Πουνέντες

Δυτικοί άνεμοι μας παρασέρνουν – με σύμβαση αορίστου χρόνου- στην άλλη πλευρά του φεγγαριού. Θα επικοινωνούμε ,όμως, τακτικά με επιστολές και  καρτ ποστάλ από τις γειτονιές του κόσμου.

Καλό καλοκαίρι

Καλούς αγώνες

Καλή πατρίδα σύντροφοι

Μικαέλ Λεβί: »Νομιμοποιείται ο αντισημιτισμός, στην Ελλάδα;»

»Ελλάδα: Νομιμοποιείται ο αντισημιτισμός;»

 Του Μικαέλ Λεβί

Ένας Εβραίος μαρξιστής σύρεται στα δικαστήρια, κατηγορούμενος για »συκοφαντική δυσφήμηση» από τους ναζί. Είμαστε στην Γερμανία του 1933; Καθόλου: Βρισκόμαστε στη »δημοκρατική»(με πολλά εισαγωγικά) Ελλάδα του 2013. Ο εν λόγω κατηγορούμενος είναι ο Σάββας Μιχαήλ, λαμπρός διανοούμενος και ηγέτης μίας εκ των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής Αριστεράς.

Ο Σάββας Μιχαήλ  είναι ένας  εξαιρετικά ασυνήθιστος και  αντικομφορμιστής στοχαστής. Ελληνοεβραίος αντι-σιωνιστής και διεθνιστής, είναι συγγραφέας ενός σημαντικού αλλά αταξινόμητου έργου, που ασχολείται με την λογοτεχνία , τη φιλοσοφία και την ταξική πάλη ενώ  διακρίνεται για την πρωτοτυπία και τον δυναμισμό των απόψεών του. Το πρώτο που εντυπωσιάζει τον αναγνώστη στα γραπτά του είναι η  τεράστια κουλτούρα του: ο συγγραφέας γνωρίζει καλά  την Αγία Γραφή, το Ταλμούδ, την Καμπάλα, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, τη σύγχρονη γαλλική φιλοσοφία, τη  νεοελληνική ποίηση , τον Χέγκελ και τον Μαρξ – για να μην αναφέρουμε τον Τρότσκι, που αποτελεί την κύρια πολιτική πυξίδα του – ενώ  μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά σε αυτό τον μακρύ κατάλογο .

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της σκέψης του είναι η προσπάθεια επανερμηνείας του μαρξισμού και της επαναστατικής θεωρίας υπό το φως του  μεσσιανικού και του ιουδαϊκού μυστικισμού – και το αντίστροφο. Πρόκειται για μια παράδοξη και επινοητική προσέγγιση – όπως αυτή του  Ερνστ Μπλοχ και του  Βάλτερ  Μπένγιαμιν , δύο από τους αγαπημένους συγγραφείς του – που διερευνά   τον θρησκευτικό αθεϊσμό, ή, αν θέλετε, τον κοσμικό μεσσιανισμό.

Αυτός ο προβληματισμός αντιμετωπίζεται για πρώτη φορά ως κεντρικό  θέμα σε μια αξιόλογη συλλογή από δοκίμια που δημοσιεύθηκαν  το 1999, με τίτλο Μορφές του Μεσσιανικού. Το τελευταίο έργο του Σάββα Μιχαήλ το Γκόλεμ ή Περί υποκειμένου και άλλων φαντασμάτων (2010) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της άθεης θρησκευτικής και εβραιο-μαρξιστικής προσέγγισης. Πρόκειται για μια συλλογή από δοκίμια που αφορούν όχι μόνο τον Γκόλεμ αλλά επίσης τον  Κάφκα, τον Χέλντερλιν, τον Λακάν, τον  Φιλίπ Λακού- Λαμπάρτ, τον Χέγκελ, τον Μαρξ και κάποιους σύγχρονους Έλληνες ποιητές όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Η λογική συνοχή του βιβλίου  αποδίδεται με τρόπο, αρκετά ασυνήθιστο, καθότι ο συγγραφέας συνδέει, δομεί και συγχωνεύει τον εβραϊκό μυστικισμό, την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τον επαναστατικό μαρξισμό.

ΝούνοΤέλες: Πορτογαλική Αριστερά και ευρώ

Λίγες μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην πορτογαλική κυβέρνηση με τις παραιτήσεις υπουργών που διαφωνούν με τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, η συζήτηση για την πορεία των πραγμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και τη βιωσιμότητα του ευρώ φουντώνει. Το κλασικό πλέον ερώτημα, «μέσα ή έξω από το ευρώ;», γενικεύεται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. που πλήττονται βάναυσα από την παρατεταμένη ύφεση και την τερατώδη ανεργία που προκαλούν τα προγράμματα προσαρμογής της τρόικας. Η «Κ.Ε.» δημοσιεύει σήμερα άρθρο του Πορτογάλου οικονομολόγου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κοΐμπρα και μέλους της Επιτροπής για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, Νούνο Τέλες, για το σοβαρό προβληματισμό που επικρατεί εδώ και καιρό στην πορτογαλική Αριστερά γύρω από το θέμα αυτό. Οι θέσεις του αναδεικνύουν με ενάργεια τη διάθεση αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν ακόμη στην προσέγγιση ενός ζητήματος, το οποίο απασχολεί ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, στην προσπάθεια που καταβάλλει για να αναδιαμορφώσει συνολικά τη στρατηγική της.

 του Νούνο Τέλες

Η Πορτογαλία είναι αναμφισβήτητα μια από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν περισσότερο πληγεί από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση  (ΟΝΕ). Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση για την ΟΝΕ και, κυρίως, για το ενδεχόμενο εξόδου από αυτήν ήταν μέχρι πρόσφατα σχεδόν ανύπαρκτη. Από τη δεξιά κυβέρνηση γίνονταν ευκαιριακές αναφορές που την παρουσίαζαν ως καταστροφικό σενάριο το οποίο η Πορτογαλία έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία. Αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς απέφευγαν τη σχετική συζήτηση. Τις λίγες φορές μάλιστα που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια αντιμέτωπα με το θέμα του ευρώ, η αντίδρασή τους ήταν είτε μια πλήρης απόρριψη της δυνατότητας εξόδου είτε η καταφυγή σε μια ασαφή και διφορούμενη θέση.

Το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Σ.Κ.), απορρίπτει κάθε είδους ευρωσκεπτικισμό. Από την άνετη θέση της αντιπολίτευσης στην οποία βρίσκεται από το 2011, το Σ.Κ. προτείνει ένα πρόγραμμα ηπιότερης λιτότητας και ευρωπαϊκής έμπνευσης μεταρρυθμίσεων, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση σχετικά με τις διαρθρωτικές ρίζες της σημερινής κρίσης και το ρόλο της Νομισματικής Ενωσης.

