Το Ισπανικό Μανιφέστο -»Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Ισπανικό Μανιφέστο ‘’Για την ανάκτηση της οικονομικής, νομισματικής και λαϊκής κυριαρχίας: Η Έξοδος από το Ευρώ‘ με την δημοσιοποίησή του προκάλεσε συζητήσεις και είχε σημαντικό αντίκτυπο ειδικά στην Αριστερά . Τα επιχειρήματά του  δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και να αγνοηθούν από μια κοινωνία που μαστίζεται από  βαθιά  οικονομική κρίση  και μεγάλη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.

Το μανιφέστο δεν αναπτύσσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου  για τη χώρα, γιατί θεωρεί ότι αυτό πρέπει να είναι ο καρπός  της συμφωνίας και της ενότητας των πολλών αλλά επισημαίνει ότι η ισπανική κοινωνία  βρίσκεται σε ένα  σταυροδρόμι και εάν επιλεγεί ο σωστός δρόμος  θα γίνουν εφικτοί οι στόχοι  που επιδιώκει η Αριστερά. Το μανιφέστο κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική αποσαφήνιση σε κάτι που θεωρεί ουσιαστικό και  ζωτικής σημασίας. Την έξοδο από το ευρώ.

H υποστήριξη του μανιφέστου είναι εντυπωσιακή , όχι μόνο από τις πολλές εκατοντάδες των υπογραφών , αλλά από την κοινωνική αποδοχή την οποία εισέπραξε  και που  αποκαλύπτει ότι η κοινωνία αναρωτιέται και ανησυχεί  για το μέλλον της χώρας αναζητώντας  τρόπους για να αποφευχθεί η οριστική καταστροφή.

Πρέπει να επισημανθεί  ότι πολλοί από τους υπογράφοντες έχουν  αδιαμφισβήτητη επαγγελματική κοινωνική και πολιτική αναγνώριση. Δεν υπάρχει ακόμη ολοκληρωμένη εικόνα για το σύνολο των υπογραφών διότι η διαδικασία συνεχίζεται  αλλά μπορεί να υπογραμμιστεί η  υποστήριξη  των ιστορικών Josep Fontana και  David Ruiz, καθώς και των δημοσιογράφων Rodrigo Vázquez de Prada, Pascual Serrano, Mercedes Arancibia, Ginés Fernández, Miguel Riera και  Ramón Pedregal. Υπογράφουν , επίσης, κοινωνιολόγοι, νομικοί, ερευνητές, επιστήμονες, καθηγητές και δάσκαλοι. Οικονομολόγοι  και αναλυτές που ασχολούνται με την τρέχουσα κρίση  όπως οι Martin Seco, Manuel Muela, Rosario Segura, Alberto Montero, Antonio Gallifa και Pedro Montes .Πολιτικοί και συνδικαλιστές όπως οι Julio Anguita, Diosdado Toledano, Ramon Franquesa, Manuel Monereo, Albert Escofet, Sebastian Martin Recio, Hector Illueca, VíctorRíos M. Teresa Molares, Joan Tafalla, Víctor Casco, Javier Aguilera και  Agustín Moreno. Επίσης πολλά στελέχη και μέλη των κοινωνικών κινημάτων , συλλογικοτήτων, επαγγελματιών και ανέργων  που αντιλαμβάνονται την επισφαλή και κρίσιμη κατάσταση την οποία διέρχεται η χώρα.

Είναι επείγον να συζητηθεί  και να συνειδητοποιηθεί η  κεντρική πρόταση του Μανιφέστου. Το σύνθημά του, ‘’Έξοδος από το ευρώ’’  μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για την ενότητα ενός κοινωνικού κινήματος που περιλαμβάνει όλους εκείνους που θεωρούν αναπόφευκτη την πολιτική ρήξη για να ανοίξει μια συνταγματική διαδικασία που θα θέσει τις βάσεις για την αναγέννηση της χώρας και  θα σπάσει την παγίδα της αγωνίας, του φόβου και της ανασφάλειας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η   συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Είναι ώρα για δέσμευση και δράση  

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Η δραματικτή κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία είναι βυθισμένη  η  κοινωνία μας απαιτεί μια πολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την έξοδο από  την κρίση.  Πρόκειται για επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία λόγω των  κινδύνων επιδείνωσης και υποβάθμισης που υπάρχουν, για την τεράστια κοινωνική δυστυχία που προκλήθηκε από την εμμονή στις πολιτικές προσαρμογής, στη  λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου. Το δόκανο στο οποίο έχουμε πιαστεί  αποτελείται από καταστροφικά επίπεδα ανεργίας , από υπερχρέωση της χώρας προς το εξωτερικό που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί  και από την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών που οδηγούν  στην οικονομική χρεοκοπία του κράτους .Πάνω από 6 εκατομμύρια άνεργοι, πάνω από 2,3 δισ. ευρώ ακαθάριστων υποχρεώσεων  προς το εξωτερικό , καθώς και ένα  δημόσιο χρέος που ανέρχεται σχεδόν σε   1τρις  ευρώ, αυξάνεται συνεχώς και πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, είναι στοιχεία που συνιστούν  μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση    και κατεδαφίζουν θεμελιώδη  κοινωνικά δικαιώματα

Μια κρίση αυτού του μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες: από τη γενική κρίση του χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά μέσω της εφαρμογής  ενός φορολογικού συστήματος τόσο αντιδραστικού  όσο και άδικου. Αλλά, ακόμη και με τον κίνδυνο της απλούστευσης της ανάλυσης, προκειμένου  να διερευνηθούν  οι  λύσεις διεξόδου , ο κύριος λόγος για αυτή την ζοφερή κατάσταση, πρέπει να  αποδίδεται στην ενσωμάτωση της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.

Όπως όλοι πλέον αναγνωρίζουν , δεν υπήρχαν οι  προϋποθέσεις για την εφαρμογή ενός κοινού νομίσματος μεταξύ χωρών με τόσο άνισες οικονομίες  και χωρίς την πρόβλεψη ενιαίας φορολογίας. Η δημιουργία του, εισήγαγε το πλαίσιο για την εφαρμογή αντιδραστικών  και αντικοινωνικών  πολιτικών όλων των ειδών, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο βρήκε την απόλυτη  έκφρασή του στην οικοδόμηση της Ευρώπης του Μάαστριχτ . Όπως φάνηκε από τη πρώτη στιγμή το κράτος πρόνοιας δεν είναι συμβατό με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.

