Αρκεί να το πιστέψουμε!

Η επιστράτευση θα ρίξει το μνημόνιο. Αν το πιστέψουμε.

του Άρη Χατζηστεφάνου

Αρκεί ένα τεράστιο πάρτυ μαθητών, καθηγητών και εργαζομένων για να τελειώσουμε με την Τρόικα.

Ο κόσμος το έχει καταλάβει. Ο πανικός στην κυβέρνηση και στα γραφεία των αργυρώνητων δημοσιογράφων δεν είναι τυχαίος. Αυτή η απεργία των καθηγητών μπορεί να φέρει το τέλος του μνημονίου. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Η μάχη έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και μπορεί να οδηγήσει σε γενική απεργία και ανατροπή της κυβέρνησης.

Μια τέτοια κινητοποίηση όμως δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει χωρίς τη συμμετοχή μιας συγκεκριμένης ομάδας: των μαθητών. Μάγκες αν πιστεύετε ότι με την ανεργία των νέων στο 64.2% υπάρχει οποιοδήποτε νόημα να δώσετε πανελλήνιες – και μάλιστα τη συγκεκριμένη εβδομάδα που σας το ζητούν – είστε καταδικασμένοι σε αφανισμό. Για την ακρίβεια είστε τόσο ανόητοι όσο και οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας, που σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι σαν να φοράτε γάντια για να αντιμετωπίσετε μια χιονοστιβάδα. Αλλά το ξέρετε καλά ότι εσείς δεν είστε σαν τους άλλους. Και σε αυτή τη μάχη… δεν φοράμε γάντια.

Τα σχολεία πρέπει να τεθούν υπό κατάληψη από τους ίδιους τους μαθητές που θα προστατεύσουν τους καθηγητές τους – είναι άλλωστε πολύ πιο ώριμοι από αυτούς για να το κάνουν. Οι επιτηρητές πρέπει να βρουν λουκέτα μπροστά τους. Φροντίστε να τους ξεκουφαίνει η μουσική που θα παίζετε στη διαπασών από τεράστια ηχεία.

Οι τοίχοι των σχολείων, που καταρρέουν από την εγκατάλειψη, θα είναι γεμάτοι γκράφιτι και συνθήματα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τις καταλήψεις σας θα φύγουν πασαλειμένες με νερό και αλεύρι- όπως ακριβώς τους κάνατε το Δεκέμβριο του 2008, όταν σκότωσαν το συμμαθητή σας.

Advertisements

DEBTOCRACY

http://info-war.gr/2013/03

Ζίζεκ και Ταρίκ Αλί αναζητούν τον Τσάβες της Ευρώπης

www.efsyn.gr

 

 

 

Ενας Σλοβένος φιλόσοφος και ένας συγγραφέας πακιστανικής καταγωγής μοιράστηκαν με το «Infowar» τις σκέψεις τους για τον Ούγκο Τσάβες, το λατινοαμερικανικό μοντέλο και τη δυνατότητα εισαγωγής του στην Ελλάδα

 Συνέντευξη στον Αρη Χατζηστεφάνου

Η σκηνή έδειχνε μικρή για να τους αντέξει. Κουνούσαν και οι δυο τα χέρια τους με βία. Φώναζαν και επιχειρηματολογούσαν με πάθος επικαλούμενοι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Λακάν και τον Μπολιβάρ. Το να έχεις δύο από τις πιο προβεβλημένες περσόνες της ευρωπαϊκής Αριστεράς να συνομιλούν επί παντός του επιστητού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και το άγχος ήταν χαραγμένο στο πρόσωπο του συντονιστή.

Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ και ο πακιστανικής καταγωγής συγγραφέας Ταρίκ Αλί βρέθηκαν πριν από περίπου έναν χρόνο στην Κροατία, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πολιτικού Κινηματογράφου Subversive. Ο δυο τους είχαν δεχτεί να μιλήσουν ξεχωριστά στο «Infowar» και ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που συζητήσαμε ήταν και ο Ούγο Τσάβες και το επαναστατικό πρότυπο της Λατινικής Αμερικής.

Ο Ταρίκ Αλί δεν είχε κρύψει ποτέ τον θαυμασμό του για ό,τι συνέβαινε την τελευταία δεκαετία στη Βενεζουέλα. Ηταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους διανοούμενους που ταξίδεψαν στο Καράκας για να γνωρίσουν από κοντά τον άνθρωπο που έριξε τη σπίθα για την αριστερή στροφή ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Ιστορίες δηλαδή που ο ίδιος κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι πειρατές της Καραϊβικής». Σήμερα μπορεί να μη μιλά με τον ενθουσιασμό που τον διακατείχε πριν από μια δεκαετία, αλλά δεν έχει εγκαταλείψει καμία από τις θέσεις του.

«Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής», μου έλεγε, «δεν είναι τέλειες. Κάνουν πολλά λάθη. Ακολουθούν όμως ένα διαφορετικό μοντέλο και γι” αυτό δέχονται επιθέσεις από το σύνολο του ευρωπαϊκού Τύπου». Ο Σλαβόι Ζίζεκ θα συμφωνήσει με αυτή τη θέση, εκφράζοντας όμως πολύ βαθύτερο σκεπτικισμό. «Ο λατινοαμερικανικός λαϊκισμός», εξηγούσε, «παρουσιάστηκε από πολλούς ως μια εναλλακτική πρόταση ανάμεσα σε δυο κυρίαρχα μοντέλα, τα οποία παρεμπιπτόντως αρχίζουν να ταυτίζονται: το μοντέλο του δυτικού φιλελευθερισμού και το (αυταρχικό) μοντέλο του καπιταλισμού με ασιατικό πρόσωπο. Δεν θέλω να ζω σε έναν κόσμο όπου έχω μόνο αυτές τις δυο επιλογές» μου εξηγεί ο Ζίζεκ, αλλά αμέσως μετά -σχεδόν απολογητικά- σπεύδει να συμπληρώσει: «Είμαι όμως πολύ απαισιόδοξος» για τη συμβατότητα του λατινοαμερικανικού μοντέλου με την Ευρώπη.

Η Λατινική Αμερική μετά τον Τσάβες- Άρης Χατζηστεφάνου

Η επόμενη ημέρα για τη Βενεζουέλα και τη Λ.Αμερική μετά το θάνατο του ανθρώπου που την έβγαλε από την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ

Πηγή:info-war

Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τη στιγμή που ο Ούγκο Τσάβες δέχθηκε μια περίεργη επίσκεψη στο κελί τους, στις φυλακές του Γιαρ στη Βενεζουέλα. Ένας νεαρός οδηγός λεωφορείου ζήτησε να το δει και στη συνέχεια ζήτησε άδεια από τη διοίκηση των φυλακών να τον επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ελάχιστοι άνθρωποι τολμούσαν να μιλούν τότε με ένα κρατούμενο που κατηγορούνταν για προσπάθεια πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης. Ο Τσάβες είχε ηγηθεί ομάδας νεαρών αξιωματικών που επιχείρησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Κάρλος Αντρε Πέρεζ, όταν αυτός διέταξε τη σφαγή εκατοντάδων διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του.

Ο Νικολάς Μαντούρα θα λάβει τελικά την άδεια να επισκέπτεται τον Τσάβες και από εκείνες τις επισκέψεις θα προκύψει μια ισχυρή φιλία, η οποία σήμερα έρχεται να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική.Ο Μαντούρα από οδηγός λεωφορείου μετατράπηκε γρήγορα σε ένα από τα δυναμικότερα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος της Βενεζουέλας. Όταν ο Τσάβες βρέθηκε τελικά στην προεδρία έγινε υπουργός εξωτερικών και στη συνέχεια αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Ήταν λοιπόν τουλάχιστον αναμενόμενο ότι ο Τσάβες θα έδινε το χρίσμα της διαδοχής στον παλιό του φίλο, όταν έγινε πλέον σαφές ότι έχανε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Για μια χώρα όμως που αποτέλεσε για χρόνια ένα φάρο για την αριστερή στροφή της λατινικής Αμερικής και η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον, το χρίσμα του προέδρου δεν επαρκεί από μόνο του για να καθορίσει μια ομαλή διαδοχή. Το σύνταγμα προβλέπει τη διεξαγωγή νέων εκλογών σε χρονικό διάστημα που μπορεί να διαρκέσει από 30 έως 90 ημέρες από τη στιγμή που ο πρόεδρος δεν θα είναι σε θέση να κυβερνήσει.

Αλήθεια, κοροϊδεύεις του Ιταλούς, Έλληνα ψηφοφόρε;- Άρης Χατζηστεφάνου

Οι ιταλικές εκλογές λοιπόν μπορεί να μην έβγαλαν νικητή αλλά έβγαλαν ηττημένο – τις δυνάμεις της τεχνοκρατικής, αντιδημοκρατικής, αυταρχικής και οικονομικά αυτοκτονικής ΕΕ. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα των εκλογών μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι εάν διεξαγόταν σήμερα δημοψήφισμα η Ιταλία, μια από τις πέντε ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης, θα εγκατέλειπε το ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ επιχειρούν να εξευτελίσουν τον Γκρίλο παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια νέα Τσιτσιολίνα της ιταλικής πολιτικής σκηνής.

