο όργανο της Πολιτείας με ρόλο συμβουλευτικό σε ζητήματα δικαιωμάτων του ανθρώπου, υπαγόμενο στον πρωθυπουργό.
«Κατά τον ιδρυτικό της νόμο, η Επιτροπή υποστηρίζεται ως προς τη στελέχωση και υποδομή της από τη Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης», αναφέρει η επιστολή την οποία υπογράφουν ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος, η Λίλιαν Αργυροπούλου, α΄ αντιπρόεδρος, και η Ελλη Βαρχαλαμά, β΄ αντιπρόεδρος, κατ’ εντολή της Ολομέλειας της ΕΕΔΑ. «Αφότου ανέλαβε ο νέος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης, ζητήσαμε επανειλημμένα, αλλά μάταια, να συναντηθούμε μαζί του, ώστε να τον ενημερώσουμε και να συνεργαστούμε για διάφορα προβλήματα της Επιτροπής».
«Εθνική αφύπνιση για παιδιά 6-10 ετών από παιδαγωγούς – στελέχη της Χρυσής Αυγής» και «Διάπλαση των Παίδων» ονοματίζουν οι εν Ελλάδι νεοναζί τη νέα προσπάθειά τους να διαχύσουν τη χολή τους σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, να δηλητηριάσουν με το μίσος τους και παιδιά, τα μυαλά και τις ψυχές τους.
Μάλιστα βρήκαν γονείς στην Ανατολική Αττική που δέχτηκαν να τους πάνε τα βλαστάρια τους, στη φιδοφωλιά όπου συγκεντρώθηκαν. Οπως επαίρεται η οργάνωση σε σχετική ανακοίνωσή της «απόλαυσαν ένα υπέροχο διαδραστικό ταξίδι με οδηγούς τις 2 παιδαγωγούς της ΤΟ. Οι Συναγωνίστριες εμφύσησαν τα Ελληνικά ιδεώδη στους μικρούς μας φίλους με προβολή παιδαγωγικού βίντεο και τα παιδιά συμμετείχαν στη συζήτηση για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική σκέψη, έμαθαν για τους Ολύμπιους Θεούς, το αρχαίο Ελληνικό Πάνθεον και τη Χριστιανική Πίστη»…
Μάλιστα η Χρυσή Αυγή έσπευσε να διοχετεύσει στο διαδίκτυο φωτογραφίες από το σκηνικό πασχίζοντας πιθανά να δείξει ευαίσθητο πρόσωπο, ανάλογο ίσως με αυτό του μακελάρη Χίτλερ να χαϊδεύει παιδικά κεφαλάκια Γερμανόπουλων πριν τα στείλει στη σφαγή λίγο πριν την πτώση του Βερολίνου, ως δήθεν υπερασπιστές του Γ” Ράιχ…
Προς το παρόν τα φασιστοειδή δε δίνουν περισσότερες πληροφορίες για το ακριβές περιεχόμενο της κατήχησης που κάνουν. Για παράδειγμα, δε διευκρινίζουν αν στο παιδαγωγικό βίντεο που έδειξαν στην ανατολική Αττική συμπεριλήφθηκαν και προβλήθηκαν πλάνα με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να βρίζουν χυδαία θεούς και δαίμονες, να φωτογραφίζονται δίπλα δίπλα με Γερμανούς νεοναζί, να επιτίθενται σε φτωχούς βιοπαλαιστές καταστρέφοντας την πραμάτειά τους, να υμνολογούν εφοπλιστές, να στοχοποιούν πρωτοπόρους ναυτεργάτες, να βγάζουν τη μια ανακοίνωση μετά την άλλη εναντίον αγωνιζόμενων αγροτών, να καθυβρίζουν εργατικές κινητοποιήσεις, να ζητούν στη Βουλή νέα μέτρα υπέρ φαρμακοβιομηχάνων και μεγαλοξενοδόχων, να τάζουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας και στρατιωτικές προμήθειες σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, να επιβάλλουν 18 ευρώ μεροκάματο δίχως ασφάλιση σε άνεργους που έκαναν το λάθος να τους εμπιστευτούν, να απαιτούν επέμβαση των ΜΑΤ σε κατάληψη απλήρωτων εργαζομένων, να επιτίθενται με ρόπαλα και μαχαίρια σε μαθητές ενώ προπαγανδίζουν προκηρυγμένη κινητοποίηση ενάντια στα σκληρά μέτρα κυβέρνησης – τρόικας – ΕΕ, να περικυκλώνουν έναν εργάτη δέκα για να τον τρομοκρατήσουν παραμονές πανεργατικής απεργίας κ.ο.κ.
Με την πρόκριση μελέτης ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου, η κυβέρνηση έκανε άλλο ένα βήμα προς την ολοκληρωτική παράδοση των «φιλέτων» της Αττικής με αποκλειστικό στόχο να ενισχυθεί η κερδοφορία κατασκευαστών, κτηματομεσιτών,εφοπλιστών, μεγαλοξενοδόχων και άλλων εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο του προγράμματος για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας, διοργανώθηκε διαγωνισμός, ο οποίος χρηματοδοτήθηκε από το ίδρυμα Ωνάση, και στον οποίο προκρίθηκε η πρόταση του ολλανδικού γραφείου «Okra». Βάση της πρότασης αυτής έχουν σχεδιαστεί παρεμβάσεις στο κέντρο της Αθήνας με κύριο άξονα την πεζοδρόμηση και δενδροφύτευση της Πανεπιστημίου και αναπλάσεις στις πλατείες Ομονοίας και Συντάγματος.
Η προαναφερθείσα μελέτη είναι ενταγμένη στο συνολικό σχέδιο παράδοσης εκτάσεων και ακινήτων της Αττικής στην κερδοσκοπία προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Μάλιστα, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος παρευρέθηκε στην εκδήλωση παρουσίασης των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού, δεσμεύθηκε να προχωρήσει σύντομα η συνολική ανάπλαση του οικιστικού συγκροτήματος της πρωτεύουσας. Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά: «η ανάπλαση, όπως εγώ το βλέπω, της Πανεπιστημίου, μαζί με την παρέμβαση στο Φαληρικό Όρμο, μαζί με την ανάπτυξη του Ελληνικού, όπου πέρα από όλα τα άλλα θα υπάρξει και πολύ μεγάλο μητροπολιτικό πάρκο, αποτελούν κατ’ εμέ το «τρίγωνο» αυτής της αναγέννησης. Σύντομα θα προστεθεί κι ένα τέταρτο στοιχείο. Η ανάδειξη ολόκληρου το παράκτιου μετώπου από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο».
Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Αν το ερώτημα φαίνεται άστοχο, μπορεί να διατυπωθεί με ορθό τρόπο: Η πολιτική ανατρέπει συσχετισμούς ή οι συσχετισμοί καθορίζουν την πολιτική; Η Αριστερά με την πολιτική της ανατρέπει την πραγματικότητα, ή η πραγματικότητα υποβάλει σε ρεαλιστική αναπροσαρμογή της Αριστεράς επί το συστημικότερο;
Τις τελευταίες μέρες, κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνα για το πρόγραμμα και την οικονομική πολιτική, δήλωσαν για πολλοστή φορά πίστη στη συνέχεια του κράτους και στη σταθεροποίηση της οικονομίας.
Για πρώτη φορά καθαρά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίστηκε ως συνέχεια και δικαίωση των αποπειρών αστικού εκσυγχρονισμού -με ευρωπαϊκό πρόσημο- της Ελλάδας. Και ευθαρσώς αποδέχτηκε ότι τα περί κατάργησης του μνημονίου σε ένα μόνο άρθρο, είναι μια δήλωση προς λαϊκή κατανάλωση. Δεν πρόκειται δηλαδή για πραγματική ανατροπή των δεκάδων νόμων, πράξεων, ρυθμίσεων και απτών πολιτικών που έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στην καταστροφή.
Κατόπιν αυτών το ερώτημα έρχεται και υπό άλλη μορφή: Μοναδική σημασία έχει να αλλάξει χέρια η κυβέρνηση, ή έχει σημασία τι κυβέρνηση θα είναι η επόμενη; Κριτήριο επιτυχίας είναι η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας με το πρόγραμμα του αντιπάλου, ή η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας για να ανατραπεί το πρόγραμμα του αντιπάλου; Και αυτό είναι κάτι που θα κριθεί τότε, μετά την ορκωμοσία του Α.Τσίπρα, ή κρίνεται διαρκώς, χθες, αύριο και κυρίως σήμερα;
Η ριζοσπαστική γεωγραφία έχει τις βάσεις της στους αναρχικούς γεωγράφους Πίτερ Κροπότκιν και Ελισέ Ρεκλί που ανέπτυξαν τις ιδέες τους στα μέσα του 19ου, αρχές του 20ού αιώνα. Η κύρια φάση ανάπτυξής της ήταν μετά το 1968, αρχικά στο Παρίσι και μετά στις ΗΠΑ, την Αγγλία με την ανάπτυξη της μαρξιστικής γεωγραφίας, στο πλαίσιο της ευρύτερης ριζοσπαστικής στροφής των κοινωνικών επιστημών. Η ριζοσπαστική γεωγραφία άσκησε κριτική στις ανεπάρκειες της καθιερωμένης γεωγραφίας να ερμηνεύσει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες σε διαφορετικές κλίμακες του χώρου, στις επιρροές που διατηρούσε η καθιερωμένη γεωγραφία από την αποικιοκρατία και στην (μετά το 1960) εισβολή τεχνοκρατικών μεθόδων που υποκαθιστούσαν τις κοινωνικές σχέσεις σε απλούς ποσοτικούς παράγοντες. Για τους αγγλόφωνους οι εργασίες των Ντέιβιτ Χάρβεϊ, Ντορίν Μάσεϊ και Ντικ Πιτ ήταν από τις πρώτες που έβαλαν τα μεταπολεμικά θεμέλια της ριζοσπαστικής γεωγραφίας.
Το ιστολόγιο http://radgeo.wordpress.com/ φιλοξενεί υλικό (κείμενα, άρθρα, βίντεο, εκδηλώσεις, συνδέσμους κλπ) σε σχέση με παλαιότερες και σύγχρονες, ελληνικές και διεθνείς κριτικές και ριζοσπαστικές ερευνητικές προσεγγίσεις στα πεδία της γεωγραφίας και των επιστημών του χώρου. Παράλληλα θα παρουσιάζει το υλικό των σεμιναρίων ριζοσπαστικής γεωγραφίας που διοργανώνονται με το συντονισμό του Κωστή Χατζημιχάλη στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.
