Ό,τι απ’ τον πατέρα σου έχεις κληρονομήσει,
Θα το κρατήσεις, αν το κερδίσεις μόνο!
Φάουστ, «Νύχτα» (στιχ. 682-683)
Ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών καλεί τα μέλη του και όλους τους συναδέλφους να συμμετάσχουν μαζικά στα απεργιακά συλλαλητήρια και στις υπόλοιπες κινητοποιήσεις που διοργανώνονται σε όλη τη χώρα για την εργατική Πρωτομαγιά.
Προσυγκέντρωση στην Αθήνα, Τετάρτη 1η Μάη, 11 π.μ., Πύλη Πολυτεχνείου.
Στίχοι-Μουσική: Dorsey Dixon
Φωτογραφία: Lewis W. Hine
Πηγή:Βαθύ Κόκκινο
Δραματικά είναι τα στοιχεία που δίνει η Eurostat με την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία σε όλες της χώρες της Ευρωζώνης, με τους νέους κάτω από 25 χρόνων, η νέα εργατική βάρδια δηλαδή να βρίσκεται σε πιο τραγική κατάσταση αφού σχεδόν 6 στους 10 νέους είναι άνεργοι.
Το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα όμως –απ’ ότι ακούμε, στο βίντεο που παραθέτουμε- είναι αυτό που μας λέει ο Σάββας Ρομπόλης, Επιστημονικός Διευθυντής Ινστιτούτου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Επικαλούμενος μελέτη του Ινστιτούτου που διευθύνει εκτιμάει ότι στο τέλος του 2013η ανεργία θα φτάσει στο 29-30%
Αμφισβήτησε την εκτίμηση του Α. Σαμαρά ότι «φρενάρει» η ανεργία, λέγοντας ότι οι δικές τους μελέτες αναφέρουν ότι στα τέλη του 2014 θα υπάρχει περαιτέρω άνοδος της ανεργίας φτάνοντας στο 31,5% τονίζοντας ότι υπάρχουν άλλα Ινστιτούτα ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα που εκτιμούν ότι η ανεργία θα φτάσει το 35%.
Το πιο σημαντικό, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο επιστήμονα είναι ότι μέχρι το 2025 (!!!) δεν προβλέπεται αισθητή μείωση της ανεργίας.
Πέρα απ’ αυτό και σύμφωνα πάντα με την έρευνα του ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο χρονικό διάστημα 2010-2013 μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έχουν χάσει το 50% του εισοδήματος τους (!!!), ενώ στο διάστημα 2009-2012 οι Ελληνες κάτω απ’ το όριο της φτώχειας έχουν αυξηθεί κατά 1.700.000!!! Στην ακραία φτώχεια δηλαδή άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο που πηγαίνουν στα συσσίτια έχουν ξεπεράσει το 1.000.000!!!
Η βάση συσπείρωσης συνδικάτων και κινημάτων δεν μπορεί να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση ούτε το συνολικό πλαίσιο ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, εκτός κι αν το κίνημα φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ωρίμανσης. Ελάχιστο προαπαιτούμενο είναι η επαναφορά, σε πρώτη φάση, των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων στην προ μνημονίων και δανειακής σύμβασης εποχή, η άρνηση εφαρμογής των κατευθύνσεων της τρόικας και της ΕΕ, η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ και η διεύρυνση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Εκκινώντας από αυτό το σημείο οι πρωτοπόρες δυνάμεις μπορούν να επιδιώκουν την εμβάθυνση της όποιας αγωνιστικής συσπείρωσης.
Σε κάθε περίπτωση η αγωνιστική ενότητα και συσπείρωση όχι μόνο δεν αναιρούν αλλά υπογραμμίζουν τη δυνατότητα και την ανάγκη ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που διατηρούν την αυτοτέλειά τους. Καθιστούν γόνιμη αυτή τη διαπάλη καθώς, από τη μια πλευρά, διεξάγεται ενώπιον μαζικού κινήματος, και, από την άλλη, διεξάγεται στη βάση της εμπειρίας του αγωνιζόμενου λαού, όχι με ατέλειωτες θεωρητικολογίες και βερμπαλισμούς.
εφημ. Πριν, 28/4/2013
Είναι, νομίζω, περισσότερο από προφανές ότι η έξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού θα πρέπει να εδράζεται σε μερικούς βασικούς άξονες: 1. άρνηση πληρωμής του χρέους, ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, κατάργηση των μνημονίων, 2. αντίθεση και ρήξη τελικά με την ΕΕ, 3. εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με παράλληλη επιβολή εργατικού ελέγχου, 4. ριζικές δημοκρατικές τομές στον κρατικό μηχανισμό.
Το πλέγμα των μέτρων αυτών ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είναι καρπός συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής κατάστασης. Αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση. Ανταποκρίνεται στο επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Λαμβάνει υπόψη τις εμπειρίες τους και επιχειρεί να το ανεβάσει. Παράλληλα, ανοίγει τη δυνατότητα για περαιτέρω κοινωνικές αλλαγές.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα ωφεληθούν από μια τέτοια διέξοδο είναι πρωτίστως η εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, η εργαζόμενη και άνεργη διανόηση, οι επιστήμονες και καλλιτέχνες, η νεολαία, οι γυναίκες, τα κοινωνικά κινήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για το περιβάλλον, τα κινήματα αλληλεγγύης. Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν σε ένα πανίσχυρο λαϊκό (κοινωνικό και πολιτικό) μέτωπο.
Ο αντίπαλος αυτού του μετώπου είναι η εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός. Στην προσπάθεια αυτή αντιμετώπισης του βασικού δυνάστη του λαού πρέπει κανείς να εκμεταλλευτεί κάθε «δυνατότητα να αποκτήσει μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό». Πρέπει ακόμη να είναι έτοιμος να «καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυρέων» [1].
Σημείωμα που έγραψε ο Κώστας Τσίρκας ενώ μεταφερόταν για εκτέλεση στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944
εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Tο φιρμάνι των Γερμανών δημοσιεύτηκε στις 30 του Απρίλη:
«…Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (…) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην…».
Στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) «ανανδρία» ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.
Στη γλώσσα των ναζί (και των ντόπιων ομοϊδεατών και επιγόνων τους) «δολοφονία» ήταν η ένοπλη αναμέτρηση του λαού με τις ορδές του Χίτλερ.
*
Την επομένη, μέρα Δευτέρα, ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Πρωτομαγιά του ’44. Το προσκλητήριο του θανάτου είχε ήδη γίνει από τα χαράματα, στο Χαϊδάρι. Κι από κει στο Σκοπευτήριο. Στην Καισαριανή.
Στη διαδρομή από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή, οι μελλοθάνατοι αποτυπώνουν μερικές τελευταίες λέξεις στο χαρτί. Πετούν στο δρόμο τα στερνά τους σημειώματα. Οσα απ’ αυτά διασώθηκαν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το ’45 στην επιθεώρηση «Σήμερα».
*
Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από τον κατάλογο των μελλοθάνατων. Που αρνήθηκε να πάρει τη δική του θέση άλλος συγκρατούμενός του. Στο δρόμο προς το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου».
Herbert J. Biberman, »Salt of the Earth» (1954)
Εφημ.ΠΡΙΝ
Συγκλόνισε το Πανελλήνιο και πήρε διεθνείς διαστάσεις η πρόσφατη μαφιόζικη δολοφονική επίθεση μπράβων του γνωστού μεγαλοπαραγωγού φράουλας – χονδρεμπόρου της λαχαναγοράς Ν. Βαγγελάτου στη Νέα Μανωλάδα. Οι ένοπλοι μπράβοι του πυροβόλησαν με καραμπίνες πολλές φορές, «εν ψυχρώ», στο σωρό και στο ψαχνό 200 Μπαγκλαντέζους εργάτες γης, που με μαζικό διάβημά τους απαίτησαν μαχητικά να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους έξι μηνών, βαριά και ανθυγιεινά «μεροκάματα του τρόμου». Σε προηγούμενα μαζικά διαβήματά τους είχαν εισπράξει ωμές απειλές για τη ζωή τους από τον ίδιο τον μεγαλοεργοδότη.
Οι μπράβοι του Ν. Βαγγελάτου έδρασαν ως ένοπλη «εμπροσθοφυλακή» των ταξικών συμφερόντων εκατό περίπου μεγαλοκαπιταλιστών αγροτών – σύγχρονων επιχειρηματιών, που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής φράουλας στην ευρύτερη περιοχή των ορίων Ηλείας και Αχαΐας, όπου καλλιεργούνται 12.000 στρέμματα, από 6.000 σε κάθε νομό (συνολικά από 500 περίπου παραγωγούς). Θέλησαν να επιβάλουν με την ωμή βία ένα γενικευμένο και εφιαλτικό κλίμα εργοδοτικής τρομοκρατίας και υποταγής στους 5.000 μετανάστες εργάτες γης, που δουλεύουν σκληρά στα θερμοκήπια και χωράφια φράουλας και άλλων κηπευτικών προϊόντων στην περιοχή και ζουν σε άθλιες συνθήκες, μέσα σε νάιλον τρώγλες, στάβλους και αποθήκες.
Η τρομοκρατική εργοδοτική επίθεση σε βάρος των Μπαγκλαντέζων εργατών γης δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Είναι κλιμάκωση και αποκορύφωμα προηγούμενων συχνών, ωμών και ατιμώρητων ρατσιστικών επιθέσεων που έγιναν στη Νέα Μανωλάδα, κυρίως από μπράβους του ίδιου μεγαλοεργοδότη. Τον Απρίλιο του 2008 επιτέθηκαν εναντίον στελεχών του ΠΑΜΕ, αλλά και των ίδιων των απεργών – διαδηλωτών εργατών γης, που με τον αγώνα τους επέβαλαν μεροκάματο 23 ευρώ αντί για 15 – 18 ευρώ, που έπαιρναν μέχρι τότε (τώρα παίρνουν 21 – 22 ευρώ, ενώ η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας προβλέπει 34 ευρώ μικτά – 28 ευρώ καθαρά). Το 2009 έδεσαν και έσερναν με δίκυκλο δύο μετανάστες εργάτες γης, ενώ πέρυσι έσερναν έναν Αιγύπτιο μετανάστη, αφού προηγουμένως σφήνωσαν το κεφάλι του στο τζάμι της πόρτας αυτοκινήτου! Επιτέθηκαν, προπηλάκισαν, απείλησαν και έδιωξαν δημοσιογράφους του αθηναϊκού και του τοπικού Τύπου, που κατά καιρούς πήγαιναν στην περιοχή για επιτόπια ρεπορτάζ. Για τις άθλιες συνθήκες δουλειάς, υγιεινής και κατοικίας των εργατών γης εκκρεμούν 200 περίπου παραβατικές πράξεις στον εισαγγελέα Αμαλιάδας. Έτσι, φτάσαμε στην πρόσφατη μαφιόζικη εργοδοτική επίθεση στη Νέα Μανωλάδα, που αποτελεί το αποκορύφωμα της γενικευμένης έξαρσης του ρατσισμού και των φασιστικών δολοφονικών επιθέσεων κατά μεταναστών, που φέρνει μαζί της ως οργανικό στοιχείο, η αντιλαϊκή πολιτική Μνημονίου – κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου.
εφημ ΕΘΝΟΣ
Σαρώθηκαν σε πρωτοφανή βαθμό στις εκλογές που έγιναν το Σάββατο στην Ισλανδία τα κόμματα των σοσιαλδημοκρατών και των αριστερών και οικολόγων που συναποτελούσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό που ασκούσε την εξουσία στη χώρα από το 2009, όταν στο απόγειο της οικονομικής κρίσης εκδιώχθηκε κλωτσηδόν η Δεξιά.
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η Αριστερά – Πράσινοι επέδειξαν εξαιρετική πολιτική δειλία υποκύπτοντας διαρκώς σε απαιτήσεις της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της ΕΕ κατά την περίοδο της διακυβέρνησής τους, καθιστάμενα έτσι στη συνείδηση των Ισλανδών κόμματα – φορείς εθνικής υποτέλειας. Αυτό εξόργισε σε υπέρμετρο βαθμό τους ψηφοφόρους τους με αποτέλεσμα να χάσουν πάνω από το 50% των ψήφων τους! Από το 51,5% που είχαν πάρει και τα δύο κόμματα μαζί το 2009, έπεσαν στο… 23,8% στις προχθεσινές εκλογές! Πρόκειται για το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουν σημειώσει ποτέ αθροιστικά η Κεντροαριστερά και η Αριστερά της Ισλανδίας εδώ και πάνω από… 80 (!) χρόνια.
Από το 1931 συγκεκριμένα, μια εποχή που η Ισλανδία δεν ήταν ακόμη ανεξάρτητο κράτος αλλά αποικία της Δανίας (ανεξάρτητη έγινε το 1944) και τότε οι σοσιαλδημοκράτες και οι κομμουνιστές είχαν πάρει μόνο 18,7%. Εκτοτε το ποσοστό τους υπερέβαινε πάντοτε το 25% αθροιστικά. Οι σοδιαλδημοκράτες που ήταν πρώτο κόμμα με 29,8% και 20 έδρες το 2009, έχασαν αισθητά πάνω από τις μισές ψήφους τους και έπεσαν στο… 12,9% (περίπου στο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ!) προχθές, χάνοντας τις 11 από τις 20 έδρες τους στο 63μελές ισλανδικό κοινοβούλιο, μένοντας μόνο με 9 έδρες. Τα ίδια χάλια ουσιαστικά παρουσίασε και το κόμμα Αριστερά – Πράσινοι.
Από το 21,7% που είχε πάρει και τις 14 έδρες το 2009, έπεσε στο 10,9% χάνοντας κι αυτό τις μισές του ψήφους και τις μισές του έδρες, με μόνο 7 έδρες να του απομένουν. Δύο νέα κόμματα, το ένα με την ειρωνική ονομασία Λαμπρό Μέλλον και το άλλο των Πειρατών, μπήκαν για πρώτη φορά στο ισλανδικό κοινοβούλιο. Το πρώτο πήρε το 8,2% των ψήφων και 6 έδρες και το δεύτερο ξεπέρασε οριακά το φράγμα του 5% και παίρνοντας 5,1% κατέλαβε 3 έδρες. Συνολικά δηλαδή παρατηρούμε ότι στον χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς οι ανακατατάξεις είναι κατακλυσμιαίες.
ΙΤΑΛΙΑ Ο πραγματικός νικητής από την συγκρότηση της κυβέρνησης Λέτα είναι ο καβαλιέρε, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό Τύπο ενώ χαμένη είναι η Αριστερά – παρότι κέρδισε τις εκλογές κινδυνεύει με διάσπαση
«Ενα μπρα ντε φερ με την Ευρώπη; Οχι απαραίτητα […] Θεωρώ ότι μέχρι και οι Βρυξέλλες έχουν πλέον καταλάβει πως υπήρξε υπερβολή στη λιτότητα». Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σε χθεσινή συνέντευξη στην «Corriere della Sera»
Εφημερίδα των Συντακτών
«Για άλλη μία φορά νικητής είναι ο Μπερλουσκόνι» έγραφε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» σε μια εκτίμηση φαινομενικά «περίεργη» των τελευταίων εξελίξεων στη γειτονική Ιταλία. Πού «κολλάει» όμως ο καβαλιέρε στο παζλ;
Πρόεδρος της χώρας επανεξελέγη ο 88χρονος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο και πρωθυπουργός ορίστηκε ο δεύτερος στην ιεραρχία του Δημοκρατικού Κόμματος και πρώην Χριστιανοδημοκράτης, Ενρίκο Λέτα, που όπως γράφει εύστοχα το γαλλικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», «πρόκειται για ένα αντίγραφο του απερχόμενου πρωθυπουργού Μάριο Μόντι».
Ο 46χρονος Λέτα έχει μάλιστα τη στήριξη και του Μπερλουσκόνι, ο οποίος αναμένεται να εξασφαλίσει αρκετά σημαντικά υπουργεία στη νέα κυβέρνηση. Το κομβικό σημείο είναι πάντως ότι τόσο η επανεκλογή του γηραιού Ναπολιτάνο, που ειρήσθω εν παρόδω θα είναι 95 ετών όταν ολοκληρώσει τη δεύτερη θητεία του, όσο και η επιλογή για την πρωθυπουργία του Ενρίκο Λέτα, αποτελούν απλώς μια απεγνωσμένη προσπάθεια του ιταλικού πολιτικού κατεστημένου να διασώσει τον εαυτό του και μόνο.
Το «Σπίγκελ», που βλέπει βέβαια πολύ μακριά, καταλαβαίνει ότι ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης συνεργασίας στην Ιταλία αποτελεί προσωπικό θρίαμβο του Μπερλουσκόνι, που όχι μόνο διασώζεται πολιτικά, αλλά διατηρεί και βάσιμες ελπίδες να ξαναγίνει πρωθυπουργός, όποτε κι αν γίνουν οι νέες εκλογές. Οι περισσότερες γερμανικές εφημερίδες εκφράζουν φόβους ότι ο καβαλιέρε θα επιδιώξει να δώσει «αντι-γερμανικό» τόνο στην πολιτική της κυβέρνησης Λέτα, αν και ως γνήσιος τυχοδιώκτης ο Μπερλουσκόνι φαίνεται ότι μάλλον θα εγκαταλείψει στην πράξη τη ρητορική του κατά του ευρώ και της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι αυτές οι θέσεις εκτίναξαν την πολιτική απήχηση και επιρροή του από το 8% των δημοσκοπήσεων στο 29% στις εκλογές που έγιναν πριν από δύο μήνες στην Ιταλία.
Η γερμανική «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» γράφει χαρακτηριστικά: «Μπορεί ο πρόεδρος Τζόρτζιο Ναπολιτάνο να εμφανίζεται ως ο τελευταίος εναπομείνας σωτήρας της χώρας από το χάος, αλλά η δεύτερη θητεία του θα σημάνει τη συγκρότηση ενός Μεγάλου Συνασπισμού με τη συμμετοχή του Μπερλουσκόνι και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι νέες εκλογές θα μπορούσαν να δώσουν μια σημαντική νίκη στην Μπερλουσκόνι. Την ίδια ώρα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο εξακολουθεί να κερδίζει έδαφος. Δύο λαϊκιστές θα μπορούσαν σύντομα να είναι τα βασικά στοιχεία στην ιταλική πολιτική σκηνή. Είναι μια προοπτική που θα προτιμούσαμε να μην είχαμε φανταστεί».
εφημ ΑΥΓΗ
Το ΑΚΕΛ, μετά την καταστροφή του οικονομικού μοντέλου της Κύπρου και το Μνημόνιο που συμφώνησε η κυβέρνηση Αναστασιάδη, θέτει ζήτημα νομίσματος και προτίθεται μάλιστα να ζητήσει δημοψήφισμα. Ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού επισημαίνει στην «Αυγή» της Κυριακής ότι επιδιώκει τη συναίνεση ακόμα και της κυβέρνησης στο ζήτημα, αφού «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις» και τονίζει ότι στην περίπτωση εξόδου της Κύπρου από το ευρώ θα πρέπει να υπάρξει «συνεννόηση με την Ε.Ε.»
Συνέντευξη:Αναστασία ΓΙΑΜΑΛΗ
* Το ΑΚΕΛ είχε μέχρι πριν από μερικούς μήνες τη διακυβέρνηση της Κύπρου και δεν έθεσε ζήτημα νομίσματος, όπως κάνει σήμερα. Ποια ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει;
Οι τελευταίες αποφάσεις του Eurogroup υπό τον κύριο Αναστασιάδη. Δεν παραγνωρίζω καθόλου τις αφόρητες πιέσεις που δέχθηκε ο κ. Αναστασιάδης, θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε το Eurogroup. Στην πρώτη κιόλας συνάντηση που είχαν, δεκαπέντε ημέρες αφού ανέλαβε την προεδρία, έκαναν μία τεράστια μεταστροφή από αυτά που έλεγαν μέχρι τότε και προχώρησαν στο κούρεμα των καταθέσεων με τον τρόπο που προχώρησαν. Αυτό κατά την άποψή μου είναι καταστροφικό για την κυπριακή οικονομία και αυτό είναι που μας υποχρεώνει να σκεφτούμε μία εναλλακτική επιλογή. Γι’ αυτό ξεκινήσαμε όλες αυτές τις συζητήσεις μετά την 15η Μαρτίου, γιατί όπως είπατε ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».
* Η εναλλακτική πρόταση του ΑΚΕΛ είναι εκτός της τρόικας και του Μνημονίου ή εκτός της Ευρωζώνης;
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Αν μιλάμε για αναζήτηση λύσης έξω από το Μνημόνιο και έξω από την τρόικα, ουσιαστικά μιλάμε για την εξεύρεση λύσης εκτός Ευρωζώνης. Εμείς, στην προσπάθεια να εκπονήσουμε τη μελέτη για την εναλλακτική πρόταση, έχουμε αξιοποιήσει ειδικούς από διάφορους κλάδους -νομικούς, οικονομολόγους, λογιστές, ελεγκτές, τραπεζίτες, επιστήμονες- οι οποίοι αναλύουν τα ζητήματα που προκύπτουν από μία ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη.
Πρόκειται για μία αρκετά εμπεριστατωμένη μελέτη περίπου 80 σελίδων, η οποία θα τεθεί στα όργανα του κόμματος αυτήν την εβδομάδα και στις αρχές της επόμενης και εκεί θα ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η όποια απόφαση δεν θα είναι εύκολη, αντίθετα θα είναι δύσκολη και οδυνηρή. Αυτό που θα μετρήσει στη λήψη της δικής μας απόφασης θα είναι το πώς εξυπηρετείται καλύτερα το συμφέρον του κυπριακού λαού και ποια είναι εκείνη η επιλογή που δίνει ελπίδα και προοπτική για άμεση έξοδο από την κρίση με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω και ένα άλλο ζήτημα. Είμαστε σήμερα στην αντιπολίτευση, η κοινοποίηση της οποιασδήποτε πρότασης απαιτεί είτε τη συμφωνία της κυβέρνησης είτε της πλειοψηφίας του κόσμου. Γι’ αυτόν τον λόγο και επειδή θεωρούμε ότι αυτό θα καθορίσει την τύχη της Κύπρου για τις επόμενες δεκαετίες, χρειάζεται να πάμε σε δημοψήφισμα. Πρέπει ο κυπριακός λαός να αποφασίσει τι είναι ορθότερο.
(περισσότερα…)
Πηγή: Iskra
Οι ελληνικοί πολιτικοί κύκλοι έχουν διαδώσει την άποψη ότι η Κύπρος φέρθηκε επιπόλαια λέγοντας το αρχικό «όχι» στην τρόικα, γιατί μετά ήρθαν πολύ χειρότεροι όροι. Οι σοφοί Έλληνες πολιτικοί, βλέπετε, είπαν «ναι» από την αρχή και μας γλίτωσαν από τα χειρότερα.
Δυστυχώς για τη θαυμάσια αυτή θεωρία, η τελική απόφαση στην Κύπρο δεν έχει ακόμη ληφθεί. Το κοινοβούλιο θα πρέπει τις επόμενες εβδομάδες να επικυρώσει τη συμφωνία και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το κάνει.
Το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται φυσικά να τη δεχτεί, αλλά υπάρχουν βαθύτατοι δισταγμοί και στα κεντρώα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΔΗΚΟ. Ακόμη και στο ΔΗΣΥ του κ. Αναστασιάδη υπάρχει έντονος προβληματισμός, παρά τις κορόνες περί παραμονής στο ευρώ. Τα αστικά και μεσοαστικά στρώματα εξετάζουν σοβαρά την προοπτική απόρριψης της συμφωνίας και εξόδου από την ΟΝΕ.
Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη το γεγονός. Τα ηγετικά στρώματα της Κύπρου έχουν διαμορφωθεί στον αγώνα κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας στη σκληρή γειτονιά της Μέσης Ανατολής. Η είσοδος στην Ε.Ε. και η υιοθέτηση του ευρώ είναι πολύ πρόσφατες εξελίξεις, ενώ η μνήμη της ισχυρής κυπριακής λίρας είναι ζωντανή. Δεν υπάρχει συνεπώς ο τρόμος που χαρακτήρισε τα ελληνικά ηγετικά στρώματα και μόνο στη σκέψη της σύγκρουσης με τους «εταίρους».
Ακόμη σημαντικότερος παράγων όμως είναι ότι το πρόγραμμα της τρόικας χτυπάει ανελέητα τα συμφέροντα των ηγετικών στρωμάτων της Κύπρου. Στην Ελλάδα το πλήγμα δέχθηκαν κυρίως η μισθωτή εργασία και οι μικρομεσαίοι, ενώ τα ανώτερα στρώματα διαγκωνίζονται για να αποσπάσουν οφέλη. Το δε πολιτικό και πνευματικό σύστημα της χώρας αποδείχτηκε εμμονικά προσκολλημένο στο ευρώ. Στην Κύπρο συντρίβονται οι τράπεζες, «κουρεύονται» οι καταθέσεις και συρρικνώνεται τάχιστα ο τομέας των υπηρεσιών. Το πλήγμα για τα συμφέροντα εταιριών παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, ακινήτων, νομικών υπηρεσιών κ.λπ. είναι τεράστιο.
