Λίγες μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην πορτογαλική κυβέρνηση με τις παραιτήσεις υπουργών που διαφωνούν με τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, η συζήτηση για την πορεία των πραγμάτων στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και τη βιωσιμότητα του ευρώ φουντώνει. Το κλασικό πλέον ερώτημα, «μέσα ή έξω από το ευρώ;», γενικεύεται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. που πλήττονται βάναυσα από την παρατεταμένη ύφεση και την τερατώδη ανεργία που προκαλούν τα προγράμματα προσαρμογής της τρόικας. Η «Κ.Ε.» δημοσιεύει σήμερα άρθρο του Πορτογάλου οικονομολόγου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κοΐμπρα και μέλους της Επιτροπής για το λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, Νούνο Τέλες, για το σοβαρό προβληματισμό που επικρατεί εδώ και καιρό στην πορτογαλική Αριστερά γύρω από το θέμα αυτό. Οι θέσεις του αναδεικνύουν με ενάργεια τη διάθεση αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν ακόμη στην προσέγγιση ενός ζητήματος, το οποίο απασχολεί ολόκληρη την ευρωπαϊκή Αριστερά, στην προσπάθεια που καταβάλλει για να αναδιαμορφώσει συνολικά τη στρατηγική της.
του Νούνο Τέλες
Η Πορτογαλία είναι αναμφισβήτητα μια από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν περισσότερο πληγεί από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ). Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση για την ΟΝΕ και, κυρίως, για το ενδεχόμενο εξόδου από αυτήν ήταν μέχρι πρόσφατα σχεδόν ανύπαρκτη. Από τη δεξιά κυβέρνηση γίνονταν ευκαιριακές αναφορές που την παρουσίαζαν ως καταστροφικό σενάριο το οποίο η Πορτογαλία έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία. Αλλά και τα κόμματα της Αριστεράς απέφευγαν τη σχετική συζήτηση. Τις λίγες φορές μάλιστα που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια αντιμέτωπα με το θέμα του ευρώ, η αντίδρασή τους ήταν είτε μια πλήρης απόρριψη της δυνατότητας εξόδου είτε η καταφυγή σε μια ασαφή και διφορούμενη θέση.
Το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Σ.Κ.), απορρίπτει κάθε είδους ευρωσκεπτικισμό. Από την άνετη θέση της αντιπολίτευσης στην οποία βρίσκεται από το 2011, το Σ.Κ. προτείνει ένα πρόγραμμα ηπιότερης λιτότητας και ευρωπαϊκής έμπνευσης μεταρρυθμίσεων, αποφεύγοντας οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση σχετικά με τις διαρθρωτικές ρίζες της σημερινής κρίσης και το ρόλο της Νομισματικής Ενωσης.
Το Μπλόκο της Αριστεράς είναι ένα κόμμα που ιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα από μια συμμαχία μικρών αριστερών κομμάτων, και είχε σημαντική εκλογική άνοδο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000. Αν και ασκεί κριτική στην Ε.Ε. και την αρχιτεκτονική του ευρώ, παραμένει αυστηρά προσηλωμένο σε μια μάλλον ασαφή «προοδευτική ευρωπαϊκή ατζέντα». Αυτό το κόμμα στάθηκε, στα τέλη του 2011, ο σφοδρότερος πολέμιος κάθε ενδεχόμενου εξόδου από το ευρώ, με την ηγεσία του να αντιδρά έντονα στην προσπάθεια ανοίγματος μιας εσωτερικής συζήτησης που επιχείρησε μια ομάδα μελών του κόμματος. Η έξοδος από το ευρώ χαρακτηρίσθηκε ως «εθνικιστική» πρόταση, με καταστροφικές συνέπειες για τη ζωή των εργαζομένων.
Τέλος, το Πορτογαλικό Κ.Κ., ένα από τα λίγα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη που διατηρεί ισχυρή επιρροή όχι μόνο στα συνδικάτα, αλλά και στο εκλογικό σώμα (γύρω στο 8%-10% των ψήφων), ήταν ανέκαθεν το πιο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Πορτογαλίας. Ωστόσο, παρ’ όλο που αναγνωρίζει τη μη βιωσιμότητα του ευρώ και την ανάγκη διάλυσης της ΟΝΕ, το ΠΚΚ είναι προσεκτικό σχετικά με την έξοδο από την ΟΝΕ, που θεωρεί ως μια επιλογή με υψηλό κόστος, που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή από την εγχώρια ταξική πάλη.
«Ο εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας μέσω ενός πολύ δυνατού λαϊκού κινήματος μπορεί μερικές φορές να αποβαίνει βίαιος, αν και ποτέ σε βάρος των ανθρώπων, και μερικές φορές παράνομος, γιατί ένα από τα χαρακτηριστικά των νεοφιλελεύθερων κρατών είναι ότι εφαρμόζουν ολοένα και περισσότερη καταστολή»
Συνέντευξη τουΜποαβεντούρα ντε Σόουσα Σάντος*, καθηγητή Κοινωνιολογίας του Δικαίου στην Ανα Πάρντο δε Βέρα για τοwww.publico.es/
Μπορεί να πει κανείς ότι το όραμα της ΕΕ έχει αποτύχει;
Ναι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα σχέδιο κοινωνικής συμπόρευσης που είχε σκοπό την δημιουργία ενός νέου ισχυρού συνασπισμού δυνάμεων . Ενός οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ με πολύ σημαντικές πολιτικές ομογενοποίησης. Ο σχεδιασμός της ΕΕ βασίστηκε σε δύο πολύ ισχυρές ιδέες: αυτή της μη επιστροφής στους παγκόσμιους πολέμους, που είχαν αμφότεροι προκληθεί από την ίδια χώρα, και αυτή της κατάργησης των περιφερειών που υπήρχαν από το 15ο αιώνα: των βορείων χωρών, του ευρωπαϊκού νότου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία), της νοτιοανατολικής Ευρώπης (Βαλκάνια και Ελλάδα) και της ανατολικής Ευρώπης.
Το ευρωπαϊκό όραμα θα έθετε τέλος σε αυτές τις περιφέρειες, εφαρμόζοντας πολύ σημαντικές διαρθρωτικές πολιτικές με σκοπό την ενοποίηση του πλούτου στην Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, το σχέδιο απέτυχε, αλλά πολλοί από εμάς υποπτευόμασταν ότι αυτό θα συνέβαινε , γιατί οι περιφέρειες είχαν μακρά ζωή και ιστορία .
Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, φαινόταν ότι η ΕΕ τα κατάφερνε : για παράδειγμα, το 2000, στην Πορτογαλία, το μέσο εισόδημα άγγιξε το 75% του ευρωπαϊκού εισοδήματος. Χωρίς αμφιβολία, ερχόμασταν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ξαφνικά, όμως ,όλα κατέρρευσαν και οι πρώην περιφερειακές χώρες τυγχάνουν και πάλι της ίδιας μεταχείρισης
Από τότε, η συλλογική αντίληψη για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ευρωπαική δόμηση μετατράπηκε σε μια δυναμική πολιτική που αναγνώριζε μόνο τον διαχωρισμό κέντρου- περιφέρειας, και που κυριάρχησε στις άλλες λογικές. Μια λογική όπου το κέντρο δεν είναι καν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά η Γερμανία.
Η ΕΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να επανεφευρεθεί. Το μέλλον της Ευρώπης μοιάζει ιδιαίτερα δυσοίωνο.
Και το όραμα του ευρώ;
Το ερώτημα για το όραμα του ευρώ δεν αφορά στο αν απέτυχε ή όχι, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της δημιουργίας του. Και σε αυτή την περίπτωση, υπήρχε εξαρχής στημένη μία παγίδα .Το ευρώ ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο διεθνής νεοφιλελευθερισμός διείσδυσε στην Ευρώπη που, μέχρι τότε, ήταν το προπύργιο άμυνας του κοινωνικού Κράτους, το μόνο όπου ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε διεισδύσει λόγω του ότι οι χώρες είχαν πολύ δυνατά σοσιαλιστικά κόμματα και, επίσης, καμιά φορά στην αντιπολίτευση, κομμουνιστικά κόμματα.
Τα κόμματα είχαν πίσω τους μία σοσιαλδημοκρατική παράδοση βαθιά ριζωμένη που απαιτούσε δημόσια εκπαίδευση, δημόσια υγεία ή δημόσιο σύστημα συντάξεων, και εξαιτίας αυτού, η αντίσταση στην είσοδο του νεοφιλελευθερισμού από χώρα σε χώρα ήταν πολύ μεγάλη. Γι’ αυτό δε διείσδυσε έτσι, αλλά το έκανε από τα πάνω: μέσω της Κομισιόν στην αρχή, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στη συνέχεια και τέλος μέσω της δημιουργίας του Ευρώ.
Μέσω της νεοφιλελεύθερης δομής του ευρώ και της ΕΚΤ, η κυρίαρχη έκτοτε χώρα, η Γερμανία, έθεσε τους κανόνες της και η διεθνής αξία του νομίσματος καθορίστηκε σύμφωνα με τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και όχι σύμφωνα με αυτά της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας, για παράδειγμα.
Οι χώρες του νότου μοιάζει απίστευτο ότι ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό, γιατί πίστεψαν ότι βρίσκονταν σε ένα οικονομικό και πολιτικό μπλοκ, όπου δεν υπήρχε ελληνικό, ισπανικό ή πορτογαλικό χρέος, αλλά πολιτική συνοχή και συνεργασία οπότε φαινόταν αδιανόητη η κερδοσκοπία.
Ο Πάσος Κοέλιο με διάγγελμά του δήλωσε ότι δεν παραιτείται, καθώς ελπίζει ότι, με την υποστήριξη του συντηρητικού προέδρου της δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, που δεν θέλει πρόωρες εκλογές, θα εξασφαλίσει ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα. Την προσφυγή στις κάλπες ζήτησαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τα κόμματα της αριστεράς.
Στα υψηλότερα επίπεδα από τον Δεκέμβριο του 2012 σκαρφάλωσαν οι αποδόσεις των 10ετών πορτογαλικών ομολόγων, εν μέσω αυξανόμενης πολιτικής αβεβαιότητας στη χώρα. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία είναι ραγδαίες καθώς μετά την υποβολή παραίτησης χθες από τον υπουργό Εξωτερικών Πάουλο Πόρτας σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μεταδίδουν ότι και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Στο χθεσινό του διάγγελμα πάντως ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας δήλωσε ότι δεν εγκαταλείπει τη χώρα. Ο Πάσος Κοέλιο ελπίζει στην ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters, η απόδοση του 10ετούς κρατικού ομολόγου ενισχυόταν νωρίτερα κατά 110 μονάδες βάσης στο 7,62%. Πρόκειται για την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά το 7%.
Μεγάλη άνοδο σημείωναν επίσης οι αποδόσεις των ισπανικών και των ιταλικών ομολόγων. Συγκεκριμένα, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 16 μονάδες βάσης στο 4,72%, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων ιταλικών ομολόγων ενισχύονταν κατά 14 μονάδες βάσης στο 4,55%.
Η κυβέρνηση συνασπισμού της Πορτογαλίας φαίνεται να οδεύει πλέον προς κρίση, μετά την παραίτηση δύο υπουργών της μέσα σε λίγες μόλις ώρες, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα σενάρια για αποσταθεροποίηση της περιφέρειας του ευρώ, τη στιγμή που η Λισαβόνα προσπαθούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη εικόνα σύντομης επιστροφής της στις αγορές κρατικού χρέους.
Ο υπουργός Οικονομικών, Βιτόρ Γκασπάρ, σύμβολο της σκληρής λιτότητας στη χώρα, υποχρεώθηκε σε παραίτηση δύο ακριβώς χρόνια από την ανάληψη των καθηκόντων του, υπό την πίεση των κοινωνικών αναταραχών, της αντιπολίτευσης, αλλά και στελεχών της ίδιας της κυβέρνησης.
Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε η παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, Πάολο Πόρτας, ο οποίος είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος CDS – PP, που συμμετέχει στην κυβέρνηση συνεργασίας της Πορτογαλίας. Χωρίς τη στήριξη του CDS-PP, η κυβέρνηση του Πέδρο Πάσος Κοέλιο, χάνει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.
Στο αεροδρόμιο της Βιέννης προσγειώθηκε αναγκαστικά το αεροσκάφος του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες, που είχε απογειωθεί από τη Ρωσία, καθώς η Πορτογαλία και η Γαλλία δεν έδωσαν άδεια στο αεροσκάφος να εισέλθει στον εναέριο χώρο τους λόγω υποψιών ότι στο αεροπλάνο επέβαινε ο Έντουαρντ Σνόουντεν.
Ο Μοράλες βρισκόταν στη Μόσχα, όπου είχε συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στο Κρεμλίνο, στο πλαίσιο Συνόδου Κορυφής χωρών που εξάγουν αέριο.Το αεροπλάνο που τον μετέφερε πίσω στη Βολιβία εξαναγκάστηκε σε ξαφνική στάση στο αεροδρόμιο της Βιέννης καθώς υπήρχαν υποψίες ότι μετέφερε τον Έντουαρτ Σνόουντεν.
Έντονη αντίδραση από τη Λα Παζ
Ο ίδιος ο βολιβιανός πρόεδρος δήλωσε ότι δεν επέτρεψε την επιθεώρηση του αεροσκάφους του στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Όπως είπε ο Έβο Μοράλες, ο ισπανός πρεσβευτής στη Βιέννη επιχείρησε να διακριβώσει αν ο Σνόουντεν επέβαινε στο αεροσκάφος, ζητώντας του να πιουν μαζί καφέ μέσα στο προεδρικό αεροσκάφος. «Δεν είμαι εγκληματίας και δεν είναι απαραίτητο να επιθεωρήσετε το αεροπλάνο», του απάντησε ο Μοράλες.
«Ο Έβο Μοράλες υπήρξε όμηρος του ιμπεριαλισμού. Είμαστε βέβαιοι ότι οι ΗΠΑ διέταξαν την κράτησή του» υποστήριξε ο αντιπρόεδρος Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα από την Λα Παζ.
Ο υπ. Εξωτερικών, Ντέιβιντ Τσοκεχουάνκα δήλωσε ότι η Πορτογαλία και η Γαλλία διέκοψαν ξαφνικά την άδεια πτήσης πάνω από τις χώρες. «Είπαν ότι η απαγόρευση οφειλόταν σε τεχνικά ζητήματα, αλλά αφού ενημερωθήκαμε από άλλες πηγές, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν αβάσιμες υποψίες πως ο κ. Σνόουντεν είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο».
«Απορρίπτουμε κατηγορηματικά αυτήν την ιστορία, καταγγέλλουμε τα ψέματα και το σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών που χρησιμοποιεί κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να βλάψει την εικόνα της κυβέρνησης της Βολιβίας και τη διακυβέρνηση του Έβο Μοράλες» δήλωσε ο υπουργός Άμυνας, Ρούμπεν Σααβρέδα.
Ο Νίκολας Μαδούρο σε χθεσινή συνέντευξή του από τη Μόσχα μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην υπόθεση Snowden
Οι ΗΠΑ έδωσαν πολιτικό άσυλο σε τρομοκράτες που επιτέθηκαν στη Βενεζουέλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Posada Carriles, που τώρα ζει στο Μαϊάμι και προστατεύεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτά είναι τα μεγάλα παράδοξα της διεθνούς πολιτικής που πρέπει να λύσουμε.
Δεν έχω καμία επίσημη πληροφόρηση για το εάν ο Edward Snowden ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Βενεζουέλα. Υπάρχουν δημοσιεύματα στον Τύπο. Στο τέλος αυτού του ταξιδιού , θα ξέρουμε κατά πόσον το αίτημα αυτό ισχύει ή όχι. Θα επιστρέψω στο Καράκας το βράδυ της 3ης Ιουλίου. Μέχρι τότε μπορούμε να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες που υπάρχουν, ώστε να είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε το αίτημα για το άσυλο του 29χρονου νεαρού Αμερικανού
Αυτό ,όμως , που λέω και πιστεύω βαθιά , είναι ότι πρέπει να προστατεύουμε τους νέους . Όλοι μας ,θα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτόν τον νεαρό άνδρα, ο οποίος επαναστάτησε από αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης.
Πρέπει να τονίσουμε -για το να μάθει ο κόσμος -ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ με τους μηχανισμούς που διαθέτει μπορεί να ελέγχει όλες τις πληροφορίες, και να κατασκοπεύει ολόκληρο τον κόσμο. Να κατασκοπεύει και τους συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις Βρυξέλλες…. Και τι κάνει η ΕΕ;
Οι ΗΠΑ κατασκοπεύουν όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου , ακόμα και τους πιο δουλοπρεπείς συμμάχους τους στην Ευρώπη , αυτούς που, στο παρελθόν ,τις ακολούθησαν σε πολέμους, όπως στη καταστροφή της Λιβύης ή της Συρίας. Δεν σέβονται κανέναν στον κόσμο.
