Κριστόφ: Η στρατηγική της δίκης,1922-2012

 

Αντί προλόγου

Για να το πούμε με δυο λόγια: η επιστροφή στους αγώνες που δόθηκαν τον προηγούμενο αιώνα εντός και εναντίον των μηχανισμών της δικαστικής και σωφρονιστικής εξουσίας δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο ή το ανεπίκαιρο. Στο εδώ και στο τώρα, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση-διαχείριση της κρίσης εξελίσσεται εν πολλοίς με τη μορφή κοινωνικού πολέμου χαμηλής έντασης, με την επιστράτευση όλου του νομοθετικού και δικονομικού οπλοστασίου του αστικού κράτους. Κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος μπορεί πλέον να (για την ακρίβεια: είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα) βρεθεί αντιμέτωπος με την κρατική καταστολή, παλιά ή/και νέα, προληπτική ή/και τιμωρητική – και θα χρειαστεί να ξέρει, ή να θυμάται, τότε ότι αυτό που αντιμετωπίζει δεν είναι ένα φαινόμενο που του ενέσκηψε εξ ουρανού, αλλά μια διαδικασία με ιστορία τόσο από τη δική μας μεριά όσο και από τη μεριά του αντιπάλου. Το κείμενο που μεταφράζουμε παρακάτω συνοψίζει την πολύμορφη γαλλική εμπειρία του 20ού αιώνα. Για το σήμερα, καθένας και καθεμία μπορεί να αντλήσει από αυτήν τα διδάγματα που θεωρεί χρησιμότερα.

λεύγα

Η πρόσφατη ιστορία, η ιστορία των αντιαποικιοκρατικών αγώνων της περιόδου 1950-1960, έπειτα η ιστορία των αγώνων στην καθημερινότητα ή στις φυλακές τη δεκαετία του 1970, έδειξε μέχρι ποιου σημείου το δίκαιο εν γένει και οι δικαστικές διώξεις συγκεκριμένα αποτελούν χώρους αγώνα που είναι αναγκαίο να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι σε μια δεδομένη στιγμή. Όταν όμως ακούει κανείς ορισμένες ατζέντες, έχει την εντύπωση ότι η μνήμη αυτή χάθηκε και παρέμεινε αμετάδοτη. Το κείμενο που ακολουθεί ανασύρει κάποιες στιγμές αυτής της μνήμης.

Εδώ και σαράντα χρόνια, ο αριθμός των κρατουμένων δεν παύει να αυξάνεται, δικαιολογώντας, χωρίς καμιά πραγματική συζήτηση, την ανέγερση νέων φυλακών, στο όνομα του «εξανθρωπισμού» των συνθηκών κράτησης. Την 1η Απριλίου 2012, ο πληθυσμός των φυλακών ανερχόταν σε 67.161 κρατουμένους. Τον Φεβρουάριο, το κοινοβούλιο ψήφισε την κατασκευή 24 .000 νέων θέσεων. Την ίδια εποχή περίπου, ο Jean Marie Delarue, γενικός ελεγκτής των καταστημάτων κράτησης, παρουσιάζοντας την ετήσια έκθεσή του, δήλωνε σε μια συνέντευξη στο France Inter ότι, αν η Δικαιοσύνη τιμωρούσε όπως πριν από 30 χρόνια, θα υπήρχαν σήμερα 30.000 κρατούμενοι. Σημείωσε επίσης ότι ο αριθμός των κρατουμένων διπλασιάστηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια, πράγμα που δεν συνέβη και με τον συνολικό γαλλικό πληθυσμό. Οι ποινές που επιβάλλονται είναι βαρύτερες. Οι όροι μη προφυλάκισης μειώνονται. Περισσότεροι άνθρωποι στέλνονται στη φυλακή. Μπορούμε έτσι να συναγάγουμε ότι η καταστολή επιτάθηκε, πολλώ δε μάλλον αφού ο αριθμός των κρατουμένων δεν είναι παρά η κορυφή του δικαστικού παγόβουνου.

Η προπαγάνδα περί των «δύο άκρων» και το άκρο του Μνημονίου

Εφημ.ΑΥΓΗ 23/09/2012

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πόλυ ΚΡΗΜΝΙΩΤΗ

«Από την παράταξή μας ξεπήδησε ένας στοχαστής που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Δεν ξέρω κανέναν που να υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Στα καπιταλιστικά λογιστήρια η δημοκρατία δεν έχει ανοιγμένη μερίδα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει».

Όταν ο Άγγελος Ελεφάντης έγραφε τα παραπάνω, αναφερόμενος στην εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό, πόσοι άραγε φαντάζονταν ότι θα έρθει η ώρα που θα βρεθούμε ξανά στο ίδιο έργο θεατές;

Γνωστοί τηλεσχολιαστές, αρθρογράφοι, διανοούμενοι και πολιτικοί τροφοδοτούν το τελευταίο διάστημα τη συζήτηση για τα άκρα εισάγοντας στον δημόσιο διάλογο μια ακόμα εκδοχή της θεωρίας που οι ρίζες της μπορούν να ανιχνευτούν στον ιστορικό αναθεωρητισμό. Μήπως, όμως, απασφαλίζουν παράλληλα και μια βραδυφλεγή βόμβα; Στη συνθήκη της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνουμε, η θεωρία της συνάντησης των άκρων εύκολα βρίσκει ευήκοα ώτα σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Το να εξομοιώνεις το τσεκούρι της Χρυσής Αυγής με την κινηματική δράση και τους κοινωνικούς αγώνες είναι μια βολική συνθήκη για τον καθώς πρέπει πολίτη που, ενώ πλήττεται βαθιά, ωθείται να περιορίσει τη διαμαρτυρία του στα ελάχιστα εκατοστά ενός αναμμένου ρεσό. Η κυβέρνηση αλλά και οι οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος μπορούν, από τη μεριά τους, να ελπίζουν στη διαμόρφωση συνθηκών που θα τους επιτρέπουν να κοιμούνται τον ύπνο… του δικαίου. Για πόσο άραγε;

Ίσως θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε ότι οι ενορχηστρωτές αυτής της μονοφωνικής συγχορδίας αγνοούν τους κινδύνους που κρύβει η θεωρία τους. Θα ήταν άραγε εξίσου αφελές να αναρωτηθούμε αν οι νότες αυτής της συγχορδίας, εκτός από έναν τόπο και μια κοινωνία, είναι ικανές να πυρπολήσουν και την παρτιτούρα από την οποία προέρχονται;

Με αυτές τις σκέψεις για τη συζήτηση που τόσο ύπουλα εντάχθηκε, εσχάτως, στον δημόσιο λόγο και με στόχο να διασαφηνιστούν οι αιτίες αλλά και οι κίνδυνοι που δημιουργεί, απευθυνθήκαμε στον ιστορικό, πρόεδρο των ΑΣΚΙ Σπύρο Ασδραχά, τον καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μιχάλη Σπουρδαλάκη, τον καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργο Φαράκλα, τον καθηγητή Οικονομίας της Εργασίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Απόστολο Δεδουσόπουλο και τον ποιητή Γιώργο Μπλάνα.

Με ένα κλικ

Διαβάστε τι γράφουν

– Σπ. Ασδραχάς ιστορικός,

– Μ. Σπουρδαλάκης καθ. Πολιτικής Επιστήμης,

– Γ. Φαράκλας καθ. Πολιτικής Φιλοσοφίας

– Α. Δεδουσόπουλος καθ. Οικονομίας της Εργασίας,

– Γ. Μπλάνας ποιητής

Επίσης στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ γράφουν για τον νεοφασισμό και το αντιφασιστικό μέτωπο:

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;

 Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Τις προηγούμενες ημέρες σε μία από τις συνηθισμένες επισκέψεις της τρόικας στην Ελλάδα, η τελευταία αποφάσισε να εισβάλλει στο υπουργείο εθνικής άμυνας και να απαιτήσει περικοπές 1 δις ευρώ. Το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας τέθηκε μετ’ επιτάσεως από την ημέρα που υπογράφηκε η δανειακή σύμβαση και συνεχίζει να τίθεται, όπως φαίνεται αδιαλείπτως, σε καθημερινή βάση.

Σήμερα, την ώρα που η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου είναι πυριτιδαποθήκη, με την ευθεία ανάμειξη του ιμπεριαλισμού στη Συρία και όχι μόνο, και με την πιθανότητα πρόκλησης απρόσμενων εξελίξεων, αυτή η επέμβαση της τρόικας γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη.

Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η τρόικα γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχει καταλυθεί κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και έτσι αισθάνονται άνετα στο να ζητήσουν περικοπές όχι μόνο από τους μισθούς των εργαζομένων, την κοινωνική ασφάλιση, την παιδεία και την υγεία αλλά και από την εθνική άμυνα που αποτελεί βαρόμετρο για το βαθμό εθνικής ανεξαρτησίας ενός κράτους. Ασφαλώς σε αυτή της την κίνηση η τρόικα έχει αρωγό την τρόικα εσωτερικού. Οι προεκλογικοί λεονταρισμοί της τρικομματικής κυβέρνησης έχουν πάει περίπατο. Όχι μόνο τα περί αναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων έχουν ξεχαστεί, αλλά η ελεεινή αυτή κυβέρνηση υλοποιεί κάθε επιταγή της τρόικας και της ελληνικής αστικής τάξης, εφαρμόζοντας επί της ουσίας ένα τρίτο μνημόνιο με τις περικοπές των 11,5 δις ευρώ που απαιτούνται.

Ο ιμπεριαλισμός ανάλογα με τα συμφέροντά του, τους συσχετισμούς δύναμης, την ιδιαίτερη πολιτική και οικονομική στιγμή μπορεί να μεταλλάζει την πολιτική του. Ενώ για παράδειγμα από το 1974 η Ελλάδα είναι ο δεύτερος καλύτερος πελάτης της Γερμανίας ως αγοραστής στρατιωτικού εξοπλισμού, τέταρτος της Γαλλίας και όγδοος των ΗΠΑ, τώρα καλείται να κάνει περικοπές. Βεβαίως μένει να δούμε αν οι περικοπές που επιτάσσει η τρόικα αφορούν στο στρατιωτικό εξοπλισμό ή στους μισθούς των στρατιωτικών ή και στα δυο. Σε ό,τι και να αφορούν, η ουσία δεν αλλάζει. Η απαίτηση αυτή αποτελεί τη συνέχεια μιας πολιτικής που ανάγκαζε τις ελληνικές κυβερνήσεις να αγοράζουν ξανά και ξανά από τα ιμπεριαλιστικά μεγαθήρια στρατιωτικό εξοπλισμό και μάλιστα με συγκεκριμένο προσανατολισμό.

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος- Μαρία Κοναξή*

Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα»**

Πάντειο Πανεπιστήμιο, 30 Μαϊου 2012

Ο Αλέξανδρος Σβώλος για το κράτος

Εισαγωγικά

 «Η εξέλιξις του Κράτους με τα βήματά της προσπαθεί να απαντήση εις την μυριόστομον αξίωσιν του σημερινού ανθρώπου, η οποία ικετεύει φως, ευημερία, αντίληψιν και προαγωγήν, ικετεύει αυτό τούτο την εκπλήρωσιν του υψίστου σκοπού του Κράτους: Εγένετο μεν η Πολιτεία του ζην ένεκεν, έστι δ’ ένεκα του ευ ζην.» (Σβώλος, 1916/1972: 24) Την ευημερία των πολιτών θέτει ο Σβώλος ως κύριο στόχο της Πολιτείας και κεντρικό άξονά της την προαγωγή και εξέλιξη του ατόμου.

Συνδυάζοντας τη δογματική νομική έρευνα με τη συστηματική παρουσίαση της ιστορικής προέλευσης του νόμου ο Αλέξανδρος Σβώλος ξεχωρίζει από όλους τους Έλληνες συνταγματολόγους. Εκθέτοντας τα ιστορικά περιστατικά εξηγεί τις αιτίες που οδήγησαν στη μορφή του πολιτεύματος με τη πάροδο του χρόνου και στην κατοχύρωση της πολιτικής ελευθερίας. Στα συγγράμματά του διαφαίνεται, ότι ο νόμος δεν ακολουθεί την κοινωνική πρόοδο και τη δικαιοσύνη. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 134)

Ο Α.Σβώλος θεωρεί τη Γαλλική Επανάσταση σταθμό για τη διαμόρφωση των πολιτικών δογμάτων. Σ’ αυτήν αποδίδει την εγκαθίδρυση της εθνικής κυριαρχίας με τον έως τότε δούλο λαό να καθίσταται κυρίαρχος και πηγή κάθε εξουσίας. Δεν πρόκειται σύμφωνα με τη γνώμη του, για μεταβολή της ουσίας του κρατικού θεσμού. Το 18ο αιώνα το κράτος συνιστούσε πολιτικό οργανισμό, που δικαιολογούσε την ύπαρξη και συντήρησή του πότε με την επίκληση του Θείου Δικαίου, πότε του ηγεμόνος και πότε με την προσφορά προστασίας στο λαό μέσω μιας υπέρτερης εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κράτος σ’ αυτή τη χρονική στιγμή παραμένει ξένο προς την κοινωνική ζωή χωρίς κοινωνικό σκοπό, «με την κοινωνική ζωή να στροβιλίζεται πέριξ του». (Σβώλος, 1916/1972: 8) Η πορεία του κράτους προς την απόκτηση κοινωνικού χαρακτήρα αποτελεί ένα από τα θέματα του έργου του.

Ο Σβώλος κατά την παρουσίαση των ρυθμίσεων για την οργάνωση του πολιτεύματος, των εξουσιών των κρατικών οργάνων και των ατομικών ελευθεριών επιμένει στην επίδραση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, σημειώνοντας ότι οι σκοποί της Επανάστασης συνάδουν με τα αιτήματα του κινήματος της αστικής τάξης. Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κατοχύρωση της θεσμικής και πολιτικής υπεροχής της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία ανατρέπεται με το προσωρινό καθεστώς απολυταρχίας του Καποδίστρια, την καθιέρωση του μοναρχικού θεσμού με το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» του 1832 και τελικά με την εκλογή του Όθωνα. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 135).

