Ο Γιώργος Αυγερόπουλος για την ΕΡΤ

http://www.antapocrisis.gr

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος για την ΕΡΤ

http://www.antapocrisis.gr

«Μεταρρυθμίσεις» και «νόμος και τάξη»

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

«Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΡΤ ούτε η δημόσια ενημέρωση. Το πρόβλημα είναι ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο ελληνικός λαός να τις στηρίξει. Και για να τις στηρίξει, πρέπει να του δείξουμε ότι τολμάμε να τα βάλουμε με τα πιο κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης».

Με τη φράση αυτή ο Α. Σαμαράς σε άρθρο του που δημοσιεύεται στο απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας του εφοπλιστή Αλαφούζου δίνει με ξεκάθαρο τρόπο τον πραγματικό στόχο της «μαύρης» απόφασή του να κλείσει την κρατική τηλεόραση: Το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην ατέλειωτη αλυσίδα των αντιδραστικών –αντιλαικών «μεταρρυθμίσεων» που οδηγούν το λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για να βγει «αλώβητο» από την καπιταλιστική κρίση το μεγάλο κεφάλαιο.

Ο «ξαφνικός θάνατος» της ΕΡΤ είναι μια κίνηση με ισχυρή συμβολική και ουσιαστική σημασία εκ μέρους της κυβέρνησης που θέλησε να στείλει ένα διπλό μήνυμα. Πρώτον στους ξένους δανειστές και τους εγχώριους συμμάχους τους, ότι είναι αποφασισμένη να κάνει πράξη «τα συμφωνηθέντα» δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, προς τον αγωνιζόμενο λαό  και τα συνδικάτα ότι δεν υπάρχουν «ταμπού» και όρια στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως και στην εφαρμογή το δόγματος «νόμος και τάξη».

Το Μέγαρο Μαξίμου προετοίμαζε, όπως επιβεβαιώνεται από διάφορα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, εδώ και βδομάδες το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία είχε επιλεγεί ως «εύκολος στόχος» για να εξυπηρετήσει δύο επιμέρους επιδώξεις: Πρώτον να καλύψει το στόχο για απολύσεις 2.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στον Ιούνη και δεύτερον να κάνει ένα μεγάλο «δώρο» στους καναλάρχες ώστε να μονοπωλούν και ελέγχουν το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον πολιτισμό.

Το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και η εμπλοκή στην εκποίηση του ΟΠΑΠ κατέστησαν αναγκαστικό μονόδρομο για τον πρωθυπουργό την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να δείξει στα ξένα και εγχώρια αφεντικά ότι το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων θα συνεχιστεί βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων και άρα δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα για να καλύψουν την «τρύπα» των εσόδων από την αποτυχία των παραπάνω ιδιωτικοποιήσεων. Η φράση του πρωθυπουργού για «κραυγαλέα προπύργια αδιαφάνειας και σπατάλης», φωτογραφίζει στην πραγματικότητα τους επόμενους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων.

Oλες/οι στην ΕΡΤ. Αυτή τη φορά ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Κλείνει στις 12 το βράδυ η ΕΡΤ

Η ανακοίνωση για το κλείσιμο της ΕΡΤ μεταδόθηκε στο δελτίο των 18:00 από τον υπουργό Σ. Κεδίκογλου έπειτα από συνάντηση με τον πρωθυπουργό. Ο κ. Κεδίκογλου ανέφερε ότι οι μεταδόσεις θα σταματήσουν με το τέλος του αποψινού προγράμματος σήμερα στις 12 τα μεσάνυχτα.

Η ανακοίνωση του Σ. Κεδίκογλου

Απάντηση του Δημήτρη Τρίμη στο «Εθνος»

Για «ρεπορτάζ» πιστό στις αρχές του κιτρινισμού μιλά ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ

Τη δική του απάντηση «στις συκοφαντίες του Κατ’ Ανάθεσιν ανώνυμου αρθρογράφου “Κ.Α.” του “Εθνους της Κυριακής” (3/2/2013)» έδωσε χθες με ανάρτησή του στο syspeirosi.wordpress.com (Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος) ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Δημήτρης Τρίμης.

«Κατά το δισέλιδο “ρεπορτάζ”», επισημαίνει στην επιστολή του, «υπάρχει “ανοχή” της ΕΣΗΕΑ στα “κομματικά” μέσα, “Ριζοσπάστη”, “Αυγή”, “Κόκκινο” ή Τυποεκδοτική, για τα οποία “όχι μόνο” δεν έχει “κηρυχτεί απεργία, αλλά ούτε καν” έχει “εκδοθεί έστω μία ανακοίνωση για τα μάτια του κόσμου”. Για την ευκολία της “επιχειρηματολογίας” (κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους) αποκρύπτονται, έτσι, και οι σχετικές απεργίες (π.χ. “Κόκκινο” στις 13/3/2012) και οι ανακοινώσεις όπως η δήλωσή μου για τις απολύσεις σε Ριζοσπάστη 27/12/2012: “Οπως είναι γνωστό και έχει προαναγγελθεί επίσημα από το ΚΚΕ ως ιδιοκτήτη του ‘Ριζοσπάστη’ και του ‘902’, έχει ξεκινήσει πρόγραμμα απολύσεων στα δύο μέσα.

Η κρίση

Είναι προφανές ότι η κρίση που έχει προκαλέσει η καταστροφική πολιτική των μνημονίων, της τρόικας και της κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να κάνει εξαιρέσεις στα θύματά της. Είναι κατανοητό ότι και οι επιχειρήσεις του ΚΚΕ που δραστηριοποιούνται στις εκδόσεις έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ίσως και προβλήματα επιβίωσης. Αλλά, εξίσου κατανοητό είναι ότι δεν υπάρχουν ‘καλές’ και ‘κακές’ απολύσεις όταν οδηγούν δημοσιογράφους και άλλους εργαζόμενους στην ανεργία, και μάλιστα άγνωστης διάρκειας υπό τις συνθήκες κατάρρευσης που επικρατούν στον κλάδο των ΜΜΕ”. […]

Το καλά οργανωμένο »σωματείο» των χρεοκοπημένων εκδοτών-Ματίνα Παπαχριστούδη

Εφημ Δρόμος της Αριστεράς

Την περασμένη βδομάδα εργαζόμενοι των εκδόσεων Λυμπέρη επισκέφτηκαν τον πρώην εκδότη τους. Κόλλησαν αφίσες, μοίρασαν έντυπο ενημερωτικό υλικό στην Κηφισιά ενημερώνοντας πως ο Λυμπέρης τους χρωστάει. Αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, που βγαίνουν μάλιστα και συζητάνε on air  τα προβλήματα τους σε κανάλια ή sites με το κράτος, την κυβέρνηση, με τους αρμόδιους και πολιτικά κολλητούς τους να παρακολουθούν αμέτοχοι και ανεύθυνοι τα οικονομικά εγκλήματα τους.

Ο Αντώνης Λυμπέρης βούλιαξε την εταιρία, άφησε απλήρωτο το Δημόσιο και τις Τράπεζες, «έσωσε» όμως για την οικογένεια μέσω άλλης εταιρίας έναν όροφο του κτιρίου της εκδοτικής εταιρείας, μετέφερε τη σύζυγο του ως σύμβουλο σε άλλη εκδοτική πρώην εκδότη ανταγωνιστή του, εξήλθε από τη μετοχική σύνθεση του πρακτορείου «Άργος» με την πολύτιμη Βοήθεια των συναδέλφων του εκδοτών.

Τα ασφαλιστικά ταμεία, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι, δεν βλέπουν τρόπο να διεκδικήσουν τα οφειλόμενα, οι τράπεζες θα κατάσχουν το κτίριο και ό,τι άλλο βρεθεί. Ο εκδότης, ως φυσικό πρόσωπο, σώζεται και συνεχίζει την εκδοτική του δράση από άλλο, φτωχότερο, μετερίζι.

Την περασμένη εβδομάδα πρώην εργαζόμενοι του Αδέσμευτου Τύπου κέρδισαν μια ακόμη απόφαση αγωγής και μήνυσης κατά του Δημήτρη Ρίζου με απόφαση φυλάκισης και επιβολής προστίμου. Άλλη μια απόφαση χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, πέραν της ηθικής ικανοποίησης. Οι εργαζόμενοι του Αδέσμευτου παραμένουν απλήρωτοι, άνεργοι, χωρίς αποζημιώσεις και καταγγέλλουν τον πρώην εκδότη ως «ψεύτη», «υποκριτή», «ανήθικο». Ο Δ. Ρίζος βούλιαξε, επίσης, την εκδοτική εταιρία, άφησε στο κενό τα χρέη σε ασφαλιστικούς οργανισμούς, Δημόσιο, εργαζόμενους Ο ίδιος κατάφερε με ένα κολπάκι από τα τόσα που προσφέρει η θεσμική επιχειρηματική φαρέτρα, να μεταβιβάσει τον τίτλο της εφημερίδας, βρήκε δουλειά ως αρθρογράφος και συνεχίζει να πουλάει δημοσιολογία μέσα από τον Ελεύθερο Τύπο. Κατάφερε κι αυτός να σωθεί.

To EΣΡ στον κόσμο του Matrix – Άρης Χατζηστεφάνου

ΙNFOWAR «Δεν υπάρχει τίποτα πιο μυστηριώδες από μια τηλεόραση σε ένα άδειο δωμάτιο. Είναι σαν να επικοινωνεί μαζί σου ένας άλλος πλανήτης». Ζαν Μποντριγιάρ

Πηγή:www.efsyn.gr

Η πρόσφατη προσπάθεια του ΕΣΡ να απαγορεύσει την προβολή εικόνων φτώχειας και εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας μοιάζει βγαλμένη από τη Ρωσία της Μεγάλης Αικατερίνης ή, ακόμη χειρότερα, από τη δυστοπική κοινωνία της ταινίας «Matrix».

Ηταν πιθανότατα μια στιγμή αυτοκρατορικής αμηχανίας: η Αικατερίνη η Μεγάλη να επιθεωρεί τους οικισμούς στις όχθες του ποταμού Δνείπερου μαζί με έναν από τους μεγαλύτερους εραστές της, τον Γκριγκόρι Ποτέμκιν. Η αμηχανία και ο φόβος βέβαια πρέπει να ήταν βαθύτερα ριζωμένα στον ίδιο τον Ποτέμκιν, ο οποίος, σύμφωνα με την ιστορία, είχε οικοδομήσει ψεύτικα χωριά για να εντυπωσιάσει την αυτοκρατόρισσα και να κρύψει την εξαθλίωση που κυριαρχούσε στην επαρχία του και η οποία πολλές φορές οδηγούσε σε επιδημίες πανούκλας.

Αρκετοί ιστορικοί, βέβαια, υποστηρίζουν σήμερα ότι αυτή η ιστορία ανήκει στη σφαίρα του αστικού μύθου και πως ο Ποτέμκιν απλώς «φρεσκάρισε» λίγο τις προσόψεις των κτιρίων από τις οποίες θα περνούσε η Μεγάλη Αικατερίνη. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα το ίδιο θα κάνει στην Ινδία και ο Μαχαραγιάς Ραμ Σινγκχ ΙΙ, όταν μαθαίνει ότι η αυτού εξοχότητα, ο πρίγκιπας της Ουαλίας Αλβέρτος Εδουάρδος, εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφτεί την πόλη Τζαϊπούρ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο μαχαραγιάς διέταξε τους κατοίκους της πόλης να βάψουν όλα τα σπίτια της πόλης… ροζ. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο παραδείγματα αποτελούν μια πρώτη απόπειρα δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας.

Ποστ ρεστάντ

Εξασκώντας τη μνήμη

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 , στην προ –ιντερνέτ εποχή ,στα  χρόνια του σταθερού τηλεφώνου,  μια  ομάδα νέων ανθρώπων  βλέποντας ένα νέο ‘’πολιτισμό’’να εισβάλλει από τα παράθυρα της νεοσύστατης ιδιωτικής τηλεόρασης και βιώνοντας την επιρροή αυτού του ‘’πολιτισμού’’ στην καθημερινή ζωή της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισε να δημιουργήσει μια κοινότητα δράσης  με σκοπό την κριτική στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης . Το όνομα αυτής ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο.

