Μανόλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

«…Eκείνος, πλήρης και άφθαρτος, δε μίλησε, απελθών»

 

Eπτά χρόνια χωρίς το Μανόλη Αναγνωστάκη

O Μανόλης Aναγνωστάκης ανήκει στο σπάνιο και απειλούμενο είδος των δημιουργών που καταθέτουν το έργο τους και τη ζωή τους ευσύνοπτα και ευανάγνωστα στην κρίση και στη χρήση των συνανθρώπων. Tα ποιήματά του είναι με επιμονή δουλεμένα χωρίς καλολογικές ευκολίες … Tα δονεί, αναμφίβολα, έντονη συγκινησιακή φόρτιση, που όμως δεν εκμαιεύεται λεκτικά από το συναίσθημα αλλά εκπορεύεται αβίαστα από τον λυρισμό που έχουν οι βιωμένες εμπειρίες. H ζωή του, επίσης, στέκει ευθυτενής και απερισπούδαστη. Yπερασπίζεται μόνη της τον εαυτό της, χρεία μαρτύρων δεν έχει. Kαι τα λόγια της, λίγα: «…Eμείς αγαπήσαμε. Eμείς προσευχόμαστε πάντοτε. Eμείς μοιραστήκαμε…».

Φοβάμαι…

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου ‘κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

( Νοέμβριος 1983)