Προσκεκλημένοι/ες ομιλητές/ριες: Michael Edwards, Ray Hudson, Ντίνα Βαΐου, Eric Clark *
Οι φετινές θεματικές ενότητες αναφέρονται σε συγκεκριμένα θέματα που αφορούν άμεσα τη συγκυρία στην Ελλάδα και περιλαμβάνουν:
1. Παρασκευή 1 Μαρτίου
Πως και γιατί αυτά τα σεμινάρια-Τι είναι η ριζοσπαστική γεωγραφία και πότε εμφανίζεται. Από την γεωγραφική και περιβαλλοντική αιτιοκρατία στη γεωπολιτική, τον ποσιμπιλισμό και την ποσοτική επανάσταση στις δεκαετίες 1960-1970. Η ανάδυση της ριζοσπαστικής γεωγραφίας μέσω της ανάλυσης της κοινωνικής και εκμεταλλευτικής οργάνωσης των πόλεων. Ανρύ Λεφέβρ, Ντέιβιτ Χάρβεϋ και το περιοδικό Antipode. Κωστής Χατζημιχάλης
2. Παρασκευή 8 Μαρτίου.
Michael Edwards (University College, Dept. of Planning, London)
Το ζήτημα της γαιοπροσόδου και η σημασία του σε περιόδους κρίσης.
Η παρουσίαση θα γίνει στα αγγλικά και θα επακολουθήσει συζήτηση.
Το δημόσιο χρέος αξιοποιείται ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Με αυτό τον τρόπο – όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης – το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας. Μέχρι τότε, όμως, και για όσο θα υπάρχει δημόσιο χρέος, η λιτότητα είναι μια «αναγκαία» πολιτική.
Επομένως – σύμφωνα με την ίδια θεωρία – είναι προς το συμφέρον του λαού που υφίσταται τη λιτότητα να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αφού έτσι θα μειωθεί το χρέος και θα πάψει να υφίσταται τη λιτότητα.
Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια – θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση – είναι εντελώς διαφορετική.
Το αποδεικνύουν τα γεγονότα:
1) Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα που αποκαλύπτει το ψεύδος της θεωρίας περί «επωφελών» ιδιωτικοποιήσεων είναι η Βρετανία.
Εδώ και 30 χρόνια η Βρετανία του κεντροαριστεροδέξιου «θατσερισμού» αποτελεί την «Μέκκα», όπου βασιλεύει η αρχή «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Στη θέση του «ατόμου» βάλτε τις περίφημες «αγορές».
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ουτοπία, τεύχος 100, Σεπτ-Οκτ 2012
via Εργατικός Αγώνας
Η Κριτική του προγράμματος της Γκότα του Κ. Μαρξ αποτέλεσε ένα έργο σταθμό στη μαρξιστική σκέψη. Εκεί βρίσκεται, ανάμεσα σε άλλα, ο πυρήνας της μαρξιστικής ανάλυσης για την ανάγκη και το χαρακτήρα της κρατικής εξουσίας μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση καθώς και η προβληματική της κατανομής των μέσων κατανάλωσης στη σοσιαλιστική κοινωνία. Αμφότερα τα θέματα απασχόλησαν και απασχολούν τη μαρξιστική θεωρία αλλά και τις πρακτικές εφαρμογές.
Το πρώτο που ξεκαθαρίζει ο Μαρξ στο εν λόγω έργο του είναι ότι κατά τη μεταβατική περίοδο από την καπιταλιστική κοινωνία στην κομμουνιστική υπάρχει ανάγκη από την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης, την «επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου». Τα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής κυριαρχίας της εργατικής τάξης ο Μαρξ τα είχε διακρίνει και συστηματοποιήσει στην εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας: ένοπλος λαός, αιρετότητα, ανακλητότητα όλων των δημόσιων λειτουργών, εναλλαγή τους, έλεγχός τους από τα κάτω, κατάργηση κάθε μισθολογικού και άλλου προνομίου των κυβερνητικών και λοιπών αξιωματούχων. Ένα δεύτερο σημαντικό θέμα με το οποίο καταπιάστηκε ο Μαρξ στο προαναφερθέν έργο του είναι η κατανομή των μέσων κατανάλωσης στη μεταβατική αυτή ιστορική περίοδο.
Η κατανομή, γενικά, καθορίζεται πρώτιστα από το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα στο οποίο αναφέρεται. Καθορίζεται δηλαδή από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και από τις σχέσεις παραγωγής. Από την άλλη, η κατανομή αντεπιδρά στις σχέσεις παραγωγής, τις επιβεβαιώνει ή τείνει να τις αναιρέσει. Μέσω αυτής της αντεπίδρασης ασκεί επιρροή στις παραγωγικές δυνάμεις επιταχύνοντας ή επιβραδύνοντας την ανάπτυξή τους. Το κράτος γενικά παρεμβαίνει για τη διασφάλιση της αναπαραγωγής των εκάστοτε κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής. Μπορεί να παρεμβαίνει με διάφορες μορφές στην κατανομή αντεπιδρώντας επίσης με αυτό τον τρόπο στις σχέσεις παραγωγής.
Οι ιταλικές εκλογές λοιπόν μπορεί να μην έβγαλαν νικητή αλλά έβγαλαν ηττημένο – τις δυνάμεις της τεχνοκρατικής, αντιδημοκρατικής, αυταρχικής και οικονομικά αυτοκτονικής ΕΕ. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα των εκλογών μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι εάν διεξαγόταν σήμερα δημοψήφισμα η Ιταλία, μια από τις πέντε ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης, θα εγκατέλειπε το ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ επιχειρούν να εξευτελίσουν τον Γκρίλο παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια νέα Τσιτσιολίνα της ιταλικής πολιτικής σκηνής.
Με ένα υπεροπτικό ύφος σαράντα καρδιναλίων αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν αρκετοί αναλυτές αλλά και αναγνώστες και τηλεθεατές τα πρώτα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών και συγκεκριμένα την πολύ δυνατή παρουσία που καταγράφει ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλο.
Όπως σωστά σημείωνε και το Unfollow, σε μήνυμά του στο twitter, πολλοί θυμήθηκαν ότι ο Γκρίλο είναι πρώην κωμικός αλλά κανένας δεν θέλησε να σημειώσει ότι έχει ζητήσει δημοψήφισμα για την παραμονή της Ιταλίας στην ευρωζώνη. Το ίδιο έχει κάνει και η συμμαχία του Μπερλουσκόνι γεγονός που εξηγεί τη λύσσα με την οποία τον αντιμετώπισε το Βερολίνο.
Έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ότι ο Μπερλουσκόνι φόρεσε τον αντιευρωπαϊκό μανδύα όχι προς όφελος του Ιταλικού λαού αλλά εκπροσωπώντας ένα τμήμα της ιταλικής αστικής τάξης που δυσφορεί με την οικονομική κυριαρχία του Βερολίνου. Ο Γκρίλο, αντίθετα, απλώς αφουγκράστηκε την οργή των Ιταλών για τη λειτουργία της ευρωζώνης και την επιβολή της καταστροφικής λιτότητας – για την οποία γελάει πλέον ακόμη και το ΔΝΤ.
Οι ιταλικές εκλογές λοιπόν μπορεί να μην έβγαλαν νικητή αλλά έβγαλαν ηττημένο – τις δυνάμεις της τεχνοκρατικής, αντιδημοκρατικής, αυταρχικής και οικονομικά αυτοκτονικής ΕΕ. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα των εκλογών μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι εάν διεξαγόταν σήμερα δημοψήφισμα η Ιταλία, μια από τις πέντε ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης, θα εγκατέλειπε το ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ επιχειρούν να εξευτελίσουν τον Γκρίλο παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια νέα Τσιτσιολίνα της ιταλικής πολιτικής σκηνής.
Μέσα στον διογκούμενο πανευρωπαϊκό σεισμό που έχουν προκαλέσει τα πλήρη δυσάρεστων πολιτικών μηνυμάτων για τηΓερμανία και την ΕΕ αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών γιαΒουλή και Γερουσία, έχει περάσει απαρατήρητο ένα κορυφαίο για τη δημοκρατία ζήτημα: πόσο απίστευτα στρεβλώνει τη λαϊκή βούληση το ιταλικό εκλογικό σύστημα.Παρόλο που πάμπολλοι είδαν φευγαλέα τα αποτελέσματα, ελάχιστοι συνειδητοποίησαν τις εξωφρενικές συνέπειες του ιταλικού εκλογικού νόμου. Ο κεντροαριστερός συνασπισμός τουΠιερ Λουίτζι Μπερσάνι πήρε 29,54% των ψήφων.
Ο δεξιός συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι έλαβε το 29,18%. Με άλλα λόγια, η Δεξιά υπολείπεται τηςΚεντροαριστεράς σε επίπεδο συνασπισμού κατά μόλις 0,36%- ούτε καν το μισό τοις εκατό. Ε, λοιπόν, ακριβώς για αυτό το 0,36% παραπάνω ο συνασπισμός της Κεντροαριστεράς πήρε… 216 (!!!) έδρες παραπάνω: ο Μπερλουσκόνι πήρε 124 και ο Μπερσάνι… 340! Δεν υπάρχει κανένα τυπογραφικό λάθος σε αυτά που διαβάζετε, όντως για 0,36% διαφορά η Κεντροαριστερά πήρε ως συνασπισμός 216 έδρες περισσότερες από τη Δεξιά, σε μια Βουλή που έχει 630 βουλευτές. Το ίδιο θα γινόταν και αν η διαφορά του πρώτου από τον δεύτερο συνασπισμό ήταν… μία ψήφος! Δεν αστειευόμαστε. Τι λέει ο ιταλικός εκλογικός νόμος; Οποιος συνασπισμός κομμάτων που έχει δηλωθεί ως τέτοιος πριν από τις εκλογές ή όποιο μεμονωμένο κόμμα έρθει πρώτο παίρνοντας τις περισσότερες ψήφους, τότε επειδή ήρθε πρώτο και ανεξαρτήτως ποσοστού παίρνει το… 54% όλων των εδρών της ιταλικής Βουλής – δηλαδή 340 έδρες!!!
