Η τελευταία παράσταση των σιαμαίων

του Γιώργου Κατρούγκαλου

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσουν μαζί για μια ακόμη φορά. Την τελευταία. Αποτελεί πράξη ποιητικής δικαιοσύνης ότι τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού καταδικάσθηκαν να συνυπάρξουν σε μια παρωδία «μεγάλου συνασπισμού», στο πλαίσιο των τελικών σπασμών του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης.  Στην πραγματικότητα όμως μαζί κυβερνούσαν και τις τέσσερις προηγούμενες δεκαετίες. Παρά τις μεταξύ τους θεατρικές συγκρούσεις, τάχα φωτός-σκότους, συμπλήρωναν το ένα το άλλο σε μία συμβιωτική σχέση, βασισμένη στην εναλλαγή τους στην εξουσία. Μαζί δημιούργησαν το πλέγμα πελατειακών σχέσεων που ακόμη δυναστεύει τη χώρα. Και η πατρωνεία δεν περιορίζεται μόνον στην δημόσια διοίκηση, ούτε στους διορισμούς των εκλεκτών ή των δυστυχισμένων που αναζητούσαν και εύρισκαν «προστασία». Η βασικότερη εκδήλωση των πελατειακών σχέσεων εκδηλώνεται στην κορυφή, όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ συμφύρονται σε ένα τρίγωνο νόμιμης διαφθοράς που ενώνει κόμματα, μεγαλοεργολάβους και ΜΜΕ στο μέρισμα του δημόσιου χρήματος.

Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο αυταρχικός τυχοδιωκτισμός της επίθεσης στην δημόσια τηλεόραση δεν ήταν παρά ένας αντιπερισπασμός που επιχείρησε σπασμωδικά να καλύψει το ράγισμα του success story από το φιάσκο της ΔΕΣΠΑ και την παταγώδη αποτυχία στον τομέα της δημόσιας διοίκησης; Όχι μόνον δεν έπραξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης οτιδήποτε για τον ουσιαστικό εξορθολογισμό και εκδημοκρατισμό της τελευταίας (πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να αναιρέσουν τον πελατειακό εαυτό τους;) αλλά απέτυχαν και να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών. Επειδή στο κυνήγι κεφαλών που είχαν αποδεχθεί δεν ήταν σε θέση να παρουσιάσουν 2.000 κρανία καρατομημένων δημοσίων υπαλλήλων, επέλεξαν την κατάργηση της δημόσιας τηλεόρασης.

Η κυβερνητική πολιτική δεν απέτυχε όμως μόνον εκεί, καταρρέει με θόρυβο σε όλα τα μέτωπα και ιδίως στην οικονομία. Το υποτιθέμενο πρωτογενές πλεόνασμα έπεσε μέσα στην μαύρη τρύπα των τριών δισεκατομμυρίων του ελλείμματος του ΕΟΠΥ και των ασφαλιστικών ταμείων. Η ανεργία αυξήθηκε και τον τελευταίο μήνα, παρά τους αντίθετους πανηγυρισμούς του Υπουργού Εργασίας, η οικοδομή μειώθηκε κατά 55% ακόμη και σε σχέση με το καταστροφικό περσινό έτος, τα σπρέντς ξεπέρασαν τις 800 μονάδες, μέχρι και οι εξαγωγές που ήταν μέχρι πρότινος με θετικό δείκτη πήραν αρνητικό πρόσημο.

Γιώργος Κατρούγκαλος: Η βασιλεία του τρόμου

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η πρόσφατη απολογιστική έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού έδωσε την ευκαιρία στον αγγλοσαξονικό τύπο να χαρακτηρίσει τις πολιτικές λιτότητας ως «βασιλεία του τρόμου» αλλά και ως βασιλεία του Ολι Ρεν  ( “Rehn of Terror”), λογοπαίγνιο που βασίζεται στο ομόηχο του ονόματος του επιτρόπου.

Πρόκειται για κατάφωρη αδικία. Ο επίτροπος δεν φέρει μεγαλύτερη ευθύνη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο της και όλες τις εθνικές κυβερνήσεις της περιόδου, που συνεχίζουν να ομοφωνούν στην εφαρμογή του ίδιου νέο-φιλελεύθερου προγράμματος ανατροπής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου.

 Ο P. Krugman, στο σχετικό του άρθρο στους New York Times “Greek Regrets”  γράφει σχετικά ότι  «για όλους τους οπαδούς του Keynes, εμού συμπεριλαμβανομένου,  και τα δύο λάθη που αναγνωρίζει το Ταμείο στην έκθεση, την αποτυχία του δηλαδή να αναγνωρίσει εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει στο ακέραιο τα χρέη της, αλλά και τη μεγάλη υποτίμηση της οικονομικής ζημίας που η λιτότητα μπορεί να επιφέρει, ήταν εμφανή κατά τη συγκεκριμένη περίοδο».

Δεν χρειάζεται να είσαι νομπελίστας στα οικονομικά για να διαπιστώσεις τα αυτονόητα. Άλλωστε, το ίδιο το ΔΝΤ ουσιαστικά προέβλεπε την έκβαση του μνημονίου από την πρώτη ήδη έκθεση του, της 5^ης Μαίου του 2010 (IMF, Greece, Request for Stand-By Arrangement Prepared by the European Department in Consultation with Other Departments, EBS/10/77, Approved by Poul M. Thomsen and Martin Muhleisen, May 5, 2010, ιδίως σ. 18, 36.) Αναφερόμενος σε αυτή, λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, έγραφα στο πρώτο κριτικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στο νομικό τύπο («Memoranda sunt Servanda? H συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010 και του μνημονίου για τα μέτρα εφαρμογής των συμφωνιών με ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ», Εφημερίδα Διοικητικού Δικαίου, 2/2010, 151-163) τα εξής:

«η εφαρμογή του προγράμματος όχι απλώς δεν ανακουφίζει αλλά επιδεινώνει την οικονομική κατάσταση της χώρας: Σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του ΔΝΤ, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρίσκεται σήμερα, θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ , και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει ήπια ανάκαμψη της οικονομίας και ότι «οι αρχές θα εξακολουθήσουν να προωθούν ισχυρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (…) και ότι η χώρα θα αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές με ικανοποιητικούς όρους» .