Η συνταγματική θεωρία του Σβώλου διαπνέεται από τη δημοκρατική αρχή. Με ερείσματα την επαναστατική νομική παράδοση των πρώτων ελληνικών συνταγμάτων κατά την εθνεγερσία και τη διακυβέρνηση του Όθωνα και την ασθενική επιρροή των αριστοκρατικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας, αντικρούει τη νομική και πολιτική εκτίμηση υπέρ της διαχρονικής αίγλης της βασιλείας στους Έλληνες. Σθεναρά υποστηρίζει ότι ο βασιλικός θεσμός υποβαθμίστηκε μετά το 1850 φτάνοντας στα όρια του περιττού. (Τσαϊτουρίδης, 2009: 137) Στις μελέτες του Σβώλου, μάλιστα, από πολύ νωρίς συναντάμε μεταρρυθμιστικές/σοσιαλιστικές τάσεις. (Πάσχος, 1991: 269)

Όταν ο φασισμός δείχνει τα δόντια του

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Ήταν αναμενόμενο. Απλά κανείς δεν ήξερε πώς και κατά ποιών θα εκδηλωνόταν. Κι έγινε το πρωί της Πέμπτης 7 Ιούνη σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Το παραμύθι της κοινοβουλευτικής «νομιμότητας» της «Χρυσής Αυγής» έσβησε από ένα ποτήρι νερό και διαλύθηκε από τα «μπουκέτα» του Η. Κασιδιάρη κατά της Λ. Κανέλη. Ο φασισμός έδειξε το αληθινό του πρόσωπο αυτό που δε μπορεί να μασκαρέψει: την ιδεολογία της ωμής βίας και της επιθυμίας για εκμηδένιση κάθε διαφορετικότητας από τα «ιδεώδη» του.

Η επίθεση στα πρόσωπα της Ρ. Δούρου και της Λ. Κανέλη έχει τη σημασία της καθώς δείχνει πώς εννοούν την «παλληκαριά» οι «λεβέντες» που χτυπούν γυναίκες και εξαφανίζονται για να αποφύγουν τις νομικές συνέπειες. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αν δεν συνέβαινε τώρα, θα γινόταν σύντομα. Αν όχι στα πρόσωπα αυτά, σε κάποια άλλα. Πολύ απλά γιατί τα φασιστοειδή δεν έχουν επιχειρήματα αλλά προτάσσουν το «δίκιο» της σιδερογροθιάς και του στιλέτου όπως ακριβώς και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου (άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της Χ.Α. είτε έχουν ήδη καταδικαστεί είτε φυγοδικούν μέχρι να τελεσιδικήσουν ανάλογες καταγγελίες).

Ήταν επόμενο καθώς τα σημάδια του εκφασισμού της κοινωνίας είχαν δοθεί χρόνια πριν με έντονες εξάρσεις ρατσισμού κατά μεταναστών ή κοινωνικών ομάδων που δεν συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό των φασιστών. Καθώς η κοινωνία ανέχτηκε την «ήπια» εκδοχή του φαινομένου κάνοντας τους τραμπούκους βουλευτές και υπουργούς και τώρα ανησυχεί για τη «σκληρή» μορφή του.

Κάποιοι συνδυάζουν την έξαρση του φαινομένου με την κρίση, τη σήψη του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη ριζικών κοινωνικών αλλαγών. Οι ίδιοι είναι που στην πλήρη ισοπέδωση όλων στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» προέβαλλαν σαν μόνη «λύση» δυναμικές καταστάσεις του τύπου «αφού το κράτος δε μπορεί, μπορούν αυτοί». Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν τη ματαιότητα του αγώνων του μαζικού κινήματος κι επιχειρούν να μπολιάσουν την κοινωνία στη λογική του υποκόσμου που τακτοποιεί «παστρικά» τις διαφορές του στο σκοτάδι με ρόπαλα και σιδηρολοστούς.

Oι καρκινοπαθείς είναι μόνο η αρχή.Ας ετοιμαζόμαστε… Τασία Σταματοπούλου

Πηγή : ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Σε συνθήκες διάλυσης βασικών δομών παροχής περίθαλψης και προστασίας της υγείας του λαού στις οποίες οδήγησαν η σοφή καθοδήγηση Λοβέρδου στο Υπουργείο Υγείας με τις ευλογίες της κυβέρνησης Παπαδήμιου, το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες είναι ενδεικτικό για το πώς μετράει η ανθρώπινη ζωή στην πολιτική των κομμάτων των μνημονίων .

 Ειναι λίγο ο,τι κι αν πει κανείς .Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις ανθρώπους με πρόβλημα ζωής και θανάτου σε πολλές περιπτώσεις [με καρκίνο ή χρόνιες παθήσεις] να εκλιπαρούν για τα φάρμακά τους ,να στέλνονται απο τον  Αννα στον Καιάφα χωρίς να ντρέπεται [!] η να το βουλώνει κάθε ανευθυνουπεύθυνος αυτής της κατάντιας, και κυρίως οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.

Αντίθετα,βγαίνουν και στις τηλεοράσεις για να δικαιολογήσουν το έργο τους…Ο Λοβέρδος αντι να πάει σπίτι του τολμάει να μιλάει….Τέτια αναισχυντία.

Κάθε κοινωνία και το επίπεδό της κρίνεται απο το πώς αντιμετωπίζει τους έχοντες ανάγκη.Κι εδω εχει ξεπεραστεί κάθε όριο. Απο τις καθημαγμένες συντάξεις, τις αποδοχές οσων εχουν ακόμη δουλειά, απο τους παρατημένους στην τύχη τους ανέργους και άπορους.

Οι συνθήκες οχι μόνο στην υγεία , δεν πρόκειται να γίνουν καλύτερες όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου,η τουλάχιστον δεν πρόκειται να βελτιωθούν θεαματικά…Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι….Και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση πάλι δεν πρόκειται με μαγικές κινήσεις να λύσει τα προβλήματα. Μέσα σε μια κοινωνία που μαστίζεται απο τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, τον φόβο για το αύριο, τη ραγδαία αναπτυσσόμενη λόγω κρίσης εγκληματικότητα , η ίδια αυτή κοινωνία οφείλει να ξαναδεί το ρόλο της.

Euro 2012:Χρήση ηχητικών κανονιών σε περίπτωση επεισοδίων

Πηγή: ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

 

Χρήση ηχητικών κανονιών (!) προτίθεται να κάνει η πολωνική αστυνομία κατά τη διάρκεια των αγώνων του Euro 2012, σε περίπτωση επεισοδίων. Πρόκειται για όπλο το οποίο έχει σχεδιαστεί αρχικά για επικοινωνία κάτω από τη θάλασσα.Ο ήχος που παράγει είναι μεγαλύτερος αυτού ενός τζετ που απογειώνεται (φτάνει τα 140 έως 180 ντεσιμπέλ). Το ηχητικό κανόνι λοιπόν παράγει ήχο 220 ντεσιμπέλ.

 

Για να κατανοήσει κάποιος το ακριβές μέγεθος, ολοκληρωτική απώλεια ακοής μπορεί να προέλθει από ήχους 110 έως 120 ντεσιμπέλ… Και ας ισχυρίζεται ο (επικεφαλής της κατασκευάστριας εταιρείας, «American Technology»), Ρόμπερτ Κούτναμ, ότι: «Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις την ακοή σου εκτός αν σταθείς μπροστά του για αρκετά λεπτά. Αν σταθείς σε απόσταση είναι σαν να είσαι σε μια τρίωρη συναυλία, η οποία με αυτά τα κανόνια γίνεται σε μισή ώρα».

Εμφύλιος στην Ελευθεροτυπία

 Πηγή: mediaoasis

 Θύελλα μετά την απόρριψη της αίτησης της Χ.Κ Τεγόπουλος για την υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι μετά από αυτή τη σημαντική –αν και όχι χωρίς κόστος- επιτυχία οι εργαζόμενοι θα προσπαθούσαν να προβάλλουν πιο μαχητικά και συλλογικά τις διεκδικήσεις τους επικράτησε η λογική του κοινωνικού αυτοματισμού. Ανώνυμα και διοχετευμένα δημοσιεύματα σε blogs και ιστοσελίδες έκαναν λόγο για τη δημιουργία μιας συνεταιριστικής «νέας ελευθεροτυπίας» (που θα της μοιάζει) από «50 ή 80 συντάκτες της παλιάς».

Οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί που έμαθαν από τα blog ότι συνάδελφοι τους ετοιμάζονται να βγάλουν νέα εφημερίδα χωρίς να τους υπολογίζουν στα σχέδια τους ή καν να τους ενημερώσουν εξοργίστηκαν, δικαιολογημένα σε ένα βαθμό, και αισθάνθηκαν προδομένοι.

Από την πλευρά της εργοδοσίας ακολούθησε μια έντεχνη και καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία ότι οι μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις και τα απεργιακά φύλλα ήταν μια σκοτεινή πλεκτάνη ενός «κλειστού κύκλου» που για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους ήθελε να κλείσει η Ελευθεροτυπία της Μάνιας για να κάνει μια άλλη δική του εφημερίδα.

Σύμφωνα με την επιστολή της Άντας Ψαρά πρόκειται για έναν πόλεμο λάσπης βασισμένο σε ανώνυμα και προβοκατόρικα δημοσιεύματα σε blogs, από την πλευρά των εργαζόμενων που στο δικαστήριο υπερασπίστηκε τη θέση της εργοδοσίας ζητώντας την υπαγωγή της «Ε» στο 99, ενάντια στην απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας της ΓΣ. Όπως υποστηρίζει «επιλέχτηκε ως σημαντικότερος ο πόλεμος απέναντι σε όσους κράτησαν μια αγωνιστική στάση και τόσους μήνες προσπάθησαν με συνέπεια να εκφράζουν όσους περισσότερους συναδέλφους γινόταν. Δυστυχώς η δύναμη των ανωνύμων δημοσιευμάτων έπεισε ακόμα και κάποιους που γνωρίζουν πολύ καλά και το ρόλο της εργοδοσίας και της διεύθυνσης και πολλών στελεχών της.»

O colonialismo está de volta – Clóvis Rossi*

Folha de S.Paulo, 27/05/2012

Europa transforma a Grécia em neocolônia com uma política de ‘humilhação demencial’

Em pleno século 21, o colonialismo praticado por europeus está de volta. Mas, desta vez, não se aplica a remotos países africanos, sul-americanos, asiáticos. Vale para um país da própria Europa, a Grécia. 

O termo «neocolônia» foi usado por Costas Lapavitsas, professor de Economia na Escola de Estudos Africanos e Orientais da Universidade de Londres. «Se a Grécia perseverar com as políticas atuais na eurozona, a economia vai encolher e estagnar. O país se tornará um canto empobrecido, envelhecido e profundamente desigual, uma neocolônia em tudo menos no nome».

Exagero de acadêmico sem responsabilidade de governo e, por isso, livre para usar palavras fortes? Não.

O chefe do governo italiano, Mario Monti, um tecnocrata extremamente moderado e que está impondo a seu país uma receita de austeridade parecida com a da Grécia, reconhece que «a Grécia perdeu sua soberania», o que é a mesma coisa que dizer que se tornou colônia.

Πάντειο Πανεπιστήμιο: Σεμινάριο Κράτος και Δίκαιο στον 21ο Αιώνα

Το Σεμινάριο «Κράτος και Δίκαιο στον 21o αιώνα» απευθύνεται στους φοιτητές νομικών και πολιτικών επιστημών, είτε προπτυχιακού είτε μεταπτυχιακού επιπέδου, στους πολιτικούς και νομικούς επιστήμονες αλλά και σε καθένα που έχει τέτοια ενδιαφέροντα και ανησυχίες.

Σκοπός του Σεμιναρίου είναι η επιστημονική αναζήτηση και συζήτηση σε καίρια θέματα θεωρίας του κράτους και του δικαίου, ευρύτερα, σε θέματα που βρίσκονται στο πεδίο όπου τέμνονται η νομική και η πολιτική επιστήμη.

Το Σεμινάριο «Κράτος και δίκαιο στον 21ο αιώνα» φιλοδοξεί να προσεγγίσει τα επιστημονικά ζητήματα μέσα από το πρίσμα των σύγχρονων αναγκών της κοινωνίας. Θεωρούμε ότι σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η επιστήμη και μάλιστα η πολιτική και νομική επιστήμη οφείλουν να αφουγκράζονται τους κοινωνικούς προβληματισμούς, τις ανησυχίες του λαού, να ανοίγουν ορίζοντες στην αναζήτηση της αλήθειας, στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας και, τελικά, να υποβοηθούν στην κοινωνική πρόοδο και στη διάνοιξη ενός καλύτερου αύριο για τον άνθρωπο.

Στον ιστότοπο του Σεμιναρίου  http://www.kratoskaidikaio.blogspot.com/ αναρτώνται οι εισηγήσεις ή περιλήψεις των εισηγήσεων που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Σεμιναρίου.

Οι υπεύθυνοι του Σεμιναρίου

Δ. Καλτσώνης, επ. καθηγητής Γενικού Τμήματος Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου

Α. Παπανεοφύτου, επ. καθηγητής Γενικού Τμήματος Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόγραμμα Σεμιναρίου.

Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πρόγραμμα 2011-2012

Το παρακράτος “αγαπά” τον κινηματογράφο!

Πηγή:  Κουτί της Πανδώρας 

 Η είσοδος του αρχηγού της “Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου στη Βουλή (ως αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του Μαίου 2012), αναγκαστικά έφερε στο φως όλο το “ηρωικό” παρελθόν του. Ανάμεσα στα νεανικά κατορθώματά του περιλαμβάνονται και δυο με κινηματογραφικό ενδιαφέρον: οι βομβιστικές επιθέσεις στους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας,  ΕΛΛΗκαι ΡΕΞ.

Στις 11 Μαρτίου 1978 μια ισχυρή έκρηξη συγκλονίζει τον κινηματογράφο ΕΛΛΗ στην οδό Ακαδημίας σε ώρα προβολής. Είναι βράδυ Σαββάτου, 9.30μμ, μέρα και ώρα που ο κινηματογράφος είναι γεμάτος κόσμο. Μια ωρολογιακή βόμβα είχε τοποθετηθεί μέσα στην αίθουσα με προφανή σκοπό την πρόκληση πολλών θυμάτων. Πιο βαριά τραυματισμένος είναι ο άτυχος θεατής , κάτω από το κάθισμα του οποίου τοποθετήθηκε η βόμβα. Έχασε και τα δυο του πόδια. Υπήρξαν άλλοι 18 τραυματίες ανάμεσα στους εκατό περίπου θεατές της παράστασης.

Εκείνη τη βδομάδα η ΕΛΛΗ έπαιζε τη σοβιετική ταινία “Ουράνιο τόξο” κι αυτό προσδιόριζε αυτόματα την ιδεολογική ταυτότητα των δραστών.

