Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και ο Κ. Καραμανλής (πώς διαστρεβλώνεται η ιστορία της ταξικής πάλης)

του Αλέξη Θεοδώρου

Την Τρίτη 18 Ιουνίου η ελληνική Βουλή τίμησε την μνήμη των βουλευτών της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργου Τσαρουχά. Η συνεδρίαση, ενδεχομένως, θα περνούσε απαρατήρητη αν η πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας Αλέκα Παπαρήγα δεν έκανε μία τοποθέτηση που προκάλεσε εκπλήξεις. Κυρίως αυτά που είπε για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Το επίμαχο σημείο της ομιλίας της που έτυχε της προσοχής του Τύπου είναι το εξής: «Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη. Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν. Κι αν θέλετε, όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνομωσίας ήταν το Παλάτι, και είχε αιχμή και το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα εκείνης της περιόδου» (Πρακτικά Βουλής Συνεδρίαση 18/6/2013).

Στην τοποθέτηση αυτή, ο Τύπος της επόμενης ημέρας είδε  αθώωση του Κ. Καραμανλή από το ΚΚΕ, άφεση αμαρτιών κ.ο.κ. Κι ο Ριζοσπάστης, στο φύλλο της Πέμπτης 20 Ιουνίου, διαπίστωσε πως όσοι έγραψαν τα περί αθώωσης του ιδρυτή της ΕΡΕ και της Ν.Δ. «εκτίθενται για μια ακόμη φορά», διότι αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα «είναι η εκτίμηση του Κόμματος, όπως αποτυπώνεται στον Β’ Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011».

Η αλήθεια είναι ότι εκτίθεται ο Ριζοσπάστης. Εκτίθεται μάλιστα διπλά, διότι ο Β’ τόμος του δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ, δεν γράφει ακριβώς αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Δοκίμιο τα γράφει καλά. Απλά σημαίνει ότι η πρώην Γ.Γ. φρόντισε να αμβλύνει τις γωνίες- όποιες στραβοβαλμένες γωνίες υπήρχαν στο Δοκίμιο για το συγκεκριμένο θέμα. Επίσης, αν προσέξει κάποιος τις κρίσιμες λεπτομέρειες, για τις οποίες επαίρεται ο Ριζοσπάστης, η Αλέκα Παπαρήγα δεν υποστήριξε κάτι που είναι ιστορική επιστημονική αλήθεια (μπορεί και να είναι) αλλά κάτι «που εγκρίθηκε, κατόπιν διεξοδικής συζήτησης σε όλο το Κόμμα, από πανελλαδικό σώμα, τον Ιούνη του 2011». Με άλλα λόγια, αν το κομματικό σώμα ψήφιζε πως ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται με την δολοφονία του Γρ. Λαμπάκη, η επικεφαλής της Κ.Ο. του ΚΚΕ, κατά τη λογική της κομματικής εφημερίδας και υπακούοντας στην κομματική πειθαρχία, θα εμφάνιζε στη Βουλή, αυτόν, τον Κ. Καραμανλή δηλαδή, και το τότε κόμμα του το λιγότερο ως ηθικούς αυτουργούς. Ή για να το πούμε αλλιώς, ο Κ. Καραμανλής και η ΕΡΕ συνδέονται ή δεν συνδέονται με τον δολοφονία του Λαμπράκη ανάλογα με το τι ψηφίζουν τα κομματικά σώματα του ΚΚΕ, που εσχάτως, κατά τα νέα κομματικά ήθη και έθιμα, μπορούν να αποφασίζουν και τι είναι επιστημονικά ορθό στην ιστορία.

Αν, πάντως, η κομματική ηγεσία θεωρεί σωστό αυτό τον χειρισμό της ιστορίας ως επιστήμης δεν έχει παρά να τον επεκτείνει και στις άλλες επιστήμες. Να φτιάξει για παράδειγμα ένα κατάλογο με αποφάσεις κομματικών σωμάτων για θέματα των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Χημείας, της Βιολογίας, ακόμη και της Ιατρικής. Αν δεν το κάνει, απλά παραδέχεται ότι δεν προσεγγίζει την ιστορία του κόμματος και του τόπου με τα επιστημονικά εργαλεία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού αλλά την υποτάσσει  στις σημερινές πολιτικές της σκοπιμότητες. Μόνο που αυτό είναι προσχώρηση στην αστική ιδεολογία.