Και αυτός ο νεαρός, ο Snowden, ύψωσε τη σημαία του κινδύνου και απευθύνθηκε προς την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η πραγματική μεγάλη δύναμη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε ο Τσάβες σε ένα από τα βιβλία του, είναι η κοινή γνώμη, και η παγκόσμια νεολαία .Είναι στο χέρι όλων μας , λοιπόν.. Αν ο Edward Snowden μείνει μόνος του, θα τον κυνηγήσουν , θα τον τιμωρήσουν θα τον καταστρέψουν . Ποιο είναι το έγκλημα που διέπραξε; Ποιο παγκόσμιο νόμο καταπάτησε ; Πόσους πυραύλους εκτόξευσε; Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων σκότωσε ;
Εκείνος ,αντίθετα, μας σώζει με μια προειδοποίηση, την ώρα που μια φιλοπόλεμη αυτοκρατορία θέλει να ελέγχει τους εχθρούς και τους φίλους της και τον κόσμο ολόκληρο.Οι λαός της Βενεζουέλας υψώνει φωνή αλληλεγγύης γι αυτόν τον νεαρό άνδρα. Και καλούμε τον κόσμο: ο κόσμος πρέπει να προστατεύσει τον Snowden γιατί έτσι προστατεύεται το δικαίωμα που έχουμε όλοι, για μια ζωή ήρεμη και ειρηνική
Πριν αποφασίσουμε, στη Βενεζουέλα, αν θα δώσουμε άσυλο στο Snowden , σε κάθε περίπτωση , πρέπει να ενημερωθούμε για όσα λέει ο κόσμος για τον Snowden. Τι λένε και τι κάνουν οι νέοι βορειο- Αμερικανοί; Τι κάνουν οι διανοούμενοι; Θα παραμείνουν σιωπηλοί; Τα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και όλοι όσοι αγωνίζονται για την ελευθερία στις ΗΠΑ; Τι λένε οι φοιτητές και η εργατική τάξη στις ΗΠΑ και πως αντιδρούν τα αμερικάνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης; Θα προστατεύσουν τον 29χρονο νεαρό ή θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να τον εξοντώσει;
Εκατομμύρια Αιγύπτιοι [το υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου και διεθνή ΜΜΕ όπως το BBC μιλούν για 17 εκατ.] βγήκαν στους δρόμους και είναι ακριβές να πούμε ότι οι διαδηλώσεις της 30ής Ιουνίου ήταν οι ογκωδέστερες στην ιστορία της Αιγύπτου. Υπάρχουν ερωτηματικά τι ήταν αυτό που έκανε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να ξεχυθούν στους δρόμους.
Αν ήταν η δραστηριότητα των επαναστατών ακτιβιστών, αν ήταν η καμπάνια του κινήματος Tamarod ( αντάρτης στα αιγυπτιακά – μια καμπάνια συλλογής υπογραφών περισσότερων από τα 13 εκατ. ψήφους που πήρε ο Μ. Μόρσι στις περσινές προεδρικές εκλογές, με αίτημα τη διενέργεια νέων προεδρικών εκλογών), αν ήταν η αντιπολίτευση, αν ήταν η υποκίνηση από κατάλοιπα του μουμπαρικού καθεστώτος ή αν ήταν κρατικά στοιχεία όπως οι υπηρεσίες ασφαλείας ή ο στρατός.
Η απάντηση μπορεί να είναι όλοι ή περισσότεροι από αυτούς τους παράγοντες σε ποικίλους βαθμούς, αλλά η πιο ακριβής απάντηση στο ερώτημα είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αρκεί να εξετάσει κανείς το τι έκανε αφότου ανέλαβε την εξουσία και έγινε ο κυρίαρχος πολιτικός παίκτης στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή για να καταλάβει γιατί κινητοποιήθηκαν εναντίον της τόσο μεγάλα πλήθη κόσμου. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν εκπλήρωσαν καμία από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, αποκλείοντας τους πάντες ακόμη και τους δυνητικούς συμμάχους τους και αρνούμενοι να μοιραστούν την εξουσία και την ευθύνη για τη μοίρα της χώρας. Κατάφεραν να αποξενώσουν ακόμη και το δικαστικό σώμα και την αστυνομία, δηλαδή τους επί μακρόν υπηρέτες του κράτους, οι οποίοι θα συνέχιζαν μετά χαράς να τους βοηθούν για να εξουδετερώσουν τους αντιπάλους του κράτους.
Η νομιμοποίηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εκμηδενίστηκε όταν άρχισε να ακολουθεί ένα πρότυπο παρόμοιο με του καθεστώτος Μουμπάρακ που απέρριψε ο αιγυπτιακός λαός. Ο κόσμος εξοργίστηκε ακόμη περισσότερο με το θρησκευτικό φασισμό που προπαγανδίζει η Αδελφότητα και με την κρατική υποστήριξη του θρησκευτικού σεχταρισμού. Οι δυνάμεις ασφαλείας εξακολουθούν να ενεργούν όπως παλιά, χωρίς να τιμωρούνται. Αντί για ανακατανομή του πλούτου, οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας προσπαθούν να αντικαταστήσουν την ελίτ του καθεστώτος Μουμπάρακ και επιπλέον να επιβάλουν μια ηθική τάξη που καταπατά τις προσωπικές ελευθερίες.
Δεν πρέπει λοιπόν να αφήσουμε τους ισχυρούς της ευρωζώνης να μας εκβιάσουν. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Να εξηγήσουμε ότι δεν θα κάνουμε θυσίες για το ευρώ, αλλά και ότι η έξοδος από αυτό δεν θα είναι καταστροφική. Αρκεί να εφαρμοστεί ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, βάσει του οποίου θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, θα ενισχυθεί η εργασία και θα ελέγχονται δημοκρατικά βασικοί πυλώνες της οικονομίας.
Ο Πολ Μέρφι είναι από τους νεότερους ευρωβουλευτές και εκπροσωπεί το Ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Γεννήθηκε το 1983 και σπούδασε Νομική στο Δουβλίνο. Στη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε ηγετικό στέλεχος των φοιτητικών αγώνων στην Ιρλανδία για τη δωρεάν παιδεία, ενώ το 2011 ως ευρωβουλευτής συμμετείχε στον στολίσκο για τη Γάζα. Οσο είναι ευρωβουλευτής έχει δεσμευθεί ότι θα λαμβάνει τον βασικό εργατικό μισθό και θα διαθέτει το υπόλοιπο μέρος της ευρωβουλευτικής αποζημίωσης για τις ανάγκες κοινωνικών κινημάτων και αγώνων στην πατρίδα του.
Συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο
-Ακούμε ξανά τις τελευταίες ημέρες ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα εξόδου από την κρίση. Αλήθεια, πως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα;
Η Ιρλανδία δεν είναι «success story», όπως διαφημίζεται παγκοσμίως από την προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως και στην Ελλάδα, το πρόγραμμα λιτότητας κατέστρεψε την εγχώρια οικονομία, η οποία σημειώνει πτώση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται. Στους αριθμούς δεν αποτυπώνεται, αφού η μετανάστευση είναι τεράστια. 300.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους νέοι, εγκατέλειψαν την Ιρλανδία. Οσο για τους μισθούς, στον δημόσιο τομέα υπάρχει πτώση περίπου 20% και στο ιδιωτικό τομέα 10%. Και την ίδια ώρα διαλύεται κάθε δημόσια υπηρεσία. Δεν υπάρχει λοιπόν οικονομική ανάπτυξη και στην Ιρλανδία λένε ότι η ανάκαμψη πλησιάζει. Είναι ψέμα. Η κρίση είναι χειρότερη από ποτέ.
-Πάντως ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Αντώνης Σαμαράς, όταν συναντήθηκε με τον Ιρλανδό ομόλογό του, τον κ. Κένι, δήλωσε ότι η Ιρλανδία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…
Ναι, το είδα κι εγώ και γελούσα, αλλά ήμουν και πολύ θυμωμένος. Λοιπόν, η Ιρλανδία είναι πράγματι καλό παράδειγμα αν υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των διεθνών επιχειρηματικών κολοσσών. Αυτή τη χρονιά 26 δισ. ευρώ από φόρους πολιτών κατευθύνονται για τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Υπάρχει λοιπόν μια τεράστια μεταφορά πλούτου στους πλουσίους. Και μην ξεχνάμε όσα αποκαλύφθηκαν για τον «φορολογικό παράδεισο» που ονομάζεται Ιρλανδία. Κάποιες θυγατρικές της Apple, για παράδειγμα, πλήρωσαν 0% ή 0,05% σε φόρους το 2011, η Facebook της Ιρλανδίας περίπου 0,3%, η Google 0,25%. Και όλα αυτά υπό την «αιγίδα» της ιρλανδικής κυβέρνησης, που υποτίθεται προσελκύει εταιρείες να επενδύσουν, αυτές συνεργάζονται με άλλες για υπεργολαβίες και τελικά δημιουργείται ένα φορολογικό κενό. Οπότε η Ιρλανδία είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους εργαζομένους και τον λαό.
Το ανατριχιαστικά κυνικό ρητό που αναγράφεται στην σημαία της Βραζιλίας, δεν χωρά παρερμηνείες ενώ εξηγεί και περιγράφει τα πάντα. Από το ιστορικό ρόλο του γίγαντα της Νοτίου Αμερικής, την πολιτική της, την εκστρατεία των τελευταίων ετών για την ανάδυσή της σε μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, μέχρι και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τις μεγάλες διαδηλώσεις που επί ημέρες συγκλονίζουν όχι μόνο τις μεγαλουπόλεις, όπως το Ρίου ντε Ζανέιρου και του Σάου Πάουλου καθώς έχουν επεκταθεί σε 100 πόλεις.
Από την Πέμπτη δε, μετρούν και ένα νεκρό. Ένα 18χρονο που σκοτώθηκε στο προάστιο Ριμπέιρου Πρέτου του Σάου Πάουλου όταν αυτοκίνητο όρμησε εναντίον των διαδηλωτών. Ο λόγος; Ο οδηγός του οχήματος εξοργίστηκε που δεν μπορούσε να περάσει και μαρσάροντας έπεσε πάνω στο οδόφραγμα των διαδηλωτών. Η κατάσταση είναι έκρυθμη καθώς οι διαδηλωτές πολιορκούν από τα κυβερνητικά κτήρια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στην εμβληματική πρωτεύουσα Μπραζίλια, μέχρι, τα τοπικά δημαρχεία, έδρες κυβερνητών, οτιδήποτε συμβολίζει την πολιτική εξουσία είτε σε κεντρικό ομοσπονδιακό επίπεδο είτε σε τοπικό, εξαναγκάζοντας της πρόεδρο Ντίλμα Ρουσέφ να αναβάλει το ταξίδι της στην Ιαπωνία και να βρίσκεται τούτες τις ώρες σε έκτακτη σύσκεψη με το υπουργικό συμβούλιο ώστε να ανευρεθεί ο τρόπος για την εκτόνωση της έντασης και των διαδηλώσεων. Μέχρι στιγμής τίποτα δεν έχει σταθεί ικανό να εκτονώσει το κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας, ούτε η αναδίπλωση της κυβέρνησης και ων τοπικών αρχών που ασθμαίνοντας ανακοίνωσαν την ανάκληση της αύξησης των εισιτηρίων.
Μέτρο που αποτέλεσε όπως διαφαίνεται, την θρυαλλίδα
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αργά και σταδιακά όταν στις 2 Ιουνίου ανακοινώθηκε η αύξηση κατά 20 σεντάβος –σημ. υποδιαίρεση του εθνικού νομίσματος ρεάλ- της τιμής των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας . Κλιμακώθηκε και διευρύνθηκε με «τάξη» μετά την άγρια καταστολή των πρώτων μικρών διαδηλώσεων.
Καταρχήν μαζικά και γεωγραφικά, από τη μία πόλη στην άλλη από το βορρά έως το νότο ενώ στις τελευταίες διαδηλώσεις πήραν μέρος πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι Επίσης ποιοτικά όσον αφορά τα αιτήματα των διαδηλωτών: εκτός της αντίθεσης στην αύξηση των εισιτηρίων οι διαδηλωτές ζητούν ένα καλύτερο και δημόσιο σύστημα ΜΜΜ καθώς επίσης δημόσιο σύστημα Παιδείας και Υγείας, ενώ τα πυρά τους στρέφονται και ενάντια στη βία και στην καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων και φυσικά ενάντια στη τόσο εκτεταμένη διαφθορά που διατρέχει όλες τις βαθμίδες της ομοσπονδιακής εξουσίας και των τοπικών κυβερνήσεων αλλά και των πολιτικών κομμάτων, όπως προκύπτει από την έρευνα της DataFolha. Μία έρευνα που το άλλο σκέλος της είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό, καθώς σύμφωνα με την έρευνα, το 84% των διαδηλωτών στο Σάου Πάουλου δεν στηρίζει κανένα υπάρχον πολιτικό κόμμα ή σχηματισμό, το 77% έχουν Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, το 22% είναι φοιτητές , το 53% είναι κάτω των 25 ετών και το 71% συμμετέχουν σε διαδηλώσεις για πρώτη φορά.
Με την προσοχή της κοινής γνώμης να είναι στραμμένη ως επί το πλείστον στην κυβερνητική κρίση γύρω από την ΕΡΤ και δευτερευόντως στις αναταραχές που συγκλονίζουν τη γειτονική Τουρκία, μια ιδιαίτερα σημαντική είδηση για τις εξελίξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αυτή των ιρανικών εκλογών, πέρασε μάλλον απαρατήρητη.
Οι προεδρικές εκλογές της 15ης Ιουνίου ανέδειξαν νικητή, από τον πρώτο γύρο μάλιστα, τον μετριοπαθή κληρικό Χασάν Ροχανί. Η εξέλιξη αυτή ερμηνεύτηκε από σειρά Δυτικών μέσων και κυβερνήσεων ως τομή με την έως τώρα σκληροπυρηνική γραμμή που ακολουθούσε το καθεστώς, συνέχεια του μεταρρυθμιστικού (πράσινου) κινήματος του Μουσαβί και προάγγελο ομαλοποίησης των σχέσεων της Ισλαμικής Δημοκρατίας με τη Δύση. Όπως όμως επισημαίνεται από έγκυρους αναλυτές η κατάσταση είναι μάλλον πιο πολύπλοκη.
Το γεγονός ότι ο Ροχανί δέχτηκε την ανοιχτή στήριξη τόσο των υποστηρικτών του Μουσαβί όσο και των μεταρρυθμιστών πρώην προέδρων Χαταμί και Ραφσατζανί δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να οδηγεί γραμμικά στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος θα έρθει σε ρήξη με τον πυρήνα του καθεστώτος που συγκροτείται γύρω από τον ανώτατο ηγέτη, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και το Συμβούλιο των Φρουρών. Όπως σωστά επισημαίνει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung, ο νέος πρόεδρος του Ιράν μπορεί να είναι πιο δυναμική προσωπικότητα από τον μετριοπαθή προκάτοχο του Αχμαντινετζάντ, Μοχάμαντ Χαταμί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κίνδυνο για το ιρανικό κατεστημένο, όπως ο Ραφσατζανί του οποίου η υποψηφιότητα αποκλείστηκε.
Στο πλαίσιο αυτό, το παρατσούκλι του «σεΐχης της διπλωματίας» είναι μάλλον πολύ πιο αποκαλυπτικό τόσο του χαρακτήρα του και της πολιτικής του στάσης όσο και του ρόλου που έρχεται να επιτελέσει. Ο Ροχανί, όντας σημαντική φιγούρα της ιρανικής πολιτικής σκηνής ήδη από τη δεκαετία του ’80, έχει στελεχώσει σημαντικές θέσεις του καθεστώτος, ενώ διατηρεί καλές σχέσεις με τον Χαμενεΐ και τους συντηρητικούς κύκλους, έχοντας περισσότερο το στίγμα του πραγματιστή παρά εκείνο του μεταρρυθμιστή. Αυτό φαίνεται και από τη σύνθεση του εκλογικού ακροατηρίου του, που ξεπερνά κατά πολύ το μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο εγκολπώνοντας ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
«Η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια επίθεση και έναν οικονομικό πόλεμο ενάντια στον εφοδιασμό τροφίμων, αλλά παρ όλα αυτά μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε τα επίπεδα κατανάλωσης των αναγκαίων θερμίδων και την πρόσβαση του πληθυσμού στα αγαθά πρώτης ανάγκης ’’, είπε ο Νίκολας Μαδούρο κατά τη διάρκεια της σύντομης ομιλίας του στο 38ο Συνέδριοτης Διεθνούς Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO).
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας πρότεινε την δημιουργία συστήματος παρακολούθησης της προσφοράς και της ζήτησης στη Βενεζουέλα και ζήτησε να υπάρξει ειδικό πρόγραμμα τεχνικής βοήθειας για την αγροτική επέκταση και την υψηλή ποιότητα παραγωγής τροφίμων, προκειμένου να αναζωογονηθεί η αγροτική παραγωγή και να μην πεινάσει ο λαός της χώρας του . Άλλωστε ο στόχος αυτής της χιλιετίας αφορά στον αγώνα για την εξάλειψη της πείνας σε όλο τον κόσμο.
Ο Νίκολας Μαδούρο μετά την συνάντησή του με τον Πάπα και τις συνομιλίες του με τους θεσμικούς και πολιτικούς παράγοντες της Ρώμης συναντήθηκε με τα συνδικάτα ,τους κοινωνικούς φορείς και τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που στηρίζουν την πορεία της Βολιβαριανής επανάστασης
Σήμερα, 18 Ιουνίου 2013 ,ο Πρόεδρος Νίκολας Μαδούρο έφθασε στην Πορτογαλία προκειμένου να βοηθήσει στην ενίσχυση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών που την τελευταία δεκαετία έχουν έρθει πολύ κοντά προς όφελος των λαών τους .
Αύριο Τετάρτη 19 Ιουνίου στις 4.00 ,τοπική ώρα ο πρόεδρος της Βενεζουέλας θα βρεθεί στο Παρίσι και θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Ολάντ στο Μέγαρο των Ιλισίων .