 

ΤΑ ΝΕΑ

Τρεις μήνες αργότερα, στις 20 Ιουνίου, πάλι σε ώρα αιχμής, 9 παρά 1ο το βράδυ μία ακόμα βόμβα εκρήγνυται  σε έναν από τους πιο κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας, το ΡΕΞ, στην οδό Πανεπιστημίου. Η βόμβα είχε τοποθετηθεί στα μεσαία καθίσματα. Στόχος ήταν και πάλι η πρόκληση πολλών θυμάτων. Ο αριθμός των τραυματιών ανήλθε σε 15.

Και πάλι η ταινία που πρόβαλε ο κινηματογράφος  ήταν σοβιετικής προέλευσης και είχε τίτλο “Ο πόλεμος σε όλα τα μέτωπα”.

Δεκανίκια για τη δημοκρατία-Κώστας Σπαθαράκης

  Πηγή: Περιοδικό «ΛΕΥΓΑ»

Η ανάπηρη δημοκρατία, η ασθενική δημοκρατία, η άτυχη δημοκρατία· η Βαϊμάρη παραμένει το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της δυνατότητας της δημοκρατίας να αυτοκτονήσει, να αυτοκαταργηθεί, να παραδοθεί δημοκρατικότατα στις ορδές του φασισμού, να επιτρέψει τον σταδιακό εκφασισμό πρώτα της κοινωνικής και έπειτα της πολιτικής ζωής. Παραμένει το τυφλό σημείο των σχέσεων δημοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης, γεμάτο υπερβολές και αντιφάσεις: από την ακρότητα των εξπρεσιονιστών, μέχρι τη γοητεία του Καρλ Σμιτ στην αριστερή σκέψη, από την πρώτη μορφή ενός κράτους πρόνοιας με το επίδομα ανεργίας, μέχρι τις οδομαχίες κομμουνιστών και ναζί έξω από τα καμπαρέ του μεσοπολεμικού Βερολίνου, η Βαϊμάρη λειτούργησε μετά τον πόλεμο ως ανάμνηση μιας φευγαλέας αλλά σημαντικής στιγμής, ενός πολιτικού και κοινωνικού μορφώματος που κατέρρευσε δίνοντας τη θέση του στο χάος.

Αυτή η εσωτερική, οργανική αδυναμία της «δημοκρατίας» εν γένει, η αδυναμία της να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τους κακόβουλους και σκοτεινούς παράγοντες των «άκρων», προβάλλεται κατά κόρον τον τελευταίο καιρό ως μια διδακτική αναλογία με τη σημερινή Ελλάδα.[1] Ο προοδευτικός εκσυγχρονιστικός λόγος, βλέποντας να καταρρέει το καθησυχαστικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης (που υπήρξε η βάση νομιμοποίησης και η επαγγελία του), αναζητά στο παρελθόν μια αναλογία για να μπορέσει να συλλάβει το ακατανόητο: πώς είναι δυνατόν ο τροχός της ιστορίας να κινείται αντίστροφα.

Τι μας διδάσκει αυτή η αναλογία; Πρώτον, ότι η δημοκρατία είναι το πεδίο δόξης των «μετριοπαθών», των διαλλακτικών και συμβιβαστικών, των υμνητών της ταξικής συμφιλίωσης, όχι των οραματιστών, των ουτοπιστών και των επαναστατών (αφού, όπως όλοι ξέρουμε, κάθε σκέψη που υπερβαίνει τον ορίζοντα της «δημοκρατίας» είναι συγχρόνως ουτοπική και ολοκληρωτική, δηλαδή όχι μόνο πρακτικά ανεφάρμοστη αλλά και επικίνδυνη). Τη Βαϊμάρη, το σύνταγμά της, την πολιτική της ζωή, τη δημιούργησαν –λέει ο μάλλον ρηχός μύθος– οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκράτες, δημοκρατικό κέντρο και οι καλοί συντηρητικοί), ενώ την πολέμησαν τα άκρα, οι φασίστες και οι κομμουνιστές, με φυσικό αποτέλεσμα να επικρατήσουν οι πρώτοι και να οδηγηθούμε στη μαύρη τρύπα της ευρωπαϊκής ιστορίας, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Αυτή η συνεκφορά των άκρων, ναζί και κομμουνιστών, είναι το κεντρικό δίδαγμα της αναλογίας: γύρω από το φωτεινό κέντρο της δημοκρατικής ομαλότητας και του Λόγου, καραδοκούν σε αγαστή συνεργασία οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού. Το φασματικό «φαιοκόκκινο μέτωπο», που κραδαίνουν και σήμερα οι γραφίδες του προοδευτικού τύπου, φαίνεται να δικαιώνεται από την εθνικοπατριωτική αντιμνημονιακή γραμμή, αυτή την ανίερη συμμαχία δεξιών και αριστερών, που λειτουργεί, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ως τεκμήριο ότι οι μάζες δεν αγαπούν τη δημοκρατία και αρκεί ένας λαϊκιστής δημαγωγός για να τις ρίξει στη φωτιά, προς μεγάλη θλίψη των φιλελεύθερων διανοουμένων και των κοινοβουλευτικών συντακτών.

Κριστίν Λαγκάρντ: Yπάρχουν και χειρότερα

Κριστίν Λαγκάρντ: το κυνικό δόγμα “υπάρχουν και χειρότερα”

Πηγή: mediaoasis

Την επόμενη φορά που θα δούμε άλλον έναν έλληνα μαθητή να λιποθυμά μες στην τάξη ή άλλον ένα έλληνα γέροντα να ψάχνει στα σκουπίδια ή άλλη μια έγκυο να μην μπορεί να γεννήσει σε δημόσιο νοσοκομείο, δεν χρειάζεται να σκεφτούμε την τρόικα και τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις που μας έφεραν ώς εδώ. Αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κριστίν Λαγκάρντ που στη συνέντευξή της στην “Guardian” της Παρασκευής, δηλώνει ότι σκέφτεται περισσότερο τη φτώχεια στη Νιγηρία και όχι τη φτώχεια στην Ελλάδα για την οποία αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο έλληνας πολίτης που φοροδιαφεύγει. “Ο έλληνας πατέρας που νοιάζεται για το μέλλον του παιδιού του πρέπει πρώτα να πληρώσει τους φόρους του”, λέει με κυνισμό.

Αντί να σκέφτεται τα πεινασμένα ελληνόπουλα, δηλώνει, προτιμά να σκέφτεται τα παιδάκια ενός χωριού της Νιγηρίας που παρακολουθούν μαθήματα μόνο δύο ώρες την ημέρα και μοιράζονται τρία παιδιά μια καρέκλα, όμως διψούν για μάθηση. Με λίγα λόγια, υπάρχουν και χειρότερα.

Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να αγανακτούμε, π.χ., για τις ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία ή για τα φάρμακα που πρέπει να πληρώνουν οι ασφαλισμένοι. Εξάλλου, στον Πόλεμο της Κριμαίας οι στρατιωτικοί χειρουργοί ακρωτηρίαζαν τους τραυματίες χωρίς αναισθητικό. Τι τον θέλει ο έλληνας γονιός τον παιδίατρο, όταν οι φτωχοί Νιγηριανοί καταφεύγουν στον σαμάνο του χωριού; Γιατί οι Ελληνίδες να γεννούν στο μαιευτήριο, όταν η μάνα του Κολοκοτρώνη γέννησε το γιο της στο χωράφι;

Ο καθείς και τα όπλα του – Κώστας Βαξεβάνης

Στο HOT DOC που κυκλοφορεί: Οι Άγιες Τράπεζες*.

• Πώς μας έριξαν έξω λόγω χρήσης και όχι λόγω κρίσης
• Τα θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και οι ψεύτικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων
• Ο ύποπτος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι
• Γιώργος Προβόπουλος: Ο μέτοχος ιδιωτικής τράπεζας που ανέλαβε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος… να την ελέγξει
• Πώς έκαναν τα μοναστήρια μετόχους των εταιριών τους δίνοντας δάνεια από τις δικές του τράπεζες

Πηγή: www.koutipandoras.gr

Οι περισσότεροι φίλοι και πολύ περισσότερο οι συνεργάτες, επιμένουν πως δεν χρειαζόταν αυτό το άρθρο. Καλά γελάσαμε με τα περί ΕΥΠ, λένε, μια χαρά εκτέθηκαν οι εισπράκτορες με BLOGάκι. Ακόμη και αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος που θα αναρωτηθεί «τι είναι αυτά με τον Βαξεβάνη;» θα βρεθούν άλλοι χίλιοι να του πουν «μα φυσικά τα αποτελέσματα της έντιμης Δημοσιογραφίας».

Έχω όμως άλλη άποψη. Όταν το 2012 υπάρχουν ενδείξεις για τη λειτουργία παρακράτους με μακρύ χέρι όχι του χωροφύλακα, αλλά της διατεταγμένης υπηρεσίας «δημοσιογράφων», το θέμα δεν είναι τι θα κάνεις και αν σε συμφέρει επικοινωνιακά, αλλά ότι πρέπει να κάνεις το ένα και μοναδικό πράγμα: Να το πεις στον κόσμο.

Υπάρχει όμως και άλλος λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές. Ας υποθέσουμε πως κάποιος δημοσιογράφος, έντιμος με αποδοχή από τον κόσμο, ταγμένος στη Δημοσιογραφία και μόνο, βρίσκεται νεκρός με 5 σφαίρες στο κεφάλι τι θα γίνει; Γενική κατακραυγή, που μπορεί να αντιστρέψει τα σχέδια όσων ήθελαν την φυσική του εξόντωση.

Γεωγραφία και συνάφειες στην Ακροδεξιά της Ευρώπης- Γιώργος Τσίπρας

Ιδεολογικά καμουφλάζ και υψηλά ποσοστά, στις υπηρεσίες της κυρίαρχης πολιτικής

 από το “Δρόμο της Αριστεράς” 19/5/2012

 Στη βραχύβια ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου «Ταυτότητα, Παράδοση, Κυριαρχία» το 2007 συμμετείχαν τα Εθνικό Μέτωπο, Κόμμα της Ελευθερίας (Αυστρία), Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας, Φλαμανδικό Συμφέρον, Ατάκα, Σοσιαλιστική Αλτερνατίβα της εγγονής Μουσολίνι, Τρίχρωμη Φλόγα (Ιταλία). Στη Συμμαχία των Ευρωπαϊκών Εθνικών Κινημάτων που συγκροτήθηκε το 2009 συμμετείχαν Εθνικό Μέτωπο, Εθνικό Μέτωπο Βελγίου, Γιόμπικ, Τρίχρωμη Φλόγα, Κόμμα Εθνικής Αναγέννησης (Πορτογαλία), Ρεπουμπλικανικό Κοινωνικό Κίνημα (Ισπανία), Εθνικοί Δημοκράτες (Σουηδία), Σβόμποντα (Ουκρανία), Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, Κόμμα της Ελευθερίας (Φινλανδία). Αυτά και άλλα πιο ανεπίσημα δίκτυα στο παρελθόν και στο παρόν φανερώνουν πως η Ακροδεξιά ως σύνολο, από το καθωσπρέπει Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία μέχρι τους νεοναζί του Σβόμποντα στην Ουκρανία, συνιστά συγκοινωνούντα δοχεία.

Η παρουσία της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο σημείο της από την ήττα του ναζι-φασισμού το 1945.

 Όσο δεν αναδείχνεται μια φιλολαϊκή, προοδευτική απάντηση στην οικονομική κρίση, η σταθεροποίηση ή άνοδός της με διάφορες μορφές θα συνεχιστεί, γιατί υπηρετεί ανάγκες της κυρίαρχης πολιτικής. Με αυτή την έννοια δεν πρόκειται για ένα παροδικό ή περιθωριακό φαινόμενο. Το γεγονός ότι η ιστορική φάση, η κοινωνική διαστρωμάτωση, το πολιτικό περιβάλλον που γέννησαν το πρωτότυπο δεν υπάρχουν σήμερα, σημαίνει ότι δεν θα έχουμε ταυτόσημη επανάληψη του πρωτότυπου. Δεν σημαίνει ότι η Ακροδεξιά δεν καλείται να παίξει ρόλο, ως πολιτικό μόρφωμα και εργαλείο ή ως πολιτική διαχείριση. Αν όχι η «ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία» της μεγαλοαστικής τάξης, μια πιο αυταρχική ή τρομοκρατική διαχείριση με ή χωρίς ακροδεξιά κόμματα ή το μακρύ χέρι των φασιστικών συμμοριών, αποτελεί ήδη ορατό ενδεχόμενο κατά περίπτωση.

Η απώλεια των λενινιστικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ – Οδυσσέας Πραξιάδης

[…] δεν είμαστε ούτε σταλινικό, ούτε μπρεζνιεφικό, ούτε κόμμα του Λένιν […] Είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα, ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτα από αυτά.  Αλέκα Παπαρήγα [1].

Πώς είναι δυνατό σε περίοδο οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης οι βασικοί πυλώνες του αστικού συστήματος να χάνουν 3.500.000 ψήφους στις πρόσφατες εκλογές και το ΚΚΕ να μην καρπώνεται τίποτα; Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσουμε μια πρώτη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.

Είναι κοινός τόπος πως διανύουμε μια ιστορική φάση διόλου συνηθισμένη. Ωστόσο, αυτή τη φάση πρέπει να την δούμε ενταγμένη σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο, οι απαρχές του οποίου βρίσκονται στη δεκαετία του 1970:

1. Το 1974 και 1975 σημειώνεται η πρώτη, για τον καπιταλισμό κρίση, μετά το πέρας του Β΄ παγκόσμιου πολέμου.

2. Η δεκαετία του 1980 σηματοδοτείται από την αποφασιστική αλλαγή του τρόπου διαχείρισης του καπιταλισμού (από τον κεϋνσιανισμό μεταβαίνουμε στο νεοφιλελευθερισμό με πρωταγωνιστές το Ρέιγκαν και τη Θάτσερ).

3. Τη διετία 1989-1991 διαλύονται όλες οι σοσιαλιστικές χώρες, η μια μετά την άλλη και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα εισέρχεται σε βαθιά κρίση.

 Α. ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΚΥΚΕΩΝΑ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Η αριστερά στην Ελλάδα δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τις θυελλώδεις εξελίξεις: το ΚΚΕ υπέστη δυο διασπάσεις. Η μια, το 1989, ήταν από τα «αριστερά» και η άλλη, το 1991, ήταν από τα δεξιά (ΝΑΡ και ΣΥΝ αντίστοιχα).