Γ.Κατρούγκαλος: Απολύσεις και πατρωνεία στο δημόσιο τομέα-Το νέο ρουσφέτι,η μη απόλυση

Εφημ ΕΠΟΧΗ

Η λογική των νέων, καταστροφικών μέτρων για τη δημόσια διοίκηση αποτελεί τη συνισταμένη δύο διαφορετικών θεσμικών στρατηγικών: της νεοφιλελεύθερης συνταγής για δραστικό περιορισμό του κράτους και της πελατειακής πρακτικής του παλαιοκομματισμού. Όπως έχουν δείξει με ενάργεια οι μελέτες του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, το πελατειακό σύστημα αποτελεί  στη χώρα μας διαχρονική  σταθερά τόσο των κομμάτων όσο και της διοίκησης. Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση κατά την διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου. Τότε, οι πολιτικές διώξεις εναντίον των ηττημένων πήραν τη μορφή συστηματικών εκκαθαρίσεων, που κατέληξαν στην απόλυση του ενός τρίτου σχεδόν των δημοσίων υπαλλήλων. Προκειμένου να καλυφθούν οι κενές θέσεις, αλλά και να εξαγοραστεί η πολιτική νομιμοφροσύνη πλατύτερων στρωμάτων με μία «θεσούλα», εφαρμόσθηκε ένα σχέδιο εκτεταμένων προσλήψεων σε όλο το δημόσιο τομέα. Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς το ποσοστό των εργαζομένων σε αυτόν έφτασε σχεδόν το 50% του εργατικού δυναμικού.

Αυτή η εντυπωσιακή επέκταση του κρατικού μηχανισμού δεν συνέπεσε, όπως συνέβη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με την επέκταση των δομών του κράτους πρόνοιας. Ο δημόσιος τομέας αναδιοργανώθηκε σύμφωνα με ένα διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό στόχο: να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα των πιστών δημοσίων υπαλλήλων. Οι πελατειακές σχέσεις παρέμειναν και μετά την μεταπολίτευση κεντρικό στοιχείο της πολιτικής νομιμοποίησης, με βασικό διαμεσολαβητή τους κυρίως το ΠΑΣΟΚ.

 Τούτο είχε ως αποτέλεσμα μία ιδιαίτερα στρεβλή ανάπτυξη της διοίκησης: υπανάπτυξη των δομών κράτους πρόνοιας  και υδροκεφαλισμός σε «ευγενείς υπηρεσίες» -λάφυρα για τους ημετέρους των κομμάτων του δικομματισμού. Παρά ταύτα, όμως, και αντίθετα με όσα ισχυρίζονται οι απολογητές των μνημονίων, ο ελληνικός δημόσιος τομέας δεν είναι στο σύνολο του υπερτροφικός, ούτε μεγαλύτερος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Το δίδαγμα της Κύπρου

Στους αστόχαστους που ποτέ δεν αμφιβάλλουν,

Συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν δρούνε.(…)

Με σκοτισμένο πρόσωπο ειδοποιούν τους επιβάτες των καραβιών που βουλιάζουν,

πως το νερό είναι επικίνδυνο.

Κάτω από του δήμιου το μπαλτά αναρωτιούνται αν δεν είναι άνθρωπος και αυτός.

Μουρμουρίζουν σκεφτικά πως «το θέμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα» και πηγαίνουν να ξαπλώσουν.

Μπ.  Μπρεχτ, Εγκώμιο στην αμφιβολία, 1936

του Γιώργου Κατρούγκαλου

Κάτω από του Σόιμπλε το μπαλτά πολλοί πήγαν το βράδυ της Κυριακής να ξαπλώσουν με την εντύπωση ότι όλα είναι προδιαγραμμένα. Η απόφαση του Eurogroup θα ήταν μια παραλλαγή της πρώτης, ενδεχομένως και χειρότερη. Ότι και να πουν οι λαοί, οι εκβιασμοί θα περάσουν και οι ισχυροί θα έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτό είναι το δίδαγμα της Κύπρου;

Έτσι θέλουν να διαβάζουν τα γεγονότα οι εθελόδουλοι. Εντούτοις, αυτά είναι πεισματάρικα και λένε μιαν άλλη ιστορία. Την προηγούμενη εβδομάδα ο λαός της Κύπρου έδωσε με τον ξεσηκωμό του μιαν ευκαιρία για μιαν άλλη πολιτική. Το πολιτικό σύστημα του νησιού δεν σπατάλησε απλώς την ευκαιρία αυτή, την εξευτέλισε. Κι όμως, τούτο κάθε άλλο παρά προδιαγραμμένο ήταν. Μπροστά στην ομόφωνη κατακραυγή του λαού της Κύπρου και ακόμη και με την υποψία του «όχι» της Βουλής το Eurogroup είχε συνεδριάσει εκτάκτως την περασμένη Τρίτη για να αναθεωρήσει την απόφαση που είχε πάρει τέσσερις μόλις μέρες πριν και που έμεινε ξαφνικά ορφανή, χωρίς πατέρα. Σαν άτακτα μαθητούδια ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ, ο Ολι Ρεν και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον και έσκιζαν τα ιμάτια τους ότι ποτέ δεν θα έπαιρναν οι ίδιοι τέτοια απαράδεκτη απόφαση.

Η εξήγηση για τον πανικό αυτό είναι απλή: Η αποθέσμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε μια Γερμανική Ευρώπη, όπου οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές απλώς ανακοινώνονται από το Βερολίνο στις πειθήνιες κυβερνήσεις. Την Μέρκελ δεν την ενδιαφέρουν και δεν την αφορούν οι «αντιρρήσεις» των τελευταίων, ακόμη και όσων δεν έχουν υιοθετήσει –όπως ο κύριος Σαμαράς- ως δόγμα την «αξιοπιστία» του σε όλα ναι Χατζηαβάτη.