Το παρόν κείμενο του Θεόδωρου Μαριόλη παρουσιάστηκε στην Ημερίδα Πολιτικού Διαλόγου: «Έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση; (Αναγκαιότητα, δυνατότητες, προοπτική)», ΑΣΟΕΕ, 24 Απριλίου, 2013.
Πηγή: Το Μέτωπο
Κατά τη Γενική Θεωρία των Συστημάτων, όταν η συσσώρευση ποσοτικών μεταβολών σε ένα σύστημα υπερβεί ορισμένο όριο, σημειώνεται ποιοτική μεταβολή στη δυναμική συμπεριφορά του ή, αλλιώς, «διακλάδωση» (bifurcation). Η ευστάθεια, η παλινδρομική αστάθεια, η κυκλοειδής περιφορά ή, εναλλακτικά, η χαοτική κίνηση διαδέχονται η μία την άλλη. Όσον αφορά την ΕΕ, ένα καθοριστικό σημείο διακλάδωσης ήταν η εισαγωγή του ευρώ. Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία, αυτή η εισαγωγή οδηγεί, αναπόφευκτα, σε νέα διακλάδωση.
1. Η Κατάσταση
Στην Ελλάδα, έπειτα από τέσσερα χρόνια εφαρμογής της εσωτερικής υποτίμησης, η «επίσημη» ανεργία έχει υπερβεί το 27% και η αθροιστική μείωση του ΑΕΠ το 20%. Η ανάλυση των στοιχείων (βλέπε Μαριόλης, 2012α) δείχνει ότι ακόμα και αν αυξηθεί, εφεξής, το ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%, τότε μετά από μία δεκαετία η ανεργία θα είναι στο 30%. Δείχνει, επίσης, ότι για να αρχίζει να συμπιέζεται η ανεργία πρέπει, από αύριο κιόλας, το ΑΕΠ να αρχίζει να αυξάνεται με ρυθμό πάνω από 2%. Έτσι, για να έχουμε μία συμπίεση της ανεργίας στο π.χ. 10% μέσα σε 5 έτη, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ με μέσο ετήσιο ρυθμό 5.4%, ο οποίος ενέχει αύξηση της απασχόλησης με μέσο ετήσιο ρυθμό 4.4%, δηλ. τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος.
2. Αντιστροφή;
Ποιος και τι μπορεί να εγγυηθεί αυτό το τόσο το κρίσιμο κατώφλι της συνεχούς αύξησης του ΑΕΠ κατά 2%; Ποιος και τι μπορεί να εγγυηθεί τη δημιουργία 181 χιλιάδων θέσεων εργασίας ανά έτος; Κανένας και τίποτε. Από τη μία πλευρά, «κανένας», διότι ακόμα και η Αριστερά, η οποία υποτίθεται ή διατείνεται ότι προασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, βρίσκεται προσηλωμένη είτε στο: «εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ» ή, στην μαρξιστική-κομμουνιστική παραλλαγή της, στο: «ούτε ευρώ ούτε δραχμή, επανάσταση σοσιαλιστική».[1] Περίεργη, πολύ περίεργη, οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε, αυτή η διακλάδωση της Αριστεράς, τη στιγμή ακριβώς που όχι μόνον η εργατική τάξη αλλά μάλλον η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα την έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Από την άλλη πλευρά, «τίποτε», διότι, όπως διδάσκει τόσο η επιστήμη όσο και η εμπειρία, καμιά εθνική οικονομία δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ακόμα και επιφανειακές κρίσεις, χωρίς να διαθέτει κανέναν μοχλό αντι-κυκλικής οικονομικής πολιτικής. Πόσο μάλλον η ελληνική, η οποία χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, από χαμηλή έως μέση ανάπτυξη της παραγωγικότητας εργασίας και κεφαλαίου, από μικρό τομέα διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών, και η οποία έχει, παράλληλα, υιοθετήσει ένα τόσο «σκληρό» νόμισμα, όπως το ευρώ.[2]
ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ
Μια νέα έρευνα ομάδας επιστημόνων αποδεικνύει ότι η οικονομική κρίση έχει ήδη μετατραπεί σε επιδημιολογική και υγειονομική κρίση
Γράφει ο ΙΟΣ
Τις μέρες που συμπληρώνονταν τρία χρόνια από την εξαγγελία της προσφυγής της χώρας μας στον διεθνή μηχανισμό στήριξης δημοσιεύτηκε σε ένα αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό διεθνούς κύρους μια μελέτη σχετικά με τις συνέπειες της κρίσης και κυρίως της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπισή της. Η δημοσίευση της μελέτης αυτής προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Εκτενή ρεπορτάζ σε διεθνή μέσα ενημέρωσης την παρουσίασαν με τίτλους όπως «Η οικονομική κρίση πλήττει επιπλέον σοβαρά την υγεία των Ελλήνων» ή «Μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των δολοφονιών στην Ελλάδα μετά την κρίση».
Η μελέτη αυτή προέρχεται από το Ελληνικό Παρατηρητήριο για την Ιδιωτικοποίηση του Συστήματος Υγείας και υπογράφεται από τους καθηγητές και ερευνητές του ΑΠΘ Ηλία Κονδύλη, Στάθη Γιαννακόπουλο, Μάγδα Γαβανά, Αλέξη Μπένο και Ιωάννα Ιεροδιακόνου, καθώς και από τον Howard Waitzkin, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού. Τα συμπεράσματα αυτής της ανακοίνωσης επιβεβαιώνουν τους φόβους που είχαν διατυπωθεί από τους πρώτους μήνες της εφαρμογής του Μνημονίου και τη βίαιη περιστολή των δημόσιων δαπανών στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.
«Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την ελληνική οικονομία με πρωτοφανή ένταση», διαπιστώνουν οι ερευνητές, «καθιστώντας την Ελλάδα έναν σημαντικό τόπο όπου δοκιμάζεται η σχέση μεταξύ κοινωνικοοικονομικών καθοριστικών παραγόντων και της ευημερίας του πληθυσμού».
Τα πρώτα συμπεράσματα αφορούν το ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες στους άνδρες που αυξήθηκε κατά 22,7% και 27,6%, αντίστοιχα, μεταξύ 2007 και 2009. «Αλλά και οι ψυχικές διαταραχές, η κατάχρηση ουσιών και τα λοιμώδη νοσήματα παρουσίασαν επιδείνωση των τάσεων κατά το 2010 και το 2011. Η χρήση της δημόσιας ενδονοσοκομειακής παροχής υπηρεσιών και η αξιοποίηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αυξήθηκαν κατά 6,2% και 21,9%, αντίστοιχα, μεταξύ των ετών 2010 και 2011, ενώ οι συνολικές δαπάνες του υπουργείου Υγείας μειώθηκαν κατά 23,7% μεταξύ 2009 και 2011».
Τη Δευτέρα, 29 Απριλίου, 1 μ.μ., στο ΤΕΕ, (Νίκης 4, Σύνταγμα, 1ος όροφος), θα παρουσιαστεί σε Συνέντευξη Τύπου η πρόταση για τη » Συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση ,χωρίς μνημόνια και ευρώ».
Το κοινό κείμενο υπογράφεται από μέλη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, της ΑΡΑΝ, της ΑΡΑΣ, αποχωρήσαντες από το ΕΠΑΜ και ανεξάρτητους αριστερούς αγωνιστές.
Diego Rivera,»The Making of a Fresco» ,1931
1911 Καθιερώνεται η μόνιμη σταθερή εργασία στο δημόσιο.
2013 Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ την καταργεί.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΟΧΙ στο νέο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.
Κυριακή 28 Απριλίου, 6.30 μ.μ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΒΥΡΩΝΑ
Ο δρόμος για μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή, μια άλλη κοινωνική οργάνωση, μια σοσιαλιστική κοινωνία
Οποιαδήποτε αναζήτηση διεξόδου οφείλει να ξεκινά από την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων του λαού και του τόπου.
1 Πρέπει οπωσδήποτε να έχει ως αφετηρία την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την άρνηση πληρωμής του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων. Χωρίς αυτό το αίτημα δεν μπορεί να διαρραγούν τα δεσμά που έχουν πλέξει οι ισχυροί δανειστές μας, ούτε μπορεί να γίνει λόγος για φιλολαϊκή πολιτική και ανάταξη του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Καμιά ταλάντευση και καμιά αμφισημία δεν είναι επιτρεπτές στο ζήτημα αυτό.
2 Ας έχουμε πλήρη συνείδηση ότι μια τέτοια επιλογή εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει σε αντίθεση με την Ε.Ε. Η τελευταία είναι εξάλλου συνυπεύθυνη, μαζί με τις ΗΠΑ και την εγχώρια ολιγαρχία, για τις σχέσεις εξάρτησης, για το μαράζωμα και την υποβάθμιση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας μας, για την αφαίμαξη του επιστημονικού δυναμικού. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, αν δεν υπάρξει αντίθεση και απειθαρχία στα μέτρα και τις κατευθύνσεις της Ε.Ε., έξοδος τελικά από την Ε.Ε.
3 Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση και να χαραχθεί αναπτυξιακή πορεία, αν δεν πληρώσουν οι έχοντες, αν δεν εθνικοποιηθεί συνολικά το τραπεζικό σύστημα και οι βασικότερες μεγάλες επιχειρήσεις, αν δεν φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, αν δεν δημευθεί η περιουσία των off shore που υπάρχουν στην Ελλάδα, αν δεν εγκαθιδρυθεί εργατικός και λαϊκός έλεγχος.
4 Επιβάλλεται ακόμη η ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η ενθάρρυνσή τους να παράγουν συλλογικά, να ενταχθούν σε πολύμορφους συνεταιρισμούς, με βάση ένα πανεθνικό σχέδιο.
5 Για να υλοποιηθούν τα παραπάνω απαιτείται ριζοσπαστικός εκδημοκρατισμός των συνταγματικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος, του εκλογικού συστήματος, της Δικαιοσύνης. Κυρίως, όμως, χρειάζεται ριζοσπαστικός εκδημοκρατισμός των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλων των δημόσιων υπηρεσιών και κρατικών μηχανισμών, με την ενεργό συμμετοχή της εργατικής τάξης και του λαού. Είναι απαραίτητη η εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία και όλα τα όργανα του ιμπεριαλισμού και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η ανασυγκρότησή του σε επαναστατική δημοκρατική βάση. Χωρίς αυτό, οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής του παραπάνω οικονομικού πλαισίου είναι καταδικασμένη. Μην ξεχνάμε την εμπειρία της κυβέρνησης Αλιέντε.
Ένα κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο
Ένα τέτοιο ελάχιστο πλαίσιο είναι αναγκαίο για την έξοδο από την κρίση, σε όφελος των αδύναμων κοινωνικά τάξεων και στρωμάτων. Έχω την αίσθηση ότι σε τέτοια συμπεράσματα συγκλίνουν ολοένα και περισσότεροι ωθούμενοι από την τρέχουσα εμπειρία.
Η προσπάθεια για την υλοποίηση των στόχων αυτών απαιτεί σκληρούς, επίμονους λαϊκούς αγώνες. Δεν είναι κοινοβουλευτικός περίπατος. Θα έχει να αντιμετωπίσει τη λυσσαλέα, πολύμορφη αντίδραση της πλουτοκρατίας και των ξένων επικυρίαρχων και προστατών της. Όπως μας διδάσκει η εμπειρία του ΕΑΜ, και όχι μόνο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ο δρόμος αυτός μπορεί και πρέπει να ανοίξει και να οδηγήσει σε μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή, σε μια άλλη κοινωνική οργάνωση, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Χρειάζεται, επομένως, η μέγιστη συσπείρωση δυνάμεων, ειδικά στις συνθήκες μικροαστικού κατακερματισμού που επικρατούν στη χώρα μας. Είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου από τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν ανάγκη από μια τέτοια διέξοδο: την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, την εργαζόμενη και άνεργη διανόηση, τους επιστήμονες και καλλιτέχνες, τη νεολαία, τις γυναίκες, τα κοινωνικά κινήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για το περιβάλλον, τα κινήματα αλληλεγγύης.
Ένα τέτοιο λαϊκό μέτωπο δεν μπορεί παρά να συγκεντρώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Οι διάφορες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της Αριστεράς θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να εργαστούν και να συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι η ιδεολογικο-πολιτική συμφωνία εφ’ όλης της ύλης, αλλά η συμφωνία σε ένα τέτοιο ελάχιστο πλαίσιο, σε μια τέτοια αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Πίσω από αυτή τη γραμμή υπάρχει μόνο ο συμβιβασμός και η αφομοίωση από την κυρίαρχη πολιτική. Από εκεί και πέρα, κάθε δύναμη μπορεί και πρέπει να διατηρεί την αυτοτέλειά της, τις ιδιαίτερες αντιλήψεις και επιδιώξεις της. Εξάλλου, το βάθος και ο τρόπος ριζοσπαστικοποίησης διαφέρουν.
