Νάντια Βαλαβάνη: Η απάντηση στο Νεοναζισμό σήμερα

Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη σε εκδήλωση-συζήτηση του ΙΣΤΑΜΕ, του Δήμου Αλίμου και της Πρωτοβουλίας κατά του Νεοναζισμού με θέμα την απάντηση στο Νεοναζισμό σήμερα.

«Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Μελετώντας εδώ και χρόνια το έργο του Μπρεχτ και την ιστορική εμπειρία του Μεσοπολέμου και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, έχω πεισθεί  ότι για να κλείσει ο δρόμος στο ρίζωμα του νεοναζιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα, είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλαπλά αντιφασιστικά μέτωπα. Ανάμεσα τους και το ευρύτερο δυνατό από άποψη σύνθεσης δυνάμεων και, αναγκαστικά, πιο περιορισμένο από άποψη στόχων: Αυτό που συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που  διαφοροποιούνται  απέναντι στο νεοναζισμό. Άρα και τα κόμματα που προωθώντας ή αποδεχόμενα την προώθηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος έχουν ευθύνη για το φούντωμα αυτού του φαινόμενου.

Αυτό ενέχει δύο κινδύνους, τους οποίους θέλω να θέσω προκαταρκτικά και ανοιχτά στη σημερινή συζήτηση, που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΙΣΤΑΜΕ – και αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη του είδους που διεξάγεται στη χώρα μας και στην οποία θα ήθελα να δω να συμμετέχουν επίσης το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες:

–        Να αναζητήσουμε τον κοινό τόπο που θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα στα 6 από τα 7 κόμματα της Ελληνικής Βουλής και μιας γκάμας εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων σε μια τέτοια κατεύθυνση, αποσιωπώντας τις εξαιρετικά σημαντικές μεταξύ μας διαφορές στην προσέγγιση και την ανάλυση, άρα και σ’  ένα πρόγραμμα δράσης απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο. Αυτό θα έκανε ελάχιστα πειστική, άρα και αναποτελεσματική ακόμα και για τα ζητήματα που θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, οποιαδήποτε κοινή προσπάθεια.

–        Να επιχειρήσουμε ν’  ανιχνεύσουμε έναν τέτοιο κοινό τόπο προτάσσοντας σε κάθε βήμα, μπροστά στο φόβο της δημιουργίας ενός πολιτικού «χυλού» που θα μας παγίδευε, ό,τι μας χωρίζει σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα: Με τρόπο ώστε, τελικά, για κάθε κατάφαση να υπάρχουν πολλαπλάσιες αρνήσεις και πρακτικά η επίκληση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας κοινής δράσης σε ένα περιορισμένο πρόγραμμα στόχων να μετατρέπεται σε προσχηματική θέση για να μην υπάρξει ένα ξεκάθαρο «όχι».

ΚΥΠΡΟΣ:Μια «ενημέρωση» στην Ελληνική Βουλή – Nάντια Βαλαβάνη

εφημερίδα «Δρόμος»21.3.2013

Την επαύριο του ιστορικού ΟΧΙ της Κυπριακής Βουλής και προκειμένου να παρακαμφθεί το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για έκτακτη Ολομέλεια, ο Υπουργός Οικονομικών «ενημέρωσε» σε κοινή συνεδρίαση τις Επιτροπές Οικονομικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Κάποια ερεθίσματα για σκέψη από την – τυπική εισαγωγικά, με αυξανόμενο ενδιαφέρον στις απαντήσεις του στους βουλευτές – «ενημέρωση» του κ. Στουρνάρα:

–        Η απόφαση του Eurogroup υπήρξε «συναινετική». Η Ελληνική κυβέρνηση στηρίζει ό,τι αποφάσεις παίρνει η Κυπριακή.

–        Είναι λάθος να ψηφίζεις «όχι», αν δεν έχεις Plan B.

–        Αποκλείεται οποιοδήποτε δάνειο μεγαλύτερο από 10 δις – από Τρόικα, Ρωσία, εσωτερικό κλπ: Προκειμένου ο συνολικός δανεισμός της Κύπρου να μην ξεπεράσει το 130%, οπότε το χρέος θα γίνει μη βιώσιμο. Η μόνη επιτρεπτή λύση αφορά ό,τι «δεν επιστρέφεται». Άρα «όχι δάνεια ή ομόλογα, μόνο μετοχές.» Απαγορεύεται εσωτερικό ομολογιακό δάνειο των Ταμείων κλπ. Η Κυπριακή Κυβέρνηση μπορεί να δεχτεί μόνο παραχώρηση των αποθεματικών τους ή να τα δημεύσει. Από τη Ρωσία δε μπορεί να δεχτεί δάνειο, μόνο αγορά τραπεζικών μετοχών.

