Αφήγηση: Κάτια Γέρου
Το ντοκιμαντέρ της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. με τίτλο «Εργοστάσια Απορριμμάτων: Το μεγάλο φαγοπότι των εργολάβων» παρουσιάζει ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά εγκλήματα της εποχής μας και συγκεκριμένα το ανεπανόρθωτο πλήγμα που θα υποστεί το Δημόσιο συμφέρον, το περιβάλλον αλλά και οι πολίτες, από την κατασκευή ιδιωτικών εργοστασίων διαχείρισης απορριμμάτων.
Του Βασίλη Τσιμπίδη*
Οι χρεοκοπημένες ιδιωτικοποιήσεις του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά και του Ναυπηγείου Ελευσίνας – Νεώριο Σύρου έχουν οδηγήσει σήμερα τον κλάδο της Ναυπηγικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην πλήρη διάλυση του. Και μάλιστα σε περίοδο που η ποντοπόρος Ναυτιλία δεν έχει σχέση με την Ελληνική οικονομική κρίση. Αν ένας κλάδος μπορούσε να σταθεί όρθιος σήμερα στη χώρα μας με την οικονομική κρίση, θα έπρεπε είναι ο Ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος.
Δεν θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει σήμερα καλύτερη απάντηση στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και της τρόικας για τις ιδιωτικοποιήσεις από το παράδειγμα της χρεωκοπημένης ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά. Το διαρκές έγκλημα που συντελείται στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά τα τελευταία περίπου 15 χρόνια (δηλαδή από την έναρξη του φλερτ με τον Τσοχατζόπουλο, την Ferrostal, HDW, τα γνωστά υποβρύχια κ.λ.π. και την προετοιμασία της ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου από το 1997) από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Ν.Δημοκρατίας αλλά και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, έχει οδηγήσει σήμερα τα οργανωμένα Ναυπηγεία και ολόκληρη την Ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία μας σε πλήρη απαξίωση και σε διάλυση με χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας. Όχι μόνο των μεταλλεργατών των Ναυπηγείων αλλά και των ‘’δορυφορικών’’ επιχειρήσεων γύρω από την δραστηριότητα του κλάδου.
Ένα διαρκές έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται και σήμερα όταν για παράδειγμα μετά από 15 μήνες έμμεσου κλεισίματος του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, έχει το θράσος ο σημερινός υπουργός Άμυνας να δηλώνει στο σωματείο των εργαζομένων ότι ‘’είμαστε σε καλό δρόμο και πολύ σύντομα θα υπογράψουμε με την ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά, συμφωνητικό που διαφωνούμε και που συμφωνούμε’’. Δηλαδή ένα τίποτα για την λύση του προβλήματος, μετά από 15 μήνες διαπραγματεύσεων, όταν οι διαλυμένοι και εξαθλιωμένοι 1160 εργαζόμενοι μετρούν 15μήνες με εκ περιτροπής εργασία μία ημέρα την εβδομάδα που εφάρμοσε η εργοδοσία και απλήρωτοι από 15 έως 51 μήνες.
Ο Άραβας Ι.Σαφά που ουσιαστικά είναι η ‘’κελεμπία’’ των Γερμανικών συμφερόντων στον Σκαραμαγκά με τα πολλά και μεγάλα ‘’δώρα’’ που του έχουν δώσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με αποκορύφωμα τον προκλητικό και ετεροβαρή Ν.3885/2010 του Βενιζέλου για το Ελληνικό δημόσιο, προκαλεί και εκβιάζει τον Ελληνικό λαό.
του Λάμπρου Καραγεώργου
Εσπασαν τα κοντέρ σε νέες παραγγελίες το Μάιο του τρέχοντος έτους οι Ελληνες εφοπλιστές, επιτυγχάνοντας νέο ρεκόρ μετά το 2009. Οι παραγγελίες σε αριθμό πλοίων είναι αυξημένες κατά 153% σε σύγκριση με τον προηγούμενο μήνα τον Απρίλιο (19 παραγγελίες) και ανήλθαν σε 48 συνολικά οκτώ λιγότερες από ό,τι στο σύνολο του πρώτου τετραμήνου του τρέχοντος έτους, που ήταν 56.
Σύμφωνα με το ναυλομεσιτικό οίκο Golden Destiny, το Μάιο του 2013, οι Ελληνες πλοιοκτήτες παρήγγειλαν:
* 26 πλοία μεταφοράς ξηρού χύδην φορτίου, δέκα εκ των οποίων στην Κίνα. Ανά κατηγορία οκτώ ήταν capesize, δύο handymax, έξι supramax, τέσσερα ultramax, δύο panamax και τέσσερα kamsarmax.
* 16 δεξαμενόπλοια, εκ των οποίων έξι είναι τύπου MR, επτά Aframax και τρία VLCC.
* 6 πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, εκ των οποίων δύο είναι sub-panamax, δύο είναι small panamax και δύο postpanamax.
Το Μάιο του 2012, οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν παραγγείλει συνολικά μόλις 10 νεότευκτα πλοία, εκ των οποίων δύο είναι πλοία μεταφοράς χύδην φορτίου, έξι δεξαμενόπλοια μεταφοράς αερίου (4LPG, 2LNG) και δύο containerships.
Ανω του 1,3 δισ. δολ.
Συνολικά, 16 ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες υλοποίησαν τις 48 παραγγελίες, συνολικής αξίας άνω του 1,3 δισ. δολ., λαμβάνοντας υπόψη όμως ότι για έναν αριθμό πλοίων (13 συνολικά) δεν έγινε γνωστό το κόστος κατασκευής. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν, με βάση τον αριθμό των υπό παραγγελία πλοίων στο ξηρό φορτίο, η Golden Union του κ. Θεόδωρου Βενιάμη, η οποία εμφανίζεται να έχει παραγγείλει έξι capesize πλοία, επενδύοντας συνολικά περί τα 280 εκατ. δολ., η Laskaridis Shipping με έξι πλοία ξηρού φορτίου (4 ultramax και 2 kamsarmax), επενδύοντας περίπου 155 εκατ. δολ., η Atlantic Bulk Carriers της οικογένειας Κουμάνταρου, με τρία πλοία συνολικής αξίας 82,5 εκατ. δολ. περίπου, κ.ά.
Στα δεξαμενόπλοια ξεχωρίζουν οι παραγγελίες του Ομίλου Αγγελικούση που αφορούν σε τρία VLCC, της Capital Ship Management του κ. Βαγγέλη Μαρινάκη με τέσσερα product tanker, αξίας περίπου 130 εκατ. δολ., της Consolidated Marine Management του Ομίλου Λάτση που αφορά σε τρία aframax, συνολικής αξίας 145 εκατ. δολ. περίπου.
Στα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων σε παραγγελίες προχώρησαν τρεις εταιρείες οι Cape Shipping, Paragon Shipping και Container Carriers από δύο πλοία η καθεμία.
του Γρηγόρη Θ. Γεροτζιάφα
από oallosdromos.gr/
Η στάση πληρωμών, η επιστροφή στη δραχμή και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζονται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας ως οικονομικός και κοινωνικός Αρμαγεδδών, που μεταξύ άλλων θα έχει δραματικές επιπτώσεις στην υγεία του λαού, μιας και τα φάρμακα είναι μεταξύ των προϊόντων πρώτης ανάγκης που θα βρίσκονται σε έλλειψη στην «αλβανοποιημένη» χώρα μας.
Πριν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης μετά την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ας δούμε συνοπτικά ποια είναι η υγειονομική κατάσταση της χώρας σήμερα, δύο χρόνια μετά την έναρξη των μνημονιακών «θεραπειών» και πώς προδιαγράφεται το μέλλον τής εντός ευρώ «διαχείρισης» της υγειονομικής κρίσης.
Η παρατεταμένη περίοδος υγειονομικού κινδύνου
H ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η αύξηση των εργαζομένων που βρίσκονται σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας και η μείωση των εισοδημάτων της λαϊκής οικογένειας είναι μεταξύ των βασικών συνεπειών των μνημονίων που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση θέτει σε καθεστώς «ευπρόσβλητης εργασίας» σχεδόν το 50% των μισθωτών εργαζομένων. Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία, το 60% των Ευρωπαίων και το 80% των ελλήνων εργαζομένων θεωρεί ότι η οικονομική κρίση θα οδηγήσει σε επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας και υγείας στο χώρο εργασίας.
Η κατάσταση εργασιακής ανασφάλειας έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την ένταση φαινομένων κατάθλιψης αλλά και την εκδήλωση «οργανικών» νοσημάτων, όπως η αρτηριακή υπέρταση, οι καρδιοπάθειες και ο καρκίνος [1]. Όσον αφορά την Ελλάδα, η περισσότερο συζητημένη στη διεθνή βιβλιογραφία συνέπεια της κατάστασης αυτής είναι η σημαντική αύξηση των αυτοκτονιών (αύξηση 17% το 2011 σε σχέση με το 2009) και η ακόμα σημαντικότερη αύξηση των ανθρώπων που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν (1,1% το 2009 και 1,5% στο 2011). Όπως είναι αναμενόμενο, οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι περισσότερο συχνές σε ανθρώπους που έχουν υποστεί μεγάλη υποβάθμιση του εισοδήματός τους ή έχουν μείνει άνεργοι [2], [3]. Συγχρόνως, επιδεινώνονται οι δείκτες νοσηρότητας και θνητότητας που σχετίζονται με οργανικά νοσήματα, όπως ο καρκίνος και η αρτηριακή θρόμβωση [4], [5], θέμα το οποίο ελάχιστα έχει συζητηθεί μέχρι σήμερα.