 Στην προσπάθεια συμμετείχαν νέοι και νέες , οργανωμένοι αλλά και ανεξάρτητοι αγωνιστές από όλο το φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Σκοπός της η θεωρητική επεξεργασία του φαινομένου των ΜΜΕ και της επιρροής τους στην κοινωνία αλλά και η κινηματική διαμαρτυρία.

Οι αντιδράσεις από το πρώτο κάλεσμα συμμετοχής ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξες. Γράμματα στήριξης της πρωτοβουλίας ερχόταν από όλη την Ελλάδα ,σε μια διεύθυνση που είχε  δημιουργηθεί στο ταχυδρομείο, και οι συναγωνιστές και συναγωνίστριες ζητούσαν στήριξη για την δημιουργία τοπικών ΑΝΤΙ-ΜΜΕ ομάδων. Άμεση ήταν και η αντίδραση από τα  επίσημα ΜΜΕ τα οποία , με ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις  ,  εξέφρασαν   τη δυσφορία τους προς το ΑΝΤΙ-ΜΜέτωπο, χαρακτηρίζοντας    ‘’νεολουδίτες’’  τα μέλη  της πρωτοβουλίας.

Η προσπάθεια αυτή κατέληξε σε  αποτυχία και ο λόγος ήταν ότι κανένα κόμμα, πολιτική οργάνωση ή άλλη πολιτική  συλλογικότητα της εποχής δεν θέλησε να τη στηρίξει. Δεν ήταν το ιδεολογικό περιεχόμενο του εν εξελίξει μετώπου  το εμπόδιο. Αν μη τι άλλο αρεσκόμασταν στην ιδεολογική πάλη ‘’εντός των χαρακωμάτων’’. Το πρόβλημα ήταν στη σύνθεση των διαφορετικών πολιτικών χώρων που είχαν βρει ένα κοινό σημείο πάλης το οποίο  αντανακλούσε  ευρύτερη κοινωνική διαμαρτυρία. Στο βαθμό που η προσπάθεια θα έμενε σε επίπεδα παραγωγής κειμένων και εκδηλώσεων , μια Αντι-ΜΜΕ λέσχη ας πούμε , δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά το άνοιγμα της δράσης της σε πανελλαδικό επίπεδο με κινηματικές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να ελεγχθεί από κανέναν.

Βίντεο από την εκδήλωση της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων »Δούρειος Τύπος» για τη λογοκρισία.

 

«Γιατί το θύμα εμπιστεύεται ξανά τον βιαστή του;»- Ντίνα Δασκαλοπούλου

Για τη νέα Ελευθεροτυπία

Από το fb

Ντίνα Δασκαλοπούλου

Έχεις 870 εργαζόμενους, τους απολύεις χωρίς δεδουλευμένα κι αποζημιώσεις. Μετά προσλαμβάνεις 200 με ατομικές συμβάσεις κι επαίρεσαι πως δημιουργείς θέσεις εργασίας. Καλώς την δεχτήκαμε την «νέα Ελευθεροτυπία». Η επανέκδοση της ιστορικής εφημερίδας ήταν ακριβώς αυτό που όλοι χρειαζόμασταν. Και εξηγούμαι.

• H εφημερίδα, που σταμάτησε να εκδίδεται πέρσι τον Δεκέμβριο αφού άφησε απλήρωτους επί 5 μήνες τους εργαζομένους της, βρήκε τρόπο να βγει ξανά στα περίπτερα χωρίς να έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ από δεδουλευμένα, ασφαλιστικές εισφορές κι αποζημιώσεις. Αυτό το κάνει χρησιμοποιώντας άλλη, παρένθετη εταιρεία. Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, αφού ανοίγει ο δρόμος έτσι σε όλους τους μπαταχτσήδες εργοδότες και το ενοχλητικό βάρος που λέγεται «εργατικές απαιτήσεις» να ξεφορτωθούν κι απρόσκοπτα να συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους.

• Αυτή η παρένθετη εταιρεία δια του εκπροσώπου της έχει δημοσίως δεσμευτεί ότι θα καταβάλει το 90% των καθαρών κερδών της στην ΧΚ Τεγόπουλος για την εξόφληση των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων. Με το υπολειπόμενο 10% θα χρηματοδοτεί τη νέα έκδοση. Πρόκειται για οικονομικό και επιχειρηματικό θαύμα, ανώτερο του πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Ιησού, εφόσον στους εργαζόμενους οφείλονται εκατομμύρια ευρώ, ενώ η έκδοση καθημερινής εφημερίδας είναι ένα πανάκριβο σπορ. Εκτός κι αν το θαύμα εντοπίζεται στη μικρή φρασούλα που αναφέρεται στα «καθαρά κέρδη». Αλήθεια, ποια εφημερίδα έχει καθαρά κέρδη τον τελευταίο καιρό; Οπότε, αν καθαρά κέρδη δεν υπάρξουν, ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει στους εργαζόμενους. Καλώς την δέχτηκαν την «νέα Ελευθεροτυπία» τα απανταχού αφεντικά, αφού έτσι ο καθένας τους πια απολύτως νομότυπα «θα επιθυμεί διακαώς αλλά δεν θα δύναται» να πληρώσει τα χρωστούμενα.

ΙΟΣ: Ο άγνωστος πόλεμος στα ΜΜΕ

Η ΦΟΥΣΚΑ ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ

Ο βασιλιάς της ενημέρωσης είναι γυμνός. Πίσω από τις μεγαλοστομίες και τους όρκους στη δεοντολογία κρύβεται το ωμό κυνήγι του κέρδους, με πρώτο θύμα τούς εργαζόμενους στον κλάδο 

Εφημερίδα των Συντακτών

 Γράφει ο ΙΟΣ

Πάνε πια οι καλές μέρες. Επιχειρώντας να απαντήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, σύσσωμο το διευθυντικό επιτελείο του Mega και οι μεγαλομέτοχοι της επιχείρησης κλαίγονται δημόσια που τους κακομεταχειρίζονται οι τράπεζες και τους δανειοδοτούν με λεόντειες συμβάσεις. Λες κι έχει περάσει ένας αιώνας από τη «χρυσή εποχή» του Χρηματιστηρίου, που τροφοδότησε τη φούσκα των μέσων ενημέρωσης μέσω των τραπεζών με τα γνωστά «μετοχοδάνεια» και τις άλλες τραπεζικές «διευκολύνσεις».

Τώρα που έσκασε κι αυτή η φούσκα, εκείνοι που την πληρώνουν δεν είναι βέβαια άλλοι από τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, που βρίσκονται αντιμέτωποι με μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση, άρνηση εξόφλησης των δεδουλευμένων τους, εκβιαστικές προτάσεις για εργασία κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες.

Πρόκειται για τη σκοτεινή όψη της βιομηχανίας της ενημέρωσης, που άρχισε να αχνοφαίνεται τώρα που καταρρέει ο χάρτινος πύργος των τηλεστάρ και του λάιφ στάιλ. Αλλά οι σπασμωδικές σημερινές κινήσεις των επιχειρηματιών του Τύπου δεν ξεκίνησαν με τη σημερινή κρίση. Ακόμα και την περίοδο των παχειών αγελάδων και του Χρηματιστηρίου, οι επιχειρήσεις αυτές ανοιγόκλειναν, απέλυαν κατά το δοκούν και εκμεταλλεύονταν την ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών προκειμένου να εδραιώσουν την παντοδυναμία τους.

Παρακολουθήσαμε την πορεία αυτή μέσα από τις δημόσιες ανακοινώσεις της ΕΣΗΕΑ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Και η εικόνα που προκύπτει είναι εξαιρετικά διαφωτιστική για το είδος των επιχειρήσεων που ελέγχουν μέχρι σήμερα την ενημέρωση στη χώρα μας. Οι ανακοινώσεις της ΕΣΗΕΑ και των άλλων Ενώσεων του Τύπου που αναφέρονται αποκλειστικά σε εργασιακά ζητήματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο από το 1997 μέχρι σήμερα. Ενώ τα πρώτα χρόνια τα θέματα αφορούσαν περισσότερο ζητήματα δεοντολογίας, τώρα πια δεν ασχολούνται παρά μόνο με απολύσεις, κανόνια και χρέη.

Η θάλασσα αγριεύει (1997- 2004)  

Η καταγγελία για προσπάθεια καταδολίευσης των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης Ι. Κ. Βελλίδης («Μακεδονία»), ενώ αυτή ήταν σε καθεστώς εκκαθάρισης με τροποποίηση του τίτλου από τρίτους, έμοιαζε τότε «προφητική». Στη διαδικασία αυτή πρωτοστατούσε η ίδια η Αικατερίνη Βελλίδη, η οποία με τις ενέργειές της οδήγησε την επιχείρηση στην καταστροφή, με αποτέλεσμα να εκδοθούν εναντίον της πολλές καταδικαστικές αποφάσεις.

Εκδήλωση – συζήτηση της συσπείρωσης δημοσιογράφων Δούρειος Τύπος

http://syspeirosi.wordpress.com/

Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα αποτέλεσαν τους ιδεολογικούς στυλοβάτες της μνημονιακής πολιτικής που καταδίκασε την κοινωνία σε διαρκή εξαθλίωση. Αυτή η διαπίστωση είναι πλέον ορατή στη συλλογική συνείδηση και πυροδότησε την ανυποληψία και την αναξιοπιστία του Τύπου. Η 4η εξουσία αντί να ασκεί έλεγχο και κριτική στις υπόλοιπες, γατζώθηκε απ’ αυτές και τώρα μοιράζεται το ίδιο πεπρωμένο… Κινδυνεύει να καταρρεύσει μαζί τους. Μέσα από μηχανισμούς αποσιώπησης της πραγματικότητας, συγκάλυψης πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων, συκοφάντησης κοινωνικών αγώνων τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους επιδιώκουν την εμπέδωση του δόγματος του σοκ και τη χειραγώγηση της συλλογικής συνείδησης. Οι εργοδότες στα ΜΜΕ πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης με χιλιάδες απολύσεις και καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων στους εργαζόμενους στον Τύπο. Με εκβιαστικές και τρομοκρατικές μερικές φορές μεθόδους οικοδομούν ένα σύστημα αυστηρά ελεγχόμενης ενημέρωσης.

Ως Συσπείρωση Δημοσιογράφων αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα της ενημέρωσης είναι σύμφυτο με το ζήτημα της δημοκρατίας σ’ αυτόν τόπο και ότι ο ρόλος των εργαζόμενων στον Τύπο είναι στο πλευρό της κοινωνίας. Στην κοινωνία απευθυνόμαστε και μόνο σ’ αυτήν λογοδοτούμε. Ο αγώνας μας για θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα, είναι ταυτόχρονα και αγώνας για μια ανεξάρτητη ενημέρωση που θα υπηρετεί την κοινωνία και τη δημοκρατία.

Οταν η κυβέρνηση εκλέγει τον λαό της…

 

 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Πηγή:http://www.efsyn.gr/

Γράφει ο ΙΟΣ

Με επιστολή στο Χρηματιστήριο αναγγέλλεται από την εταιρεία Χ.Κ. Τεγόπουλος ότι «εξυγιαίνεται» η επιχείρηση και επανεκδίδεται προσεχώς η «Ελευθεροτυπία». Αλλά για ποιους λόγους έκλεισε η εφημερίδα εδώ και ένα χρόνο και με τι όρους πρόκειται να επανεκδοθεί;

Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη στιγμή που η «Ελευθεροτυπία» ανέστειλε την έκδοσή της. Είχε προηγηθεί από το καλοκαίρι του 2011 η παύση καταβολής των μισθών στους εργαζόμενους της εταιρείας Χ.Κ. Τεγόπουλος που εξέδιδε την εφημερίδα.