Το ΚΚΕ έκτοτε έδρασε σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Διακυβεύτηκε η ίδια του η ύπαρξη. Ωστόσο, κράτησε τα σύμβολά του, την κοσμοθεωρία του, δεν υποχώρησε στις δυσκολίες. Αντιστάθηκε στο φρενήρη εθνικισμό που διοχετεύτηκε στην ελληνική κοινωνία με αφορμή τα Σκόπια, επέμενε να αποκαλύπτει τη φύση και το ρόλο της ΕΟΚ/ΕΕ, δούλεψε μέσα στην εργατική τάξη, δημιούργησε το ΠΑΜΕ, παρενέβη με αποφασιστικότητα στο νεολαιίστικο και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, ανασυγκρότησε τις κομματικές του οργανώσεις, υπερασπίστηκε το σοσιαλισμό και προπαγάνδισε το σοσιαλιστικό όραμα. Χάρη στην αυταπάρνηση των μελών του το κόμμα ορθοπόδησε.

Βεβαίως πολλοί έχουν καταλάβει ότι τα τελευταία χρόνια έχουν σημειώθηκαν σοβαρές αλλαγές στον τρόπο που πορεύεται πλέον το ΚΚΕ και οι οποίες έχουν τροποποιήσει άρδην το χαρακτήρα του κόμματος.

Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσουμε μια πρώτη κωδικοποίηση αυτών των αλλαγών.

Έρευνα: Κάτω από τη βάση το ελληνικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης

Πηγή: ΑΜΠΕ

 Την 29η θέση ανάμεσα στα 48 που εξετάστηκαν καταλαμβάνει το ελληνικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης ενώ κορυφαίο στον κόσμο αναδεικνύεται το σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών, σύμφωνα με έρευνα του δικτύου πανεπιστημίων Universitas 21.

Για την κατάταξη των εκπαιδευτικών συστημάτων ελήφθησαν υπόψη από τους ερευνητές τέσσερα κριτήρια: το ύψος της χρηματοδότησης από το κράτος και ιδιώτες (25%), ο όγκος των δημοσιεύσεων και η απήχησή τους στον ακαδημαϊκό κόσμο (40%), η συνδεσιμότητα του συστήματος με ξένα πανεπιστήμια (10%) και, τέλος, το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει το σύστημα, οι υποδομές του και η σύνδεσή του με την αγορά εργασίας (25%).

Η «σούμα» των τεσσάρων κριτηρίων φέρνει στην κορυφή των συστημάτων ανώτατης εκπαίδευσης τις ΗΠΑ, ενώ την πρώτη δεκάδα συμπληρώνουν, κατά σειρά, η Σουηδία, ο Καναδάς, η Φινλανδία, η Δανία, η Ελβετία, η Νορβηγία, Αυστραλία, η Ολλανδία και η Βρετανία.

Με την 29η θέση που καταλαμβάνει, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κρίνεται καλύτερο από εκείνο της Ιταλίας που ακολουθεί αμέσως μετά, αλλά και της Ρωσίας, της Κροατίας, της Τουρκίας και της Ινδίας που καταλαμβάνει την τελευταία θέση.

Για τη Χρυσή Αυγή το μέσο (βία) είναι το μήνυμα.

Νάντια Αλεξίου. Η Λαμιώτισσα δημοσιογράφος, που κάνει αστυνομικό ρεπορτάζ, ήταν εκείνη που ύψωσε τη φωνή της στα …λεβεντόπαιδα της Χρυσής Αυγής, όταν δεν υπάκουσε στο κάλεσμα «εγέρθητι!»*

Για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής

 Του Δημήτρη Ψαρρά

1. Οπως αποδείχτηκε από την πρώτη “συνέντευξη Τύπου” ο “φίρερ” της οργάνωσης αυτής αντιμετωπίζει τους δημοσιογράφους όπως θα έκανε το αφεντικό μιας λατινοαμερικάνικης συμμορίας ή ο λοχαγός ενός δικτατορικού καθεστώτος, περιφρονώντας κάθε έννοια δημοκρατίας και διαλόγου.

2. Η οργάνωση μετά την εκλογική της επιτυχία αποθρασσύνεται και απειλεί ανοιχτά τους εκπροσώπους του Τύπου, με στρατιωτικά παραγγέλματα και απειλή βίας.

3. Ο λόγος που η οργάνωση αυτή καταφεύγει σε τόσο ακραία συμπεριφορά ακόμα και απέναντι σε δημοσιογράφους είναι ότι δεν έχει κανένα άλλο πολιτικό στόχο παρά μόνο τη βία απέναντι σε όσους αυτή θεωρεί “αντιφρονούντες”. Για τη Χρυσή Αυγή το μέσο (βία) είναι το μήνυμα.

4. Αν η οργάνωση αυτή συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι σε δημοσιογράφους και με ανοιχτές τις κάμερες, καταλαβαίνει κανείς το πώς λειτουργεί απέναντι στους αδύναμους της κοινωνίας, τους μεμονωμένους πολίτες που θεωρεί αντιπάλους της ή τους απλούς μετανάστες που βρίσκονται στο δρόμο της.

Η εκλογική καταδίκη του Μνημονίου δημιουργεί αυξημένα καθήκοντα

Το ζητούμενο του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου και το ερώτημα της αριστερής ή σοσιαλδημοκρατικής ηγεμονίας στο εσωτερικό του, απαιτεί αυξημένα καθήκοντα και αντιμετωπίζεται με πιο πλούσια πείρα. Δεν μπορεί η αυτοπεριθωριοποίηση ή η αδιαφορία για τα εκατομμύρια του λαού που αναζητά μια διέξοδο να αποτελούν αριστερή ή πολύ περισσότερο επαναστατική πολιτική. Δεν μπορεί τα ιερά και τα όσια του ευρωπαϊσμού και της δημοκρατικής παράταξης να μένουν ανέπαφα και άνευ αντιπαράθεσης. Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση!

Πηγή: antapocrisis.gr 

Πέμπτη, 10 Μαΐου 2012

 Ο ελληνικός λαός ρωτήθηκε και αποφάνθηκε. Είπε ένα μεγάλο φτάνει πια, ένα μεγάλο ΟΧΙ στην διάλυση της κοινωνίας και στην λιτότητα, στις πολιτικές της φτώχειας και της υποτέλειας, στο μνημόνιο και στην εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας στην Τρόικα και στις αγορές. Τα κόμματα που στήριξαν το μνημόνιο (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) συγκεντρώνουν το 1/3 των ψήφων, έχασαν πάνω από 45% και συντρίφτηκαν από τη λαϊκή αποδοκιμασία.

Αυτή η “εκλογική εξέγερση” φέρνει σε έστω προσωρινό αδιέξοδο την αστική πολιτική. Δίνει το δικαίωμα στο λαό να ανασάνει, να σκεφτεί αισιόδοξα και θετικά για την επόμενη μέρα. Τίθεται επιπλέον στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα να κυβερνηθεί η χώρα αλλιώς. Στο μεγάλο ΟΧΙ συνεισέφερε η αριστερά που από την πρώτη στιγμή αντέκρουσε το μνημόνιο, έστω με αγκυλώσεις, προβλήματα και ανεπάρκειες. Συνεισέφερε ο κόσμος της αριστεράς που καθημερινά μέσα στην κοινωνία αποδομούσε τις μνημονιακές πολιτικές. Συνέβαλαν οι αριστεροί και προοδευτικοί διανοούμενοι που σήκωσαν ένα μεγάλο βάρος της αντιπαράθεσης στους ευρω-μονόδρομους. Το ΟΧΙ είναι η συνέχεια των μεγάλων κινημάτων που συντάραξαν την χώρα εδώ και δύο χρόνια (δεν πληρώνω, πλατείες, απεργίες).

Αυτό το ΟΧΙ είναι σίγουρο ότι θα ακουστεί μέχρι τις Βρυξέλλες, τις αγορές. Θα φτάσει μέχρι την καρδιά της Γερμανικής οικονομικής και πολιτικής απολυταρχίας. Θα προσθέσει άλλο ένα παράγοντα αδιεξόδου και αποσταθεροποίησης, μαζί με τις διαφαινόμενες συγκρούσεις στην ευρωζώνη, την πτώση της κυβέρνησης στην Ολλανδία, την κατάρρευση των δυνάμεων του ΔΝΤ στην Ρουμανία, την ελπίδα που δημιουργήθηκε στην Γαλλία για περιορισμό έστω της λιτότητας. Θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα μπει φρένο στις πολιτικές της σκληρής λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Nάμαστε λοιπόν βαθειά μέσα σε μια Δημοκρατία της Βαϊμάρης αλα ελληνικά…

Εξήντα επτά χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και τη δίκη της Νυρεμβέργης …

 Πηγή: contra-xreos.gr

του Γιώργου Μητραλιά

Στερούμενη αντιφασιστικών παραδόσεων και πρακτικών, η ελληνική αριστερά σχεδόν κάθε απόχρωσης, παρακολουθεί ανήμπορη και αμήχανη την επανάληψη στη χώρα της του δράματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης όχι σαν φάρσα αλλά πιθανότατα σαν τραγωδία που προαναγγέλλει μεγάλα ευρωπαϊκά δεινά. Αυτό μαρτυρούν τα πρόσφατα γεγονότα: αφού επένδυσε, κατά τους τελευταίους μήνες, τις ελπίδες της στην αριστερά που τοποθετείται στα αριστερά της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ), η κατεστραμμένη και απελπισμένη ελληνική μικροαστική τάξη τής γυρίζει τη πλάτη σε χρόνο ρεκόρ και ψάχνει τώρα στο άλλο άκρο της πολιτικής σκακιέρας τις ριζοσπαστικές λύσεις των ιστορικών και κατακλυσμικών προβλημάτων της.

Πράγματι, ήταν αρκετό που οι σχηματισμοί της λίγο ή πολύ ριζοσπαστικής αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δημοκρατική Αριστερά,…) φάνηκαν ανίκανοι να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι μονοπωλούσαν ντε φάκτο την αντιπολίτευση στη λεγόμενη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, για να της γυρίσουν, μέσα σε λίγες βδομάδες, τη πλάτη και να προσανατολιστούν προς σχηματισμούς που βρίσκονται στους αντίποδες της ριζοσπαστικής αριστεράς, στην ακόμα και νεοναζιστική άκρα δεξιά, ολάκερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας! Έτσι, αυτά τα κόμματα και συνασπισμοί στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο βλέπουν να συρρικνώνονται δραστικά αυτά τα 50%-54% των προτιμήσεων που συγκέντρωναν όλα μαζί στη διάρκεια αυτού του χειμώνα, αλλά και ότι αυτή η μείωση γίνεται εν μέρει προς όφελος μιας βίαιης, ρατσιστικής και πογκρομικής άκρας δεξιάς, που θέλει να ξεμπερδεύει με ό,τι είναι κόκκινο ή ακόμα και ροζ. Και όλα αυτά μέσα σε μερικές βδομάδες, σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη!…

Τo κυβερνητικό πρόγραμμα του Αλέξη Τσίπρα

Μετά την δημοσίευση αρκετών προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ (που αποτελούσαν το Σχέδιο της Γραμματείας του κόμματος για την Πανελλαδική Σύσκεψη του 2011), το parapolitika.gr αναρτά σήμερα και το συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου οι αναγώστες μας να έχουν πληρέστερη εικόνα για το τι θα κάνει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.

Τετάρτη, 9 Μαίου 2012

Και η δεύτερη κυβέρνηση του Μνημονίου έφτασε στο τέλος της. Όσο και να ήθελαν να αποφύγουν τις εκλογές, η λαϊκή κατακραυγή τις επέβαλε. Στις 6 Μαΐου έχουμε τη δυνατότητα να πούμε ένα ηχηρό «Όχι!», να επαναλάβουμε με την ψήφο μας την κραυγή «Φύγετε!» που ακούστηκε στις πλατείες των πόλεων της Ελλάδας.

Οι συνέταιροι του δικομματισμού και οι ομοϊδεάτες τους στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσπαθούν να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό ενόψει των εκλογών. Το ίδιο κάνουν παντού, σε όλη την Ευρώπη. Μας λένε ότι το δίλημμα είναι Μνημόνιο ή έξοδος από το Ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δίλημμα είναι πλαστό. Οι ίδιοι έχουν ομολογήσει ότι το δικό τους κόστος θα είναι τότε πολύ μεγαλύτερο.

Αυτό που θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι ένα καθεστώς περιορισμένης λαϊκής κυριαρχίας, με τα κοινοβούλια πειθήνια όργανα επικύρωσης αποφάσεων που θα λαμβάνονται αλλού, με κόμματα που εξ αρχής θα αποδέχονται να εκτελούν αποφάσεις άλλων. Εμείς δεν είμαστε πειθήνια πολιτική δύναμη. Δεν έχουμε εξαρτήσεις, δεν υπακούμε σε οικονομικά ισχυρούς και σε πολιτικούς τρομοκράτες ξένους ή ντόπιους.

Γι’ αυτό δεν αποδεχόμαστε τον εκβιασμό, δεν αποδεχόμαστε τη συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας. Η συμμαχία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με Αριστερούς Σοσιαλιστές και Ριζοσπάστες Οικολόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, θέλει να ανατρέψει τη νοσηρή πολιτική κατάσταση που επιβάλουν οι συνέταιροι του δικομματισμού και οι δορυφόροι τους. Θέλει να ανατρέψει με τις κινητοποιήσεις και με την ψήφο του λαού το καθεστώς που μας έχουν επιβάλει.

Οι δύο συνέταιροι του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, προσπαθούν να μας εκφοβίσουν: «Μνημόνιο ή καταστροφή!», μας λένε. Όμως τρία χρόνια Μνημόνια μας δίδαξαν: αυτή η πολιτική οδηγεί κατευθείαν στη φτώχεια και την καταστροφή. Η Ελλάδα των Μνημονίων θα είναι σε μία δεκαετία μια χώρα με μεγάλη φτώχεια, μίζερη εκπαίδευση για τους πολλούς και ακριβά σχολεία για λίγους, κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό και απαξιωμένες γνώσεις και δεξιότητες του εργατικού δυναμικού της, υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας για τους ανθρώπους του λαού και πολυτελείς ιδιωτικές κλινικές για λίγους, με το φυσικό και το αστικό περιβάλλον στη διάθεση κάθε αετονύχη επενδυτή.

Οι πολίτες αισθάνονται ταπεινωμένοι βλέποντας τη χώρα υπό επιτήρηση και τη λαϊκή κυριαρχία να καταργείται. Για πολλούς ακόμη και η στοιχειώδης επιβίωση είναι πλέον ζητούμενο, ενώ αυτή είναι η προοπτική για τη συντριπτική πλειοψηφία. Να τι τροφοδοτεί και συσσωρεύει την οργή και τη λαχτάρα να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Η τιμωρία όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται λύση και διέξοδος. Η διέξοδος είναι αριστερά!

Το κουτί της Πανδώρας – Χρυσή Αυγή

Εκπομπή: Το κουτί της Πανδώρας – Χρυσή Αυγή
Παρουσίαση: Κώστας Βαξεβάνης.
Κανάλι: Άλφα.

 

 

Ποιος χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ

 Ξένες μεγάλες τράπεζες χρηματοδότες των ναζί

 Πηγή:  http://oikonomiallomati.blogspot.com/

Τόνοι χαρτιού έχουν γραφτεί για το πώς και γιατί της ανόδου του Χίτλερ στην Γερμανία του Μεσοπολέμου, που έφερε τους ναζί στην εξουσία προκαλώντας την μεγαλύτερη ανθρώπινη φρίκη του 20^ο αιώνα.

Πέρα όμως από τα πολιτικά, κοινωνικά και άλλα αίτια, ο Χίτλερ και οι ναζί δεν θα αποκτούσαν ίσως τόσο μεγάλη στρατιωτική δύναμη αν κάποιος δεν τους χρηματοδοτούσε. Και δεν ήταν μόνο οι Γερμανοί τραπεζίτες και βιομήχανοι.

Μέρες που είναι με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και το αυγό του φιδιού να εκκολάπτεται επικίνδυνα σε μία Ευρώπη που ζει καταστάσεις ανάλογες με αυτές της Μεγάλης Κρίσης του ’30, βρήκαμε ενδιαφέροντα στοιχεία για το ρόλο ξένων τραπεζών στη χρηματοδότηση του Χίτλερ.

Στην κορυφή μάλιστα φιγουράρει η και σήμερα «τράπεζα των τραπεζών», η ελβετική Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η οποία δημιουργήθηκε το 1930 από τον τότε διοικητή της τράπεζας της Αγγλίας Montagu Norman και τον Γερμανό ομολόγο του Hjalmar Schacht που έγινε αργότερα υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ. Αρχικός στόχος της τράπεζας ήταν να διευκολύνει την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων που είχαν επιβληθεί στην Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά το τέλος του A’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η τράπεζα όπως όμως θα δούμε παρακάτω έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότησης του Χίτλερ, μεσολαβώντας για την διαρπαγή του χρυσού που υπήρχε στα θησαυροφυλάκια των χωρών που προσαρτούσε η ναζιστική Γερμανία στο Ράιχ. Μεταξύ άλλωστε 1933 και 1945 στο διοικητικό συμβούλιο της ελβετικής τράπεζας υπηρέτησαν αρκετοί ναζί, όπως ο Walter Funk και ο Emil Puhl. Και οι δύο καταδικάστηκαν στη δίκη της Νυρεμβέργης μετά τον Πόλεμο. Στο συμβούλιο της BIS υπηρέτησαν ακόμη ο Herman Schmitz διευθυντής της βιομηχανίας IG Farben, της εταιρίας που παρασκεύαζε το αέριο για την εξόντωση των εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο βαρόνος φον Schroeder, ιδιοκτήτης της τράπεζας J.H.Stein Bank, που διατηρούσε λογαριασμούς με τις καταθέσεις της Γκεστάπο.

Επανεκδίδουν τη βίβλο του Χίτλερ οι Γερμανοί

Πηγή: mediaoasis

Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται σε όλα τα επίπεδα σπάζοντας ακόμα και τις πιο ιερές συμβάσεις. Οριστικό και συμβολικό τέλος στην εθνική συστολή και συλλογική ενοχή για τις θηριωδίες των ναζί φαίνεται να θέτει η απόφαση να επανεκδοθεί στη Βαυαρία με κρατική μάλιστα μέριμνα το βιβλίο ορόσημο Ο Αγών μου, του Αδόλφου Χίτλερ. Όπως μετέδωσε το Spiegel, τα συγγραφικά δικαιώματα της βίβλου των ναζί λήγουν το 2015 κάτι που σημαίνει ότι οποιοσδήποτε θα μπορεί να επανεκδώσει το μισητό έργο. Μέχρι τώρα η έκδοση του βιβλίου είχε σταματήσει από το τέλος του Πολέμου.

Η κυβέρνηση του κρατιδίου της Βαυαρίας που αυτή τη στιγμή κατέχει τα δικαιώματα σχεδιάζει να φέρει στο φως άμεσα μια νέα σχολιασμένη έκδοση, μια μετάφραση στα Αγγλικά, ένα e-book καθώς και μια “ηχητική” έκδοση. Σύμφωνα με τον υπουργό Επιστημών της Βαυαρίας, Βόλφγκανγκ Χόιμπις, “στόχος είναι να καταστήσουμε όσο το δυνατό λιγότερο εμπορικά ελκυστική κάθε μελλοντική εκδοσή του”, όταν δηλαδή απελευθερωθούν τα δικαιώματα. Ωστόσο πίσω από την εμπορική αυτή κίνηση, κρύβεται και η αλήθεια της αποενοχοποίησης για το παρελθόν του Β Παγκοσμίου Πολέμου, μπροστά στη νέα γεωπολιτική κατάσταση που διαμόρφωσε η κρίση και έφερε τη Γερμανία ξανά στην ηγεμονική θέση της Ευρώπης.

Edit: Στην Ελλάδα Ο Αγών μου συνεχίζει να εκδίδεται από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Πρόσφατα σε μεγάλα βιβλιοπωλεία είδαμε μια έκδοση από τον Κάκτο.

Για το καλό μας, τι άλλο… Παντελής Μπουκάλας

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στα ψέματα πέρασε η προεκλογική περίοδος, κι όχι μονάχα με τα ψέματα, όπως οι παλαιότερες. Και σύντομη ήταν και δεν τηρήθηκαν όλα τα έθιμα. Το ντιμπέιτ, λ.χ. Αδικα στύψαμε το μυαλό μας για να εξελληνίσουμε τη λέξη (οι πιο προχωρημένοι βρήκαν και εδώ βαθιά ελληνική ρίζα, σιγά μη δυσκολεύονταν), για να τη λένε όλο καμάρι τα κανάλια και οι ραδιοσταθμοί μας, με τα ξενικά ωστόσο ονόματά τους. Ν.Δ. (αυτή κυρίως) και ΠΑΣΟΚ εξάντλησαν τα πυρομαχικά της σοφιστικής για να αποφύγουν την αρχηγική συνύπαρξη στο ίδιο στούντιο. Και τάχα επειδή σέβονται τόσο πολύ τον διάλογο ώστε αδυνατούν να τον αποδεχθούν υπό μορφή εξασθενημένη ή ευτελισμένη, αποφάσισαν: «Ντιμπέιτ γιοκ». Ε, τι, χίλιες φορές καλύτερα να τα λες μόνος σου· αυτό και πιο δημοκρατικό είναι και τον διάλογο υπηρετεί αυθεντικότερα.

Κι ύστερα είναι παλιά μας συνήθεια, όταν κάτι στραβώνει να μην το διορθώνουμε αλλά να το πετάμε. Τυπικός νεοπλουτισμός. Και τυπικότερος φαρισαϊσμός.

Το άλλο καινούργιο έθιμο πάντως, την απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων, το τιμήσαμε δεόντως. Υποτίθεται πως η απαγόρευση αποφασίστηκε για να αποφευχθεί η εξαπάτηση του λαού, που, όπως φαίνεται, δεν πειράζει να τον θεωρούμε παραπλανητέο, είναι όμως κακό να τον αντιμετωπίζουμε σαν παραπλανήσιμο. Κι έτσι, στην εποχή που οι πομποί (παρα)πληροφόρησης είναι αναρίθμητοι, ελληνικοί και ξένοι, αποφασίσαμε τη χρήση μαζικών ωτασπίδων. Και καταφέραμε έτσι ό,τι ακριβώς υποτίθεται πως θέλαμε να αποφύγουμε: Δώσαμε την ευκαιρία στους σπορείς ψευδών ή «καθαρισμένων» ειδήσεων να παίξουν το παιχνίδι τους δίχως έλεγχο και ανταγωνισμό. Αλλά επειδή ουδέν κακόν κ.τ.λ., παρακινήσαμε ταυτόχρονα τους ψηφοφόρους να ασκηθούν στην ανάγνωση κάτω από τις λέξεις κι ανάμεσά τους, μήπως βρουν το μεγάλο μυστικό, ποιος προηγείται στα γκάλοπ-που-δεν-γίνονται, ποιος έρχεται δεύτερος.

Παρέσυρε εις τον κρημνόν την εκπαίδευσιν της πατρίδος του

ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ

Μανόλης Τρανταφυλλίδης

Να μάθουμε  να γράφουμε και να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά

 Η Νεοελληνική Γραμματική του Μανόλη Τρανταφυλλίδη  και σήμερα  απαραίτητο εργαλείο  για το όραμα μιας άλλης κοινωνίας

»Έπρεπε να βρεθεί ο ειδικός γλωσσολόγος, ειδικός όμως που να μην καλλιεργεί την επιστήμη μόνο για την επιστήμη, αλλά και για την εξυπηρέτηση της ζωής, για να δώσει βάση αντικειμενική σε όλες αυτές τις προσπάθειες, που αντίκριζαν καθολικότερο πόθο και ανάγκη, ανάγκη εθνική. Εδώ αρχίζει κι εδώ συμπυκνώνεται η μεγάλη συμβολή του Τριανταφυλλίδη. Μέσα σε πλήθος αντιγνωμίες κατόρθωσε να συλλάβει τη ρευστή γλωσσική κατάσταση της εποχής μας και να συστηματοποιήσει τα κοινά και καίρια σημεία, που θεμελιώνουν ένα ζωντανό γραπτό λόγο· λόγο ικανό να εκφράζει όχι μόνο τον ψυχικό κόσμο του λογοτέχνη, αλλά και τις πολυποίκιλες ανάγκες όλης της πνευματικής και κοινωνικής ζωής.»( Α. Δελμούζος, Αθήνα 1958)

Πηγή: http://www.ins.web.auth.gr

«Ο Μανόλης Τρανταφυλλίδης γεννήθηκε το 1883. Η μητέρα του, το γένος Ροδοκανάκη, καταγόταν από τη Χίο. Ο πατέρας ήταν Μακεδόνας από την Κοζάνη. Μαθητή ακόμη τον συγκινούσαν θέματα γλωσσικά και ζητήματα αγωγής. Το 1900 εγγράφεται, ύστερα από πίεση του πατέρα του, στη Φυσικομαθηματική Σχολή. Με τη βοήθεια της μητέρας κατορθώνει να αφήσει τα μαθηματικά και να εγγραφεί στη Φιλοσοφική Σχολή. Υπήρξε μαθητής του γλωσσολόγου Γεώργιου Χατζιδάκι. Κοντά του γνώρισε επιστημονικότερα τη γλώσσα του ελληνικού λαού. Αργότερα, απαλλασσόμενος από τον καθαρευουσιανισμό της Σχολής, του οικογενειακού και του γενικότερου περιβάλλοντος, μπόρεσε να προσεγγίσει τη δημοτικιστική ιδεολογία, της οποίας και αργότερα έγινε σημαντικότατος κήρυκας. Είχε ιδιαίτερα επηρεαστεί από τα διδάγματα της γλωσσολογικής επιστήμης, αλλά και από τα διαβάσματά του γενικότερα. Αισθητή σ’ αυτόν επίδραση άσκησε, καθώς φαίνεται, και μια σημαντική ομιλία της εποχής εκείνης για το γλωσσικό ζήτημα· εννοώ διάλεξη του Ελισαίου Γιανίδη, σημαντικού μελετητή και στρατευόμενου δημοτικιστή στις αρχές του εικοστού αιώνα.

[…]

Ο Τριανταφυλλίδης ταξιδεύει το 1907 στο Παρίσι με την πρόσθετη, βασική γι’ αυτόν, επιθυμία να επισκεφτεί τον Ψυχάρη. Αυτή πραγματοποιείται στις 10 Οκτωβρίου 1907. Αξίζει να προσέξομε τις σχέσεις του Τριανταφυλλίδη με τον Ψυχάρη και ως άμεση προσωπική επαφή, αλλά και στον καθαρώς γλωσσοθεωρητικό χώρο. Έτσι θα μπορέσομε να κατανοήσομε και την τελική προσαρμογή του δημοτικισμού στη νεοελληνική πραγματικότητα. Η προσαρμογή αυτή πραγματοποιήθηκε βέβαια όχι μόνο από τον Τριανταφυλλίδη, αλλά και από τον Αλέκο Δελμούζο και το Δημήτρη Γληνό με την προσωπικότερη συμβολή του καθενός στον κοινό αγώνα.

Κάθε τι το οποίον ψηφίζετε υπέρ του εργάτου, είνε μερική πληρωμή απέναντι χρέους ολικού προς αυτόν

Η πρώτη εργατική νομοθεσία της Ελλάδας

 

Πηγή: ofisofi

 

 Τα παλιά και κατεδαφιζόμενα σπίτια πολλές φορές κρύβουν μικρούς θησαυρούς. Εκτός από διάφορα παλιά πράγματα που οι ιδιοκτήτες ή οι κληρονόμοι πετούν χωρίς ίχνος ευαισθησίας για τη συναισθηματική αξία των αντικειμένων, υπάρχουν και τα παλιά βιβλία.

 

Πριν μερικά χρόνια έτυχε να έλθει στο σπίτι ένα ξύλινο μπαουλάκι γεμάτο παλιά βιβλία. Ανοίγοντάς το βρέθηκα μπροστά σε μια μικρή έκπληξη. Πολλά βιβλία μικρά και μεγάλα, άλλα κιτρινισμένα , άλλα διαλυμένα και άλλα σε αρκετά καλή κατάσταση. Εκδόσεις από  τις αρχές του 20ου αι. Λογοτεχνικά, ιστορικά, ανάτυπα ιστορικών συμφωνιών,φυλλάδια, μικρές μπροσούρες, τεύχη εγκυκλοπαιδειών, μυθιστορήματα σε συνέχειες .Το πιο συγκινητικό είναι ότι σε ορισμένα από αυτά υπάρχουν  προσωπικές αφιερώσεις γραμμένες με ωραία  γράμματα.

 

Τα ξεφύλισα όλα με τη σειρά.  Λατρεύω τα παλιά βιβλία και κυρίως αυτά που έχουν πάνω τους τα σημάδια των ανθρώπινων χεριών και που το λεπτό κιτρινισμένο και φθαρμένο χαρτί τους  απελευθερώνει το άρωμα μιας άλλης εποχής.   Θυμήθηκα λοιπόν ότι ανάμεσα σε αυτά τα βιβλία είχα εντοπίσει ένα βιβλιαράκι ή μάλλον ένα φυλλάδιο με τον τίτλο 

 

«Η εργατική νομοθεσία της Ελλάδος  υπό Σπύρου Ι. Θεοδωρόπουλου, δικηγόρου, νομ. συμβούλου του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, μέλους του Ανωτάτ. Συμβουλ.Εργασίας,τέως βουλευτού της Διπλής Βουλής.»

 

Αυτό το φυλλάδιο(μικρό μέγεθος , 56 σελίδες) έχει τον αρ. 1 της Εργατικής Βιβλιοθήκης , που εξέδωσε το Εργατικό Κέντρο Αθηνών τον Ιανουάριο του 1912 και αποτελεί την πρώτη εργατική νομοθεσία που ψήφισε η Αναθεωρητική Βουλή του 1911.

 

 » Κάθε τι το οποίον ψηφίζετε υπέρ του εργάτου, δεν είνε παροχή, είν’ επιστροφή, είνε μερική πληρωμή απέναντι χρέους ολικού προς αυτόν ` όσα και αν παραχωρήση εις τον εργάτην η Πολιτεία, ποτέ δεν θα κατορθώση να του επιστρέψη ό,τι του οφείλει – έως ότου, ωργανωμένος και δυνατός, θα πάρη οπίσω το όλον το οποίο του ανήκει.» ( Βιβιάνι, υπουργός της Εργασίας εις την Γαλλίαν, από το βήμα της Βουλής, εις την ψήφισιν του νομοσχεδίου περί συντάξεως των εργατών)

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στη δεύτερη σελίδα. Μετά από αυτό ακολουθεί ο πρόλογος του συγγραφέα  με τον τίτλο

 

Προς τους εργάτας

 

» Προ ολίγων ακόμη ετών εφαντάζοντο κ’ επίστευαν, ότι η Πολιτεία μόνον σκοπόν έχει να προστατεύη τα σύνορά της και να φυλάγη των πολιτών τας περιουσίας  και να τιμωρή τας αδικίας, και η Επιστήμη, που ευρήκεν αυτήν την αντίληψιν περί Πολιτείας, την εχαρακτήρισε με το στόμα του Στούαρτ – Μιλ, ως Πολιτείαν – Φύλακα.

  

Αλλά η οργάνωσις των εργατών και η δημιουργία συνειδήσεως κοινωνικών τάξεων χωριστών, από το εν μέρος – η νέα επιστήμη, η Κοινωνικοοικονομική, από το άλλο, μετέστρεψαν τον δρόμον της Πολιτείας, και την υπεχρέωσαν, μαζή με τάλλα έργα της, να λαμβάνη φροντίδα δια τα μέλη της, και ίδίως δι’όσα απ’αυτά είνε αδυνατώτερα οικονομικώς, να τα προστατεύη εναντίον της πιέσεως  και της εκμεταλλεύσεως των οικονομικώς ισχυροτέρων και να προλαμβάνη, όσον ειμπορεί, τας αδικίας, δια να μην ευρίσκεται εις την ανάγκην να τας τιμωρή, αφού γίνουν.

     

 Και αυτήν την νέαν Πολιτείαν την ωνόμασαν Πολιτείαν – Πρόνοιαν[…]

[…] εδημιουργήθη η λεγομένη Κοινωνική Νομοθεσία, η οποία στηρίζεται εις την αρχήν της Κοινωνικής Αλληλεγγύης` κατά την αρχήν αυτήν , η Πολιτεία έχει καθήκον να εξοφλή το χρέος της Κοινωνίας προς όλους τους αδυνάτους, δηλαδή τας γυναίκας, τα παιδιά, τους ανικάνους δι’ εργασίαν, τους γέροντας, τους όχι εξ αιτίας των ανέργους εργάτας, τους ασθενείς` και διά να πραγματοποιηθή η αρχή αυτή, επλάσθη η Κοινωνική Νομοθεσία.

       

 Μέρος της νομοθεσίας αυτής είνε η Εργατική Νομοθεσία, η οποία στηρίζεται εις την αρχήν, ότι η Πολιτεία έχει και δικαίωμα και  καθήκον να επεμβαίνη εις τον διακανονισμόν των ζητημάτων της Εργασίας και να προστατεύη τον εργάτην από την πίεσιν  του εργοδότου, να κτυπά την Κοινωνικήν Αδικίαν και να περιορίζη την εκμετάλλευσιν ανθρώπου από άνθρωπον, η οποία είνε και αντικοινωνική κ’ εξευτελιστική της ανθρωπίνης αξιότητος.

 

Η Εργατική Νομοθεσία κανονίζει την εργασίαν των εργατών της βιομηχανίας, της γης και του εμπορίου και φροντίζει δια την υγείαν των, δια την πνευματικήν και ηθικήν καλλιτέρευσιν των, δια την επαγγελματικήν των μόρφωσιν, δια το ημερομίσθιον των, δια την κατοικίαν των, δια το γήρας των, δια τα ατυχήματα, τα οποία παθαίνουν εις την εργασίαν.[…]

  

[…]  Η Εργατική Νομοθεσία είνε αποτέλεσμα κ’ έργον της οργανώσεως των εργατών, κατά το πλείστον` οι εργάται, με την δύναμιν της ενώσεως των και με την πολιτικήν των δράσιν, κ’ εκτός των Βουλών κ’ εντός αυτών, με τους αντιπροσώπους των βουλευτάς, εξηνάγκασαν τας Βουλάς να ψηφίσουν νόμους.

 

Περί βίας και αντι-βίας : Η συμβολή του Ζορζ Λαμπικά

 «Το πιο επικίνδυνο πράγμα στη βία είναι η ορθολογικότητά της» (Μ. Φουκώ)

Πηγή: http://aristerovima.gr/index.php

Του Τάσου Μπέτζελου

Πώς γίνεται άραγε να υπάρχει παντού τόση βία αφού όλοι την καταδικάζουν «απερίφραστα»; Ποιοι την ασκούν αφού όλοι είναι εναντίον της; Πώς γίνεται επίσης να υπάρχει τόση βία αλλά και τόση γενικολογία γύρω απ’ αυτήν; Φαίνεται λοιπόν ότι απαραίτητο συμπλήρωμα αυτής της «ομόθυμης και καθολικής καταδίκης της βίας» είναι η άγνοια για την ίδια τη βία. Αυτήν ακριβώς την άγνοια αλλά και γενικολογία προσπάθησε να αντιπαλέψει ο Ζορζ Λαμπικά (1930-2009), τόσο με το βιβλίο του Θεωρία της βίας (2007), όσο και με πλήθος παρεμβάσεων που έκανε κυρίως μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, σε ένα κλίμα όπου αυτά που είχε να πει δεν ήταν εύκολο να ακουστούν. Το γενικό πνεύμα αυτών των παρεμβάσεων συνοψίζεται στη συνέντευξη (ακολουθεί στο τέλος του άρθρου) που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Critique communiste.

Είναι η βία των καταπιεσμένων επιλογή;

Ο Ζορζ Λαμπικά δεν ήταν πάντως από εκείνους που καταδίκαζαν «τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Διότι δεν θεωρούσε ότι μπορεί να εξισωθεί η βία των κυρίαρχων με τη βία των κυριαρχούμενων. Διότι δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τη βία με γενικόλογους όρους, σαν να επρόκειτο για κάποια μεταφυσική οντότητα. Διότι αυτή η αντίθεση βίας και μη βίας δεν σήμαινε τίποτα για εκείνον, όσο δεν συγκεκριμενοποιείται η βία στην οποία αναφέρεται κανείς και το πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα (ως στοιχείο μιας συγκυρίας). Και μάλιστα, ο Ζορζ Λαμπικά δεν τόνιζε απλώς ότι δεν υπάρχει βία παρά μόνο εν καταστάσει, ότι επομένως δεν υπάρχει βία γενικώς κι αορίστως (για να τοποθετηθεί κανείς υπέρ ή εναντίον της), αλλά ενδιαφερόταν πρωτίστως να προσδιορίσει τη συγκυρία στην οποία αναπτύσσεται όλη αυτή η γενικολογία περί μη βίας. Και συσχέτιζε τον περιρρέοντα φετιχισμό της μη βίας με μια άλλη θέση που τα τελευταία χρόνια έτυχε μεγάλης προβολής: εκείνης που μας καλεί «να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία». Κατά τον Λαμπικά η μία θέση παραπέμπει στην άλλη, αποτελώντας δύο βασικά συμπτώματα της υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος. Απ’ αυτήν την άποψη, ο Λαμπικά δεν επεδίωξε απλώς να αντιπαρατεθεί στον φετιχισμό της μη βίας, αλλά και να επαναφέρει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της επαναστατικής βίας, διότι θεωρούσε ότι κάθε άλλη τοποθέτηση συνιστά έκφραση εθελοδουλίας.

Ποιος και γιατί επέβαλε τη χούντα της 21ης Απριλίου;

»Τα συμπεράσματα από την εφτάχρονη χούντα είναι σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ. Ο λαός μας δεν πρόκειται να ορθοποδήσει αν δεν απαλλαγεί από το βραχνά του ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου, όποια μορφή και αν λαμβάνει η εξουσία του.»

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Τετάρτη, 02 Μαίου 2012

Ποιος επέβαλε τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Με ποιο σκοπό; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σήμερα.

Το μετεμφυλιακό καθεστώς που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό με τη βοήθεια των όπλων των ΗΠΑ ήταν ένα καθεστώς σιδερόφραχτης, ιδιαίτερα αυταρχικής δημοκρατίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Το παρακράτος και το παρα-Σύνταγμα ήταν στην ημερήσια διάταξη, η αμερικανοδουλεία, η υποστήριξη και ανάδειξη φασιστικών στοιχείων για να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα σχέδια της άρχουσας τάξης ήταν τα βασικά συστατικά του.

1. Η ανακοπή του λαϊκού κινήματος

Παρόλα αυτά όμως, η κυρίαρχη τάξη και οι ξένοι προστάτες της δεν αισθάνονταν σίγουροι. Παρά την ήττα του λαϊκού κινήματος στον εμφύλιο πόλεμο, παρά τις δυσκολίες, τις αστοχίες και τα λάθη του επαναστατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, του ΚΚΕ, οι λαϊκοί αγώνες γνώριζαν σταδιακή άνοδο στη μετεμφυλιακή περίοδο. Το κύμα των αγώνων αυτών άρχισε να αναπτύσσεται τη δεκαετία του 1950 για να εδραιωθεί περισσότερο στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Το 1960 είχαν απεργήσει 56 χιλιάδες εργαζόμενοι. Το 1965 ο αριθμός των απεργών ανήλθε στις 964 χιλιάδες. Το 1966 σε 1 εκατομμύριο 600 χιλιάδες. Το πρώτο τρίμηνο του 1967 οι απεργοί είχαν φτάσει ήδη τις 700 χιλιάδες. Το 1958 η ΕΔΑ κατόρθωσε να λάβει το 24,43% των ψήφων στις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες της εποχής. Το 1964, παρά την απορρόφηση μέρους των ψήφων της από το Κέντρο, η ΕΔΑ έδειχνε να επανακάμπτει. Στις δημοτικές εκλογές του έτους σημείωσε σοβαρή άνοδο σε βάρος του Κέντρου. Στην Αθήνα ο υποψήφιός της έλαβε το 30% των ψήφων.

ΕΛ.ΑΣ.: ναζιστικού τύπου διαπόμπευση μιας 22χρονης

Κατά τον Μεσαίωνα, ο λεπρός έπρεπε να φέρει ένα κουδούνι ώστε να προειδοποιούνται οι υγιείς για την παρουσία του. Εικόνα από χειρόγραφο του 14ου αιώνα.

Πηγή: mediaoasis

Η υγειονομική σεξοβόμβα βρέθηκε και εξουδετερώθηκε από σεξο-πυροτεχνουργούς της Ελληνικής Αστυνομίας.Τέσσερις έγχρωμεςφωτογραφίες της 22χρονης οροθετικής Ρωσίδας δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα, όπως και το ονοματεπώνυμό της και το όνομα της μάνας και του πατέρα της.

 Ντροπή στα ΜΜΕ και στους ιστότοπους που αναδημοσίευσαν τις φωτογραφίες της ντροπής με τίτλους όπως: “Ορίστε η Ρωσίδα που σκόρπιζε το θάνατο”.

Μια μοντέρνα εκδοχή του μετακατοχικού ξυρίσματος της γυναικείας κεφαλής έδωσε η ΕΛ.ΑΣ. Πρακτική των νικητών του πολέμου μεν, αποκρουστική για τα σημερινά δεδομένα δε.

Σαν να μην έχουν περάσει χιλιετίες από τότε που οι λεπροί στιγματίζονταν και μάλιστα με τις ευλογίες της Παλαιάς Διαθήκης: «O λεπρός πρέπει να φοράει σχισμένα ρούχα, να μην έχει κάλυμμα στο κεφάλι, να κρύβει τα χείλη του και να κραυγάζει ‘‘ακάθαρτος, ακάθαρτος!’’» (Λευιτικόν, 13: 45-47).

Η αλήθεια για τα λευκό, άκυρο και αποχή.

 

 

«Ο ισχύον εκλογικός νόμος είναι ξεκάθαρος και δεν χωρά παρερμηνείες. Τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα άρα δεν διαμορφώνουν το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα»

 

 

Το γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ημέρες, μια ανάρτηση η οποία προτρέπει τους ψηφοφόρους να ρίξουν λευκό ψηφοδέλτιο στις κάλπες, με το σκεπτικό ότι αν τα λευκά υπερισχύσουν σε ποσοστό 51%, τότε οι εκλογές ακυρώνονται ή επαναλαμβάνονται ή το αποτέλεσμά τους είναι αντισυνταγματικό.

Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει σε καμία περίπτωση καθώς βάσει του ισχύοντα εκλογικού νόμου 3231/2004 με τον οποίο θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές στις 6 Μαΐου, αναφέρεται ρητά ότι «Για να εισέλθει ένας συνδυασμός (κόμμα, συνασπισμός κομμάτων ή μεμονωμένος υποψήφιος) στο Κοινοβούλιο, πρέπει να λάβει ποσοστό τουλάχιστον 3% επί των εγκύρων ψηφοδελτίων της επικράτειας. Στα έγκυρα δεν συμπεριλαμβάνονται τα λευκά ψηφοδέλτια».

H Χρυσή Αυγή επανακάμπτει; – Παύλος Μωραΐτης

»Πρέπει να γίνει το ξεσκέπασμα της Χρυσής Αυγής και η αντιπαράθεση με την προσπάθεια οι φασιστικές ιδέες να διαδοθούν στο λαό. Βήμα το βήμα, μέσα στους εργαζόμενους και με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους, τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσει και τις τραγικές μνήμες που ο λαός μας συσσώρευσε από το φασισμό και τα δικτατορικά καθεστώτα στη χώρα και στην Ευρώπη ολόκληρο τον 20ο αιώνα. Ώρα να τα επαναφέρουμε στην καθημερινή συζήτηση. Πρώτο βήμα βέβαια είναι να παραπλανηθούν όσο το δυνατόν λιγότεροι ψηφοφόροι στις ερχόμενες εκλογές.»

 Πηγή: http://ergatikosagwnas.gr/EA/

Το τελευταίο διάστημα αρκετά στοιχεία δείχνουν αναζωογόνηση των ακροδεξιών και φιλοφασιστικών ιδεών και τάση επέκτασης τους στο λαό. Μια πρόγευση είχαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών στην Αθήνα, όπου ο συνδυασμός που υποστήριξε σημείωσε αύξηση της επιρροής της και εξέλεξε αντιπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο.

Εμπειρικά διαπιστώνεται το τελευταίο διάστημα μια ορισμένη δραστηριότητα της, πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι σε προηγούμενες περιόδους όχι μόνο στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, αλλά σε όλη σχεδόν τη χώρα. Τελευταία έχουμε τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που είδαν το φως της δημοσιότητας και εμφανίζουν τη Χρυσή Αυγή σταθερά πάνω από το 3%, όριο εισόδου στη βουλή, και ορισμένες εξ αυτών των δημοσκοπήσεων στο 5%, ή και στο 6% ακόμη. Βέβαια αυτό μένει να επαληθευθεί στις κάλπες σύντομα, αλλά η αναζωογόνηση της δεν πρέπει να αμφισβητείται.

Στις πόλεις των παρόντων

Φάκελος Ακροδεξιά

Η γυναίκα που καθαρίζει τη βρωμιά των νεοναζί

Πηγή: http://tvxs.gr/

Είναι μια 66χρονη γυναίκα που εδώ και 26 χρόνια αναζητά και σβήνει τα ίχνη των νεοναζί. Με μόνα της όπλα ασετόν, νερό, σπρέι, μια σπάτουλα και μια φωτογραφική μηχανή, η Irmela Schramm έχει αφαιρέσει μέχρι στιγμής πάνω από 80.000 νεοναζί σύμβολα από τους τοίχους του Βερολίνου και όχι μόνο. «Η βρωμιά των ναζί πρέπει να φύγει» λέει η ίδια στον φακό του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα», που την Τετάρτη 2 Μαΐου ανοίγει τον φάκελο ακροδεξιά.

 Η Irmela Schramm , συνταξιούχος δασκάλα, έχει αφιερώσει τη ζωή της στον αγώνα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων. Ξεκίνησε να καθαρίζει τους δρόμους από τα προπαγανδιστικά γκράφιτι και αυτοκόλλητα των νεοναζί το 1986, όταν μια μέρα στεκόταν στη στάση του λεωφορείου και είδε ένα αυτοκόλλητο υπέρ της απελευθέρωσης του στενού συνεργάτη του Hitler, Rudolf Hess. Το λεωφορείο ήρθε και δεν πρόλαβε να αφαιρέσει το αυτοκόλλητο, ξαναγύρισε όμως μετά τη δουλειά της και το έβγαλε. Από τότε, ακολουθώντας μια εσωτερική φωνή, πηγαίνει στα μέρη που δραστηριοποιούνται νεοναζί, κυρίως στο Ανατολικό Βερολίνο αλλά και σε άλλες γερμανικές και ευρωπαϊκές πόλεις για να σβήσει το μίσος τους από τους τοίχους αλλά και από τις καρδιές των ανθρώπων.

Ανάμεσα στα συνθήματα που έχει σβήσει θυμάται κι ένα που αναφερόταν στους Έλληνες. «Είχα βρει κάτι εναντίον των Ελλήνων και το αφαίρεσα και αυτό με βερνίκι νυχιών. Έλεγε: δεν μπορώ να μυρίζω τους Έλληνες».

Κυνηγός και κυνηγημένη

Κατά τη διάρκεια του πολυετούς της αγώνα η γερμανίδα ακτιβίστρια έχει έρθει πολλές φορές πρόσωπο με πρόσωπο με τον «εχθρό». Πριν κάποια χρόνια με αφορμή μια βιαιοπραγία κάποιων φασιστών στο αυτοκίνητο ενός βιετναμέζικού fast-food πήγε στη γειτονιά όπου συνέβη το περιστατικό, για να αντικρίσει σε ένα τοίχο ένα σύνθημα που την ενόχλησε. «Και βλέπω ρούχα κρεμασμένα και κόσμο να τα μαζεύει , να τα απλώνει και κανείς να μην δίνει σημασία στο σύνθημα κατά των Εβραίων που βρισκόταν εκεί και σκέφτηκα, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Έβγαλα πρώτα μια φωτογραφία και μετά με τη βαριά, που είχα μαζί μου, το κατέβασα όλο».

Βενεζουέλα: Ένας ανέφικτος μετασχηματισμός; – Δημήτρης Καλτσώνης

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ –Κράτος και δίκαιο στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες (εκδ. Ξιφαράς)

Συγγραφέας: Δημήτρης Καλτσώνης

‘Η εκτίμηση της εργασίας είναι ότι, παρά το γεγονός ότι στη Βενεζουέλα έχουν πραγματοποιηθεί πολύ σημαντικές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές, ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους και του δικαίου δεν έχουν μεταβληθεί και ότι πρόκειται για αστικοδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις οι οποίες, υπό τις κατάλληλες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, και παρά το γεγονός ότι δεν διαφαίνεται ως κυρίαρχη μια τέτοια προοπτική, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός άλλου τύπου κρατικής εξουσίας και αντίστοιχου νομικού εποικοδομήματος.»

 video από την παρουσίαση του βιβλίου με παρεμβάσεις των:

Γιώργου Κατρούγκαλου*:  http://www.dailymotion.com/embed/video/xmhxmq?hideInfos=1 

Πόπης Φουντεδάκη*:  http://www.dailymotion.com/embed/video/xmhyiu?hideInfos=1

 

Περιεχόμενα

Το βιβλίο μελετά τις πλέον σημαντικές μεταβολές του κράτους και του δικαίου, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή, που επήλθαν στη Βενεζουέλα μετά το 1998. Διερευνώνται τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των αλλαγών, οι τάσεις εξέλιξής τους σε διαλεκτική προσέγγιση με τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Αξιολογείται η επίδρασή τους στον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και του δικαίου.

Η εργασία περιλαμβάνει εισαγωγή και χωρίζεται σε δυο μέρη.

Στην εισαγωγή εξετάζονται οι θεμελιώδεις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στην πολιτική μεταβολή του 1998. Ειδικότερα μελετώνται οι συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και πόλωσης, οι επιπτώσεις του νεοφιλελευθερισμού των αρχών της δεκαετίας του 1990, οι πολιτικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

ΠΛΑΤΩΝ – Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

 »Παιδί μου, αν εκδικηθείς το φόνο του φίλου σου του Πατρόκλου και σκοτώσεις τον Έκτορα, θα πεθάνεις κι εσύ. Γιατί αμέσως μετά τον Έκτορα θα έρθει και το δικό σου τέλος”. Εκείνος – ενώ τα άκουσε αυτά – αδιαφόρησε για τον θάνατο και τον κίνδυνο, και πιο πολύ φοβήθηκε να ζήσει σαν δειλός που εκδίκηση δεν παίρνει για τους φίλους του.“Ας πεθάνω αμέσως, είπε, φτάνει να τιμωρήσω εκείνον που έφταιξε και να μη μένω πια εδώ ντροπιασμένος, κοντά στα καμπυλόπρυμνα καράβια, βάρος της γης”.

 Για τον Δημήτρη, τον Σάββα,τον Νίκο, τον Γιάννη, τον Μήτσο στην Κρήτη πριν λίγα χρόνια….

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Δεν ξέρω, άνδρες Αθηναίοι, αν οι κατήγοροί μου σας επηρέασαν. Γιατί κι εμένα, λίγο ακόμα και θα με έκαναν να ξεχάσω ποιος είμαι. Τόσο πειστικά μιλούσαν. Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είπαν τίποτα το αληθινό. Πιο μεγάλη εντύπωση όμως από όλα τα ψέματα που είπαν μου έκανε αυτό: που έλεγαν ότι πρέπει να με προσέχετε, για να μην σας εξαπατήσω επειδή είμαι τάχα δεινός ρήτορας.

Αυτό μου φάνηκε το πιο αδιάντροπο ψέμα, γιατί είναι βέβαιο ότι θα διαψευσθούν ευθύς αμέσως έμπρακτα, καθώς θα αποδειχθεί ότι δεν είμαι τρομερός στο να μιλάω, εκτός αν αυτοί λένε δεινό ρήτορα όποιον λέει την αλήθεια. Αν λοιπόν θέλουν να πουν αυτό θα συμφωνούσα πως είμαι ρήτορας, αλλά όχι με τον τρόπο το δικό τους. Έτσι λοιπόν σας λέω, αυτοί είπαν, ελάχιστα ή και καθόλου, την αλήθεια, εσείς όμως από εμένα θα την ακούσετε ολόκληρη. Όχι, μα το Δία, άνδρες Αθηναίοι με δημηγορίες σαν τις δικές τους, ούτε καλλωπισμένα λόγια με κομψές φράσεις και λέξεις.

Αλλά θα ακούσετε τα σωστά λόγια, όπως μου έρθουν στο μυαλό, γιατί πιστεύω ότι είναι δίκαια όσα λέγω. Και κανείς σας να μην περιμένει τίποτε άλλο. Γιατί δεν είναι σωστό, άνδρες, σε αυτήν την ηλικία που βρίσκομαι, να έρθω σε σας πλάθοντας όμορφα λόγια σαν να ήμουν νεαρός. Και πρέπει να σας ζητήσω, άνδρες Αθηναίοι, μια χάρη από εσάς. Αν με ακούσετε να μιλάω με τα ίδια λόγια που έχω συνηθίσει να μιλάω και στην αγορά και στα τραπέζια, να μην απορήσετε και να μην θορυβηθείτε.

CATASTROIKA. Όλοι στην πρεμιέρα!

 ΠΑΜΕ  CATASTROIKA

 

Το βράδυ στις 8.00μμ κλείνουμε τις τηλεοράσεις

 

 

Μόνο η σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ και οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να πνίξουν το αυγό του φιδιού

Το ιστολόγιό μας στρατευμένο στον αγώνα ενάντια στο φασισμό της σύγχρονης εποχής θέλει να παρουσιάσει κείμενα, άρθρα, σκέψεις όλων όσων επιθυμούν να δώσουν προεκλογικά αυτή τη μάχη.

Να μιλήσουν οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, οι νέοι και οι νέες , όλοι όσοι  θέλουν να αντισταθούν στις καθημερινές προκλήσεις βίας  ενάντια στη ζωή μας.

Τα κόμματα της αριστεράς δίνουν τη μάχη τους.

Να μιλήσει και η πραγματική ζωή .

 Να στρατευτούμε όλοι μαζί ενάντια στον κίνδυνο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης μιας κοινωνικής και πολιτικής τερατογένεσης που θα αναδυθεί μετά τις εκλογές  και θα την υποστεί  ο ελληνικός λαός , εμείς, πολύ σύντομα και πολύ σκληρά.

 Διεκδικούμε τις ζωές μας.

 Είναι σημαντική η ψήφος μας όσο ποτέ.

ΟΧΙ στην αποχή διαμαρτυρίας.

Για όσες και όσους θέλουν να στείλουν κείμενα e-mail :contram@otenet.gr 

Ο πραγματικός αντίπαλος του φασισμού είναι οι εργαζόμενοι και το εργατικό κίνημα

Από τι ακριβώς ‘’θα ξεβρομίσει ο τόπος’’ με ψήφο στη Χρυσή Αυγή;

Πηγή: aristeroblog*

Των Κώστα Γούση και  Παναγιώτη Μαυροειδή

Μετράμε ήδη ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και άλλο μισό εκατομμύριο ανθρώπων που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Θλιβερή είναι και η εικόνα των κλειστών μαγαζιών στα κέντρα όλων των πόλεων, από την Αθήνα έως την απομακρυσμένη επαρχία. Είναι αφόρητη η πραγματικότητα των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών, των αδιεξόδων, του φόβου και της αίσθησης ανασφάλειας κι ασφυξίας που με λόγια, δύσκολα περιγράφεται.

Να γιατί ξεχειλίζει ο θυμός. Είναι η διάψευση των ελπίδων. Φουντώνει ο ορμή για εκδίκηση ενάντια στην κοροϊδία και το ψέμα. Τμήμα ενός τέτοιου κόσμου του μόχθου, αλλά και της απόγνωσης στρέφεται στη Χρυσή Αυγή θεωρώντας πως έτσι στέλνει ένα μήνυμα στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας ‘’ακραία’’ και τιμωρώντας τους ‘’αλήτες προδότες πολιτικούς’’.

Πρέπει όμως να αναδειχθούν οι αιτίες, να τσακιστούν τα προβλήματα στη ρίζα τους. Σ’ αυτό το πεδίο οφείλουμε να κρίνουμε αυστηρά το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και να δούμε τι απαντήσεις δίνει και σε ποια σχέδια εντάσσεται.

H Συντροφιά του Περιβάλλοντος – environment.gr

Tο environment.gr εγκαινιάζει τον κύκλο εκδηλώσεων «H Συντροφιά του Περιβάλλοντος» στο Pure Bliss

 Μαζί με την «Πρωτοβουλία Πολιτών για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου – Δράση Οικολογικό Χρέος» σας προσκαλούν στο Pure Bliss για την ΠΡΕΜΙΕΡΑ του CATASTROIKA.

Την Πέμπτη, 26 Απρίλη 2012, 6μμ

Έναρξη προβολής του CATASTROIKA: 20:00

 Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ θα πλαισιωθεί από 2 θεματικές ενότητες:

 «Από το DEBTOCRACY στο CATASTROIKA: με τα μάτια του πολίτη» 

 «Μια Χώρα Πωλείται, Λαός σε Τιμή Ευκαιρίας»

Συμμετέχουν (αλφαβητικά):

Θεοχάρη Κατερίνα (Κίνημα Πολιτών με την Προστασία της Οίτης), Καπερναράκος Πέτρος (Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων – ΕΚΠΑΖ), Κορκολής Παναγιώτης (Πρωτοβουλία για ΕΛΕ), Κορτζίδης Χρήστος (Δήμαρχος Ελληνικού – Αργυρούπολης), Μαυροειδής Παναγιώτης, (Πρωτοβουλία κατά Ευρώ και ΕΕ), Μπούργος Μιχάλης (Πρωτοβουλία για ΕΛΕ), Παπαδόπουλος Βασίλης (Κίνημα Δεν Πληρώνω), Σακοράφα Σοφία (Βουλευτής Β΄ Αθηνών).

 Το Pure Bliss βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στο Σύνταγμα. Στον πεζόδρομο της οδού Ρόμβης, στον αριθμό 24α. Δείτε το χάρτη

Αντιρατσιστική-αντιφασιστική διαδήλωση:Τρίτη 24/4 στις 6 μ.μ. στην Ομόνοια

Την Τρίτη 24/4 στις 6 μ.μ. στην Ομόνοια, μεταναστευτικές κοινότητες, αντιρατσιστικές οργανώσεις, σωματεία και αριστερές οργανώσεις καλούν σε αντιρατσιστική-αντιφασιστική διαδήλωση για να εκφράσουν την αντίθεση τους στα υπό δημιουργία στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών καθώς και στα συνεχή αστυνομικά πογκρόμ.

Τα βασικά συνθήματα της κινητοποίησης είναι: Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα ρατσιστικά πογκρόμ και την αστυνομοκρατία. Νομιμοποίηση, ίσα δικαιώματα, και πλήρης δυνατότητα μετακίνησης στο εξωτερικό για τους μετανάστες – Άσυλο στους πρόσφυγες – Κατάργηση του Συμφώνου μετανάστευσης της ΕΕ και αποχώρηση από τη συνθήκη Δουβλίνο 2. Έξω οι ναζί από τη Βουλή και τις γειτονιές. Ντόπιοι και μετανάστες παλεύουμε μαζί για τα μεροκάματα, την ασφάλιση, τις ελευθερίες μας

Σήμερα Δευτέρα  23/4 στη 1 μ.μ. στην ΕΣΗΕΑ οι ίδιοι φορείς παραχωρούν συνέντευξη Τύπου.

Την κινητοποίηση υποστηρίζουν οι:
ACT UP, ΑΚΟΑ, Ανοιχτή Πόλη, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Ένωση Αφρικανών Γυναικών, Ένωση Μεταναστών Εργατών, Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων, Κασάπι Ελλάς (Ένωση Φιλιππινέζων Εργαζομένων),Κέντρο Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης των λαών Τουρκίας – Ελλάδας (ΚΑΠΑ)- Περιοδικό Ο Αγώνας, Κενυατική Κοινότητα Ελλάδας, Κίνηση Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, Κόκκινο, Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών-Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, Νεολαία Συνασπισμού, Ξεκίνημα, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Πακιστανική Κοινότητα “Η ενότητα”, Πολιτιστικός Σύλλογος Αφγανών (ΝΟΥΡ), Πολιτιστικός Σύλλογος Κουρδιστάν, Πρωτοβουλία των Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στο Πολυτεχνείο, ΣΥΡΙΖΑ , Σύλλογος Καμερουνέζων Ελλάδας , Σύλλογος Μαροκινής Κοινότητας Ελλάδας, Σύλλογος Μεταναστών Εργατών 25 Γενάρη, Σύνδεσμος Σουδανών Προσφύγων Ελλάδας, YRE.

Η συζήτηση για τη συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς και οι ανάγκες της ταξικής πάλης

 

Του Δ. Δημητριάδη

Το τελευταίο διάστημα το σύνολο του αριστερού κόσμου καθώς και ευρύτερα τμήματα του λαού απασχόλησε η διατύπωση προτάσεων σχετικά με την κοινή δράση και τη συνεργασία των αριστερών κομμάτων. Εννοούμε τη δημοσιοποίηση των δέκα σημείων του ΣΥΡΙΖΑ για το συντονισμό και την κοινή δράση της αριστεράς, την επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Κ.Κ.Ε. και το ΣΥΡΙΖΑ, καθώς την απάντηση του Κ.Κ.Ε. που δόθηκε μέσω του Ριζοσπάστη.

Είναι και αυτό μια ένδειξη του γεγονότος ότι ευρύτερα λαϊκά τμήματα στρέφουν το βλέμμα τους προς τα αριστερά και ιδιαίτερα αν θα προχωρήσει κάποιας μορφής κοινή δράση ακόμη και συνεργασία. Φυσικά από όλο αυτό τον κόσμο δεν λείπουν οι αυταπάτες και πολλές φορές μια ωραιοποίηση της κατάστασης. Θεωρούν ότι μια συνεργασία όσων δυνάμεων αυτοτιτλοφορούνται αριστερές αυτόματα θα δώσει διέξοδο και θα απαλλάξει τον λαό από τα προβλήματα του. Παρόλα αυτά πρόκειται για ένα θετικό γεγονός. Καμιά δύναμη δεν είναι δυνατόν να παρακάμψει τη λαϊκή θέληση χωρίς να υποστεί τις συνέπειες. Θα μπορούσε η ανταλλαγή αυτών των προτάσεων και των απαντήσεων καταρχήν να θεωρηθεί ως θετικό γεγονός ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στο οποίο θα καταλήξει. Το γεγονός όμως ότι εξελίσσεται πριν από τις εκλογές, καθώς επίσης η ίδια η διατύπωση των κειμένων και ιδίως του κειμένου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται περισσότερο για προσχηματικές κινήσεις και λιγότερο ότι εκφράζουν σταθερή πρόθεση και πεποίθηση για την επιδίωξη της κοινής δράσης των δυνάμεων της αριστεράς.

36 κόμματα διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού

Οι αιτήσεις στον Άρειο Πάγο έληξαν. Συνολικά 36 κόμματα θα διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού στις 6 Μαϊου.

Δείτε όλα τα ονόματα και τους αρχηγούς τους

1) Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) (Ε. Βενιζέλος),

2) Νέα Δημοκρατία (Αντ. Σαμαράς),

3) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α. Παπαρήγα),

4) ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο (Α. Τσίπρας),

5) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γ. Καρατζαφέρης),

6) Δημοκρατική Συμμαχία (Ντόρα Μπακογιάννη),

7) Κοινωνική Συμφωνία (Λουκά Κατσέλη),

8) Ανεξάρτητοι Έλληνες (Πάνος Καμμένος),

9) Δημοκρατική Αριστερά ( Φωτ. Κουβέλης),

10)Δράση – Φιλελεύθερη Συμμαχία (συνασπισμός συνεργαζομένων κομμάτων) – (Σ. Μάνος και Γ. Βαλλιανάτος),

11) Οικολόγοι Πράσινοι (6μελής εκτελεστική επιτροπή),

12) Ένωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης),

13) Κόμμα Φιλελευθέρων ( Κ. Καλλιγιάννης),

14) Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή (Ν. Μιχαλολιάκος),

15) Δημοσθένης Βεργής – Έλληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής),

16) ΟΧΙ (συνασπισμός των συνεργαζόμενων κομμάτων Δημοκρατική Αναγέννηση και Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Σ. Παπαθεμελής – 3μελής διοικούσα επιτροπή),

17) Κίνημα Δεν Πληρώνω (Βασ. Παπαδόπουλος),

18) Κ.Ε.Α.Ν.- Κίνημα Εθνικής Αντίστασης (Ιπποκράτης Σαββούρας),

19) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό) – Μ.Λ. ΚΚΕ- Εκλογική Συνεργασία (συνασπισμός συνεργαζόμενων κομμάτων) – (4μελής διευθύνουσα επιτροπή),

20) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) – Μέτωπο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Κουμμουνιστικής Αριστερός και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας 21μελής κεντρική συντονιστική επιτροπή),

21) Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδος- Ο.Κ.Δ.Ε. (3μελής διοικούσα επιτροπή),

Oφείλω να ζητήσω συγνώμη για την ανεπαρκή μου εγρήγορση-Δημήτρης Πατέλης

»Ότι απέμεινε από την εκφυλιστική μετάλλαξη του ΕΠΑΜ θέτει εκ των πραγμάτων εαυτόν εκτός της νομοτελούς προοπτικής του μετώπου. Οι δεσμοί που χτίσαμε, είναι παρακαταθήκη για τους νικηφόρους αγώνες που έρχονται.»

Πηγή: seisaxthiablog 

του Δημήτρη Πατέλη

Τον Ιούλιο του 2011 ιδρύθηκε το ΕΠΑΜ ως καρπός της ανάγκης μετωπικής συγκρότησης του αγώνα του λαού μας, σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης και κοινωνικού πολέμου. Ενός πολέμου που έχει εξαπολύσει το καθεστώς των πλέον επιθετικών κύκλων του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου για την αποικιοποίηση του λαού. Ενός πολέμου, που σε αντίθεση με το μέτωπο των επιτιθέμενων, βρίσκει το λαό χωρίς μετωπική οργάνωση, με ηγεσίες και μορφώματα επικίνδυνα αναντίστοιχα των περιστάσεων.

Το πρόβλημα αυτό εκφράζεται και ως «κρίσης ιδεολογικοπολιτικής εκπροσώπησης». Η ραγδαία ενεργοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του λαού δυσκολεύεται ή αδυνατεί να βρει άμεση πολιτική έκφραση στους πολιτικούς φορείς του μεταλλαγμένου φάσματος, ενός φάσματος ιδιαζόντως αγκυλωμένου στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό», στην απολυτοποίηση των κοινοβουλευτικών παιγνίων σε ένα φάσμα αρκετά «εξημερωμένου» ριζοσπαστισμού, σε πρακτικές μακροχρόνιας –έστω και ριζοσπαστικής- διαχείρισης της διαμαρτυρίας εντός του συστήματος.

Η συγκυρία αυτή καθιστά επιτακτική την ανάγκη μετωπικής συγκρότησης και διεξαγωγής του αγώνα, για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, βάσει των επιταγών της τωρινής συγκυρίας: της ζωτικής για τη σωτηρία του λαού μας διεξόδου και της ανατροπής του καθεστώτος κατοχής, αποικιοποίησης και ληστρικής επίθεσης εναντίων των εργαζομένων, με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση σε μια κοινωνικο-πολιτική συμμαχία δυνάμεων όλου του φάσματος (εκτός των δυνάμεων του καθεστώτος και του φασισμού).

Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της αντίστασης – Αλίντα Δημητρίου

Ευτυχώς υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα, η σκηνοθέτης Αλίντα Δημητρίου που με τις ταινίες της σώζει πολύτιμες μαρτυρίες για τις αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού και της Δικτατορίας του 1967.

Εδώ και χρόνια, η Αλίντα Δημητρίου έχει αφιερώσει ένα μέρος της ζωής και του έργου της στους αγώνες των γυναικών στις περιόδους πολιτικής τραγωδίας στην Ελλάδα.Με τα «Πουλιά στο Βάλτο», το 2008, καταπιάστηκε με τη δράση των γυναικών στην Κατοχή. Η «Ζωή στους Βράχους», το 2009, κατέγραψε τους αγώνες των γυναικών στον εμφύλιο και την εξορία. Τώρα, με τα «Κορίτσια της Βροχής», η Αλίντα Δημητρίου παρουσιάζει ένα ολοζώντανο, μαρτυρικά αληθινό πορτρέτο των γυναικών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξεφτελίστηκαν και ζουν για να αφηγηθούν την ιστορία τους.

Η Αλίντα Δημητρίου, από το 1977 ως το 1994, έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. «Το Θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα Δικαιώματα» (10 ημίωρα), «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 ως το 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.

Η ταινία «Τα Κορίτσια της Βροχής» αποτελείται από μαρτυρίες γυναικών, πολλών και ωραίων, διαφόρων ηλικιών, καταγωγών και τρόπων ζωής, που τις ενώνει το ένα πράγμα που δεν μπορεί να ξεχαστεί: ο κοινός αγώνας για κάτι που πίστεψαν, την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη δικτατορία και η κοινή ανάμνηση της βίας και της περιφρόνησης που αντιμετώπισαν από την (ανδρική, άλλωστε), εξουσία.

«Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»

Παλιά συνέντευξή της στην εφημερίδα ΑΥΓΗ

Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς

Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από αυτά;

Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.

Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.

Στην πρώτη περίοδο, η Γυναίκα εκπροσωπεί αυτόν τούτον τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του από τον κατακτητή και σύσσωμος έχει λάβει μέρος στον αγώνα. Στην δεύτερη περίοδο, η Γυναίκα προέρχεται κατά πλειονότητα από το φοιτητικό κίνημα, τον κύριο όγκο αντίστασης σ’ έναν εισβολέα που έρχεται να στερήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελευθερίας.

Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή – Γιώργος Σεφέρης

«Προκόβουμε καταπληκτικά».

Φράση γεμάτη σαρκασμό γραμμένη στο ημερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη , την21η Απριλίου 1967.  Στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας είχε επιλέξει τη σιωπή και δεν  δημοσίευε δουλειά του στην Ελλάδα. Στις 28 Μαρτίου 1969, αποφασίζει να μιλήσει για πρώτη φορά δημόσια με δήλωσή του κατά της δικτατορίας στο BBC .

Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Στην κηδεία του ,δύο μέρες αργότερα, η εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων, γέμισε από νέους και φοιτητές. Ο αποχαιρετισμός  του μεγάλου έλληνα ποιητή εξελίχθηκε σε σε μια από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές διαδηλώσεις κατά της χούντας.Μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη «Άρνηση» γνωστό ως «Στο περιγιάλι το κρυφό».
Διαβάστε τι έγραψε την επομένη της κηδείας η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.

 

 Η Δήλωση

«Πάει καιρός που παρά την απόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία – ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.