Το Μπλόκο της Αριστεράς είναι ένα κόμμα που ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα από μια συμμαχία μικρών αριστερών κομμάτων, και είχε σημαντική εκλογική άνοδο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000. Αν και ασκεί κριτική στην Ε.Ε. και την αρχιτεκτονική του ευρώ, παραμένει αυστηρά προσηλωμένο σε μια μάλλον ασαφή «προοδευτική ευρωπαϊκή ατζέντα». Αυτό το κόμμα στάθηκε, στα τέλη του 2011, ο σφοδρότερος πολέμιος κάθε ενδεχόμενου εξόδου από το ευρώ, με την ηγεσία του να αντιδρά έντονα στην προσπάθεια ανοίγματος μιας εσωτερικής συζήτησης που επιχείρησε μια ομάδα μελών του κόμματος. Η έξοδος από το ευρώ χαρακτηρίσθηκε ως «εθνικιστική» πρόταση, με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των εργαζομένων.

Τέλος, το Πορτογαλικό Κ.Κ., ένα από τα λίγα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη που διατηρεί ισχυρή επιρροή όχι μόνο στα συνδικάτα, αλλά και στο εκλογικό σώμα (γύρω στο 8%-10% των ψήφων), ήταν ανέκαθεν το πιο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Πορτογαλίας. Ωστόσο, παρ’ όλο που αναγνωρίζει τη μη βιωσιμότητα του ευρώ και την ανάγκη διάλυσης της ΟΝΕ, το ΠΚΚ είναι προσεκτικό σχετικά με την έξοδο από την ΟΝΕ, που θεωρεί ως μια επιλογή με υψηλό κόστος, που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από την εγχώρια ταξική πάλη.

Gustav Mahler – Symphony No.6 in A minor

Γκούσταβ Μάλερ ( 7 Ιουλίου 1860 – 18 Μαΐου 1911)

Symphony No.6 in A minor «Tragische»

Brahms-Piano Concerto No.1 in D minor,op.15

Johannes Brahms (1833-1897)

Piano Concerto No.1 in D minor, op.15

Μανόλης Αναγνωστάκης – Όταν αποχαιρέτησα

[Όταν αποχαιρέτησα…]

Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους

Σ’ αυτή τη γη ξεχάστηκεν η μέρα

Κι οι νύχτες εναλλάσσονταν με νύχτες.

Πώς να μιλήσω; Το πλήθος δάμαζε

Τους δημεγέρτες και τους πλάνους. Με στιλέτα

Καρφώναν τα δικά μου λόγια. Πώς να μιλήσω

Όταν στηνόνταν μυστικές αγχόνες

Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντας τον ύπνο

Και τόσα πού να στοιβαχτούνε γεγονότα

Τόσες μορφές να ξαναγίνουν αριθμοί

Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας

Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου

Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»

Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.

Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια

Με σκοτεινές παραβολές με παραμύθια

Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά απ’ τις λέξεις

Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές

Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει

Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει

Και δεν την υποψιάζεται ακόμα

Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς

Στα καφενεία και στα χρηματιστήρια

Στις βροχερές ώρες, στ’ άδεια πάρκα, στα μουσεία

Μέσα στα σπουδαστήρια και στα μαγαζιά

Αλλάζει τη σύνθεση της ατμοσφαίρας

Τη γεύση του φιλιού, την πολυτέλεια της αμαρτίας

Το χυμισμό του κυττάρου, την ορμή της μπόρας.

Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουν οι προβολείς

Κι όλα τα πρόσωπα είν’ εδώ —αντάξια του δράματος—

Γενεές γενεών υποκριτές: η θλιβερά ερωμένη

Ο άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκος

Τα κουδουνάκια του τρελού, κάθε κατώτερη ράτσα

Άρχοντες και πληβείοι και αυτοτιμωρούμενοι.

Πώς τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί

Και τόσα γεγονότα απλά βιβλία

Χωρίς την επινόηση νέας διάταξης στοιχείων

Χωρίς τη νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία

Σκίζοντας βίαια στα δυο το σάπιο μήλο

Να επιστρέψουν τ’ άγια στους σκύλους, τα βρέφη στις μήτρες

Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο.

                       9η Θερμιδώρ 1955

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

(Η Συνέχεια 2) – Τα ποιήματα 1941-1956, Αθήνα, ιδιωτ. έκδοση, 1956.

«Το ευρώ ήταν μία από τις μορφές εδραίωσης του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη»

«Ο εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας μέσω ενός πολύ δυνατού λαϊκού κινήματος μπορεί μερικές φορές να αποβαίνει βίαιος, αν και ποτέ σε βάρος των ανθρώπων, και μερικές φορές παράνομος, γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά των νεοφιλελεύθερων κρατών είναι ότι εφαρμόζουν ολοένα και περισσότερη καταστολή»

Συνέντευξη του  Μποαβεντούρα ντε Σόουσα Σάντος*, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Δικαίου στην Ανα Πάρντο δε Βέρα  για το  www.publico.es/

Μπορεί να πει κανείς ότι το όραμα της ΕΕ έχει αποτύχει;

Ναι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση  ήταν ένα  σχέδιο κοινωνικής συμπόρευσης που είχε σκοπό την δημιουργία ενός νέου ισχυρού συνασπισμού δυνάμεων . Ενός  οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ με πολύ  σημαντικές πολιτικές ομογενοποίησης. Ο σχεδιασμός της ΕΕ βασίστηκε σε δύο πολύ ισχυρές ιδέες: αυτή της μη επιστροφής στους παγκόσμιους πολέμους, που είχαν αμφότεροι προκληθεί από την ίδια χώρα, και αυτή της κατάργησης των περιφερειών που υπήρχαν από το 15^ο αιώνα: των βορείων χωρών, του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία), της νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια και Ελλάδα) και της ανατολικής Ευρώπης.

Το ευρωπαϊκό όραμα θα έθετε τέλος σε αυτές τις περιφέρειες, εφαρμόζοντας  πολύ σημαντικές διαρθρωτικές  πολιτικές με σκοπό την  ενοποίηση  του πλούτου στην Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, το σχέδιο απέτυχε, αλλά πολλοί από εμάς υποπτευόμασταν ότι αυτό θα συνέβαινε , γιατί οι περιφέρειες  είχαν μακρά ζωή και ιστορία .

Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φαινόταν ότι η ΕΕ τα κατάφερνε : για παράδειγμα, το 2000, στην Πορτογαλία, το μέσο εισόδημα άγγιξε το  75% του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Χωρίς αμφιβολία, ερχόμασταν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξαφνικά, όμως ,όλα κατέρρευσαν και οι πρώην περιφερειακές χώρες τυγχάνουν και πάλι της ίδιας μεταχείρισης

Από τότε, η συλλογική αντίληψη για την  κοινωνική, οικονομική και πολιτική ευρωπαική δόμηση μετατράπηκε σε μια δυναμική πολιτική   που αναγνώριζε μόνο τον διαχωρισμό κέντρου- περιφέρειας,  και που κυριάρχησε στις άλλες λογικές. Μια λογική όπου το κέντρο δεν είναι καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά η Γερμανία.

Η ΕΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να  επανεφευρεθεί. Το μέλλον της Ευρώπης μοιάζει ιδιαίτερα  δυσοίωνο.