Μετά από πέντε μήνες υπομονής και απλήρωτης εργασίας, οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων (δημοσιογράφοι, διοικητικοί, τεχνικοί) προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Η εφημερίδα δεν ξανακυκλοφόρησε από τις 22 Δεκεμβρίου του 2011.

Σε άλλη στήλη σχολιάζουμε το περιεχόμενο της «εξυγίανσης» της επιχείρησης που αναγγέλλεται. Ανάλογα σχέδια έχουν εκπονηθεί και από άλλα εκδοτικά συγκροτήματα με αμφίβολα αποτελέσματα. Ολος ο Τύπος περνά τις μέρες αυτές τον δικό του Γολγοθά, με ομαδικές απολύσεις και ορατά τα σημεία κατάρρευσης ακόμα και των πιο κραταιών συγκροτημάτων. Αλλά η περίπτωση της «Ελευθεροτυπίας» είναι ξεχωριστή. Γιατί όταν μπήκε στη δίνη της κρίσης, είχε ακόμα τις δυνάμεις να σταθεί στα πόδια της.

Η εκλογή ενός «άλλου λαού»

Αν θέλαμε να συνοψίσουμε τους παράγοντες που οδήγησαν την εφημερίδα στην κρίση και στην αναστολή έκδοσης, θα λέγαμε ότι στην περίπτωση της «Ελευθεροτυπίας» βρήκε εφαρμογή το γνωστό ποίημα του Μπρεχτ, σύμφωνα με το οποίο «ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης», οπότε η λύση για την κυβέρνηση είναι «να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει έναν άλλο» («Η λύση», 1953).

Στην περίπτωσή μας ήταν οι εργαζόμενοι της εφημερίδας που δεν «έκαναν» στη νέα διοίκηση που προέκυψε μετά τον θάνατο του Κίτσου Τεγόπουλου. Ηταν φυσικό να αποτελέσει σημείο καμπής για την πορεία της εφημερίδας ο θάνατος του ιδρυτή της στις 29.11.2006.

Στη μεταβατική φάση που ακολούθησε, ανέλαβε πρόεδρος ο μέχρι τότε εκδότης Θανάσης Τεγόπουλος και διευθύνουσα σύμβουλος η Ελένη Τεγοπούλου. Κάποιοι συντάκτες επισήμαναν ότι η στιγμή είναι κρίσιμη και ότι η εφημερίδα πρέπει να στραφεί στην προβολή του δημοσιογραφικού προϊόντος, στο οποίο υπερέχει, και όχι στον ανταγωνισμό των προσφορών, όπου αναγκαστικά υπερτερούν τα εκδοτικά συγκροτήματα των επιχειρηματικών ομίλων.

Η νέα διοίκηση, όμως, στην οποία είχε πάρει το πάνω χέρι η Μαριάνθη Τεγοπούλου, είχε άλλο προγραμματισμό. Το πρώτο σημάδι αυτού του προγραμματισμού ήταν η αποπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη από τη θέση του διευθυντή της εφημερίδας τον Μάρτιο του 2007.

Οταν ο χρυσός «δεν» μας φέρνει πιο κοντά -Mαριάννα Tζιαντζή

 

εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τηλεοπτικά πλούσια ήταν η περασμένη Τετάρτη. Αργά το βράδυ, ο ΣΚΑΪ πρόβαλε ένα ντοκιμαντέρ–αφιέρωμα στον Γιώργο Σεφέρη, ενώ περίπου την ίδια ώρα η ΝΕΤ έδειξε ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου («Eξάντας») για τα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής («Ο θησαυρός της Κασσάνδρας»).

Διαφορετικά είδη ντοκιμαντέρ: το πρώτο είναι πολιτιστικό, το δεύτερο ανήκει στην κατηγορία των «current affairs», των «σύγχρονων (δημόσιων) υποθέσεων». Παραγωγές που απαιτούν χρόνο και χρήμα, είδη που στην Ελλάδα απειλούνται με εξαφάνιση από τον τηλεοπτικό χάρτη. Eίχα την τύχη να δω και τις δύο και αξίζει, αν δεν τις προλάβατε, να τις δείτε σε επανάληψη.

Πολλά έχουν ειπωθεί κι έχουν γραφτεί για τον Γ. Σεφέρη, όμως η εκπομπή του ΣΚΑΪ (βλ. «Κ», 28.11) προσέγγισε τον ποιητή χωρίς επιτήδευση και με φρέσκο βλέμμα. Π.χ., σε αυτό το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς «Ελληνες του πνεύματος και της τέχνης», ο Νάνος Βαλαωρίτης μίλησε για τον ποιητή με ηχητική υπόκρουση τα τζιτζίκια και με φόντο ένα καλοκαιρινό τοπίο στο Ιόνιο. Η Αννα Λόντου, κόρη της Μαρώς Σεφέρη, μίλησε για το χιλιοσημαδεμένο γραφείο του ποιητή, για τις μικρές ουλές που άφηνε στο ξύλο το μολύβι καθώς εκείνος το χτυπούσε αναζητώντας τον ρυθμό του στίχου – και ίσως αυτός ο εσωτερικός ρυθμός είναι ένας από τους λόγους που τόσο πολλοί έχουν μάθει πολλά ποιήματά του απέξω. Μια λεπτομέρεια πεζή, αλλά τόσο εκφραστική.

Στον «Θησαυρό της Κασσάνδρας» δεν ακούγεται το τερέτισμα των τζιτζικιών, αλλά τιτιβίσματα πουλιών στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών. Εδώ το θέμα, δηλαδή οι συγκρούσεις γύρω από την εκμετάλλευση του μεταλλευτικού πλούτου, δεν έχει μόνο τοπική και περιβαλλοντική διάσταση, αλλά και πολιτική και οικονομική. Εύγλωττες εικόνες, μαρτυρίες και απόψεις κατοίκων, εκπροσώπων της εταιρείας Εldorado, πανεπιστημιακών και πολιτικών.

»Οι Αταίριαστοι»

Πηγή:http://mao.gr/

Μπορεί να πέρασε αρκετός καιρός από τότε που το δημοφιλές διεσέλιδο των Νέων “Οι αταίριαστοι” έπεσε θύμα της κρίσης του Τύπου και κόπηκε, ωστόσο η πρωτοτυπία του κρατά ακόμη ζωντανή την ανάμνησή της, σε βαθμό που το νέο βιβλίο των εκδόσεων Γκοβόστη που αναδημοσιεύει τους 62 διαλόγους μιας διετίας να γίνει σίγουρα ευπρόσδεκτο από το αναγνωστικό κοινό.

Η πολιτική είδηση πάντως δεν είναι η έκδοση του βιβλίου, αλλά η βραδιά της παρουσίασής του, την ερχόμενη Τρίτη 27/11 στις 7 μ.μ. στο Μέγαρο Μουσικής, όπου οι διοργανωτές κατόρθωσαν το …ακατόρθωτο. Να συγκεντρώσουν σε ένα τραπέζι τον Αλέξη Τσίπρα, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Φώτη Κουβέλη, την Αλέκα Παπαρήγα και τον Νίκο Δένδια. Τη συζήτηση θα πλαισιώσουν ακόμα ο διευθυντής των Νέων, Χρήστος Μέμης και ο ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης.

Πολύ αμφιβάλλουμε αν το πάνελ όντως ανταποκριθεί χωρίς επίκληση διπλωματικών ασθενειών. Το ενδιαφέρον δεν πέφτει στην παρουσία του δημοσιογράφου, του ζωγράφου ή ακόμη και του υπουργού, ούτε φυσικά στο ζευγάρι Κουβέλης – Βενιζέλος, η συνάντηση των οποίων όταν γίνεται με κάμερες σχεδόν πάντα συνεπάγεται την ανακοίνωση επώδυνων μέτρων για τα λαϊκά στρώματα.

Τα “φώτα” πέφτουν στα ζευγάρια Τσίπρας – Παπαρήγα και Τσίπρας – Κουβέλης, γιατί οι αντιθέσεις (και πολύ περισσότερο οι ασυμφιλίωτες αντιθέσεις) είναι αυτές που τρέφουν ένα διαστραμμένο τηλεοπτικού τύπου ενδιαφέρον για τη σύγκρουση και πολύ περισσότερο τη σύγκρουση των αντιθέτων. Είναι η ασυνεννοησία (όπως αποτυπώνεται και στον Πύργο της Βαβέλ στο εξώφυλλο του βιβλίου) που εδώ επιδιώκεται και όχι η σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο της θέσης και της αντίθεσης, σε μια διαλεκτική αντίληψη της πολιτικής. Οι αταίριαστοι της Αριστεράς πουλάνε ακόμα, όχι όμως από αγωνία για την αποτελεσματικότητα μιας μετωπικής και αποφασιστικής πολιτικής δράσης αλλά για να συντηρείται διαρκώς το ρητορικό ερώτημα “γιατί δεν ενώνεται η Αριστερά;”.

 http://mao.gr/atairiastoi/

Εφημερίδες…Εφημερίδες!

Όταν το Λαμπρακέικο εξομολογείται τον πόνο του!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ

»Οσοι ερευνούν για δάνεια των εφημερίδων ας γνωρίζουν ότι ο «θησαυρός» θα είναι άνθρακες. Και ότι οι εφημερίδες αυτής της χώρας μπορεί να εκδοθούν ακόμη και τετρασέλιδες – αλλά θα εκδοθούν και θα κυκλοφορήσουν, έστω χέρι με χέρι!»

εφημ ΤΟ ΒΗΜΑ

του Σταύρου Ψυχάρη

Η Ελλάδα δεν είναι αποικία. Η ξεκάθαρη αυτή δήλωση οφείλεται σε όλους όσοι νομίζουν ότι αυτό που δεν κατάφεραν τότε οι μεραρχίες του Γ’ Ράιχ μπορούν τώρα να το επιτύχουν οι σαράφηδες της Ευρώπης!

Το σχέδιο για τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την τρόικα και τις παραφυάδες της, δημιουργεί την εντύπωση ότι η Ελλάδα έχει περιέλθει σε καθεστώς διομολογήσεων. Φαντάζει χώρα υπό κατοχήν από ξένες δυνάμεις.

Είναι βαρύ για μια χώρα να υπακούει σε εντολές για εφαρμογή πολιτικής οικονομικής λιτότητας τόσο σκληρής που τείνει να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό. Είναι ακόμη βαρύτερη η διαταγή για απολύσεις, έστω και δικαιολογημένες, χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Είναι ακόμη χειρότερες οι εντολές της τρόικας, που ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις και καταργούν κατακτήσεις των εργαζομένων…

Αλλά έστω ότι πρέπει όλοι να τιμωρηθούν, διότι έκαστος έχει το μερίδιό του στις ευθύνες – διότι πώς μπορείς να υπερασπισθείς υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα διορισμένους από το παράθυρο, κατά παράβαση του νόμου Πεπονή;

Ο τρώσας και ιάσεται – έστω για το παρελθόν…

Και φθάνουμε στις νέες ρυθμίσεις. Σε γειτονικές στήλες οι ειδικοί συνεργάτες του «Βήματος» παρουσιάζουν και αναλύουν τις νέες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να κινηθούν οι τράπεζες και να… αναπτυχθεί η Οικονομία.

Είναι καταφανές ότι αν δεν σκοπείται, πάντως μπορεί να επιχειρηθεί η λειτουργία ενός σχεδίου που θα σημάνει αφελληνισμό των τραπεζών και καταστροφή του κορμού της ελληνικής οικονομίας.