Το Ευρωπαϊκό Μανιφέστο »Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ;»

Το ευρωπαϊκό μανιφέστο παρουσιάστηκε  στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ  με τίτλο ‘‘Τρεις και μία ρήξεις με την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική’‘ και με εισαγωγή του Χ.Γ. την οποία δημοσιεύουμε κάτω  από το κείμενο των εννέα Ευρωπαίων οικονομολόγων που συνέταξαν το μανιφέστο.

“Τι  να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ; Ένα μανιφέστο»

Η Ευ­ρώ­πη βου­λιά­ζει στην κρί­ση και την κοι­νω­νι­κή α­πο­δό­μη­ση κά­τω α­πό την πίε­ση της λι­τό­τη­τας, της ύ­φε­σης και της στρα­τη­γι­κής των «δο­μι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σεων». Η πίε­ση αυ­τή εί­ναι με­θο­δι­κά συ­ντο­νι­σμέ­νη σε ευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο κά­τω α­πό την η­γε­σία της γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, της Ευ­ρω­παϊκής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας και της Ευ­ρω­παϊκής Επι­τρο­πής. Υπάρ­χει πλα­τειά συ­ναί­νε­ση ό­τι οι πο­λι­τι­κές αυ­τές εί­ναι πα­ρά­λο­γες ή α­κό­μα και «α­ναλ­φά­βη­τες»: η οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα ό­χι μό­νο δεν μπο­ρεί να μειώ­σει το άχ­θος του χρέ­ους, αλ­λά ο­δη­γεί σε συ­νε­χώς α­να­τρο­φο­δο­τού­με­νη ύ­φε­ση και προ­κα­λεί με­γα­λύ­τε­ρη α­νερ­γία και α­πό­γνω­ση στους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης. Ωστό­σο, αυ­τές οι πο­λι­τι­κές θεω­ρού­νται λο­γι­κές α­πό τη σκο­πιά της α­στι­κής τά­ξης. Απο­τε­λούν έ­να βά­ναυ­σο τρό­πο — μια θε­ρα­πεία σοκ — για α­νά­καμ­ψη του κέρ­δους, δια­σφά­λι­ση των χρη­μα­τι­στι­κών ει­σο­δη­μά­των και ε­φαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων α­ντι-με­ταρ­ρυθ­μί­σεων. Αυ­τό που συμ­βαί­νει εί­ναι βα­σι­κά η νο­μι­μο­ποίη­ση α­πό τα κρά­τη των διεκ­δι­κή­σεων του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαίου πά­νω στην πα­ρα­γω­γή. Γι’ αυ­τό α­κρι­βώς η κρί­ση παίρ­νει τη μορ­φή μιας κρί­σης δη­μό­σιου χρέ­ους.

Ένα λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα

Η κρί­ση α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι η προ­η­γού­με­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή για την Ευ­ρώ­πη δεν ή­ταν βιώ­σι­μη. Προϋπέ­θε­τε ό­τι οι ευ­ρω­παϊκές οι­κο­νο­μίες ή­ταν πιο ο­μοιο­γε­νείς α­πό ό,τι εί­ναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ χω­ρών αυ­ξή­θη­καν λό­γω της δια­φο­ρε­τι­κής έ­ντα­ξής τους στην πα­γκό­σμια α­γο­ρά και της δια­φο­ρε­τι­κής ευαι­σθη­σίας τους α­πέ­να­ντι στη συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κή α­ξία του ευ­ρώ. Οι πλη­θω­ρι­στι­κές τά­σεις δεν συ­νέ­κλι­ναν και τα χα­μη­λά πραγ­μα­τι­κά ε­πι­τό­κια ευ­νοού­σαν ε­ντα­τι­κές ροές κε­φα­λαίων με­τα­ξύ κρα­τών και έ­ντο­νες «φού­σκες» στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό και οι­κι­στι­κό το­μέα. Όλες αυ­τές οι α­ντι­φά­σεις — που ε­πι­τά­θη­καν με την ε­φαρ­μο­γή της νο­μι­σμα­τι­κής έ­νω­σης — προϋπήρ­χαν της κρί­σης, αλ­λά ε­κτι­νάχ­θη­καν με τις κερ­δο­σκο­πι­κές ε­πι­θέ­σεις ε­νά­ντια στο δη­μό­σιο χρέ­ος των πιο ε­κτε­θει­μέ­νων χω­ρών.

Οι κοι­νω­νι­κές και φι­λο­λαϊκές ε­ναλ­λα­κτι­κές στην κρί­ση αυ­τή α­παι­τούν μια τολ­μη­ρή ε­πα­νί­δρυ­ση της Ευ­ρώ­πης, διό­τι α­παι­τεί­ται ευ­ρω­παϊκή και διε­θνής συ­νερ­γα­σία για την α­να­διάρ­θρω­ση της βιο­μη­χα­νίας, της οι­κο­λο­γι­κής α­ει­φο­ρίας και της α­πα­σχό­λη­σης. Κα­θώς ό­μως μια συ­νο­λι­κή ε­πα­νί­δρυ­ση μοιά­ζει να εί­ναι α­νέ­φι­κτη με τον ά­με­σο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων, η έ­ξο­δος α­πό το ευ­ρώ προ­τεί­νε­ται ως ά­με­ση λύ­ση σε διά­φο­ρες χώ­ρες. Το δί­λημ­μα μοιά­ζει να εί­ναι με­τα­ξύ μιας δια­κιν­δυ­νευ­μέ­νης «ε­ξό­δου» α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη και μιας ου­το­πι­κής ευ­ρω­παϊκής ε­ναρ­μό­νι­σης που να α­να­δύε­ται μέ­σα α­πό τους α­γώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Κα­τά την ά­πο­ψή μας, πρό­κει­ται για έ­να λαν­θα­σμέ­νο δί­λημ­μα και ε­κεί­νο που εί­ναι ση­μα­ντι­κό εί­ναι να ερ­γα­στού­με για μια βιώ­σι­μη πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή ά­με­σης α­ντι­πα­ρά­θε­σης.

Ζιν: Η Ελλάδα θα είχε βγει από την κρίση, αν είχε πτωχεύσει το 2010

Την άποψη ότι η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει σήμερα την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, εξέφρασε ο γερμανός οικονομολόγος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Welt».

«ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ»

Παράλληλα, τάχθηκε υπέρ μιας ανοιχτής νομισματικής ένωσης, από την οποία τα κράτη θα μπορούν να αποχωρήσουν προσωρινά και να αναζητήσουν μεταβατική βοήθεια με σχέδια τύπου «Μάρσαλ».

εφημ ΕΘΝΟΣ

«Οι πέτρες που πετούν εναντίον μας θα γίνονται μεγαλύτερες όσο συνεχίζεται η σημερινή πολιτική», δηλώνει ο κ. Ζιν, αναφερόμενος στις ευθύνες που αποδίδονται στην Γερμανία για την σημερινή κατάσταση στις υπερχρεωμένες χώρες.

«Ήταν μεγάλο λάθος να παραβιάσουμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ με δημόσια δάνεια που αναλογούν εν τω μεταξύ στο 160% του ΑΕΠ και τα οποία δεν θα εξυπηρετηθούν ποτέ. Αυτό βοήθησε τις δικές μας και τις γαλλικές τράπεζες και κάποιους πλούσιους στην Ελλάδα, αλλά για τον λαό σήμανε μόνο ανεργία και γενικότερη δυσκολία. Η Ελλάδα θα είχε βγει τώρα από την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε πτωχεύσει και είχε αποχωρήσει από το ευρώ. Θα είχε σε μεγάλο βαθμό απελευθερωθεί από το χρέος της και θα είχε, με μια υποτιμημένη δραχμή, ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της. Η ανεργία των νέων σίγουρα δεν θα ήταν στο 60% που είναι σήμερα», πρόσθεσε.

Εξέφρασε, μάλιστα, την εκτίμηση ότι αυτό που επιτρέπει σήμερα η Γερμανία να συμβαίνει στην Ελλάδα είναι «μια καταστροφή για τους ανθρώπους εκεί» και επεσήμανε ότι ο κόσμος θεωρεί υπεύθυνους τους Γερμανούς, παρότι δίνουν τα περισσότερα χρήματα.

«Αυτή η πολιτική μας κάνει φτωχότερους και ταυτόχρονα μας παρουσιάζουν όλο και περισσότερο με σβάστικες», δήλωσε χαρακτηριστικά και προειδοποίησε ότι, «εάν αυξηθούν οι δυσκολίες στις μεγάλες χώρες, δεν θα μπορούμε έτσι κι αλλιώς να συνεχίσουμε την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, λόγω έλλειψης κεφαλαίων».

George Friedman: Προπολεμικές συνθήκες απειλούν την Ευρώπη

via http://youpayyourcrisis.blogspot.gr/

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 μετεξελίχθηκε σταδιακά σε παγκόσμια κρίση ανεργίας. Αυτή η κρίση ανεργίας σχετικά γρήγορα θα μετατραπεί σε πολιτική κρίση. Η κρίση αφορά και τους τρεις βασικούς πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος – την Ευρώπη, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Το επίπεδο της έντασης διαφέρει, η πολιτική αντίδραση διαφέρει και η σχέση με τη χρηματοοικονομική κρίση επίσης διαφέρει. Όμως, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, και αυτό είναι ότι η ανεργία όλο και περισσότερο αντικαθιστά την οικονομία ως το κεντρικό πρόβλημα του χρηματοοικονομικού συστήματος.

Η Ευρώπη είναι το επίκεντρο αυτής της κρίσης. Η Ιταλία διενήργησε εκλογές, και το κόμμα που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους -σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου- ήταν μια ολοκαίνουρια ομάδα, που ονομάζεται το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, της οποίας ηγείται ένας επαγγελματίας κωμικός.

Υπάρχουν δύο ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτό το κίνημα: Το πρώτο είναι πως ένας από τους κεντρικούς πυλώνες του είναι ότι χαρακτηρίζει την κήρυξη χρεοστασίου μέρους του ιταλικού χρέους ως το λιγότερο κακό. Το δεύτερο είναι ότι η Ιταλία, με την ανεργία της να ανέρχεται στο 11,2%, δεν είναι η χειρότερη περίπτωση ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Ιταλία θρέφει ακραία κόμματα που αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα.

Η βασική διαμάχη στην Ευρώπη αφορά στο πώς να λυθεί η κρίση κρατικού χρέους και η απειλή που αυτή ενέχει για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Το θέμα ήταν ποιος θα επωμιστεί το βάρος της σταθεροποίησης του συστήματος. Το επιχείρημα που «κέρδισε», ιδιαίτερα στις ελίτ της Ευρώπης, ήταν ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι λιτότητα, ότι οι κρατικές δαπάνες έπρεπε να περιοριστούν σημαντικά προκειμένου όσο μεγάλη και αν είναι η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους να μην κηρυχθεί στάση πληρωμών.

Χλομή η Αριστερά στην Ευρώπη

Tα προοδευτικά κόμματα της Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι η οικονομική κρίση οξύνεται, δεν έχουν καταφέρει να προβληθούν ως εναλλακτικές λύσεις στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού

Του Νίκου Σβέρκου από efsyn.gr  

«Η Ευρώπη των λαών θα νικήσει την Ευρώπη των μνημονίων και της βαρβαρότητας» δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας στις 9 Οκτωβρίου του 2012 στο Σύνταγμα, έχοντας στο πλευρό του τον πρόεδρο του γερμανικού Die Linke, Bernd Riexinger. Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εμπεριέχει βεβαίως έναν οραματικό στόχο γενικότερη λαϊκής αφύπνισης, αλλά η σημερινή πραγματικότητα δυσχεραίνει τα σχέδια του αριστερού διεκδικητή της εξουσίας στην Ελλάδα. Διότι αφενός η Ε.Ε. είναι χωρισμένη σε «βόρειους» και «νότιους», με τη γερμανική κυβέρνηση να κατασκευάζει το «σκιάχτρο» των μεσογειακών κρατών, ενώ οι «φτωχοί εταίροι» παλεύουν να βρουν μια λύση πέρα από την επιβαλλόμενη λιτότητα. Και αφετέρου η ευρωπαϊκή Αριστερά, συγκρινόμενη με τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μοιάζει ακόμα αδύναμη να «συντροφεύσει» την ελληνική Αριστερά στο νεοφιλελεύθερο «κολαστήριο» της Ε.Ε.

