Το ευρωπαϊκό μανιφέστο παρουσιάστηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ με τίτλο ‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘ και με εισαγωγή του Χ.Γ. την οποία δημοσιεύουμε κάτω από το κείμενο των εννέα Ευρωπαίων οικονομολόγων που συνέταξαν το μανιφέστο.
“Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο»
Η Ευρώπη βουλιάζει στην κρίση και την κοινωνική αποδόμηση κάτω από την πίεση της λιτότητας, της ύφεσης και της στρατηγικής των «δομικών μεταρρυθμίσεων». Η πίεση αυτή είναι μεθοδικά συντονισμένη σε ευρωπαϊκό επίπεδο κάτω από την ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Υπάρχει πλατειά συναίνεση ότι οι πολιτικές αυτές είναι παράλογες ή ακόμα και «αναλφάβητες»: η οικονομική λιτότητα όχι μόνο δεν μπορεί να μειώσει το άχθος του χρέους, αλλά οδηγεί σε συνεχώς ανατροφοδοτούμενη ύφεση και προκαλεί μεγαλύτερη ανεργία και απόγνωση στους λαούς της Ευρώπης. Ωστόσο, αυτές οι πολιτικές θεωρούνται λογικές από τη σκοπιά της αστικής τάξης. Αποτελούν ένα βάναυσο τρόπο — μια θεραπεία σοκ — για ανάκαμψη του κέρδους, διασφάλιση των χρηματιστικών εισοδημάτων και εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων αντι-μεταρρυθμίσεων. Αυτό που συμβαίνει είναι βασικά η νομιμοποίηση από τα κράτη των διεκδικήσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω στην παραγωγή. Γι’ αυτό ακριβώς η κρίση παίρνει τη μορφή μιας κρίσης δημόσιου χρέους.
Ένα λανθασμένο δίλημμα
Η κρίση αποκαλύπτει ότι η προηγούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική για την Ευρώπη δεν ήταν βιώσιμη. Προϋπέθετε ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες ήταν πιο ομοιογενείς από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Οι διαφορές μεταξύ χωρών αυξήθηκαν λόγω της διαφορετικής ένταξής τους στην παγκόσμια αγορά και της διαφορετικής ευαισθησίας τους απέναντι στη συναλλαγματική αξία του ευρώ. Οι πληθωριστικές τάσεις δεν συνέκλιναν και τα χαμηλά πραγματικά επιτόκια ευνοούσαν εντατικές ροές κεφαλαίων μεταξύ κρατών και έντονες «φούσκες» στο χρηματοπιστωτικό και οικιστικό τομέα. Όλες αυτές οι αντιφάσεις — που επιτάθηκαν με την εφαρμογή της νομισματικής ένωσης — προϋπήρχαν της κρίσης, αλλά εκτινάχθηκαν με τις κερδοσκοπικές επιθέσεις ενάντια στο δημόσιο χρέος των πιο εκτεθειμένων χωρών.
Οι κοινωνικές και φιλολαϊκές εναλλακτικές στην κρίση αυτή απαιτούν μια τολμηρή επανίδρυση της Ευρώπης, διότι απαιτείται ευρωπαϊκή και διεθνής συνεργασία για την αναδιάρθρωση της βιομηχανίας, της οικολογικής αειφορίας και της απασχόλησης. Καθώς όμως μια συνολική επανίδρυση μοιάζει να είναι ανέφικτη με τον άμεσο συσχετισμό δυνάμεων, η έξοδος από το ευρώ προτείνεται ως άμεση λύση σε διάφορες χώρες. Το δίλημμα μοιάζει να είναι μεταξύ μιας διακινδυνευμένης «εξόδου» από την ευρωζώνη και μιας ουτοπικής ευρωπαϊκής εναρμόνισης που να αναδύεται μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων. Κατά την άποψή μας, πρόκειται για ένα λανθασμένο δίλημμα και εκείνο που είναι σημαντικό είναι να εργαστούμε για μια βιώσιμη πολιτική στρατηγική άμεσης αντιπαράθεσης.
Η έξοδος από το ευρώ αποτελεί βασική προϋπόθεση, όμως δεν αρκεί
Να σπάσουμε τον πόλο του ευρώ .Να χτίσουμε την ευρω-αφρικανο-μεσογειακή Alba του διεθνούς εργατικού κινήματος .Με την ευκαιρία της πρόσφατης δημοσιοποίησης του ευρωπαϊκού και του ισπανικού μανιφέστου
των L. Vasapollo , R. Martufi , J. Arriola
1. Η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά γίνεται όλο και πιο έντονη εξαιτίας της αδυναμίας του κεφαλαίου να αναπτύξει ένα νέο εφικτό μοντέλο συσσώρευσης, τονίζοντας έτσι – όλο και πιο ξεκάθαρα – το συστημικό της χαρακτήρα.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εδώ και πολύ καιρό μιλάμε για μία συστημική κρίση (σε δομικό και παγκόσμιο επίπεδο), κι αυτό διότι η κρίση αυτή καθιστά σαφή την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους στις πιο ανεπτυγμένες χώρες ή όπως εμείς συνηθίζουμε να τις αποκαλούμε, στις χώρες του ώριμου καπιταλισμού. Είναι εμφανής πλέον, η τεράστια καταστροφή στην οποία υπόκεινται οι “πλεονάζουσες παραγωγικές δυνάμεις”, είτε πρόκειται για τις δυνάμεις της εργασίας είτε για το ίδιο το κεφάλαιο (όταν αυτό γίνεται αντιληπτό ως εργαλείο δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας), ενώ παράλληλα δεν υφίστανται πια οι προϋποθέσεις εκείνες για την αποκατάσταση ενός νέου μοντέλου αξιοποίησης του κεφαλαίου, που θα ήταν σε θέση να εξασφαλίσει την “ορθή” αποδοτικότητα των επενδύσεων. Γίνεται έτσι, σχεδόν ανέφικτη καθώς και ασύμφορη από άποψη κερδοφορίας, η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα επέτρεπαν ενδεχομένως την έναρξη μιας νέας διαδικασίας καπιταλιστικής συσσώρευσης, ακόμη και σε περίπτωση αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.
Αυτό σημαίνει ότι η σταθερή υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίων, στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες, δεν βρίσκει πια διέξοδο, ούτε στις διάφορες μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται προσπαθώντας να ξεφύγει από την οικονομική κρίση ούτε σε λύσεις πιο διαρθρωτικού χαρακτήρα, αναδεικνύοντας έτσι όλο και περισσότερο τον συστημικό χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης . Κι αυτό διότι οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, καταστρέφοντας για πρώτη φορά, ακόμη και την αναγκαστική συνύπαρξη εργάτη-αφεντικού
Η κρίση έχει συστημικό χαρακτήρα διότι το χάσμα ανάμεσα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, του εκσυγχρονισμού και της κοινωνικοποίησης των σχέσεων παραγωγής διευρύνεται όλο και περισσότερο. Πρόκειται για μία κρίση που έχει φτάσει σε σημείο να επηρεάζει ακόμη και τις ίδιες τις κοινωνικές σχέσεις όλων των χωρών του ώριμου καπιταλισμού και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας ή της μη εργασίας ή της εργασίας που τους στερείται (δηλαδή τα υποκείμενα εκείνα που θ’ αποτελέσουν την τάξη του προλεταριάτου και θα μετατραπούν, εν συνεχεία, σε αντικείμενο πλήρους εκμετάλλευσης) να μην αποδέχονται και να μην διακρίνουν πλέον, δυνατότητες πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής χειραφέτησης εντός της κοινωνίας του κεφαλαίου.
Χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε νέο δείκτη μισθών για την ελληνική οικονομία. Ο δείκτης καλύπτει ουσιαστικά ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα, εκτός από τον πρωτογενή τομέα και τους τομείς υγείας και εκπαίδευσης. Περιλαμβάνει το σύνολο των ακαθάριστων αμοιβών των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και σχηματίζεται στη βάση διεθνών προδιαγραφών, άρα μάλλον έχει αξιοπιστία.
Στο διάγραμμα φαίνονται οι ετήσιες μεταβολές του δείκτη (τρίμηνο προς τρίμηνο) μετά το 2006. Χρειάζεται προσοχή στην ερμηνεία του γιατί δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί εποχικές προσαρμογές, ούτε προσαρμογές ως προς τον αριθμό των εργάσιμων ημερών. Δεδομένου δε ότι διάφορες αμοιβές καταβάλλονται συνήθως το τέταρτο τρίμηνο κάθε έτους, οι μεταβολές εκείνου του τριμήνου είναι διογκωμένες.
Υπήρξε σταθερή, αλλά μέτρια, αύξηση μισθών το δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς η πλασματική ευμάρεια της περιόδου πλησίαζε προς το τέλος της. Οι μισθοί μειώθηκαν λίγο το πρώτο τρίμηνο του 2009, όταν η παγκόσμια ύφεση χτύπησε τη χώρα μας. Αυτό όμως που κατόπιν ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό: εκτίναξη των μισθολογικών αυξήσεων του ιδιωτικού τομέα μέχρι και το πρώτο τρίμηνο του 2010.
Πρόκειται για την εποχή της ‘θωρακισμένης οικονομίας’ στο απάνεμο λιμάνι του ευρώ, όταν ελάχιστοι στη χώρα είχαν αντίληψη του τι πραγματικά συνέβαινε. Ακριβώς τότε η ελληνική αστική τάξη, λειτουργώντας μέσα σε πλαίσιο εύκολης πίστωσης, εν μέρει από το εξωτερικό, έχασε τον έλεγχο των μισθολογικών αυξήσεων. Από την άλλη, η κυβέρνηση Καραμανλή με τη χαρακτηριστική της δειλία αλλά και η κυβέρνηση Παπανδρέου με το ‘λεφτά υπάρχουν’, είχαν από καιρό χάσει τον έλεγχο του μισθολογικού κόστους στο δημόσιο τομέα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ καταρρακώθηκε τελειωτικά.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα όσον αφορά την ελληνική κρίση. Δεν είναι αλήθεια ότι στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν σκληρές συνθήκες αποτελεσματικότητας και περιορισμού του κόστους σε αντίθεση με τον σπάταλο δημόσιο τομέα. Ούτε φταίνε φυσικά οι εργαζόμενοι οι οποίοι κάλυψαν κάποια από τη μισθολογική απόσταση από τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης. Υπάρχει συνολική αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης όσον αφορά το μισθολογικό κόστος και του ιδιωτικού αλλά και το δημόσιου τομέα. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός υπεύθυνος της κρίσης.
Από μαύρες έως εφιαλτικές βλέπει τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή κρίση ο Πολ Κρούγκμαν, αν η Γερμανία δεν ανταποκριθεί στον ηγετικό της ρόλο στα οικονομικά δρώμενα της Γηραιάς Ηπείρου.
Στο πλαίσιο ομιλίας που έδωσε προχθές σε εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Φαρμακευτικών Εταιρειών και Eνώσεων –EFPIA– στις Βρυξέλλες, ο νομπελίστας οικονομολόγος υποστήριξε ότι η πορεία που ακολούθησε ως τώρα η Ε.Ε. προκειμένου να βγει από την κρίση δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Ισοδυναμεί, όπως είπε, με «τραγωδία» που οφείλεται σε «καλές προθέσεις».