Ας επανέλθουμε όμως στα όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή για την υπόθεση Λαμπράκη. Το ερώτημα που ευθέως προκύπτει είναι τούτο: Ποιος ήταν ο λόγος και ποια η ανάγκη που υπαγόρευσε στην Αλέκα Παπαρήγα να κάνει την ομιλία που έκανε; Όταν υπάρχουν τόσα ερωτήματα ανοικτά για την υπόθεση της δολοφονίας, όταν η ιστορία δεν έχει αποφανθεί τελεσίδικα, όταν το ίδιο το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει στοιχειωδώς ερευνήσει το θέμα είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς: Γιατί η Αλέκα Παπαρήγα αθώωσε τον Κ. Καραμανλή και την ΕΡΕ; Γιατί το έκανε με χειρότερους όρους απ’ ότι το κάνει το κομματικό δοκίμιο ιστορίας;

Η Αλέκα Παπαρήγα και το Δοκίμιο ιστορίας

Γράψαμε προηγουμένως ότι ο Β’ τόμος της Ιστορίας του ΚΚΕ (που καθιστά την ιστορική αλήθεια ζήτημα ψηφοφορίας) δεν γράφει ακριβώς αυτά που είπε η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή. Κι αυτό φαίνεται πεντακάθαρα είτε ανατρέξει κανείς στον Ριζοσπάστη που απαντάει στις αιτιάσεις του αστικού Τύπου και αναδημοσιεύει το σχετικό χωρίο του δοκιμίου είτε ανατρέξει στο ίδιο το δοκίμιο από το οποίο  διαβάζουμε: «Η ιστορική έρευνα δεν έχει πλήρως αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια και τη μεθόδευση της δολοφονικής επίθεσης κατά του Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσα­λονίκη. Αν και οι πολιτικές ευθύνες αναμφίβολα βαρύνουν την κυβέρνηση Καραμανλή, ταυτόχρονα είναι φανερό ότι η δολοφονία του Λαμπράκη αποτέλεσε πλήγμα κατά της κυβέρνησης Καραμανλή. Από αυτήν την άποψη φαί­νεται πιθανότερη η εκδοχή κεφαλή της συνωμοσίας και εκτέλεσης του σχε­δίου να ήταν τα Ανάκτορα. Ταυτόχρονα η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη αποτελούσε ηχηρό χτύπημα κατά του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949- 1968, Β’ τόμος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011, σελ. 467- αυτό το απόσπασμα παραθέτει και ο Ριζοσπάστης στην απάντησή του στον Τύπο).

Οι συντάκτες του Δοκιμίου- όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης- αν και θεωρούν ως πιθανότερη εκδοχή την οργάνωση της δολοφονίας του Λαμπράκη από το Παλάτι, αποφεύγουν επιμελώς να απαλλάξουν ευθέως την κυβέρνηση Καραμανλή από μια τέτοια ευθύνη. Θεωρούν το ζήτημα ανοικτό. Επίσης δεν κάνουν καμία αναφορά στην ΕΡΕ. Αντίθετα, η Αλ. Παπαρήγα λέει ξεκάθαρα ότι «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη». Το δοκίμιο σημειώνει ότι «η ιστορική έρευνα δεν έχει πλήρως αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια και τη μεθόδευση της δολοφονικής επίθεσης κατά του Γρ. Λαμπράκη». Δηλαδή αναφέρεται επί του συνόλου του θέματος της δολοφονίας. Αντίθετα η Αλέκα Παπαρήγα ενώ γέρνει στην εκτίμηση πως η ευθύνη της δολοφονίας βαραίνει τα ανάκτορα, ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι η ιστορική έρευνα δεν έχει πλήρως αποφανθεί για τον ρόλο του Παλατιού. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει απαλλαγεί πλήρως. Επαναλαμβάνουμε τα λόγια της: «δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ΕΡΕ με τη δολοφονία του Λαμπράκη…όλα τα στοιχεία δείχνουν, παρότι δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, ότι το ξεκίνημα αυτής της συνομωσίας ήταν το Παλάτι». Και το Δοκίμιο και η Αλέκα Παπαρήγα συμφωνούν πως οι πολιτικές ευθύνες βαραίνουν την κυβέρνηση Καραμανλή. Όμως η πρώην Γ.Γ. χρησιμοποιεί πιο απαλές και πιο έμμεσες διατυπώσεις. Ενώ το δοκίμιο λέει ότι «οι πολιτικές ευθύνες αναμφίβολα βαρύνουν την κυβέρνηση Καραμανλή», η Αλ. Παπαρήγα προτιμάει μιας άλλη φράση: «Πολιτικές ευθύνες, όμως, υπάρχουν». Έτσι, γενικώς και αορίστως!

