Λουίτζι Πιραντέλλο: »Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»

Luigi Pirandello,(28 Ιουνίου 1867-10 Δεκεμβρίου 1936)

»Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»

Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε… Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της αλήθειας. Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.

Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης

Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται Νικήτας Τσακίρογλου, Εύα Κοταμανίδου, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Στράτος Παχής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Χρυσούλα Διαβάτη, Μαρία Φωκά, Μάκης Ρευματάς, Μαρία Αλκαίου, Σπύρος Καλογήρου, Ντόρα Σιμοπούλου, Ορφέας Ζάχος, Γιώργος Καρέττας, Γιάννης Μαυρογένης, Θεόδωρος Μορίδης, Αφροδίτη Γρηγοριάδου Σκηνοθεσία Λάμπρος Κωστόπουλος

Από την εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας»

Πρώτη προβολή 13/9/1976

Ο Πιραντέλλο στον πρόλογο του έργου του γράφει:» Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.»

Ο Ρόμπερτ Ουίλσον με δικά του λόγια

Πριν από χρόνια σε τοκ σόου στο Λονδίνο ρώτησαν την Τζέσι Νόρμαν ποια είναι η αγαπημένη της ηχοληψία. Κι αυτή είπε: “I have a dream”. Λέω κι εγώ μαζί της, ναι, μπορούμε».

 Eφημερίδα των Συντακτών

Μόνος του στη σκηνή, με τη βοήθεια διαφανειών κι ενός πίνακα όπου σχεδίαζε, μας ταξίδεψε στη διαδικασία της δουλειάς του. Eξήγησε -πολύ αναλυτικά- αυτά που τον επηρέασαν στο έργο του. Αναφέρθηκε στις μεγάλες του επιτυχίες, από το «Βλέμμα του κωφού» μέχρι το «Einstein on the beach». Μίλησε για τα ιδιαίτερα, αλλά χαρισματικά παιδιά, που τον ενέπνευσαν. Αλλά και για τη γιαγιά του, που την κουβάλησε στο Παρίσι από το Τέξας για να λέει πάνω στη σκηνή για τα… χάπια της.

Της Εφης Μαρίνου

Ο 71χρονος σκηνοθέτης και εικαστικός Ρόμπερτ Ουίλσον «έπαιξε» την περασμένη εβδομάδα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών -εκεί φιλοξενείται και η έκθεσή του έως τις 7 Ιουλίου- αλλά όχι με τα φώτα, τις σκιές και τα σχήματα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Εμεινε όμως κάμποσα λεπτά ακίνητος μπροστά στο αναλόγιο πριν ξεκινήσει να μιλά, κυρίως, για το βουβό έργο της νιότης του, τις πρώτες παραστάσεις. Αυτές που έκανε όχι με επαγγελματίες ηθοποιούς αλλά με παιδιά, ηλικιωμένους, άρρωστους. Αλλά και τις μεταγενέστερες. Εργα που διακρίνονται για την αυστηρή φόρμα, τις αργές κινήσεις, τις ακραίες κλίμακες στον χώρο και τον χρόνο.

* Ο χορός σαν αποκάλυψη: «Μου άρεσε η συμπεριφορά κάποιων χορευτών κυρίως προς τον εαυτό τους παρά προς το κοινό. Που δεν έκαναν κάτι για να το προσελκύσουν. Εβλεπα τη δομή χώρου-χρόνου. Μια αυτόνομη αρχιτεκτονική, απελευθερωμένη από ψυχολογικά φορτία».

* Υιοθεσία: Πριν από πολλά χρόνια περπατούσε στο Νιου Τζέρσι όταν είδε αστυνομικό να κυνηγάει ένα 13χρονο παιδί και να ετοιμάζεται να το κτυπήσει με κλομπ. Επενέβη. Το παιδί ήταν κουφό, αλλά όλοι νόμιζαν ότι είναι καθυστερημένο. Ο 27χρονος λευκός Ουίλσον κατάφερε να υιοθετήσει το μαύρο αγόρι. Το 1967 έγινε πατέρας τού Ρέιμοντ. Η ζωή και των δύο άλλαξε.