Είναι απίστευτο. Οσο ένας συνασπισμός κομμάτων προσεγγίζει το 40%, το 45% ή και το 50% των ψήφων, το 54% των εδρών που παίρνει φαίνεται κάπως λογικό. Οταν όμως ένα κόμμα του 30% παίρνει το 54% των εδρών, πόσω μάλλον αν απέχει 0,36% από το δεύτερο, αποκαλύπτεται και αποτυπώνεται ανάγλυφα η καλπονοθευτική παράνοια του εκλογικού νόμου και η στρέβλωση της λαϊκής βούλησης όπως εκφράστηκε στην κάλπη. Αν κάποια κόμματα έχουν κατεβεί σε συνασπισμό και άλλα μόνα τους, η σύγκριση δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη το γεγονός αυτό. Δεν ενδιαφέρει δηλαδή η σύγκριση κόμματος με κόμμα και συνασπισμού με συνασπισμό. Αν συγκρινόταν κόμμα με κόμμα, τότε κυβέρνηση στην Ιταλίαθα έφτιαχνε ο… Μπέπε Γκρίλο! Αυτό επειδή μέσα στον κεντροαριστερό συνασπισμό που πήρε 29,54% για τη Βουλή, το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι πήρε το 25,41% και το υπόλοιπο οι σύμμαχοί του. Στο 29,18% του δεξιού συνασπισμού, το κόμμα του Μπερλουσκόνι πήρε το 21,56% και το υπόλοιπο οι σύμμαχοί του. Το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο όμως που δεν είχε συμμάχους πήρε το 25,55% των ψήφων – άρα περισσότερο από το 25,41% του Μπερσάνι και το 21,56% του Μπερλουσκόνι χωρίς τους συμμάχους τους!
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. έκανε συνομιλητή της τον Περιφερειάρχη Αττικής κ. Γιάννη Σγουρό, που προωθεί το «ξεπούλημα» των υπηρεσιών καθαριότητας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πρωτοστατεί στην επιχείρηση εκχώρησης της διαχείρισης των απορριμμάτων στα μεγάλα επιχειρηματικά-εργολαβικά συμφέροντα.
Συναντήθηκαν, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσαν, για να «αναλάβουν κοινές πρωτοβουλίες με σκοπό τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας». Είναι απαράδεκτο και προκλητικό να ισχυρίζονται από την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. πώς ο κ. Γιάννης Σγουρός, που κάνει τα πάντα προκειμένου να «πετάξει» στο δρόμο τους εργαζόμενους του Ε.Δ.Σ.Ν.Α. και όχι μόνο,ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Το μόνο που ενδιαφέρει τον Περιφερειάρχη Αττικής και όσους από την κυβέρνηση τον στηρίζουν είναι να διασφαλισθούν τα επιχειρηματικά και μόνο συμφέροντα. Αυτή είναι η αποστολή του και αυτό θα προσπαθήσει ακόμη και αν απαιτηθεί να χάσουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι.
Τι ακριβώς προσδοκά λοιπόν το Προεδρείο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. από τη συνάντησή του με τον Περιφερειάρχη Αττικής; Θυσιάζει στο βωμό των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων τα δικαιώματα των εργαζομένων; Ξεχνά η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. πώς σε κάθε διαμαρτυρία τους οι εργαζόμενοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έβρισκαν μπροστά τους τα ΜΑΤ που καλούσε ο κ. Γιάννης Σγουρός με εντολή να χτυπούν αλύπητα κατά των συγκεντρωμένων. Ή μήπως αγνοεί πώς ο κ. Γιάννης Σγουρός είχε ζητήσει από την ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης να ασκηθεί βία κατά των εργαζομένων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που προσπάθησαν να παρακολουθούσαν την ανοιχτή συνεδρίαση του Δ.Σ. του Ε.Δ.Σ.Ν.Α. για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας;
Οι ενέργειες της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. υπονομεύουν τους αγώνες των εργαζομένων σε μία περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη. Σε μία περίοδο που η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει στην υλοποίηση του σχεδίου της διαθεσιμότητας-απολύσεων 25.000 υπαλλήλων του Δημοσίου Τομέα. Θα πρέπει λοιπόν το Προεδρείο της να αποφασίσει με ποιόν είναι. Με τους εργαζόμενους ή με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και τα συμφέροντα που αυτοί προωθούν. Διαφορετικά, δυστυχώς, θα έχει αποδείξει πώς ο συνδικαλιστικός κατήφορος έχει ακόμη δρόμο…
Αντιφατικά μηνύματα εκπέμπονται από ηγετικά στελέχη του κόμματός μας σχετικά με την τύχη των μισθών εάν σχηματιστεί κυβέρνηση της Αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια μεριά, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει για τον ελάχιστο μισθό (ή «κατώτατο» μισθό), άμεση κατάργηση της Πράξης Υπουργικού Συμβουλίου με αριθμό 6-28/2/2012, με την οποία αυτός μειώθηκε κατά 22% (και 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών). Είναι, λοιπόν, σαφής η δέσμευση του κόμματος για επαναφορά του ελάχιστου μισθού στα €751 ευρώ, και η δέσμευση αυτή αναγνωρίζεται από όλους. Από την άλλη μεριά, όμως, διατυπώνεται από ηγετικά στελέχη η μετριοπαθής άποψη ότι οφείλουμε να δεσμευτούμε, όχι για την αύξηση των μισθών αλλά για τη σταθεροποίησή τους, αρχικά, και την σταδιακή αύξησή τους, στη συνέχεια, υπό την αίρεση μάλιστα ότι θα μεγεθύνεται το ΑΕΠ. Όποιος όμως δεν επιθυμεί την γενική άνοδο των μισθών στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας, παρά μόνον υπό όρους, δεν μπορεί να μιλάει για άμεση επαναφορά του ελάχιστου μισθού στο προηγούμενο επίπεδό του. Ας δούμε γιατί:
Εάν η κυβέρνηση της Αριστεράς καταργήσει την αντεργατική νομοθεσία και αυξήσει τον κατώτατο μισθό, τον ελάχιστο μισθό, στο προηγούμενο επίπεδό του, θα έχουμε κάνει μεγάλα βήματα για αυξήσεις όλων των μισθών, οι οποίες θα τείνουν να τους επαναφέρουν στα επίπεδα του 2008. Αυτό δεν θα συμβεί μόνο για μακροοικονομικούς λόγους (που έχουν εκτεθεί στην Εποχή της 24ης Φεβρουαρίου και της 3ης Μαρτίου προσεχώς) αλλά και για τον πολύ απλό λόγο, ότι ο μέσος μισθός που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας, σε μια οποιαδήποτε αναπτυγμένη καπιταλιστική οικονομία και οποιαδήποτε στιγμή, εξαρτάται κυρίως από δύο παράγοντες: από το ποσοστό ανεργίας και από τον «μισθό αναφοράς» δηλαδή έναν μισθό που θεωρείται «αναγκαίος», «δίκαιος», «κανονικός» μισθός, δηλαδή έναν μισθό που επιτρέπει στους εργαζόμενους να συντηρούνται και να αναπαράγονται συμμετέχοντας στον γενικό πλούτο της κοινωνίας. Ένα σημαντικό στοιχείο για τον καθορισμό του αναγκαίου μισθού, επομένως και του μέσου μισθού, είναι ο ελάχιστος μισθός, διότι αποτελεί «μισθό αναφοράς», διότι καθορίζει το μέτρο του αναγκαίου μισθού, του απαραίτητου μισθού για τους ανειδίκευτους εργαζόμενους. Στη συνέχεια, ολόκληρη η μισθολογική κλίμακα τείνει να αναδομηθεί με βάση τον ελάχιστο μισθό ώστε να διατηρούνται λίγο-πολύ σταθερές οι αναλογίες κατά τις οποίες αμείβονται οι διαφορετικές μερίδες μισθωτών όπως αυτές διαμορφώνονται από τις γνώσεις και τις δεξιότητες, την θέση εργασίας, τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης και του κλάδου κλπ. Όποιος μιλάει για αύξηση του ελάχιστου μισθού πρέπει να γνωρίζει ότι μιλάει για αυξητική τάση των μισθών στον επιχειρηματικό τομέα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές του αναπτυγμένου καπιταλισμού.
Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα του κ. Οικονομόπουλου για τη χρηματοδότηση του Τύπου είναι πολύ απλή, τουλάχιστον όσον αφορά τη δική του εφημερίδα. Με την παρακράτηση των δικών μας δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, με τα δικά μας ακούσια «δανεικά» έγινε κι αυτός εκδότης. Οι φανεροί χρηματοδότες της νέας «Ελευθεροτυπίας» είμαστε όλοι εμείς. Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και «κρυφοί».
Εφημερίδα των Συντακτών
«Συνελήφθη σήμερα το μεσημέρι, από αστυνομικούς του Τ.Α. Ν. Κόσμου 46χρονη ημεδαπή, Αντιπρόεδρος Ανώνυμης Εταιρείας, για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ ύψους 266.359,27 ευρώ. Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών».
Η ανακοίνωση αυτή που εκδόθηκε το Σάββατο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής αναφερόταν στη μία από τις δύο μεγαλομετόχους της Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Ελένη Τεγοπούλου. Και ομολογώ, αυτό που έκανε μεγαλύτερη έκπληξη δεν είναι η ενέργεια της αστυνομίας, όσο το ύψος του ποσού για το οποίο της ασκήθηκε η δίωξη. Γιατί είναι γνωστό ότι οι οφειλές της εταιρείας αυτής προς τους εργαζομένους της ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο «ΙΚΑς», που λέει και ο Ζήκος, έχει μεγαλύτερη νομική προστασία από τους εργαζομένους.
Η κυβέρνηση
Πάντως η κυβέρνηση ήδη έστειλε το δικό της μήνυμα. Από χθες το πρωί ζητήθηκε η παραίτηση του Κώστα Τσουπαρόπουλου, προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, ο οποίος είχε καταφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον όσων εκδοτών δεν καταβάλλουν τις νόμιμες εισφορές στα Ταμεία.
Η είδηση της σύλληψης δεν καταγράφηκε στην «Ελευθεροτυπία». Βέβαια η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» είχε μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη για την ύπαρξη εμβάσματος από τον ήδη καταζητούμενο Πέτρο Κυριακίδη στον Αντώνη Δελλατόλα, εκδότη των εφημερίδων «Ποντίκι» και «6 Μέρες». Ακολουθώντας τη μεθοδολογία της συνεταίρου του στη Χ.Κ. Τεγόπουλος, ο νέος εκδότης της εφημερίδας Χάρης Οικονομόπουλος έστειλε από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας το δικό του σιβυλλικό μήνυμα: «Χρηματοδότηση του Τύπου», και από κάτω ένα τεράστιο λατινικό ερωτηματικό. Υπογραφή: Χάρης Οικονομόπουλος.
