Η παρούσα έκδοση του Συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης «Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ» έχει ως στόχο να συμβάλλει στην αναζήτηση διεξόδου από τις καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν το λαό και την πατρίδα μας στα σημερινά αδιέξοδα.
Ο τόμος περιλαμβάνει τέσσερα κείμενα, το πρώτο προβαίνει στην ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, το δεύτερο συγκροτεί μια πολιτική εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση ενώ ακολουθούν δύο ακόμη κείμενα που εστιάζουν την προσοχή τους στο παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης δύο κομβικής σημασίας επιχειρήσεων της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ.
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου προβαλλόταν, πριν την κρίση, και προβάλλεται ακόμη και σήμερα ως μονόδρομος. Η λεηλασία του πλούτου και του μόχθου του ελληνικού λαού συνεχίζεται. Στον παρόντα τόμο ο Σύλλογος «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ» καταβάλλει προσπάθεια να καταδείξει τον βαθιά αντιλαϊκό, σκανδαλώδη και αναποτελεσματικό χαρακτήρα των ιδιωτικοποιήσεων που μόνο την εγχώρια και ξένη ολιγαρχία ωφελούν. Παράλληλα, όμως, επιχειρεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική πρόταση για μια άλλη, φιλολαϊκή αναπτυξιακή πορεία του τόπου.
Η πορεία αυτή είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και δυνατή, έστω και αν σήμερα δεν υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις γι’ αυτό. Ο λαός, με τους αγώνες του, συσσωρεύοντας εμπειρία και γνώση, θα βρει τον τρόπο να ανοίξει δρόμους για ένα καλύτερο, ελπιδοφόρο μέλλον.
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος
Ερμηνεία της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων
Η έξοδος από την κρίση
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΔΕΗ
Ιδιωτικοποιήσεις: Το παράδειγμα της ΕΥΔΑΠ
Σας καλούμε την Τέταρτη 26 Ιουνίου, 2013 στην αίθουσα του Δήμου Ζωγράφου, στην οδό Ανακρέοντος 60, στις 19μμ.
Σκοπός: Να οργανώσουμε κίνημα των κατοίκων δημιουργώντας επιτροπή αγώνα, από κοινού με τα κοινωνικά ιατρεία, τις γυναικείες, τις ανθρωπιστικές, μεταναστευτικές και κοινωνικές οργανώσεις, για να ανοίξουν τα μαιευτήρια και τα νοσοκομεία της περιοχής μας τις πόρτες τους και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν στους ανασφάλιστους/ες και φτωχούς/ές.
Και αυτό επειδή στα μαιευτήρια και στα νοσοκομεία οι άνεργες και ανασφάλιστες γυναίκες δεν μπορούν να γεννήσουν δωρεάν.
Επειδή, οι φτωχές γυναίκες, όταν δεν είναι σε θέση να πληρώσουν το τοκετό τις κυνηγάει η εφορία και απειλούνται με κατάσχεση των υπαρχόντων τους.
Επειδή, προβλέπεται διπλασιασμός του ήδη δυσβάστακτου ποσού που πληρώνουμε για τον τοκετό και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους «…μη Έλληνες πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τρίτων χωρών…» με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.
Επειδή, η στάση της ηγεσίας του υπουργείου υγείας και της »τροϊκανής» κυβέρνησης απέναντι στο δράμα που βιώνουν οι ανασφάλιστοι/ες ασθενείς, είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ. (περισσότερα…)
Η Αλίντα Δημητρίου μιλάει για της γυναίκες της Αντίστασης στηνΑΥΓΗ 21.4.2011, με αφορμή την ταινία της «Τα Κορίτσια της Βροχής» που αποτελείται από μαρτυρίες γυναικών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία , φυλακίστηκαν , βασανίστηκαν , εξευτελίστηκαν και αφηγούνται την ιστορία τους.
Στο εαμικό κίνημα η Γυναίκα στάθηκε δίπλα στον άνδρα ισάξια, κρατώντας όπλο, υφιστάμενη ταλαιπωρίες, πηγαίνοντας φυλακή, εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δε λύγισε ούτε όταν ως μέσο πίεσης χρησιμοποιήθηκε η αρπαγή των παιδιών από την αγκαλιά της. Και σε καμιά από όλες δεν ανίχνευσα ίχνη φυγοδικίας. Θα έλεγα ότι δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους: το ήθος και το πείσμα τους, δηλαδή η πίστη τους σ’ αυτό που κάνανε. Φυσικά μιλάω για γυναίκες που ήταν μόνο στρατιώτες και όχι στελέχη. Τη δεύτερη περίπτωση δεν τη γνωρίζω, δεν την αγγίζω.
Μέσα στη δικτατορία έχουμε μια άλλη φουρνιά γυναικών που κατά πλειονότητα στελεχώνουν το φοιτητικό κίνημα. Δε βρήκα διαφορές ιδεολογικού προσανατολισμού – κατά την άποψή μου. Η ίδια περηφάνια, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα, η ίδια πίστη στον αγώνα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το ίδιο αμετανόητες οι άτιμες!
Και μάλιστα θεωρούν τον εαυτό τους συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης.
«Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»
H συνέντευξη
Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από αυτά;
Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.
Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.
Στην πρώτη περίοδο, η Γυναίκα εκπροσωπεί αυτόν τούτον τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του από τον κατακτητή και σύσσωμος έχει λάβει μέρος στον αγώνα. Στην δεύτερη περίοδο, η Γυναίκα προέρχεται κατά πλειονότητα από το φοιτητικό κίνημα, τον κύριο όγκο αντίστασης σ’ έναν εισβολέα που έρχεται να στερήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελευθερίας.
Από τον Μάρτιο του 2011 η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, που παρέχει ψυχοκοινωνική στήριξη και συμβουλευτική σε γυναίκες θύματα βίας, δέχτηκε 10.176 κλήσεις και 74 ηλεκτρονικά μηνύματα.
Εν μέσω μεταρρυθμίσεων και περικοπών που απειλούν την ίδια τη λειτουργία της Γ.Γ. Ισότητας, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των δύο χρόνων λειτουργίας της γραμμής SOS. Η γραμμή λειτουργεί σε 24ωρη βάση, επτά ημέρες την εβδομάδα, με χρέωση μία αστική μονάδα, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Στελεχώνεται από εξειδικευμένο προσωπικό – ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, κάθε υπηρεσία που παρέχεται είναι απολύτως εμπιστευτική και καλύπτεται από το απόρρητο της συμβουλευτικής, ενώ οι καταγγελίες γίνονται ανώνυμα.
Είναι ειρωνικό ότι η Γενική Γραμματεία Ισότητας, ο φορέας που στελεχώνει τη γραμμή SOS, αντί να αναβαθμιστεί σε μια εποχή που οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο εξαιτίας της κρίσης, υποβαθμίζεται και κινδυνεύει με κλείσιμο, καθώς περικόπτεται σχεδόν το 80% των οργανικών θέσεων. Δημόσιο ψήφισμα ενάντια στο κλείσιμο του θεσμού απευθύνουν οι εργαζόμενοι, το οποίο έχουν ήδη συνυπογράψει ηλεκτρονικά πάνω από 11.100 πολίτες και φορείς, ενώ η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται.
Εμφυλη βία καταγγέλλουν οι περισσότερες κλήσεις στη γραμμή SOS, από τις οποίες το 74% γίνεται από τις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ το υπόλοιπο 26% γίνεται από τρίτα πρόσωπα (φίλους/ες, συγγενείς, γείτονες). Οι περισσότερες γυναίκες καταγγέλλουν περιστατικά ενδooικογενειακής βίας (4.629 κλήσεις, 78%, ), ενώ με πολύ μικρότερα ποσοστά ακολουθούν οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση (82 κλήσεις, 1%), περιπτώσεις βιασμού (88 κλήσεις, 1%). Μονοψήφιες ήταν οι καταγγελίες για πορνεία και trafficking, ενώ 709 κλήσεις (12%) αφορούσαν άλλες μορφές βίας.
Ζητούν στήριξη
Οι γυναίκες αναζητούν ψυχοκοινωνική στήριξη και νομική συμβουλευτική σε ποσοστό 43% και 33% αντίστοιχα και ακολουθούν αιτήματα για νομική βοήθεια, αναζήτηση φιλοξενίας και αναζήτηση εργασίας. Μητέρες παιδιών (62%), έγγαμες (48%), Ελληνίδες (68%) σε παραγωγική ηλικία, με ανώτατη και ανώτερη μόρφωση, σε άσχημη ώς μέτρια οικονομική κατάσταση (20% και 19%) και συχνά άνεργες (31%) είναι οι περισσότερες από τις καταγγέλλουσες που απάντησαν σε αντίστοιχες ερωτήσεις.
Με διπλά νοσήλια χρεώνουν τα νοσοκομεία τις ανασφάλιστες ή χωρίς χαρτιά μετανάστριες. Δωρεάν γέννα για όλες ζητούν γιατροί και ανθρωπιστικές οργανώσεις
Της Αφροδίτης Τζιαντζή
«Ηρθε σε άθλια κατάσταση. Ούτε παπούτσια δεν είχε. Εμείς της δώσαμε κάτι παντόφλες. Και τώρα, την καημένη, δεν την αφήνουν να φύγει επειδή δεν έχει να πληρώσει». Η λεχώνα του διπλανού κρεβατιού νιώθει συμπόνια για την 23χρονη Ανισέ Σαριφί, που γέννησε το Σάββατο και μέχρι χθες νοσηλευόταν στον 4ο όροφο του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα». Η είδηση κυκλοφόρησε μέσα από κοινωνικές οργανώσεις και το Κοινωνικό Μητροπολιτικό Ιατρείο του Ελληνικού: «Μετανάστρια από το Αφγανιστάν χωρίς χαρτιά έχει γεννήσει και δεν της δίνουν εξιτήριο αν δεν πληρώσει ή αν δεν δώσει κάποιο ΑΦΜ για να της τα χρεώσουν με δόσεις στη φορολογία. Ομως ποιο ΑΦΜ να δώσει αφού ούτε η ίδια ούτε ο άνδρας της έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα;»
Επισκεπτόμαστε την Ανισέ στο «Αλεξάνδρα», μαζί με τη γιατρό Κατερίνα Στυψανέλλη, μέλος της πενταμελούς διοικητικής επιτροπής της ΕΙΝΑΠ. Κρατάει στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Με διερμηνέα τον Γιονούς Μουχαμαντί, από την αφγανική κοινότητα και πρόεδρο του Φόρουμ Προσφύγων, η Ανισέ μάς λέει ότι βρίσκεται στην Ελλάδα εφτά μήνες, μαζί με τον 24χρονο άντρα της και έχει άλλα δύο παιδιά. Φιλοξενούνται προσωρινά από συμπατριώτες τους, καθώς τους έδιωξαν από το διαμέρισμα που νοίκιαζαν. Γιατροί και οργανώσεις επιμένουν ότι είναι αδιανόητο να ζητάνε χρήματα από μια γυναίκα που δεν έχει καν μόνιμη στέγη. Πόσα ακριβώς χρήματα; Ρωτάμε στην υποδοχή: «Για αλλοδαπή χωρίς ασφάλιση ο φυσιολογικός τοκετός και 3 ημέρες διαμονή κοστίζουν 1.254 ευρώ».
