Ένας ακόμη επαγγελματίας «οπαδός»

 Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Ο «πατριωτισμός του κεφαλαίου» είναι το ανέκδοτο των καιρών μας, πόσο δε μάλλον ο «οπαδισμός του κεφαλαίου». Σε αυτή τη συγκυρία της βαθύτατης κρίσης, οι καταχρεωμένες ΠΑΕ ψάχνουν απεγνωσμένα για «επενδυτές», δηλαδή για επιχειρηματίες που θα έχουν τη διάθεση να αναλάβουν προβληματικές και χρεωμένες επιχειρήσεις όπως είναι οι ΠΑΕ σε ένα εξίσου προβληματικό – πλην επικερδές για τις «μεγάλες» ομάδες – πεδίο κεφαλαιοκρατικής δραστηριότητας όπως είναι το ποδόσφαιρο.

Ο αθλητισμός και το θέαμα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, και το ενδιαφέρον των φιλάθλων επικεντρώνεται κυρίως στα διοικητικά, στα παρασκήνια, στα εκτός των αγωνιστικών χώρων τεκταινόμενα. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς για το ποδόσφαιρο, το κυνήγι του επενδυτή ο οποίος όμως θα «πονάει» και την ομάδα είναι το ζητούμενο.

Η επίκληση στην ηθική του επιχειρηματία να αναλάβει ζημιογόνες ΠΑΕ είναι γελοίο και λυπηρό συνάμα γεγονός, που δείχνει πόσο εύκολα αποκοιμίζεται η λαϊκή συνείδηση και πόσο χρήσιμο εργαλείο είναι το ποδόσφαιρο στη σύγχρονη αντίληψη περι χειραγώγησης των μαζών.

Ο νέος μεγαλομέτοχος του ιστορικότερου συλλόγου της βόρειας Ελλάδας, του ΠΑΟΚ, είναι το μετασοβιετικό κελεπούρι που ονομάζεται Ιβάν Σαββίδης. Αρκεί μια ματιά να ρίξει κανείς στο wikipedia για να καταλάβει το ποιόν του ανδρός. Άνθρωπος ο οποίος μετά τη διάλυση της σοβιετικής ένωσης, ως διευθυντικό στέλεχος παλαιάς σοβιετικής καπνοβιομηχανίας, ανέλαβε τα ηνία της με τη σύζυγο του να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο και να έχει γίνει επιχειρηματίας εγνωσμένου κύρους στη Ρωσία, με συμμετοχή μάλιστα στα πολιτικά πράγματα της καπιταλιστικής Ρωσίας, έχοντας εκλεγεί βουλευτής στη Δούμα με το κόμμα της Ενωμένης Ρωσίας (Πούτιν) το 2007.

Ο Σαββίδης είναι τυπική περίπτωση πολλών μεγαλοδιευθυντάδων κατά την τελευταία περίοδο της ΕΣΣΔ που μετά και την τυπική αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος βρέθηκαν να διαχειρίζονται μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις οι οποίες όμως βρέθηκαν μετέωρες στον βρώμικο αέρα της νέας επιχειρηματικότητας μια και είχε εξαφανιστεί το κράτος – ιδιοκτήτης τους.

Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι έκτοτε, ο Σαββίδης πρόκοψε σαν επιχειρηματίας, έκανε σωστές πολιτικές επιλογές ως μεγαλοαστός, πλούτισε σε μια κοινωνία που η ζωή των απλών ανθρώπων γύρισε εκατό χρόνια πίσω κι όλοι βίωναν στο πετσί τους το νέο σύστημα, που έκανε το «παλιό» να μη φαίνεται και τόσο άσχημο όσο νόμιζαν στην αρχή.