Στη συνθήκη αυτή, η ζήτηση των υπηρεσιών υγείας αυξάνεται, με το κύριο βάρος να πέφτει στο δημόσιο και ασφαλιστικό σύστημα υγείας, όπως επιβεβαιώνεται από την αύξηση κατά 20% της χρήσης των υπηρεσιών των δημόσιων νοσοκομείων και τη μείωση κατά 15% της αντίστοιχης των ιδιωτικών (μέσος όρος σε εθνικό επίπεδο). Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν η οικονομική κατάσταση και η οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και των ασφαλιστικών φορέων μπορεί να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Η χρόνια υποχρηματοδότηση, τα διαρθρωτικά προβλήματα και η διαφθορά του δημόσιου συστήματος υγείας, η περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης και η επίταση της υποστελέχωσής του που επιβάλλονται από τις πολιτικές του Μνημονίου, καθώς και οι σοβαρές ελλείψεις σε φάρμακα, αντιδραστήρια και υλικά (που προκύπτουν και ως αποτέλεσμα εκβιασμών που το τελευταίο διάστημα ασκούν οι πολυεθνικές εταιρείες και οι προμηθευτές) έχουν ως άμεση συνέπεια την πυροδότηση μείζονος υγειονομικής κρίσης στο ΕΣΥ, την οποία θα πληρώσει κυριολεκτικά με τη ζωή της η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας.
Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr/
Πριν από λίγες μέρες (30.05.2013) το Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ διοργάνωσε στο Βερολίνο ημερίδα με σκοπό να παρουσιαστεί η μελέτη περί ευρωζώνης που συνέταξαν ο Χάϊνερ Φλάσμπεκ και ο Κώστας Λαπαβίτσας για λογαριασμό του Ινστιτούτου. Η ημερίδα έγινε με τη σφραγίδα του γερμανικού κόμματος Ντι Λίνκε και ευρεία συμμετοχή της γερμανικής Αριστεράς, καθώς και εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΚΕΛ και άλλων ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων. Η κάλυψη από τα διεθνή και κυρίως τα επίσημα γερμανικά ΜΜΕ υπήρξε ευρύτατη.
Η «μελέτη Φλάσμπεκ-Λαπαβίτσα» τεκμηριώνει τη θέση ότι η κρίση της ευρωζώνης οφείλεται στο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχει αποκτήσει η Γερμανία εντός της ΟΝΕ – κυρίως ως προς την περιφέρεια – επειδή έχει κρατήσει χαμηλά το μοναδιαίο κόστος εργασίας. Μετά από τρία χρόνια κρίσης το πρόβλημα όχι μόνο δεν έχει λυθεί, αλλά απεναντίας έχει λάβει νέες διαστάσεις, καθώς η Γερμανία κερδίζει ανταγωνιστικότητα ακόμη και σε σχέση με μεγαλύτερες οικονομίες όπως αυτή της Γαλλίας και της Ιταλίας. Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία εάν δεν υπάρξει εκ βάθρων αλλαγή της γερμανικής οικονομικής πολιτικής, το πρόβλημα θα παραμείνει ουσιαστικά άλυτο.
Καθώς όμως τέτοια αλλαγή δε διαφαίνεται και η κρίση μέλεται να συνεχιστεί, η «μελέτη Φλάσμπεκ – Λαπαβίτσα» προτείνει τη θεσμοθέτηση μηχανισμού εξόδου από την ΟΝΕ και τη σταδιακή επιστροφή σε σύστημα ελεγχόμενων ισοτιμιών. Το ευρώ, καταλήγει συμπερασματικά, έχει αποτύχει και η Αριστερά πρέπει να θέσει όρους και να διαμορφώσει προτάσεις για το μέλλον που θα επιτρέψουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες να ανασάνουν.
Το συνέδριο χαρακτηρίστηκε από έντονη αντιπαράθεση και υψηλούς τόνους. Δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, καθώς τέθηκε επί τάπητος και ανοικτά το ταμπού της γερμανικής αλλά και της υπόλοιπης ευρωπαϊκής Αριστεράς, δηλαδή η ίδια η ύπαρξη του κοινού νομίσματος. (περισσότερα…)
Γερμανία ξανά: η αντιδραστική φύση της μετανάστευσης
Οι στίχοι «κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά, μας πήρες απ’ τον τόπο μας, τα πιο καλά παιδιά» από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη, τραγουδήθηκαν πολύ στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Ο χρόνος όμως γυρνά και η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, αφού εκτός από τα πιο καλά παιδιά, στις σύγχρονες «φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές» οδεύουν και τα πιο καλά μυαλά.
εφημ ΠΡΙΝ
Μια μορφωμένη γενιά νέων εργαζομένων που τρέχει να ξεφύγει από τη δαμόκλειο σπάθη της στατιστικά βέβαιης και κοινωνικά ανάλγητης ανεργίας, αλλά και που αναζητά το οξυγόνο της ελπίδας σε χώρες όπου με το μισθό από την εργασία του, μπορεί κανείς να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Ξανά, η Εδέμ της εργασίας εντοπίζεται στη Γερμανία, τη χώρα όπου η ανεργία κυμαίνεται στο 6,9%, ένα μέγεθος που από μόνο του καθιστά θελκτική τη μετανάστευση. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία της χώρας, τη χρονιά που πέρασε η ροή μεταναστών προς τη Γερμανία αυξήθηκε κατά 13%. Ειδικά για τους Έλληνες, η χώρα της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγινε προορισμός εγκατάστασης και εργασίας για 10.000 επιπλέον άτομα σε σχέση με το 2011, ένα ποσοστό αύξησης 43%! Ο χάρτης της ροής των μεταναστών προς τον ισχυρό της Ευρώπης αποκαλύπτει γλαφυρά την ουσία και το δράμα της οικονομικής κρίσης που πλήττει όλο τον Νότο: Αύξηση 45% σημειώθηκε στη μετανάστευση Ισπανών προς τη Γερμανία, ενώ τα αντίστοιχα στοιχεία για την Πορτογαλία ήταν αύξηση 43% και για την Ιταλία αύξηση 40%. Σε απόλυτους αριθμούς, οι περισσότεροι νέοι μετανάστες προέρχονται από την Πολωνία, ενώ σημαντική αύξηση παρατηρείται και στη μετανάστευση πολιτών των κρατών τα οποία εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και το 2007 και κυρίως, από τη Σλοβενία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία.
Την άποψη ότι η Ελλάδα θα είχε ξεπεράσει σήμερα την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, εξέφρασε ο γερμανός οικονομολόγος, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Welt».
«ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ»
Παράλληλα, τάχθηκε υπέρ μιας ανοιχτής νομισματικής ένωσης, από την οποία τα κράτη θα μπορούν να αποχωρήσουν προσωρινά και να αναζητήσουν μεταβατική βοήθεια με σχέδια τύπου «Μάρσαλ».
εφημ ΕΘΝΟΣ
«Οι πέτρες που πετούν εναντίον μας θα γίνονται μεγαλύτερες όσο συνεχίζεται η σημερινή πολιτική», δηλώνει ο κ. Ζιν, αναφερόμενος στις ευθύνες που αποδίδονται στην Γερμανία για την σημερινή κατάσταση στις υπερχρεωμένες χώρες.
«Ήταν μεγάλο λάθος να παραβιάσουμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ και να κρατήσουμε την Ελλάδα στο ευρώ με δημόσια δάνεια που αναλογούν εν τω μεταξύ στο 160% του ΑΕΠ και τα οποία δεν θα εξυπηρετηθούν ποτέ. Αυτό βοήθησε τις δικές μας και τις γαλλικές τράπεζες και κάποιους πλούσιους στην Ελλάδα, αλλά για τον λαό σήμανε μόνο ανεργία και γενικότερη δυσκολία. Η Ελλάδα θα είχε βγει τώρα από την κρίση, εάν την άνοιξη του 2010 είχε πτωχεύσει και είχε αποχωρήσει από το ευρώ. Θα είχε σε μεγάλο βαθμό απελευθερωθεί από το χρέος της και θα είχε, με μια υποτιμημένη δραχμή, ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της. Η ανεργία των νέων σίγουρα δεν θα ήταν στο 60% που είναι σήμερα», πρόσθεσε.
Εξέφρασε, μάλιστα, την εκτίμηση ότι αυτό που επιτρέπει σήμερα η Γερμανία να συμβαίνει στην Ελλάδα είναι «μια καταστροφή για τους ανθρώπους εκεί» και επεσήμανε ότι ο κόσμος θεωρεί υπεύθυνους τους Γερμανούς, παρότι δίνουν τα περισσότερα χρήματα.
«Αυτή η πολιτική μας κάνει φτωχότερους και ταυτόχρονα μας παρουσιάζουν όλο και περισσότερο με σβάστικες», δήλωσε χαρακτηριστικά και προειδοποίησε ότι, «εάν αυξηθούν οι δυσκολίες στις μεγάλες χώρες, δεν θα μπορούμε έτσι κι αλλιώς να συνεχίσουμε την πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, λόγω έλλειψης κεφαλαίων».
Πηγή:Βαθύ Κόκκινο
Δραματικά είναι τα στοιχεία που δίνει η Eurostat με την Ελλάδα να είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία σε όλες της χώρες της Ευρωζώνης, με τους νέους κάτω από 25 χρόνων, η νέα εργατική βάρδια δηλαδή να βρίσκεται σε πιο τραγική κατάσταση αφού σχεδόν 6 στους 10 νέους είναι άνεργοι.
Το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα όμως –απ’ ότι ακούμε, στο βίντεο που παραθέτουμε- είναι αυτό που μας λέει ο Σάββας Ρομπόλης, Επιστημονικός Διευθυντής Ινστιτούτου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Επικαλούμενος μελέτη του Ινστιτούτου που διευθύνει εκτιμάει ότι στο τέλος του 2013η ανεργία θα φτάσει στο 29-30%
Αμφισβήτησε την εκτίμηση του Α. Σαμαρά ότι «φρενάρει» η ανεργία, λέγοντας ότι οι δικές τους μελέτες αναφέρουν ότι στα τέλη του 2014 θα υπάρχει περαιτέρω άνοδος της ανεργίας φτάνοντας στο 31,5% τονίζοντας ότι υπάρχουν άλλα Ινστιτούτα ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα που εκτιμούν ότι η ανεργία θα φτάσει το 35%.
Το πιο σημαντικό, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο επιστήμονα είναι ότι μέχρι το 2025 (!!!) δεν προβλέπεται αισθητή μείωση της ανεργίας.
Πέρα απ’ αυτό και σύμφωνα πάντα με την έρευνα του ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο χρονικό διάστημα 2010-2013 μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έχουν χάσει το 50% του εισοδήματος τους (!!!), ενώ στο διάστημα 2009-2012 οι Ελληνες κάτω απ’ το όριο της φτώχειας έχουν αυξηθεί κατά 1.700.000!!! Στην ακραία φτώχεια δηλαδή άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο που πηγαίνουν στα συσσίτια έχουν ξεπεράσει το 1.000.000!!!
Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Αμφιθέατρο κτιρίου Millenium,ώρα 18:00
26 Απριλίου 2013
Δημόσιο πολιτικό διάλογο, με σκοπό να συζητηθούν εναλλακτικές πολιτικές προτάσεις απέναντι στο σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο, διοργανώνει στις 26 Απριλίου 2013 ,το κυπριακό ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Ερευνών Προμηθέας με την συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου και διακεκριμένων οικονομολόγων – ακαδημαϊκών.
Τρόικα και Εναλλακτικές
Πρόγραμμα
Σύνοδος 1 – Πολιτικά Κόμματα
ΑΚΕΛ – Άνδρος Κυπριανού
ΔΗΣΥ – Πρόδρομος Προδρόμου
ΔΗΚΟ – Στέλιος Κοιλιάρης
ΕΔΕΚ – Δημήτρης Παπαδάκης
ΕΥΡΩΚΟ – Δημήτρης Συλλούρης
ΚΙΝΗΜΑ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ – Γιώργος Περδίκης
Σύνοδος 2 – Ακαδημαϊκοί/Οικονομολόγοι
Κώστας Λαπαβίτσας – Σταύρος Τομπάζος – Τάσος Γιασεμίδης – Σωφρόνης Κληρίδης – Κώστας Μαυρίδης – Ανδρέας Θεοφάνους
Πηγή: http://oapatris.wordpress.com
Με αφορμή τα σημερινά γεγονότα στη Μανωλάδα Ηλείας όπου αναβίωσαν οι ένοπλοι δουλέμποροι αναδημοσιεύουμε κείμενο προ διετίας από το blog «Ο Άπατρις της Πάτρας» που περιγράφει τα σύγχρονα κάτεργα χιλιάδων μεταναστών.
via antapoCRISIS
Πριν τρία χρόνια (18-21 Απριλίου 2008) έγινε μια απεργία 1.500 δούλων εργατών γης στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, την οποία ακολούθησαν πογκρόμ και λιντσαρίσματα σε βάρος τους από την πλευρά των δουλοκτητών και των τραμπούκων τους. Μέρες που είναι των Παθών, κι αφού κάποιοι από εμάς δεν ακολουθούν το «χριστιανικό» (βλ. αστικό) εορτολόγιο, ας θυμηθούμε κάποια από τα πάθη της εργατικής τάξης που έλαβαν χώρα τότε και συνεχίζουν να συμβαίνουν μέχρι σήμερα:
«Στην περιοχή της Μανολάδας γίνεται εκτεταμένη καλλιέργεια φράουλας, με αποδέκτες του προϊόντος την εγχώρια και ξένη αγορά», όπως αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια (βλ. λήμμα «Νέα Μανολάδα Ηλείας», στη Βικιπαίδεια). Στην περιοχή αυτή παράγεται το μεγαλύτερο ποσοστό της εγχώριας παραγωγής της φράουλας (περίπου το 90%). Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η Νέα Μανωλάδα είχε 1.522 έλληνες κατοίκους, στους οποίους θα πρέπει να προσθέσουμε σήμερα περίπου 2.500 μετανάστες που αποτελούν το κύριο εργατικό δυναμικό της περιοχής, δεδομένου ότι απασχολούνται ως εργάτες στις διάφορες αγροτικές επιχειρήσεις, κυρίως στα φραουλοχώραφα.
Αυτοί, όμως, δεν αναφέρονται στα επίσημα αρχεία και θα έμεναν στην αφάνεια, αν δεν συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια ορισμένα αιματηρά γεγονότα που αποκάλυψαν το άγριο καθεστώς της υπερεκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που ασκείται σε βάρος τους από τους έλληνες νεοτσιφλικάδες της περιοχής. Έτσι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε όσα γεγονότα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην περιοχή αυτή, θα πρέπει να μελετήσουμε τις παραγωγικές σχέσεις της προαναφερόμενης «εκτεταμένης καλλιέργειας», δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των φραουλοχώραφων και των μισθωτών καλλιεργητών τους, δουλοκτητικές σχέσεις που στάζουν στην κυριολεξία αίμα. Αυτό το αίμα ρέει και ποτίζει τις φράουλες της Νέας Μανωλάδας εδώ και πολλά χρόνια, αν και το γεγονός αυτό με το πλήθος των εγκληματικών επεισοδίων που το συνοδεύουν και αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των παραπάνω σχέσεων άρχισαν να δημοσιεύονται μόλις εδώ και τέσσερα χρόνια, δηλαδή από το Μάη του 2007, με διάφορα ρεπορτάζ αριστερών δημοσιογράφων.
Πηγή: ISKRA
Α. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Γ.Γ. ΤΟΥ ΑΚΕΛ: ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΥΠΡΟ ΕΚΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Ο Άντρος Κυπριανού Γ.Γ. του ΑΚΕΛ επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 στις 26/3 ότι έχουν προσκληθεί από το ΑΚΕΛ οι Κ.Λαπαβίτσας και Χ. Φλάσμπεκ, προκειμένου να συμβάλλουν στη μελέτη και διαμόρφωση σχεδίου για την έξοδο της Κύπρου από το ευρώ, έξοδο που ο Α. Κυπριανού δεν απέκλεισε ως ενδεχόμενο διεξόδου από την κρίση.
Τα συγκεκριμένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Α. Κυπριανού στη Νόνη Καραγιάννη-Αθήνα 9,84 στις 26 Μαρτίου έχουν ως εξής:
Ερ. Αναρωτιέμαι αν ένα από το ερωτήματα αυτού του δημοψηφίσματος θα είναι το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ;
Α. Κυπριανού:Εμείς δεν το αποκλείουμε αυτό το ενδεχόμενο. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να μελετήσουμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες που χρειάζεται να προηγηθούν αλλά και τις παρενέργειες οι οποίες θα προκληθούν. Και πρέπει να σας πω ότι ήδη έχουμε αρχισει να μελετούμε αυτά τα ζήτηματα σε μεγαλύτερο βάθος. Είχαμε συστήσει πριν από τις προεδρικές εκλογές μια ειδική επιτροπή που ασχολείται με αυτό το θέμα και τώρα έχουμε καλέσει να έρθουν στην Κύπρο δύο διάσημοι καθηγητές που ασχολούνται με αυτά τα θέματα ακριβώς για να μας συμβουλεύσουν για τα παραπέρα βήματα.
Ερ. Οικονομολόγους έχετε προσκαλέσει;
Α. Κυπριανού:Ναι, ο ένας ήταν υφυπουργός οικονομικών της Γερμανίας όταν ο κύριος Λαφοντέν ήταν υπουργός οικονομικών, ο άλλος είναι Ελλαδίτης, είναι ο κύριος Λαπαβίτσας, εργάζεται στο Λονδίνο.
Ερ. Ο στόχος σας είναι να καταλήξετε σε μια έκθεση με τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης;
Α. Κυπριανού:Ακριβώς όπως το λέτε. Αυτό θέλουμε να πράξουμε διότι θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιά είναι τα υπέρ και τα κατά της κάθε λύσης. Δηλαδή, αν συνεχίσουμε την πορεία μέσα στα πλαίσια των αποφάσεων της τρόϊκα, πως θα εξελιχθούν τα πράγματα για τον κυπριακό λαό, ποιές είναι οι προοπτικές. Αν ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία, ποιές είναι οι προοπτικές. Αυτά θέλουμε να τα μελετήσουμε γιατό γνωρίζουμε πως δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές ούτε εύκολες λύσεις. Αλλά θεωρούμε πως όταν είσαι ενώπιον κρίσεων πρέπει να μελετήσεις όλα τα ενδεχόμενα και μετά να πάρεις αποφάσεις. Δεν δεχόμαστε δογματικά η καλύτερη λύση είναι αυτή που προτείνει η τρόϊκα. Αντιθέτως, η διαπίστωσή μας είναι πως όλη η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ξεσηκωθεί με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για την Κύπρο.
via ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ
Του Ανέστη Ταρπάγκου
Μια πρώτη διέξοδος που έχει ήδη προκριθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 είναι η ιδιωτικοποιημένη χρηματοδότηση, κατασκευή και εκμετάλλευση των πέντε μεγάλων αυτοκινητοδρόμων (Ιονία Οδός, Οδικοί Άξονες Πελοποννήσου, Τμήμα ΠΑΘΕ στα Τέμπη, Οδικός Άξονας Κεντρικής Ελλάδας), με τη γνωστή διαδικασία των συμβάσεων παραχώρησης που είχαν επικυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο. Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των συμβάσεων ήταν ότι αυτά τα μεγάλα οδικά έργα, χρηματοδοτούνται όχι πλέον από το ελληνικό Δημόσιο, αλλά από τραστ τραπεζών και κατασκευαστικών ολιγοπωλίων, ελληνικών και ευρωπαϊκών, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της λειτουργίας και εκμετάλλευσης των οδικών αυτών αξόνων από τις ιδιωτικές συμπράξεις τραπεζών και εργοληπτικών επιχειρήσεων, με τις τεράστιες επιβαρύνσεις που έχουν προκύψει και θα ενταθούν στο μέλλον, της πυκνής είσπραξης εξαιρετικά υψηλών διοδίων από τους χρήστες των εθνικών (κατ’ όνομα πλέον) οδών.
Το ζήτημα που προέκυψε από την έκρηξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου στο δεύτερο εξάμηνο του 2008, ήταν ότι αναδείχθηκε η υπερμεγέθης χρεωκοπία του τραπεζικού συστήματος, με τη συσσώρευση 40 δισ. ευρώ ζημιών, αποτέλεσμα ιλιγγιώδους μεγέθους για το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, με αποτέλεσμα τη διακοπή της τραπεζικής χρηματοδότησης της κατασκευής αυτών των μεγάλων έργων. Ωστόσο έπρεπε να βρεθεί μια ορισμένη επίλυση του προβλήματος, προκειμένου να προχωρήσουν αυτές οι συμβάσεις παραχώρησης (ιδιωτικοποιημένων δρόμων κατά το πρότυπο της εκμετάλλευσης της Αττικής Οδού), πράγμα που και γίνεται πλέον σήμερα, στη διάρκεια της τρέχουσας άνοιξης του 2013, με δύο τρόπους:
Από τη μια πλευρά και με την αδυναμία των εγχώριων τραπεζών να επαναλάβουν τις χρηματοδοτήσεις των έργων, έρχεται το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο να συνδράμει οικονομικά, χωρίς ωστόσο τα οδικά αυτά έργα να περιέρχονται στην κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου. Μ’ άλλες λέξεις, η δημόσια χρηματοδότηση, άμεση ή με την εγγύηση του κράτους, παίρνει τη θέση της ιδιωτικής τραπεζικής χρηματοδότησης, ωστόσο όμως το περιεχόμενο των συμβάσεων παραχώρησης παραμένει αμετάλλακτο, δηλαδή η εκμετάλλευσή τους θα γίνεται από τους ιδιώτες.
Η δύναμη της προπαγάνδας από τα σύγχρονα ΜΜΕ είναι ως γνωστόν Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η !!! Την εποχή μας αυτή την αλήθεια την βιώνουμε με ιδιαίτερη ένταση… Ετσι π.χ. τα Γερμανικά και άλλα ΜΜΕ κατάφεραν να πείσουν ακόμη και μας, ότι δεν υπάρχουν πιο διεφθαρμένοι από τους Ελληνες… Ούτε λόγος βέβαια για τους μεγάλους Γερμανικούς κολοσσούς, που έχουν αναλάβει ως Κίρκες το έργο της εξαγοράς ακόμη και κυβερνήσεων πολλών Ευρωπαϊκών κρατών… Βλέπετε, η εξαγορά και το λάδωμα υπέρ των Γερμανικών συμφερόντων είναι …πράξις αγία και ευλογημένη… Πρόσφατη λοιπόν είναι η εκστρατεία «πληροφόρησης» για το διεφθαρμένο Κυπριακό Τραπεζικό Σύστημα, που κύριο αμάρτημά του είναι η φιλοξενία ανταγωνιστικών προς τους Γερμανούς καταθέσεων… Για όσους, λοιπόν είναι πρόθυμοι (από συνειδητό ή ασυνείδητο φραγκολεβαντιμισμό) να αποδεχτούν την θεωρία των οργανωμένων, έντιμων και αυστηρά νομιμόφρονων κρατών και κυβερνήσεων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο, που αφορά το Λουξεμβούργο. Γράφτηκε στα ΝΕΑ από τον Ρούσσο Βρανά και έφτασε στην ΦΑΙΑΚΙΑ από τον φίλτατο Στέφανο Πάντο…Διαβάστε το… Αξίζει…
Λουξεμβούργο…
Στα σκοτεινά…… βάθη της Ευρώπης βρίσκεται μια χώρα διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι. Μαύρο χρήμα ξεπλένεται στις τράπεζές της, όπου ο βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ Ιλ είναι γνωστό πως έχει κρύψει δισεκατομμύρια από τον μόχθο του λαού του. Το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος της χώρας είναι τουλάχιστον εκατό φορές περισσότερο από το αντίστοιχο χρέος των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης. Η δημοκρατία της είναι της πλάκας, με έναν κληρονομικό και μη αιρετό αρχηγό κράτους που μπορεί όχι μονάχα να διαλύει τη Βουλή αλλά και να διορίζει μέλη της. Πού βρίσκεται λοιπόν αυτό το καρκίνωμα; Στην Ιβηρική; Στα Απέννινα; Στα Βαλκάνια; Οχι. Στην καρδιά του ευρωπαϊκού χάρτη και ονομάζεται Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
Ποδηλάτες…
… και πεζοπόροι απολαμβάνουν τα βουκολικά τοπία αυτής της χώρας και τραπεζίτες μετρούν με αγαλλίαση τα θεαματικά πλούτη της. Το Λουξεμβούργο περηφανεύεται για το υψηλότερο κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν στον κόσμο: 108.832 δολάρια το 2010. Ομως, το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος ξεπερνά τα 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Κάτι σαν να μην πηγαίνει καλά σε αυτήν τη χώρα. Οι πολίτες της νιώθουν το ίδιο «ευτυχισμένοι» όσο και οι κάτοικοι του σπαραγμένου από τον εμφύλιο πόλεμο Σουδάν (σύμφωνα με τον δείκτη Χάπι Πλάνετ). Το έχουν ρίξει στο τσιγάρο και στο πιοτό. Και ωστόσο δεν παύουν να επαναλαμβάνουν: «Θέλουμε να μείνουμε όπως είμαστε». Ομως, άλλα λέει στο αμερικανικό περιοδικό «Φόρεϊν Πόλισι» ο συγγραφέας Ζορζ Χαουζέμερ, το βιβλίο του οποίου «Πάνω από το νερό» μοιάζει με καθρέφτη του μυστικού κόσμου των τραπεζιτών και της κοινωνίας της χώρας του: «Είμαστε κάπως χαμένοι. Γίναμε μια χώρα εμπόρων και τραπεζιτών και έχουμε χάσει όλα τα άλλα».
Αναλυτικά τα εννέα νομοσχέδια που ψήφισε χθες βράδυ η Βουλή
Στη ψήφιση εννέα νομοσχεδίων, οκτώ ομόφωνα και ένα κατά πλειοψηφία, για εξυγίανση και αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα της Κύπρου, μέτρο το οποίο εντάσσεται στο πακέτο διάσωσης της κυπριακής οικονομίας προχώρησε αργά χθες βράδυ, σε έκτακτη συνεδρία της Ολομέλειας, η Βουλή των Αντιπροσώπων.
Οι νέες νομοθεσίες έχουν να κάνουν με την ίδρυση Εθνικού Ταμείου Αλληλεγγύης (1), την επιβολή περιοριστικών μέτρων στις συναλλαγές σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (2), την εξυγίανση πιστωτικών και άλλων ιδρυμάτων (3), τις τραπεζικές εργασίες (4), τον ειδικό φόρο πιστωτικού ιδρύματος (5), τη διαχείριση χρηματοοικονομικών κρίσεων (6), τις συνεργατικές εταιρείες (7) τη σύστασης και λειτουργία σχεδίου προστασίας καταθέσεων και εξυγίανση πιστωτικών και άλλων ιδρυμάτων και τους σχετικούς κανονισμούς (8+9).
Ο περί Ίδρυσης Εθνικού Ταμείου Αλληλεγγύης Νόμος του 2013, ο οποίος ψηφίστηκε ομόφωνα προνοεί την ίδρυση ταμείου με την επωνυμία «εθνικό Ταμείο Αλληλεγγύης» του οποίου σκοπός θα είναι να χρηματοδοτεί και να ενισχύει οικονομικά πιστωτικά ιδρύματα, να προωθεί και να συμβάλλει στην κεφαλαιοποίηση ή και ανακεφαλαιοποίηση πιστωτικών ιδρυμάτων και να προωθεί και να συμβάλλει στη χρηματοδότηση της Δημοκρατίας.
Ο περί της Επιβολής Περιοριστικών Μέτρων στις Συναλλαγές σε Περίπτωση Έκτακτης Ανάγκης Νόμος του 2013, ο οποίος ψηφίστηκε ομόφωνα, έχει σκοπό, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και για λόγους δημόσιας τάξης ή και δημόσιας ασφάλειας, την ανάθεση εξουσιών στον Υπουργό Οικονομικών ή, κατά περίπτωση, στο Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, για τη δυνατότητα λήψης και επιβολής προσωρινών περιοριστικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων περιορισμών στη διακίνηση κεφαλαίων.
Πηγή: The Guardian
Μετάφραση: Σ.Κόγκας
Δεν χρειάζονται γνώσεις οικονομικών για να καταλάβεις τι έκαναν ήδη στους Κύπριους η Ευρώπη και το ΔΝΤ. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πόσο τρομερό θα ήταν να ξυπνούσε ένα πρωί και να ανακάλυπτε ότι οι αποταμιεύσεις του έχουν δεχτεί επιδρομή. Στις τέσσερις προηγούμενες «διασώσεις» των χρεοκοπημένων κρατών της ευρωζώνης, οι λεπτομέρειες καλύπτονταν από τεχνικές : αναδιάρθρωση του χρέους αυτό, δημοσιονομική εξυγίανση το άλλο. Με την Κύπρο, όμως, μια άμεση φορολόγηση έως 10% στις καταθέσεις, χρειάζεται λίγη εξήγηση.
Οι συνταξιούχοι χάνουν μέρος των συνταξιοδοτικών τους αποταμιεύσεων, προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή οι δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού. Σύμφωνα με το σχέδιο που ανακοινώθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο (οι λεπτομέρειες θα ξαναμαγειρευτούν ώστε να κερδηθεί η κοινοβουλευτική υποστήριξη), οι φτωχότεροι Κύπριοι θα χτυπηθούν με φόρο 6.75% επί των περιουσιακών στοιχείων, έτσι ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις για τους πλούσιους που, πρέπει να φτάσουν το 9.9%. Μέχρι την περασμένη Παρασκευή οι τραπεζικές καταθέσεις έως 100.000 ευρώ ήταν επισήμως προστατευόμενες. Ότι και να γινόταν, ένας συνταξιούχος με μια μικρό-κατάθεση 50.000 ευρώ δεν θα έχανε ούτε ένα σεντς.
Τώρα είναι φτωχότερος κατά 3.375 ευρώ, η μόνη του αποζημίωση θα είναι μετοχές σε μια χρεοκοπημένη τράπεζα. Αναπόφευκτα, έρχονται διαβεβαιώσεις ότι αυτά είναι μια απολύτως εφάπαξ εισφορά. Αλλά δίνονται από ένα Κύπριο υπουργό οικονομικών που πριν λίγες μέρες απέκλειε κάθε υποχρεωτική επίταξη των καταθέσεων με την φράση «δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ηλίθια ιδέα». Όποτε ανοίξουν πάλι οι τράπεζες του νησιού , δύσκολα θα κατηγορήσει κανείς το κοινό για την απόσυρση του υπολοίπου των αποταμιεύσεων του.