…………………
Ένα μήνα πριν ξεκινήσει την περιοδεία του , ο Νίκολας Μαδούρο μίλησε στο Καράκας μπροστά σε χιλιάδες εργαζόμενους και ανήγγειλε την δημιουργία πολιτοφυλακής για την υπεράσπιση της πορείας της Βολιβαριανής επανάστασης .
Καράκας, 22 Μαίου 2013
Ο Νίκολας Μαδούρο ανήγγειλε την αναδιοργάνωση της Βολιβαριανής Πολιτοφυλακής Εργατών. Στόχος η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός των εργατών και εργατριών προκειμένου να προστατευθεί η πορεία της Βολιβαριανής επανάστασης !
«Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν ακόμα αυτοκρατορίες που μάχονται για τον έλεγχο περιοχών, πλούτου, και λαών, δεν υπάρχει σεβασμός για τους αδύναμους. Σεβασμός δίνεται σε αυτούς που έχουν ηθικό, που κάνουν το εαυτό τους σεβαστό», δήλωσε ο πρόεδρος Μαδούρο, σημειώνοντας πως έχει δώσει εντολή στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να «κινηθούν το ταχύτερο δυνατό προς τη δημιουργία και οργάνωση της Βολιβαριανής Πολιτοφυλακής Εργατών», καλώντας μάλιστα το συγκεντρωμένο πλήθος να φανταστεί τον σεβασμό που θα προστάζει η εργατική τάξη εάν έχει «300.000, 500.000, 1 εκατομμύριο, 2 εκατομμύρια ένστολους εργάτες, οπλισμένους, έτοιμους να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της πατρίδας».
Ντυμένη με το κόκκινο, βαμβακερό της φόρεμα, με ένα κολιέ στον λαιμό και κρατώντας μία λευκή τσάντα, θα μπορούσε κανείς να την φανταστεί στον κήπο ενός σπιτιού όπου γίνεται πάρτι. Όμως η φανταστική αυτή εικόνα αλλάζει βίαια, καθώς μπροστά της ένας αστυνομικός με αντιασφυξιογόνο μάσκα την ψεκάζει με χημικά κάνοντας τα μαλλιά της να κυματίσουν στον αέρα.
Η εικόνα της «γυναίκας με τα κόκκινα» κυκλοφόρησε ευρέως στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, έγινε καρικατούρα σε αυτοκόλλητα και πόστερ και τελικά το σύμβολο της γυναίκας διαδηλώτριας στη διάρκεια των συνεχιζόμενων αντικυβερνητικών διαμαρτυριών στην Κωνσταντινούπολη.
«Η φωτογραφία αυτή συμπυκνώνει την ουσία της διαμαρτυρίας», δηλώνει η φοιτήτρια μαθηματικών Έζρα στο Μπεσίκτας, συνοικία κοντά στα στενά του Βοσπόρου, που αποτέλεσε ένα από τα επίκεντρα των διαδηλώσεων αυτή την εβδομάδα. «Της βίας της αστυνομίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών, του κόσμου που απλώς προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του και τις αξίες του».
Σε μία αφίσα που αναρτήθηκε σε πολλούς τοίχους, ο γραφίστας φαντάστηκε τη «γυναίκα με τα κόκκινα» πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος από τον αστυνομικό. «Όσο περισσότερο μας ψεκάζετε τόσο μεγαλύτεροι γινόμαστε», γράφει το σλόγκαν στην αφίσα.
Οι ΗΠΑ και η ΕΕ καθώς και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν εκφράσει ανησυχία για την υπερβολική χρήση βίας της τουρκικής αστυνομίας κατά των διαδηλωτών. Ο πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν χαρακτήρισε τη Δευτέρα τους διαδηλωτές εξτρεμιστές «που βαδίζουν χέρι χέρι με την τρομοκρατία» -μία περιγραφή που μάλλον αταίριαστη φαντάζει με την εικόνα της «γυναίκας με τα κόκκινα». Άλλες διαδηλώτριες έφεραν εξοπλισμό μάχης και φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, ενώ πετούσαν πέτρες. Ωστόσο, οι περισσότερες νεαρές διαδηλώτριες στο Μπεσίκτας και την πλατεία Ταξίμ, από όπου ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες την Παρασκευή το απόγευμα, ήταν καλοντυμένες.
Φορώντας γυαλιά και μάσκες θαλάσσης ή χειρουργικές μάσκες για την προστασία τους από τα δακρυγόνα, και φουλάρια να κρέμονται χαλαρά γύρω από τον λαιμό τους, η Έζρα, η Χασίν και η Σεσίλ βρίσκονταν το απόγευμα της Δευτέρας στην συνοικία Μπεσίκτας, μαζί με έναν μεγάλο αριθμό νεαρών.
Ανήκουν -όπως ενδεχομένως και η «γυναίκα με τα κόκκινα»- στις τάξεις των νέων γυναικών που διατυπώνουν τις θέσεις τους με σαφήνεια και θεωρούν ότι κάτι δεν πάει καλά στην Τουρκία του Ερντογάν. Αισθάνονται ότι απειλούνται από την προώθηση της ισλαμικής μαντίλας – σύμβολο της γυναικείας αγνότητας.
‘’Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης βρέθηκαν σε αμηχανία,» λέει ο Koray Caliskan, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου . «Ενώ όλος ο κόσμος μετέδιδε τα γεγονότα από την πλατεία Ταξίμ, οι τουρκικοί τηλεοπτικοί σταθμοί άρχισαν να παρουσιάζουν εκπομπές μαγειρικής. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία.»
Οι Τούρκοι διαδηλωτές ελέγχουν την κεντρική πλατεία της Κωνσταντινούπολης, την Κυριακή μετά από δύο ημέρες βίαιων συγκρούσεων με τα ΜΑΤ και παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκαν ως «περιθωριακοί εξτρεμιστές’’ από τον πρωθυπουργό, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Οι διαδηλώσεις αποτελούν την μεγαλύτερη λαϊκή πρόκληση για τον πρωθυπουργό ,μετά από μια δεκαετία στην εξουσία, και αποτελεί πλήγμα ενάντια στις φιλοδοξίες του για διεύρυνση των εξουσιών του . Αυτό που ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα ως μια σχετικά μικρή, ειρηνική διαμαρτυρία για να σώσει ένα πάρκο της πόλης , σημείο που προορίζονταν να στηθεί ένα κιτς, οθωμανικού στιλ εμπορικό κέντρο, κατέληξε γρήγορα στις πιο μεγάλες και βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχει να δει η Τουρκία εδώ και πολλά χρόνια. Εκατοντάδες τραυματίστηκαν, ορισμένοι σοβαρά, ως αποτέλεσμα της σκληρής επέμβασης της αστυνομίας και της υπερβολικής χρήσης δακρυγόνων. Τα ΜΑΤ αποχώρησαν από την πρωτεύουσα το βράδυ του Σαββάτου, δίνοντας τη νίκη στους διαδηλωτές.
Οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα σαν πυρκαγιά, στο ήμισυ των 81 επαρχιών της χώρας, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο επιβεβαίωσε ότι συνελήφθησαν 939 άνθρωποι σε 90 διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα, ενώ το κόστος των ζημιών ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί.
«Ο Ερντογάν δεν ακούει κανέναν πια’’, δήλωσε ο Koray Caliskan, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. «Ούτε καν τα μέλη του δικού του κόμματος. Όμως, μετά τις διαμαρτυρίες αυτό το Σαββατοκύριακο, θα πρέπει να αποδεχθεί ότι είναι ο πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας και ότι δεν μπορεί να αποφασίζει μόνος του «
Τα δραματικά γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη και άλλες τουρκικές πόλεις αποδεικνύουν επίσης, τη συνενοχή και τον σχεδόν πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης στα επίσημα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία σε μεγάλο βαθμό απέφυγαν να μεταδώσουν ειδήσεις σχετικά με τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
‘’Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης βρέθηκαν σε αμηχανία,» λέει ο Caliskan . «Ενώ σε όλο τον κόσμο μετέδιδαν τα γεγονότα από την πλατεία Ταξίμ, οι τουρκικοί τηλεοπτικοί σταθμοί παρουσίαζαν εκπομπές μαγειρικής. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία.»
Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν επανειλημμένα εκφράσει τις ανησυχίες τους για την έλλειψη της ελευθερίας έκφρασης στην Τουρκία ενώ ο Ερντογάν επικρίνει συνεχώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους που δεν συμφωνούν με τις απόψεις του καθώς και με τις αποφάσεις του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).
Φτάνει πια η κρατική τρομοκρατία: η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας!
Στις 9 Μαΐου, ο κολομβιανός στρατός πραγματοποίησε μαζικές συλλήψεις των ηγετών αγροτών του Συνδικάτου ASTRACATOL , μέλους της FENSUAGRO-CUT, σε διάφορα χωριά της περιοχής της Τολίμα. Η εντολή δόθηκε από το τοπικό δικαστήριο (Juzgado de Purificación ) με την κατηγορία της » υποκίνησης για ανατροπή’’ και ‘’εξέγερση’’ λόγω της υποτιθέμενης σχέσης τους με τους αντάρτες της FARC-EP και με βάση καταθέσεις έμμισθων μαρτύρων (μέσω του δικτύου πληροφοριοδοτών). Πρόκειται για ξεκάθαρη δικαστική παρέμβαση με στόχο την καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας ενάντια στα ορυχεία και τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα που σχεδιάζουν διάφορες πολυεθνικές εταιρείες στην περιοχή.
Οι οκτώ συλληφθέντες, Ramiro Bazurdo Gonzalez, Guillermo Cano Antonio Borja, Floricel Buitrago Cangrejo, Norberto García García, Gonzalo Ernesto Pastor Mora, Constantino Mayorga García, José Guillermo Pacheco Cruz και Edilberto Mayorga García, είναι όλοι αγρότες , στελέχη του συνδικάτου ASTRACATOL και μέλη του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος Marcha Patriótica. Ο Guillermo Cano Antonio Borja είναι ο συντονιστής του τμήματος Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ASTRACATOL και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της FENSUAGRO, ιδιότητα με την οποία συμμετείχε στο Φόρουμ για την Πολιτική Συμμετοχή που διοργανώθηκε στην Μπογκοτά από το UNDP και το Εθνικό Πανεπιστήμιο από τις 28 έως 30 Απριλίου . Εκεί έθεσε στο τραπέζι του διαλόγου για την Ειρήνη στην Αβάνα μια σειρά προτάσεων προκειμένου να διασφαλισθεί ότι η πολιτική συμμετοχή των πολιτών στην Κολομβία θα μπορεί να ασκείται χωρίς τον κίνδυνο ποινικοποίησης,απειλής, εκτόπισης ή δολοφονίας από κρατικούς ή παραστρατιωτικούς μηχανισμούς .
Η δραστηριότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αγροτών , της ζωής, του εδάφους και της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι έγκλημα, αλλά ένα θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα, που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και τους νόμους της Δημοκρατίας της Κολομβίας.
Το συνδικάτο των εργαζομένων αγροτών της Τολίμα (ASTRACATOL) που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 2007 μετά από τους μεγάλους αγώνες των αγροτών στο Ibagué ,έχει υποστεί μεγάλες διώξεις και υποφέρει από την κρατική και παρακρατική βία. Αρκετοί από τους ηγέτες του έχουν δολοφονηθεί. Το Νοέμβριο του 2011 οκτώ ακόμα ηγέτες του ASTRACATOL συνελήφθησαν μαζικά στο La Marina (Chaparral) στη βάση ψευδών καταθέσεων έμμισθων μαρτύρων με σκοπό την δίωξη όλων εκείνων που αντιδρούσαν και διαμαρτύρονταν ενάντια στο κράτος ή τις πολυεθνικές εταιρείες.
Αυτά τα οκτώ μέλη του ASTRACATOL , οι Edwin Lugo Caballero, José Norbey Lugo Caballero, Arcesio Díaz, Aycardo Morales Guzmán, Saan Maceto Marín, Fredynel Chávez Marín, Alexander Guerrero Castañeda και Armando Montilla Rey, κρατούνται εδώ και ενάμιση χρόνο ,ζουν κάτω απάνθρωπες συνθήκες στις φυλακές χωρίς καμία από τις κατηγορίες να έχει αποδειχθεί .
Αυτά τα επίπεδα της ποινικοποίησης και της πολιτικής καταπίεσης εναντίον των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, όπως των ASTRACATOL-FENSUAGRO και Marcha Patriótica δείχνουν ότι η κυβέρνηση και το Κολομβιανό κράτος ενώ μιλάει για ειρήνη και προβάλλει απαιτήσεις , εξαπολύει ένα στρατιωτικό και παραστρατιωτικό πόλεμο εναντίον άοπλων ανθρώπων, καταστρέφοντας τις ζωές χιλιάδων οικογενειών που έχουν πραγματικά δεσμευτεί για την οικοδόμηση της ειρήνης στη χώρα τους ,για μια Κολομβία όπου τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν θα αποτελούν ευσεβείς πόθους. (περισσότερα…)
Με το σύνθημα »Να κηρύξουμε παράνομη τη φτώχεια» , πολίτες και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, ξεκίνησαν μιαν εκστρατεία ενάντια στους νόμους , τους θεσμούς και τις κοινωνικές πρακτικές που γεννούν και τροφοδοτούν τη φτώχεια στις διάφορες χώρες και περιοχές του κόσμου. Ο Ρικάρντο Πετρέλα, καθηγητής Κοινωνικών και Πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, ο οποίος μετέχει σε αυτή την εκστρατεία συνέταξε για λογαριασμό του κινήματος το κείμενο που ακολουθεί.
Εμείς οι πολίτες, Ιταλοί, Βέλγοι, Καναδοί, Αργεντινοί, Μαλαισιανοί, Ινδονήσιοι, Φιλιππινέζοι κ.ο.κ αρχίζουμε μια διαδικασία κοινωνικής και πολιτικής κινητοποίησης ενάντια στις δομικές αιτίες της φτώχειας.
Πρώτη αρχή: ‘’Κανείς δεν γεννιέται φτωχός ούτε επιλέγει να είναι ή να γίνει φτωχός’’. Είναι η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία γεννιόμαστε αυτή που μας κάνει φτωχούς ή πλούσιους. Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε σε κατάσταση μεγάλης ολιγάρκειας, αλλά δεν είναι αυτή η κατάσταση της φτώχειας την οποία υφίστανται τρία δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, που έχουν αποκλειστεί από το δικαίωμα σε μιαν αξιοπρεπή ζωή με τρόπο αντίθετο στη βούληση και την επιθυμία τους.
Δεύτερη αρχή: »Φτωχοί γινόμαστε .Η Φτώχεια Είναι μια κοινωνική κατασκευή’’. Η Φτώχεια δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, που δημιουργείται και παράγεται από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι σκανδιναβικές κοινωνίες των ετών 1960- 1980 κατόρθωσαν να εξαλείψουν τις δομικές διαδικασίες εξαθλίωσης. Άλλες κοινωνίες, αντίθετα, που βασίζονται σε διαφορετικές αρχές και κοινωνικές πρακτικές από τις σκανδιναβικές, παρήγαγαν και παράγουν αναπόφευκτα φαινόμενα εκτεταμένης φτώχειας .Είναι η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η τρίτη αρχή επιβεβαιώνει τις πρώτες δύο: ‘’Δεν είναι μόνον, ούτε κυρίως, η φτωχή κοινωνία εκείνη που παράγει φτώχεια.’’ Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι από οικονομική άποψη η πλουσιότερη χώρα του κόσμου κι ωστόσο η φτώχεια δεκάδων εκατομμυρίων (από τα 300 εκατομμύρια) πολιτών της αποτελεί μέρος της ιστορίας της.
Τέταρτη αρχή:’’ Ο αποκλεισμός παράγει τη φτώχεια’’. Δεν είναι η μοίρα ή η κακοτυχία οι αιτίες της φτώχειας, αλλά οι συγκεκριμένες μορφές του αποκλεισμού από την πρόσβαση στα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Γι αυτούς τους λόγους, πέμπτη αρχή είναι: ‘’ Στο βαθμό που είναι δομική διαδικασία , η φτώχεια είναι συλλογική’’. Δεν αφορά μόνον ένα πρόσωπο ή μια οικογένεια, αλλά ολόκληρους πληθυσμούς ( οικογένειες μεταναστών, νομάδες, χωριά χωρίς μέλλον, ζώνες που έχουν πληγεί από οικονομικές υφέσεις , κατοίκους υποβαθμισμένων συνοικιών…) και κοινωνικές κατηγορίες ( εργαζόμενους, αγρότες, τομείς της μεσαίας τάξης, παιδιά, γυναίκες, νέους που δεν κατορθώνουν να μπουν στον κόσμο της εργασίας, γέρους…)
Η Βενεζουέλα έχει προκαλέσει διεθνώς πάρα πολλές συζητήσεις ανάμεσα σε κόσμο που ψάχνει για απαντήσεις στη σημερινή βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός στη σημερινή εποχή; Ποια μέτρα πρέπει να πάρει μια αριστερή κυβέρνηση; Με ποιο τρόπο χρειάζεται να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να προστατευθούν από τις επιθέσεις των καπιταλιστών; Μπορεί μια κυβέρνηση να πάει κόντρα στην ηγεμονία των ΗΠΑ και με ποιο κόστος; Τι χαρακτήρα έχουν οι εθνικοποιήσεις σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής;
Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί να απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα. Δημοσιεύτηκε αρχικά στο 9ο τεύχος του τριμηνιαίου περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και γράφτηκε πριν από τις πρόσφατες εκλογές στη Βενεζουέλα, στις οποίες αναδείχθηκε νικητής ο Νικολάς Μαδούρο, γι’ αυτό και δεν καταπιάνεται μ’ αυτές. Για την ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος σας παραπέμπουμε στο άρθρο του συντρόφου Λουίς Σάντος Εργνάντεζ, «Μετά τις εκλογές -η Βενεζουέλα σε καμπή»,(http://www.xekinima.org/arthra/view/article/meta-tis-ekloges-i-benezoyela-se-stayrodromi/)
του Νίκου Αναστασιάδη
Όσο και αν τον μισούσαν, πολλοί δυτικοί ηγέτες θα ζήλεψαν την κηδεία του Τσάβεζ. Τη στιγμή που σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου πρόεδροι ή πρωθυπουργοί ιδρώνουν για να εξασφαλίσουν μια δεύτερη θητεία, και συνήθως στο τέλος φεύγουν κυνηγημένοι, ο Τσάβεζ κατάφερε να επανεκλέγεται διαρκώς για 14 χρόνια, και να φύγει όρθιος. Είναι αδύνατο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός, αλλά η κυβέρνηση της Βενεζουέλας δήλωσε ότι πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις επικήδειες εκδηλώσεις[1]. Και δεν ήταν απλά κηδεία, ήταν ένα μήνυμα που εκφράστηκε με το σύνθημα που ακουγόταν από πολλούς: «Καπιταλιστές, μην νομίζετε ότι η επανάσταση δεν θα συνεχίσει».
Σε ηγέτες και αγωνιστές του κινήματος, όπως ήταν ο Τσάβεζ, σε ανθρώπους που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην προώθηση των αριστερών ιδεών στην πράξη, δεν αξίζει μια διθυραμβική προσωπολατρική νεκρολογία. Πολύ πιο παραγωγική για την υπόθεση που υπηρέτησαν είναι μια αναλυτική και ψύχραιμη εκτίμηση της πορείας τους, από την οποία μπορούν να βγουν συμπεράσματα για τους αγώνες που έρχονται.
Γιατί την ίδια στιγμή που το φαινόμενο και η πορεία του Τσάβεζ αξίζουν και απαιτούν την υποστήριξή μας, την υποστήριξη όλης της Αριστεράς, θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε τις αντιφάσεις και τα όρια της διαδρομής του Τσάβεζ. Το γεγονός ότι ο Τσάβεζ δεν είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στο μυαλό του, αλλά κινήθηκε προς τα αριστερά μέσα από ένα εμπειρικό δρόμο, απλά και μόνο γιατί ήθελε να είναι κοντά και δίπλα στο λαό της Βενεζουέλας, έχει διπλή σημασία. Από τη μια γιατί απόδειξε ότι αν θέλει κάποιος να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική θα πρέπει υποχρεωτικά να έρθει σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό κι έτσι να κινηθεί ακόμα και εμπειρικά σε όλο και πιο αριστερές θέσεις. Από την άλλη γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ρήξης με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, τότε η μάχη μένει στη μέση του δρόμου – κι έτσι καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της παλινδρόμησης και της ήττας σε ένα μεταγενέστερο στάδιο.
Έκκληση προς τη συριακή ένοπλη αντιπολίτευση να εμποδίσει τη διάπραξη φρικαλεοτήτων από τους μαχητές της απηύθυνε σήμερα η οργάνωση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch, έπειτα από την ανάρτηση στο διαδίκτυο βίντεο που δείχνει έναν άνδρα να προσποιείται πως τρώει την καρδιά ενός νεκρού στρατιώτη.
Το βίντεο «δείχνει έναν διοικητή της ταξιαρχίας Ομαρ αλ-Φαρούκ των ανταρτών να αφαιρεί όργανα από το πτώμα στρατιώτη του καθεστώτος», γράφει στην ανακοίνωση Τύπου η οργάνωση.
Οι εικόνες που αναρτήθηκαν στο YouTube, χωρίς να γίνει δυνατή η εξακρίβωση της αυθεντικότητάς τους, δείχνουν έναν άνδρα, τον Αμπού Σακάρ, να αποκόπτει την καρδιά και το συκώτι ενός στρατιώτη που φορά στολή των συριακών δυνάμεων.
Προφέρει ύβρεις κατά των αλαουιτών και φέρνει την καρδιά στο στόμα του, πριν σταματήσει ξαφνικά το βίντεο.
«Ορκιζόμαστε ενώπιον του Θεού ότι θα φάμε τις καρδιές και τα συκώτια σας, στρατιώτες του Μπασάρ του σκύλου. Ω, ήρωες του Μπάμπα Αμρ, σφάξτε τους αλαουίτες και ξεριζώστε τις καρδιές τους για να τις φάτε», ακούγεται να λέει.
Ο Μπασάρ αλ-Ασαντ είναι αλαουίτης. Οι συριακές δυνάμεις ισοπέδωσαν τη συνοικία Μπάμπα Αμρ στη Χομς, της κεντρικής Συρίας.
«Δεν γνωρίζουμε αν η ταξιαρχία Ομαρ αλ-Φαρούκ ανήκει στη διοίκηση του Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αναφέρεται στην ανακοίνωση της οργάνωσης, «αλλά ο Συνασπισμός της συριακής αντιπολίτευσης και ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός οφείλουν να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε όσοι διαπράττουν εγκλήματα πολέμου να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους και για να αποτραπούν τέτοιες πράξεις από οποιονδήποτε τελεί υπό την διοίκησή τους».
Περισσότεροι από 1.000 νεκροί, 2.500 τραυματίες, άγνωστο πόσοι ακόμα αγνοούμενοι είναι ο τελικός απολογισμός του εγκλήματος στα κάτεργα του φασόν της βιομηχανίας ρούχων, στο Μπαγκλαντές. Λίγο πριν οι μπουλντόζες σαρώσουν τα ερείπια του «Ράνα Πλάζα», την Παρασκευή, κανείς δεν ήταν σε θέση να πει πόσοι άνθρωποι βρίσκονταν – τελικά – στο οκταώροφο κτίριο που στέγαζε πέντε εργοστάσια ρούχων, γράφοντας με αίμα ακόμα μία τραγική σελίδα στην ιστορία της παγκόσμιας βιομηχανίας και περιγράφοντας με τον πιο τραγικό τρόπο, πόσο ασήμαντη θεωρείται η ανθρώπινη ζωή, απέναντι σε ένα μπλουζάκι των δύο ευρώ.
Η πλειοψηφία των θυμάτων γυναίκες και ανήλικα κορίτσια, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των εργατών του φασόν στα περισσότερα από 4.500 κάτεργα αυτού του είδους στο Μπαγκλαντές. Τη δική τους τραγωδία ζουν οι οικογένειες των θυμάτων, που αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους μεταξύ των σορών που βρίσκονται πλέον σε προχωρημένη κατάσταση αποσύνθεσης και η αναγνώριση καθίσταται δυνατή μόνο μέσω κάποιων προσωπικών αντικειμένων και εξέτασης DNA. Τα σωστικά συνεργεία που συμμετείχαν στις έρευνες περιγράφουν την κατάσταση με το χειρότερο τρόπο, λέγοντας ότι σε κάθε μετακίνηση μπάζων βρίσκονται μπροστά και σε νέους νεκρούς.
Σωρεία παραβιάσεων
Το «Ράνα Πλάζα» είχε κατασκευαστεί με σωρεία παραβιάσεων των κανόνων ασφαλείας, ενώ την κατάσταση του κτιρίου επιβάρυναν ιδιαίτερα τα εργοστάσια που λειτουργούσαν σε αυτό. Οι τέσσερις μεγάλες γεννήτριες στους πάνω ορόφους του κτιρίου, λόγω του βάρους και των κραδασμών, καταπόνησαν ακόμα περισσότερο την οικοδομή, η οποία είχε αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές και ραγίσματα στις κολώνες μέρες πριν συμβεί τελικά το μοιραίο, με τις προειδοποιήσεις να αγνοούνται από τον ιδιοκτήτη, αλλά και τους διευθυντές των εργοστασίων, οι οποίοι υποστήριζαν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και καλούσαν τους εργάτες να μπουν στον τάφο τους, διαβεβαιώνοντάς τους ότι είναι «ασφαλείς».
ΙΣΠΑΝΙΑΣτη δεύτερη επέτειο του κινήματος έμειναν πιστοί στην υπόσχεσή τους και επέστρεψαν μαζικά στις πλατείες, σε μια στιγμή που η οικονομική και πολιτική κατάσταση στη χώρα κάνει τις διαδηλώσεις επιβεβλημένες
Της Κορίνας Βασιλοπούλου
«Από την αγανάκτηση στην επανάσταση. Ροκανίστε το σύστημα». Με αυτό το σύνθημα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν χθες στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και πολλές άλλες πόλεις της Ισπανίας για να δώσουν το «παρών» στη δεύτερη επέτειο του κινήματος των αγανακτισμένων και να πραγματοποιήσουν την υπόσχεση που είχε δώσει το κίνημα μόλις άρχισαν να υποχωρούν οι μαζικές διαδηλώσεις του πρώτου καιρού: «Φεύγουμε για να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή».
Σε όλο τον κόσμο
Διαδηλώσεις Αγανακτισμένων χθες όμως δεν έγιναν μόνο στην Ισπανία, αλλά και στην Πορτογαλία, τη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία, τη Βραζιλία, τις ΗΠΑ, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και στην Ελλάδα. Οι περισσότερες και πολυπληθέστερες βέβαια σημειώθηκαν στη γενέτειρα του κινήματος, την Ισπανία, τρεις μέρες πριν την κανονική επέτειο,καθότι Κυριακή. Οι διαφόρων ειδών διαμαρτυρίες ωστόσο θα συνεχιστούν για όλο τον Μάη.
Ηταν Κυριακή, 15 Μάη του 2011, λίγες μέρες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές στην Ισπανία, όταν οι Αγανακτισμένοι έκαναν την πρώτη τους δημόσια εμφάνιση με συνθήματα όπως «δεν μας εκπροσωπείτε» ή «αυτή δεν είναι κρίση, είναι απάτη». Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε δειλά μέσα από το ίντερνετ, πήρε διαστάσεις παλλαϊκής διαμαρτυρίας κατά της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής κι ενός πολιτικού συστήματος που βρισκόταν στα όριά του. Με τις ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις του στις πλατείες και τις γειτονιές και χωρίς να κατευθύνεται από κανένα κόμμα ή συνδικάτο, το κίνημα των Αγανακτισμένων ταξίδεψε αμέσως εκτός ισπανικών συνόρων. Προσέλκυσε κόσμο από όλο το πολιτικό φάσμα, κινητοποίησε αρκετούς πρώην απολιτικούς και έβγαλε στον δρόμο ακόμη και ανθρώπους που δεν είχαν πάει ποτέ στη ζωή τους σε διαδήλωση.
Από τότε, κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. Οι «κατασκηνώσεις» των διαδηλωτών στις μεγάλες πλατείες διαλύθηκαν βίαια ύστερα από λίγο καιρό, χωρίς ωστόσο τους τόνους των χημικών που έπεσαν στην Ελλάδα. Το κίνημα παρουσίαζε δείγματα φθοράς, ενώ τον Νοέμβριο του 2011 ο υποψήφιος του δεξιού Λαϊκού Κόμματος Μαριάνο Ραχόι κέρδισε τις εκλογές με απόλυτη πλειοψηφία. Αρκετοί τότε έκαναν λόγο για ήττα των αγανακτισμένων. Μάλλον βιάστηκαν.
Δύο χρόνια μετά, η Ισπανία βιώνει τη χειρότερη κρίση στην πρόσφατη δημοκρατική της Ιστορία. Κρίση οικονομική, με την ανεργία να ξεπερνά το 27% (57%) και σχεδόν τον ένα στους τέσσερις κατοίκους κάτω από το όριο της φτώχειας. Κρίση κοινωνική, με μετανάστευση των νέων, εξώσεις και αυτοκτονίες. Κρίση πολιτική, με μια κυβέρνηση – μαριονέτα της τρόικας – ασχέτως αν η Ισπανία δεν έχει υπογράψει μνημόνιο που επιβάλλει τα πιο άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα, ενώ την ίδια στιγμή βυθίζεται σε μια δίνη οικονομικών σκανδάλων.
ΒΟΛΙΒΙΑ Ο Μοράλες έδιωξε από τη χώρα του την Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης κατηγορώντας την ότι δίνει ψίχουλα στους ιθαγενείς και τους στρέφει εναντίον της κυβερνησής τους
Της Χριστίνας Πάντζου
Οπως κάθε χρόνο από τότε που ο Εβο Μοράλες βρίσκεται στην κυβέρνηση, δημοσιογράφοι και αναλυτές στοιχημάτιζαν ποια εθνικοποίηση θα ανακοίνωνε φέτος ο πρόεδρος της Βολιβίας. Κι εκείνος τους εξέπληξε, ανακοινώνοντας ότι διώχνει από τη χώρα την USAID, την αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, «εθνικοποιώντας έτσι την αξιοπρέπεια του λαού» ενάντια στις ξένες επεμβάσεις.
Ο Eβο Μοράλες κατήγγειλε την USAID ότι συνωμοτεί και υπονομεύει την κυβέρνηση, «χειραγωγώντας με ψίχουλα και ελεημοσύνες ιθαγενείς και αγρότες, ώστε να στραφούν εναντίον της». Με αυτή την απόφαση απαντά δυναμικά στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Τζον Κέρι, ο οποίος τον περασμένο μήνα χαρακτήρισε τη Λατινική Αμερική «πίσω μας αυλή». Ούτε πίσω αυλή ούτε σκουπιδότοπός τους είμαστε, δήλωσε ο Μοράλες, τονίζοντας ότι η Βολιβία δεν μπορεί πλέον να χειραγωγηθεί πολιτικά και οικονομικά, ούτε θα επιτρέψει σε οργανώσεις που υπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα να επεμβαίνουν στα εσωτερικά της.
Οι κατηγορίες που συχνά έχουν διατυπωθεί κατά της USAID για δράση με στόχο την αποσταθεροποίηση μη αρεστών κυβερνήσεων, έχουν επιβεβαιωθεί ακόμη και από στελέχη της, όπως ο Μαρκ Φάιερσταϊν, που παραδέχτηκε ότι η οργάνωση στηρίζει αντιπολιτευτικές δυνάμεις εναντίον δημοκρατικών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. Είναι ενδεικτικό ότι πρόσφατο έγγραφο που αποκαλύφθηκε από τα WikiLeaks κατέδειξε την ύπαρξη σχεδίου της USAID για ανατροπή του εκλιπόντος προέδρου της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες.
Η USAID δεν είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση, είναι η βασική υπηρεσία διοχέτευσης της μη στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο. Παρότι εμφανίζεται ως ανεξάρτητος οργανισμός, υπακούει σε στρατηγικές οδηγίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ ο προϋπολογισμός της εγκρίνεται από το Κογκρέσο. Στην πραγματικότητα είναι ένα από τα μέσα εφαρμογής του πολέμου χαμηλής έντασης που ο Μοράλες έχει προ καιρού καταγγείλει ότι διεξάγεται εναντίον της πατρίδας του. Για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο «πόλεμος χαμηλής έντασης» -ένας από τους τρεις που η κυβέρνηση Ρέιγκαν όρισε ως μέσα διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ- είναι ένας συνδυασμός πολιτικών, ιδεολογικών, μιντιακών, οικονομικών και στην ανάγκη στρατιωτικών μέτρων, που στοχεύουν στην υπονόμευση και τελικά ανατροπή κάθε διεργασίας που θέτει σε κίνδυνο την κυριαρχία των αμερικανικών συμφερόντων.
«Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος». Η παροιμία αυτή ταίριαξε «γάντι» στο Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) μετά τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, εδώ στη Βρετανία. Το UKIP κατάφερε να αποσπάσει πάνω από το 25% των ψήφων σε όλη την επικράτεια. Πριν από τις εκλογές ο Κένεθ Κλαρκ, ένας από τους επιφανέστερους υπουργούς της κυβέρνησης Κάμερον, χαρακτήρισε «κλόουν» κάποια μέλη του UKIP. Μετά το αποτέλεσμα, ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο ηγέτης του ακροδεξιού και άκρως ευρωσκεπτικιστικού αυτού κόμματος, έλεγε στα ΜΜΕ «τώρα φέρτε τους κλόουν».
Η αλήθεια είναι πως το UKIP στις συνολικά 34 περιφέρειες όπου διεξήχθησαν εκλογές κατάφερε να εκλέξει 139 συμβούλους επιπλέον. Παράλληλα, αύξησε αισθητά τη δύναμή του σε όλη την επικράτεια. Την ίδια στιγμή το κόμμα των Συντηρητικών έχανε 335 έδρες και σημείωνε αισθητή μείωση της συνολικής εκλογικής του δύναμης. Πρόσφατη δημοσκόπηση του You Gov στην πρόθεση ψήφου δείχνει το Συντηρητικό Κόμμα 10 μονάδες πίσω από το κόμμα των Εργατικών.
Ετσι, όπως επισημαίνουν πολλοί αναλυτές εδώ στη Βρετανία, «από εδώ και πέρα η χώρα έχει τέσσερα κόμματα στην κεντρική πολιτική σκηνή». Η βασική θέση του UKIP είναι η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση με σκοπό, όπως υποστηρίζει, την «εθνική ανεξαρτησία», ενώ παρόμοια είναι και η πολιτική του για τους μετανάστες.