Πηγή: http://info-war.gr/

Με ένα υπεροπτικό ύφος σαράντα καρδιναλίων αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν αρκετοί αναλυτές αλλά και αναγνώστες και τηλεθεατές τα πρώτα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών και συγκεκριμένα την πολύ δυνατή παρουσία που καταγράφει ο Μπερλουσκόνι και ο Γκρίλο.

Όπως σωστά σημείωνε και το Unfollow, σε μήνυμά του στο twitter, πολλοί θυμήθηκαν ότι ο Γκρίλο είναι πρώην κωμικός αλλά κανένας δεν θέλησε να σημειώσει ότι έχει ζητήσει δημοψήφισμα για την παραμονή της Ιταλίας στην ευρωζώνη. Το ίδιο έχει κάνει και η συμμαχία του Μπερλουσκόνι γεγονός που εξηγεί τη λύσσα με την οποία τον αντιμετώπισε το Βερολίνο.

 

Έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ότι ο Μπερλουσκόνι φόρεσε τον αντιευρωπαϊκό μανδύα όχι προς όφελος του Ιταλικού λαού αλλά εκπροσωπώντας ένα τμήμα της ιταλικής αστικής τάξης που δυσφορεί με την οικονομική κυριαρχία του Βερολίνου. Ο Γκρίλο, αντίθετα, απλώς αφουγκράστηκε την οργή των Ιταλών για τη λειτουργία της ευρωζώνης και την επιβολή της καταστροφικής λιτότητας – για την οποία γελάει πλέον ακόμη και το ΔΝΤ.

Οι ιταλικές εκλογές λοιπόν μπορεί να μην έβγαλαν νικητή αλλά έβγαλαν ηττημένο – τις δυνάμεις της τεχνοκρατικής, αντιδημοκρατικής, αυταρχικής και οικονομικά αυτοκτονικής ΕΕ. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα των εκλογών μπορούμε με σχετική βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι εάν διεξαγόταν σήμερα δημοψήφισμα η Ιταλία, μια από τις πέντε ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης, θα εγκατέλειπε το ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τα διεθνή και τα ελληνικά ΜΜΕ επιχειρούν να εξευτελίσουν τον Γκρίλο παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν μια νέα Τσιτσιολίνα της ιταλικής πολιτικής σκηνής.

To EΣΡ στον κόσμο του Matrix – Άρης Χατζηστεφάνου

ΙNFOWAR «Δεν υπάρχει τίποτα πιο μυστηριώδες από μια τηλεόραση σε ένα άδειο δωμάτιο. Είναι σαν να επικοινωνεί μαζί σου ένας άλλος πλανήτης». Ζαν Μποντριγιάρ

Πηγή:www.efsyn.gr

Η πρόσφατη προσπάθεια του ΕΣΡ να απαγορεύσει την προβολή εικόνων φτώχειας και εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας μοιάζει βγαλμένη από τη Ρωσία της Μεγάλης Αικατερίνης ή, ακόμη χειρότερα, από τη δυστοπική κοινωνία της ταινίας «Matrix».

Ηταν πιθανότατα μια στιγμή αυτοκρατορικής αμηχανίας: η Αικατερίνη η Μεγάλη να επιθεωρεί τους οικισμούς στις όχθες του ποταμού Δνείπερου μαζί με έναν από τους μεγαλύτερους εραστές της, τον Γκριγκόρι Ποτέμκιν. Η αμηχανία και ο φόβος βέβαια πρέπει να ήταν βαθύτερα ριζωμένα στον ίδιο τον Ποτέμκιν, ο οποίος, σύμφωνα με την ιστορία, είχε οικοδομήσει ψεύτικα χωριά για να εντυπωσιάσει την αυτοκρατόρισσα και να κρύψει την εξαθλίωση που κυριαρχούσε στην επαρχία του και η οποία πολλές φορές οδηγούσε σε επιδημίες πανούκλας.

Αρκετοί ιστορικοί, βέβαια, υποστηρίζουν σήμερα ότι αυτή η ιστορία ανήκει στη σφαίρα του αστικού μύθου και πως ο Ποτέμκιν απλώς «φρεσκάρισε» λίγο τις προσόψεις των κτιρίων από τις οποίες θα περνούσε η Μεγάλη Αικατερίνη. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα το ίδιο θα κάνει στην Ινδία και ο Μαχαραγιάς Ραμ Σινγκχ ΙΙ, όταν μαθαίνει ότι η αυτού εξοχότητα, ο πρίγκιπας της Ουαλίας Αλβέρτος Εδουάρδος, εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφτεί την πόλη Τζαϊπούρ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο μαχαραγιάς διέταξε τους κατοίκους της πόλης να βάψουν όλα τα σπίτια της πόλης… ροζ. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο παραδείγματα αποτελούν μια πρώτη απόπειρα δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας.