ΗΚινηματογραφική Ομάδα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων ξαναχτυπά, με ορθοπεταλιές στον κήπο!
Ο μικρός θερινός κινηματογράφος στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136 στο Θησείο, ξεκινά τις προβολές του για φέτος το καλοκαίρι με ένα αφιέρωμα στο ποδήλατο και με την αγαπημένη ταινία μικρών και μεγάλων ποδηλατιστών, «Κλέφτης Ποδηλάτων» του Βιττόριο ντε Σίκα (1948) την Τετάρτη 26 Ιουνίου στις 9.30μμ.
Θα ακολουθήσουν και άλλες για τους λάτρεις του ποδηλάτου και όχι μόνο, οπότε πάρτε το ποδήλατό σας και ελάτε!
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Οι προβολές θα γίνονται κάθε Δευτέρα και Τετάρτη (9.30-12.00μμ) και θα συνεχιστούν για όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, με αφιερώματα και ταινίες από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο.
Ώρα έναρξης: 9.30 μμ (τις ημέρες των προβολών θα λειτουργεί ο κήπος του Συλλόγου από τις 8.30 μμ ως το πέρας της προβολής).
Το πρόγραμμα θα ανακοινώνεται στην ιστοσελίδα του ΣΕΑ (www.sea.org.gr) και στη σελίδα της Κινηματογραφικής Ομάδας ΣΕΑ-seanema στο facebook.
Μια κινηματογραφική «κατάδυση» στο κολαστήριο της Μακρονήσου
Γεννήθηκα στην Ελβετία, έναν μικρό φορολογικό παράδεισο. Η πρώτη μου ταινία, που αφορούσε το χρέος των χωρών του Νότου και τον ρόλο των ελβετικών τραπεζών, ξεκινούσε με τη φράση: «Γεννήθηκα στην Ελβετία, μια χώρα η οποία φιλοξενεί με μεγαλύτερη προθυμία τα χρήματα των ξένων παρά τους ίδιους τους ξένους»… Δεν μπορώ, από τη μικρή μου οπτική γωνία, παρά να διεκδικώ την ανακατάληψη του απορρυθμισμένου κόσμου της οικονομίας από την πολιτική, κάνοντας αγώνα ενάντια στη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και κατονομάζοντας τον εξαιρετικά επιζήμιο για την οικονομία ρόλο των φορολογικών παραδείσων… Όμως, προσωπικά είμαι εξαιρετικά θορυβημένος και από την άνοδο των αποτρόπαιων εθνικισμών που ξεπηδούν από την οικονομική κρίση. Έχουμε στ’ αλήθεια τόσο μικρή μνήμη;
συνέντευξη του Ολιβιέ Ζισουά στον Κώστα Τερζή
«Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας» είναι ο τίτλος του ντοκιμαντέρ που γύρισε ένας Ελβετός, ο Ολιβιέ Ζισουά, για το «εθνικό αναμορφωτήριο» της Μακρονήσου, και το οποίο θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» αντίστοιχα). Με τον τίτλο δανεισμένο από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Οι γερόντοι», η ταινία του Ζισουά αντιπαραθέτει την ποίηση που έγραψαν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Μακρονήσου στο εθνικιστικό παραλήρημα της «αναμόρφωσης», όπως βγαίνει μέσα από το ουρλιαχτό των μεγαφώνων…
Ο «ανήσυχος» για τα σημάδια των καιρών Ελβετός κινηματογραφιστής φτιάχνει μια ταινία μνήμης ενάντια στη λήθη, αλλά και ένα έργο ηθικής αντίστασης για το σήμερα… Ο Γάλλος συμπαραγωγός της ταινίας μεσολάβησε ώστε ο Ζισουά να συνεργαστεί από ελληνικής πλευράς με την κινηματογραφική ομάδα του «Περίπλου» -σε μια «εξαιρετικά γόνιμη συνεργασία», όπως τονίζουν οι Έλληνες συνεργάτες του. Ιστορικός σύμβουλος της ταινίας ήταν ο «δικός μας» Στρατής Μπουρνάζος, των «Ενθεμάτων»(enthemata.wordpress.com/)
Κώστας Τερζής
μετάφραση: Σοφία Φραγκουλοπούλου
Τι είναι αυτό που σας τράβηξε αρχικά, ως κινηματογραφιστή, στο συγκεκριμένο σχέδιο για τη Μακρόνησο; Και όταν τελειώσατε την ταινία τι είχε αλλάξει, τι «μάθατε» μέσα απ’ αυτήν;