Η άνοδος του UKIP είχε ήδη ωθήσει την πολιτική των Συντηρητικών προς τα δεξιά. Ο Βρετανός πρωθυπουργός στα τέλη Γενάρη ανακοίνωσε ότι «μετά τις επόμενες γενικές εκλογές», αν το κόμμα του κερδίσει, «θα διεξαγάγει δημοψήφισμα με το ερώτημα μέσα ή έξω από την Ε.Ε.». Επιπλέον, οι αναλυτές προβλέπουν πως έπειτα από αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα «η κυβέρνηση θα ενισχύσει τη δεξιά κατεύθυνσή της με στόχο να επαναφέρει ψηφοφόρους της, που τώρα δείχνουν να προτιμούν το UKIP».
Το παρόν κείμενο βασίζεται στην εισήγηση στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Λέσχη των Αναιρέσεων στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 20 Απρίλη, με ομιλητές τον Δημήτρη Καλτσώνη και τον Θάνο Ανδρίτσο.
Καλησπέρα σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική εκδήλωση(…)Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης ο Καλτσώνης είναι από τους πλέον κατάλληλους ομιλητές για την εκδήλωση αυτή καθώς με τις εργασίες και τα βιβλία του έχει βαθιά γνώση για όλα τα πολυεπίπεδα και δύσκολα ερωτήματα που προκύπτουν από το πείραμα της μπολιβαριανής διαδικασίας στη Βενεζουέλα. Έτσι φαντάζομαι ότι στην τοποθέτησή του θα φωτίσει πολλές και σημαντικές πλευρές. Ταυτόχρονα, όλοι γνωρίζουμε ότι η συζήτηση για τη Βενεζουέλα είναι πάντοτε ερεθιστική και οδηγεί σε πολύ ευρύτερο διάλογο που υπερβαίνει τα όρια της Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής και φτάνει στα αμείλικτα πολιτικά ερωτήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης σήμερα. Έτσι επιτρέψτε μου να κάνω στη πραγματικότητα μια εισαγωγή σε μια συζήτηση που σίγουρα θα είναι πολύ πλούσια, αναφέροντας ορισμένα ιστορικά στοιχεία μαζί με λίγες πολιτικές επισημάνσεις, ένα άνοιγμα της κουβέντας παρά μια απάντηση σε όλα τα ζητήματα που προκύπτουν.
Καταρχήν, η σημερινή εκδήλωση έχει ίσως μια πρωτιά, καθώς γίνεται μόλις μια μέρα μετά την ορκωμοσία του Νίκολας Μαδούρο στη θέση του προέδρου της Βενεζουέλας (μια επεισοδιακή μάλιστα διαδικασία καθώς σε αυτήν εισέβαλλε ένας 28 κωμικός). Όπως θα γνωρίζετε στις πρόσφατες εκλογές, ο διάδοχος του Τσάβες επικράτησε με μια μικρή διαφορά (της τάξης του 1,8%) έναντι του πολυεκατομμυριούχου Καπρίλες, ηγέτη της αντιπολίτευσης που στηρίζεται από τις ΗΠΑ και την ντόπια ελίτ. Το αποτέλεσμα των εκλογών αμφισβητείται ακόμα από την αντιπολίτευση που κατηγορεί για νοθεία, αν και πλέον οι περισσότερες χώρες πλην των ΗΠΑ έχουν επισήμως αναγνωρίσει τη νίκη του Μαδούρο. Η κατάσταση παραμένει έκρυθμη καθώς οι αρχές της Βενεζουέλας κάνουν λόγο για απόπειρα πραξικοπήματος οργανωμένη από τις ΗΠΑ, πιθανότητα για την οποία είχε κάνει λόγο και ο πρόεδρος της Βολιβίας Μοράλες. Περισσότεροι από 7 οπαδοί του Τσάβες έχασαν τη ζωή τους από τη μέρα των εκλογών και μετά, σε διαδηλώσεις και επεισόδια από τους οπαδούς της αντιπολίτευσης. Φαίνεται πως η πιθανότητα ενός άμεσου πραξικοπήματος και ακόμα περισσότερο μιας επέμβασης απομακρύνεται, χωρίς να αποκλείεται τίποτα. Άλλωστε σε επίσημο κυβερνητικό site των ΗΠΑ γίνεται συλλογή υπογραφών ενάντια στην αναγνώριση του Μαδούρο. Όπως καταλαβαίνουμε το μέλλον της μπολιβαριανής διαδικασίας κρίνεται τις επόμενες μέρες και δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συμβεί.
Όλο αυτό το παράξενο δράμα που παίζεται το τελευταίο διάστημα γύρω από τον τρόπο «διάσωσης» της Κύπρου έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Πρόκειται για μια παρασκηνιακή μάχη με στόχο τον έλεγχο της αναπτυσσόμενης ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών.
Για πάνω από έναν αιώνα μια από τις βασικές αιτίες πολέμου αποτελούσε ο έλεγχος των πετρελαϊκών πηγών. Σήμερα, που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν το αποτύπωμα άνθρακά τους, το φυσικό αέριο και οι πόλεμοι για τον έλεγχό του αποκτούν άλλη σημασία.
Η παράξενη διαμάχη για την Κύπρο και την Ελλάδα, όπως και για τη Συρία, σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τη νέα γεωπολιτική του φυσικού αερίου.
Το Δεκέμβριο του 2011, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy με έδρα το Τέξας εντόπισε σε έξι τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ φυσικό αέριο 40 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών (tcf). Η ίδια εταιρεία εντόπισε τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου στο Ισραήλ το 2010, προσφέροντας στη χώρα για πρώτη φορά την προοπτική να αναδειχθεί σε μεγάλο παίκτη στον τομέα. Και κάπου εδώ τα πράγματα περιπλέκονται…
Το Κατάρ, ένθερμος υποστηρικτής της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, έχει τεράστια συμφέροντα στην περιοχή που σχετίζονται με το φυσικό αέριο. Στόχος του είναι να γίνει o βασικός εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου. Το Βόρειο Πεδίο του συνδέεται με πεδίο South Pars (το μεγαλύτερο κοίτασμα στον κόσμο) του Ιράν, που βρίσκεται στη μέση του περσικού Κόλπου.
Τουρκία και Κατάρ στηρίζουν την ανατροπή του Άσαντ και την επικράτηση του χάους στη Συρία. Αυτό οφείλεται ενδεχομένως στο γεγονός ότι τον Ιούλιο του 2011, η Συρία, το Ιράν και το Ιράκ υπέγραψαν μια συμφωνία αξίας 10 δισ. δολαρίων για τη δημιουργία ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα εκτείνεται από το ιρανικό λιμάνι Assalouyeh κοντά στα κοιτάσματα South Pars, θα περνάει από το Ιράκ, και θα καταλήγει στη Δαμασκό. Το Ιράν σχεδιάζει μάλιστα να το επεκτείνει μέχρι τον Λίβανο, από τα λιμάνια του οποίου θα εξάγεται στη Ευρώπη. (περισσότερα…)
«Ευρωπαϊκή Ενωση και ΗΠΑ πρέπει να εστιάσουν στην άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες» λέει στην«Εφ.Συν.» ο εκτελεστικός διευθυντής του German Marshall Fund. Τονίζει ότι η οικονομική αβεβαιότητα στη νότια Ευρώπη αποτελεί κίνδυνο για τη σταθερότητα, ενώ επισημαίνει ότι για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων της Αν. Μεσογείου απαιτείται περιφερειακή συνεργασία.
Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου
-Είχαμε την «αραβική άνοιξη» και τις μαζικές διαμαρτυρίες των πολιτών σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κ.λπ. Πόσο επικίνδυνη είναι η οξεία οικονομική και κοινωνική κρίση στη Νότια Ευρώπη για τη σταθερότητα στην περιοχή;
Νομίζω ότι οι γεωπολιτικές επιπλοκές αυτών που συμβαίνουν στη νότια Ευρώπη δεν έχουν τύχει την προσοχή που τους αρμόζει. Η διεθνής κοινότητα έχει επικεντρωθεί στη χρηματοπιστωτική, στην οικονομική και λιγότερο στην κοινωνική διάσταση, αλλά σχεδόν καθόλου στη γεωπολιτική. Είναι σημαντικό να δούμε πώς η συνεχιζόμενη οικονομική αβεβαιότητα λόγω της κρίσης, κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να επηρεάσει και τη σταθερότητα στην περιοχή. Διότι τις πολιτικές αλλαγές, αλλά και τις συνέπειες που επιφέρει αυτή η οικονομική κρίση στη νότια Ευρώπη, τις βλέπουμε στη βόρεια Αφρική, στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο, αλλά επηρεάζουν επίσης το Ισραήλ και την Τουρκία, ενώ έχουμε και το πρόβλημα της Συρίας. Συμβαίνουν πολλά λοιπόν στη Μεσόγειο και η Μεσογειακή Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση.
-Πώς αλλάζει τη γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων η πρόσφατη ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο;
Πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Ωστόσο για να υλοποιηθεί αυτή η δυνατότητα [αξιοποίησης των κοιτασμάτων] θα απαιτηθεί μεγάλος βαθμός περιφερειακής συνεργασίας, περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Αυτό το θέμα έχει γίνει ήδη εμφανές για την Κύπρο και δυνητικά και για την Ελλάδα. Θα μπορούσε να συμβάλει στην αντιμετώπιση των μεγάλων οικονομικών προκλήσεων και να γίνει όχημα περιφερειακής συνεργασίας με την Τουρκία, το Ισραήλ και άλλες χώρες της περιοχής, αλλά δυστυχώς δεν είμαστε ακόμα σ’ αυτό το στάδιο για να επιτευχθεί στενή συνεργασία. Για να αξιοποιηθεί αυτό το πλεονέκτημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων θα χρειαστούν πάνω απ’ όλα οι αναγκαίες υποδομές, οι οποίες απαιτούν συνεργασία. Πάντως ανοίγονται νέες δυνατότητες. Για παράδειγμα, εάν η προσέγγιση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας εδραιωθεί, υπάρχει ίσως η δυνατότητα μεταφοράς του φυσικού αερίου στην τούρκικη αγορά και απ’ εκεί στην παγκόσμια. Εάν φανταστούμε μια μελλοντική επίλυση του Κυπριακού, αυτό θα προσφέρει περαιτέρω δυνατότητες αξιοποίησης των κοιτασμάτων της Αν. Μεσογείου. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η ασταθής κατάσταση στην περιοχή αυτή εμποδίζει τέτοιες εξελίξεις.
-Τι συνεπάγεται για Ελλάδα και Κύπρο η επαναπροσέγγιση Τουρκίας και Ισραήλ; Είναι το τέλος των σχεδιασμών για έναν εναλλακτικό ενεργειακό διάδρομο ή για τη δημιουργία ενός άξονα Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας;
Δεν το νομίζω για αρκετούς λόγους. Πρώτον διότι δεν ξέρουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθεί αυτή η τουρκο-ισραηλινή σχέση. Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται να επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν τη δεκαετία του ’90. Θα υπάρχει βεβαίως το ενδιαφέρον για συνεργασία σε θέματα ενέργειας ή αμυντικού χαρακτήρα, αλλά δεν είναι ακόμα κάτι ξεκάθαρο. Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να επιδιώκει τη διαφοροποίηση των συνεργασιών του στην περιοχή και αυτό αφορά την Κύπρο και την Ελλάδα. Αυτό έχει τη δική του ανεξάρτητη λογική.
Στη δεκαετία του `90, έκανε καριέρα στη γειτονική Ιταλία ένα ιδιόρρυθμο – έως θεοπάλαβο – μουσικό συγκρότημα, οι Pitura Freska[1]. Με καταγωγή από το Μέστρε (το στεριανό κομμάτι του δήμου της Βενετίας) και με ισχυρούς δεσμούς με το αμιγώς προλεταριακό τμήμα του, το βιομηχανικό λιμάνι της Μαργκέρα (ένα είδος βενετσιάνικου … Περάματος), έπαιζαν μουσική ρέγγε σε στίχους στη διάλεκτο βένετο. Είχαν μάλιστα σύμβολό τους το λιοντάρι όχι του Σαν Μάρκο αλλά του Σαν … Μάρλεϊ.
Το 1996 και, μετά την εκλογή ως «Μις Ιταλία» μιας έγχρωμης κοπέλας από τον Άγιο Δομίνικο, με τη χαριτωμένη – αλλά πολιτικά επισφαλή – αφέλεια που χαρακτηρίζει τα νεολαιϊστικα ριζοσπαστικά σχήματα της γειτονικής χώρας, έγραψαν ένα ευφάνταστο τραγουδάκι με τον τίτλο «Μαύρος Πάπας». Οι Pitura Fresca ευελπιστούσαν, μέσα από το δροσερό τραγουδάκι τους, ότι η εκλογή ενός μαύρου (ως προς το χρώμα) Πάπα, θα σηματοδοτούσε και μια ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική της καθολικής εκκλησίας, μια μεγαλύτερη φροντίδα για τους ταπεινούς αυτού του κόσμου. Ένας αφρικάνος μαύρος πάπας θα καταλάβαινε τους απλούς ανθρώπους και θα στεκόταν στο πλευρό τους.
Εννοείται ότι οι ελπίδες του συγκροτήματος πνίγηκαν στα νερά της λιμνοθάλασσας. Μετά το θάνατο του πάπα Βοϊτύλα, το 2005 (μιας από τις πιο αντιδραστικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα), ο «θρόνος του αγίου Πέτρου» καλύφθηκε από τον επίσης βαθειά αντιδραστικό γερμανό Γιόζεφ Ράτζινγκερ, τον επονομαζόμενο και «ροτβάϊλερ του θεού», λόγω της δογματικής του προσήλωσης στις αρχές της καθολικής εκκλησίας. Με την παραίτηση αυτού του τελευταίου (που, κατά τη γνώμη μου, συνδέεται στενά με την έξαρση του ιταλογερμανικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη και λιγότερο με τα σκάνδαλα παιδεραστίας), το κονκλάβιο των καρδιναλίων εξέλεξε – ως προς ορισμένα εξωτερικά στοιχεία τουλάχιστον – ό,τι πιο κοντινό σε ένα «μαύρο Πάπα»: τον ιταλοαργεντικό Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, μέχρι εκείνη τη στιγμή αρχιεπίσκοπο Μπουένος Άϊρες, ο οποίος επέλεξε, για την παπική του θητεία, το χαρακτηριστικό όνομα Φραγκίσκος.
Οι συγκρούσεις και οι ανακατατάξεις στον αραβικό κόσμο καθώς και τα σχέδια εξόρυξης υδρογονανθράκων και χάραξης ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο οδηγούν μετά από 21 χρόνια τη Μόσχα σε μόνιμη ναυτική παρουσία στην περιοχή
ΜΟΣΧΑ. Του Θανάση Αυγερινού
H Ρωσία χρειάζεται πολεμικό στόλο, που θα είναι σε θέση αποτελεσματικά να δρα σε διάφορα σημεία των ωκεανών, τόνισε πρόσφατα ο νέος υπουργός Αμυνας της Ρωσίας, Σεργκέι Σαϊγκού, επιμένοντας, παρά τις αντιρρήσεις, στην αρχική δήλωσή του ότι δημιουργείται άμεσα (και θα δρα επισήμως από το 2015) στολίσκος Μεσογείου, που θα συγκροτείται έως και από 10 πλοία.
Το σοβιετικό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε στην περιοχή της Μεσογείου την 5η μοίρα Μεσογείου, που ιδρύθηκε το 1967 και διαλύθηκε το 1992, έναν χρόνο δηλαδή μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Κατά περιόδους είχαν ενταχθεί στον σχηματισμό αυτό περί τα 30-50 πολεμικά πλοία και σκάφη συνοδείας, βασικός στόχος των οποίων ήταν η «επίδειξη σημαίας» και η συμμετοχή σε επιχειρήσεις «εθνικής και διεθνικής σημασίας» απέναντι από τον 6ο αμερικανικό στόλο.
Είκοσι ένα χρόνια λοιπόν μετά, η ρωσική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έχει πλέον τις δυνατότητες να προχωρήσει σε αναβάθμιση της σημερινής της παρουσίας στην περιοχή, αξιοποιώντας τις θετικές, όπως κρίνονται, εμπειρίες από την έως τώρα δράση των διαδοχικών σχηματισμών, που περιπολούν ή ασκούνται εδώ και ένα εξάμηνο στα ανοιχτά Κύπρου και Συρίας. Οι προσωρινοί αυτοί σχηματισμοί θα μετεξελιχθούν σε μόνιμο στολίσκο, ο οποίος θα υπάγεται στον στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια στιγμή που οι θερμές απειλές και συγκρούσεις στην περιοχή και οι ανακατατάξεις επιρροής στον αραβικό κόσμο δεν υποχωρούν, αντιθέτως αποκτούν ιδιαίτερη σημασία εν μέσω συζητήσεων και σχεδίων εξόρυξης υδρογονανθράκων και χάραξης ΑΟΖ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, περιττό ίσως να υπογραμμίσει κανείς, όπως ο αναλυτής Ιγκορ Κορότσενκο, ότι «ο νέος στολίσκος θα υλοποιεί την καινούργια έκδοση του δόγματος εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας στην περιοχή και θα εξισορροπεί τις απειλές ασφάλειας για τα συμφέροντα της χώρας».
