Μετωπικό συναίσθημα και απραξία

Του Νίκου Γαλάνη

Υπήρξαν στιγμές στο προαύλιο της ΕΡΤ που ήταν ανεπτυγμένο ένα λαϊκό συναίσθημα. Ο κόσμος χάρηκε και χειροκρότησε στις αναφορές που αναδείκνυαν ότι στην ΕΡΤ βρίσκεται μαζί και δίπλα το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλού και σε άλλες εποχές αυτό θα ήταν αυτονόητο αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ούτε αυτονόητα ούτε ευνόητα. Αυτή η συμπεριφορά των αριστερών δεν ήταν απλά έκφραση ενός συναισθήματος αλλά και έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης μιας απλής αλήθειας ότι για να ανατραπούν τα πράγματα χρειάζεται η μέγιστη και αγωνιστική συσπείρωση δυνάμεων. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και μέτωπα. Απαιτούν μεταβατικά προγράμματα και αντισυστημικά κινήματα. Ο λαός, ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία αντιλαμβάνεται ότι η μετωπική συγκρότηση είναι η τεράστια έλλειψη και ταυτόχρονα αναγκαιότητα για να ανατραπεί η τρίχρονη καταστροφική πολιτική της τρόικας. Μετωπικό συναίσθημα και αναγκαιότητα συνυπάρχουν στις καρδιές και τα μυαλά των οργανωμένων μελών των αριστερών οργανώσεων, τα οποία απογοητεύονται διαρκώς από την έμπρακτη στάση των επιτελείων τους, δείχνουν μειωμένη διαθεσιμότητα και φθάνουν έως την αποστρατεία και την ιδιώτευση.

Δε μπορεί, ως Σχέδιο Β, παρά να δούμε θετικά την άμεση πρακτική του ΚΚΕ να αναμεταδώσει το πρόγραμμα της ΕΡΤ παραχωρώντας το δικό του σήμα, την απόφαση της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μετωπική συνεργασία με τις όποιες δίκαιες επιφυλάξεις, ακόμα και τοποθετήσεις από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν λόγο για συμπαράταξη και συμπόρευση της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς παρά τις πολιτικές μας διαφωνίες για το πολιτικό πρόγραμμα και συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως πλέον δεν αρκούν και δεν πείθουν τα λόγια και τα γραπτά. Γιατί υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα.

Γιατί δεν έχει σχηματισθεί μέτωπο τρία και πλέον χρόνια; Ποιοι είναι οι παράγοντες και τα πραγματικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό μετώπου; Ποιες ευθύνες υπάρχουν;

Νίκος Γαλάνης: Δεν υπάρχει happy end στην Ευρωζώνη.Μετωπική οργάνωση και αγώνας για την έξοδο.

 

Μέσα σε μία εβδομάδα τα συναισθήματα αλλά και το φρόνημα του ελληνικού και του κυπριακού λαού ανατράπηκαν δραματικά. Από την ανάκτηση της περηφάνειας και της αξιοπρέπειας, από την αναζωπύρωση της ελπίδας με το όχι της κυπριακής βουλής, οδηγήθηκε στην αμηχανία και στον παραλυτικό δρόμο της αποδοχής της μοίρας που την καθορίζουν οι ισχυροί. Μέσα σε λίγες μέρες και στην Κύπρο το ευρωπαϊκό όνειρο έγινε εφιάλτης, η «ευρωπαϊκή οικογένεια» έδειξε ότι αποτελείται από λύκους και πρόβατα. Το καταλαβαίνουν σιγά σιγά αλλά επώδυνα οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ελλάδας, της Ισπανίας (κούρεμα των καταθέσεων και εκεί), της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κτλ. Αυτό ακριβώς είναι και το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο σημείο. Η αφύπνιση των λαών για τη θηλιά που λέγεται ευρωζώνη, αποτελεί τεράστια υλική δύναμη, αφετηρία και δυνατότητα ανατροπής.

Μέσα σε επτά ημέρες έσκασε η φούσκα της πολιτικής της διαπραγμάτευσης εντός της ευρωζώνης, που με τόση επιμονή, δογματισμό και αλαζονεία διατύπωνε το πολιτικό και οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (παλιοί και νέοι ευρωλάγνοι).

Μέσα σε μία εβδομάδα, ο Σαμαράς και το συγκυβερνητικό καρτέλ των πολιτικών εκπροσώπων του κεφάλαιου, των υποτακτικών της τρόικας, ενώ έχαναν συνεχώς, τώρα εμφανίζονται «δικαιωμένοι» για την τριετή πολιτική τους. Δεν κερδίζουν πλέον μόνο χρόνο, κερδίζουν μία μάχη και εμπεδώνουν τη μνημονιακή πολιτική τους. Σηκώνουν πιο ψηλά τη σημαία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Κερδίζουν ένα παιχνίδι που τους χάρισε ο αντίπαλος. Δυστυχώς οπλίζονται περισσότερο για να συνεχίσουν τη μνημονιακή πολιτική, για νέα μέτρα, για περισσότερη καταστροφή στο βιοτικό επίπεδο, στο μισθό, στο δικαίωμα στην εργασία, για την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας.

Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια ελεγχόμενης χρεωκοπίας της χώρας για να κρατηθεί μέσα στο ευρώ, για να μην απειληθούν οι τράπεζες, το κεφάλαιο, τα ευρωπαϊκά και δη τα γερμανικά συμφέροντα. Τρία χρόνια καταστροφής με συνέπειες που μας έχουν γυρίσει πολύ πιο πίσω από την εποχή της δραχμής αλλά με νόμισμα ευρώ. Πόση θα ήταν η «καταστροφή» και οι συνέπειες, αν τρία χρόνια πριν ο λαός και η αριστερά είχαν επιβάλει λύση εξόδου από το ευρώ; Σήμερα θα είμαστε σε πολύ καλύτερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε σχέση με την ανεργία, τη φτώχεια, τους μισθούς, τις αυτοκτονίες, τη μετανάστευση του ανθού της κοινωνίας και το ανυπολόγιστο κόστος της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.

J.Higgins-Κ.Λαπαβίτσας-Ν.Γαλάνης:Aπό την εκδήλωση της Πρωτοβουλίας των 1000 στη Θεσσαλονίκη(video)

 

Ο λαός μπορεί, η Aριστερά θέλει;- Νίκος Γαλάνης

Τρία ερωτήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Aριστερά

Πηγή: antapoCRISIS

Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις σε όλους. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει διάχυτη καχυποψία σε όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε όσους είναι έτοιμοι να κάνουν αναγκαστική επιλογή ψήφου τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι σε γνώση όλων των διεθνών και ντόπιων, οικονομικών και πολιτικών επιτελείων, που αναλόγως πιέζουν και κάνουν πολιτική απέναντί του. Το ερώτημα προς απάντηση είναι: γιατί είναι επιφυλακτικός ο λαός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν ανέχεται το τρικομματικό μνημονιακό καρτέλ;

Η μία όψη της ερώτησης σχετίζεται με το γιατί και πώς γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, αλλά και αναπτύσσεται μέσα στους κόλπους του λαού η καχυποψία και διστακτικότητα, και σε τελευταία ανάλυση πόσο δικαιολογημένη είναι αυτή.

Η άλλη όψη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι εκείνα τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει ή δεν εκπέμπει το πολιτικό υποκείμενο και τα οποία μπερδεύουν και φρακάρουν τη λαϊκή αντίληψη, θέληση και ανάγκη, που δεν οπλίζουν το λαό με αισιοδοξία και ελπίδα; Ποιος σε τελική ανάλυση έχει την ευθύνη; Ο ελληνικός λαός που δεν πιστεύει ή οι πολιτικές εκφωνήσεις, πρακτικές και αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ;

ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ…

Για την απάντηση είναι αναγκαίο να προταχθούν τρεις απαραίτητες επισημάνσεις, μία ιστορική και δύο σύγχρονες.

1. Η ήττα του ’89 με την τυπική κατάρρευση του «υπαρκτού παραδείγματος» φόρτισε αρνητικά – ιδεολογικά και οραματικά– τον λαϊκό παράγοντα για εκείνη την αριστερά που δεν είχε πάρει οριστικά διαζύγιο με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ταυτόχρονα, ο ελληνικός «ιστορικός συμβιβασμός» του ’89 με την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ έβαζε τους τίτλους τέλους του πολύχρονου ιστορικού και ταξικού διχασμού δεξιάς και αριστεράς, ενώ η οικουμενική ΝΔ-ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ μάλλον άνοιξε διάπλατα τις πύλες του νεοφιλελευθερισμού και κατέταξε την τέτοια αριστερά σε ρόλο διακοσμητικού φυτού του συστήματος. Το βιογραφικό του ΣΥΝ είναι βαριά φορτισμένο από την ευρωπαϊκή του ταυτότητα και τις κριτικές του υποστηρίξεις στους εκσυγχρονισμούς του Σημίτη. Τα εικοσαετή διαπιστευτήριά του στην αστική νομιμότητα δεν αμφισβητούνται, αν και ανακόπηκαν από την αριστερή στροφή του 2007 και τη λυσσαλέα συστημική στοχοποίησή του μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

2. Οι επίσημες πολιτικές εκφωνήσεις είναι αυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και αυτών που -δικαίως και από τα ΜΜΕ- θεωρούνται ως προεδρική ηγετική ομάδα, που αοράτως-ορατώς είναι υπαρκτή, μολονότι όχι σταθερή και μόνιμη, πλην βεβαίως εξαιρέσεων. Οι υπόλοιπες υπαρκτές αιρετικές εκφωνήσεις είναι ή μειοψηφικές ή ενσωματώσιμες ή δεν διεκδικούν ευρύτερο πολιτικό χώρο και «ανατρεπτικό» ρόλο και πόλο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και βεβαίως εντός του εθνικού και κοινωνικού ακροατηρίου. Έχουν ευήκοα ώτα εντός της υπόλοιπης αριστεράς παρά εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αξεσουάρ του κόμματος, γιατί απαξιώνονται διαρκώς και με την βοήθεια των ΜΜΕ, και δεν έχουν αναδειχθεί σαν τα κεντρικά συλλογικά όργανα τέτοιας ποιότητας ώστε να σηκώνουν και να έχουν το βάρος αλλά και το ρόλο που παλιά μπορεί να είχαν τα καθοδηγητικά όργανα κομμουνιστικών κομμάτων ή αριστερών μετώπων (ΕΑΜ-ΕΔΑ). Δυστυχώς ορισμένοι αστικοί ιοί μολύνουν ευάλωτα αριστερά κόμματα.