–        Με 18 δις ΑΕΠ, δεν ωφελεί να επιβάλλει η Τρόικα μεγαλύτερη λιτότητα και φορολογία (δεύτερο  μνημόνιο): Τα αποδιδόμενα μεγέθη θα είναι πολύ μικρά. Μόνο το «κούρεμα» των 60 δις καταθέσεων μπορεί ν’  αποδώσει τ’  απαιτούμενα σχεδόν 6 δις.

–        Η Κύπρος έπεσε θύμα της κατεύθυνσης μεγάλων κεφαλαίων «σε κερδοσκοπικές κι όχι παραγωγικές» επενδύσεις. Σήμερα  είναι υποχρεωμένη  «ν’  αλλάξει επιχειρηματικό μοντέλο».

–        Αν δε βρεθεί λύση μέσα στις «λίγες επόμενες ώρες, όχι μέρες», η υπόθεση έχει τελειώσει.

Νάντια Βαλαβάνη: Στον πίθο των Δαναΐδων ο δημόσιος πλούτος

ΑΝΤΙΘΕΤΑ με όσα ισχυρίζεται η επίσημη οικονομική πολιτική, το όλο εγχείρημα των αποκρατικοποιήσεων δεν συνδέεται με την ουσιαστική προσέλκυση επενδύσεων, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από τη συνέντευξη στην »Ελευθεροτυπία της Κυριακής» της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη που ακολουθεί. Η κ. Βαλαβάνη εξηγεί γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις συνιστούν σπατάλη του δημόσιου πλούτου με ζημιογόνες συνέπειες στην απασχόληση, τους μισθούς και την ακρίβεια, αφήνοντας συγχρόνως χωρίς εξυπηρέτηση απομακρυσμένες περιοχές και με ανεπαρκή ασφάλεια των παρεχόμενων κοινωφελών υπηρεσιών τους πολίτες. Τέλος, εξηγεί γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για επανακρατικοποίηση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. 

Συνέντευξη στον Κώστα ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

* Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος στις ιδιωτικοποιήσεις τη στιγμή που η χώρα είναι υπερχρεωμένη και έχει ανάγκη ξένων επενδύσεων;

** Κατ’ αρχάς, όπως σχεδόν όλοι παραδέχονται πλέον, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Συνεπώς, το να πουλάς το δημόσιο πλούτο -κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και ακίνητα- για το σκοπό αυτό είναι σαν να τον πετάς στον πίθο των Δαναΐδων. Αλλά και βιώσιμο να ήταν το χρέος, το γεγονός ότι τα χρήματα από τις εκποιήσεις πηγαίνουν μέσα σε 10 μέρες στον Ειδικό Λογαριασμό της Τραπέζης της Ελλάδος για τους δανειστές σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεσα οποιοδήποτε αναπτυξιακό όφελος για τη χώρα.

Ομως ούτε έμμεσο αναπτυξιακό όφελος υπάρχει, αν σκεφθούμε τα «οφέλη» που είχαμε από τη δεκαετία του ’90 απ’ όσες ΔΕΚΟ ιδιωτικοποιήθηκαν μερικά ή ολικά, αφήνοντας λιγότερο από το 1/3 του αρχικού κρατικού τομέα υπό δημόσιο έλεγχο.

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα δείχνουν πως δεν έχεις αύξηση, αλλά μείωση των θέσεων εργασίας και των μισθών, για να γίνουν «ανταγωνιστικότερες» οι επιχειρήσεις. Επίσης, έχεις αύξηση των τιμολογίων, ήδη «προετοιμάζοντας» την ιδιωτικοποίηση, για να γίνει ελκυστικότερη η κερδοφορία, όπως συμβαίνει τώρα με τη ΔΕΗ, και βέβαια συνεχώς μετά.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Βουλγαρίας, όπου η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας με δύο τσέχικες και μία αυστριακή εταιρεία οδήγησε σε συντονισμένες αυξήσεις τιμών, με το ρεύμα να φτάνει μέχρι και το μηνιαίο εισόδημα μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να πέσει η κυβέρνηση. Ή η εξυπηρέτηση απομακρυσμένων περιοχών, όπου π.χ. η συντήρηση και επέκταση του δικτύου συνεπάγεται επενδύσεις μη αποδοτικές, π.χ. περίπτωση ΕΛΤΑ, που δεν μπορεί να αναλάβει ένα ιδιωτικό, παρά μόνο ένα κρατικό φυσικό μονοπώλιο.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα σήμερα- Νάντια Βαλαβάνη

 

Οι περισσότεροι από μας αναγνωρίζουμε στην υπό εξέλιξη επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου μια απ’ τις βασικότερες πολιτικές της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Μπορεί να ξεκίνησε ως προς τις δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 και να κατάφερε να ιδιωτικοποιήσει μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας το μεγαλύτερο μέρος τους, σήμερα όμως, με την ενορχήστρωση των ιδιωτικοποιήσεων από μεριάς Τρόικας ως προαπαιτούμενων για τις δανειακές Συμβάσεις των Μνημονίων, παίρνει μορφή χιονοστιβάδας ως προς τις υπολειπόμενες δημόσιες επιχειρήσεις και το, συγκριτικά και για ιστορικούς λόγους πολύ μεγαλύτερο από το μ.ο. των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, απόθεμα δημόσιας γης.