Συντακτική ή Αναθεωρητική η επόμενη Βουλή;

εφημ ΑΥΓΗ

του Γιώργου Κατρούγκαλου

Ξεκίνησε ήδη η συζήτηση στην Αυγή γύρω από το χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η επόμενη Βουλή, με ευκαιρία την πρόταση που έχω διατυπώσει   στο πρόσφατο βιβλίο μου «Κρίση και Διέξοδος» και επανέφερα με την ομιλία μου στην Επιτροπή για τις αλλαγές στο κράτος και το πολιτικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 21.2.2013. Το ξεκίνημα δεν έγινε με τους καλύτερους όρους, δεδομένου ότι ο συνάδελφος Δημήτρης Χριστόπουλος στο άρθρο του της περασμένης Κυριακής με τίτλο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του συνταγματικού βερμπαλισμού» επέλεξε να αρθρογραφήσει κυρίως με χαρακτηρισμούς (περί «ελαφρότητας», «ανούσιας φλυαρίας» κ.λ.π.) παρά με επιχειρήματα. Προφανώς καθένας μας διαλέγει το ύφος και το ήθος που θέλει να τον προσδιορίζουν, φοβάμαι όμως ότι ο αρθρογράφος δεν έχει καταλάβει την άποψη μου, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει και τι γράφει προς αντίκρουσή της.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, και για τους αναγνώστες που δεν είναι συνταγματολόγοι. Ποια είναι η διαφορά της αναθεωρητικής από τη συντακτική διαδικασία; Με απλά λόγια, η αναθεωρητική βουλή είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί την διαδικασία αναθεώρησης που προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα. Αυτό συμβαίνει διότι στη «συντεταγμένη» πολιτεία, όλες οι εξουσίες (άρα και η αναθεώρηση) «ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Αντιθέτως, στη Συντακτική Βουλή, ο λαός ξαναγίνεται Κυρίαρχος και θέτει εξαρχής νέο Σύνταγμα, χωρίς καμιά νομική δέσμευση. Προφανώς αυτό συνιστά εξαιρετικό ιστορικό γεγονός που συμβαίνει μετά από μείζονες πολιτικές κρίσεις, συνήθως –αλλά όχι αναγκαστικά- μετά από επαναστάσεις ή πολέμους. Η δε δημοκρατική νομιμοποίηση του εγχειρήματος ολοκληρώνεται τις περισσότερες φορές με την αποδοχή του νέου Συντάγματος με δημοψήφισμα.

Σε συνθήκες βαθειάς κρίσης όπως η σημερινή, το πώς θα χαρακτηριστεί η επόμενη Βουλή ένα κυρίως πράγμα σηματοδοτεί: τι χαρακτήρα θα έχει η έξοδος από την κρίση. Θα πρόκειται για τομή ή για συνέχεια; Το δίλημμα Αναθεωρητική ή Συντακτική, για παράδειγμα, το είχε αντιμετωπίσει ο Ελ. Βενιζέλος το 1910. Ελπίζοντας ότι θα κατευνάσει το Παλάτι, επέλεξε την Αναθεωρητική, χωρίς να αποφύγει όμως έτσι τον Εθνικό Διχασμό. Αντιστρόφως, το 1975 η τότε Βουλή θέσπισε ένα εντελώς νέο Σύνταγμα, σε σχέση με αυτό του 1952 και ήταν, συνεπώς, Συντακτική. Βαφτίστηκε, παρ’όλα αυτά, Δ’ Αναθεωρητική από τον Κ. Καραμανλή, ώστε να θεωρηθεί η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία ως απλή προέκταση του προδικτατορικού πολιτικού συστήματος, ενόψει και της διάχυτης -και τότε!-  προοπτικής ενός ριζοσπαστικού αναπροσανατολισμού της.

Η πολιτική εξουσία περιφρονεί το Σύνταγμα-Γιώργος Κατρούγκαλος

 ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013, στις 19:30,στην Αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Κατρούγκαλου »Κρίση και Διέξοδος»,εκδ. ΛΙΒΑΝΗΣ

 Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Γιώργος Κασιμάτης, Ομότιμος Καθηγητής, Γιάννης Πανούσης, Καθηγητής-Βουλευτής, Αλέξης Μητρόπουλος, Καθηγητής-Βουλευτής, Γιώργος Μπήτρος, Ομότιμος Καθηγητής, Γιάννης Τόλιος, Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών.Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδάκης.

 Συνέντευξη στην εφημ ΠΡΙΝ

Επιμένετε τα τελευταία χρόνια στην ορολογία «παρασύνταγμα» του Μνημονίου. Το πρώτο παρασύνταγμα, τη δεκαετία του ’50, το ακολούθησε η στρατιωτική δικτατορία. Φοβάστε ότι επίκειται κάτι ανάλογο;

Δικτατορία με την έννοια να έχουμε πραξικόπημα ανάλογο με αυτό της απριλιανής δικτατορίας, το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο ενδεχόμενο. Η κύρια διαφορά με τότε είναι ότι σήμερα τα παρακρατικά «στεγανά» που υπήρχαν προδικτατορικά στον στρατό, χωρίς να έχουν παντελώς εκλείψει, οπωσδήποτε έχουν δραματικά αποδυναμωθεί. Αυτό που είναι πιθανό –προς θεού, όχι νομοτελειακό- είναι να έχουμε μια εξέλιξη προς μια φασίζουσα ρύθμιση της κοινωνίας, με μια ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και κυρίως, με μια ένταση της κρατικής καταστολής. Έχουμε πρόσφατα τέτοια δείγματα. Μιλώ για την πολιτική πυγμής που ακολουθεί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση.

Στα πρόσωπα των συλληφθέντων στο Βελβεντό είδαμε μια απροθυμία των διωκτικών αρχών να καλύψουν προφανείς αυθαιρεσίες τους. Σας ανησυχεί αυτό;

Είναι πράγματι ανησυχητικό. Κακά τα ψέματα, βασανιστήρια πάντα γίνονταν. Και όχι μόνο σε δικτατορίες. Και οι Γάλλοι στην Αλγερία βασάνιζαν και οι Αμερικανοί στο Αμπού Γκράιμπ. Όλα αυτά όμως γίνονταν συγκαλυμμένα. Κανείς δεν επαιρόταν . Η πρόσφατη τακτική δείχνει πραγματικά μια μεταλλαγή. Και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έχω τον φόβο ότι μπορεί να βρισκόμαστε μπροστά στις παραμονές μιας αυταρχικής στροφής. Από μια άποψη η ιστορία μας προϊδεάζει: Κάθε φορά που έχουμε επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, αν δεν υπάρξει ανατροπή των πολιτικών αυτών, ακολουθεί μια πολιτική αυταρχισμού, γιατί πώς αλλιώς θα πειθαρχήσει η κοινωνία και θα δεχτεί την πλήρη ανατροπή της πραγματικότητας της; 

Ιθαγένεια και Ηγεμονία

του Γιώργου Κατρούγκαλου

Η σπουδή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας να αξιοποιήσει την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για το «νόμο Ραγκούση» αποτελεί το τρίτο βήμα στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος «νόμου και τάξης». Η πρώτη ήταν οι συμβολικές κινήσεις κατά της «ανομίας», με επιχειρήσεις τύπου Βίλα Αμαλία. Η δεύτερη ήταν η επίθεση κατά της κοινωνικής αντίδρασης στα μνημονιακά μέτρα, με την επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών. Η υπόθεση της ιθαγένειας φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι κάτι διαφορετικό, εφόσον δεν αφορά τα «δικά μας» δικαιώματα,  αλλά των περιθωριακών της κοινωνίας μας, των ξένων.

Και όμως, δεν είναι έτσι. Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται μία συνολική αντεπανάσταση, η οποία αμφισβητεί το σύνολο των αξιών και της θεσμικής προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της τελευταίας τριακονταετίας. Επιδιώκει να δημιουργήσει στη θέση τους μια νέα ηγεμονία, βασισμένη στις παραδοσιακές αξίες της συντηρητικής παράταξης, όπως έχουν «εμπλουτιστεί» από την ατζέντα της Χρυσής Αυγής. Στο πλαίσιο αυτό έχει ήδη προαναγγελθεί, με προφανώς σκόπιμη διαρροή στον Τύπο, και το τέταρτο βήμα, που θα είναι η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στον δημόσιο τομέα και η επαναφορά του δικαιώματος του λοκ άουτ. (Ένα ενδιάμεσο βήμα, η προώθηση του ελευθεριοκτόνου σχεδίου νόμου για τις διαδηλώσεις, που ετοιμάστηκε από το Δήμο της Αθήνας, δυστυχώς με συνέργεια συναδέλφων συνταγματολόγων, φαίνεται να έχει μείνει μετέωρο λόγω της αντίθεσης του Υπουργού Δικαιοσύνης.)

Η ηγεμονία αυτή δεν έχει κερδηθεί στην κοινωνία. Η κυβέρνηση επιδιώκει να την εκμαιεύσει λάθρα, εκμεταλλευόμενη το συλλογικό μούδιασμα που απορρέει από τα ατομικά αδιέξοδα του καθενός μπροστά στην ανεργία και τα χρέη. Όσο η απόγνωση δεν μεταφράζεται σε συλλογικό αγώνα, τόσο ευκολότερο είναι να στρώσει το χαλί στην αποδοχή της σιδηράς πυγμής που δοκιμάζει η κυβέρνηση. Η ιστορική εμπειρία δείχνει, άλλωστε, ότι η ισοπέδωση των κοινωνικών δικαιωμάτων συνήθως συνοδεύεται από ένταση του αυταρχισμού και την αμφισβήτηση και των ατομικών ελευθεριών.

George Katrougalos:»The Greek Austerity Measures: Violations of Socio-Economic Rights»

Πηγή:I·CONnect

Recently, the European Committee of Social Rights (the supervisory body of the European Social Charter) delivered two decisions on collective complaints, condemning Greece for violation of articles 10 and 12 of the Charter because of its austerity legislation enacted in 2010. (The Committee has also declared admissible many other complaints attacking other parts of the austerity program of the country: Complaints Nos.76/2012, 77/2012), 78/2012, 79/2012 and 80/2012.)

Moreover, in this year’s November session, the ILO Committee on Freedom of Association (the supervisory body of the International Labor Organization) examined similar complaints submitted by trade unions and called on Greece to bring its labor relations system back to fundamental rights, as protected by the ILO Conventions (see paragraphs 950-1002 of the 365th Report of the Committee on Freedom of Association).

In the cases of Greece, Portugal, Ireland and, most recently Cyprus, the austerity programs took the form of an informal agreement (not an international treaty) between them and the IMF and the EU, in the form of a “Memoranda of Economic and Financial Policies.” The latter provide for conditionality policy guidelines that these countries must follow in order to receive additional loans from the IMF and the EU. Their implementation is supervised by an informal body of representatives of the European Commission, the IMF and the European Central Bank (the so-called ‘Troika’). Each time the Troika reports that the assisted Member has achieved a “milestone” of the Memoranda and met the preset objectives, it gets the pre-decided tranche of the loan.

In Greece, the receipt of the Memoranda didn’t address either the national or the more general causes of the crisis. Besides some self-evident technical reforms against tax evasion, they have just repeated the same general dictates of the neoliberal orthodoxy. In essence, the recipe called for horizontal reduction of all public expenses, primarily of social expenditures. It also called for a thorough deregulation of labour law legislation, and a massive transfer of wealth from the public to the private sector through privatizations of public enterprises. These privatizations are to take place regardless of the strategic nature of public enterprises or their financial utility for the budget.

Οι ανθρακωρύχοι και το Μετρό

Η βασικότερη επιδίωξη όμως είναι προφανής και όμοια με αυτή της ιστορίας των ανθρακωρύχων: να γίνει η ήττα των εργαζομένων στο Μετρό η ταφόπλακα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος και των κατακτήσεων του εργατικού δικαίου.(…)Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος. Ουδέτεροι και αμέτοχοι στον πόλεμο αυτό δεν υπάρχουν. Ο καθένας πρέπει να διαλέξει το στρατόπεδο του.

του  Γιώργου Κατρούγκαλου

Σήμερα οι περισσότεροι θυμούνται τη μεγάλη απεργία των Βρετανών ανθρακωρύχων από την ταινία Μπίλλυ Έλιοτ. Και όμως, ήταν ένας από τους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες του περασμένου αιώνα. Κράτησε το μεγαλύτερο μέρος του 1984 έως το Μάρτη του 1985, και απετέλεσε το βασικό πεδίο μάχης της βαρόνης Θάτσερ εναντίον του ισχυρού, ακόμη τότε, συνδικαλιστικού κινήματος.

 Έφιπποι αστυνομικοί και πληρωμένοι κονδυλοφόροι επιστρατεύτηκαν εναντίον του. Εννιά άνθρωποι πέθαναν κατά την διάρκεια της απεργίας, εκατοντάδες τραυματίστηκαν, 11.291 συνελήφθησαν και 8.392 παραπέμφθηκαν στα δικαστήρια με διάφορες κατηγορίες. Δεν ήταν όμως μόνο, ούτε κυρίως, η αστυνομική βία που έκαμψε τους απεργούς. Ολόκληρο το νομικό οπλοστάσιο και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους κινητοποιήθηκαν εναντίον τους. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση Θάτσερ τροποποίησε το άρθρο 6 του Κώδικα Κοινωνικής Ασφάλειας, ώστε τα παιδιά και οι γυναίκες των ανθρακωρύχων να μην δικαιούνται πλέον, όπως στο παρελθόν, προνοιακά επιδόματα κατά την διάρκεια της απεργίας. Οι οικογένειες πείνασαν και ζούσαν από την αλληλεγγύη άλλων εργαζομένων και την ελεημοσύνη των συγγενών.