Υποχώρηση στον Βορρά

Στον πυλώνα της πολιτικής λιτότητας στην Ε.Ε., τη Γερμανία, η Αριστερά δεν φαίνεται να κερδίζει απέναντι στην Ανγκελα Μέρκελ, καθώς το Die Linke χάνει δυνάμεις δημοσκοπικά, δείχνοντας ότι η ρητορεία της Γερμανίδας καγκελαρίου έχει επικρατήσει ολοκληρωτικά στη χώρα των Τευτόνων. Στις εκλογές του τοπικού κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας μάλιστα, το Die Linke έχασε πάνω από τις μισές δυνάμεις του και από το 7,1% έπεσε στο 3%, οπότε δεν εξασφάλισε την παραμονή του στο τοπικό κοινοβούλιο. Το αριστερό κόμμα, που δημιουργήθηκε από την ένωση του PDS των άλλοτε Ανατολικογερμανών κομμουνιστών και των αριστερών Σοσιαλδημοκρατών του Οσκαρ Λαφοντέν, κατάφερε από το 8,7% του 2005 να «ακουμπήσει» το 2009 το 12%, γεμίζοντας ελπίδες τους αριστερούς ανά την Ευρώπη ότι κάτι γεννιέται στην «καρδιά του κτήνους». Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πάντως για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου δείχνουν ότι τα ποσοστά θα καμφθούν και θα φτάσουν το πολύ το 8%. Γι” αυτό και τα στελέχη του Die Linke ξεκίνησαν την προεκλογική περίοδο με ομιλία του Αλέξη Τσίπρα προ λίγων ημερών.

Η σταθερή συνοδοιπόρος της Γερμανίας στην Ε.Ε., η Ολλανδία, έδωσε πρόσφατα ελπίδες ότι θα ήταν η επόμενη χώρα στην οποία η Αριστερά θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο. Ομως το ξενοφοβικό κλίμα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα. Μπορεί τα δημοσκοπικά ποσοστά του Σοσιαλιστικού Κόμματος (κοντά στο 19%) να έδιναν πιθανότητες ακόμα και για «διεμβόλιση» της κυβέρνησης, εν τέλει το μαοϊκών καταβολών κόμμα έλαβε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου μόλις 9,7%. Το κόμμα πάντως δεν διακρίνεται για τις φιλικές διαθέσεις του έναντι της Ελλάδας, καθώς, αν παρακολουθήσει κανείς την αρθρογραφία στελεχών του, θα βρει απόψεις περί «ώθησης της Ελλάδας έξω από το ευρώ, ώστε να μην επωμίζεται ο Ολλανδός εργαζόμενος ένα τεμπέλικο κράτος του Νότου».

Η λογοκριμένη έκθεση για τη φτώχεια στη Γερμανία

 

Οχι και τόσο αδιάφθοροι

 Πηγή: το Περγάδι

Την ιστορία την αφηγείται το business insider. Στις 17 Σεπτεμβρίου, το γερμανικό Υπουργείο Εργασίας απέστειλε to σχέδιο έκθεσης «Για τη φτώχεια και τον πλούτο » στους συναδέλφους του των άλλων υπουργείων.

Μόνο η τελική έκθεση θα δημοσιοποιείτο αφού πρώτα επικυρωνόταν από τη καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ,. Η αρχική έκθεση υποτίθεται ότι θα παρέμενε κρυφή. Διέρρευσε όμως σχεδόν αμέσως. Και περιείχε καφτά σημεία. Πολύ καφτά.

Η ογκώδης έκθεση (PDF, 535 σελίδες), περιέγραφε την σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στη Γερμανία-μια πραγματικότητα που γίνεται πιο σκληρή χρόνο με το χρόνο.

Για παράδειγμα, το 1998, το πιο φτωχό 50% του πληθυσμού κατείχε το 4% του ιδιωτικού πλούτου, ενώ το πιο πλούσιο  10% το 45%. Το 2008, στο φτωχότερο 50% ανήκε μόνο το 1%, ενώ το πλουσιότερο 10% αύξησε το μερίδιό του στο 53%. Άλλες εκθέσεις καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα.

Η έκθεση για τη φτώχια  της στατιστικής υπηρεσίας της Γερμανίας έδειχνε ότι το «ποσοστό της φτώχειας» στη Γερμανία ακολουθεί ανοδική πορεία : το 2008, ήταν 15,5%. Το 2009 ήταν 15,6%, και το 2010 ήταν 15,8%. Ιδιαίτερα σκληρά χτυπήθηκαν  άνθρωποι κάτω των 65 ετών,χωρίς οικογένεια, που ζούσαν μόνοι τους. Το ποσοστό της φτώχειας σ’ αυτή την ομάδα πληθυσμού ήταν 36,1%. Στις μονογονεϊκές οικογένειες, ήταν 37,1%.

Η πόλη του Μονάχου δημοσίευσε τη δική της έκθεση φτώχειας. Λαμβάνοντας υπόψη το υψηλό κόστος της ζωής στο Μόναχο, διαπιστώνουμε ότι σχεδόν το ένα πέμπτο των κατοίκων της πόλης ζει σε συνθήκες φτώχειας. Το  όριο της φτώχειας στη Γερμανία είναι 940 ευρώ το μήνα.

Τα στοιχεία αυτά συζητήθηκαν για λίγο δημόσια, και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρείες καταναλωτικών προϊόντων προσάρμοσαν σ’ αυτά τα δεδομένα τις εμπορικές  στρατηγικές τους στις αναπτυσσόμενες χώρες [βλέπε….« Η «φτωχοποίηση της Ευρώπης»].

Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ φτώχειας στην ευρωζώνη.

Σφίγγουμε την ευρωζώνη… έως την τελευταία τρύπα

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ,  Κώσταs Μοσχονάs

Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ φτώχειας στην ευρωζώνη. Κατέχει όχι μόνο το υψηλότερο ποσοστό πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας, αλλά και την πρώτη θέση σε πολίτες που στερούνται στοιχειώδη μέσα διαβίωσης.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα αυτά βασίζονται σε στοιχεία του 2011 και πως η κατάσταση έχει επιδεινωθεί έκτοτε στον τομέα της απασχόλησης και των εισοδημάτων με τις αλλεπάλληλες περικοπές μισθών και συντάξεων καθώς και τις φορολογικές επιβαρύνσεις, το χάσμα έχει διευρυνθεί ακόμη περισσότερο μεταξύ της Ελλάδας και των άλλων εταίρων.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Eurostat και αφορούν το 2011, το 31% του ελληνικού πληθυσμού (3,4 εκατ. άτομα) ζει στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού (2010: 27,7%). Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην ευρωζώνη, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 24,2%.