Ένα έγγραφο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αποκαλύπτει: Οι επαφές των ιταλών νεοφασιστών με τον Μακαρέζο και τον Λαδά
Η συνάντηση αναδεικνύει, πέραν των ήδη γνωστών, μια ενδιαφέρουσα πτυχή: ο ιταλός εκπρόσωπος δήλωσε ότι ανήκει σε μια εσωτερική, συνωμοτική, ομαδοποίηση του MSI — στο σημείο αυτό, ένα κρίσιμο κομμάτι του εγγράφου παραμένει «μη αποχαρακτηρισμένο». Είναι πιθανότατο, δεδομένης και της επιμονής στις βομβιστικές επιθέσεις, η μη κατονομαζόμενη ομάδα να ανήκε στο σύμπαν της Ordine Nuovo, καθοριστικού κρίκου στις τρομοκρατικές ενέργειες του ελληνικού νεοφασισμού μετά το 1974. «Νεκρανάστασις του Φασισμού εις την Ιταλίαν» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Μακεδονίας στις 7 Φεβρουαρίου 1971, τις μέρες που στην Αθήνα ο Ιωάννης Λαδάς, κουμπάρος του Κωνσταντίνου Πλεύρη, κανόνιζε τα της παρασκηνιακής συναντήσεως με τον Μακαρέζο. Γνωρίζουμε ότι τα ζόμπι, «οι νεκραναστημένοι» της Μακεδονίας, κινούνται με άνεση στο σκοτάδι. Θα είχε λοιπόν ιδιαίτερη χρησιμότητα να συντονιστούν ερευνητικά οι έως τώρα κατακερματισμένες απόπειρες καταγραφής των διαδρομών τους. Ένα τέτοιο βήμα θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην ανάδειξη των οργανωτικών δικτύων της ελληνικής ακροδεξιάς τρομοκρατίας και των παρακρατικών μηχανισμών που την υπέθαλψαν.
Πηγή:ΕΝΘΕΜΑΤΑ
«Όπως ακριβώς στην Ελλάδα»
Τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου του 1971 ο Νικόλαος Μακαρέζος και ο Ιωάννης Λαδάς συνάντησαν έναν ενθουσιώδη ιταλό φίλο του ελληνικού δρόμου προς την αντιδημοκρατική εκτροπή. Δεν επρόκειτο για εθιμοτυπική ή διπλωματική επίσκεψη: ο ιταλός επισκέπτης έφτασε στην Αθήνα εκπροσωπώντας τη φασιστική οργάνωση Movimento Sociale Italiano (MSI), προκειμένου να ζητήσει τη συνδρομή του δικτατορικού καθεστώτος σε ένα σχέδιο γενικευμένης αποσταθεροποίησης στην Ιταλία. Η παρασκηνιακή συνάντηση εγγράφεται στις πυκνές επαφές μεταξύ τμημάτων της στρατιωτικής δικτατορίας και του δυναμικού ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος, που βασιζόταν σε ιδεολογικές ταυτίσεις και, κυρίως, στη διάθεση συντονισμού του αντικομμουνιστικού αγώνα.
Το τελευταίο διάστημα το ζήτημα των διεθνών διασυνδέσεων του δικτατορικού καθεστώτος και ο ρόλος των ελληνικών φασιστικών κύκλων στην Ιταλία έχει αναδειχθεί μέσα από δημοσιεύματα που αναζητούν εκεί, μεταξύ άλλων, τις καταβολές των μεταπολιτευτικών μεταπλάσεων της ελληνικής άκρας Δεξιάς.1 Το ενδιαφέρον αυτό, που συνδέεται προφανώς με τις πολιτικές προκλήσεις του σήμερα, συμβάλλει ταυτόχρονα στη χαρτογράφηση ενός πεδίου που αντιμετωπιζόταν από την ελληνική ιστοριογραφία μάλλον με περισσή περιφρόνηση και αφελή καχυποψία: τη σημασία των μυστικών υπηρεσιών, τις γεωγραφικές εξακτινώσεις του αντικομμουνιστικού αγώνα, τα πολλαπλά νήματα που συνέδεαν τους εσωτερικούς μηχανισμούς της δικτατορίας με τις οργανώσεις του «ελεύθερου κόσμου».
Το περιεχόμενο της συνάντησης του Φεβρουαρίου του 1971 το αποκαλύπτει ένα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με ημερομηνία 19.2.1971 (Intelligence Information Cable-TDCS DB–315/00868–71). Αν και σημαντικές πληροφορίες παραμένουν διαβαθμισμένες –με κυριότερη ίσως το όνομα του ιταλού απεσταλμένου– το έγγραφο επιβεβαιώνει τον κομβικό ρόλο του Ιωάννη Λαδά στις δικτυώσεις μεταξύ δικτατορίας και ιταλών φασιστών, μαρτυρεί επαφές πέραν των μεταμφιεσμένων «πολιτιστικών ανταλλαγών» και καταδεικνύει την οικειότητα του ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος με την ελληνική δικτατορία. (περισσότερα…)
Έργο του Ρ. Χάουσμαν
Από ένα «instrumentum vocale» στη δίποδη-ανθρωπόμορφη εκδοχή της επιχείρησης
Πηγή:ΕΝΘΕΜΑΤΑ
«Η συζήτηση αδιάλειπτα θολώνει από την προσπάθεια της μεταμφίεσης των απαιτήσεων του κεφαλαίου ως αναγκών του λαού, της υποταγής της ανθρώπινης αγωνίας, έτσι ώστε να προσαρμόζεται στους σκοπούς των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων»
(Nigel Harris, Of Breadand Guns, Penguin, Harmondsworth, 1983, σ. 239)
Αναπαράγω την είδηση:
«Ο Μάικ Μέριλ, ένας 35χρονος κάτοικος του Πόρτλαντ, πρέπει να πάρει άδεια από τους μετόχους της εταιρείας του για να βγει ραντεβού με μια κοπέλα ή για να κάνει δίαιτα. Πριν από πέντε χρόνια, ο Μέριλ αποφάσισε να μετατρέψει τον εαυτό του σε εταιρεία, την οποία ελέγχουν σήμερα οι 320 μέτοχοί της: “Πουλάω μετοχές του εαυτού μου και στη συνέχεια επιτρέπω στους μετόχους μου να με καθοδηγούν σε αποφάσεις για τη ζωή μου”, είπε ο άνθρωπος-επιχείρηση στην εκπομπή Today. Όπως αναφέρει, οι μέτοχοι τον ανάγκασαν να γίνει ψηφοφόρος των Ρεπουμπλικανών, του επέτρεψαν να φορά ρούχα Brooks Brothers και επέλεξαν το πρόγραμμα που ακολουθεί στο γυμναστήριο. Του επέτρεψαν επίσης να βγαίνει με την κοπέλα της προτίμησής τους, αφού όμως τους υπέβαλε πρώτα έκθεση για την εμπειρία του πρώτου ραντεβού τους» (goo.gl/OsKH2, 31.3.2013).
Επιπρόσθετα, ο Μ.Μ. μας επισημαίνει στην ιστοσελίδα του: «Ο σκοπός δεν είναι να δημιουργηθούν κέρδη, αλλά είναι πιθανόν να προκύψουν στο μέλλον. Αντίθετα, πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται για να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Χρησιμοποιώντας μια προσαρμοσμένη δομή της αγοραίας οικονομίας, εσείς κι εγώ έχουμε στην κατοχή μας ένα διαθέσιμο μηχανισμό για ενέργειες, ανάληψη ευθυνών και μέτρηση της επιτυχίας που δεν είναι μόνον καλά τεκμηριωμένος αλλά και εύκολα κατανοητός».
Με την αφορμή αυτή, επαναφέρω στη μνήμη μας τα εξής, για να τα συνδέσουμε τελικά με την αλλόκοτη περίπτωση που μόλις περιγράψαμε:
α. Δουλεία. Η δουλεία, ως σχέση κυριαρχίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από τον βίαιο εξαναγκασμό σε εργασία ανθρώπων που είχαν χάσει την ελευθερία τους και αποτελούσαν ιδιοκτησία εκείνων που κατείχαν τα μέσα παραγωγής. Ο δούλος δεν είχε τη δυνατότητα να αρνηθεί την εργασία του στον κύριό του, ειδαλλιώς θα θανατωνόταν. Οι δουλοκτήτες δεν παρείχαν στους δούλους το ελάχιστο όριο συντήρησης μόνο για να μεγιστοποιήσουν το πλεόνασμα που καρπώνονταν, αλλά και για να διατηρούν τον έλεγχό τους. Όπως είχε παρατηρήσει ο Μαρξ, ένας Ρωμαίος συγγραφέας και επιστήμονας, ο Μάρκος Τερέντιος Βάρρο, είχε αποκαλέσει τον δούλο instrumentum vocale (εργαλείο που μιλάει), το ζώο instrumentum semi-mutum και το άροτρο instrumentum mutum (βουβό εργαλείο). Είχε λοιπόν διαμορφωθεί ο πρώτος ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας.
εφημ ΠΡΙΝ
Θα πέσει σύντομα συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη; Το ερώτημα αυτό έρχεται και επανέρχεται διαρκώς. Στις συζητήσεις μάλιστα, το θέμα αυτό τίθεται με διαρκώς οξύτερο τρόπο, όσο πιο αναιμική γίνεται η δράση του μαζικού κινήματος και όσο μεγαλώνει η απόγνωση του λαού από την ασκούμενη πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό υπερδιογκώνεται κάθε εσωτερική διαφωνία στους κόλπους της κυβέρνησης και επιχειρείται να αναχθεί σε παράγοντα καταλυτικών δήθεν εξελίξεων, παρόλο που έχει ήδη αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι κανένας από τους τρείς «Τσολάκογλου» πολιτικούς αρχηγούς δεν αντιστέκεται στην παραμικρή εντολή της Τρόικας των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει από μόνη της! Αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα για να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της, η κυβέρνηση αυτή θα βγάλει …τετραετία! Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Πρώτον, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις εκλογές τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα η πολιτική καριέρα των δύο τελευταίων, αλλά πιθανότατα και του Σαμαρά. Σχηματικά μιλώντας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καθαιρεθούν την ίδια νύχτα των εκλογών προκειμένου τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (αν τελικά κατορθώσει να μπει στη Βουλή, πράγμα που δεν είναι αδύνατο για την «Αριστερά της προσκολλήσεως») να ετοιμαστούν να προσκολληθούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ο ηττημένος και ατιμασμένος Σαμαράς όμως θα είναι πλέον άχρηστος για τη Δεξιά και πρωτίστως για την αστική τάξη, οπότε και θα πεταχτεί πιθανότατα αμέσως στη χωματερή πολιτικών. Τρελοί είναι επομένως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να ρίξουν την κυβέρνηση τους και να αυτοκτονήσουν πολιτικά;
Ο δεύτερος λόγος που αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει οικειοθελώς είναι ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που τείνει να τον εξουδετερώσει ως απειλή για το σύστημα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει ακόμη αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική επιλογή του συστήματος για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ευφυΐα να εκφράσει την οργή αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του Οκτωβρίου του 2009 στο 26,9 του Ιουνίου του 2012. (περισσότερα…)
Χάριν του κάθε Μελισσανίδη που θα εισπράττει στο εξής τα κέρδη των πρώην ΔΕΚΟ θα απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι
Εφημ ΠΡΙΝ
Έτη φωτός απέχει από την πραγματικότητα η εικόνα σταθεροποίησης που επιχειρεί να εμφανίσει η κυβέρνηση στα δημόσια οικονομικά. Έτσι, το πλεόνασμα που εμφανίζεται στην εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού κατά το πρώτο τρίμηνο, με βάση τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Γενικό Λογιστήριο την Τρίτη ύψους 520 εκ. ευρώ (έναντι ελλείμματος ύψους 334 εκ. ευρώ πέρυσι) δεν είναι παρά αποτέλεσμα «δημιουργικής οικονομικής»! Όχι δημιουργικής λογικής ή στατιστικής μιας κι αυτές οι τεχνικές αφορούν παιχνίδια με αριθμούς και ποσοστά που ελάχιστα επηρεάζουν την πραγματικότητα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με καθυστερήσεις πληρωμών – πραγματικών χρημάτων δηλαδή – που επισείουν τεράστια προβλήματα στην οικονομία, από καθυστερήσεις καταβολής μισθών μέχρι χρεοκοπίες επιχειρήσεων, βαθαίνοντας την ύφεση. Ειδικότερα, η μαγική εικόνα που παρουσιάστηκε, ήταν αποτέλεσμα της ματαίωσης δαπανών από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ύψους 671 εκ. ευρώ, κι επίσης της παρακράτησης φόρων από το δημόσιο ύψους 467 εκ. ευρώ, οι οποίοι έπρεπε να είχαν αποδοθεί στους πολίτες. Αν λοιπόν είχαν γίνει αυτές οι δαπάνες, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν έλλειμμα ύψους 618 εκ. ευρώ, κι όχι πλεόνασμα. Κι αυτό παρά τη σφαγή που έχει επέλθει σε κάθε λογής κοινωνική δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σημαντική ευθύνη για το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα αναλογεί στην υστέρηση των φορολογικών εσόδων κι ιδιαίτερα εκείνων από την έμμεση φορολογία, δηλαδή την κατανάλωση. Η υποχώρησή τους (κατά 8% έναντι του φετινού στόχου και 15% σε σχέση με πέρυσι) είναι αποτέλεσμα της πτώσης της κατανάλωσης που κι αυτή με τη σειρά της προέρχεται από τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την περικοπή κοινωνικών δαπανών.
Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να λύσει αυτό τον γόρδιο δεσμό (της δημιουργίας ελλειμμάτων μέσω της λιτότητας) με τις απολύσεις στο δημόσιο. Ο στόχος της είναι από τη στιγμή που θα περάσουν οι απολύσεις με την ψήφιση απόψε του πολυνομοσχεδίου το οποίο ισοδυναμεί με ένα νέο μίνι Μνημόνιο, κάθε τρίμηνο αρχικά και κάθε μήνα σε λίγο – όπως προβλέπεται άλλωστε από παλιότερο Μνημόνιο – να απολύονται «στα τυφλά» και χωρίς πολλές – πολλές συζητήσεις όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιβάλλεται για να επιτυγχάνεται πλεόνασμα. Στο νέο εργασιακό τοπίο που δημιουργείται οι απολύσεις δασκάλων και νοσοκόμων ούτε καν θα γίνονται γνωστές, ενώ θα καλύπτονται από τις κυβερνητικές θριαμβολογίες για την επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος που θα ανοίξει τον δρόμο για την επόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Δηλαδή για νέο αιματηρό Μνημόνιο.
Πηγή:www.ektosgrammis.gr
Ένα επαναλαμβανόμενο λάθος σε διάφορες τοποθετήσεις από τη μεριά της Αριστεράς είναι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο Μάη – Ιούνη του 2012. Βλέπει κανείς τις ίδιες αναφορές σε μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση, σε μια κοινωνία που είναι εξεγερμένη, σε ένα κίνημα που είναι στο δρόμο και σε ένα λαό που αναζητά επειγόντως μια προοπτική διεξόδου και μπορεί να ακούσει την αριστερά.
Όμως, μια τέτοια τοποθέτηση παραβλέπει την τωρινή κατάσταση και τις ιδιαιτερότητες της. Σίγουρα η κοινωνική κρίση έχει οξυνθεί και αυτό αποτελεί υλικό υπόβαθρο μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης, που εκφράζεται ως μια χωρίς προηγούμενο αποστασιοποίηση λαϊκών στρωμάτων από το πολιτικό σύστημα. Όμως, πλάι στην οργή και την αγανάκτηση βλέπει κανείς να αναπτύσσεται η απελπισία και ένα εξατομικευμένος επιβιωτισμός, που τροφοδοτούν όχι μόνο την Αριστερά αλλά και τον κοινωνικό κανιβαλισμό του νεοφασισμού. Γι’ αυτό και βλέπουμε, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, αντιφατικά αποτελέσματα που συνδυάζουν την εκλογική άνοδο της Αριστεράς με μειωμένη πραγματική πολιτική απήχηση των απόψεών της και μια διάχυτη αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό και τα αλλεπάλληλα μέτρα που περνούν μπορεί να αντιμετωπίζουν μεγάλους και ηρωικούς αγώνες σε επίπεδο κλάδων, όχι όμως εκείνο το είδος κοινωνικής έκρηξης που ζήσαμε τη διετία 2010-2012.
Είναι σαφές ότι η ελληνική κοινωνία διαπερνάται από οξυμμένες αντιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν πλατιά λαϊκά στρώματα εκείνη την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι όντως κάπως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Σε αυτό επενδύει η κυβέρνηση προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, να αποκαρδιώσει τις λαϊκές τάξεις και να διατηρήσει απλώς μια μικρή εκλογική πρωτοκαθεδρία.
Με αυτή την έννοια η κυρίαρχη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος και όχι απλώς μια λανθασμένη ή ανεπαρκής απάντηση. Η στρατηγική του ώριμου φρούτου για την κατάληψη της εξουσίας απλώς αφήνει τις αντικειμενικές τάσεις της συγκυρίας και την αποδιαρθρωτική επίπτωση ενός καθημερινού αγώνα για την επιβίωση να επενεργούν υπονομεύοντας τη δυνατότητα να αναδειχτεί ένα άλλο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ, ή το κάνουν να υπάρχει ως απλώς ένα άθροισμα εν δυνάμει ψηφοφόρων. Ταυτόχρονα, η καταναγκαστική απροθυμία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και να σκεφτεί οποιαδήποτε εκδοχή ρήξης με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο προδιαγράφει την προοπτική μιας κυβερνητικής λύσης που εύκολα θα πέσει θύμα κάθε λογής εκβιασμών, όπως άλλωστε δείχνει και το παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και νομιμοποιεί ιδεολογικά τον πιο κρίσιμο κόμβο του κυρίαρχου λόγου: την επιμονή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση έξω από τα όρια του «ευρωπαϊκού δρόμου».
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το Πρόγραμμα του ΚΚΕ
Το Καταστατικό
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το παρόν Καταστατικό ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 14 Απρίλη του 2013.
Διαμορφώθηκε από την τροποποίηση και συμπλήρωση του Καταστατικού που εγκρίθηκε στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Αξιοποιήθηκε επίσης η εμπειρία, παλιότερη και πρόσφατη.
Το Καταστατικό καθορίζει τους σκοπούς και το χαρακτήρα του ΚΚΕ, τις αρχές και τους κανόνες συγκρότησης, λειτουργίας και δράσης του. Ορίζει τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα, τα βασικά καθήκοντα και τους κανόνες δράσης των μελών, των Οργανώσεων και των οργάνων του Κόμματος.
Η μεγάλη αξία και σημασία των καταστατικών αρχών και των κανόνων λειτουργίας του ΚΚΕ, ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, έχει κριθεί και δοκιμαστεί στον έναν περίπου αιώνα ύπαρξης και δράσης του, καθώς και από την πλούσια πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η συνειδητή και αποφασιστική υπεράσπιση των αρχών αυτών, όπως και η αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος. Καθήκον που ταυτίζεται με την υπεράσπιση αυτής της ίδιας της ύπαρξης του Κόμματος και των βασικών προϋποθέσεων, για να μπορέσει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στην ιστορική της αποστολή, στην επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
α. Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της εργατικής τάξης, η συνειδητή οργανωμένη ιδεολογική, πολιτική πρωτοπορία της, η ανώτατη μορφή οργάνωσής της. Είναι επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών και αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, στην οποία θα καταργηθεί κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και θα διασφαλιστεί ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων για το λαό, ισότητα δυνατοτήτων και δικαιωμάτων, ολόπλευρη κοινωνική πρόοδος στην Ελλάδα.
Στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις για την οικοδόμηση της ανώτερης αυτής κοινωνίας, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης, επικεφαλής όλων όσοι υποφέρουν από την εξουσία του κεφαλαίου, και της ουσιαστικής συμμετοχής τους, τόσο στον αγώνα για την κατάκτησή της, όσο και στη διαφύλαξη και στερέωσή της.
Η εργατική τάξη, φορέας της σοσιαλιστικής αλλαγής, πρωτοστατώντας στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, αγωνίζεται όχι μόνο για τη δική της απελευθέρωση, αλλά και για την απελευθέρωση όλων των εργαζομένων.
Για τους λόγους αυτούς, η ύπαρξη του ΚΚΕ και η ισχυροποίησή του στην ελληνική κοινωνία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα. Η εργατική τάξη, για να αναπτύξει με επιτυχία την πάλη της ενάντια στην καθημερινή καταπίεση του κεφαλαίου και να θέσει τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ανάγκη από τη δική της αυτοτελή πολιτική οργάνωση, από ένα επαναστατικό κόμμα, ικανό να καθοδηγεί την πάλη της για τα ζωτικά της συμφέροντα και την οικοδόμηση μιας νέας ανώτερης κοινωνίας, της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής.
Τρία χρόνια μετά τις απαρχές της πολιτικής των μνημονίων αρχής γενομένης από την Ελλάδα και πέντε μετά τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers, η παγκόσμια οικονομία επανέρχεται στο σημείο μηδέν.
Στην τελευταία του εξαμηνιαία έκθεση το ΔΝΤ αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την παγκόσμια οικονομία, η οποία εκτιμάται ότι θα παρουσιάσει ανάπτυξη 3,3% αντί 3,5%. Στην ευρωζώνη προβλέπεται ύφεση 0,3% ενώ η ανάπτυξη στις ΗΠΑ θα κυμανθεί στο 1,9%. Οι ιθύνοντες του ΔΝΤ προβλέπουν ότι τα πράγματα θα είναι κάπως καλύτερα το 2014, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι η μικρή έστω προβλεπόμενη ανάπτυξη θα μετριάσει τα υψηλά ποσοστά ανεργίας σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο κόσμο.
Στην ευρωζώνη η ανεργία έχει φθάσει στο 12%, μιλάμε για 19 εκατομμύρια ανέργους. Στον ευρωπαϊκό νότο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η ανεργία στην Ελλάδα και την Ισπανία ξεπερνά το 25%, στην Πορτογαλία βρίσκεται στο 18%, ενώ στην πρόσφατα εισηγμένη στον κόσμο των μνημονίων Κύπρο η ανεργία εκτιμάται ότι επίσης θα φθάσει στο 25%.
Φαινόμενα κάμψης εμφανίζονται ακόμη και στην Κίνα. Η πρόσφατη είδηση ότι η ανάπτυξη περιορίστηκε στο 7,7% -για την Κίνα του ενός δισεκατομμυρίου πληθυσμού, πραγματική ανάπτυξη θεωρείται πάνω από το 8%- προκάλεσε πανικό στα χρηματιστήρια και μαζικές πωλήσεις στο χρυσό, καθώς εκφράζονται φόβοι ότι η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε περίοδο αποπληθωρισμού. Σε μία δηλαδή παρατεταμένη πτώση τιμών που κάνει κάθε παραγωγική επένδυση «ασύμφορη», κάτι που είχε συμβεί και στην δεκαετία του ’30 και εξακολουθεί να συμβαίνει εδώ και μια τουλάχιστον δεκαπενταετία στην Ιαπωνία.
Η περίοδος που διανύουμε από το 2010 κι έπειτα είναι εξαιρετικά πυκνή σε γεγονότα. Η κρισιακή φάση έφερε κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις και νέους συσχετισμούς. Πολιτικές προτάσεις συγκροτήθηκαν, μεταλλάχθηκαν, αναπροσαρμόστηκαν. Θα επιχειρήσω, λοιπόν, να κάνω μια κριτική προσέγγιση των κυριότερων προτάσεων που κατατέθηκαν.
[i] Η λογική του «δεν έχει σημασία το ευρώ ή η δραχμή», ή που λέει πως «το αίτημα εξόδου από την ΕΕ δεν έχει νόημα αν δε συνοδεύεται από το σοσιαλιστικό πλαίσιο», ή ότι «η πρόταση για κατάργηση των μνημονίων και της μονομερούς παύσης πληρωμών είναι διαχειριστικό αίτημα και λοξοκοιτά σε συμμαχίες με τμήματα της αστικής τάξης», δεν έχει καμία σχέση με τη διαλεκτική σκέψη, με την επαναστατική τακτική, με την υπηρέτηση του στρατηγικού στόχου. Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική το μόνο που πετυχαίνει είναι η όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση από το στρατηγικό στόχο.
[ii] Από την άλλη είναι αντιφατικό όταν διαπιστώνεται από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ανάγκη ενός συνεκτικού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού πακέτου αιτημάτων που περιέχει τη μονομερή παύση πληρωμών, την κατάργηση των μνημονίων, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την έξοδο από την ΕΕ κ.ά., ενώ από την άλλη θεωρείται θέση αρχής η μη συμμετοχή σε κυβέρνηση δυνάμεων που τείνουν να στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα (όπως βεβαίως δεν μπορεί να θεωρηθεί θέση αρχής και η συμμετοχή). Επιπλέον ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι σωστό κατά τη γνώμη μου να χαρακτηρίζεται ως αντικαπιταλιστικό γιατί αυτό στενεύει αφόρητα τη δυνατότητα συμμαχιών. Αντικαπιταλιστικό μπορεί και να σημαίνει την πρόθεση κοινωνικοποίησης των πάντων από την πρώτη ημέρα: από το περίπτερο μέχρι και τη μεγάλη βιομηχανία.
[iii] Όσον αφορά στο «σχέδιο Β», μοιάζει με μονομανία η επικέντρωση στο ζήτημα του ευρώ. Δε γίνεται σαφές αν η εφαρμογή αυτού του σχεδίου θα είναι το εφαλτήριο για την κοινωνική ανατροπή ή για μια «χρηστή» διαχείριση που απλώς θα στοχεύει σε μια πιο δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Θα πρέπει να είμαστε κάθετοι: ένα μοντέλο κεϋνσιανής ή νεοκεϋνσιανής διαχείρισης είναι και ουτοπικό και αποπροσανατολιστικό για το λαϊκό κίνημα. Οποιοδήποτε πρόγραμμα ριζοσπαστικής κατεύθυνσης θα πρέπει να έχει στρατηγική στόχευση την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Δεν πρόκειται για μια ιδεοληψία περασμένων εποχών όπου λειτουργούσε το λεγόμενο «αριστερόμετρο» και που ο καθένας κοίταζε να κάνει μια πρόταση που να βρίσκεται αριστερότερα κάποιας άλλης, μόνο και μόνο για να αυτοϊκανοποιηθεί ο ίδιος και το ακροατήριό του. Η ανατροπή είναι αδήριτη ανάγκη και το ζητούμενο είναι η εύρεση του προσφορότερου δρόμου για την προσέγγισή της….
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Τοποθέτηση στην Ημερίδα της Πρωτοβουλίας κατά του Ευρώ και της ΕΕ με θέμα «Έξοδος από Ευρωζώνη και ΕΕ: Αναγκαιότητα, Δυνατότητα, Προοπτικές» που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, 24/4/2013 στην ΑΣΣΟΕ
Κατ΄ αρχάς να ευχαριστήσω για τη σημερινή πρόσκληση στην πολύ χρήσιμη σημερινή εκδήλωση της Πρωτοβουλίας. Περνάω ευθύς αμέσως στα επίμαχα ζητήματα.
Η καπιταλιστική κρίση που έχει αγκαλιάσει σχεδόν το σύνολο των χωρών εκδηλώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στην Ελλάδα. Πώς ερμηνεύεται όμως το γεγονός ότι όλη η υφήλιος έχει στραμμένα τα μάτια της σε μια κουκίδα του χάρτη; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί να μιλήσουμε για ελληνική ιδιαιτερότητα;
Κωδικοποιώντας μιαν απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έλεγα πως:
[i] Η κρίση του καπιταλισμού παράγεται σε τελική ανάλυση από τη μήτρα της βασικής αντίθεσης του. Επομένως, η Ελλάδα δε θα μπορούσε και δεν έχει ξεφύγει από αυτό το «σιδερένιο» κανόνα. Τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα είναι το απότοκο της προσπάθειας του ελληνικού κεφαλαίου να μεταφέρει τις συνέπειες της κρίσης στην εργατική τάξη κι εν γένει στον ελληνικό λαό.
[ii] Αυτό σε συνδυασμό με το χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού (Ελλάδα εξαρτημένη και μέσου επιπέδου ανάπτυξης) δίνουν μια βασική απάντηση στο ερώτημα γιατί οι εργαζόμενοι δέχονται τη χειρότερη αντεργατική επίθεση από την εποχή της μεταπολίτευσης κι εντεύθεν. Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, διατροφικό, τεχνολογικό), ενώ πλέον υπάρχουν έντονα σημάδια νεοαποικιοκρατίας.
[iii] Όμως αυτή η προσπάθεια δεν είναι μόνο σε επίπεδο εθνοκρατικού σχηματισμού αλλά και σε διακρατικού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως εντός της ΕΕ κυρίως η Γερμανία επιχειρεί και το έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να αποσείσει από τις πλάτες της την κρίση και να τη μεταφέρει στους αδύναμους κρίκους όπως η Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πλεονάσματα του Βορρά ισούνται με τα ελλείμματα του Νότου.
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 7.00 μ. μ.
1η ΜΑΗ
Τιμώντας τους αγώνες της τάξης μας,
Αναζητώντας τη συγκρότηση ενός εργατικού κινήματος ανατροπής στην εποχή μας
H Πρωτοβουλία για τη δημιουργία Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Κίνησης, τιμώντας την εργατική Πρωτομαγιά διοργανώνει πολιτιστική εκδήλωση ,τη Δευτέρα 29 Απριλίου , ώρα 7.00μμ στην Αίθουσα ΠΟΕ–ΟΤΑ (Καρόλου 24, πλατεία Καραϊσκάκη, μετρό «Μεταξουργείο»)
«ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ»
ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΙΟΒΑΣ
Με 14 ποιήματά του συνομιλεί με τραγούδια των:
ΑΣΙΜΟΥ, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΛΟΙΖΟΥ,ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΥ, ΞΑΡΧΑΚΟΥ, Β.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, Θ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ
πιάνο-τραγούδι: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Το παρόν κείμενο βασίζεται στην εισήγηση στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Λέσχη των Αναιρέσεων στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 20 Απρίλη, με ομιλητές τον Δημήτρη Καλτσώνη και τον Θάνο Ανδρίτσο.
Πηγή: ilesxi.wordpress.com/
Καλησπέρα σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική εκδήλωση(…)Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης ο Καλτσώνης είναι από τους πλέον κατάλληλους ομιλητές για την εκδήλωση αυτή καθώς με τις εργασίες και τα βιβλία του έχει βαθιά γνώση για όλα τα πολυεπίπεδα και δύσκολα ερωτήματα που προκύπτουν από το πείραμα της μπολιβαριανής διαδικασίας στη Βενεζουέλα. Έτσι φαντάζομαι ότι στην τοποθέτησή του θα φωτίσει πολλές και σημαντικές πλευρές. Ταυτόχρονα, όλοι γνωρίζουμε ότι η συζήτηση για τη Βενεζουέλα είναι πάντοτε ερεθιστική και οδηγεί σε πολύ ευρύτερο διάλογο που υπερβαίνει τα όρια της Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής και φτάνει στα αμείλικτα πολιτικά ερωτήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης σήμερα. Έτσι επιτρέψτε μου να κάνω στη πραγματικότητα μια εισαγωγή σε μια συζήτηση που σίγουρα θα είναι πολύ πλούσια, αναφέροντας ορισμένα ιστορικά στοιχεία μαζί με λίγες πολιτικές επισημάνσεις, ένα άνοιγμα της κουβέντας παρά μια απάντηση σε όλα τα ζητήματα που προκύπτουν.
Καταρχήν, η σημερινή εκδήλωση έχει ίσως μια πρωτιά, καθώς γίνεται μόλις μια μέρα μετά την ορκωμοσία του Νίκολας Μαδούρο στη θέση του προέδρου της Βενεζουέλας (μια επεισοδιακή μάλιστα διαδικασία καθώς σε αυτήν εισέβαλλε ένας 28 κωμικός). Όπως θα γνωρίζετε στις πρόσφατες εκλογές, ο διάδοχος του Τσάβες επικράτησε με μια μικρή διαφορά (της τάξης του 1,8%) έναντι του πολυεκατομμυριούχου Καπρίλες, ηγέτη της αντιπολίτευσης που στηρίζεται από τις ΗΠΑ και την ντόπια ελίτ. Το αποτέλεσμα των εκλογών αμφισβητείται ακόμα από την αντιπολίτευση που κατηγορεί για νοθεία, αν και πλέον οι περισσότερες χώρες πλην των ΗΠΑ έχουν επισήμως αναγνωρίσει τη νίκη του Μαδούρο. Η κατάσταση παραμένει έκρυθμη καθώς οι αρχές της Βενεζουέλας κάνουν λόγο για απόπειρα πραξικοπήματος οργανωμένη από τις ΗΠΑ, πιθανότητα για την οποία είχε κάνει λόγο και ο πρόεδρος της Βολιβίας Μοράλες. Περισσότεροι από 7 οπαδοί του Τσάβες έχασαν τη ζωή τους από τη μέρα των εκλογών και μετά, σε διαδηλώσεις και επεισόδια από τους οπαδούς της αντιπολίτευσης. Φαίνεται πως η πιθανότητα ενός άμεσου πραξικοπήματος και ακόμα περισσότερο μιας επέμβασης απομακρύνεται, χωρίς να αποκλείεται τίποτα. Άλλωστε σε επίσημο κυβερνητικό site των ΗΠΑ γίνεται συλλογή υπογραφών ενάντια στην αναγνώριση του Μαδούρο. Όπως καταλαβαίνουμε το μέλλον της μπολιβαριανής διαδικασίας κρίνεται τις επόμενες μέρες και δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συμβεί.
Πηγή: http://kaltsonis.blogspot.gr/
Η ανάδειξη της κυβέρνησης Αλλιέντε επιβεβαίωσε ουσιαστικά τις αναλύσεις του 4ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Τις επιβεβαίωσε και με τις επιτυχίες της και με την ανατροπή της. Το συνέδριο διεξήχθη το 1922 και, ανάμεσα σε άλλα, διατύπωσε τη θέση ότι στις συνθήκες αστικής δημοκρατίας υπάρχει δυνατότητα ανάδειξης ριζοσπαστικών και επαναστατικών δυνάμεων στην κυβέρνηση. Το συνέδριο εκτιμούσε ότι αυτό μπορεί να γίνει όχι οποτεδήποτε αλλά μόνο σε συνθήκες ιδιαίτερης ανόδου των λαϊκών αγώνων. Μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί «να προκύψει και με βάση το κοινοβούλιο, αλλά σε στενή σχέση με τον επαναστατικό αγώνα κατά της αστικής τάξης, μόνο στην πορεία της μαζικής πάλης, στηριζόμενη στις μάζες και δυναμώνοντας το επαναστατικό κίνημα». Η εργατική κυβέρνηση «δεν είναι ακόμα δικτατορία του προλεταριάτου» ούτε αποτελεί «μια αναγκαία μεταβατική μορφή» μπορεί να αποτελέσει όμως «μια αφετηρία για την κατάκτηση» της εξουσίας από την εργατική τάξη.
Η ανάλυση της Διεθνούς βασιζόταν στη μαρξιστική λενινιστική θεωρία του κράτους, πολύ περισσότερο που ο Λένιν ήταν παρών στο 4ο αυτό συνέδριό της. Τα θεωρητικά θεμέλια της ανάλυσης ήταν: Πρώτο, ο ταξικός χαρακτήρας του αστικού κράτους είναι σε κάθε περίπτωση δεδομένος. Για την κατάργηση των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων απαιτείται η σοσιαλιστική επανάσταση που θα καταργήσει το αστικό κράτος και θα το αντικαταστήσει από την εργατική εξουσία. Δεύτερο, η αντανάκλαση του συσχετισμού των δυνάμεων δεν αποκλείει, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, να βρει έκφραση στο επίπεδο της κυβέρνησης. Ακόμη κι έτσι, όμως, δεν μεταβάλλεται ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους. Τρίτο, οι όποιες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και μετασχηματισμοί πρέπει να οδηγήσουν στην καταστροφή των δομών της αστικής κρατικής εξουσίας και στη δημιουργία νέων.
περ. Μαρξιστική Σκέψη, τ. 9, 2013, σελ. 117-131
Η μελέτη της εμπειρίας της κυβέρνησης της «Λαϊκής Ενότητας» υπό την προεδρία του Σαλβαδόρ Αλλιέντε αποτελεί και σήμερα ένα εξαιρετικά επίκαιρο θεωρητικό και πρακτικό θέμα. Στο παρόν άρθρο θα εξεταστούν τέσσερα βασικά ζητήματα: α. πώς κατόρθωσε να αναδειχθεί μια τέτοιου τύπου κυβέρνηση, β. το πρόγραμμα της κυβέρνησης και η εφαρμογή του, γ. η στρατιωτική πολιτική της κυβέρνησης και η επίλυση τελικά του κομβικού ζητήματος της κρατικής εξουσίας, δ. μερικά συμπεράσματα για τη μαρξιστική θεωρία του κράτους.