Και το όραμα του ευρώ;

Το ερώτημα για το όραμα του ευρώ δεν αφορά στο αν απέτυχε ή όχι, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της δημιουργίας του. Και σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε εξαρχής στημένη  μία παγίδα .Το ευρώ ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο διεθνής νεοφιλελευθερισμός διείσδυσε στην Ευρώπη που, μέχρι τότε, ήταν το προπύργιο άμυνας του κοινωνικού Κράτους, το μόνο όπου ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε διεισδύσει λόγω του ότι οι χώρες είχαν πολύ δυνατά σοσιαλιστικά κόμματα και, επίσης, καμιά φορά στην αντιπολίτευση, κομμουνιστικά κόμματα.

Τα κόμματα είχαν πίσω τους μία σοσιαλδημοκρατική παράδοση βαθιά ριζωμένη που απαιτούσε δημόσια εκπαίδευση, δημόσια υγεία ή δημόσιο σύστημα συντάξεων, και εξαιτίας αυτού, η αντίσταση στην είσοδο του νεοφιλελευθερισμού από χώρα σε χώρα ήταν πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό δε διείσδυσε έτσι, αλλά το έκανε από τα πάνω: μέσω της Κομισιόν στην αρχή, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη συνέχεια και τέλος  μέσω της δημιουργίας του  Ευρώ.

Μέσω της νεοφιλελεύθερης δομής του ευρώ και της ΕΚΤ, η κυρίαρχη έκτοτε χώρα, η Γερμανία, έθεσε τους κανόνες της  και η διεθνής αξία του νομίσματος καθορίστηκε σύμφωνα με τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και όχι σύμφωνα με αυτά της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας, για παράδειγμα.

Οι χώρες του νότου μοιάζει απίστευτο ότι ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό, γιατί πίστεψαν ότι βρίσκονταν σε ένα οικονομικό και πολιτικό μπλοκ, όπου δεν υπήρχε ελληνικό, ισπανικό ή πορτογαλικό χρέος, αλλά πολιτική συνοχή και συνεργασία οπότε φαινόταν αδιανόητη η κερδοσκοπία.

Πορτογαλία: Το Μνημόνιο έφαγε τους σοσιαλιστές, τρώει και τη Δεξιά

 Του Γιώργου Δελαστίκ

Λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης συνεργασίας Δεξιάς και Ακροδεξιάς στην Πορτογαλία, όπως όλα δείχνουν. Μετά την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών τη Δευτέρα και του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη, ο οποίος όμως είναι και αρχηγός του μικρού ακροδεξιού Λαϊκού Κόμματος, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, θεωρείται πιθανή η αποχώρηση των ακροδεξιών, η οποία αν όντως λάβει χώρα θα σηματοδοτήσει την κατάρρευση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Διαγράφεται άμεσα η προοπτική δηλαδή να πέσει και η πορτογαλική Δεξιά θύμα του Μνημονίου, όπως ακριβώς έπεσαν θύμα της μνημονιακής πολιτικής και οι σοσιαλιστές πριν από δύο χρόνια, καθώς οι Πορτογάλοι δικαίως τους τιμώρησαν διώχνοντάς τους «κλωτσηδόν» από την εξουσία ως υπεύθυνους για την υπαγωγή της χώρας τους σε καθεστώς υποτέλειας μέσω του Μνημονίου. Γίνεται ήδη λόγος για επικείμενες παραιτήσεις και άλλων υπουργών, αλλά αυτό προφανώς εντάσσεται στην κομματική διελκυστίνδα ανελέητων αλληλοεκβιασμών. Στερείται επομένως ουσιαστικής σημασίας μέχρις ότου γίνουν πράξη ή όχι οι παραιτήσεις, αποχωρήσεις κ.λπ. Αν πάντως όντως γίνουν πρόωρες εκλογές, είναι απολύτως βέβαιη η ήττα και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση της πορτογαλικής σκληρής Δεξιάς, το κύριο κόμμα της οποίας φέρει την ψευδεπίγραφη ονομασία… Σοσιαλδημοκρατικό (!) Κόμμα, ενώ όταν ξεκίνησε την πορεία του συμπεριλάμβανε στους κόλπους του πληθώρα οπαδών και νοσταλγών των δικτατόρων Σαλαζάρ και Καετάνο! Τα ίδια άλλωστε έπαθε και το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 2009 είχε κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό 36,6% έναντι 29,6% του κόμματος της Δεξιάς (PSD) και 10,4% του Λαϊκού Κόμματος.

Οι σοσιαλιστές έβαλαν την Πορτογαλία σε καθεστώς Μνημονίου την άνοιξη του 2011 και αμέσως προκήρυξαν εκλογές, πριν φανούν τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, ελπίζοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσουν. Οι εκλογές έγιναν στις 5 Ιουνίου 2011. Οι ελπίδες των σοσιαλιστών διαψεύστηκαν. Τα αποτελέσματα αντιστράφηκαν. Το PSD της Δεξιάς βγήκε πρώτο με 38,6% και οι σοσιαλιστές έπεσαν στο 28%, με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα να αυξάνει οριακά το ποσοστό του παίρνοντας 11,74%. Η Δεξιά ήταν πλέον πολιτικά κυρίαρχη, με το 50% της λαϊκής ψήφου έναντι 28% των σοσιαλιστών και 13% της Αριστεράς. Επειδή όμως το πορτογαλικό εκλογικό σύστημα είναι αναλογικό, η Δεξιά πήρε 105 από τους 226 βουλευτές του κοινοβουλίου και η Ακροδεξιά 24, οπότε συνασπίστηκαν και σχημάτισαν μια κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία 129 από τους 226 βουλευτές, ενώ αρκούσαν 114. Αν όμως αποσύρουν τη στήριξή τους οι 24 ακροδεξιοί βουλευτές του Λαϊκού Κόμματος, το PSD του πρωθυπουργού Κοέλιο με τους 105 βουλευτές απέχει πολύ από τον μαγικό αριθμό 114 της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για να μπορέσει να εξαγοράσει τόσους ακροδεξιούς βουλευτές για να παραμείνει στην εξουσία.

Ο «βίος – αβίωτος» της (μη) «βιωσιμότητας του χρέους»

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Από χτες οι καμπάνες άπασας της επικράτειας χτυπούν χαρμόσυνα. Αφορμή η δήλωση της κυρίας Μέρκελ (στην «Καθημερινή»):

«Είμαι βέβαιη – είπε η καγκελάριος – ότι η βιωσιμότητα του (σσ: ελληνικού) χρέους θα εξακολουθήσει να υφίσταται».

Ας… γιορτάσουμε, λοιπόν. Αλλά πριν η γιορτή μετατραπεί σε ντελίριο ενθουσιασμού – σαν αυτό που έχει καταλάβει τους «παπαγάλους» των «8» – ας παρακολουθήσουμε για ποιο πράγμα «πρέπει» να είμαστε «ευτυχείς»…

Στοιχείο πρώτο:

• Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των772,9 δισ. ευρώ!

Στοιχείο δεύτερο:

• Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Στοιχείο τρίτο:

• Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε… τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!