Τη δεύτερη θέση στην Ευρώπη των «17» κατέχει η Ισπανία (27%) και την τρίτη η Πορτογαλία (24,4%). Τα υψηλότερα ποσοστά γενικά στην Ε.Ε. βρίσκονται στη Βουλγαρία (49,1%), τη Ρουμανία (40,3%), τη Λετονία (40,1%) και τη Λιθουανία (33,4%). Τα χαμηλότερα στη Σουηδία (16,1%), την Ολλανδία (15,7%) και την Τσεχία (15,3%).

Οι πολίτες που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού χωρίζονται σε κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει τα άτομα που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ακόμη και με τη χορήγηση κοινωνικών παροχών, δηλαδή έχουν εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος. Στην κατηγορία αυτή η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση στην ευρωζώνη με ποσοστό 21,4% (Ευρώπη «27»: 16,9%). Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ισπανία (21,8%) και στην τρίτη η Πορτογαλία (18%). Τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη των «27» έχουν η Βουλγαρία (22,3%) και η Ρουμανία (22,2%) και τα χαμηλότερα η Τσεχία (9,8%) και η Ολλανδία (11%).

Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των συνδικάτων κατά της λιτότητας

 

 

H πυρκαγιά και οι κινήσεις της Μέρκελ… Ζέζα Ζήκου

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στο όνομα της διάσωσης του ευρώ διακήρυξε την πλήρη ηγεμονία της. Για δεύτερη συνεχή χρόνια η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ κατακτά την πρώτη θέση στη διάσημη λίστα του περιοδικού Forbes για τον ρόλο της ισχυρότερης γυναίκας στον πλανήτη. Οντως, πρόκειται για μια ταλαντούχα ηγέτιδα που διαχειρίζεται με επιδέξιο και ψύχραιμο τρόπο μια πολύ επικίνδυνη κρίση. Αποδέχθηκε σιωπηρά την τραπεζική μάχη του Ντράγκι θυσιάζοντας πολλά, για να μη χάσει την πιο μεγάλη απ’ όλες – τις επόμενες εκλογές για την καγκελαρία τον Σεπτέμβριο του 2013. Αλλά, υπάρχει και η άλλη άποψη πως πρόκειται για έναν πολιτικό νάνο. Μια γυναίκα που κάνει πάντα λάθος εκτιμήσεις και την ξεπερνούν οι εξελίξεις.

Η οικονομική υπεροχή της Γερμανίας του ευρώ συμπίπτει με την πολιτική ενηλικίωσή της, ενώ η ίδια δεν φοβάται πλέον να δώσει μάχες υπέρ πολιτικών και εθνικών συμφερόντων . Η Αγκελα Μέρκελ αντικατέστησε το μεταπολεμικό μοντέλο της γερμανικής πολιτικής, που χαρακτηριζόταν από την πολυμέρεια, με μια μονομερή τακτική. Αυτό έκανε και με την κρίση στην Ελλάδα. Η μεταπολεμική ισορροπία, όταν οι Γερμανοί «έθεταν την οικονομία τους στην ευχέρεια των ευρωπαϊκών συμφερόντων, ενώ η Γαλλία τούς καθιστούσε πολιτικά αποδεκτούς», έχει ανατραπεί. Το Παρίσι συχνά θεωρούσε ότι η Γερμανία πρέπει απλώς να εγκρίνει τις ιδέες και τις προτάσεις τους, διότι έτσι έχει συνηθίσει η Γαλλία. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν.

Η βιωσιμότητα της ευρωζώνης και η προοπτική της Ελλάδας –Γιάννης Τόλιος

Πηγή: iskra

Η κρίση της ευρωζώνης βαθαίνει όσο αποτυγχάνουν τα διάφορα μέτρα στήριξης της από τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ θέτοντας υπό αμφιβολία τη βιωσιμότητα της. Δεν είναι τυχαίο που τελευταία έρχονται στο προσκήνιο παλιές και νέες ιδέες για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ενώ και όλο πυκνώνουν οι εγκλίσεις από γνωστούς «ευρωπαϊστές» για την ανάληψη πρωτοβουλιών σωτηρίας της.

Σε δήλωση του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ, απέδωσε τις αιτίες της κρίσης στην πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, τονίζοντας ότι «η Άνγκελα Μέρκελ δεν είναι γεννημένη ευρωπαία» και ζήτησε «μερική αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους» κά. («Τα Νέα», 9.8.12) Σε ανάλογο πνεύμα ο πρώην προέδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι σε άρθρο του στη αμερικάνικη εφημερίδα «Christian Science Monitor» καλεί τη Γερμανία να παίξει τον ηγετικό της ρόλο προς μια ομοσπονδιακή Ευρώπη («Αυγή», 14.8.12). Κατά τον Πρόντι «μονάχα αν οι ευρωπαϊκές χώρες κάτω από μια γερμανική ηγεσία επαναδεσμευθούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ….θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε δυνατά προς μια πολιτική ένωση από την κύρια είσοδο και όχι από το παράθυρο, δρομολογώντας μια νέα συνταγματική διαδικασία».! Επίσης τρεις γνωστοί γερμανοί διανοούμενοι (Χάμπερμας-Μποφίνγκερ-Ρίμελιν) σε κείμενο τους («Καθημερινή», 19.8.12), θεωρούν ότι  η ΟΝΕ δεν είναι πλέον βιώσιμη και προτείνουν εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με πολιτική ενοποίηση τουλάχιστον των χωρών της ευρωζώνης, καθώς και την υιοθέτηση Ευρωσυντάγματος με την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος σε όλες τις χώρες. Επίσης ζητούν την προσωρινή αναστολή του δημοσιονομικού συμφώνου, την αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών της ευρωζώνης που αντιστοιχεί στη συμφωνία του Μάαστρχτ, καθώς και κοινή εγγύηση των κρατικών ομολόγων ώστε να αποφευχθεί το ρίσκο χρεοκοπίας ενός κράτους», κά.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΗ

Ωστόσο η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν είναι απλά υπόθεση αφηρημένων οραματισμών και «καλών προθέσεων», αλλά συνδέεται στενά με το ευρύτερο πλέγμα διακρατικών και ταξικών σχέσεων και αντίστοιχων συμφερόντων. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ως πολιτική «συνεργασίας» κυρίαρχων αστικών τάξεων γίνεται με βάση το κριτήριο της ισχύος» και του ανταγωνισμού. Όσο πιο ισχυρή είναι μια χώρα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, τόσο πιο βαρύνουσα θέση κατέχει στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ισχύς των μεγαλύτερων και πλουσίων χωρών στο θεσμικό πεδίο εκδηλώνεται με τις αποφάσεις που λαμβάνονται για το μέλλον της συγκεκριμένης ενοποίησης. Η «μεγάλη πατρίδα» (Γερμανία) επιχειρεί μέσω κυρίως του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) να διεμβολίσει τις «μικρές πατρίδες» θέτοντας την οικονομία της ΕΕ υπό γερμανική σκέπη.