1. Συνθήκες κρίσης
Η εκλογική νίκη του Αλλιέντε στις προεδρικές εκλογές του 1970 έγινε δυνατή κάτω συγκεκριμένους όρους. Ο πρώτος είναι η οικονομική κρίση και η επιδείνωση των συνθηκών ζωής του λαού. Το κόστος ζωής την τελευταία πριν την εκλογή Αλλιέντε δεκαετία ανέβηκε σχεδόν 1000%. Τo 2% τωv οικογενειών κατείχαv τo 46% τoυ χρηματικού εισοδήματος. Το 17% των εταιρειών κατείχε πάνω από το 78% ολόκληρου του μετοχικού κεφαλαίου. Η πιο μεγάλη από αυτές είχε τον έλεγχο των 2/3 της παραγωγής ολόκληρης της χώρας. Το 46,2% του μετοχικού κεφαλαίου των 30 μεγαλύτερων βιομηχανιών της Χιλής ανήκε σε ξένα συγκροτήματα. Τo 80% της καλλιεργημένης γης και τωv βοσκοτόπων βρισκόταν στα χέρια τoυ 4,2% τoυ πληθυσμού, τωv μεγαλoτσιφλικάδωv. Μόνο στηvπρωτεύουσα Σαντιάγο, 600.000 άvθρωπoι ζoύσαv σε παράγκες. Τα δύo τρίτα τωv αγρoτικώv οικιών είχαv χωματέvιo πάτωμα. Μόvo τo 10% είχε ηλεκτρικό ρεύμα. Οι άvεργoι ξεπερvoύσαv τις 300.000 (8,3%). 1,5 εκατoμ. παιδιά υπoσιτίζovταv εvώ 600.000 ήταv πvευματικά καθυστερημένα εξαιτίας της έλλειψης τωv στoιχειωδώv μέσωv ζωής. Τo 15% τωv Χιλιαvώv πάvω από 15 ετώvήταv αvαλφάβητoι[1].
Ο δεύτερος είναι η δραστηριοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και η αντίθεσή τους στις κυρίαρχες πολιτικές. Η άνοδος των κοινωνικών αγώνων αντιμετωπίστηκε από την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις με ένταση της καταστολής αλλά και με προσπάθειες μεταρρυθμίσεων προκειμένου να εκτονωθεί η δυσαρέσκεια. Τίποτα από τα δύο δεν απέδωσε.
Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση υπάρχουν: σε λαϊκά κινήματα και οργανώσεις, σε συνδικαλιστικές κινήσεις, σε συλλογικότητες της αριστεράς, μεταξύ των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, σε δίκτυα, κύκλους και παρέες που υποστηρίζουν τα κομβικά σημεία του προγράμματος. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε αυτό το πρόγραμμα -”αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “Σχέδιο Β”, “πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου”, “αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο” – αυτές οι δυνάμεις δεν έχουμε την πολυτέλεια των χωριστών ή παράλληλων διαδρομών.
Εμείς που συνυπογράφουμε αυτή την Πρόταση, καλούμε να προχωρήσουμε με τόλμη σε μια τέτοια ανοιχτή, μετωπική, προγραμματική συμπόρευση. Να ανοίξει ευρύτερα η συζήτηση για να προσδιοριστούν πιο συγκεκριμένα οι θέσεις του πολιτικού προγράμματος. Με τοπικές και κεντρικές πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συλλογικές επεξεργασίες, και κυρίως με κοινή δράση στους αγώνες.
Πρόταση για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση
Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας.
Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.
Οι παρατεταμένοι αγώνες της τελευταίας τριετίας, με τις μεγάλες γενικές απεργίες, τις πλατείες, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δείχνουν ότι οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις συγκρούονται επίμονα με την κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική. Οι αγώνες αυτοί έχουν κλονίσει το πολιτικό σύστημα, έχουν προκαλέσει ρήγματα και ανακατατάξεις, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν ή να ακυρώσουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Είναι εμφανής, περισσότερο από ποτέ, η απουσία εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος , το οποίο θα συνδυάζει την άμεση επιβίωση του κόσμου της εργασίας, την έξοδο από την ύφεση, την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το κράτος.
Αλλαγές που θα βάζουν τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο απ’ αυτόν που γνωρίσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σε ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει ο τόπος μας.
Εκτός Γραμμής, 32 / Μάρτιος 2013
Η προοδευτική εδραίωση της αστικής ηγεμονίας μετά τους αλλεπάλληλους κύκλους αστάθειας από τον πόλεμο και έπειτα διαμόρφωσε το σύνολο των εκδοχών της σύγχρονης Αριστεράς. Αφού ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και τη δυνατότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής, ενέγραψε διαφορετικές αποκλίσεις στους διάφορους κομματικούς και εν γένει πολιτικούς σχηματισμούς (ή και πιο ασχηματοποίητους «χώρους») της Αριστεράς: Από τη ραγδαία απέκδυση κάθε επαναστατικού οράματος και την πλήρη ενσωμάτωση στις προτεραιότητες της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μέχρι τη σιωπηρή απόσυρση από τον πολιτικό ταξικό ανταγωνισμό και την ανακήρυξη –στο πλαίσιο των δύσκολων διεθνών συνθηκών και της έλλειψης «διεθνούς επαναστατικού κέντρου»– ενός αμυντικού αγώνα χωρίς βλέψεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, και ως την ιδεολογική διατήρηση της επαναστατικής αναφοράς σε συνδυασμό με την επένδυση στην κινηματική αντίσταση και ανάπτυξη σε χώρους νεολαίας και σύγχρονης μισθωτής διανόησης, παράλληλα με μια, τρόπον τινά, απόσυρση από τον πολιτικό (επίσημο και μη) στίβο και το επίδικο αντικείμενό του, την πολιτική εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική Αριστερά άλλαξε πολύ.
Στο πλαίσιο αυτό, όλες οι εκδοχές της βρέθηκαν «ενσωματωμένες» (ρητά ή άρρητα) στην αστική ηγεμονία, «εγγεγραμμένες» πλέον σε αυτήν ως φωνές κριτικής και κινήματα (μερικής) αντίστασης, ως συμπλήρωμα του επίσημου πολιτικού τόξου σε κάποιες πλευρές ή αντικειμενικό πολιτικό του «άκρο» σε άλλες. Η Αριστερά, σε οποιαδήποτε εκδοχή της, είχε απεμπολήσει πια τη δυνατότητα να σκέφτεται ως «εθνική» (με την γκραμσιανή έννοια) δύναμη, ως πολιτική δύναμη που στη σύμφυσή της με τον λαό θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του «έθνους» των εργαζομένων, να διατυπώσει ένα ανταγωνιστικό ταξικό όραμα και πρακτικές, να ορίσει «πού θα πάει ο τόπος», να διεκδικήσει το «τιμόνι», την πολιτική εξουσία. Σχηματοποιώντας, θα λέγαμε ότι ο παραπάνω ο μετασχηματισμός οδήγησε στη διάλυση μιας προηγούμενης «Αριστεράς της εξουσίας» –αυτής που εγγραφόταν μέσα στις προκείμενες μιας πρότερης επαναστατικής στρατηγικής– και στη διαμόρφωση και ανάπτυξη αυτής που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως «Αριστεράς της ήττας».
Μέτωπο ανατροπής και νίκης, σημαίνει μαζικότητα, ευρύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Αλλά δε φτάνει, το ξέρουμε. Η νίκη προϋποθέτει και συγκέντρωση πυκνών πυρών, με όξυνση του πολιτικού προγράμματος και ανέβασμα της μαχητικότητας. Μέτωπο ανατροπής προϋποθέτει στρατηγικό σχέδιο, αλλά και άνοιγμα στον κόσμο και τη δράση του, για να ανακαλύψουμε τις αστείρευτες εφεδρείες του και σπάσιμο του κύκλου της ενδοσκόπησης.
Εδώ θα κριθούμε και μάλιστα πολύ σύντομα…
Πηγή: aristeroblog.gr
Ξεκινάμε κατ’ ευθείαν με τη θέση: Το ταχύτερο δυνατό πρέπει να συγκροτηθεί ένα μέτωπο ανατροπής της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Βάση του δεν μπορεί παρά να είναι οι αναγκαίοι και ζωτικοί στόχοι της κατάργησης των μνημονίων, της διαγραφής του χρέους, της διπλής εξόδου από ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, της εθνικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, της αύξησης των μισθών, της κατάργησης του αντεργατικού οπλοστασίου, της ανάπτυξης νέων θεσμών δημοκρατίας και άλλοι. Ο αγώνας για αυτό το πρόγραμμα, αποτελεί ορόσημο αντίστασης, εφαλτήριο ανατροπής, αλλά και δρόμο που μετατρέπει μια αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική στόχευση στην ελληνική κοινωνία, από απλή επαγγελία και ευχή σε αγωνιστικά ρεαλιστική προοπτική. Με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών. Αλλά και των αγροτών και μικρομεσαίων που ξεκληρίζονται, των νέων που κατά κύματα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για την ξενιτιά. Με δρόμο υλοποίησης τον εργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό.
Η αντικαπιταλιστική και η ευρύτερη ανατρεπτική αριστερά, πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να παραταχθεί με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα στη μάχη. Με όλα της τα όπλα και τα χρώματα. Σηκώνοντας το γάντι στην πρόκληση του κεφαλαίου και της ΕΕ και των πολιτικών υπηρετών τους.
‘’Βιαζόμαστε! Δεν έχουμε παρά ελάχιστο χρόνο’’, είπε πολύ χαρακτηριστικά ένας καλός σύντροφος σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που οργανώθηκε από την Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, την Τετάρτη 24/4/13 στην Αθήνα. Φαίνεται να αιωρείται ένα αίτημα μετώπου με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Και έτσι πρέπει να το δούμε.
Πηγή: aristeroblog.gr
Η συζήτηση για την αριστερή κυβέρνηση, από πολλές αριστερές δυνάμεις και φωνές, γίνεται συχνά με προβληματική μεθοδολογία. Αποσυνδέονται τα γενικά κριτήρια για το ζήτημα των μετώπων και της εξουσίας από το συγκεκριμένο πρόγραμμα και την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, γίνονται ορισμένα λογικά άλματα, ακόμα και πολιτικές λαθροχειρίες.
Πρώτα πρώτα, παρουσιάζεται ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ και ένα άλλο πρόγραμμα από αυτό που έχει.
Συνήθως εμφανίζεται μια ψευδής εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται με θετικό τρόπο σαν να έχει:
Από την άλλη, πάντα κατά την ίδια συλλογιστική ―και με κριτικό τρόπο– παρουσιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ σαν να έχει μια ηγεσία η οποία:
Ο «μέσος όρος» αυτών των «θετικών και αρνητικών στοιχείων», οδηγεί όσους ακολουθούν αυτό τον τρόπο σκέψης, στο ένα συμπέρασμα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη σε ταλάντευση» ή αλλιώς ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί “ανοιχτό ζήτημα”…».
Λύσεις οι οποίες ανταποκρίνονται σε «καθαρά» και άνευ αντιφάσεων ερμηνευτικά και πολιτικά σχήματα, που αποτυπώνουν μια καθαρή άλγεβρα των ταξικών και κοινωνικών σχέσεων έτσι ώστε τα στρατόπεδα να είναι απολύτως σαφή και να αποτελούν μια άμεση αντανάκλαση της βασικής αντίθεσης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της διαίρεσης και του ανταγωνισμού ανάμεσα σε κεφάλαιο και μισθωτή εργασία. Αυτό το εγχείρημα δεν είναι καινούριο, έχει ξαναεκδηλωθεί τόσο στην περίπτωση του κομμουνισμού της «Τρίτης Περιόδου» (1928-1934) όσο και στην περίπτωση της μαρξιστικής γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας πριν από το 1914, με κύριο εκφραστή τον Καρλ Κάουτσκι («ορθόδοξος μαρξισμός»).
Όμως, όπως έχει υποστηριχθεί βάσιμα από σημαντικούς μαρξιστές (όπως ο Μάο), κάθε «αντικείμενο» κινείται και μετασχηματίζεται από την εσωτερική βασική του αντίθεση όχι όμως με τρόπο αφηρημένο αλλά σε συνδυασμό και με άλλες εξωτερικές αντιθέσεις, οι οποίες συχνά παίζουν το ρόλο του καταλύτη και ενεργοποιούν/αναδεικνύουν στην πληρότητά της τη βασική αντίθεση (Μάο Τσετούνγκ «Για τις αντιθέσεις»). Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα από την ίδια την πραγματική επαναστατική διαδικασία σε σειρά από χώρες κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Η σοσιαλιστική επανάσταση και η οικοδόμηση του λαϊκού/ σοσιαλιστικού κοινωνικού στρατοπέδου πάντοτε εκδηλώθηκε μέσα από άμεσους στόχους, αιτήματα και συγκρούσεις που απέρρεαν μεν σε τελική ανάλυση από τη βασική αντίθεση αλλά ούτε αναφέρονταν αποκλειστικά ή και κύρια σε αυτήν ούτε απέκλειαν τη συγχώνευση και πολλών άλλων αντιθέσεων, μέσα από τις οποίες πολώνονταν κατά τρόπο αποτελεσματικό τα πράγματα και οι δυνάμεις σε βάρος της αστικής τάξης. Το «ψωμί και ειρήνη» και «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» στη Ρώσικη επανάσταση, τα δημοκρατικά και εθνικοαπελευθερωτικά ζητήματα στη Γιουγκοσλαβία, την Κίνα, το Βιετνάμ, την Ελλάδα του ΕΑΜ κ.ά.
Τοποθέτηση του Δ.Μητρόπουλου στην ημερίδα της Πρωτοβουλίας κατά του Ευρώ και της Ε.Ε.,24/4/13
Σήμερα η συζήτηση για την Ε.Ε. και το κοινό της νόμισμα, το ευρώ, έχει αναθερμανθεί. Η διαχείριση της παγκόσμιας καπιταλιστικής δομικής κρίσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο έφερε στο φως πιο καθαρά από ποτέ την πραγματική φύση και τα δομικά χαρακτηριστικά της διακρατικής ένωσης που λέγεται Ε.Ε. και του κοινού της νομίσματος. Μια ένωση ιμπεριαλιστική, που οργανώνει το ευρωπαϊκό πολυεθνικό κεφάλαιο κόντρα στους λαούς. Μια ένωση αντιδραστική, που ξεθεμελιώνει τα όποια εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα του 20ου αιώνα.
Μια ένωση που προωθεί τον νεοφιλελευθερισμό και τις επιθετικές πολιτικές αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, τέλος και όχι λιγότερο σημαντικό, μια ένωση που δεν φέρνει πιο κοντά τους λαούς και τα ευρωπαϊκά έθνη, αλλά οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στο κέντρο και την περιφέρεια, αναβαθμίζει κράτη κόντρα σε άλλα, μετακυλίει την κρίση από την Γερμανία προς την Ελλάδα, πέρα από την μετακύλιση της κρίσης από τις αστικές τάξεις στις λαϊκές τάξεις σε κάθε χώρα.
Με μια έννοια είχε δίκιο ο Λένιν και όχι ο Ζαν Μονέ. Ο πρώτος είχε πει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή θα είναι σοσιαλιστικές ή δεν θα υπάρξουν ποτέ ως ένωση και συναδέλφωση των λαών. Ότι χωρίς ανατροπή των αστικών καθεστώτων σε κάθε χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή θα είναι αντιδραστικές ή θα διαλυθούν από τις εσωτερικές ενδοιμπεριαλιστικές τους αντιφάσεις. Ο δεύτερος έχει χαρακτηριστεί ως οραματιστής ευρωπαϊστής, ως ο άνθρωπος που οραματιζόταν την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ηπείρου για να αποφευχθεί ένας νέος πόλεμος. Αυτός κατέθεσε το 1949 στον τότε υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, Ρομπέρ Σουμάν, την πρόταση που έμελλε να οδηγήσει σταδιακώς στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση.
Πορτογαλία, 25 Απριλίου 1974 – »Επανάσταση των Γαρυφάλλων»
Η εισήγηση του Κ.Παπουλή στην Ημερίδα της Πρωτοβουλίας κατα του ευρώ και της Ε.Ε. , στις 24/4/2013
Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Θα βάλω πέντε σημεία πάνω στο ζήτημα, 5 διαπιστώσεις θα έλεγα, που καθιστούν απαραίτητη, την εφαρμογή του Σχεδίου Β.
Πρώτον: Γίνεται πολύ κουβέντα στην αριστερά για το ευρώ και την Ε.Ε. και μου κάνει εντύπωση, ότι ιδίως οι υποστηρικτές της παραμονής της χώρας, δεν απαντούν στο ερώτημα: Τι είναι η ζώνη του ευρώ και η Ε.Ε.;
Η Ε.Ε. είναι μία ιμπεριαλιστική ένωση, όμως ο ιμπεριαλισμός είναι κυρίαρχος και εντός της, με έντονα χαρακτηριστικά διευρυνόμενης πόλωσης κέντρου-περιφέρειας, που στην ζώνη του ευρώ παίρνουν χαρακτήρα δομικής κρίσης, του συστήματος του ευρώ. Η κρίση αυτή δύναται να λυθεί, είτε με απόλυτη κυριαρχία του κέντρου και ολοκληρωτική συντριβή της περιφέρειας, είτε με αποσχίσεις μελών, είτε με διάλυση του συστήματος στο σύνολό του.
Η Ε.Ε. (και πολύ περισσότερο η ζώνη του ευρώ), ορθά έχει χαρακτηριστεί, ως η περιοχή του κόσμου που λαμβάνει χώρα η υπερπαγκοσμιοποίηση, μια που εδώ, η ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και εμπορευμάτων είναι καθολική, ενώ στην ζώνη του ευρώ έχει καταργηθεί και ο ρυθμιστικός και προστατευτικός μηχανισμός του εθνικού νομίσματος. Είναι λοιπόν ανοησία, να χαρακτηρίζεται η ύπαρξη εθνικού νομίσματος ως εθνική αναδίπλωση, ή εθνική «ανταγωνιστική» κίνηση, απέναντι σε άλλες εργατικές τάξεις. Το νόμισμα είναι ένας μηχανισμός, που βοηθάει, (δεν εξασφαλίζει), την διεθνή ισορροπία, όσον αφορά τουλάχιστον τον εξωτερικό τομέα της οικονομίας των εθνών-κρατών και κατά συνέπεια των εξωτερικών χρεών τους.
Η πρόσφατη ιστορία των εθνών, δείχνει, ότι καμία «αδύναμη» οικονομικά χώρα, δεν βελτίωσε την θέση της στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας -αλλά το αντίθετο- παραδιδόμενη στην αγορά, και στο χωρίς περιορισμούς διεθνές εμπόριο. Είναι να απορεί κανείς, για το τμήμα εκείνο της ελληνικής αριστεράς, που πριν μερικά χρόνια, συμμετείχε στο αυτοχαρακτηριζόμενο, ως κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης και εδώ παίρνει καθαρή θέση υπέρ του ευρώ και της Ε.Ε., δηλαδή υπέρ της υπερπαγκοσμιοποίησης.
Πόσο περισσότερο, που εδώ τίθεται και το θέμα της υπέρβασης μιας «ιστορικής» κρίσης, μιας εξόδου από μια οικονομική «παγίδα» που η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει. Σε ποιο μονοπάτι θα μπούμε; Υπάρχει μπροστά μας μια διχάλα: Ο ένας δρόμος είναι ο λευκός θάνατος, μιας ας πούμε «παγωμένης» Λετονίας της Μεσογείου. Ο δεύτερος, είναι ενός κοινωνικού, η και σοσιαλιστικού Μπουένος Άιρες.
εφημ ΕΘΝΟΣ
Πανικός έχει καταλάβει τις ηγεσίες των δύο κεντροαριστερών κομμάτων που κυβέρνησαν την Ισλανδία στο απόγειο της κρίσης επί τέσσερα χρόνια, από τα τέλη Απριλίου του 2009, εν όψει των βουλευτικών εκλογώνπου θα γίνουν στη χώρα αυτή μεθαύριο, Σάββατο.
Οι σοσιαλδημοκράτες από τη μια μεριά και ο συνασπισμός της Αριστεράς και των οικολόγων που συγκυβέρνησαν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας αναμένεται να υποστούν συντριπτικές ήττες, αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις. Ηταν οι θριαμβευτές των προηγούμενων εκλογών. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν πάρει το 29% των ψήφων και 20 από τις 63 έδρες του ισλανδικού κοινοβουλίου.
Οι αριστεροί και οι οικολόγοι είχαν πάρει το 22% των ψήφων και 14 έδρες, με αποτέλεσμα ο συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών, αριστερών και οικολόγων να έχει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τη Γιοχάνα Σίγκουρδαντόουτιρ. Τότε, το 2009, είχε καταβαραθρωθεί εκλογικά το δεξιό Κόμμα της Ανεξαρτησίας, που κυβερνούσε την Ισλανδία επί 18 συνεχή χρόνια. Είχε πέσει από τις 25 έδρες στις 16, σημειώνοντας τη χειρότερη εκλογική του επίδοση στην 85χρονη ιστορία του, παίρνοντας κάτω από το 24% των ψήφων.
Η κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς όμως αποδείχθηκε ανάξια των προσδοκιών όσων την ψήφισαν – και δειλή, έτοιμη να υποκύψει ανά πάσα στιγμή στις πιέσεις των ξένων και πρωτίστως των Βρετανών. Ετσι,αποδέχθηκε να πληρώσουν οι Ισλανδοί πολίτες για να αποζημιωθούν οι κερδοσκόποι πελάτες μιας ιδιωτικής ισλανδικής τράπεζας στην Αγγλία και στην Ολλανδία.
Ο δεξιός πρόεδρος της Ισλανδίας όμως αρνήθηκε να υπογράψει τον σχετικό νόμο που είχε ψηφίσει το υπό κεντροαριστερή πλειοψηφία κοινοβούλιο, ανταποκρινόμενος πλήρως στα οργισμένα συναισθήματα των πολιτών. Μετά την άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας το ζήτημα οδηγήθηκε υποχρεωτικά -βάσει του ισλανδικού Συντάγματος- σε δημοψήφισμα στις 6 Μαρτίου 2010. Το αποτέλεσμα εκμηδένισε το πολιτικό κύρος της κεντροαριστερής κυβέρνησης και σφράγισε τη μοίρα της από πολιτική σκοπιά.
Πηγή: antapoCRISIS
Του Στάθη Κατσούλα.
Σε μια πρωτόγνωρη κίνηση, η διευθύντρια της διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ν. Λακωνίας, κ. Κατερίνα Χριστοπούλου ζητάει από τους διευθυντές των σχολείων του νομού Λακωνίας να την ενημερώνουν τηλεφωνικά και κατόπιν να αποστέλλουν γραπτή αναφορά, για οποιοδήποτε συμβάν στο οποίο εμπλέκονται μαθητές ή εκπαιδευτικοί, εντός ή εκτός της σχολικής μονάδας. Μάλιστα, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου δίνει και το προσωπικό της αριθμό κινητού τηλεφώνου προκειμένου οι αναφορές να φτάνουν άμεσα σε αυτήν.
Η κ. Χριστοπούλου ζήλεψε τη δόξα των επιθεωρητών της Χούντας. Είναι σαφές ότι δρα αν όχι με τη στήριξη, τουλάχιστον με την ανοχή του Υπουργείου Παιδείας. Είναι ακόμα πιο σαφές ότι το νέο νομοθετικό πλαίσιο που ψήφισε η τρικομματική κυβέρνηση σχετικά με τα πειθαρχικά παραπτώματα, δημιουργεί ένα πρόσφορο έδαφος για βιομηχανία διώξεων και αναφορών.
Δε διευκρινίζει αν στα περιστατικά περιλαμβάνονται επισκέψεις μαθητών και εκπαιδευτικών σε κινηματογράφους, συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις, δεν διευκρινίζει επίσης αν απαιτείται έγγραφη άδεια από την ίδια, για συμμετοχή των μαθητών και των εκπαιδευτικών σε κοσμικές εκδηλώσεις και άλλες συναθροίσεις.
Το θέμα (και η στάση της), θα ήταν απλά γελοίο αφού θυμίζει τον αλήστου μνήμης νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού, αν δεν ήταν επικίνδυνο. Τέτοιου είδους αναφορές και έγγραφα τορπιλίζουν την ομαλή λειτουργία των σχολείων. Δημιουργούν κλίμα φόβου και βάζουν εμπόδια στις ομαλές σχέσεις μεταξύ μαθητών – εκπαιδευτικών, γονιών – εκπαιδευτικών και διευθυντών – εκπαιδευτικών. Το Υπουργείο Παιδείας επιβραβεύει τη ρουφιανιά και το χαφιεδισμό, προτρέπει γονείς και διευθυντές σε ανώνυμες καταγγελίες και συμβάλλει στη δημιουργία ενός άλλου προτύπου εκπαιδευτικού. Ο εκπαιδευτικός – ρουφιάνος, ο υποταγμένος εκπαιδευτικός είναι ο άξιος εκπαιδευτικός για την κάθε Χριστοπούλου και για τον κάθε Αρβανιτόπουλο. Είναι ο εκπαιδευτικός – πρότυπο για μια κυβέρνηση που θέλει αίμα και απολύσεις.
