Ό,τι απ’ τον πατέρα σου έχεις κληρονομήσει,
Θα το κρατήσεις, αν το κερδίσεις μόνο!
Φάουστ, «Νύχτα» (στιχ. 682-683)
Ο Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών καλεί τα μέλη του και όλους τους συναδέλφους να συμμετάσχουν μαζικά στα απεργιακά συλλαλητήρια και στις υπόλοιπες κινητοποιήσεις που διοργανώνονται σε όλη τη χώρα για την εργατική Πρωτομαγιά.
Προσυγκέντρωση στην Αθήνα, Τετάρτη 1η Μάη, 11 π.μ., Πύλη Πολυτεχνείου.
Στίχοι-Μουσική: Dorsey Dixon
Φωτογραφία: Lewis W. Hine
Πηγή:Βαθύ Κόκκινο
Δραματικά είναι τα στοιχεία που δίνει η Eurostat με την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία σε όλες της χώρες της Ευρωζώνης, με τους νέους κάτω από 25 χρόνων, η νέα εργατική βάρδια δηλαδή να βρίσκεται σε πιο τραγική κατάσταση αφού σχεδόν 6 στους 10 νέους είναι άνεργοι.
Το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα όμως –απ’ ότι ακούμε, στο βίντεο που παραθέτουμε- είναι αυτό που μας λέει ο Σάββας Ρομπόλης, Επιστημονικός Διευθυντής Ινστιτούτου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Επικαλούμενος μελέτη του Ινστιτούτου που διευθύνει εκτιμάει ότι στο τέλος του 2013η ανεργία θα φτάσει στο 29-30%
Αμφισβήτησε την εκτίμηση του Α. Σαμαρά ότι «φρενάρει» η ανεργία, λέγοντας ότι οι δικές τους μελέτες αναφέρουν ότι στα τέλη του 2014 θα υπάρχει περαιτέρω άνοδος της ανεργίας φτάνοντας στο 31,5% τονίζοντας ότι υπάρχουν άλλα Ινστιτούτα ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα που εκτιμούν ότι η ανεργία θα φτάσει το 35%.
Το πιο σημαντικό, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο επιστήμονα είναι ότι μέχρι το 2025 (!!!) δεν προβλέπεται αισθητή μείωση της ανεργίας.
Πέρα απ’ αυτό και σύμφωνα πάντα με την έρευνα του ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο χρονικό διάστημα 2010-2013 μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έχουν χάσει το 50% του εισοδήματος τους (!!!), ενώ στο διάστημα 2009-2012 οι Ελληνες κάτω απ’ το όριο της φτώχειας έχουν αυξηθεί κατά 1.700.000!!! Στην ακραία φτώχεια δηλαδή άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο που πηγαίνουν στα συσσίτια έχουν ξεπεράσει το 1.000.000!!!
Η βάση συσπείρωσης συνδικάτων και κινημάτων δεν μπορεί να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση ούτε το συνολικό πλαίσιο ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, εκτός κι αν το κίνημα φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ωρίμανσης. Ελάχιστο προαπαιτούμενο είναι η επαναφορά, σε πρώτη φάση, των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων στην προ μνημονίων και δανειακής σύμβασης εποχή, η άρνηση εφαρμογής των κατευθύνσεων της τρόικας και της ΕΕ, η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ και η διεύρυνση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Εκκινώντας από αυτό το σημείο οι πρωτοπόρες δυνάμεις μπορούν να επιδιώκουν την εμβάθυνση της όποιας αγωνιστικής συσπείρωσης.
Σε κάθε περίπτωση η αγωνιστική ενότητα και συσπείρωση όχι μόνο δεν αναιρούν αλλά υπογραμμίζουν τη δυνατότητα και την ανάγκη ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που διατηρούν την αυτοτέλειά τους. Καθιστούν γόνιμη αυτή τη διαπάλη καθώς, από τη μια πλευρά, διεξάγεται ενώπιον μαζικού κινήματος, και, από την άλλη, διεξάγεται στη βάση της εμπειρίας του αγωνιζόμενου λαού, όχι με ατέλειωτες θεωρητικολογίες και βερμπαλισμούς.
εφημ. Πριν, 28/4/2013
Είναι, νομίζω, περισσότερο από προφανές ότι η έξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού θα πρέπει να εδράζεται σε μερικούς βασικούς άξονες: 1. άρνηση πληρωμής του χρέους, ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, κατάργηση των μνημονίων, 2. αντίθεση και ρήξη τελικά με την ΕΕ, 3. εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με παράλληλη επιβολή εργατικού ελέγχου, 4. ριζικές δημοκρατικές τομές στον κρατικό μηχανισμό.
Το πλέγμα των μέτρων αυτών ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αντικειμενικής πραγματικότητας. Είναι καρπός συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής κατάστασης. Αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση. Ανταποκρίνεται στο επίπεδο συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων. Λαμβάνει υπόψη τις εμπειρίες τους και επιχειρεί να το ανεβάσει. Παράλληλα, ανοίγει τη δυνατότητα για περαιτέρω κοινωνικές αλλαγές.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα ωφεληθούν από μια τέτοια διέξοδο είναι πρωτίστως η εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, η εργαζόμενη και άνεργη διανόηση, οι επιστήμονες και καλλιτέχνες, η νεολαία, οι γυναίκες, τα κοινωνικά κινήματα για την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για το περιβάλλον, τα κινήματα αλληλεγγύης. Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να συσπειρωθούν σε ένα πανίσχυρο λαϊκό (κοινωνικό και πολιτικό) μέτωπο.
Ο αντίπαλος αυτού του μετώπου είναι η εγχώρια και ξένη ολιγαρχία, το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός. Στην προσπάθεια αυτή αντιμετώπισης του βασικού δυνάστη του λαού πρέπει κανείς να εκμεταλλευτεί κάθε «δυνατότητα να αποκτήσει μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό». Πρέπει ακόμη να είναι έτοιμος να «καταφεύγει σε ελιγμούς, σε συμφωνίες, σε συμβιβασμούς με τις διάφορες ομάδες των προλετάριων, με τα διάφορα κόμματα των εργατών και των μικρονοικοκυρέων» [1].