Αλλά ποιος χρηματοδοτεί τη δική του εφημερίδα; Η απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη.
Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων ευρωπαϊστών και των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών.
‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’
Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.
‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’.
Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία. Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή. Πήρε λοιπόν αυτός, όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!
Παρόλο που τελικά αποτελέσματα δεν υπήρχαν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το πολιτικό μήνυμα που έστειλαν οι Ιταλοί ψηφοφόροι σε όλους τους λαούς των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ ήταν σαφέστατο. Η Ιταλία σχίστηκε στα δύο και η πλειοψηφία των Ιταλών στράφηκαν με την ψήφο τους εναντίον της πολιτικής λιτότητας που ασκεί η ΕΕ κατ’ απαίτηση του Βερολίνου.
Ο ίδιος άλλωστε ο αντιπρόεδρος του γερμανόφιλου Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα δεν περίμενε τα τελικά αποτελέσματα για να βγει στο τρίτο κρατικό κανάλι της ιταλικής τηλεόρασης και να δηλώσει ευθέως: «Ένα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Έτσι είναι.
Το κυρίαρχο στοιχείο των ιταλικών εκλογών είναι η αντιγερμανική ψήφος, η ψήφος κατά του ευρώ – και αυτή η στάση προέρχεται από έναν λαό κατεξοχήν ευρώφιλο σε υπέρμετρο βαθμό, από έναν λαό επίσης που ποτέ δεν μισούσε τη Γερμανία. Και όμως, ήταν αρκετή η υιοθέτηση από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι μιας δημαγωγικής αλλά ανοιχτά εκφραζόμενης αντιγερμανικής γραμμής και αμέσως το δεξιό κόμμα του εκτινάχθηκε σε δημοτικότητα μεταξύ των δεξιών ψηφοφόρων.
Από την άλλη πλευρά, στο κεντροαριστερό στρατόπεδο, τα αισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων αυτής της ιδεολογικής και πολιτικής κατεύθυνσης εναντίον της Γερμανίας και του ευρώ εκδηλώθηκαν με εκρηκτικό τρόπο. Το κυριολεκτικά ανύπαρκτο στις προηγούμενες εκλογές κόμμα του ηθοποιού Μπέπε Γκρίλο από το μηδέν εκτινάχθηκε κατευθείαν στο… 25%! Απίστευτο! Καμία, απολύτως καμία δημοσιευθείσα δημοσκόπηση δεν έδινε στον Γκρίλο τους δύο τελευταίους προεκλογικούς μήνες τέτοιο ποσοστό. Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι που απορρίπτουν αναφανδόν την πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ κατ’ εντολήν της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ βρήκαν τρόπο πολιτικής έκφρασης μέσω του Μπερλουσκόνι και του Γκρίλο. Οι κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι αντιγερμανικών αισθημάτων κατόρθωσαν μάλιστα να «δραπετεύσουν» πολιτικά μέσω του Γκρίλο από το αδιέξοδο που τους απειλούσε, καθώς τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι όσο και το κεντρώο κόμμα του Μάριο Μόντι ήταν και τα δύο πλήρως γερμανόδουλα. Διεκδίκησαν την ψήφο των Ιταλών εμφανιζόμενα ενώπιόν τους ως πειθήνια όργανα του Βερολίνου, πράγμα πολιτικά ολέθριο για την Κεντροαριστερά.
Το χειμώνα του 2007 από μια πρωτοβουλία γονιών, δημιουργήθηκε το παιδικό στέκι “Φτου ξελεφτερία”. Πρωταρχική ανάγκη, η επιθυμία κάποιων ενηλίκων και των παιδιών τους να οργανώσουν μόνοι τους το χρόνο τους και να εκφράσουν τη δημιουργικότητα τους.
Μακριά από την τηλεόραση και την απομόνωση της πυρηνικής οικογένειας, τους τυποποιημένους παιδότοπους και την ανάθεση σε ειδικούς . Μέσα από το παιχνίδι, χωρίς αρχηγούς, μεγάλους και μικρούς, αγόρια και κορίτσια, ντόπιους και ξένους ή ότι άλλο προσπαθεί να μας διαιρέσει, συναντηθήκαμε όλοι εμείς, παιδιά και ενήλικες (γονείς ή όχι) ώστε να διαμορφώσουμε μαζί την καθημερινότητά μας και να λειτουργούμε συλλογικά.
Από τον Απρίλη του 2010 το παιδικό στέκι «φτου ξελεφτερία» στεγάζεται στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων στις οδούς Τιμοδήμου και Αντωνιάδου (Ασύρματος).
Με φροντίδα, πολλή δουλειά και συντροφικότητα, το από ετών εγκαταλελειμμένο κτίριο του ΠΙΚΠΑ μεταμορφώθηκε το 2009 από τη λαϊκή συνέλευση της περιοχής σε ζωντανό χώρο εκδηλώσεων, συζητήσεων, προβολών και συνελεύσεων. Φιλοδοξεί να είναι για τη γειτονιά αλλά και όσους-ες επιθυμούν να εμπλακούν, ανάχωμα και τόπος αντίστασης απέναντι στην επέλαση των κυρίαρχων στο όνομα της «κρίσης».
Το παιδικό στέκι ανοίγει κάθε Σάββατο απόγευμα στις 17.00 -στο χώρο της κατάληψης- με προοπτική να συναντηθεί με όσους/ες ενδιαφέρονται από τη γειτονιά ή και από πιο μακριά.
Από το Σάββατο 26/1/2013 και ώρα 17.30 μ.μ., και κάθε δεύτερο Σάββατο θα γίνεται εργαστήρι σχεδιασμού κόμικ για παιδιά άνω των 6 ετών.
Όλα αυτά, εν τω μέσω μιας «κρίσης», που έχει επιβάλει στις ζωές μας ανασφάλεια, φόβο, αμηχανία και ματαιότητα. Στο τέλος μιας εποχής η οποία έχει αλλοτριώσει τόσο βαθιά τις συνειδήσεις και τις ιδέες μας, που μας είναι αδύνατο πια να ονειρευτούμε.
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013, στις 19:30,στην Αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Κατρούγκαλου »Κρίση και Διέξοδος»,εκδ. ΛΙΒΑΝΗΣ
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Γιώργος Κασιμάτης, Ομότιμος Καθηγητής, Γιάννης Πανούσης, Καθηγητής-Βουλευτής, Αλέξης Μητρόπουλος, Καθηγητής-Βουλευτής, Γιώργος Μπήτρος, Ομότιμος Καθηγητής, Γιάννης Τόλιος, Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών.Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδάκης.
Συνέντευξη στην εφημ ΠΡΙΝ
Επιμένετε τα τελευταία χρόνια στην ορολογία «παρασύνταγμα» του Μνημονίου. Το πρώτο παρασύνταγμα, τη δεκαετία του ’50, το ακολούθησε η στρατιωτική δικτατορία. Φοβάστε ότι επίκειται κάτι ανάλογο;
Δικτατορία με την έννοια να έχουμε πραξικόπημα ανάλογο με αυτό της απριλιανής δικτατορίας, το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο ενδεχόμενο. Η κύρια διαφορά με τότε είναι ότι σήμερα τα παρακρατικά «στεγανά» που υπήρχαν προδικτατορικά στον στρατό, χωρίς να έχουν παντελώς εκλείψει, οπωσδήποτε έχουν δραματικά αποδυναμωθεί. Αυτό που είναι πιθανό –προς θεού, όχι νομοτελειακό- είναι να έχουμε μια εξέλιξη προς μια φασίζουσα ρύθμιση της κοινωνίας, με μια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και κυρίως, με μια ένταση της κρατικής καταστολής. Έχουμε πρόσφατα τέτοια δείγματα. Μιλώ για την πολιτική πυγμής που ακολουθεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση.
Στα πρόσωπα των συλληφθέντων στο Βελβεντό είδαμε μια απροθυμία των διωκτικών αρχών να καλύψουν προφανείς αυθαιρεσίες τους. Σας ανησυχεί αυτό;
Είναι πράγματι ανησυχητικό. Κακά τα ψέματα, βασανιστήρια πάντα γίνονταν. Και όχι μόνο σε δικτατορίες. Και οι Γάλλοι στην Αλγερία βασάνιζαν και οι Αμερικανοί στο Αμπού Γκράιμπ. Όλα αυτά όμως γίνονταν συγκαλυμμένα. Κανείς δεν επαιρόταν . Η πρόσφατη τακτική δείχνει πραγματικά μια μεταλλαγή. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έχω τον φόβο ότι μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά στις παραμονές μιας αυταρχικής στροφής. Από μια άποψη η ιστορία μας προϊδεάζει: Κάθε φορά που έχουμε επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, αν δεν υπάρξει ανατροπή των πολιτικών αυτών, ακολουθεί μια πολιτική αυταρχισμού, γιατί πώς αλλιώς θα πειθαρχήσει η κοινωνία και θα δεχτεί την πλήρη ανατροπή της πραγματικότητας της;
Η Μάρη Θεοδοσοπούλου είναι η μόνη κριτικός λογοτεχνίας που ασχολείται σταθερά και συστηματικά ―από τη στήλη της στην εφημερίδα Η Εποχή― με τα λογοτεχνικά περιοδικά, επαινώντας τις καλές τους στιγμές και ελέγχοντας, όταν χρειάζεται, τις ελλείψεις και της παραλείψεις της. Ως άνθρωπος που κατέχομαι, από νέος, από το ίδιο πάθος για τα περιοδικά, δεν μπορώ παρά να της είμαι ευγνώμων ―με τη διπλή ιδιότητα του διευθυντή-ανθρώπου για όλες τις δουλειές ενός περιοδικού αλλά και του αναγνώστη― γι’ αυτή της τη σπάνια αγάπη, ειδικά όταν εφημερίδες και κριτικοί ή δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το βιβλίο δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με τα λογοτεχνικά περιοδικά. Μικρή σημασία έχει αν συμφωνώ πάντα με όλες τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις της, τουλάχιστον όσον αφορά το Εντευκτήριο. Σημασία για μένα έχει πως όσα γράφει τα γράφει με γνώση και με αγάπη, δίχως το φρύδι ή το δάχτυλο υψωμένο. Γι’ αυτό και οι επισημάνσεις της έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Με αυτή την αφορμή, αισθάνομαι την ανάγκη να της πω και δημόσια ένα θερμό «ευχαριστώ» για τη συγκινητική της συνοδοιπορία.