Του Μπάμπη Μιχάλη
Ελλειψη τραπεζικής ένωσης
Ο Κρούγκμαν υποστήριξε ότι η έλλειψη τραπεζικής και δημοσιονομικής ένωσης βύθισε την Ε.Ε. στην κρίση, που ενδεχομένως να παραταθεί. Ανέφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις περιπτώσεις της Ισπανίας και της αμερικανικής Πολιτείας της Φλόριντα. Και οι δύο βίωσαν νωρίτερα φούσκα στην αγορά ακινήτων τους, που έσκασε. Η ύπαρξη δημοσιονομικής ένωσης μεταξύ των αμερικανικών Πολιτειών επέτρεψε στη Φλόριντα να στηριχθεί στις αυτόματες πληρωμές της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να χρηματοδοτήσει το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και τα επιδόματα ανεργίας χωρίς να επιβαρύνει τον πολιτειακό προϋπολογισμό. Η Φλόριντα ενισχύθηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ με ποσό ίσο με το 5% του αμερικανικού ΑΕΠ και σήμερα εμφανίζει ποσοστό ανεργίας κάτω από τον εθνικό μέσο όρο (κυρίως λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης των εργαζομένων).
Αντίθετα η Ισπανία -που συναγωνίζεται σε ρεκόρ ανεργίας σήμερα την Ελλάδα- δεν είχε την ίδια τύχη, πρόσβαση δηλαδή σε ανάλογες αυτόματες πληρωμές, με αποτέλεσμα να στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά στον δανεισμό.
O Αμερικανός οικονομολόγος εκτιμά ότι η τρέχουσα κρίση στην Ε.Ε. θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα από 4 παρακάτω σενάρια:
Α. Η Γερμανία θα αναλάβει τον ρόλο που κατέχει ως η «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μεγάλα κράτη της Ε.Ε. και τη βοήθεια πολιτικών νομισματικής επέκτασης και άπλετης ρευστότητας από μέρους της ΕΚΤ θα αναλάβει να προωθήσει μέτρα αναθέρμανσης του πληθωρισμού. Ο στόχος, προφανής. Οι υψηλότερες τιμές θα οδηγήσουν σε επανέναρξη επενδύσεων από τις επιχειρήσεις, προσλήψεις, αύξηση της απασχόλησης και των εισοδημάτων, τόνωση της κατανάλωσης και της ζήτησης και τελικά βελτίωση της οικονομικής ανάπτυξης. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου σεναρίου, ο Κρούγκμαν τάσσεται κάθετα υπέρ της αύξησης του κόστους εργασίας στη Γερμανία -που θα οδηγήσει σε αύξηση της κατανάλωσης εκεί και σε παράπλευρες θετικές επιπτώσεις για τις οικονομίες των εταίρων της- αντί της εφαρμοζόμενης μείωσής του στην Ισπανία. Ο κεϊνσιανός οικονομολόγος εκτιμά ότι το σενάριο αυτό θα είναι το καλύτερο δυνατό για την Ε.Ε. Θεωρεί όμως ότι δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί παρά μόνον όταν η Ε.Ε. φτάσει στο χείλος του γκρεμού.
Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.
Δ. Μούτσης
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Ολοένα και περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην ατέλειωτη αλυσίδα των κατ΄ ευφημισμόν αποκρατικοποιήσεων για την «αξιοποίηση», δήθεν, της δημόσιας περιουσίας και τη «σωτηρία της πατρίδας». Από τις Σκουριές Χαλκιδικής, τη Θράκη, τη Θάσο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι την ευπώλητη Κέρκυρα, βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι), «κοινωφελείς» επιχειρήσεις (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες), εκτάσεις που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις προστασίας της φύσης, με αρχαιολογικά ευρήματα – άρα αναπαλλοτρίωτες- κτίρια. Με δυο λόγια η δημόσια περιουσία, ο φυσικός πλούτος βγαίνουν στο σφυρί με βάση τις επιταγές των Μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Άλλωστε με βάση και τη δανειακή σύμβαση η περιουσία της Ελλάδας είναι δεσμευμένη.
Ο κακόφημος Οργανισμός ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) πολυδάπανος και με εκατοντάδες χρυσοπληρωμένα μέλη έχει αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας παραβιάζοντας ευθέως και τα όποια ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, το ίδιο το Σύνταγμα και τα βασικά κοινωνικά, πολιτιστικά δικαιώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κονιορτοποιούν βασικά δικαιώματα και παρεμποδίζουν την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά στην παιδεία, στην υγεία, στο νερό , στην ενέργεια ακόμα και στην εργασία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα ευρώ δε θα πηγαίνει στο ελληνικό δημόσιο ή σε οποιασδήποτε μορφής επένδυση, αφού προβλέπεται ότι «εντός δέκα ημερών» το αντίτιμο των εκποιήσεων θα κατατίθεται στο λογαριασμό των δανειστών για την εξόφληση του χρέους. Η χώρα, έτσι, μετατρέπεται σε νεοαποικία χρέους. Η ανεκτίμητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για 15 δις ευρώ έναντι αρχικής πρόβλεψης 50 δις ευρώ, δηλαδή «αντί πινακίου φακής» που και αυτό θα το φάνε οι δανειστές – δυνάστες μας.
Τα ταχτικά σαββατιάτικα μεζεδάκια μας λογικό είναι να τα πούμε ανασχηματισμένα, αφού είναι τα πρώτα μεζεδάκια μετά τον ανασχηματισμό της Δευτέρας, αν και θα μπορούσαμε επίσης να τα πούμε και “μεζεδάκια του TAP” ή “μεζεδάκια του αγωγού”, αφού χτες ανακοινώθηκε, με πολλές τυμπανοκρουσίες, η επιλογή του αγωγού TAP για τη μεταφορά του αζέρικου φυσικού αερίου, που θα μας φέρει δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα τρώμε όλοι με χρυσά κουτάλια.
Αυτό το TAP είναι με το λατινικό αλφάβητο, αν και δεν του φαίνεται, και προφέρεται ΤΑΠ, ακρώνυμο του Trans Adriatic Pipeline, Αδριατικός Αγωγός ας πούμε (ή Υπεραδριατικός). Αλλά για τον αγωγό θα τα πούμε άλλη φορά, προς το παρόν δείτε αριστερά μια εικόνα που την έκλεψα από την Καλύβα, το ιστολόγιο του Πάνου Ζέρβα. Η λεζάντα που συνοδεύει την εικόνα θα μπορούσε να είναι: “Μικρές αλλαγές ζήτησε ο πρωθυπουργός στη χάραξη του ΤΑP”. Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, διότι παρόμοιο θέμα είχε και μια γελοιογραφία του Πετρουλάκη στην Καθημερινή.
Πάντως, παρά τον τίτλο του άρθρου,τα μεζεδάκια μας δεν είναι όλα σχετικά με τον ανασχηματισμό. Ξεκινάω όμως με ένα που μπορούμε από κάθε άποψη να το πούμε ανασχηματισμένο ή ίσως μη ανασχηματισμένο. Διαβάζω στην ηλέκδοση των Νέων τον τίτλο: Βορίδης: Δεν πικράθηκα, επειδή δεν υπουργοποιήθηκα. Ας πούμε ότι δεν ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ καταλαβαίνω ότι δεν πικράθηκε και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπουργοποιήθηκε. Αν τον έκαναν υπουργό, θα πικραινόταν. Καταλαβαίνω λάθος;
Θα διορθωνόταν η κατάσταση αν έλειπε το κόμμα; Αν ναι, είναι αρκετή προφύλαξη ένα κόμμα;
Μια λύση θα ήταν το ουσιαστικό: Δεν πικράθηκα από τη μη υπουργοποίησή μου. Μια άλλη: Δεν με πίκρανε το ότι δεν υπουργ./έγινα υπουργός. Και η απλούστερη, με τις λιγότερες αλλαγές: Δεν πικράθηκαπουδεν υπουργοποιήθηκα. Αλλά το άγιο “που” το αποφεύγουν οι γλαφυροί, το θεωρούν χυδαίο.
Κι άλλο ένα σχετικό με τον ανασχηματισμό. Πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, ξεκινάει ως εξής: Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας. Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες. Καταρχάς, εξακολουθεί να με ενοχλεί ο αγγλισμός “να μπει στα παπούτσια” (Λέω “εξακολουθεί” επειδή και πριν από τέσσερα χρόνιαείχαμε ξανασυζητήσει την έκφραση, πάλι από τον κ. Παπαχελά). Στα ελληνικά έχουμε άλλες εκφράσεις: να μπει στη θέση του, να μπει στο πετσί του. Κι έπειτα, αν θέλει σώνει και καλά να μεταχειριστεί τον αγγλισμό, γιατί τα εισαγωγικά στα παπούτσια; Ή θα το βάλει σε όλη την έκφραση (“να μπει στα παπούτσια”) ή καθόλου. Και τέλος, βρίσκω πολύ περίεργο τον ετεροχρονισμό: Όποιος θέλει…. δεν έχει παρά να μπει… το βράδυ της Δευτέρας. Με μηχανή του χρόνου άραγε;
..να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία και φρέσκους προβληματισμούς. Ας πούμε γιατί όταν αγοράζεις μπαταρία για τον υπολογιστή σου σου λένε ότι κρατάει 8 ώρες αλλά δεν σου λένε ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι σε αναμονή αλλιώς στις 3 ώρες πάπα η μπαταρία.
Κι άλλα με απασχολούν. Γιατί όταν λέω σε μια μαμά ότι το παιδί της είναι ίσως λίγο παραπάνω ζωηρό από ότι είναι καλό ( για το μάθημα ,για την ψυχική μου υγεία για τις αντοχές του κτιρίου- έχει διάφορες διαβαθμίσεις) μου λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει γιατί το παιδί δεν την ακούει, της φωνάζει, έχει μπλέξει, περνάει άσχημη εφηβεία κλπ και το σπίτι της είναι εμπόλεμη ζώνη – χωρίς τους δημοσιογράφους – αλλά η κοινωνία – που αποτελείται από μανάδες και πατεράδες των παιδιών αυτών μεταξύ άλλων- πιστεύει ότι είμαι τυχερή που δουλεύω λίγο και τι κάνω πια, σιγά την κούραση, αυτή δεν τα βγάζει πέρα με ένα κι εγώ πρέπει να παλεύω 27 τέτοια παιδιά κάθε μέρα με παιδαγωγικά πρόσφορο τρόπο για να τα βοηθήσω να αυτοπραγματωθούν κι αυτά και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις χάρες τους – που αν τις ξεδιπλώσουν λίγο ακόμα δεν θα υπάρχει κτίριο να μπούμε – κι αν δεν τα καταφέρω είμαι ανεπαρκής εγώ σύμφωνα με το πεφωτισμένο σύστημα αξιολόγησης.
