Για τους στόχους του Σχεδίου Β

Toυ Δημήτρη Μητρόπουλου

[ομιλία στην  εκδήλωση του Σχεδίου Β στην Πάτρα]

Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, θέλω να προσεγγίσω 4 ερωτήσεις. Η πρώτη είναι ποιος ο στόχος του σχεδίου Β, η δεύτερη πως θα τον πετύχει η τρίτη, αν υπάρχει χώρος για το σχέδιο Β, η τέταρτη αν υπάρχει χρόνος για το σχέδιο Β.

Το σχέδιο Β είναι ένας όρος που πήραμε απ’ έξω, είχε να κάνει με το “αυτονόητο” που έπρατταν τράπεζες και κράτη μπροστά στον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας ή μια άλλης χώρας από την ευρωζώνη. Το αυτονόητο για όλους, εκτός από την Ελλάδα. Επανήλθε με την Κυπριακή κρίση όταν η Κυπριακή βουλή είπε το γνωστό όχι που γρήγορα όμως μετατράπηκε σε άτακτο ναι στις απαιτήσεις της Τρόικα.

Στην Κύπρο αναδείχθηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι η λιτότητα, η επιτροπεία, το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση του πιο άγριου καπιταλισμού, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι διαπραγματεύσιμα με την Τρόικα.

Πριν μερικές βδομάδες ο Άδωνις, ο Κεδίκογλου και οι λοιποί αστέρες του μνημονιακού πολιτικού συστήματος διαφήμιζαν το greekoveryσε αντίθεση με το περσινό grexit. Με την πρώτη κυβερνητική κρίση και με βάση τα άγρια μέτρα που θα πρέπει να πάρει η νέα κυβέρνηση των αδίστακτων το grexitεπανήλθε σιγά σιγά στην ξένη ειδησεογραφία…

Σε ένα χρόνο περίπου από τώρα, τυπικά βγαίνουμε από τις μνημονιακές δόσεις. Και είναι από τώρα σαφές ότι τα νούμερα και το πρόγραμμα δεν βγαίνουν. Άλλοι προβλέπουν ότι τότε θα κλιμακωθεί η λεηλασία της χώρας με νέα δάνεια. Άλλοι προσβλέπουν σε μια σταθεροποίηση, με μια μικρή ίσως ανάπτυξη και με μια πιο χαλαρή επιτήρηση και δανειοδότηση μέσα από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης. Ο βασικός προσανατολισμός κυβέρνησης, αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να ποντάρει σε αυτόν τον δεύτερο «δρόμο». Οι μεν το λένε να σταθεροποιήσουμε τη χώρα για να ‘ρθουν επενδύσεις, οι δε να βάλουμε ένα τέλος στην καταστροφή. Το πλαίσιο όμως δεν το αμφισβητεί κανείς.

 Το ερώτημα είναι αν μπορεί να είναι γραμμή της αριστεράς μια τέτοιου τύπου σταθεροποίηση. Η αριστερά όμως δεν υπάρχει για να διαχειριστεί αυτό που έρχεται, ειδικά όταν αυτό είναι μια κοινωνική κόλαση των 400 ευρώ και του 30% ανεργίας. Υπάρχει για να κάνει τομές, να ανατρέπει αυτήν την κοινωνική κόλαση υπέρ των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων. Και σήμερα για να το κάνει αυτό πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα ερωτήματα.

Τι θα κάνει με το χρέος, τι θα κάνει με τους δανειστές και την τροικανή και ευρωπαϊκή επιτροπεία που προκύπτει από την ίδια την ευρωζώνη και χωρίς μνημόνια, τι θα κάνει για να αναπτυχθεί αυτός ο τόπος προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, τι θα κάνει για να υπάρξει ρευστότητα έξω από τις δηλητηριώδεις δόσεις, σήμερα της Τρόικα και αύριο ίσως μηχανισμών της ευρωζώνης;

Η πολιτική μας έχει στο κέντρο της την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους και την απελευθέρωση από τα ασφυκτικά δεσμά της Τρόικα, με κήρυξη στάσης πληρωμών στους δανειστές, σαν τον μόνο τρόπο για να σταματήσουν οι εκβιασμοί των δόσεων και των μέτρων. Αλλά και με μη αναγνώριση και διαγραφή του μεγαλύτερου κομματιού του, όπως αναδεικνύει και η πρόσφατη ομολογία του ΔΝΤ ότι θυσίασαν την Ελλάδα για να σωθεί η ευρωζώνη!

