Τα ημερολόγια μιας εν δυνάμει άνεργης (ίσως και ανορθόγραφης) – μέρος Β’

Πηγή: Pitsirikos

..να ΄μαι πάλι με φορτισμένη μπαταρία και φρέσκους προβληματισμούς. Ας πούμε γιατί όταν αγοράζεις μπαταρία για τον υπολογιστή σου σου λένε ότι κρατάει 8 ώρες αλλά δεν σου λένε ότι ο υπολογιστής πρέπει να είναι σε αναμονή αλλιώς στις 3 ώρες πάπα η μπαταρία.

Κι άλλα με απασχολούν. Γιατί όταν λέω σε μια μαμά ότι το παιδί της είναι ίσως λίγο παραπάνω ζωηρό από ότι είναι καλό ( για το μάθημα ,για την ψυχική μου υγεία για τις αντοχές του κτιρίου- έχει διάφορες διαβαθμίσεις) μου λέει ότι δεν ξέρει τι να κάνει γιατί το παιδί δεν την ακούει, της φωνάζει, έχει μπλέξει, περνάει άσχημη εφηβεία κλπ και το σπίτι της είναι εμπόλεμη ζώνη – χωρίς τους δημοσιογράφους – αλλά η κοινωνία – που αποτελείται από μανάδες και πατεράδες των παιδιών αυτών μεταξύ άλλων- πιστεύει ότι είμαι τυχερή που δουλεύω λίγο και τι κάνω πια, σιγά την κούραση, αυτή δεν τα βγάζει πέρα με ένα κι εγώ πρέπει να παλεύω 27 τέτοια παιδιά κάθε μέρα με παιδαγωγικά πρόσφορο τρόπο για να τα βοηθήσω να αυτοπραγματωθούν κι αυτά και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις χάρες τους – που αν τις ξεδιπλώσουν λίγο ακόμα δεν θα υπάρχει κτίριο να μπούμε – κι αν δεν τα καταφέρω είμαι ανεπαρκής εγώ σύμφωνα με το πεφωτισμένο σύστημα αξιολόγησης.

Εγώ φταίω ο τεμπέλης και βολεμένος εκπαιδευτικός κι όχι το σύστημα με τα άχρωμα κτίρια τα άχρωμα βιβλία, την ύλη που δεν μπαίνει η ρημάδα μόνη της στο μυαλό των παιδιών να μου αφήσει κι εμένα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με δράσεις πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες και τρόπους σύγχρονους και μαγικούς όπως μας έδειχνε και ο πεφωτισμένος σύμβουλος προχθές.

Να τα βάλετε στο Internet που έχει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο μας έλεγε.

Ναι καλέ μου σύμβουλε αλλά δεν έχει Internet το σχολείο σε κάθε αίθουσα ούτε και υπολογιστή και ο παχυλός μισθός μου δεν μου ‘φτασε για να πάρω εγώ γρήγορο υπολογιστή και σύνδεση, με το καρβούνι που έχω θα πατήσω σύνδεση φέτος και θα φορτώσει περί τα τέλη του μήνα, μάλλον που πρέπει να κόψω και τα σάντουιτς στο πάρκο.

Να τα βάλετε στο εργαστήριο μας είπε- οι σύμβουλοι έχουν πάντα μια συμβουλή. Ναι καλέ μου αλλά στο εργαστήριο χωράνε μέχρι 15 παιδιά, αν βάλω το τμήμα ολόκληρο και κάνει το εργαστήριο καλοκαιρινό τι θα κάνω εγώ μετά που θα με κυνηγά ο πληροφορικάριος -που θα πρέπει να τον έχω βγάλει έξω για να κάνω τις μαγκιές μου-και ο διευθυντής?

Θα βάλω τα παιδιά να πληρώσουν τις ζημιές? Που να τα βρούνε που τα πιο πολλά δεν ούτε για σάντουιτς και μαζεύει λεφτά ο σύλλογος για να τρώνε κάτι κάθε μέρα. Πάνε και τα φασολάκια την Κυριακή κι εκεί αισθάνομαι ότι πλησιάζω τα όριά μου. Όλοι έχουμε δικαίωμα στα φασολάκια.

Αυτά με τις μανάδες και τη δυσκολία της δουλειάς που προσπαθούσα να εξηγήσω στη φουρνάρισσα προχθές που μας βρίζανε τα κανάλια. Εμείς της είπα, από την ώρα που θα μπούμε μέχρι την ώρα που θα βγούμε, ούτε καθόμαστε ούτε πίνουμε καφέ ούτε παίρνουμε τηλέφωνο τη φίλη μας ούτε πεταγόμαστε μια στιγμή στο φούρνο. Τρέχουμε από αίθουσα σε εφημερία κι από εφημερία σε αίθουσα, μιλάμε ασταμάτητα και είμαστε συνεχώς σε ετοιμότητα γιατί δεν ξέρεις πότε θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου.

Ναι μου λέει κι αυτή, ενώ εδώ απέναντι που είναι τα γραφεία να δεις τι γίνεται. Όλο πάνε κι έρχονται, παίρνουνε τυρόπιτες, παίρνουνε κουλούρια τι κάνουνε όλη μέρα δεν ξέρω, αλλά έμαθα – με ύφος συνωμοτικό αυτό – ότι μπορείς να τους καταγγείλεις και να χάσουν τη δουλειά τους και θα τους δείξω εγώ.