Εγώ φταίω ο τεμπέλης και βολεμένος εκπαιδευτικός κι όχι το σύστημα με τα άχρωμα κτίρια τα άχρωμα βιβλία, την ύλη που δεν μπαίνει η ρημάδα μόνη της στο μυαλό των παιδιών να μου αφήσει κι εμένα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με δράσεις πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες και τρόπους σύγχρονους και μαγικούς όπως μας έδειχνε και ο πεφωτισμένος σύμβουλος προχθές.
Να τα βάλετε στο Internet που έχει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο μας έλεγε.
Ναι καλέ μου σύμβουλε αλλά δεν έχει Internet το σχολείο σε κάθε αίθουσα ούτε και υπολογιστή και ο παχυλός μισθός μου δεν μου ‘φτασε για να πάρω εγώ γρήγορο υπολογιστή και σύνδεση, με το καρβούνι που έχω θα πατήσω σύνδεση φέτος και θα φορτώσει περί τα τέλη του μήνα, μάλλον που πρέπει να κόψω και τα σάντουιτς στο πάρκο.
Την Τετάρτη, 26 Ιουνίου, έγινε κοινή συνάντηση ΣΧΕΔΙΟΥ Β – ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου να αναπτυχθεί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η πρότασή της για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντι-ΕΕ αριστεράς. Επιβεβαιώθηκε η βούληση των δύο χώρων για μετωπική συμπόρευση και συμφωνήθηκε η συνέχιση του διαλόγου πάνω σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα καθώς και η ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών στα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της περιόδου.
Την Τρίτη 18 Ιουνίου η ελληνική Βουλή τίμησε την μνήμη των βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργου Τσαρουχά. Η συνεδρίαση, ενδεχομένως, θα περνούσε απαρατήρητη αν η πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας Αλέκα Παπαρήγα δεν έκανε μία τοποθέτηση που προκάλεσε εκπλήξεις. Κυρίως αυτά που είπε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Το επίμαχο σημείο της ομιλίας της που έτυχε της προσοχής του Τύπου είναι το εξής: «Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν. Κι αν θέλετε, όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνομωσίας ήταν το Παλάτι, και είχε αιχμή και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου» (Πρακτικά Βουλής Συνεδρίαση 18/6/2013).
Στην τοποθέτηση αυτή, ο Τύπος της επόμενης ημέρας είδε αθώωση του Κ. Καραμανλή από το ΚΚΕ, άφεση αμαρτιών κ.ο.κ. Κι ο Ριζοσπάστης, στο φύλλο της Πέμπτης 20 Ιουνίου, διαπίστωσε πως όσοι έγραψαν τα περί αθώωσης του ιδρυτή της ΕΡΕ και της Ν.Δ. «εκτίθενται για μια ακόμη φορά», διότι αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα «είναι η εκτίμηση του Κόμματος, όπως αποτυπώνεται στον Β’ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011».
Η αλήθεια είναι ότι εκτίθεται ο Ριζοσπάστης. Εκτίθεται μάλιστα διπλά, διότι ο Β’ τόμος του δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, δεν γράφει ακριβώς αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Δοκίμιο τα γράφει καλά. Απλά σημαίνει ότι η πρώην Γ.Γ. φρόντισε να αμβλύνει τις γωνίες- όποιες στραβοβαλμένες γωνίες υπήρχαν στο Δοκίμιο για το συγκεκριμένο θέμα. Επίσης, αν προσέξει κάποιος τις κρίσιμες λεπτομέρειες, για τις οποίες επαίρεται ο Ριζοσπάστης, η Αλέκα Παπαρήγα δεν υποστήριξε κάτι που είναι ιστορική επιστημονική αλήθεια (μπορεί και να είναι) αλλά κάτι «που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011». Με άλλα λόγια, αν το κομματικό σώμα ψήφιζε πως ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται με την δολοφονία του Γρ. Λαμπάκη, η επικεφαλής της Κ.Ο. του ΚΚΕ, κατά τη λογική της κομματικής εφημερίδας και υπακούοντας στην κομματική πειθαρχία, θα εμφάνιζε στη Βουλή, αυτόν, τον Κ. Καραμανλή δηλαδή, και το τότε κόμμα του το λιγότερο ως ηθικούς αυτουργούς. Ή για να το πούμε αλλιώς, ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται ή δεν συνδέονται με τον δολοφονία του Λαμπράκη ανάλογα με το τι ψηφίζουν τα κομματικά σώματα του ΚΚΕ, που εσχάτως, κατά τα νέα κομματικά ήθη και έθιμα, μπορούν να αποφασίζουν και τι είναι επιστημονικά ορθό στην ιστορία.
Μετά από διαβουλεύσεις που κράτησαν επτά ώρες και την αποτυχία των προηγούμενων διαβουλεύσεων 19 ωρών στο Λουξεμβούργο στις 22 Ιουνίου, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ αποφάσισαν ότι στη διάσωση των τραπεζών εκτός από τους μετόχους και τους ομολογιούχους, μπορεί να κληθούν να συνεισφέρουν και οι καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ. Με άλλα λόγια με την απόφαση αυτή, ο οποιοσδήποτε καταθέτης άνω των 100.000 ευρώ(ιδιώτης, ασφαλιστικό ταμείο, συνδικαλιστική οργάνωση κλπ) μπορεί να εξισωθεί με τον μέτοχο και ουσιαστικό ιδιοκτήτη της τράπεζας και να κληθεί να συνεισφέρει το κάτι τις…, στην περίπτωση που οι άλλοι τρόποι διάσωσης δεν αποδώσουν…
Το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων και η επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία καθώς και το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο με άλλοθι το ρωσικό μαύρο χρήμα, προϊδεάζουν για νέες περιπέτειες το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Με τη γενίκευση του κυπριακού μοντέλου οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών εκτιμούν ότι μετατρέποντας όλη την ΕΕ σε «Κύπρο» θα αποφευχθεί ενδεχόμενη φυγή κεφαλαίων όταν έλθει η ώρα της κρίσεως για μια τράπεζα-χώρα.
Η χθεσινή συμφωνία έχει βέβαια ακόμη αρκετές συμπληγάδες να περάσει, αφού απαιτεί τη συναίνεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και προορίζεται να τεθεί σε ισχύ από το 2018.
Η λύση που προέκριναν οι Ευρωπαίοι υπουργοί υποτίθεται αποσκοπεί στο να αποτρέψει στο μέλλον την επιβάρυνση των φορολογουμένων από ενδεχόμενη διάσωση τραπεζών, όπως έγινε από το 2008 και μετά που ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και να θέσει ενιαίους κανόνες σε όλη την ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο για την τραπεζική ενοποίηση. Μετατρέπει ωστόσο κάθε καταθέτη άνω των 100.000 ευρώ-ποσό αρκετά μεγάλο όχι όμως και ασυνήθιστο για κοινούς θνητούς μετά από χρόνια κοπιαστικής εργασίας, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για ασφαλιστικό ή συνδικαλιστικό φορέα που διαχειρίζεται πολύχρονες αιματηρές οικονομίες των μελών του-αυτομάτως σε μέτοχο.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.
Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.
Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, θέλω να προσεγγίσω 4 ερωτήσεις. Η πρώτη είναι ποιος ο στόχος του σχεδίου Β, η δεύτερη πως θα τον πετύχει η τρίτη, αν υπάρχει χώρος για το σχέδιο Β, η τέταρτη αν υπάρχει χρόνος για το σχέδιο Β.
Το σχέδιο Β είναι ένας όρος που πήραμε απ’ έξω, είχε να κάνει με το “αυτονόητο” που έπρατταν τράπεζες και κράτη μπροστά στον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας ή μια άλλης χώρας από την ευρωζώνη. Το αυτονόητο για όλους, εκτός από την Ελλάδα. Επανήλθε με την Κυπριακή κρίση όταν η Κυπριακή βουλή είπε το γνωστό όχι που γρήγορα όμως μετατράπηκε σε άτακτο ναι στις απαιτήσεις της Τρόικα.
Στην Κύπρο αναδείχθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι η λιτότητα, η επιτροπεία, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση του πιο άγριου καπιταλισμού, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι διαπραγματεύσιμα με την Τρόικα.
Πριν μερικές βδομάδες ο Άδωνις, ο Κεδίκογλου και οι λοιποί αστέρες του μνημονιακού πολιτικού συστήματος διαφήμιζαν το greekoveryσε αντίθεση με το περσινό grexit. Με την πρώτη κυβερνητική κρίση και με βάση τα άγρια μέτρα που θα πρέπει να πάρει η νέα κυβέρνηση των αδίστακτων το grexitεπανήλθε σιγά σιγά στην ξένη ειδησεογραφία…
Σε ένα χρόνο περίπου από τώρα, τυπικά βγαίνουμε από τις μνημονιακές δόσεις. Και είναι από τώρα σαφές ότι τα νούμερα και το πρόγραμμα δεν βγαίνουν. Άλλοι προβλέπουν ότι τότε θα κλιμακωθεί η λεηλασία της χώρας με νέα δάνεια. Άλλοι προσβλέπουν σε μια σταθεροποίηση, με μια μικρή ίσως ανάπτυξη και με μια πιο χαλαρή επιτήρηση και δανειοδότηση μέσα από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης. Ο βασικός προσανατολισμός κυβέρνησης, αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να ποντάρει σε αυτόν τον δεύτερο «δρόμο». Οι μεν το λένε να σταθεροποιήσουμε τη χώρα για να ‘ρθουν επενδύσεις, οι δε να βάλουμε ένα τέλος στην καταστροφή. Το πλαίσιο όμως δεν το αμφισβητεί κανείς.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να είναι γραμμή της αριστεράς μια τέτοιου τύπου σταθεροποίηση. Η αριστερά όμως δεν υπάρχει για να διαχειριστεί αυτό που έρχεται, ειδικά όταν αυτό είναι μια κοινωνική κόλαση των 400 ευρώ και του 30% ανεργίας. Υπάρχει για να κάνει τομές, να ανατρέπει αυτήν την κοινωνική κόλαση υπέρ των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Και σήμερα για να το κάνει αυτό πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα ερωτήματα.
Luigi Pirandello,(28 Ιουνίου 1867-10 Δεκεμβρίου 1936)
»Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»
Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε… Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της αλήθειας. Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.
Ο Πιραντέλλο στον πρόλογο του έργου του γράφει:» Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.»
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.
Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.
Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη – ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ»
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για«σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Ήταν άραγε ο Ντελέζ ένας θεωρητικός του αναρχισμού, όπως συχνά κατηγορήθηκε εκείνα τα χρόνια; Ή μήπως μέσα από το πολυσχιδές έργο του και την ιδιοσυγκρασιακή ανάγνωση που έκανε σε πλήθος σελίδες από την ιστορία της φιλοσοφίας αναδύεται μια πρωτότυπη απόπειρα για μια θεωρία των κοινωνικών πρακτικών στην ενικότητα, πολλαπλότητα και αλληλοσύνδεσή τους, η οποία διαλέγεται και με ερωτήματα που απασχόλησαν τη μαρξιστική θεωρία; Μπορούμε να αντλήσουμε από το έργο του στοιχεία για μια σύγχρονη επαναστατική πολιτική; Ποια η σχέση του Ντελέζ με τον Μαρξ και τον μαρξισμό αφενός, με την πολιτική και τη συγκυρία αφετέρου; Πώς διαβάζει ο Ντελέζ τον Μάη του ’68 και πώς συνδέει την έννοια του συμβάντος με την πολιτική;
«Αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να το μάθει όλος ο κόσμος, καλύτερα να μην ξεκινήσεις καθόλου αυτή την περιπέτεια που ονομάζεται Διαδίκτυο», δήλωνε με απόλυτη κυνικότητα το 2009 ο Έρικ Σμιτ της Google. Αγαπητοί χρήστες της τεχνολογίας, καλώς ήλθατε στο μέλλον. Σιγουρευτείτε μόνο ότι δεν έχετε τίποτα να κρύψετε. Ο Μεγάλος Αδελφός των επικοινωνιών είναι εδώ. Σας διαβάζει και σας ακούει. Μια παλιά γελοιογραφία του New Yorker έδειχνε δύο σκυλιά να κοιτάζουν έναν υπολογιστή και να λέει το ένα στο άλλο: «Στο Διαδίκτυο κανείς δεν ξέρει ότι είσαι σκυλί». Ήταν η αυγή της dot.com εποχής, τότε που η online ζωή έμοιαζε τόσο γοητευτικά ανώνυμη, τόσο προκλητικά ασφαλής. Πλέον κάποια άγρυπνα μάτια και κάποια τεντωμένα αυτιά ξέρουν πως δεν είσαι σκυλί.
«Αν ήθελα να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις. Μπορώ να αποκτήσω ‘εισιτήριο’ για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου, τις πιστωτικές κάρτες», αποκάλυψε πριν από λίγες ημέρες ο Έντουαρντ Σνόουντεν, προκαλώντας παγκόσμια αναστάτωση. Ο πρώην μυστικός πράκτορας της CIA δεν έκανε τίποτε άλλο από το να μας εξηγήσει πως το ηλεκτρονικό μήνυμα που στέλνει ένας χρήστης του Ίντερνετ από το Παγκράτι σε μία φίλη του στην Καισαριανή, πριν φτάσει στην Καισαριανή, έχει διασχίσει με ταχύτητα φωτός δύο φορές τον Ατλαντικό. Το μήνυμά του μάλιστα κατά τη διάρκεια αυτού του υπερατλαντικού ταξιδιού έχει προλάβει να αποθηκευθεί σε μία φορητή μνήμη, σε μέγεθος μικρού δακτύλου του χεριού, που έχει χωρητικότητα 1 τεραμπάιτ (τρισεκατομμυρίου ψηφιολέξεων).
Χτίζουν το σπίτι του Big Brother
Αυτή την ώρα προχωρούν με πυρετώδεις ρυθμούς οι εργασίες κατασκευής της ψηφιακής αποθήκης του Μεγάλου Αδερφού σε μια κωμόπολη της Γιούτα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο μικρό και άσημο Μπλάφντειλ των επτά χιλιάδων κατοίκων, η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) ετοιμάζει ένα οχυρωμένο συγκρότημα κτηρίων, που, όταν παραδοθεί μαζί με τον εξοπλισμό του τον Σεπτέμβρη του 2013, θα έχει ξεπεράσει σε κόστος τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Σκοπός του είναι να παρεμβάλλεται, να αποκρυπτογραφεί, να αναλύει και να καταχωρεί μεγάλο μέρος των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και επικοινωνιών διαδικτύου, καθώς αυτές πραγματοποιούνται μέσω υπόγειων και υποθαλάσσιων καλωδίων, δορυφορικών και επίγειων ασύρματων μεταδόσεων.
Το κείμενο δημοσιεύεται στην έκδοση του συλλόγου «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ», Οι ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτική εξόδου από την κρίση, 2013, σελ. 33-61
Η έξοδος από την κρίση
του Δημήτρη Καλτσώνη
Η σημερινή καπιταλιστική κρίση που χτύπησε με ιδιαίτερη οξύτητα τη χώρα μας και οι οδυνηρές της συνέπειες στην καθημερινή ζωή των πλατιών λαϊκών στρωμάτων αναδεικνύουν ανάγλυφα την ανάγκη χάραξης μιας διαφορετικής πορείας. Ο αμυντικός αγώνας των εργαζομένων πρέπει να δεθεί διαλεκτικά με την αντεπίθεσή τους, με σκοπό την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού.
Φερνάν Λεζέ, «Ο μηχανικός», 1920
Α. ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ:
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Αφετηρία της ανάλυσης των σημερινών αναγκών είναι μια παραδοχή. Μια παραδοχή που επιβεβαιώνεται πλήρως, συντριπτικά θα έλεγε κανείς, από την πραγματικότητα. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας δεν μπορεί και δεν θέλει να εκπονήσει ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης και, πολύ περισσότερο, ένα σχέδιο ανάπτυξης σε όφελος του λαού αφού α. ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είχε πάντοτε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση, β. τα τελευταία χρόνια δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, γ. το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας, δ. η χώρα έχει προσαρμόσει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών, ε. η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται.
Ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει αναπόφευκτα να ξεκινά από την αντίθεση με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μας έφεραν ως εδώ, που διέλυσαν τη βιομηχανική και αγροτική οικονομία της χώρας, που όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Πρέπει να ξεκινά από την αποδέσμευση από κάθε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση, από την αναζήτηση και αξιοποίηση της συνεργασίας άλλων διεθνών παραγόντων, πάντα σε πνεύμα ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας.
Η παρούσα έκδοση του Συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης «Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ» έχει ως στόχο να συμβάλλει στην αναζήτηση διεξόδου από τις καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν το λαό και την πατρίδα μας στα σημερινά αδιέξοδα.
Ο τόμος περιλαμβάνει τέσσερα κείμενα, το πρώτο προβαίνει στην ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, το δεύτερο συγκροτεί μια πολιτική εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση ενώ ακολουθούν δύο ακόμη κείμενα που εστιάζουν την προσοχή τους στο παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης δύο κομβικής σημασίας επιχειρήσεων της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου προβαλλόταν, πριν την κρίση, και προβάλλεται ακόμη και σήμερα ως μονόδρομος. Η λεηλασία του πλούτου και του μόχθου του ελληνικού λαού συνεχίζεται. Στον παρόντα τόμο ο Σύλλογος «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» καταβάλλει προσπάθεια να καταδείξει τον βαθιά αντιλαϊκό, σκανδαλώδη και αναποτελεσματικό χαρακτήρα των ιδιωτικοποιήσεων που μόνο την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία ωφελούν. Παράλληλα, όμως, επιχειρεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική πρόταση για μια άλλη, φιλολαϊκή αναπτυξιακή πορεία του τόπου.
Η πορεία αυτή είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή, έστω και αν σήμερα δεν υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις γι’ αυτό. Ο λαός, με τους αγώνες του, συσσωρεύοντας εμπειρία και γνώση, θα βρει τον τρόπο να ανοίξει δρόμους για ένα καλύτερο, ελπιδοφόρο μέλλον.
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
Ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων
Η έξοδος από την κρίση
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΔΕΗ
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΕΥΔΑΠ
Η Ελλάδα την περίοδο συσσώρευσης του χρέους (1974-2010) διέθεσε για εισαγωγές οπλικών συστημάτων ποσά ισοδύναμα, χωρίς τους τόκους, με μισό ετήσιο ΑΕΠ!
Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για τη συμβολή των δαπανών για εισαγωγές όπλων, κυρίως από ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία, στη γιγάντωση του δημόσιου χρέους, πάνω στο οποίο πάτησαν για να επιβάλουν την υποδούλωση της χώρας και τον εξανδραποδισμό του ελληνικού λαού.
Πρόκειται κατά κανόνα για πολεμικό υλικό που δεν υπηρετεί τις αμυντικές ανάγκες της χώρας, αλλά εντάσσεται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με δανεισμό και κατά συνέπεια τροφοδοτούν άμεσα το χρέος, όχι μόνον αυξάνοντάς το κατά το ύψος του ποσού αυτών των δαπανών, αλλά κατά πολύ περισσότερο, καθώς συσσωρεύονται και οι τόκοι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την περίοδο συσσώρευσης του δημόσιου χρέους, μετά το 1974 και μέχρι το 2010 που εκδηλώθηκε σε όλη της έκταση η οικονομική κρίση, υπήρξαν εισαγωγές όπλων στην Ελλάδα, προερχόμενων από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), συνολικής αξίας ίσης σχεδόν με το μισό του μέσο ετήσιο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της ίδιας περιόδου.
Αν λοιπόν ληφθεί υπόψιν ότι:
το δημόσιο χρέος, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι το 2010 – οπότε και ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων – με τη συσσώρευση τόκων επί τόκων είχε περάσει τα 330 δισ. ευρώ, περίπου το 143% του ετήσιου ΑΕΠ του ίδιου έτους,
το γεγονός ότι το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος των 330 δισ. ευρώ αποτελείται όχι μόνο από το αρχικό κεφάλαιο αλλά έχουν συσσωρευτεί και οι τόκοι,
οι εισαγωγές όπλων χρηματοδοτούνται κυρίως από εξωτερικό δανεισμό, δηλαδή« χτίζουν» άμεσα το χρέος και μάλιστα είναι μακροχρόνιος δανεισμός πράγμα που συμβάλλει κατά πολύ στη συσσώρευση των τόκων. Ακόμα πληρώνουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την αποπληρωμή σε αμερικανικές τράπεζες της λεγόμενης «αμερικανική στρατιωτικής βοήθειας» (προ- γράμματα FMF) που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50.
οι δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων, οι οποίες χωρίς τους τόκους, ισοδυναμούν με το 50% ενός μέσου ετησίου ΑΕΠ της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, είναι καθαρό κεφάλαιο χωρίς τους τόκους.
Τότε το συμπέρασμα είναι καταλυτικό:
Ένα πολύ μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους, προέρχεται από τις δαπάνες για τις εισαγωγές όπλων και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν για την εξυπηρέτηση αυτών των αγορών.
Πρέπει να επισημανθεί ότι οι δαπάνες για τις οποίες γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι γενικά οι αμυντικές δαπάνες της χώρας (μισθοδοσία προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, λειτουργικές δαπάνες κλπ), που ενδεχομένως κατά ένα μέρος τους είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες αλλά πρόκειται αποκλειστικά για εξοπλιστικές δαπάνες και ειδικότερα για δαπάνες που αφορούν εισαγωγές όπλων και οπλικών συστημάτων και μάλιστα σε βάρος της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Σε πολλές περιπτώσεις αγοράζαμε οπλικά συστήματα που είτε παρέμειναν επιχειρησιακά ανενεργά είτε ήταν ακατάλληλα είτε δεν ολοκληρώθηκαν σαν συστήματα ποτέ.
Η ιστοσελίδα μας www.tometopo.gr/ φιλοξενεί σήμερα το άρθρο του Γιώργου Οικονομίδη, ενός επιστήμονα που έχει αφιερώσει πολλές δυνάμεις στη μελέτη της δυνατότητας των κοινωνιών να λειτουργούν αποκλειστικά σχεδόν με λογιστικό χρήμα, χωρίς την ανάγκη προσφυγής στα συμβατικά χαρτονομίσματα. Οι απόψεις φαίνονται αιρετικές, αλλά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά για το Σχέδιο Β μπορεί να συμβάλλουν στην υπέρβαση πολλών δυσκολιών που έχουν σχέση με το χρονικό διάστημα που απαιτείται προκειμένου να τυπωθούν τα νέα χαρτονομίσματα που θα αντικαταστήσουν τα σημερινά με το ευρώ.
του Γιώργου Οικονομίδη*
«Ας φανταστούμε ότι – μετά από όλες τις απαραίτητες νομοθετικές διαδικασίες από τα αρμόδια ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα – από 1-1-2014 καταργούνται τα 500ευρα και τα 200ευρα, από 1-7-2014 καταργούνται τα 100ευρα και τα 50ευρα και από 1-1-2015 καταργούνται τα 20ευρα και τα 10ευρα και κυκλοφορεί (αν κριθεί απαραίτητο αλλιώς καταργείται πλήρως και αυτό) 5ευρο κέρμα. Η χρονική κλιμάκωση θα εξυπηρετήσει την σταδιακή προσαρμογή του κοινού και την προμήθεια και εγκατάσταση των απαραιτήτων μηχανημάτων και συνδέσεων. Θα δώσει επίσης τον χρόνο κατάθεσης στις Τράπεζες όλου του κυκλοφορόντος χρήματος (χωρίς αντικίνητρα «πόθεν έσχες» κλπ αφού το τελικό όφελος θα είναι πολλαπλάσιο).
Όλες επομένως οι συναλλαγές πλην των πολύ μικρής αξίας διενεργούνται στο εξής μέσω καρτών – πιστωτικών είτε χρεωστικών – ή και μέσω internet ή mobilebanking.
ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Πλήρης εποπτεία του δημοσίου επί του συνόλου του ΑΕΠ και όλου τουü τζίρου κάθε οικονομικού προσώπου και επομένως κάλυψη του συνόλου της φορολογικής βάσης για κάθε είδους φόρο άμεσο ή έμμεσο. Επομένως δημοσιονομική εξυγίανση αφ’ ενός λόγω αύξησης του ΑΕΠ αλλάü και κυρίως λόγω αύξησης των κρατικών εσόδων σε ανέλπιστο άλλως βαθμό. Δυνατότητα άρα μείωσης των φορολογικών συντελεστών –ειδικά καιü κυρίως των εμμέσων φόρων – και άρα περαιτέρω ενίσχυσης της ανάπτυξης.
ΕΜΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (ίσως και σημαντικότερα !)
Εξάλειψη του εγκλήματος – και κυρίως του οργανωμένου αφού itwon’tvpay !. Απομένουν πλέον μόνον εγκλήματα τιμής, μίσους, κλπ. Δεν υπάρχει δυνατότητα απόληψης κέρδους και άρα ούτε έδαφος γιαv εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, trafficking, ούτε και για λαθρομετανάστευση! Ούτε καν για παράνομο τζόγο ! Τεράστια επομένως ωφέλεια της κοινωνίας με την αφαίρεσηv οποιουδήποτε κινδύνου ληστειών, διαρρήξεων, κλοπών, απαγωγών κλπ., αλλά και δωροδοκιών, διαφθοράς, εκβιασμών κλπ Αντίστοιχη απελευθέρωση κοινωνικών δυνατοτήτων του κράτους λόγωv εξαιρετικής μείωσης αντικειμένου από σειρά υπηρεσιών (δικαστήρια, αστυνομία, φυλακές κλπ).
Στη μεταπολεμική Ελλάδα οι διωκτικές αρχές χρησιμοποιούσαν τους συγγενείς των εξορίστων και των φυλακισμένων για να πετύχουν μια ομολογία, μια δήλωση μετανοίας, για να σπάσουν το ηθικό των αριστερών αγωνιστών και του λαϊκού κινήματος, ακόμα και όταν αυτό το κίνημα είχε ήδη συντριβεί.
Σήμερα, ο πατέρας του πλέον καταζητούμενου ανθρώπου στον κόσμο, του 27χρονου Έντουαρντ Σνόουντεν, απευθύνει μέσω της τηλεόρασης έκκληση στο γιο του εκλιπαρώντας τον να γυρίσει στην πατρίδα και να μη φανερώνει άλλα κρατικά μυστικά. Ένας τσακισμένος μεσόκοπος, με μαλλιά σγουρά και μάτια κόκκινα από την αγρύπνια ή το κλάμα εμφανίστηκε αυτή την εβδομάδα στο ακροδεξιό κανάλι Φοξ για να πει στο παιδί του να συνεργαστεί, να «υπογράψει».
Ο Σνόουντεν, ένας πρώην τεχνικός της CIA, πρόσφατα αποκάλυψε στοιχεία που δείχνουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μπορούν να παρακολουθούν τις τηλεφωνικές και άλλες επικοινωνίες όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Λίγο προτού ξεσπάσει το σκάνδαλο, ο Σνόουντεν είχε καταφύγει στο Χονγκ Κονγκ, αλλά τώρα είναι άγνωστος ο τόπος διαμονής του. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν μετανιώνει και δεν επιστρέφει στην πατρίδα του, ενώ δεν αποκλείει το ενδεχόμενο δολοφονίας του.
Αν και όλοι ξέρουμε τι τράβηξε ο 27χρονος πεζοναύτης Γουίλιαμ Μάνινγκ, που τώρα δικάζεται ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προφυλάκισης, ο πατέρας του Σνόουντεν δηλώνει: «Έχω εμπιστοσύνη στο δικαστικό μας σύστημα. Προτιμώ να είναι ο γιος μου φυλακισμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά να ζει ελεύθερος σε μια χώρα που δεν έχει τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε εδώ». Υπόγραψε, παιδάκι μου, έλεγαν κάποτε οι γονείς των κρατουμένων. Οδυσσέα, γύρνα κοντά μου. Και τώρα η ίδια τραγωδία, η δοκιμασία και ο εξευτελισμός των πιο βαθιών ανθρώπινων σχέσεων επαναλαμβάνεται.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα, με διαφορές σε κάθε ήπειρο και χώρα, με κομμένη την ανάσα ζει μια ποιοτική στροφή σε μια εποχή βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, μεγάλων κίνδυνων για την κοινωνική πλειονότητα, αλλά και ανάδυσης νέων εξεγερσιακών κύκλων, πολιτικών διεργασιών και θεωρητικών αναζητήσεων που αναδεικνύουν την επαναστατική δυνατότητα των συγχρόνων καιρών». Με αυτές τις λέξεις ξεκινά η εισαγωγή στις Θέσειςτης Πολιτικής Επιτροπής του NAP για το 3ο Συνέδριο, που προγραμματίζεται για τον Οκτώβριο. Εποχή της δομικής καπιταλιστικής κρίσης, των μεγάλων κινδύνων για το λαό και της σύγχρονης επαναστατικής δυνατότητας, χαρακτηρίζει την εποχή μας το ντοκουμέντο που έδωσε στη δημοσιότητα και στο δημόσιο διάλογο η ΠΕ του NAP, σε αδιάσπαστη ενότητα με την Πρόταση Προγραμματικής Διακήρυξης. Δύο κείμενα που επιχειρούν να απαντήσουν από κοινού, με το διαφορετικό χαρακτήρα που έχει το καθένα στο «Τι να κάνουμε» της εποχής μας.
Σε μια συγκυρία που σφραγίζεται διεθνώς από τις εξεγέρσεις στην Τουρκία και στη Βραζιλία κι εσωτερικά από την αγωνιστική ανάταση και τη ρωγμή που επέφερε στην κυβέρνηση η μάχη της ΕΡΤ, ενισχύεται η εκτίμηση ότι ο διεθνής εξεγερτικός κύκλος που πυροδότησε η καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά θα δημιουργήσει νέα γεγονότα. Στην Ελλάδα μάλιστα της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου, όπου η ταξική πάλη έχει συχνά φτάσει «στα άκρα» και συμπυκνώνεται στο πολιτικό ζήτημα (δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας), οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να προετοιμαστούν πολύπλευρα για σκληρές όσο και ελπιδοφόρες αναμετρήσεις.
«Η βασική εκτίμηση είναι ότι η δυναμική της περιόδου θα σπρώχνει αντικειμενικά είτε προς αντικαπιταλιστικές ανατρεπτικές απαντήσεις είτε προς μια επικίνδυνη αντιδραστική αναμόρφωση του συνολικού σκηνικού. Θα διαπεράσει όλα τα πολιτικά σχέδια, θα παροξύνει τις αντιφάσεις των ενδιάμεσων τοποθετήσεων και θα επανακαθορίσει τη στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων. Σήμερα, η οργή και η δυσαρέσκεια της πληττόμενης κοινωνικής πλειονότητας δυσκολεύονται να συγκροτηθούν με όρους ανατροπής. (περισσότερα…)
Χλεύη, περιφρόνηση και κατηγορηματική απόρριψη χωρίς συζήτηση αντιμετώπισε εκ μέρους της ΕΕ και του ΔΝΤ το αίτημα του Προέδρου της Κύπρου, Νίκου Αναστασιάδη, να… αλλάξει το Μνημόνιο για τη χώρα του που υπέγραψε ο ίδιος!
Ως πράξη πολιτικής απάτης αντιμετώπισαν οι Ευρωπαίοι, με επικεφαλής τους Γερμανούς, τη σχετική επιστολή του Κύπριου Προέδρου. Κατάλαβαν αμέσως ότι στόχος του Ν. Αναστασιάδη είναι να παραπλανήσει τον κυπριακό λαό ότι δήθεν «διαπραγματεύεται σκληρά» με τους δανειστές και δεν εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους άνευ αντιρρήσεων, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει. «Φυσικά είναι αυθάδης η επίθεση του Κύπριου Προέδρου» γράφει ευθύς εξαρχής η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» σε ένα σχόλιο-φωτιά με το οποίο κατακεραυνώνει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Το διεθνές πρόγραμμα βοήθειας για τη χώρα του, που τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση, δεν είναι καν τριών μηνών και ο ίδιος το συναποφάσισε. Τώρα κάνει ο Νίκος Αναστασιάδης σαν να μην τα εννοούσε σοβαρά όλα αυτά – και σαν να μπορούσε να καθυστερήσει για ακόμα μία φορά η αενάως αναβαλλόμενη αναδόμηση του κυπριακού τραπεζικού τομέα. Η εκ των υστέρων ερμηνεία της επιστολής του Προέδρου από τη Λευκωσία δεν αλλάζει τίποτα. Αποκαλύπτει όμως για ακόμη μία φορά την έλλειψη σοβαρότητας με την οποία συνοδεύει το πρόγραμμα βοήθειας η κυπριακή κυβέρνηση», υπογραμμίζει το σφοδρότατα επικριτικό γερμανικό άρθρο. Εν ολίγοις δηλαδή η γερμανική εφημερίδα εμφανίζει τον Κύπριο Πρόεδρο ως ένα πλήρως αναξιόπιστο πρόσωπο, πράγμα που δεν αφίσταται της πραγματικότητας.
Στην επιστολή του ο Νίκος Αναστασιάδης, την οποία δημοσιοποίησαν την περασμένη εβδομάδα οι βρετανικοί «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», αναφέρει ότι το Μνημόνιο εξαφάνισε τα κεφάλαια κίνησης πολλών κυπριακών επιχειρήσεων και επέβαλε πρωτοφανείς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία του νησιού. «Η οικονομία οδηγείται σε βαθιά ύφεση, η οποία οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και καθιστά πολύ πιο δύσκολη τη δημοσιονομική σταθεροποίηση» παραδέχεται κατά τη λονδρέζικη εφημερίδα στην επιστολή του ο Ν. Αναστασιάδης.
Σας καλούμε την Τέταρτη 26 Ιουνίου, 2013 στην αίθουσα του Δήμου Ζωγράφου, στην οδό Ανακρέοντος 60, στις 19μμ.
Σκοπός: Να οργανώσουμε κίνημα των κατοίκων δημιουργώντας επιτροπή αγώνα, από κοινού με τα κοινωνικά ιατρεία, τις γυναικείες, τις ανθρωπιστικές, μεταναστευτικές και κοινωνικές οργανώσεις, για να ανοίξουν τα μαιευτήρια και τα νοσοκομεία της περιοχής μας τις πόρτες τους και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν στους ανασφάλιστους/ες και φτωχούς/ές.
Και αυτό επειδή στα μαιευτήρια και στα νοσοκομεία οι άνεργες και ανασφάλιστες γυναίκες δεν μπορούν να γεννήσουν δωρεάν.
Επειδή, οι φτωχές γυναίκες, όταν δεν είναι σε θέση να πληρώσουν το τοκετό τις κυνηγάει η εφορία και απειλούνται με κατάσχεση των υπαρχόντων τους.
Επειδή, προβλέπεται διπλασιασμός του ήδη δυσβάστακτου ποσού που πληρώνουμε για τον τοκετό και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους «…μη Έλληνες πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τρίτων χωρών…» με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.
Επειδή, η στάση της ηγεσίας του υπουργείου υγείας και της »τροϊκανής» κυβέρνησης απέναντι στο δράμα που βιώνουν οι ανασφάλιστοι/ες ασθενείς, είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ. (περισσότερα…)
ΗΚινηματογραφική Ομάδα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων ξαναχτυπά, με ορθοπεταλιές στον κήπο!
Ο μικρός θερινός κινηματογράφος στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136 στο Θησείο, ξεκινά τις προβολές του για φέτος το καλοκαίρι με ένα αφιέρωμα στο ποδήλατο και με την αγαπημένη ταινία μικρών και μεγάλων ποδηλατιστών, «Κλέφτης Ποδηλάτων» του Βιττόριο ντε Σίκα (1948) την Τετάρτη 26 Ιουνίου στις 9.30μμ.
Θα ακολουθήσουν και άλλες για τους λάτρεις του ποδηλάτου και όχι μόνο, οπότε πάρτε το ποδήλατό σας και ελάτε!
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Οι προβολές θα γίνονται κάθε Δευτέρα και Τετάρτη (9.30-12.00μμ) και θα συνεχιστούν για όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, με αφιερώματα και ταινίες από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο.
Ώρα έναρξης: 9.30 μμ (τις ημέρες των προβολών θα λειτουργεί ο κήπος του Συλλόγου από τις 8.30 μμ ως το πέρας της προβολής).
Το πρόγραμμα θα ανακοινώνεται στην ιστοσελίδα του ΣΕΑ (www.sea.org.gr) και στη σελίδα της Κινηματογραφικής Ομάδας ΣΕΑ-seanema στο facebook.
Το antapocrisis.gr διοργανώνει το 2ο campincrisis από τις 26/7 έως τις 4/8 στην Πρέβεζα.
Μέσα στην κρίση, μετά από μία χρονιά εξελίξεων, αλλαγών, ανατροπών το campincrisis 2013 φιλοδοξεί να γίνει τόπος συνάντησης, προβληματισμού και δημιουργίας για μαθητές, φοιτητές, ανέργους, εργαζομένους, για όλους όσους δεν βολεύονται αλλά αναζητούν τρόπους διεξόδου από την κρίση. Είναι όμως και ευκαιρία, οικονομικά, συλλογικά, με αλληλεγγύη και οργάνωση, να περάσουμε κάποιες μέρες ξεγνοιασιάς στο Μονολίθι στο κάμπινγκ Πανόραμα.
Το αναλυτικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί τις επόμενες ημέρες και θα περιλαμβάνει πλούσιο πολιτικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Θα διοργανωθούν εκδηλώσεις για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα, για την θετική υπέρβαση της κρίσης, για την νεολαία και τα αδιέξοδα της, για την ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Παράλληλα θα διοργανωθούν συναυλίες από μαθητικά και φοιτητικά μουσικά σχήματα, θα λειτουργήσει θερινό σινεμά με προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ ενώ τα γλέντια με ρεμπέτικη μουσική και τα πάρτυ στην παραλία θα δώσουν τον τόνο. Με την συνεισφορά των συμμετεχόντων θα λειτουργήσουν κυλικείο και ψησταριά για την συλλογική κάλυψη των αναγκών μας. Με ομαδικές εκδρομές θα υπάρχει ευκαιρία για τους κατασκηνωτές του campincrisis να επισκεφτούν τις ομορφιές του φυσικού τοπίου στον Αχέρωντα αλλά και να θαυμάσουν τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του Νεκρομαντείου και της αρχαίας Νικόπολης.
Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε τους ισχυρούς της ευρωζώνης να μας εκβιάσουν. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Να εξηγήσουμε ότι δεν θα κάνουμε θυσίες για το ευρώ, αλλά και ότι η έξοδος από αυτό δεν θα είναι καταστροφική. Αρκεί να εφαρμοστεί ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βάσει του οποίου θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, θα ενισχυθεί η εργασία και θα ελέγχονται δημοκρατικά βασικοί πυλώνες της οικονομίας.
Ο Πολ Μέρφι είναι από τους νεότερους ευρωβουλευτές και εκπροσωπεί το Ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Γεννήθηκε το 1983 και σπούδασε Νομική στο Δουβλίνο. Στη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών αγώνων στην Ιρλανδία για τη δωρεάν παιδεία, ενώ το 2011 ως ευρωβουλευτής συμμετείχε στον στολίσκο για τη Γάζα. Οσο είναι ευρωβουλευτής έχει δεσμευθεί ότι θα λαμβάνει τον βασικό εργατικό μισθό και θα διαθέτει το υπόλοιπο μέρος της ευρωβουλευτικής αποζημίωσης για τις ανάγκες κοινωνικών κινημάτων και αγώνων στην πατρίδα του.
Συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο
-Ακούμε ξανά τις τελευταίες ημέρες ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα εξόδου από την κρίση. Αλήθεια, πως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα;
Η Ιρλανδία δεν είναι «success story», όπως διαφημίζεται παγκοσμίως από την προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως και στην Ελλάδα, το πρόγραμμα λιτότητας κατέστρεψε την εγχώρια οικονομία, η οποία σημειώνει πτώση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται. Στους αριθμούς δεν αποτυπώνεται, αφού η μετανάστευση είναι τεράστια. 300.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους νέοι, εγκατέλειψαν την Ιρλανδία. Οσο για τους μισθούς, στον δημόσιο τομέα υπάρχει πτώση περίπου 20% και στο ιδιωτικό τομέα 10%. Και την ίδια ώρα διαλύεται κάθε δημόσια υπηρεσία. Δεν υπάρχει λοιπόν οικονομική ανάπτυξη και στην Ιρλανδία λένε ότι η ανάκαμψη πλησιάζει. Είναι ψέμα. Η κρίση είναι χειρότερη από ποτέ.
-Πάντως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Αντώνης Σαμαράς, όταν συναντήθηκε με τον Ιρλανδό ομόλογό του, τον κ. Κένι, δήλωσε ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
Ναι, το είδα κι εγώ και γελούσα, αλλά ήμουν και πολύ θυμωμένος. Λοιπόν, η Ιρλανδία είναι πράγματι καλό παράδειγμα αν υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των διεθνών επιχειρηματικών κολοσσών. Αυτή τη χρονιά 26 δισ. ευρώ από φόρους πολιτών κατευθύνονται για τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια μεταφορά πλούτου στους πλουσίους. Και μην ξεχνάμε όσα αποκαλύφθηκαν για τον «φορολογικό παράδεισο» που ονομάζεται Ιρλανδία. Κάποιες θυγατρικές της Apple, για παράδειγμα, πλήρωσαν 0% ή 0,05% σε φόρους το 2011, η Facebook της Ιρλανδίας περίπου 0,3%, η Google 0,25%. Και όλα αυτά υπό την «αιγίδα» της ιρλανδικής κυβέρνησης, που υποτίθεται προσελκύει εταιρείες να επενδύσουν, αυτές συνεργάζονται με άλλες για υπεργολαβίες και τελικά δημιουργείται ένα φορολογικό κενό. Οπότε η Ιρλανδία είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους εργαζομένους και τον λαό.
Στο παρακάτω άρθρο του Γιάννη Τόλιου απαντούν με κείμενό τους στηνΕποχή ,23/6/13 οι Παναγιώτης Λαμπρόπουλος και Χρήστος Λάσκος
Toυ Γιάννη Τόλιου
Το ζήτημα της ευρωζώνης και του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) έχει αναδειχτεί και δικαίως, «κομβικό» ζήτημα στην εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Το ζήτημα έχει απασχολήσει το ΣΥΡΙΖΑ και θα τον απασχολήσει στο επικείμενο συνέδριο. Παρ’ ότι δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθεί η ευρωζώνη, υπάρχουν ωστόσο μεγάλα «αποθέματα» μεταρρυθμιστικών ψευδαισθήσεων για βελτίωση του οικοδομήματος της ΟΝΕ με «πίεση από τα κάτω». Όμως χωρίς μεγάλες πολιτικές ανατροπές (ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες ή τις περισσότερες χώρες) δεν μπορούν να αλλάξουν οι «συντεταγμένες» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ουτοπικές θεωρήσεις «όλες μαζί οι χώρες», αλλά με σπάσιμο του αδύνατου «κρίκου» εκεί που οι συνθήκες ωριμάζουν και επιτάχυνση της ωρίμανσης ανατροπής και σπάσιμο νέων «κρίκων» και σε άλλες χώρες.
Η ταξική φύση της ευρωζώνης
Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η ευρωζώνη, δεν αποτελούν ένωση χωρών και λαών με στόχο τη σύγκλιση οικονομιών, σύγκλιση μισθών, σύγκλιση δικαιωμάτων κά, αλλά ένωση καπιταλιστών (κυρίως πολυεθνικών) με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης τους στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο και τη αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Κυρίαρχο «ενοποιητικό» στοιχείο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η «ισχύς» και ο «ανταγωνισμός» και όχι η ισότιμη συνεργασία των λαών. Η ΕΕ αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη. Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και τελευταία στην Κύπρο (τραπεζική κρίση, αποφάσεις eurogroup, εκβιασμοί ΕΚΤ, δανειακή σύμβαση, Μνημόνιο, κά), διέλυσαν πολλές ψευδαισθήσεις για το χαρακτήρα της ευρωζώνης και το ασύμβατο εφαρμογής αριστερής πολιτικής εντός των ορίων της. Κατά συνέπεια η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, για εφαρμογή αριστερού προγράμματος, χωρίς να προετοιμάζει το λαό για το ενδεχόμενο αποδέσμευσης και κυρίως να προετοιμάζεται ο ίδιος (πολιτικά, τεχνοκρατικά, οργανωτικά, κινηματικά), δημιουργεί ερωτηματικά και έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας, πολύ περισσότερο που σε δημόσιες εκφωνήσεις ηγετικά του στελέχη διαβεβαιώνουν την εφαρμογή αριστερής πολιτικής με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ.