Τα διπλάσια από όσο πληρώνουν οι ανασφάλιστες Ελληνίδες. Πρόκειται για εφαρμογή κοινής υπουργικής απόφασης (ΦΕΚ Β 3096 23-11-2012), σύμφωνα με την οποία τα ΚΕΝ (Κλειστά Ενοποιημένα Νοσήλια) για «μη μόνιμους κατοίκους Ελλάδος, πολίτες χωρών της Ε.Ε. ή τρίτων χωρών» υπολογίζονται με συντελεστή 2,09 επί του μισθολογικού κόστους. «Δυστυχώς εδώ και τρεις μήνες που ήρθε η οδηγία είμαστε υποχρεωμένοι να χρεώνουμε διπλά νοσήλια σε ανασφάλιστους ή χωρίς χαρτιά μετανάστες. Πάντως πρόσφυγες που έχουν κάνει αίτηση για άσυλο δεν τους χρεώνουμε», μας λέει η κ. Ντιγριντάκη, υποδιευθύντρια της διοίκησης του «Αλεξάνδρα».
Γυναίκες ενάντια στο Χρέος και στα Μέτρα Λιτότητας
8 Μάρτη 2013
Μας κυνηγούν. Δεν μπορούμε να φέρουμε στον κόσμο ούτε το παιδί μας. Μας καταργούν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα στη δημοκρατία, στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην απεργία, αλλά και το δικαίωμα στην αναπαραγωγή. Μας καταργούν το δικαίωμα στη μητρότητα, διατηρώντας το επίδομα μόνο όταν γεννήσουμε στα σπίτια μας, ή στο δρόμο ή στο χωράφι, προσπαθούν να δημιουργήσουν κίνητρα για να μηδενίσουν το κόστος των παρεμβάσεων που απαιτεί ο τοκετός, σαν αποτέλεσμα δημιουργούνται συνθήκες υψηλού ρίσκου, υψηλής αύξησης της περιγεννητικής θνησιμότητος, κινδύνου λοιμώξεων, κακών τεχνικών συρραφής του γυναικείου κόλπου και μειωμένη δυνατότητα μεταφοράς σε νοσοκομείο σε περίπτωση μη καλής έκβασης.
Οι γυναίκες φοβούνται να γεννήσουν πια, είτε στα δημόσια είτε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, είτε στα σπίτια τους. Η κοινωνία δεν θα ανανεώνεται πια. Προσπαθούν να απομακρύνουν τις γυναίκες απ’ τα δημόσια νοσοκομεία, εκεί που υπάρχει ιατρική φροντίδα, η μαία που θα διδάξει τις αναπνοές, η σιγουριά ότι θα αντιμετωπισθεί η επιπλοκή της λοίμωξης από μια εξειδικευμένη ομάδα, η σιγουριά και η χαρά για την καινούργια ζωή που έρχεται, γίνεται με αυτές τις τακτικές ένα σκοτεινό παιχνίδι που παίζει η εξουσία εις βάρος της γυναίκας και των δικαιωμάτων της αλλά και των δικαιωμάτων του παιδιού. Ένα παιχνίδι που έχει κακές προεκτάσεις, βάζοντας σαν κορωνίδα το κέρδος με θύματα την γυναίκα και το παιδί, με υπαινιγμούς γενοκτονίας των νέων ανθρώπων, με θλιβερή ψυχική διάθεση για τις αναγκαστικές λύσεις του χαμηλότερου κόστους που μπορεί να είναι το σπίτι, ο δρόμος, ή κάποιο στρατιωτικό καταφύγιο.
Μιλάνε για την οικονομική κρίση, ως να είναι μία ίωση. Ψεύδονται ασύστολα, κρύβουν ότι ο καπιταλισμός -κάθε φορά- γεννά βαθύτερες και εντονότερες κρίσεις.Μια χούφτα εταιρείες ελέγχουν και κυριεύουν τον κόσμο.Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κοιτάξεις, αιμοδιψή αρπακτικά συμπιέζουν και εξαθλιώνουν λαούς.
Μετά την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη προαναγγέλλουν νέους πολέμους, επαναποικιοποιούν κράτη, σπέρνουν οδύνη. Ταυτόχρονα, συναθροίζονται μαζί με τις πολιτικές τους ορντινάτσες στα Γιουρογκρούπ των Βρυξελλών, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή σε συναντήσεις Κεντρικών Τραπεζών και χαράσσουν πολιτική για την αντιμετώπιση της φτώχειας, του σεξουαλικού δουλεμπορίου γυναικών και παιδιών, της ανεργίας !
Εμάς δεν μας εξαπατούν.
Διεθνής αλληλεγγύη των γυναικών της βάσης ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού
Η ανεργία έχει κατεξοχήν πρόσωπο γένους θηλυκού. Πρωτιά στα ποσοστά, πρωτιά στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, πρωτιά και στις επιλογές των εργοδοτών για τη λίστα των απολύσεων. Tα επόμενα θύματα της προπαγάνδας τους είναι οι γυναίκες που «κλέβουν» τις θέσεις των ανέργων αντρών. Βίαια προωθείται η επιστροφή των γυναικών στην κουζίνα. Βαθαίνει ακόμη περισσότερο ο σεξισμός και η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Εμπαίζουν τις άνεργες, πουλώντας τους μάταιες ελπίδες για θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, είτε μέσα από τις επενδύσεις των ξένων και ντόπιων καπιταλιστών ή μέσω προγραμμάτων του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (ΕΣΠΑ) ή των πεντάμηνων προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας με αφεντικό τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Καλλιεργούν αυταπάτες στις νέες ότι θα πετύχουν, ακολουθώντας τον ατομικό δρόμο στην αγορά των ευκαιριών.Τα ελάχιστα ψήγματα κοινωνικής πολιτικής ανατρέπονται, αντικαθίστανται με το ατομικό κοινωνικό «επιχειρείν», τη λεγόμενη κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.
Φεμινιστική περιοδεία αλληλεγγύης στην Ιταλία με τις γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα!
Φεμινιστική περιοδεία αλληλεγγύης για τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες από την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα οργανώνεται στην Ιταλία σε 8 πόλεις: Κόμο, Μπρέσια, Μπολόνια, Φλωρεντία, Λιβόρνο, Ρώμη, Μπάρι, Μιλάνο.Σκοπός είναι η δημιουργία ενός φεμινιστικού δικτύου αλληλεγγύης μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας για να οργανώσει τη συλλογή και την αποστολή οικονομικής συμπαράστασης, καθώς και φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού για το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.
«Γυναίκες στην κρίση» ονομάζεται το δίκτυο ιταλίδων γυναικών που θα υποδεχτεί από τις 8 ως τις 16 του Μάρτη την Σόνια Μητραλιά, μέλος της Πρωτοβουλίας Γυναικών εναντία στο Χρέος και τα Μέτρα Λιτότητας. Θα γίνουν συναντήσεις με γυναικείες οργανώσεις, κοινωνικά κέντρα, συνδικάτα . “Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας και ιδιαίτερα η υγεία των γυναικών -και κυρίως η σεξουαλική και αναπαραγωγική τους υγεία» «Θέλουμε να βοηθήσουμε να κτίσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης με φεμινιστικά δίκτυα σε ευρωπαϊκό επίπεδο: όχι μόνο με την Ελλάδα άλλα με όλους μας, δηλαδή για όλους τους άλλους λαούς που θα βρεθούν σύντομα στην ιδία κατάσταση. Για αυτό οργανώνουμε φεμινιστικές περιοδείες σε όλη την Ευρώπη. Κάνουμε ενημέρωση για την ανθρωπιστική κρίση, για τις πολιτικές που την προκαλούν, και βάζουμε στην ημερήσια διάταξή μας να περάσουμε σε κοινή συντονισμένη δράση.
Η περιοδεία στην Ιταλία δεν είναι η πρώτη. Ήδη, φεμινίστριες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Ουγγαρίας γύρισαν τη Γαλλία, και μίλησαν σε μια ντουζίνα πόλεις με θέμα » Κοινωνικό κραχ, άνομο δημόσιο χρέος, λιτότητα και φεμινισμός». Ο επόμενος σταθμός μετά την Ιταλία, θα είναι η Ισπανία.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, στις 6.30 το απόγευμα στο Αγαλμα Βενιζέλου
εφημ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πλατύ άνοιγμα στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων από τους Συλλόγους και τις Ομάδες της ΟΓΕ
Κλιμακώνονται οι κοινές πρωτοβουλίες της Κοινωνικής Συμμαχίας αλλά και η δράση των Συλλόγων και των Ομάδων της ΟΓΕ σε όλη τη χώρα, μπροστά στην 8η Μάρτη.
Εκδηλώσεις αφιερωμένες στην 8η Μάρτη οργανώνουν μια σειρά Σύλλογοι:
— Σε Μοσχάτο – Ταύρο το Σάββατο 9 Μάρτη, στις 18.00, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου.
— Στη Νέα Σμύρνη επίσης το Σάββατο, στις 11.00, στο σταθμό Αγ. Φωτεινής του τραμ.
— Εκδήλωση για τις κατακτήσεις των γυναικών στον 20ό αιώνα οργανώνει η Ομάδα Γυναικών Π. Φαλήρου, το Σάββατο 9 Μάρτη, στις 18.00, στο Πνευματικό Κέντρο (Αγίας Βαρβάρας 24).
— Εκδήλωση θα γίνει και από την Ομάδα σε Σπάτα – Αρτέμιδατην Κυριακή 10 Μάρτη, στις 17.00, στην Αίθουσα Συμβουλίων.
— Αφιερωμένη στα νέα ζευγάρια θα είναι η εκδήλωση του συλλόγου του Πειραιά την επόμενη Κυριακή 10 Μάρτη, στις 18.00 στα γραφεία της ΠΕΜΕΝ (Μπουμπουλίνας 21).
— Αποκριάτικη γιορτή για τα παιδιά οργανώνει ο σύλλογος Πατησίων – Ριζούπολης μαζί με το Σύλλογο Γονέων Παιδικών Σταθμών Α’ Αθήνας την Κυριακή 10 Μάρτη, στις 10.00, στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας (Πατησίων 252).
● Μηδενική ανεργία – δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς
● Κράτος πρόνοιας, όχι στην απλήρωτη εργασία των γυναικών
● Μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία – Σεβασμό
της αξιοπρέπειάς μας και αυτοδιάθεσης του
σώματός μας
● Αντισεξιστική εκπαίδευση
Διαδηλώνουμε
Μοναστηράκι, 6 μ.μ.