Γιώργος Κορδομενίδης
Από τη συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του πρώτου τεύχους του Εντευκτηρίου (Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, Νοέμβριος 1987): από αριστερά: Σάκης Παπαδημητρίου, Μανόλης Ξεξάκης, Νίκος Μπακόλας, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιώργος Κορδομενίδης.
Αυτή είναι η ταυτότητα του πρώτου τεύχους του περιοδικού. Παρότι πρώτο, δεν υπάρχει προοίμιο για το τι είναι, σε τι ακριβώς στοχεύει ή, τελοσπάντων, κάτι σαν διακήρυξη αρχών. Στις τελευταίες σελίδες, καταχωρούνται τα βιοεργογραφικά “των συνεργατών/συγγραφέων του τεύχους”. Εκεί παρουσιάζεται, κατά αλφαβητική σειρά, και ο άγνωστος, τότε, σε Αθηναίους και λοιπούς Παλαιοελλαδίτες, διευθυντής του περιοδικού, με ένα σύντομο βιογραφικό. Μαθαίνουμε ότι υπήρξε συνεργάτης κατά την προηγούμενη επταετία (1979-1986) της ΕΡΤ-2 Θεσσαλονίκης ως παραγωγός εκπομπών και ότι έχει μια μελέτη στο ενεργητικό του, με τίτλο, «Τα μουσεία της Θεσσαλονίκης». Η συνεχής αναγνωστική συνάφεια, επί ένα τέταρτο του αιώνα, με το περιοδικό του, δικαίωσε την πρώτη εντύπωση ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων, που αποδείχτηκε ότι διέθετε ορισμένες πρόσθετες ιδιότητες, όπως δημιουργικός, επίμονος, αποτελεσματικός.
Ο Γιώργος Μαρνελάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Αστικές και Πολιτισμικές Σπουδές στο Goldsmiths του Λονδίνου. Δίδαξε Σπουδές Φύλου και Πολιτισμική Γεωγραφία στο ΕΜΠ και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 38 ετών .Στη μνήμη του αναρτούμε ένα από τα πολλά σημαντικά κείμενά του.
Γιώργος Μαρνελάκης: Η έννοια του φύλου: Μια κριτική γενεαλογία
Το κείμενο αυτό επιχειρεί μια εισαγωγή στις μεταβαλλόμενες ιδέες για την έννοια του φύλου (gender), όπως αναπτύχθηκαν μέσα από πολλαπλές φεμινιστικές προσεγγίσεις. Αν και, πλέον, αποτελεί μια ευρύτατα διαδεδομένη έννοια στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες γενικώς, το φύλο θα μας απασχολήσει ειδικότερα εδώ ως μια κεντρικής σημασίας κατηγορία για τη φεμινιστική θεωρία. Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η εισαγωγή της έννοιας του φύλου στις φεμινιστικές θεωρίες και η παραγωγή γνώσης για το φύλο από τη συγκεκριμένη οπτική δε συνέβησαν λόγω κάποιας αθώας επιθυμίας για την ανακάλυψη της όποιας ‘αλήθειας’, ούτε απλώς και μόνο λόγω κάποιου υπερβάλλοντα ζήλου για μάθηση και κατανόηση. Και αυτό, βέβαια, καθόλου δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των φεμινιστικών προσεγγίσεων για το φύλο. Αν προσπαθούσαμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει κάποιο είδος γνώσης που παράγεται με τόσο αθώα και ουδέτερα κίνητρα, δε θα είχαμε κανέναν άλλο λόγο παρά να αποκρύψουμε συγκεκριμένα ενδιαφέροντα που πάντα υποκινούν κάθε απόπειρα παραγωγής γνώσης. Στην περίπτωσή μας, λοιπόν, η αναγκαιότητα θεωρητικής ενασχόλησης με την έννοια του φύλου προκύπτει, πρώτα και κύρια, ως ένα πολιτικό αίτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τις γενικότερες επιδιώξεις των φεμινιστικών κινημάτων. Παρακολουθώντας, επομένως, τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, δε μπορεί παρά να παρακολουθούμε ταυτόχρονα ένα μέρος από τις ευρύτερες μεταλλαγές του ίδιου του φεμινισμού ως πολιτικού κινήματος.
Η παρατεταμένη απουσία της εργασίας ή και ο ευτελισμός της ανοίγουν πληγές που μοιραία θα κακοφορμίσουν, καθώς αποκαρδιώνονται οι εργαζόμενοι και απελπίζονται οι περιεργαζόμενοι….
Απευθυνόμενος στους Θεσσαλονικείς, ο Απόστολος Παύλος παρατηρεί: «…Μερικοί από εσάς είναι αργόσχολοι, δηλαδή δεν εργάζονται, αλλά περιεργάζονται τους άλλους». Και στους μη εργαζομένους κάνει έκκληση «να ηρεμήσουν και να εργάζονται κανονικά», ενώ στους εργαζομένους συνιστά να μη συναναστρέφονται τον αργόσχολο, ώστε εκείνος να ντραπεί, και φυσικά να μην τον θεωρούν εχθρό τους, αλλά να τον νουθετούν σαν αδελφό (Β΄ Θεσσ. 3, 6-15).
Τι συμβαίνει όμως όταν οι μη εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, όταν οι άνεργοι αγγίζουν τα δύο εκατομμύρια; Οι εξ ανάγκης αργόσχολοι περιεργάζονται τους άλλους, περιεργάζονται τον κόσμο ή τον μικρόκοσμο της πολιτικής, της ελαφράς καλλιτεχνίας, της επικαιρότητας και συνήθως τον περιεργάζονται εξ αποστάσεως, μέσω της οθόνης του υπολογιστή, της τηλεόρασης ή του κινητού και αναπτύσσοντας σχέσεις περιορισμένης ευθύνης με τους άλλους.
Μάθετε γράμματα να γίνετε άνθρωποι, να προκόψετε, να ζήσετε καλύτερα από εμάς. Αυτή η νουθεσία, που έχει ειπωθεί από εκατομμύρια δασκάλους και γονείς, τώρα τινάζεται στον αέρα. Το «δεν θέλω» γίνεται «δεν μπορώ (να εργαστώ)» και το περίφημο «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» μοιάζει να μας περιγελά.
Μαζί με τους νυν και τους μελλοντικούς ανέργους πληθαίνουν οι «μαθητές του τελευταίου θρανίου», όπως πληθαίνουν και τα «βαθμολογικά ναυάγια» (οι σχεδόν άσπρες κόλλες στις πανελλήνιες εξετάσεις), διαπιστώνουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Η αίσθηση της ματαιότητας της γνώσης και της προσπάθειας ριζώνει στο πιο τρυφερό και αθώο κομμάτι της κοινωνίας. Το αρχικό αίτιο αυτής της παραίτησης μπορεί έχει σχέση με την οικονομία, με τη γενική πτώση του βιοτικού επιπέδου, όμως οι συνέπειες γίνονται με τη σειρά τους εσωτερικευμένα αίτια που γεννούν άλλες, μακροπρόθεσμα διαβρωτικές συνέπειες. Και όμως, σήμερα αξίζει περισσότερο από ποτέ να μαθαίνουν οι νέοι γράμματα, όχι απλώς για να βρουν δουλειά, αλλά γιατί τους έλαχε να ζήσουν σε μια συναρπαστικά δύσκολη εποχή.
Οι δύο ζωγράφοι, με δύο παράλληλες, συγκλίνουσες βιογραφίες ζουν την ίδια ψυχική, σωματική και πνευματική/ιδεολογική συμμετοχή στην ταραγμένη, οδυνηρή αλλά και ηρωική εποχή του μικρού εικοστού αιώνα, λίγο πριν και λίγο μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και οι δύο, σημαδεμένοι από τις ατομικές και τις συλλογικές οδύνες μιας βάρβαρης αλλά μεγαλειώδους εποχής, δεν ξεχώρισαν ποτέ το ατομικό από το συλλογικό, δεν ξεχώρισαν ποτέ την τέχνη τους από την κοινωνική της ευθύνη και τον καλλιτέχνη από την κοινωνία με τις αγωνίες και τους αγώνες της.
Μια ευτυχισμένη συγκυρία θέλησε να συναντηθούν φέτος τον χειμώνα ο Βάλιας Σεμερτζίδης (1911-1983) και ο Ρενάτο Γκουτούζο (1912-1987), ο Ελληνας και ο Ιταλός ζωγράφος, που με το έργο τους άφησαν βαθιά σημάδια στην πορεία του μαχόμενου μεταπολεμικού ρεαλισμού.
Οι μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις τους, που συμπτωματικά κύλησαν παράλληλα, του Σεμερτζίδη στην Αθήνα (Σεπτ.-Νοέμ. 2012) και του Γκουτούζο στη Ρώμη (Οκτ. 201 -Φεβρ. 2013), μας έδωσαν τη μεγάλη ευκαιρία να θυμηθούμε, να διδαχτούμε, να αναστοχαστούμε πάνω στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, αλλά και στην ιστορία του τόπου, ευρύτερα πάνω στην ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης, στους δημιουργούς της, στις μορφές που χάραξαν την πορεία της.
Οι δύο παράλληλες εκθέσεις ορίζουν άθελά τους το μέτρο, το βάθος και την ποιότητα του ανθρωπισμού που χαρακτήρισε τη ρεαλιστική τέχνη στον ευρωπαϊκό Νότο.
Οι δύο ζωγράφοι, με δύο παράλληλες, συγκλίνουσες βιογραφίες ζουν την ίδια ψυχική, σωματική και πνευματική/ιδεολογική συμμετοχή στην ταραγμένη, οδυνηρή αλλά και ηρωική εποχή του μικρού εικοστού αιώνα, λίγο πριν και λίγο μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.
Γεννημένοι σχεδόν την ίδια χρονιά στις αρχές του 20ού αιώνα, μαχητές και οι δύο, αντιφασίστες, μαχόμενοι καλλιτέχνες, βγαίνουν μέσα από τα πολιτικά κινήματα εμποτισμένοι από το πνεύμα του καλλιτεχνικού ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού.
Η Βουλή αμφισβητεί τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου
Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Το κλασικό ρητορικό ερώτημα, που η ιστορική παραφιλολογία αποδίδει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή την περίοδο της άνθησης του παρακράτους με τη δολοφονία Λαμπράκη, ξανατίθεται. Και μάλιστα με πολύ παρόμοιους όρους.
