Παρέμβαση του Γιώργου Ρούση στην Β΄Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στην σύντομη παρέμβαση μου θα  επικεντρωθώ  στο κρίσιμο κατά τη γνώμη μου ζήτημα της  συγκρότησης ενός κεντρικού πολιτικού  αντικαπιταλιστικού –αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και  της  υλοποίησης του προγράμματος του.

Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου με περιεχόμενο όπως εκείνο που προσδιορίζεται από τα 8 σημεία της Θέσης 43, προκύπτει από την δυσκολία που υπάρχει να προχωρήσουμε άμεσα στην αναγκαία επανάσταση, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Όπως ορθά διατυπώνεται στη ίδια θέση το πρόγραμμα αυτό   προτείνεται ως «μεταβατικό προς την επανάσταση».

Άλλωστε αν  επρόκειτο για κάποιο διαφορετικό από το σοσιαλισμό στάδιο, μετά την επανάσταση, αυτό  θα σήμαινε ότι απορρίπτουμε τη  λενινιστική θέση για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σαν το  τελευταίο σκαλοπατάκι πριν το σοσιαλισμό,  και αναπαράγουμε τη σταδιολογία περασμένων εποχών.

Η δυσκολία απαρχής της επαναστατικής διαδικασίας  προκύπτει από το  ότι:

1.Οι ευρύτερες λαϊκές μάζες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά αλλά και από την δική μας πρόσφατη εμπειρία, ακόμη και  η πλειοψηφία της εργατικής τάξης,  κάθε άλλο παρά  οδηγούνται αυθόρμητα κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης στην επαναστατική συνειδητοποίηση.

2.Δεν υπάρχει και με δική μας ευθύνη το αναγκαίο πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο για την επανάσταση, δηλαδή ένα σύγχρονο ΚΚ .

3. Δεν υπάρχουν παρά ίχνη  θεσμών  τύπου Σοβιέτ,  εργοστασιακών συμβουλίων, ή άλλων αντίστοιχων

4. Δεν υπάρχει εκ μέρους μας η απαιτούμενη προετοιμασία για τη σίγουρα βίαιη και πολύ πιθανόν ένοπλή σύγκρουση, που είναι η επανάσταση .

Ως εκ τούτου χρειάζεται να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στο σήμερα και την αναγκαία επανάσταση, δίχως να την αναμένουμε να έλθει από μόνη της, αλλά διευκολύνοντας το δρόμο για την εκδήλωση της.

Με άλλα λόγια με αυτήν μας την πρόταση, της οποίας η  προώθηση  θα πρέπει να γίνεται παράλληλα με την κάλυψη των άλλων αδυναμιών που ανέφερα προηγουμένως ,  ενισχύουμε την επαναστατική στρατηγική μας, με μια τακτική που εντάσσεται σε αυτήν, και δίχως την οποία η στρατηγική μας πρόταση  παραμένει μετέωρη.

Με δεδομένο λοιπόν ότι  όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες κάτω από το βάρος της κρίσης στρέφονται αρνητικά,  συνολικά ενάντια στο σύστημα,  ενάντια στις τράπεζες και τις αγορές,   ενάντια στην ΕΕ , ενάντια σε αστικούς θεσμούς , διαμορφώνεται  σε όλο και πιο μαζική κλίμακα μια  αντι-καπιταλιστική, αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Αυτό το Αντι, αυτήν την άρνηση,  καλούμαστε να την αξιοποιήσουμε και να την  επαναστατικοποιήσουμε παραπέρα και να την   οδηγήσουμε στην θετική σοσιαλιστική θέση .

Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καθημερινή πάλη, από την  ιδεολογική ζύμωση και  κυρίως  μέσα από το ίδιο το Είναι των ανθρώπων. Με άλλα λόγια η ίδια η θετική εμπειρία που θα προκύψει από την υλοποίηση του προγράμματος μας, θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος υπέρ της εξόδου από τα καπιταλιστικά τείχη  και του σοσιαλισμού.

Εκκινώντας από αυτήν τη συλλογιστική και όχι αυθαίρετα, στηρίζω την πρόταση μας  για το μετωπικό πρόγραμμα.

Είναι σαφές για όλους μας ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα έχει καμιά ελπίδα να υλοποιηθεί αν πριν και πάνω απ’ όλα δεν στηρίζεται σε ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα.

Από την άλλη, και διαλεκτικά  η ίδια η δημιουργία του μετώπου,  κάθε  άλλο παρά θα πρέπει να στοχεύει κυρίως σε μια εκλογική επιτυχία, αλλά ακριβώς στην ενίσχυση αυτού του κινήματος. Και είναι βέβαιο ότι η ανακοίνωση  και μόνον της συγκρότησης του θα  το τονώσει, κάτι που συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό με τη δημιουργία των επί μέρους θεματικών μετώπων.

Γιώργος Ρούσης: Σχετικά με την κυβέρνηση υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

«Ανεξάρτητα από διαφορετικές προσεγγίσεις, η προβολή σήμερα ενός κοινοβουλευτικού-κυβερνητικού στόχου οδηγεί την αντικαπιταλιστική Αριστερά, άσχετα από προθέσεις, σε ρόλο παραπληρωματικό του ΣΥΡΙΖΑ».

Πρόκειται για απόσπασμα άρθρου* του συντρόφου Γιάννη Ελαφρού στο  «Πριν» της προηγούμενης Κυριακής.  

Επειδή κατά την ταπεινή μου γνώμη  τέτοιες διατυπώσεις οδηγούν  άσχετα από προθέσεις   στην ενίσχυση, αν όχι της Χρυσής  Αυγής,  του ΣΥΡΙΖΑ,  ως της μοναδικής αριστερής δύναμης που προτείνει μια άμεση κυβερνητική εναλλακτική από τη σημερινή, τοποθετούμαι απέναντι της μέσω της απάντησης που δίνω σε ορισμένα σχετικά με αυτό το ζήτημα ερωτήματα.