Περιστασιακά οι οικονομικοί ρεπόρτερ αντιμετωπίζουν αφορμές για ιστορίες που έχουν προκαλέσει μαζική απόσυρση καταθέσεων, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπω μια πολιτική που σχεδόν θα μπορούσε να είναι σχεδιασμένη για να την πυροδοτήσει.
Υπάρχουν νικητές, φυσικά. Βρίσκονται στα hedge funds του Μay fair(1) που αγόρασαν το χρέος της Κυπριακής κυβέρνησης στοιχηματίζοντας ότι η ευρωπαϊκή ελίτ θα εφάρμοζε ακριβώς αυτό το γελοίο σύστημα. Περιλαμβάνονται οι βρώμικοι χρηματέμποροι που ξεπλένουν το χρήμα τους στο μικροσκοπικό φορολογικό παράδεισο. Με το παλιό σύστημα κάποιος με ένα εκατομμύριο ευρώ σε μια χρεοκοπημένη τράπεζα θα έχανε τα 900.000, τώρα φεύγει μακριά με ζημιά 99.000 ευρώ , στην χειρότερη.
via http://youpayyourcrisis.blogspot.gr/
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 μετεξελίχθηκε σταδιακά σε παγκόσμια κρίση ανεργίας. Αυτή η κρίση ανεργίας σχετικά γρήγορα θα μετατραπεί σε πολιτική κρίση. Η κρίση αφορά και τους τρεις βασικούς πυλώνες του παγκόσμιου συστήματος – την Ευρώπη, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Το επίπεδο της έντασης διαφέρει, η πολιτική αντίδραση διαφέρει και η σχέση με τη χρηματοοικονομική κρίση επίσης διαφέρει. Όμως, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, και αυτό είναι ότι η ανεργία όλο και περισσότερο αντικαθιστά την οικονομία ως το κεντρικό πρόβλημα του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Η Ευρώπη είναι το επίκεντρο αυτής της κρίσης. Η Ιταλία διενήργησε εκλογές, και το κόμμα που κέρδισε τις περισσότερες ψήφους -σχεδόν το ένα τέταρτο του συνόλου- ήταν μια ολοκαίνουρια ομάδα, που ονομάζεται το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, της οποίας ηγείται ένας επαγγελματίας κωμικός.
Υπάρχουν δύο ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτό το κίνημα: Το πρώτο είναι πως ένας από τους κεντρικούς πυλώνες του είναι ότι χαρακτηρίζει την κήρυξη χρεοστασίου μέρους του ιταλικού χρέους ως το λιγότερο κακό. Το δεύτερο είναι ότι η Ιταλία, με την ανεργία της να ανέρχεται στο 11,2%, δεν είναι η χειρότερη περίπτωση ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, η Ιταλία θρέφει ακραία κόμματα που αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα.
Η βασική διαμάχη στην Ευρώπη αφορά στο πώς να λυθεί η κρίση κρατικού χρέους και η απειλή που αυτή ενέχει για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Το θέμα ήταν ποιος θα επωμιστεί το βάρος της σταθεροποίησης του συστήματος. Το επιχείρημα που «κέρδισε», ιδιαίτερα στις ελίτ της Ευρώπης, ήταν ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη είναι λιτότητα, ότι οι κρατικές δαπάνες έπρεπε να περιοριστούν σημαντικά προκειμένου όσο μεγάλη και αν είναι η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους να μην κηρυχθεί στάση πληρωμών.
ΗΠΑ. Στην παγκόσμια υπερδύναμη 17.000.000 παιδιά, συνολικά 50 εκατ. πολίτες, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της πείνας και τα κοινωνικά προγράμματα είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Λόρι Σίλβερμπους
«Ο κόσμος ντρέπεται να το παραδεχτεί,αλλά η πείνα είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, που συνεχώς επιδεινώνεται», λέει ο ηθοποιός Τζεφ Μπρίτζες που συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ.
«Η φιλανθρωπία είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά δεν είναι ο τρόπος για να εξαλείψεις την πείνα. Δεν χρηματοδοτούμε το υπουργείο Αμυνας με φιλανθρωπίες! Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, τα παιδιά μας να επιζούν μέσω της φιλανθρωπίας. Στη δική μας χώρα, την πιο πλούσια στον κόσμο, θα έπρεπε να φροντίζουμε τα παιδιά μας. Στ” αλήθεια, πρόκειται για πράξη πατριωτισμού.
Εάν μια άλλη χώρα το έκανε αυτό στα παιδιά μας, θα της είχαμε κηρύξει τον πόλεμο».
Της Ελλης Πάνου
Οι εικόνες και τα πρόσωπα μέσα στην τάξη συχνά θολώνουν για τη Ρόζι. Κι όταν συμβαίνει αυτό, το μικρό κοριτσάκι παλεύει να συγκεντρωθεί. «Προσπαθώ πολύ», λέει, «και τις περισσότερες φορές δεν μπορώ γιατί πονάει το στομάχι μου. Η δασκάλα μου μού λέει να συγκεντρωθώ και προσπαθώ να ξεχαστώ κοιτάζοντας ένα αυτοκόλλητο που έχω στο θρανίο μου και γράφει «ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ» ή χασμουριέμαι ή κοιτάζω τη δασκάλα, αλλά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το φαγητό».
Η Ρόζι, ένα κοριτσάκι του δημοτικού που μεγαλώνει στο Κολοράντο, είναι ένα από τα 17 εκατομμύρια παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες τα οποία ζουν σε καθεστώς «διατροφικής ανασφάλειας», δηλαδή δεν έχουν πάντα φαγητό στο τραπέζι, δεν ξέρουν πότε θα είναι το επόμενο γεύμα τους και δεν μπορούν να τραφούν υγιεινά. Η ιστορία της είναι μία από τις πολλές που παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μια θέση στο τραπέζι», αμφισβητώντας τις θεωρίες για το ποιος πεινάει σήμερα στις ΗΠΑ και γιατί.
«Μια θέση στο τραπέζι»,| Film Trailer
«Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι μια μικρή περιθωριοποιημένη ομάδα ανθρώπων βρίσκεται αντιμέτωπη με την πείνα», λέει η παραγωγός και σκηνοθέτις Λόρι Σίλβερμπους. «Αλλά σε αυτή τη φάση μιλάμε για 50 εκατομμύρια ψυχές». Τις περισσότερες φορές σχετίζουμε την πείνα με εικόνες μικρών σκελετωμένων παιδιών στις φτωχές ή τις αναπτυσσόμενες χώρες», λέει η Σίλβερμπους. Αλλά δεν είναι έτσι. Σε 50 εκατομμύρια υπολογίζονται οι Αμερικανοί που δεν μπορούν να αγοράζουν τα απαραίτητα τρόφιμα και πολλοί από αυτούς ντρέπονται να το παραδεχθούν, με τους ειδικούς να προειδοποιούν ότι η νεότερη γενιά ζει πιο δύσκολα και θα πεθάνει πιο γρήγορα από την προηγούμενη.
Στο ντοκιμαντέρ «πρωταγωνιστούν» άνθρωποι από πολλές γωνιές των ΗΠΑ, πολλοί εργαζόμενοι σε τακτικές δουλειές: ένας αστυνομικός, μια δασκάλα, ένας αγρότης, μια υπάλληλος κοινωνικών υπηρεσιών και μικρά παιδιά, όπως η Τρεμόνικα, ένα κοριτσάκι της δευτέρας δημοτικού από το Δέλτα του Μισισιπή, που υποφέρει και από πείνα κι από παχυσαρκία, αφού η οικογένειά της δεν έχει την πολυτέλεια να αγοράσει φρέσκα τρόφιμα.
Η ανεργία να καλπάζει και γίνεται καθημερινός εφιάλτης για κάθε εργαζομένη οικογένεια
Την ίδια στιγμή η ασυδοσία των εργοδοτών σε βάρος των εργαζομένων μεγαλώνει.
του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*
Η αύξηση της ανεργίας σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι δραματική. Τον Οκτώβριο ανήλθε στο 26,8% έναντι 19,7% του αντίστοιχου μήνα του 2011. Η επίσημη λίστα των καταγεγραμμένων ανέργων έφτασε στο 1.345.715 άτομα ενώ στην πραγματικότητα οι άνεργοι είναι πολύ περισσότεροι αφού δεν είναι γραμμένοι όλοι στη λίστα του ΟΑΕΔ. Μεγαλώνει ο χρόνος παραμονής στην ανεργία, περίπου ένα εκατομμύριο βγήκε εκτός αγοράς εργασίας μετά το 2008. Το δωδεκάμηνο Οκτώβριος του 2011 έως τον Οκτώβριο του 2012 χάθηκαν 368.701 θέσεις εργασίας.
Τον Οκτώβριο του 2012 το σύνολο των απασχολουμένων ανήλθε σε 3.680.894 άτομα, οι άνεργοι υπολογίζονται σε 1.345.715 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (δεν εργάζεται ούτε αναζητεί εργασία) ανήλθε σε 3.344.478 άτομα. Τα μεγαλύτερα θύματα της ανεργίας σε ότι αφορά την ηλικιακή κατανομή είναι οι νέοι έως 24 ετών αφού το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται σε 56,6%. Στις ηλικίες 25-34 ετών είναι 34,1% ενώ μεγάλη αύξηση εμφανίζει και η ηλικιακή κατηγορία από 35 έως 44 ετών, με ποσοστό ανεργίας 23,3%. Στην ηλικιακή κατηγορία 45-54 ετών σχεδόν ένας στους πέντε εμφανίζεται να είναι άνεργος. Στις προσυνταξιοδοτικές ηλικίες (55-64 ετών) την τελευταία 4ετία το ποσοστό πενταπλασιάστηκε και ανήλθε στο 15,4%. Είναι βέβαιο ότι με τη βάρβαρη πολιτική που ασκεί η συγκυβέρνηση στα πλαίσια των μνημονίων, της Ε. Ένωσης και του Δ.Ν.Τ. η κατάσταση θα γίνεται ακόμα χειρότερη και η ανεργία θα φτάσει στα ύψη ξεπερνώντας το 30% μέσα στο 2013.