Ευρωζώνη:Φουντώνουν οι κόντρες για τη διαχείριση

Πηγή: Ριζοσπάστης

Ο ρόλος της ΕΚΤ στην αγορά χρέους βρίσκεται στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στα ανταγωνιζόμενα στρατόπεδα

Συνέχεια στην κόντρα ανάμεσα στη Γερμανία από τη μια και τις Γαλλία – Ιταλία – Ισπανία από την άλλη για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στη διαχείριση της κρίσης έδωσε, την Κυριακή, η Bundesbank (Μπούντεσμπανκ – γερμανική Κεντρική Τράπεζα), επιβεβαιώνοντας ότι οι ανταγωνισμοί μεγαλώνουν στην Ευρωζώνη, ενόψει των συνεδριάσεων της ΕΚΤ, του Γιούρογκρουπ, αλλά και της Συνόδου Κορυφής τον Οκτώβρη.

Με τον πλέον επίσημο τρόπο ο πρόεδρος της Bundesbank, Γιενς Βάιντμαν, δήλωσε την αντίθεσή του στο ενδεχόμενο μίας δυναμικής παρέμβασης της ΕΚΤ στις αγορές ομολόγων, λέγοντας ότι παρόμοια σχέδια ενέχουν τον κίνδυνο να προκαλέσουν «εθισμό στις κυβερνήσεις».

«Δεν πρέπει να υποτιμούμε τον κίνδυνο ότι η χρηματοδότηση από την Κεντρική Τράπεζα μπορεί να γίνει εθιστική, όπως ένα φάρμακο», δήλωσε χαρακτηριστικά στο περιοδικό «Der Spiegel», δείχνοντας ότι το ρήγμα μεγαλώνει και στο εσωτερικό της ΕΚΤ. Στο ίδιο πνεύμα, ο Βάιντμαν πρόσθεσε ότι «δεν πρέπει να τεθεί η νομισματική πολιτική υπό την κυριαρχία της δημοσιονομικής πολιτικής» και ότι «τέτοιου είδους πολιτική είναι για μένα πολύ κοντά στην κρατική χρηματοδότηση μέσω της εκτύπωσης χρήματος».

Την ίδια θέση εξέφρασε και η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, λέγοντας ότι «είναι καλό που ο Γιενς Βάιντμαν προειδοποιεί τους πολιτικούς ξανά και ξανά». «Υποστηρίζω τον Γιενς Βάιντμαν και θεωρώ πως είναι καλό ότι η Bundesbank έχει ισχυρή επιρροή στην ΕΚΤ», συμπλήρωσε, δίνοντας το στίγμα ότι η Γερμανία δε θα δεχτεί χωρίς ισχυρά ανταλλάγματα την παρέμβαση της ΕΚΤ για την ελάφρυνση του κόστους δανεισμού χωρών – μελών της Ευρωζώνης που ανταγωνίζονται τη Γερμανία και τώρα βρίσκονται στη δίνη της κρίσης.

Στον αντίποδα, ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι, επανέλαβε πως «εντός του πλαισίου της εντολής μας, η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να προστατεύσει το ευρώ», κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην αντιμετώπιση των υπερβολικά υψηλών αποδόσεων των κρατικών ομολόγων.

Η αποδόμηση του γερμανικού μοντέλου

Πηγή:CYNICAL

Είναι πολύ διασκεδαστικό το γεγονός τώρα, που η Μέρκελ, επιδιώκοντας πλέον ανοιχτά και με περίσσεια ηγεμονικών προθέσεων να επιβάλει το γερμανικό μοντέλο διάρθρωσης της οικονομίας και στην υπόλοιπη ευρωζώνη προτού υποσχεθεί ο,τιδήποτε, να βλέπεις να ξεπετάγονται από παντού άρθρα και αρθράκια που να θέτουν κάτω από το μικροσκόπιο και εν αμφιβόλω, τα καλώς ή κακώς κείμενα της γερμανικής οικονομίας και να τήν ξεψειρίζουν όσο ποτέ άλλοτε, προσπαθώντας να βγάλουν στη φόρα όλα όσα με επιμέλεια είχαν κρυφτεί κάτω απ’ το γερμανικό χαλί. Όχι φυσικά από τους Γερμανούς, (τα στοιχεία ήταν ανέκαθεν ανοιχτά και σε όλους προσβάσιμα), αλλά από αυτούς τους ίδιους, οι οποίοι όσο καιρό η Γερμανία δεν έκανε challenge τις ηγεμονικές βλέψεις άλλων χωρών, δεν έμπαιναν καν στο κόπο να τα ψάξουν και να τα καταστήσουν ευρέως γνωστά.

Η Γερμανία πέρασε πολύ καιρό υφαίνοντας και πουλώντας το παραμύθι περί των αιτίων του γερμανικού θαύματος μετά το οικονομικό downturn της ενοποίησης με την πρώην Ανατολική Γερμανία. Τα βασικά συστατικά στοιχεία αυτής της αφήγησης συμπυκνώθηκαν στη μαγική φρασούλα «structural reforms», οι οποίες και απετέλεσαν το πλέον προωθούμενο εξαγωγικό της προιόν. Φυσικά, οι αγοραστές ήταν πολλοί και πρόθυμοι, καθ’ ότι το παραμύθι αυτό βασιζόταν σε ένα άκρως επιθυμητό ιδεολογικό υπόστρωμα. Ενώ ως structural reforms θα μπορούσε κανείς να εννοήσει υψηλότερη φορολογία στα μεγαλύτερα εισοδήματα, ή φορολογία επί συγκεκριμένων χρηματιστηριακών συναλλαγών, των υψηλής συχνότητας για παράδειγμα, οι οποίες είναι άκρως κερδοσκοπικές και επιβλαβείς, εν τοίτοις structural reforms έμεινε να εννοείται μείωση των κατώτατων μισθών, πετσόκομμα των κοινωικών παροχών και εκμηδένιση της διαπραγματευτικής δυνατότητας των εργαζομένων. Πολύ ωραία και βολικά αυτά τα τελευταία.

Πόση αλήθεια όμως εμπεριέχεται στην απόδοση της καλύτερης οικονομικής κατάστασης της Γερμανίας κατά τη διάρκεια της κρίσης, στις συγκεκριμένες δομικές μεταρρυθμίσεις; Υπάρχει τεκμηριωμένη εμπειρική απόδειξη γιαυτό και σε ποια κιτάπια βρίσκεται καταχωρημένη;

Δυστυχώς τα γεγονότα μαρτυρούν μόνο περί του αντιθέτου.

Το ΔΝΤ σε εσωτερική του έκθεση (από εδώ) γράφει ότι:

«Ο ρόλος των δομικών μεταρρυθμίσεων στις ανισορροπίες της ΕΖ παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Η συνολική επίδραση του ευρέως συνιστώμενου πακέτου πολιτικών, όπως απελευθέρωση προιόντων, υπηρεσιών και χρηματαγορών, ελάττωση της εργασιακής προστασίας και κατάργηση της ακαμψίας στην αγορά εργασίας, καθώς επίσης και ελάττωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, παραμένει αδιευκρίνιστη και ατεκμηρίωτη».

Στην πραγματικότητα όπως αναλύεται στην επισυναπτόμενη έκθεση «The changing German labour market», η διάσωση των θέσεων εργασίας στη Γερμανία δεν οφειλόταν στην ευκολία με την οποία οι γερμανοί επιχειρηματίες μπορούσαν να απολύουν και να προσλαμβάνουν, αλλά στην ευκαμψία στο εσωτερικό των επιχειρήσεων, σχετικά με μεταβλητά ωράρια εργασίας, κλπ.

Όσο ξεσκαλίζει κανείς, είναι πέρα από βέβαιο, ότι θα βρεθούν πολλά στοιχεία που ν’ αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση.

Εκεί όμως που θέλω, για ακόμα μια φορά να καταλήξω, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια οικονομική πολιτική που να στέκεται ξεκρέμαστη και πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες με τη σειρά τους να μην υπαγορεύονται από συγκεκριμένες ιδεολογικές προτιμήσεις.

Ιταλία: Η παλαιότερη τράπεζα του κόσμου, ζητάει κρατική βοήθεια

Η Banca Monte dei Paschi di Siena (MPS), η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα στην Ιταλία, έχει αποδυθεί σε μια κούρσα με το χρόνο για να αποσπάσει την έγκριση των ελεγκτικών αρχών να πωλήσει τίτλους αξίας 1 δισ. ευρώ στην κυβέρνηση, ώστε να καλύψει τις ελλείψεις της σε κεφάλαιο ως τα τέλη Ιουνίου.

Πηγές προσκείμενες στις συνομιλίες της τράπεζας με το κυβερνητικό επιτελείο είπαν το Σαββατοκύριακο ότι η παλαιότερη τράπεζα του κόσμου -είχε ιδρυθεί ως κοινωφελές ίδρυμα το 1472– έχει σχεδόν καταλήξει σε συμφωνία με το υπουργείο Οικονομικών και την Τράπεζα της Ιταλίας (ΤτΙ) για την ανακεφαλαιοποίησή της με ένεση ρευστότητας από το κράτος.

Εάν η συμφωνία επαληθευτεί, θα είναι η πρώτη φορά που ιταλική τράπεζα θα καταφύγει σε κρατική βοήθεια από το 2010, όταν είχε βαθύνει η κρίση στην ευρωζώνη.

Επικαλούμενη «οργανωτικούς λόγους», η τράπεζα ανέβαλε για αύριο (Τρίτη) τη συνεδρίαση του διοικητικού της συμβουλίου που επρόκειτο να γίνει νωρίτερα σήμερα για να εγκριθεί το νέο επιχειρησιακό σχέδιο του νέου διευθύνοντος συμβούλου της Φαμπρίτσιο Βιόλα και του νέου της προέδρου Αλεσάντρο Προφούμο, του πιο γνωστού Ιταλού τραπεζίτη.

Το γεγονός ότι το διοικητικό συμβούλιο αναβλήθηκε ερμηνεύθηκε ως ένδειξη πως η MPS ελπίζει σε μια ανεπίσημη έγκριση από την ΤτΙ, που επιβλέπει τις ιταλικές τράπεζες.

«Αυτό θα ήταν το λογικό συμπέρασμα», είπε πηγή ενήμερη για την κατάσταση.

Η Τράπεζα της Ιταλίας, που μπορεί να εγκρίνει επίσημα το σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης της MPS μόνο αφότου αυτό παρουσιαστεί επίσημα, απέφυγε να τοποθετηθεί, όπως και το υπουργείο Οικονομικών.

Οι Γερμανοί πάντα υποχωρούν. Τώρα;

via Εργατικός Αγώνας

»Καθώς το κόστος είτε της διάσπασης είτε της στήριξης της ευρωζώνης εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη, το μεγάλο ερώτημα είναι εάν οι Γερμανοί θα υποχωρήσουν στις πιέσεις των γειτόνων τους για περισσότερα χρήματα».

Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο:

Τα αναρίθμητα déjà vu της ευρωπαϊκής κρίσης

»Τα déjà vu στην ευρωζώνη είναι πλέον πολλά. Τα αινίγματα ως προς την οικονομική και νομισματική ένωση – το εάν θα παραιτηθεί η Ελλάδα, εάν θα τα θαλασσώσει η Ισπανία, εάν θα πληρώσει η Γερμανία, εάν θα φρενάρει η Γαλλία – είναι περίπλοκα. Πίσω από αυτά όμως, υπάρχει ένα ιστορικό μοτίβο.

Η Ελλάδα μπορεί να σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά αντιμετωπίζει τα ίδια παλαιά προβλήματα στην εφαρμογή των όρων της συμφωνίας στήριξης. Η στήριξη των ισπανικών τραπεζών με 100 δισ. ευρώ και σχετικά μη απαιτητικές προϋποθέσεις, πιθανότατα θα προκαλέσει οργή στους Γερμανούς, τους βασικούς χρηματοδότες της Ευρώπης, ως προς το εάν οι πιστωτές χειρίζονται τους δανειζόμενους πολύ γενναιόδωρα. Ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα επιδεικνύει το Παρίσι, όπου ο πρόεδρος Francois Hollande κατηγορεί τους Γερμανούς ότι επιβάλουν καταστροφική λιτότητα στους οφειλέτες της ευρωζώνης.

Αυτοί οι σύγχρονοι διπλωματικοί χειρισμοί και οι εντάσεις αποτελούν επαναλήψεις των όσων είχαν καταγραφεί κατά την έντονη περίοδο πριν από την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος το 1999. Όλες οι σκηνές του ευρωπαϊκού δράματος έχουν ξαναπαιχτεί και μάλιστα πολλές φορές στο παρελθόν. Ας πάρουμε επί παραδείγματι, την πεποίθηση ότι η πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει η νομισματική ένωση. Ο Helmout Kohl, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, είχε πει το 1991 ότι νομισματική ένωση χωρίς πολιτική ενοποίηση θα ήταν ένα «κάστρο στον αέρα».

Παρομοίως, η οικονομική αποδιάρθρωση που αντιμετωπίζει η νότια Ευρώπη δεν είναι νέα – ούτε αιφνιδιαστική. Αξιωματούχοι της Bundesbank είχαν πει δημοσίως πριν από 15 χρόνια ότι τα σπάταλα κράτη δεν θα μπορούν πλέον να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους θα αντιμετωπίσουν απότομη αύξηση της ανεργίας και κοινωνική αναταραχή εάν δεν ελέγξουν τις δαπάνες τους.

Ο Gerhard Schroeder, ο διάδοχος του κ. Kohl στη γερμανική καγκελαρία, δήλωσε το 1998 ότι η Γερμανία θα επικρατήσει στην οικονομική και νομισματική ένωση γιατί θα καταφέρει να διαχειριστεί καλύτερα τις δαπάνες της.

Η κρίση έφτασε στη Γερμανία.

Πηγή:CYNICAL

Τα μηνύματα που έρχονται απ’ όλες τις μεριές λένε ότι τελικά η Γερμανία θα υποκύψει και ότι ανάμεσα στα πολλά Nein θα αρχίσει να βάζει και μερικά Ja. Η Ισπανία για παράδειγμα, θα τσιμπήσει το δανειάκι της για τις τράπεζες από το EFSF, αλλά χωρίς τις ουρίτσες των Μνημονίων και της τρόικας, όπως γινόταν μέχρι τώρα με την Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι τράπεζες θα δανείζονται απ’ ευθείας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους και την ευγενική χορηγία των φορολογουμένων. Η αλλαγή αυτή δεν έχει ακόμα τελεσφορήσει, αλλά τα πράγματα πάνε μάλλον, προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι συμβαίνει και η κυρία Μέρκελ αρχίζει να γλυκαίνει; Μπορεί να είναι το ξεμπρόστιασμα των υπολοίπων 19 του G20, μπορεί να είναι το ξύπνυμα της αντιπολίτευσης στην ίδια της τη χώρα, μπορεί να είναι το πραξικοπηματάκι των κρατιδίων που στύλωσαν τα ποδάρια και εκβιάζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν στο τέλος του μηνός στην Bundesrat το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, διότι οι ισοσκελισμένοι προυπολογισμοί που θα απαιτηθούν θα είναι χειρότεροι κι από σκοινί για να τα πνίξουν, μπορεί ακόμα να είναι και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα δημοσιεύματα τολμούν να σκαλίσουν κάτω απ’ το χαλί της μέχρι πρότινος θεωρούμενης κραταιάς γερμανικής οικονομίας και να αποδομήσουν το δήθεν γερμανικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε στη μεγαλύτερη ανισότητα και στο μεγαλύτερο ποσοστό “junk jobs” εντός της ΕΖ. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν είναι δα και να υπερηφανεύεται κανείς.

Κυρίως όμως είναι ότι η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η Γερμανία δεν μπορεί χωρίς την Ευρωζώνη, όχι για πολιτικούς λόγους, αυτούς ας τους αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, αλλά για σκέτους οικονομικούς. Μπορεί να λέμε ότι η Γερμανία θα επιβιώσει στρεφόμενη προς τηνΚίνα, Ρωσία κλπ, αλλά η πραγματικότητα δεν συνηγορεί προς αυτό, και τούτο, διότι η Κίνα απορροφά μόνο το 6% των εξαγωγών της, ενώ η ΕΖ το 40%, και η ΕΕ ανάμεσα στο 60% και το 70%. Και επιπλέον η Κίνα, με την παρατηρούμενη μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης, δεν μπορεί να καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον.

F.T:Eurozone debt crisis weighs on Germany

The Financial Times

By Ralph Atkins in Frankfurt

The eurozone is stuck firmly in a sharp economic contraction, with the region’s escalating debt crisis hitting Germany with increasing severity, according to a closely watched survey.

Purchasing managers’ indices for the 17-country region showed private sector activity shrinking at the same pace as in May, which was the fastest in almost three years. But Germany’s economy, which has so far saved the eurozone from recession, suffered a significant deterioration, especially in its manufacturing sector – indicating its exporters were being affected by gloomier global conditions.

 “The downturn is gathering pace and spreading across the region,” warned Chris Williamson, chief economist at Markit, which produces the survey. The latest results suggested companies were “preparing for conditions to worsen in the coming months, with the darker outlook often attributed to uncertainty caused by the region’s ongoing economic and political crisis”.

One bright spot, however, was an improvement in the French purchasing managers’ indices – which suggested some of the gloom about eurozone prospects had been overdone.

The weak readings increase the pressure on policy makers for fresh measures to boost growth – and the chances of the European Central Bank cutting interest rates at its meeting on July 5. Benoît Cœuré, ECB executive board member, told the Financial Times this week that a cut had been “discussed at the last governing council meeting and I would expect the next council to discuss it again” – but he warned it would “certainly not fix the fundamental problems” facing the eurozone.

Eurozone gross domestic product was flat in the first three months of the year, thanks to a strong performance by Germany. But June’s purchasing managers’ indices – regarded as up-to-date indicators of growth trends – were consistent with a 0.6 per cent contraction in the second quarter, according to Markit. Germany was on course for a “marginal fall” in GDP, it said.