Του Κώστα Παπουλή
από Το ΜΕΤΩΠΟ
Όλο και περισσότεροι, τελευταία, ισχυρίζονται ότι η ΟΝΕ μπορεί να ισορροπήσει, ή θα μπορούσε να ισορροπήσει (στο βαθμό που υπήρχε η πολιτική βούληση), αν ανέβαιναν οι μισθοί στην Γερμανία, και σε κάποιες άλλες πλεονασματικές χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου. Υποστηρίζουν, ότι θα ενισχυόταν η ζήτηση εκεί, άρα και οι εξαγωγές του Νότου, με ανάλογες ευεργετικές συνέπειες για τις οικονομίες της περιφέρειας.
Με αυτό τον τρόπο «λύνονται» πολλά προβλήματα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά κυρίως ιδεολογικά, στα οποία οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής της χώρας στο ευρώ, δίνουν μεγαλύτερη σημασία. Έτσι, η ισορροπία, ή η σωτηρία-για άλλους- της ΟΝΕ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα, όλων των εργαζομένων της Ευρώπης, μια που η βελτίωση των μισθών στο κέντρο «σώζει» και την περιφέρεια.
Φυσικά, τα «γενικά» και αόριστα συμφέροντα μιας εργατικής τάξης της Ευρώπης, που κανείς δεν ξέρει πως ορίζονται, είναι πάνω από τα «μεμονωμένα», άμεσα και συγκεκριμένα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων, που άμα τα απαιτήσουν, οδηγούν -κατά τους θιασώτες της παραμονής στο ευρώ- στην εθνική αναδίπλωση. Δεν το ομολογούν ανοικτά, αλλά για αυτούς και για άλλους παρόμοιους λόγους, το ευρώ θεωρείται συνώνυμο του διεθνισμού. Βέβαια, το πώς; οι έλληνες εργαζόμενοι, θα αγωνιστούν για να ανεβούν οι μισθοί των γερμανών εργαζομένων και έτσι να βγει και η Ελλάδα από την κρίση, παραμένει και για αυτούς, ένα άλυτο σταυρόλεξο.
Ο Κ. Βεργόπουλος, σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (της Παρασκευής, 31-5), επειδή διαισθάνεται, ότι η υπόθεση της αύξησης των μισθών δεν πολυπατάει στα πόδια της, συμπληρώνει και την δεύτερη -πιο ουσιαστική και για αυτόν- προϋπόθεση για την λύση των αντιφάσεων του ευρώ, αυτή, της μεταβίβασης πόρων, από την Γερμανία στην περιφέρεια.
Αν αναφέρω τον Βεργόπουλο εδώ, είναι όχι μόνο γιατί κατηγορεί κομμάτι της γερμανικής αριστεράς, για τον ρεαλισμό του (δηλαδή για την διαπίστωσή του, ότι είναι καλύτερα για την Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, από το να περιμένει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Γερμανία), αλλά και γιατί καταλήγει στο άρθρο του, με το εξής απίθανο επιχείρημα ενάντια στο Σχέδιο Β: «Για την Ελλάδα, ο πειρασμός της δραχμής θα είχε βάση, μόνο ως έσχατη επιλογή, όταν όλες οι άλλες έχουν οριστικά αποκλειστεί»….Αν λοιπόν πιστεύει κανείς στα σοβαρά, ότι η Ελλάδα έχει την χρονική πολυτέλεια να περιμένει, πότε η γερμανική αριστερά θα κυβερνήσει στην Γερμανία για να αυξήσει τους μισθούς, η πότε, θα έρθουν τα νέα ΜΟΠ, οι δημόσιες επενδύσεις, οι μεταβιβάσεις, οι θυσίες του Βερολίνου χάριν του «κοινού» καλού, τότε μάλλον πιστεύει επίσης, ότι είμαστε πολύ κοντά στην Δευτέρα παρουσία, και άρα θεωρεί ότι δεν έχει έρθει η ώρα της δραχμής, αφού επίκειται η Ανάσταση των νεκρών.
contramee 