Σε κάθε εργαζόμενη οικογένεια υπάρχει πλέον τουλάχιστον ένας άνεργος, όσοι ζούμε στο Βύρωνα βλέπουμε εκατοντάδες ανθρώπους να συνωστίζονται στα γραφεία του τοπικού ΟΑΕΔ. Η ανεργία αξιοποιείται από πάρα πολλούς εργοδότες για ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία καλπάζει όλο και περισσότερο, ενώ αυξάνονται και τα φαινόμενα της απλήρωτης εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία του ΣΕΠΕ μετά από ελέγχους που έκανε σε επιχειρήσεις διαπίστωσε ότι το 35% των εργαζόμενων είναι ανασφάλιστο, όταν το αντίστοιχο ποσοστό ανερχόταν σε ποσοστό 29 % το 2011 και σε ποσοστό 25% το 2010. Ενώ πληθαίνουν οι εργοδότες που αξιοποιούν την κρίση και δεν καταβάλουν το μισθό και τα μεροκάματα στους εργαζόμενους. (περισσότερα…)
Αρθρο του Ambrose Evans Pritchard της Telegraph, που αναλύει μία έκθεση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία ένα τμήμα της Ευρώπης είναι παγιδευμένο σε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας .
Πηγή: Το Περγάδι
Την περασμένη εβδομάδα, η ΕΚΤ του Draghi ανακοίνωνε ότι η οικονομική κρίση της ευρωζώνης έλειξε, αλλά με την ανεργία και την ύφεση, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αν και πρόκειται για μια ύφεση που απέτυχε να προβλέψει και σε μεγάλο βαθμό την προκάλεσε επιτρέποντας τη συρρίκνωση της προσφοράς χρήματος, κυρίως από τα μέσα του 2012.
Ετσι, η ΕΚΤ και ο Draghi δήλωσαν ότι δεν θα αναλάβουν νέες δράσεις για να αντισταθμιστεί η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών) του τρέχοντος έτους το 2,3% του ΑΕΠ στην Ισπανία, 2% στη Γαλλία και 1,2% στην Ιταλία – για να μην αναφέρουμε τις δραματικές μειώσεις στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.
Στην Ιαπωνία, αντίθετα, ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε λίγο πολύ έδωσε εντολή στην κεντρική τράπεζα να «πληθωρίσει» και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (και όχι το «spread» ή κάποιο άλλο χρηματοοικονομικό τέχνασμα). Η Federal Reserve στην Αμερική, αντίθετα, ανακοίνωσε αυτό το καλοκαίρι ότι θα συνεχίσει να κάνει ενέσεις ρευστότητας τη μία μετά την άλλη μέχρις ότου το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ κατέβει στο 6,5%.
Μόνο η ΕΚΤ δηλώνει ανίσχυρη μπροστά σε ένα ποσοστό ανεργίας 11 0.8% στην Ευρώπη που αυξάνεται μήνα με το μήνα. Ο Mario Draghi είπε ότι η νομισματική πολιτική μπορεί να κάνει «λίγα» για να καταπολεμηθεί η διαρθρωτική ανεργία. Αν όμως ήταν πραγματικά » διαρθρωτική» θα μπορούσε και να πείσει. Αλλά δεν είναι. Η Ιρλανδία έχει μια από τις πιο ευέλικτες αγορές εργασίας στον κόσμο, αλλά το ποσοστό ανεργίαςεκτινάχθηκε από 4,6% σε 14,6%, παρά τη δικλείδα ασφαλείας της μετανάστευσης προς τη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία.
Χαρτς IV αλά γαλλικά ετοιμάζει ο Ολάντ
Τη δική του εκδοχή του νόμου Χαρτς IV για ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ετοιμάζει ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, καθώς η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, εξελίσσεται σε «μεγάλο ασθενή» του ευρώ.
Η γαλλική κυβέρνηση επιχειρεί μέσω του «κοινωνικού διαλόγου» να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που προηγήθηκαν στην Γερμανία την εποχή του σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, με πρόσχημα την εξασθένιση της γαλλικής ανταγωνιστικότητας και τον κίνδυνο να έχει σύντομα την τύχη των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Κυβέρνηση και συνδικάτα έπρεπε μέσα στο 2012 να συμφωνήσουν σε ένα είδος «ιστορικού συμβιβασμού» για μία σχετικά «ανώδυνη» ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Με το τελεσίγραφο της γαλλικής κυβέρνησης για συμφωνία να λήγει χθες(σ.σ. 11/01), ο Ολάντ ετοιμάζεται να παρουσιάσει τη δική του εκδοχή της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων που συμπυκνώνονται στο βασικό νεοφιλελεύθερο δόγμα που θέλει τις επιχειρήσεις να απολύουν ευκολότερα και με το λιγότερο δυνατό κόστος, στο όνομα υποτιθέμενων ευκολότερων μελλοντικών προσλήψεων που θα βγάλουν την οικονομία από τη στασιμότητα.
Η ανεργία στη Γαλλία ξεπερνά το 10% και βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο από το 1999. Στα χέρια του πρωθυπουργού Ζαν-Μαρκ Εϊρό βρίσκεται λίστα με 46 τουλάχιστον επιχειρήσεις, από την αυτοκινητοβιομηχανία Peugeot Citroen μέχρι τα καταστήματα Conforama και τη χαλυβουργία ArcelorMittal και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες σκοπεύουν να κλείσουν εργοστάσια και επιχειρηματικές δραστηριότητες απολύοντας συνολικά περί τους 90.000 εργαζόμενους. Οι γαλλικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικό μειονέκτημα σε σχέση με τους Γερμανούς ανταγωνιστές τους, οι οποίοι εφαρμόζουν από το 2003 με την ψήφιση του νόμου Χαρτς IV πιο ευέλικτες μορφές εργασίας, σε αντίθεση με τις γαλλικές επιχειρήσεις που εξακολουθούν να απασχολούν περισσότερο κόσμο με σταθερές σχέσεις εργασίας και δεν μπορούν να απολύσουν με την ίδια ευκολία. Πρόσφατα οι εργαζόμενοι στα μεγαλοκαταστήματα της μουσικής εταιρίας Virgin, διαδήλωσαν έξω από το κεντρικό πολυκατάστημα στο Σαμπ Ελιζέ, για να διαμαρτυρηθούν για το επικείμενο κλείσιμό του. Το κλείσιμο πάντως της γνωστής αλυσίδας δεν έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα της Γαλλίας αλλά με το θάνατο της δισκογραφικής βιομηχανίας εξαιτίας του downloading. Ήλθε ωστόσο να υπενθυμίσει την επιδεινούμενη συνεχώς οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης το ΑΕΠ της οποίας ανέρχεται σε δύο τρισεκατομμύρια ευρώ.
Εν όψει των «ηλεκτροσόκ» στα τιμολόγια της ΔΕΗ ο νέος Κώδικας Προμήθειας της ΡΑΕ προβλέπει αποπληρωμή λογαριασμών σε έντοκες ή άτοκες δόσεις για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικά ή υγείας, καθώς και διπλάσιο χρόνο εξόφλησης για τις ευπαθείς ομάδες
Εφημερίδα των Συντακτών
Του Βασίλη Γεώργα
Κοινωνική πολιτική με διευκολύνσεις στην αποπληρωμή λογαριασμών και επιμέρους ρυθμίσεις προστασίας για περίπου 2 εκατομμύρια «ευάλωτους καταναλωτές» θα επιχειρήσει να ασκήσει η κυβέρνηση εν όψει της μεγάλης αύξησης των τιμολογίων ρεύματος, αλλά και της αναμενόμενης δραστηριοποίησης ιδιωτικών εταιρειών που θα σπεύσουν να ανταγωνιστούν τη ΔΕΗ στο λιανεμπόριο ηλεκτρισμού.
Ο νέος «κώδικας προμήθειας», που συνέταξε η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και θα τεθεί σε ισχύ μόλις εγκριθεί από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, προβλέπει μεταξύ άλλων αποπληρωμή λογαριασμών σε έντοκες ή άτοκες δόσεις για όσους αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα υγείας, καθώς και διπλάσιο χρόνο εξόφλησης για τις ευπαθείς ομάδες καταναλωτών.
Επίσης απαγορεύει ρητά τη διακοπή ρεύματος σε ευπαθείς ομάδες την καλοκαιρινή και τη χειμερινή περίοδο, ρυθμίζει τα θέματα των εγγυήσεων, θεσπίζει άμεση καταβολή αποζημιώσεων σε περίπτωση βλάβης, ενώ καθιστά πιο διαφανή τη διαδικασία ενημέρωσης και υπογραφής των συμβάσεων ηλεκτροδότησης από τη ΔΕΗ και τους ιδιώτες προμηθευτές. Παράλληλα, όμως, εισάγει ρυθμίσεις, όπως ο θεσμός των εισπρακτικών εταιρειών για την εξόφληση λογαριασμών στην αγορά ενέργειας.
Ο νέος κώδικας θεσμοθετείται ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των νέων αυξήσεων στα οικιακά τιμολόγια που θα σωρεύσουν νέα βάση στις πλάτες των καταναλωτών, σε μια περίοδο μάλιστα που η «ενεργειακή φτώχεια» σαρώνει στην Ελλάδα με τις ανεξόφλητες οφειλές νοικοκυριών και επιχειρήσεων να ξεπερνούν τα 1,2 δισ. ευρώ, τη ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα σε περίπου 35.000-40.000 καταναλωτές τον μήνα και να προχωρά σε περίπου 2.000 διακανονισμούς οφειλών την ημέρα (+75%).
Μπορεί να εξαναγκαστεί η Ελλάδα σε έξοδο από το ευρώ όπως προβλέπουν κάποιοι;
– Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πολύ μεγάλο κόστος. Ομως, εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία και η παραμονή στο ευρώ έχει μεγάλο κόστος. Εάν δεν γίνει κάτι, τα κόστη θα αυξάνουν και ο υπολογισμός για το εάν μια χώρα θα είναι καλύτερα εντός ή εκτός ευρώ ίσως αλλάξουν.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ προειδοποιεί την Ε.Ε. να αλλάξει πορεία
Αυστηρή κριτική στην πολιτική λιτότηταςπου εφαρμόζεται στην Ευρώπη και βυθίζει τη Γηραιά ήπειρο στην ύφεση, ασκεί σε συνέντευξή του στην «Κ», ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος, Τζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας ότι «εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία, ακόμη και η παραμονή στο ευρώ θα έχει μεγάλο κόστος».
Ο βραβευμένος με το Νομπέλ Οικονομίας καθηγητής του πανεπιστημίου Κολούμπια περιγράφει ως αναγκαίο το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σημειώνοντας ότι αυτό θα πρέπει να καλύπτει όχι μόνο τον επίσημο τομέα, αλλά και τους ιδιώτες πιστωτές, ενώ υπογραμμίζει ότι η αναδιάρθρωση πρέπει να είναι μεγάλη, γιατί αλλιώς δεν θα είναι αποτελεσματική.
Χαρακτηρίζει ως «ευπρόσδεκτη» την αλλαγή στάσης της Αγκελα Μέρκελ έναντι της Ελλάδας, αλλά σπεύδει να επισημάνει ότι θα πρέπει «να υπάρξει και αλλαγή πολιτικής» προς αναπτυξιακά μέτρα που θα επιτρέψουν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη να εξέλθει από την κρίση που βιώνει.
Εκτιμά, δε, ότι οι σημερινοί μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι βιώσιμοι, και δηλώνει ότι «θα πρέπει να υπάρξει είτε περισσότερη είτε λιγότερη Ευρώπη».
Παγκοσμιοποίηση
Ο κ. Στίγκλιτζ, που διετέλεσε αντιπρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας (1997-2000) και Πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων του Λευκού Οίκου στην κυβέρνηση Κλίντον (1995-1997), έχει γίνει παγκόσμια γνωστός για τις ενστάσεις του στον τρόπο με τον οποίο η διεθνής κοινότητα διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, και την κριτική που ασκεί στους «φονταμενταλιστές της ελεύθερης αγοράς» και σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
H “οικονομική διακυβέρνηση” στην πράξη
Πηγή:aristeroblog.gr/
“Μόνο μία κρίση οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές” έλεγε ο Μίλτον Φρίντμαν. Οι μαθητές του στην ΕΕ το ξέρουν πολύ καλά, και γι’αυτό τα τελευταία δύο χρόνια πέρασαν σειρά νομοθετημάτων, συμφώνων και συνθηκών με τα οποία η γραφειοκρατία των Βρυξελλών διευρύνει ριζικά τα δικαιώματα παρέμβασής της στη χάραξη των οικονομικών πολιτικών όλων των κρατών μελών.[1]
Το 2011 ήταν η πρώτη χρονιά που εφαρμόστηκε το “Ευρωπαϊκό εξάμηνο”. Με βάση αυτό οι κυβερνήσεις καταθέτουν κάθε χρόνο το οικονομικό τους πρόγραμμα στην ΕΕ για σχολιασμό και υποδείξεις. Με το πακέτο των έξι νομοθετημάτων της οικονομικής διακυβέρνησης θεσπίστηκε επίσης, το 2012, η δυνατότητα να επιβάλονται κυρώσεις στις χώρες που, ενώ “πάσχουν” από διάφορες ανισσοροπίες, δε συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις. Αλλά ποιος γνωματεύει για την ύπαρξη ή όχι ανισορροπιών; Η ίδια η ΕΕ φυσικά, και για την ακρίβεια η Κομισιόν.
Η BusinessEurope (πανευρωπαϊκή συνομοσπονδία βιομηχάνων) δημοσιεύει ετησίως το δικό της “Βαρόμετρο Μεταρρυθμίσεων” στα τέλη Φλεβάρη – αρχές Μάρτη. Αφού δηλαδή δημοσιεύσει η Κομισιόν τις γενικές εκτιμήσεις και προτάσεις της για την ερχόμενη χρονιά, και πριν την ανοιξιάτικη Σύνοδο των επικεφαλών των κυβερνήσεων που είναι αφιερωμένη στην οικονομική πολιτική. Οι προτάσεις που έκανε η BusinessEurope στο “Βαρόμετρο” αυτό για το 2011 και 2012 είχαν ιδιαίτερη σημασία, καθώς πρόκειται για τις “πιλοτικές” χρονιές του νέου συστήματος.
Στο άρθρο αυτό εξετάζουμε την καταπληκτική ομοιότητα των “προτάσεων” της BusinessEurope με τις υποδείξεις της Κομισιόν και πώς εφαρμόστηκαν σε ορισμένες χώρες. Η διαδικασία συγκέντρωσης όλων των οικονομικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες δεν έχει ολοκληρωθεί. Πέρα από τους δύο κανονισμούς για την έγκριση των εθνικών προϋπολογισμών σε επίπεδο ΕΕ που θα εγκριθούν σύντομα,[2] η “Πρόταση των Τεσσάρων” (Μπαρόζο, Ντράγκι, Βαν Ρόμπαϊ, Γιούνκερ) προτείνει οι υποδείξεις οικονομικής πολιτικής να πάρουν το χαρακτήρα «συμβολαίου» που θα υπογράφει κάθε χώρα με την ΕΕ στα πλαίσια της «Δημοσιονομικής Ένωσης» (Fiscal Union).[3]
Πηγή: Το Περγάδι
Οι συνταγές της Τρόικα αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Τίποτα απολύτως απ’ όσα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ ισχυρίζονται για να δικαιολογήσουν τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» δεν αληθεύει. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Παρατηρείται μια φυγή των πολυεθνικών από το νότο, μια φυγή κεφαλαίων που απειλεί και την καινοτομία σε μια Ευρώπη του Νότου που «χρειάζεται απεγνωσμένα να βγει από την κρίση χρέους και την ύφεση.»
Αυτό αναφέρεται στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας Wall Street Journal μαζί με μερικά παραδείγματα, όπως η αμερικανική Kimberly Clark, η οποία ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει τις δραστηριότητες για παιδικές πάνες στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων,το ίδιο και η Alcoa και η PPR. Η γερμανική πολυεθνική Merck, ανακοίνωσε πρόσφατα περικοπή κατά 20% του εργατικού δυναμικού της στην Ισπανία, και η αγγλική Compass Group μείωσε τις δραστηριότητες της στην Πορτογαλία.
«Από την αρχή του χρόνου υπήρξαν σημάδια αποχώρησης των ξένων επενδυτών από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κατά τους πρώτους έξι μήνες του έτους – αναφέρει η Wall Street Journal – η απόσυρση των επενδυτών στην Ιταλία ξεπέρασε την εισροή κεφαλαίων κατά 1,6 δισ. δολάρια. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία από το 2007 είναι μειωμένες κατά 38%, καθώς οι επενδυτές μετακινούνται προς τις αναδυόμενες χώρες. «
Ένας μεγάλος αριθμός αρνητικών ειδήσεων που σημαίνουν το ίδιο πράγμα: οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» παράγουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που δηλώνει η τρόικα (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ).
Εισήγηση του Γιάννη Φασουλά στην εκδήλωση του συλλόγου διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης »Γ.Κορδάτος»με θέμα :«Το σκάνδαλο των ιδιωτικοποιήσεων και η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση»
Πηγή:http://syllogosgk.blogspot.gr/
Οι τοποθετήσεις των προηγουμένων ομιλητών μας έβαλαν στο πρόβλημα αλλά και στη λύση του σύμφωνα με την πολιτική σκέψη που ο σύλλογός μας Γιάννης Κορδάτος προτείνει , και φιλοδοξεί να την διαδώσει σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. (…) Από τη μεριά μου θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένα στοιχεία αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΥΔΑΠ στην πορεία προς την ιδιωτικοποίηση, όντας εργαζόμενος σε αυτήν για 31 χρόνια , τα 28 από αυτά εκλεγμένος στο συνδικάτο της ΕΥΔΑΠ με τα ψηφοδέλτια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.(…)
Στην Ελλάδα δύο επιχειρήσεις λειτουργούν ως κρατικές εταιρίες Ύδρευσης – Αποχέτευσης. Είναι η ΕΥΔΑΠ για Αθήνα και Αττική και η ΕΥΑΘ για την Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες λειτουργούν ως δημοτικές επιχειρήσεις.
Η ΕΥΔΑΠ έχει σήμερα πάνω από 2 εκατομμύρια μετρητές-πελάτες ύδρευσης εξυπηρετώντας περίπου 5 εκατομμύρια ανθρώπους σε ύδρευση και το 90% περίπου αυτών και σε αποχέτευση. Η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει είναι φανερό ότι επηρεάζει καθοριστικά την ζωή του μισού πληθυσμού της χώρας. Είναι αλήθεια ότι και σήμερα το νερό της ΕΥΔΑΠ είναι πολύ καλό σε ποιότητα, ένα από τα καλύτερα σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτό συμβάλουν και οι ποιότητα των πηγών ( κυρίως Μόρνος – Υλίκη ) και η ποιότητα του καθαρισμού και του ελέγχου.Το ερώτημα είναι αν αυτό θα ισχύει σε μια πλήρη ιδιωτικοποίηση. Το ερώτημα είναι που θα φτάσουν τα – ήδη – ακριβά τιμολόγια.
