Η πολιτική κρίση και οι προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική Αριστερά

 Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι τελευταίες εξελίξεις με τη μάχη της ΕΡΤ, τον κλονισμό της κυβέρνησης Σαμαρά, την έξοδο της ΔΗΜΑΡ και την τελική παραμονή του ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύουν ότι δεν ίσχυε η εικόνα «σταθερότητας» που εξέπεμπε  το κυβερνητικό κέντρο. Αντίθετα, αναδεικνύεται η πολιτική κρίση, ως συμπύκνωση των αντιφάσεων που οξύνει η εμπέδωση των μνημονιακών πολιτικών και η επιστροφή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο των εξελίξεων.

Το περιβόητο success story, πάνω στο οποίο προσπάθησε να στηρίξει την αφήγησή το επιτελείο Σαμαρά, έχει διαψευστεί  Η προοπτική δείχνει να είναι η παράταση του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και η εμπέδωση ενός τοπίου κοινωνικής καταστροφής.

Με τη μεγάλη μάχη της ΕΡΤ έσπασε και ένας ακόμη μύθος: αυτός που ήθελε την κοινωνία σε μια διαρκή ηττοπαθή παθητικοποίηση χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Αντίθετα, αποδείχτηκε ότι ο λαϊκός παράγοντας μπορούσε να επιστρέψει στο προσκήνιο και να γίνει ο καταλύτης κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων.

Η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αντικειμενικά πιο αδύναμη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αφορά τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αλλά το πλήγμα που δέχτηκε από τη διακύβευσή της υπό το βάρος μιας μεγάλης κοινωνικής κινητοποίησης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη δυνατότητά της να δοκιμάσει να περάσει αντιλαϊκές τομές.

Όμως, τα όσο έγιναν γύρω από τη μάχη της ΕΡΤ  έδειξαν τα όρια της επίσημης Αριστεράς.  Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά; Να ενισχύσει τις καταλήψεις ώστε αυτές να παραμένουν ένα αγκάθι για την κυβέρνηση. Να βάλει αλλεπάλληλα αγωνιστικά απεργιακά ορόσημα. Να δοκιμάσει κάθε μέσο αμφισβήτησης της κυβέρνησης και να καλέσει το λαό σε διαρκή πολιτική κινητοποίηση. Ακόμη και εάν μια τέτοια κατεύθυνση δεν έριχνε τελικά την κυβέρνηση, θα άνοιγε ένα κρίσιμο ρήγμα και θα τόνωνε τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, σίγουρα μια τέτοια κατεύθυνση θα επέτεινε τη φθορά και την απονομιμοποίηση του κυβερνητικού κέντρου. Όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς, επέλεξαν το δρόμο της αναβολής για «καλύτερες συνθήκες». Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη νέα «δημοκρατική» ρητορική και το μιμητισμό του ΠΑΣΟΚ του ’81 καθώς και στην πολιτική “ανοιχτής αγκάλης” προς τη ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ παρά τα βήματα ενωτικής δράσης στην αρχή της μάχης της ΕΡΤ γρήγορα αναδιπλώθηκε στο σεχταρισμό και τη λογική ότι τυχόν πτώση της κυβέρνησης τώρα δεν είναι «προς το συμφέρον του λαού».  Με τέτοιες, όμως, κινήσεις η Αριστερά γίνεται η ίδια παράμετρος της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.

Απέναντι στην αυθόρμητη τάση τμημάτων του κινήματος να βλέπουν τη συγκυρία της ταξικής πάλης ως μια ατέρμονη ακολουθία από «μητέρες όλων των μαχών» που συνήθως αφήνει απογοήτευση μέχρι την επόμενη στροφή και την ατελέσφορη επένδυση της κυρίαρχης Αριστεράς σε μια λογική προετοιμασίας για να «ωριμάσουν οι συνθήκες» είτε για την «κυβέρνηση της Αριστεράς» είτε για τη «λαϊκή εξουσία», το σχήμα του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου ταιριάζει περισσότερο στις εξελίξεις στην Ελλάδα. Αυτό θα επέτρεπε να δίνονται οι μάχες με τη μέγιστη αποφασιστικότητα, αλλά χωρίς τον κίνδυνο διαλυτικής απογοήτευσης εάν τελικά «περάσουν τα μέτρα», να γίνεται αντιληπτή η στρατηγική και όχι εργαλειακή σημασία των μορφών αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας του αγωνιζόμενου λαού, να γίνεται συστηματική επένδυση στην επεξεργασία ενός εναλλακτικού μέλλοντος. Με αυτό τον τρόπο ο παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος παύει να είναι απλό αντάρτικο και γίνεται «μεγάλη πορεία» προς ένα σύγχρονο ιστορικό μπλοκ.

Κατά συνέπεια, οι διεργασίες που είναι σε εξέλιξη για τη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων και των αγωνιστών της Αριστεράς του άλλου δρόμου, στο πνεύμα και της απόφασης της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποκτούν ξεχωριστή επικαιρότητα. Η μάχη της ΕΡΤ έδειξε ότι αυτή η διεργασία μπορεί να συναντηθεί με μεγάλες κινήσεις μαζών και να δώσει τις απαντήσεις που η υπόλοιπη Αριστερά αδυνατεί να προσφέρει. Η μετωπική συμπόρευση δεν πρέπει να ιδωθεί ως άθροισμα των «εκτός των τειχών» δυνάμεων αλλά ως η απόπειρα να υπάρξει η μαγιά για την Αριστερά που όντως θα σηκώσει το γάντι των ιστορικών ευκαιριών που ανοίγονται: Την Αριστερά του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος και του άλλου δρόμου χωρίς ευρώ , ΕΕ και χρέος με βάση την εμπειρία και την επινοητικότητα του κόσμου του αγώνα. Την Αριστερά της αναμέτρησης με το ερώτημα της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας και μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Την Αριστερά του ξεδιπλώματος τώρα σύγχρονων μορφών εργατικού ελέγχου, αυτοδιαχείρισης και δυαδικής εξουσίας. Την Αριστερά του νικηφόρου παρατεταμένου λαϊκού πολέμου. Με τόλμη και επίγνωση ότι στη ζωή τα πράγματα προχωράνε πάντοτε με μεγάλα άλματα, συχνά και χωρίς δίχτυ ασφαλείας…

Πηγή:

http://www.prin.gr   

Explore posts in the same categories: Παναγιώτης Σωτήρης

Ετικέτες: πολιτική, Αριστερά, Ελλάδα, άρθρα

You can comment below, or link to this permanent URL from your own site.