Γράφει ο ΙΟΣ
Πριν από λίγες μέρες επισκέφτηκε την Ελλάδα, εκ μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο Νιλς Μούιζνιεκς, επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σκοπός της επίσκεψης του κ. Μούιζνιεκς ήταν να διερευνήσει το φαινόμενο των αυξανόμενων ρατσιστικών εγκλημάτων και τη δράση της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Σε λίγες βδομάδες αναμένεται η έκθεση του επίτροπου, στην οποία θα περιλαμβάνονται τα συμπεράσματα από την επίσκεψη και οι υποδείξεις προς τις ελληνικές αρχές. Αλλά πώς υποδέχτηκε τον κ. Μούιζνιεκς η ελληνική πολιτεία; Οι κυβερνητικοί εταίροι και οι εισαγγελικές αρχές συναντήθηκαν μαζί του χωρίς σχόλια.
Μόνη δημόσια αντίδραση οι υστερικές κραυγές του φίρερ Μιχαλολιάκου, ο οποίος έστελνε «στο διάολο» τον κ. Μούιζνιεκς από το βήμα της συγκέντρωσης του κόμματός του στις 2 Φεβρουαρίου. Σε ένα βάθρο προκλητικά τοποθετημένο μπροστά στην είσοδο της Λέσχης Αξιωματικών, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έβριζε και ειρωνευόταν τον αξιωματούχο του Συμβουλίου της Ευρώπης κάτω από τις επιδοκιμασίες της φάλαγγας των οπαδών του.
Είχε άλλωστε ήδη εξασφαλίσει ο φίρερ ότι η σύζυγός του, η κυρία Ζαρούλια, θα συμμετέχει κανονικά στην Επιτροπή κατά της Ξενοφοβίας και των Διακρίσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η ανάθεση σε στέλεχος της ναζιστικής ομάδας της εκπροσώπησης της χώρας μας σε ένα θεσμό υπεράσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ασφαλώς ενδεικτική για την αξία την οποία αποδίδει σ’ αυτήν την υπεράσπιση η ελληνική κυβέρνηση. Το χειρότερο είναι ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Αντιρατσιστικού Κινήματος (European Grassroots Antiracist Movement, EGAM), ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί κατηγορηματικά στον πρόεδρο του κινήματος, Μπενζαμέν Αμπντάν, ότι δεν πρόκειται να σταλεί η Ζαρούλια στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η υπόσχεση που δόθηκε κατά τη συνάντηση των δύο στην Αθήνα, στις 17 Δεκεμβρίου, δεν κράτησε ούτε μία βδομάδα.
Με αφορμή την ένταση του οικονομικού καταναγκασμού, την άμεση κρατική και παρακρατική βία και τις βίαιες αντιδράσεις που αυτά προκαλούν, έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση περί βίας.
Σε αυτήν τη συζήτηση οι συστημικές – κυβερνητικές δυνάμεις, γεννήτορες και δάσκαλοι της βίας, την καταδικάζουν όταν στρέφεται εναντίον τους, μ΄άλλα λόγια όταν θερίζουν ό,τι έσπειραν και καλούν την Αριστερά να πράξει το ίδιο.
Από την άλλη, η κοινοβουλευτική Αριστερά αποδέχεται το ρόλο του απολογούμενου και δεν χάνει ευκαιρία να καταδικάσει γενικώς και αορίστως τη βία και να δηλώσει ότι η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να τη χρησιμοποιήσει.
Ενδεικτικά θυμίζω τις πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ότι η «βία ως η πλέον αυταρχική πράξη» είναι καταδικαστέα, ή αντίστοιχες δηλώσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που περηφανεύονται ότι «θα ταράξουν (τους αντιπάλους τους) στη νομιμότητα».
Θυμίζω ακόμη παλιότερες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα κατά την οποία «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και την πρόσφατη απολογητική της στάση κατά την οποία οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν διέπραξαν την «καταδικαστέα» πράξη της κατάληψης ενός δημόσιου χώρου που είναι το υπουργείο.
Θυμίζω τέλος την ευκολία με την οποία αυτή η Αριστερά χαρακτηρίζει αδιακρίτως ως προβοκατόρικη και βίαιη αντίδραση στο σύστημα.
Αυτές οι τοποθετήσεις κατά της βίας γενικώς:
-Αρνούνται τις πλέον ένδοξες στιγμές της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή τη διπλή ένοπλη αντίσταση κατά του γερμανικού και στη συνέχεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού, και κατά του ντόπιου κεφαλαίου.
Από την εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας». Πρώτη προβολή 20/9/1982
Πρόκειται για διασκευή του μυθιστορήματος »Ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλο» του Giovannino Guareschi που γράφτηκε το 1950. Ο Σωτήρης Πατατζής εμπνεύστηκε και μετέφερε στο θέατρο τον δικό του »Δον Καμίλο» το 1958 .Ο ρόλος γράφτηκε ειδικά για τον Μίμη Φωτόπουλο.
Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται: Ράσμυ Τσόπελα, Ρένα Βενιέρη, Κώστας Χαλκιάς, Μίμης Φωτόπουλος, Γιάννης Μαλούχος, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Χρήστος Μωραΐτης, Σταμάτης Τζελέπης, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Δημήτρης Βυζάντιος
Μια υποφωτισμένη πλευρά των ποικίλων επιπτώσεων των Μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλούν οι βάρβαρες πολιτικές του. Σε μια χώρα με υποβαθμισμένη χωροταξική και περιβαλλοντική πολιτική, η επιβολή των μνημονιακών μέτρων έχει δραματικά αποτελέσματα.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ακούγαμε τις επικοινωνιακές ατάκες του Γιώργου Παπανδρέου περί πράσινης ανάπτυξης και Δανίας του Νότου, για να φτάσουμε σήμερα να υποθηκεύονται μέσω των ιδιωτικοποιήσεων φυσικοί πόροι όπως το νερό ή ο ορυκτός μας πλούτος, να ξεπουλιέται με σκανδαλώδεις παραχωρήσεις γης όπως το δάσος στις Σκουριές της Χαλκιδικής που δόθηκε εν μία νυκτί στους χρυσοθήρες της Εldorado.
Παράλληλα η έννοια του δημόσιου ανοιχτού χώρου δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση όπως φαίνεται μέσα από τις προθέσεις της πώλησης του παραλιακού μετώπου της Αθήνας. Όλα αυτά οδηγούν να στερηθούμε ένα βασικότατο ανθρώπινο δικαίωμα: την πρόσβαση σε ελεύθερο, ανοιχτό και καθαρό περιβάλλον. Την ίδια στιγμή, στο όνομα μιας κατάμαυρης ανάπτυξης και της δήθεν εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους ανοίγεται ένα λαμπρό πεδίο business αφού οι φυσικοί πόροι, ο ορυκτός πλούτος, η ίδια η γη πουλιούνται κάτω από την αξία τους, όσο όσο. Έτσι που να φτάσουμε να πούμε «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και περιβαλλοντικά.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Τι μας διδάσκουν εμπειρίες χωρών όπως η Βολιβία με τον πόλεμο του νερού; Τι αντιτάσσουμε στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Πώς μπορεί να συντονιστεί ένας αγώνας ενάντια στις επιδρομές που σχετίζονται με το περιβάλλον; Ποιος κερδίζει από την καταλήστευση των φυσικών μας πόρων; Αυξάνεται το δημόσιο χρέος εξαιτίας αυτής της επιδρομής;
Ακυβέρνητο σκάφος εν μέσω τρικυμίας θυμίζει η Τυνησία εδώ και δύο εβδομάδες. Η δολοφονία του αριστερού πολιτικού Τσόκρι Μπελαΐντ, στις 6 Φεβρουαρίου, πυροδότησε νέο γύρο αιματηρών διαδηλώσεων στη χώρα που άνοιξε την αυλαία της Αραβικής Ανοιξης, τον Δεκέμβριο του 2010. Το κύμα της αναταραχής κλόνισε την κυβέρνηση συνασπισμού με κορμό το ισλαμικό κόμμα «Ενάχντα». Οι προσπάθειες του πρωθυπουργού Χαμάντι Τζεμπάλι να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης από τεχνοκράτες υπονομεύτηκαν από τους πιο σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές μέσα στο ίδιο του το κόμμα, οδηγώντας τον σε παραίτηση, την περασμένη Τρίτη.
Οι εξελίξεις στην Τυνησία αποκτούν συμβολικό βάρος δυσανάλογο με τα μεγέθη της μεσογειακής χώρας. Η «επανάσταση του γιασεμιού» ήταν η πρώτη που στέφθηκε με νίκη, οδηγώντας στην ανατροπή του απολυταρχικού καθεστώτος Μπεν Αλι, τον Ιανουάριο του 2011 – μια εξέλιξη που έδωσε φτερά στα πόδια των Αιγυπτίων, των Λίβυων, των Σύρων και των Υεμενιτών. Η Τυνησία όχι μόνο απέφυγε τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά έδειξε να δρομολογεί μια διαδικασία εκδημοκρατισμού περισσότερο ελεγχόμενη από την κατά καιρούς χαώδη αιγυπτιακή μεταπολίτευση. Το «Ενάχντα» εμφανίζεται περισσότερο μετριοπαθές από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και, παρότι απέσπασε το 42% στις βουλευτικές εκλογές, σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με κεντρώα, κοσμικά κόμματα της μεσαίας τάξης.
Κοινωνικά ρήγματα
Η εκτέλεση του Μπελαΐντ θρυμμάτισε την παραπλανητική βιτρίνα της ομαλότητας, φέρνοντας επί σκηνής τα μεγάλα ρήγματα της τυνησιακής κοινωνίας μεταξύ ισλαμιστών και λαϊκών, γαλλόφωνης μεσαίας τάξης της ακτογραμμής και πληβειακών στρωμάτων της ενδοχώρας. Ιδρυτής του κόμματος «Δημοκρατών Πατριωτών», ο δολοφονηθείς υπήρξε δραστήριος ακτιβιστής υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων επί δικτατορίας Μπεν Αλι, ηγετικό στέλεχος του αριστερού Λαϊκού Μετώπου στη συνέχεια και ένας από τους πιο αυστηρούς επικριτές του «Ενάχντα» μέχρι το τέλος της ζωής του. Σε μια από τις τελευταίες ομιλίες του χαρακτήρισε την κυβέρνηση ανδρείκελο των αντιδραστικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου και ιδιαίτερα του Κατάρ.