Τι σημαίνει παραμονή ή αποδέσμευση από την ευρωζώνη;
Το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι χρειάζεται να υπερβούμε τη μονομερή συζήτηση «ευρώ-δραχμή» διότι περιορίζει τη θεώρηση στο χαρτονόμισμα («μέσο ανταλλαγής») ή στην καλύτερη περίπτωση στη νομισματική πολιτική (πιστωτική και συναλλαγματική). Ασφαλώς η τελευταία αποτελεί κρίσιμη πτυχή και βρίσκεται στον πυρήνα της «Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης» (ΟΝΕ). Όμως τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη έχει υποστεί σημαντική «μετάλλαξη» προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Εκτός από τους δύο «πυλώνες», την ΕΚΤ και το «Σύμφωνο Σταθερότητας», έχουν δημιουργηθεί ο «Μηχανισμός Στήριξης» με τα Μνημόνια, το «Σύμφωνο για το Ευρώ», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τα «Εξάμηνα συντονισμού», κά, που κάνουν πιο σκληρό το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και καθολικότερο το πλέγμα της υπερεθνικής επιβολής της βούλησης των κυρίαρχων ελίτ, κυρίως της γερμανικής, σε βάρος των λαών και εργαζόμενων ιδιαίτερα των περιφερειακών χωρών.
Το ντοκιμαντέρ της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. με τίτλο «Εργοστάσια Απορριμμάτων: Το μεγάλο φαγοπότι των εργολάβων» παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά εγκλήματα της εποχής μας και συγκεκριμένα το ανεπανόρθωτο πλήγμα που θα υποστεί το Δημόσιο συμφέρον, το περιβάλλον αλλά και οι πολίτες, από την κατασκευή ιδιωτικών εργοστασίων διαχείρισης απορριμμάτων.
Το ανατριχιαστικά κυνικό ρητό που αναγράφεται στην σημαία της Βραζιλίας, δεν χωρά παρερμηνείες ενώ εξηγεί και περιγράφει τα πάντα. Από το ιστορικό ρόλο του γίγαντα της Νοτίου Αμερικής, την πολιτική της, την εκστρατεία των τελευταίων ετών για την ανάδυσή της σε μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, μέχρι και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τις μεγάλες διαδηλώσεις που επί ημέρες συγκλονίζουν όχι μόνο τις μεγαλουπόλεις, όπως το Ρίου ντε Ζανέιρου και του Σάου Πάουλου καθώς έχουν επεκταθεί σε 100 πόλεις.
Από την Πέμπτη δε, μετρούν και ένα νεκρό. Ένα 18χρονο που σκοτώθηκε στο προάστιο Ριμπέιρου Πρέτου του Σάου Πάουλου όταν αυτοκίνητο όρμησε εναντίον των διαδηλωτών. Ο λόγος; Ο οδηγός του οχήματος εξοργίστηκε που δεν μπορούσε να περάσει και μαρσάροντας έπεσε πάνω στο οδόφραγμα των διαδηλωτών. Η κατάσταση είναι έκρυθμη καθώς οι διαδηλωτές πολιορκούν από τα κυβερνητικά κτήρια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην εμβληματική πρωτεύουσα Μπραζίλια, μέχρι, τα τοπικά δημαρχεία, έδρες κυβερνητών, οτιδήποτε συμβολίζει την πολιτική εξουσία είτε σε κεντρικό ομοσπονδιακό επίπεδο είτε σε τοπικό, εξαναγκάζοντας της πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ να αναβάλει το ταξίδι της στην Ιαπωνία και να βρίσκεται τούτες τις ώρες σε έκτακτη σύσκεψη με το υπουργικό συμβούλιο ώστε να ανευρεθεί ο τρόπος για την εκτόνωση της έντασης και των διαδηλώσεων. Μέχρι στιγμής τίποτα δεν έχει σταθεί ικανό να εκτονώσει το κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας, ούτε η αναδίπλωση της κυβέρνησης και ων τοπικών αρχών που ασθμαίνοντας ανακοίνωσαν την ανάκληση της αύξησης των εισιτηρίων.
Μέτρο που αποτέλεσε όπως διαφαίνεται, την θρυαλλίδα
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αργά και σταδιακά όταν στις 2 Ιουνίου ανακοινώθηκε η αύξηση κατά 20 σεντάβος –σημ. υποδιαίρεση του εθνικού νομίσματος ρεάλ- της τιμής των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας . Κλιμακώθηκε και διευρύνθηκε με «τάξη» μετά την άγρια καταστολή των πρώτων μικρών διαδηλώσεων.
Καταρχήν μαζικά και γεωγραφικά, από τη μία πόλη στην άλλη από το βορρά έως το νότο ενώ στις τελευταίες διαδηλώσεις πήραν μέρος πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι Επίσης ποιοτικά όσον αφορά τα αιτήματα των διαδηλωτών: εκτός της αντίθεσης στην αύξηση των εισιτηρίων οι διαδηλωτές ζητούν ένα καλύτερο και δημόσιο σύστημα ΜΜΜ καθώς επίσης δημόσιο σύστημα Παιδείας και Υγείας, ενώ τα πυρά τους στρέφονται και ενάντια στη βία και στην καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων και φυσικά ενάντια στη τόσο εκτεταμένη διαφθορά που διατρέχει όλες τις βαθμίδες της ομοσπονδιακής εξουσίας και των τοπικών κυβερνήσεων αλλά και των πολιτικών κομμάτων, όπως προκύπτει από την έρευνα της DataFolha. Μία έρευνα που το άλλο σκέλος της είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό, καθώς σύμφωνα με την έρευνα, το 84% των διαδηλωτών στο Σάου Πάουλου δεν στηρίζει κανένα υπάρχον πολιτικό κόμμα ή σχηματισμό, το 77% έχουν Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, το 22% είναι φοιτητές , το 53% είναι κάτω των 25 ετών και το 71% συμμετέχουν σε διαδηλώσεις για πρώτη φορά.
Ω, ναι, οι εκλογές τείνουν να αναχθούν σε «κίνδυνο» ισοβαρή εκείνου που αντιπροσωπεύει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Τι έπεται; Μήπως η απαγόρευση της διεξαγωγής τους, μέχρι τη στιγμή π.χ. κατά την οποία το δημόσιο χρέος -ως ποσοστό επί του ΑΕΠ- θα πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν προ μνημονίων; Υπομονή. Το 2020-2025 δεν απέχει πολύ. Κάνεις τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κομπολόι κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς κυλάει ο χρόνος…
του Διονύση Ελευθεράτου
Ας αναλογιστούμε: Ποιες «παρακαταθήκες» θα έμεναν αναπάντητες, εάν το «αποφασίζομεν, διατάσσομεν, κλείνομεν την ΕΡΤ και απολύομεν 2.600 ανθρώπους» αποδεικνυόταν ένας ακόμη άνετος καθεστωτικός καλπασμός, στα λιβάδια του κοινωνικού φόβου;
Δεν έχουμε παρά να μεταφέρουμε το βασικό «σκεπτικό» της θανατικής καταδίκης της ΕΡΤ στο σύνολο των «υποδίκων» της Ελλάδας των Μνημονίων: Για περισσότερα -και με λιγότερη χρονοτριβή- λουκέτα σε νοσοκομεία, σχολεία ή σε δημοτικές υπηρεσίες, δεν θα χρειαζόταν η παραμικρή ειδική «θεσμική» επίφαση. Ούτε καν προχειροφτιαγμένες «μελέτες» που θα «τεκμηρίωναν» διάφορες «επικαλύψεις» ή «καλύψεις αναγκών από άλλες, κοντινές μονάδες». Θα αρκούσε η «αδιαφάνεια». Θα μπορούσε η κυβέρνηση π.χ. να καταργήσει νοσοκομεία, με την απλή αιτίαση -βάσιμη ή μη- για «παρατράγουδα» στις προμήθειες υλικού.
Τραβηγμένο; Καθόλου. Κυβερνητικό «κεκτημένο» θα ήταν – και μάλιστα ακλόνητο- , εάν έλειπε η μάχη για την ΕΡΤ. Επειδή δε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» είναι άχρηστος εάν δεν αλλάζει η φορά του, φανταζόμαστε με πόση ευκολία θα αντέστρεφε την «επιχειρηματολογία» της η εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άννα Ασημακοπούλου… Τι είπε προσφάτως η ερίτιμος κυρία, ανερυθρίαστα; ‘Οτι αν κλείνει ένα σχολείο στο Μπουρνάζι, ευθύνονται τα προνόμια των εργαζομένων της ΕΡΤ! Φανταζόμαστε την …εναλλακτική «επιχειρηματολογία» της, εάν η υπόθεση της ΕΡΤ εξελισσόταν ως τυπική, ήρεμη κυβερνητική διεκπεραίωση: «Εδώ έκλεισε για τη σωτηρία της χώρας ολόκληρη ραδιοτηλεόραση, έμειναν άνεργοι τόσοι άνθρωποι – κι εσείς ισχυρίζεστε πως δεν μπορείτε να αναζητήσετε άλλο σχολείο;».
Όποιος τυχόν αμφιβάλλει για την απαράμιλλη ικανότητα του «κοινωνικού αυτοματισμού» να αλλάζει διαρκώς τους στόχους της μοχθηρίας του, καθώς και τα υποτιθέμενα αντικείμενα της «φιλευσπλαχνίας» του, δεν χρειάζεται να εξασκήσει τόσο τη φαντασία, όσο τη μνήμη του. Μήπως δεν ήταν ο κλάδος των εκπαιδευτικών το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα στα χείλη των «παπαγάλων», τον Ιανουάριο, κατά τις ημέρες της απεργίας των εργαζομένων στο Μετρό; Σταθερή η επωδός: «Πώς δηλαδή ζητούν εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο αυτοί, όταν εντάσσονται οι εκπαιδευτικοί που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους στο διάβασμα;». Ε, λίγους μήνες αργότερα οι …παρ’ ολίγον απεργοί εκπαιδευτικοί είχαν μετατραπεί σε αντικοινωνικά, ανάλγητα τέρατα, «κερδίζοντας» μια θέση στο διευρυμένο «ενιαίο επιστρατευσολόγιο» της τρικομματικής κυβέρνησης.
Το δελτίο προγραφών και καταγγελιών με τους στοχοποιημένους από την ΟΠΛΑ προδότες – Η “κόκκινη βία” [*] της εφημερίδας “Κατηγορώ”, έκδοση της ΚΟΑ του ΚΚΕ, Αθήνα, 1944
[*] Η φράση “κόκκινη βία” μέσα σε εισαγωγικά, ασφαλώς, διότι εμείς δεν υιοθετούμε τα ιδεολογήματα περί “κόκκινης“, “μαύρης” και “λευκής” βίας.