Η πολιτική μας έχει στο κέντρο της την ανάκτηση του νομίσματος και των τραπεζών, σαν δύο κρίσιμα εργαλεία για να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς της Τρόικα και της Ε.Ε., όπως η Κύπρος, αλλά και για να τροφοδοτήσουμε ένα σχέδιο ανάκαμψης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Η πολιτική μας έχει στο κέντρο της την αντιμετώπιση της ανεργίας ως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα, πρόβλημα που δεν λύνεται μέσα στους σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες της ευρωζώνης, πρόβλημα που δεν λύνεται χωρίς ρευστότητα, μια απαγορευμένη λέξη στην ευρωζώνη της λιτότητας, πρόβλημα που απαιτεί ανεξάρτητο οικονομικό σχεδιασμό, δημόσιες επενδύσεις, τράπεζες και νομισματική πολιτική στα χέρια σου, απόκρουση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων για απορρύθμιση της εργασίας προς όφελος της ανταγωνιστικότητας ή ότι «θα έρθουν επενδύσεις απ’ έξω».

Πολλοί μας λένε το κόμμα της δραχμής. Άλλοι μας λένε ότι δεν είναι το νόμισμα το παν, αλλά ότι οι πολιτικές έχουν σημασία. Εμείς λέμε ξεκάθαρα ότι φιλολαϊκό ευρώ για το λαό της Ελλάδας με οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να υπάρξει και ότι καμία από τις παραπάνω πολιτικές δεν είναι εφικτές στην ευρωζώνη.

Το σχέδιο Β είναι μια νέα πολιτική κίνηση, ένας πολιτικός φορέας που θα προσπαθήσει να απαντήσει στα κεντρικά προβλήματα – κόμβους που κρατάνε την Ελλάδα υποδουλωμένη και τους εργαζόμενους και την νεολαία δούλους ή άνεργους. Να δώσει αυτοπεποίθηση στον λαό, ότι μπορεί να συγκρουστεί με την τρόικα, ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να βγει από την κρίση.

Νέα πολιτική κίνηση, αλλά όχι από παρθενογένεση. Το σχέδιο Β, προέρχεται από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και στην σύντομη πορεία του έχει κάνει μια σειρά παρεμβάσεις για το κίνημα, την αριστερά, το συνδικαλισμό, το κοινοβούλιο, το πολιτικό  σύστημα, τη νεολαία, την ανάγκη μετώπου και συνεργασιών. Γιατί ένα πρόγραμμα από μόνο του είναι πουκάμισο αδειανό, αν δεν συνοδεύεται από την αδιάκοπη προσπάθεια να αλλάζουν οι συσχετισμοί, όχι μόνο στις εκλογές, αλλά και στην κοινωνία, στον λαό, αν δεν αλλάζουν δηλαδή οι συνειδήσεις.

Να θυμίσουμε κάποιες παρεμβάσεις. Την κριτική στον οικονομισμό των συνδικάτων και στην ενσωμάτωση στο κυρίαρχο σύστημα. Το κάλεσμα 3 μήνες πριν το κίνημα των πλατειών για ένα νέο πολιτικό κίνημα ανατροπής και για να γίνει το Σύνταγμα, Ταχρίρ, τις πρωτοβουλίες για συμπαράταξη της αριστεράς στο κίνημα αλλά και προγραμματικά, ώστε να δοθεί διέξοδος από την κρίση, την ανάγκη για μια αντισυστημική αριστερά, τις πρόσφατες προτάσεις για να παύσει η κρατικοποίηση – επαγγελματοποίηση των κομμάτων και της πολιτικής.

