Ένα πανέμορφο φιλμάκι του Σινάν Τσετίν(http://www.sinancetin.com) με τίτλο: «ΧΑΡΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ». Τα γεγονότα υποτίθεται συμβαίνουν σε ένα χωριό της Ανατολίας στις 2 Νοεμβρίου του 1934. Όπως λέει ο ίδιος: «Εκείνα τα χρόνια η Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας απαγόρευε να ακούγεται στο ραδιόφωνο η τουρκική μουσική. Σκοπός της ήταν η διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής. Η νεοσύστατη Δημοκρατία επεδίωκε να εδραιωθεί η δυτική κουλτούρα εις βάρος της τοπικής παραδοσιακής κουλτούρας».
Ωστόσο, όπως αναφέρεται στο τέλος του φιλμ :
“Η πολιτική εξουσία που απαγορεύει τη μουσική των ανθρώπων, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής τους, είναι πάντα αντίθετη στη ζωή”.
Μια αποκάλυψη για το ναζιστικό παρελθόν του ναζιστικού μορφώματος
Το άρθρο αναλυτικά, σε ανεπτυγμένη μορφή (με όλες τις υποσημειώσεις, τις σχετικές σελίδες από το έντυπο του 1981 όπως και το πλήρες έντυπο σε μορφή pdf) στοhttp://xyzcontagion.wordpress.com/2013/03/31/net/
Πηγή:ΕΝΘΕΜΑΤΑ
«Προ[σ]βλέπουμε σ’ έναν διακρατικό εθνικοσοσιαλισμό όλων των λευκών»: Μια από τις πρώτες ιδεολογικές διακηρύξεις της Χρυσής Αυγής (που πολύ θα ήθελε να ξεχάσει)
Είναι γνωστό πως η «Χρυσή Αυγή» αποτελεί ενεργό μέλος του Ευρωπαϊκού Εθνικού Μετώπου (ENF),1 μιας άτυπης φασιστικής Διεθνούς,2 που εκπροσωπεί φασιστικά κόμματα και οργανώσεις από 13 ευρωπαϊκές χώρες και ιδρύθηκε το 2004 ενόψει ευρωεκλογών. Δεν είναι γνωστό, όμως, ότι η ΧΑ είχε προσχωρήσει, από τις απαρχές της, στην ακραία ναζιστική-εθνικοσοσιαλιστική (μαύρη) Διεθνή Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη (New European Order [NEO] ή Nouvel Ordre Européen).
Το λογότυπο της New European Order από την Wikipedia
Μικρή ιστορική αναδρομή
Η Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη δημιουργήθηκε το 1951, ως διάσπαση μιας προηγούμενης πανευρωπαϊκής νεοναζιστικής συμμαχίας, του Europäische Soziale Bewegung (ESB), επειδή η τελευταία δεν ήταν αρκετά «ριζοσπαστική» στα ζητήματα της «υπεράσπισης της βιολογικής ακεραιότητας των λευκών Ευρωπαϊκών λαών και του αντικομμουνισμού».3 Οι διαφωνούντες προχώρησαν στη δική τους συνδιάσκεψη, τον Σεπτέμβριο του 1951 στη Ζυρίχη, και τη δημιουργία της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης, η οποία, στη διακήρυξή της, ήταν περισσότερο σαφής: Καλούσε για «πόλεμο ενάντια στους μπολσεβίκους Μογγόλους και τους καπιταλιστές νέγρους, στο καθήκον του λευκού ανθρώπου για την φυλετική επιβίωση και το Aufartung».4
Ακολούθησαν συνδιασκέψεις της NEO στο Παρίσι (1953), τη Ζυρίχη (1960, 1962), το Μιλάνο (1965, 1967), τη Βαρκελώνη (1969, υπό την αιγίδα του ισπανικού CEDADE), τη Λυών (1972, 1974), τη Βαρκελώνη (1977, 1979) κ.α. To 1979, η Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη δίνει στη δημοσιότητα τη «Διακήρυξη της Βαρκελώνης», προϊόν της 14ης συνδιάσκεψής της, με συμμετοχές νεοναζιστών από όλο τον κόσμο. Τον Νοέμβριο του 1980 ο Νίκος Μιχαλολιάκος απολύεται από την 42μηνη περιπετειώδη στρατιωτική του θητεία5 και ένα μήνα μετά εκδίδει το πρώτο τεύχος του περιοδικού Χρυσή Αυγή, στο οποίο αναγράφεται ως «υπεύθυνος έκδοσης». Ο υπότιτλός του ήταν «Εθνικοσοσιαλιστική περιοδική έκδοσις», ο αγκυλωτός σταυρός παρών, μαζί με τον Χίτλερ, και το εθνικοσοσιαλιστικό στίγμα δίνεται απολύτως σαφώς, όπως θυμάται ο ίδιος ο Φύρερ, σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα:
«Η Χρυσή Αυγή αυτοχαρακτηρίζετο μέσα από τις σελίδες του εντύπου του [sic] σανέκδοση εθνικοσοσιαλιστική και αυτή η διαφορά όχι μόνο ορολογίας αλλά και ουσίας ήταν που σαφέστατα την διαχώριζε από το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού χώρου, που εκείνη την εποχή δραστηριοποιείτο».6
Το CEDADE (Círculo Español de Amigos de Europa-Ισπανικός Κύκλος των Φίλων της Ευρώπης) ήταν μια ισπανική νεοναζιστική οργάνωση, ιδρυμένη το 1966 στη Βαρκελώνη· μεταξύ των ιδρυτικών της στελεχών ήταν ο Leon Degrelle και ο Otto Skorzeny.7 Στην προσπάθειά της να βρει διεθνή στηρίγματα και να διαχωριστεί από τον «εθνικό χώρο» των βασιλοχουντικών και φιλομεταξικών, η ΧΑ στρέφεται στο CEDADE και στους Ευρωπαίους νεοναζί ομοϊδεάτες της.
Το χαρακτηριστικό εξώφυλλο της σπάνιας έκδοσης, σβάστικες και διακριτικά των SS
Ένα σπάνιο έντυπο του 1981 με την ιδεολογική διακήρυξη της ΧΑ υπέρ του ναζισμού/εθνικοσιαλισμού
Αυτό διαπιστώνει ο αναγνώστης από μια σπάνια έκδοση της ναζιστικής συμμορίας, των πρώτων μηνών του 1981, που παρουσιάζουμε κατ’ αποκλειστικότητα σήμερα. Το έγχρωμο εντυπωσιακό εξώφυλλο δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: Ένας αξιωματικός των SS, δύο σβάστικες και ο τίτλος «Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη» δίνουν το μήνυμα πεντακάθαρα. Στον ελληνικό πρόλογο, γραμμένο από τη ΧΑ, διευκρινίζεται:
«Έχοντας ήδη διακηρύξει ότι προβλέπουμε [sic] σ’ έναν διακρατικό εθνικοσοσιαλισμόόλων των λευκών […], συνεχίζουμε με τη διασαφήνιση αυτής της θέσεως και προσφέρουμε στον αναγνώστη μας, ένα βασικό κείμενο, σχετικό με τη θέσι μας αυτή: Την διακήρυξι της Βαρκελώνης». Για τη μετάφραση, Χρυσή Αυγή.
Μετά τα προλογικά, ακολουθεί ένα δισέλιδο με τα 7 σημεία της διακήρυξης, όπου τα «άχρηστα βιοψυχικώς παράσιτα» απειλούν την «τελειοποίηση που είναι η μοίρα του λευκού ανθρώπου». Η διακήρυξη κλείνει με τη θέση πως «καλό στην ανθρωπότητα» και τον εμπλουτισμό του ανθρώπινου είδους κάνουν μόνο οι «φυλετικές elite» και πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της «διοικητικής ιατρικής».
Στις υπόλοιπες σελίδες ακολουθεί η ανάλυση όλων των παραπάνω: εθνικοσοσιαλιστικές αηδίες για τη λευκή φυλή, τον λευκό άνθρωπο, «νεγροποιήσεις», «υπανθρώπους Εβραίους», την εφαρμογή «ευγονικής πολιτικής για την σωτηρία των λευκών λαών», τις «αντιφυσικές τάσεις-ομοφυλοφιλία» (αλίμονο!), τη φυλάκιση του Rudolf Hess, κλείνοντας με μια καταγραφή διώξεων εθνικοσοσιαλιστών και κάλεσμα για τη δημιουργία μιας «Ευρώπης των λευκών λαών».
Η κρίση της Κύπρου οφείλεται κατ’ αρχήν στη στρεβλή αναπτυξιακή της πορεία που στηρίχτηκε στον τομέα των υπηρεσιών και στην πολύ χαμηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων. Ο τραπεζικός τομέας άρχισε να υπερδιογκώνεται μετά την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. το 2004 και έγινε τεράστιος μετά την υιοθέτηση του ευρώ το 2008.
Η κυπριακή οικονομία -ακόμη και ο τουρισμός- έχασε συστηματικά ανταγωνιστικότητα την τελευταία δεκαετία. Από το 2008 εμφανίζονται μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που έφτασαν την ίδια χρονιά έως και το 15% του ΑΕΠ. Η συμμετοχή στην ΟΝΕ δεν άφηνε τη δυνατότητα να εξισορροπηθεί η απώλεια ανταγωνιστικότητας με τη διολίσθηση του νομίσματος.
Οσο μεγάλωναν οι τράπεζες τόσο εμφανίζονταν φαινόμενα φούσκας και υπερχρέωσης. Υπήρξε φούσκα στα ακίνητα, ιδίως το 2006-08. Τα κυπριακά νοικοκυριά υπερχρεώθηκαν, κυρίως για αγορά κατοικίας, ενώ υπερχρεωμένος είναι και ο επιχειρηματικός τομέας. Οι κυπριακές τράπεζες διεύρυναν τις πιστώσεις τους και προς την ελληνική οικονομία. Τον Σεπτέμβριο του 2011 οι κυπριακές τράπεζες κατείχαν ομόλογα του ελληνικού κράτους ίσα με 26% του κυπριακού ΑΕΠ, ενώ ο δανεισμός στον ελληνικό ιδιωτικό τομέα αντιστοιχούσε στο 128% του κυπριακού ΑΕΠ.
Τα αποτελέσματα της τραπεζικής υπερδιόγκωσης άρχισαν να φαίνονται αφού ξέσπασε η παγκόσμια κρίση του 2007. Επεσε ο ρυθμός ανάπτυξης κοντά στο μηδέν και σταδιακά οι τράπεζες άρχισαν να συσσωρεύουν προβληματικά χρέη. Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από το τραγικό ελληνικό PSI το 2011-12, στο οποίο οι κυπριακές τράπεζες συμμετείχαν «εθελοντικά». Εξίσου καθοριστική αποδείχθηκε και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μετά το 2010, που δημιούργησε μεγάλο ποσοστό επισφαλειών στις κυπριακές τράπεζες.
Ο κυπριακός δημόσιος τομέας δεν ευθύνεται για την κρίση. Ο κυπριακός προϋπολογισμός εμφάνισε ελλείμματα μετά το 2009, φτάνοντας το 7% του ΑΕΠ το 2011, λόγω της πτώσης του φορολογικού εισοδήματος και της υποχώρησης του ρυθμού ανάπτυξης. Το πραγματικό πρόβλημα για το κυπριακό Δημόσιο είναι ο κίνδυνος από τις τράπεζες. Αυτός ήταν ο λόγος που η Κύπρος αποκλείστηκε από τις χρηματοπιστωτικές αγορές το 2011 και συνήψε διμερές δάνειο με τη Ρωσία. Το 2012 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ήταν λίγο πάνω από το 80% του ΑΕΠ, αλλά συνεχίζει να παραμένει κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. και της ΟΝΕ.
O χειρισμός του κυπριακού δράματος άνοιξε βαθύ ρήγμα στους κόλπους της Ευρωζώνης
«Αυτό που διερωτώνται φωναχτά οι άνθρωποι των αγορών χρήματος είναι: Τι στην ευχή νομίζει ότι κάνει η Γερμανία»; Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον στην ιστοσελίδα του BBC, στις 22 Μαρτίου. Ο Βρετανός δημοσιογράφος απέρριπτε τους ισχυρισμούς του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τους οποίους ήταν η Κύπρος που επέμενε να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι «οι Γερμανοί έστησαν ενέδρα στον νέο πρόεδρο της Κύπρου» και εξηγώντας: «Εκείνοι (οι Γερμανοί) ήταν που απαίτησαν να φορτωθούν με τις απώλειες οι καταθέτες, αν και η κ. Μέρκελ αρχικά υποσχέθηκε ότι οι μικροκαταθέτες θα επιβαρύνονταν μόνο κατά 3%. Στη συνέχεια, σύμφωνα με ρεπορτάζ των Financial Times, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αύξησε αυτό το ποσοστό σε 6% έως 10%». Στο ίδιο μήκος κύματος, η International Herald Tribune της περασμένης Τετάρτης εκτιμούσε, στον βασικό, πρωτοσέλιδο τίτλο της, ότι «Η Ε.Ε. έβαλε ωρολογιακή βόμβα στην Κύπρο». Στο σχετικό ρεπορτάζ τεκμηριώνεται η άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον Οκτώβριο του 2011, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον εκτροχιασμό των κυπριακών τραπεζών.
Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελείαδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Εχειμεταμορφωθεί σε σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την επιβίωση».
Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung -ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του Eurogroup.Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στοΒερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το Ράιχ του Χίτλερ:
«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με τις αλυσίδες του χρέους… Οπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία, οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».
Ενας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:
«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω… Η συμφωνία για την Κύπρο, η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».
Μπορεί να μη βγαίνουν όλα στο φως, αλλά και μόνο όσα αποκαλύπτουν οι εκθέσεις της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων αποδεικνύουν τις στενές σχέσεις ενστόλων με παραβατικές συμπεριφορές έως και βαριά εγκλήματα
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:
Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς
Να λοιπόν που και η έκθεση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων για το 1912 έφτασε στα χέρια του υπουργού, αφού πέρασε φυσικά πρώτα από τα μάτια επιλεγμένων δημοσιογράφων για μια πρώτη ματιά και ένα πρώτο σχόλιο. Το Internal Affairs, για όσους είναι λάτρεις των αμερικανικών σειρών, χτυπάει συστηματικά κάθε χρόνο και στην Ελλάδα. Διά χειρός Χρυσοχοΐδη (επί Σημίτη) και συγκεκριμένα στις 2 Απριλίου 1999 στη Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής ψηφίστηκε το σχέδιο νόμου για τη σύσταση στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης αυτοτελούς ειδικής αστυνομικής υπηρεσίας υπαγόμενης απευθείας στον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας με το όνομα «Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων» (ΔΕΥ) Με πολλά χρόνια καθυστέρηση είχε γίνει τότε κι αυτό το «ευρωπαϊκό βήμα», μια και μάλλον πείστηκε και η Βουλή (τότε) ότι δεν ήταν και δεν είναι άγιοι όλοι οι αστυνομικοί που υπηρετούν στην Ελλάδα. Αποστολή της ΔΕΥ: «η διερεύνηση, εξιχνίαση και δίωξη σε όλη την επικράτεια των εγκλημάτων που διαπράττουν ή συμμετέχουν σε αυτά αστυνομικοί όλων των βαθμών».