Είναι απίστευτη πολιτική κατάντια να διαπιστώνει κανείς ότι η Μέρκελ, ο πάπας και η ΕΕ προσπαθούν να αναχαιτήσουν τον Μπερλουσκόνι και να κόψουν τον δρόμο του προς την εξουσία, υποστηρίζοντας με όλα τα μέσα τους Ιταλούς πρώην κομμουνιστές ως τέλειους ευρώδουλους και γερμανόδουλους! Σε όλη την Ευρώπη, οι αστοί θεωρούν πλέον ανύπαρκτο τον κίνδυνο της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος και ασχολούνται μόνο με τις εσωτερικές δικές τους έριδες…
εφημ ΠΡΙΝ
Yποδειγματικός μαθητής της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι τα τελευταία χρόνια οι βουλγαρικές κυβερνήσεις. Με αξεπέραστη δουλικότητα εκτελούν πιστά τις εντολές των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, προκαλώντας αγαλλίαση τόσο στους πολιτικούς ηγέτες όσο και στους τεχνοκράτες των δύο ιμπεριαλιστικών οργανισμών. «Ζηλευτά» τα αποτελέσματα της Βουλγαρίας: Έλλειμμα; Μόνο …1,5% του ΑΕΠ! Δημόσιο χρέος; Μόνο …19,2% –ναι 19,2%!– του ΑΕΠ. Ιδιωτικοποιήσεις; Eξαίσιες επιδόσεις: Την ηλεκτροδότηση π.χ. όχι απλώς την έχουν δώσει 100% σε ιδιωτικές εταιρείες, αλλά οι εταιρείες αυτές είναι ξένες κι από πάνω! Το «ευρωπαϊκό όραμα» της Γερμανίας και της ΕΕ στην πράξη!
Σε αντίθεση λοιπόν με την Ελλάδα, για την οποία τόσο η κυβερνητική όσο και η ευρωπαϊκή προπαγάνδα ωρύονται ότι δήθεν δεν εφαρμόζει πιστά και γρήγορα τις εντολές της ευρωζώνης και του ΔΝΤ, ότι δεν προχωράει τις ιδιωτικοποιήσεις, ότι καθυστερεί τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» κ.λπ., η Βουλγαρία τα έχει κάνει όλα αυτά στην εντέλεια. Τι έχει κερδίσει λοιπόν η Σόφια, εκτελώντας αμέσως και κατά γράμμα την εντελλόμενη από την ΕΕ πολιτική;
Πρώτα πρώτα ήταν, είναι και πιθανόν να παραμείνει εσαεί …τελευταία χώρα στην ΕΕ αναφορικά με το εισόδημα του πληθυσμού της – 27η στους 27! Είναι τόσο ατράνταχτη η πρόσδεσή της στην τελευταία θέση ώστε φέτος που θα μπει και η Κροατία στην ΕΕ, η Βουλγαρία θα κατακτήσει αυτομάτως την 28η θέση τους 28 πλέον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης! Με 150 ευρώ κατώτερο μισθό και 80 ευρώ μέση σύνταξη, συν έναν μέσο μισθό γύρω στα 380 ευρώ, η Βουλγαρία συνιστά την ενσάρκωση του σημερινού «ευρωπαϊκού ιδανικού» της Γερμανίας και των αστικών τάξεων της Ευρώπης. Εξευτελιστικές δηλαδή αποδοχές για τους εργαζόμενους και συντάξεις πείνας για τους ηλικιωμένους των περιφερειακών επαρχιών του Τέταρτου Ράιχ, ενώ παράλληλα οι υπηρεσίες ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών κ.λπ. των κρατών αυτών να βρίσκονται στα χέρια εταιρειών του γερμανικού πυρήνα της ΕΕ, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
«Τώρα φτιάχνεται το αναπτυξιακό μοντέλο της επόμενης δεκαετίας», δήλωσε με στόμφο ο Αντώνης Σαμαράς την περασμένη Παρασκευή στο Υπουργικό Συμβούλιο. Λίγους μήνες πριν μπούμε στο μνημόνιο ο προηγούμενος εκλεγμένος μνημονιακός Πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει τη δημιουργία της Δανίας του Νότου. Και οι δύο ακούγονται σήμερα τραγικοί.
Ειδικά η δήλωση Σαμαρά δεν έχει απλά οικονομικό χαρακτήρα. Δεν είναι μια δήλωση που αφορά τις επενδύσεις. Είναι μια δήλωση που υποδηλώνει την ταυτότητα, τις επιδιώξεις και το «όραμα» της αστικής τάξης στην Ελλάδα.
Την τελευταία περίοδο πλήθυναν οι παρεμβάσεις και οι αντιπαραθέσεις για την «ανάπτυξη». Αρχικά είχαμε τους πανηγυρισμούς Σαμαρά για τα κατορθώματα της διαπραγμάτευσής του για το νέο ευρωπαϊκό πακέτο χρηματοδότησης 2014-2020. Η νικηφόρα φιλολογία περί ΕΣΠΑ κορυφώθηκε με τον διορισμό ειδικού αρμόδιου υφυπουργού για την διαχείρισή τους. Εξαγγέλθηκε ταυτόχρονα ο περιορισμός των εργατικών και συνδικαλιστικών αγώνων και κατ’ επέκταση της δημοκρατικής λειτουργίας διότι κάτι τέτοια στέκονται εμπόδιο στις επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη. Χθες το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε την δικιά του πρόταση 7 σημείων για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Από κοντά και η ακατάσχετη μπουρδολογία ειδησεογραφικών blog αλλά και εκδοτικών συγκροτημάτων, για τον Εμίρη του Κατάρ που ήθελε να αγοράσει δύο νησιά κοντά στην Ιθάκη για να χτίσει παλάτια, αλλά δεν τον άφησε η γραφειοκρατία του Δήμου Κεφαλονιάς που έχει χαρακτηρίσει την περιοχή δασική έκταση. Είχε προηγηθεί η μετατροπή μιας καυστικής σατιρικής ανάρτησης από το διαδίκτυο (που εμφανώς στερούνταν σοβαρότητας) σε έγκριτο τηλεοπτικό ρεπορτάζ του έγκριτου ΑΝΤ-1 που διαπίστωνε την αλλαγή του επιχειρηματικού κλίματος στην Ελλάδα.
Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.
Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.
Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχονται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;
Πριν από μερικές ημέρες στη Βαρκελώνη Ισπανοί συνάδελφοι με ρωτούσαν με ειλικρινή απορία γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται με όλα αυτά που γίνονται σε βάρος τους. Γιατί δεν τελειώνουν με αυτό στο σύστημα της διαφθοράς που εισπράττει πλούτο παράγοντας μόνο ψέματα. Η ίδια απορία δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, όλο τον ευρωπαϊκό νότο.
Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το…ευρώ….
Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.
Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε σε κλίμα ευφορίας, που κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν, όμως, έχασε τον Πόλεμο του 1897, η χώρα υποχρεώθηκε να πληρώσει βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. H υποταγή στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» έκανε τον ιστορικό Γιώργο Λεονταρίτη να τη χαρακτηρίσει «τυπικά μόνον ανεξάρτητη χώρα». Συνάμα οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τής επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ).
Ο ΔΟΕ έλεγχε πόρους και δαπάνες του κράτους και ουσιαστικά ρύθμιζε την οικονομική πολιτική. Εφαρμόζοντας έναν ακραίο αποπληθωρισμό κι εξαφανίζοντας τη ρευστότητα, όπως κάνει σήμερα η ΕΚΤ, στραγγάλιζε την παραγωγή. Διοχέτευε τα δημόσια έσοδα στους δανειστές, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση του λαού και την οικονομική παράλυση που προκαλούσε. Για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός του 1907 πρόβλεπε 32,5 εκατ. δραχμές για την εξυπηρέτηση του χρέους, αλλά μόνον 300.000 για αρδευτικά και αποξηραντικά έργα, μολονότι η ελονοσία ήταν συχνότερη απ’ ό,τι στην Ινδία ή την Αφρική, και κάθε χρόνο σάρωναν τη χώρα οι πλημμύρες.
Η ύπαιθρος, που μαστιζόταν επίσης από την τοκογλυφία, ερήμωσε από ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης· ως σήμερα δεν συνήλθε. Τα χωράφια έμεναν χέρσα, οι μικροϊδιοκτήτες καταστρέφονταν, ενώ ο πλούτος συγκεντρωνόταν σε ολοένα λιγότερα χέρια. Οχτώ χρόνια πολεμικών καταστροφών έκαναν τελικά το 1919 τη δραχμή να υποτιμηθεί. Αλλά οι δανειστές συνέχισαν γενικά να εισπράττουν τα τοκοχρεολύσια στην ώρα τους.
Στην προσπάθεια του ιστολογίου να παρουσιάζει άγνωστες ιστορίες και πρωτότυπο υλικό, εγκαινιάζουμε σήμερα, με μεγάλη μας χαρά, τη συνεργασία μας με έναν καταπληκτικό ερευνητή, τον φίλο Γιώργο Βραζιτούλη από το Βερολίνο (Περισσότερα για τον Γιώργο Βραζιτούλη στο τέλος του παρόντος κειμένου). Στην πρώτη του συνεργασία με το ιστολόγιό μας, φέρνει στο φως για πρώτη φορά άγνωστα μέχρι σήμερα γεγονότα από την εποχή του Εμφύλιου: Τις επισκέψεις ελληνικών αντιπροσωπειών του ΔΣΕ στο Ανατολικό Βερολίνο και σε άλλες πόλεις της (τότε) Ανατολικής Γερμανίας το 1949 (η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ιδρύθηκε μερικούς μήνες αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου 1949). Στις 19+2 σπάνιες φωτογραφίες από τα γερμανικά κρατικά αρχεία εμφανίζονται πρόσωπα της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας (Γρηγόρης Φαράκος, Πέτρος Κόκκαλης κ.ά.), αλλά και απλοί (“άγνωστοι”) μαχητές του ΔΣΕ. Η επίσκεψη πραγματοποιείται, ενώ το Δυτικό Βερολίνο βιώνει τον ιστορικό αποκλεισμό του και οι έλληνες αντάρτες εξαπολύουν την τελευταία και καθοριστική επίθεσή τους.
Στρατηγοί και αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στην Ανατολική Γερμανία, 1949
Του Γιώργου Μ. Βραζιτούλη, Βερολίνο
[Επεξεργασμένη αναδημοσίευση του ειδικού αφιερώματος από την εφημερίδα Ηπειρωτικός Αγών, από την 10η Ιουνίου 2010]
Από την κεντρική εκδήλωση στη Κρατική Όπερα του Βερολίνου (30.1.1949). (Από αριστερά προς τα δεξιά): Σικαβίτσας, Υποστράτηγος Λάμπρος (Κανακαρίδης), Πέτρος Κόκκαλης, Ερνστ Κρίγκερ (γεν. γραμματέας της Επιτροπής Βοήθειας στη Δημοκρατική Ελλάδα), Αντιστράτηγος Κικίτσας (Πρωτόπαππας). Πίσω τους η χορωδία του FDJ.
Τον Ιανουάριο του 1949 μια ελληνική αντιπροσωπεία καταφθάνει στο ανατολικό Βερολίνο και γίνεται δεκτή με τιμές από την γερμανική ηγεσία της τότε Σοβιετικής Ζώνης Κατοχής (η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ιδρύθηκε μερικούς μήνες αργότερα, στις 7 Οκτωβρίου 1949). Η αντιπροσωπεία αυτή αποτελείται από τον γιατρό Πέτρο Κόκκαλη, Υπουργό Παιδείας και Υγιεινής της λεγόμενης Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελλάδας, τον αντιστράτηγο του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας (ΔΣΕ) Κικίτσα (Σαράντη Πρωτόπαπα), τον υποστράτηγο Λάμπρο (Νίκο Κανακαρίδη) και τον δάσκαλο Αντώνη (Αντον) Σικαβίτσα, με την ιδιότητα του μέλους του κεντρικού συμβουλίου της σλαβομακεδονικής οργάνωσης “Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο” (ΝΟΦ), που αγωνίζονταν στις γραμμές του ΔΣΕ.
Σκοπός της επίσκεψης αυτής είναι η τόνωση της βοήθειας, που παρείχε το ανατολικογερμανικό κομμουνιστικό κόμμα SED προς τον ΔΣΕ, μέσω μιας διαφημιστικής εκστρατείας για τον αγώνα των ανταρτών στα ελληνικά βουνά. Την αντιπροσωπεία συνόδευε σε όλη την διάρκεια της παραμονής της στη χώρα, στις διάφορες περιοδείες και εκδηλώσεις, ο δημοσιογράφος Θανάσης Γεωργίου, ο οποίος είχε σταλθεί εκεί μερικές μέρες νωρίτερα από το Γράμμο, όπου υπηρετούσε. (Μαζί με τον συγγραφέα Δημήτρη Χατζή και άλλους διανοούμενους, όπως ο Μάνος Ζαχαρίας, ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, ο Αλέξης Πάρνης, ο Τάκης Αδάμος, ο Παρίσης Αγγελίδης, ο Σπύρος Μονδάνος κ.α., αποτελούσαν το δημοσιογραφικό επιτελείο του ΔΣΕ). Ο Θανάσης Γεωργίου, ο οποίος ζει σήμερα (Φεβρουάριος 2013) 98ετής στο Βερολίνο, ήταν τότε και για τα δυο επόμενα χρόνια, ο άτυπος εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Ανατολική Γερμανία.
Ένας άχρωμος πρώην κομμουνιστής ευελπιστεί να κυβερνήσει με έναν τεχνοκράτη, ένας κωμικός γίνεται «σούπερ σταρ» κατά του κατεστημένου και ο αειθαλής «κροκοντίλο» εξακολουθεί να μαγεύει τα πλήθη μέσα από την παντοδυναμία των καναλιών του.
Ο λόγος βέβαια για τους τέσσερις βασικούς υποψήφιους των ιταλικών εκλογών. Τον κεντροαριστερό πρώην κομμουνιστή Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι, τον πρώην πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Πέπε Γκρίλο: τους ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται το μέλλον της Ιταλίας αλλά και της ευρωζώνης. Η Ιταλία, τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, μέλος της Ομάδας των Επτά Πλουσιότερων Κρατών του Κόσμου(G7) και εκ των ιδρυτών της ΕΟΚ το 1957 βουλιάζει στην κρίση.
Το 2011 το επιτόκιο του ιταλικού δεκαετούς ομολόγου ξεπερνούσε το 6% με ορατό τον κίνδυνο η Ιταλία να μείνει εκτός αγορών και το εγχείρημα του ευρώ να δέχεται ένα ακόμη πλήγμα. Η επιστράτευση του τεχνοκράτη Μόντι, ηρέμησε κάπως τα πνεύματα με το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου να βρίσκεται σήμερα στο 4,4%, αλλά ο δημοφιλής στις Βρυξέλλες και οικονομική ελίτ, πρώην πρωθυπουργός και τραπεζίτης, δεν χαίρει μεγάλης εκτίμησης στον ιταλικό λαό, τον οποίο έβαλε στο καλαπόδι της λιτότητας.
Η κρίση στην Ιταλία είναι ωστόσο πολύ πιο βαθειά αφού από το 1999 που μπήκε στο ευρώ παρουσιάζει οικονομική στασιμότητα, με αποτέλεσμα όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 να βρεθεί σε δυσχερή θέση. Η ιταλική οικονομία κατέγραψε πέρυσι ύφεση 2,2%.
Με την Αριστερά και τους αγωνιστές του μαζικού κινήματος τα βάζουν οι πένες των φασιστικών φυλλάδων προσπαθώντας να σπείρουν δηλητήριο και να τρομοκρατήσουν όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τις πολιτικές τους αντιλήψεις.
Οι «αντισυστημικοί» τραμπούκοι δεν αρκούνται στις δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών, αλλά λανσάρουν και μια χυδαία αντικομματική και αντιδημοκρατική ιδεολογία. Τα βάζουν δήθεν με το «σάπιο πολιτικό σύστημα» στο οποίο τσουβαλιάζουν όλα τα κόμματα, χαστουκίζουν, βιαιοπραγούν κατά βουλευτίνων της Αριστεράς και αγωνιστών, περιφρονούν τους εργαζόμενους που απεργούν και διαδηλώνουν, και βάζουν στο στόχαστρο συνδικαλιστές και υπερασπιστές των λαϊκών αγώνων.
Τελευταίο κρούσμα, δημοσίευμα της εφημερίδας «Στόχος» όπου, με μπόλικη δόση συνωμοσιολογίας, στοχοποιούνται δημοσιογράφοι, ανακατεύοντας εκδότες, μεγαλοδημοσιογράφους και αγωνιστές, με μοναδικό συνδετικό κρίκο την όποια πολιτική σχέση είχαν ή έχουν με την Αριστερά. Το ότι πέρασε κάποιος από την Αριστερά κάποτε, πόσο μάλλον αν ανήκει ακόμα σε αυτό τον πολιτικό χώρο, τον καθιστά Εχθρό.
Ούγκο Τσάβες. Ο άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα ενός λαού.
Το news247, μίλησε με τον Δημήτρη Καλτσώνη, επίκουρο καθηγητή θεωρίας κράτους και δικαίου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, για τις αλλαγές που προώθησε στη Βενεζουέλα ο Ούγκο Τσάβες, αλλά και το μέλλον της χώρας, χωρίς τον ίδιο στο τιμόνι.
από τον Στέφανο Νικήτα
Πως ανέβηκε στην εξουσία ο Ούγκο Τσάβες. Από την ίδρυση του Μπολιβαριανού Επαναστατικού Κινήματος 200 το 1983 στην προεδρία. Πως τα κατάφερε;
Η άνοδος του Τσάβες στην προεδρία ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κοινωνικής δυσαρέσκειας που επικρατούσε στη Βενεζουέλα ήδη από τη δεκαετία του 1980. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων του δικομματισμού και τα προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας που είχαν επιβάλλει μαζί με το ΔΝΤ είχαν οξύνει στο έπακρο τη φτώχεια. Οι κοινωνικές ανισότητες είχαν διευρυνθεί σε μια χώρα που είναι από τους μεγαλύτερους πετρελαιοπαραγωγούς του κόσμου. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων οδήγησε στην εξέγερση του Φεβρουαρίου του 1989 η οποία καταπνίγηκε από τις ένοπλες δυνάμεις με χιλιάδες θύματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το βιοτικό επίπεδό τους δέχτηκε νέα πλήγματα ως συνέπεια των νεοφιλελεύθερων μέτρων και των ιδιωτικοποιήσεων του πετρελαίου και άλλων τομέων της οικονομίας που υιοθετήθηκαν κάτω από τις επίμονες οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αλλά και τις έντονες άμεσες πιέσεις των ΗΠΑ. Η καταλήστευση του εθνικού πλούτου από την εγχώρια ολιγαρχία και τις ΗΠΑ εντάθηκε. Η κατάσταση αυτή δημιούργησε ισχυρές κοινωνικές εντάσεις. Οι διαμαρτυρίες και οι αγώνες των λαϊκών στρωμάτων ισχυροποιήθηκαν. Απεργίες και διαδηλώσεις χαρακτήρισαν όλη τη δεκαετία του 1990.
Πέρα από τη λαϊκή εξέγερση του Φεβρουαρίου 1989, τις απεργίες και κοινωνικές διαμαρτυρίες της δεκαετίας του 1990, έκφραση της κοινωνικής αναταραχής υπήρξε η εκδήλωση δύο αποτυχημένων πραξικοπήματων το 1992 στα οποία συμμετείχε σημαντικό τμήμα των ενόπλων δυνάμεων. Το ένα από τα δύο πραξικοπήματα, του οποίου ηγήθηκε ο μετέπειτα πρόεδρος Ούγκο Τσάβες και που είχε ως στόχο την ανατροπή της ιδιωτικοποίησης του πετρελαϊκού τομέα, είχε τεράστια επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις παρά την αποτυχία του. Βασικό αίτημα των εξεγερθέντων στρατιωτικών υπήρξε ακριβώς η αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση του πετρελαϊκού τομέα.
O Πέτρος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Aθήνα το 1959. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Hλεκτρονικό Aυτοματισμό και έγινε διδάκτορας Θεωρητικής Φυσικής. Eργάστηκε ως μεταπτυχιακός υπότροφος-ερευνητής στο Kέντρο Πυρηνικών Eρευνών «Δημόκριτος». Eρευνητικές εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως τα Physical Review, Physical Review Letters, Theoretical Chemistry και Physica.
contramee 