Αποφάσισα να γυρίσω την ταινία, αφότου διάβασα τη συλλογή Πέτρινος Χρόνος του Γιάννη Ρίτσου (στη γαλλική μετάφραση του Pascal Neveu, από τις εκδόσεις Ypsilon, 2009]. Μέχρι τότε δεν είχα επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα. Η τραγωδία της Μακρονήσου και η δραματουργική δύναμη των ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου, τα οποία έγραψε ενόσω ήταν εξόριστος στο νησί, με συγκλόνισαν. Οπότε, ήταν για μένα σαν μια μεγάλη πόρτα που άνοιγε προς μια χώρα και μια ιστορία που δεν γνώριζα. Προκειμένου να γίνει μια τέτοια ταινία, χρειάστηκε διάβασμα, συζητήσεις με μεγάλο αριθμό Μακρονησιωτών και με ιστορικούς, και στη συνέχεια να γίνουν δραστικές επιλογές, την ευθύνη των οποίων φέρουμε πλήρως. Κατά κάποιο τρόπο, προστατεύτηκα πίσω από τους ποιητές, αφήνοντας τα ποιήματα να αντιπαρατεθούν με τα προπαγανδιστικά κείμενα. Όμως, έχω επίγνωση ότι αυτός ο λογοτεχνικός «Ψυχρός Πόλεμος» δεν πραγματεύεται παρά μόνο κάποιες από τις διαστάσεις της πραγματικότητας για τη Μακρόνησο.
Η Αλίντα Δημητρίου μιλάει για της γυναίκες της Αντίστασης στηνΑΥΓΗ 21.4.2011, με αφορμή την ταινία της «Τα Κορίτσια της Βροχής» που αποτελείται από μαρτυρίες γυναικών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία , φυλακίστηκαν , βασανίστηκαν , εξευτελίστηκαν και αφηγούνται την ιστορία τους.
Στο εαμικό κίνημα η Γυναίκα στάθηκε δίπλα στον άνδρα ισάξια, κρατώντας όπλο, υφιστάμενη ταλαιπωρίες, πηγαίνοντας φυλακή, εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δε λύγισε ούτε όταν ως μέσο πίεσης χρησιμοποιήθηκε η αρπαγή των παιδιών από την αγκαλιά της. Και σε καμιά από όλες δεν ανίχνευσα ίχνη φυγοδικίας. Θα έλεγα ότι δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους: το ήθος και το πείσμα τους, δηλαδή η πίστη τους σ’ αυτό που κάνανε. Φυσικά μιλάω για γυναίκες που ήταν μόνο στρατιώτες και όχι στελέχη. Τη δεύτερη περίπτωση δεν τη γνωρίζω, δεν την αγγίζω.
Μέσα στη δικτατορία έχουμε μια άλλη φουρνιά γυναικών που κατά πλειονότητα στελεχώνουν το φοιτητικό κίνημα. Δε βρήκα διαφορές ιδεολογικού προσανατολισμού – κατά την άποψή μου. Η ίδια περηφάνια, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα, η ίδια πίστη στον αγώνα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το ίδιο αμετανόητες οι άτιμες!
Και μάλιστα θεωρούν τον εαυτό τους συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης.
«Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»
H συνέντευξη
Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από αυτά;
Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.
Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.
Στην πρώτη περίοδο, η Γυναίκα εκπροσωπεί αυτόν τούτον τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του από τον κατακτητή και σύσσωμος έχει λάβει μέρος στον αγώνα. Στην δεύτερη περίοδο, η Γυναίκα προέρχεται κατά πλειονότητα από το φοιτητικό κίνημα, τον κύριο όγκο αντίστασης σ’ έναν εισβολέα που έρχεται να στερήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελευθερίας.
Ένα πανέμορφο φιλμάκι του Σινάν Τσετίν(http://www.sinancetin.com) με τίτλο: «ΧΑΡΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ». Τα γεγονότα υποτίθεται συμβαίνουν σε ένα χωριό της Ανατολίας στις 2 Νοεμβρίου του 1934. Όπως λέει ο ίδιος: «Εκείνα τα χρόνια η Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας απαγόρευε να ακούγεται στο ραδιόφωνο η τουρκική μουσική. Σκοπός της ήταν η διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής. Η νεοσύστατη Δημοκρατία επεδίωκε να εδραιωθεί η δυτική κουλτούρα εις βάρος της τοπικής παραδοσιακής κουλτούρας».
Ωστόσο, όπως αναφέρεται στο τέλος του φιλμ :
“Η πολιτική εξουσία που απαγορεύει τη μουσική των ανθρώπων, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής τους, είναι πάντα αντίθετη στη ζωή”.
Προβάλλεται σε κινηματογράφους για δεύτερη βδομάδα η πρόσφατη (2012) ταινία «Η Επίθεση» (L΄attentat) του Λιβανέζου σκηνοθέτη Ζιαντ Ντουέϊρι (Ziad Doueiri) που στηρίζεται σε νουβέλα του Αλγερινού συγγραφέα Γιασμίνα Κάντρα (Yasmina Khadra).
Ενδεχομένως πρόκειται για την καλύτερη ταινία της φετινής σεζόν και όχι μόνο.
Ο ήρωας (Αλί Σουλιμάν), Άραβας διακεκριμένος γιατρός στο Τελ Αβίβ, προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί με τη γυναίκα του που φέρεται ότι αυτοανατινάχτηκε σε ισραηλινή καφετέρια την ώρα που γιορταζόταν παιδικά γενέθλια, με αρκετά παιδιά νεκρά ή σοβαρά τραυματισμένα. Συντετριμμένος, πενθώντας τη γυναίκα του, όμορφη και έξυπνη, που υπεραγαπούσε, διαπιστώνει σταδιακά ότι δεν είχε ουσιαστική επαφή μαζί της, απορροφημένος στις επαγγελματικές του ασχολίες (κάτι που ήδη τον διαφοροποιεί από τη σχέση του τυπικού άραβα οικογενειάρχη με την οικογένειά του).
Στην αγωνία του να αντιληφθεί τα κίνητρα της γυναίκας του, επιστρέφει στη γενέτειρά του πόλη, Ναμπλούς, και εκεί αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι όχι μόνο τη γυναίκα του δεν καταλάβαινε, αλλά ότι έχει χάσει την επαφή του συνολικά με την πραγματικότητα του λαού του.
Καθώς ψηλαφεί τη «διπλή ζωή» της γυναίκας του, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος επίσης ζει διπλή ζωή. Η διχοτόμηση των ανθρώπων πηγάζει από την ανάγκη τους να αντιμετωπίσουν την καθημερινή φρίκη της ζωής στην Παλαιστίνη-Ισραήλ, η οποία αποτελεί το σταθερό φόντο της ταινίας. Ο ίδιος διχοτομείται για να επιβιώσει, «ξεχνά» τις ιστορικές του ρίζες και την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός του, προσπαθεί μέσα από την περιχαρακωμένη του εντιμότητα να στήσει τη ζωή του. Η γυναίκα του επίσης έχει απαντήσει στη φρίκη διχοτομούμενη, προσπαθώντας να άρει τη φρίκη μέσα από τη φρίκη, και αυτός που ζει δίπλα της δέκα χρόνια και την υπεραγαπά (όπως και αυτή αυτόν) δεν έχει πάρει χαμπάρι.
Το μοτίβο της διχοτόμησης διατρέχει σταθερά όλη την ταινία. Για παράδειγμα, το πρώτο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στο Τελ Αβίβ, πόλη μοντέρνα και ευρωπαϊκή, το δεύτερο μέρος στη Ναμπλούς, πόλη ημιεξαθλιωμένη που οι κάτοικοί της αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα. Αλλά, και εδώ βρίσκεται από φιλοσοφική άποψη το κατόρθωμα της ταινίας, οι πολλαπλές διχοτομήσεις δεν είναι μεταφυσικοί διαχωρισμοί, του τύπου που μας έχει συνηθίσει το κυρίαρχο σινεμά. Οι διχοτομήσεις εδώ είναι εσωτερικές αντιφάσεις οργανικών οντοτήτων. Και οι αντιφάσεις αυτές αποτελούν άρρηκτα δεμένες ενότητες ζωντανών διαδικασιών.
Ο κεντρικός ήρωας είναι φιγούρα τραγωδίας: Πιστεύει ότι είναι ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο ζωής του έξω και πέρα από τις ιστορικές διεργασίες στη χώρα του, έξω και πέρα από την εθνική του ταυτότητα και οδηγείται στη συντριβή. Ο αγώνας του να καταλάβει τι έχει συμβεί, να εξηγήσει την κατάρρευση του μικρόκοσμού του, περιγράφεται λιτά με ντοκιμενταρίστικο τρόπο, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, με μεγάλη οικονομία μέσων και χωρίς προσπάθεια επιβολής κάποιας a priori άποψης. Μέχρι το τέλος, δεν πετυχαίνει να αποκτήσει μια συνολική κατανόηση, αλλά κατακάθεται μέσα του η βεβαιότητα ότι τα ιστορικά γεγονότα υπερβαίνουν τα άτομα και τον ίδιο. Η άποψη της γυναίκας του, όπως τελικά την ανακτά μέσω τρίτων, αποκτά αναπάντεχα μεγάλο βάθος, καθώς διαπιστώνει ότι η δική του οπτική γωνία («η γυναίκα μου με πρόδωσε») είναι εντελώς ανεπαρκής μέσα στη δίνη των ιστορικών γεγονότων.
Εκπληκτικό το παίξιμο όλων των ηθοποιών και ανεπανάληπτο του πρωταγωνιστή, καθώς τα μικρά κομμάτια του παζλ κατακάθονται στο πρόσωπό του. Η γυναίκα του (Ρεϋμόν Αμσαλέμ) προσθέτει στα καίρια σημεία πηγαία, αλλά πάντα συγκρατημένη, συγκίνηση και πινελιές «μαγικού ρεαλισμού».
Κινηματογράφος εξαιρετικός, λιτός και ουσιαστικός, αναδεικνύει την πραγματικότητα χωρίς φλύαρες καταγγελίες και ακκισμούς, δένοντας το ατομικό με το συλλογικό δράμα. Ο έμπειρος Ντουέϊρι (κάμερα-μαν σε πολλές διάσημες ταινίες, π.χ. Pulp Fiction, Reservoir Dogs, και σκηνοθέτης άλλων τριών ταινιών) κεντράρει στα πρόσωπα των ηθοποιών, χρησιμοποιώντας τα σαν εργαλεία συμπύκνωσης της αφήγησης της ταινίας. Μια αφήγηση στιβαρή με στοιχεία θρίλερ και ταινιών δρόμου που πατά σε ένα άψογα δομημένο σενάριο.
Υ.Γ. Στο τέλος της ταινίας, αποκαλύπτεται ότι η σπίθα που οδήγησε τη γυναίκα του στην απόφασή της ήταν η σφαγή και ισοπέδωση του Παλαιστινιακού στρατόπεδου στην πόλη της Δυτική Όχθης, Τζενίν (2002). Η ταινία παρουσιάζει πλάνα από την ισοπεδωμένη Τζενίν, αλλά ενδεχομένως ο θεατής να μη γνωρίζει τι έγινε εκεί. Προτείνω για περισσότερες πληροφορίες το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Mohamed Bakri «Jenin Jenin» (2002), που υπάρχει ολόκληρο στο YouTube.
Το ντοκιμαντέρ του Mohamed Bakri «Jenin Jenin» (2002)
Το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου συμμετέχει στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου θα προβληθεί στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη»,την Τρίτη 19/03 στις 22:30 και την Πέμπτη 21/03 στις 15:00.
Θα προβληθεί επίσης στους κινηματογράφους:
Αθήνα: Από 21 Μαρτίου στο Ααβόρα (τέρμα Ιπποκράτους) Θεσσαλονίκη: Από 2 Απριλίου, στο Φαργκάνη (Καμάρα)
Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στις κινηματογραφικές αίθουσες, κάνει την επόμενη εβδομάδα η νέα ταινία του Στέλιου Κούλογλου. Με αφορμή την άνοδο της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες εκλογές, το μεγάλου μήκους (90 λεπτά) ντοκιμαντέρ που έχει τίτλο Νεοναζί: Το Ολοκαύτωμα της Μνήμηςερευνά τη μνήμη, τη λήθη και την ιστορική αλήθεια στην σύχρονη Ελλάδα, μέσα από τα μάτια των μαθητών ενός Λυκείου, στο Δίστομο. Συγκλονιστικές μαρτυρίες από τις σφαγές των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και των συνεργατών τους, που θέλουν να πάρουν την ρεβάνς για την ήττα του ναζισμού, 70 χρόνια πριν.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Μια μέρα μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, η είδηση κάνει τον γύρο των τηλεοπτικών σταθμών: η Χρυσή Αυγή έλαβε 1.000 ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και Δίστομο. Δυο πόλεις που σημαδεύτηκαν από τη ναζιστική θηριωδία, παρουσιάζονται να νομιμοποιούν με την ψήφο τους, τους «πολιτικούς απογόνους» των δολοφόνων τους, σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Τις αμέσως επόμενες μέρες, στην ερώτηση αν είναι νεοναζί και σχετίζονται με τον Χίτλερ, οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής απαντούν: «οι δημότες στα Καλάβρυτα και το Δίστομο απάντησαν ήδη, με την ψήφο τους». Η ιστορική μνήμη έχει εξασθενίσει ή πρόκειται για μια κατασκευασμένη είδηση;
Η απάντηση βρίσκεται στο Λύκειο Διστόμου, όπου οι μαθητές του παρακολουθούν ένα ντοκιμαντέρ για τα ναζιστικά εγκλήματα στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη και στο Άουσβιτς. Η συζήτηση που ακολουθεί γρήγορα επεκτείνεται, σε θέματα όπως η αντίσταση στην γερμανική κατοχή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν οι αντάρτες δεν προκαλούσαν με την δράση τους, τους Γερμανούς, δεν θα υπήρχαν και Ολοκαυτώματα;
Αυτή την τελευταία άποψη υποστηρίζει ο γιος ενός διαβόητου Έλληνα δωσίλογου. Ο πατέρας, υπουργός Προπαγάνδας στην κυβέρνηση Τσιρονίκου – την τελευταία φιλοναζιστική κυβέρνηση φάντασμα – το έσκασε το 1944 συνοδεύοντας τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν. Ο γιος ήταν υποψήφιος του ΛΑΟΣ στις εκλογές και τώρα προσχώρησε στην Χρυσή Αυγή.
Πίσω στο Λύκειο του Διστόμου, οι μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με μια ιστορική αλήθεια: δεν υπήρξαν μόνο Έλληνες θύματα, αλλά και Έλληνες που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή. Από το ντοκιμαντέρ που παρακολουθούν, μαθαίνουν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας και όχι οι Γερμανοί, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην σφαγή στο Χορτιάτη και συμμετείχαν στη σφαγή στην ίδια την πόλη τους.
Η νέα ταινία της Άτυπης Κινηματογραφικής Συμμορίας tiiinewzfilms
Μετά από απουσία 2 ετών, η ΑΚΣ tiiinewzfilms επιστρέφει ανακοινώνοντας την 7η κατά σειρά ταινία μικρού μήκους της, με τίτλο «ΤΩΡΑ ΕΓΩ». Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκονται οι νεαροί ηθοποιοί Izabella Fulop και Κωνσταντίνος Ραφαηλίδης, τη μουσική υπογράφει ο Σπύρος Γραμμένος, ενώ στην επιμέλεια σεναρίου διακρίνεται το όνομα της ποιήτριας Σοφίας Κολοτούρου. Η διαδικτυακή πρεμιέρα του film αναμένεται σύντομα κ θα ακολουθήσουν ειδικές προβολές μαζί με άλλες ταινίες της ομάδας καθώς και του ευρύτερου χώρου του ανεξάρτητου underground cinema.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρόλο που η ταινία δεν είναι πολιτική, είναι πιθανό αρκετούς από τους συντελεστές της να τους έχετε πετύχει να βαδίζουν τους δρόμους της Αθήνας δίπλα σας σε μια πορεία ή ένα συλλαλητήριο, καθώς στον ένα ή τον άλλο βαθμό συμμετέχουν στα κινήματα της εποχής. Εξάλλου, όπως διατείνεται η ομάδα
“Σε εποχές ολοκληρωτικής ισοπέδωσης της διαφορετικότητας κ απόλυτης ακύρωσης της έννοιας του ελεύθερου χρόνου, σε εποχές που η τρομοκρατία της κρίσης τσακίζει σε κάθε ευκαιρία τα όνειρα της νέας γενιάς για ένα καλύτερο αύριο, η ΆΚΣ tiiinewzfilms σηκώνει από το έδαφος τα πιο πρωτόγονα κ ακατέργαστα κινηματογραφικά της ένστικτα κ εξαπολύει απειλές κ υποσχέσεις για ακόμα πιο βλάσφημες, ακόμα πιο προβοκατόρικες δημιουργίες”.
Tην Τρίτη , 8 Ιανουαρίου 2013 στις 8.30μμ ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς θα μιλήσει για την πολιτική και τον πολιτικό κινηματογράφο στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών (Λεωφόρος Συγγρού 107-109). Θα συνομιλήσει με τη δημοσιογράφο Τίνα Μανδηλαρά με αφορμή τη νέα του ταινία «Το Κεφάλαιο»(Le Capital) «ένα ανθρώπινο, δραματικό θρίλερ» βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Στεφάν Οσμόν που εκδόθηκε το 2004.Η συζήτηση θα γίνει στα ελληνικά και θα αναμεταδοθεί ζωντανά μέσω της ιστοσελίδας της Στέγης
Ο Μαρκ Τουρνέιγ είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Η καριέρα του απογειώνεται όταν αναλαμβάνει τη διεύθυνση σε μια από τις πιο ισχυρές τραπεζικές μονάδες της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό τον τοποθετεί αυτόματα στο επίκεντρο των γεγονότων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εκεί καλείται να παλέψει και να βγει νικητής σε μια αρένα όπου οι κανόνες αλλάζουν ανάλογα με τους δείκτες των χρηματιστηρίων. Ο φιλόδοξος Μαρκ θα ανέλθει με την ίδια ευκολία και στα σαλόνια μιας μοντέρνας αριστοκρατίας, τα εύσημα της οποίας είναι η οικονομική κυριαρχία και η εξουσία. Σε ένα σύστημα που καταρρέει, ένας άνθρωπος θα προσπαθήσει να αναρριχηθεί. «Το χρήμα είναι σαν το σκυλί. Θέλει παιχνίδι». Ο Κώστας Γαβράς ανεβάζει την κάμερα πάνω στα στρογγυλά τραπέζια των αποφάσεων, «χορογραφώντας» σε φρενήρη ρυθμό το σύγχρονο τραπεζικό κατεστημένο.
Μίλλυ από «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», 1959 ,Εθνική Πινακοθήκη
Με αφορμή την έκδοση του λευκώματος «Προσεχώς. Με τις αφίσες και τα σχέδια για τον κινηματογράφο του Γιώργου Βακιρτζή»από την «ΙΤΑΝΟΣ» Γραφικές Τέχνες, αναδημοσιεύουμε από το σαιτ της Ένωσης γραφιστών Ελλάδας ,τα κείμενα της Ειρήνης Οράτη, ιστορικού της Τέχνης και του Δημήτρη Αρβανίτη, σχεδιαστή, μέλους της AGI από την παρουσίαση του βιβλίου ,το άρθρο της Ιφιγένειας Καλατζή, κριτικού κινηματογράφου από την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς και το βιογραφικό του Γιώργου Βακιρτζή.
Το «ντεκόρ» –έτσι ήταν γνωστό το είδος αυτό της διακόσμησης των κινηματογράφων– πρωτοεμφανίζεται στις προσόψεις των αιθουσών θεάματος του κέντρου της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ’20, με τη μορφή σκηνογραφικού διακόσμου. Γίνεται κυρίως από τεχνίτες σκηνογράφους και αυτοδίδακτους ζωγράφους, που αποτελούσαν έναν πολύ περιορισμένο και κλειστό επαγγελματικό κλάδο.
Όπως ήταν φυσικό, οι σκηνογράφοι που δούλευαν στο ντεκόρ δεν ήταν δυνατόν να αποδεσμευτούν από τις συμβάσεις που επέβαλλε η δημιουργία του νατουραλιστικού σκηνικού διακόσμου του θεάτρου. Το θεατρικό σκηνικό ήταν τρισδιάστατο και λειτουργούσε στο χώρο ως συμπληρωματικό στοιχείο της δράσης.
Για τις προσόψεις των κινηματογράφων έπρεπε να δημιουργήσουν σε δύο διαστάσεις, μια εικόνα που όφειλε να λειτουργεί ταυτόχρονα ως φορέας της πληροφορίας, αλλά και ως πρόκληση για το κοινό, ενώ παράλληλα έπρεπε να συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία ενός αυθεντικού δημιουργήματος. Μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό ήταν οι μεγάλες διαστάσεις των συνθέσεων.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’30, εμφανίζεται ο Στέφανος Αλμαλιώτης, ο ζωγράφος που δημιούργησε τη λεγόμενη «Σχολή της Αθήνας στο ντεκόρ», δημιουργώντας ένα πρότυπο εργαστήριο και αποκτώντας μαθητές που έγιναν συνεχιστές του έργου του. Έτσι δημιουργήθηκε μια «ομάδα» καλλιτεχνών, η οποία διαμόρφωσε τη φυσιογνωμία αυτής της μοναδικής καλλιτεχνικής έκφρασης που ονομάστηκε «Γιγαντοαφίσα κινηματογράφου».
Το κινηματογραφικό σύμπαν του Γιώργου Βακιρτζή
Ο Γιώργος Βακιρτζής αντιμετώπισε την ενασχόλησή του με τη Γιγαντοαφίσα και τη διαφημιστική κινηματογραφική αφίσα, επαγγελματικά και ψύχραιμα, θεωρώντας τον εαυτό του πρωτίστως μάστορα.
Η Γιγαντοαφίσα ήταν ένα λαϊκό είδος, που απαιτούσε σκληρή δουλειά και γρήγορες αποφάσεις. Η παρουσία του Βακιρτζή την μεταμόρφωσε σε ένα είδος κοινωνικής τοιχογραφίας που γέννησε μια «σχολή» μοναδική, η πορεία της οποίας διακόπηκε απότομα με την κρίση των κινηματογραφικών αιθουσών στην Ελλάδα, τη δεκαετία του ’70.
Οι ικανότητές του τον βοήθησαν να δημιουργήσει μέσα σε ένα καθαρά παραστατικό πλαίσιο ένα προσωπικό σύμπαν, στο οποίο ενσωμάτωνε τους πειραματισμούς του, που συχνά ξεπερνούσαν κάθε όριο.
Σήμερα τα περισσότερα έργα του που έχουν διασωθεί, ανήκουν σε συλλογές μουσείων, και έτσι υπάρχει η δυνατότητα να εξεταστούν με κριτήρια καθαρά αντικειμενικά. Πέρα από την εικόνα τους ως αυτόνομων έργων τέχνης, διατηρούν και μια αξεπέραστη δύναμη επιβολής.
Μετά τον Μάρξ, ο δικός μας ο Κώστας Γαβράς, γράφει στον κινηματογράφο με τα δικά του μέσα «Το Κεφάλαιο». Παρακολουθήσαμε AVANT PREMIERE την ταινία του, εδώ στις Βρυξέλλες, παρουσία του σκηνοθέτη και των δυο πρωταγωνιστών. Στο πολύκεντρο της FLAGEY, η κεντρική αίθουσα, με χωρητικότητα πάνω των επτακοσίων ατόμων, κατάμεστη. Κόσμος πολύς που ήρθε, όχι μόνο να τιμήσει τον συνεπέστατο δημιουργό, αλλά κυρίως να απολαύσει την ποιότητα της δουλειάς του, να αφουγκραστεί τις αγωνίες του.
Η ταινία δυνατή, απολαυστική, όπως το τονίζει ο ίδιος. Θέλει η τέχνη, ακόμη κι εκείνη όπως η δική του, να καταγγέλλει, αλλά να μη χάνει την ουσία της, τον ψυχαγωγικό της ρόλο.
Ο Κώστας Γαβράς, μας εκπλήσσει με μια ταινία τόσο επίκαιρη. Η άνοδος στο θρόνο ενός τραπεζίτη, το κύκλωμα προώθησης του, οι δεσμεύσεις του. Ενός ανθρώπου που βρίσκεται να έχει τεράστια εξουσία στα χέρια του, υπηρετεί το χρήμα, παραδίνεται στις απολαύσεις που του προσφέρουν τα bonus των εκατομμυρίων. Οδηγεί ανθρώπους στην εξαθλίωση και στη φτώχεια, σπεκουλάρει με την αγορά επιχειρήσεων και τραπεζών. Η μαφία του τραπεζικού συστήματος, αυτή που σήμερα κυβερνά τον κόσμο, που ελέγχει κάθε νόμιμη, αλλά κυρίως τροφοδοτείται από όλες τις παράνομες δραστηριότητες, σε πλήρη δράση. Σύνθημα τους: να πάρουμε από τους φτωχούς για να δώσουμε στους πλούσιους. Ο κόσμος των αρπακτικών αποτυπωμένος με τρόπο άμεσο, χωρίς υπερβολές, αληθινό. Τόσο αληθινό, όσο και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, όπως μόνο η τέχνη ξέρει να την παρουσιάζει για να είναι αφομοιώσιμη και μηνυματική. Διαφορετικά χάνεται και ισοπεδώνεται μέσα στη μικρότητα του καθημερινού, τη φτήνια του ατομικού, του περιπτωσιακού.
Ο Κώστας Γαβράς μας εκπλήσσει με την τόσο ανανεωμένη απόδοση του. Το σύγχρονο σενάριο του, το στήσιμο των ηθοποιών του, την ταχύτητα και την οπτική γωνία του φακού του. Αποτέλεσμα προσβάσιμο σε νέες γενιές, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη αυτή τη ματιά την πλούσια σε εμπειρία και αναζήτηση, αλλά αχόρταγη στη δημιουργία, σε νέα εκφραστικά μέσα, που δε φοβάται.
Ο Κώστας Γαβράς μιλά χωρίς περιστροφές για τον πόλεμο που έχει αρχίσει. Μετρά ήδη χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια θύματα. Χρέος του να τον καταγράψει, όπως εξάλλου πρώτος σύγχρονος των γεγονότων, έκανε ένας άλλος δικός μας, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, ο Θουκυδίδης.
Γιατί κάθε καλλιτέχνης, άνθρωπος του πνεύματος, όταν έχει συνείδηση του ρόλου του, κάνει κτήμα κοινό την αγωνία του για τον πόλεμο και τις ολέθριες συνέπειες του για τον άνθρωπο και την κοινωνία.
H NEW STAR διοργανώνει από 29/11 έως 5/12 στον κινηματογράφο ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους, τηλ.: 2103811147) ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ,με αφορμή την Διεθνή ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό
Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο για τον Ernesto Che Guevara συνδιοργανώνουν η New Star σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα, με αφορμή τη συμπλήρωση 45 χρόνων από τη δολοφονία του, στις 9 Οκτωβρίου 1967.
Το φεστιβάλ πραγματοποιείται από 4 – 10 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο “ΤΙΤΑΝΙΑ” (Πανεπιστημίου & Θεμιστοκλέους) και θα προβάλλονται ντοκουμέντα της ζωής και της δράσης του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, όπως απαθανατίζονται από καλλιτέχνες όλου του κόσμου (Κούβα, Χιλή, Βολιβία, Αργεντινή, Ιταλία, Γαλλία, Η.Π.Α, Καναδά αλλά και την Ελλάδα).
Πολλά από αυτά τα ντοκιμαντέρ θα προβληθούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πρώτη φορά οι θεατές θα μπορούν να απολαύσουν συγκεντρωμένο τέτοιο όγκο ανεκτίμητου φιλμικού υλικού γύρω από το πρόσωπο του Τσε.
Τα ντοκιμαντέρ περιέχουν σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό απ’ ευθείας από τα αρχεία της Κούβας, ανέκδοτες εικόνες και συνεντεύξεις με μέλη της οικογένειας Γκεβάρα, φίλους και συντρόφους, ενώ περιλαμβάνονται όλα τα στάδια της ζωής του θρυλικού επαναστάτη: από τη γέννηση και τα χρόνια της νιότης, την περιπλάνηση στη Λατινική Αμερική, τη συνάντηση με τον Φιδέλ Κάστρο, τα ταξίδια του ως υπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης μέχρι τη δολοφονία του στα βουνά της Βολιβίας στην τελευταία προσπάθεια να διευρύνει τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Θα έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να γίνουμε μάρτυρες άγνωστων πτυχών της ζωής του μεγάλου αγωνιστή, μέσα από δυσεύρετες παραγωγές κινηματογράφου κι άλλες πολύτιμες μαρτυρίες που εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για τη ζωή και τη δράση του.
Επίσης θα λειρτουργήσει Έκθεση Αφίσας και Φωτογραφίας Τσε Γκεβάρα.
Ενδεικτική λίστα προβαλλόμενων ντοκιμαντέρ.
1 – ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ / “Una foto recorre el mundo”
Σκηνοθεσία: Pedro Chaskel, Κούβα 1981
Διάρκεια: 12’:58”
2 – ΦΙΔΕΛ: OΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ TON ΤΣΕ / “Fidel racconta il ‘Che”
Σκηνοθεσία: Gianni Mina, Ιταλία 1987
Διάρκεια: 57’:35”
3 – MI HIJO IL CHE Διάρκεια: 61’:00”
4 – Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, Ο ΦΙΛΟΣ / “Homo, Compagno, Amico”
Σκηνοθεσία: Luca Ianitti, 1994
Διάρκεια: Α- 65’:00”, – 45’:00”
5 – Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΤΑΣ 4 / “Un relate sobre el jefe de la c.4″
Σκηνοθεσία: Sergio Giral, Κούβα 1973
Διάρκεια: 37’:30”
contramee 