Η επικεφαλής του MI5 Στέλλα Ρίμινγκτον,  (που απετέλεσε την πηγή έμπνευσης για την τζεϊμσμποντική «Μ») παραδέχθηκε στην αυτοβιογραφία της το 2001 ότι η μυστική αυτή υπηρεσία παρακολουθούσε με «κοριούς» τα τηλέφωνα των απεργών στο πλαίσιο «υπόγειας επιχείρησης» εναντίον τους. Μαζί με τις μυστικές υπηρεσίες σε διατεταγμένη αποστολή ήταν και μεγάλη μερίδα του Τύπου και όχι μόνο του «κίτρινου». Αίφνης ο ηγέτης των ανθρακωρύχων Άρθουρ Σκάργκιλ κατηγορήθηκε ότι ταξίδεψε στη Λιβύη, για να χρηματοδοτήσει την απεργία. Ο εκδότης της Mirror, Ρόυ Γκρηνσλέιντ παραδέχθηκε πολύ αργότερα ότι οι κατηγορίες αυτές ήταν εντελώς κατασκευασμένες.

Γιώργος Κατρούγκαλος:»Στην Ελλάδα λειτουργεί… παρασύνταγμα»

Καταργείται η Βουλή, ανοίγει ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή – Υπεύθυνος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την προστασία του Συντάγματος.

Εφημ Δρόμος της Αριστεράς

Για ουσιαστική κατάργηση της Βουλής και για παράδοση της νομοθετικής εξουσίας στην τρόικα και στο Εurogroup μιλά στον Δρόμο ο Γιώργος Κατρούγκαλος, συνταγματολόγος, καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης. Τονίζει πως αυτή τη στιγμή εισάγονται μια σειρά από «παράλληλες» με το Σύνταγμα διατάξεις που περιορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και παραλληλίζει την περίοδο αυτή με σκοτεινά χρόνια της ελληνικής Ιστορίας. 
Επισημαίνει πως η καταπάτηση του Συντάγματος δίνει χώρο σε αντικοινοβουλευτικές στοχεύσεις και χαρακτηρίζει… χρυσή εφεδρεία του συστήματος τη Χρυσή Αυγή. Μιλά, επίσης, για την ανάγκη νέου Συντάγματος με περισσότερες εξουσίες στους πολίτες, που θα κατακτηθούν όμως με την ανατροπή των συσχετισμών όχι μόνο στη Βουλή, αλλά κυρίως στην κοινωνία.

Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται η νομοθετική εξουσία να έχει μεταφερθεί στα χέρια των υπουργών μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Ποια είναι η γνώμη σας; 

Ουσιαστικά πρόκειται για κατάργηση της Βουλής ως βασικού νομοθετικού οργάνου της πολιτείας. Ένα μεγάλο κομμάτι αρμοδιοτήτων ουσιαστικά της έχει υφαρπαγεί. Ακόμα, όμως, και όταν έρχονται για να συζητηθούν εκ των υστέρων οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν γίνεται πραγματική συζήτηση γιατί η κυβέρνηση διαλέγει τη διαδικασία του επείγοντος. Είναι διπλά προβληματικό αυτό το φαινόμενο: Αφενός επειδή το Σύνταγμα προβλέπει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να εκδίδονται μόνο για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης. Τον Δεκέμβριο, όμως, είδαμε αίφνης μία από αυτές να προβλέπει την ίδρυση Φιλοτελικού Μουσείου… 

Ακόμα όμως και όταν η Βουλή νομοθετεί, νομοθετεί καθ’ υπαγόρευση. Μην ξεχνάτε πως το φορολογικό νομοσχέδιο πρώτα συζητήθηκε στο Εurogroup, εγκρίθηκε από ‘κεί και μετά κατατέθηκε στη Βουλή, αποδεικνύοντας πως είμαστε ουσιαστικά υπό κηδεμονία και υπό απαγόρευση. Συνεπώς, οι βουλευτές δεν κάνουν πια ούτε το αυτονόητο, δηλαδή συζήτηση και αντιπαράθεση για τα νομοσχέδια. Η Βουλή έπαψε να είναι βήμα διαλόγου.

Η ανομία, η παρανομία και η υποκρισία – Γιώργος Κατρούγκαλος

«Και οι πολίται, βεβαίως, δικαιούνται εις παθητικήν αντίστασιν έναντι των αντισυνταγματικών και παρανόμων πράξεων των κρατικών οργάνων, ως είναι αι αυτοβούλως εκδιδόμεναι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου».

Αρ. Μάνεσης, Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου Νομοθετικού Περιεχομένου, 1955.

 Η κυβέρνηση ακολουθεί το τελευταίο διάστημα μια ψευδεπίγραφη στρατηγική «νόμου και τάξης» με συμβολικές κινήσεις κατά της «ανομίας», όπως η επέμβαση στη «Βίλλα Αμαλία». Οι κινήσεις αυτές δεν αποτελούν απλώς προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από τα υπαρξιακά, πλέον, προβλήματα που θέτει ενώπιον της η δραματική επιδείνωση της κρίσης. Ούτε συνιστούν μόνο αντιπερισπασμό, ώστε να συσκοτιστεί η αδυναμία του παλαιοκομματισμού να αυτοκαθαρθεί, μέσω της διερεύνησης ποινικών και πολιτικών ευθυνών του σκανδάλου της λίστας Λαγκάρντ.

Προφανώς, ισχύουν και τα δύο παραπάνω. Η ένταση του αυταρχισμού, όμως αποτελεί πάνω από όλα στρατηγική επιλογή της Νέα Δημοκρατίας. Μέσω αυτής  επιχειρεί αφενός να περιχαρακώσει το χώρο της έναντι της ανερχόμενης επιρροής της Χρυσής Αυγής και αφετέρου να προετοιμάσει το έδαφος για την δυναμική αντιμετώπιση τυχόν αναζωπύρωσης των κοινωνικών αγώνων ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών.

Πού το μεμπτό, θα έλεγε κανείς; Όλα τα συντηρητικά κόμματα θα αναγνώριζαν τον εαυτό τους σε παρόμοιες επιλογές. Το βασικό πρόβλημα των πολιτικών αυτών, όμως, είναι ότι στηρίζονται στην υποκρισία. Το χέρι του νόμου έφτασε στη Βίλλα Αμαλία, όχι όμως λίγο παρακάτω, στους παράνομους οίκους ανοχής της οδού Φυλής, ούτε στα δίκτυα πώλησης ναρκωτικών των παράπλευρων δρόμων. Σε άλλο επίπεδο, κατεστραμμένοι έμποροι που δεν απέδωσαν ΦΠΑ, οδηγούνται στις φυλακές, μαζί με λίγες συμβολικές «διασημότητες» των τηλεπαραραθύρων. Κανείς όμως δεν έχει αγγίξει μέχρι σήμερα τον πυρήνα των ισχυρών οικονομικών ελίτ, οι οποίες μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ και τον παλαιοκομματισμό συνεχίζουν να κυβερνούν, όπως πριν,  τη χώρα.

Γιατί δεν υπάρχει παραγραφή – Γιώργος Κατρούγκαλος

Για την παραγραφή των αδικημάτων της λίστας Λαγκάρντ.

Πηγή:Εφημερίδα των Συντακτών

Στην χώρα μας το αποτελεσματικότερο μέσο πλουτισμού υπήρξε ανέκαθεν η νομή των δημοσίων πόρων, μέσω της διαπλοκής οικονομικών ελίτ και πολιτικής εξουσίας. Αναμενόμενο είναι, λοιπόν, τα κρούσματα πολιτικής διαφθοράς να είναι πολλά. Παρόλα αυτά ο κανόνας παραμένει η ατιμωρησία τους, πράγμα που επιδεινώνει δραματικά τη γενικευμένη έλλειψη αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού, αλλά και την εν γένει κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Στη διαιώνιση της νοσηρής αυτής κατάστασης συντελεί ιδιαίτερα και το αμαρτωλό άρθρο 86 του Συντάγματος, το οποίο δυσχεραίνει ιδιαίτερα την άσκηση ποινικής δίωξης κατά των υπουργών, παρά την αναθεώρηση του το 2001.

Αντιθέτως, στα πολιτεύματα με έντονο το δημοκρατικό στοιχείο, η ποινική δίωξη σε βάρος των υπουργών δεν διαφέρει ουσιωδώς από την κοινή ποινική διαδικασία, αν  και η εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων ανατίθεται συνήθως σε ειδικό όργανο και όχι στα τακτικά ποινικά δικαστήρια. Ανάλογες ήταν οι ρυθμίσεις ήδη των γαλλικών επαναστατικών συνταγμάτων του 1791  και 1795, αλλά και των συνταγμάτων της ελληνικής επανάστασης. Άλλωστε, ο εντονότερος ιστορικά «ποινικός» έλεγχος της πολιτικής ζωής ήταν αυτός της κλασσικής Αθηναϊκής Δημοκρατίας: η «αμελίου δίκη», η «απογραφής γραφή», η «δεκασμού γραφή», η «δωροξενίας γραφή», η «γραφή καταλύσεως δήμου», η «γραφή παρανόμων» αφορούσαν ύλες πολιτικά αδικήματα ή εγκλήματα πολιτικών αξιωματούχων. Και στη σύγχρονη εποχή, αρκετές έννομες τάξεις επιφυλάσσουν την κίνηση της ποινικής δίωξης στις κοινές διωκτικές αρχές. (Έτσι τα Συντάγματα της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας).

Αντιθέτως, το  ελληνικό Σύνταγμα όχι μόνον προβλέπει μία ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία (την οποία επιβάρυναν ακόμη περισσότερο οι σχετικοί νόμοι περί ευθύνης των υπουργών 3126/2003 και 3961/2011), αλλά και καθιερώνει χρονικά ασφυκτικό πλαίσιο (‘αποσβεστική προθεσμία’) για την άσκηση της ποινικής δίωξης. Συγκεκριμένα, μετά την αναθεώρηση του 2001, ρητά ορίζεται στο Σύνταγμα ότι η Βουλή μπορεί να ασκήσει ποινική δίωξη «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος.»

Βιβλίο:»Η κρίση και η διέξοδος» – Γιώργος Κατρούγκαλος

Μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οργανισμό ΛΙΒΑΝΗ, το βιβλίο του Γιώργου Κατρούγκαλου, συνταγματολόγου, καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, με τίτλο:  »Η κρίση και η διέξοδος».

Στο Δελτίο Τύπου διαβάζουμε:

Για να αναζητήσουμε διέξοδο από την κρίση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να καταλάβουμε τις γενεσιουργούς αιτίες της, τόσο τις διεθνείς, όσο και τις εθνικές. Οι αμαρτίες και η ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος επέτειναν ακραία στη χώρα μας τις διαλυτικές της συνέπειες. Πρόκειται όμως για μια γενικότερη κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, η οποία διαπλέκεται με τη στρεβλή οικονομική αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συνταγή των μνημονίων αποτελεί φάρμακο πιο θανατηφόρο από την αρρώστια, εφόσον επιταχύνει τη διαδικασία εγκατάλειψης των θεσμών του κοινωνικού κράτους και δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και διόγκωσης του χρέους. Και όμως, υπάρχει διέξοδος…

Εκδοτικός οίκος Α.Α.ΛΙΒΑΝΗ, Νοέμβριος 2012

Η υπέρβαση της κρίσης δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο από την επιδίωξη αυτού που ως χθες φαινόταν αδύνατο. Όσα έγραφε ο Μ. Βέµπερ, στην ανάλογη, ζοφερή εποχή του Μεσοπολέµου, είναι σήµερα πιο επίκαιρα από ποτέ: «Μπροστά µας δεν βρίσκεται η άνθιση και το θέρος, αλλά µια πολική νύχτα παγερού σκότους και αντιξοοτήτων… Είναι απόλυτα σωστό -και όλη η ιστορική εµπειρία το επιβεβαιώνει- ότι ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε ποτέ το εφικτό, εάν δεν πάσχιζε επανειληµµένα να πραγµατοποιήσει το ανέφικτο… Και ακόµη και εκείνοι που δεν είναι ούτε ηγέτες ούτε ήρωες πρέπει να οπλιστούν µε τέτοια ψυχική δύναµη που να αψηφούν ακόµη και το θρυµµάτισµα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή τη δύναµη δεν θα µπορέσουν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήµερα δυνατό».

Ο πίνακας περιεχομένων του βιβλίου:

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ   

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ           

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1974-2012  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ           

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ατομική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας- Γιώργος Κατρούγκαλος

εφημ 6 Μέρες

Τον περασμένο Απρίλιο ο πρώην πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γκ. Χάαντρε καταδικάσθηκε από το Landsdomur, το ειδικό ποινικό δικαστήριο της χώρας για την εκδίκαση των εγκλημάτων των  υπουργών. Οι κατηγορίες αφορούσαν τέσσερα αδικήματα, σχετικά με τις ευθύνες του ως προς την διαχείριση της κρίσης του 2008. Παρά την καταδίκη του για ένα από αυτά, ο πολιτικός αφέθηκε ελεύθερος, γιατί το δικαστήριο θεώρησε ότι ενέργησε από βαρειά αμέλεια.

