Ανρί Ντυτιγιέ

Henri Dutilleux ( 22 Ιανουαρίου1916 – 22 Μαΐου 2013 )

Symphonie n° 1,(1951)

Ο Γάλλος συνθέτης Ανρί Ντυτιγιέ  έφυγε από τη ζωή στις 22 Μαΐου 2013, σε ηλικία 97 ετών

Αυτός ο γλυκός άνθρωπος με τη μεγάλη σεμνότητα, είχε την τύχη τον Ιανουάριο του 2013, στα 97α γενέθλιά του, να δει να κυκλοφορεί το CD του έργου του με τίτλο Αντιστοιχίες (Correspondances) , που συνέθεσε το 2003 και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από την φιλαρμονική Ορχήστρα του ραδιοσταθμού «Radio France», υπό τη διεύθυνση του Φιλανδού μαέστρου Εζα Πέκα Σάλονεν.

«Μου προσφέρατε μια απέραντη χαρά», είπε ο ηλικιωμένος συνθέτης με την εύθραυστη υγεία, που εκινείτο πλέον με αναπηρική καρέκλα αλλά ακτινοβολούσε πραγματικά, κατά τη διάρκεια της μικρής γιορτής στο Maison de la Radio στο Παρίσι.

Ο Εζα Πέκα Σάλονεν τον έχει χαρακτηρίσει  ως »τον μεγαλύτερο εν ζωή συνθέτη». Ο μουσικοκριτικός Κλοντ Κλειμάν, που του έχει  πάρει πολλές συνεντεύξεις ,οι οποίες δημοσιεύθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Actes Sud, τον χαρακτηρίζει  ως »μοντέρνο κλασικό» ή »κλασικό της avant-garde».

Η μουσική του Ανρί Ντυτιγιέ, μπόρεσε να γοητεύσει ένα ευρύ κοινό. Ανάμεσα στα πιο πολυπαιγμένα έργα του, είναι το κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα με τίτλο Ένας ολόκληρος κόσμος μακριά (Tout un monde lointain) που σημείωσε τόσο μεγάλη επιτυχία όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά κατά την έναρξη του Φεστιβάλ της Aix-en-Provence (Νότια Γαλλία) το 1970 που το κοινό ζητούσε με μεγάλη επιμονή από την ορχήστρα να ξαναπαίξει ολόκληρο το έργο για δεύτερη φορά.

Tout un monde lointain, (1970)

Georges Moustaki – »Sans la nommer»

Georges  Moustaki(3 Μαΐου 1934 -23 Μαΐου 2013)

»Sans la nommer»

ΑΝΤΙΟ στον Λευτέρη Βογιατζή

Λευτέρης Βογιατζής, »Η ιστορία των χρόνων μου»

Στη σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ» ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Λευτέρης Βογιατζής εστιάζει την αφήγησή του στο 1982, χρονιά σταθμό για την προσωπική του καλλιτεχνική πορεία.

Αναφέρεται στην ιστορία της δημιουργίας της θεατρικής ομάδας «Σκηνή», αρχικό πυρήνα της οποίας αποτέλεσαν, εκτός από τον ίδιο, οι ηθοποιοί Ράνια Οικονομίδου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Άννα Κοκκίνου, Βασίλης Παπαβασιλείου, Τάσος Μπαντής και Δημήτρης Καταλειφός.

Μέσα από αποσπάσματα παραστάσεων ξετυλίγεται η δημιουργική πορεία αυτού του επίλεκτου θιάσου, αρχής γενομένης με την εναρκτήρια παράσταση «Η σπασμένη στάμνα» του Χαϊνριχ Φον Κλαϊστ το 1982. Ο Λευτέρης Βογιατζής ξεναγεί επίσης τους τηλεθεατές στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων», όπου στεγάστηκαν τα όνειρα εκείνης της θεατρικής ομάδας.

Πλάνα και από την παράσταση «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου με την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ξένια Καλογεροπούλου και την Λουκία Μιχαλοπούλου.

«Εδώ ξεσηκώθηκαν τα παιδαρέλια, εσείς με τα κανόνια τι κάνετε;»

Με αφορμή το θάνατο του Νίκου Παππά, του θρυλικού κυβερνήτη του Αντιτορπιλικού «Βέλος»

Πηγή:http://mao.gr/

Ίσως πολλοί να μην ξέρουν το όνομα Νίκος Παππάς, που πέθανε προχθές, όπως και πολλών άλλων αξιωματικών που συμμετείχαν σ’ αυτό το κίνημα, όμως αξίζει να ξέρουμε τι ήταν το αντιτορπιλικό Βέλος, τι σήμαινε αυτή η παράτολμη και ηρωική πράξη ανυπακοής, μια από τις ελάχιστες φωτεινές σελίδες στο μαύρο βιβλίο της απριλιανής χούντας.

Να υπενθυμίσουμε ότι το Μάιο του 1973, το αντιτορπιλικό Βέλος εγκατέλειψε τη νατοϊκή άσκηση στο τυρρηνικό Πέλαγος στην οποία συμμετείχε και αγκυροβόλησε ανοιχτά του λιμανιού Φιουμιτσίνο, κοντά στη Ρώμη. Εκεί ο Παππάς, μαζί με 31 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, κατήγγειλε τη δικτατορία των συνταγματαρχών και ζήτησε πολικό άσυλο από την Ιταλία.

Ο Ν. Παππάς είχε πληροφορηθεί ότι το Κίνημα του Ναυτικού, που αποσκοπούσε στην ανατροπή της δικτατορίας, είχε προδοθεί από τα μέσα. Η επιστροφή του ίδιου και των συντρόφων του στην Ελλάδα αυτόματα θα σήμαινε τη σύλληψή τους και τη σιωπή… αφού η χούντα θα φρόντιζε κανείς να μη μάθει τι είχε συμβεί. Με τη «στάση» του Βέλους και τη δημοσιότητα που δόθηκε, όλος ο κόσμος έμαθε τι σήμαινε δικτατορία.

Ωστόσο, αυτό δεν ήταν μια απλή επικοινωνιακή κίνηση. Οι 32 άνδρες που ζήτησαν άσυλο, ρίσκαραν την καριέρα τους, έθεσαν σε κίνδυνο τις οικογένειές τους στην Ελλάδα, ενώ οι σύντροφοί τους που είχαν ήδη συλληφθεί βασανίστηκαν σκληρά στα μπουντρούμια της δικτατορίας.

Για τον Νίκο Παππά μίλησε σήμερα το πρωί στην «Κοινωνία ώρα Μega», ο αντιναύαρχος ε.α. Κωστής Γκορτζής, ένας από τους «31» του Βέλους, ο οποίος ήταν τότε νεαρός σημαιοφόρος. Με ξεχωριστή συγκίνηση αναφέρθηκε στον καπετάνιο του, ενώ συνέδεσε το Κίνημα του Ναυτικού με το γενικότερο αντιδικτατορικό κίνημα που τότε είχε αρχίσει να φουντώνει. Υπενθύμισε τη μεγάλη επίδραση που είχε ασκήσει στο φρόνημα του λαού η κατάληψη της Νομικής, το Φεβρουάριο του 1973, και ανέφερε τη φράση της συζύγου του Ν. Παππά η οποία τότε του είχε πει χαρακτηριστικά: «Εδώ ξεσηκώθηκαν τα παιδαρέλια, εσείς με τα κανόνια τι κάνετε;»

Για το θάνατο του Ν. Παππά εξέδωσαν ανακοινώσεις τα κόμματα της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης (όχι φυσικά η Χ.Α.) που εξαίρουν τη γενναιότητα και το ήθος του ανδρός. Ωστόσο, ένα σπουδαίο κείμενο-ντοκουμέντο του Κ. Γκορτζή για την ιστορία του Βέλος, δείχνει ότι ο αστικός πολιτικός κόσμος χαιρέτισε στα λόγια αυτό το αντιστασιακό σκίρτημα, αλλά στην πράξη έμεινε παγερά αμέτοχος.

Αξίζει να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του κ. Γκορτζή και να διαβάσετε το χρονικό του Βέλος από πρώτο χέρι (στην ενότητα «Διαπιστευτήρια κείμενα – ΑΝΤΙΤΟΡΠΙΛΙΚΟ ΒΕΛΟΣ).

Κι επειδή συνηθίζουμε να λέμε καλά λόγια για τους άλλους μόνο όταν αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο, ας δούμε με πόση αγάπη και εκτίμηση μιλούσε ο σημαιοφόρος για τον καπετάνιο του όταν ο δεύτερος βρισκόταν ακόμα εν ζωή:

«Η πρώτη επαφή, των νεώτερων στελεχών, με τον κυβερνήτη, είχε ως κύριο συναίσθημα το …δέος.
Εύσωμος, πληθωρικός, «τσιμενταρισμένος», με διαπεραστικό βλέμμα από τα συνεχώς μισόκλειστα μάτια του, καθόλου «ραφιναρισμένος» στη συμπεριφορά του και στο λεξιλόγιό του.
Σκυθρωπός στη μπουνάτσα και χαμογελαστός στη φουρτούνα.
Νευρικός στο λιμάνι, ήρεμος στο πέλαγος.
Γνωρίζει κάθε σπιθαμή του Αιγαίου και κάθε άστρο τ’ ουρανού.
‘Παίζει’ με το πλοίο, του μιλάει, μετράει τα κύματα και απολαμβάνει να το μανουβράρει στα πιο απίθανα μέρη, και, το σπουδαιότερο, δασκαλεύει στη ναυτοσύνη με πάθος τους νεότερους.
Αν διαπιστώσει ότι ακολουθείς, γίνεται ο πατέρας, ο αδερφός, ο φίλος.
Αν …δεν, ανελέητα αδιάφορος.
Τα στρατιωτικά, οι κανονισμοί και οι διατάξεις είναι γι αυτόν άχρηστες λεπτομέρειες.
Τον νοιάζει η ουσία των πραγμάτων και όχι ο τύπος.
Επιβάλλεται με την επαγγελματικότητά του, την καθαρότητα της σκέψης του».

Στο ίδιο κείμενο θα βρούμε πολλές πικρές αλήθειες για τη στάση του αστικού πολιτικού κόσμου στην περίοδο της δικτατορίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε με όλες τις πολιτικές εκτιμήσεις του γράφοντος. Η διαφωνία μπορεί (και θα έπρεπε) να συνυπάρχει με τον πιο βαθύ σεβασμό.

Και για να μην κατηγορηθούμε για προσωπολατρία, ας διευκρινίσουμε ότι ανθρώπους σαν τον Παππά, αλλά και άλλους αφανείς, γεννά και μπορεί να γεννήσει το κίνημα, όχι μόνο στο Πολεμικό Ναυτικό, αλλά όπου υπάρχουν σπίθες και φλόγες αντίστασης. Το κύρος του Παππά δεν του το πρόσφεραν τα γαλόνια του, αλλά απέρρεε από την προσωπικότητά του, την περηφάνια, τη δράση του.

Οι φίλοι

Aντίο Δήμο

Στερνό αντίο στον Δήμο Γατούδη

Έφυγε από τη ζωή ο Δήμος Γατούδης, σε ηλικία 52 ετών, ύστερα από σύντομη μάχη με την αρρώστια, την οποία έδωσε με την ξεχωριστή του αξιοπρέπεια.

Ο Δήμος Γατούδης οργανώθηκε στην ΚΝΕ και αναδείχθηκε σε στέλεχος του φοιτητικού κινήματος στην Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ΄80, όπου εκλέχτηκε γραμματέας της ΦΕΑΠΘ. Αντιστάθηκε στην πολιτική της συναίνεσης και στην υποταγή της συγκυβέρνησης Τζανετάκη και συμμετείχε στην ίδρυση του Νέου Αριστερού Ρεύματος.

Σφράγισε τις συνειδήσεις της γενιάς του με την ανυπόταχτη στάση του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, όταν το 1990 αρνήθηκε την ειδικότητα του πληροφοριοδότη του στρατού και του κράτους με φύλλο πορείας για το Α2. Η πράξη αυτή αποτέλεσε σύμβολο ανυπακοής στην αυγή μιας εποχής που το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα δεχόταν διαδοχικές ήττες και οι αριστερές ηγεσίες συνεργάζονταν με τον αντίπαλο. Πέρασε από στρατοδικεία, φυλακίστηκε για μήνες στις Στρατιωτικές Φυλακές Αυλώνα, μέχρι το κίνημα της νεολαίας και η ευρύτερη συμπαράσταση να φέρει την απελευθέρωσή του.

Ο Δήμος Γατούδης παρέμεινε πάντα ευαίσθητος στους αγώνες του λαού μας, πάντα με την πλευρά των καταπιεσμένων και με το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η κηδεία του Δήμου Γατούδη θα γίνει την Τρίτη 26 Μαρτίου στις 3 μ.μ. στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης.

Το Γραφείο Τύπου του ΝΑΡ, Αθήνα 25 Μάρτη 2013

»Αν είσαι η ροή που τρέχει ή το σταμάτημα του ήχου, χτύπα. Αλλιώς μην ενοχλήσεις.»

Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988)

Γιώργος Ζαμπέτας (25 Ιανουαρίου 1925-10 Μαρτίου 1992)

Κλαίει απόψε ο ουρανός – Πάνος Τζανετής

Μουσική : Γιώργος  Ζαμπέτας.Στίχοι : Γιώργος Μανίσαλης

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας, Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ερμηνεύει ο Γ.Ζαμπέτας. Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ζαμπέτας & Ρία Κούρτη

Hasta siempre, Comandante Hugo Chávez

Hugo Rafael Chávez Frías (1954-2013)

 

Η έννοια του φύλου: Μια κριτική γενεαλογία

Μνήμη Γιώργου Μαρνελάκη

Ο Γιώργος Μαρνελάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Αστικές και Πολιτισμικές Σπουδές στο Goldsmiths του Λονδίνου. Δίδαξε Σπουδές Φύλου και Πολιτισμική Γεωγραφία στο ΕΜΠ και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 38 ετών .Στη μνήμη του αναρτούμε ένα από τα πολλά σημαντικά κείμενά του.

Καλό ταξίδι

Πηγή: http://ilesxi.wordpress.com/  

Γιώργος Μαρνελάκης: Η έννοια του φύλου: Μια κριτική γενεαλογία

Το κείμενο αυτό επιχειρεί μια εισαγωγή στις μεταβαλλόμενες ιδέες για την έννοια του φύλου (gender), όπως αναπτύχθηκαν μέσα από πολλαπλές φεμινιστικές προσεγγίσεις. Αν και, πλέον, αποτελεί μια ευρύτατα διαδεδομένη έννοια στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες γενικώς, το φύλο θα μας απασχολήσει ειδικότερα εδώ ως μια κεντρικής σημασίας κατηγορία για τη φεμινιστική θεωρία. Το πρώτο σημείο, λοιπόν, που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η εισαγωγή της έννοιας του φύλου στις φεμινιστικές θεωρίες και η παραγωγή γνώσης για το φύλο από τη συγκεκριμένη οπτική δε συνέβησαν λόγω κάποιας αθώας επιθυμίας για την ανακάλυψη της όποιας ‘αλήθειας’, ούτε απλώς και μόνο λόγω κάποιου υπερβάλλοντα ζήλου για μάθηση και κατανόηση. Και αυτό, βέβαια, καθόλου δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των φεμινιστικών προσεγγίσεων για το φύλο. Αν προσπαθούσαμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει κάποιο είδος γνώσης που παράγεται με τόσο αθώα και ουδέτερα κίνητρα, δε θα είχαμε κανέναν άλλο λόγο παρά να αποκρύψουμε συγκεκριμένα ενδιαφέροντα που πάντα υποκινούν κάθε απόπειρα παραγωγής γνώσης. Στην περίπτωσή μας, λοιπόν, η αναγκαιότητα θεωρητικής ενασχόλησης με την έννοια του φύλου προκύπτει, πρώτα και κύρια, ως ένα πολιτικό αίτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τις γενικότερες επιδιώξεις των φεμινιστικών κινημάτων. Παρακολουθώντας, επομένως, τις μεταλλαγές των ιδεών για την έννοια του φύλου, δε μπορεί παρά να παρακολουθούμε ταυτόχρονα ένα μέρος από τις ευρύτερες μεταλλαγές του ίδιου του φεμινισμού ως πολιτικού κινήματος.

Γεωργία Βασιλειάδου (1 Ιανουαρίου 1897- 12 Φεβρουαρίου1980)

    

Οι Γαμπροί Της Ευτυχίας (η ταινία)

Μάρκος Βαμβακάρης (10.5.1905 – 8.2.1972)

Τί μ`ωφελούν οι Άνοιξες; 

 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:Το πιο δύσκολο αντίο στον Κίμωνα

 

Η θλίψη είναι ανείπωτη και τα ερωτηματικά είναι μεγάλα για τις συνθήκες που οδήγησαν στην αυτοκτονία του. Του περίσσεψε η γενναιότητα, του τέλειωσε η ελπίδα. Η κίνηση απελπισίας ενός νέου ανθρώπου, ενός συντρόφου και αγωνιστή, μας γεμίζει πόνο και οργή. Για τη θητεία που για τόσους και τόσους νέους είναι το τέρμα της ζωής τους. Για την κοινωνική και προσωπική απόγνωση που σκορπά ένα σύστημα που τρώει τα παιδιά του.

 Καλό ταξίδι, σύντροφε.

Με σοκ και πόνο πληροφορηθήκαμε ότι σήμερα τα ξημερώματα, την ώρα της σκοπιάς του, αυτοκτόνησε ο σ. Κίμωνας Καρολίδης στο 616 τάγμα πεζικού στο Νεοχώρι Ορεστιάδας, όπου υπηρετούσε τη θητεία του.

Είχε γεννηθεί το 1985 και ήταν παιδί φτωχής, λαϊκής οικογένειας από τη Νάουσα. Μεγάλωσε με την μητέρα του, με όλες τις δυσκολίες μιας μονογονεϊκής οικογένειας με πενιχρό εισόδημα, καλλιεργώντας όμως ένα σπάνιο ήθος. Δύο χρόνια μετά την είσοδο του στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στη Θεσσαλονίκη, άφησε τα καράβια και πέρασε στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Τοπογράφων. Πρόσφατα, πριν καταταγεί, είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του και περίμενε την ορκωμοσία του.

Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην κομμουνιστική αριστερά, στην αρχή στην ΚΟΕ και από τις αρχές του 2012 στην ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Συμμετείχε σε όλους τους μεγάλους λαϊκούς και νεολαιίστικους αγώνες. Στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στρατεύτηκε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και στους αγώνες για το άρθρο 16, όντας μέλος της Αριστερής Ενότητας. Συμμετείχε καθημερινά και αδιάλειπτα στους αντιμνημονιακούς αγώνες της τελευταίας περιόδου, στις πλατείες, στις παρελάσεις. Πάντα μπροστά, ανθεκτικός στα δακρυγόνα, με απλωμένο το χέρι στο διπλανό του. Ευαίσθητος, λιγομίλητος, εργατικός, αποφασιστικός. Όποιος τον γνώρισε θα τον θυμάται για το ανεξάντλητο φιλότιμό του, για την ευρύχωρη καρδιά του.

Η θλίψη είναι ανείπωτη και τα ερωτηματικά είναι μεγάλα για τις συνθήκες που οδήγησαν στην αυτοκτονία του. Του περίσσεψε η γενναιότητα, του τέλειωσε η ελπίδα. Η κίνηση απελπισίας ενός νέου ανθρώπου, ενός συντρόφου και αγωνιστή, μας γεμίζει πόνο και οργή. Για τη θητεία που για τόσους και τόσους νέους είναι το τέρμα της ζωής τους. Για την κοινωνική και προσωπική απόγνωση που σκορπά ένα σύστημα που τρώει τα παιδιά του.

Κίμωνα θα σε θυμόμαστε. Η εικόνα σου θα μείνει πάντα χαραγμένη στο μυαλό και την καρδιά μας, γιατί ήσουν πάντα μαζί μας. Χαρούμενος ή σκυθρωπός, προβληματισμένος ή αποφασισμένος, ήσουν πάντα εκεί. Θα συνεχίσουμε τους αγώνες που ξεκινήσαμε μαζί. Για ένα καλύτερο αύριο. Για μια κοινωνία όπως την ονειρευόσουν.

Καλό ταξίδι, σύντροφε.

Στρατής Τσίρκας

Στρατής  Τσίρκας (10/23 Ιουλίου 1911 – 27 Ιανουαρίου 1980)

Ψευδώνυμο του Γιάννη Χατζηαντρέα. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου από γονείς μετανάστες. Ο πατέρας του ήταν κουρέας και καταγόταν από την Ίμβρο, η μάνα του καταγόταν από τη Χίο αλλά γεννήθηκε στη Γιάφα της Παλαιστίνης όπου είχαν καταφύγει οι γονείς της ύστερα από το σεισμό του 1881. Αποφοίτησε από την Αμπέτειο Εμπορική Σχολή (Μ.Ε.). Εξέδωσε τα έργα:

Ποιήματα: «Φελλάχοι», 1937, «Το λυρικό ταξίδι», 1938, «Προτελευταίος αποχαιρετισμός», 1946.

 Διηγήματα: «Αλλόκοτοι άνθρωποι», 1944, «Ο Απρίλης είναι πιο σκληρός», 1947, «Ο ύπνος του θεριστή», 1954, «Νουρεντίν Μπόμπα», 1957.

 Μυθιστορήματα: Η σειρά «Ακυβέρνητες πολιτείες», τόμος Α’, «Η Λέσχη», 1960, Β’ «Αριάγνη», 1962, Γ’ «Η Νυχτερίδα», 1965. «Χαμένη άνοιξη», 1976.

 Μελέτες: «Ο διηγηματογράφος Δημοσθένης Βουτυράς», 1948, «Ο διηγηματογράφος Νίκος Νικολαΐδης», 1950, «Ο Καβάφης και η εποχή του», 1958, «Τα τείχη ενός κριτικού και η Τέχνη του Καβάφη», 1960, «Μια άποψη για το Σεφέρη», 1961, «Ο Καβάφης και η νεότερη Αίγυπτος», 1963.

 

ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ

Ένας βράχος κει πέρα με λίγα μάρμαρα κι όμως… Χρόνια και χρόνια τώρα, οι άνθρωποι που ζουν εδώ κι ανάμεσα στους άλλους λόφους γύρω τριγύρω, ίσαμε πέρα στις αμμουδιές του κόλπου, δεν έπαψαν να δίνουν χρυσούς κανόνες, μέτρα φωτεινά και πεντακάθαρα.

«Να, μωρέ τσίμπληδες, πώς ζουν! Με λογικό και λευτεριά· δηλαδή με κανόνες. Κανόνες χρυσούς, κανόνες ζυγιασμένους. Στ’ ανάστημα τ’ ανθρώπου».

Πόλη με τους ανθρώπους πο ’χουνε τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Στο μπόι μιας μυρτιάς. Στο μάκρος μιας σκάφης όπου ζυμώνουν το ψωμί. Στο ύψος πο ’χουνε τα κλήματα με τα σταφύλια.

Ποιος είδε το λαό, που ζει κάτω απ’ το βράχο με τα μάρμαρα, ν’ αντιπαλεύει με βαρβάρους, με μιξοβαρβάρους, με νεοβαρβάρους, με δουκάτα, με βασίλεια, μ’ αυτοκρατορίες, για ένα «τίποτα», για μιας τρίχας σκύψιμο του κεφαλιού – μιας τρίχας! Ποιος είδε και δε θάμαξε;

Ούτε ψωμί, που είν’ η ζωή, ούτε κρασί, που είναι τ’ όνειρο. Μόνο ένα φυλλαράκι από τη μυρτιά να μασουλίζουν, με τη στυφή τη γέψη στο στόμα, με τη στυφή την έκφραση στο πρόσωπο, σα να λένε: «Τ’ ανθρώπου τ’ ανάστημα και τίποτ’ άλλο. Την ανθρωπιά μας».

Το χρώμα των ματιών τους να γυρνά προς το μενεξελί κι οι κίνησες των χεριών τους να γίνουνται αργές και γεμάτες σα να χαϊδεύουν αρχαία μάρμαρα. Κι αυτοί οι ζωηροί, αυτοί οι μελαχρινοί, αυτοί οι φωνακλάδες άνθρωποι, να μερώνουν ξαφνικά και με μιαν ήσυχη αποφασιστικότη να λεν: «Εδώ θα πεθάνουμε». Σα να λεν: «Εδώ θα φυτέψουμε».

Και να πεθαίνουν. Όχι για το ψωμί, όχι για το κρασί, μα για τ’ ανάστημα του ανθρώπου. Για τις μυρτιές.

«Εδώ θα φυτέψουμε το δέντρο, για να πάρεις μέτρα χρυσά, ζάβαλε κόσμε. Δίχως αυτά ζωή δε νογέται!» Πάνω στο βράχο, πάνω στα μάρμαρα!

Και θα περάσουν τα χρόνια. Και τότε οι άνθρωποι, ανοιχτομάτηδες, ανοιχτοχέρηδες, ανοιχτόκαρδοι, θα λεν: «Ετούτος εδώ ο λαός, στον ίσκιο αυτού του βράχου με τα μάρμαρα, είναι που μας έδωσε τα μέτρα τα χρυσά, στ’ ανάστημα του ανθρώπου. Δηλαδή τη λευτεριά!»

Θα λεν και θα γέρνουν λαφριά το κεφάλι, μια τρίχα,  – όχι! ούτε μια τρίχα – πάνω απ’ τους τάφους, που άγρυπνες θα φυλάγουν, ορθές, στ’ ανάστημα του ανθρώπου, οι μυρτιές.

Αλεξάνδρεια, Γενάρης 1946

Παύλος Μάτεσις: Ενα γνήσια ανατρεπτικό πνεύμα

Πέθανε ο Παύλος Μάτεσις

Πηγή:http://entefktirio.blogspot.gr/

Της Όλγας Σελλά

Την άνοιξη του 2011 ο Παύλος Μάτεσις δεν είχε τη χαρά να δει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημά του, τη «Μητέρα του σκύλου», που ευφυώς είχε σκηνοθετήσει ο Σέρβος Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Είχε ήδη πληγεί από εγκεφαλικό τον Δεκέμβριο του 2010, παρακολουθώντας μια παράσταση στο Θέατρο Τέχνης. Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, ο Παύλος Μάτεσις άφησε την τελευταία του πνοή στο ιδιωτικό θεραπευτήριο όπου νοσηλευόταν αυτά τα δύο χρόνια (ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Λόγου είχε αναλάβει σιωπηρά τα έξοδα νοσηλείας), αν και τις τελευταίες ημέρες η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί και νοσηλευόταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ηταν 80 χρόνων, και άντεξε δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς να μπορεί να μιλήσει (είχε πληγεί το κέντρο λόγου), είχε όμως πλήρη συνείδηση.

Ο Παύλος Μάτεσις ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα των γραμμάτων, και σίγουρα δεν μπορεί κανείς να τον κατατάξει σε μία κατηγορία δημιουργός. Βέβαια ο ίδιος έλεγε ότι είναι άνθρωπος του θεάτρου. «Στην πεζογραφία θεωρώ τον εαυτό μου λαθρεπιβάτη».

Ηταν παθιασμένος τόσο με το θέατρο, όσο με τη λογοτεχνία, αλλά και τη μετάφραση, αφού χειριζόταν θαυμάσια τρεις γλώσσες και είχε υπογράψει σπουδαίες μεταφράσεις, λογοτεχνικές και θεατρικές. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά: Mrojek, Ben Johnson, Roger Vitrac, Harold Pinter, Henrik Ibsen, Sean O’ Casey, Fernando Arrabal, Joe Orton, Antonin Artaud, Margaret Atwood, Map. Macdonald, William Shakespeare, Beaumarchais, Stendhal, Alain Fournier, Στρατή Χαβιαρά, Alba Ambert, Peter Ackroyd, William Faulkner και στα νέα ελληνικά τα έργα του Αριστοφάνη: «Ειρήνη», «Πλούτος», «Βάτραχοι», «Νεφέλαι», «Όρνιθες», «Αχαρνής», «Θεσμοφοριάζουσαι», «Λυσιστράτη». Για τα πάθη της μετάφρασης και τις σχέσεις που ανέπτυσσε μέσα από αυτήν από τους συγγραφείς, έλεγε στην «Καθημερινή» τον Ιανουάριο του 2003: «Δεν θα έλεγα δύσκολη τη μετάφραση, γιατί είναι κάτι που μου αρέσει. Νομίζω ότι από τα πιο δύσκολα και άχαρα ήταν ένα μυθιστόρημα του Πίντερ, “Οι νάνοι”. Αλλά το πιο ουσιαστικά δύκολο είναι το τελευταίο μετάφρασμά μου, ο Φώκνερ. Εχει τρομακτικές δυσκολίες για τον μεταφραστή, αλλά είναι και άθλημα για τον αναγνώστη. Είναι απόλαυση, αλλά πριν απ’ όλα είναι άθλημα.

Συγνώμη Σερντάρ

Δεκατρία χρόνια χωρίς τον Γιώργο Γράψα

Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο www.xronika05.blogspot.gr   τη συνέντευξη του Γιώργου Γράψα στο περιοδικό ΠΡΙΝ τ. 9, Ιανουάριος 1990 και ένα άρθρο-αποχαιρετισμό του Γιώργου Δελαστίκ με τίτλο ‘’Γ. Γράψας- Σύμβολο της εποχής μας’’ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 16 Ιανουαρίου 2000. 

 

Έχεις δίκιο, Γιώργο, τώρα έρχεται η εποχή μας!

Εφημ ΠΡΙΝ 16/1/2000

Υπάρχουν, κάποιες φορές, εκείνοι οι σπά­νιοι ηγέτες που στο πρόσωπο τους συμπυ­κνώνεται και συμβολίζεται μια ολόκληρη εποχή. Ο πόνος που ήταν διάχυτος χτες το απόγευμα στο νεκροταφείο της Καισαρια­νής, καθώς αποχαιρετούσαμε για τελευταία φορά τον Γιώργο τον Γράψα, δεν οφειλόταν μόνο στην ανθρώπινη οδύνη για το χαμό του φίλου και συ­ντρόφου μας. Ο πόνος οφειλόταν και στο ότι ο κα­θένας αισθανόταν να ξεριζώνεται επώδυνα και ένα κομμάτι από τη δική του ζωή, από τα δικά του όνειρα.

Ένα τέταρτο του αιώνα, τώρα, δεν υπήρξε κα­μιά φράση που να εκφράσει καλύτερα την ανάτα­ση και το πνεύμα αντίστασης της γενιάς του Πολυ­τεχνείου και της μεταπολίτευσης, από την ιστορι­κή πλέον φράση του Γιώργου: «Φυσικά και δεν θα υπακούσω!» Γι’ αυτό και η συγκίνηση για το τόσο πρόωρο τέλος της ζωής του αγκάλιασε μια ολό­κληρη γενιά της Αριστεράς, με την ευρύτατη έν­νοια του όρου και με τις πιο διαφορετικές πεποιθήσεις και στάσεις ζωής. Πολλοί, πάρα πολλοί, τον έκλαψαν ειλικρινά, αισθανόμενοι ότι μαζί του εντα­φιάζουν και τα νεανικά τους οράματα που ποτέ δεν υλο­ποιήθηκαν, ακόμη και αν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που και οι ίδιοι σταμάτησαν τις προσπάθειες για να τα υλο­ποιήσουν. Όλοι αυτοί έβλεπαν με απεριόριστο σεβασμό τον Γράψα εδώ και χρόνια, σαν ένα άγαλμα, ζωντανό μνημείο μιας ανολοκλήρωτης νεανικής εφόδου στον ουρανό, που ανήκε ήδη στην Ιστορία. Σαν έναν αι­ώνιο «μετρητή συνειδήσεων» που έδειχνε στον καθένα τις υποχωρήσεις του.

Μόνο που ο Γιώργος δεν εί­πε το «Δεν θα υπακούσω» το 1974. Το είπε 15 ολόκληρα χρόνια αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1989. Τότε που το πολιτικό σύστημα της μεταπολί­τευσης, φθάνοντας στην πιο ακραία μορφή της ολοκλήρωσης του, είχε μεταβληθεί σε Φρανκενστάιν που με τις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζο­λώτα απειλούσε να συνθλίψει κάθε μορφή αντί­στασης, να βάλει ταφόπλακα σε κάθε απελευθε­ρωτικό κοινωνικό όραμα. Έτσι, άλλα ήταν τώρα τα αυτιά που τον άκουσαν. Άλλες οι νεανικές καρ­διές που σκίρτησαν από το κήρυγμα αντίστασης και τον αγάπησαν. Έγινε πάλι σύμβολο και τού­των, των «αντιστασιακών» της νέας εποχής. «Ομά­δα Γράψα» ονόμασε και η αστική τάξη τότε, όχι μόνο τους συντρόφους του Γιώργου αλλά οποιον­δήποτε ανυπότακτο, αποδίδοντας σε «υποκίνηση» αυτής της «ομάδας» σχεδόν κάθε εκδήλωση αντί­στασης του μαζικού κινήματος, ιδίως της νεολαί­ας, προσδίδοντας της σχεδόν μαγικές ικανότητες.

8 Ιανουαρίου 2013:Ο Νίκος Τεμπονέρας ζει…

 Το χρονικό της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα

Εικοσιδύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονία του 38χρονου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από μέλη της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.

Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

                                                                   τoυ Πέτρου Κατσάκου

Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, πιθανό περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας, έπαρση της σημαίας κ.ά.

Οι πρώτες καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων, σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι το κλίμα θα εκτονωθεί με τις διακοπές των Χριστουγέννων, ενώ ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι τα προεδρικά διατάγματα δεν θα εφαρμοστούν για ένα τρίμηνο, έως ότου γίνουν «πλήρως κατανοητά» από μαθητές και καθηγητές. Σύντομα, οι τρεις μήνες γίνονται δώδεκα και το νομοσχέδιο τροποποιείται μερικώς, χωρίς αλλαγές όμως στα σημαντικότερα σημεία (πειθαρχικές διατάξεις, περικοπές κ.ά.).

Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων θα χάσουν τη χρονιά.

Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.

Από το πρωί της μέρας σημειώνονται μικροεπεισόδια μεταξύ γονέων και καταληψιών, καθηγητών και δημοτικών συμβούλων. Οι καθηγητές αρνούνται να βάλουν απουσίες στους μαθητές και ο υπουργός αποφασίζει την πειθαρχική δίωξή τους, ενώ την επόμενη μέρα, ομάδες ροπαλοφόρων εισβάλουν σε σχολεία και τραυματίζουν μαθητές, υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών οργάνων.

Αποχαιρετισμός στον Μάνο Χαριτάτο

Έφυγε από τη ζωή στα 68 του χρόνια, ο Μάνος Χαριτάτος, συνιδρυτής και πρόεδρος του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ).

Το πάθος του συλλέκτη

via entefktirio.blogspot.gr/

του Γιάννη Παπαθεοδώρου

Δεν θυμάμαι τη χρονιά. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πέρασα την πόρτα του ΕΛΙΑ, με αποστολή να τσεκάρω μερικά έντυπα που λείπανε από τα ΑΣΚΙ. Ο Φίλιππος Ηλιού είχε προλάβει βέβαια να κάνει τις συστάσεις στον Μάνο Χαριτάτο με τον γνώριμο παιγνιώδη τρόπο του.  «Αυτός είναι από την Πάτρα αλλά θέλει να γίνει Αιγυπτιώτης και διάλεξε για θέμα διατριβής τον Τσίρκα». Κοιτώντας με διερευνητικά, πάνω από τα γυαλιά που τα στερέωνε πάντα στην άκρη της μύτης, ο Μάνος «έσπασε τον πάγο» με την πρώτη ερώτηση. «Για να έχεις κράνος μαζί σου, πρέπει να οδηγείς και μηχανή. Τι μηχανή έχεις;» Κάπως έτσι άρχισε η πρώτη συζήτηση με έναν από τους πιο συναρπαστικούς ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου.

Λίγες βδομάδες μετά, άρχισα να καταλαβαίνω πως, για τον Μάνο, το ΕΛΙΑ δεν ήταν απλώς μια δουλειά αλλά το κινητήριο πάθος μιας ζωής εξαρτημένης από τη «γεύση του αρχείου». Ένα βράδυ, μετά την αποδελτίωση, του είπα ειρωνικά: «Καλά μόνο αυτές είναι οι συλλογές που έχεις;» Με ανέβασε αμέσως στη μηχανή του και άρχισε την ξενάγηση στα «κρυφά» διαμερίσματα της Αθήνας. Μετά από ώρα, βρεθήκαμε στο Παγκράτι μπροστά σε μια βιτρίνα από παιδικά παιχνίδια. Στρατιωτάκια ντυμένα με στολές του Μπάκιγχαμ, μέσα σε θαμπές βιτρίνες. «Αστικά κατάλοιπα;» τον ρώτησα. «Ναι αλλά κάπου εδώ έχω και παράνομο αριστερό τύπο», μου απάντησε με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού που ξέρει να ξεγλιστράει — πάντα «από τα αριστερά».

Τα χρόνια πέρασαν. Με τον Μάνο συναντηθήκαμε πολλές φορές και με διάφορες αφορμές : το βιβλίο για την ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, το αρχείο Τσίρκα, το καβαφικό αρχείο, την «κοινωνία της πληροφορίας κ.ά. Σε όλα έδινε τελικά —κι αυτό το «τελικά» δεν ήταν πάντα αυτονόητο— το «πράσινο φως», αρκεί να ένιωθε πως δίπλα του υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για το ΕΛΙΑ. Τελευταία φορά, μιλήσαμε στο πόδι για τα πανεπιστημιακά πέρυσι το χειμώνα, όταν τα ίχνη της αρρώστιας ήταν ορατά. Συμφωνήσαμε σε πολλά, διαφωνήσαμε στα περισσότερα. Για να αλλάξω θέμα τού είπα πως θέλω να γράψω ένα βιβλίο για τον Καβάφη, αλλά θα έπρεπε να μου βρει για τη διακόσμηση του εξωφύλλου κάποιες παλιές διαφημίσεις τσιγάρων που απεικονίζουν τον ποιητή να καπνίζει μια αιγυπτιώτικη μάρκα. «Ξέρεις έκοψα το τσιγάρο», μου είπε χαμηλόφωνα. «Λάθος διάγνωση», του είπα. «Το πάθος σου είναι το ΕΛΙΑ και όχι το τσιγάρο». Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, για τελευταία φορά.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών 15.

Τρίτη, 2Ο Νοεμβρίου 2012. Έφυγε ο Χρόνης Μίσσιος

 

 «Την ώρα που έφευγα και με χαιρέταγε, τα μάτια του στάζανε λύπη. Μου λέει, που θα πας τώρα, ρε Φάνη – εγώ μια ζωή το ίδιο ψευδώνυμο στις παρανομίες. Όπως στεκόμασταν όρθιοι, του λέω, σοβαρά μιλάς, γιατρέ, εμένα λυπάσαι; Ξαφνιάστηκε, μα, μου λέει, φεύγεις έτσι μέσα στη νύχτα, σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, σκοτώνουν, βασανίζουν, δεν έχεις σπίτι, οικογένεια, δεν έχεις όνομα… Τον κοίταξα. Έπρεπε να τον πληγώσω, δεν είχα άλλο δρόμο. Ήμουνα στριμωγμένος, αν αφηνόμουνα στην παραδοχή της λύπης, ήμουνα χαμένος, γιατί τα αντικειμενικά στοιχεία, όπως τα περιέγραφε ο γιατρός, ήτανε σωστά. Όμως είχα ανάγκη να υπερασπιστώ τη ζωή μου, την ουσία της, απέναντι και στον ίδιο τον εαυτό μου. Σοβαρά, του λέω, γιατρέ εμένα λυπάσαι; Τα έχασε ελαφρώς.Ήταν πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος, αλλά και παλικάρι, για να δεχτεί να κρύψει έναν παράνομο σε μια στιγμή που ούτε η μάνα σου, που λέει ο λόγος, δε σ’ έβαζε μέσα. Όπου το ραδιόφωνο ούρλιαζε ημερήσιες διαταγές, «Πας όστις φιλοξενεί άτομον μη δηλωμένον εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, θα παραπέμπεται εις το έκτακτον στρατοδικείον…»Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση. Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ «ελεύθερα» και «ακίνδυνα» όπως εσύ… Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;

Και, να σου πω και κάτι ακόμα: είμαστε συνομήλικοι. Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά – δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω – δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας. Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ;

Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου… Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος. Εγώ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις. Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας. Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί;

Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής

»Εμπιστοσύνη»

Ιστορίες του κ. Κόϋνερ

Μπέρτολτ Μπρεχτ

O κ. Κ. που υποστήριζε την τάξη στις ανθρώπινες σχέσεις πέρασε όλη του τη ζωή μέσα σε αγώνες. Κάποτε έμπλεξε πάλι σε μια ανάποδη υπόθεση που τον ανάγκαζε να συναντάει νύχτα ένα σωρό ανθρώπους που βρίσκονταν μακριά ο ένας από τον άλλο. Επειδή έλαχε νάναι κι άρρωστος παρακάλεσε κάποιο φίλο να του δανείσει το πανωφόρι του. Εκείνος του το υποσχέθηκε αν και για να το κάνει αυτό χρειάστηκε ν΄ ακυρώσει μια μικρή συνάντηση που είχε. Κοντά το βράδυ , όμως, τα πράγματα χειροτέρεψαν τόσο που οι συναντήσεις δεν ωφελούσαν πια σε τίποτε και χρειάζονταν άλλες ενέργειες. Ωστόσο, μολονότι δεν του περίσσευε καθόλου χρόνος , ο κ. Κ. έτρεξε να παραλάβει το πανωφόρι που του ήταν πια άχρηστο, μόνο και μόνο για να κρατήσει το λόγο του.

Για τον Κώστα Τζιαντζή

Στιγμές

 Μάνος Χατζιδάκις 

(Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925-Αθήνα 15 Ιουνίου 1994)

με το Μάνο Χατζιδάκι

Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 1954 μεταδίδεται από το Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) το πρώτο θεατρικό  έργο του 20χρονου Βασίλη Βασιλικού, «Ο Απόστολος Παύλος στη φυλακή των Φιλίππων»*. Η ραδιοφωνική διασκευή έγινε από τον Νίκο Γκάτσο και τη μουσική έγραψε ο τότε 29χρονος  Μάνος Χατζιδάκις. Η μόνη μαρτυρία από τη ραδιοφωνική μετάδοση του θεατρικού έργου ,είναι το έντυπο πρόγραμμα. Ο Γκάτσος εξαφάνισε την μπομπίνα για να αποτραπεί η μήνυση. Ο λόγος; Ο συγγραφέας απέδιδε στην Παναγία και άλλα παιδιά εκτός από τον Χριστό.

Ο Χατζιδάκις που αυτοσχεδίασε ζωντανά στο πιάνο του ΕΙΡ τη μουσική του θεατρικού έργου, στέλνει στον φίλο του ,στη Θεσσαλονίκη, λεπτομέρειες με λέξεις και σχεδιάκια..Τού γράφει το πρωί της Κυριακής 31 Οκτωβρίου 1954. Το βράδυ θα παιζόταν το θεατρικό έργο του Βασιλικού στο ραδιόφωνο.

«Πήρα σήμερα το γράμμα σου και μια που τυχαίνει να ‘ναι Κυριακή, μόνη μέρα που μπορώ να γράψω μουσική, σου απαντώ αμέσως. Απ’ ό,τι διάβασα, κατάλαβα και πως δεν πήρες ακόμη το τελευταίο μου γράμμα.

»Ο «Παύλος» σου είναι απόψε στις 9.10 από το «Εθνικό». Ελπίζω να τ’ ακούσεις και να μου γράψεις τις εντυπώσεις σου. Τα κοψίματα που έγιναν, δυστυχώς ήταν απαραίτητα να γίνουν. Λυπήθηκα περισσότερο το ιντερλούδιο -όπως το θες. Είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του ταλέντου σου σαν πεζογράφου. Θα επαναληφθεί το Σάββατο στις 11 από το Β’ Πρόγραμμα.

»Ακουσες το «Πένθιμο και ηρωϊκό άσμα για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Ελύτη με μουσική μου, την 28η Οκτωβρίου; Εργάζομαι σ’ έναν εξαντλητικό ρυθμό. Προς το παρόν τελειώνω τη μουσική στο έργο του Θόρντον Ουάιλντερ που ανεβάζει την Παρασκευή ο Κουν, και το 2ο φιλμ από τα 6 που έχω να κόψω.

»Θα ήθελα πολύ να έρθω -κοινοτοπία να το επαναλαμβάνω- μα στο ορκίζομαι δεν ξέρω πότε θα εξοικονομήσω έστω και μία μέρα. Εσύ που τελειώνεις στις 30 Οκτωβρίου -δηλαδή χθες, καθώς γράφεις- δεν καταλαβαίνεις κι αυτό; Αλλωστε έχεις να… από τον Σταθμό γύρω στις 300 ή 400 δραχμές, για συγγρ. δικαιώματα απ’ τον «Παύλο» σου. Αν δεν έρθεις στείλε μου ένα πληρεξούσιο να τα εισπράξω εγώ και να στα ταχυδρομήσω. Θα προτιμούσα πάντως να κατέβαινες -σε καμιά δεκαριά μέρες, που θα ‘μαι σχετικά ελεύθερος απ’ ό,τι είμαι αυτές τις μέρες.

»Τα ειλικρινά συγχαρητήριά μου για την επιτυχία σου στο Πανεπιστήμιο. Εύχομαι και στο επόμενο 1½ μάθημα να πήγες το ίδιο καλά. Χαίρομαι, επίσης, που κάμεις παρέα με τον Κρίτωνα. Δεν θα σ’ αφήνει ο «άθλιος» ήσυχο, και θα σου παίζει συνεχώς μουσική μου. Είσαι πολύ λαμπρό παιδί. Προσωπική μου εντύπωση είναι πως η μουσική που μ’ αντιπροσωπεύει μέχρι στιγμής περισσότερο και βαθύτερα είναι ο «Κύκλος του CNS». Πάντως σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Για την πρώτη παράγραφο του γράμματός σου σχετικά με τ’ όνειρό σου, τι να σου πω; Μ’ άφησε άφωνο. Ευτυχώς που γελάς στο τέλος. Δεν μπορούσα όμως κι εγώ με τη σειρά μου να μη χαμογελάσω σκεπτόμενος πόσο παιδί είσαι, μερικές φορές.

Αντίο στον Έρικ Χόμπσμπαουμ(1917-2012)

Έφυγε σήμερα , σε ηλικία 95 ετών , ο μεγάλος μαρξιστής  ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο αλλά οι ευρωπαικής καταγωγής εβραίοι γονείς του, εγκαταστάθηκαν στη Βιέννη όταν εκείνος ήταν δύο ετών , και λίγο αργότερα στο Βερολίνο. Ενώ ήταν στην εφηβεία ορφάνεψε και από τους δύο γονείς και καθώς ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία, ο Χόμπσμπαουμ εγκαταστάθηκε  το 1933 ,στο Λονδίνο. Μετά την απόκτηση διδακτορικού διπλώματος από το Cambridge, έγινε καθηγητής στο Birkbeck College του Λονδίνου το 1947, ενώ το πρώτο από τα περισσότερα από 30 βιβλία του εκδόθηκε το 1948….*

Σας παρουσιάζουμε  αποσπάσματα από την ραδιοφωνική συνέντευξη του Ε.Χόμπσμπαουμ στο BBC, στις 23.12.2011. Μιλάει στον  Αndrew Whitehead,κάνοντας τον απολογισμό ενός έτους επαναστατικού αναβρασμού στον αραβικό κόσμο.

Ο Έρικ Χόμπσμπαουμ για το 2011: »Μου θυμίζει το 1848 ».

Βρισκόμαστε στο σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο, πολύ κοντά στο Hampstead Heath. Βιβλία για την τζαζ – ήταν κάποτε κριτικός της τζαζ – στριμώχνονται στα ράφια μαζί με βιβλία ιστορίας σε διάφορες γλώσσες.

Ο Έρικ  Χόμπσμπαουμ  έζησε τη ζωή του κάτω από την σκιά, ή τη λάμψη, των επαναστάσεων. Γεννήθηκε λίγους μήνες πριν από τη ρωσική επανάσταση του 1917, ήταν κομμουνιστής για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του – καθώς και ένας καινοτόμος και σημαντικός συγγραφέας και στοχαστής. Υπήρξε ιστορικός της επανάστασης, και κατά καιρούς υπέρμαχος της επαναστατικής αλλαγής. Στα 94 χρόνια του, παραμένει  άσβεστο το πάθος του για την πολιτική, κάτι που αντανακλάται στον τίτλο του πιο πρόσφατου βιβλίου του ‘’Πώς  να Αλλάξουμε τον Κόσμο’’, αλλά και στο έντονο ενδιαφέρον του για την Αραβική Άνοιξη.

‘’Ήταν  τεράστια η χαρά να ανακαλύψουμε, για άλλη μια φορά ,ότι είναι δυνατόν οι λαοί να κατεβαίνουν στους δρόμους, να διαδηλώνουν , να ανατρέπουν κυβερνήσεις».

Ο διάσημος ιστορικός παρακολούθησε με ενθουσιασμό τις επαναστάσεις του 2011.

“Ασφαλώς ένιωσα ενθουσιασμό και ανακούφιση», μου λέει. “Αν γίνει μια επανάσταση, πρέπει να είναι κάτι σαν αυτό. Τουλάχιστον κατά τις πρώτες ημέρες. Ο λαός να ξεχύνεται στους δρόμους και να διαδηλώνει για τa δικαιώματά του.»

Νίκος Σκαλκώτας(Χαλκίδα, 8 Μαρτίου 1904-Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1949)

Nikos Skalkottas *(1904-1949)

Il Mare, suite dal balletto (1948/1949)- Iceland Symphony Orchestra diretta da Byron Fidetzis

I. Preludio: Moderato maestoso
II. Il bambino del mare: Andantino
III. Danza delle onde: Allegro molto vivace
IV. La rete da pesca: Moderato andante
V. Il pesciolino: Allegretto grazioso
VI. I delfini: Allegro (molto) poco scherzoso
VII. Notturno: Andante molto — Calmo espressivo
VIII. I preparativi della sirena: Moderato sostenuto
IX. Danza della sirena: Allegro molto vivace (furioso)
X. Il racconto di Alessandro Magno
XI. Finale. Inno al mare: Allegro vivace, poco maestoso, poco calmo e alla breve

12 χρόνια χωρίς τον Βασίλη Ραφαηλίδη

Πηγή: Disdaimona

Που πήγες, Βασίλη, και μας άφησες με τα φασισταριά; Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, θα μου απαντούσες, είσαι με τον Τεό τώρα παρέα και τα λέτε ασταμάτητα. Εκτιμήσατε και αγαπήσατε πολύ ο ένας το έργο του άλλου και μαζί με σας και όλοι εμείς οι μεταγενέστεροι. Όμως, να ρε Βασίλη, μας λείπεις όσο εκ θέσεως και εκ φύσεως πλέον δε μπορείς να φανταστείς. Σε πληροφορώ πως δεν έχει βρεθεί κανείς ακόμη με το δικό σου διεισδυτικό λόγο για τα κοινά. Και τι κοινά, Βασίλη, να λες!

Φοβάμαι πως τη σήμερον ημέρα δε θα σου αρκούσαν διασκεδαστικές τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις με χουντικά κατάλοιπα τύπου Πλεύρη. Θα γινόσουν έξω φρενών με τη χώρα σου που πάει να γίνει Βαϊμάρη, που έχει πατώκορφα χεσμένη κάθε έννοια πολιτισμού και που εξοστρακίζει τα καλύτερα μυαλά, όχι της γενιάς σου, αλλά αυτής του μέλλοντος. Και τότε, νά’σαι σίγουρος, Βασίλη, θα καθόσουν και θα έγραφες το τέλος της ιστορίας της Ελλάδας με την ελπίδα ότι θα διδασκόταν στα σχολεία ενός επόμενου ιδανικού τύπου κοινωνιών.

Στο είχα πει κάποτε στο μπαράκι δίπλα απ’ την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών: Τώρα που έφυγε κι ο Μάνος Χατζιδάκις μόνο εσύ μας έμεινες… Χαμογέλασες, εφόσον κατάλαβες πως δεν επρόκειτο για μια απλή φιλοφρόνηση από έναν 20χρονο σπουδαστή κινηματογράφου, αλλά για την απόρροια της όξυνσης του ενδιαφέροντος μου, καθώς για μία ώρα τουλάχιστον μου μιλούσες για τον Μάο κι εκείνο το ταξίδι σου στην Κίνα. Παρεμπιπτόντως, όταν μου έκατσε και μένα να πάω στην Κίνα, Βασίλη, εσένα θυμήθηκα, σαν είδα τη φιγούρα του Μάο σκαλισμένη με λουλούδια σε όρος της Νότιας Κίνας και σαν βρήκα το σενάριο από τον Θίασο του Τεό μεταφρασμένο στα κινέζικα! Νιώθω πολύ τυχερός που σε συνάντησα ορισμένες λίγες φορές και κάναμε ωραίες συζητήσεις. Δε θα ξεχάσω την ιστορία σου πού’χες πάει τον Κούνδουρο να δείτε μαζί Το βλέμμα του Οδυσσέα, προσπαθώντας να του εξηγήσεις ή μάλλον να τον κάνεις να δεχτεί την ποίηση της σκηνής με τον Βέγγο να πετάει μπισκότα στη χιονισμένη φύση. Άνοιξη του 2000 ήταν όταν σε πέτυχα να βαδίζεις με το κεφάλι σκυφτό στη Σταδίου, βιαστικός – βιαστικός, με τη χαρακτηριστική σου πίπα στό’να χέρι. Γεια σου, Βασίλη σου φώναξα, Γεια σου και σένα, Αντώνιε απάντησες και χάθηκες μεσ’ στους αγχωτικούς Αθηναίους. Δεν σε ξανάδα από τότε και η είδηση του καλπάζοντος καρκίνου και της φυγής σου έσκασε πραγματικά σαν βόμβα.

O Νιλ Άρμστρονγκ πήγε στ΄αστέρια

25 Αυγούστου 2012

20 Ιουλίου 1969

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης δεν μένει πια εδώ

Ένα ζεστό καλοκαιριάτικο βράδυ. Το  μικρό ραδιόφωνο  στο πρεβάζι του παραθύρου παίζει το «πετραδάκι πετραδάκι». Τρέχουμε ανάμεσα στις τριανταφυλλιές, τα νυχτολούλουδα και τους ντενεκέδες με τους φουντωτούς βασιλικούς. Το ασβεστωμένο τσιμέντο καίει τις   γυμνές φτέρνες.
Τα γέλια και οι φωνές μας ενοχλούν τους μεγάλους που γύρω από ένα τραπέζι πίνουν παγωμένη «άλφα» τρώγοντας τυρί, ντομάτα κι ελιές και συζητούν. Έπεσα  στον πίσω κηπάκο και χάλασα τις ντοματιές. Το γόνατο μάτωσε και η μάνα φωνάζει. Οι άντρες λένε «ας τα παιδιά!». Ο Μενιδιάτης συνεχίζει το χαβά του, πετραδάκι πετραδάκι… «Οι άντρες δεν κλαίνε».

 Πολλά χρόνια μετά. Στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στο ποτάμι. Πολλά τσιγάρα, διπλωμένα δίκοχα, μαλαματίνα κι «αγωνίες». Απ’ το παλιό τζουκμπόξ η φωνή του Μενιδιάτη. Τα ποτήρια αδειάζουν και γεμίζουν όπως οι ψυχές. Μια ζωή στην αφραγκία. Η άδεια που δεν ήρθε ποτέ. Το γράμμα με τα κακά μαντάτα. Οι μέρες το ίδιο πολλές, όσες φορές και αν μετρηθούν τα σταυρουδάκια στην μικρή ατζέντα. Ο αδελφός δίπλα  έσπασε. Συνάδελφε «οι άντρες δεν κλαίνε». Δεν είχες δίκιο μάνα.

Πηγή: oikodomos 

30 Ιουνίου 2012: Έφυγε ο Θύμιος Καρακατσάνης

The selling off of people’s commons-The case of Greece

 

Στην αγορά της Αθήνας, Φωτο: Ed Yourdon

Πηγή: www.zeitschrift-luxemburg.de 

by Marica Frangakis[1]

 In the 1980s, and especially in the 1990s, the European countries went through a phase of privatization, which radically reduced the reach of the post-WWII welfare state.  The rationale for such an exercise varied, as did the forms of privatization across sectors, countries and time.  Irrespectively of such variations, however, privatization has been described as “… a stage in the evolution of capitalism … (representing) a shift in the relations between the state, society and the economy which is a pervasive process in political, social and economic terms” (Frangakis et al, 2009:10)[2].  The public debt crisis has deepened this shift in favour of private sector interests, as the Greek experience amply demonstrates.

More specifically, privatization is one of the conditions on which the first bail-out was granted to Greece in May 2010.  The Economic Adjustment Programme, accompanying the bail-out, contains a detailed privatization plan by type of asset, mode of sale and expected sales proceeds over the period 2010-2015, the time span of the Programme.  A target of proceeds  equal to €50 billion has been set.

Although a late comer, as privatization gathered speed in the late 1990s, Greece carried out extensive privatization programmes in the past, placing it quite high amongst other European countries.  In this sense, the current thrust is a determined attempt to sell off what remains of the Greek people’s commons.

Furthermore, the new phase of privatization, as shown by the Greek experience, as well as by the experience of other EU member states undergoing EU/IMF programmes, points to a significant shift in EU policy.  In particular, the EU seems to be departing from its traditionally neutral stance with regard to ownership, as clearly stated in the Treaty of the Union, towards a stance that favours privatization, not only as solution to the public debt crisis, but also as a means of increasing the competitiveness of the economy.   Neither of these claims is substantiated by past experience, nor are they grounded on any particular study of the sector/country currently involved.    In this sense, they are but expressions of the political and ideological viewpoint of the European elites and the interest groups these are associated with.

The rest of this paper is organized as follows.

• Section 1 reviews the privatization of experience of Greece prior to the public debt crisis;
• Section 2 examines the current privatization plans;
• Section 3 assesses the implications of the current privatization exercise for the Greek economy and for society, as well as more generally for the European context.
• Section 4 concludes by taking a broader view of the prevailing narrative and the need to change it in order to defend the people’s commons.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Δεκαοκτώ χρόνια απουσίας

Δεκαοκτώ χρόνια από το θάνατο του μεγάλου συνθέτη

«Οποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά». (Από «Τα Σχόλια του Τρίτου», 30/7/1978).

Εφημ. Ριζοσπάστης

Υπήρξε δημιουργός ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, που συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Ο Μάνος Χατζιδάκις, με την υψηλή αισθητική και την προσωπική ευαισθησία του, την οξεία κριτική ματιά του, την αγάπη του για το λαό και με την απόφασή του να μη συμβιβαστεί με την εξουσία και τις απαιτήσεις της, μπόρεσε να αποτυπώσει με κριτικό ρεαλιστικό τρόπο την ελληνική κοινωνία, καταθέτοντας ένα έργο σπουδαίο, πολύτιμο, μοναδικό. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δεκαοκτώ χρόνια από εκείνο το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, που «άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα». Η απουσία του πικρή. Η «παρουσία» του πάντα φωτεινή. Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι εδώ, θα είναι πάντα εδώ όσο υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν τα τραγούδια του, που διψούν για ομορφιά, που αντιστέκονται, ελπίζουν και αγωνίζονται για μια ανθρώπινη κοινωνία. 

Ο Μάνος Χατζιδάκις, δημιουργός που έβαλε τη σφραγίδα του στον πολιτισμό μας, υπήρξε πάνω απ’ όλα κορυφαίος αναμορφωτής του ελληνικού τραγουδιού, δρομολογώντας το σε νέους μουσικούς ορίζοντες. «Το τραγούδι», έλεγε, «δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας -αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και μες στον ίδιο χώρο- που θα φωτίσω τις κρυφές αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα -αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός σας…».

Ο ίδιος έλεγε, πως «η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα… Η τέχνη υπάρχει, διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου. Του κινητοποιεί τις ευαισθησίες του. Τις αληθινές του ευαισθησίες. Οχι τις επικαιρικές. Η τέχνη συμπληρώνει τον άνθρωπο, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει. Η μεγάλη τέχνη εννοώ». Και πίστευε «στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων και όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας».

Κρήτη ΤV 3/6/2009 – Κώστας Τζιαντζής

Συνέντευξη του Κώστα Τζιαντζή στο ΚΡΗΤΗ ΤV  3/6/2009

Κλείσε, κάνει κρύο… Oικοδόμος

Όνειρο

 Ήθελε ακόμα για να ξημερώσει. Ο χειμώνας βαρύς. Ανέβαινα απ’ τη δημοσιά, ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο που και τ’ αυτοκίνητα ακόμα θα ήθελαν να τον αποφύγουν. Στην Καρυά, ο δρόμος τέλειωνε κι άρχιζε μονοπάτι. Απόρησα γιατί, υπήρχε ασφαλτοστρωμένος δρόμος μέχρι τον Αη Γιώργη από χρόνια. Μόνο όταν ήμουνα παιδάκι και μ’ έφερνε το λεωφορείο του Αλέκου απ’ την Άρτα, τερμάτιζε εδώ. Από κει και πάνω δρόμος, τι δρόμος δηλαδή, σοκάκι,  μόνο για τα ζωντανά και για γερά πόδια.

Με  περίμενες με το γομάρι τότε, έδενες τη μικρή καρό βαλιτσούλα μου στ’ αριστερά στο σαμάρι, μ’ ανέβαζες πανωσάμαρο κι εσύ από δίπλα  ποδαρόδρομο μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Δυο τσιγάρα δρόμος.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς ανέβαινα τα πέτρινα σκαλοπάτια που έβγαζαν στην πλατεία. Οι πόρτες των μαγαζιών κλειστές. Η σιδερένια πόρτα τ’ Αη Νικόλα κλειδωμένη κι αυτή, λες και από κάτι είχε να φοβηθεί ο άγιος… Πάνω στα λίγα τραπέζια των καφενείων  της πλατείας, οι καρέκλες αφημένες τ’ απίστομα. Ερημιά μαύρη και παγωνιά. Ο γιαννιώτης σήκωνε τα φύλλα γύρω απ’ το γερο πλάτανο και τα ‘στρωνε σ’  ένα κυκλικό χορό χωρίς αρχή και τέλος. Από την πέτρινη βρύση δεν έτρεχε στάλα  νερό. Τέτοια εποχή…

 Άφησα την πλατεία πίσω μου. Πέρασα έξω απ’ του Μπλέτσου, σκοτεινά. Στου Πουρναρά το ίδιο, και στου Μπέσου. Παγωμένη η νύχτα, σφαλισμένα τα παντζούρια, τα μπουχαριά δίχως καπνό. Στην άκρη του δρόμου το νερό στριμωγμένο στο τσιμεντένιο αυλάκι, ακολουθούσε μια ξέφρενη πορεία προς την αυλή του μυλωνά. Μπόρεσα να διακρίνω στο λιγοστό φως που σκόρπιζαν οι κολώνες του δρόμου, την αντάρα που σκέπαζε απέναντι τη Ρουπακιά και κατέβαινε προς τη Γκούρα. Φουσκωμένη αυτή, από μεγάλες κατεβασιές νερού, βιάζονταν να συναντήσει τον Άραχθο.

Μετά τη στροφή του Μπράνα, πάγωσα. Δεν ήταν απ’ το κρύο. Το δίπατο πέτρινο σπίτι στέκονταν πάλι εκεί, όπως παλιά, στην άκρη του μονοπατιού. Ένα αχνό φως έφεγγε στο παραθύρι που,  δεν ξέρω γιατί, δεν είχε πατζούρι. Όλα τα παράθυρα δεν είχαν πατζούρια. Ανέβασα το βλέμμα μου στο μπουχαρί. Κάπνιζε. Τα πόδια μου άρχισαν να κινούνται χωρίς να περιμένουν τις σκέψεις. Άνοιξα τη λυσιά, δρασκέλισα την αυλή και ζύγωσα  τ’ αφτί στην πόρτα. Άρχισε να πέφτει ένα ψιλόβροχο που πήγαινε να γίνει χιόνι, άλλαζε γνώμη για λίγο και γίνονταν πάλι ψιλόβροχο. Ακούγονταν μόνο η φουσκωμένη Γκούρα και  οι σταγόνες της βροχής. Ζύγωσα στο παραθύρι κι έσκυψα προς το τραβηγμένο πλεχτό κουρτινάκι που άφηνε να φανεί το εσωτερικό του σπιτιού.

Με διαγράφουν ασταμάτητα εδώ και σαράντα χρόνια….

Με διαγράφουν ασταμάτητα εδώ και σαράντα χρόνια….

Η πρώτη μου διαγραφή έγινε στην Τρίτη δημοτικού.

Αποβλήθηκα από το σχολείο γιατί είχα ερωτευτεί την Μαίρη.

Η Μαίρη ήταν το ωραιότερο κορίτσι της τάξης. Σε κάποιο κυνηγητό στο διάλλειμα βρεθήκαμε εγώ από την μια μεριά της πόρτας και αυτή από την άλλη. Της είπα μέσα από την κλειδαρότρυπα «σ’ αγαπώ» . Αυτή για κάποιο λόγο το είπε στο δάσκαλο. Ο Δάσκαλος με σακάτεψε στο ξύλο και μετά με απέβαλε για δύο βδομάδες.

 Διαγράφομαι δεύτερη φορά στις μέρες του Πολυτεχνείου.

Ήμουν τότε μέλος σε μια οργάνωση που λεγόταν «Νέοι Σοσιαλιστές» . Ταυτοχρόνως ήμουν και ο κιθαρίστας ενός αθλίου συγκροτήματος που το ονομάζαμε «Ιπτάμενα καράβια» και που είχε κάνει κόλαση την ζωή των κατοίκων της οδού Σαρκουδίνου. Η Οργάνωση μου είπε ότι δεν πρέπει να πάρουμε μέρος στην εξέγερση γιατί «είναι στημένο από την ασφάλεια για να μαζέψουν τους αριστερούς». Τα «Ιπτάμενα καράβια» θέλαν να κατέβουμε. Κατέβηκα και ακολούθησε η διαγραφή μου από την, εν λόγω, οργάνωση.

 Η Τρίτη διαγραφή μου έγινε αργότερα από το ΚΚΕ (μ-λ) . Είχα βάλει στο ψηφοδέλτιο της σχολής και δύο Κνίτες και αυτό ήταν «εκτός γραμμής».

 Αργότερα γίνομαι ιδρυτικό μέλος του σωματείου Μεταλλεργατών Αθηνών –Πειραιώς και περιχώρων «Ο Προμηθεύς». Αναλαμβάνω την έκδοση της εφημερίδας «Ο Προμηθεύς» και με κατηγορούν γιατί από τις οκτώ σελίδες η μία ήταν αφιερωμένη στον κινηματογράφο και στο βιβλίο. Η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου (που ήταν Κουκουέδες) δεν μπορούσαν να βλέπουν ταινίες και να διαβάζουν βιβλία για να ελέγχουν αν είμαι «εντός γραμμής» και μου κατάργησαν την έβδομη σελίδα.

Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! Βιβή Αντωνογιάννη – Ιουλία Δημητρίου

Το brand(y)ing, οι Ted(εξ), το όραμα

«Ψάξε, νιώσε, άλλαξε!»

Η νεοφιλελεύθερη απάντηση στην κρίση έρχεται ως αποτέλεσμα εσωτερικής αναζήτησης, αναβαπτισμένης οπτικής και πίστης στις δυνάμεις του Έλληνα. Από τα spot των ξένων μέσων κρατάμε την Ακρόπολη, αλλά το κάδρο αυτή τη φορά δεν συμπληρώνει ο φραπές αλλά ο εργατικός νέος επιχειρηματίας με όραμα και φιλοδοξίες. Δίπλα στην ξεφτισμένη ελληνική σημαία, ο σύγχρονος Κούρος κρατάει ipad και σημειώνει νέες ιδέες σε συνέδρια ανταλλαγής εμπειριών, επικοινωνεί, συζητάει, ονειρεύεται κέρδη. Η πρόοδος προϋποθέτει την αυτοπραγμάτωση και η αυτοπραγμάτωση θα έρθει μέσω της πίστης στη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Πηγή http://www.levga.gr/

Όσο η χώρα «βυθίζεται στην κρίση» και ο κοινωνικός χρόνος επιταχύνεται (ενώ καταρρέουν παταγωδώς οι σταθερές, τα στεγανά και οι πεπατημένες του παρελθόντος), τόσο η κοινωνία αναζητά μετά μανίας απαντήσεις από «σοφούς», «ειδικούς» και «φωτισμένους ανθρώπους». Και ενώ, μας λένε, τα παλιά όρια αριστεράς-δεξιάς έχουν πια πάψει να υφίστανται, στη δημόσια σφαίρα μοιάζει να έχει συντελεστεί μια de facto επανενεργοποίηση των παλιών διαχωρισμών. Η αριστερά προσφεύγει στις παγκόσμιες διανοητικές αυθεντίες του «ριζοσπαστικού» λόγου, στους απανταχού (Δυτικούς) πεφωτισμένους στοχαστές που έρχονται στη χώρα κομίζοντας τα κλειδιά για την κατανόηση του παρόντος. Όλοι αυτοί (οι Ζίζεκ και οι Χαρντ και οι Μπαντιού) καλούνται να μας πουν «τι είναι αυτό που κάνουμε», δηλαδή «τι είμαστε», που πάντοτε ξεκινάει από μια αναδίφηση του πρόσφατου ελληνικού παρελθόντος και καταλήγει σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για το (αιώνιο) παρόν μας: τι κάνουμε στις πλατείες και τους δρόμους, τι κάνουμε στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, τι κάνουμε με την τρόικα, τα μνημόνια, την κρίση. Από την άλλη, ως εάν τα στρατόπεδα να έχουν χωρίσει αντανακλαστικά και σιωπηρά τον δημόσιο λόγο, η δεξιά προσφεύγει στους δικούς της γκουρού, στις δικές της «αυθεντίες», στους πρωτοπόρους εκπροσώπους της (επιχειρηματικής) ευδαιμονίας. Εκείνοι δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε κέφι να ασχοληθούν με το παρόν ή το παρελθόν, what’s done is done. Οι ειδικοί της νέας επιχειρηματικότητας καλούνται να μας πουν «τι να κάνουμε», με ποιο τρόπο να «βγούμε από την κρίση», πώς να «την κάνουμε ευκαιρία», πώς να αρχίσουμε την «ανοικοδόμηση» της χώρας και τη «σωτηρία της πατρίδας».

Μια ιδέα του Ρίτσαρντ

Ο Ρίτσαρντ είχε τη συνήθεια να διοργανώνει στο σαλόνι του δείπνα, σε στυλ αρχαιοελληνικών συμποσίων και προσκεκλημένους εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής που πάντα θαύμαζε, με σκοπό την ανταλλαγή και ζύμωση πρωτότυπων ιδεών στο χώρο του πνεύματος και του επιχειρείν. Ο προικισμένος αρχιτέκτονας Ρίτσαρντ Σαούλ Γούρμαν, ζώντας στη ζηλευτή Καλιφόρνια και περιτριγυρισμένος από τους ταλαντούχους και φερέλπιδες καλεσμένους του, ανέπτυξε στα μέσα της δεκαετίας τoυ ’80 μια εξαιρετική, όπως αποδείχθηκε, ιδέα.

Η υλοποίηση της ιδέας του Ρίτσαρντ ονομάστηκε TED (Technology, Entertainment, Design), γνωστή και ως «TED, η απόλυτη εμπειρία για την καρδιά και το μυαλό, ένα συναρπαστικό ταξίδι στο μέλλον». Η εξέλιξη ήταν αλματώδης: από ανεπίσημη μάζωξη κλειστού κύκλου μετατράπηκε, στη δεκαετία του ’90, σε κλειστό ετήσιο συνέδριο. Το 2001, ο εκδότης Κρις Άντερσον αγόρασε τα δικαιώματα και μετέτρεψε αυτές τις συναντήσεις σε μη κερδοσκοπικό οργανισμό με την επωνυμία TED και στόχο τη Διάδοση Αξιόλογων Ιδεών. Στο ετήσιο συνέδριο της TED προσκαλούνται άνθρωποι με καινοτόμες ιδέες, πετυχημένοι επιχειρηματίες με ευαισθησία και διάθεση προσφοράς, εμπνευσμένοι καλλιτέχνες, άνθρωποι με πίστη και όραμα που ξέρουν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Ο κάθε ομιλητής έχει στη διάθεσή του 18 λεπτά για να παρουσιάσει στο κοινό αυτά που σκέφτηκε.

Σαν σήμερα

Παρασκευή,  4 Μαΐου 2012

 Παγκόσμια Ημέρα Άσθματος

Γιορτάζουν:Πελαγία, Πελαγής, Πελαγούλα, Πελαγίνα, Πελαγίτσα, Πελάγιος, Πελαγιώ

1905  Ηλεκτροφωτίζεται για πρώτη φορά η οδός Αθηνάς.

1924  Έναρξη των 8ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.

1932  Ο Αλ Καπόνε μπαίνει στη φυλακή για φοροδιαφυγή.

1953  Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ τιμάται με το βραβείο Πούλιτζερ για το έργο του »Ο Γέρος και η Θάλασσα».

1979  Η Μάργκαρετ Θάτσερ ορκίζεται πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου με το κόμμα των Συντηρητικών. Είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας.

 

Εσείς ποια Ελλάδα προτιμάτε;

 

Πηγή: http://e-oikodomos.blogspot.com

Σε μια πρώτη ματιά δεν παρατήρησα τίποτα περισσότερο από μια ξύλινη πόρτα σε ένα παλιό σπίτι του Ναυπλίου. Έπρεπε κάποιος να μου το υποδείξει, να δω καλύτερα, να σκεφτώ βαθύτερα. Κι όμως, αυτή η πόρτα έχει να διηγηθεί περισσότερη ιστορία από όλα τα ιστορικά βιβλία που διάβασα τα τελευταία χρόνια.

Τα βιβλία βλέπετε, γράφουν για βασιλιάδες και πρωθυπουργούς, για μάχες και πραξικοπήματα, για σπουδαία γεγονότα μιας γραμμικής πορείας. Δε γράφουν πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων, δεν μπορούν να αποτυπώσουν με κάποια ακρίβεια τους κόπους τους, τη στάση τους απέναντι στη ζωή, το πόσο δυστυχισμένοι ή ευτυχισμένοι υπήρξαν. Μια πόρτα ίσως μπορεί.

Εν αρχήν ην το «ρόπτρον». Στο κέντρο και αριστερά της πόρτας, το σιδερένιο χέρι που χτυπούσε ο επισκέπτης για να ειδοποιήσει τους νοικοκύρηδες του σπιτιού. Ο ήχος της ειδοποίησης ήταν ο ήχος της ξύλινης πόρτας. Διαπεραστικός, άμεσος, αδιαμφισβήτητος. Το τσακαλίδι. Φτιαγμένο από κράμα που σαν πρώτο συνθετικό είχε το σίδηρο. Σίδηρος έβγαινε στη Σέριφο, από Έλληνες εργάτες, και από εκεί πουλιόταν στα χυτήρια της Αθήνας. Οι μεταλλουργοί έφτιαχναν το καλούπι, απομίμηση ενός μικρού χεριού, γιατί έτσι είχαν μάθει από τον πατέρα τους και τον παππού τους και τον προπάππου τους και έτσι έφτιαχναν τα ρόπτρα από τους χρόνους των προγόνων τους, μεταλλουργών στους ίδιους τόπους. Με κάρα έφταναν τα ρόπτρα στις πολιτείες πέρα από την Αθήνα.

 Κάποιος μαγαζάτορας έδωσε λίγα γρόσια και αγόρασε όσα χεράκια υπολόγιζε ότι θα πουλούσε. Κι ήρθε ο νοικοκύρης του σπιτιού στο μαγαζί του, βρήκε αυτό που του άρεσε περισσότερο, παζάρεψε ίσως την τιμή κι όλο χαρά το βίδωσε στην καινούρια του ξύλινη πόρτα. Τούτο το μπιχλιμπίδι είναι φτιαγμένο για να κρατήσει μια ζωή και πολλές περισσότερες. Ίσως να στέκει εκεί και σε πεντακόσια χρόνια ή στην προθήκη ενός μουσείου λαϊκής τέχνης. Είναι δείγμα αρχοντιάς, και ομορφιάς, είναι ο κύκλος ανθρώπων που δουλεύουν, παράγουν, μεταποιούν και στολίζουν τα σπίτια τους.

Το πουκάμισο του τραγουδιστή

»Περηφάνια χωρίς ακαταδεξιά. Σεμνότητα, αλλά όχι κακομοιριά. Χάρη δίχως ναρκισσισμό. Πόνος και συμπόνια που δεν κραυγάζουν. Ολα αυτά σε μία φωνή, σε ένα πουκάμισο που αγαπήσαμε και ποτέ δεν θα το δούμε αδειανό.»

Tης Mαριάννας Tζιαντζή

«Το καλό κείμενο είναι όπως το καλό ανδρικό ντύσιμο, πρέπει να είναι σωστό αλλά να μην κραυγάζει», είχε πει ένας Βρετανός πεζογράφος. Οπως το καλό πεζό δεν έχει ανάγκη τα στολίδια και τα επίθετα, έτσι και το καλό ρούχο δεν έχει ανάγκη την επωνυμία, τα κροκοδειλάκια, τα σηματάκια, τις υπογραφές που επιβεβαιώνουν την ποιότητά του.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος δεν είχε ανάγκη από στυλίστες, δεν χρειαζόταν ενδυματολογικά, φωτιστικά, τεχνολογικά και χορογραφικά δεκανίκια. Αρκούσε η φωνή του, ενώ το σώμα του έμοιαζε συνέχεια αυτής της μοναδικής φωνής. Το ρούχο που νομίζω ότι προτιμούσε, τουλάχιστον στις δημόσιες εμφανίσεις του, ήταν το πουκάμισο (βαμβακερό, καλοσιδερωμένο, μονόχρωμο). Ακόμα και όταν φορούσε σακάκι και γραβάτα, δεν έδινε την εντύπωση της επιτήδευσης ή της αυστηρότητας, αφού η ευγένεια και η λαϊκότητά του δεν είχαν ανάγκη από εξωτερικούς δείκτες. Δύσκολο να τον φανταστούμε να νεάζει με παιχνιδιάρικο T-shirt, παρδαλή βερμούδα και πλαστική σαγιονάρα. Αν επιχειρούσε να ντυθεί στην πίστα όπως ο Μικ Τζάγκερ, θα έμοιαζε μεταμφιεσμένος, για να μην πούμε γελοίος. Οπως στο λόγο του δεν χρησιμοποιούσε αγγλικές λέξεις («by the way», «you know» κ. λπ.) για να δείχνει κοσμοπολίτης, έτσι και με το ντύσιμό του δεν επεδίωκε να φαίνεται νεότερος από ό, τι ήταν.

Ο τρόπος που φορούσε το πουκάμισο μου θυμίζει τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, που είχε αγανακτήσει με το «βασανιστήριο» του σκληρού και υψηλού κολάρου και το 1914 υποδέχτηκε με χαρά την καθιέρωση του ανδρικού πουκάμισου με ανοιχτό γιακά: «Η νέα μόδα είναι άνεσις, φαιδρότης και –διά τους ωραίους τουλάχιστον λαιμούς– κομψότης και ωραιότης».

Το σιδέρωμα των ανδρικών πουκαμίσων είναι το άγραφο έπος της γυναικείας οικιακής εργασίας. Εχω γνωρίσει γυναίκες που έχουν σιδερώσει δεκάδες χιλιάδες πουκάμισα, όπως και γυναίκες που το βράδυ έπλεναν στο χέρι το μοναδικό πουκάμισο του γιου ή του ανιψιού τους για να του το παραδώσουν καθαρό και σιδερωμένο το άλλο πρωί. Το κοινό σημείο αυτών των γυναικών δεν ήταν η αυταπάρνηση ή η δουλικότητα, αλλά η έλλειψη βαρυγκόμιας, καθώς έκαναν μια άχαρη, μονότονη δουλειά με επιμέλεια και τρυφερότητα, χωρίς να νιώθουν θύματα. Δεν ξέρω ποιες γυναίκες έχουν σιδερώσει τα πουκάμισα του Δημήτρη Μητροπάνου, όμως κάποια ίχνη από την αγάπη τους ίσως πέρασαν στο σώμα του τραγουδιστή.

Και ο Σάββας . ΟΧΙ !

 Αντίο

Σύντροφε Καλό σου  Ταξίδι. Θα σε θυμόμαστε πάντα.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος

 

Αποχαιρετισμοί για το φίλο και συναγωνιστή , Σάββα Μετοικίδη  στο blog :

http://blogvirona.blogspot.com/2012/04/blog-post_6860.html

 

 

Εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων – Κώστας Τζιαντζής

Κυριακή , 22 Απριλίου 2012

Εκδήλωση μνήμης για τον σ. Κώστα Τζιαντζή, στον Πύργο, την πόλη που γεννήθηκε και αγάπησε.

Άρθρο του, γραμμένο το 2009

»Στο πλαίσιο της αδυναμίας του καπιταλισμού να διαμορφώσει μια μακρά περίοδο οικονομικής ευφορίας ωριμάζει μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο ενδεχόμενα: είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό είτε μια καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.»

Εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ

Τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών στις συνθήκες της κρίσης αποτυπώνουν (με μεγάλη, ωστόσο, σχετικότητα) και τις «κρίσιμες» αντιφάσεις των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο.

Η βασική νέα πλευρά αυτών των συσχετισμών αξίζει να αναδειχτεί και να διερευνηθεί ξανά και ξανά. Πρόκειται για τις αυξανόμενες διαφοροποιήσεις απέναντι στην συντριπτική αστική πολιτική-πολιτιστική υπεροχή σε βάρος του εργατικού κινήματος που, παρ’ όλα τα πρώτα ρήγματα, εξακολουθεί ακόμα να σφραγίζει την ιστορική περίοδο των δύο τελευταίων δεκαετιών και συνδέεται με την σαρωτική επέλαση του σύγχρονου καπιταλισμού και τις πολλαπλές καταρρεύσεις του «αντίπαλου δέους».

Αυτή η χαρακτηριστική αστική πολιτική «παντοδυναμία» που σημαδεύει και «νοθεύει από την κούνια της» μια συνολική εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων αμφισβητείται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από ένα ανερχόμενο, πολυδαίδαλο ρεύμα πολιτικής απονομιμοποίησης, αποσταθεροποίησης και διεκδίκησης. Το ρεύμα αυτό διαμορφώνεται κυρίως με βάση την χρόνια επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας, τους μεγάλους μετασχηματισμούς τους και τις γενικότερες πολιτικές εμπειρίες και αντιφάσεις τους. Παραμένει το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο των εξελίξεων. Πρόκειται για ένα εν δυνάμει ανατρεπτικό ρεύμα που διαθέτει υπέρτερη αντικειμενική προοπτική με βάση την απογείωση των θεμελιακών ταξικών αντιθέσεων, αλλά και ξεκινάει αναγκαστικά από την πιο χαμηλή ιστορική «πολιτική βάση». Εξακολουθεί έτσι να βρίσκεται ακόμα σε μια ιδιόμορφη εξάρτηση απέναντι στις πολλαπλές εκστρατείες τρομοκράτησης, χειραγώγησης, εκτόνωσης και ανασύνθεσης του αστικού συστήματος. Είναι ένα ρεύμα που τείνει να διαχωρίζεται αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα με την κυρίαρχη λογική του κοινωνικού τρόμου, των ατομικών λύσεων και της πολιτικής προσαρμογής

Ο κ. Στρατής Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο – Γ. Σεφέρης

1.

Μα τι έχει αυτός ο άνθρωπος;
Όλο το απόγεμα (χτες προχτές και σήμερα) κάθεται με τα μάτια καρφωμένα σε μια φλόγα
σκόνταψε πάνω μου το βράδυ καθώς κατέβαινε τη σκάλα
μου είπε:
«Το κορμί πεθαίνει το νερό θολώνει η ψυχή διστάζει
κι ο αγέρας ξεχνάει όλο ξεχνάει
μα η φλόγα δεν αλλάζει».
Μου είπε ακόμη:
«Ξέρετε αγαπώ μια γυναίκα που έφυγε ίσως στον κάτω κόσμο· δεν είναι γι αυτό που φαίνομαι τόσο ερημωμένος
προσπαθώ να κρατηθώ από μια φλόγα
γιατί δεν αλλάζει».
Ύστερα μου διηγήθηκε την ιστορία του.

2. ΠΑΙΔΙ

Όταν άρχισα να μεγαλώνω με βασάνιζαν τα δέντρα
γιατί χαμογελάτε; πήγε ο νους σας στην άνοιξη που είναι σκληρή για τα μικρά παιδιά;
μ’άρεσαν πολύ τα πράσινα φύλλα
νομίζω πως έμαθα λίγα γράμματα γιατί το στουπόχαρτο πάνω στο θρανίο μου ήταν κι εκείνο πράσινο
με βασάνιζαν οι ρίζες των δέντρων όταν μέσα στη ζεστασιά του χειμώνα ερχόντανε να τυλιχτούν γύρω στο κορμί μου
δεν έβλεπα άλλα όνειρα σαν ήμουν παιδί·
έτσι γνώρισα το κορμί μου.

3. ΕΦΗΒΟΣ

Το καλοκαίρι στα δεκαέξι μου χρόνια τραγούδησε μια ξένη φωνή μέσα στ’αυτιά μου
ήταν θυμούμαι στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα τα κόκκινα δίχτυα και μια βάρκα ξεχασμένη στην άμμο, σκελετός
δοκίμασα να την πλησιάσω τη φωνή εκείνη βάζοντας την ακοή μου πάνω στην άμμο
η φωνή χάθηκε
μα ένα πεφταστέρι
σα να ‘βλεπα για πρώτη φορά ένα πεφταστέρι
και στα χείλια η αρμύρα του κυμάτου.
Τη νύχτα εκείνη δεν ήρθαν πια οι ρίζες των δέντρων.
Την άλλη μέρα ένα ταξίδι ανοίχτηκε μέσα στο νου μου κι έκλεισε πάλι σα ζωγραφισμένο βιβλίο·
συλλογίστηκα να πηγαίνω κάθε βράδυ στ’ακρογιάλι
να μάθω πρώτα τ’ακρογιάλι κι έπειτα να πάρω το πέλαγο·
την τρίτη μέρα αγάπησα μια κοπέλα πάνω σε μια κορφή
είχε ένα άσπρο σπιτάκι σα ρημοκλήσι
μια γριά μάνα στο παραθύρι με σκυμμένα γυαλιά πάνω σε βελόνες, πάντα σιωπηλή
μια γλάστρα βασιλικό μια γλάστρα γαρούφαλα
την έλεγαν νομίζω Βάσω Φρόσω ή Μπίλιω·
έτσι ξέχασα τη θάλασσα.
Μια Δευτέρα του Οχτώβρη
βρήκα μια σπασμένη στάμνα μπροστά στο άσπρο σπιτάκι
η Βάσω (για συντομία) φάνηκε μ’ένα μαύρο φουστάνι αχτένιστα μαλλιά και κόκκινα μάτια
όταν τη ρώτησα:
«Πέθανε, ο γιατρός λέει πέθανε γιατί δε σφάξαμε το μαύρο κόκορα στα θεμέλια… που να βρεθεί μαύρος κόκορας εδώ-πέρα.. μονάχα άσπρα κοπάδια… και τα πουλιά τα πουλούν μαδημένα στην αγορά».
Δε φανταζόμουνα έτσι τη θλίψη και το θάνατο
έφυγα και ξαναγύρισα στη θάλασσα.
Τη νύχτα πάνω στην κουβέρτα του «Αι-Νικόλα» ονειρεύτηκα μια παμπάλαιη ελιά να δακρύζει.