(Εξηγούμαστε):
Οι οπλίτες των Ταγμάτων Ασφαλείας και των Ευζωνικών Ταγμάτων ονομάζονταν “ταγματασφαλίτες“. Στα μισητά τους πρόσωπα, η σοφή λαϊκή λεξιπλασία μεγαλούργησε. Δεν είναι μόνο το ευφυέστατο “Γερμανοτσολιάδες” για εκείνους που ντρόπιαζαν τη στολή του Εύζωνου, ούτε εκείνο το ενοχλητικό ήτα που αντικαθιστά το γιώτα, ώστε η λέξη να γράφεται “ταγματασφαλήτες” ή, για συντομία, “τ/αλήτες“, ώστε και οπτικά ακόμα να δείχνεται η απέχθεια και το μίσος του λαού για τους προδότες με την ελληνική στολή που σιτίζονταν από την γερμανική μισθοτροφοδοσία (και το πλιάτσικο). Η κοινή γνώμη τους ονόμασε, επίσης, και “Ράλληδες“, από το όνομα του τρίτου και τελευταίου κατοχικού πρωθυπουργού-κουΐσλιγκ, Ιωάννη Ράλλη. Ο Ράλλης, του οποίου η οικογένεια δεν σταμάτησε ποτέ να βγάζει πολιτικούς από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 μέχρι τις μέρες μας, παλιός πολιτικός και βουλευτής από το 1906 σε ηλικία 28 ετών, δημιουργός και ηθικός αυτουργός της συγκρότησης των Ταγμάτων Ασφαλείας, με κύριο μέλημα τη “διατήρηση της τάξεως” και την “αντιμετώπιση των αναρχικών“, είχε δηλώσει στην Παναθηναϊκή Παλλαϊκή Επιτροπή, αποτελούμενη από Μητροπολίτες, Καθηγητές Πανεπιστημίων και προέδρους πνευματικών σωματείων και επαγγελματικών συλλόγων, που τον επισκέφτηκε για να του παραδώσει διάβημα διαμαρτυρίας για το διάταγμα επιστράτευσης, τον Αύγουστο του 1944:
«Εγώ έχω προσφέρει την μεγαλυτέραν υπηρεσίαν εις τον τόπον με την σύστασιν των Ταγμάτων Ασφαλείας, διά την οποίαν υπερηφανεύομαι και διά την οποίαν θα ζητήσω να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον. Μάλιστα, κύριοι, να τρέφομαι εφ’ όρου ζωής εις το Πρυτανείον, διότι εγώ έχω μεγαλύτερα δικαιώματα και από αυτόν τον Σωκράτην […] Εγώ δεν πρόκειται, βέβαια, να ανακαλέσω την διαταγή περί επιστρατεύσεως. Λυπάμαι μόνο διότι τα μέσα μου δεν μου επιτρέπουν να συγκροτήσω και “άλλον στρατόν” και να τους συντρίψω και εδώ και εις την ύπαιθρον και να επιβάλω το κράτος του Νόμου». [**]
[**] Τα πρακτικά της συζήτησης σώζονται στο αυτοβιογραφικό “Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή” του Λεωνίδα Κύρκου, Εστία, Αθήνα, 2007
Στην απολογία του, η οποία βρίσκεται στο βιβλίο που έγραψε όταν ήταν προφυλακισμένος και εκδόθηκε το 1946 σε επιμέλεια του υιού του, υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα, που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πλήρως το έδαφος στο οποίο γεννήθηκε το μίσος για τους πάσης φύσεωςδωσίλογους:
Άρθρο του Κ. Σταμάτη από το αφιέρωμα της Εφημερίδας των Συντακτών* στον Παναγιώτη Κονδύλη
«Υπάρχει µια βαθιά αµφισηµία σχετικά µε το νόηµα που ο Κονδύλης αποδίδει στην «ισχύ» αξιών όπως ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια (…) Η «ισχύς» των αξιών, όπως και των κοσµοεικόνων, είναι ζήτηµα δύναµης εκείνων που θα επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή γύρω από τις αξίες αυτές ή άλλες (…) Οπότε ως δίκαιη ενδέχεται να κριθεί ακόµη και η σταθερή πολιτική περιφρόνηση της αξιοπρέπειας των εξουσιαζοµένων, εάν αυτό συµφέρει στην αξίωση κυριαρχίας των κρατούντων! Από λόγους του Λόγου (Vernunft), λοιπόν, επιλέγουµε να µη συνταχθούµε µε τον Π. Κονδύλη
Του Κώστα Σταμάτη*
Το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, «Περί Αξιοπρέπειας» (εκδ. Ινδικτος, 2002), εκδόθηκε μετά τον θάνατο του ευφυούς στοχαστή. Το δοκίμιο φέρει όλα τα πάγια γνωρίσματα της σκέψης του. Προβαίνει σε ενδελεχή κατόπτευση της έννοιας της αξιοπρέπειας (dignitas) στην ιστορία των ιδεών, ήδη από την Αρχαία Ρώμη μέχρι τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και την εποχή μας. Παρακολουθεί προσεκτικά τις ιστορικο-κοινωνικές διακυμάνσεις της έννοιας, όπως αυτές διαπλέκονται με αλληλοσυγκρουόμενες αξιώσεις ισχύος, κάνοντας οξυδερκείς συσχετίσεις με τις μεταβαλλόμενες συγκυρίες εκφοράς τους.
Συγχρόνως, όμως, σ’ αυτό το γοητευτικό οδοιπορικό ξεδιπλώνεται και ο αποφασιοκρατικός νατουραλισμός του συγγραφέα, με επίκεντρο τη σημασία της αξιοπρέπειας. Το πόρισμά του είναι εξαιρετικά εύγλωττο, αλλά και αναμενόμενο για όποιον έχει εξοικειωθεί κάπως με τη σκέψη του Κονδύλη.
Το βιβλίο κλείνει ως εξής: «Παρά ταύτα η καθολική αναγνώριση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου δεν κατάφερε να αποκτήσει σημαντική πρακτική δεσμευτικότητα. Δεν διίστανται μόνον οι απόψεις σχετικά με το περιεχόμενό της […], αλλά την επικαλούνται, στον ίδιο βαθμό, κοινωνικοπολιτικά συστήματα που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους. Λόγω αυτής της πολλαπλής και αντιφατικής φιλοσοφικής και πολιτικής χρήσης της, η έκφραση “ανθρώπινη αξιοπρέπεια” έχει γίνει ένας κενός τόπος μεταξύ πολλών άλλων» (σ. 82).
Λίγες σελίδες νωρίτερα, μεταξύ άλλων, είχε υπομνησθεί η καταφορά του Νίτσε εναντίον της «αξιοπρέπειας του ανθρώπου». Εκφράσεις όπως αυτή εξελήφθησαν από τον Νίτσε ως καθησυχαστική ψευδαίσθηση του αστικού πολιτισμού. Αυτός ο πολιτισμός, όμως, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχόλιο του Κονδύλη, «ιδεολογικά στηρίζεται σε μια αισιόδοξη θεώρηση της ζωής, ενώ δεν θέλει να αντιληφθεί ότι χρειάζεται μια κατάσταση δουλείας, για να μπορέσει να υπάρξει μακροπρόθεσμα» (σ. 77).
Μάνος Χατζιδάκις-Ηχητικό ντοκουμέντο από συνέντευξη του 1990 για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το τραγούδι «Όταν έρχονται τα σύννεφα» από ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑ
Η Σάρα Βάγκενκνεχτ συνομιλεί με τον Στάθη Κουβελάκη
Η Σάρα Βάγκενκνεχτ είναι από τις ανερχόμενες προσωπικότητες της γερμανικής Αριστεράς και γενικότερα της πολιτικής σκηνής της χώρας της. Αντιπρόεδρος του Αριστερού Κόμματος Die Linke από το 2010 και εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής του ομάδας για θέματα οικονομικής πολιτικής, διακρίνεται για τις αιχμηρές της τοποθετήσεις και την αμείλικτη κριτική που ασκεί από το βήμα της Ομοσπονδιακής Βουλής στην καγκελάριο Μέρκελ. Τη συναντήσαμε στο Βερολίνο, στο γραφείο της στο κοινοβούλιο και συζητήσαμε για τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία και την πρόσφατη τοποθέτησή της στη συζήτηση για το ευρώ που πυροδότησαν οι δηλώσεις του ‘Oσκαρ Λαφοντέν.
εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ερ: Οι αναλυτές προβλέπουν άνετη νίκη της Μέρκελ στις εκλογές του Σεπτέμβρη και το επικρατέστερο σενάριο φαίνεται να είναι αυτό ενός «μεγάλου συνασπισμού» των χριστιανοδημοκρατών με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD, κάτι που θα επιβεβαίωνε τη ρήση του Οσκαρ Λαφοντέν σύμφωνα με την οποία, πέραν του Die Linke, στη Γερμανία υπάρχει ένα μόνο κόμμα με τέσσερις πτέρυγες. Πως εξηγούνται τέτοιες εξελίξεις;
-Η εκτίμηση του Λαφοντέν είναι απόλυτα ορθή. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι ικανοποιημένη με την πολιτική της Μέρκελ, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, αλλά ότι οι σοσιαλδημοκράτες δεν αποτελούν εναλλακτική λύση. Ο ηγέτης τoυ SPD Πέερ Στάϊνμπρουκ είναι εμφανώς άνθρωπος των τραπεζών και υπέρμαχος της νεοφιλελεύθερης «Ατζέντας 2010» που προώθησε η κυβέρνηση Σρέντερ και που οδήγησε σε βίαιη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας.
Ερ: Δεν επικρατεί όμως στην κοινή γνώμη η άποψη ότι η Μέρκελ υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Γερμανίας;
-Δεν μου φαίνεται τόσο απλό. Υπάρχει βέβαια η επιχείρηση χειραγώγησης που παρουσιάζει τη Μέρκελ ως υπερασπιζόμενη τα χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων και τα συμφέροντα της οικονομίας. Ο κόσμος βλέπει όμως ότι στην ουσία οι τράπεζες είναι αυτές που ωφελούνται από τα σχέδια διάσωσης του ευρώ και φοβάται ότι η παρεχόμενη χρηματοδότηση είναι εις μάτην. Η συζήτηση για το επόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους έχει ήδη αρχίσει στη Γερμανία και όλοι καταλαβαίνουν ότι το κόστος θα το επωμιστούν οι φορολογούμενοι και όχι οι ιδιωτικές τράπεζες που έχουν ξεφορτωθεί τους τίτλους του ελληνικού χρέους που κατείχαν. Το πιο καλά πληροφορημένο τμήμα του πληθυσμού αντιλαμβάνεται επιπλέον ότι στον ευρωπαϊκό Νότο υπάρχει τρομακτική ανεργία, ειδικά στους νέους. Ολο και περισσότεροι δεν πιστεύουν πλέον ότι η διαρκώς εντεινόμενη λιτότητα μπορεί να δώσει διέξοδο σε αυτές τις χώρες.
contramee 