Άρα σαν απάντηση στους φίλους που βλέπουν μόνο το νόμισμα στην πρότασή μας και συνοψίζοντας για το πρώτο ερώτημα. Το σχέδιο Β είναι πρόγραμμα και κίνημα απελευθέρωσης από την τρόικα και διεξόδου από την κρίση, υπέρ των εργαζομένων και όχι υπέρ του κεφαλαίου. Το σχέδιο Β, δεν υπερασπίζεται απλά την αλλαγή του νομίσματος, θέλει να οικοδομήσει ένα κίνημα πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής, ένα πολιτικό ρεύμα ρήξεων και ανατροπών, με αφετηρία την ρήξη με την χρεοκρατία και την ευρωκρατία, με στόχο να αλλάξουν όλα, στην οικονομία, στην κοινωνία, στην πολιτική, με στόχο να χτίσουμε μια νέα Ελλάδα!

Στο δεύτερο ερώτημα. Πως θα πετύχουμε τον στόχο αυτό;

Πρώτον με εμβάθυνση-εξειδίκευση-εκλαΐκευση του προγράμματος μας. Πριν μερικές βδομάδες κάναμε μια συζήτηση για τις γεωπολιτικές προεκτάσεις της εξόδου από την ευρωζώνη. Πριν λίγες βδομάδες επίσης ήρθε μήνυμα για την βιομηχανία ζάχαρης, από έναν μηχανικό, από το οποίο καταλαβαίνει κανείς ότι ένας βασικός στόχος του Σχεδίου Β, ο οικονομικός σχεδιασμός, είναι apriori σε κόντρα με νόμους και ρυθμίσεις της Ε.Ε.

Όταν είχε έρθει η Ναόμι Κλάιν στην Ελλάδα είχε – ευγενικά – θέσει ότι πρέπει να πειστεί ο κόσμος ότι η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι Αποκάλυψη. Χρειάζεται μελέτη και πολιτικές πρωτοβουλίες που να σπάνε το φόβο, την αστική προπαγάνδα, χωρίς να κρύβουν τις δυσκολίες, να δίνουν ελπίδα. Δεν αρκεί να περιφέρουμε τα τέσσερα ή τα έξι σημεία ενός υποτιθέμενου προγράμματος εδώ και 3 χρόνια, από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο, χωρίς την προσπάθεια παρέμβασης στην λαϊκή συνείδηση.

Δεύτερον με δουλειά, ζύμωση, κίνηση στον κόσμο, οργάνωση του κόσμου, το μόνιμο οξυγόνο χωρίς το οποίο ο ασθενής που λέγεται αριστερά, θα βρίσκεται στην εντατική ή με πατερίτσες τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Καθημερινά κατατίθενται προγράμματα, μεταβατικά προγράμματα, προτάσεις, εκδηλώσεις της αριστεράς, πάνελ κοκ. Να σπάσουμε τον εγκλωβισμό να τα λέμε μεταξύ μας αλλά και να αντιπαρατεθούμε στην μεταμοντέρνα αντίληψη για την πολιτική ότι δήθεν δεν θα πούμε εμείς στο λαό τι πρέπει να γίνει. Δίπλα στο λαό, μαζί με το λαό, να οικοδομήσουμε επιτροπές και συνελεύσεις του σχεδίου Β στις γειτονιές, απέναντι στα δελτία των 8 να κάνουμε καθημερινή προπαγάνδα, ζύμωση αλλά και οργάνωση της αντίστασης απέναντι στην φοροληστεία, την φτώχεια, την οργάνωση της αλληλεγγύης.

Τρίτον με διαρκές προσκλητήριο στην αριστερά, αλλά και σε κάθε άλλη προοδευτική δύναμη, πάνω στο πρόγραμμά μας. Από το ΚΚΕ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ανταρσυα, σε δυνάμεις δημοκρατικές, προοδευτικές. Προσκλητήριο πρώτον στο κίνημα για ενιαίο κοινωνικό μέτωπο, για κοινή δράση στις γειτονιές, τα σωματεία, αλλά και προσκλητήριο σε πολιτικό επίπεδο, πάντα πάνω στην υπεροχή του προγράμματος μας. Η ΕΡΤ έδειξε δυνατότητες σε αυτό. Η αριστερά δίπλα δίπλα. Η αριστερά αρωγός και συμπαραστάτης. Έδειξε όμως και αδυναμίες πρώτον γιατί κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη να σηκώσει κίνημα ανατροπής της κυβέρνησης. Και κίνημα ανατροπής δεν σημαίνει μόνο οργάνωση της κατάληψης της ΕΡΤ. Σημαίνει πρώτα και κύρια με ποιον, με ποιες συμμαχίες και σε ποιο πρόγραμμα. Εκεί ούτε ο κομματικός πατριωτισμός ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ούτε και η κενολογία περί πραγματικής δημοκρατίας ή περί άλλης λαϊκής εξουσίας έδωσαν ώθηση στο λαϊκό αίσθημα περί χούντας.