1. Η αντικαπιταλιστική και δη η κομμουνιστική αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει σε κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας τύπου Τζανετάκη, ή τύπου ιταλικού «ιστορικού συμβιβασμού»;  Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
2. Η ίδια αριστερά θα πρέπει να   συμμετέχει, ή ακόμη και να στηρίξει μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών ή όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μέσω συμβιβασμών με το κεφάλαιο  και τον ιμπεριαλισμό και δη την ΕΕ επικαλείται ότι μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα; Απάντηση: Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
3. Η αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική  αριστερά θα πρέπει να συμμετέχει ή να στηρίζει μια αριστερή κυβέρνηση τύπου Τσάβες, με όλες την αντιφατικότητα της πολιτικής της; Απάντηση:  Ανάλογα με τον αν εκτιμά  ότι το πρόγραμμα της  προωθεί η όχι την υπόθεση του σοσιαλισμού.
4. Η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά  θα πρέπει να συμμετέχει σε μια μετωπική κυβέρνηση, η οποία προφανώς θα στηρίζεται από  ένα αντίστοιχο κοινωνικο-πολιτικό ισχυρό λαϊκό κίνημα, και θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο έχει επεξεργαστεί και προτείνει η ίδια, και το οποίο εκφράζει την  «μετωπική  συμπόρευση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς»(θέση 61); Απάντηση:  Κατηγορηματικά ΝΑΙ, διότι:

1.Αποτελεί θεωρητικά ατεκμηρίωτη παγκόσμια πρώτη σε ολόκληρο το μαρξιστικό ρεύμα, από τους κλασικούς του μέχρι τον δυτικό μαρξισμό, η γενική καταγγελία του κυβερνητισμού, ή ακόμη και η χρησιμοποίηση του  όρου αυτού.

2.Η αποτυχία ανάλογων κατά το παρελθόν εγχειρημάτων, όπως άλλωστε και η αποτυχία  των επαναστάσεων, ή εμπειριών όπως τα εργοστασιακά συμβούλια, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί στην απόρριψή της προσπάθειας επανάληψης  τους λαμβάνοντας  υπόψη τα διδάγματα από τις ήττες.

3. Η άρνηση συμμετοχής σε μια μεταβατική κυβέρνηση και η αναμονή  του Αγίου σοσιαλισμού ουσιαστικά , ακυρώνει το περιεχόμενο της μεταβατικής πρότασης, και ως προς αυτό τουλάχιστον σημαίνει ταύτιση με το ΚΚΕ. Αν δεχτούμε μια τέτοια άποψη προκύπτει το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει τα προτεινόμενα  στο μεταβατικό πρόγραμμα που προτείνουμε στη θέση 43 .

Γιώργος Ρούσης: Αριστερό Ριζοσπαστικό Μέτωπο, τώρα!

Εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η αναγκαιότητα άμεσης συγκρότησης ενός πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκύπτει από: Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει σε όλα τα πεδία ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, απεμπολώντας προς τούτο και τα τελευταία ίχνη συγκρουσιακής διάθεσης.

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μετά την αλλαγή του γ.γ. της Κ.Ε. του συνεχίζει ακάθεκτα να κυριαρχείται από τη λογική «το μοναστήρι να ‘ναι καλά» και από τη μη κάλυψη του κενού ανάμεσα στον παραμορφωμένο σοσιαλισμό, που πρεσβεύει, και τις συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, τις οποίες και φρενάρει πιο εσπευσμένα όταν δεν τις ελέγχει.

Το γεγονός ότι οι συνιστώσες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η κάθε μία από μόνη της, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.

Το γεγονός ότι η αυθόρμητη λαϊκή συνείδηση -και κατ’ επέκταση το αυθόρμητο μαζικό κίνημα- όχι μόνον δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναστατικοποιηθεί, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να παρασυρθεί από τον κατ’ επίφαση φασιστικό αντισυστημισμό, ο οποίος αλωνίζει, και επειδή απουσιάζει μια ισχυρή αντισυστημική Αριστερά.

Από την αναγκαιότητα να ανοίξουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό, μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου Είναι, που θα πείθει ότι υπάρχει λύση εκτός των σημερινών τειχών. Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών μαζών -δίχως να υποτάσσεται σε αυτό- και να επιδιώκει να το ανυψώσει σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Από αυτήν τη σκοπιά θα πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως:

– το γεγονός ότι η κρίση αποσαθρώνει την αντικειμενική βάση της συναινετικής αποδοχής της αστικής κυριαρχίας,

– το γεγονός ότι η ένταση του αυταρχισμού συμβάλλει στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της αστικού τύπου λαϊκής κυριαρχίας,

– το γεγονός ότι αμφισβητείται από όλο και ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού ο ρόλος των αγορών και δη του τραπεζικού κεφαλαίου,

– το γεγονός ότι η απόρριψη της Ε.Ε. τείνει να γίνει πλειοψηφική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ένα από τα θεμέλια ενός σύγχρονου διεθνισμού.

Το Μέτωπο αυτό δεν έχει νόημα και δεν θα έχει παρά αμυδρή απήχηση στις λαϊκές μάζες, στο βαθμό που το πρόγραμμά του δεν προτείνεται να υλοποιηθεί από μια αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν οι συνιστώσες του.

»Ήρθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία”- Λ.Θερμογιάννης, Σ.Μαυρουδέας, Γ.Ραχιώτης, Γ.Ρούσης

 Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το κείμενο υπογράφουν οι

Ρούσης Γιώργος-Ραχιώτης Γιάννης

 Μαυρουδέας Σταύρος-Θερμογιάννης Λάζαρος

Η αστική τάξη και οι ξένοι «εταίροι» και πάτρωνές της βυθίζουν τη χώρα και το λαό ολοένα και βαθύτερα στη εξαθλίωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός δρόμος για τη δική τους σωτηρία. Η ελληνική αστική τάξη είναι τόσο στενά δεσμευμένη στην σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της (την συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ενοποίηση) που δεν διστάζει ούτε εμπρός στο φάσμα της καταστροφής (όπως και στους προηγούμενους «μεγαλο-ιδεατισμούς» της που συσσώρευσαν δεινά στον τόπο και στο λαό). Προκειμένου να κρατηθεί έστω και στις παρυφές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (φυλακής και εκμεταλλευτή λαών και χωρών) δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Την ίδια ώρα το λαϊκό κίνημα, παρά τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου, παρουσιάζει εμφανή σημεία κάμψης. Βασική αιτία της κάμψης αυτής είναι η απουσία ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού προγράμματος προς όφελος της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ενός αξιόπιστου πολιτικού φορέα-μετώπου που να το προβάλλει και να συνενώσει το λαό και να διεκδικήσει μαζί του την υλοποίηση του παίρνοντας στα χέρια τους τις τύχες του τόπου.

Οι ευθύνες της επίσημης Αριστεράς γι’ όλα αυτά είναι κολοσσιαίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι η εκλογική επιτυχία και η κυβερνητική εξουσία χωρίς την παραμικρή ουσιαστική σύγκρουση ούτε με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά ούτε καν με τις βασικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της.

Το ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα ψευδεπίγραφο «επαναστατικό χιλιασμό» επικαλούμενο φραστικά την επανάσταση και ταυτόχρονα απέχοντας από και υπονομεύοντας κάθε λαϊκή κινητοποίηση που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επαναστατική προοπτική γιατί δεν δηλώνει επαναστατική εκ προοιμίου. Με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας τους ουσιαστικά ξεδοντιάζει το λαϊκό κίνημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την μέχρι τώρα συμβολή της στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης στο καπιταλιστικό και ευρω-ενωσιακό μεσαίωνα, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όριά της και να μπορέσει να αποτελέσει τον καταλύτη της σήμερα πιο αναγκαίας παρά ποτέ αναζωπύρωσης και αναβάθμισης του λαϊκού κινήματος. Και όμως αυτή η ευθύνη πέφτει πρωταρχικά στους ώμους της. Πρέπει όμως να αποδείξει άλλη μία φορά ότι είναι μία πραγματικά επαναστατική Αριστερά και γι’ αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να επαναστατήσει απέναντι στις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές της.

Δύο είναι τα βασικότερα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει.

Το πρώτο καθήκον είναι να προτείνει ένα συνεκτικό και αξιόπιστο ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα . Ένα πρόγραμμα δηλαδή που να απαντά στα άμεσα λαϊκά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα και ταυτόχρονα να σηματοδοτεί (χωρίς να προϋποθέτει ως συμφωνία) την σοσιαλιστική προοπτική. Ο βασικός άξονας αυτού του προγράμματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την απάντηση στο βασικό διακύβευμα της περιόδου από την σκοπιά του κόσμου της εργασίας: η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Η ανάκτηση της ανεξαρτησίας της χώρας (που έχει εκχωρηθεί από το Μνημόνιο), η αποκατάσταση και λαϊκή διεύρυνση της δημοκρατίας (που τσαλαπατιέται από τις Μνημονιακές και αστικές επιταγές), η φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας (που έχει αποδιαρθρωθεί μέσα στην ΕΕ της Κοινής Αγοράς και του Ευρώ) είναι βασικοί κόμβοι αυτού του προγράμματος.

Το δεύτερο καθήκον είναι η πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με βάση αυτό το πρόγραμμα. Οι δυνάμεις γι’ αυτό ήδη υπάρχουν και με παραπλήσιους τόνους και φρασεολογία συμπλέουν στη λογική του προγράμματος αυτού. Εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ λόγω της απουσίας μίας αξιόπιστης και συνεκτικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ άλλοτε αυτό το πλατύ αριστερό μέτωπο. Μόνο μία τέτοια πλατειά συσπείρωση δυνάμεων μπορεί, εφόσον απευθυνθεί με λαϊκό και κατανοητό τρόπο στο λαό και γίνει οργανικό κομμάτι των αγώνων και των αγωνιών του, να τον κινητοποιήσει και να τον οδηγήσει στο τιτάνιο έργο της σωτηρίας του τόπου. Χωρίς αυτή την αριστερή μετωπική πολιτική πρωτοπορία οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις – και ιδιαίτερα η ογκούμενη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ – θα βαδίζουν από ήττα σε ήττα. Και στο τέλος θα κινδυνεύσουν να γίνουν όχημα ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων εάν το σύστημα κινδυνεύσει σοβαρά από την κρίση.

Το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει στο ύπουλο δίλημμα που θέτει μέσα στον κόσμο της Αριστεράς και της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμά του πρέπει να αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα αν δεν αποσκοπεί στην περαιτέρω ενδυνάμωση και ανάπτυξη του τελευταίου. Είναι επίσης προφανές ότι μία τέτοια κυβερνητική εξουσία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και να ευοδωθεί μόνο σε συνδυασμό με την διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας και την ανάπτυξη θεσμών και μορφών λαϊκο-δημοκρατικής εξουσίας.

Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια και στα δύο αυτά βασικά καθήκοντα. Κάθε υπεκφυγή, κάθε σκιαμαχία, κάθε μυωπικό παιχνίδι εσωτερικών ισορροπιών (είτε μεταξύ συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε και στο εσωτερικό τους) θα κοστίσει ακριβά. Ήλθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστερήσεων. Θα έπρεπε να το είχαμε πράξει χθες. Ας το πράξουμε τουλάχιστον δίχως άλλη καθυστέρηση την επόμενη κιόλας της Συνδιάσκεψης. Η κρίση του συστήματος βαθαίνει και μαζί και η αποφασιστικότητά του να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου ακόμη πιο αντιλαϊκές λύσεις.

Γιώργος Ρούσης: Παλιές και νέες ανάγκες

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σε συνέχεια των δύο προηγούμενων άρθρων μου τα οποία αναφέρονταν στη δύναμη της συνήθειας και στη συνεπακόλουθη με αυτήν εθελοδουλία, παραθέτω ορισμένες σκέψεις που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη διάνοιξη ενός δρόμου που θα οδηγούσε στην υπέρβαση τους.

Εδώ και σαράντα πέντε χρόνια, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε απαντώντας σε έναν φοιτητή, έπειτα από μια διάλεξη στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με θέμα « Το τέλος της ουτοπίας», έθετε αυτό το ζήτημα με τον ακόλουθο τρόπο: « Για να αναπτυχθούν οι νέες επαναστατικές ανάγκες, πρέπει πρώτα να καταργηθούν οι μηχανισμοί που διατηρούν τις παλιές ανάγκες. Αλλά για να καταργηθούν οι μηχανισμοί που διατηρούν τις παλιές ανάγκες, πρέπει πρώτα να υπάρχει η ανάγκη της κατάργησης των παλιών μηχανισμών». Και αυτό αποτελεί ένα «φαύλο κύκλο [από τον οποίο] δεν ξέρω δυστυχώς πως μπορούμε να βγούμε.

Στην πραγματικότητα ο Μαρκούζε επαναλάμβανε τη συλλογιστική του Ρουσό όταν αυτός έγραφε στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» ότι «οι άνθρωποι [πρέπει] να γίνουν πριν από τους νόμους αυτό που πρέπει να γίνουν μέσω των νόμων».

Την ίδια λοιπόν αντίθεση ανάμεσα στην προσκόλληση ευρύτατων λαϊκών δυνάμεων στις κυρίαρχες αξίες, και την αναγκαιότητα διαμόρφωσης εκ μέρους τους μιας βούλησης για να ανατραπούν αυτές οι αξίες και οι αντικειμενικές συνθήκες που τις διαμορφώνουν, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και κάτω από τις συνθήκες της σύγχρονης κρίσης του καπιταλισμού.

Για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτόν το φαύλο κύκλο, κατ’ αρχάς είναι απαραίτητο να έχουμε μιαορθή εκτίμηση του επιπέδου συνειδητότητας των ευρύτερων λαϊκών μαζών.

Στη συνέχεια, με δεδομένο αυτό το επίπεδο και τις τάσεις εξέλιξης του, έτσι όπως αυτές διαγράφονται μέσα από τις αντιφατικές για τη διαμόρφωση της συνείδησης εκφάνσεις της κρίσης, χρειάζεται να επιδιώξουμε τη διαμόρφωση συνθηκών οι οποίες θα προωθήσουν αυτό το επίπεδο προς την κατεύθυνση της απαραίτητης συνολικής ρήξης με την κυρίαρχη τάξη. Με άλλα λόγια, εκείνο που θα πρέπει να επιδιώκεται είναι κατ’ αρχάς η προβολή πολιτικών θέσεων που δεν θα βρίσκονται πίσω από το επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, όπως συμβαίνει με τις δυνάμεις εκείνες που στηρίζουν την παραμονή στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε ή την παροχή βοήθειας στο κεφάλαιο και τη συνεργασία μαζί του, όταν οι λαϊκές μάζες σε ευρεία κλίμακα αρχίζουν και τους στοχοποιούν ως υπεύθυνους των δεινών τους.

Γιώργος Ρούσης: Το αλογάκι Ντιαμαντίνο

Και αν δεν παρέμβουμε για να αντιστρέψουμε αυτήν τη ροή των πραγμάτων, αυτή η πισωδρόμηση τόσο της Ελλάδας όσο άλλωστε και του κόσμου ολάκαιρου, δεν θα αποτελεί μια πρόσκαιρη μικρή καθοδική πορεία στα πλαίσια του συνολικού ανοδικού ζικ-ζακ της ιστορικής εξέλιξης, αλλά μια δίχως επιστροφή κατρακύλα στην βαρβαρότητα.

Ας πάψουμε λοιπόν σε όλους τους τομείς να εθιζόμαστε στο υπάρχων και ας επιδιώξουμε την ανατροπή του.

Ας πάψουμε να αντιδρούμε σαν εκείνο το αλογάκι, τον Ντιαμαντίνο, στο οποίο αναφέρεται ο Γκράμσι, το οποίο επειδή είχε γεννηθεί μέσα σε ένα ορυχείο, από μια φοράδα που μετέφερε κάρα με μεταλλεύματα, του ήταν αδιανόητο να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερο στα λιβάδια υπό το φως του ήλιου.

Ας σπάσουμε τα δεσμά της τρομερής δύναμης της συνήθειας .

εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Παραθέτω τη σύγκριση ανάμεσα σε παρελθόν και παρών, τεσσάρων διαφορετικού περιεχόμενου θεμάτων , έτσι όπως αυτά έτυχε να τα αντιμετωπίσω τη βδομάδα που μας πέρασε.

-Κάποτε όταν κάποιος σπούδαζε γιατρός , μηχανικός , ή νομικός εθεωρείτο βέβαιο ότι θα εξασφάλιζε μια σχετικά άνετη ζωή.

Σήμερα στο βαθμό που αυτές οι σπουδές, πόσω μάλλον οι υπόλοιπες πανεπιστημιακές σπουδές , όχι μόνον δεν εξασφαλίζουν μια άνετη διαβίωση, αλλά ούτε μια στοιχειώδη επιβίωση, πολλοί είναι εκείνοι που συμβουλεύουν τους νέους για να επιβιώσουν, είτε να μεταναστεύσουν, είτε αν βρουν εδώ κάποιο αφεντικό να του παραδοθούν σαν εν λευκώ επιταγή και να ταυτίσουν το βιός τους με τη δουλειά τους, δηλαδή να ξεφεύγουν το λιγότερο δυνατόν από το ζωώδες βασίλειο της ανάγκης.

-Κάποτε, μετά την πτώση της χούντας θα ήταν αδιανόητο όχι μόνον κάποιος να κάνει δημόσια προπαγάνδα υπέρ της, αλλά ακόμη και να δηλώνει ότι υπήρξε οπαδός της. Όσο για τους αθωωθέντες βασανιστές αυτοί έβρισκαν άσυλο υπό την προστασία εφοπλιστών εκτός Ελλάδας.

Σήμερα όχι μόνον παραχωρείται στον ΣΚΑΙ άπλετος τηλεοπτικός χρόνος στα πρωτοπαλίκαρα της φασιστικής «Χρυσής Αυγής» , αλλά ταυτόχρονα αφαιρείται από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή» του ίδιου συγκροτήματος των Αλαφούζων η ανακοίνωση των δημοσιογράφων της, οι οποίοι προς τιμή τους τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για αυτήν την προκλητική προβολή.

-Κάποτε παρά τις όποιες αντιρρήσεις μας, οι οποίες αν μη τι άλλο δεν μας στοίχιζαν την κομματική μας υπόσταση, γιορτάζαμε τις λήξεις των Συνεδρίων μας και την εκλογή των νέων οργάνων του κόμματος μας έχοντας την πεποίθηση ότι αυτό θα συμβάλει στην ενδυνάμωση του, στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος , στην πορεία προς το σοσιαλισμό.

Σήμερα αντί να γιορτάζουμε, θλιβόμαστε βλέποντας να παρεμποδίζεται να φτάσει μέχρι το Συνέδριο η όποια αντίρρηση, να εξαφανίζονται από τα ανώτερα όργανα του κόμματος, όλοι όσοι ψέλλισαν μια κάπως διαφορετική από εκείνη του καθοδηγητικού πυρήνα άποψη, ή ακόμη όσοι δεν στήριζαν αυτόν τον πυρήνα αρκούντως φανατικά, να διαπομπεύονται με τον πλέον βάναυσο τρόπο όλοι εκείνοι που εξέφρασαν ευθαρσώς τις αντιρρήσεις τους. Θλιβόμαστε, βλέποντας το κόμμα να επικυρώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο την αυτοκαταστροφή του.

Περί παραγωγικής ανασυγκρότησης – Γιώργος Ρούσης

via tvxs

Για όλους εκείνους, όπως η αφεντιά μου, που υποστηρίζουν ότι η βασική αιτία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης είναι η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, η οποία οφείλεται στην αποπομπή ζωντανής εργασίας από την παραγωγή, λόγω της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η συλλογιστική που ανέπτυξε σχετικά με αυτήν την ανάπτυξη ο Walter Benjamin.

Αυτός λοιπόν ο μεγάλος μαρξιστής, αλλά ταυτόχρονα ρομαντικός και μεσσιανικός στοχαστής, σε αντίθεση με το μηχανιστικό ντετερμινισμό της Δεύτερης Διεθνούς, αλλά και με το λεγόμενο «ορθόδοξο» μαρξισμό, σε συνέχεια μιας συλλογιστικής που είχε ήδη αναπτύξει ο Rousseau, υποστήριζε ότι η τεχνολογική πρόοδος δεν εμπεριέχει μόνο θετικά στοιχεία αλλά και πολλά αρνητικά.

Αυτά έχουν να κάνουν τόσο με τον προσανατολισμό που της προσδίδει το κεφάλαιο όσο και με την εκ μέρους του αξιοποίησή της, αλλά και γενικότερα με το γεγονός ότι αυτή δεν είναι δυνατόν να μετατρέπεται σε αυτοσκοπό εις βάρος των ανθρώπων και της φύσης.

Ετσι λοιπόν για τον Benjamin η επιστημονική, τεχνολογική ανάπτυξη, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να προσλάβει και ένα καταστροφικό χαρακτήρα, κάτι που άλλωστε αποδείχτηκε μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα με τα πυρηνικά ατυχήματα και με την οικολογική καταστροφή.

Μάλιστα από αυτήν την τελευταία σκοπιά μπορούμε να πούμε ότι ο Benjamin υπήρξε μεταξύ άλλων και ένας πρωτοπόρος, οικολόγος στοχαστής, ο οποίος δεν αντιμετώπιζε τη φύση ως στοιχείο προς εκμετάλλευση από τον άνθρωπο, αλλά ως διαλεκτικά και αναπόσπαστα συνδεδεμένη μαζί του.

Αν λοιπόν για τους κλασικούς του μαρξισμού οι επαναστάσεις αποτελούσαν τις ατμομηχανές της ιστορίας, για τον Benjamin αυτές θα έπρεπε να λειτουργούν ταυτόχρονα σαν το χειρόφρενο εκείνο του τρένου της ιστορίας που έχει μπει αλόγιστα στις ράγες της προόδου.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την κρίση; Αμεσότατη. Και τούτο διότι αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η ανάπτυξη των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων είναι αδύνατον να χωρέσει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και ως εκ τούτου η επιμονή διατήρησης αυτών των σχέσεων προσδίδει σε αυτήν την ανάπτυξη έναν αρνητικό χαρακτήρα, κυρίως μέσω της ανεργίας που αυτή προκαλεί.

ANTONIO ΓΚΡΑΜΣΙ [Μια συζήτηση με τον Γ. Ρούση]

Πηγή:http://eleftheriahtipota.blogspot.gr/

 Μια συζήτηση με τον Γιώργο Ρούση για τον Γκραμσιανό «Πόλεμο Θέσεων»,την επικαιρότητά του και όχι μόνο.

 

Περί βίας

Του Γιώργου Ρούση

Με αφορμή την ένταση του οικονομικού καταναγκασμού, την άμεση κρατική και παρακρατική βία και τις βίαιες αντιδράσεις που αυτά προκαλούν, έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση περί βίας.

Σε αυτήν τη συζήτηση οι συστημικές – κυβερνητικές δυνάμεις, γεννήτορες και δάσκαλοι της βίας, την καταδικάζουν όταν στρέφεται εναντίον τους, μ΄άλλα λόγια όταν θερίζουν ό,τι έσπειραν και καλούν την Αριστερά να πράξει το ίδιο.

Από την άλλη, η κοινοβουλευτική Αριστερά αποδέχεται το ρόλο του απολογούμενου και δεν χάνει ευκαιρία να καταδικάσει γενικώς και αορίστως τη βία και να δηλώσει ότι η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να τη χρησιμοποιήσει.

Ενδεικτικά θυμίζω τις πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ότι η «βία ως η πλέον αυταρχική πράξη» είναι καταδικαστέα, ή αντίστοιχες δηλώσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που περηφανεύονται ότι «θα ταράξουν (τους αντιπάλους τους) στη νομιμότητα».

Θυμίζω ακόμη παλιότερες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα κατά την οποία «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και την πρόσφατη απολογητική της στάση κατά την οποία οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν διέπραξαν την «καταδικαστέα» πράξη της κατάληψης ενός δημόσιου χώρου που είναι το υπουργείο.

Θυμίζω τέλος την ευκολία με την οποία αυτή η Αριστερά χαρακτηρίζει αδιακρίτως ως προβοκατόρικη και βίαιη αντίδραση στο σύστημα.

Αυτές οι τοποθετήσεις κατά της βίας γενικώς:

-Αρνούνται τις πλέον ένδοξες στιγμές της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή τη διπλή ένοπλη αντίσταση κατά του γερμανικού και στη συνέχεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού, και κατά του ντόπιου κεφαλαίου.

Ερωτήματα προς τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι αρνητικές εξελίξεις -ραγδαία ένταση της ρεφορμιστικής ενσωμάτωσης, από τη μια, και του σεχταρισμού, από την άλλη- στα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς δεδομένες.

 του Γιώργου Ρούση

Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι πια δυνατόν στο όνομα της διατήρησης των μικρόκοσμών μας -απόρροια και αυτή της διάβρωσής μας από την κυρίαρχη ιδεολογία- οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να μη βρίσκουν τον κοινό τους τόπο για να συγκροτήσουν ένα πολιτικό πόλο με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό-δημοκρατικό και λαϊκό-πατριωτικό (όπως το προσδιόριζε ο Γκράμσι) περιεχόμενο, που αγωνιωδώς αναμένουν και απαιτούν χιλιάδες ενταγμένοι και ανένταχτοι αγωνιστές της Αριστεράς.

Αμεσα λοιπόν και δίχως υπεκφυγές καλούνται να απαντήσουν στα παρακάτω πέντε ερωτήματα:

* Πρώτο (που αφορά τις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικές): Θεωρούν ή όχι αναγκαία την ύπαρξη ενός πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος της σύγχρονης εργατικής τάξης, ή αρκούνται μόνον στο λαϊκό κίνημα; Και αν ναι, μήπως έφτασε η ώρα να προχωρήσουμε θαρραλέα στη συγκρότησή του;

* Δεύτερο: Δέχονται ή όχι ότι υπάρχουν μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις, όπως π.χ. η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. ή οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας ή, ακόμη, μια προοδευτική αναθεώρηση του Συντάγματος, που συμβάλλουν στην επίτευξη του σοσιαλιστικού στρατηγικού στόχου, ή θεωρούν ότι όλα αυτά έχουν νόημα μόνον αν κατακτηθεί προηγουμένως η πολιτική εξουσία;

* Τρίτο: Θεωρούν ή όχι αναγκαία για την προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων τη συγκρότηση μιας μετωπικής πολιτικής συμπαράταξης που θα συσπειρώνει αυτές τις δυνάμεις και η οποία μπορεί να προσλάβει και το χαρακτήρα μιας εκλογικής συνεργασίας; Ή πιστεύουν ότι τα υπάρχοντα σχήματα από μόνα τους είναι ικανά να έχουν μια ουσιαστική παρέμβαση στην αντιμετώπιση της σημερινής βαρβαρότητας;

Η αναγκαιότητα ενός τρίτου αριστερού μετωπικού πόλου – Γιώργος Ρούσης

Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος ουσιαστικά αντισυστημικός αριστερός πόλος, το κενό αυτό θα έλθουν να το καλύψουν φασιστικές δυνάμεις.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αριστερά επιβεβαιώνουν και καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης ενός αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετωπικού της πόλου.

Το ΚΚΕ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του για το 19ο Συνέδριο του πετυχαίνει εκείνο που δεν θα φαντάζονταν ούτε στα καλύτερα τους όνειρα οι χειρότεροι εχθροί του. Οδεύει στην αυτοκτονία δια της μεθόδου της ασφυξίας, μιας που με αυτές του τις Θέσεις, αλλά και τις επεξηγηματικές συμπληρώσεις τους από την Αλέκα Παπαρήγα σφραγίζει πια ερμητικά κάθε χαραμάδα που θα του επέτρεπε έστω και κατ’ ελάχιστο να αναπνέει τον αέρα του έξω από αυτό κόσμου.

Απόδειξη; Η παντελής έλλειψη κάθε προβληματισμού, για το γεγονός ότι όχι μόνον οι σύμμαχες της κοινωνικές δυνάμεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ίδιας της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά εκφράζεται από το ΚΚΕ.

Η αντιμετώπιση της κοινωνικής συμμαχίας ως συμμετοχής στα υπό το ΚΚΕ μετωπικά σχήματα τύπου ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ

Ο αποκλεισμός κάθε πολιτικής συνεργασίας με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.

Ο ρητός, γενικός αποκλεισμός σε παγκόσμια πρώτη –στην ιστορία όλου του κομμουνιστικού κινήματος -, κάθε εκλογικής συμπόρευσης (θέση 67).

Η εκ μέρους της ΓΓ καινοτόμος δήλωση (κατά την επίσημη παρουσίαση των θέσεων )ότι για την όποια συνεργασία απαιτείται από τους συνεργαζόμενους η εκ μέρους τους αποδοχή των αναλύσεων του ΚΚΕ περί «υπαρκτού».

Αναζητώντας το δρόμο της επανάστασης – Κώστας Γούσης

Με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Ρούση

»Από την κρίση στην επανάσταση. Πόλεμος Θέσεων».

via ilesxi.wordpress.com/

Από την κρίση στην επανάσταση. Πόλεμος Θέσεων.Το νέο βιβλίο του Γιώργου Ρούση, από τις εκδόσεις Γκοβόστη, αποτελεί μια σύγχρονη ματιά στο έργο του Γκράμσι, από τη σκοπιά των ανθρώπων που αγωνίζονται για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού της εποχής μας και για την κομμουνιστική προοπτική. Το ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει είναι μεγάλο και γι’ αυτό καθόλου τυχαία η εξάντληση της πρώτης έκδοσης.

Στο καινούργιο του βιβλίο «Από την κρίση στην επανάσταση. Πόλεμος θέσεων» ο Γιώργος Ρούσης καταπιάνεται με το πως θα οδηγηθούμε στην κοινωνική επανάσταση και τον κομμουνισμό. Στην απόπειρα αυτή αξιοποιεί επαναστατικά τη γκραμσιανή έννοια του «πολέμου των θέσεων» επιχειρώντας να την προσαρμόσει στις σύγχρονες συνθήκες. Η συστηματική μελέτη και αξιοποίηση της σκέψης του Γκράμσι εντάσσεται σε μια ευρύτερη στροφή στο έργο του, που τον καθιστά αναντικατάστατο σημείο αναφοράς του σύγχρονου αριστερού και ριζοσπαστικού προβληματισμού. Πώς προσεγγίζεται λοιπόν ο Γκράμσι στο παρόν βιβλίο και πώς συνδέεται με τη διέξοδο από την κρίση; Παραφράζοντας, με τη σειρά μας, μια αντιπρόταση του Αντόρνο για το ερώτημα του Κρότσε «Τι ζει και τι πέθανε στη φιλοσοφία του Χέγκελ;», θα λέγαμε πως ο Ρούσης δεν αναζητά απλά τι ζει και τι πέθανε στο έργο του Γκράμσι αλλά πως στέκεται η ίδια η εποχή μας και οι προοπτικές της σε σχέση με το έργο αυτό.

Ο Σιατίστης και οι σύγχρονοι Αντίχριστοι- Γιώργος Ρούσης

Πηγή:Εφημερίδα των Συντακτών, 7/11/2012

Σε μια περίοδο που οι χρυσαυγίτες οπαδοί του Χίτλερ, κάνουν θρασύδειλες επιδείξεις δύναμης ενάντια στους αδύναμους , την ίδια ώρα που απλώς φωνασκούν άναρθρα κατά των πολιτικών εκπροσώπων των ισχυρών, με σκοπό να τους αντικαταστήσουν στη διαχείριση του καπιταλισμού καταργώντας και τα τελευταία δημοκρατικά απομεινάρια, ήλθε ο Μητροπολίτης Σιάτιστας να ταράξει τα νερά της κωφεύουσας έως τότε εκκλησίας, και να αποκαλύψει την καθόλα αντιχριστιανική πρακτική της Χρυσής Αυγής.

Ήλθε να μας θυμίσει την πάντοτε επίκαιρη εκτίμηση του Walter Benjamin, ότι «ο ναζισμός είναι ο σύγχρονος Αντίχριστος».

Σε αυτό το πνεύμα εύστοχα επεσήμανε ότι όποιος είναι με την Χρυσή Αυγή «δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και χριστιανός» και ότι είναι καλύτερος ένας άθεος που σέβεται τους συνανθρώπους του και δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε φυλές, από κάποιον χρυσαυγίτη.

Ο Σιατίστης όπως ο ίδιος δηλώνει έμεινε πιστός σε αρχές όπως εκείνη του Ευαγγελιστή Ιωάννη, με βάση την οποία «αυτός που λέει ότι αγαπά τον Θεό και μισεί τον αδελφό του είναι ψεύτης! Πως μπορείς να αγαπάς τον Θεό που δεν τον είδες και να κακοποιείς τον αδελφό σου που τον βλέπεις καθημερινά;»

Βεβαίως ως αναμενόμενο δεν έφτασε στο όρια του Ernst Bloch, ο οποίος υποστήριζε ότι «μόνον ένας πραγματικός χριστιανός μπορεί να είναι ένας καλός άθεος, και μόνον ένας πραγματικός άθεος μπορεί να είναι ένας καλός χριστιανός»[i].

Η αναγκαιότητα της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ-Γιώργος Ρούσης

 

Εφημ. «Ποντίκι»

Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση όσων με απαράδεκτο τρόπο αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως την άλλη όψη του νομίσματος του μαύρου μετώπου, αναπτύσσεται μια όλο και πιο έντονη επιθετικότητα ενάντια σε όσους τολμούν να του ασκήσουν κριτική από τα αριστερά.

Αυτή στοχεύει όλους εκείνους, πρόσωπα ή συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς , που υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις του είναι ανεπαρκείς για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση, και τούτο διότι κινούνται εντός των τειχών του οικοδομήματος μέσα στο οποία δημιουργήθηκε η κρίση.

Μάλιστα το βασικό επιχείρημα αυτής της κριτικής είναι ότι οι εξ’ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλούν νερό στο μύλο των μνημονιακών δυνάμεων, γιατί φοβίζουν τον κόσμο ο οποίος χρεώνει και στον ΣΥΡΙΖΑ τις «εξτρεμιστικές» τους απόψεις, και έτσι τον αποδυναμώνει εκλογικά, τη στιγμή που η μάχη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θα κριθεί οριακά.

Έτσι λοιπόν κάθε αναφορά σε έξοδο από το ευρώ, -τη στιγμή που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι οδεύουν προς πολλές ευρωζώνες – ή σε ρήξη με την ΕΕ, πολύ περισσότερο η αναφορά σε αντικαπιταλιστικά –αντιμπεριαλιστικά μέτρα, και βεβαίως η αναφορά σε όρους όπως καπιταλισμός (ως υπαίτιος της παγκόσμιας κρίσης ) ή σοσιαλισμός (ως προοπτική), αποφεύγονται επιμελώς.

Ταυτόχρονα ουδείς από τους κριτικούς της αριστερής κριτικής δεν έχει αρθρώσει μια λέξη για να αποδείξει ότι δεν πρόκειται ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε νέο αριστερό ανάχωμα του συστήματος , κάτι που είναι σαφές ότι επιδιώκει τόσο η ντόπια αστική τάξη, όσο και οι ξένοι δυνάστες μας.

Ανοιχτή επιστολή προς το ΚΚΕ – Γιώργος Ρούσης

Αγαπητοί σύντροφοι,

Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β’ Πειραιά.

Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.

Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.

Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.

Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;

Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:

1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,

2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.

Επιτακτική η συνεργασία των Αριστερών δυνάμεων σήμερα – Γιώργος Ρούσης

 

«Η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί σε διέξοδο» τονίζει ο Γιώργος Ρούσης, επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μιλώντας στο tvxs.gr. Σχετικά με τις συνεργασίες στο χώρο της Αριστεράς ο Γιώργος Ρούσης τονίζει πως υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βάση της προγραμματικής της θέσης, μεταξύ άλλων το ΚΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, ενώ επισημαίνει πως αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δεν επιδιώξει να υπερβεί το σημερινά όρια της, θα οδηγηθεί στη σήψη, και θα αναπαράγει σεχταρισμούς που πολύ ορθώς καταγγέλλει».

Μάλιστα ο Γιώργος Ρούσης τονίζει πως αν και οι διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς είναι υπαρκτές, η κρισιμότητα της κατάστασης επιτάσσει την προώθηση της αναγκαίας συνεργασίας των Αριστερών δυνάμεων.

Αναφερόμενος στο διακύβευμα των εκλογών αναφέρεται στην «παραπλανητική» διαφοροποίηση των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακές και αντιμνημονιακές», που τοποθετεί «στο ίδιο μετερίζι εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις». Όπως επισημαίνει αυτό που θα πρέπει να προβάλει η Αριστερά ως διαφοροποίηση είναι η «φιλοκαπιταλιστική ή αντικαπιταλιστική» θέση των πολιτικών δυνάμεων.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Γ. Ρούση στο tvxs.gr

Γιατί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι διαφορά έχει από τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς;

Αν και η προεκλογική περίοδος προσφέρεται για να αναδειχτούν οι διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς, οι οποίες είναι υπαρκτές, εκτιμώ ότι η κρισιμότητα της κατάστασης επιτάσσει να προβάλλονται εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να προωθήσουν την αναγκαία συνεργασία αυτών των δυνάμεων.

Από αυτήν λοιπόν τη σκοπιά, δηλαδή τη σκοπιά της συνεργασίας και της μετωπικής στρατηγικής, η διαφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις στον α’ ή β’ βαθμό αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις –διότι οι δυνάμεις της Αριστεράς ή θα είναι τέτοιες ή δεν θα είναι αριστερές- είναι οι ακόλουθες:

Απέναντι στη λογική του ΚΚΕ, «το μοναστήρι να είναι καλά», της ηγεσίας του -διότι άλλες οι βουλές του κόσμου του -, το ΚΚΕ, αρνείται όχι μόνον το μέτωπο, όχι μόνον την όποια συντονισμένη κοινή δράση, όχι μόνον την όποια συνεργασία, όχι μόνον την κοινή παρουσία ή και τον διάλογο με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά ακόμη –κατά δήλωση του Μάκη Μαϊλη- και την έννοια της Αριστεράς,

Απέναντι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ του οποίου από τη μια ο ηγετικός του πυρήνας, και δη ο πρόεδρος του, στην κυριολεξία οπορτουνιστικά, υιοθετεί μια δίχως αρχές ετερόκλητη συνεργασία με τους πάντες-προχθές ακόμη και με τον Καμμένο- φτάνει να γευτεί λίγη κυβερνητική εξουσία , και από την άλλη η αριστερή του τάση είναι εγκλωβισμένη σε μια σχιζοφρενική αντίφαση ανάμεσα στην προηγούμενη κυρίαρχη τάση και τις δικές της διακηρύξεις, απέναντι σε διάφορες άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που προτάσσουν την καθαρότητα τους και την αντιπαραθέτουν με μια μετωπική πολιτική.

Γιατί δεν αρκεί το «ΟΧΙ» στο Μνημόνιο – Γιώργος Ρούσης

Από την οπτική γωνία των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, ο διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων και κατ΄ επέκταση των πολιτών σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, είναι όχι μόνον πολιτικά αδόκιμος, όχι μόνον αποπροσανατολιστικός, αλλά και επικίνδυνος.

Αυτό συμβαίνει διότι:

Πρώτο, ανάγει τη στάση απέναντι στα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης ως το θεμελιακό κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι σαφώς δευτερεύον. Έτσι για παράδειγμα είναι πολύ πιο σημαντικό να είναι κάποιος ρατσιστής, να προπαγανδίζει τα κείμενα του Χίτλερ, να χαιρετά ναζιστικά, να τοποθετείται υπέρ του διαμελισμού συνανθρώπων μας από νάρκες, να πουλά στην κυριολεξία προστασία κ.λπ. όπως η Χρυσή Αυγή, από το να δηλώνει όπως το πράττει η συγκεκριμένη πολιτική δύναμη ότι είναι αντιμνημονιακός. Επίσης είναι πολύ πιο σημαντική παλιότερη δήλωση του Καμμένου περί αναγκαιότητας «να στηθώ στο εκτελεστικό απόσπασμα για τις απόψεις μου», παρά η όποια όψιμη ανιιμνημονιακή του θέση.Αλλά και η αντιμνημονιακή θέση της ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, έχει πολύ μικρότερη σημασία από τη γενικότερη πολιτική του στάση ή μάλλον μη στάση -ως κυρίου ήξεις αφήξεις- στο βαθμό που αυτή εντάσσεται στα πλαίσια της προσπάθειας διάσωσης του συστήματος μέσω αναβίωσης της σοσιαλδημοκρατίας η οποία μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε. Ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο αποκρύπτονται μαζί με τις αιτίες και οι πραγματικοί υπεύθυνοι της κρίσης.

Ο Γιώργος Ρούσης υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Σημείωμα του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς και καθηγητή πολιτικής θεωρίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργου Ρούση για τη συμμετοχή του στις προσεχείς εκλογές με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

19/04/2012 mediaoasis

Επειδή παρά τις ήττες και τις χαμένες ελπίδες, πιστεύω ότι αξίζει να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για να ’ρθουν οι καλύτερες μέρες που λαχταρήσαμε.
Επειδή είναι πέρα από κάθε λογική, εκτός από εκείνη του καπιταλισμού, οι μελλούμενες γενιές να ζήσουν χειρότερα απ’ ότι η δικιά μας.
Επειδή ο σοσιαλισμός –όχι δα εκείνος που αρχικά επιχειρήθηκε, αλλά απέτυχε παταγωδώς, αλλά εκείνος που δεν γνωρίσαμε, και που είναι σήμερα εφικτός– είναι η μόνη λύση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Επειδή τόσο η λογική του «όλα ή τίποτα», όσο και εκείνη των αποκομμένων από τη σοσιαλιστική προοπτική μεταρρυθμίσεων, οδηγούν στη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος, μιας και η πρώτη αποστερεί τον σκοπό από τα μέσα επίτευξης του, και η δεύτερη παραμένει δέσμια του κυρίαρχου συστήματος.

Το ΠΑΣΟΚ γεννήτορας του αυγού του φιδιού – Γιώργος Ρούσης

Πηγή:  seisaxthiablog

Το ότι είναι αδίστακτοι και δίχως αιδώ καμία, αποδεικνύεται και μόνον από τη δίχως όρια αναίσχυντη διπλοπροσωπία του Βενιζέλου, που από τη μια εμφανίζεται ως εξωγήινος, που μόλις κατέφθασε σε τούτο εδώ τον κόσμο να μας σώσει από τα δεινά, στα οποία μας ενέπλεξαν κάποιοι άγνωστοί δυνάστες, και από την άλλη και στην πράξη είναι ο πρώτος από αυτούς τους δυνάστες.

Το ότι έχουν παράδοση να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ενάντια στο λαϊκό κίνημα είναι πασίγνωστο από την εποχή που ο ομογάλακτός τους σοσιαλδημοκράτης Νόσκε, είναι εκείνος που ανέλαβε το ρόλο του «βρόμικου σκυλιού» και έσφαξε τους Γερμανούς προλετάριους και τους ηγέτες τους.

Αριστερή ψήφος διπλής απεύθυνσης – Γιώργος Ρούσης

 

                                              Κλικ στην εικόνα

Εφημ. ΠΟΝΤΙΚΙ

Έναν και κάτι μήνα πριν από τις εκλογές, πολλοί αριστεροί πολίτες, βλέποντας τον πόθο τους για ενότητα της Αριστεράς να μην υλοποιείται, πέρα από το να εκφράζουν τη δικαιολογημένη πικρία τους, παραμένουν ακόμη αναποφάσιστοι.

Αυτή η βούληση για ενότητα, εκτός από συναισθηματικούς λόγους, απορρέει και από τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας μιας ισχυρής Αριστεράς, για να μπορέσει ο λαός μας να αντιδράσει αποτελεσματικά απέναντι στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται από το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, σε πλήρη ως προς αυτό σύμπνοια, για να αντιμετωπίσουν τη δομική κρίση του συστήματος.

Δυστυχώς όμως, μια σειρά από αιτίες καθιστούν προς το παρόν ανέφικτη αυτήν την ενότητα, πιο ειδικά σε εκλογικό επίπεδο. Πραγματικές διαφορές, ιστορικά σχίσματα, σεχταρισμός, εγκλωβισμός στελεχών σε γραφειοκρατικό βόλεμα, πολιτική και θεωρητική ανεπάρκεια, είναι ορισμένες από αυτές τις αιτίες. Ακόμη βαθύτερα, είναι βέβαιο ότι η κυριαρχία του ατομισμού και του ανταγωνισμού στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο δεν αφήνει ανεπηρέαστα και τα στελέχη των αριστερών κομμάτων.

Η τακτική να υποτάσσεται στη στρατηγική – Γιώργος Ρούσης

Συνέντευξη του Γιώργου Ρούση* στο Λεωνίδα Βατικιώτη*.

Εφημ. Πριν, 1 Απριλίου 2012

– Πως κρίνεις την πρόταση για κοινή δράση που κατέθεσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην υπόλοιπη Αριστερά;

– Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι οι απαντήσεις μου πρέπει να εκληφθούν ως αυτό που είναι, δηλαδή ως απαντήσεις ενός ανένταχτου κομματικά αριστερού-κομμουνιστή, που υποστηρίζει το μετωπικό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι βεβαίως ως απαντήσεις ενός στελέχους της, που δεν είμαι.

Θεωρώ ότι η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλλει σε μια πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της επίθεσης του κεφαλαίου, με δεδομένες τόσο τις πραγματικές διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς, όσο και τη μέχρι τώρα στάση τους στο ζήτημα ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου. Τέλος, από άποψη περιεχομένου ανταποκρίνεται στο χαρακτηρισμό της κρίσης ως συστημικής κρίσης του καπιταλισμού και ως εκ τούτου κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Βεβαίως δεν πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης, ούτε για μια πρόταση σοσιαλιστικής εξουσίας, αλλά για ένα ελάχιστο πρόγραμμα μετωπικής δράσης, πρώτο βήμα στο πλαίσιο μιας στρατηγικής ενός επαναστατικού πολέμου θέσεων, που για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις συνιστώσες της, στόχο έχει το σοσιαλισμό.

– Ο Ριζοσπάστης όμως έγραψε ότι βρίθει αντιφάσεων με πιο χαρακτηριστική την αποκοπή της τακτικής από την στρατηγική.

– Το πιο τραγικό είναι ότι ορισμένοι σύντροφοι τόσο από το ΚΚΕ, όσο και προσκείμενοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πρώτο πράγμα που βρήκαν να μου πουν όταν συζητήσαμε την απάντηση του ΚΚΕ μέσω του Ριζοσπάστη, ήταν ότι έβρισκαν θετικό το ότι το ΚΚΕ απάντησε και το ότι η απάντηση αυτή δεν περιείχε υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Δυστυχώς έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε το αυτονόητο- τον ευπρεπή διάλογο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς – ως κατάκτηση.