*

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133) και σημαίνουν το εξής πολύ απλό:

Από τη μια μεριά το κράτος και οι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η κερδοφόρα δράση των κεφαλαιοκρατών, κι από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους των κεφαλαιοκρατών και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

α) Τα λαϊκά στρώματα, καθιστώντας «βιώσιμο το χρέος», πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!

β) Ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» – έτσι του λένε – να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε – το 2020 – θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!

Ένα βήμα πίσω για να γίνουν δύο βήματα μπροστά για το μνημονιακό στρατόπεδο

Ανακοίνωση 

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα.

Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.

Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθεμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη).

Το κόμμα «του Νόμου και της Τάξης»

του Π. Περπατάρη

από http://ergatikosagwnas.gr/EA/

«Δική μας προμετωπίδα είναι ο Νόμος και η Τάξη. Και τον Νόμο και την Τάξη θα τον επιβάλλουμε. Για εμάς δεν είναι ανεκτές οι Σκουριές, όπως δεν είναι ανεκτή και η Μανωλάδα. Θα είμαστε ξεκάθαροι με όλους. Ο Νόμος και η Τάξη θα επιβληθούν».

Η φράση αυτή από την ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια στο 9^ο συνέδριο της ΝΔ που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συνοψίζει με σαφή και εύληπτο τρόπο  το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα της «νέας» ΝΔ και κυρίως τον τρόπο που θα φτιάξει τη «Νέα Ελλάδα» που επαγγέλλεται.

Η παραπάνω φράση του πρωτοκλασάτου στελέχους της ΝΔ δένει αρμονικά και συμπυκνώνει την εισηγητική ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο, το μήνυμα της οποίας ήταν πιο μαύρο και από το μαύρο της ΕΡΤ: «Η ΝΔ είναι το κόμμα του νόμου και της τάξης». Στη πράξη αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι η ηγεσία της ΝΔ κάνει επίδειξη της αποφασιστικότητάς της να περάσει δια πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα μέτρα και τις καταστροφικές «μεταρρυθμίσεις» για χάρη της σωτηρίας του μεγάλου κεφαλαίου και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του.

Επειδή οι προωθούμενες από κοινού με τους ξένους συμμάχους (τρόικα) «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τα φοβερά «εργαλεία» που σαρώνουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορούν πλέον να περάσουν με συναίνεση «από τα κάτω»,  το εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα με βασικό πυλώνα της ΝΔ διακηρύσσει απροσχημάτιστα τη βούλησή του να καταφύγει, όποτε κρίνει αναγκαίο, στη χρήση της κρατικής βίας και καταστολής, συνάμα με την κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας.

Αυτό ακριβώς έκανε, με αβάσταχτο (σ.σ. για τον ίδιο…) πάθος,  ο Α. Σαμαράς με την ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ. Ιδού πως:

–Αμφισβήτησε ευθέως ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να έχουν δικαιώματα σε περίοδο κρίσης, με το τρομακτικό επιχείρημα ότι ήδη απολαμβάνουν το υπέρτατο δικαίωμα …να εργάζονται! Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται «βολέμενοι» και «συντεχνίες» και δεν τους αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας και αντίστασης για το σφαγιασμό των μισθών τους και την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και εξαθλίωσή τους.  Στο βαθμό μάλιστα που σηκώνουν κεφάλι και τολμάνε και κάνουν απεργίες τότε αναγορεύονται απροσχημάτιστα εχθροί της Δημοκρατίας, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που τους στηρίζουν που γι’ αυτό εμφανίζονται ως φορείς ακραίων ιδεολογιών!

Να ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θέλω να πω ξεκάθαρα ότι υπάρχουν απέναντί μας κάποιοι άλλοι, όχι εμείς, δέσμιοι ακραίων ιδεολογιών, που θέλουν την Ελλάδα δεμένη με το χθες. Που θέλουν να κρατήσουν ίδια όλα όσα πρέπει να αλλάξουμε. Που θέλουν να προστατέψουν τα φέουδα των βολεμένων. Και που αυτό το αποκαλούν «Δικαιοσύνη». Που θέλουν να διασώσουν την ασυδοσία των συντεχνιών. Να κατεβάζουν διακόπτες, να καταλαμβάνουν δημόσια περιουσία, να καίνε την Αθήνα φορώντας κουκούλες. Και να τα αποκαλούν όλα αυτά «Δημοκρατία»! Να προκηρύσσουν απεργίες κάθε τόσο, να απαγορεύουν στις εφημερίδες να εκδοθούν, εκτός από τις δικές τους». Και συνέχισε στον ίδιο τόνο: «Εμποδίζουν τις επενδύσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για την ανεργία. Διώχνουν επιχειρήσεις. Κι ύστερα διαμαρτύρονται για τα λουκέτα». (σ.σ. προφανώς είχε υπόψη του το λουκέτο στην ΚΑΤΣΕΛΗΣ)…

Πολιτική κρίση στην Πορτογαλία

Ο Πάσος Κοέλιο με διάγγελμά του δήλωσε ότι δεν παραιτείται, καθώς ελπίζει ότι, με την υποστήριξη του συντηρητικού προέδρου της δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, που δεν θέλει πρόωρες εκλογές, θα εξασφαλίσει ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα. Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τα κόμματα της αριστεράς.

Στα υψηλότερα επίπεδα από τον Δεκέμβριο του 2012 σκαρφάλωσαν οι αποδόσεις των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων, εν μέσω αυξανόμενης πολιτικής αβεβαιότητας στη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ραγδαίες καθώς μετά την υποβολή παραίτησης χθες από τον υπουργό Εξωτερικών Πάουλο Πόρτας σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μεταδίδουν ότι και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Στο χθεσινό του διάγγελμα πάντως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη χώρα. Ο Πάσος Κοέλιο ελπίζει στην ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters, η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου ενισχυόταν νωρίτερα κατά 110 μονάδες βάσης στο 7,62%. Πρόκειται για την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά το 7%.

Μεγάλη άνοδο σημείωναν επίσης οι αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων. Συγκεκριμένα, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 16 μονάδες βάσης στο 4,72%, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων ιταλικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 14 μονάδες βάσης στο 4,55%.

Η κυβέρνηση συνασπισμού της Πορτογαλίας φαίνεται να οδεύει πλέον προς κρίση, μετά την παραίτηση δύο υπουργών της μέσα σε λίγες μόλις ώρες, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα σενάρια για αποσταθεροποίηση της περιφέρειας του ευρώ, τη στιγμή που η Λισαβόνα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη εικόνα σύντομης επιστροφής της στις αγορές κρατικού χρέους.

Ο υπουργός Οικονομικών, Βιτόρ Γκασπάρ, σύμβολο της σκληρής λιτότητας στη χώρα, υποχρεώθηκε σε παραίτηση δύο ακριβώς χρόνια από την ανάληψη των καθηκόντων του, υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών, της αντιπολίτευσης, αλλά και στελεχών της ίδιας της κυβέρνησης.

Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, Πάολο Πόρτας, ο οποίος είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος CDS – PP, που συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας της Πορτογαλίας. Χωρίς τη στήριξη του CDS-PP, η κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, χάνει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

Διέκοψαν πτήση του Μοράλες λόγω Σνόουντεν

Στο αεροδρόμιο της Βιέννης προσγειώθηκε αναγκαστικά το αεροσκάφος του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες, που είχε απογειωθεί από τη Ρωσία, καθώς η Πορτογαλία και η Γαλλία δεν έδωσαν άδεια στο αεροσκάφος να εισέλθει στον εναέριο χώρο τους λόγω υποψιών ότι στο αεροπλάνο επέβαινε ο Έντουαρντ Σνόουντεν.

Ο Μοράλες βρισκόταν στη Μόσχα, όπου είχε συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο, στο πλαίσιο Συνόδου Κορυφής χωρών που εξάγουν αέριο.Το αεροπλάνο που τον μετέφερε πίσω στη Βολιβία εξαναγκάστηκε σε ξαφνική στάση στο αεροδρόμιο της Βιέννης καθώς υπήρχαν υποψίες ότι μετέφερε τον Έντουαρτ Σνόουντεν.

Έντονη αντίδραση από τη Λα Παζ 

Ο ίδιος ο βολιβιανός πρόεδρος δήλωσε ότι δεν επέτρεψε την επιθεώρηση του αεροσκάφους του στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Όπως είπε ο Έβο Μοράλες, ο ισπανός πρεσβευτής στη Βιέννη επιχείρησε να διακριβώσει αν ο Σνόουντεν επέβαινε στο αεροσκάφος, ζητώντας του να πιουν μαζί καφέ μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος. «Δεν είμαι εγκληματίας και δεν είναι απαραίτητο να επιθεωρήσετε το αεροπλάνο», του απάντησε ο Μοράλες.

«Ο Έβο Μοράλες υπήρξε όμηρος του ιμπεριαλισμού. Είμαστε βέβαιοι ότι οι ΗΠΑ διέταξαν την κράτησή του» υποστήριξε ο αντιπρόεδρος Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα από την Λα Παζ.

Ο υπ. Εξωτερικών, Ντέιβιντ Τσοκεχουάνκα δήλωσε ότι η Πορτογαλία και η Γαλλία διέκοψαν ξαφνικά την άδεια πτήσης πάνω από τις χώρες. «Είπαν ότι η απαγόρευση οφειλόταν σε τεχνικά ζητήματα, αλλά αφού ενημερωθήκαμε από άλλες πηγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν αβάσιμες υποψίες πως ο κ. Σνόουντεν είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο».

«Απορρίπτουμε κατηγορηματικά αυτήν την ιστορία, καταγγέλλουμε τα ψέματα και το σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών που χρησιμοποιεί κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να βλάψει την εικόνα της κυβέρνησης της Βολιβίας και τη διακυβέρνηση του Έβο Μοράλες» δήλωσε ο υπουργός Άμυνας, Ρούμπεν Σααβρέδα.

O Νίκολας Μαδούρο για τον Edward Snowden

Ο Νίκολας Μαδούρο σε χθεσινή συνέντευξή του από τη Μόσχα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην υπόθεση Snowden

 Οι ΗΠΑ έδωσαν  πολιτικό άσυλο σε τρομοκράτες που επιτέθηκαν στη Βενεζουέλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του  Posada Carriles, που τώρα  ζει στο Μαϊάμι  και προστατεύεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα μεγάλα παράδοξα της διεθνούς πολιτικής που πρέπει να λύσουμε.

Δεν έχω καμία επίσημη πληροφόρηση  για το εάν  ο Edward Snowden ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού , θα ξέρουμε  κατά πόσον το αίτημα αυτό ισχύει  ή όχι. Θα επιστρέψω  στο Καράκας  το βράδυ της 3ης Ιουλίου. Μέχρι τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες που υπάρχουν, ώστε να είμαστε  σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε  το αίτημα για το  άσυλο  του 29χρονου νεαρού  Αμερικανού

Αυτό ,όμως , που λέω και πιστεύω βαθιά , είναι ότι πρέπει να προστατεύουμε τους  νέους . Όλοι μας ,θα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτόν τον νεαρό άνδρα, ο οποίος επαναστάτησε από  αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης.

Πρέπει να τονίσουμε -για  το  να μάθει ο  κόσμος -ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ με τους  μηχανισμούς που διαθέτει  μπορεί να ελέγχει όλες τις πληροφορίες, και να κατασκοπεύει   ολόκληρο τον κόσμο. Να κατασκοπεύει και τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  στις Βρυξέλλες…. Και τι κάνει η ΕΕ;

Οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν  όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου , ακόμα και τους  πιο δουλοπρεπείς συμμάχους τους   στην Ευρώπη , αυτούς που, στο παρελθόν ,τις ακολούθησαν σε πολέμους, όπως στη καταστροφή της Λιβύης ή της Συρίας. Δεν σέβονται κανέναν στον κόσμο.

Και αυτός ο νεαρός, ο  Snowden, ύψωσε τη σημαία του κινδύνου και απευθύνθηκε  προς την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η πραγματική μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε ο Τσάβες σε ένα από τα βιβλία του, είναι η κοινή γνώμη, και  η παγκόσμια νεολαία .Είναι στο χέρι όλων μας , λοιπόν.. Αν ο Edward Snowden μείνει μόνος του, θα τον κυνηγήσουν , θα τον τιμωρήσουν θα τον καταστρέψουν  . Ποιο είναι το  έγκλημα που διέπραξε;  Ποιο παγκόσμιο  νόμο   καταπάτησε ; Πόσους πυραύλους εκτόξευσε;  Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων σκότωσε ;

Εκείνος   ,αντίθετα, μας  σώζει με μια προειδοποίηση, την ώρα που μια φιλοπόλεμη αυτοκρατορία θέλει να ελέγχει τους εχθρούς και τους φίλους της  και τον κόσμο ολόκληρο.Οι λαός της Βενεζουέλας υψώνει   φωνή  αλληλεγγύης γι  αυτόν τον νεαρό άνδρα. Και καλούμε τον κόσμο: ο κόσμος πρέπει να προστατεύσει τον Snowden γιατί έτσι  προστατεύεται  το δικαίωμα που έχουμε όλοι, για μια ζωή ήρεμη  και ειρηνική

Πριν αποφασίσουμε, στη Βενεζουέλα, αν θα δώσουμε άσυλο στο Snowden , σε κάθε περίπτωση , πρέπει να ενημερωθούμε  για όσα  λέει ο κόσμος για τον Snowden. Τι λένε και τι κάνουν  οι νέοι βορειο- Αμερικανοί; Τι κάνουν οι διανοούμενοι; Θα παραμείνουν  σιωπηλοί; Τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και όλοι όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία στις ΗΠΑ; Τι λένε οι φοιτητές και    η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και πως αντιδρούν τα αμερικάνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα προστατεύσουν τον 29χρονο νεαρό  ή θα επιτρέψουν  στην κυβέρνηση των ΗΠΑ  να τον εξοντώσει;

Στους δρόμους υπάρχει ακόμη ελπίδα για την αιγυπτιακή επανάσταση

του Wael Eskander/ Ahram

από  www.tometopo.gr

Εκατομμύρια Αιγύπτιοι [το υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου και διεθνή ΜΜΕ όπως το BBC μιλούν για 17 εκατ.] βγήκαν στους δρόμους και είναι ακριβές να πούμε ότι οι διαδηλώσεις της 30ής Ιουνίου ήταν οι ογκωδέστερες στην ιστορία της Αιγύπτου. Υπάρχουν ερωτηματικά τι ήταν αυτό που έκανε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους.

 Αν ήταν η δραστηριότητα των επαναστατών ακτιβιστών, αν ήταν η καμπάνια του κινήματος Tamarod ( αντάρτης στα αιγυπτιακά – μια καμπάνια συλλογής υπογραφών περισσότερων από τα 13 εκατ. ψήφους που πήρε ο Μ. Μόρσι στις περσινές προεδρικές εκλογές, με αίτημα τη διενέργεια νέων προεδρικών εκλογών), αν ήταν η αντιπολίτευση, αν ήταν η υποκίνηση από κατάλοιπα του μουμπαρικού καθεστώτος ή αν ήταν κρατικά στοιχεία όπως οι υπηρεσίες ασφαλείας ή ο στρατός.

Η απάντηση μπορεί να είναι όλοι ή περισσότεροι από αυτούς τους παράγοντες σε ποικίλους βαθμούς, αλλά η πιο ακριβής απάντηση στο ερώτημα είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αρκεί να εξετάσει κανείς το τι έκανε αφότου ανέλαβε την εξουσία και έγινε ο κυρίαρχος πολιτικός παίκτης στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή για να καταλάβει γιατί κινητοποιήθηκαν εναντίον της τόσο μεγάλα πλήθη κόσμου. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν εκπλήρωσαν καμία από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, αποκλείοντας τους πάντες ακόμη και τους δυνητικούς συμμάχους τους και αρνούμενοι να μοιραστούν την εξουσία και την ευθύνη για τη μοίρα της χώρας. Κατάφεραν να αποξενώσουν ακόμη και το δικαστικό σώμα και την αστυνομία, δηλαδή τους επί μακρόν υπηρέτες του κράτους, οι οποίοι θα συνέχιζαν μετά χαράς να τους βοηθούν για να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους του κράτους.

Η νομιμοποίηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εκμηδενίστηκε όταν άρχισε να ακολουθεί ένα πρότυπο παρόμοιο με του καθεστώτος Μουμπάρακ που απέρριψε ο αιγυπτιακός λαός. Ο κόσμος εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο με το θρησκευτικό φασισμό που προπαγανδίζει η Αδελφότητα και με την κρατική υποστήριξη του θρησκευτικού σεχταρισμού. Οι δυνάμεις ασφαλείας εξακολουθούν να ενεργούν όπως παλιά, χωρίς να τιμωρούνται. Αντί για ανακατανομή του πλούτου, οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας προσπαθούν να αντικαταστήσουν την ελίτ του καθεστώτος Μουμπάρακ και επιπλέον να επιβάλουν μια ηθική τάξη που καταπατά τις προσωπικές ελευθερίες.

H απάτη της διαιτησίας για την προστασία των ξένων επενδύσεων

Πηγή: http://mygranma.wordpress.com/

Τον Ιούνιο η γερμανική εκπομπή Monitor έκανε ένα ρεπορτάζ για το σκάνδαλο της διαπλοκής μεγάλων πολυεθνικών, μιας χούφτας διεθνών δικηγορικών γραφείων και εξωδικαστικών διαιτητών που επιβάλουν πρόστιμα δισεκατομμυρίων σε κράτη όταν θεωρήσουν ότι αυτά βλάπτουν στο ελάχιστο την κερδοφορία ενεργειακών, χρηματοπιστωτικών και άλλων εταιρειών. Τα αστικά κράτη βέβαια οικειοθελώς παραδίδονται στη δικαιοδοσία των ασύδοτων αυτών διεθνών διαιτητών που στο 70% των περιπτώσεων δικαιώνουν τις εταιρείες. Πρόκειται για άλλον ένα μηχανισμό των αστικών κρατών με τον οποίο οργανώνουν τη ληστεία των εργαζομένων από το κεφάλαιο.

Η πρώην συνάδελφος μου στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) Pia Eberhardt συνέβαλε στο ρεπορτάζ, καθώς είναι η συγγραφέας μιας ευρύτατης μελέτης γύρω από το θέμα αυτό: “Profiting from injustice“. Η Βάλια Μπαζού από το Ποντίκι είχε παλιότερα γράψει ένα άρθρο βασισμένο στη μελέτη αυτή: “Το αµαρτωλό τρίγωνο της διεθνούς κλεπτοκρατίας“.

Διάφορες εταιρείες ετοιμάζονται να φέρουν και το ελληνικό δημόσιο μπροστά στη διαιτησία ώστε να πληρώσει εκατομμύρια σε αποζημιώσεις για το PSI. Η λεηλασία δεν έχει όρια και δυστυχώς κάποιοι “αριστεροί” νομίζουν ότι μπορούν να “διαπραγματευτούν” με όλα αυτά τα όρνεα.

Μη χάσετε στη Λεύγα #11 που λογικά έχει ήδη κυκλοφορήσει και περιέχει το άρθρο “Ένα, δύο, τρία γαμιέται η διαιτησία” της Χλόης Πετρίδου που αναπτύσσει ακόμα περισσότερο το ζήτημα.

(σσ.: οι αστοί το’χουν χάσει τελείως. Η 0λική ανυπακοή στους παλαβιάρικους θεσμούς τους είναι η μόνη διέξοδος για την επιβίωση.)

Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. στην ΕΡΤ -Aνοιχτή συζήτηση για μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση

Δημοσθένης Κοκκινίδης, «Απαγορευτικό Ι», 1970.Από τη συλλογή

«Των δε κακών μνήμη»

Κάλεσμα καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών σε ανοιχτή συζήτηση για μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση

Επειδή στην ΕΡΤ συντελείται σήμερα ένα κοινωνικό και πολιτιστικό έγκλημα,

Επειδή το μαύρο στις οθόνες είναι μαύρο στη δημοκρατία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό,

Επειδή η «μάχη της ΕΡΤ», την οποία δίνουν οι εργαζόμενοί της και χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό τόσες μέρες τώρα, συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη,

Επειδή η κατάργηση της ΕΡΤ είναι ένα ακόμα τρόπος για να περιοριστεί ο τομέας των δημόσιων αγαθών προς όφελος των ιδιωτικών κερδοσκοπικών συμφερόντων,

Επειδή η δημιουργία μιας ΥΕΝΕΔ της σύγχρονης εποχής είναι ένα ακόμα βήμα προς την πολιτιστική βαρβαρότητα και την μονοφωνική μεταφορά των πληροφοριών και ειδήσεων,

Επειδή θέλουμε μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, δημοκρατική, πλουραλιστική, δημιουργική, ανοιχτή στην κοινωνία, με τον έλεγχο των εργαζομένων, των ανθρώπων του πολιτισμού και των κοινωνικών φορέων,

Επειδή το σχέδιο φραγής της ΕΡΤ ακολουθείται από ανάλογα σχέδια στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα,

Εμείς που υπογράφουμε, πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε πανεπιστημιακούς, ανθρώπους της τέχνης και της ενημέρωσης και εργαζόμενους της ΕΡΤ σε μια συγκέντρωση-συζήτηση την Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. μπροστά από την είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ, στην οποία θα συζητηθούν οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός δικτύου συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων, τη συνάντηση των μέχρι τώρα κινήσεων, την κλιμάκωση της δράσης, την προοπτική και τους μελλοντικούς δρόμους του αγώνα.

Δημήτρης Γράψας: Να σπάσει τα όριά της η Αριστερά

Δημοσθένης Κοκκινίδης «Διαμαρτυρίες»,1974

Η έκρηξη στην ΕΡΤ, συνέχεια των αγώνων στην Ελλάδα, μαζί με τις εξεγέρσεις σε Τουρκία και Βραζιλία, δείχνει ότι είμαστε σε εποχή εισβολής του λαϊκού παράγοντα στο ιστορικό προσκήνιο, αλλά και εποχή ακραίας αντιδραστικοποίησης της αστικής εξουσίας. Είναι εποχή εξεγέρσεων. Αυτό τονίζει ο Δημήτρης Γράψας, μέλος του Γραφείου της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση και του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

»Ποτέ άλλοτε τα άμεσα αιτήματα επιβίωσης του λαού δεν συνδέονταν αμεσότερα με την αντικαπιταλιστική πάλη»

Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη  

 Έζησες από κοντά την έκρηξη στην ΕΡΤ. Τελικά γιατί συγκίνησε τόσο κόσμο και νεολαία;

Ξέρεις, καμιά φορά οι αριστεροί αναλυτές παραγνωρίζουν αυτό που τα αστικά επιτελεία δεν ξεχνούν ποτέ. Ότι δηλαδή βρισκόμαστε στη καρδιά της καρδιάς της καπιταλιστικής κρίσης. Σ’ αυτό το χωροχρονικό σημείο, στην Ελλάδα της Ευρωζώνης του 2013. Με τον παροξυσμό της αντίθεσης ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και την ιστορική αναντιστοιχία του υποκειμενικού παράγοντα, της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Τα πράγματα δε κυλούν κανονικά και συνηθισμένα, αλλά ακανόνιστα και ασυνήθιστα. Μ’ αυτή την έννοια εκτιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος, που έβλεπαν στην ύφεση του λαϊκού κινήματος όχι μια καμπή αυτής της ακανόνιστης ροής των πραγμάτων, αλλά την ήττα του κινήματος ή πολύ περισσότερο την απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο, δεν έπεσαν απλά έξω, αλλά αποδείχθηκαν διπλά και τριπλά λάθος. Και στις θεωρητικές τους αφετηρίες και στα πολιτικά καθήκοντα που θέτουν.

Η ΕΡΤ είναι ένα σημείο συμπύκνωσης που άλλαξε αυτή τη ροή. Αποτέλεσε μια χαραμάδα μέσα από την οποία βρήκαν δρόμο πραγματικά κοινωνικά ρεύματα που αναζητούσαν απεγνωσμένα μια μάχη που να δοθεί, μια έκφραση του δε πάει άλλο που νιώθουν κάθε μέρα. Η επανεμφάνιση λοιπόν του κινήματος που είναι έτοιμο να συγκρουστεί και να νικήσει, η ένταση της πολιτικής κρίσης που προκάλεσε, το κάψιμο πολιτικών εφεδρειών του συστήματος, αποτελούν μια σοβαρή παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.

Θα μπορούσε η ΕΡΤ να μας διδάξει κάποια πράγματα ή πρόκειται για εξιδανίκευση των αριστερών;

 Ασφαλώς και μπορεί να μας διδάξει, και θετικά και αρνητικά. Η ΕΡΤ επιβεβαιώνει οτι υπάρχει η κοινωνική δυναμική μιας νέας ανώτερης σύγκρουσης των καταπιεζόμενων τάξεων με τη κυρίαρχη πολιτική, μια κοινωνική δυναμική που όμως μπουκώνει από την δεδομένη ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι πριν την ΕΡΤ, είχαμε μια μάχη ακόμη που δε δόθηκε, αυτή της απεργίας των καθηγητών. Εκεί που ο κλάδος όντας ήδη υπό επιστράτευση ψήφισε κατά 92% απεργία αλλά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες. Η κινητοποίηση του λαού στο Ραδιομέγαρο έσβησε, έχω την εντύπωση, τέτοια επιχειρήματα.

Η πολιτική κρίση και οι προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική Αριστερά

 Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε  το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.

Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί  Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.

Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.

Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.

Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ  έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς.  Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού».  Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Εκδήλωση, 4 Ιουλίου 2013 -Υπάρχει άλλος δρόμος

Κώστας Λαπαβίτσας:Κυβέρνηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών

Στην πραγματικότητα, μόνο η σύγκρουση με την ΟΝΕ και την Ε.Ε., η απόρριψη του ιδεολογήματος του ευρωπαϊσμού, μπορεί να βάλει τα πράγματα σε τροχιά κοινωνικής αλλαγής και οικονομικής προόδου. Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι και ο μόνος τρόπος για να περισωθεί κάτι από την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς που θα χρειαστεί ο τόπος, καθώς το δίδυμο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα βουλιάζει στις αμαρτίες του.

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Υπό την αιγίδα της τρόικας, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει πιστά το μνημονιακό πρόγραμμα ώστε να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, να επιτευχθεί αυτός ο υπέρτατος εθνικός στόχος που κατοχυρώνει την ευρωπαϊκή μας πορεία. Θα περικόψει το Δημόσιο, θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς, θα ευνοήσει ακόμη περισσότερο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παράλληλα θα επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους μας ότι πλέον είμαστε καλοί μαθητές, κι αυτοί θα μας μειώσουν το χρέος και ίσως συγκατανεύσουν στη χαλάρωση της λιτότητας.

Στην πράξη, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βολοδέρνει στη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που γνώρισε ποτέ εν ειρήνη. Μια ματιά στην κεντρική σελίδα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι όλοι οι οικονομικοί δείκτες έχουν αρνητικό πρόσημο, με εξαίρεση την τεράστια ανεργία. Οι συνθήκες ζωής στις εργατικές περιοχές γίνονται συνεχώς χειρότερες: διατροφική ανεπάρκεια, κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης, αποδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Υπάρχουν γειτονιές όπου όσοι έχουν δουλειά ντρέπονται να το πουν. Και μέσα σ’ αυτήν τη θεομηνία, τα ανώτερα στρώματα δεν έχουν νιώσει σχεδόν καθόλου την κρίση στο εισόδημά τους, ή στον πλούτο τους.

Η νέα κυβέρνηση είναι απεικόνιση της παράταξης που εργολαβικά υπερασπίζεται την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας. Πίσω από καταιγισμό φλυαρίας περί μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού, ανάπτυξης και ούτω καθ’ εξής, κρύβεται βαθύτατος συντηρητισμός, άρνηση οποιασδήποτε ουσιαστικής αλλαγής και τελικά τα σκληρότερα ταξικά συμφέροντα. Οχι μόνο δεν φέρνει εκσυγχρονισμό η «ευρωπαϊκή προοπτική», αλλά εγγυάται τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και την ανισότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αστικό μέτωπο υπέρ του ευρώ υπήρξε αρραγές από την πρώτη ώρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο δικομματισμός που κατέστρεψε τη χώρα εμφανίζεται τώρα ως ο πολιτικός εγγητής της παραμονής στο ευρώ.

Πληρώνει πολύ ακριβά η Ελλάδα την ιδεολογία του ευρωπαϊσμού, όπως εξάλλου και η υπόλοιπη περιφέρεια της ΟΝΕ. Μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η μυθική «Ευρώπη», άπιαστο όνειρο για μια μικρή βαλκανική χώρα, είχε τον αέρα της ευημερίας και της δημοκρατίας. Δεν ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα για την Ισπανία και την Πορτογαλία, αποκομμένες για αιώνες στη δυτική εσχατιά της ηπείρου, αλλά ούτε και την Ιρλανδία, που ασφυκτιούσε κάτω από τη βαριά σκιά της Αγγλίας. Η συμμετοχή στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ πήρε το χαρακτήρα μεγάλης ιστορικής καταξίωσης.

Το Ισπανικό Μανιφέστο -»Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Ισπανικό Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘ με την δημοσιοποίησή του προκάλεσε συζητήσεις και είχε σημαντικό αντίκτυπο ειδικά στην Αριστερά . Τα επιχειρήματά του  δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και να αγνοηθούν από μια κοινωνία που μαστίζεται από  βαθιά  οικονομική κρίση  και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.

Το μανιφέστο δεν αναπτύσσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου  για τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι ο καρπός  της συμφωνίας και της ενότητας των πολλών αλλά επισημαίνει ότι η ισπανική κοινωνία  βρίσκεται σε ένα  σταυροδρόμι και εάν επιλεγεί ο σωστός δρόμος  θα γίνουν εφικτοί οι στόχοι  που επιδιώκει η Αριστερά. Το μανιφέστο κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική αποσαφήνιση σε κάτι που θεωρεί ουσιαστικό και  ζωτικής σημασίας. Την έξοδο από το ευρώ.

H υποστήριξη του μανιφέστου είναι εντυπωσιακή , όχι μόνο από τις πολλές εκατοντάδες των υπογραφών , αλλά από την κοινωνική αποδοχή την οποία εισέπραξε  και που  αποκαλύπτει ότι η κοινωνία αναρωτιέται και ανησυχεί  για το μέλλον της χώρας αναζητώντας  τρόπους για να αποφευχθεί η οριστική καταστροφή.

Πρέπει να επισημανθεί  ότι πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν  αδιαμφισβήτητη επαγγελματική κοινωνική και πολιτική αναγνώριση. Δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα για το σύνολο των υπογραφών διότι η διαδικασία συνεχίζεται  αλλά μπορεί να υπογραμμιστεί η  υποστήριξη  των ιστορικών Josep Fontana και  David Ruiz, καθώς και των δημοσιογράφων Rodrigo Vázquez de Prada, Pascual Serrano, Mercedes Arancibia, Ginés Fernández, Miguel Riera και  Ramón Pedregal. Υπογράφουν , επίσης, κοινωνιολόγοι, νομικοί, ερευνητές, επιστήμονες, καθηγητές και δάσκαλοι. Οικονομολόγοι  και αναλυτές που ασχολούνται με την τρέχουσα κρίση  όπως οι Martin Seco, Manuel Muela, Rosario Segura, Alberto Montero, Antonio Gallifa και Pedro Montes .Πολιτικοί και συνδικαλιστές όπως οι Julio Anguita, Diosdado Toledano, Ramon Franquesa, Manuel Monereo, Albert Escofet, Sebastian Martin Recio, Hector Illueca, VíctorRíos M. Teresa Molares, Joan Tafalla, Víctor Casco, Javier Aguilera και  Agustín Moreno. Επίσης πολλά στελέχη και μέλη των κοινωνικών κινημάτων , συλλογικοτήτων, επαγγελματιών και ανέργων  που αντιλαμβάνονται την επισφαλή και κρίσιμη κατάσταση την οποία διέρχεται η χώρα.

Είναι επείγον να συζητηθεί  και να συνειδητοποιηθεί η  κεντρική πρόταση του Μανιφέστου. Το σύνθημά του, ‘’Έξοδος από το ευρώ’’  μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για την ενότητα ενός κοινωνικού κινήματος που περιλαμβάνει όλους εκείνους που θεωρούν αναπόφευκτη την πολιτική ρήξη για να ανοίξει μια συνταγματική διαδικασία που θα θέσει τις βάσεις για την αναγέννηση της χώρας και  θα σπάσει την παγίδα της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η   συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Είναι ώρα για δέσμευση και δράση  

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Η δραματικτή κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία είναι βυθισμένη  η  κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έξοδο από  την κρίση.  Πρόκειται για επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία λόγω των  κινδύνων επιδείνωσης και υποβάθμισης που υπάρχουν, για την τεράστια κοινωνική δυστυχία που προκλήθηκε από την εμμονή στις πολιτικές προσαρμογής, στη  λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου. Το δόκανο στο οποίο έχουμε πιαστεί  αποτελείται από καταστροφικά επίπεδα ανεργίας , από υπερχρέωση της χώρας προς το εξωτερικό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί  και από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών που οδηγούν  στην οικονομική χρεοκοπία του κράτους .Πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 2,3 δισ. ευρώ ακαθάριστων υποχρεώσεων  προς το εξωτερικό , καθώς και ένα  δημόσιο χρέος που ανέρχεται σχεδόν σε   1τρις  ευρώ, αυξάνεται συνεχώς και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, είναι στοιχεία που συνιστούν  μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση    και κατεδαφίζουν θεμελιώδη  κοινωνικά δικαιώματα

Μια κρίση αυτού του μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες: από τη γενική κρίση του χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά μέσω της εφαρμογής  ενός φορολογικού συστήματος τόσο αντιδραστικού  όσο και άδικου. Αλλά, ακόμη και με τον κίνδυνο της απλούστευσης της ανάλυσης, προκειμένου  να διερευνηθούν  οι  λύσεις διεξόδου , ο κύριος λόγος για αυτή την ζοφερή κατάσταση, πρέπει να  αποδίδεται στην ενσωμάτωση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.

Όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν , δεν υπήρχαν οι  προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός κοινού νομίσματος μεταξύ χωρών με τόσο άνισες οικονομίες  και χωρίς την πρόβλεψη ενιαίας φορολογίας. Η δημιουργία του, εισήγαγε το πλαίσιο για την εφαρμογή αντιδραστικών  και αντικοινωνικών  πολιτικών όλων των ειδών, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο βρήκε την απόλυτη  έκφρασή του στην οικοδόμηση της Ευρώπης του Μάαστριχτ . Όπως φάνηκε από τη πρώτη στιγμή το κράτος πρόνοιας δεν είναι συμβατό με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.