Τέταρτον, κάνοντας πολιτική, παρεμβαίνοντας στα κενά που αναδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα, παίρνοντας πρωτοβουλίες, αλλάζοντας τους συσχετισμούς. Το προσπαθήσαμε με την Κύπρο, το προσπαθούμε με το να θέσουμε την απάντηση της ανεργίας νο 1 θέμα, να απευθυνθούμε στα ερωτήματα του λαού, πρέπει να γίνει το ίδιο και με την ΕΡΤ. Το πρόγραμμά μας δεν θα γίνει κτήμα του λαού έξω από τα ερωτήματά του, από τα βιώματά του, θα αναδείξει την δύναμή του μέσα από τα κενά του αντιπάλου.

Στο τρίτο και τέταρτο ερώτημα. Υπάρχει χώρος και χρόνος;

Η Ναόμι Κλάιν πάλι, αναφέρει ότι σε έναν λαό που έχει υποστεί το δόγμα του σοκ, απαιτείται κάποιος χρόνος και κάποια στάδια μέχρι ο ασθενής να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει αλλά και μπορεί να αντισταθεί και να πάρει την μοίρα του στα χέρια του.

Στην Ελλάδα μετά από το πολιτικό ρεύμα τιμωρίας και αγανάκτησης του περσινού Μάη φτάσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και σε αναμονή κυβέρνησης. Με ποσοστά μεγαλύτερα και από τα ιστορικά ποσοστά της ΕΔΑ. Επίσης στην Ελλάδα υπάρχει ένα ΚΚΕ σχετικά δυνατό, μια υπαρκτή αντικαπιταλιστική αριστερά με παρουσία κυρίως στη νεολαία αλλά και άλλες δυνάμεις που δεν είναι στην αριστερά αλλά θέτουν παρόμοια σημεία (Κατσανέβας, Καζάκης κοκ). Και κυρίως, υπάρχουν χιλιάδες ανένταχτοι αριστεροί, προοδευτικοί πολίτες και εργαζόμενοι που ακούν, κρίνουν, περιμένουν.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε τρία ρεύματα. Πρώτον της απογοήτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, την διάψευση προσδοκιών από το διαρκές στρογγύλεμα των θέσεων, την βεβαιότητα ότι δεν θα προχωρήσει σε βαθιές τομές και ανατροπές που έχει ανάγκη ο τόπος και κυρίως η νεολαία και οι εργαζόμενοι, δεν θα συγκρουστεί με το σύστημα. Ότι θα έρθει στα πράγματα, για να διαχειριστεί μια μετά ή μισο-μνημονιακή «σταθεροποίηση», με κάπως φιλολαϊκό τρόπο. Θα θέλαμε να διαψεύσουμε, αλλά τα διαπιστευτήρια εντός και εκτός Ελλάδας και η επιμονή σε ένα όλο και πιο θολό, αόριστο πρόγραμμα δεν μας το επιτρέπουν. Αυτή η απογοήτευση δεν πρέπει να οδηγήσει σε παραίτηση με τη σκέψη πως μετά από προσπάθειες χρόνων που η αριστερά βρέθηκε να κυβερνήσει, ενσωματώθηκε και άρα ποιος να προσπαθεί πάλι από την αρχή. Δεύτερο ρεύμα αυτό του μη χειρω βέλτιστω και άρα ας βγει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο ότι δεν θα κάνει τις αναγκαίες ρήξεις, ας τον δοκιμάσουμε κι αυτόν μιας και δεν έχουμε κάτι άλλο και βλέπουμε. Φαίνεται να συγκρούονται αυτές οι δύο εκδοχές όμως και οι δύο είναι πολιτικά επικίνδυνες, γιατί οδηγούν στον παροπλισμό και την παραίτηση. Το σχέδιο Β και κάθε δύναμη ανατροπής και διεξόδου πρέπει να έχει πολιτική απέναντι σε αυτά τα δύο ρεύματα. Και να αξιοποιήσει ένα τρίτο ρεύμα προοδευτικό και ελπιδοφόρο. Αυτό του ευρωσκεπτικισμού ειδικά αν συνδυαστεί με το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή την φτώχεια, την ανεργία, την ταξική επίθεση.