Ποιος ευθύνεται για την δολοφονία Λαμπράκη

Ο όρος «πολιτικές ευθύνες»- όπως κι αν χρησιμοποιείται- είναι πολύ γενικός για να προσδιορίσει, κάθε φορά, για τι πράγμα γίνεται λόγος. Πολύ περισσότερο αυτό αφορά τα ζητήματα της ιστορίας όπου, κατά κανόνα, οι άνθρωποι δεν έχουν άμεση εμπειρία των πραγμάτων. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο θα σταθούμε πιο αναλυτικά στις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης

Ο Γρ. Λαμπάκης δέχτηκε την δολοφονική επίθεση στη Θεσσαλονίκη, την Τετάρτη 22 Μαΐου 1963, γύρω στις 10 το βράδυ. Εξέπνευσε τέσσερις ημέρες αργότερα. Λίγα λεπτά πριν δεχτεί το θανατηφόρο χτύπημα, από τα μεγάφωνα της συγκέντρωσης της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη ο ίδιος είχε αποκαλύψει ότι υπήρχε οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας του, λέγοντας: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον Νομάρχη, τον Εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, το Διευθυντή της Αστυνομίας και τον Διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».

Ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε παρουσία:

– 180 ανδρών της χωροφυλακής και αξιωματικών που βρίσκονταν εκεί εν στολή (πόσοι άλλοι άραγε ήταν παρόντες με πολιτικά;)

–  Του υποστράτηγου Κωνσταντίνου Μήτσου, επιθεωρητή χωροφυλακής Βορείου Ελλάδας.

–  Του συνταγματάρχη Ευθυμίου Καμουτσή, διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης.

–  Του αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Διαμαντόπουλου, υποδιευθυντή της αστυνομίας.

–  Του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης.

–  Των υπομοιράρχων Εμ. Καπελώνη και Δ. Κατσούλη.

–  Εκατοντάδων παρακρατικών που πραγματοποιούσαν αντισυγκέντρωση στη συγκέντρωση της ΕΕΔΥΕ.

Τη δολοφονία πραγματοποίησαν δύο άνθρωποι του υποκόσμου- μέλη παρακρατικών οργανώσεων και συνεργάτες της ασφάλειας-, ο Σπ. Γκοτζαμάνης και ο Εμ. Εμμανουηλίδης με την βοήθεια ενός τρικύκλου κι ενός γκλομπ ή σιδερολοστού (το εργαλείο του φόνου εξαφανίστηκε). Πίσω τους βρισκόταν, τουλάχιστον, ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός της συμπρωτεύουσας.