* «Το βλέμμα του κωφού». «Προσπαθώντας να επικοινωνήσω με τον Ρέιμοντ κατέφυγα σε ειδικούς. Εκείνος σχεδίαζε, ζωγράφιζε ό,τι φανταζόταν, παρατηρούσε, ονειρευόταν. Συγκέντρωσα αυτό το υλικό και το 1970 δημιούργησα μια 7ωρη παράσταση. Την παρουσιάσαμε στο λοφτ μου στη Ν. Υόρκη. Επαιξαν φίλοι, άνθρωποι από φτωχές γειτονιές του Χάρλεμ. Κι αργότερα στη Γαλλία, για δυόμισι μήνες, όπου συμμετείχαν και Γάλλοι, ηλικιωμένοι ή με άνοια. Ετσι ξεκίνησε η καριέρα μου. Μου πρότειναν σκηνοθεσίες. “Μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για θέατρο, μη σας πω δεν μ’ αρέσει κιόλας” έλεγα».

«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ» του Στρίντμπεργκ

Εθνικό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή, 1988

ΑΝΤΙΟ στον Λευτέρη Βογιατζή

Λευτέρης Βογιατζής, »Η ιστορία των χρόνων μου»

Στη σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ» ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Λευτέρης Βογιατζής εστιάζει την αφήγησή του στο 1982, χρονιά σταθμό για την προσωπική του καλλιτεχνική πορεία.

Αναφέρεται στην ιστορία της δημιουργίας της θεατρικής ομάδας «Σκηνή», αρχικό πυρήνα της οποίας αποτέλεσαν, εκτός από τον ίδιο, οι ηθοποιοί Ράνια Οικονομίδου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Άννα Κοκκίνου, Βασίλης Παπαβασιλείου, Τάσος Μπαντής και Δημήτρης Καταλειφός.

Μέσα από αποσπάσματα παραστάσεων ξετυλίγεται η δημιουργική πορεία αυτού του επίλεκτου θιάσου, αρχής γενομένης με την εναρκτήρια παράσταση «Η σπασμένη στάμνα» του Χαϊνριχ Φον Κλαϊστ το 1982. Ο Λευτέρης Βογιατζής ξεναγεί επίσης τους τηλεθεατές στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων», όπου στεγάστηκαν τα όνειρα εκείνης της θεατρικής ομάδας.

Πλάνα και από την παράσταση «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου με την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ξένια Καλογεροπούλου και την Λουκία Μιχαλοπούλου.

ΟΡΝΙΘΕΣ (1975) Θέατρο Τέχνης

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΟΡΝΙΘΕΣ(1975) 

Η παράσταση που ανέβασε το Θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο το 1975 με όλο το επιτελείο του εκείνη την εποχή. (Γενική πρόβα 15.8.1975). Κινηματογραφικά την επιμελήθηκε ο Μίμης Κουγιουμτζής.

Σκηνοθεσία: Κάρολος Κουν
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιάννης Τσαρούχης
Χορογραφία: Ζουζού Νικολούδη 
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας

Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη όταν πρωτοανέβηκαν στην Επίδαυρο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 προκάλεσαν σάλο, ενόχλησαν και κατέβηκαν. Η επανάληψή τους την επόμενη χρονιά ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος. 

Ο Κάρολος Κουν με τους Όρνιθες και ο Αλέξης Σολωμός λίγο νωρίτερα με τις Εκκλησιάζουσες και τη Λυσιστράτη με τη Μαίρη Αρώνη αποκατέστησαν τον Αριστοφάνη που μέχρι τη δεκαετία του 1950, καυστικός & βωμολόχος ενοχλούσε το αστικό κοινό. Από τότε ο Αριστοφάνης δεν έλειψε ποτέ απ’ τα Επιδαύρια. 

Στους Όρνιθες του Θεάτρου Τέχνης συναντώνται 4 ιερά τέρατα του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος: Ο Κάρολος Κουν, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Τσαρούχης & η Ζουζού Νικολούδη.

Η παράσταση έμεινε κλασική & αναβίωσε με την αρχική της σκηνοθεσία πολλές φορές μετά το πρώτο  της ανέβασμα.

Οι Όρνιθες είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που παρουσιάσθηκε το 414 π.Χ. στα Διονύσια, χαρίζοντας στον δημιουργό της το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Όρνιθες» απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Το έργο πραγματεύεται τη φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού και συνενώνει την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση.

Η  παράσταση με 1080p σε 3 μέρη :http://youtu.be/koZBd6nrBqQ

Entance and Attack of the Birds, music by Manos Hadjidakis for Aristophanes’ comedy, The Birds.

Από το fb http://www.facebook.com/contramee/posts/357555057684357?

Mουσική που αρχικά γράφτηκε για την παράσταση του Κάρολου Κουν, Όρνιθες του Αριστοφάνη και στη συνέχεια επεξεργάστηκε και χορεύτηκε από Τα μπαλέτα Του 20ου Αιώνα του Maurice Bejart, η μεταγραφή είναι του Βασίλη Ρώτα… στο Γιάννη που κάποτε ήταν στο χορό των Ορνίθων.

Δον Καμίλο

Δον Καμίλο

Του Σωτήρη Πατατζή

Από την εκπομπή «Το θέατρο της Δευτέρας». Πρώτη προβολή 20/9/1982

Πρόκειται για διασκευή του μυθιστορήματος  »Ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλο» του Giovannino Guareschi που γράφτηκε το 1950. Ο Σωτήρης  Πατατζής εμπνεύστηκε και μετέφερε στο θέατρο  τον  δικό του »Δον Καμίλο»  το 1958 .Ο ρόλος γράφτηκε ειδικά για τον Μίμη Φωτόπουλο.

Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται: Ράσμυ Τσόπελα, Ρένα Βενιέρη, Κώστας Χαλκιάς, Μίμης Φωτόπουλος, Γιάννης Μαλούχος, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Χρήστος Μωραΐτης, Σταμάτης Τζελέπης, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Δημήτρης Βυζάντιος

Σκηνοθεσία: Αλέξης Μίγκας

Γιώργος Κιμούλης: Ο διανοούμενος να παίξει τον ρόλο του υπονομευτή

 Εφημ ΑΥΓΗ

Εκρηκτικό μείγμα προικισμένου καλλιτέχνη και εγγράμματου πολίτη, ο Γιώργος Κιμούλης ως φαίνεται δεν αρκείται στο φως που εμπέμπει η τέχνη του. Ανασκαφέας των πηγών και προσεκτικός αναγνώστης τους, διαπερνά με άνεση τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον διανοούμενο και με λόγο τεκμηριωμένο τοποθετείται στα πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ζητήματα που προβάλλει η εποχή μας. Αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο παρεμβαίνει συχνά μέσω του διαδικτύου σε ζητήματα τέχνης και πολιτικής. Ο τρόπος που ασκεί την τέχνη του του παρέχει τη δυνατότητα να βρεθεί όποτε θελήσει μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας. Τουναντίον, περνά μεγάλα διαστήματα σιωπής. Η πρόσφατη αντιπαράθεσή του με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο τον έφερε ξανά στο προσκήνιο. Όσοι την παρακολούθησαν διαπίστωσαν αμέσως πως η αφορμή που την προκάλεσε έδωσε την ευκαιρία στον Γιώργο Κιμούλη να θίξει το ακανθώδες ζήτημα του ρόλου των διανοουμένων στην εποχή μας. Για τον ίδιο, άλλωστε, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδώ και καιρό. Από τότε δηλαδή που «κάποιοι ηθικολόγοι διανοούμενοι» έκαναν την εμφάνισή τους «ως αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης μιας πολιτικής κατάστασης που έχει φέρει αυτόν τον τόπο σε πλήρη εξαθλίωση».

Και η σημερινή μας κουβέντα από τους διανοούμενους ξεκινά. Ο Γιώργος Κιμούλης μιλά για τη στάση και τη θέση τους στη σημερινή κοινωνία, για την εμπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα αλλά και για τις απαιτήσεις που προβάλλει η εποχή απ’ αυτούς. Η στάση της κοινωνίας, η βία, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί αλλά και η Αριστερά μπαίνουν επίσης στο μικροσκόπιο της σκέψης του.

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

* Πρόσφατα σας είδαμε να αντιπαρατίθεστε με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο. Ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Απαντώ επιθετικά αποκλειστικά και μόνον σε όσους λιβελλογραφούν εναντίον μου καθήμενοι σ’ έναν θώκο εξουσίας, που θεωρείται άβατος λόγω «δημοσιογραφικής ασυλίας». Ποτέ άλλοτε! Το ποτήρι δεν ξεχείλισε τώρα. Τελευταία εμφανίστηκαν κάποιοι ηθικολόγοι διανοούμενοι ως αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης μιας πολιτικής κατάστασης που έχει φέρει αυτόν τον τόπο σε πλήρη εξαθλίωση. Χωρίς αίσθημα αισχύνης βγάζουν λογύδρια νουθεσίας, ενώ ούτε ένας απ’ αυτούς δεν ανήκει στους τρισήμισι εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας, δεν έχει χάσει τη δουλειά του, δεν κινδυνεύει να μείνει άστεγος.

Αποκαλυπτήριο της κρίσης η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων

Το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων, γράφτηκε το 1929, τα χρόνια του Μεγάλου Κραχ. Ξεκινάει παρουσιάζοντας τον κόσμο μέσα από την αφελή ματιά μιας χριστιανής και καταλήγει σε μια μοναδική ανατομία της εργατικής τάξης, των μηχανισμών χειραγώγησης και των μεταμορφώσεων της εξουσίας του κεφαλαίου.

της Όλγας Μοσχοχωρίτου

Όταν ο Μπρεχτ διατεινόταν ότι αυτός διαμόρφωνε ένα θέατρο το οποίο θα ενσωμάτωνε την τέχνη, την τεχνολογία, την επιστήμη και τη φιλοσοφία, με το σκοπό να διδάξει, να ψυχαγωγήσει αλλά και να μιλήσει «όχι στο όνομα της ηθικής αλλά στο όνομα αυτών που ζημιώνονται», το έπραξε δημιουργώντας «το επικό θέατρο», την έννοια «της αποστασιοποίησης», μία ολική μορφή θεάτρου του 20ού αιώνα, που επικαιροποιείται απόλυτα κάθε φορά που ενεργοποιούνται οι περίφημες καπιταλιστικές κρίσεις. Όπως έγραφε ο ίδιος για την έννοια του «διδακτικού θεάτρου», «το πετρέλαιο, ο πληθωρισμός, ο πόλεμος, οι κοινωνικοί αγώνες, η οικογένεια, η θρησκεία, τα σιτηρά, η εμπορία σφαγμένων ζώων, αποτέλεσαν αντικείμενο θεατρικής αναπαράστασης … Με την “προώθηση του υπόβαθρου” στο προσκήνιο, η πράξη των ανθρώπων εκτίθετο σε κριτική … Το θέατρο έγινε υπόθεση των φιλοσόφων, εκείνων των φιλοσόφων που επιθυμούσαν όχι μόνο να ερμηνεύσουν τον κόσμο αλλά και να τον αλλάξουν».

Την Αγία Ιωάννα των Σφαγείων άρχισε να γράφει το 1929, τον καιρό του Μεγάλου Κραχ, αλλά ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου μετά το θάνατό του το 1959, την εποχή που μαγειρευόταν το οικονομικό θαύμα της μεταπολεμικής Γερμανίας. Το έργο, μια εκπληκτικού θάρρους θεατρική μεταφορά του μηχανισμού δημιουργίας κρίσεων, της «κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου» κατά το Κεφάλαιο του Μαρξ, παραφράζοντας την ιστορία της Ζαν Ντ’ Αρκ, της Παρθένου της Ορλεάνης του Σίλλερ, μας παρουσιάζει την πορεία της Ιωάννας Νταρκ (Ιωάννα των Σκοταδιών) από την αφελή, θρησκευτική ανάγνωση του κόσμου, έως τη συνειδητοποίηση της σκληρότητας της πραγματικότητας.

«Tο θέατρο είναι τροφή, κι εμείς αυτή την τροφή την ετοιμάζουμε με ψωμί και μαριονέτες»

Πηγή:ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Καλεσμένοι από το Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρα Ντάνκαν, ο σλοβένος χορογράφος Jurij Konjar και οι Maura Gahan και Gregory Corbino, τα μέλη του αμερικάνικου θεάτρου Bread and Puppet βρίσκονται τις μέρες των γιορτών στην Αθήνα, όπου δίνουν μια σειρά σεμινάρια και οργανώνουν παραστάσεις (με Έλληνες συμμετέχοντες) στους δρόμους της πόλης.