Η πρόκληση ενός διαφορετικού τρόπου αρχιτεκτονικής δημιουργίας
Το Νέο Κέντρο Θεραπείας Χολέρας στην Αιτή της ομάδας MASS αποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρξει αρχιτεκτονική δημιουργία με κοινωνική στόχευση και επίκεντρο τον συνάνθρωπο.
Ο σχεδιασμός ενσωματώνει μια σειρά στρατηγικών ελέγχου σε συνδυασμό με βιώσιμες τεχνολογίες κατασκευής. Οι εγκαταστάσεις θα είναι πλήρως αεριζόμενες και φωτιζόμενες με φυσικό τρόπο (…) και ένα σύστημα αποκάθαρσης ακατάλληλου νερού θα απολυμαίνει περισσότερα από 250.000 γαλόνια νερού ετησίως σπάζοντας τον κύκλο της χολέρας και αποτρέποντας την μόλυνση από τα λοιμώδη αποχετευτικά δίκτυα(…)
Το καινοτόμο αυτό σύστημα αποκάθαρσης ακατάλληλου νερού θα απολυμαίνει περισσότερα από 250.000 γαλόνια νερού ετησίως σπάζοντας τον κύκλο της χολέρας και αποτρέποντας την μόλυνση από τα λοιμώδη αποχετευτικά δίκτυα.
Η κοινωνική υπευθυνότητα της αρχιτεκτονικής φαίνεται να αγγίζει εν τέλει κάποια τεχνικά γραφεία που τον τελευταίο καιρό επικεντρώνουν τις δημιουργίες τους στην ανακούφιση πληθυσμών που κυριολεκτικά στερούνται τα πάντα. Η εταιρία Fantini είναι μια από αυτές που δραστηριοποιείται στην Αφρική (Burundi) με την κατασκευή υδραγωγείων και τη διασύνδεση ολόκληρων χωριών με καθαρό νερό, ενώ η MASS Design Group, με την οποία θα ασχοληθώ στο παρόν άρθρο, έχει υλοποιήσει ιδιαίτερα σημαντικά έργα στην Rwanda.
Το Νέο Κέντρο Θεραπείας Χολέρας στο Port-au-Prince της Αιτής, που εγκαινιάζεται εντός του τρέχοντος μήνα, έρχεται να προστεθεί στο υφιστάμενο Κέντρο Θεραπείας Χολέρας το οποίο στερείται θεμελιωδών εργαλείων και υπολείπεται βασικών συνθηκών αξιοπρεπούς περίθαλψης για τους προσβληθέντες. Οι τελευταίοι, μετά τους σεισμούς του Ιανουαρίου του 2010 και την επιδημία χολέρας που ακολούθησε -κυρίως διαμέσου μολυσμένης τροφής και νερού- έχουν ξεπεράσει τα 530.000 άτομα (εκ των οποίων τα 7.000 περίπου πέθαναν) σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Αριθμοί που σοκάρουν καθώς με την κατάλληλη θεραπεία το ποσοστό εκείνων που καταλήγουν είναι μικρότερο του 1%, και καθιστούν την επιδημία αυτή την μεγαλύτερη παγκοσμίως, τουλάχιστον στην νεώτερη ιστορία.
Τα Ηνωμένα Εθνη απέρριψαν επισήμως, επικαλούμενα την ασυλία τους, το αίτημα για καταβολή αποζημίωσης στα θύματα χολέρας στην Αϊτή.
Το 2010, μετά τον ισχυρό σεισμό στην Αϊτή, έφθασε αποστολή του ΟΗΕ για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της καταστροφής. Σύμφωνα με στοιχεία όμως, κάποια μέλη της, Νεπαλέζοι κυανόκρανοι, είχαν προσβληθεί από χολέρα η οποία μεταφέρθηκε λόγω των κακών συνθηκών υγιεινής και στη συνέχεια πήρε τη μορφή επιδημίας, προσβάλλοντας περισσότερα από 600 χιλιάδες άτομα.
Σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου περίπου ο μισός πληθυσμός δεν έχει πρόσβαση σε τουαλέτα και οι συνθήκες υγιεινής είναι οι χειρότερες σε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο, η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο και περίπου ένας στους 16 Αϊτινούς νόσησε. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης της Αϊτής, κατεγράφησαν τουλάχιστον 7.750 θάνατοι από τον Οκτώβριο του 2010.
Η σχετική αγωγή για την απαίτηση αποζημιώσεων κατατέθηκε τον Νοέμβριο του 2011 από το Ινστιτούτο για τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία στην Αϊτή, μια νομική εταιρεία με έδρα τη Βοστόνη. Επειδή, σύμφωνα με στοιχεία, υπήρχε διαρροή από το σύστημα αποχέτευσης της βάσης των Ηνωμένων Εθνών στην Αϊτή, απ’ όπου πιθανότατα ξεκίνησε αρχικά η μόλυνση, η απαίτηση αφορούσε την εγκατάσταση συστήματος παροχής νερού και αποχέτευσης για τον έλεγχο της επιδημίας, την καταβολή αποζημιώσεων στις οικογένειες των θυμάτων (100.000 δολ. για κάθε άτομο που υπέκυψε και 50.000 δολ. για κάθε επιζήσαντα) και τη δημόσια συγγνώμη από τον Οργανισμό.
Υποκριτές και άσχετοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Ξέρουν προς τα πού πέφτει η Βενεζουέλα;»
«Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από τι στόματα έχουν περάσει», έλεγε ο – μακαρίτης πλέον- βρετανός θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Ντένις Πότερ. Το διασκεδαστικό ή εξοργιστικό, όμως, είναι ενίοτε να ξέρεις πολύ καλά τους …κατόχους των στομάτων! Διασκεδαστικό ή εξοργιστικό; Εξαρτάται από το πώς αντιδρά κανείς στην απύθμενη υποκρισία…
Οι συνήθεις «δημοσιογραφικοί» μας «παπαγάλοι» είναι ικανοί για όλα: Τη μισή ημέρα να δείχνουν «κατανόηση» ή και – δυσκόλως κρυπτόμενο, χαλιναγωγούμενο- ενθουσιασμό για τη δράση των πραιτοριανών του Δένδια στην Ιερισσό και την άλλη μισή να σχολιάζουν τον «αυταρχισμό» του «δικτάτορα» …Ούγκο Τσάβες. Κάπου εδώ ο Ντένις Πότερ αποσύρεται ζαλισμένος. Ομοίως και ο Χάρι Πότερ, που διαπιστώνει ότι τα δικά του κατορθώματα «δεν πιάνουν μία» μπροστά μαγικά των «παπαγάλων»…
Πλάι στους φαρισαίους του σιναφιού, μηρυκάζουν κι οι ανίδεοι: «Ήταν δικτάτορας»… Ποιος; Ο Τσάβες, του οποίου την πολιτική οι συμπατριώτες του ενέκριναν στις κάλπες …μόνο σε 18 από 19, εν συνόλω, αναμετρήσεις κάθε είδους – προεδρικές, βουλευτικές, περιφερειακές εκλογές, καθώς και δημοψηφίσματα (ηττήθηκε με «διαφορά στήθους» μόνο σε ένα δημοψήφισμα, το 2007).
Συγγνώμη, αλλά εάν στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης ένας ηγέτης που κρίθηκε και εγκρίθηκε από το λαό του τόσες φορές, τότε – αναλογικά- κάθε άλλη πολιτική εξουσία ανά τον κόσμο θα έπρεπε να στιγματίζεται ως κράμα …Αμίν Νταντά και Πινοσέτ! Αφήστε που οι επίδοξοι Πινοσέτ της Βενεζουέλας θα είχαν αναγορευτεί σε …σωτήρες της ελευθερίας (σε ΗΠΑ και σε κάμποσες χώρες της Δ. Ευρώπης), εάν είχε πετύχει το made in USA πραξικόπημά τους, το 2002. Μήπως άλλωστε τον …κανονικό Πινοσέτ η Θάτσερ δεν τον αποκαλούσε «μεγάλο φίλο της δημοκρατίας»;
Πώς τεκμαίρεται λοιπόν η …δικτατορική υφή της διακυβέρνησης Τσάβες; Επειδή ακόμη και οι «παπαγάλοι» θα δίσταζαν να διακηρύξουν ανοικτά ότι σε αυτήν τη ζοφερή σφαίρα εντάσσεται -αυτοδικαίως και αυτομάτως- οτιδήποτε και οποιοσδήποτε δυσαρεστεί το ΔΝΤ, τις πετρελαϊκές εταιρείες, την Ουάσιγκτον και πολιτικές ελίτ της Δύσης, όλο και κάτι (άλλο) πρέπει να βρεθεί. Τι …βρέθηκε; Η επιτομή της έννοιας «βλακώδες»!
ΗΠΑ. Στην παγκόσμια υπερδύναμη 17.000.000 παιδιά, συνολικά 50 εκατ. πολίτες, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της πείνας και τα κοινωνικά προγράμματα είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Λόρι Σίλβερμπους
«Ο κόσμος ντρέπεται να το παραδεχτεί,αλλά η πείνα είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, που συνεχώς επιδεινώνεται», λέει ο ηθοποιός Τζεφ Μπρίτζες που συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ.
«Η φιλανθρωπία είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά δεν είναι ο τρόπος για να εξαλείψεις την πείνα. Δεν χρηματοδοτούμε το υπουργείο Αμυνας με φιλανθρωπίες! Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, τα παιδιά μας να επιζούν μέσω της φιλανθρωπίας. Στη δική μας χώρα, την πιο πλούσια στον κόσμο, θα έπρεπε να φροντίζουμε τα παιδιά μας. Στ” αλήθεια, πρόκειται για πράξη πατριωτισμού.
Εάν μια άλλη χώρα το έκανε αυτό στα παιδιά μας, θα της είχαμε κηρύξει τον πόλεμο».
Της Ελλης Πάνου
Οι εικόνες και τα πρόσωπα μέσα στην τάξη συχνά θολώνουν για τη Ρόζι. Κι όταν συμβαίνει αυτό, το μικρό κοριτσάκι παλεύει να συγκεντρωθεί. «Προσπαθώ πολύ», λέει, «και τις περισσότερες φορές δεν μπορώ γιατί πονάει το στομάχι μου. Η δασκάλα μου μού λέει να συγκεντρωθώ και προσπαθώ να ξεχαστώ κοιτάζοντας ένα αυτοκόλλητο που έχω στο θρανίο μου και γράφει «ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ» ή χασμουριέμαι ή κοιτάζω τη δασκάλα, αλλά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το φαγητό».
Η Ρόζι, ένα κοριτσάκι του δημοτικού που μεγαλώνει στο Κολοράντο, είναι ένα από τα 17 εκατομμύρια παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες τα οποία ζουν σε καθεστώς «διατροφικής ανασφάλειας», δηλαδή δεν έχουν πάντα φαγητό στο τραπέζι, δεν ξέρουν πότε θα είναι το επόμενο γεύμα τους και δεν μπορούν να τραφούν υγιεινά. Η ιστορία της είναι μία από τις πολλές που παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μια θέση στο τραπέζι», αμφισβητώντας τις θεωρίες για το ποιος πεινάει σήμερα στις ΗΠΑ και γιατί.
«Μια θέση στο τραπέζι»,| Film Trailer
«Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι μια μικρή περιθωριοποιημένη ομάδα ανθρώπων βρίσκεται αντιμέτωπη με την πείνα», λέει η παραγωγός και σκηνοθέτις Λόρι Σίλβερμπους. «Αλλά σε αυτή τη φάση μιλάμε για 50 εκατομμύρια ψυχές». Τις περισσότερες φορές σχετίζουμε την πείνα με εικόνες μικρών σκελετωμένων παιδιών στις φτωχές ή τις αναπτυσσόμενες χώρες», λέει η Σίλβερμπους. Αλλά δεν είναι έτσι. Σε 50 εκατομμύρια υπολογίζονται οι Αμερικανοί που δεν μπορούν να αγοράζουν τα απαραίτητα τρόφιμα και πολλοί από αυτούς ντρέπονται να το παραδεχθούν, με τους ειδικούς να προειδοποιούν ότι η νεότερη γενιά ζει πιο δύσκολα και θα πεθάνει πιο γρήγορα από την προηγούμενη.
Στο ντοκιμαντέρ «πρωταγωνιστούν» άνθρωποι από πολλές γωνιές των ΗΠΑ, πολλοί εργαζόμενοι σε τακτικές δουλειές: ένας αστυνομικός, μια δασκάλα, ένας αγρότης, μια υπάλληλος κοινωνικών υπηρεσιών και μικρά παιδιά, όπως η Τρεμόνικα, ένα κοριτσάκι της δευτέρας δημοτικού από το Δέλτα του Μισισιπή, που υποφέρει και από πείνα κι από παχυσαρκία, αφού η οικογένειά της δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράσει φρέσκα τρόφιμα.
Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών αποτέλεσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τους Ευρωπαίους ηγέτες: οι πολιτικές λιτότητας που ακολουθούν απορρίπτονται από τους ψηφοφόρους, γράφει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Ο ίδιος σημειώνει ότι εξαρχής το ευρωπαϊκό όραμα ήταν μια προσπάθεια που κινήθηκε από πάνω προς τα κάτω. Είναι όμως άλλο θέμα το να ενθαρρύνεις τεχνοκράτες να διαχειρίζονται χώρες και να ακολουθούν πολιτικές οι οποίες οδηγούν σε αύξηση της μιζέριας.Από όταν ξέσπασε η κρίση, η απώλεια στο ΑΕΠ της Ιταλίας είναι μεγαλύτερη από αυτή που σημειώθηκε στη δεκαετία του 1930. Την ίδια ώρα, το ποσοστό της ανεργίας των νέων στην Ελλάδα υπερβαίνει το 60% και στην Ισπανία το 50%.
Όπως τονίζει ο κ. Στίγκλιτς, είναι ξεκάθαρο ότι η θεραπεία που έχουν επιβάλει στην Ευρώπη οι… γιατροί της οικονομίας δεν αποδίδει και θα χρειαστεί τουλάχιστον μία δεκαετία για να ανακάμψει ο ασθενής.Ως εκ τούτου, δεν είναι ο λαϊκισμός ή η αφέλεια που οδήγησε τους πολίτες στην απόρριψη αυτών των πολιτικών, αλλά η κατανόηση ότι είναι πλήρως λανθασμένες.
Η απλοϊκή διάγνωση ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δημιουργήθηκε από ορισμένες σπάταλες χώρες διαψεύδεται, σύμφωνα με τον κ. Στίγκλιτς, από το απλό γεγονός ότι πριν από την κρίση η Ισπανία και η Ιρλανδία είχαν πολύ χαμηλό έλλειμμα και χρέος.Αν το μόνο πρόβλημα ήταν η Ελλάδα, η Ευρώπη θα μπορούσε να το διαχειριστεί εύκολα, υπογραμμίζει.
Δημοσιονομικός φεντεραλισμός και πολιτικές ανάπτυξης
Ο κ. Στίγκλιτς εκτιμά ότι η λύση για την Ευρώπη δεν είναι ο κεντρικός έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών, αλλά περισσότερος δημοσιονομικός φεντεραλισμός.
Επιπλέον, είναι αναγκαία η δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης, με κοινή εγγύηση καταθέσεων, ενιαίες διαδικασίες εκκαθάρισης και κοινή εποπτεία. Απαραίτητη είναι επίσης και η δημιουργία ευρωομολόγων ή ενός αντίστοιχου μηχανισμού.
Παράλληλα, θα πρέπει να προωθηθεί μια στρατηγική για την τόνωση της ανάπτυξης. Η Ε.Ε. πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές που αντιμετωπίζουν τις εσωτερικές ανισορροπίες και το τεράστιο εξωτερικό πλεόνασμα της Γερμανίας. Ουσιαστικά, πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί στη Γερμανία και να ακολουθηθούν πολιτικές που προωθούν τις εξαγωγές και την παραγωγικότητα στις εξαγωγικές επιχειρήσεις της ευρωζώνης.
Το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη“Μενεξεδένια ήταν τα βουνά”το συναντάμε για πρώτη φορά στον δίσκο “Ταξίδι μέσα στη νύχτα” που κυκλοφόρησε το 1978. Μια τετραετία μετά την πτώση της χούντας το πολιτικό τραγούδι βρισκόταν πια σε ύφεση και ο επικός Θεοδωράκης της αντίστασης έδινε χώρο και πάλι στον λυρικό Μίκη. Η μουσική του Μίκη έσμιξε με τους γεμάτους ευαισθησία στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη, και το τραγούδι βρήκε την ιδανική του ερμηνεύτρια στη φωνή της Μαργαρίτας Ζορμπαλά.
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά
μενεξεδένια τα φιλιά
μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου
κατάμαυρη είναι η μοναξιά.
Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε
μου σκίζει πάντα την καρδιά
το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός
το πέρασμά του είναι καημός.
Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά
ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά.
Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου
σα νά ‘σουνα μικρό πουλί
με την αυγή γλυκοκελάηδησες
το δειλινό είχες χαθεί.
Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ
μετρώ τα κίτρινα κλαδιά
μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν
την άμετρη μετρώ ερημιά.
Το τραγούδι το ερμήνευσαν σε δίσκους τους ακόμα η Μαρία Φαραντούρη και ο Γιάννης Πάριος.
Το 1997 κυκλοφόρησε από την FM Records, ο δίσκος “Λιτανεία”,στον οποίο ο Βασίλης Σαλέας παίζει με το κλαρίνο του 12 τραγούδια του Μίκη, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και το τραγούδι“Μενεξεδένια τα βουνά”.
