Ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία

Για πούλημα λοιπόν,
ό, τι έμεινε από χτες,
ελπίδες ανεκπλήρωτες
ευκαιρίες μοναδικές.
Για πούλημα και το μέλλον.

 Δ. Μούτσης

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Ολοένα και περισσότεροι κρίκοι προστίθενται στην ατέλειωτη αλυσίδα των κατ΄ ευφημισμόν αποκρατικοποιήσεων για την «αξιοποίηση», δήθεν, της δημόσιας περιουσίας και τη «σωτηρία της πατρίδας». Από τις Σκουριές Χαλκιδικής, τη Θράκη, τη Θάσο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι την ευπώλητη Κέρκυρα, βασικές υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, σιδηρόδρομοι), «κοινωφελείς» επιχειρήσεις (ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες), εκτάσεις που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις προστασίας της φύσης, με αρχαιολογικά ευρήματα – άρα αναπαλλοτρίωτες-  κτίρια. Με δυο λόγια η δημόσια περιουσία, ο φυσικός πλούτος  βγαίνουν στο σφυρί με βάση τις επιταγές των Μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Άλλωστε με βάση και τη δανειακή σύμβαση η περιουσία της Ελλάδας είναι δεσμευμένη.

Ο κακόφημος Οργανισμός ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) πολυδάπανος και με εκατοντάδες  χρυσοπληρωμένα μέλη έχει αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού πλούτου της χώρας  παραβιάζοντας ευθέως και τα όποια ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, το ίδιο το Σύνταγμα και τα βασικά κοινωνικά, πολιτιστικά δικαιώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κονιορτοποιούν βασικά δικαιώματα και παρεμποδίζουν την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά στην παιδεία, στην υγεία, στο νερό , στην ενέργεια ακόμα και στην εργασία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε ένα ευρώ δε θα πηγαίνει στο ελληνικό δημόσιο ή σε οποιασδήποτε μορφής επένδυση, αφού προβλέπεται ότι «εντός δέκα ημερών» το αντίτιμο των εκποιήσεων θα κατατίθεται στο λογαριασμό των δανειστών για την εξόφληση του χρέους. Η χώρα, έτσι, μετατρέπεται σε νεοαποικία χρέους. Η ανεκτίμητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για 15 δις ευρώ έναντι αρχικής πρόβλεψης 50 δις ευρώ, δηλαδή «αντί πινακίου φακής»  που και αυτό θα το φάνε οι δανειστές – δυνάστες μας.

Α.Φατούρου – Γ.Καββαδίας: Για ποια ΟΛΜΕ; Οι ευθύνες έχουν… παραταξιακό ονοματεπώνυμο!

ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ, 16^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Αποκαθηλώνουμε

τον κρατικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό !

Αλλάζουμε τους συσχετισμούς,

επανιδρύουμε την ΟΛΜΕ !

Οι αγώνες και τα σωματεία στα χέρια των εργαζομένων !

Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη μάχη για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το δημόσιο σχολείο ! 

Η απεργία στις εξετάσεις (πρόταση την οποία κατέθεσαν από τις 25/5/2013 και πίεσαν να γίνει απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που ψηφίστηκε από μαζικές γενικές συνελεύσεις, όπου συμμετείχαν 20.000-25.000 καθηγητές και ανεστάλη με πραξικοπηματικό τρόπο μετά από πρόταση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, σε συνδυασμό με το επικείμενο 16^ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας στο τέλος Ιουνίου, δίνουν αφορμή για διάλογο και προβληματισμό σχετικά με τη δράση ή την αδράνεια της ΟΛΜΕ την τελευταία διετία, αλλά και για το ρόλο του συνδικαλισμού γενικότερα. Το κλίμα απογοήτευσης για την απεργία που εξαγγέλθηκε και δεν έγινε, αλλά και ποικίλες παραταξιακές σκοπιμότητες ευνοούν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό για την προοπτική του κινήματος των καθηγητών. Πολλοί και πολλά κρύβονται μέσα από μια γενική και ισοπεδωτική κριτική προς την ΟΛΜΕ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη -ή συνειδητά αποκρύπτοντας- ο συσχετισμός δυνάμεων και οι ευθύνες κάθε παράταξης στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, -εκπροσωπούνται 5 παρατάξεις, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν έναν μόλις εκπρόσωπο, 3 ΔΑΚΕ-3 ΠΑΣΚ-2 ΣΥΝΕΚ-2 ΠΑΜΕ. Ακόμα και πολλοί συνδικαλιστές των παρατάξεων του κυβερνητικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ, που είχαν μέχρι τώρα την πλειοψηφία με 6 στις 11 έδρες, έχουν το θράσος σε επίπεδο τοπικών ΕΛΜΕ να μεταθέτουν τις ευθύνες τους γενικά και αόριστα «στην ΟΛΜΕ».