Παραστάσεις-χάπενινγκ, σαν αυτές της αισθητικής και πολιτικής παράδοσης του Bread and Puppet; To «ψωμί» και οι τεράστιες μαριονέττες προφανώς θα λείπουν, αλλά το πολιτικό νόημα που καλλιέργησε με συνέπεια επί μισό αιώνα ο θίασος του Peter Schumann δεν μπορεί παρά να αποτελέσει το καθοδηγητικό νήμα.

Το Bread and Puppet Theater ιδρύθηκε το 1963 στην Νέα Υόρκη. Επεξεργάστηκε μια αισθητική χρήσης του σώματος και της μαριονέττας, καθώς και μια τεχνική θεατρικής παρέμβασης στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους των πόλεων. Τα πρώτα μεγάλα του θεάματα πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του κινήματος κατά του Πόλεμου στο Βιετνάμ. Ο Πήτερ Σούμαν, που έπαιξε στην Αθήνα το 1975, λίγους μήνες μετά την πτώση της χούντας, πρέπει να είναι από τους ελάχιστους Αμερικανούς που θυμούνται σήμερα ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε «κάποια» εμπλοκή στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την στρατιωτική δικτατορία.

Το 1974 ο θίασος μετακόμισε στο Βερμόντ, σε μια φάρμα την οποία καλλιεργεί συλλογικά και όπου προετοιμάζει τις παραστάσεις του. Μεγάλα θεάματα τσίρκου, λαϊκές γιορτές με την συμμετοχή της κοινότητας του γειτονικού χωριού ή μικρότερες αυτοσχεδιαστικές παραστάσεις με συγκεκριμένο πολιτικό στόχο κάθε φορά. Το 2004, ο Σούμαν ίδρυσε την Ομάδα Χορού της Lubberland, ως ένα είδος «επιστροφής» στις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος, ως έρευνα πάνω στην ικανότητα του σώματος να χορέψει ανεξάρτητα από οποιαδήποτε προηγούμενη μεθοδική μαθητεία. Τα μικρά χορευτικά θεάματα συμπορεύονται από τότε με τα μεγάλα θεάματα για μαριονέττες και ηθοποιούς, με άξονα πάντα την πολιτική παρέμβαση. Και αναλαμβάνοντας πάντα όλα τα ρίσκα.

Μια συζήτηση της Maura Gahan με την Έλενα Πατρικίου

Ε.Π.: Το Bread and Puppet Theatre δεν ήταν ποτέ ένα θέατρο στραμμένο προς το θεατρικό κείμενο· ήταν πάντα ένα θέατρο χτισμένο γύρω από το σώμα, τόσο του ανθρώπου όσο και της κούκλας. Γιατί ένα θέατρο στο οποίο το σώμα και η κίνησή του έχει κεντρική, σχεδόν αποκλειστική, θέση, δημιούργησε ένα ξεχωριστό σχήμα αφιερωμένο στον χορό, την Ομάδα Lubberland; Πώς ξεκίνησε αυτό το σχέδιο και, καταρχάς, τι είναι η Lubberland;

Μ.ΓΚ.: Η Lubberland είναι μία παράξενη χώρα, είναι η χώρα όπου κάποιος μπορεί να ζει κάτω από μια μηλιά γεμάτη μήλα, αλλά όταν θέλει να φάει ένα μήλο πάει στο σούπερ μάρκετ και αγοράζει ένα κιλό μήλα! Ο Πήτερ Σούμαν, ο ιδρυτής του Bread and Puppet, είχε ξεκινήσει, στην προπολεμική Γερμανία, από τον χορό. Κάποια στιγμή θεώρησε ότι είχε την ανάγκη να επιστρέψει στη σωματικότητα του χορού και να δουλέψει όχι μόνο με χορευτές, αλλά με οποιονδήποτε ήθελε να συμμετάσχει, ανεξάρτητα από το αν είχε χορευτική παιδεία. Έτσι δημιουργήθηκε η Ομάδα χορού της Lubberland, ως στροφή προς το ανθρώπινο σώμα και τις δυνατότητές του, χωρίς μαριονέττες (χωρίς αυτό να είναι απαράβατος κανόνας), με χορούς που οργανώνονταν και παρουσιάζονταν αρχικά στη φάρμα του θεάτρου, με τη συμμετοχή του χωριού και όλης της κοινότητας. Δουλεύουμε πάνω σε διάφορα είδη χορών: χορούς επίλυσης προβλημάτων, επινίκιους χορούς για τις νίκες, που συνοδεύονται από χορούς παράπλευρων απωλειών για τα θύματα, γαμήλιους χορούς για εχθρικούς πληθυσμούς, επικήδειους χορούς εις απάντησιν των πρόσφατων πολέμων της Lubberland…

