Αριάδνη Αλαβάνου: Aριστερά σε κλουβί ή μέσα στην πολιτική πάλη;

Πηγή:www.tometopo.gr

Μερικές αυθόρμητες απορίες

Σε άρθρο του στο “Πριν” (ΣΧΕΔΙΟ Β’: Πρόταση εναλλακτικής διαχείρισης ή ανατροπής;, 14/4), ο Παναγιώτης Φραντζής κάνει μια κριτική εφ’ όλης της ύλης στα 10 σημεία που παρουσίασε ο Α. Αλαβάνος σε συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοινώθηκε ότι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής θα συγκροτήσει πολιτικό φορέα του Σχεδίου Β.

Αυτό το σχόλιο θα παρακάμψει πολλά από τα λεγόμενα, όπως την κριτική για το πόσες φορές εμφανίζεται στο κείμενο των 10 σημείων η λέξη “ρευστότητα” και πόσες οι λέξεις “ανατροπή”, “αγώνας”, γιατί αδικούν τον ίδιο το συντάκτη. Ή τη μομφή “δεν υπάρχει σαφής στόχος πάλης για τους εργαζόμενους … Υπάρχει ο δρόμος μιας κυβέρνησης”, που μάλλον ανεκδοτολογικά ακούγεται, αν δεν εκφράζει κάποιες προκαταλήψεις. Δεν θα ασχοληθεί επίσης με μια σειρά οικονομικές απόψεις που αποφθεγματικά διατυπώνει ο Π.Φ.- όπως, για παράδειγμα, ότι η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με εργαλεία εθνικής νομισματικής και οικονομικής πολιτικής, γιατί είναι καπιταλιστική, και άρα αγνοεί ότι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού οξύνεται λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ-, εφόσον τα σχετικά ζητήματα τα έχουν επεξεργαστεί και έχουν δώσει απαντήσεις πολύ πιο αρμόδιοι (Λαπαβίτσας, Μαριόλης κ.ά.).

Το παρόν σχόλιο θα ασχοληθεί με την, κατά τη γνώμη μου, πολιτική ουσία του άρθρου που συνοψίζεται στα εξής: Τώρα που αναπτύσσεται ο ευρωσκεπτικισμός και ένα αστικό αντι-ευρώ ρεύμα στην Ευρώπη, ο στόχος της εξόδου από το ευρώ δεν θα προκαλέσει το ντόμινο που κάποιοι είχαν στο μυαλό τους, δεν θα είναι το “πρώτο θετικό ρήγμα που αναπόφευκτα φέρνει τα επόμενα”. Συνεπώς, όποιες αριστερές δυνάμεις προτάσσουν την αποχώρηση από το ευρώ, λίγο-πολύ μοιραία θα γίνουν φορείς της “εναλλακτικής [αστικής] διαχείρισης”, εφόσον όποτε και όταν αστικές δυνάμεις επιλέξουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα το κάνουν μέσα από μια κυβέρνηση “αριστερού προσανατολισμού”.

Πώς μπορούν να πάρουν “πιστοποιητικό μη διαχειριστικής πολιτικής” κατά τον αρθρογράφο, όσοι δίνουν έμφαση στην έξοδο από το ευρώ; [Και ας μην επαναλάβουμε τις προϋποθέσεις και τις τομές που τη συνοδεύουν, είναι γνωστές.]

Τι είδε ο Α.Τσίπρας στις Ηνωμένες Πολιτείες;- Αριάδνη Αλαβάνου

Πηγή: Το ΜΕΤΩΠΟ

Πέραν της καθιερωμένης, και κοινότοπης πλέον, auto da fe στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη, που επαναλήφθηκε σε αμερικανικό έδαφος τούτη τη φορά και, βέβαια, κέρδισε τη δημοσιότητα – έχει ενδιαφέρον τι “είδε” ο Α. Τσίπρας στις ΗΠΑ, τι “δεν είδε” και πώς τον είδαν.

Πρώτο, λόγω και της επικαιρότητάς του, «δεν είδε» τα πρωτοσέλιδα ρεπορτάζ της “Washington Post” και των “New York Times” των ημερών της επίσκεψής του που ανέφεραν ότι οι Αμερικανοί “κλιμακώνουν τη βοήθεια προς τους Γάλλους για τη στρατιωτική επέμβαση στο Μαλί”, το νέο Αφγανιστάν, όπως ομολογείται από κατεστημένους κύκλους. Η σιγή, η απουσία ακόμη και ενός διπλωματικού σχολίου, γι’ αυτή την επέκταση σε άλλη ήπειρο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, στην οποία εμπλέκεται άμεσα η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εκκωφαντική, όταν βρίσκεται κανείς στην πρωτεύουσα της χώρας που παίζει πρωταγωνιστικό στις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Δεύτερο, «είδε» παράγοντες που θα τον άκουγαν με κατανόηση. Στην ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings, ο Α. Τσίπρας κάλεσε τους Αμερικανούς ιθύνοντες να εξακριβώσουν ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει στην Ελλάδα :

“ Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η επιβολή του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσιονομικής πειθαρχίας εν καιρώ ειρήνης, αποτυγχάνει ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, ελάτε στην Ελλάδα. Εάν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο η κλεπτοκρατία καταφέρνει να παραμείνει στην εξουσία έχοντας καταστρέψει ένα ολόκληρο έθνος, ελάτε στην Ελλάδα”.

Ποιους κάλεσε; Παραθέτουμε από ρεπορτάζ του Τύπου ποιοι ήταν μεταξύ των εκλεκτών προσκεκλημένων: στελέχη της Γουόλ Στριτ, μέλη μεγάλων think-tanks, πανεπιστημιακοί … Παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου που δεν χρειάζεται να έλθουν στην Ελλάδα για να δουν τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ήταν οι πρώτοι διδάξαντες και τα ξέρουν από πρώτο χέρι, εφόσον με τη “Συναίνεση της Ουάσιγκτον” και τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής ισοπέδωσαν τις κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης και πλείστες όσες του Τρίτου Κόσμου, τα τελευταία 30 χρόνια, φορτώνοντάς τις με χρέη, επιβάλλοντας ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα και καταστροφή των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών. Όσο για την κλεπτοκρατία: παραδοσιακά στηρίζουν κλεπτοκράτες σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, μεταξύ των οποίων τους πιο διεφθαρμένους δικτάτορες.