Ο νόμος τροποποιήθηκε αρκετές φορές και τώρα περιλαμβάνει πλέον στα καθήκοντα της ΔΕΥ όλες τις περιπτώσεις που καταγγέλλονται και που αφορούν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, υπαλλήλους των ΟΤΑ αλλά και ιδιώτες. Εύλογα βέβαια προκύπτει το ερώτημα πώς προλαβαίνουν οι 162 αστυνομικοί της υπηρεσίας αυτής να εξετάζουν το πλήθος των καταγγελιών που καλύπτουν το σύνολο των δημόσιων φορέων και οργανισμών. Επίσης είναι σαφές ότι παρά τους αυστηρούς περιορισμούς στην επιλογή των «αδιάφθορων» που προβλέπει ο νόμος, ο εκάστοτε υπουργός διορίζει κάποιον της αρεσκείας του. Σπάνια διατηρεί εκείνον του προκατόχου του. Ο κ. Δένδιας δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτήν την παράδοση. Παρ’ όλα αυτά οι περιπτώσεις που εξετάζονται ύστερα από καταγγελίες πολιτών ή και τυχαία σύλληψη επ’ αυτοφώρω δεν είναι καθόλου λίγες και σίγουρα είναι πολύ ενδεικτικές. Σημειώνεται εδώ ότι οι μαζικές καταγγελίες κατά ολόκληρων διμοιριών ή αστυνομικών τμημάτων ή μελών της ομάδας ΔΙΑΣ κ.λπ. που είναι γενικές και δεν αφορούν συγκεκριμένο αστυνομικό, δεν περιέχονται σε αυτήν την έκθεση. Αν λοιπόν τις έχετε φάει από μια ντουζίνα ΜΑΤ, θα πρέπει να αναζητήσετε διαφορετικά το δίκιο σας. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός καταγγελιών αυξήθηκε πολύ, αλλά, σύμφωνα με την υπηρεσία, αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται στην καλή της λειτουργία και στην εμπέδωση από τον πολίτη της βεβαιότητας ότι οι καταγγελίες του θα διερευνηθούν. Θα μας επιτρέψει μια διαφορετική άποψη εδώ η ΔΕΥ για τις εμπλοκές αστυνομικών -και όχι μόνο- σε πολλά ποινικά αδικήματα που προκαλούν επίσης την αύξηση στις καταγγελίες. Από την έκθεση του 2012 προκύπτει ότι η υπηρεσία διαχειρίστηκε συνολικά 1.060 υποθέσεις, 263 περισσότερες σε σύγκριση με το 2011. (περισσότερα…)
«Ευρωπαϊκή Ενωση και ΗΠΑ πρέπει να εστιάσουν στην άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες» λέει στην«Εφ.Συν.» ο εκτελεστικός διευθυντής του German Marshall Fund. Τονίζει ότι η οικονομική αβεβαιότητα στη νότια Ευρώπη αποτελεί κίνδυνο για τη σταθερότητα, ενώ επισημαίνει ότι για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων της Αν. Μεσογείου απαιτείται περιφερειακή συνεργασία.
Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου
-Είχαμε την «αραβική άνοιξη» και τις μαζικές διαμαρτυρίες των πολιτών σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κ.λπ. Πόσο επικίνδυνη είναι η οξεία οικονομική και κοινωνική κρίση στη Νότια Ευρώπη για τη σταθερότητα στην περιοχή;
Νομίζω ότι οι γεωπολιτικές επιπλοκές αυτών που συμβαίνουν στη νότια Ευρώπη δεν έχουν τύχει την προσοχή που τους αρμόζει. Η διεθνής κοινότητα έχει επικεντρωθεί στη χρηματοπιστωτική, στην οικονομική και λιγότερο στην κοινωνική διάσταση, αλλά σχεδόν καθόλου στη γεωπολιτική. Είναι σημαντικό να δούμε πώς η συνεχιζόμενη οικονομική αβεβαιότητα λόγω της κρίσης, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να επηρεάσει και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι τις πολιτικές αλλαγές, αλλά και τις συνέπειες που επιφέρει αυτή η οικονομική κρίση στη νότια Ευρώπη, τις βλέπουμε στη βόρεια Αφρική, στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο, αλλά επηρεάζουν επίσης το Ισραήλ και την Τουρκία, ενώ έχουμε και το πρόβλημα της Συρίας. Συμβαίνουν πολλά λοιπόν στη Μεσόγειο και η Μεσογειακή Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση.
-Πώς αλλάζει τη γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων η πρόσφατη ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο;
Πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Ωστόσο για να υλοποιηθεί αυτή η δυνατότητα [αξιοποίησης των κοιτασμάτων] θα απαιτηθεί μεγάλος βαθμός περιφερειακής συνεργασίας, περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Αυτό το θέμα έχει γίνει ήδη εμφανές για την Κύπρο και δυνητικά και για την Ελλάδα. Θα μπορούσε να συμβάλει στην αντιμετώπιση των μεγάλων οικονομικών προκλήσεων και να γίνει όχημα περιφερειακής συνεργασίας με την Τουρκία, το Ισραήλ και άλλες χώρες της περιοχής, αλλά δυστυχώς δεν είμαστε ακόμα σ’ αυτό το στάδιο για να επιτευχθεί στενή συνεργασία. Για να αξιοποιηθεί αυτό το πλεονέκτημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων θα χρειαστούν πάνω απ’ όλα οι αναγκαίες υποδομές, οι οποίες απαιτούν συνεργασία. Πάντως ανοίγονται νέες δυνατότητες. Για παράδειγμα, εάν η προσέγγιση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας εδραιωθεί, υπάρχει ίσως η δυνατότητα μεταφοράς του φυσικού αερίου στην τούρκικη αγορά και απ’ εκεί στην παγκόσμια. Εάν φανταστούμε μια μελλοντική επίλυση του Κυπριακού, αυτό θα προσφέρει περαιτέρω δυνατότητες αξιοποίησης των κοιτασμάτων της Αν. Μεσογείου. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η ασταθής κατάσταση στην περιοχή αυτή εμποδίζει τέτοιες εξελίξεις.
-Τι συνεπάγεται για Ελλάδα και Κύπρο η επαναπροσέγγιση Τουρκίας και Ισραήλ; Είναι το τέλος των σχεδιασμών για έναν εναλλακτικό ενεργειακό διάδρομο ή για τη δημιουργία ενός άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας;
Δεν το νομίζω για αρκετούς λόγους. Πρώτον διότι δεν ξέρουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθεί αυτή η τουρκο-ισραηλινή σχέση. Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται να επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν τη δεκαετία του ’90. Θα υπάρχει βεβαίως το ενδιαφέρον για συνεργασία σε θέματα ενέργειας ή αμυντικού χαρακτήρα, αλλά δεν είναι ακόμα κάτι ξεκάθαρο. Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να επιδιώκει τη διαφοροποίηση των συνεργασιών του στην περιοχή και αυτό αφορά την Κύπρο και την Ελλάδα. Αυτό έχει τη δική του ανεξάρτητη λογική.
Η εμμονή τους στη λιτότητα και η αποδοχή του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίδας καγκελάριου στοιχίζουν ακριβά και στον ηγέτη του SPD Π. Στάινμπρικ αλλά και στους Μπερσάνι και Ολάντ
Εξι μήνες πριν από τις εκλογές στη Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) υποχωρεί στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο SPD ποσοστό 26 έως 28%, μειωμένο κατά δύο μονάδες τον τελευταίο μήνα και υπολειπόμενο κατά 13% των Χριστιανοδημοκρατών της Ανγκελα Μέρκελ. Ο Πέερ Στάινμπρικ, ο υποψήφιος του SPD για την καγκελαρία, περιορίστηκε μάλιστα στο μηδέν σε μια κλίμακα από το -5 ώς το +5 σε έρευνα του τηλεοπτικού δικτύου ZDF για τους κορυφαίους πολιτικούς στη Γερμανία. Πρόκειται για τη χειρότερή του επίδοση αφότου ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για την καγκελαρία.
Οι αποκαλύψεις ότι από το 2009 ο Στάινμπρικ εισέπραξε περίπου 600.000 ευρώ για 75 ομιλίες του, αλλά και η δήλωσή του ότι οι καγκελάριοι είναι… κακοπληρωμένοι, αποξένωσαν πολλούς ψηφοφόρους. Η κύρια αιτία της πτώσης των ποσοστών του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου είναι βέβαια το γεγονός ότι ο Στάινμπρικ θεωρείται ο πιο «μερκελιστής» πολιτικός στην ηγεσία του SPD. Πρώην υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ στην κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού, ο Στάινμπρικ «έχει την εύνοια των εργοδοτικών κύκλων», όπως έγραψε εύστοχα η «Μοντ».
Σκληρός υποστηρικτής του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας και φανατικός υπέρμαχος της λιτότητας, ο Στάινμπρικ έδειξε το πρόσωπό του με το ξέσπασμα της κρίσης στην Κύπρο, όταν ταυτίστηκε πλήρως με τη γραμμή Μέρκελ – Σόιμπλε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η εφημερίδα που προέβαλε περισσότερο την επιλογή του Στάινμπρικ ως υποψηφίου του SPD για την καγκελαρία ήταν η δεξιά «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ». Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ο Στάινμπρικ είχε χαρακτηρίσει «αφελή» τη θέση του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ για επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού συμφώνου που έχει επιβάλει η Μέρκελ.
Είναι ενδεικτικό –όπως αποκαλύπτει το «Σπίγκελ»– ότι η ηγεσία του SPD έχει θέσει υπό περιορισμό το τελευταίο διάστημα τον Στάινμπρικ και δεν του επιτρέπει να δίνει πολύ συχνά συνεντεύξεις. «Δεν σκοπεύουν να κρύψουν τον υποψήφιο, αλλά έχουν αποφασίσει ότι θα πρέπει να περιορίσει τις δηλώσεις του για την οικονομία και τα οικονομικά θέματα, τουλάχιστον προς το παρόν» γράφει το «Σπίγκελ».
Κάποιες γωνιές που διατηρούν τη μαγεία του παρελθόντος κι αυτές ακόμα που τις άλλαξε η «εξέλιξη» και η αντιπαροχή, πάντα θα με συγκινούν και πάντα θα με γοητεύουν.
Να, όπως εκείνη η γωνία, λίγο πιο πάνω από το άγαλμα του Φλέμιγκ (στην οδό Σταΐκου και Μπουκογιάννη) εκεί που υπήρχε κάποτε ένα μικρό θερινό θέατρο, η μάντρα του μπάρμπα Λάμπρου του Κρίπα, όπως την ήξερε και την έλεγε ο κόσμος. Μια γωνιά που έκλεινε μέσα της τα όνειρα και τους ψυχικούς κόσμους μιας άλλης εποχής, όμορφης και ρομαντικής.
Το θέατρο Κρίπα από κτιριακής πλευράς και εμφάνισης δεν έλεγε κάτι το σπουδαίο. Μία μάντρα συνηθισμένη. Ασβεστωμένος τοίχος με φυτεμένα στην κορυφή του σπασμένα γυαλιά για να αναχαιτίζει τις εφόδους της μπομπαρίας και της μαρίδας, οι απαραίτητες περικοκλάδες και τα γιασεμιά, ψάθινα και πτυσσόμενα σανιδένια –εφεδρικά συνήθως- καθίσματα και μια σκηνή απλή που στο απάνω μέρος του μπερντέ δέσποζε η φυσιογνωμία της καλλονής των κάδρων, η πασίγνωστη Γενοβέφα, την οποία τότε φιλοτέχνησε ο νεαρός και ταλαντούχος ζωγράφος Χριστόφορος Ζάχος.
Ο Μόλλας
Αυτό ήταν το θέατρο του Κρίπα. Έτσι απλό και φτωχικό και τίποτε άλλο. Όμως κάθε βράδυ ήταν γεμάτο από ανθρώπους ως επί το πλείστον αγαθής ψυχής μέχρι δικηγόρους και γιατρούς, ακόμα και από δικαστάδες που πήγαιναν να παρακολουθήσουν θαυμάσιες παραστάσεις Καραγκιόζη δοσμένους από σπουδαίους ηθοποιούς του είδους αυτού. Ο απαράμιλλος Μόλλας, ο πνευματώδης Μάνθος, ο βαθύςΣπαθάρης και ο Αιγιώτης την καταγωγή Βασίλης Ανδρικόπουλος (Βασίλαρος) άφταστος κωμικός και πολύ ετοιμόλογος παρουσίασαν έργα μεγάλων αξιώσεων, πατριωτικά, δραματικά, κωμωδίες κ.α.
Με τη σημερινή του απόφαση, για την καταδίκη μας σε εξάμηνη φυλάκιση επειδή «παρευρεθήκαμε» και στηρίξαμε τον απεργιακό αγώνα των συναδέλφων μας στο Δήμο Ηρακλείου το 2007(!!!) το δικαστήριο, επιδιώκει να θέσει τους αγώνες των εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα στο απόσπασμα.
Είναι απόφαση σταθμός, ακόμα και για τα δεδομένα μιας δικαιοσύνης που έχει νομιμοποιήσει όλους τους μνημονιακούς νόμους από το β μονομελές πλημ/κειο Αθηνών, που έπειτα από 2 ώρες ακροαματική διαδικασία χωρίς να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο ή αξιόποινη πράξη, ούτε καν από τα στοιχεία και όλες τις μαρτυρικές καταθέσεις ακόμη και του διοικητή του αστυνομικού τμήματος της περιοχής(!!) πήρε αυτή την απόφαση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την απόφαση τους οι δικαστές ζήτησαν διακοπή της δίκης για μια ώρα.
Στην αγόρευση του ο εισαγγελέας παραδέχτηκε πως παρόλο που δεν προκύπτουν εμφανή στοιχεία(!!) θεώρησε πως και μόνο η παρουσία μας στον πολυήμερο απεργιακό αγώνα σαν συνδικαλιστές, ασκεί ψυχολογική βία σε αυτούς που ήθελαν να εργαστούν και έτσι πρότεινε την καταδίκη μας!!!
Φαίνεται ότι έπρεπε να καθόμαστε στον καναπέ μας μακριά από τον αγώνα αυτών που μας εμπιστεύτηκαν για να είμαστε «νόμιμοι» και «αρεστοί» στην κυβέρνηση τον κ. Εισαγγελέα και την Δικαστή.
Όλο και πιο καθαρά φαίνεται ότι οι δρακόντιοι νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση δεν είναι για να «κτυπήσει την διαφθορά στο δημόσιο» όπως λέει, αλλά για να κτυπήσει όποιον παλεύει και αντιστέκεται. Είναι φανερό πλέον πως η τρικομματική συγκυβέρνηση των μνημονίων και της τρόικα επιδιώκει με ξεδιάντροπο τρόπο τα δικαστήρια να λειτουργούν με εντολές εκ των άνωθεν σαν τα στρατοδικεία των δυνάμεων κατοχής και της χούντας για την επιβολή των αντεργατικών τους σχεδίων.
Το δόγμα του «νόμου και της τάξης» της απόλυτης και προληπτικής καταστολής σε οποιονδήποτε αγωνίζεται, αντιστέκεται και διεκδικεί, ακόμη και απλώς να συμπαραστέκεται, γίνετε πλέον οδηγός των αποφάσεων των δικαστηρίων αυτή τη περίοδο.
Από σήμερα ένας καινούριος δικτυακός τόπος έρχεται να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και στην Αριστερά. Δεν σκοπεύει να υποκαταστήσει τους υπάρχοντες ιστότοπους αλλά να ανοίξει τη συζήτηση σε ένα πεδίο που, παρά την κρισιμότητα του, οι σχετικοί προβληματισμοί έχουν αναπτυχθεί σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Μιλάμε για την ανάγκη εκπόνησης ενός μεταβατικού προγράμματος σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, ενός προγράμματος που με εύληπτο και σαφή τρόπο θα πείθει πως μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος για το λαό μας χωρίς ΕΕ, Ευρώ, Χρέος και Μνημόνια.