Και μετά ποιος θα αγοράζει τις τυρόπιτες πήγα να πω αλλά συγκρατήθηκα- κάτσε μη μου τραβήξει καμιά καταγγελία κι εμένα για απρεπή συμπεριφορά στο φούρνο και τότε είναι που θα αποχαιρετίσω τα φασολάκια οριστικά.

Μ’ αρέσει όμως η δουλειά μου κι ας γκρινιάζω, θέλω να δείξω στην επόμενη γενιά ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να γίνονται τα πράγματα, να τους μάθω να κατανοούν να σέβονται , ότι δεν είναι αποτυχία να κοπιάζει κάποιος για να παράγει κάτι, ότι δεν είναι λύση η βία, ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, τώρα που είπα δικαιοσύνη θυμήθηκα και το άλλο το παιδί που είναι τρία χρόνια προφυλακισμένο χωρίς δίκη μέχρι 18 μήνες δεν είναι το όριο προφυλάκισης, πρέπει να το ξανακοιτάξω μάλλον γιατί άγνοια νόμου δεν συγχωρείται- αλλά μάλλον δικό μου είναι το λάθος τόσοι πεφωτισμένοι και δίκαιοι δικαστές αποκλείεται να κάνουν λάθος-, και μετά βλέπεις τους πεφωτισμένους ηγέτες του πεφωτισμένου κράτους μας να μαλλιοτραβιούνται στα κανάλια και παθαίνεις ένα προβληματισμό βρε παιδί μου και λες τι λέω τώρα στα παιδιά μήπως διαπράττω σφάλμα τραγικόν.

Στο φινάλε αν μάθουν να φωνάζουν, να δέρνουν, να μην ακούνε τους άλλους και να δίνουν απαντήσεις κενές περιεχομένου μπορεί να γίνουν βουλευτές, μπορεί και υπουργοί ακόμα ενώ αν μάθουν αυτά που τους λέω εγώ το πολύ να γίνουν υπάκουο κρέας στη μηχανή του χρόνου.

Ξέφυγα όμως απ το θέμα μου και θα πάρω κακό βαθμό. Το θέμα μου είναι πως θα διατηρήσω τη δουλειά μου- μην ξεχνάω και τα φασολάκια.

Μήπως να αρχίσω να βρίζω τους άλλους κλάδους κι εγώ για ανεπάρκεια μπας και πείσω κανένα ότι είμαι η καλύτερη.

Και ιστορία κάνω και γεωγραφία ότι θέλετε κύριε υπουργούλη μου οι άλλοι είναι οι σφετεριστές εγώ εξετάστηκα και στον ΑΣΕΠ ( ΑΣ Είχες Πρόσβαση- θα το εξηγήσω αυτό αργότερα)- αλήθεια δεν επιχειρηματολογούσαμε για χρόνια ότι δεν φτάνει μια τρίωρη εξέταση για να κρίνει την επάρκειά μας, τώρα έγινε το άκρον άωτο της επιστημοσύνης μας?

Αχ, που είσαι νιότη που ΄λεγες πως θα γινόμουν άλλος κι αυτή η κακόμοιρη η ιστορία που πολλά θα μας δίδασκε αν τη θυμόμασταν κι έξω από την αίθουσα το «διαίρει και βασίλευε» το ‘χει περί πολλού.

Αλλά δεν είχα πρόσβαση κι εγώ, ένα βουλευτή ένα γενικό έναν κάποιον τέλος πάντων να πάω τώρα να του κλαφτώ να μη με απολύσει. Είμαι κλάδος χωρίς πολιτική προστασία κι έτσι πρέπει να φάω από τις σάρκες μου για να επιβιώσω και νάτη πάλι η μπαταρία. Επανέρχομαι…

(Αγαπητή φίλη, πολύ ωραία τα γράφετε. Θα ήθελα να σας είχα δασκάλα. Το «διαίρει και βασίλευε» χρειάζεται και ανθρώπους που επιθυμούν να διαιρεθούν. Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως το πρόβλημα και ο εχθρός του Έλληνα δεν είναι η εξουσία -είμαστε πολύ συντηρητικοί, μικροαστοί και ραγιάδες- αλλά οι άλλοι Έλληνες. Το πρόβλημα του Έλληνα είναι «γιατί αυτός και όχι εγώ;». Δεν είναι καθόλου τυχαίο το «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Και τώρα δεν θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα· θέλουν να ψοφήσει ο γείτονας. Εξαίρεση σε αυτό είναι οι αναρχικοί – όχι όλοι, γιατί υπάρχουν και αναρχοκατίνες. Μακριά λοιπόν από την «πολλή συνάφεια του κόσμου». Αν και δεν ξέρω πώς μπορεί να το κάνει αυτό ένας εκπαιδευτικός. Χαιρετώ σας και περιμένω την συνέχεια.)

 http://pitsirikos.net/2013/06/%

Explore posts in the same categories: Pitsirikos

Ετικέτες: πολιτισμός, Ελλάδα, κοινωνία

You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.