Παρόμοια τακτική ακολούθησε πρόσφατα για να καλύψει τις ευθύνες της για την απεργία και η ηγεσία των ΣΥΝΕΚ. Το ΠΑΜΕ χρόνια τώρα για να δικαιολογήσει την τακτική της περιχαράκωσης, της «ιδεολογικής καθαρότητας» και της πλήρους αποχής των 2 μελών του από κάθε οργανωτική και συνδικαλιστική υποχρέωση στα πλαίσια της Ομοσπονδίας πλην της συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όχι μόνο ισοπεδωτικά, αλλά και ψευδέστατα, παραποιώντας την πραγματικότητα, μιλά για 20χρονη πλειοψηφία της ΟΛΜΕ στην οποία περιλαμβάνει πάντα τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (οι οποίες πρωτοεκπροσωπήθηκαν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ τον Ιούλιο του 1997), στις οποίες μάλιστα αφοριστικά αποδίδει όλες τις ευθύνες για τα δεινά του κλάδου, αθωώνοντας ή βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ακόμα και αυτές τις ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής. Τι πιο ψευδές από αυτό που γράφουν στην εκλογική τους διακήρυξη: «Είτε έτσι είτε αλλιώς, στο τιμόνι της ΟΛΜΕ για δύο δεκαετίες, είναι η εκπαιδευτική Αριστερά. Αυτοί είναι η ΟΛΜΕ τόσα χρόνια!». Χωρίς να αναφέρουν έστω ΜΙΑ ΛΕΞΗ για τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού!

«Ενάντια σε κάθε απεργία διαρκείας»

 «Όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας,

Τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Με πλήθος ψεμάτων και συκοφαντιών αλληλοσυγκρουόμενων η ηγεσία του ΠΑΜΕ επιτίθεται ενάντια στις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις για να καλύψει την εξ αρχής εχθρική της στάση στην προαναγγελθείσα και πραξικοπηματικά ματαιωθείσα από την πλειοψηφία ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΝΕΚ απεργία των καθηγητών. Από τη μια λένε ψέματα ότι για «συμμετοχή της στη μεθόδευση αναστολής της απεργίας».  (Ανακοίνωση ΠΑΜΕ Πειραιά) και ότι οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ «πρότειναν χαρακτηριστικά να απεργήσουν μόνο ορισμένοι συνδικαλιστές κι όχι όλος ο κλάδος» (Ριζοσπάστης Τρ. 21 –  5 – 2013) και «αθωώνουν» την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ – ΣΥΝΕΚ) υποστηρίζοντας ότι: «Τη βασική ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη φέρει η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α).» (Ριζοσπάστης Τετ. 29 – 5) και από την άλλη ότι  οι ΠΑΡΕΜΒΣΕΙΣ «εδώ και 15 χρόνια ήταν ανεβασμένες στα κεραμίδια και ζητούσαν απεργία διαρκείας στις πανελλαδικές εξετάσεις». (Ριζοσπάστης Τετ. 29 – 5). Τελικά, συνάδελφοι του ΠΑΜΕ τι ισχύει; Ήθελαν ή δε ήθελαν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ την απεργία στις εξετάσεις;

Η δική σας πρόταση για απεργία 16 και 17, αφού υπαναχωρήσατε εκ των υστέρων από το 14/ 15 – 5 δεν ήταν προσχηματική; Αφού το μέλος του Π.Γ. Ν. Σοφιανός δήλωνε πριν από την απόφαση της ΟΛΜΕ: «Στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι! . Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης.» «Μάλιστα. Ξεκάθαρη θέση. Ναι!», επιβραβεύει ο Οικονομέας. Ακόμα οι δηλώσεις της Μ. Δελλή προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Γονέων Πειραιά (ΚΚΕ)ν κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση: «Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να πάνε απερίσπαστοι να γράψουνε στις Πανελλαδικές. Σε λίγες ημέρες κρίνεται η ζωή τους και θέλει ιδιαίτερη προσοχή το πώς θα χειριστούν το θέμα οι εκπαιδευτικοί» («ΕΘΝΟΣ» Σ. 11 – 5)

Αλήθεια από την πρώτη στιγμή της κατάθεσης του Πολυνομοσχεδίου (25 – 4) εσείς είχατε συγκεκριμένη πρόταση; Καμιά. Απλώς μεταθέσατε το πρόβλημα στις «ξεπουλημένες ηγεσίες» «Καλούμε τα Δ.Σ. των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ να συνεδριάσουν άμεσα για να καθορίσουν το πρόγραμμα των επόμενων αγωνιστικών κινητοποιήσεων». (ΠΑΜΕ 26 Απρίλη 2013). Αυτές δηλαδή για τις οποίες εκ των υστέρων λέγατε ότι δεν μπορούν να οργανώσουν αγώνες. Τόση .συνέπεια! Και εκ των υστέρων χαίρεστε για την απεργία που δεν έγινε και κομπάζετε ότι «επιβεβαιωθήκατε»! Άλλωστε και οι πρόεδροι που ανήκουν στο ΠΑΜΕ πλην του Πειραιά που ήταν δεσμευμένος με απόφαση της ΓΣ ψήφισαν λευκό ή κατά της απεργίας!

Εξετάσεις: Παίζοντας με τα νεύρα και το μέλλον των υποψηφίων

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών στις εξετάσεις, ακραία έκφραση μιας ιδιόμορφης μνημονιακής δικτατορίας που ποινικοποιεί ακόμα και τη σκέψη για απεργία, υποτίθεται ότι είχε στόχο τη διασφάλιση της ψυχικής υγείας των μαθητών.

Οι παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων πειθόμενοι τοις ρήμασι των ηγεσιών τους, αλλοίωσαν τη βούληση των καθηγητών και ανέστειλαν την απεργία. Οι εξετάσεις διεξάγονται «ομαλά.

Τόσο ομαλά που μόλις 15 σε σύνολο 165 υποψηφίων του εξεταστικού κέντρου Γρεβενών μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο με κρίση πανικού (Παρασκευή 24 -5), δεκάδες άλλοι υποψήφιοι κατέρρευσαν από το άγχος σε εξεταστικά κέντρα, ενώ …μόλις μια οικογενειακή τραγωδία συγκλόνισε την Ελλάδα. Ακραία και μεμονωμένα περιστατικά θα πουν κάποιοι. Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνητικοί ιθύνοντες που αυτοαναγορεύονται σε προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τις πιο περιπετειώδεις και χειρότερες εξετάσεις των τελευταίων ετών που κλόνισαν τον ψυχισμό των μαθητών. Αλλεπάλληλες γκάφες, λανθασμένα ή απίστευτης δυσκολίας  θέματα και επιστρατευμένη διόρθωση γραπτών συνθέτουν το φετινό γκρίζο τοπίο των εξετάσεων. Οι εξετάσεις ολοκληρώνονται σήμερα και οι υποψήφιοι και η κοινωνία δε γνωρίζουν για πρώτη φορά επίσημα τον ακριβή αριθμό εισακτέων!

Όλοι αυτοί (κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πλειοψηφία των ΜΜΕ) που κατασυκοφαντούσαν τους εκπαιδευτικούς για την απεργία στις εξετάσεις και εμφανίζονταν ως προστάτες της ψυχικής υγείας των μαθητών «ποιούν την νήσσαν» τώρα που τα σχολεία και τα βαθμολογικά κέντρα έχουν μετατραπεί σε στρατώνες με βάση την πολιτική του ρεβανσισμού της κυβέρνησης κάνοντας «καψώνια» στους εκπαιδευτικούς και κρατώντας τους σε ομηρία με το ακραίο, φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης.

Τα αυξημένης δυσκολίας θέματα στα Μαθηματικά γενικής παιδείας σε σύγκριση με  τα θέματα Βιολογίας   προκαλούν μεγάλο χάσμα μεταξύ των υποψηφίων που διεκδικούν θέσεις για τις ίδιες σχολές. Ειδικότερα οι υποψήφιοι της Θεωρητικής κατεύθυνσης που επέλεξαν τα Μαθηματικά διαγωνίζονται με τους χειρότερους όρους. Πρωτοφανής και ατυχέστατη η αιφνιδιαστική και εκπρόθεσμη –αφού είχαν εξεταστεί προφορικά χιλιάδες υποψήφιοι και διορθωθεί χιλιάδες γραπτά- αλλαγή των κριτηρίων βαθμολόγησης στα Μαθηματικά και συγκεκριμένα στο θέμα Γ2.    Στα Μαθηματικά γενικής παιδείας των Εσπερινών έδειξαν την … ευαισθησία τους  προς την ευπαθή αυτή ομάδα των υποψηφίων οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Παιδείας κάνοντας μόνο … ένα λάθος στο θέμα Δ3.

Γιώργος Καββαδίας:Η αντίσταση είναι καθήκον

Τυχεροί, πραγματικά, εμείς οι δάσκαλοι της νεολαίας, αφού διδάσκουμε από Αντιγόνη, το αιώνιο σύμβολο της ανυπακοής, μέχρι τους  Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ. Σολωμού και το «Αντισταθείτε» του Μ. Κατσαρού. Τυχεροί ανεξαρτήτως ειδικότητας , αφού κάθε «μάθημα»  μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων και σκεπτόμενων πολιτών, παρόλο που το σύστημα επιδιώκει να είμαστε ιμάντες μεταβίβασης της κυρίαρχης ιδεολογίας και το σχολείο να παρέχει αποσπασματικές γνώσεις – δεξιότητες, όπως  είναι η μόδα που στην ούγια γράφει ΕΕ και ΟΟΣΑ.

 Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκινήσει η Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας για να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Οι χθεσινές Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών όλης της χώρας, οι πιο μαζικές της τελευταίας, τουλάχιστον δεκαπενταετίας, στέλνουν μήνυμα, όχι μόνο  προς την κυβέρνηση, αλλά και την κοινωνία: όταν η βαρβαρότητα επελαύνει, η αντίσταση είναι καθήκον.

Αναπόφευκτη η αναγκαιότητα να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και μακροχρόνιους αγώνες την ώρα που οι εντολοδόχοι των ξένων επικυρίαρχων εφαρμόζουν τις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ βάζοντας και αυτή ακόμα την αστική δημοκρατία στον γύψο. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη σταθερή εργασία ορθώνοντας το ανάστημα μας σε αυτούς που θέλουν μαζικές απολύσεις και στρατιές ανέργων. Σε αυτούς που κυβερνάνε και μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας, χωρίς εργαζόμενους με δικαιώματα, αλλά απασχολήσιμους – σύγχρονους δούλους και στρατιές ανέργων και φτωχών. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους χωρίς διακρίσεις και το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Γιατί μετά τις πρόσφατες επιστρατεύσεις – που κατά παλαιότερη δήλωση του πρώην .Αντιμνημονιακού και νυν  πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, αποτελούν «χουντικές μεθόδους»-  των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ  και τους Ναυτεργάτες, ήρθε η ώρα της προληπτικής επιστράτευσης των καθηγητών. Με άλλα λόγια όχι μόνο το δικαίωμα στην απεργία , αλλά ακόμα και η σκέψη για απεργία ποινικοποιείται!. Αλλά αυτά είναι υψηλά γράμματα για τις εκπορνευμένες γραφίδες των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και τις πνευματικές πόρνες του συστήματος. Αυτές έχουν αναλάβει επί πληρωμή να συκοφαντούν κάθε κλάδο εργαζομένων που προσπαθεί να αντισταθεί στην πολιτική που σκορπά τη φτώχεια, την ανεργία, τον πόνο και τη δυστυχία στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος» και της «σωτηρίας της πατρίδος».

Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και η κατηγοριοποίηση των σχολείων

Αποδομώντας το σχέδιο νόμου του Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. για την «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.)»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Με το σχέδιο νόμου «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.)» που κατατέθηκε στη Βουλή την Πέμπτη 7 Μαρτίου από το Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. και ψηφίστηκε επί της αρχής την Τετάρτη 27 Μαρτίου συγκροτείται «ανεξάρτητη» Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.). Στόχος να εφαρμόσει την εξωτερική αξιολόγηση (αξιολόγηση σχολικών μονάδων – αυτοαξιολόγηση) που συνδέεται με την εσωτερική αξιολόγηση, δηλαδή το Π.Δ. για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των στελεχών της εκπαίδευσης, σύμφωνα πάντα με τα πρότυπα του ΟΟΣΑ, όπως παρουσιάζονται στην πρόσφατη έκθεση που στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο 127.000 ευρώ σε συνθήκες σκληρής λιτότητας και ακραίας φτώχειας.

Η εξάρτηση της χώρας από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αντανακλάται εντονότατα και στην εκπαίδευση. Εμμέσως πλην σαφώς αποτυπώνεται και στην αιτιολογική έκθεση που ανάμεσα στα συνήθη φληναφήματα περί αξιολόγησης και ποιότητας επισημαίνεται: «Κοινές δεσμεύσεις με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και η επιτακτική εσωτερική ανάγκη η χώρα μας να αποκτήσει σύστημα αποτίμησης της ποιότητας στην εκπαίδευση, επιβάλλουν την καθιέρωση ενός συστήματος της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου για τη διασφάλιση της ποιότητας».

Ποιοι αξιολογούν;

Οι γραφειοκράτες και τεχνοκράτες των κυβερνώντων κομμάτων με δούρειο ίππο την δήθεν ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.). Ανώτατο διοικητικό όργανο της αρχής είναι ένα 7μελές Συμβούλιο με πρόεδρο που ορίζεται από την αρμόδια επιτροπή κατά τον κανονισμό της Βουλής. Το Συμβούλιο της Αρχής συγκροτείται από τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, ύστερα από πρόταση του προέδρου της Αρχής. Απαρτίζεται από τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.), δύο εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δύο εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έναν καθηγητή πανεπιστημίου.

»Θωρακισμένη» Ελλάδα

Οι τριγμοί στο οικοδόμημα της ΕΕ ακούγονται πιο δυνατοί από ποτέ άλλοτε. Το πραγματικό δίλημμα, σήμερα, είναι εξάρτηση, φτώχεια, ανεργία και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια εντός Ε.Ε. ή ανεξαρτησία και ζωή με προοπτικές και της αξιοπρέπεια εκτός Ε.Ε.; Η αλήθεια είναι ότι η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. είναι αναγκαία, αλλά όχι και επαρκής συνθήκη για να αναστραφεί η πορεία προς το κοινωνικό ολοκαύτωμα. Πραγματική ανάπτυξη για τον κόσμο της εργασίας σημαίνει αξιοπρεπής ζωή, κάλυψη των σύγχρονων αναγκών των εργατολαϊκών στρωμάτων σε εργασία, τροφή, στέγαση, μόρφωση, Yγεία, Πρόνοια. Σημαίνει έμφαση στην ανάπτυξη της Γεωργίας και βαριάς Bιομηχανίας. Kαι για τη διασφάλιση όλων των παραπάνω, σημαίνει πρώτα και κύρια σκληρός και παρατεταμένος αγώνας για την ανατροπή του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας.

 Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Αυτό το «όχι» της Κύπρου βαραίνει σαν εφιάλτης στα κεφάλια της τρικομματικής συγκυβέρνησης και προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα για την πορεία της χώρας μας και το ρόλο της ΕΕ.

Εν αρχή αποκαλύπτει τον απόλυτα εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής κυβέρνησης που συμφώνησε στο Eurogoup για να επιβληθεί, στην Κύπρο, μια επαίσχυντη συμφωνία, ώστε όλοι οι πολίτες της Κύπρου, αλλά και ξένοι καταθέτες, να πληρώσουν ένα επαχθέστατο «χαράτσι», μέσω του άμεσου «κουρέματος» των καταθέσεων τους, κατεδαφίζοντας το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, το οποίο καλώς ή κακώς, αποτελούσε τον μεγαλύτερο πυλώνα της Κυπριακής Οικονομίας! Σοβαρές οι παρενέργειες και για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες έχουν σχεδόν όλες θυγατρικές στην Κύπρο, ενώ ανυπολόγιστες είναι οι εθνικές συνέπειες. Στο όνομα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» επιδιώκεται η λεηλασία της Κύπρου, μέσα από την αποσάθρωση του τραπεζικού της συστήματος με τη μαζική εκροή καταθέσεων, την ευκαιρία αγοράς κυπριακών τραπεζών από γερμανικές και ο έλεγχος της κυπριακής ΑΟΖ με τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου.

Οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία για άτακτη χρεοκοπία και τον αναγκαίο εθνοσωτήριο μονόδρομο της ΕΕ σε επανάληψη, όπως και στην Ελλάδα από το 2010 μέχρι σήμερα. Ο μεγάλος ένοχος δεν είναι βέβαια ο «γερμανικός οικονομικός εθνικισμός», αλλά η ίδια η οργάνωση της «Ευρώπης των μονοπωλίων» που δίνει τη δυνατότητα κυριαρχίας στο Δ’ Ράιχ και στη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Σε συνθήκες ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης το ευρώ αποτελεί το βασικό εργαλείο για την κυριαρχία του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι μια σύγχρονη μορφή πολέμου που συνδέεται με την αξιοποίηση των οικονομικών κρίσεων που μετατρέπονται σε μέσα υποδούλωσης των λαών.

Για τη βία στα σχολεία

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Πολύμορφη η βία στα σχολεία: από τον ενδοσχολικό εκφοβισμό, τον ψευτοπαληκαρισμό, το πείραγμα, τη λεκτική – ψυχολογική, αλλά και σωματική βία, το κυνήγι του αδύναμου μέχρι την κρατική, θεσμική βία και την εγκληματική δράση συμμοριών. Από το χουλιγκανισμό μέχρι το ρατσισμό και το νέο – ναζισμό που  σε συνθήκες οικονομικής, ανθρωπιστικής κρίσης παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις περνώντας τις ανοχύρωτες πύλες του σχολείου.

Η κυρίαρχη άποψη περί ενδο – σχολικής βίας εστιάζει σε ορισμένες μορφές του φαινομένου με μια «ψυχολογίστικη» ανάλυση περί βίαιου οικογενειακού περιβάλλοντος, βλέποντας, έτσι, το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Γιατί η βία είναι βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας και συνδέεται με την ανισότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επομένως αναπαράγεται και στους θεσμούς της, όπως είναι και το σχολείο..

Οι σοβαρότερες αιτίες, όμως, μπορούν να αναζητηθούν στις δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας  που χαρακτηρίζονται από έναν απάνθρωπο ανταγωνισμό που αναπαράγεται σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής. Η κοινωνική περιθωριοποίηση ευπαθών κοινωνικών ομάδων που εντείνεται από την οικονομική κρίση, τα εργασιακά προβλήματα τροφοδοτούν τη βία και την εγκληματικότητα. Η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης είναι η απεχθέστερη μορφή βίας εναντίον του κόσμου της εργασίας και του «κοινωνικού κράτους» που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία και τη μαζική εξαθλίωση. Όσο η φτώχεια , ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η βία και η εκμετάλλευση ανθούν, τόσο θα οξύνονται τα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεκάδες έρευνες επισημαίνουν τη σαφέστατη σχέση του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου των γονέων καθώς επίσης και της αρνητικής οικονομικής κατάστασης της οικογένειας των δραστών, αλλά και τις περιορισμένες προσδοκίες επαγγελματικής αποκατάστασης. Όλο και πιο έντονα, όλο και πιο πολλοί νέοι νιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον.