Ποστ ρεστάντ

Εξασκώντας τη μνήμη

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 , στην προ –ιντερνέτ εποχή ,στα  χρόνια του σταθερού τηλεφώνου,  μια  ομάδα νέων ανθρώπων  βλέποντας ένα νέο ‘’πολιτισμό’’να εισβάλλει από τα παράθυρα της νεοσύστατης ιδιωτικής τηλεόρασης και βιώνοντας την επιρροή αυτού του ‘’πολιτισμού’’ στην καθημερινή ζωή της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισε να δημιουργήσει μια κοινότητα δράσης  με σκοπό την κριτική στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης . Το όνομα αυτής ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο.

 Στην προσπάθεια συμμετείχαν νέοι και νέες , οργανωμένοι αλλά και ανεξάρτητοι αγωνιστές από όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σκοπός της η θεωρητική επεξεργασία του φαινομένου των ΜΜΕ και της επιρροής τους στην κοινωνία αλλά και η κινηματική διαμαρτυρία.

Οι αντιδράσεις από το πρώτο κάλεσμα συμμετοχής ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξες. Γράμματα στήριξης της πρωτοβουλίας ερχόταν από όλη την Ελλάδα ,σε μια διεύθυνση που είχε  δημιουργηθεί στο ταχυδρομείο, και οι συναγωνιστές και συναγωνίστριες ζητούσαν στήριξη για την δημιουργία τοπικών ΑΝΤΙ-ΜΜΕ ομάδων. Άμεση ήταν και η αντίδραση από τα  επίσημα ΜΜΕ τα οποία , με ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις  ,  εξέφρασαν   τη δυσφορία τους προς το ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο, χαρακτηρίζοντας    ‘’νεολουδίτες’’  τα μέλη  της πρωτοβουλίας.

Η προσπάθεια αυτή κατέληξε σε  αποτυχία και ο λόγος ήταν ότι κανένα κόμμα, πολιτική οργάνωση ή άλλη πολιτική  συλλογικότητα της εποχής δεν θέλησε να τη στηρίξει. Δεν ήταν το ιδεολογικό περιεχόμενο του εν εξελίξει μετώπου  το εμπόδιο. Αν μη τι άλλο αρεσκόμασταν στην ιδεολογική πάλη ‘’εντός των χαρακωμάτων’’. Το πρόβλημα ήταν στη σύνθεση των διαφορετικών πολιτικών χώρων που είχαν βρει ένα κοινό σημείο πάλης το οποίο  αντανακλούσε  ευρύτερη κοινωνική διαμαρτυρία. Στο βαθμό που η προσπάθεια θα έμενε σε επίπεδα παραγωγής κειμένων και εκδηλώσεων , μια Αντι-ΜΜΕ λέσχη ας πούμε , δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά το άνοιγμα της δράσης της σε πανελλαδικό επίπεδο με κινηματικές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να ελεγχθεί από κανέναν.