Στη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών πραγματοποιήθηκαν συγκλονιστικές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις και έγινε σαφές πως οι κυριαρχούμενες τάξεις και στρώματα απορρίπτουν την κοινωνική λαίλαπα που εφαρμόζει η ελληνική άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Υπάρχει, όμως, μια αμηχανία στο τι προτείνεται από την πλευρά των λαϊκών δυνάμεων και μιας μαχόμενης κομμουνιστικής αριστεράς
Το εγχείρημα σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά είναι η μόνη απάντηση των «από κάτω» απέναντι στον κοινωνικό εφιάλτη που εκπονούν οι «από πάνω». Το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα δε θα θυμίζει τίποτα από την κατάσταση που επικρατούσε το 2008. Στο χέρι μιας μαχόμενης κομμουνιστικής αριστεράς είναι να μην επικρατήσει ο κοινωνικός μεσαίωνας και ν’ ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας.
Σε αυτό το πλαίσιο ως πολιτική οργάνωση Αριστερή Ανασύνθεση πήραμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση και αυτός ο ιστότοπος θα είναι το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσουμε. Στον άλλο δρόμο θα δημοσιεύονται κείμενα τα οποία θα αναπτύσσουν πλευρές ενός μεταβατικού προγράμματος σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Είναι καλοδεχούμενα κείμενα τα οποία θα δείχνουν, με σαφήνεια και χωρίς γενικολογίες, πως υπάρχει ζωή και εκτός ΕΕ, Ευρώ, Χρέους και μνημονίων από οποιονδήποτε, συλλογικότητα και μεμονωμένο σύντροφο/ συντρόφισσα. Με αυτή την έννοια ο άλλος δρόμος δεν αποτελεί όργανο μιας συλλογικότητας αλλά μέσο έκφρασης για όλους εκείνους που πιστεύουν στο Άλλο Δρόμο. Περιμένουμε λοιπόν και τις δικές σας συμμετοχές.
Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ (ξέρεις τίποτα γι’ αυτό Μάκη;) έδωσε στις 28 Μαρτίου στη δημοσιότητα το εξής σχόλιο το οποίο λέει επί λέξει: «Το δίλημμα εντός ή εκτός Ευρωζώνης, εκτός από εκβιαστικό, είναι και παγίδα για το λαό. Αυτό το δίλημμα αφορά τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της ελληνικής πλουτοκρατίας, και όχι το λαό που πλήττεται από την ενιαία βάρβαρη πολιτική εξαθλίωσης και χρεοκοπίας. Είναι ολοφάνερο ότι η καπιταλιστική κρίση οξύνει τις εγγενείς αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει όπως είναι, μπορεί χώρες να αποχωρήσουν ή ακόμη και να διασπαστεί. Η λύση για το λαό βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ, συνοδευόμενη απαραίτητα με ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία και το λαό πρωταγωνιστή. Διαφορετικά, εντός ή εκτός ευρώ, θα είναι έρμαιο των επιλογών του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν». Άρα όσο δεν γίνεται επανάσταση ώστε να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία η κατάσταση να μείνει ως έχει γιατί το δίλλημα μέσα ή έξω από το ευρώ είναι εκβιαστικό και παγίδα για το λαό. Δηλαδή να μείνουμε μέσα στο ευρώ ή να αδιαφορήσουμε εντελώς για το μέσα ή το έξω και να μην συνδέσουμε αυτό το ζήτημα με την προοπτική συγκέντρωσης δυνάμεων για την εξουσία. Είναι αυτό επαναστατική πολιτική η αποτελεί στο άμεσο και στο καθημερινό πρόβλημα του λαού πλάτη στην καθεστηκυία τάξη πράγματων;
Ας ρωτήσουμε τον Γιάννη Πρετεντέρη να μας πει τι είναι αφού ως γνήσιος κονδυλοφόρος της αστικής τάξης ξέρει τι την συμφέρει, πολύ καλύτερα από τον Μαΐλη και κάθε πούρο επαναστάτη των γραφείων και της εσωκομματικής ίντριγκας. Γράφει ο Πρετεντέρης (ΝΕΑ 29/3/2013): «Από τότε που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο (και δεν αξιολογώ το γεγονός…) υπήρχαν μπροστά της δύο σαφείς και καθαρές στρατηγικές. Η πρώτη ήταν μια στρατηγική παραμονής στο ευρώ- με όποιο κόστος[…] Η δεύτερη ήταν μια στρατηγική που οδηγούσε έξω από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση- πάλι ανεξαρτήτως κόστους[…] Η στρατηγική εξόδου από το ευρώ αποτελεί στην ουσία μια βίαιη απόπειρα ανατροπής του κοινωνικού και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας». Ο Πρετεντέρης τιτλοφορεί το άρθρο του «Καλαμπούρια». Προφανώς δεν είχε υπόψη του τα τόσο επικίνδυνα και τόσο καταστροφικά καλαμπούρια του Μάκη Μαΐλη σε βάρος του ΚΚΕ.
του Αλέξη Θεοδώρου
Τον Προσυνεδριακό διάλογο τον οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτή όρισε την Επιτροπή Προσυνεδριακού διαλόγου, αυτή έθεσε τους κανόνες που η τελευταία δημοσιοποίησε. Για όσα επομένως άρθρα δημοσιεύτηκαν στις προσυνεδριακές σελίδες του Ριζοσπάστη και της ΚΟΜΕΠ μπορούμε να πούμε, χωρίς το παραμικρό ενδεχόμενο να πέσουμε έξω, ότι τηρούσαν απόλυτα τους καθορισμένους όρους. Πουθενά, στους όρους και τις προϋποθέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου δεν υπήρχε αναφορά ότι τα μέλη της ΚΕ έχουν περισσότερα -ή διαφορετικά- δικαιώματα συμμετοχής απ’ ότι τα μέλη.
Πουθενά δεν αναφέρεται ότι οι δεσμεύσεις που υπάρχουν για τα μέλη δεν αφορούν την καθοδήγηση. Πουθενά το καταστατικό του κόμματος δεν λέει ότι η κομματική καθοδήγηση απολαμβάνει προνομίων ή ότι μεταξύ κομματικής βάσης και κομματικής ηγεσίας υπάρχει καθεστώς ανισοτιμίας. Κι όμως, στην πράξη αυτό ακριβώς συμβαίνει ενάντια σε κάθε κομματικό κανόνα, σε κάθε κομματική αρχή, σε κάθε κομματική ηθική
Τις τελευταίες ημέρες, μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη, γινόμαστε μάρτυρες μιας σφοδρότατης επίθεσης της ηγεσίας ενάντια σε κομματικά μέλη και πρώην στελέχη για τις απόψεις που εκείνα εξέφρασαν στον προσυνεδριακό διάλογο τηρώντας απολύτως όλα τα προαπαιτούμε που η ηγεσία είχε θέσει. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσε η Αλέκα Παπαρήγα με την ομιλία της στην Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας όπου, εν απουσία οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης για τα προσυνεδριακά κείμενα, έβγαλε οπορτουνιστές και αγράμματους όλους τους διαφωνούντες. (περισσότερα…)
Α. Η καπιταλιστική κρίση και οι προοπτικές της ταξικής πάλης
Α1) Οι βασικές εξελίξεις και η κρίση
1. Η καπιταλιστική κρίση καλά κρατεί. Σύμφωνα με όλα τα νέα στοιχεία τα ανεπτυγμένα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπαίνουν ξανά σε ύφεση, και μας οδηγούν στη βασική εκτίμηση ότι η παγκόσμια οικονομία τείνει προς ένα νέο κύκλο κρίσης, το καπιταλιστικό σύστημα σε βαθύτερη αποσταθεροποίηση και η ταξική πάλη σε μια ποιοτικά νέα και ανώτερη ιστορική περίοδο.
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης εκτιμούμε ότι επιβεβαιώνονται οι βασικές, στηριγμένες στη μαρξιστική θεωρία, θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τις οποίες πρόβαλε από την ίδρυσή της ακόμη, την άνοιξη του 2009. Στις Θέσεις της 1ης Συνδιάσκεψης, τον Ιούλιο του 2011, εκτιμούσαμε ότι πρόκειται για μια ανώτερη και ποιοτικά βαθύτερη «δομική κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος». Ότι η κρίση «εμφανίστηκε μεν στη χρηματοπιστωτική σφαίρα, μετασχηματίστηκε σε κρίση κρατικών ελλειμμάτων και σε παγκόσμια κρίση χρέους», αλλά «εδράζεται στη σφαίρα της παραγωγής υλικών προϊόντων και υπηρεσιών», που πυρήνας της είναι το ποσοστό και οι μορφές απόσπασης υπεραξίας από τη μισθωτή εργασία. Τότε, η θέση αυτή αντιμετωπιζόταν από τους αστούς, αλλά και από ορισμένα αριστερά ρεύματα, το πολύ σαν γραφική. Μετά τις πρώτες, άσφαιρες βολές κατά του «χρηματιστηριακού καπιταλισμού – καζίνο» και τις μετέπειτα «δημοσιονομικές προσαρμογές» για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, η στροφή του κεφαλαίου σε «δομικές μεταρρυθμίσεις» στη σφαίρα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης (στο μισθό, στο χρόνο και τις σχέσεις εργασίας, στις σχέσεις ιδιοκτησίας) αποτελεί ανομολόγητη αναγνώριση, ακόμη και των πιο δογματικών θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού, του δομικού χαρακτήρα της κρίσης,δίνοντας τη δική τους απάντηση: μια εκ βάθρων αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού.
Για άλλη μια φορά, με την εκδήλωση της κρίσης κατέρρεαν οι θεωρίες για έναν «οργανωμένο καπιταλισμό» «χωρίς κρίσεις» και για το «τέλος της ιστορίας». Στη σύγχρονη πραγματικότητα εμφανίζονταν και πάλι ασυγκράτητες οι αντιθέσεις στις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας και την τεράστια κλίμακας εκμετάλλευση, ανισότητα, φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή που συνεπάγεται ο καπιταλισμός.Το πρόβλημα παραμένει ο καπιταλισμός και όχι η διαχείρισή του.
Την προσπάθεια του κεφαλαίου να απαντήσει στην κρίση την ζούμε και σήμερα μέσα από: την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και την επιδίωξη για το ξεθεμελίωμα όλων των ιστορικών εργατικών κατακτήσεων. Την καταστροφή ενδιάμεσων λαϊκών στρωμάτων και την συγκέντρωση του πλούτου στις κορυφές της καπιταλιστικής πυραμίδας. Την λεηλασία του πλούτου, ειδικά των πρώτων υλών και την εξαγωγή κεφαλαίου και επενδύσεων για την υπερεκμετάλλευση του φτηνότερου εργατικού δυναμικού των πιο φτωχών περιοχών. Την προσπάθεια διεύρυνσης των αγορών με τον υπερδανεισμό και την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. Την χωρίς όρια λεηλασία της φύσης. (περισσότερα…)
Η Κύπρος έχει τη δυνατότητα να φύγει από το ευρώ, δήλωσε στον ΑΣΤΡΑ ο Καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κώστας Λαπαβίτσας.
Όπως ανέφερε, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Κύπρος, στη δίνη της οικονομικής κρίσης και με τα μέτρα που εφαρμόζει η τρόικα, με τη λιτότητα και την ουσιαστική συντριβή του τραπεζικού συστήματος, δημιουργείται ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν θα υπάρξει σύντομα έξοδος, αλλά ούτε και ανάπτυξη.
Με την αλλαγή νομίσματος και ισοτιμίας, πρόσθεσε, η Κύπρος θα βγει από το αδιέξοδο και θα μπορέσει να βασίζει προς την ανάπτυξη.
Ο κ. Λαπαβίτσας τόνισε ότι ήδη Αμερικανοί και Ευρωπαίοι παράγοντες θεωρούν δεδομένη την έξοδο της Κύπρου από το ευρώ.
Πρόσθεσε ωστόσο ότι η έξοδος από το ευρώ και η επαναφορά της λίρας θα πρέπει να γίνει συντεταγμένα και προγραμματισμένα, επισημαίνοντας ότι ήδη η Κύπρος μέσο της τρόικας έχει διανύσει μεγάλο δρόμο προς την έξοδο από το ευρώ και την υιοθέτηση δικού της νομίσματος.
Τόνισε ακόμα ότι η υιοθέτηση της λίρας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, θα γίνει με δύσκολους και σκληρούς όρους, γι’ αυτό χρειάζεται και κοινωνική συσπείρωση και πλήρης ενημέρωση των πολιτών.
Επισήμανε ακόμα ότι η λίρα δεν θα είναι όπως την ξέραμε στο παρελθόν, θα υποτιμηθεί το νόμισμα και θα πέσει το βιοτικό επίπεδο.
Θα υπάρξει πρόβλημα στην κυκλοφορία του νέου χρήματος, πρόβλημα στη λειτουργία των τραπεζών καθώς και πρόβλημα ελέγχου για να μην υποτιμηθεί πάρα πολύ. Ωστόσο όλα αυτά, τόνισε, μπορούν να ελεγχθούν.
Εξήγησε ακόμα ότι η υποτίμηση της λίρας θα επηρεάσει κυρίως τις εισαγωγές και τη διακίνηση του νομίσματος στο εξωτερικό.
Ο κ. Λαπαβίτσας τόνισε ακόμα ότι η υιοθέτηση της λίρας θα δημιουργήσει νέα πεδία ανάπτυξης σε πολλούς τομείς όπως ο τουρισμός που θα γίνει πιο συμφέρουσα υπηρεσία για τους ξένους, θα υπάρξει ανάπτυξη στις υπηρεσίες και στις ηλεκτρονικές δραστηριότητες.
Σημείωσε ακόμα και μια άλλη πτυχή, ότι με την παραμονή στο ευρώ και σε συνθήκες κρίσης η Κύπρος θα χάσει εκτός από την οικονομία της και τη σημασία της γεωπολιτικής της θέσης, γεγονός που θα της στοιχίσει και στο Κυπριακό.
Τόνισε ακόμα ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να υπάρξει καθυστέρηση, αλλά ούτε μπορεί να ληφθεί απόφαση αύριο, αφού πρέπει να υπάρξει πάρα πολύ καλή μελέτη και προετοιμασία.
Ο Κώστας Λαπαβίτσας υπογράμμισε ότι η κρίση δεν είναι κυπριακή αλλά είναι κρίση της Ευρωζώνης και εξήγησε ότι το πρόβλημα στην Ευρωζώνη είναι η συνολική δομή της και ο ρόλος της Γερμανίας, μπροστά στην οποία οι άλλες χώρες έχουν χάσει την ανταγωνιστικότητα τους.
Είπε ακόμα ότι οι ιθύνοντες της Ευρώπης προσπαθούν να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητα πλήττοντας τους μισθούς των εργαζομένων και το κράτος πρόνοιας.
Σημείωσε ακόμα ότι το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι το δημόσιο αλλά οι υπηρεσίες και ιδιαίτερα το τραπεζικό σύστημα που πήρε τεράστιες διαστάσεις ακόμα και με την επέκταση στην Ελλάδα.
Εισήγηση του Δημήτρη Καλτσώνη στο Συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα ,Δήμος Βιάννου, Ν. Ηρακλείου, 16-17 Σεπτεμβρίου 2011
Θα πρέπει να αναμένεται η αύξηση της συχνότητας και της βιαιότητας των εγκλημάτων του κράτους τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και στις διεθνείς σχέσεις. Οι σύγχρονες δημοκρατίες θα τείνουν ολοένα και περισσότερο να μοιάσουν με τα αυταρχικά καθεστώτα. Εκτός αν μιλήσουν οι λαοί και απαντήσουν στην πρόκληση με τους στίχους του Λειβαδίτη: «ερχόμαστε, παραμερίστε, κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει»…
1. Το ολοκαύτωμα, η ομαδική σφαγή αμάχων, είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε ο ναζισμός για την επιβολή του τρόμου στους λαούς και την κάμψη των διαθέσεων αντίστασής τους στη ναζιστική κυριαρχία. Πρόκειται για μια μορφή κρατικής τρομοκρατίας την οποία άσκησε με συστηματικό τρόπο η ναζιστική Γερμανία κυρίως στις κατεχόμενες χώρες αλλά, με παρόμοιες μορφές, και στο εσωτερικό της.