»Υπηρετούμε τη δημοκρατία, όχι τη Νέα Δημοκρατία»- Κώστας Αρβανίτης

 εφημ ΠΡΙΝ

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη

-Η αναφορά σας στον Νίκο Δένδια ήταν τελικά αφορμή ή αιτία για την αποπομπή σας από τον «αέρα»;

Είναι αφορμή και γελοία μάλιστα, διότι δεν στηρίζεται σε κανέναν κανόνα δημοσιογραφι­κής γραφής, σε ό,τι αφορά την απάντηση του κ. Λιάτσου και την πιο επικίνδυνη απάντηση που έδωσε ο κ. Σίμος, όχι με την ιδιότητα του προέδρου της ΕΡΤ αλλά αυτή του δημοσιο­γράφου. Όμως η εκπομπή δεν κόπηκε από τον δημοσιογράφο Σίμο αλλά από τον διευθύνοντα σύμβουλο και τον γενικό διευθυντή ενημέρωσης. Είναι καθαρά πολιτική δίωξη με άστοχη δημοσιογραφική αφορμή. Ο κ. Λιάτσος έχει κάνει τρία μεγάλα δημοσιογραφικά λάθη στην ανακοίνωση του. Πρώτον, στο σημείο που αναφέρει πως ζητήσαμε την παραίτηση του κ. Δένδια. Δεν τη ζητήσαμε ποτέ. Εμείς θέσαμε μόνο ερωτήματα για τα νέα δεδομένα και τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουρ­γού. Το δεύτερο λάθος του γενικού διευθυντή ενημέρωσης ήταν ότι υπο­στήριξε πως δεν κλήθηκε ο κ. Δένδιας να απαντήσει. Στις 6.05 το πρωί ήταν αδύνατο. Επίσης, σε κανένα δημοσιογραφικό σχόλιο δεν απαι­τείται η παράλληλη συμμετοχή του ανθρώπου στον οποίο αναφέρεται ο δημοσιογράφος. Στη συγκεκριμένη εκπομπή κάναμε σχόλιο και για τον Ομπάμα. Έπρεπε κατά τον κ. Λιάτσο να παρέμβει ο πρόεδρος των ΗΠΑ για να απαντήσει; Φαντάζομαι ότι έτσι δημοσιογραφούσε ο κ. Λιάτσος όλα αυτά τα χρόνια. Αν μας δείχνει αυτό τον δρόμο, θα τον ακολουθή­σουμε στο εξής.

Κάνατε μία αναφορά σε έναν υπουρ­γό και αυτό έφτασε να αποτελεί αιτία απομάκρυνσης σας. Η ΕΡΤ είναι δη­μόσιο ή κυβερνητικό μέσο;

Τόσο εγώ όσο και η Μαριλένα Κατσίμη έχουμε μια διαδρομή. Κρι­νόμαστε όλοι από τις διαδρομές μας. Το περί «στρατευμένης δημοσιογρα­φίας» που ανέφερε στην επιστολή του ο κ. Σίμος εμάς δεν μας θίγει, διότι εί­μαστε υπέρ της στρατευμένης δημοσι­ογραφίας προς όφελος της ελευθερο­τυπίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Δεν είμαστε υπέρ της διατεταγμένης υπηρεσίας. Ε­κεί στεκόμαστε απέναντι και υπάρχει ένα μεγά­λο πολιτικό θέμα για τη δημόσια τηλεόραση και το δημόσιο λόγο, που ξεφεύγει από το κόψιμο μιας εκπομπής ή από το κόψιμο ενδεχομένως μιας σύμβασης. Υπάρχει θέμα δημοκρατίας κι εδώ πλέον τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά Το θέμα έχει φύγει από εμάς και βρίσκεται στην κοινωνία και στα συνδικαλιστικά μας όργανα. Μας συγκίνησε πολύ η στάση όλων των συνα­δέλφων στην ΕΡΤ αλλά και η στάση εκτός των συνδικαλιστικών οργάνων, των οποίων είμαστε περήφανα μέλη, άλλων σωματείων και πολιτών που έχουν στείλει χιλιάδες γράμματα διαμαρτυ­ρίας. Αυτό για μας είναι η μεγάλη επιτυχία της ιστορίας αυτής, που μπορεί να είναι και μεγάλη ευκαιρία Εδώ και πολλά χρόνια γράφεται το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» στους τοί­χους,. Εμείς λοιπόν όταν περνάμε από τα ση­μεία αυτά δεν στενοχωριόμαστε ούτε σκύβουμε το κεφάλι. Είμαστε μαζί με τους πολλούς δημο­σιογράφους: Ούτε σε «πέι ρολ», ούτε σε γρα­φεία Τύπου υπουργών, ούτε εκδότες ήμασταν και δεν θα γίνουμε. Γι’ αυτό και περπατάμε με ψηλά το κεφάλι στις γειτονιές.

Ομολογία Λιάτσου για πολιτική απόλυση Αρβανίτη-Κατσίμη

Πηγή:www.mao.gr

Ύστερα από μερικές ώρες διαβουλεύσεων μεταξύ του τμήματος επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου και της Διεύθυνσης Ενημέρωσης της ΕΡΤ βγήκε ανακοίνωση παραδοχής του πολιτικού χαρακτήρα της (ουσιαστικής) απόλυσης των παρουσιαστών της εκπομπής «Πρωϊνή Ενημέρωση» της ΝΕΤ για το σχολιασμό των τεράστιων αντιφάσεων στις οποίες έχει υποπέσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας. Αναλυτικά σχετικά με το θέμα που δημιουργήθηκε με τους παρουσιαστές της σημερινής εκπομπής «ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» της ΝΕΤ, ο Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης της ΕΡΤ Α.Ε. Αιμίλιος Λιάτσος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Γενική Διεύθυνση Ενημέρωσης της ΕΡΤ σέβεται απολύτως τους κανόνες της ελευθεροτυπίας και το αποδεικνύει εμπράκτως στην καθημερινή παρουσίαση της επικαιρότητας και την προβολή όλων των απόψεων. Όμως, δεν μπορεί να αποδεχτεί την καταπάτηση στοιχειωδών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Οι παρουσιαστές της σημερινής εκπομπής ‘ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ’ της ΝΕΤ, κ. Κώστας Αρβανίτης και κυρία Μαριλένα Κατσίμη, προέβησαν σε απαράδεκτους υπαινιγμούς κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Νίκου Δένδια, χωρίς μάλιστα να του δώσουν το δικαίωμα να εκφράσει τη δική του άποψη, ενώ με τα σχόλιά τους εμφανίστηκαν να προκαταλαμβάνουν το αποτέλεσμα δικαστικής απόφασης»

Δημοσιογραφική δεοντολογία η υπεράσπιση της κυβέρνησης λοιπόν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κύριος Λιάτσος προεκλογικά μέσα από την χαμηλής αναγνωσιμότητας εφημερίδα που διατηρούσε «Παρασκευή και 13» εξαπέλυε επιθέσεις «αποκαλυπτικού χαρακτήρα» με περίεργα στοιχεία εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της ΝΔ με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την εμφάνιση ενός υπουργού της Χούντας που έβαλε «άπλυτα» για τον Πάνο Καμμένο.

Kαλώς τα παιδιά από ΜΜΕσα…

Διαβάστε

1.Το ρεπορτάζ τηςISKRA: http://www.iskra.gr/index.php

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ…ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!

2.Το άρθρο του Στάθη Κατσούλα στο: http://antapocrisis.gr/

Ο Ψυχάρης ξέρει από χούντες

3. Στο http://aristeroblog.gr/ το άρθρο των Ηλία Ν. Σμήλιου, Αρετής Σκουνάκη, Γιώργου Τζαμαδάνη, Θανάση Αγαπητού

Η (πολιτική και η οικονομική) χούντα κατηγορεί το λαό για πραξικόπημα…

Μια ιδέα για τη λειτουργία μιας άλλης τηλεόρασης για τους πολίτες

Ο 902 TV στα Κόκκινα

Εν τέλει η λειτουργία του «902 στο Κόκκινο», θα μπορούσε να βρει το δρόμο λειτουργίας του μετά τη δημιουργία του. Κανένα σχέδιο στην ιστορία δεν πέτυχε επειδή ήταν λεπτομερώς επεξεργασμένο. Σημασία έχει το πρώτο βήμα. Το όραμα και το σχέδιο πως η αριστερά μπορεί να συμμαχήσει και να δημιουργήσει ανάχωμα στην επικοινωνιακή δικτατορία του κεφαλαίου.Φέρνοντας στα UHF, ελεύθερα και δωρεάν για όλους τους πολίτες τη δική της πρόταση τηλεοπτικού προγράμματος. Στην τελική η αριστερά διαθέτει τους καλύτερους στην παραγωγή δημιουργίας και επικοινωνίας. Στην τελική η συχνότητα υπάρχει. Ακόμη.

Πηγή: ThePressProject.gr 

 της Ματίνας Παπαχριστούδη

Είναι απίθανο αν το σκεφθεί κάποιος. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες. Η αριστερά, ένα μεγάλο κόμμα της αριστεράς, το ΚΚΕ διατηρεί τηλεοπτική συχνότητα. Τον 902 TV. Ο σταθμός του ΚΚΕ όμως κινδυνεύει να βάλει λουκέτο. Αυτό είναι γνωστό εδώ και περίπου ένα χρόνο.

Πολλά συνέβησαν αυτό το χρόνο της φρικτής επιβολής δικτατορίας των μνημονίων. Ο 902 δεν έκλεισε ακόμη. Αντέχει στα UHF εκπέμποντας αναλογικά, γιατί τα οικονομικά του ΚΚΕ δεν αντέχουν το πέρασμα του στην ψηφιακή εποχή. Περιμένει να σβήσει. Και θα χαθεί μια πολύτιμη, για το κίνημα, την αριστερά, τους πολίτες και τα συμφέροντα τους, τηλεοπτική συχνότητα.

Αν λέω, αν, αυτή η συχνότητα μπορούσε να σωθεί; Το γιατί είναι αυταπόδεικτο. Ολοκληρωτική επιβολή του μηνύματος των επικυρίαρχων του κεφαλαίου, ολοκληρωτική επικοινωνιακή καταιγίδα πειθούς, κατασκευής συναίνεσης και φόβου στα και από κυρίαρχα ΜΜΕ. Τα media έχουν ήδη επιλέξει πλευρά, το ίδιο και οι μεγαλοδημοσιογράφοι εκδότες και στελέχη. Ορισμένα από αυτά ήδη φλερτάρουν εγκληματικά με το φασισμό.

Η συχνότητα υπάρχει. Οι εγκαταστάσεις υπάρχουν, οι πομποί-έστω και παλαιάς τεχνολογίας- υπάρχουν. Χρειάζεται όραμα και σχέδιο. Ο «902 TV” είναι εφικτό να αναγεννηθεί ως τηλεοπτικός σταθμός ολόκληρης της αριστεράς. Με τη σύμπραξη, χωρίς κανένα από τα πολιτικά κόμματα και τους σχηματισμούς να χρειαστεί να κάνει ούτε βηματάκι πίσω ή πέρα από τις θέσεις ή τις απόψεις του, όλων των δυνάμεων της αριστεράς. Χρειάζεται το ΚΚΕ να προσφέρει τη συχνότητα και ολόκληρη την αριστερά να τολμήσει τη σύμπραξη.

Το ζήτημα δεν είναι αν θα είναι κομματικός σταθμός. Δεν θα είναι κομματικός, ελεγχόμενος απευθείας από τα κομματικά όργανα. Θα είναι όμως πολιτικός. Παλλαϊκός. Θα εκπέμπει ειδήσεις, εκπομπές, ψυχαγωγία από και προς τον λαό, από και προς το κίνημα, από και προς τους πολίτες.

Μια κοινή επιτροπή επεξεργάζεται το σχέδιο. Ανοιχτό κανάλι με συμφωνημένες αρχές, ένας είδος Κώδικα εκπεμπόμενου προγράμματος, στη λειτουργία του. Μελέτη κόστους και βιωσιμότητας. Για την αρχική στήριξη του μετέχουν ισότιμα και αναλογικά όλες οι δυνάμεις της αριστεράς αλλά και οι φορείς των κινημάτων. Προσφέροντας τα πρώτα χρήματα στον προϋπολογισμό δημιουργίας του καναλιού. Σε πολύ ύστερο στάδιο, μπορεί να συζητηθεί ανοιχτά η πολιτική χορηγιών ή χρηματοδότησης εκπομπών –μεγάλων ερευνών από άλλους φορείς.

Καθεστωτική αποβλάκωση- Παναγιώτης Σωτήρης

εφημ «Νέα της Λέσβου» via Αριστερό Βήμα

Ένα από τα μεγαλύτερα θερινά βασανιστήρια είναι η τυχόν αναγκαστική εξάρτηση από τα τηλεοπτικά κανάλια για την ενημέρωση. Στη χώρα με την πιο κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, ένα δημόσιο αγαθό, έχουν παραχωρηθεί σκανδαλωδώς σε επιχειρηματίες που ανταποδίδουν τη χαριστική μεταχείριση με την αναπαραγωγή της πιο χυδαίας προπαγάνδας.

Το αποτέλεσμα είναι μια εκδοχή ενημέρωσης στην οποία μια «επιτυχία» της Αντιτρομοκρατικής, προγραμματισμένη να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την ανακοίνωση εξαιρετικά επώδυνων μέτρων λιτότητας, είναι πιο σημαντική από τη βιβλική καταστροφή στη Χίο που έδειξε την ανημπόρια ενός αποδεκατισμένου από τη λιτότητα κρατικού μηχανισμού. Έχουμε, τηλεοπτικά δελτία στα οποία καταγγέλλεται και αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας η δικαιολογημένη έκρηξη μιας τοπικής κοινωνίας ενάντια σε ένα κράτος που στέλνει διμοιρίες των ΜΑΤ για μικροπαραβάσεις αλλά αποσιωπάται ότι επήλθε συμβιβασμός με τη Siemens ως «εθνικό προμηθευτή», αποδεικνύοντας ότι η πρακτική της να μισθοδοτεί τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήταν παρανομία αλλά συνετή επενδυτική τακτική. Βομβαρδιζόμαστε από σχολιαστές που εμβριθώς υπερασπίζονται την αναγκαιότητα μιας καταστροφικής λιτότητας, αλλά εντέχνως καλύπτουν ότι η μέγιστη εγκεφαλική δραστηριότητά τους είναι η απομνημόνευση ή και απλώς ανάγνωση των προπαγανδιστικών non-paper που εκδίδουν οι υπάλληλοι της Τρόικας.

Μα, θα έλεγε κάποιος, υπάρχουν όλα τα ρεπορτάζ που καταγράφουν την οικονομική ανέχεια, τις επιπτώσεις της λιτότητας, τις δυσκολίες των νοικοκυριών. Μόνο που η τελετουργική επανάληψη αυτών που ήδη ξέρουμε, αφού τα βιώνουμε άμεσα, χωρίς καμιά αναφορά στη δυνατότητα να υπάρξει άλλος δρόμος, χωρίς λιτότητα και μνημόνια, νομιμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση. Η διεκτραγώδηση καταλήγει σε ένα είδος μοιρολατρικής αποδοχής του αναπόφευκτου, διευκολύνοντας τη βασική στόχευση αυτών των ρεπορτάζ που είναι η φαντασιακή ταύτιση του κοινού με την ανάγκη πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής. Είναι τυχαίο ότι σε όλα αυτά τα ρεπορτάζ αναφέρεται η αγωνία «να βρεθούν» τα 11,5 δισεκατομμύρια που θα περικοπούν και κανείς δεν λέει ότι η προσπάθεια είναι να χαθούν αυτά τα χρήματα από το μισθό, τη σύνταξη, την περίθαλψη, το πορτοφόλι μας;

Από κοντά και όλη η προσπάθεια, να παρουσιαστεί η εικόνα μιας «Ελλάδας που προσπαθεί»: αθλητές που αγωνίζονται (αποσιωπώντας τη διάλυση της αθλητικής υποδομής), επιστήμονες που διαπρέπουν (σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που δεν αντιμετωπίζουν την υποχρεωτική στάση πληρωμών στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση), ή φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης που αναζητούν το… Βραβείο Γκίνες στον ομαδικό χορό (υποθέτουμε διότι η συστολή και τα «χρηστά ήθη» απέτρεψαν την επιλογή άλλων ομαδικών πρακτικών).

“Ε;”

“Ελευθεροτυπίες” παντού. Εφημερίδες των Συντακτών παντού. Αλλιώς είσαι σε λάθος επάγγελμα, Κλαρκ Κεντ μου, και δεν θα λείψεις σε κανέναν. Όλο και κάτι άλλο θα βρει ο κόσμος για να στρώσει στο πάτωμα όταν βάψει τους τοίχους.

21 Ιουλίου 1975, το πρώτο φύλλο της Ελευθεροτυπίας

via lesvosnews.net/

Kαιρό τώρα ήθελα να γράψω για την “Ελευθεροτυπία”, τώρα είναι μια good as any ευκαιρία, που η απληρωσιά των εργαζομένων έχει σβήσει ήδη ένα κεράκι και πάει τσιφ για το πρώτο δοντάκι και περπάτημα.

Η εξέλιξη (θέλετε ή κατάντια; η κατάντια) της ιστορίας της “Ελευθεροτυπίας” πραγματικά θα διδάσκεται στο μέλλον σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για μελλοντικές διεκδικήσεις απεργών. Η ενότητα, αυτό το βασικό συστατικό, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο γρηγορότερα κι από Διευθυντή-που-είχε-άχτι-η-Μάνια.

Κι απο κεί και πέρα άρχισε ο σουρεαλισμός κι οι τραγικές ειρωνείες: η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή” αφέθηκε να βιώσει εντός της το ελεεινότερο Μνημόνιο. Δημοσιογράφοι-γατόνια της πιάτσας έπεσαν σε κάθε λάκκο και πάτησαν κάθε μπανανόφλουδα, όσο φανερή και φωσφορίζουσα κι αν ήταν, που έστρωνε η ιδιοκτησία. Ιδιοκτησιοφίλ εκδόσεις βαφτίστηκαν απεργιακές, και απεργιακές βαφτίστηκαν διασπαστικές. Υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, σκυλόβριζαν άλλα υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, και αμφότεροι να κατηγορούν αμφότερους για καπηλεία της σύνολης “Ε” ! Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, και τα λόγια και οι κατηγορίες που ανταλλάχθηκαν, δεν τα εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.

Σ’ αυτό το πίσσα σκοτάδι και το αυτοξεβράκωμα, τι πρέπει να ευχηθεί κανείς; Να ζήσει η “Ε”, αγορασμένη πλέον απο κάποιον μεγαλοεπιχερηματία ή οπλέμπορα, σκιά του παλιού εαυτού της, ή να σβήσει (αν)αξιοπρεπώς πριν η παρωδία της “εφημερίδας των συντακτών” (ανέκδοτο που κρύωσε ήδη απ’ το 75) καταλήξει νούμερο σε επιθεώρηση;

Ψευδοδίλημμα, και ψευδοδίλημμα στο οποίο ειδικά οι δημοσιογράφοι που μας κάνανε να αγαπήσουμε την “Ε” δεν πρέπει να πέφτουν, ούτε να μας ρίχνουν.

Λείπει απ’ τα περίπτερα η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή”; Λείπει. Έχουμε πλέον μια μονοφαγία στα μανταλάκια; έχουμε. Η λύση δεν είναι να επιβιώσει απλά η “Ε”, όποια “Ε” αρκεί να έχει “το όνομα και την ιστορία”.

Από την αναλογική διαπλοκή στην ψηφιακή διαπλοκή-Ματίνα Παπαχριστούδη

Πηγή:  The Media Project via mediaoasis

Οι περισσότεροι θα έχετε πια ακούσει ότι στις 20 Ιουλίου σβήνει το αναλογικό σήμα τηλεόρασης στον Υμηττό και η πρόσβαση στο τηλεοπτικό σήμα στην Αττική απαιτεί πλέον αποκωδικοποιητή ή συσκευή νέας ψηφιακής τεχνολογίας. Και μόνο ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων τηλεοπτικών συσκευών που εκτιμά η «αγορά» που μπορεί να πωληθούν σε καιρό κρίσης, φθάνει για να αναδείξει το εγχείρημα. Πρακτικά, όποιος θέλει να δει τηλεόραση ή θα πρέπει να αγοράσει νέα συσκευή ή αποκωδικοποιητή.

Η αναλογική τηλεόραση κατεβάζει το αναλογικό σήμα της και η μετάβαση αυτή, υποχρεωτική από το νόμο και τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, θα υλοποιηθεί από τα δίκτυα της Digea και την ΕΡΤ. Στη μεν Digea έχουν συνασπιστεί μετοχικά τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας που συγκροτούν το μπλοκ των παραδοσιακών mediaαρχών (Mega, ΑΝΤ1, Σκάι, Alpha, Star), η δε ΕΡΤ είναι ο δεύτερος μεγάλος πάροχος δικτύου. Η σημαντικότερη αλλαγή που έγινε αλλάζοντας τους όρους τηλεοπτικής αδειοδότησης πέρασε την περίοδο ανάμεσα στο Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, καταργώντας ουσιαστικά την υποχρέωση του κράτους να «παραχωρεί» το δημόσιο πλούτο των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων έναντι συγκεκριμένων όρων και ορίων στους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Σύμφωνα με τη νέα ορολογία και το νέο θεσμικό πλαίσιο, οι συχνότητες νοούνται ως «υψηλής αξίας» πόρος της ελεύθερης αγοράς και με αυτό το χαρακτήρα προβλέπεται να δημοπρατηθούν-πωληθούν για 15 ή 20 χρόνια στο ιδιωτικό κεφάλαιο για την ανάπτυξη, διάθεση και πώληση υπηρεσιών. Όπως, των ακριβών ευρυζωνικών συνδέσεων από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών ή της δωρεάν διάθεσης τηλεοπτικών υπηρεσιών από τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

Αποκόπηκε δηλαδή η εκπομπή τηλεοπτικού προγράμματος από την κατοχή του σπάνιου πόρου των συχνοτήτων, άρα και από τις υποχρεώσεις που επιβάλλει η αστική δημοκρατία στις εταιρίες οι οποίες εμπορεύονται την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των πολιτών. Τα παραδοσιακά μας κανάλια, νοούνται πλέον ως «πάροχοι περιεχομένου», νοικιάζουν τις συχνότητες από τους «πάροχους δικτύου» και το μόνο που απαιτείται να έχουν είναι η άδεια προγράμματος από το ήδη παράνομο στη σύνθεση του, Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ελευθεροτυπία: Απεργιακή ή Εργοδοτική;-Περικλής Κοροβέσης

Η κρίση στα έντυπα ΜΜΕ, δεν είναι ελληνική είναι παγκόσμια. Την παρακμή του Τύπου μπορούμε να την διαπιστώσουμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και να την δούμε να κορυφώνεται στις μέρες μας χωρίς να μπορούμε να δούμε στον ορατό ορίζοντα κάποια σημάδια ανάκαμψης.

Την ίδια περίοδο έχουμε δυο κοσμοϊστορικά γεγονότα. Την εξαφάνιση του Ανατολικού Μπλοκ και την εξαέρωση του ρευστού κομμουνισμού, όπως επίσης την επανάσταση του υπαρκτού καπιταλισμού που δίνει σχεδόν παγκοσμίως όλη την εξουσία στο 1% του πλούτου και μετατρέπει τους επαγγελματίες πολιτικούς σε εργολάβους του κεφαλαίου. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.

Για την κρίση του Τύπου έχουν γραφτεί πολλά. Άλλοι την αποδίδουν στον ανταγωνισμό των FREE PRESS. Άλλοι στην τηλεόραση ή ακόμα στο ΄Ιντερνετ. Αυτά όσο αφορά την πτώση της κυκλοφορίας τους. Η πτώση των κερδών αποδίδεται κυρίως στην μείωση των διαφημίσεων που ήταν βασικό έσοδο και που δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί με τις προσφορές. Και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. Οι προσφορές κατά κανόνα στοιχίζουν πολύ παραπάνω από όσο πουλιούνται.
Αλλά οι εκδότες ελπίζουν να ανεβάσουν την κυκλοφορία των φύλλων τους. Και αυτό με τη σειρά τους θα τους δώσει μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα, άρα και περισσότερα κέρδη.
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά, αλλά δεν βρίσκω εδώ τη βασική αιτία της μείωσης της κυκλοφορίας των εντύπων ΜΜΕ. Πριν από την πτώση της κυκλοφορίας τους, είχε προηγηθεί η πτώση της αξιοπιστίας τους.

Κατά κανόνα, αυτό που λέμε μεγάλος καθημερινός Τύπος, ανήκει σε επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν εμπορική δραστηριότητα και σε άλλους τομείς. Όπως π.χ. ο Αλαφούζος της «Καθημερινής» είναι εφοπλιστής. Ο Μπόμπολας του «Έθνους» είναι υπερεργολάβος δημοσίων έργων. Και ας σταματήσουμε ενδεικτικά εδώ και να μην προχωρήσουμε στην τηλεόραση.

Αναγκαστικά λοιπόν τα συμφέροντά τους, είναι αυτά του υπαρκτού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι αυτά των αναγνωστών. Και όταν κάποιος αγοράζει με τα λεφτουδάκια του μια εφημερίδα και βλέπει πως τον λοιδωρεί, δεν έχει άλλη λύση από το να πάψει να την αγοράζει. Και έτσι κατά την άποψή μου χάνονται φύλλα.

Όλοι έχουμε διαπιστώσει πως και στις δύο προεκλογικές περιόδους σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, είχαν την ίδια απολύτως γραμμή, χωρίς καμιά παρέκληση. Και σε κανέναν δεν θα έκανε εντύπωση, αν κάτω από τον τίτλο της «Καθημερινής» του «Βήματος» ή του «Έθνους» έγραφαν «Όργανο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τύπου Μέρκελ».

Πιστεύω πως ο «Ριζοσπάστης» δεν θα είχε αντίρρηση να του κλέψουν την ιδέα. Μια εξαίρεση σε αυτήν την ανάποδη «κομμουνιστικοποίηση» ήταν η «Ελευθεροτυπία» που ήταν η μόνη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα που σίγουρα έκοβε το αυγολέμονο αυτής της μιντιακής σούπας. Και γι’ αυτό την άφησαν να βουλιάζει στα δικά της προβλήματα. Και κατά την άποψή μου, αν ποτέ κυκλοφορήσει ξανά η εφημερίδα με νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δεν θα είναι η ίδια εφημερίδα. Θα μπει και αυτή στο κλαμπ. Υπάρχει επενδυτής που θα πάει εναντίον των συμφερόντων του;

Και όμως υπάρχουν εφημερίδες που επιβίωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ήταν αυτές που σχημάτισαν έναν συνεταιρισμό, ενίοτε και με συνδυασμό κεφαλαίου, εξέλεξαν μια συντακτική επιτροπή, και αποφάσισαν πως η εφημερίδα τους θα είναι των αναγνωστών και όχι των συμφερόντων του αρπαχτικού καπιταλισμού.

Μαϊντανός στη σούπα – Νίκος Σαραντάκος

Petroselinum crispum var. televisioni

 Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε την Κυριακή 1.7.2012 στην Αυγή, στη μηνιαία στήλη “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία”. Το αναδημοσιεύω εδώ σήμερα με μια προσθήκη υπό μορφή εκτενούς υστερόγραφου.(Ν.Σ.)

Eφημ.ΑΥΓΗ ,via sarant 

Όταν ήμουν μικρός, στην αρχή μπέρδευα τον μαϊντανό με τον άνηθο. Στα θελήματα που μ’ έστελναν ίσαμε τον μανάβη της γωνίας, η πιθανότητα να ψωνίσω το σωστό χορταρικό ήταν πενήντα-πενήντα, αφού άλλοτε ξεχνούσα τι μου είχαν πει κι άλλοτε έπαιρνα το λάθος ματσάκι. Είδε κι απόειδε κι η μητέρα μου, και μου έδινε παραγγελία και για τα δύο, αφού συνήθως μαζί χρησιμοποιούνται στην κουζίνα. Μετά, μου εντυπώθηκε ότι ο μαϊντανός είναι σγουρός και σταμάτησα να τους μπερδεύω. Αν όμως και τα δυο χορταρικά είναι χρήσιμα στη μαγειρική ως αρτύματα, ο μαϊντανός έχει πολύ μεγαλύτερη γλωσσική νοστιμιά και γι’ αυτό θα μας απασχολήσει σήμερα. Αν και ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι ποιο ακριβώς φυτό περιγράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς, πρώτη αναφορά στον μαϊντανό βρίσκουμε στο έργο Περί ύλης ιατρικής του Διοσκουρίδη, τον πρώτο αιώνα, ο οποίος αναφέρει το πετροσέλινον, το οποίο «φύεται εν Μακεδονία εν αποκρήμνοις τόποις». Ονομάστηκε δηλαδή ο μαϊντανός «σέλινο των βράχων», πράγμα που υποβάλλει την ιδέα ότι ίσως το φυτό έγινε γνωστό στα μέρη μας εκείνη περίπου την εποχή, ενώ το σέλινο ήταν πανταχού παρόν στον ελληνικό χώρο από τα πανάρχαια χρόνια· ακόμα και σε μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β΄ βρίσκουμε αναφορά σε se-ri-no.

Το πετροσέλινον λοιπόν, ονομασία που διατηρείται και σήμερα, έχει στη συνέχεια πυκνή παρουσία στα ιατρικά και διαιτητικά κείμενα του Γαληνού και των άλλων μεγάλων Ελλήνων γιατρών-συγγραφέων της ρωμαϊκής περιόδου και της ύστερης αρχαιότητας, συχνά ως συστατικό σε αντίδοτα και για τις θεραπευτικές του ιδιότητες (π.χ. διουρητικές). Πέρασε στα λατινικά ως petroselinum και από εκεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, αν και πολλές φορές έγινε αγνώριστο: αγγλικά parsley, γαλλικά persil, ιταλικά prezzemolo, γερμανικά petersilie, ισπανικά perejil, ρουμανικά pătrunjel. Πέρασε επίσης στα εβραϊκά, petrosilia, φτάνοντας στα ανατολικά έως τα ινδονησιακά, peterseli, και τα γιαπωνέζικα, paseri.

Από το ιταλικό prezzemolo, με αντιμετάθεση των φθόγγων, η λέξη επιστρέφει αντιδάνειο στα ελληνικά ως περσέμολο ή περσέμουλο κι έτσι έχει εξασφαλίσει μια γωνίτσα στην αθανασία επειδή περιλαμβάνεται σε ένα διάσημο απόσπασμα από το Άξιον Εστί του Ελύτη, μαζί με άλλα σπάνια και ιδιωματικά ονόματα φυτών: «Να το σπαράγγι να ο ριθιός, να το σγουρό περσέμολο, το τζεντζεφύλλι και το πελαργόνι, ο στύφνος και το μάραθο, Οι κρυφές συλλαβές όπου πάσχιζα την ταυτότητά μου ν’ αρθρώσω».

Όμως, όπως είδαμε, το πετροσέλινο ευδοκιμούσε ιδίως στη Μακεδονία, γι’ αυτό και, ήδη από την εποχή του Γαληνού τον 2ο αιώνα βρίσκουμε συχνά αναφορές σε «μακεδονικόν πετροσέλινον» κι έτσι, όπως συχνά γίνεται, το ουσιαστικό εξέπεσε και έμεινε το επίθετο, και έτσι το πετροσέλινο ονομάστηκε μακεδονήσιον (πρώτη μνεία τον 10ο αιώνα) και στη συνέχεια μακεδονήσι· κι αυτή η ονομασία διατηρείται ως και σήμερα. Μάλιστα, κατά την επικρατούσα άποψη, το μακεδονήσι πέρασε στα τουρκικά ως mağdanos και αργότερα maydanoz, που είναι και η σημερινή του ονομασία, και από εκεί επανήλθε στη γλώσσα μας, αντιδάνειο πάλι, ο σημερινός μαϊντανός!

Δυο ακόμα ονόματα είχε ο μαϊντανός στα μεσαιωνικά χρόνια, μυρωδία, επειδή είναι αρωματικό, και κουδούμεντον ή κοδιμέντον (που είναι δάνειο από το λατιν. condimentum, άρτυμα, πράγμα που ίσως δείχνει πως ο μαϊντανός ήταν το κατεξοχήν άρτυμα της βυζαντινής κουζίνας). Από εκείνα τα χρόνια μάς έρχεται και η πρώτη αναφορά του μαϊντανού ως διακοσμητικού στοιχείου· στα πτωχοπροδρομικά ποιήματα, ο ποιητής παρακαλεί τον υψηλά ιστάμενο παραλήπτη να μην απορρίψει τους στίχους του: μηδ’ αποπέμψης μάλλον, ως κοδιμέντα δέξου τους.

H πληροφορία στον καιρό της κρίσης-Άρης Χατζηστεφάνου

Ο Άρης Χατζηστεφάνου δημοσιογράφος και δημιουργός των ντοκιμαντέρ Debtocracy και Catastroika μιλά για την κρίση, την πληροφορία,τα media.

Η συνέντευξη στο babushka.gr

 –Κατ’ αρχήν πως βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο; Τον προηγούμενο Ιούνη ο κόσμος αντιδρούσε μαζικά στις πλατείες σ’ όλη την χώρα και τώρα έχουμε πάλι μνημονιακή κυβέρνηση, πώς το εξηγείς αυτό;

 Υπήρξε μια πρωτοφανής επιχείρηση τρομοκράτησης του πληθυσμού, η οποία μπορεί να συγκριθεί νομίζω μόνο με ότι είχαμε δει στον εμφύλιο πόλεμο ή κατά την διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Μια κατάσταση με έντονα χαρακτηριστικά Μακαρθισμού, παρόμοια με τα γεγονότα που είχαν ζήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με σύμμαχο τα μέσα ενημέρωσης κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο ότι αν ψήφιζε οτιδήποτε άλλο, θα άδειαζαν τα ράφια στα σούπερ μάρκετ, δεν θα έβγαζαν χρήματα τα ΑΤΜ, θα σταματούσαν οι συντάξεις, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε μία τρομακτική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, όχι μόνο προς τη δεξιά πλέον αλλά προς την άκρα δεξιά! Αυτό δεν δικαιολογεί αναγκαστικά βέβαια τους ψηφοφόρους. Δεν θέλω να πω ότι απλά έπεσαν θύματα. Η ευκαιρία υπήρχε! Όσο και αν λέμε ότι αν ήταν να αλλάξουν τα πράγματα οι εκλογές θα ήταν παράνομες, παρ’ όλα αυτά ήταν μια μάχη που έπρεπε να δοθεί και μπορούσε πραγματικά να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Όπως μας έλεγε και ο Ζίζεκ στην συνέντευξη για το Catastroika: “Ακόμα και ο Αλιέντε με εκλογές βγήκε!”. Δηλαδή σε επίπεδο τακτικής ενός κινήματος είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί. Είναι γεγονός ότι αυτή η εκλογική διαδικασία δυστυχώς πήγε πίσω το κίνημα, πράγμα αναμενόμενο και λογικό καθώς εκείνη την εποχή δινόταν μάχη. Νομίζω όμως ότι μετά το καλοκαίρι, όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση θα βρεθεί η χώρα, θα “ξαναπάρει” πολύ πιο εύκολα μπροστά ένα μαζικό κίνημα και τότε ο χρόνος θα λειτουργήσει και διαφορετικά. Δηλαδή δεν πρέπει να θεωρούμε ότι ξεκινάμε πάλι από το σημείο μηδέν. Υπάρχει μία εμπειρία και μπορούν να ξεκινήσουν ξανά πολλά πράγματα απ’ τον Σεπτέμβρη.

– Είναι φανερό ότι και οι προηγούμενες, αλλά ειδικά αυτές οι εκλογές έγιναν με θέμα το ευρώ και τη δραχμή. Πιστεύεις ότι είναι σημαντικό το ποσοστό του πληθυσμού που υποστηρίζει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Εσύ ποιό από τα δύο επιλέγεις;

 Εδώ υπάρχει το εξής σημείο που πρέπει να στηρίξουμε. Βλέπουμε τις δημοσκοπήσεις να λένε ότι περίπου 30% μόνο του πληθυσμού ζητάει επιστροφή στη δραχμή. Πρώτον, να σημειώσουμε ότι με δεδομένο ότι αυτό ήταν ένα θέμα ταμπού για δεκαετίες και δεδομένης όλης της προπαγάνδας των μέσων ενημέρωσης, η αύξηση από το μηδέν σχεδόν στο 30% των ανθρώπων που θέλουν να επιστρέψουν στην δραχμή ή σε κάποιο εθνικό νόμισμα είναι τεράστια. Από την άλλη, εγώ θα έλεγα ότι αν θέταμε διαφορετικά την ερώτηση (δηλαδή αν είστε ικανοποιημένοι από το ευρώ;), η συντριπτική πλειονότητα θα έλεγε όχι και θα ζητούσε κάτι διαφορετικό. Είναι και πάλι ο φόβος που κρατά τους ανθρώπους στο ευρώ. Ξέρουν και ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν βαθιά οικονομικά, καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα τους οφείλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ευρωζώνη.

Ολίγη από Ελευθεροτυπία – Άντα Ψαρρά

»Δυστυχώς, λοιπόν, αυτό το φύλλο που κυκλοφορεί ως «Ελευθεροτυπία» δεν είναι ούτε «απεργιακό» ούτε εκπροσωπεί τη συνέχεια της εφημερίδας. Είναι ένα «υβρίδιο», αποτέλεσμα ευθείας συναλλαγής της ιδιοκτησίας της επιχείρησης, μερίδας διευθυντικών στελεχών και κάποιων εργαζομένων.»

Πηγή:tvxs.gr

«H Eλευθεροτυπία είναι εδώ», αναγγέλλει σε ανακοίνωση της η νεοεκλεγείσα συντακτική επιτροπή της ομάδας των 120 συντακτών που πήραν μέρος στην εκλογική διαδικασία του Μαΐου και μετά τις Γενική Συνέλευση όσων συντακτών αποφάσισαν την επανέκδοση του φύλλου. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι η Ελευθεροτυπία δεν είναι εδώ, ούτε θα μπορούσε να είναι εδώ, μια και περισσότεροι από τους μισούς συντάκτες της είναι ήδη άλλού, χάρη στις ακούραστες προσπάθειες της εργοδοσίας και των επιτελών της να προσπεράσει τη δικαστική απόφαση και να προχωρήσει με το 1/3 των εργαζόμενων σε νέες εκδοτικές πρωτοβουλίες με απεργιακό μανδύα.

Ας πάρουμε όμως λίγο τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα μετά το δικαστήρια της προσφυγής στο άρθρο 99 εκ μέρους της Χ.Κ.Τεγόπουλος. Για όσους αναρωτιούνται για το πώς κατάντησε εκεί που κατάντησε η εφημερίδα μετά την ανάληψη της ευθύνης της έκδοσης από τις κόρες του Τεγόπουλου, για το πού πήγαν τα λεφτά και για το πώς διώχτηκαν νύχτα ικανά στελέχη αλλά και απλοί συντάκτες και εργαζόμενοι της εφημερίδας χάρη και στη συμβολή του στενού επιτελείου της εκδότριας και τέλος πως προσελήφθησαν «κολλητοί» την ώρα που η εφημερίδα αιμορραγούσε οικονομικά, μπορούν να ανατρέξουν σε παλιότερα κείμενα που –ακόμα- περιέχονται στο blog του εκπροσώπου της Ε.

Η τωρινή εξέλιξη μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως εξής

1. Η δικαστική προσφυγή της εταιρείας συνάντησε την καθολική σχεδόν αντίδραση των εργαζόμενων που κατάλαβαν ότι αν το αίτημα γινότανε δεκτό, αυτομάτως θα μετατρέπονταν σε πιστωτές με αποτέλεσμα το κούρεμα των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεών τους. Επιπλέον το οικονομικό πλάνο προέβλεπε μείωση του προσωπικού στο 50% αορίστως με ταυτόχρονο κούρεμα των μισθών και πάλι αορίστως. Τέλος υπήρχε η σαφής διατύπωση για μια νέα εταιρεία που θα «προμηθευόταν» με κάποιο τρόπο τον τίτλο και απαλλαγμένη από τα χρέη σε εργαζόμενους και τράπεζες θα προχωρούσε στην επανέκδοση της «αιρετικής και αντιμνημονιακής» Ελευθεροτυπίας. Το δικαστήριο απέρριψε ως κακόβουλα και ψευδεπίγραφα τα σχέδια αυτά με την απορριπτική του απόφαση για την ένταξη της εταιρίας στο αρ. 99. Με δύο λόγια το δικαστήριο είπε ότι εφόσον όλα οδηγούν στην πτώχευση της συγκεκριμένης εταιρείας με επιλογή της ιδιοκτησίας της καλύτερα να γίνει εκτός 99 ώστε να διασφαλιστούν πρώτα και κύρια οι εργαζόμενοι και χωρίς παραθυράκια. Αυτό το είπε το δικαστήριο επιβεβαιώνοντας στην ουσία τις εκτιμήσεις των νομικών που μας εκπροσώπησαν. Οσοι συνάδελφοι λοιπόν προσπάθησαν να πείσουν ότι οι δικηγόροι μας παρέσυραν δεν έχουν διαβάσει ή δεν θέλουν να διαβάσουν τη δικαστική απόφαση.

Τα αναβολικά του φασισμού- Δημήτρης Ψαρράς

 

Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ειρωνεία της τύχης. Έμελλε να είναι βουλευτίνα του ΚΚΕ (η Λιάνα Κανέλλη), η πρώτη που, μαζί με τη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ (τη Ρένα Δούρου), θα γινόταν δημόσιος στόχος της χρυσαυγίτικης βίας. Διαψεύστηκε έτσι με τραγικό τρόπο η προεκλογική βεβαιότητα της Αλέκας Παπαρήγα ότι μόλις μπουν οι ναζιστές στη Βουλή θα φορέσουν γραβατούλες και ταγεράκια και θα γίνουν καλά παιδιά.

Το δυστύχημα είναι ότι χρειάστηκε να δούμε «ζωντανά» στην τηλεόραση αυτό το ελάχιστο δείγμα πολιτικής δράσης της Χρυσής Αυγής για να καταλάβουν ακόμα και οι πιο αδιάφοροι ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτό τον «διάλογο» που έχει ανοίξει με τους ναζιστές, κάτω από τους κανόνες που ορίζει για την προβολή των κομμάτων ο εκλογικός νόμος και οι προδιαγραφές του ΕΣΡ.

– Δεν μας έφταναν τα εκατοντάδες θύματα των πογκρόμ που διοργανώνει η ναζιστική συμμορία εδώ και χρόνια.

– Δεν δώσαμε σημασία στις δικαστικές αποφάσεις που αφορούν την ποινική δράση των μελών της ούτε καθ στις δίκες που εκκρεμούν εις βάρος στελεχών της για αδικήματα βίας.

–Αψηφήσαμε ακόμα και την τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Κακουργημάτων που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο (απόφαση Ποινικού Τμήματος 1167/2010), σύμφωνα με την οποία δέκα μέλη της οργάνωσης, με επικεφαλής τον υπαρχηγό της, οργάνωσαν δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός αριστερού φοιτητή.Όλα αυτά τα στοιχεία θα αρκούσαν για να θέσει κανείς εκτός δημοκρατικού πλαισίου τη Χρυσή Αυγή και τους εκπροσώπους της πολύ πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος των περασμένων εκλογών. Στην περίπτωσή της δεν έχει καμιά εφαρμογή η αρχή που θέλει τη δημοκρατία να είναι ανεκτική ακόμα και απέναντι στους εχθρούς της. Γιατί δεν είναι οι «ιδέες» της Χρυσής Αυγής που πρέπει να αποκρουστούν, αλλά οι ίδιες οι πράξεις της.

Γράφοντας πριν από τις περασμένες εκλογές, υποστήριζα ότι γι’ αυτό τον λόγο κανένας διάλογος δεν είναι δυνατός με τους ναζιστές.[1] Αυτό ισχύει και για μας τους δημοσιογράφους αλλά και για τους πολιτικούς που βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα. Φυσικά, όσοι αισθάνονται πολιτική συγγένεια με τον φύρερ της Χρυσής Αυγής μπορούν ελεύθερα να τον καλούν στις εκπομπές τους ή να τον προβάλλουν στις στήλες τους. Αλλά ας μην επικαλούνται την ανάγκη «διαλόγου» ή την «ελευθερία των απόψεων», γιατί η προπαγάνδιση των πογκρόμ δεν είναι «άποψη».

Για το καλό μας, τι άλλο… Παντελής Μπουκάλας

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στα ψέματα πέρασε η προεκλογική περίοδος, κι όχι μονάχα με τα ψέματα, όπως οι παλαιότερες. Και σύντομη ήταν και δεν τηρήθηκαν όλα τα έθιμα. Το ντιμπέιτ, λ.χ. Αδικα στύψαμε το μυαλό μας για να εξελληνίσουμε τη λέξη (οι πιο προχωρημένοι βρήκαν και εδώ βαθιά ελληνική ρίζα, σιγά μη δυσκολεύονταν), για να τη λένε όλο καμάρι τα κανάλια και οι ραδιοσταθμοί μας, με τα ξενικά ωστόσο ονόματά τους. Ν.Δ. (αυτή κυρίως) και ΠΑΣΟΚ εξάντλησαν τα πυρομαχικά της σοφιστικής για να αποφύγουν την αρχηγική συνύπαρξη στο ίδιο στούντιο. Και τάχα επειδή σέβονται τόσο πολύ τον διάλογο ώστε αδυνατούν να τον αποδεχθούν υπό μορφή εξασθενημένη ή ευτελισμένη, αποφάσισαν: «Ντιμπέιτ γιοκ». Ε, τι, χίλιες φορές καλύτερα να τα λες μόνος σου· αυτό και πιο δημοκρατικό είναι και τον διάλογο υπηρετεί αυθεντικότερα.

Κι ύστερα είναι παλιά μας συνήθεια, όταν κάτι στραβώνει να μην το διορθώνουμε αλλά να το πετάμε. Τυπικός νεοπλουτισμός. Και τυπικότερος φαρισαϊσμός.

Το άλλο καινούργιο έθιμο πάντως, την απαγόρευση δημοσίευσης δημοσκοπήσεων, το τιμήσαμε δεόντως. Υποτίθεται πως η απαγόρευση αποφασίστηκε για να αποφευχθεί η εξαπάτηση του λαού, που, όπως φαίνεται, δεν πειράζει να τον θεωρούμε παραπλανητέο, είναι όμως κακό να τον αντιμετωπίζουμε σαν παραπλανήσιμο. Κι έτσι, στην εποχή που οι πομποί (παρα)πληροφόρησης είναι αναρίθμητοι, ελληνικοί και ξένοι, αποφασίσαμε τη χρήση μαζικών ωτασπίδων. Και καταφέραμε έτσι ό,τι ακριβώς υποτίθεται πως θέλαμε να αποφύγουμε: Δώσαμε την ευκαιρία στους σπορείς ψευδών ή «καθαρισμένων» ειδήσεων να παίξουν το παιχνίδι τους δίχως έλεγχο και ανταγωνισμό. Αλλά επειδή ουδέν κακόν κ.τ.λ., παρακινήσαμε ταυτόχρονα τους ψηφοφόρους να ασκηθούν στην ανάγνωση κάτω από τις λέξεις κι ανάμεσά τους, μήπως βρουν το μεγάλο μυστικό, ποιος προηγείται στα γκάλοπ-που-δεν-γίνονται, ποιος έρχεται δεύτερος.

Γιώργος Αυγερόπουλος – Cinema activism με συνέπεια 12 χρόνων

Η κατανόηση του ξένου και μακρινού κλειδί για την κατανόηση του δικού μας κοντινού και εφήμερου

Τα ντοκιμαντέρ του Εξάντα, ψυχή του οποίου είναι ο Γιώργος Αυγερόπουλος, από την Αργεντινή και τη Γουατεμάλα, μέχρι την Ιρλανδία και την Ισλανδία, έφεραν στις οθόνες μας όψεις της αντίστασης, έδειξαν το κόστος της «ανάπτυξης» και τους υπαίτιους της κρίσης και ότι τα Μνημόνια δεν αποτελούν μονόδρομο. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε καταθέτει την εμπειρία του για τον άγριο καπιταλισμό της εποχής μας.

                      «Τίποτα δεν είναι μακριά, όλα είναι δίπλα μας»

 

Συνέντευξη στο Λεωνίδα Βατικιώτη

– Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ για την Γουατεμάλα, Υπέροχη Μακροοικονομία, ξεχείλιζε ειρωνεία. Ποια αντίθεση θέλατε να υπογραμμίσετε επιλέγοντας αυτό τον τίτλο;

 – Νομίζω πως ο όρος «ανάπτυξη» θα πρέπει να επανεξεταστεί από τη διεθνή κοινότητα. Ζούμε στη μαγική εποχή όπου τα νούμερα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ζωή. Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για «ανάπτυξη» και ο πληθυσμός να λιμοκτονεί ή να ζει σε άθλιες συνθήκες. Στην περίπτωση της Γουατεμάλας, η κυβέρνηση δηλώνει περήφανη για μια ανάπτυξη που φτάνει το 4% και την ίδια στιγμή το 50% των παιδιών κάτω των 5 ετών υποσιτίζονται. Να τη βράσω λοιπόν τέτοια «ανάπτυξη»! Νομίζω πως μια ανάπτυξη που δεν καταμετρά κοινωνικούς παράγοντες και περιβαλλοντικούς παράγοντες μεταξύ άλλων, είναι ψεύτικα νούμερα σε ένα χαρτί χωρίς καμιά αξία απολύτως.

 – Πιστεύεις ότι αντίστοιχα φαινόμενα ακραίων αντιθέσεων σε ένα περιβάλλον άνθησης των οικονομικών δεικτών έχουν πάψει να είναι χαρακτηριστικό χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας;

 – Φυσικά και αυτό θα εντείνεται συνεχώς. Πιστεύω πως το πρόβλημα είναι συστημικό.

Παρατηρώντας την παγκόσμια εικόνα εύκολα βλέπουμε πως υπάρχουν πλέον περισσότεροι ναυαγοί παρά ναυτικοί. Το σύστημα αφού αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι το 2008, ξερνάει κόσμο και καταπίνει ζωές. Τα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος ίσως χαρακτηρίσουν την εποχή που ζούμε τώρα ως «Τα χρόνια του άγριου καπιταλισμού», του αγριότερου οικονομικού μεσαίωνα που γνώρισε ποτέ η ιστορία.

CATASTROIKA. Όλοι στην πρεμιέρα!

 ΠΑΜΕ  CATASTROIKA

 

Το βράδυ στις 8.00μμ κλείνουμε τις τηλεοράσεις

 

 

24 και σήμερα

 

 

ΕΚΛΟΓΕΣ

24 μέρες και σήμερα: O κύβος ερρίφθη

11/04/2012 mediaoasis

 Η φιλομνημονιακή δημοσιογράφος Κάτια Μακρή το φώναξε κατά τη διάρκεια εκπομπής του Νίκου Χατζηνικολάου: «Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια για κανονική προεκλογική περίοδο! Σε παλιότερο κείμενο μας για το ενδεχόμενο αναβολής των εκλογών είχαμε διαβεβαιώσει ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει παρά το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και τα επιτελεία εξουσίας της χώρας γνωρίζουν ότι θα έχουν ένα πολύ κακό αποτέλεσμα.

Στις 6 Μαΐου θα προτείνει να διεξαχθούν οι εκλογές, όπως ανακοίνωσε επισήμως ο πρωθυπουργός Λ.Παπαδήμος στο Υπουργικό Συμβούλιο. Μετά τις 5 πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο, για να παραδώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κ.Παπούλια. Σε απολογισμό του έργου της κυβέρνησης ο Λ . Παπαδήμος μίλησε για θετικό αποτέλεσμα, αλλά και για «σημαντική κληρονομιά» σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα συνεργασίας. Ο Παπαδήμος δεν παρέλειψε να στείλει μήνυμα υπέρ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μιλώντας για τις προκλήσεις που είναι μπροστά, ενώ κάλεσε τους υπουργούς που θα είναι υποψήφιοι να συνεχίσουν να προωθούν αντιλαϊκά μέτρα στη ζούλα μέχρι την τελευταία στιγμή!. «Δεν επιτρέπεται να χάσουμε ούτε μία ημέρα».  

Τα μέσα ενημέρωσης και η Χρυσή Αυγή – Δημήτρης Ψαρράς

 

»Αν ο τρόμος που έχει εξαπολύσει εναντίον των μεταναστών εξαπλωθεί και στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, τότε η ναζιστική συμμορία θα έχει κερδίσει προτού καν γίνουν οι εκλογές. Αυτή άλλωστε είναι η παραδοσιακή μέθοδος που ακολούθησε το πρότυπό τους, ο Χίτλερ.»

Πηγή: http://tvxs.gr/

Το live γιαούρτωμα τηλεπαρουσιαστή των Ιωαννίνων με αφορμή τη φιλοξενία στο κανάλι του Χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη έφερε ξανά στην επικαιρότητα, με κωμικοτραγικό βέβαια τρόπο, το δίλημμα των δημοκρατικών μέσων ενημέρωσης και των αντιφασιστών δημοσιογράφων: πώς αντιμετωπίζουμε τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή που κατεβαίνει στις εκλογές με ευοίωνες μάλιστα δημοσκοπικές επιδόσεις;

Δεν ισχύει άραγε και γι’ αυτήν ο κανόνας του δημοκρατικού διαλόγου που επιτάσσει το άνοιγμα των μικροφώνων ακόμα και για τους εχθρούς της δημοκρατίας; Μήπως η άρνηση να δοθεί σήμερα βήμα σ’ αυτούς γίνει αφορμή για να μη δοθεί αύριο βήμα σε κάποιους άλλους που η σύγχρονη δημοκρατική τάξη θεωρεί επίσης «ακραίους»; Το δίλημμα είναι υπαρκτό και η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Σαν παραμύθι -Ελευθεροτυπία (1975) – Απόσπασμα από το βιβλίο του Λ.Κομίνη

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΜΙΝΗΣ

2. Ελευθεροτυπία (1975) 

Ηταν Μάης του 1975. Ενα γλυκό ανοιξιάτικο βραδινό, αλλά ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι μέσα στο τυπογραφείο της πα­λιάς Ελευθερίας του Κόκκα, στην οδό Γερανίου 7. Οι λινοτυ­πικές μηχανές βογγούσαν. Σ’ όλα τα μαρμάρινα τραπέζια (α­πλά, «μάρμαρα» τα λέγαμε τότε) του τυπογραφείου, ήταν α­πλωμένοι οι σελιδοθέτες και από πάνω τους σκυμμένοι τυπο­γράφοι και δημοσιογράφοι απ’ όλες τις εφημερίδες, έκλειναν τις σελίδες της πρώτης εφημερίδας των συντακτών. Της Αδέ­σμευτης Γνώμης. Ήταν μια από τις πιο μεγάλες απεργίες του κλάδου μας, με ελάχιστα ιδεολογικά και περισσότερο επαγ­γελματικά αιτήματα. Το κυριότερο όμως δεν ήταν η ικανο­ποίηση των όσων ήθελαν οι δημοσιογράφοι. Το κυριαρχικό στοι­χείο ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης: Ποιος θα υποκύ­ψει, οι εργαζόμενοι ή οι εργοδότες; Η μάχη γοήτρου ήταν πιο σημαντική από τις δραχμικές μας επιδιώξεις.

Ελευθεροτυπία. Δεν υπήρξε ποτέ η εφημερίδα των συντακτών .Μπορεί να γίνει!

Λυκούργος Κομίνης : Η κρίση του ελληνικού τύπου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1985.

Αναδημοσίευση από τη Λέσχη 

Πολύτιμη είναι η εκ των έσω μαρτυρία του Λυκούργου Κομίνη για την κρίση του ελληνικού τύπου, παρόλο που μέσα σε μια 20ετία οι γενικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Το απόσπασμα που αναρτάται σήμερα αφορά στην Ελευθεροτυπία ή στην ‘’εφημερίδα των συντακτών’’, όπως αλλιώς έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου. Τα γραπτά του Κομίνη, αν διαβαστούν με κριτική απόσταση, δίνουν μια άλλη άποψη – τη δική του -, για τα όσα συνέβαιναν τότε, που δεν διαφέρουν πολύ και από τα σημερινά φαινόμενα συναλλαγής-ίντριγκας και παρασκηνίων στην (πάλαι ποτέ ή ουδέποτε;) “εφημερίδα των συντακτών”. Τα κείμενα του Λ. Κομίνη, ίσως να μπορούν να συμβάλλουν σήμερα ,στη συζήτηση για την κρίση στον Τύπο και τα ΜΜΕ για την αποφυγή των ίδιων λαθών από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές. Ένα από τα θέματα που θίγονται στο βιβλίο η αυτοδιαχείριση.

Απέναντι στην «πρόταση» τής κάθε Μάνιας … Τάσος Κωστόπουλος για την Ελευθεροτυπία

 

Για την «τελευταία πρόταση» της εργοδοσίας

Δυστυχώς, παρά τις προτροπές του Πάνου, τα περισσότερα σχόλια για την τελευταία «πρόταση» της εργοδοσίας είναι ανώνυμα. Παραμένει έτσι ασαφές αν ο καταιγισμός των αναρτήσεων στο μπλογκ του εκπροσώπου που μας καλούν να επιστρέψουμε στη δουλειά με τους όρους της «Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ» και των τραπεζών προέρχονται από το ίδιο άτομο (ή και την ίδια την εργοδοσία) ή από συναδέλφους που απλά ντρέπονται γι’ αυτό που γράφουν. Είναι άλλωστε προφανές πως ο τρίτος ενδεχόμενος λόγος ανωνυμίας, ο φόβος του επιστολογράφου για το εργασιακό του μέλλον αν ενοχλήσουν τα αφεντικά, στην περίπτωσή τους δε μπορεί να ισχύει.

Ένα σχόλιο από τη συζήτηση στο blog των εργαζομένων της »Ε»

http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.com/

Αυγή Μ. Πλατσή said…

ΕΓΓΥΗΣΗ Ή ΤΥΡΑΚΙ ΜΕ ΤΡΥΠΕΣ;
Δηλαδή, τώρα που -απ’ όλα όσα προτείνει η ιδιοκτησία- εγώ καταλαβαίνω πως ζητάει να ξεβρακωθούμε ακόμα περισσότερο απ’ όσο μας ζητούσε τον Γενάρη, πριν από το 1ο δικαστήριο, χωρίς να μας δίνει και καμιά εγγύηση πως δεν… θα πουντιάσουμε, είμαι βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Χρωστάω νοίκια, λογαριασμούς, μου έκοψαν τη θέρμανση, πήρα φαγητό πολλές φορές από φίλους που ζουν ανάλογα μ’ εμάς (επισφαλώς εργαζόμενοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι «τυχεροί» με γονείς ακόμα εν ζωή), πήγα σε συσσίτια… Αλλά με το ξεροκόμματο του μισού μισθού δεν παραμυθιάζομαι. Τι είμαι, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;

Ναι, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μου ούτε από πείνα ούτε από κρύο: η κόρη μου ζει ως β’ κατηγορίας πολίτης στην Ολλανδία και δουλεύει σκληρά, αλλά δεν ανησυχώ για την ώρα… εκεί δεν θα φτάσουν σε τόσο άγρια κατάσταση τα πράγματα, μάλλον θα επιβιώσει — έστω και ζορισμένα. Κι ο γιος μου γλίτωσε από την κρίση, δε ζει πια. Ναι, δεν ανησυχώ για τα παιδιά μου… Είμαι, άραγε, βολεμένη ή αναξιοπρεπής;