Θα πούμε το δικό μας «Δελτίο Ειδήσεων» με
το «Μνημόνιο» των φεμινιστικών αιτημάτων
ΕΠΕΙΔΗ στην εποχή της Τρόικας εμείς οι γυναίκες είμαστε οι πρώτες που πληρώνουμε το υψηλότερο τίμημα για τις πολιτικές που επιβάλλονται στο όνομα του Χρέους και τις επιπτώσεις τους τις ζούμε καθημερινά σ’ όλους τους τομείς της ζωής μας, ΓΙΑΤΙ:
· Τίναξαν στον αέρα το δικαίωμα στην εργασία…
* Η ανεργία στις γυναίκες από το 12% που ήταν πριν την κρίση φτάνει σήμερα στο 30% και στις νέες γυναίκες έως 25 χρονών στο εφιαλτικό 61% οδηγώντας τες στην απόγνωση μιας και συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν πια μέλλον.
* Αυξάνονται διαρκώς οι απολύσεις ενώ έχουν επιβάλλει το καθεστώς της ελαστική απασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας, της μείωσης των ωραρίων και των αποδοχών μας πάνω από 40%, τις ατομικές συμβάσεις και παράλληλα θεριεύει το καθεστώς της «μαύρης εργασίας» με πρώτα θύματα τις μετανάστριες.
· Τίναξαν στον αέρα το δικαίωμα στην ελεύθερη μητρότητα…
* Η ειρωνία της ιστορίας! Σαράντα χρόνια πριν αγωνιζόμασταν κατά της καταναγκαστικής μητρότητας και υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση ενώ σήμερα μας στερούν το δικαίωμα να αποκτήσουμε παιδί.. Η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια έχουν οδηγήσει στη μείωση κατά 15% των γεννήσεων.
* Ο τοκετός κοστίζει πολύ ακριβά για τις ανασφάλιστες γυναίκες: 600 ευρώ ο φυσικός τοκετός και 1200 η καισαρική! Κρατάνε μωρά ως «ενέχυρο» όταν δεν έχεις να πληρώσεις!!! Ακόμα κι όταν έχουμε τα χρήματα για να γεννήσουμε σε δημόσιο νοσοκομείο, γεννάμε πολλές φορές χωρίς την παρουσία γυναικολόγου βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τη δική μας και του παιδιού μας, λόγω των περικοπών στην υγεία!
Λέγεται Zahra Muradi 21 ετών, μετανάστρια , που αφού θαλασσοπνίγηκε με βάρκα, από την γειτονική Τουρκία, πέρασε στην Μυτιλήνη, αναζητώντας καλύτερη μοίρα για την ίδια και το παιδί της, φιλοξενήθηκε στον καταυλισμό προσφύγων της Λέσβου εδώ και 3 μήνες ενώ ταυτόχρονα περίμενε να γεννήσει. Όμως η μοίρα στάθηκε σκληρή γι’ αυτήν. Η νεαρή και όμορφη αυτή κυρία, έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης, προ 3ημέρου, και χτυπήθηκε αλύπητα από ρατσιστικές ομάδες με πέτρες στο στήθος, ενώ λίγες μέρες αργότερα γίνεται ρήξη αμνιακού σάκκου, και έρχεται επειγόντως, στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» για να γεννήσει. Κατά την εισαγωγή της, την ενημέρωσαν ότι πρέπει να πληρώσει 1200 ευρώ για τον τοκετό και αν δεν έχει λεφτά να αφήσει κάποιο «ΑΦΜ» ώστε να μπορέσουν αργότερα, σιγά-σιγά, να πάρουν τα λεφτά.
Η Zahra Muradi είναι μια πτυχή ενός μεγάλου προβλήματος που πυροδοτήθηκε μετά τη έκδοση ενός νόμου του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με τον οποίο «αποκλείεται η πρόσβαση μεταναστών και ανασφάλιστων, γιατί προβλέπεται διπλασιασμός του κόστους της παροχής της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους μη έλληνες πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στους πολίτες των τρίτων χωρών». (ΦΕΚ Β 3096/23.11.12).
Emilie Lorins(1874 – 1912),Pionnière du mouvement féministe
Το χρέος και τα μέτρα λιτότητας δεν είναι καθόλου ουδέτερα από πλευράς φύλου. Παντού στην Ευρώπη οι γυναίκες πληρώνουν το πιο υψηλό τίμημα για τις πολιτικές που επιβάλλονται στο όνομά του χρέους, παντού πλήττονται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα, σε όλες τις πλευρές της ζωής τους. Στη διάρκεια δύο εβδομάδων, φεμινίστριες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Ουγγαρίας γύρισαν όλη τη Γαλλία και μίλησαν σε συγκεντρώσεις με θέμα ” Κοινωνικό κραχ, άνομο δημόσιο χρέος, λιτότητα και φεμινισμός”. Ο επόμενος σταθμός της φεμινιστικής περιοδείας θα είναι η Ισπανία. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση της Σόνιας Μητραλιά σε αυτή την περιοδεία.
Η πιο παλιά φεμινιστική εφημερίδα στην Ευρώπη.Το πρώτο τεύχος της »Mouvement féministe»(10 novembre 1912).
της Σόνιας Μητραλιά
Στην Ελλάδα, εμείς οι γυναίκες υφιστάμεθα μία πρωτοφανή ιστορική οπισθοχώρηση των δικαιωμάτων μας και της καθημερινής μας ζωής.
Και ιδού σε τι συνοψίζεται η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα στην εποχή της Τρόικας: ακραία ανασφάλεια και φτώχεια, καταπίεση και εξαρτήσεις, βία, αποκλεισμό από την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και… απελπισία!
Απελπισία, επειδή η Τρόικα και οι ντόπιοι υπάλληλοί της επιμένουν, σαδιστικά ξανά και ξανά σε αυτή την καταστροφική και στείρα πολιτική , που έχει ήδη καταστρέψει το κράτος πρόνοιας σε λιγότερο από τρία χρόνια, που τίναξε στον αέρα την οικονομία, που προκάλεσε την ύφεση, και έχει εκτοξεύσει την ανεργία στα ύψη…
Οι δείκτες του χρέους είναι αμείλικτοι. Τα 299 δισεκατομμύρια δολάρια του δημόσιου χρέους το 2009, πριν τη συμφωνία με την Τρόικα, δηλαδή το 129,3% του ΑΕΠ, ξεπέρασε τα 368 δισεκατομμύρια το 2011(169% του ΑΕΠ), όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης, και σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις θα υπερβεί το 200% του ΑΕΠ, το 2020…
Πώς να μην απελπιζόμαστε λοιπόν, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες, υφίστανται τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των πολιτικών, που όχι μόνο δε λύνουν το πρόβλημα του χρέους, αλλά μας βυθίζουν όλο και περισσότερο στην ανθρωπιστική κρίση και στο χάος, και όλα αυτά…για το τίποτα!
Κατέρρευσε με πρόσφατη δικαστική απόφαση (7-1-2013) όλο το κατηγορητήριο εναντίον τριών από τις οροθετικές γυναίκες που έμειναν οκτώμιση μήνες στη φυλακή, αφού πρώτα είχαν διαπομπευθεί από την αστυνομία και πολλά ΜΜΕ και παραπεμφθεί για «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη», δηλαδή για κακούργημα, που δεν στηριζόταν πουθενά. Οι σκληρές και εντελώς αθεμελίωτες διώξεις δεν άντεξαν ούτε στα δικαστικά συμβούλια ούτε στα ποινικά ακροατήρια. Αυτό δείχνει η αθώωσή τους. Για μια τέταρτη μετατράπηκε η κατηγορία στο βούλευμα, από κακούργημα σε βαρύ πλημμέλημα. Αρκετές έχουν προσωρινά αποφυλακισθεί, ενώ 6 παραμένουν ακόμα μέσα, αλλά η κατάρρευση των κατηγοριών για τις τρεις είναι εύλογο να ακολουθηθεί από την αθώωση και των υπολοίπων, οι οποίες παραπέμπονταν για το ίδιο «κακούργημα». Λίγους μήνες νωρίτερα, ήδη η κατηγορία εναντίον μερικών από τις κρατούμενες είχε μετατραπεί σε «βαριά σωματική βλάβη», υποβιβάζοντας το αδίκημα σε βαρύ πλημμέλημα. Η «βαριά σωματική βλάβη» του κατηγορητηρίου προέρχεται από την οροθετικότητα, που αντί η πολιτεία να προστατεύει υγειονομικά και κοινωνικά τα θύματά της, αντίθετα τα διαπόμπευσε και τα έκλεισε φυλακή.
Και τώρα ποιος θα αποκαταστήσει την υπόληψη αυτών των γυναικών; Ναι, κι αυτές είναι άνθρωποι και όχι «περιττά σώματα» και δικαιούνται εξίσου το σεβασμό των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων τους. Γι’ αυτό το κακούργημα της διαπόμπευσής τους, που θα στοιχειώνει τις ίδιες, τις οικογένειές τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους ακόμα, ποιος θα πληρώσει; Η «υγειονομική βόμβα» την οποία επινόησαν στην προεκλογική περίοδο του Μαΐου το δίδυμο Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη δεν ήταν τίποτ’ άλλο από μια «βόμβα βαρβαρότητας» και προεκλογικής επίδειξης αναλγησίας και καταστολής, όπως είχαμε πει από την αρχή και επαναλαμβάνουμε.
Με εγκύκλιο που στάλθηκε τα Νοσοκομεία προ ολίγων ημερών, σύμφωνα με το ΦΕΚ Β 3096/23.11.12 καθίσταται επιχειρείται να αποκλεισθεί η πρόσβαση στα νοσοκομεία μεταναστών και ανασφάλιστων και ιδιαίτερα γυναικών, γιατί προβλέπεται διπλασιασμός του κόστους της παροχής της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους «…μη Έλληνες πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τρίτων χωρών…».
Ο ρατσισμός και ο έμφυλος και έγχρωμος κοινωνικός αποκλεισμός έχει απλώσει για καλά τα πλοκάμια του στα δημόσια νοσοκομεία. Ειδικότερα στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», στο οποίο κατά κύριο λόγο καταφεύγουν για να γεννήσουν γυναίκες, ανασφάλιστες, άνεργες μετανάστριες οι επιπτώσεις μπορεί να είναι τραγικές. Είναι πιθανό οι γυναίκες να οδηγηθούν να γεννούν πια στο δρόμο ή στο σπίτι με ανορθόδοξες τακτικές σε μια χώρα της Ευρώπης τον 21ο αιώνα. Οι πιο αδύναμοι κρίκοι της αλυσίδας καλούνται να πληρώσουν λεφτά που δεν έχουν σε δημόσια νοσοκομεία, που για κάθε μέρα παράτασης της νοσηλείας τους στοιχίζουν όσο ένα πεντάστερο ξενοδοχείο!
Το Υπουργείο Υγείας προσπαθεί να δώσει τη χαριστική βολή όχι μόνο στο ΕΣΥ και στη δωρεάν πρόσβαση σ’ αυτό αλλά και σε κάθε άνεργο, ανασφάλιστο μετανάστη, που είναι βουτηγμένος μέσα στη φτώχεια, σε αγαστή συνεργασία με ρατσιστικούς κύκλους.
Αυτή η εγκύκλιος έχει στοιχεία παραλογισμού, ανεδαφικότητα και έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπισμού. Ο ισχυρισμός ότι τα ταμεία των ευκατάστατων Ευρωπαίων θα ενισχύσουν τα έσοδα των ελληνικών νοσοκομείων είναι για γέλια, όταν είναι γνωστό ότι καμιά γυναίκα από χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα προσέλθει στα τριτοκοσμικά νοσοκομεία της Ελλάδας για να γεννήσει. Αντιθέτως αυτά θα βουλιάζουν περισσότερο στα ελλείμματα μη μπορώντας να εισπράξουν λεφτά απ’ τους μη έχοντες.
Το παρακάτω κάλεσμα υπογράφουν:Magda Alves – Μέλος της πορτογαλικής φεμινιστικής ένωσης UMAR, Sylviane Dahan – «Dones d’Enllac», εκπρόσωπος της FAVB (Ομοσπονδία Ενώσεων Γειτόνων της Βαρκελώνης), Christiane Marty – μέλος της Επιτροπής Φύλου του ATTAC και του Ιδρύματος Copernic, Cathy Menard – Επιτροπή Γυναικών των συνδικάτων SUD του Loiret, Σόνια Μητραλιά – μέλος της Πρωτοβουλίας «Γυναίκες ενάντια στο χρέος και τα μέτρα λιτότητας» και της «Ελληνικής Επιτροπής ενάντια στο χρέος», Judit Morva – μέλος της ευρωπαϊκής φεμινιστικής Πρωτοβουλίας (IFE), Marlene Tuininga – μέλος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών (MMF) και της WILPF, Christine Vanden Daelen – μέλος του CADTM και της Πρωτοβουλίας «Γυναίκες ενάντια στο χρέος και τα μέτρα λιτότητας», Felicity Dowling – Γυναίκες του Merseyside ενάντια στις Περικοπές
Προσκαλούμε τα δίκτυα, τις ενώσεις και τις πρωτοβουλίες γυναικών στην Ευρώπη σ’ ένα φεμινιστικό Φόρουμ.Θα διεξαχθεί στη Φλωρεντία, στο πλαίσιο του «Firenze 10 + 10», από τις 8 έως τις 11 Νοεμβρίου, στη Fortezza da Basso / www.firenze1010.eu
Ενάντια στο χειρότερο πετσόκομμα των δικαιωμάτων μας από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, θέλουμε να ξεκινήσουμε μια διαδικασία επανασυσπείρωσης, να συζητήσουμε τις νέες προκλήσεις και να επεξεργαστούμε εναλλακτικές φεμινιστικές λύσεις. Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ και ενωτικό κίνημα φεμινιστικών δράσεων για μια άλλη Ευρώπη – Να ποιος είναι ο στόχος μας!
Κάτω από την πίεση των αγορών, οι πολιτικές λιτότητας εφαρμόζονται ακολουθώντας το ίδιο μοντέλο παντού στην Ευρώπη: αυτό της δραστικής μείωσης των δημόσιων δαπανών, που μεταφράζεται σε περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, στη κοινωνική προστασία, στους μισθούς, στις συντάξεις, κάποιες φορές και με αύξηση των φόρων, που επιβαρύνει, κατά πλειοψηφία, τους φτωχούς πληθυσμούς. Τα μέτρα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της «ευελιξίας» της αγοράς εργασίας και της επισφάλειας των μισθωτών σχέσεων.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έθεσε τέλος ή τουλάχιστον φάνηκε ότι περιόρισε τα παραδοσιακά (κυρίως ιδεολογικά ορμώμενα) ζητήματα τριβής, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το άναρχο του διεθνούς συστήματος και επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της διεθνούς ασφάλειας στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης αναθεωρητικής διαδικασίας.
Η έννοια της ασφάλειας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο γνωρίζει νέες προκλήσεις. Στα στοιχεία που παραδοσιακά τη χαρακτήριζαν, εδράζονται νέες παράμετροι που αναδιατυπώνουν το πλαίσιο και χαρακτήρα της. Ένα από αυτά τα ζητήματα αναφέρεται στην εμπορία και διακίνηση ανθρώπων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που από τη δεκαετία του 1990, έδωσε έμφαση στην διεύρυνση της, υπήρξε αποδέκτης αντίστοιχων φαινομένων προβαίνοντας στην υιοθέτηση πλειάδας προτάσεων, κανονισμών, πρωτοβουλιών, και στρατηγικών για τον εντοπισμό και έλεγχο της εμπορίας ανθρώπων.
Από τη δεκαετία του 1990, που άρχισε να καταγράφεται η διακίνηση ανθρώπων η αύξηση των περιστατικών απασχολεί όχι μόνο τις χώρες προέλευσης, αλλά και για τις χώρες τράνζιτ και τις χώρες αποδοχής. Η διακίνηση και εμπορία ανθρώπων αποτελεί μια επιχειρηματική δραστηριότητα που στοχεύει στην γρήγορη, αποτελεσματική και παράνομη διοχέτευση ανθρώπων διαμέσου διεθνών συνόρων που εκ των πραγμάτων την εντάσσουν σε απειλή της κυριαρχίας και της ασφάλειας ενός κράτους. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η πλειονότητα των ατόμων που είναι ευάλωτοι στην διακίνηση και εμπορία είναι οι γυναίκες και τα παιδιά, και προέρχονται από «υπό μετάβαση» χώρες όπου τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα είναι διάχυτα και λειτουργούν αναβαθμίζοντας την ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους.
Οι διακινητές στοχεύουν στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες με στόχο την αύξηση των κερδών τους, η οποία προκύπτει από την επιτυχία του εκάστοτε εγχειρήματος διακίνησης. Το σύνολο του «επιχειρησιακού» αλλά και «επιχειρηματικού» σχεδιασμού των διακινητών, στηρίζεται στην λειτουργική ανικανότητα των θεσμών του κράτους προέλευσης. Όμως, η παράνομη διακίνηση έχει εν μέρει πρόθυμους αποδέκτες, καθώς η Δυτική Ευρώπη –τουλάχιστον στον τομέα της εργασίας- έδειξε δυνατότητες ενσωμάτωσης του παράνομου εργατικού δυναμικού. Παράλληλα, όπως καταγράφηκε στη μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία, ειδικότερα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσοβο, η παρουσία μεγάλου αριθμού στρατιωτικών δυνάμεων από τις δυτικές χώρες και ειδικότερα τις ΗΠΑ, «επέβαλε» επί της ουσίας την παρουσία των επιχειρήσεων της πορνείας. Το ότι η ανθρώπινη ασφάλεια (human security) αποτελεί τμήμα των παροχών που οφείλει το κράτος να εξασφαλίζει στους πολίτες του, όπως (θεωρητικά) έχει καθήκον να φροντίζει την ασφάλεια των συνόρων του από τους εξωτερικούς εχθρούς, παραγνωρίζεται εσκεμμένα, καθώς η όσμωση οργανωμένου εγκλήματος και κυβερνητικών παραγόντων είναι προφανής. Το οργανωμένο έγκλημα έχοντας δημιουργήσει δίκτυα, επαφές και συνεργασίες, συμπράττει συχνά με διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους, έχοντας καταστήσει μ’ αυτό τον τρόπο εξαιρετικά δύσκολη την αποτελεσματική αντιμετώπιση του. Η διαφθορά των κρατικών υπαλλήλων, που συχνά γίνεται αντικείμενο πολλαπλών συζητήσεων, λειτουργεί τόσο σε ποιοτική όσο και σε ποσοτική διάσταση.
Οι ευάλωτοι πληθυσμοί (κυρίως γυναίκες και παιδιά-οι άνδρες είναι λιγότερο συχνό φαινόμενο) που γίνονται αντικείμενα διακίνησης από το οργανωμένο έγκλημα, δεν αποτελούν απλά ένα ζήτημα ανθρωπιστικού χαρακτήρα. Καθώς το trafficking εμπίπτει στην κλασική έννοια του εμπορίου, δηλαδή στο «νόμο της προσφοράς και της ζήτησης», είναι δύσκολο να εξαλειφθεί. Ο αριθμός των παιδιών που διακινούνται στην Νοτιοανατολική Ευρώπη κάτω της ηλικίας των 18 παρουσιάζει θεαματική άνοδο την τελευταία δεκαετία. (Βάση των στοιχείων της UNICEF, στα Βαλκάνια το 10%-30% των γυναικών στην πορνεία ήταν κάτω από τα 18 έτη, ενώ το 10%-15% των κοριτσιών που επεστράφησαν στις οικίες τους ήταν κάτω των 18 ετών. Η εμπορία και διακίνηση ανθρώπων που γίνεται συνήθως για πορνεία ή άλλου τύπου σεξουαλική εκμετάλλευση, αλλά και η εμπορία για καταναγκαστική εργασία, αποτελεί είδος σύγχρονης σκλαβιάς και είναι μια πολύπλοκη διαδικασία στην οποία μετέχουν, συνυπάρχουν και συνεργάζονται πολλοί και διαφορετικοί φορείς σε όλα τα στάδια της εξέλιξης του. ‘Έχουν αναφερθεί περιστατικά «προσφορών» από τους διακινητές σε οργανώσεις αρωγής (ΜΚΟ), γυναικών όπου «διατίθενται» γυναίκες με χαμηλότερο κόστος ή ακόμη και δωρεάν για να εξασφαλίσουν την ανοχή και κατ’ επέκταση τη συνέχεια της δράσης τους δίχως προβλήματα ή ενοχλήσεις.
»Οι μετανάστες είναι το πρώτο μόνο θύμα του νεοναζισμού. Ακολουθούν οι ομοφυλόφιλοι, οι αριστεροί και οι γυναίκες. Οι οποίες μπορεί να μην διώκονται, αλλά “επιστρέφουν” στο “φυσικό τους χώρο”: τον οίκο και την τεκνοποιία. Υπάρχουν όμως κάτι πολύ όμορφες φωτογραφίες γυναικών της Κρήτης να πυροβολούν γερμανούς αλεξιπτωτιστές, που μας κάνουν να πιστεύουμε πως το έργο τους δεν θα ναι εύκολο.»
Η βία της φτώχειας της καθημερινότητας είναι αναμφίβολα ανυπολόγιστα σκληρή. Το αν η οικονομική εξαθλίωση ευρύτερων ομάδων του πληθυσμού υπήρξε ο καθοριστικός παράγοντας για τη μερική κοινωνική νομιμοποίηση της βίας της Χρυσής Αυγής, όπως αυτή εκφράστηκε ως εκλογική στήριξη από το 7% του εκλογικού σώματος, είναι μία υπόθεση που δύσκολα ελέγχεται. Εξάλλου για τη διατύπωση ασφαλών συμπερασμάτων προϋποτίθεται η εκτενής μελέτη της κοινωνικής σύνθεσης του πληθυσμού που ψήφισε Χρυσή Αυγή.
Παρά όμως τις προφανείς δυσκολίες της σχετικής συζήτησης παραμένει ανοιχτό το θέμα της “θεαματοποιημένης” βίας της Χρυσής Αυγής και ειδικότερα της απροκάλυπτης βίας κατά των γυναικών, η οποία “εκτέθηκε” δημόσια με αφορμή το περιστατικό της επίθεσης του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη και στη Ρένα Δούρου κατά τη διάρκεια ζωντανής τηλεοπτικής ενημερωτικής εκπομπής. Παρά τη συνομολογούμενη καταδίκη της συμπεριφοράς του Κασιδιάρη από το σύνολο των κυρίαρχων μέσων καθώς και από τα περισσότερα κόμματα –πλην της Χρυσής Αυγής βεβαίως– το γεγονός τελικά δεν επηρέασε το βαθμό συσπείρωσης των ψηφοφόρων αυτού του κόμματος. Μάλιστα, το εν λόγω κόμμα παρείχε πλήρη στήριξη στο δράστη των επιθέσεων –ο οποίος παραμένει υπόδικος για την επίθεση στο φοιτητή στην Πανεπιστημιούπολη το 2007– ενώ σε δεύτερη φάση τα στελέχη της χρυσής αυγής, αλλά κυριότερα και ο ίδιος ο Η. Κασιδιάρης, υπερέβησαν το στάδιο δικαιολόγησης της πράξης και την παρουσίασαν ως συνειδητή επιλογή πολιτικής στάσης απέναντι στους αντιπάλους. Προφανώς, η επιλογή τους αυτή προέκυψε και από το γεγονός ότι σε τελική ανάλυση η πράξη του Κασιδιάρη επιδοκιμάστηκε από μέρος των “οπαδών” της χρυσής αυγής και πιθανώς όχι μόνο. Εξάλλου, η παρανοημένη –εντελώς– σύλληψη της έννοιας “αντισυστημικότητα”, η οποία υπήρξε και μία από τις βασικές αιτίες της εκλογικής ανόδου της χρυσής αυγής, θέτει μεταξύ άλλων ένα αίτημα για “αγριοτσαμπουκάδες” και περιέχει σεβασμό για τους “νταήδες” που ικανοποιούν αυτό το αίτημα. Με άλλα λόγια, από ένα σημείο κι έπειτα –ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεύτερης προεκλογικής περιόδου– τα στελέχη της χρυσής αυγής αντιλήφθηκαν ότι δεν υπήρχε λόγος να μπαίνουν στον κόπο να κρύβουν ή έστω να αποποιούνται πλήρως την “τραμπούκικη” διάσταση των πολιτικών τους πρακτικών. Και βέβαια γι’ αυτή τους την επιλογή “δικαιώθηκαν”, αφού τα εκλογικά ποσοστά της χρυσής αυγής ξεπέρασαν “αλώβητα” τη δοκιμασία της δεύτερης προεκλογικής περιόδου.
Η ματαίωση των ονείρων και η βία κατά των γυναικών
Καθόλου τυχαία η ΧΑ είναι συντριπτικά “αντρικό” κόμμα, τόσο ως προς τα μέλη όσο και ως προς τους ψηφοφόρους της. Εντός αυτής οι νεαροί άνδρες της μικροαστικής (κυρίως) τάξης αναζητούν το χαμένο ανδρισμό τους, που συνετρίβη άδοξα στα βράχια της κρίσης. Κατά τη δεκαετία του ’90 και την πρώτη δεκαετία του 2000 αυτός ο “ανδρισμός” επιβεβαιωνόταν με την απόκτηση αυτοκινήτου μεγάλου κυβισμού στα 18, με τη συνεύρεση με τις καταναγκαστικώς εκπορνευόμενες γυναίκες απ’ το πρώην ανατολικό μπλοκ, ακόμα και μέσα απ’ τις αθλητικές επιτυχίες της Ελλάδας. Τώρα που τα σημάδια περιορισμένης έστω κοινωνικής ανέλιξης έχουν εξαφανιστεί, οι πληττόμενοι άνδρες αναζητούν άλλους τρόπους να διαιωνίσουν το χαμένο τους ψευδεπίγραφο μεγαλείο.
Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και μικρά κορίτσια, κάθε χρόνο στρατολογούνται, αγοράζονται, πωλούνται και ενοικιάζονται από κυκλώματα πορνείας. Αυτή η βιομηχανία επωφελείται , τόσο από μια κουλτούρα υπερβολικά επικεντρωμένη στο σεξ , όσο και από την αποτίμηση σε χρήμα των κοινωνικών σχέσεων, που χαρακτηρίζουν τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.
Περιεχόμενα
Η εικονική πραγματικότητα της νομιμοποίησης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών
Μια παγκόσμια βιομηχανία
Ένα καλά οργανωμένο σύστημα
Ο θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού
Όλοι οι παρατηρητές συμφωνούν στο γεγονός ότι η παράνομη διακίνηση και εμπορία ανθρώπων, με σκοπό την πορνεία, είναι η δραστηριότητα του οργανωμένου εγκλήματος που βρίσκεται σήμερα στο απόγειό της, δεδομένου ότι είναι η πιο επικερδής. Αφορά το 90-92% των περιπτώσεων, ενώ είναι πολύ πιο σημαντική από την εμπορία ανθρώπων για καταναγκαστική εργασία (οικιακοί βοηθοί, εργάτες γης, κ.λπ.). [1]. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εργασίας, το 2005 οι γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια, αποτελούν το 98% των θυμάτων εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση ενώ το 2006 το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος εκτιμά ότι σχεδόν καμία χώρα στον κόσμο δεν είναι απρόσβλητη από την εμπορία ανθρώπων : προσδιορίζει 127 κράτη προέλευσης, και 137 χώρες προορισμού. Οι Κάτω Χώρες εμφανίζονται ως ένα από τα δέκα κέντρα διανομής του διεθνούς εμπορίου πορνείας.
Η εικονική πραγματικότητα της νομιμοποίησης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών
Στις Κάτω Χώρες, το 80% των εκδιδόμενων γυναικών είναι αλλοδαπές, από τις οποίες το 70% είναι χωρίς επίσημα χαρτιά . Ο τομέας της παράνομης δραστηριότητας είναι πιο σημαντικός από το νόμιμο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι γυναίκες αυτές είναι θύματα της εμπορίας ανθρώπων με σκοπό την πορνεία, η οποία ελέγχεται από το οργανωμένο έγκλημα. Αυτή η χώρα, η οποία το 2000 νομιμοποίησε τη μαστροπεία και ρύθμισε νομοθετικά την πορνεία σε ζώνες και οίκους ανοχής αποκομίζει έσοδα 1 δις ευρώ ετησίως από φόρους που προέρχονται από τον νόμιμο τομέα της πορνείας. Οι οίκοι ανοχής διαθέτουν τώρα άδεια , ενώ οι προαγωγοί λειτουργούν την επιχείρησή τους σε καθεστώς νομιμότητας.
Η νομιμοποίηση της πορνείας και ο περιορισμός της σε οίκους και ζώνες ανοχής υποτίθεται πως θα έβαζε ένα τέλος στην παιδική πορνεία. Κι όμως, η Οργάνωση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, με έδρα το Άμστερνταμ, εκτιμά ότι ο αριθμός των ανηλίκων στην πορνεία αυξήθηκε από 4.000 που ήταν το 1996 σε 15.000 το 2001, ενώ η διακίνηση των ασυνόδευτων ανηλίκων ανθεί εκεί, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που καθιέρωσαν ανάλογες νομοθετικές ρυθμίσεις (Γερμανία, Ελλάδα, Ελβετία, κλπ..). Οι ανήλικοι πρόσφυγες που ζητούν άσυλο μόλις φθάσουν στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ, οδηγούνται σε ειδικά καταλύματα από όπου εξαφανίζονται [2]. Ο ταχύς ρυθμός των εξαφανίσεων αυτών κίνησε υποψίες στις αρμόδιες αρχές που κατάφεραν να εξαρθρώσουν ,τον Οκτώβριο του 2007 ,ένα μεγάλο δίκτυο διακίνησης ανηλίκων κοριτσιών, που έφεραν από τη Νιγηρία με σκοπό την πορνεία, εκ των οποίων κάποια βρέθηκαν σε οίκους ανοχής στην Ολλανδία, ενώ μερικά εντοπίστηκαν σε άλλες χώρες.
Η νομιμοποίηση της πορνείας θα τερμάτιζε επίσης και τον έλεγχο του οργανωμένου εγκλήματος στη συγκεκριμένη βιομηχανία. Αντίθετα όμως, αυτή, έχει επεκτείνει την επικράτειά της και ευδοκιμεί, όσο ποτέ . Ο δήμαρχος του Άμστερνταμ, έχει κλείσει το ένα τρίτο των οίκων ανοχής στην περιοχή με τα κόκκινα φώτα, αγοράζοντας ξανά τα κτίρια, με κόστος 15 εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να αλλάξει τη χρήση τους. «Αντί για την εξυγίανση του κυκλώματος, η πολιτική των αδειών που χορηγούνται από τον Οκτώβριο 2000 σε οίκους ανοχής, έχει οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση», λέει η Karina Schaapman, πρώην πόρνη και νυν δημοτική σύμβουλος . Κατά την άποψη του δημάρχου η «περιοχή με τα κόκκινα φώτα» είναι ένα «καταφύγιο για προαγωγούς και εμπόρους ναρκωτικών εφόσον η νομοθετική ρύθμιση δεν έχει πετύχει το στόχο της: Να σπάσει τους δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα» Ένας σύμβουλος του Εργατικού Κόμματος, εξηγεί: «Στο παρελθόν, αντιμετωπίζαμε τη νομιμοποίηση της πορνείας από την άποψη της απελευθέρωσης των γυναικών, σήμερα το βλέπουμε σαν ζήτημα της εκμετάλλευσης των γυναικών και αυτό πρέπει να σταματήσει. «
Ο οικοφεμινισμός αναδύθηκε τη δεκαετία του ’80, στα πλαίσια του αναπτυσσόμενου πράσινου κινήματος και των μεγάλων αντιπολεμικών και αντιπυρηνικών κινητοποιήσεων. Η κοσμοθεωρία των οικοφεμινιστών απηχεί σήμερα τους αγώνες των αυτόχθονων λαών και των αγροτικών οργανώσεων, όπως η La Via Campesina.
Παρακάτω παρατίθενται τα σημεία-κλειδιά των αναλύσεων και των απόψεών τους.
Οι δυτικές κοινωνίες τοποθετούν πάνω από καθετί τον άνδρα και την επιστημονική γνώση, ενώ παράλληλα υποτιμούν τις φυσικές αναπαραγωγικές δυνατότητες της γυναίκας και της φύσης. Οι ειδήμονες και οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου έχουν αναπτύξει νέες βιοτεχνολογίες (γενετικώς μεταλλαγμένους οργανισμούς, θερμοκήπια) προκειμένου να διατηρήσουν την υπεροχή και τον έλεγχο πάνω στις γυναίκες και τη φύση.
Η εύφορη γη και η γονιμότητα των γυναικών έχουν μεταλλαχθεί, μέσω της ανδρικής κυριαρχίας και της τεχνολογικής δημιουργικότητας, ενώ οι άνδρες καταλαμβάνουν ολοένα και πιο κεντρική θέση στην κοινωνία. Η Γη και οι γυναίκες είναι το παθητικό έδαφος της παρέμβασης των ανδρών ειδικών, των γιατρών, των αγρονόμων, των «αγρο-επιχειρηματιών».(1)
Οι γενετιστές επιστήμονες θεωρούν την παραδοσιακή διαλογή οπισθοδρομική και χαοτική. Οι Γενετικώς Μεταλλαγμένοι Οργανισμοί (ΓΜΟ) εκπροσωπούν την πρόοδο και το χρήμα.
Οι αγρότες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν σπόρους, λιπάσματα και φυτοφάρμακα του εμπορίου σαν πακέτο των «αγροβιομηχανικών» εταιριών. Με αυτή την κίνηση, χάνουν την παραδοσιακή ιδιοκτησία των σπόρων και των ποικιλιών και πρέπει να πληρώνουν για τα δικαιώματα που απορρέουν από τη νομική ρύθμιση της πατέντας για διαλεγμένα υβρίδια και ΓΜΟ φυτά και σπόρους.
Οι γυναίκες έχουν το καθήκον να φέρνουν στον κόσμο υγιή παιδιά. Ως εκ τούτου, γίνονται αντικείμενα μιας επεκτεινόμενης βιομηχανίας υγείας, με γενετικούς προσυμπτωματικούς ελέγχους (προεμφυτευμένων) εμβρύων, υπερηχογραφημάτων και καισαρικών τομών. Χάνουν την πιθανότητα και τη δυνατότητα να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.
Η αποικιοκρατία εξάλειψε τις πρωτόγονες και αρχέγονες κουλτούρες των ιθαγενών, των εγχρώμων και των τοπικών παραδοσιακών κοινοτήτων, οι οποίες εκλαμβάνονταν κυρίως σαν κομμάτι της τοπικής πανίδας, παρά του ανθρώπινου είδους.(2)
Οι γενοκτονίες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας μεταμφιέστηκαν σε εισαγωγή της προόδου στις πρωτόγονες κοινωνίες και σε κατάκτηση της «κενής» γης. Η κοινοκτημοσύνη και η κοινοχρησία της γης θεωρήθηκαν εμπόδιο στην πρόοδο του πολιτισμού. Ο νεαρός Κάρολος Δαρβίνος σημείωσε στο ημερολόγιό του πως η πλήρης ισότητα μεταξύ των κατοίκων της Tierra del Fuego θα παρέμενε εμπόδιο κάθε προόδου του πολιτισμού τους μέχρι την ανάδειξη κάποιου αρχηγού που θα είχε το σθένος να γίνει ο ιδιοκτήτης όλης της περιουσίας.(3)
Η Vandana Shiva έγραψε το 1992: «…οι βελτιωμένες σοδειές και έμβρυα είναι στην πραγματικότητα φυλακισμένες σοδειές και έμβρυα. Το δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων από τους ίδιους τους αγρότες και τις γυναίκες χαρακτηρίστηκε οπισθοδρομισμός και ευήθεια. Ο βίαιος αποκλεισμός των αυτόνομων παραγωγών είναι μία διαδικασία κλοπής όλων όσων ανήκουν στη φύση και στη γυναίκα, στο όνομα της προόδου. Η βία και η κλοπή δεν ήταν μόνον η βάση της δημιουργίας του πλούτου στο αποικιακό μας παρελθόν, αλλά συνεχίζουν στις μέρες μας, με τη νεο-αποικιοκρατία, να απειλούν ακόμη και την ίδια τη ζωή.(4)
Της έδινε τις ζωγραφιές για να την κάνει να ξεχαστεί, να χαρεί αλλά και να σκεφτεί το όμορφο μέλλον, όταν κάποτε όλα αυτά θα τελείωναν. «Ήθελα να την κάνω να φαντάζεται ένα μέλλον χωρίς την ασθένεια, όπου θα είμαστε οι δυο μας, υγιείς και χαρούμενοι»
Πηγή: the guardian
Ο σκιτσογράφος Ronald Searle, εκτός από καλός καλλιτέχνης ήταν και τρυφερός άνθρωπος. Όταν, στη δεκαετία του ’70, η γυναίκα του Monica Koenig διαγνώστηκε με μια επικίνδυνη και σπάνια μορφή καρκίνου, για να την εμψυχώσει της έφτιαχνε ένα σχέδιο με «ηρωϊδα» την ίδια, κάθε φορά που πήγαινε για χημειοθεραπεία.
Tο φθινόπωρο του 2011, ο Searle κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τα σχέδια που χάριζε στη γυναίκα του στις χημειοθεραπείες της. Πρόλαβε να το δει να κυκλοφορεί. Ο Ronald Searle πέθανε , στις 30 Δεκεμβρίου του 2011, στην αγκαλιά της συζύγου του. Ήταν 91 ετών.
Είχε ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή -μαζί με την Monica Koenig.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ των φυλακισμένων οροθετικών γυναικών
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, Τετάρτη 6 Ιουνίου στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 18.30
Μαζί με το Μνημόνιο της λιτότητας προχωράει και το Μνημόνιο της Βίας και του κανιβαλισμού, όπως κορυφώθηκε προεκλογικά με τη διαπόμπευση και την φυλάκιση δεκάδων των οροθετικών γυναικών κατ’ εντολήν Λοβέρδου – Χρυσοχοίδη , με τη συνενοχή γιατρών που λειτούργησαν ως ανθρωποφύλακες. Πρόκειται για πρωτοφανή παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων πέρα κι έξω από κάθε διεθνές κεκτημένο με σκοπό όχι μόνο την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων αλλά μια ευρύτερη προσπάθεια διαμόρφωσης μιας αντιδραστικής και αυταρχικής πολιτικήςς που καταλήγει στον εκφασισμό της κοινωνίας.
Υγειονομική βόμβα δεν είναι οι οροθετικές γυναίκες, αλλά το μαύρο μέτωπο του Μνημονίου που διαλύει τις δομές υγείας και ψυχικής υγείας , περικόπτοντας τα προγράμματα για το AIDS κατά 50% και τα προγράμματα για την απεξάρτηση κατά 30%.
Είναι βαθιά υποκριτικό λοιπόν να μιλούν για την προστασία της δημόσιας υγείας, αυτοί που την καταστρέφουν, ενώ είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο στιγματισμός λειτουργεί αποτρεπτικά για την αναζήτηση διάγνωσης και θεραπείας. Σ’ αυτή την επιχείρηση δημόσιου λιντσαρίσματος, η διοίκηση του ΚΕΕΛΠΝΟ κατά παράβαση οποιασδήποτε ιατρικής δεοντολογίας:
ακύρωσε την έννοια του ιατρικού απορρήτου και προχώρησε σε αιμοληψίες χωρίς τη συναίνεση των γυναικών
παρέδωσε στην Αστυνομία, η οποία και τα δημοσιοποίησε, τα στοιχεία των οροθετικών ατόμων.
Λειτούργησε ως βραχίονας της αστυνομίας συμβάλλοντας στην κατασταλτική μεταχείριση ανθρώπων που χρειάζονται θεραπεία και όχι φυλακή και διώξεις.
Είναι βαθιά υποκριτικό, αυτοί που χρόνια υποθάλπουν τα δίκτυα σωματεμπορίας, καθιστώντας την εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος κερδοφόρα μπίζνα και βάζουν λουκέτο σήμερα στις ελάχιστες δομές φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών που υπήρχαν, να ποινικοποιούν τα θύματα του σεξουαλικού καταναγκασμού. Σε μια άνευ προηγουμένου αντιστροφή της πραγματικότητας, αναπαράγοντας τον πλέον ακραίο σεξισμό , η επίσημη πολιτεία τιμώρησε τις γυναίκες που εξαναγκάζονται τόσο στην πορνεία όσο και στο σεξ χωρίς προφυλακτικό και άφησε στο απυρόβλητο τους πελάτες της «πορνείας» αλλά και ολόκληρο το κύκλωμα νταβατζήδων και μαστροπών.
“Εκ των υστέρων λες οι άνθρωποι χάσαν τη ζωή τους αλλά εγώ θες μονοκοματιά μου, θες λέω όχι να πεθάνουν, πέθανε ο Καραγιώργης και πέθανε σαν το σκυλί, καλά έκανε και πέθανε προκειμένου να πάψει να είναι άνθρωπος… Άλλοι μας λεν χαζούς, άλλοι μας λεν χαμένους, θα πέθαινα στο κελί θα τουφεκιζόμουν . Είναι βαθύτερο θέμα, πολύ βαθύτερο . Ντροπή σου που λες ότι καλά που πέθανε ο Καραγιώργης, όχι!
Δεν μου έμεινε ποτέ, καμιά αμφιβολία, πως διάλεξα το σωστό δρόμο, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούσαν κάθε φορά, δεν μπορούσα να μη συμπορεύομαι με την εποχή μου και την πραγματικότητα που η ζωή έφερνε μπροστά μου. Στη μοναξιά μου και στην ήρεμη, ώριμη και ψύχραιμη αυτοανάλυση και τον αυτοέλεγχο που έκανα τότε, σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα: η εποχή μας και τα γεγονότα αυτά ζητούσαν.
Πορεύεσαι παράλληλα με την Ιστορία. Και, συνήθως, το πληρώνεις ακριβά. Απλώς, στο τέλος, μπορεί να διερωτηθείς: άξιζε το τίμημα;
Εμείς καταλήξαμε πως άξιζε. Όσο κι αν μας στοίχισε αυτό.”
Μια συνάντηση και μια φωτογραφία – για τη Μαρία Καραγιώργη(1918-2012)
Συνάντησα την αγωνίστρια του αριστερού κινήματος και της εθνικής αντίστασης Μαρία Καραγιώργη – Γυφτοδήμου τον Σεπτέμβρη του 2011. Είχα δει το ντοκιμαντέρΜαρία Καραγιώργη – Κατάθεση Ντοκιμαντέρ (2008 Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου) όπου κατέθετε αποσπάσματα από την πολύπλευρη δραστηριότητά της κατά την διάρκεια των περίπου 40 πέτρινων χρόνων και εκτός του ότι είχα εντυπωσιαστεί από τις απλές καθάριες και εύστοχες απόψεις της πάνω στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα πρόσεξα κάτι φωτογραφίες που την απεικόνιζαν πάνω στα βουνά της Θεσσαλίας κατά την διάρκεια της αντίστασης 1941-1944.
Λόγω της μελέτης που κάνω για τους φωτογράφους της αντίστασης μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να διασταυρώσω κάποια στοιχεία. Έτσι βρέθηκα στο σπίτι της στην Κυψέλη. Ήξερα ότι είχε υποστεί μια ιατρική επέμβαση και δυσκολευόταν στην ομιλία πράγμα που με είχε κάνει λίγο διστακτικό και ανήσυχο όταν κτύπησα την πόρτα της. Με υποδέχτηκε ο γιος της Αλέξης που η βοήθειά του στην αρχή της κουβέντας μας ήταν καταλυτική. Είχα μπροστά μου μια γυναίκα αγωνίστρια που είχα διαβάσει πολλά και για εκείνη και για τον άντρα της Κώστα Καραγιώργη, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, πολιτικό υπεύθυνο της 1η μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Θεσσαλία, διευθυντή του Ριζοσπάστη, αντιστράτηγο του ΔΣΕ και εξαφανισμένο στα τραγικά γεγονότα μετά την ήττα, το 1954 η 1955 κάπου στην Ρουμανία. Η προσπάθειά της για την αποκατάσταση του ονόματός του μέχρι τώρα ήταν ανεπανάληπτη (διένειμε δωρεάν ηλεκτρονικά μια αντίστοιχη μελέτη).
Ένα ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη από τη Νένα Βενετσάνου
»Τα Βούρλα ήταν ένας συνοικισμός από πορνεία, στην τότε αραιοκατοικημένη Δραπετσώνα, περιφραγμένος και φυλασσόμενος από την αστυνομία, που λειτούργησε για πολλές δεκαετίες προπολεμικά και μεταπολεμικά μετατράπηκε σε φυλακή -έγινε και μια διάσημη απόδραση κομμουνιστών από εκεί.* »
Για άλλο θέμα είχα σκοπό να γράψω σήμερα, κάτι προεκλογικό -αλλά δεν πειράζει, θα το διαβάσετε αύριο. Για άλλο, αλλά μ’ έπιασε από το μανίκι η κτηνωδία, που συνεχίζεται, το απόλυτο αίσχος που συνίσταται στο να δημοσιεύονται οι φωτογραφίες και τα ονοματεπώνυμα από τις εκδιδόμενες γυναίκες που βρέθηκαν οροθετικές. Αυτή η απάνθρωπη διαπόμπευση, που γίνεται καθαρά για λόγους πολιτικούς, πιστεύω, αφενός για κατατρομοκράτηση της κοινωνίας με την προβολή μιας αόρατης απειλής, με στόχο την πειθάρχηση, και αφετέρου για να μπορέσει να μερεμετίσει το στραπατσαρισμένο πολιτικό του γόητρο ένας υπουργός που είχε περιέλθει στην αρμοδιότητα των ευθυμογράφων, από τότε που δήλωσε ότι ψήφισε το μνημόνιο χωρίς να το έχει διαβάσει.
Το ιστολόγιο προτιμά να λεξιλογεί από το να πολιτικολογεί και δεν του πολυαρέσει η επικαιρότητα. Και το αστείο είναι πως η διαπόμπευση, σαν θέμα, αν εξεταστεί ιστορικά και λαογραφικά εννοώ, έχει ενδιαφέρον, έχει τροφοδοτήσει τη φρασεολογία μας με πάμπολλες παροιμίες και εκφράσεις -αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα το συζητήσουμε ίσως κάποιαν άλλη φορά, όχι πάντως τώρα.
Τώρα, αυτό που προέχει, είναι ότι η απερχόμενη κυβέρνηση και ειδικά ο αρμόδιος υπουργός επέλεξαν να βγάλουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες άρρωστων ανθρώπων, δίνοντας λεπτομερή στοιχεία, ονοματεπώνυμο, ηλικία, τόπο γέννησης και τόπο κατοικίας. Βέβαια, πολλοί νομικοί φωνάζουν ότι δεν αρκεί η εισαγγελική διάταξη για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών υγείας, ότι χρειάζεται και σύμφωνη γνώμη της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αλλά ο υπουργός απάντησε ότι είναι “νομιμότατη” η δημοσίευση φωτογραφιών και χαρακτήρισε “φαρισαίους”, υποκριτές δηλαδή, όσους “κόπτονται” για ανθρώπινα δικαιώματα.
Ωστόσο, θα παρατηρήσατε ίσως, αν διαβάσατε την ανακοίνωση του υπουργού, μια κραυγαλέα ανακολουθία. Λέει ότι η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν αναγκαία, επειδή “προφανώς και οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα, ούτε οι ιερόδουλες συστήνονται”. Αναρωτιέμαι, τη στιγμή που ο ίδιος παραδέχεται ότι οι πελάτες δεν θυμούνται ονόματα και ότι οι κοπέλες δεν συστήνονται, το πολύ να αναφέρουν ένα όνομα που δεν θα είναι το αληθινό τους, ποιος τάχα είναι ο σκοπός της δημοσίευσης επωνύμων; Τόπου γέννησης; Τόπου κατοικίας; Να ικανοποιηθεί η νοσηρή περιέργεια; Να επιδείξει αμείλικτο προφίλ και να πάρει ψήφους; Διότι σκοπός προστασίας της υγείας δεν εξυπηρετείται, αφού, ο ίδιος ο υπουργός το ομολογεί, “δεν συστήνονται” οι πελάτες με τα θύματά τους.
Κατά τη γνώμη μου μάλιστα, ούτε η δημοσίευση των φωτογραφιών είναι αναγκαία για λόγους προστασίας της υγείας, αν και εξυπηρετεί σαφώς τη διαπόμπευση και τα ανθρωποφαγικά ένστικτα. Τι εννοώ; Η κοινή λογική λέει ότι οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν δείχνουν τις κοπέλες αυτές έτσι όπως βγαίνουν στη γειτονιά, έτσι όπως πάνε στο σουπερμάρκετ, στο περίπτερο. Στη δουλειά, αλλιώς βάφονται και ντύνονται, υποθέτω ότι θα είναι πολύ διαφορετικές. Περισσότερες πιθανότητες έχει να τις αναγνωρίσει η γειτόνισσα (και να ξεκινήσει εκστρατεία για να τη διώξει από τη γειτονιά, αν και τώρα με τη δημοσίευση του ονοματεπωνύμου για βεβαιότητα πρέπει να μιλάμε) παρά ο πελάτης.
Καπναποθήκη επί της οδού Μπουκογιάννη, στο Αγρίνιο
Από τα χωράφια στα καπνομάγαζα.
Στους μαζωχτάδες του καπνού…
Τακ-τακ έσπαζαν τα φύλλα με τα δάχτυλά τους και προχωρούσαν, τακ-τακ με δεξιοτεχνία κι όλο τακ-τακ…
»Κι ύστερα αφού έτρωγαν λίγο ψωμοτύρι ή κάνα πιάτο γάλα απ’ τη γίδα τους, στρώνονταν στο αρμάθιασμa με την ατσάλινη βελόνα. Τότε δεν υπήρχαν μηχανές. Στο αριστερό τους χέρι κρατούσαν τη βελόνα και με το δεξί έσπρωχναν ένα-ένα τα φύλλα του καπνού. Κι όταν γέμιζε η βελόνα την άδειαζαν στο σπάγγο που είχαν δέσει στο πίσω μέρος της που είχε μια τρύπα. Κι έτσι έκαναν τις αρμάθες. Όταν γέμιζε ο σπάγγος έδεναν στις δύο άκρες του τις αγκλίτσες και τις κρεμούσαν μετά στα κρεβάτια για να λιαστούν. Έπρεπε να ξεραθούν και να πάρουν ένα ωραίο χρώμα για να αρέσει στον έμπορα. Να γίνουν «λίρα», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά.»
Περίπου δύο μήνες μετά το φύτεμα, έφθανε ο καιρός που ωρίμαζε ο καπνός κι έπρεπε να μαζευτεί. Το μάζεμα έπρεπε να γίνει στην ώρα του κι αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι καπνάδες: «ούτε άγουρα, ούτε πολύ γινωμένα» να ’ναι τα φύλλα του. Έτσι άρχιζαν οι μαζωχτάδες να μαζεύουν με τη σειρά τα καπνόφυλλα, χέρια, χέρια όπως τα ’λεγαν.
Εκείνη την εποχή του μαζώματος, όλο το χωριό ήταν στο πόδι!
Οι μαζωχτάδες κινούσαν νύχτα-νύχτα, στις τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα για τα καπνοχώραφα. Φορούσαν τα πιο παλιά ρούχα που είχαν, γιατί καταστρέφονταν από το χώμα και την κόλλα του καπνού, για να πάνε να μαζέψουν. Οι γυναίκες μεταμορφώνονταν σε γύφτισσες με τα μακριά φουστάνια, τις ποδιές ζωσμένες στη μέση, τα τσεμπέρια στο κεφάλι, τις κάλτσες τις «χουλαχού», τα παλιοπάπουτσα στα πόδια και το σακούλι με το ψωμοτύρι και το νερό στον ώμο…
Το Νοέμβρη του 1985 η «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ» (μηνιαία επιθεώρηση τέχνης, τεύχος 25), ένα πολύ καλό περιοδικό της εποχής για θέματα πολιτισμού, έφερε στο φως της δημοσιότητας ένα κείμενο της Ρίτας Μπούμη Παπά για τη σφαγή των 200 κομμουνιστών από τους Γερμανούς καταχτητές στην Καισαριανή, την 1η Μάη 1944. Μια συγκλονιστική μαρτυρία της ποιήτριας που «έζησε» η ίδια τη θυσία των παλληκαριών από το σπίτι της που βρισκόταν λίγα μόλις μέτρα από το Σκοπευτήριο.
Η μεταφορά στο πληκτρολόγιο έγινε χωρίς να γνωρίζουμε πότε ακριβώς γράφτηκε το κείμενο (δεν αναφέρεται ούτε στο περιοδικό). Απ’ όσο όμως είναι γνωστό, δεν εκδόθηκε ποτέ σε βιβλίο με άλλα έργα της.
«Αν στη μεταπολεμική ελληνική κατάσταση δεν επικρατούσαν, χάρη στην υποστήριξη των ξένων, οι δυνάμεις εκείνες που κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής στρατιωτικής κατοχής ανέχτηκαν παθητικά τον εχθρό και τα εγκλήματά του ή και συνεργάστηκαν κιόλας μαζί του, αν εύρισκε την οφειλόμενη δικαίωση ο αγώνας της εθνικής αντίστασης των Ελλήνων και ζυγιζόταν σαν την πιο πολύτιμη και ακριβή ύλη το αίμα ηρώων και μαρτύρων που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας σύμφωνα με τις ιστορικές παραδόσεις μας, αν τέλος δεν αντικρίζαμε με τόση παγερή αδιαφορία τα δάκρυα των αμέτρητων απορφανισμένων θυμάτων, η Πρωτομαγιά του 1944, θ΄αντιπροσώπευε μια από τις Μεγάλες Παρασκευές του Έθνους μας, και ο χώρος του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, τον πιο ιερό Γολγοθά του.
Ο χαρακτηρισμός Γολγοθάς δε δίνεται ούτε αψήφιστα ούτε σαν σχήμα λόγου. Έχουμε ζυγίσει το βάρος του, επί μια ολόκληρη τετραετία, όταν στην καταιγίδα της κατοχής είχαμε απαγγιάσει σ’ ένα υπόγειο, εκατό μέτρα απ’ το Σκοπευτήριο και μας ξυπνούσαν κάθε αυγή, οι κραυγές των μελλοθανάτων, που τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και αποχαιρετούσαν τον κόσμο, οι ριπές των εκτελεστικών αποσπασμάτων και οι ξηρές χαριστικές βολές. Είναι αυτή η σύμπτωση που μας έκανε να ζήσουμε το μαρτύριο της σφαγής των διακοσίων, μια γελαστή και ηλιόλουστη μέρα γεμάτη λουλούδια και πουλιά. Μαζί μας παρακολούθησαν τη σφαγή και δυο άλλοι φίλοι διανοούμενοι που κατοικούσαν κι αυτοί στην ίδια τούτη συνοικία. Ο Κωστής Μεραναίος και ο Γιώργος Βασιλόπουλος, διευθυντής του θαρραλέου περιοδικού «Καλλιτεχνικά Νέα», που τολμούσε να εκδίδεται στα χρόνια της Κατοχής.
Μια απάντηση από τη χώρα του όμορφου-χωρίς εισαγωγικά- δάσκαλου Σωκράτη και ενός λαού που λάτρεψε την όμορφη-χωρίς εισαγωγικά- Γεωργία Βασιλειάδου ,πριν μας σαρώσουν οι καιροί του σιδερωμένου ξανθού και του επαναστατημένου Άρλεκιν.
Ο ΑΑ Gill
Αγγλοσαξoνικός σεξισμός και όχι μόνο.
Σάλος έχει ξεσπάσει στη Βρετανία μετά τα καυστικά σχόλια που διατύπωσε την περασμένη Κυριακή ο τηλεκριτικός των “Sunday Times” ΑΑ Gill σε βάρος της καθηγήτριας στο Καίμπριτζ Mary Beard* που παρουσιάζει μια σειρά ιστορικών ντοκιμαντέρ στο BBC. Xιλιάδες είναι τα σχόλια σε βρετανικές και αμερικανικές εφημερίδες και ιστότοπους και στην πλειονότητά τους υπερασπίζονται το δικαίωμα μιας γυναίκας να τη κρίνουν για τη δουλειά της και όχι για την εμφάνισή της. Ακολουθεί (συντομευμένη) η απάντηση που έδωσε η κλασική φιλόλογος, αρθρογράφος και συγγραφέας από τις στήλες της “Daily Mail”.
Ως κλασική φιλόλογος, γνωρίζω πολλά για την εκδίκηση, τη Νέμεση: οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι ήταν μανούλες σ’ αυτά. Όχι όμως στο πισώπλατο χτύπημα, αφού οι αρχαίοι πάντα φρόντιζαν ώστε η ανταπόδοση να είναι απολύτως ανάλογη με την προσβολή.
Έτσι, ύστερα από την άσχημη επίθεση που μου έκανε ο φαρμακόγλωσσος τηλεκριτικός AA Gill στην κυριακάτικη στήλη του (και δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο στόχαστρο του μισογυνισμού του), πολλοί με ρωτούσαν: ποια θα ήταν η εκδίκησή μου; Ποιος θα ήταν ο πιο κατάλληλος τρόπος για να πατσίσουμε;
Στο ιστολόγιο Il Trovatore θα βρείτε ένα σπάνιο video με ελληνικούς υπότιτλους από τον Σταμάτη Κυριάκη , αφιερωμένο στους εργάτες γης και στους φτωχούς αγρότες
Σε αυτούς και μόνο σε αυτούς είναι αφιερωμένο το τραγούδι .
Το Τρίνο είναι ένα μικρό χωριό της Βόρειας Ιταλίας ανάμεσα στο Μιλάνο και στο Τορίνο. Με δυσκολία διακρίνεται στο χάρτη. Οι γυναίκες του χωριού δουλεύουν ως εργάτριες γης στους ορυζώνες της περιοχής εδώ και αιώνες. Το όνομά τους είναι συνδεδεμένο με σπουδαίους κοινωνικούς αγώνες.
Ας υποκλιθούμε στους αφανείς των κάμπων, στους πιο άγρια εκμεταλλευόμενους εργάτες , στους αθλίους της συγκομιδής . Ενα τετραφωνικό τραγούδι ακαπέλα απο τις μοντίνες ,τις εργάτριες του ρυζιού .
Ευτυχώς υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα, η σκηνοθέτης Αλίντα Δημητρίου που με τις ταινίες της σώζει πολύτιμες μαρτυρίες για τις αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού και της Δικτατορίας του 1967.
Εδώ και χρόνια, η Αλίντα Δημητρίου έχει αφιερώσει ένα μέρος της ζωής και του έργου της στους αγώνες των γυναικών στις περιόδους πολιτικής τραγωδίας στην Ελλάδα.Με τα «Πουλιά στο Βάλτο», το 2008, καταπιάστηκε με τη δράση των γυναικών στην Κατοχή. Η «Ζωή στους Βράχους», το 2009, κατέγραψε τους αγώνες των γυναικών στον εμφύλιο και την εξορία. Τώρα, με τα «Κορίτσια της Βροχής», η Αλίντα Δημητρίου παρουσιάζει ένα ολοζώντανο, μαρτυρικά αληθινό πορτρέτο των γυναικών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξεφτελίστηκαν και ζουν για να αφηγηθούν την ιστορία τους.
Η Αλίντα Δημητρίου, από το 1977 ως το 1994, έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. «Το Θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα Δικαιώματα» (10 ημίωρα), «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 ως το 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Η ταινία «Τα Κορίτσια της Βροχής» αποτελείται από μαρτυρίες γυναικών, πολλών και ωραίων, διαφόρων ηλικιών, καταγωγών και τρόπων ζωής, που τις ενώνει το ένα πράγμα που δεν μπορεί να ξεχαστεί: ο κοινός αγώνας για κάτι που πίστεψαν, την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη δικτατορία και η κοινή ανάμνηση της βίας και της περιφρόνησης που αντιμετώπισαν από την (ανδρική, άλλωστε), εξουσία.
«Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»
Παλιά συνέντευξή της στην εφημερίδα ΑΥΓΗ
Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από αυτά;
Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.
Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.
Στην πρώτη περίοδο, η Γυναίκα εκπροσωπεί αυτόν τούτον τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του από τον κατακτητή και σύσσωμος έχει λάβει μέρος στον αγώνα. Στην δεύτερη περίοδο, η Γυναίκα προέρχεται κατά πλειονότητα από το φοιτητικό κίνημα, τον κύριο όγκο αντίστασης σ’ έναν εισβολέα που έρχεται να στερήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελευθερίας.
Τα «Έμμηνα με περηφάνια» μπορεί να βασίστηκαν στα ταμπού περί εμμήνων , αλλά στέλνουν ένα ευρύτερο μήνυμα, ότι η κοινωνία μας είναι γεμάτη από φυλετικά ταμπού, τα οποία βάζουν εμπόδια στη γυναικεία χειραφέτηση. Η Maple μας εξηγεί πως το αίμα στον πίνακα δεν εννοείται μόνο κυριολεκτικά¨είναι αντιπροσωπευτικό όλων εκείνων των πραγμάτων για τα οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως γυναίκες-τα μαλλιά, το πάχος μας, τα αμακιγιάριστα πρόσωπά μας, ακόμα και να τολμάμε να διεκδικούμε την θέση μας στον κόσμο, να τολμάμε να είμαστε ίσες. Αυτό το γλείψιμο της πληγής είναι σαν να καθόμαστε στα αυγά μας, σαν να θέλουμε να μείνουμε παιδιά, να μη μεγαλώσουμε, να πάμε μπροστά. Ζούμε με τον φόβο ότι αν δεν ξοδέψουμε χρήματα για να ομορφύνουμε τους εαυτούς μας, είμαστε κάτι λιγότερο από άνθρωποι.»
Γυναίκες, Κόλποι και Αίμα: Καταρρίπτοντας τα ταμπού περί εμμήνων
The Independent* 13/4/12
Με έναν εμφανώς άτακτο τρόπο, η Sarah Maple χρησιμοποιεί διηγηματικές μορφές τέχνης για να προκαλέσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις της θρησκείας, της ταυτότητας και του κοινωνικού ρόλου της γυναίκας. Η τέχνη της καταφέρνει πάντα να σοκάρει, ενώ το έργο της «Έμμηνα με περηφάνια» δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Maple τοποθετεί στο κέντρο της σκηνής μία περήφανη γυναίκα που «εμμηνοραγεί» δημοσίως, και βρίσκεται περικυκλωμένη από το τρομοκρατημένο και αηδιασμένο πλήθος. Ένα ενδιαφέρον και τολμηρό μήνυμα¨ προφανώς η Maple είναι μία φλογερή φεμινίστρια. Ο πίνακας ώστόσο αποκαλύπτει και το βαθύ κοινωνικό μυστικό πως η έμμηνος ρύση είναι –και πρέπει να παραμείνει- ταμπού.
Και ποιος ο καλύτερος τρόπος να κατανοήσουμε το νόημα που κρύβεται πίσω από το έργο τέχνης της Maple, από το να ρωτήσουμε την ίδια την καλλιτέχνιδα? «Αρχικά, δεν ήθελα να δουλέψω πάνω στην εμμηνορυσία, γιατί το θεωρούσα κάπως κλισέ. Καθώς όμως διερευνούσα το θέμα των γυναικών και της ντροπής, ένιωσα πως δεν μπορούσα να το αποφύγω.», μας εξομολογείται με χιούμορ. «Πιστεύω πως υπάρχει ένα εξ ορισμού γυναικείο φορτίο. Μόλις είχα την πρώτη μου περίοδο, κυριολεκτικά τρομοκρατήθηκα, ένιωθα πως ταπεινωνόμουν. Έκανα να το πω στη μητέρα μου τρία χρόνια , γιατί νόμιζα πως την απογοητεύω. Θεωρώ πως ίσως ήταν ένα πολιτισμικό φαινόμενο.», μας λέει.
Η παρούσα έκδοση του Συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης «Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ» έχει ως στόχο να συμβάλλει στην αναζήτηση διεξόδου από τις καταστροφικές πολιτικές που οδήγησαν το λαό και την πατρίδα μας στα σημερινά αδιέξοδα.
contramee 