Τέτοιες, ακραίες μορφές κρατικής τρομοκρατίας δεν είναι άγνωστες, ούτε πριν ούτε μετά την εμφάνιση του ναζιστικού φαινομένου. Οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης αξιοποίησαν παρόμοιες ακραίες μεθόδους για να διατηρήσουν τις αποικίες τους. Αλλά και κατά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, οι αστικές δημοκρατίες χρησιμοποίησαν την κρατική τρομοκρατία όπως φαίνεται στο παράδειγμα του ισοπεδωτικού βομβαρδισμού της Δρέσδης ή στο πυρηνικό ολοκαύτωμα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.
2. Η κρατική καταστολή στο ναζιστικό καθεστώς διαθέτει υποτυπώδη νομική βάση. Τούτο συμβαίνει επειδή ο νόμος είναι πάντοτε χρήσιμος ως ιδεολογικό εργαλείο νομιμοποίησης της καταστολής. Ωστόσο, η ναζιστική νομοθεσία διακρίνεται για τον εύκαμπτο χαρακτήρα της: πρώτο οι διατυπώσεις της είναι εξαιρετικά ασαφείς και ευρείες ώστε να παρέχουν στη διοίκηση και στα όργανα καταστολής ευρύτατα περιθώρια ερμηνείας και εφαρμογής και δεύτερο, επιτρέπεται ο ανά πάσα στιγμή παραμερισμός τους προκειμένου να υλοποιηθεί η βούληση του κράτους όπως αυτή ενσαρκώνεται από τον ηγέτη και τα υπαγόμενα σε αυτόν όργανα. Έτσι, τελικά, η καταστολή δεν υπάγεται σε περιοριστικούς κανόνες[1].
3. Το ναζιστικό καθεστώς έχει ανάγκη αυτή ακριβώς την αχαλίνωτη χρήση βίας εξαιτίας της κοινωνικής του φύσης: εξυπηρετεί και αναπαράγει τις πιο ακραίες, αντιδραστικές επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου με τον πλέον ριζικό τρόπο[2]. Τούτο γίνεται σε βάρος των στοιχειωδέστερων συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού: πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.
Αυτή η με ακραίο τρόπο προώθηση των συμφερόντων του μονοπωλιακού κεφαλαίου δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με ιδεολογική επίδραση στις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Απαιτείται δραστική καταστολή, φόβος και τρόμος για να καμφθεί η βούληση, να ισοπεδωθεί η συνείδηση.
Β. Η μεταπολεμική περίοδος
1. Η περίοδος που ακολούθησε την αντιφασιστική νίκη των λαών διαφοροποίησε σχετικά την εικόνα. Στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη εξακολούθησαν να υπάρχουν διάφορων μορφών δικτατορικά καθεστώτα και στρατιωτικο-φασιστικές δικτατορίες, ακόμη και στην Ευρώπη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Εδώ ξαναβρίσκουμε, στον ένα ή άλλο βαθμό, τη χρήση κρατικής βίας με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν.
2. Η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων όμως και η διαφοροποίηση των αισθημάτων των λαών υπό το βάρος της εμπειρίας του φασισμού, συντέλεσαν ώστε σε μια σειρά χώρες, με πυρήνα τη δυτική Ευρώπη, να σταθεροποιηθεί η αστική δημοκρατία και να περιοριστεί και εκλογικευθεί η κρατική βία.
Το βάρος πλέον έπεφτε στην εκμαίευση της κοινωνικής συναίνεσης. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της ανάπτυξης, ακόμη και διόγκωσης της εργατικής αριστοκρατίας. Με λίγα λόγια, ένα μέρος της καταλήστευσης του τρίτου κόσμου από τις αναπτυγμένες κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις διοχετεύθηκε στα λαϊκά στρώματα των χωρών τους προκειμένου να κατευναστούν οι αντιθέσεις και να εξαγοραστεί μέρος τουλάχιστον της ηγεσίας της εργατικής τάξης[3].
Αυτό δεν απέκλειε ξεσπάσματα έκνομης βίας όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις εντείνονταν. Αυτό μας δείχνει το παράδειγμα του Μάη του 1968, η αιματηρή καταστολή των Αλγερινών στο Παρίσι με τους δεκάδες νεκρούς το 1962 κά.
-«Είστε νορβηγός;» ρωτά ο κύριος Balloon τον Peer Gynt του Ίψεν, σε ένα εμβληματικό κείμενο του. Κι εκείνος απαντά: «Ναι, εκ γεννήσεως αλλά με κοσμοπολίτικο πνεύμα. Όσον αφορά στην περιουσία την οποία έφτιαξα οφείλω να ευχαριστήσω την Αμερική. Την πλούσια βιβλιοθήκη μου τη χρωστάω στις νέες σχολές της Γερμανίας. Από την άλλη, από τη Γαλλία προμηθεύομαι τα γιλέκα μου, τους τρόπους μου και τον πνευματώδη χαρακτήρα μου, – από την Αγγλία την εργατικότητά μου, και μια οξεία αντίληψη του τι είναι προς όφελός μου. Οι Εβραίοι με έμαθαν την υπομονή. Μια γεύση του ότι μια καλή κουβέντα δεν κοστίζει τίποτα πήρα από την Ιταλία, – και μια φορά, σε ένα επικίνδυνο πέρασμα, για να συμπληρώσω το ζύγισμα των ημερών μου, προσέφυγα στο ατσάλι από τη Σουηδία.» (Πέερ Γκυντ, Πράξη IV)
Ο Ίψεν, που θεωρούσε ότι το να είσαι ποιητής σημαίνει να βλέπεις και το να γράφεις σήμαινε να κλητεύεις εαυτόν σε δίκη και παίζεις τον ρόλο του δικαστή, δύσκολα θα υπεράσπιζε μια δικαιοσύνη στα όρια του «εγώ» ή της ανάπτυξής του, του «εμείς». Δημιούργησε έτσι έναν πολυπολιτισμικό ήρωα μέσα από τον επεξεργασμένο στον αργαλειό του Διαφωτισμού θεατρικό του μύθο. Αλλά στους προγενέστερους μύθους, τους ανεπεξέργαστους αρχαϊκούς μύθους της ανθρωπότητας, αυτούς που σώζονται στα παιδικά παραμύθια (σε αντίθεση με τα ενήλικα παραμύθια μιας πολιτικά ορθής γλώσσας) υπάρχει μια ισχυρή λογική αρνητικής διάκρισης: ο ξένος, του οποίου η όψη (ανάστημα, χρώμα, πολιτιστικά χαρακτηριστικά), οι κοινωνικές συμπεριφορές και οι ηθικές προαιρέσεις θεωρούνται επικίνδυνες, (ή αντίθετα σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες και αφού έχει ταπεινωθεί ή τιμωρηθεί και δεν «επιστρέφει» θεωρούνται πια «αποδεκτές»), στέκεται μονίμως «έξω κι απέναντι» από τα σύνορα του δικού μας κόσμου, της δικής μας ομάδας.
Ίσως δεν υπάρχει χώρος πιο προνομιακός για να φανεί η λειτουργία του από τις αναπαραστάσεις, και μέσα σε αυτές από τη γραφή. Προνομιακός χώρος ανίχνευσης της εικόνας του άλλου και των διαφόρων χαρακτηρισμών είναι η κατεξοχήν μορφή συμβολικής αναπαράστασης, ο χώρος της μυθοπλασίας της λογοτεχνίας, επειδή η γλώσσα της λογοτεχνίας πλούσια σε συνυποδηλώσεις, σε συμβολισμούς, σε μεταφορές και σε σχήματα εικονοποιϊας προσφέρεται κατά κάποιο τρόπο όχι μόνο για την αναπαράσταση της εικόνας του «άλλου» αλλά και για την αναπαραγωγή συμβόλων, στερεοτύπων με ιδιαίτερη ευκολία και άνεση σε ότι συνδέεται ή αφορά σε εθνικές και πολιτιστικές εικόνες (Αμπατζοπούλου Φ., 2001).
Ποιές είναι λοιπόν πλευρές της λογοτεχνικής αναπαράστασης των Εβραίων, που μπήκαν στο δίχως γυρισμό τρένο τον Μάρτη του 43 ταξιδεύοντας από το συγκλονιστικό εκείνη την εποχή (κι εξαιτίας της παρουσίας τους) Μεσογειακό λιμάνι της Σαλονίκης προς έναν φριχτό θάνατο;
Προβάλλεται σε κινηματογράφους για δεύτερη βδομάδα η πρόσφατη (2012) ταινία «Η Επίθεση» (L΄attentat) του Λιβανέζου σκηνοθέτη Ζιαντ Ντουέϊρι (Ziad Doueiri) που στηρίζεται σε νουβέλα του Αλγερινού συγγραφέα Γιασμίνα Κάντρα (Yasmina Khadra).
Ενδεχομένως πρόκειται για την καλύτερη ταινία της φετινής σεζόν και όχι μόνο.
Ο ήρωας (Αλί Σουλιμάν), Άραβας διακεκριμένος γιατρός στο Τελ Αβίβ, προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί με τη γυναίκα του που φέρεται ότι αυτοανατινάχτηκε σε ισραηλινή καφετέρια την ώρα που γιορταζόταν παιδικά γενέθλια, με αρκετά παιδιά νεκρά ή σοβαρά τραυματισμένα. Συντετριμμένος, πενθώντας τη γυναίκα του, όμορφη και έξυπνη, που υπεραγαπούσε, διαπιστώνει σταδιακά ότι δεν είχε ουσιαστική επαφή μαζί της, απορροφημένος στις επαγγελματικές του ασχολίες (κάτι που ήδη τον διαφοροποιεί από τη σχέση του τυπικού άραβα οικογενειάρχη με την οικογένειά του).
Στην αγωνία του να αντιληφθεί τα κίνητρα της γυναίκας του, επιστρέφει στη γενέτειρά του πόλη, Ναμπλούς, και εκεί αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι όχι μόνο τη γυναίκα του δεν καταλάβαινε, αλλά ότι έχει χάσει την επαφή του συνολικά με την πραγματικότητα του λαού του.
Καθώς ψηλαφεί τη «διπλή ζωή» της γυναίκας του, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος επίσης ζει διπλή ζωή. Η διχοτόμηση των ανθρώπων πηγάζει από την ανάγκη τους να αντιμετωπίσουν την καθημερινή φρίκη της ζωής στην Παλαιστίνη-Ισραήλ, η οποία αποτελεί το σταθερό φόντο της ταινίας. Ο ίδιος διχοτομείται για να επιβιώσει, «ξεχνά» τις ιστορικές του ρίζες και την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός του, προσπαθεί μέσα από την περιχαρακωμένη του εντιμότητα να στήσει τη ζωή του. Η γυναίκα του επίσης έχει απαντήσει στη φρίκη διχοτομούμενη, προσπαθώντας να άρει τη φρίκη μέσα από τη φρίκη, και αυτός που ζει δίπλα της δέκα χρόνια και την υπεραγαπά (όπως και αυτή αυτόν) δεν έχει πάρει χαμπάρι.
Το μοτίβο της διχοτόμησης διατρέχει σταθερά όλη την ταινία. Για παράδειγμα, το πρώτο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στο Τελ Αβίβ, πόλη μοντέρνα και ευρωπαϊκή, το δεύτερο μέρος στη Ναμπλούς, πόλη ημιεξαθλιωμένη που οι κάτοικοί της αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Αλλά, και εδώ βρίσκεται από φιλοσοφική άποψη το κατόρθωμα της ταινίας, οι πολλαπλές διχοτομήσεις δεν είναι μεταφυσικοί διαχωρισμοί, του τύπου που μας έχει συνηθίσει το κυρίαρχο σινεμά. Οι διχοτομήσεις εδώ είναι εσωτερικές αντιφάσεις οργανικών οντοτήτων. Και οι αντιφάσεις αυτές αποτελούν άρρηκτα δεμένες ενότητες ζωντανών διαδικασιών.
Ο κεντρικός ήρωας είναι φιγούρα τραγωδίας: Πιστεύει ότι είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο ζωής του έξω και πέρα από τις ιστορικές διεργασίες στη χώρα του, έξω και πέρα από την εθνική του ταυτότητα και οδηγείται στη συντριβή. Ο αγώνας του να καταλάβει τι έχει συμβεί, να εξηγήσει την κατάρρευση του μικρόκοσμού του, περιγράφεται λιτά με ντοκιμενταρίστικο τρόπο, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, με μεγάλη οικονομία μέσων και χωρίς προσπάθεια επιβολής κάποιας a priori άποψης. Μέχρι το τέλος, δεν πετυχαίνει να αποκτήσει μια συνολική κατανόηση, αλλά κατακάθεται μέσα του η βεβαιότητα ότι τα ιστορικά γεγονότα υπερβαίνουν τα άτομα και τον ίδιο. Η άποψη της γυναίκας του, όπως τελικά την ανακτά μέσω τρίτων, αποκτά αναπάντεχα μεγάλο βάθος, καθώς διαπιστώνει ότι η δική του οπτική γωνία («η γυναίκα μου με πρόδωσε») είναι εντελώς ανεπαρκής μέσα στη δίνη των ιστορικών γεγονότων.
Εκπληκτικό το παίξιμο όλων των ηθοποιών και ανεπανάληπτο του πρωταγωνιστή, καθώς τα μικρά κομμάτια του παζλ κατακάθονται στο πρόσωπό του. Η γυναίκα του (Ρεϋμόν Αμσαλέμ) προσθέτει στα καίρια σημεία πηγαία, αλλά πάντα συγκρατημένη, συγκίνηση και πινελιές «μαγικού ρεαλισμού».
Κινηματογράφος εξαιρετικός, λιτός και ουσιαστικός, αναδεικνύει την πραγματικότητα χωρίς φλύαρες καταγγελίες και ακκισμούς, δένοντας το ατομικό με το συλλογικό δράμα. Ο έμπειρος Ντουέϊρι (κάμερα-μαν σε πολλές διάσημες ταινίες, π.χ. Pulp Fiction, Reservoir Dogs, και σκηνοθέτης άλλων τριών ταινιών) κεντράρει στα πρόσωπα των ηθοποιών, χρησιμοποιώντας τα σαν εργαλεία συμπύκνωσης της αφήγησης της ταινίας. Μια αφήγηση στιβαρή με στοιχεία θρίλερ και ταινιών δρόμου που πατά σε ένα άψογα δομημένο σενάριο.
Υ.Γ. Στο τέλος της ταινίας, αποκαλύπτεται ότι η σπίθα που οδήγησε τη γυναίκα του στην απόφασή της ήταν η σφαγή και ισοπέδωση του Παλαιστινιακού στρατόπεδου στην πόλη της Δυτική Όχθης, Τζενίν (2002). Η ταινία παρουσιάζει πλάνα από την ισοπεδωμένη Τζενίν, αλλά ενδεχομένως ο θεατής να μη γνωρίζει τι έγινε εκεί. Προτείνω για περισσότερες πληροφορίες το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Mohamed Bakri «Jenin Jenin» (2002), που υπάρχει ολόκληρο στο YouTube.
Το ντοκιμαντέρ του Mohamed Bakri «Jenin Jenin» (2002)
Από τον Μάρτιο του 2011 η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, που παρέχει ψυχοκοινωνική στήριξη και συμβουλευτική σε γυναίκες θύματα βίας, δέχτηκε 10.176 κλήσεις και 74 ηλεκτρονικά μηνύματα.
Εν μέσω μεταρρυθμίσεων και περικοπών που απειλούν την ίδια τη λειτουργία της Γ.Γ. Ισότητας, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δύο χρόνων λειτουργίας της γραμμής SOS. Η γραμμή λειτουργεί σε 24ωρη βάση, επτά ημέρες την εβδομάδα, με χρέωση μία αστική μονάδα, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Στελεχώνεται από εξειδικευμένο προσωπικό – ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, κάθε υπηρεσία που παρέχεται είναι απολύτως εμπιστευτική και καλύπτεται από το απόρρητο της συμβουλευτικής, ενώ οι καταγγελίες γίνονται ανώνυμα.
Είναι ειρωνικό ότι η Γενική Γραμματεία Ισότητας, ο φορέας που στελεχώνει τη γραμμή SOS, αντί να αναβαθμιστεί σε μια εποχή που οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο εξαιτίας της κρίσης, υποβαθμίζεται και κινδυνεύει με κλείσιμο, καθώς περικόπτεται σχεδόν το 80% των οργανικών θέσεων. Δημόσιο ψήφισμα ενάντια στο κλείσιμο του θεσμού απευθύνουν οι εργαζόμενοι, το οποίο έχουν ήδη συνυπογράψει ηλεκτρονικά πάνω από 11.100 πολίτες και φορείς, ενώ η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.
Εμφυλη βία καταγγέλλουν οι περισσότερες κλήσεις στη γραμμή SOS, από τις οποίες το 74% γίνεται από τις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ το υπόλοιπο 26% γίνεται από τρίτα πρόσωπα (φίλους/ες, συγγενείς, γείτονες). Οι περισσότερες γυναίκες καταγγέλλουν περιστατικά ενδooικογενειακής βίας (4.629 κλήσεις, 78%, ), ενώ με πολύ μικρότερα ποσοστά ακολουθούν οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση (82 κλήσεις, 1%), περιπτώσεις βιασμού (88 κλήσεις, 1%). Μονοψήφιες ήταν οι καταγγελίες για πορνεία και trafficking, ενώ 709 κλήσεις (12%) αφορούσαν άλλες μορφές βίας.
Ζητούν στήριξη
Οι γυναίκες αναζητούν ψυχοκοινωνική στήριξη και νομική συμβουλευτική σε ποσοστό 43% και 33% αντίστοιχα και ακολουθούν αιτήματα για νομική βοήθεια, αναζήτηση φιλοξενίας και αναζήτηση εργασίας. Μητέρες παιδιών (62%), έγγαμες (48%), Ελληνίδες (68%) σε παραγωγική ηλικία, με ανώτατη και ανώτερη μόρφωση, σε άσχημη ώς μέτρια οικονομική κατάσταση (20% και 19%) και συχνά άνεργες (31%) είναι οι περισσότερες από τις καταγγέλλουσες που απάντησαν σε αντίστοιχες ερωτήσεις.
Δεν με ενδιέφερε να παρουσιάσω στους μαθητές ένα απλό ιστορικό της εύρεσης και ανάπλασης του κρανίου του κοριτσιού , που οι ερευνητές ονόμασαν Μύρτιδα. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να τοποθετήσω την ιστορία του μέσα στην εποχή της. (…)Προσπάθησα να δώσω μια αντιπροσωπευτική εικόνα της Αθήνας του 5ου αι. π.Χ , κατανοητή σε μαθητές της Α΄Γυμνασίου. Σαφώς υπάρχουν ελλείψεις και αδυναμίες. Έτσι δημιούργησα ένα ζευγάρι Αθηναίων και την κόρη τους και μαζί τους ταξιδέψαμε στο παρελθόν…
Το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε στο ιστολόγιο της ofisofi:
Από τυφοειδή πυρετό πεθαίνουν και σήμερα, 2.500 χρόνια μετά, πεντακόσιες έως επτακόσιες χιλιάδες άτομα το χρόνο.Σχεδόν εννέα εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών, χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από τυφοειδή πυρετό και άλλες νόσους που είναι δυνατόν να προληφθούν και να θεραπευτούν.
Η Μύρτις δεν βρίσκεται πια μόνο «πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν», αλλά και πρόσωπο με πρόσωπο με το μέλλον της ανθρωπότητας.» Η Μύρτις υπήρξε ένα παιδί θύμα του λοιμού και θύμα του πολέμου. Χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο βρίσκονται στην ίδια θέση σήμερα. Ας ακούσουμε τη φωνή της και ας αγωνιστούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο:
»Ο θάνατός μου ήταν αναπόφευκτος. Τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν είχαμε ούτε τη γνώση ούτε τα μέσα για την καταπολέμηση θανατηφόρων ασθενειών. Όμως εσείς, οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, δεν έχετε καμία δικαιολογία. Διαθέτετε όλα τα απαραίτητα μέσα και πόρους για να σώσετε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων παιδιών που όπως εγώ πεθαίνουν από αρρώστιες οι οποίες μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν….»
Χιλιάδες χρόνια μετά οι αρχαιολόγοι το 1994-5, ανέσκαψαν έναν ομαδικό τάφο στην περιοχή του Κεραμεικού, κατά τη διάρκεια των σωστικών ανασκαφών που πραγματοποιούνταν όταν κατασκευαζόταν το Μετρό στην Αθήνα .
Αεροφωτογραφία της περιοχής του Κεραμεικού, με τον αρχαιολογικό χώρο αυτού (αριστερά) και το νεκροταφείο του (πάνω δεξιά).
Αρχαιολόγος είναι η Έφη Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη . Σύμφωνα με την εκτίμησή της οι πρώτες ταφές έγιναν ακανόνιστα αλλά με σχετική ευρυχωρία, σε μια προσπάθεια εκμετάλλευσης του σχεδόν κυκλικού χώρου του ορύγματος.
Το σχέδιο της πρώτης ομαδικής ταφής
«Ανάμεσα στους πρώτους νεκρούς έριξαν και λίγα κτερίσματα. Κατά τόπους και όπου έκριναν αναγκαίο, πετούσαν και μερικές φτυαριές χώματος, τουλάχιστον στην αρχή» ανέφερε η αρχαιολόγος
Αγγεία της ομαδικής ταφής.
Αργότερα, όπως τόνισε, οι ταφές πυκνώνουν και ο χώρος μεταξύ των νεκρών μειώνεται, έτσι ώστε να κερδίζεται χώρος για όσο το δυνατόν περισσότερους νεκρούς.
«Σε αυτήν τη φάση θάβουν και παιδιά, ενώ στα οκτώ βρέφη προσφέρουν ιδιαίτερη μέριμνα και τα τοποθετούν σε ξεχωριστές θήκες, σαν να πρέπει να τα προστατεύσουν από αυτή καθαυτή τη χύδην ταφή» υπογράμμισε η κ. Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη, σημειώνοντας πως «μερικοί στο τέλος ήταν θαμμένοι ακόμη και σε επικλινή στάση, σχεδόν ανορθωμένοι».
Στον τάφο αυτό ήταν θαμμένα γύρω στα 150 άτομα, ενήλικες και παιδιά, που είχαν πεθάνει από τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα από το 430 έως το 426π.Χ., δηλ. στα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ανάμεσα στους νεκρούς του τάφου υπήρχε και το κρανίο ενός μικρού κοριτσιού, 11 χρονών περίπου.
To κρανίο ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Η κάτω γνάθος διατηρημένη και η μόνιμη οδοντοφυΐα συνυπάρχει με τη νεογιλή. Αυτά τα στοιχεία έδωσαν την ιδέα στον επ. καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλη Παπαγρηγοράκη να αναπλαστεί το κεφάλι του κοριτσιού. Η ερευνητική ομάδα τη βάφτισε με το όνομα Μύρτις, «ένα δισύλλαβο και εύηχο όνομα, που υπάρχει ακόμα με διαφορετική κατάληξη».
Για την ανάπλαση του προσώπου δημιουργήθηκε πιστό αντίγραφο του κρανίου, που στάλθηκε στον γλύπτη κ. Όσκαρ Νίλσον, ο οποίος και έδωσε στο πρόσωπο την τελική του μορφή.
Η Πέπη Ρηγοπούλου και η Νάντια Βαλαβάνη σας προσκαλούν το Σάββατο 30 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, σε εκδήλωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο Για ένα Πολιτισμό της Αλληλεγγύης και της Αντίστασης.
Την εκδήλωση θα χαιρετήσουν ο Νάνος Βαλαωρίτης, 0 Μανώλης Γλέζος και οΘεοδόσης Πελεγρίνης .
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το Πανεπιστήμιο οφείλει να είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόν και δρών σήμερα. Για να υπηρετήσει τον στόχο αυτό το Εργαστήριο Τεχνών και Πολιτιστικής Διαχείρισης του Τμήματος ΕΜΜΕ σε συνεργασία με συναδέλφους και από άλλα Τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) συγκρότησε την πρωτοβουλία ΠΑΝ(επιστημιακό)ΔΙΚΤΥΟ: ΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, η οποία διοργανώνει το Σάββατο 30 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι, εκδήλωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο Για ένα Πολιτισμό της Αλληλεγγύης και της Αντίστασης. Η εκδήλωση αυτή είναι αφιερωμένη στον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την αντίσταση ενάντια στην αλλοτρίωση και την βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού και των Μνημονίων που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, περιθωριοποιούν όλο και περισσότερους πολίτες, ιδιαίτερα νέους, μεγιστοποιούν την αδικία και παράγουν την ερημία του πλήθους.
Πολιτισμός είναι το να σταθούμε έμπρακτα αλληλέγγυοι με τον διπλανό μας, το να μην επιτρέψουμε στο βασίλειο της ανάγκης να μας οδηγήσει στην παραίτηση και τον κανιβαλισμό, και το να μην νιώθουμε επαίτες που μας πετούν, όταν και εάν αυτό συμβαίνει, ένα πιάτο φαγητό για να ησυχάσουν την συνείδησή τους αυτοί που ληστεύουν τον τόπο μας. Πολιτισμός είναι να μην υποκύψουμε στην προπαγάνδα που θέλει να υπάρχουν «καθαροί» λαοί που ανάγονται σε κανόνα και άλλοι «βρώμικοι» που πρέπει να θυσιαστούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Πολιτισμός είναι να προστατέψουμε την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας ως άτομα και ως κοινωνία. Δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αντίσταση. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη.
Γι αυτό καλούμε δίκτυα και ενεργούς πολίτες μέσα και έξω από το Πανεπιστήμιο που μοιράζονται τις ίδιες με μας αγωνίες και προσπάθειες να συζητήσουμε συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις για τον καλύτερο συντονισμό και την ανάπτυξη των ενεργειών μας.
Τα Δίκτυα που συμμετέχουν είναι: Κοινωνική Υπηρεσία της Α’ Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων, Μονάδα Απεξάρτησης 18 Άνω, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, Γιατροί του Κόσμου Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης, Κλίμακα, Σχεδία – Περιοδικό Δρόμου, Μπορούμε, Ιατρική Παρέμβαση, Κίνηση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Γαλατσίου Χωρίς Μεσάζοντες, Συντονιστικό Φορέων & Συλλόγων Σταγείρων-Ακάνθου
Οι καλλιτέχνες που θα ερμηνεύσουν κείμενα και τραγούδια είναι μέχρι στιγμής οι: Νένα Βενετσάνου, Κάτια Γέρου, Αναστασία Γεωργάκη, Δημήτρης Λάμπος, Βασιλική Καρακώστα, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Γιώργος Μωρόγιαννης, Μάνια Παπαδημητρίου, Νίκος Παραουλάκης, Κίμων Ρηγόπουλος, Τζένη Σκαρλάτου, Ισαάκ Σούσης, Χάρις Συμεωνίδου, Νίκος Τουλιάτος, Μαρίνα Χρονοπούλου. Παρουσιάζει ο Δημήτρης Βραχνός. Εικαστική παρέμβαση: Ρούλα Αναγνώστου, Μαργαρίτα Βασιλάκου, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου, Έλσα Παπαγιαννοπούλου, Κώστας Ροσπόγλου, Γιάννης Στεφανάκις, Δημήτρης Φόρτσας.
Το γραφείο μας CYNICAL SA EURO-TRANSFERS, διαθέτοντας μεγάλη πείρα σε μεταφορά χρημάτων εκτός χωρών στις οποίες έχουν επιβληθεί περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, αναλαμβάνει να μεταφέρει τα χρήματά σας εκτός Κύπρου σε unlimited ποσότητες.
Λειτουργούμε ανελλιπώς από το 1898 με αντιπροσώπους σε όλα τα μικρά και μεγάλα χρηματο-οικονομικά κέντρα. Την περίοδο 2001-2002, για παράδειγμα, μεταφέραμε με απόλυτη ασφάλεια δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια εκτός Αργεντινής, όπως μπορούν να μαρτυρήσουν οι καταγεγραμμένες εισροές αργεντίνικων κεφαλαίων στις μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ, καθώς και οι μαρτυρίες χιλιάδων ευχαριστημένων σημαντικών αξιωματούχων, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια που δραστηριοποιούμαστε στην Ισλανδία, στην οποία βρίσκονται ακόμα σε ισχύ περιοριστικά μέτρα, καταφέραμε να εξυπηρετήσουμε χιλιάδες εγκλωβισμένους καταθέτες και επιχειρηματίες, ώστε να μεταφέρουν τα χρήματά τους σε άλλους εξωτερικούς προορισμούς.
Στην Κύπρο, μπορούμε να υπερηφανευτούμε, ότι με τη δική μας διαμεσολάβηση και ενώ οι τράπεζες ήταν κλειστές μπορέσαμε να μεταφέρουμε στην Ελβετία εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, όπως αποκάλυψε το Reuters, επαινώντας μας μάλιστα ανοιχτά για την επιτυχία μας αυτή.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι πελάτες μας βρίσκονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, με έμφαση στην Αφρική, όπου την τελευταία δεκαετία ο όγκος της μεταφορικής μας δραστηριότητας ανήλθε στα 160 δις δολάρια.
Λειτουργούμε με ταχύτητα, ασφάλεια, αποτελεσματικότητα και προπαντός εχεμύθεια. Συνεργαζόμαστε με τους περισσότερους προέδρους δοκιμαζόμενων χωρών, με μεγάλο αριθμό κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων, όπως και με αναρίθμητα δίκτυα τελωνειακών υπαλλήλων, ώστε να άρουν κάθε εμπόδιο στην όποια μεταφορά ακόμα και με δική σας πρωτοβουλία.
Κι εμείς, εδώ, αγαπάμε και εκτιμάμε τον ποιητή, λογοτέχνη, θεατρικό συγγραφέα και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, Γιώργο Κοτζιούλα, και έχουμε σκύψει (λίγο, όμως, το ομολογούμε) επάνω στο έργο του. Πολύ περισσότερο έχουν σκύψει οι φίλοιΝίκος Σαραντάκος και Σοφία Κολοτούρου. Μπορείς να δείτε πολλά δείγματα της εργασίας τους, εδώ στον ιστότοπο του Νίκου, εδώ στο ιστολόγιό του, εδώ στην ιστοσελίδα της Σοφίας και εδώ σε μια από κοινού εργασία τους.
Η δική μας μικρή συνεισφορά, λοιπόν, ένα άγνωστο ποίημα του Γιώργου Κοτζιούλα (“αθησαύριστο“, μας είπε ο Νίκος), και μάλλον αλλιώτικο σε σχέση με τα όσα ξέραμε. Προέρχεται από το αναγνωστικό του 1944, Γ’ και Δ’ τάξης με τίτλο “Τα Αετόπουλα“, το οποίο μαζί με το αντίστοιχο για την Ε’ και Στ’ τάξη με τίτλο “Ελεύθερη Ελλάδα“, έμειναν γνωστά ως “τα αναγνωστικά της ΠΕΕΑ“, τα επονομαζόμενα και “αναγνωστικά του βουνού“. Το ποίημα έχει τίτλο “Ελληνόπουλα“.
Τα αναγνωστικά αυτά γράφτηκαν και εκδόθηκαν από τις 20 Αυγούστου 1944 ως τις 20 Σεπτεμβρίου 1944, στην ελεύθερη Ελλάδα, στα πλαίσια του “Σχεδίου για μια λαϊκή παιδεία” που εκπονήθηκε από τις προοδευτικές αντιστασιακές δυνάμεις, που έδρασαν στους ορεινούς όγκους της Στερεάς Ελλάδος, και εντάσσονταν στις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες της Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) για την παιδεία. Μια «άλλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που τελικά δεν έγινε. Η έκδοση των νέων αναγνωστικών, που γράφτηκαν στη δημοτική γλώσσα και μοιράστηκαν -για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους- δωρεάν σε 100.000 αντίτυπα στα Ελληνόπουλα της Ελεύθερης Ελλάδας, υπήρξε αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας των εκπαιδευτικών των Παιδαγωγικών Φροντιστηρίων Τύρνας και Καρπενησίου. Αυτά τα δύο Παιδαγωγικά Φροντιστήρια, -ένα στο Καρπενήσι, (που τον Αύγουστο υποχρεώθηκε να μεταφερθεί στο Τροβάτο) και ένα στην Τύρνα της Θεσσαλικής Πίνδου- είχαν ιδρυθεί, με απόφαση της ΠΕΕΑ στις 8 Ιουνίου 1944 και είχαν στόχο την εκπαίδευση δασκάλων και δασκαλισσών για τα σχολεία της περιοχής.
Οι εν Ελλάδι απολογητές του μνημονίου έχουν αποδυθεί τις τελευταίες ημέρες σε μια προπαγανδιστική εκστρατεία με επίκεντρο τις ρωσοκυπριακές σχέσεις. «Είδατε που σας λέγαμε ότι η υποταγή στις αποφάσεις της Γερμανίας και της Ευρωζώνης είναι μονόδρομος; Βλέπετε ότι η Ρωσία αρνήθηκε να βοηθήσει την Κύπρο παρά τις καλές σχέσεις που είχαν οι δύο χώρες;» είναι η ουσία της επιχειρηματολογίας τους.
Στόχος τους είναι φυσικά να αποκαρδιώσουν όσους αναζητούν εναλλακτικές πολιτικές και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση ακόμη και σε καλοπροαίρετους ακροατές που όντως είχαν την ελπίδα ότι η Ρωσία «θα έσωζε την Κύπρο», αλλά ταυτόχρονα είχαν άγνοια των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στις σχέσεις Λευκωσίας – Μόσχας. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.
Τη νύχτα της Παρασκευής, 15 Μαρτίου, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης και ο υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής συμφωνούν ενθουσιωδώς με την κατάσχεση ποσοστού 10% των καταθέσεων για ποσά άνω των 100.000 ευρώ που βρίσκονται στις κυπριακές τράπεζες. Ο Μ. Σαρρής μάλιστα βγαίνει και σε συνέντευξη Τύπου και υπερασπίζεται με θέρμη την απόφαση αυτή, η οποία σημαίνει συν τοις άλλοις ότι οι Ρώσοι καταθέτες στην Κύπρο θα χάσουν τουλάχιστον… 3 δισεκατομμύρια (!) ευρώ που θα τους αρπάξει η κυβέρνηση της Λευκωσίας κατ’ εντολήν και σε συμφωνία με τη Γερμανία και το Eurogroup.
Την επόμενη μέρα, με απύθμενο πολιτικό θράσος, ο Ν. Αναστασιάδης στέλνει τον Μ. Σαρρή στη Μόσχα, τον άνθρωπο δηλαδή που προσωπικά συμφώνησε στη ληστεία των 3 δισ. ευρώ από τους Ρώσους, να ζητήσει κι άλλα… 2-3 δισ.! Είναι παρανοϊκό! Να βοηθήσει η Μόσχα αυτούς που λήστεψαν τους Ρώσους στην Κύπρο, γιατί; Να προστρέξουν οι Ρώσοι προς βοήθεια των Κύπριων «ληστών»; Κανονικά θα έπρεπε οι Ρώσοι να… συλλάβουν για ληστεία 3 δισεκατομμυρίων τον Κύπριο υπουργό Οικονομικών! Εντελώς άλλη στάση θα τηρούσε ίσως η Μόσχα, αν η Λευκωσία είχε αρνηθεί να συμφωνήσει σε κατάσχεση τμήματος των καταθέσεων και κατόπιν απευθυνόταν στους Ρώσους για βοήθεια. Τότε θα είχε τεράστια αξία μια δήλωση της κυπριακής κυβέρνησης ότι προτίθεται να προσκαλέσει ρωσικές εταιρείες να συμμετάσχουν στην αξιοποίηση του κυπριακού φυσικού αερίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι βλέπει θετικά και την παροχή κάποιων διευκολύνσεων στο Πολεμικό Ναυτικό της Ρωσίας, αναστατώνοντας έτσι και τις ΗΠΑ.
Η παράσταση που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο το 1975 με όλο το επιτελείο του εκείνη την εποχή. (Γενική πρόβα 15.8.1975). Κινηματογραφικά την επιμελήθηκε ο Μίμης Κουγιουμτζής.
Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη όταν πρωτοανέβηκαν στην Επίδαυρο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 προκάλεσαν σάλο, ενόχλησαν και κατέβηκαν. Η επανάληψή τους την επόμενη χρονιά ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος.
Ο Κάρολος Κουν με τους Όρνιθες και ο Αλέξης Σολωμός λίγο νωρίτερα με τις Εκκλησιάζουσες και τη Λυσιστράτη με τη Μαίρη Αρώνη αποκατέστησαν τον Αριστοφάνη που μέχρι τη δεκαετία του 1950, καυστικός & βωμολόχος ενοχλούσε το αστικό κοινό. Από τότε ο Αριστοφάνης δεν έλειψε ποτέ απ’ τα Επιδαύρια.
Στους Όρνιθες του Θεάτρου Τέχνης συναντώνται 4 ιερά τέρατα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος: Ο Κάρολος Κουν, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Τσαρούχης & η Ζουζού Νικολούδη.
Η παράσταση έμεινε κλασική & αναβίωσε με την αρχική της σκηνοθεσία πολλές φορές μετά το πρώτο της ανέβασμα.
Οι Όρνιθες είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που παρουσιάσθηκε το 414 π.Χ. στα Διονύσια, χαρίζοντας στον δημιουργό της το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Όρνιθες» απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Το έργο πραγματεύεται τη φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού και συνενώνει την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση.
Mουσική που αρχικά γράφτηκε για την παράσταση του Κάρολου Κουν, Όρνιθες του Αριστοφάνη και στη συνέχεια επεξεργάστηκε και χορεύτηκε από Τα μπαλέτα Του 20ου Αιώνα του Maurice Bejart, η μεταγραφή είναι του Βασίλη Ρώτα… στο Γιάννη που κάποτε ήταν στο χορό των Ορνίθων.
Α. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Γ.Γ. ΤΟΥ ΑΚΕΛ: ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΥΠΡΟ ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Ο Άντρος Κυπριανού Γ.Γ. του ΑΚΕΛ επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 στις 26/3 ότι έχουν προσκληθεί από το ΑΚΕΛ οι Κ.Λαπαβίτσας και Χ. Φλάσμπεκ, προκειμένου να συμβάλλουν στη μελέτη και διαμόρφωση σχεδίου για την έξοδο της Κύπρου από το ευρώ, έξοδο που ο Α. Κυπριανού δεν απέκλεισε ως ενδεχόμενο διεξόδου από την κρίση.
Τα συγκεκριμένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Α. Κυπριανού στη Νόνη Καραγιάννη-Αθήνα 9,84 στις 26 Μαρτίου έχουν ως εξής:
Ερ. Αναρωτιέμαι αν ένα από το ερωτήματα αυτού του δημοψηφίσματος θα είναι το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ;
Α. Κυπριανού:Εμείς δεν το αποκλείουμε αυτό το ενδεχόμενο. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να μελετήσουμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες που χρειάζεται να προηγηθούν αλλά και τις παρενέργειες οι οποίες θα προκληθούν. Και πρέπει να σας πω ότι ήδη έχουμε αρχισει να μελετούμε αυτά τα ζήτηματα σε μεγαλύτερο βάθος. Είχαμε συστήσει πριν από τις προεδρικές εκλογές μια ειδική επιτροπή που ασχολείται με αυτό το θέμα και τώρα έχουμε καλέσει να έρθουν στην Κύπρο δύο διάσημοι καθηγητές που ασχολούνται με αυτά τα θέματα ακριβώς για να μας συμβουλεύσουν για τα παραπέρα βήματα.
Ερ. Οικονομολόγους έχετε προσκαλέσει;
Α. Κυπριανού:Ναι, ο ένας ήταν υφυπουργός οικονομικών της Γερμανίας όταν ο κύριος Λαφοντέν ήταν υπουργός οικονομικών, ο άλλος είναι Ελλαδίτης, είναι ο κύριος Λαπαβίτσας, εργάζεται στο Λονδίνο.
Ερ. Ο στόχος σας είναι να καταλήξετε σε μια έκθεση με τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης;
Α. Κυπριανού:Ακριβώς όπως το λέτε. Αυτό θέλουμε να πράξουμε διότι θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιά είναι τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης. Δηλαδή, αν συνεχίσουμε την πορεία μέσα στα πλαίσια των αποφάσεων της τρόϊκα, πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για τον κυπριακό λαό, ποιές είναι οι προοπτικές. Αν ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία, ποιές είναι οι προοπτικές. Αυτά θέλουμε να τα μελετήσουμε γιατό γνωρίζουμε πως δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές ούτε εύκολες λύσεις. Αλλά θεωρούμε πως όταν είσαι ενώπιον κρίσεων πρέπει να μελετήσεις όλα τα ενδεχόμενα και μετά να πάρεις αποφάσεις. Δεν δεχόμαστε δογματικά η καλύτερη λύση είναι αυτή που προτείνει η τρόϊκα. Αντιθέτως, η διαπίστωσή μας είναι πως όλη η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ξεσηκωθεί με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για την Κύπρο.
Επίτιμος διπλωμάτης διηγούνταν ότι, στη διάρκεια εκδήλωσης για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του περασμένου φθινοπώρου, παρατήρησε ότι οι ΗΠΑ τάσσονται υπέρ μιας οικονομικής πολιτικής με κεϊνσιανά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τη σκληρή λιτότητα της Ε.Ε. Αμέσως, παριστάμενος σχολιογράφος, τον οποίον δεν κατονόμασε (υποθέτω, ωστόσο, ότι ίσως ανήκε στην κατηγορία όσων προέβαλλαν τον Βενιζέλο – όχι τον Ελευθέριο- ως νέο Τσόρτσιλ και τον Παπαδήμο ως σύγχρονο Κιγκινάτο), έσπευσε να σημειώσει ότι «εμείς κάναμε λάθη, πρέπει να τα δούμε» κ.ο.κ. «Ε ναι, κάναμε – και μάλιστα βαρύτατα», μου είπε ο διπλωμάτης, «τα παραδεχθήκαμε, αυτοδακτυλοσκοπηθήκαμε, δεχθήκαμε μειώσεις μισθών και ανεργία, να μη συζητήσουμε επιτέλους και μήπως η θεραπεία αποδεικνύεται λάθος ή μήπως δεν αποβλέπει πράγματι στην αποθεραπεία μας;».
Ανακαλώ τη συζήτηση με αφορμή την καταστροφή της Κύπρου, επειδή έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από μας τείνουμε ακόμη, μέσα σε αυτήν την κρίση που σοβεί γύρω μας, να παίρνουμε το ένα ή το άλλο μέρος απορρίπτοντας κάθε αντίθετη ανάγνωση, ενώ οι συνιστώσες είναι πολλές και ενδέχεται να ισχύουν ταυτόχρονα περισσότερες ερμηνείες, ανεξάρτητες από εθνικά πάθη ή λεονταρισμούς. Σπεύδοντας να διευκρινίσω ότι δεν έχω τις απαντήσεις, αποπειρώμαι να καταγράψω μερικά ερωτήματα, που νομίζω ότι δεν είναι πλέον δυνατόν να αντιπαρερχόμαστε:
– Η συνδρομή ειδικών συνθηκών και ευθυνών για την υπερχρέωση του δημοσίου ή των τραπεζών καθεμιάς από τις προβληματικές χώρες (για την Ελλάδα π.χ. η καταστρεπτική από πλευράς δαπανών διακυβέρνηση Καραμανλή και, σε δεύτερο χρόνο, οι άστοχοι χειρισμοί Παπανδρέου) είναι άραγε η μόνη αιτία του χρέους ή συμβάλλει στο πρόβλημα και η διαχείριση του ευρώ, που ενισχύει τα πλεονάσματα του Βορρά (και δη της Γερμανίας, αφού π.χ. τα ολλανδικά νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα) έναντι του Νότου; Αν ισχύει και αυτό, πώς θα εξομαλυνθεί αυτή η τάση χωρίς διαφορετική διαχείριση του νομίσματος ή απευθείας στήριξη των ελλειμματικών από τους πλεονασματικούς εταίρους;
– Αν η διαχείριση του νομίσματος δεν αλλάζει και η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν προχωρεί, μέχρι πόσο θα παραμένει απόλυτη προτεραιότητα η παραμονή μιας χώρας στο ευρώ; Πόση οικονομική ασφυξία εντός του ευρώ είναι προτιμότερη από μια τραυματική επανεκκίνηση εκτός αυτού;
– Πώς προσδοκάται ανάπτυξη χωρίς παροχή ρευστότητας στην οικονομία; Και από πού θα βρεθεί η ρευστότητα, όταν τα προγράμματα λιτότητας συνδυάζουν περικοπές μισθών και κερδών με αύξηση φόρων, στραγγίζοντας την αγορά από εσωτερικά κεφάλαια και συντηρώντας ταυτόχρονα την αβεβαιότητα για το μέλλον των προβληματικών χωρών στην ευρωζώνη– που με τη σειρά της αποθαρρύνει τις ξένες άμεσες επενδύσεις;
Μια πρώτη διέξοδος που έχει ήδη προκριθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 είναι η ιδιωτικοποιημένη χρηματοδότηση, κατασκευή και εκμετάλλευση των πέντε μεγάλων αυτοκινητοδρόμων (Ιονία Οδός, Οδικοί Άξονες Πελοποννήσου, Τμήμα ΠΑΘΕ στα Τέμπη, Οδικός Άξονας Κεντρικής Ελλάδας), με τη γνωστή διαδικασία των συμβάσεων παραχώρησης που είχαν επικυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο. Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των συμβάσεων ήταν ότι αυτά τα μεγάλα οδικά έργα, χρηματοδοτούνται όχι πλέον από το ελληνικό Δημόσιο, αλλά από τραστ τραπεζών και κατασκευαστικών ολιγοπωλίων, ελληνικών και ευρωπαϊκών, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της λειτουργίας και εκμετάλλευσης των οδικών αυτών αξόνων από τις ιδιωτικές συμπράξεις τραπεζών και εργοληπτικών επιχειρήσεων, με τις τεράστιες επιβαρύνσεις που έχουν προκύψει και θα ενταθούν στο μέλλον, της πυκνής είσπραξης εξαιρετικά υψηλών διοδίων από τους χρήστες των εθνικών (κατ’ όνομα πλέον) οδών.
Το ζήτημα που προέκυψε από την έκρηξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου στο δεύτερο εξάμηνο του 2008, ήταν ότι αναδείχθηκε η υπερμεγέθης χρεωκοπία του τραπεζικού συστήματος, με τη συσσώρευση 40 δισ. ευρώ ζημιών, αποτέλεσμα ιλιγγιώδους μεγέθους για το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με αποτέλεσμα τη διακοπή της τραπεζικής χρηματοδότησης της κατασκευής αυτών των μεγάλων έργων. Ωστόσο έπρεπε να βρεθεί μια ορισμένη επίλυση του προβλήματος, προκειμένου να προχωρήσουν αυτές οι συμβάσεις παραχώρησης (ιδιωτικοποιημένων δρόμων κατά το πρότυπο της εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού), πράγμα που και γίνεται πλέον σήμερα, στη διάρκεια της τρέχουσας άνοιξης του 2013, με δύο τρόπους:
Από τη μια πλευρά και με την αδυναμία των εγχώριων τραπεζών να επαναλάβουν τις χρηματοδοτήσεις των έργων, έρχεται το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο να συνδράμει οικονομικά, χωρίς ωστόσο τα οδικά αυτά έργα να περιέρχονται στην κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου. Μ’ άλλες λέξεις, η δημόσια χρηματοδότηση, άμεση ή με την εγγύηση του κράτους, παίρνει τη θέση της ιδιωτικής τραπεζικής χρηματοδότησης, ωστόσο όμως το περιεχόμενο των συμβάσεων παραχώρησης παραμένει αμετάλλακτο, δηλαδή η εκμετάλλευσή τους θα γίνεται από τους ιδιώτες.
Αποδομώντας το σχέδιο νόμου του Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. για την «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.)»
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Με το σχέδιο νόμου «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.)» που κατατέθηκε στη Βουλή την Πέμπτη 7 Μαρτίου από το Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. και ψηφίστηκε επί της αρχής την Τετάρτη 27 Μαρτίου συγκροτείται «ανεξάρτητη» Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.). Στόχος να εφαρμόσει την εξωτερική αξιολόγηση (αξιολόγηση σχολικών μονάδων – αυτοαξιολόγηση) που συνδέεται με την εσωτερική αξιολόγηση, δηλαδή το Π.Δ. για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των στελεχών της εκπαίδευσης, σύμφωνα πάντα με τα πρότυπα του ΟΟΣΑ, όπως παρουσιάζονται στην πρόσφατη έκθεση που στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο 127.000 ευρώ σε συνθήκες σκληρής λιτότητας και ακραίας φτώχειας.
Η εξάρτηση της χώρας από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αντανακλάται εντονότατα και στην εκπαίδευση. Εμμέσως πλην σαφώς αποτυπώνεται και στην αιτιολογική έκθεση που ανάμεσα στα συνήθη φληναφήματα περί αξιολόγησης και ποιότητας επισημαίνεται: «Κοινές δεσμεύσεις με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και η επιτακτική εσωτερική ανάγκη η χώρα μας να αποκτήσει σύστημα αποτίμησης της ποιότητας στην εκπαίδευση, επιβάλλουν την καθιέρωση ενός συστήματος της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου για τη διασφάλιση της ποιότητας».
Ποιοι αξιολογούν;
Οι γραφειοκράτες και τεχνοκράτες των κυβερνώντων κομμάτων με δούρειο ίππο την δήθεν ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.). Ανώτατο διοικητικό όργανο της αρχής είναι ένα 7μελές Συμβούλιο με πρόεδρο που ορίζεται από την αρμόδια επιτροπή κατά τον κανονισμό της Βουλής. Το Συμβούλιο της Αρχής συγκροτείται από τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, ύστερα από πρόταση του προέδρου της Αρχής. Απαρτίζεται από τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.), δύο εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δύο εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έναν καθηγητή πανεπιστημίου.
Συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν δρούνε.(…)
Με σκοτισμένο πρόσωπο ειδοποιούν τους επιβάτες των καραβιών που βουλιάζουν,
πως το νερό είναι επικίνδυνο.
Κάτω από του δήμιου το μπαλτά αναρωτιούνται αν δεν είναι άνθρωπος και αυτός.
Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως «το θέμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα» και πηγαίνουν να ξαπλώσουν.
Μπ. Μπρεχτ, Εγκώμιο στην αμφιβολία, 1936
του Γιώργου Κατρούγκαλου
Κάτω από του Σόιμπλε το μπαλτά πολλοί πήγαν το βράδυ της Κυριακής να ξαπλώσουν με την εντύπωση ότι όλα είναι προδιαγραμμένα. Η απόφαση του Eurogroup θα ήταν μια παραλλαγή της πρώτης, ενδεχομένως και χειρότερη. Ότι και να πουν οι λαοί, οι εκβιασμοί θα περάσουν και οι ισχυροί θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτό είναι το δίδαγμα της Κύπρου;
Έτσι θέλουν να διαβάζουν τα γεγονότα οι εθελόδουλοι. Εντούτοις, αυτά είναι πεισματάρικα και λένε μιαν άλλη ιστορία. Την προηγούμενη εβδομάδα ο λαός της Κύπρου έδωσε με τον ξεσηκωμό του μιαν ευκαιρία για μιαν άλλη πολιτική. Το πολιτικό σύστημα του νησιού δεν σπατάλησε απλώς την ευκαιρία αυτή, την εξευτέλισε. Κι όμως, τούτο κάθε άλλο παρά προδιαγραμμένο ήταν. Μπροστά στην ομόφωνη κατακραυγή του λαού της Κύπρου και ακόμη και με την υποψία του «όχι» της Βουλής το Eurogroup είχε συνεδριάσει εκτάκτως την περασμένη Τρίτη για να αναθεωρήσει την απόφαση που είχε πάρει τέσσερις μόλις μέρες πριν και που έμεινε ξαφνικά ορφανή, χωρίς πατέρα. Σαν άτακτα μαθητούδια ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ο Ολι Ρεν και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον και έσκιζαν τα ιμάτια τους ότι ποτέ δεν θα έπαιρναν οι ίδιοι τέτοια απαράδεκτη απόφαση.
Η εξήγηση για τον πανικό αυτό είναι απλή: Η αποθέσμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε μια Γερμανική Ευρώπη, όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές απλώς ανακοινώνονται από το Βερολίνο στις πειθήνιες κυβερνήσεις. Την Μέρκελ δεν την ενδιαφέρουν και δεν την αφορούν οι «αντιρρήσεις» των τελευταίων, ακόμη και όσων δεν έχουν υιοθετήσει –όπως ο κύριος Σαμαράς- ως δόγμα την «αξιοπιστία» του σε όλα ναι Χατζηαβάτη.
Αν κάποιος μαθητής της ΣΤ’ τάξης δημοτικού σας πει ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ωφέλησε το έθνος, ότι προσπάθησε να προσεγγίσει τους εργάτες και φρόντισε να προετοιμάσει καλά τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν, μην τον κατηγορήσετε για αγραμματοσύνη. Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού του οποίου η πολύπαθη ιστορία δεν έχει τέλος, ωραιοποιεί τον δικτάτορα, αγνοεί τα ξερονήσια, τα απάνθρωπα βασανιστήρια και την κατάλυση της δημοκρατίας. Και όλα αυτά σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο με πρώτο ζητούμενο την ενεργή ιστορική μνήμη.
Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στο βιβλίο της κας Ρεπούση είχε ασκηθεί έντονη κριτική από προοδευτικούς και συντηρητικούς κύκλους. Επικράτησαν οι ακροδεξιές κορόνες και έτσι όταν το 2008 ο Ευριπίδης Στυλιανίδης αναλαμβάνει το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, αποφασίζει άμεσα την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που επρόκειτο να διανεμηθεί στα σχολεία . Δίνει εντολή να επανεκτυπωθεί το παλιό βιβλίο ιστορίας και να διανεμηθεί στους μαθητές, ενώ παράλληλα προκηρύσσει διαγωνισμό για τη συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας.
Τελικώς η συγγραφή του βιβλίου δίνεται με απευθείας ανάθεση σε ομάδα καθηγητών Ιστορίας του Αριστοτέλειου Παν. Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον Ιωάννη Κολιόπουλο. Το βιβλίο δεν πέρασε από το παιδαγωγικό ινστιτούτο αν και το κόστος του πληρώθηκε απευθείας από τον ειδικό λογαριασμό του. Μάλιστα ο καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος σχολιάζει σε ρεπορτάζ του Βήματος (1-6-2008 Μάρνυ Παπαματθαίου: Ξαναγράφουν την Ιστορία επί το εθνικότερον ): «Πρόκειται για απαράδεκτα πράγματα. Επιστρέφουμε στην τακτική των αναθέσεων βιβλίων και καταργούμε όλα τα ευρωπαϊκά κεκτημένα των τελευταίων ετών. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κομματική παρέμβαση στα σχολεία μετά τη μεταπολίτευση”.
Η μετέπειτα υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου βρήκε την πρώτη σειρά του νέου βιβλίου τυπωμένη αλλά δεν ενέκρινε την προώθηση του στα σχολεία. “Εμείς τότε προετοιμάζαμε νέα προγράμματα σπουδών για όλα τα βιβλία, είχαμε δώσει προτεραιότητα σε εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας” λέει στο tvxs.gr συνεργάτης της πρώην υπουργού. “Επίσης λάβαμε το βιβλίο καθυστερημένα, τον Απρίλιο ενώ θα έπρεπε να το είχαμε λάβει τον Οκτώβριο. Ωστόσο είχαμε αντιρρήσεις και ως προς το περιεχόμενο. Οι επιστημονικοί μας συνεργάτες είχαν επισημάνει τα όσα μας λέτε” καταλήγει.
Το βιβλίο της ομάδας Κολιόπουλου παραμένει στις αποθήκες έως τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε ο νέος αναπληρωτής υπουργός παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος ανακοινώνει την έγκριση και διανομή του νέου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού κατά την σχολική περίοδο 2012 – 2013. Η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου υπογράφει στις 13-2 την έγκριση του.
Ένας ανταποκριτής τον οποίο σέβομαι με προκάλεσε ευγενικά να πω ξεκάθαρα τι πιστεύω πως θα πρέπει να κάνει η Κύπρος, αφήνοντας κατά μέρος όλες τις ερωτήσεις περί πολιτικού ρεαλισμού. Και έχει δίκιο: αν και νομίζω ότι είναι πρέπον να ξοδεύω τον περισσότερο χρόνο μου σε αυτό το blog εργάζομενος εντός των ορίων του πολιτικά εφικτού, και στηριζόμενος στο συνδυασμό της λογικής και της κοροιδίας για να θέτω τα πράγματα εκτός ορίων, με την πάροδο του χρόνου κάποια στιγμή θα πρέπει να αναφέρω κατηγορηματικά τι θα έκανα, αν μου δυνόταν η ευκαιρία.
Έχουμε και λέμε : Nαι, η Κύπρος πρέπει να φύγει από το Ευρώ.ΤΩΡΑ.
Ο λόγος είναι απλός: η παραμονή στο ευρώ σημαίνει μια απίστευτα σοβαρή οικονομική δυσπραγία, η οποία θα διαρκέσει για πολλά χρόνια ενώ η Κύπρος θα προσπαθεί να φτιάξει έναν νέο τομέα εξαγωγών. Φεύγοντας από το ευρώ, και θέτωντας το νέο νόμισμα ομαλά θα επιταχύνει σε μεγάλο βαθμό την ανοικοδόμηση.
Αν κοιτάξουμε το εμπορικό προφίλ της Κύπρου, θα δούμε πόσο μεγάλη είναι η ζημιά που η χώρα είναι έτοιμη να υποστεί.Πρόκειται για μια πολύ ανοικτή οικονομία με μόλις δύο σημαντικούς τομείς εξαγωγών, τις τραπεζικές υπηρεσίες και τον τουρισμό – και ο ένας από αυτούς μόλις εξαφανίστηκε.Αυτό θα οδηγήσει σε μια σοβαρή ύφεση από μόνο του. Επιπλέον, η τρόικα απαιτεί σημαντικά νέα μέτρα λιτότητας, παρόλο που η χώρα έχει δήθεν ισχυρή πρωτογενή (εκτός τόκων) ισορροπία στον προυπολογισμό. Δεν θα είναι έκπληξη να δούμε μια πτώση 20% του πραγματικού ΑΕΠ.
Ποια είναι η πορεία προς τα εμπρός; Η Κύπρος χρειάζεται να έχει μια τουριστική αναπτυξιακή έκρηξη, καθώς και ταχεία ανάπτυξη άλλων εξαγωγικών τομέων, με τον γεωργικό τομέα ως οδηγό, εικάζω αν και δεν ξέρω πολλά γι ‘αυτό. Ο προφανής τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσα από μια μεγάλη υποτίμηση, και ναι , στο τέλος αυτό πιθανώς οδηγεί σε φθηνές τιμές που προσελκύουν πολλά βρετανικά τουριστικά πακέτα.
Θα διαρκέσει πολύ περισσότερο χρόνο να φτάσεις στο ίδιο σημείο με την περικοπή των ονομαστικών μισθών και θα προκαλέσει πολύ περισσότερη ανθρώπινη και οικονομική ζημία.
Αλλά είναι πραγματικά δυνατό να μπορέσει μια χώρα να φύγει από το ευρώ; Το σημείο Eichengreen, που μας λέει πως ακόμη και μια ένδειξη εξόδου θα προκαλέσει πανικόβλητη φυγή κεφαλαίων και bank runs είναι πλέον άνευ αντικειμένου : οι τράπεζες είναι κλειστές και υπάρχει έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίου.Έτσι, αν ήμουν δικτάτορας, απλά θα παράτεινα την τραπεζική αργία για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα τόσο ώστε να προετοιμαστεί το νέο νόμισμα.
Μέσα σε μία εβδομάδα τα συναισθήματα αλλά και το φρόνημα του ελληνικού και του κυπριακού λαού ανατράπηκαν δραματικά. Από την ανάκτηση της περηφάνειας και της αξιοπρέπειας, από την αναζωπύρωση της ελπίδας με το όχι της κυπριακής βουλής, οδηγήθηκε στην αμηχανία και στον παραλυτικό δρόμο της αποδοχής της μοίρας που την καθορίζουν οι ισχυροί. Μέσα σε λίγες μέρες και στην Κύπρο το ευρωπαϊκό όνειρο έγινε εφιάλτης, η «ευρωπαϊκή οικογένεια» έδειξε ότι αποτελείται από λύκους και πρόβατα. Το καταλαβαίνουν σιγά σιγά αλλά επώδυνα οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ελλάδας, της Ισπανίας (κούρεμα των καταθέσεων και εκεί), της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κτλ. Αυτό ακριβώς είναι και το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο σημείο. Η αφύπνιση των λαών για τη θηλιά που λέγεται ευρωζώνη, αποτελεί τεράστια υλική δύναμη, αφετηρία και δυνατότητα ανατροπής.
Μέσα σε επτά ημέρες έσκασε η φούσκα της πολιτικής της διαπραγμάτευσης εντός της ευρωζώνης, που με τόση επιμονή, δογματισμό και αλαζονεία διατύπωνε το πολιτικό και οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (παλιοί και νέοι ευρωλάγνοι).
Μέσα σε μία εβδομάδα, ο Σαμαράς και το συγκυβερνητικό καρτέλ των πολιτικών εκπροσώπων του κεφάλαιου, των υποτακτικών της τρόικας, ενώ έχαναν συνεχώς, τώρα εμφανίζονται «δικαιωμένοι» για την τριετή πολιτική τους. Δεν κερδίζουν πλέον μόνο χρόνο, κερδίζουν μία μάχη και εμπεδώνουν τη μνημονιακή πολιτική τους. Σηκώνουν πιο ψηλά τη σημαία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Κερδίζουν ένα παιχνίδι που τους χάρισε ο αντίπαλος. Δυστυχώς οπλίζονται περισσότερο για να συνεχίσουν τη μνημονιακή πολιτική, για νέα μέτρα, για περισσότερη καταστροφή στο βιοτικό επίπεδο, στο μισθό, στο δικαίωμα στην εργασία, για την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας.
Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια ελεγχόμενης χρεωκοπίας της χώρας για να κρατηθεί μέσα στο ευρώ, για να μην απειληθούν οι τράπεζες, το κεφάλαιο, τα ευρωπαϊκά και δη τα γερμανικά συμφέροντα. Τρία χρόνια καταστροφής με συνέπειες που μας έχουν γυρίσει πολύ πιο πίσω από την εποχή της δραχμής αλλά με νόμισμα ευρώ. Πόση θα ήταν η «καταστροφή» και οι συνέπειες, αν τρία χρόνια πριν ο λαός και η αριστερά είχαν επιβάλει λύση εξόδου από το ευρώ; Σήμερα θα είμαστε σε πολύ καλύτερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε σχέση με την ανεργία, τη φτώχεια, τους μισθούς, τις αυτοκτονίες, τη μετανάστευση του ανθού της κοινωνίας και το ανυπολόγιστο κόστος της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Η δύναμη της προπαγάνδας από τα σύγχρονα ΜΜΕ είναι ως γνωστόν Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η !!! Την εποχή μας αυτή την αλήθεια την βιώνουμε με ιδιαίτερη ένταση… Ετσι π.χ. τα Γερμανικά και άλλα ΜΜΕ κατάφεραν να πείσουν ακόμη και μας, ότι δεν υπάρχουν πιο διεφθαρμένοι από τους Ελληνες… Ούτε λόγος βέβαια για τους μεγάλους Γερμανικούς κολοσσούς, που έχουν αναλάβει ως Κίρκες το έργο της εξαγοράς ακόμη και κυβερνήσεων πολλών Ευρωπαϊκών κρατών… Βλέπετε, η εξαγορά και το λάδωμα υπέρ των Γερμανικών συμφερόντων είναι …πράξις αγία και ευλογημένη… Πρόσφατη λοιπόν είναι η εκστρατεία «πληροφόρησης» για το διεφθαρμένο Κυπριακό Τραπεζικό Σύστημα, που κύριο αμάρτημά του είναι η φιλοξενία ανταγωνιστικών προς τους Γερμανούς καταθέσεων… Για όσους, λοιπόν είναι πρόθυμοι (από συνειδητό ή ασυνείδητο φραγκολεβαντιμισμό) να αποδεχτούν την θεωρία των οργανωμένων, έντιμων και αυστηρά νομιμόφρονων κρατών και κυβερνήσεων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο, που αφορά το Λουξεμβούργο. Γράφτηκε στα ΝΕΑ από τον Ρούσσο Βρανά και έφτασε στην ΦΑΙΑΚΙΑ από τον φίλτατο Στέφανο Πάντο…Διαβάστε το… Αξίζει…
Λουξεμβούργο…
Στα σκοτεινά…… βάθη της Ευρώπης βρίσκεται μια χώρα διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι. Μαύρο χρήμα ξεπλένεται στις τράπεζές της, όπου ο βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ Ιλ είναι γνωστό πως έχει κρύψει δισεκατομμύρια από τον μόχθο του λαού του. Το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος της χώρας είναι τουλάχιστον εκατό φορές περισσότερο από το αντίστοιχο χρέος των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης. Η δημοκρατία της είναι της πλάκας, με έναν κληρονομικό και μη αιρετό αρχηγό κράτους που μπορεί όχι μονάχα να διαλύει τη Βουλή αλλά και να διορίζει μέλη της. Πού βρίσκεται λοιπόν αυτό το καρκίνωμα; Στην Ιβηρική; Στα Απέννινα; Στα Βαλκάνια; Οχι. Στην καρδιά του ευρωπαϊκού χάρτη και ονομάζεται Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
Ποδηλάτες…
… και πεζοπόροι απολαμβάνουν τα βουκολικά τοπία αυτής της χώρας και τραπεζίτες μετρούν με αγαλλίαση τα θεαματικά πλούτη της. Το Λουξεμβούργο περηφανεύεται για το υψηλότερο κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν στον κόσμο: 108.832 δολάρια το 2010. Ομως, το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος ξεπερνά τα 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Κάτι σαν να μην πηγαίνει καλά σε αυτήν τη χώρα. Οι πολίτες της νιώθουν το ίδιο «ευτυχισμένοι» όσο και οι κάτοικοι του σπαραγμένου από τον εμφύλιο πόλεμο Σουδάν (σύμφωνα με τον δείκτη Χάπι Πλάνετ). Το έχουν ρίξει στο τσιγάρο και στο πιοτό. Και ωστόσο δεν παύουν να επαναλαμβάνουν: «Θέλουμε να μείνουμε όπως είμαστε». Ομως, άλλα λέει στο αμερικανικό περιοδικό «Φόρεϊν Πόλισι» ο συγγραφέας Ζορζ Χαουζέμερ, το βιβλίο του οποίου «Πάνω από το νερό» μοιάζει με καθρέφτη του μυστικού κόσμου των τραπεζιτών και της κοινωνίας της χώρας του: «Είμαστε κάπως χαμένοι. Γίναμε μια χώρα εμπόρων και τραπεζιτών και έχουμε χάσει όλα τα άλλα».
Σοκ και δέος έχει προκαλέσει όχι μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη και τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ η πραγματική ληστεία των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η απότομη συνειδητοποίηση από τους Ευρωπαίους πολίτες ότι κατ’ εντολήν της Γερμανίας οι κυβερνήσεις τους ανά πάσα στιγμή θα κατάσχουν όποιο τμήμα των καταθέσεών τους επιθυμούν έχει προκαλέσει εντονότατα αισθήματα ανησυχίας που αγγίζουν τα όρια του πανικού σε πολλές περιπτώσεις, αλλά και σφοδρότατα συναισθήματα εναντίον της Γερμανίας, της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
«Τα αντιγερμανικά συναισθήματα έχουν πάρει φωτιά στη νότια Ευρώπη» ήταν την Κυριακή π.χ. ο χαρακτηριστικός κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ». Εύγλωττοι και οι υπότιτλοι – πάντα στην πρώτη σελίδα: «Αγκυλωτοί σταυροί και μουστάκια του Χίτλερ ανθούν στους δρόμους της Αθήνας και της Λευκωσίας. Το Βερολίνο ανησυχεί γι’ αυτά. Υπό κατηγορία η απούσα διακυβέρνηση της ΕΕ και η εξαφάνιση της Γαλλίας». Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup, δεν δίστασε να διακηρύξει επισήμως προς όλους τους Ευρωπαίους ότι η αρπαγή των καταθέσεων είναι η νέα πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ασχέτως αν στη συνέχεια επιχείρησε να μετριάσει τη θύελλα αντιδράσεων «διορθώνοντας» δήθεν την αρχική του δήλωση – μια «διόρθωση» άλλωστε που κανένας δεν πήρε στα σοβαρά.
Ο Ολλανδός ήταν όντως σαφέστατος: «Την κρίση θα την πληρώνουν μέτοχοι και καταθέτες» δήλωσε χωρίς περιστροφές, τονίζοντας ότι η ληστεία των καταθέσεων θα εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες που θα αντιμετωπίζουν κρίση και θα έχουν μεγάλο τραπεζικό τομέα. «Το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε για την Κύπρο αντιπροσωπεύει ένα νέο μοντέλο λύσης τραπεζικών προβλημάτων στην Ευρωζώνη» διακήρυξε. Ο φόβος για το ότι επίκειται γενική επιδρομή των κυβερνήσεων για αρπαγή των καταθέσεων εξαπλώθηκε ακαριαία σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, της Γερμανίας συμπεριλαμβανoμένης.
«Η κρίση στην Ελλάδα θέτει σοβαρές απειλές για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. (…) Η κυβέρνηση συνεχίζει να ανέχεται τη βία και τα κηρύγματα μίσους του νεοναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή. (…) Το Ευρωπαϊκό και το Συνταγματικό Δίκαιο παραβιάζονται επίμονα. (…) Είμαστε βαθιά ανήσυχοι ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ελευθερίες, για τα οποία οι Ελληνες έχουν αγωνιστεί για δεκαετίες, υπονομεύονται».
Το παραπάνω είναι απόσπασμα ενός ψηφίσματος που δημοσιεύτηκε την περασμένη βδομάδα στην εφημερίδα «Guardian» και έχει συγκεντρώσει ήδη περισσότερες από τρεις χιλιάδες υπογραφές Ευρωπαίων πολιτών. H πρωτοβουλία ανήκει σε μια ομάδα Ελλήνων του Λονδίνου και στηρίζεται από διανοουμένους διεθνούς κύρους, όπως ο George Bizos, ο βουλευτής Jon Cruddas, οι καθηγητές Κώστας Δουζίνας, Peter Mackridge, Donald Sassoon, Gillian Slovo κ.ά
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εφ.Συν.» ο πολιτικός φιλόσοφος και διευθυντής του Κέντρου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Birkbeck του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας, επισημαίνει πως το ζήτημα της απειλούμενης δημοκρατίας είναι σημαντικότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας και προειδοποιεί πως η κοινωνική πίεση είναι πλέον οριακή.
Συνέντευξη στον Ματθαίο Τσιμιτάκη
-Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον της οικονομικής κρίσης, εντούτοις διαθέτει μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Πιστεύετε στ” αλήθεια ότι κινδυνεύει η δημοκρατία;
«Περισσότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας. Πρόκειται για μια αυξανόμενη απειλή που ξεκίνησε πριν από την οικονομική κρίση, όταν οικονομολόγοι και τεχνοκράτες άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για τις πολιτικές που θα ασκούνται στη χώρα. Πλέον οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σε μυστικές διαβουλεύσεις, ενώ η περιθωριοποιημένη Βουλή άλλοτε καλείται να επικυρώσει αυτές τις αποφάσεις και άλλοτε όχι. Αυτό το πλαίσιο λειτουργίας έχει οδηγήσει σε παραβίαση βασικών κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών -κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής μείωση του κατώτατου μισθού, εισαγωγή των ΕΟΖ, στις οποίες δεν αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα, και απομείωση των βασικών συνθηκών διαβίωσης. Συνεπεία των παραπάνω έρχεται και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αστυνομία, διαβρωμένη από φασιστικά στοιχεία, προχωράει σε βασανισμούς, επιθέσεις σε διαδηλωτές, μετανάστες κ.ο.κ. Την ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, οι οποίες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την υφέρπουσα ξενοφοβία με αστυνομικές επιχειρήσεις, όπως ο Ξένιος Δίας».
Το «σχέδιο διάσωσης» της Κύπρου από την Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και βάζει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.
Η Κύπρος έχει αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της, αλλά η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ δεν υπήρξαν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο, η οποία αν και δύσκολη, ανοίγει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Εύκολες λύσεις όμως δεν υπάρχουν πια.
Το σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο υπονομεύει κι άλλο την ΟΝΕ καθώς:
Χρησιμοποιεί στοιχεία της «λύσης Ισλανδίας», δηλαδή μεταφέρει το κόστος της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών στους μετόχους, τους μεγάλους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες, αλλά δεν θέτει τις τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, ούτε φροντίζει να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία της Κύπρου, μεταφέροντας το κόστος στο εξωτερικό, όπως έκανε η Ισλανδία.
Αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τραπεζών παραμερίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αντί να προωθεί την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, εντείνει την πολυδιάσπαση των τραπεζών.
Δημιουργεί πλαίσιο ανασφάλειας για τους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, ιδίως όμως αυτών της περιφέρειας. Συνεπώς, θα ανεβάσει το κόστος δανεισμού στην περιφέρεια και θα μεγαλώσει τη διαφορά των επιτοκίων με το κέντρο, φέρνοντας τις επιχειρήσεις της περιφέρειας σε ακόμη μειονεκτικότερη θέση.
Θέτει χώρες όπως η Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τα ιδιωτικά και τα δημόσια χρέη. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν τη στιγμή αυτή προβληματικά δάνεια ύψους 40-80 δις. Θα επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις για να αντιμετωπιστούν αυτά; Πέραν τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος χρειάζεται νέο και βαθύ κούρεμα. Θα δεχτούν οι «εταίροι» μας να κουρέψουν το δημόσιο χρέος, χωρίς να επιβάλλουν μέρος του κόστους στην Ελλάδα; Τι σημαίνει αυτό για τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες;
Το σχέδιο όμως της Τρόικα καταστρέφει και την Κύπρο γιατί:
Επιφέρει βίαιη και απότομη συρρίκνωση των τραπεζών, χωρίς να τις θέτει υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο και χωρίς να προστατεύει την εγχώρια οικονομία – καταθέτες και επιχειρήσεις. Οι μεγάλες κυπριακές τράπεζες θα διαλυθούν και τμήματά τους θα περάσουν σε ξένα χέρια με ευτελές αντίτιμο, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Η τραπεζική συρρίκνωση θα οδηγήσει σε πιστωτική κατάρρευση και ασφυξία με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό ιστό.
Αυξάνει τον δημόσιο δανεισμό κατά 10 δις, ή περίπου 60% του ΑΕΠ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το γιγαντωμένο δημόσιο χρέος, η Κύπρος θα δεχτεί Μνημόνιο που θα επιβάλλει λιτότητα. Ο συνδυασμός λιτότητας και πιστωτικής κατάρρευσης θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση με άδηλο τέλος. Είναι πολύ πιθανό το δημόσιο χρέος να αποδειχθεί μη βιώσιμο και σύντομα να χρειαστεί κούρεμα, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η αυταρχική απόφαση του Eurogroup της 25ης Μαρτίου 2013 σηματοδοτεί μία νέα εποχή κατοχής που επιφυλάσσει την οικονομική υποδούλωση του νησιού και την εξαθλίωση των κατοίκων του. Οι ωμοί εκβιασμοί της Γερμανίας, η οποία με μία πραξικοματική απαίτηση διά στόματος Β. Σόϊμπλε αξίωσε την παράκαμψη της Κυπριακής Βουλής αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο της Ευρωζώνης. Αντί για αλληλεγγύη, ισοπέδωση. Αντί για λύση, μεγαλύτερο πρόβλημα.
Μνημόνια με την γνωστή αποτυχημένη συνταγή, ανεργία, υπέρμετρη φορολόγηση, κατάλυση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα της ΑΟΖ.Όλα αυτά έρχονται να απειλήσουν την εθνική κυριαρχία του νησιού, σε μία στιγμή μάλιστα που οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων στην περιοχή χαρακτηρίζονται από ένταση του ανταγωνισμού, συγκρούσεις και ρευστότητα.
Ποια σκοπιμότητα κρύβεται πίσω από την πολιτική της Γερμανίας; Ποιος κερδίζει από το δράμα της Κύπρου. Τι προοπτικές μπορεί να έχει ένα κράτος που υποθηκεύει το μέλλον του για χάρη του τραπεζικού συστήματος; Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Ποιες προκλήσεις ανοίγονται για τις κοινωνίες; Είναι αργά να διεκδικήσουμε μία άλλη λύση;
Παρασκευή 29/3/2013 στο Floral
Μιλούν: Λεωνίδας Βατικιώτης, οικονομολόγος/δημοσιογράφος Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών/μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Δημήτρης Κωσταντακόπουλος, συγγραφέας/δημοσιογράφος Κώστας Παπουλής, οικονομολόγος/εκπαιδευτικός
Συντονισμός Αριάδνη Αλαβάνου, μέλος της Πρωτοβουλίας ΕΛΕ
contramee 