Εμείς δεν θα γυρίσουμε την πλάτη στους χιλιάδες που αναζήτησαν την ελπίδα προς τα αριστερά. Όμως δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με μια νέα μεταπολίτευση και μια μετατροικανή σταθεροποίηση με τους μισούς νέους στην ανεργία και στην μετανάστευση, με την Ελλάδα στην ευρωζώνη της εθνικής και οικονομικής υποδούλωσης, της λιτότητας και των Γερμανικών πλεονασμάτων, της μετακύλισης της κρίσης στα λαϊκά στρώματα. Στόχος μας δεν είναι να πούμε, σε αυτούς τους πολίτες «εμείς τα λέγαμε». Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μην απογοητευτούν, να μην γυρίσουν στον καναπέ, να ενεργοποιηθούν πάνω στις μεγάλες συγκρούσεις που έχουμε ανάγκη!

Θα έχουμε πολιτική ενότητας απέναντι και στο ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν, το λεγόμενο κόμμα της εργατικής τάξης να κάθεται στη γωνία εδώ και 4 χρόνια, στην μεγαλύτερη επίθεση που δέχτηκε η εργατική τάξη εδώ και μισό αιώνα.

Απευθυνόμαστε στην αντικαπιταλιστική αριστερά που κατανοεί την ανάγκη μεταβατικού προγράμματος και συγκεκριμένων αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών στόχων, όπως είναι η απελευθέρωση από την τρόικα ή η εθνικοποίηση των τραπεζών, να αναμετρηθεί συγκεκριμένα με τα ερωτήματα που θέτει ο λαός, με τη γλώσσα του λαού, μαζί με το λαό και όχι μόνο στα αμφιθέατρα. Να θυμηθεί ότι οι πιο μεγάλες επαναστάσεις έγιναν για το ψωμί, την δικαιοσύνη, την δημοκρατία.

Όσον αφορά τα μέλη και τους φίλους του σχεδίου Β. Θα πρέπει το Σχέδιο Β, να ριζώσει σε κάθε γειτονιά. Να δώσει το παράδειγμα της λαϊκής αυτοοργάνωσης. Να δημιουργηθούν επιτροπές και συνελεύσεις παντού, να πλαισιωθεί από αγωνιστές και κυρίως νέους, να αποτελέσει τον καταλύτη ενός μαζικού πολιτικού ρεύματος ρήξεων και ανατροπών.

Έχουμε λοιπόν χρόνο; Και ναι και όχι. Όχι γιατί η κοινωνία έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Όχι γιατί ο φασισμός παραμονεύει. Η αντισυστημική αριστερά έχασε εδώ και 3 χρόνια απανωτές ευκαιρίες. Δυστυχώς ή ευτυχώς η νέα αδίστακτη δικομματική και η παρηκμασμένη Ευρώπη θα μας δώσει κι άλλες. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε; Ας δώσουμε τον λόγο στον δημοσιογράφο Α. Χατζηστεφάνου όπου σε ένα τελευταίο άρθρο του μας θυμίζει:

Ίσως ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών καταβολών δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να συγκρουστούν με την κυβέρνηση με ριζοσπαστικούς όρους που πάντα οραματιζόταν η Αριστερά. Και ίσως ποτέ άλλοτε αυτή η Αριστερά δεν ήταν τόσο «λίγη» για να τους εμπνεύσει και να εμπνευστεί από αυτούς. Τρέχα σύντροφε, οι αντικειμενικές συνθήκες σε κυνηγούν

 

Πηγή:

http://www.tometopo.gr/home/2012-12-14-08-51-46

Explore posts in the same categories: Δημήτρης Μητρόπουλος

Ετικέτες: πολιτική, Αριστερά, Σχέδιο Β', ευρώ, κοινωνία

You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.