Η Ισλανδία είναι πολλαπλά ενδιαφέρουσα χώρα. Απέρριψε δύο φορές με δημοψήφισμα τους εκβιασμούς των δανειστών και του ΔΝΤ, άφησε μερικές από τις επισφαλείς τράπεζες της να πτωχεύσουν  αυτές αντί να χρεοκοπήσουν την ίδια και τελικά βγήκε από την κρίση με τις δικές της δυνάμεις. Η οικονομία της συρρικνώθηκε μεν κατά 6,7% το 2009 (καμιά σύγκριση με τη συρρίκνωση κατά 25% της ελληνικής οικονομίας) αλλά σημείωσε ανάκαμψη 2,9% το 2011 και θα αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.

Παρά την ανάκαμψη, όμως, το πολιτικό και το νομικό σύστημα της χώρας αναζήτησε και απέδωσε ευθύνες. Στην χώρα μας αυτό δεν θα είναι τόσο εύκολο, για όσα μέλη της κυβέρνησης έχουν τυχόν παρανομήσει, εξαιτίας του περιβοήτου άρθρου 86 του Συντάγματος, το οποίο είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε να προστατεύει από την δικαστική κρίση τους πολιτικούς, ένοχους και μη. Για παράδειγμα, όλα τα αδικήματα των υπουργών της περιόδου 2010-2012 θα παραγραφούν εάν η παρούσα Βουλή δεν αποφασίσει (πράγμα προφανώς απίθανο) την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους.

Άλλα όμως στελέχη της διοίκησης, δεν έχουν αυτή την «τύχη» της ασύδοτης δυνατότητας για ατιμωρησία. Οι δανειστές μας επέβαλαν –παρά το Σύνταγμα- να μην έχει η Βουλή την τελική απόφαση, ούτε καν πλήρη ελεγκτικό ρόλο, για τις επικείμενες αποκρατικοποιήσεις. Έτσι η ευθύνη συγκεντρώνεται στα μέλη του ΔΣ του Ταμείου  Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ).

»Χωρίς Χρέος Χωρίς Ευρώ»: Αστειότητα ή μήπως όχι ο »κίνδυνος για τη δημόσια τάξη»;

»Σε περιπτώσεις όξυνσης της κρίσης όπως η σημερινή, η αυταρχική εκτροπή αποτελεί μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις του πολιτικού συστήματος. Η Ευρωπαϊκή εμπειρία διδάσκει ότι ακόμη και σε πολύ ηπιότερες συνθήκες η υποχώρηση του κράτους πρόνοιας υποσκάπτει τις κοινωνικές ισορροπίες και συνεπάγεται όχι μόνο την έκπτωση των κοινωνικών, αλλά και την υποχώρηση των ατομικών και των πολιτικών δικαιωμάτων.»

 Εφημ.ΠΡΙΝ

Του Γιώργου Κατρούγκαλου

 Η απόφαση 20059/2012 του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης , με την οποία δεν αναγνωρίστηκε το καταστατικό ενός  σωματείου, το οποίο επιδιώκει στόχους προφανώς εντός του πλαισίου της συνταγματικής νομιμότητας( τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την Ευρωζώνη ) θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα καλοκαιρινό αστείο. Αν μη τι άλλο, τα νομικά της είναι αστεία. Έκρινε, επί λέξει ότι’’ από την επωνυμία του σωματείου ,η οποία αποτελεί προσδιοριστικό στοιχείο της ταυτότητάς του (….), προκαλείται σύγχυση και παραπλάνηση και ως προς τα μέλη που εκπροσωπεί το εν λόγω σωματείο και την ταυτότητά τους .Έτσι εμφανίζεται ότι υπάρχουν άδηλοι σκοποί του σωματείου με αντίστοιχο κίνδυνο για την δημόσια τάξη.”

Δεν υπάρχει ειδικότερη σκέψη ως προς το γιατί δημιουργείται σύγχυση, ποια είναι τα αφανή μέλη, ποιοι είναι οι άδηλοι σκοποί, ποιος είναι ο κίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Η απόφαση είναι, συνεπώς, παράδειγμα αοριστίας, άρα δικαστικής αυθαιρεσίας.Είναι , επιπλέον, άκρως αντιφατική: Μνημονεύει στο σκεπτικό της την απόφαση του Αρείου Πάγου 24/2012 ( η οποία απλώς επαναλαμβάνει τη νομολογία της ΑΠ 1530/2000)μόνο και μόνο για να την καταστρατηγήσει στο διατακτικό της.

Η νομολογία αυτή ( η οποία διαμορφώθηκε ,όχι χωρίς παλινδρομήσεις, σε συμμόρφωση με καταδικαστικές για την Ελλάδα αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) έπρεπε να οδηγήσει τον δικαστή του Πρωτοδικείου στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Δέχεται μεν τη δυνατότητα περιορισμού της ίδρυσης σωματείων με δικαστική απόφαση, όταν ο σκοπός αυτών είναι προδήλως αντίθετος με τη δημόσια τάξη, ρητά όμως διευκρινίζει ότι ‘’ απλές  υπόνοιες ή εντυπώσεις για την αντίθεση του σκοπού ενός σωματείου προς τη δημόσια τάξη δεν αρκούν για τη λύση του’’.Έτσι, η ΑΠ 1530/2000 είχε εξαφανίσει την απόφαση 117/1999 του Εφετείου Θράκης που είχε απορρίψει την αίτηση αναγνώρισης σωματείου με την επωνυμία’’ Τούρκικη Ένωσις Ξάνθης’’.

Κατά το δικαστήριο, τόσο το άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όσο και το άρθρο 11 παρ.1 και 2 του Συντάγματος επιβάλλουν να κριθεί με ειδική σκέψη και πλήρη αιτιολογία ότι η μη αναγνώριση ή η διάλυση ενός σωματείου επιβάλλεται σε μία δημοκρατική κοινωνία ως αναγκαίο μέτρο για την προάσπιση ιδιαίτερα σοβαρού σκοπού δημοσίου συμφέροντος: ‘’Η ανάγκη προσφυγής στο περιοριστικό αυτό μέτρο δικαιολογείται όταν υφίσταται σχέση αναλογίας μεταξύ της παραβίασης και του σκοπού στον οποίο αποβλέπει .Προσέτι δε η ανάγκη αυτή πρέπει να είναι άμεση και να αποδεικνύεται πειστικά ‘’. Κάτι τέτοιο δε συνέβαινε στην περίπτωση του παραπάνω σωματείου , πολύ δε περισσότερο δεν ισχύει για το σωματείο ’’Χωρίς Χρέος, Χωρίς Ευρώ’’.