»La Nona» στο Μπουένος Άιρες και την Αθήνα

Το ‘’La Nona’’ του Roberto(Tito) Cossa σε σκηνοθεσία Norberto Barruti θα παρουσιαστεί στο Μπουένος Άιρες, στις 13 -14 Δεκεμβρίου 2012

Το ‘’La Nona’’ του Roberto (Tito) Cossa σε σκηνοθεσία Δημήτρη Πιατά παίζεται στο θέατρο Ακάδημος, Ιπποκράτους 17 και Ακαδημίας, Αθήνα.

Ο Δημήτρης Πιατάς σκηνοθετεί και ερμηνεύει ξανά, μετά από 15 χρόνια ,το «La Nona»  του Roberto Cossa, μία παράσταση  που έγραψε  ιστορία, στην Αθηναϊκή σκηνή και  παιζόταν με επιτυχία από το 1997-2000.

Το ‘’La Nona’’ επιστρέφει το 2012 ,στο Θέατρο Ακάδημος , όπου ο Δημήτρης Πιατάς ενσαρκώνοντας ένα ρόλο ζωής (τη Νόνα) και έχοντας μαζί του αξιόλογους καλλιτέχνες ,φέρνει στο προσκήνιο την οικονομική κρίση που μάστιζε τότε τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες και σήμερα κατατρώει τα σωθικά της Αθήνας .

Ο Tito Cossa(φωτο) έπλασε ένα χαρακτήρα γεμάτο αμφισημίες μέσα σε ένα  γκροτέσκο παιχνίδι ζωής και θανάτου , όπου εναλλάσσεται αριστοτεχνικά το τραγικό με το γελοίο και που δεν  αφήνει στον θεατή κανένα περιθώριο να μη γελάσει  με την ανθρώπινη δυστυχία και να μην ακολουθήσει  με μια γεύση πίκρας  τους βηματισμούς του Μπαντονεόν στις φτωχογειτονιές του κόσμου.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά  στο θέατρο το 1977. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Μπουένος Άιρες όπου η  οικογένεια Spadone –ιταλικής καταγωγής μετανάστες-αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα και  ελπίζει πως θα τα καταφέρει. Όμως  η υπέργηρη νόνα, ζει για να τρώει και η  αδηφάγα όρεξή της οδηγεί στην οικονομική και ηθική εξαθλίωση όλη την οικογένεια.

στ΄ απολεσθέντα

Μια μουσική παράσταση των Guillotinas

Σ΄ έναν άδειο βιομηχανικό χώρο, την ώρα ενός παρατεταμένου απογεύματος, τέσσερις μουσικοί και τέσσερις ηθοποιοί τραγουδούν τις απώλειες, τις μνήμες και τις συλλογικές μας επιδιώξεις, δένοντας 23 τραγούδια προσωπικού εγκλωβισμού και απελευθέρωσης.

Ημερομηνίες: Δευτέρα 12/11, Τρίτη 13/11, Δευτέρα 19/11, Δευτέρα 26/11 και Δευτέρα 3/12.

Στο Βυρσοδεψείο (Ορφέως 174, Αθήνα, 210-3453203).

Είσοδος δωρεάν με εθελοντική εισφορά (κουμπαράς).

30 Ιουνίου 2012: Έφυγε ο Θύμιος Καρακατσάνης

Για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα της Αριστεράς- Γ. Τριανταφυλλόπουλος

View this document on Scribd

Πηγή: eparistera

Βασικά θεατής:Ελληνικό θέατρο 1950-1960 -Ξανθούλης Γιάννης

»Το θέατρο ζει μέσα από τη συλλογική μνήμη. Το θέατρο είναι μια αύρα, μια διαρκής ζύμωση μέσα στις ψυχές των θεατών. Ο Κωνσταντίνος Μεγαλοκονόμου δεν αποτύπωσε ψυχρά ενσταντανέ από τις πρόβες ή τις παραστάσεις των φίφτις και σίξτις. Αποτύπωσε τη βαθύτερη σχέση μεταξύ των ηθοποιών πάνω στο σανίδι. Με τη μορφή εξαιρετικών ταμπλό βιβάν κατέγραψε την εσωτερική ζωή του θεάτρου: τη δραματική κορύφωση αλλά και το χιούμορ, την ένταση των στιγμών αλλά και τη χαλάρωση, την ομορφιά των σωμάτων αλλά και την κάποτε πνευματική τους ομορφιά, τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες, τα βλέμματα και τη συγκίνηση.»

Βασικά Θεατής: Ελληνικό Θέατρο 1950-1960 -Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Γιάννης Ξανθούλης

Το φωτογραφικό αρχείο του φωτορεπόρτερ Κωνσταντίνου Μεγαλοκονόμου, του αποκαλούμενου «Καθηγητή» από τους συναδέλφους του, αποτυπώνει όλη την κοινωνική και πολιτισμική ζωή της χώρας από τον Μεσοπόλεμο μέχρι και τη Μεταπολίτευση. Το 2007 οι εκδόσεις Τόπος παρέδωσαν έναν πρώτο τόμο βασισμένο στο πλούσιο αρχειακό υλικό τού μεγάλου φωτογράφου: Η άλλη Ελλάδα: 1950-1965, ένα λεύκωμα με επιλογή φωτογραφιών και κείμενα από τον Άρη Μαραγκόπουλο.

Στο νέο λεύκωμα με τίτλο Βασικά Θεατής: Ελληνικό Θέατρο 1950-1960, η θεματολογία μετατίθεται από την κοινωνική στην πολιτισμική ζωή της Ελλάδας. Το υλικό συγκροτήθηκε από τον συγγραφέα Γιάννη Ξανθούλη μέσα από μια δύσκολη επιλογή εκατοντάδων φωτογραφιών με έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά των συντελεστών του θεάτρου. Ο Γιάννης Ξανθούλης με το χιούμορ, την οξύτητα του πνεύματος και τη γνώση τόσο του θεάτρου αυτής της περιόδου όσο και των θεμάτων που ταλάνιζαν την τότε κοινωνία (θεμάτων που με επιτυχία ανέδειξε στο έως τώρα συγγραφικό του έργο) έγραψε μια μαγική εισαγωγή στο λεύκωμα και σχολίασε με ιδιαίτερη δύναμη τις φωτογραφίες – παραθέτοντας στοιχεία διαφωτιστικά (και εν πολλοίς άγνωστα στο ευρύ κοινό) για τον βίο και την πολιτεία των καλλιτεχνών του θεάτρου εκείνης της περιόδου.

Il conformista – Giorgio Gaber

 Ο Giorgio Gaber ήταν ένας σπουδαίος Ιταλός καλλιτέχνης της μουσικής και του θεάτρου. Θεωρείται, μαζί με τον παντοτινό του συνεργάτη, Sandro Luporini, πρωτοπόρος του είδους teatro canzone. 

 

Ελληνικοί υπότιτλοι

 http://it.wikipedia.org/wiki/Giorgio_Gaber

Άλλαξε τον κόσμο, το ‘χει ανάγκη – Μπέρτολντ Μπρεχτ

»Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.»

Aπό το θεατρικό έργο «H απόφαση» -Die Massnahme -, 1930.

Mε ποιον δε θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιο γιατρικό θα ‘ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Tι βρωμιά δε θα ‘κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Aν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν’ αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιος είσαι;
Bυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το ‘χει ανάγκη.

(Στο τέλος του έργου, ο Xορός συμπληρώνει:)

Xρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν’ αλλάξεις:
Oργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάχτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλειωτη καρτερία.
Kατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Mονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς
την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

27 Μαρτίου -Παγκόσμια ημέρα θεάτρου (video: σπάνιο απόσπασμα)

 

Του Ιάκωβου Καμπανέλλη

 video:http://www.greektube.org/content/view/143406/2/

 http://youtu.be/nxKZNppM4zA

Ενα σπάνιο απόσπασμα και πλάνα από την παράσταση «Το μεγάλο μας Τσίρκο»,  με την Τζένη Καρέζη  και τον Κώστα Καζάκο .

Παίχτηκε στο θέατρο Αθήναιον μεσούσης της δικτατορίας ,το 1973