O δίσκος κυκλοφόρησε διεθνώς και όπως φαίνεται έφτασε σε κάθε γωνιά της γης. Έτσι έφτασε και στο Ιράν, στα χέρια του Nooran, ο οποίος τον δανείστηκε από ένα φίλο του.
Ο Mohammad Khezeli (Nooran) είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συνθέτης και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1984 και ασχολείται με το θέατρο και την μουσική από παιδί. Σπούδασε μουσική και θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Αράκ στο Ιράν και αργότερα στην Ινδία. Το 2003 ίδρυσε την θεατρική ομάδα “Kian” με την οποία έχει ανεβάσει 16 πρωτότυπες θεατρικές παραγωγές. Ο Nooran έχει κερδίσει 9 διεθνή βραβεία στην σύνθεση μουσικής για θεατρικές παραστάσεις.
Ο Nooran, 5 χρόνια πριν, όταν άκουσε το τραγούδι “The Violent-Coloured Mountains” από τον δίσκο του Σαλέα, και χωρίς να ξέρει ότι προϋπήρχε η μορφή του τραγουδιού με στίχους, συνεπαρμένος από την μελωδία του Μίκη έγραψε δικούς του στίχους στα περσικά και το ερμήνευσε. Ανέβασε μάλιστα το τραγούδι του στο Youtube , όπου το βρήκα τυχαία. Το τραγούδι έχει τίτλο “Teshne Kavir”και στα περσικά σημαίνει “Διψασμένη έρημος”. Έστειλα email στον Nooran και του ζήτησα να μου γράψει το νόημα των στίχων του στα αγγλικά.
Από την μικρή κουβεντούλα που κάναμε μέσω email έμαθα και τα λίγα βιογραφικά στοιχεία που αναφέρω γι’ αυτόν πιο πάνω. Οι στίχοι του “Teshne Kavir” μιλάνε για κάποιον που πέθανε από αγάπη και απ’ τον άλλο κόσμο κοιτάζει την αγαπημένη του.Από τα περσικά στα αγγλικά και από τα αγγλικά στα ελληνικά, είναι σίγουρο ότι οι στίχοι βγήκαν “χαμένοι στη μετάφραση”.
Απ΄την κορφή του ουρανού
σε κοιτάζω.
Ακόμα και τώρα, μετά το θάνατο
η αγάπη σου με τυρανάει
κι αυτή είναι η έσχατη ποινή μου.
Ακόμα σ’ αγαπάω
είσαι το αγαπημένο μου ποίημα,
είσαι ο ποιητής της καρδιάς μου
ευτυχισμένος νιώθω μόνο μαζί σου.
Κάθε στιγμή, δεσμώτης είμαι της καρδιάς σου
Χωρίς εσένα είμαι σα διψασμένη έρημος.
Όταν έστειλα στον Nooran τους στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη μεταφρασμένους στα αγγλικά, μου απάντησε ότι είναι πολύ χαρούμενος διότι οι δικοί του στίχοι είναι πολύ κοντά στο συναίσθημα των αυθεντικών στίχων.
Τελικά, φτερά έχει η μουσική και τα τραγούδια ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο, από στόμα σε στόμα,και από ψυχή σε ψυχή.Έτσι και το τραγούδι του Μίκη, απαλό αεράκι, ταξίδεψε από τα “Μενεξεδένια βουνά” της Ελλάδας στη “Διψασμένη έρημο” του Ιράν…
Η ριζοσπαστική γεωγραφία έχει τις βάσεις της στους αναρχικούς γεωγράφους Πίτερ Κροπότκιν και Ελισέ Ρεκλί που ανέπτυξαν τις ιδέες τους στα μέσα του 19ου, αρχές του 20ού αιώνα. Η κύρια φάση ανάπτυξής της ήταν μετά το 1968, αρχικά στο Παρίσι και μετά στις ΗΠΑ, την Αγγλία με την ανάπτυξη της μαρξιστικής γεωγραφίας, στο πλαίσιο της ευρύτερης ριζοσπαστικής στροφής των κοινωνικών επιστημών. Η ριζοσπαστική γεωγραφία άσκησε κριτική στις ανεπάρκειες της καθιερωμένης γεωγραφίας να ερμηνεύσει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες σε διαφορετικές κλίμακες του χώρου, στις επιρροές που διατηρούσε η καθιερωμένη γεωγραφία από την αποικιοκρατία και στην (μετά το 1960) εισβολή τεχνοκρατικών μεθόδων που υποκαθιστούσαν τις κοινωνικές σχέσεις σε απλούς ποσοτικούς παράγοντες. Για τους αγγλόφωνους οι εργασίες των Ντέιβιτ Χάρβεϊ, Ντορίν Μάσεϊ και Ντικ Πιτ ήταν από τις πρώτες που έβαλαν τα μεταπολεμικά θεμέλια της ριζοσπαστικής γεωγραφίας.
Το ιστολόγιο http://radgeo.wordpress.com/ φιλοξενεί υλικό (κείμενα, άρθρα, βίντεο, εκδηλώσεις, συνδέσμους κλπ) σε σχέση με παλαιότερες και σύγχρονες, ελληνικές και διεθνείς κριτικές και ριζοσπαστικές ερευνητικές προσεγγίσεις στα πεδία της γεωγραφίας και των επιστημών του χώρου. Παράλληλα θα παρουσιάζει το υλικό των σεμιναρίων ριζοσπαστικής γεωγραφίας που διοργανώνονται με το συντονισμό του Κωστή Χατζημιχάλη στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.
Προσκεκλημένοι/ες ομιλητές/ριες: Michael Edwards, Ray Hudson, Ντίνα Βαΐου, Eric Clark *
Οι φετινές θεματικές ενότητες αναφέρονται σε συγκεκριμένα θέματα που αφορούν άμεσα τη συγκυρία στην Ελλάδα και περιλαμβάνουν:
1. Παρασκευή 1 Μαρτίου
Πως και γιατί αυτά τα σεμινάρια-Τι είναι η ριζοσπαστική γεωγραφία και πότε εμφανίζεται. Από την γεωγραφική και περιβαλλοντική αιτιοκρατία στη γεωπολιτική, τον ποσιμπιλισμό και την ποσοτική επανάσταση στις δεκαετίες 1960-1970. Η ανάδυση της ριζοσπαστικής γεωγραφίας μέσω της ανάλυσης της κοινωνικής και εκμεταλλευτικής οργάνωσης των πόλεων. Ανρύ Λεφέβρ, Ντέιβιτ Χάρβεϋ και το περιοδικό Antipode. Κωστής Χατζημιχάλης
2. Παρασκευή 8 Μαρτίου.
Michael Edwards (University College, Dept. of Planning, London)
Το ζήτημα της γαιοπροσόδου και η σημασία του σε περιόδους κρίσης.
Η παρουσίαση θα γίνει στα αγγλικά και θα επακολουθήσει συζήτηση.
Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2013, το δίκτυό μας, το διεθνές δίκτυο μεταφραστών Tlaxcala και η ιστοσελίδα του γιορτάζουμε τα έβδομα γενέθλιά μας. Περνάμε λοιπόν στο όγδοο έτος της ύπαρξής μας. Τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα είναι αρκετά εντυπωσιακά: δημοσιεύσαμε περίπου 30.000 άρθρα και ντοκουμέντα (ταινίες, βίντεο, εικόνες, ήχο κλπ) σε 15 γλώσσες και δεχτήκαμε περίπου 4 εκατομμύρια επισκέψεις.
Η δύναμή μας: η πλήρης ανεξαρτησία μας απέναντι σε κάθε οικονομική ή πολιτική εξουσία, το άνοιγμά μας σε όλα χωρίς εξαίρεση τα προοδευτικά ρεύματα, η οριζόντια λειτουργία μας.
Αδυναμίες μας: Δεν καταφέραμε , μέχρι στιγμής, να δημοσιεύσουμε όσες μεταφράσεις θα θέλαμε στα αραβικά, περσικά, τουρκικά, ελληνικά, ρωσικά και Ταμαζίχτ (Tamazight).
Τα όνειρά μας: Να καταφέρουμε να μεταφράσουμε από και προς τις σημαντικότερες γλώσσες της ανθρωπότητας, όπως κινεζικά, χίντι, Ουρντού, Μπενγκάλι, Μαλαισιακά-Ινδονησακά, Ιαπωνικά, σουαχίλι ή γκουαρανί και άλλες που είναι στρατηγικής σημασίας, όπως τα Εβραϊκά.
Είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασία με άτομα και ομάδες που μοιράζονται το όραμά μας για τις γλώσσες που αποτελούν γέφυρες για να ενώνουν και όχι τείχη που χωρίζουν.
Δεν υπάρχει ζήτημα νομισματικού πολέμου, διαβεβαίωσε το G20 με προχθεσινό του ανακοινωθέν μετά το πέρας της συνόδου των υπουργών Οικονομικών στη Μόσχα, αποφεύγοντας αφενός να τα «ψάλλει» στην Ιαπωνία και αφετέρου παίρνοντας σαφή θέση κατά των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων.
Στις δηλώσεις τους οι εκπρόσωποι των χωρών του G20 εμφανίστηκαν ευχαριστημένοι από την κατάληξη της συνόδου, αποφεύγοντας δημόσιους διαπληκτισμούς εμφανίζοντας πνεύμα ενότητας όσον αφορά την αντιμετώπιση των διεθνών νομισματικών και οικονομικών ανισορροπιών.
«Το κλίμα είχε διαφανεί από νωρίς ότι ήταν υπέρ της απόλυτης ανάγκης να αποφευχθούν προστατευτικά μέτρα…», δήλωσε ο Καναδός υπουργός Οικονομικών Τζομ Φλάχερτι. Πιο σαφής ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ Γενς Βάϊντμαν, τόνισε πως ήταν φανερό στη σύνοδο ότι τα μέλη του G20 συμφώνησαν ότι «οι για πολιτικούς λόγους υποτιμήσεις δεν μπορούν να βελτιώσουν με βιώσιμο τρόπο την ανταγωνιστικότητα, δεν λύνουν τα διαρθρωτικά προβλήματα και προκαλούν σπασμωδικές κινήσεις».
Ανάλογες και οι δηλώσεις του Αυστραλού υπουργού Οικονομικών Γουέϊν Σουάν: «Έχω βρεθεί στις συνόδους εδώ και πέντε χρόνια και το ζήτημα των προσανατολισμένων προς την αγορά συναλλαγματικών ισοτιμιών έχει συζητηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλη αυτή την περίοδο και σπανίως έχω δει τόσο μεγάλη συμφωνία απέναντι σε μία πρόταση από όση είδα σήμερα».
Ευχαριστημένη εμφανίστηκε και η Ιαπωνία, θεωρώντας τη μη αναφορά στη νομισματική πολιτική που ακολουθεί «πράσινο φως» για τη συνέχισή της χωρίς παρατράγουδα. «Εξήγησα ότι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σίνζο Άμπε έχει βασικό στόχο την αποτροπή του αποπληθωρισμού και πετύχαμε αρκετή κατανόηση», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Ιάπωνας υπουργός Οικονομικών Τάρο Άσο. «Είμαστε πεπεισμένοι ότι αν η Ιαπωνία αναζωπυρώσει την οικονομία της αυτό ασφαλώς θα επηρέαζε και την παγκόσμια οικονομία. Βρήκαμε κατανόηση σε αυτό το σημείο».
«Ο Γκρίλο, με τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του, τρομάζει τους επενδυτές», καταγγέλλει ο κεντροαριστερός Μάσιμο ντ’ Αλέμα, ενώ για τον καβαλιέρε προσθέτει με ανησυχία ότι «έστω και αν κανείς δεν το λέει ανοιχτά, το 80% των υποψηφίων του κυρίου αυτού προέρχονται από τον χώρο της άκρας Αριστεράς».
«Ολοι κατά του Γκρίλο, αλλά, όσο κι αν τον χτυπούν, συνεχίζει να ανεβαίνει», είναι η περίληψη της όλης υπόθεσης. Ο Μάριο Μόντι τον κατηγόρησε ότι «με τις φωνές και τον λαϊκισμό του θέλει να μετατρέψει την Ιταλία σε μια νέα Ελλάδα». Και ο επικεφαλής του Κινήματος των Πέντε Αστέρων απάντησε ότι «την ελληνική κρίση τη δημιούργησαν ο Μόντι και οι όμοιοί του».
Τον τελευταίο καιρό, Ιταλοί και ξένοι δημοσιογράφοι έμοιαζαν να τον έχουν σχεδόν ξεχάσει. Και εκείνος πήρε, κατά κάποιο τρόπο, την «εκδίκησή του».
Ο Μπέπε Γκρίλο επανέρχεται δριμύτερος. Στην πραγματικότητα, δεν είχε ποτέ εγκαταλείψει το πολιτικό προσκήνιο. Σύμφωνα με όσα διαρρέουν από τον πολιτικό χώρο (η δημοσιοποίηση των γκάλοπ απαγορεύεται, πλέον, μέχρι τις εκλογές), ο Ιταλός πρώην ηθοποιός και επικεφαλής του Κινήματος των Πέντε Αστέρων ξεπερνά το 20% της πρόθεσης ψήφου και είναι ο μόνος που συνεχίζει να σημειώνει άνοδο.
Εκφραστής του ισχυρού ρεύματος της λεγόμενης «αντιπολιτικής» και της «άμεσης Δημοκρατίας με την αρωγή του Διαδικτύου», ο Γκρίλο, εξήντα πέντε χρόνων, έχει βοηθηθεί σημαντικά και από τις τελευταίες πολιτικές και δικαστικές εξελίξεις.
Φτάνουν τρία, εύγλωττα παραδείγματα: η αποκάλυψη του σκανδάλου της τράπεζας Monte dei Paschi di Siena, με αγορά παραγώγων και σειρά πιθανών δωροδοκιών, η σύλληψη του προέδρου της αμυντικής βιομηχανίας Finmeccanica, Πάολο Ορσι (που φέρεται να έδωσε μίζες σε Ινδούς ιθύνοντες για να πουλήσει ελικόπτερα) και οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις υπεξαιρέσεων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ιδίως στην περιοχή του Μιλάνου.
Η ομιλία του Πορτογάλου πρωθυπουργού Πέδρο Πάσος Κοέλιο στη Βουλή της Πορτογαλίας διακόπτεται από Πορτογάλους μαθητές που τραγουδούν από τα θεωρεία το «Grândola, Vila Morena», ένα τραγούδι που είχε απαγορευτεί, ως κομμουνιστικό, από τη φασιστική δικτατορία, και αργότερα συνδέθηκε με την Επανάσταση των Γαρυφάλλων.
Grândola, swarthy town
Land of fraternity
It is the people who lead
Inside of you, oh city
Inside of you, oh city
It is the people who lead
Land of fraternity
Grândola, swarthy town
On each corner, a friend
In each face, equality
Grândola, swarthy town
Land of fraternity
Land of fraternity
Grândola, swarthy town
In each face, equality
It is the people who lead
In the shadow of a holm oak
Which no longer knew its age
I swore to have your will
as my companion, Grândola
I swore to have your will
as my companion, Grândola.
In the shadow of a holm oak
Which no longer knew its age
Ο Τσόμσκυ διδάσκει γλωσσολογία στο ΜΙΤ, τη δεκαετία του 1950
Ο Νόαμ Τσόμσκυ μιλάει για τα νεανικά του χρόνια, τις σπουδές, το παιχνίδι, τη χειραφέτηση .Η συνέντευξη στον Michael Kasenbacher του New Left Project
Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ
μετάφραση: Λ. Ροδάμνης
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής ερώτημα: Ποια είναι η ενασχόληση που πραγματικά σας γεμίζει; Να ξεκινήσουμε από την προσωπική σας ζωή και τη διπλή σας σταδιοδρομία στη γλωσσολογία και στον πολιτικό αγώνα, τι λέτε;
Αν είχα το χρόνο, θα περνούσα πολύ περισσότερο καιρό ασχολούμενος με τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τη γνωσιολογία, διανοητικά πεδία με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της ζωής μου το αφιερώνω στη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής δραστηριότητας: διάβασμα, συγγραφή, οργανωτική δράση, ακτιβισμό κ.ο.κ. Όλα αυτά αξίζει πραγματικά να τα κάνουμε, είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι πάντα συναρπαστικά από διανοητική άποψη. Πολλές φορές είτε δεν καταλαβαίνουμε τίποτα είτε μένουμε σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Το κάνω ωστόσο, επειδή είναι απαραίτητο. Το είδος της δουλειάς που πρέπει να καταλαμβάνει το βασικό μέρος της ζωής μας είναι αυτό που θέλαμε να κάνουμε αν δεν πληρωνόμασταν γι’ αυτό: η ενασχόληση που προκύπτει από τις εσωτερικές μας ανάγκες, ενδιαφέροντα και ανησυχίες.
Πιστεύετε λοιπόν ότι ένα άτομο ξέρει πραγματικά τι είναι αυτό που θέλει να κάνει;
Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, ναι. Τα παιδιά, για παράδειγμα, είναι εκ φύσεως περίεργα — θέλουν να μάθουν τα πάντα, θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα, αλλά συνήθως αυτό φροντίζουν να τους το βγάλουν από το κεφάλι τους. Μπαίνουν σε πειθαρχημένες δομές, όπου τα πράγματα οργανώνονται με άκαμπτο τρόπο. Γι’ αυτό το σχολείο είναι βαρετό· κι ωστόσο μπορεί να γίνει συναρπαστικό! Μέχρι τα δώδεκά μου πήγαινα σε ένα σχολείο οργανωμένο με βάση τις παιδαγωγικές αρχές του Τζων Ντιούι. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία, ήθελες να πηγαίνεις στο σχολείο. Δεν υπήρχε κατάταξη και βαθμολογία. Βέβαια, υπήρχε μια κατεύθυνση, δεν έκανες απλώς ό,τι σου κατέβαινε. Υπήρχε μια δομή, αλλά κυρίως μας ενθάρρυναν να καλλιεργούμε τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις μας, και να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας.
Στην πραγματικότητα, δεν ήξερα αν ήμουν καλός μαθητής έως ότου πήρα στο γυμνάσιο. Πήγα σε ένα γυμνάσιο στο οποίο υπήρχε αυστηρή αξιολόγηση και κατάταξη. Έπρεπε να πας στο πανεπιστήμιο, κι έπρεπε να περάσεις τα τεστ. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό: έπρεπε να είσαι ο καλύτερος μαθητής, όχι απλώς καλός. Κι αυτό ήταν καταστροφή: έφτιαχνε ανθρώπους που πραγματικά δεν ξέρουν τι θέλουν να κάνουν. Αυτό συνέβη και με μένα: στο γυμνάσιο έχασα σχεδόν κάθε ενδιαφέρον. Το πρόγραμμα σπουδών του πανεπιστημίου ήταν αλήθεια συναρπαστικό: πολλά μαθήματα, σπουδαία μαθήματα! Αποδείχθηκε όμως ότι το πανεπιστήμιο ήταν σαν ένα διογκωμένο γυμνάσιο. Έπειτα από ένα χρόνο ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω· ήταν ζήτημα τύχης που δεν το έκανα. Έτυχε να γνωρίσω έναν διδάσκοντα που μου πρότεινε να παρακολουθήσω κάποια μεταπτυχιακά του σεμινάρια· στη συνέχεια παρακολούθησα και άλλα μεταπτυχιακά σεμινάρια. Αλλά δεν έχω καμία επαγγελματική κατάρτιση. Αυτός είναι ο λόγος που διδάσκω στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, το MIT — δεν έχω τα απαιτούμενα προσόντα για να διδάξω σε ένα παραδοσιακό, ακαδημαϊκό πανεπιστήμιο.
Η Τυνησία και η Αίγυπτος βιώνουν μια παράλληλη και παρόμοια εμπλοκή. Μερικά από τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο χωρών:
1 – Μια εικονική «επανάσταση»
Και στις δύο χώρες, τίποτα δεν έχει αλλάξει έτσι ώστε να αλλάξουν όλα: οι ‘’εγκάθετοι’’ δικτάτορες ανατράπηκαν, διεξήχθηκαν δημοκρατικές εκλογές, οι «μετριοπαθείς ισλαμιστές» ξαναβρέθηκαν στην ‘’εξουσία «. Αλλά είναι σαφές ότι η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στις καρέκλες που κατέχουν. Στην Αίγυπτο, είναι το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων που διατηρεί την πραγματική δύναμη και κινεί τα νήματα, ενώ είναι σε άμεση και μόνιμη επαφή με τους νονούς και τους προστάτες τους στην Ουάσιγκτον. Στην Τυνησία, η κατάσταση είναι πολύ πιο αδιαφανής και η απάντηση στο ερώτημα «ποιος έχει την πραγματική εξουσία» είναι πολύ πιο δύσκολη. Ας υποθέσουμε κατ’ αρχήν ότι πρόκειται για το καρτέλ της μαφίας (επιχειρηματίες, γραφειοκράτες, αστυνομικοί) του προηγούμενου καθεστώτος, του οποίου κάποιοι πυλώνες απλά άφησαν γενειάδα.
2 – Θεραπεία σοκ
Το κοινό σημείο των ‘’δημοκρατικών δυνάμεων’’ που προήλθαν από αυτές τις «επαναστάσεις» είναι η υποταγή στις διαταγές των ΄΄εντολοδόχων΄΄ :Στην Παγκόσμια Τράπεζα,το ΔΝΤ,τον ΠΟΕ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου. Το σύμφυρμα αυτών των εντολοδόχων έχει μόνο μια ανησυχία: να εμποδίσει τους αραβικούς λαούς (και άλλους επίσης) να υλοποιήσουν πραγματικές επαναστάσεις που θα έφερναν τις κοινωνίες στο προσκήνιο θεσπίζοντας κοινωνική δικαιοσύνη και δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ασκούν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους ως πολίτες ενός κράτους Δικαίου. Με πρώτο απ’ όλα να μπορούν να απολαμβάνουν την κυριαρχία των ενεργειακών πόρων που αφθονούν στο υπέδαφος των χωρών τους καθώς και όλα τα άλλα δημόσια αγαθά (νερό, γη, κληρονομιά κλπ..)
Η θεραπεία που εφαρμόζεται έχει πολλές συνιστώσες:
α)Οι εν ενεργεία κυβερνήσεις πρέπει να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα για την εξυπηρέτηση του απεχθούς χρέους που κληρονόμησαν από τους εγκάθετους έκπτωτους δικτάτορες και αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που τέθηκε προκειμένου να τους «χορηγηθούν» νέες πιστώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα να βυθίζουν τους λαούς όλο και πιο πολύ στο χρέος.
β)Οι τρέχουσες κυβερνήσεις οφείλουν να συνεχίσουν το έργο της «κάθαρσης», που είχαν αναλάβει οι προκάτοχοί τους: ξεκαθάρισμα των δημόσιων υπηρεσιών αλλά και εκείνων που τις υπερασπίζονται, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα του πλούτου της χώρας σε πολυεθνικές, εφαρμογή δομών ελέγχου του πληθυσμού που επαναστατεί , κυρίως των συνδικαλισμένων μισθωτών και των νέων που ζουν στην αβεβαιότητα (των «άνεργων πτυχιούχων «). Για να απορροφήσουν τις κοινωνικές συνέπειες αυτής της ‘’κάθαρσης», η λύση που βρέθηκε είναι η «ισλαμική φιλανθρωπία’’ αντί των νόμιμων κοινωνικών δικαιωμάτων.
»Η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική προχωρούν μαζί στην οικοδόμηση ενός δικού τους φορέα, βασισμένου στην κοινή μας ιστορία, στα αγνότερα ιδανικά των λαών μας, κληρονομιά της πολιτικής σκέψης των πατέρων της Ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.Η δημιουργία της Κοινότητας των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), δίχως την πάντοτε παρεμβατική παρουσία των ΗΠΑ, αποτελεί έκφραση της αυξανόμενης πολιτικής ανεξαρτησίας της περιοχής.
Στις 28 του περασμένου Ιανουαρίου, η Κούβα ανέλαβε την κυλιόμενη Προεδρία του Οργανισμού αυτού, κάτι που αποτελεί μεγάλη τιμή αλλά και μεγάλη ευθύνη, στην οποία θα ανταποκριθούμε αποτελεσματικά. Η εκλογή της χώρας μας στην Προεδρία της CELAC αποτελεί φόρο τιμής αντάξιο του Αποστόλου της Κουβανικής Ανεξαρτησίας, του εθνικού μας ήρωα Χοσέ Μαρτί, για την 160ή επέτειο από τη γέννησή του.»
(Απόσπασμα από την ομιλία του πρέσβη, Οσβάλντο Χεσούς Κομπάτσο σε εκδήλωση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου 3/2 /13 στην Αθήνα για τον εορτασμό της 54ης Επετείου της Κουβανικής Επανάστασης.*)
Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής(CELAC)
της Αριάδνης Αλαβάνου, Δεκέμβριος 2011
Στις 2-3 Δεκεμβρίου (2011), στο Καράκας της Βενεζουέλας, οι ηγέτες 33 κρατών συνομολόγησαν, κάτω από δύο επιβλητικά πορτρέτα του Σιμόν Μπολίβαρ, την ίδρυση της Κοινότητας των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), μιας κοινότητας που περιλαμβάνει όλα τα κράτη του δυτικού ημισφαιρίου, πλην των ΗΠΑ και του Καναδά και των εξαρτημένων από ευρωπαϊκές χώρες κρατικών οντοτήτων.
Τα αμερικανικά ΜΜΕ σνόμπαραν το γεγονός και ο Μαρκ Τόνερ, εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, προέβη σε μια εμπιστευτική δήλωση με την οποία τόνιζε ότι ο «εξέχων εκπρόσωπος του ημισφαιρίου παραμένει ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών» (με έδρα την Ουάσιγκτον). Πόσο αντικειμενική είναι η δήλωση του Αμερικανού αξιωματούχου; Προφανώς καθόλου.
Διότι η σύγκλιση τόσων κρατών φανερώνει, όσο κι αν δεν θέλει να το αναγνωρίσει η αμερικανική διπλωματία, δύο τουλάχιστον πράγματα: Πρώτον, ότι έ χει καταρρεύσει η «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» και δεύτερον ότι οι γεωπολιτικές αλλαγές που έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στο δυτικό ημισφαίριο ή «πίσω αυλή», το πάλαι ποτέ, των ΗΠΑ τείνουν να σταθεροποιηθούν. Και είναι κοινή ομολογία ότι βασικό ρόλο παίζουν οι πιο ριζοσπαστικές κυβερνήσεις της Λ. Αμερικής, κυρίως της Βενεζουέλας.
Στις 27 Ιανουαρίου 2013 ολοκλήρωσε τις εργασίες της η έβδομη επίσημη σύνοδος μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. και των χωρών της Λατινικής Αμερικής στο Σαντιάγκο της Χιλής. Για πρώτη φορά τα κράτη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής εκπροσωπήθηκαν από έναν νέο οργανισμό στην περιοχή, που ιδρύθηκε το 2011: την Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής ( Community of Latin American and Caribbean States, CELAC).
Το (CELAC) ιδρύθηκε με σκοπό να αποτελέσει ένα forum για πολιτικό διάλογο μεταξύ όλων των κρατών της Λατινικής Αμερικής , συμπεριλαμβανομένης και της Κούβας , υπογραμμίζοντας την ανάγκη συνεργασίας και πολυφωνίας αλλά και απομάκρυνσης από την αντίληψη που παρομοιάζει την περιοχή με την ‘’πίσω αυλή’’ των Ηνωμένων Πολιτειών. Το γεγονός ότι συμμετέχουν 33 χώρες με πληθυσμό περίπου 600 εκατ. οδήγησε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας στο να χαρακτηρίσει το CELAC ‘’το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός στη Νότια Αμερική τα τελευταία 100 χρόνια’’.Ο νεοσύστατος οργανισμός , λοιπόν, βοηθά αναμφίβολα στη διατήρηση της ισορροπίας στην περιοχή, στο να ακουστεί ισχυρή η φωνή των χωρών της Λατινικής Αμερικής στον κόσμο και στο να καταστούν οι χώρες αυτές ισότιμος συνομιλητής της Ε.Ε. Οι Λατινοαμερικανοί ηγέτες , δικαίως δε, διακηρύσσουν ότι ‘’για πρώτη φορά, δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος’’, την ώρα που οι Ευρωπαίοι κάνουν το παν για να θωρακίσουν τις οικονομίες τους.
Από την άλλη μεριά, για την Ε.Ε. η Λατινική Αμερική αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη σημασία καθώς το 2012 οι οικονομική της ανάπτυξη ήταν 3,1% και το 2013 αναμένεται να προσεγγίσει το 3, 8% και αποτελεί για τις ευρωπαϊκές χώρες μια μεγάλη και δυναμική αγορά καθώς τα τελευταία χρόνια οι εμπορικές συναλλαγές έχουν διπλασιαστεί. Επιπλέον, με τη Βραζιλία στη θέση της πέμπτης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου και τον ανταγωνισμό που υπάρχει στην Κίνα, η Ε.Ε. πασχίζει να παραμείνει ένας από τους κύριους ξένους επενδυτές στην περιοχή, διατηρώντας το 43% των ξένων επενδύσεων. Στη σύνοδο κορυφής στο Σαντιάγκο , υπογράφτηκε μια κοινή Διακήρυξη Στόχων (EU-CELAC Summit: Santiago Declaration )και ένα Σχέδιο Δράσης για το 2013-15 (EU-CELAC ACTION PLAN 2013-2015). (περισσότερα…)
Ο Χοσέ Μαρτί είναι το παράδειγμα του ήρωα, του δάσκαλου, του φιλόσοφου, του συγγραφέα, του δημοσιογράφου και του ποιητή. Πρωτοπόρος του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού, θεωρείται ανάμεσα στους καλύτερους πεζογράφους που έγραψαν σε καστιλιάνικη γλώσσα στην εποχή του, δοκιμιογράφος, κριτικός τέχνης και, κατά κύριο λόγο, διοργανωτής του Επαναστατικού Κόμματος της Κούβας και του τελευταίου πολέμου για την απελευθέρωση της Κούβας από την ισπανική κυριαρχία.
Από εκείνους τους ανθρώπους που υψώνονται αποφασιστικά στην ιστορία και υπερβαίνουν με το παραπάνω τη στιγμή που τους μέλλεται να ζήσουν , από εκείνους τους ανθρώπους που αγκαλιάζουν με πάθος την ιερή ιδέα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας και αφιερώνουν γενναιόδωρα τη ζωή τους και το αίμα τους σε βωμούς ενός καλύτερου πεπρωμένου για το ανθρώπινο γένος , από εκείνους τους ανθρώπους ήταν ο Χοσέ Μαρτί, ο Εθνικός Ήρωας της Κούβας.
Την αντιϊμπεριαλιστική σκέψη του, μπορεί να εκτιμήσει κανείς στο μισοτελειωμένο γράμμα προς το φίλο του , Μανουέλ Μερκάδο, την παραμονή του θανάτου του, όπου επισημαίνει:
»….Βρίσκομαι ήδη όλες αυτές τις μέρες, σε κίνδυνο να δώσω τη ζωή μου για την πατρίδα μου και για το καθήκον μου, αφού έτσι το αντιλαμβάνομαι και έχω τη διάθεση να το κάνω, να εμποδίσω δηλαδή έγκαιρα, με την ανεξαρτησία της Κούβας, να εξαπλωθούν στις Αντίλλες οι Ηνωμένες Πολιτείες και να πέσουν έτσι με μεγαλύτερη δύναμη επάνω στις χώρες μας της Αμερικής. Ότι έκανα μέχρι τώρα και θα κάνω ακόμα, είναι για αυτό το σκοπό. Σιωπηλά έπρεπε να γίνει αυτό και κάπως έμμεσα, γιατί υπάρχουν πράγματα που για να τα καταφέρει κανείς, πρέπει να γίνονται μυστικά και αν δηλωθούν όπως είναι, θα προκαλούσαν δυσκολίες υπερβολικά ισχυρές για να πετύχει κανείς το στόχο του.»
Ο «δύσκολος» Norman Mailer τον είχε αποκαλέσει ως τον «μόνο εν ζωή Αμερικανό συγγραφέα για τον οποίο μπορεί να πιστέψει κανείς ότι χαρακτηρίζεται από διάνοια». Και δεν ήταν ο μόνος που είχε αυτή την άποψη για τον William Burroughs. Το πολύπλευρο –και σε μεγάλο μέρος αυτοβιογραφικό- έργο του ως νοβελίστας, δοκιμιογράφος, κοινωνικός κριτικός, ζωγράφος και ομιλητής υπήρξε καθοριστικό για την «γενιά των Μπιτ» και επηρέασε σημαντικά τη λαϊκή κουλτούρα και λογοτεχνία.
Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1914 ο βενιαμίν της οικογένειας του Mortimer P. Burroughs, William S. Burroughs. Αποφοιτώντας από το σχολείο στο Saint Louis και έχοντας ήδη δημοσιεύσει στην εφημερίδα του σχολείου το πρώτο του δοκίμιο υπό τον τίτλο «Προσωπικός Μαγνητισμός», ο Burroughs σπουδάζει καλές τέχνες στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Με γενναιόδωρο μηνιαίο εισόδημα από τους γονείς του για τα επόμενα 25 χρόνια της ζωής του, ο νεαρός Burroughs είχε πλέον τη δυνατότητα να ταξιδέψει και να γνωρίσει την Ευρώπη και την Αμερική. To καλοκαίρι του 1943 γνωρίζει τους Lucien Carr και Allen Ginsberg, οι οποίοι εντυπωσιάζονται με τις πολύπλευρες γνώσεις του και το σαρδόνιο του χιούμορ. Όντας ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ομάδα, γρήγορα ανέλαβε τον ρόλο του καθοδηγητή, ενθαρρύνοντας τον Jack Kerouac και των Allen Ginsberg στις απόπειρες τους για συγγραφή διηγημάτων και ποίησης.
Ειρωνική λεπτομέρεια το ότι την εποχή εκείνη ο Burroughs δεν θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα. Προσπαθεί να ικανοποιήσει την δίψα του για αναζήτηση της ταυτότητας του στην ενασχόληση με παράνομες δραστηριότητες. Ελπίζοντας ότι θα βρει τον εαυτό του σε μια κοινότητα παράνομων επιδίδεται σε αγορές κλεμμένων προϊόντων και σύντομα εθίζεται στην μορφίνη, την οποία αργότερα αντικατέστησε με την ηρωίνη. Συζώντας από το 1947 με την Joan Vollmer αποκτά μαζί της ένα γιο, τον William S. Burroughs Jr. και σύντομα μετακομίζουν διαδοχικά στην Νέα Ορλεάνη, το Τέξας και το Μεξικό προς αναζήτηση παράνομων ουσιών.
contramee 