Η ελονοσία του «αθλητισμού» τους

 Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Η χυδαία ανάρτηση στο twitter που μιλά για τις γαστρονομικές προτιμήσεις των κουνουπιών του Δυτικού Νείλου κυκλοφορεί και αναπαράγεται από δυο κατηγορίες «κοινωνικά δικτυωμένων»: τους ρατσιστές που νομίζουν πως με «πλακίτσες» θα περάσουν πιο εύκολα το φυλετικό μίσος τους και –το επικινδυνότερο- από χαζοχαρούμενους αφελείς που αναπαράγουν ανοησίες για να είναι «στη μόδα». Μας είναι αδιάφορο σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκει η Βούλα Παπαχρήστου (αν και τα γεγονότα δείχνουν ότι ανήκει και στις δυο).

Σε κάθε περίπτωση, η αναπαραγωγή χυδαίων και ρατσιστικών «αστεϊσμών» μπορεί να είναι μια φορά κατακριτέα για το μέσο σέρφερ αλλά είναι εκατό φορές κατακριτέα για πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τη νεολαία όπως είναι οι καλλιτέχνες και οι αθλητές. Από αυτή την άποψη, η ελληνίδα αθλήτρια του τριπλούν έκανε ένα τεράστιο «φάουλ» αναπαράγοντας τέτοια «τιτιβίσματα». Έπρεπε όμως η τιμωρία της να είναι ο αποκλεισμός της από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου; Για να αποφύγουμε τις περιττές πολυλογίες, θα απαντήσουμε απερίφραστα: «ΝΑΙ!». Γιατί φαίνεται πως η εν λόγω νεαρή, όσο κι αν γυμνάζει το κορμί της, δεν έχει καμιά γνώση του αθλητικού ιδεώδους που είναι ο σεβασμός στον αντίπαλο, πρώτιστα η χαρά της συμμετοχής στον αγώνα και δευτερευόντως η νίκη και η αγωγή σώματος και πνεύματος μέσα από την άμιλλα. Κανένα από τα παραπάνω δεν φαίνεται να διαισθάνεται η Β. Παπαχρήστου την ώρα που αγωνιά για τη δίαιτα των κουνουπιών. Η χυδαία φράση της δείχνει ανυπαρξία σεβασμού σε μια μερίδα ανθρώπων συγκεκριμένης καταγωγής και χρώματος. Έτσι, από μόνη της αποβάλλεται από αυτό που αποκαλείται αθλητικό ιδεώδες. Όμως, η Β. Παπαχρήστου δεν αποβλήθηκε από το αθλητικό ιδεώδες –όπως θα της άξιζε- αλλά από αυτό που λέγεται «αθλητική οικογένεια». Σημειώστε αυτή την καθόλου αμελητέα διαφορά.

Ο εκπρόσωπος της ελληνικής «αθλητικής οικογένειας» Ισίδωρος Κούβελος έσπευσε να ρίξει την πρώτη πέτρα του αναθέματος αποβάλλοντας την αθλήτρια από του αγώνες του Λονδίνου. Αλλά όχι για να προασπίσει τα αθλητικά ιδεώδη όπως φαίνεται από το σκεπτικό της απόφασης του. Ο κύριος αθλητικός επίτροπος χαρακτηρίζει το βόρβορο «αστείο» και σπεύδει να μας πληροφορήσει ότι «τα αστεία δεν χρειάζεται να τα δημοσιοποιείς και να τα διαβάζουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Μπορείς να λες τα αστεία στην παρέα σου και όχι στο διαδίκτυο, το οποίο ισοδυναμεί με δημόσια δήλωση. Με μία τέτοια κίνηση προσβάλλεις έναν συναθλητή σου, έναν συνάνθρωπό σου». Με άλλα λόγια, κατά τη «λογική» Κούβελου, δεν πειράζει αν οι αθλητές είναι ρατσιστές, παιδεραστές ή έκφυλοι αρκεί να μην το δημοσιοποιούν. Αν το πράγμα μένει σε «στενό κύκλο» συγχωρείται. Αναγνωρίζετε πουθενά στη νοοτροπία Κούβελου το περιβόητο «αθλητικό ιδεώδες»; Όχι βέβαια. Δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό να τιμωρείται η αθλήτρια (που μπορεί να επικαλεστεί ως άλλοθι το «αυθόρμητο της ηλικίας») και να μένει στη θέση του ο συγκεκριμένος κύριος και οι όμοιοι του; Γιατί ποιος ευθύνεται που τα νεαρά παιδιά δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό αλλά με τον πρωταθλητισμό αν όχι τα μέλη των «Ολυμπιακών επιτροπών» και οι αθλητικοί κήνσορες; Ας μη μας πουν ότι κάθε ένα παιδί πηγαίνει να διαγωνιστεί με στόχο ένα κλαδί ελιάς και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη; Για τις υλικές απολαβές της νίκης και τους σπόνσορες που θα εξαργυρώσουν το μετάλλιο του με διαφημιστικά συμβόλαια αγωνίζεται. Τα υπόλοιπα περί «μεγαλείου», «φιλότιμου» και «ελληνικής ψυχής» είναι αερολογίες για να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και τα δελτία των καναλιών με ζωντανές συνδέσεις. Ένοχη, λοιπόν, η Παπαχρήστου, μα πολύ πιο ένοχοι οι έμποροι του (πρωτ)αθλητισμού που της δημιούργησαν ένα τέτοιο περιβάλλον όπου «ο νικητής τα παίρνει όλα». Κι αυτό ισχύει όχι μόνο για τους εγχώριους προαγωγούς του αθλητισμού αλλά και για τους «αθάνατους» που ζουν κυριολεκτικά από την αθλητική «μπίζνα».