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι τούτο: Όταν ο Λαμπράκης δέχτηκε το δολοφονικό χτύπημα κανένα αστυνομικό όργανο δεν κινήθηκε να καταδιώξει τους δράστες. Και ασφαλώς, ίσως, να μην ξέραμε τίποτα γι’ αυτούς αν δεν βρισκόταν ο Μ. Χατζηαποστόλου να πηδήσει πάνω στην καρότσα του τρικύκλου και να παλέψει μαζί τους, βάζοντας σε κίνδυνο της ίδια του τη ζωή. Εξίσου χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους εμπλεκόμενους στην δολοφονία του Λαμπράκη στο τέλος βγήκαν λάδι. Η δίκη που έγινε στο διάστημα Οκτώβρη – Δεκέμβρη 1966 κατέληξε  στο… συμπέρασμα ότι, ουσιαστικά, δεν υπήρχε δολοφονία!!! Ο Γκοτζαμάνης με τον Εμμανουηλίδη που καταδικάστηκαν κατά συγχώνευση σε 11 και 8,5 χρόνια αντίστοιχα για πρόκληση «βαρειών σωματικών κακώσεων» (Γκοτζαμάνης) και για «συνεργία» (Εμμανουηλίδης) αποφυλακίστηκαν επί χούντας.

Ασφαλώς δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο που να βεβαιώνει προσωπική εμπλοκή του Κ. Καραμανλή στην δολοφονία Λαμπράκη. Ασφαλώς δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι την εντολή έδωσε μέλος της κυβέρνησής Καραμανλή. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η δολοφονία, με ανοικτή συνέργεια του κρατικού μηχανισμού, μπορεί κανείς να μιλά γενικά και αόριστα για πολιτικές ευθύνες; Είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση να επιτρέπουν μια τέτοια λειτουργία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και την πλήρη ασυδοσία των λεγόμενων παρακρατικών οργανώσεων και να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε πολιτικές δολοφονίες; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι δεν το αντιλαμβανόταν ένας πολιτικός τέτοιου μεγέθους όπως ο Κ. Καραμανλής;  Αυτός που διαπράττει μια δολοφονία λέγεται φυσικός αυτουργός. Αυτός που αφήνει έναν δολοφόνο ελεύθερο να δράσει πως λέγεται; Πολιτικά υπεύθυνος ή εξ αντικειμένου συνεργός και έμμεσος αυτουργός;

Στην υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη σημασία δεν έχει τι ήθελε ή τι δεν ήθελε, τι σχεδίασε ή τι δεν σχεδίασε σε βάρος του βουλευτής της ΕΔΑ ο Κ. Καραμανλής και η Κυβέρνησή του. Σημασία έχει ότι αυτή η κυβέρνηση, τουλάχιστον, αποδέχτηκε μια τέτοια λειτουργία του κράτους που επέτρεψε την δολοφονία ενώ είχε δώσει το πράσινο φως για την οργάνωση και δράση του λεγόμενου παρακράτους. Σ’ αυτό το ζήτημα τα ιστορικά στοιχεία δεν αφήνουν αμφιβολίες. Μ’ αυτή την έννοια είχε απολύτως δίκιο το ΚΚΕ που στις, τότε, ανακοινώσεις του για την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη μίλησε για «κυβέρνηση του αίματος» και για «κυβέρνηση των δολοφόνων» (Βλέπε: «Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα, τόμος 9^ος, εκδόσεις ΣΕ, Αθήνα 2002, σελ. 264- 266»)

Το κράτος, το «παρακράτος και οι ευθύνες Καραμανλή

Αν δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Καραμανλή στην δολοφονία Λαμπράκη, εντούτοις υπάρχει πλήθος ιστορικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ιδρυτή της ΕΡΕ και της ΝΔ στην συγκρότηση του λεγόμενου παρακράτους. Το «παρακράτος», δηλαδή η σκοτεινή πλευρά της δράσης του κράτους, όπως το συναντάμε στην μεταπολεμική ιστορία, άρχισε να συγκροτείται αμέσως μετά τις εκλογές του 1958 όπου η ΕΔΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Η άνοδος της ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με τις αποσυνθετικές συνθήκες που επικρατούσαν στο χώρο των κομμάτων του Κέντρου προκάλεσαν πονοκέφαλο τόσο στην ντόπια ολιγαρχία όσο καις τον ξένο παράγοντα. Σε επιστολή του, στις 1/7/1958, προς τον Βασιλιά Παύλο ο Σ. Βενιζέλος έκανε λόγο για «μίαν ανησυχαστικήν διόγκωσιν της ΕΔΑ, της οποίας το ποσοστόν 24% είναι ακόμη μεγαλύτερον από ό,τι ενεφανίσθη». Και πρόσθετε: «Πάντως γεγονός είναι, ότι εις ουδεμίαν στιγμήν προεβλέψαμεν την ΕΔΑ ως δεύτερον κόμμα και η ευθύνη βαρύνει όλους μας» (Βλέπε: Γρ. Δαφνή: «Σοφοκλής Ελευθερίου Βενιζέλος- βιογραφία», εκδόσεις Ίκαρος, σελ. 548). Στο ίδιο πνεύμα, ο Κ. Καραμανλής γράφει ότι «το αποτέλεσμα των εκλογών του 1958 προεκάλεσεν εις την κοινήν γνώμην ένα μούδιασμα και ανησυχίες δια το μέλλον» («Αρχείο Κ. Καραμανλή», εκδόσεις Ίδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή- Εκδοτική Αθηνών, τόμος 3ος, σελ. 128).

Στην πραγματικότητα δεν ήταν η κοινή γνώμη που ανησυχούσε αλλά το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο το οποίο και φρόντισε να αντιδράσει άμεσα. Σε μια μαρτυρία του ο γνωστός ιδεολογικός εγκέφαλος της χούντας Σ. Κωνσταντόπουλος αναφέρει ότι ύστερα από συσκέψεις που έγιναν με διάφορους παράγοντες ο Κ. Καραμανλής συγκρότησε μία αφανή επιτροπή «εις την οποίαν συμμετείχον διακεκριμένοι διανοούμενοι, δια την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και πολιτικήν του κομμουνιστικού προβλήματος». Στην επιτροπή αυτή- πάντα κατά τον Σ. Κωνσταντόπουλο- συμμετείχε και ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος (Βλέπε: «Ελεύθερος Κόσμος» 11/8/1968).

Έτσι την επομένη των εκλογών του 1958 συγκροτήθηκαν μια σειρά μηχανισμοί αντιμετώπισης του λεγόμενου κομμουνιστικού κινδύνου. Πέραν της Επιτροπής που συγκροτήθηκε με τις ευλογίες του Κ. Καραμανλή, τον Ιούλιο του 1959 ιδρύθηκε η Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας (ΓΔΕΑ) που είχε ως αντικείμενο της τον συντονισμό των υπηρεσιών του κράτους που ασχολούνται με την δίωξη της Αριστεράς. Για τον ίδιο σκοπό στις 30/8/1960 συγκροτήθηκε η Δευτεροβάθμια Επιτροπή  Πληροφοριών και Διαφωτίσεως που ήταν υπό την εποπτεία του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ και στην οποία συμμετείχαν ο αρχηγός ΓΕΣ, οι αρχηγοί των σωμάτων ασφαλείας, οι διοικητές της ΚΥΠ και της ΓΔΕΑ καθώς και εκπρόσωπος της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας (Βλέπε: Π. Πετρίδη: «Εξουσία και Παραεξουσία στην Ελλάδα 1957- 1967, εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 88- 89). Υπηρεσίες αντιμετώπισης του κομμουνισμού δημιουργούνται σε όλο το μήκος και το πλάτος του κρατικού μηχανισμού και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με την κρατική αρωγή, δεν άργησε να ανθίσει το λεγόμενο παρακράτος, η σκοτεινή δηλαδή δραστηριότητα των κρατικών μηχανισμών, που δημιουργούσαν και συντηρούσαν πλήθος ολιγάριθμων αντικομουνιστικών οργανώσεων από ακροδεξιά, φασιστικά και κακοποιά στοιχεία με στόχο την τρομοκράτηση των κομμουνιστών, των αριστερών και προοδευτικών πολιτών. Ο Ανδρέας Λεντάκης, γι’ αυτό το χρονικό διάστημα και μέχρι την δικτατορία των συνταγματαρχών, έχει καταγράψει ότι δρούσαν 54 τέτοιες οργανώσεις, ανάμεσά τους και η Οργάνωση της Καρφίτσας, μέλη της οποίας δολοφόνησαν τον Γρ. Λαμπράκη (Ανδρέα Λεντάκη: Παρακρατικές Οργανώσεις και 21^η Απριλίου, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1975, σελ. 103- 110).

Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, όταν ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του πρωτοστάτησαν στην οργάνωση και στην εγκληματική δράση του κράτους και του «παρακράτους», μοιάζει με μακάβριο αστείο να μιλάει κανείς μόνο για πολιτικές ευθύνες ή, όπως κάνει το δοκίμιο της κομματικής ιστορίας, να διατυπώνει- χωρίς να ερμηνεύει- γενικόλογες διαπιστώσεις του τύπου: «Αν και οι πολιτικές ευθύνες αναμφίβολα βαρύνουν την κυβέρνηση Καραμανλή, ταυτόχρονα είναι φανερό ότι η δολοφονία του Λαμπράκη αποτέλεσε πλήγμα κατά της κυβέρνησης Καραμανλή». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως ότι ελαφρύνεται η θέση της κυβέρνησης Καραμανλή επειδή η δολοφονία Λαμπράκη την έπληξε; Ή μήπως επιδιώκεται να ειπωθεί εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν ήθελε, δεν επιδίωξε την δολοφονία και άρα είναι αθώα του αίματος;  Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε πρέπει να απαλλάξουμε όλο τον αστικό πολιτικό κόσμο για τον Α.Ν. 509/1947 και τις διώξεις κατά του ΚΚΕ επειδή αυτό το νόμο χρησιμοποίησε η χούντα των συνταγματαρχών για να βγάλει εκτός νόμου το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων. Το ότι το λεγόμενο παρακράτος ξέφυγε από τα όρια δράσης που φαντάζονταν οι εμπνευστές του είναι γεγονός. Το ότι γύρισε μπούμερανγκ γι’ αυτούς που το δημιούργησαν (για τους περισσότερους τουλάχιστον) είναι επίσης γεγονός. Αλλά αυτό δεν αθωώνει στο ελάχιστο όσους εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού.

Ο… εκσυγχρονιστής, μεταρρυθμιστής- δημοκράτης Κ. Καραμανλής και η Αλ. Παπαρήγα

Μιλώντας στην Βουλή, η Αλ. Παπαρήγα δεν περιορίστηκε σε όσα είπε- και προαναφέραμε- για την υπόθεση Λαμπράκη και τον ρόλο του Κ. Καραμανλή. Ούτε λίγο- ούτε πολύ συνέβαλε στην αγιογράφηση του Κ. Καραμανλή τον οποίο παραδέχτηκε ευθέως ως αστό εκσυγχρονιστή, μεταρρυθμιστή και εμμέσως ως δημοκράτη. Διαβάζουμε από τα πρακτικά της Βουλής (συνεδρίαση 18-6-2013): «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρείται από όλες τις πτέρυγες της Βουλής ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής. Και εμείς του το αναγνωρίζουμε, μόνο που ακριβώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άνοιξε μια διαπάλη, η οποία από ό,τι φαίνεται ολοκληρώθηκε την περίοδο της χούντας, διαπάλη η οποία υπήρχε με φόντο πάντα την ταξική πάλη και τους αγώνες –τίποτα δεν εξελίσσεται χωρίς αυτό το φόντο- αλλά υπήρχε και μια οξύτατη διαπάλη μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης και μέσα στο πολιτικό σύστημα για τον εκσυγχρονισμό του και τη μεταρρύθμισή του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε καταλήξει σε δύο συμπεράσματα: Το ένα ήταν ότι έπρεπε να πάρει προβάδισμα η εκτελεστική εξουσία, άρα και το Κοινοβούλιο έναντι του Θρόνου και του Στρατού, που ήταν κέντρα εξουσίας, σε αντίθεση βεβαίως με τους μη εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές που ήθελαν να παραμείνει το πράγμα όπως είχε τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου». Ας δώσουμε σε απλές προτάσεις αυτά που λέει η κ. Παπαρήγα:

1. Το ΚΚΕ αναγνωρίζει ότι ο Καραμανλής ήταν εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής.

2. Ο Καραμανλής ήθελε τον εκσυγχρονισμό και την μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος ώστε να μην μείνει όπως ήταν μετά τη λήξη του εμφυλίου.

3. Ο Καραμανλής επιδίωξε η εκτελεστική εξουσία και το κοινοβούλιο να πάρουν προβάδισμα έναντι του Θρόνου και του στρατού και άνοιξε διαπάλη γι’ αυτό.

Θα μπορούσε κανείς να θυμίσει στην κ. Παπαρήγα τις εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961 όπως και την οργάνωση της αντικομουνιστικής σταυροφορίας του κράτους και του «παρακράτους» για να την ρωτήσει, έπειτα, αν βρίσκει μέσα σε όλα αυτά κάποιες αποδείξεις των ισχυρισμών της. Εντούτοις θα παρακάμψουμε αυτό το ζήτημα μόνο και μόνο για ασχοληθούμε με το μαργαριτάρι που εκτόξευσε ότι ο Κ. Καραμανλής είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως «έπρεπε να πάρει προβάδισμα η εκτελεστική εξουσία, άρα και το Κοινοβούλιο έναντι του Θρόνου και του Στρατού». Καταρχήν, από πού προκύπτει ότι το προβάδισμα της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή της κυβέρνησης, σήμαινε και προβάδισμα του κοινοβουλίου; Ποια ιστορικά ή πολιτειολογικά στοιχεία βεβαιώνουν ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί; Κι εν πάση περιπτώσει από πού έβγαλε αυτό το συμπέρασμα η πρώην Γ.Γ.; Στο Β’ τόμο του Δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ αναφέρεται ότι «ο Κ. Καραμανλής είχε προ πολλού αποφασίσει να προχωρήσει σε συνταγματική μεταρρύθμιση με στόχο την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας» (στο ίδιο σελ. 466). Πουθενά δεν γίνεται λόγος για ενίσχυση του κοινοβουλίου. Η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά ούτε οι συντάκτες του δοκιμίου μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν τι σόι ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας επιδιωκόταν με τη καραμανλική συνταγματική αναθεώρηση. Έτσι γράφεται η ιστορία.

Είναι αλήθεια ότι την εποχή που ο Κ. Καραμανλής επιδίωξε τη συνταγματική μεταρρύθμιση (Φλεβάρης του 1963) το μετεμφυλιακό καθεστώς είχε ήδη μπει στη δίνη μιας κρίσης που υποχρέωνε τους εμπνευστές του να πάρουν γρήγορα και δραστικά μέτρα, γιατί αλλιώς αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο δημιουργίας ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Η κρίση αυτή ήταν πιο έκδηλη στο πολιτικό σύστημα της χώρας και ο Καραμανλής επιχείρησε να την αντιμετωπίσει εισηγούμενος την αλλαγή του Συντάγματος σε ακραία αυταρχική κατεύθυνση ούτως ώστε να γίνει δυνατή η διακυβέρνηση της χώρας από μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ενίσχυση του κοινοβουλίου πάντως δεν επιδιώκε. Αυτό το εμπνεύστηκε μόνη της η Αλ. Παπαρήγα.

Ας δούμε όμως ορισμένα ενδεικτικά σημεία της συνταγματικής μεταρρύθμισης που πρότεινε ο Κ. Καραμανλής:

Α) Στην εισηγητική έκθεση του προτεινόμενου συντάγματος αναφερόταν ότι η αναθεώρηση είναι αναγκαία, επειδή «οι δημοκρατικοί θεσμοί γίνονται αδιαλείπτως αντικείμενον καταχρήσεως». Και μόνο αυτό αρκεί για να αντιληφθεί κανείς προς ποια κατεύθυνση ήθελε να αναθεωρήσει το Σύνταγμα ο Κ. Καραμανλής. Για να έχουμε όμως το μέτρο της εποχής οφείλουμε να παραθέσουμε την πολύ εύστοχη παρατήρηση του Σπ. Σακελλαρόπουλου ο οποίος γράφει: «Ο ισχυρισμός βέβαια είναι καταπληκτικός! Στη χώρα όπου υπήρχαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, οι εξορίσεις και ο 509, που το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου και που το ίδιο το κυβερνητικό σχήμα είχε κερδίσει τις εκλογές κάτω από- αν μη τι άλλο- διαβλητές συνθήκες, το ίδιο αυτό κόμμα ισχυριζόταν ότι υπήρχε κατάχρηση δημοκρατίας»!

Β) Σε ότι αφορά τα δικαιώματα των βουλευτών- άρα το ρόλο του κοινοβουλίου- η εν λόγω εισηγητική έκθεση έγραφε: «τα δικαιώματα των βουλευτών ασκούνται ενίοτε κατά τρόπον, ο οποίος είναι αντίθετος προς το πνεύμα του πολιτεύματος και τους θεσμούς μας». Αν αυτός ο ισχυρισμός συνιστά ενίσχυση του κοινοβουλίου μόνο η κ. Παπαρήγα μπορεί να μας το πει.

Γ) Το πιο σημαντικό σημείο της συνταγματικής αναθεώρησης που πρότεινε ο Καραμανλής ήταν η δημιουργία «Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου Πολιτικών Κομμάτων, η οργάνωσις των οποίων, οι σκοποί των ή τα υπ’ αυτών χρησιμοποιούμενα μέσα κατατείνουν εις την ανατροπήν των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος». Το Ανώτατο, αυτό, Συνταγματικό Δικαστήριο ήταν επιφορτισμένο «με την αποστολή της ελέγξεως του κύρους των βουλευτικών εκλογών, της θέσεως εκτός νόμου και της διαλύσεως πολιτικών κομμάτων, επιδιωκόντων την ανατροπήν του πολιτεύματος, της διαπιστώσεως της καταχρήσεως των ατομικών δικαιωμάτων, της άρσεως των συγκρούσεων κατά τα νυν ισχύοντα » κλπ (Βλέπε: Σπ. Σακελλαρόπουλου: «Τα αίτια του Απριλιανού πραξικοπήματος», εκδόσεις «Νέα Σύνορα- Α. Α. Λιβάνη», Αθήνα 1998, σελ. 208- 212).

Αντί επιλόγου

Αυτή είναι, σε συντομία, η ιστορική αλήθεια για τον αθώο του αίματος του Λαμπράκη, τον εκσυγχρονιστή, τον μεταρρυθμιστή και αστό δημοκράτη Κ. Καραμανλή. Μια αλήθεια η οποία δεν υπάρχει στον Β’ τόμο του Δοκιμίου της ιστορίας του ΚΚΕ και την οποία αγνόησε και διαστρέβλωσε πλήρως η Αλ. Παπαρήγα απαλύνοντας όσο μπορούσε όσα διάβασε κι όσα υπονόησε στο εν λόγω «ιστορικό» πόνημα. Μόνο που η ιστορία δεν είναι θεραπαινίδα ούτε της εκάστοτε πολιτικής (ακόμη και της κομματικής) ούτε των εκάστοτε πολιτικών (έστω και κομματικών). Η ιστορία είναι επιστήμη. Και ως επιστήμη που εξετάζει την κίνηση της ταξικής πάλης και των μαζών στο παρελθόν συνδέεται άρρηκτα με την ταξική αυτοσυνείδησή τους στο παρόν και στο μέλλον. Αυτό, όμως, μόνο ένα κόμμα και μια ηγεσία που δεν έχουν ξεκόψει από τον μαρξισμό – λενινισμό μπορούν να το καταλάβουν.

Πηγή:

http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-04

Explore posts in the same categories: Ιστορία, Πολιτική

Ετικέτες: Αλέκα Παπαρήγα, ΕΡΕ, Κ.Καραμανλής, Λαμπράκης, Τσαρουχάς

You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.