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ως σύμπτωμα της κρίσης νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος

Την Τετάρτη 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συλλόγου για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» με θέμα «Φασισμός και δημοκρατία στην εποχή της κρίσης». Στο κατάμεστο αμφιθέατρο της ΓΕΝΟΠ εισηγήσεις παρουσίασαν ο Βασίλης Λιόσης, εκπαιδευτικός, η Μαρία Σουάνη εργαζόμενη στη ΔΕΗ και ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κατρούγκαλος. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση και παρεμβάσεις του κοινού.

H εισήγηση του Γιώργου Κατρούγκαλου.

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής αποτελεί ένα ακόμη από τα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης του πολιτικού συστήματος, μαζί με την άνοδο της αποχής και την προφανή κατάρρευση του δικομματισμού. Σε κάθε περίπτωση, η άνοδος των ακροδεξιών και νεοφασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη προκαλεί εύλογη ανησυχία. Πολύ περισσότερο που η Χρυσή Αυγή όχι μόνο αποτελεί ένα από τα δυναμικότερα και πιο γρήγορα ανερχόμενα παρόμοια σχήματα, αλλά φαίνεται να έχει και μαύρα χαρακτηριστικά που την ξεχωρίζουν ακόμη και στην δική της οικογένεια: για παράδειγμα, όπως παρατηρούσε πρόσφατα και ο Επίτροπος Ανθρώπινων Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φασιστικό χαιρετισμό δεν δίνουν άλλοι βουλευτές ευρωπαϊκών κομμάτων[1].

Τόσο η ερμηνεία όμως των αιτίων της ανόδου της Χρυσής Αυγής όσο και οι συνταγές που προτείνονται για την αντιμετώπιση της είναι συχνά προβληματικές. Μία από τις αληθοφανέστερες ερμηνευτικές διηγήσεις είναι αυτή που μιλά για την παράλληλη άνοδο των άκρων σε συνθήκες κρίσης και τον κίνδυνο που αυτή συνεπάγεται για την δημοκρατία. Στο πλαίσιο αυτό συνήθης είναι και ο παραλληλισμός με την Δημοκρατία της Βαϊμάρης, η οποία υποτίθεται ότι υπονομεύθηκε εξίσου εξ αριστερών και εκ δεξιών.

Η ιστορική αλήθεια, βεβαίως, είναι διαφορετική. Οι σοσιαλδημοκράτες που έλεγχαν κατά το μεγαλύτερο διάστημα την κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία του μεσοπολέμου όχι απλώς δεν κράτησαν αποστάσεις από τα «άκρα» αλλά χρησιμοποίησαν συχνά τα ακροδεξιά στοιχεία, ιδίως τα διαβόητα Freikorps, για να καταπνίξουν τις εργατικές εξεγέρσεις στο Βερολίνο, στο Μόναχο και στην κοιλάδα του Ρουρ και για να δολοφονήσουν εργατικούς ηγέτες, όπως η «κόκκινη» Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ.

Μνημόνιο Νο 2 Δανειακή σύμβαση Επιπτώσεις – Γιώργος Κατρούγκαλος

Από την εκδήλωση – συζήτηση της Επιτροπής Αγώνα Κηφισιάς με θέμα :

«ΜΝΗΜΟΝΙΟ Νο 2 – ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ:
Επιπτώσεις στη δημοκρατία, την κοινωνία και την ανεξαρτησία της χώρας»

Εισήγηση του Γιώργου Κατρούγκαλου
Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Video: http://youtu.be/ZJpBbzmUTnw

«Μνημονιακές» πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο

των  Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή ΔΠΘ και Ευτυχίας Αχτσιόγλου, δικηγόρου

Ακόμη και οι θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα αυτή νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκ των άνω επιβαλλόμενη συμπερίληψη στα συνταγματικά κείμενα της επιταγής για μηδενικά ελλείμματα. Περνάμε έτσι σε ένα φαινόμενο «νεοσυνταγματισμού» που ουσιαστικά συνιστά άρνηση του συνταγματισμού: κανόνες αυξημένης τυπικής ισχύος αποτυπώνουν και με αυτό τον τρόπο παγιώνουν μια μόνο οικονομική πολιτική αποστερώντας τον κυρίαρχο λαό από την δυνατότητα να επιλέξει οποιαδήποτε άλλη. Από την άποψη αυτή, η συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, μέσω της καθιέρωσης συνταγματικών ορίων επί των ελλειμμάτων, δεν παραβιάζει μόνο την αρχή του Κοινωνικού Κράτους, αλλά και τη Δημοκρατική Αρχή. Είναι προφανές ότι στο πλαίσιο αυτής της νεοφιλελεύθερης “ορθολογικότητας” η αρχή του κοινωνικού κράτους δε χωρά, διότι η ίδια η αναδιανεμητική του λειτουργία δεν μπορεί γίνεται ανεκτή από το νέο Λόγο.

Περιεχόμενα άρθρου

1. Εισαγωγικά. 2

2. Η αναπροσαρμογή του οικονομικού Συντάγματος σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση  4

3. Οι επεμβάσεις στο συλλογικό Εργατικό Δίκαιο: Απορρύθμιση και αντισυνταγματικοί περιορισμοί της συλλογικής αυτονομίας. 7

3.1 Υπονόμευση της συλλογικής αυτονομίας. 7

3.2 Κατάργηση της αρχής της εύνοιας. 143

3.3 Υποβάθμιση του θεσμικού ρόλου της διαιτησίας. 177

4. Η αμφισβήτηση των εγγυήσεων του ατομικού Εργατικού Δικαίου. 21

4.1 Περικοπές αποδοχών και αμφισβήτηση του κατώτατου νόμιμου μισθού  22

4.2 Ενίσχυση των άτυπων και ευέλικτων μορφών εργασίας. 24

4.3 Η εργασιακή εφεδρεία. 30

5. Η προσπάθεια επιβολής διαρκούς κατάστασης ανάγκης. 33

6. Συμπερασματικά: Το κοινωνικό κράτος απέναντι στο φονταμενταλισμό της αγοράς  35