Αποχαιρετισμός στον Τεόφιλο Στίβενσον Λόρενς

 Teοfilo Stevenson Lawrence, 1952-2012

Αποχαιρετισμός στον Κουβανό ήρωα των παιδικών μου χρόνων

Πηγή: Οικοδόμος

Τα παιδιά έχουν πάντα ανάγκη από ήρωες-πρότυπα. Και αν δεν τους συναντήσουν τους πλάθουν στη φαντασία τους. Στον αθλητισμό οι ήρωες κατασκευάζονται τα τελευταία χρόνια από τη βιομηχανία του θεάματος και τους «χορηγούς» με σχετική ευκολία. Γίνονται αποδεκτοί από τους πολλούς, δεν αποτελούν όμως πάντα και τα κατάλληλα πρότυπα. Στο πρόσωπο του Κουβανού πυγμάχου Τεόφιλο Στήβενσον, συνάντησα σαν παιδί τον έναν από τους δύο αθλητές ήρωες-πρότυπά μου.

 Τώρα που τα χρόνια πέρασαν δεν μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς ήταν αυτό που με τράβηξε για πρώτη φορά, αν και δεν ήμουν οπαδός της πυγμαχίας, στον Στήβενσον. Ήταν η ευγενική φυσιογνωμία του; Το αρχοντικό παράστημά του; Οι ατσαλένιες γροθιές του; Η καταγωγή του απ’ το θρυλικό νησί της Επανάστασης; Μάλλον όλα αυτά μαζί. Και φυσικά ο τρόπος που αγωνιζόταν. Ο αντίπαλός του σπάνια μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. Σπανιότερα να τον ακουμπήσει. Ο απολογισμός μιας πλούσιας διαδρομής τα λέει όλα: μόλις 22 ήττες σε 324 επίσημους αγώνες! (Μπορείτε να δείτε εδώ βιογραφικά και άλλα στατιστικά στοιχεία).

Σε ηλικία μόλις 20 χρόνων και ενώ το αστέρι του  λάμπει (χρυσό μετάλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες), Αμερικανός ατζέντης του προσφέρει το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 5.000.000 δολαρίων για να αντιμετωπίσει στην διεκδίκηση του παγκόσμιου τίτλου, σε έναν και μοναδικό αγώνα, τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή του επαγγελματικού μποξ Μοχάμετ Άλι. Αν ο Τεόφιλο συμφωνούσε θα έπρεπε να εγκαταλείψει την Κούβα, να εγκατασταθεί μόνιμα στις ΗΠΑ και να χάσει το δικαίωμα συμμετοχής από κει και πέρα στις ερασιτεχνικές αθλητικές διοργανώσεις.