Όψεις της ιστορικής εμπειρίας

Όσοι το έχουν ψάξει λίγο περισσότερο, θ’ αναγνωρίσουν τη συγγένεια της ακολουθούμενης σήμερα στη χώρα μας πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης – καθώς είναι η πρώτη φορά που τέτοιες πολιτικές εφαρμόζονται σε κράτη με ενιαίο νόμισμα – με την, αποκαλούμενη και «ιδεολογικό μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού», «Συναίνεση της Ουάσινγκτον» του 1989, με συγγραφέα τον οικονομολόγο Τζον Γουίλιαμσον. Μια επιτομή του στάνταρ «πακέτου συνταγών» 10 συγκεκριμένων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» για έξοδο απ’ την κρίση χρέους αναπτυσσόμενων χωρών που βρίσκονταν ή θα έμπαιναν σε προγράμματα του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας με την ενεργή στήριξη του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ προς το τέλος της διακυβέρνησης Ρήγκαν: Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και μιας σειράς κρατικών λειτουργιών ανήκε στον πυρήνα του. Το πρόγραμμα προοριζόταν κυρίως για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής – και εκεί είχε καταστροφικά αποτελέσματα: Όλες όσες σήμερα σηκώθηκαν όρθιες ή επιχειρούν να σταθούν στα πόδια τους, το έκαναν ανατρέποντας το. Το πρόγραμμα έκανε τη γύρα του κι απ’ την Αφρική, κυριολεκτικά ισοπεδώνοντας την: Τ’ αποτελέσματα της 30χρονης εφαρμογής του εκεί ζούμε με τη μορφή της μαζικής μετανάστευσης των απελπισμένων στην Ευρώπη.

Ξεπηδούν απ΄το βάλτο – Νάντια Βαλαβάνη

 

»Η συνάντηση ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων με τη τέχνη, τον πολιτισμό και τις αξίες μιας αγωνιζόμενης και αλληλέγγυας ανθρωπότητας θα μπορούσε να περιθωριοποιήσει τον αγριανθρωπισμό, που στις μέρες μας απλώνεται σαν κηλίδα στην ελληνική κοινωνία.»

 Γιατί κερδίζει έδαφος η Χρυσή Αυγή;*

Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) δεν πατάει σε στέρεο έδαφος. Ξεπροβάλλει μέσα απ΄ το βάλτο που δημιούργησαν τα μνημόνια του κοινωνικού ολοκαυτώματος. Και τρέφεται απ’  τα βαλτονέρια που φουσκώνουν χάρη στην πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης: Την πολιτική της λιτότητας, στο έδαφος μιας καταστροφικής ύφεσης και μιας εξαντλημένης κοινωνίας. Με πραγματική ανεργία γύρω στο 28%. Με εξαθλιωνόμενη εργατική τάξη και  γρήγορη αποδόμηση των μεσαίων στρωμάτων. Με το ταυτόχρονο ξεπούλημα οτιδήποτε δημόσιου, «χρυσαφικών» κι «ασημικών». Η σχεδιαζόμενη πλήρης απόσυρση  του κράτους απ’  όλες τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας, που θα  μετατρέψει την Ελλάδα στη μοναδική χώρα της Ευρώπης χωρίς δημόσιο τομέα της οικονομίας. Η προετοιμαζόμενη απαλλοτρίωση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας (λιμάνια, αεροδρόμια, δίκτυα), αλλά ακόμα και της περιουσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων και των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης υπέρ του ΤΑΙΠΕΔ, του Ταμείου (δήθεν) Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Κι όλα αυτά για τη διοχέτευση του ασήμαντου αντίτιμου, μέσω ΤΑΙΠΕΔ, στον ειδικό λογαριασμό των δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας για την δήθεν «αποπληρωμή» ενός μη βιώσιμου χρέους. Ενός χρέους που  όσο το «ταϊζεις», μεγαλώνει και αποτελεί «μαύρη τρύπα» για ό,τι ρίχνεις μέσα, καθώς χωρίς δραστικό «κούρεμα» και ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο, είναι αδύνατο να αποπληρωθεί.