Η πορεία για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ άρχισε – να γίνονται εμφανής – από τα μέσα της δεκαετίας του 80.Σιγά στην αρχή , πιο γρήγορα στη συνέχεια, με καλπασμό αντιλόπης σήμερα οι εργολάβοι έπαιρναν και παίρνουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια. Ολόκληρες υπηρεσίες ( πχ υπηρεσία κατασκευών ) με ιστορία με γνώση και πολύτιμη εμπειρία διαλύθηκαν για να δοθεί το αντικείμενο σε εργολάβους. Δεκάδες νευραλγικά τμήματα τεχνικά κυρίως ,το ίδιο. Η τεχνογνωσία περνάει στα χέρια των ιδιωτών με ότι αυτό σημαίνει ( εκβιασμοί , ακριβά έργα , αμφίβολης ποιότητας κατασκευές και επισκευές στα δίκτυα κλπ ).Νομοθετικά οι βάσεις για το ξεπούλημα μπήκαν με μια σειρά από νόμους, ( όπως και για όλες τις ΔΕΚΟ ) από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1991 – 1992.Την υλοποίηση για την ΕΥΔΑΠ ανέλαβε η κυβέρνηση Σημίτη το 1999 με το νόμο 2744/99. Η ΕΥΔΑΠ με βάση αυτό το νόμο ,χωρίζεται σε δύο εταιρίες. Η μία η ιδιωτική ΕΥΔΑΠ Α.Ε που πήρε το φιλέτο δηλαδή την εκμετάλλευση των δικτύων ύδρευσης – αποχέτευσης, τους βιολογικούς καθαρισμούς, την είσπραξη των λογαριασμών. Μπήκε στο χρηματιστήριο με το κράτος να κατέχει το 71% περίπου ( 61% σήμερα αφού το 10% το είχε αγοράσει η δημόσια τότε Αγροτική Τράπεζα και το πήρε προίκα η τράπεζα Πειραιώς ) και σήμερα να ετοιμάζεται να το πουλήσει.
Η άλλη αμιγώς δημόσια ΕΥΔΑΠ ΠΑΓΙΩΝ που έχει στην κυριότητα της, τις λίμνες, τα φράγματα, τα εξωτερικά υδραγωγεία, και όλα τα έργα εξεύρεσης νέων πηγών.
Είχαμε δηλαδή μια σοφή από μεριάς του κεφαλαίου, κίνηση :
Οι ιδιώτες παίρνουν έτοιμο το προϊόν για να το πουλάνε όσο και όπως θέλουν, και αφήνουν στο κράτος την ευθύνη να βρει το νερό να φτιάξει φράγματα και κανάλια να το φέρει στην Αθήνα !!!
Όλα αυτά απαιτούν τεράστια κοντύλια ( το φράγμα, η λίμνη, και το κανάλι του Μόρνου είναι από τα μεγαλύτερα και ακριβότερα έργα στην Ελλάδα εκείνης της εποχής , και η υλοποίηση του ξεπέρασε την δεκαετία ) που το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να δώσει αφού η απόδοση είναι μικρή και η απόσβεση πολύ αργή.
Το antapocrisis δημοσιεύει μεταφρασμένο ένα απόσπασμα μελέτης των Luciano Vasapollo, Rita Martufi και Joaquìn Arriola με τίτλο “Pigs’ awakening – PIIGS” από το 3ο κεφάλαιο: Εναλλακτική λύση για την Ιταλία και τα άλλα PIIGS. Ο Joaquìn Arriola ήταν πρόσφατα στην Ελλάδα, ομιλητής στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία των 1000.
Έξω απο το ευρώ και τη νομισματική Ευρώπη.
Ας ασχοληθούμε τώρα, με μια άμεση λειτουργική αλλά και στρατηγική προοπτική, την αποχώρηση απο καπιταλιστικές περιοχές, όπως η Ε.Ε.
Το ευρώ υιοθετήθηκε για να ενισχύσει τις εξαγωγές της αστικής τάξης των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, δηλαδή του ιμπεριαλιστικού Ευρωπαϊκού πόλου, και να αποδυναμώσει τις εμπορικές θέσεις των περιφερειακών χωρών της Μεσογείου. Επιπλέον, υπέταξε τη δυναμική τους στον καταμερισμό εργασίας των κεντρικών χωρών. Έτσι, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία (τα λεγόμενα PIIGS, προσθέτοντας και την Ιρλανδία) έχουν μετατραπεί σε τουριστικά και οικιστικά θέρετρα, ή σε κέντρα υπηρεσιών, με μια αυξανόμενη διαδικασία αποβιομηχάνισης. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε μια εργατική λύση στην κρίση αν δεν αλλάξουν οι υφιστάμενοι οικονομικοί και νομισματικοί κανόνες.
Η λιτότητα δεν αποτελεί λύση, γιατί όπως λένε πολλοί αναλυτές, η μείωση των επενδύσεων μειώνει την παγκόσμια ζήτηση και την βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη, και έτσι η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων με τη σειρά τους μειώνουν την φορολογική βάση και το έλλειμμα χειροτερεύει. Οι πολιτικές προσαρμογής έχουν μόνο ως στόχο την επίλυση των προβλημάτων ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μετατοπίζοντας τεράστια εισοδήματα από την εργασία στο κεφάλαιο. Αυτό γίνεται τόσο με την άμεση επίθεση στους μισθούς και, έμμεσα, με τη μείωση των κοινωνικών παροχών.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, που χρησιμεύει αποκλειστικά στη διαχείριση των ανισορροπιών του προϋπολογισμού, καθώς και στη διασφάλιση της πληρωμής των κρατικών ομολόγων για τους τραπεζίτες και τους εισοδηματίες. H αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής είναι αδιανόητη, δεδομένου ότι θα αλλάζε τους στρατηγικούς στόχους της δημιουργίας του ευρώ. Αυτοί περιλαμβάνουν την αύξηση του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς και την ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς ώστε να ευνοήσει τη συγκέντρωση και την συγκεντροποίηση του πολυεθνικού κεφαλαίου στις κεντρικές χώρες.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Πρωτοβουλία των 1000, για ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό Μέτωπο Διεξόδου, για την συμπαράταξη και την ενότητα της Αριστεράς, σας προσκαλεί στην εκδήλωση με θέμα:
Η Ευρώπη σε κρίση – Η Ελλάδα πειραματόζωο – Η απάντηση της Αριστεράς
Oμιλητές:
Κώστας Λαπαβίτσας, Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου SOAS
Joaquin Arriola, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων (Universidad del Pais Vasco/EHU)
Paul Murphy, Ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 6:30μ.μ στο Ξενοδοχείο »ΤΙΤΑΝΙΑ».
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε, ανάμεσα σε άλλα, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα σχέδιο Μάρσαλ και ότι ένα τέτοιο ανάλογο σχέδιο μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία υπέρβασης της κρίσης για τη χώρα και την Ευρώπη μαζί με τη μερική διαγραφή του χρέους.
Η θέση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν διατυπώθηκε για πρώτη φορά. Έχει όμως σημασία ότι εκφράστηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού.
Δυο μήνες νωρίτερα, το Σεπτέμβριο δηλαδή του τρέχοντος έτους, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει : «Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ. Πρέπει να δοθεί χρόνος και ανάσα στην ελληνική οικονομία για να μπορέσει να ξαναπάρει μπρος και όχι να τη διαλύσουμε οριστικά με το νέο πακέτο μέτρων των 13 δισ. ευρώ». Η επιλογή του τόπου όπου διατυπώθηκε η θέση αυτή έχει επίσης τη σημασία της.
Στην ίδια συνέντευξη διευκρίνισε επίσης το πολύ σημαντικό ότι η «ανάσα αυτή θα πρέπει να δοθεί σε συμφωνία με τους πιστωτές» και όχι σε αντιπαράθεση μαζί τους.
Στις 14 Νοέμβρη ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στο CNN, επανέφερε για μια ακόμη φορά τη θέση αυτή: «Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Αυτή είναι η λύση και όχι η λιτότητα. Η λιτότητα σήμερα μπορεί να ευνοεί ένα σχέδιο για τη γερμανοποίηση της Ευρώπης», τόνισε με νόημα στο αμερικανικό κανάλι ειδήσεων.
Όπως προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βασικό συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής εξόδου από την κρίση ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Για τούτο επαναδιατυπώνει τη θέση αυτή σε κομβικές παρεμβάσεις του. Είναι βέβαια αδύνατο να αγνοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του κόμματος την ουσία του σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο υπήρξε το οικονομικό βάθρο επί του οποίου στηρίχθηκε η προσπάθεια των ΗΠΑ να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Ευρώπη, να ανακόψουν το επαναστατικό κίνημα των λαών που είχε γιγαντωθεί μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και την αντιφασιστική νίκη των λαών. Το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε η οικονομική πλευρά της αμερικανικής παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο, συνόδεψε τις ναπάλμ που ρίχνονταν για πρώτη φορά στα βουνά της Ηπείρου. Και βέβαια, καθόλου δεν οδήγησε σε μια πραγματική οικονομική ανάπτυξη και, μάλιστα σε όφελος του λαού, γεγονός που αποδεικνύεται όχι μόνο από τις βαθιές κοινωνικές ανισότητες που υπήρχαν και πριν την κρίση αλλά και από το ότι η χώρα δεν γνώρισε παρά ασθενή βιομηχανική ανάπτυξη και ήταν πάντοτε εξαρτημένη από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Όπως σημείωνε ο Θ. Παπαρήγας σε άρθρο του στο Ριζοσπάστη το 1997, «οι εισροές του Σχεδίου αποκατέστησαν τα κέρδη του μονοπωλιακού κεφαλαίου, ανανέωσαν τη βάση του και επέτρεψαν μια παρατεταμένη «απογείωση» του εξαρτημένου καπιταλισμού»[1].
Πηγή: www.e-cynical.blogspot.gr/
Είναι γνωστό ότι η κ. Λαγκάρντ δεν έστειλε την περίφημη λίστα της μόνο σε μας. Αφού κάθισε και ξεκαθάρισε έναν-έναν τους δεκάδες χιλιάδες λογαριασμούς του Φαλτσιάνι, και αφού κράτησε ό,τι ήταν να κρατήσει για την πατρίδα της, απέστειλε τους υπόλοιπους σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και πιθανώς αλλού, τακτοποιημένους σε ισάριθμες καλογραμμένες λίστες. Αυτά γύρω στον Μάιο του 2010.
Το τι απέγινε η δική μας λίστα, είναι πλέον γνωστό, έστω και με καθυστέρηση δυο χρόνων. Το τι θα γίνει περαιτέρω, είναι επίσης γνωστό, δηλαδή τίποτε. Απ’ ότι φάνηκε το ζόρι όλο ήταν να πληροφορηθούμε το περιεχόμενο για να ‘χουμε κάτι το ενδιαφέρον να συζητάμε στις ανιαρές συνάξεις του Σαββατόβραδου, και όχι να απαιτήσουμε τα περαιτέρω.
Στην Ισπανία, η λίστα ανοίχτηκε στην ώρα της. Βρέθηκε να περιλαμβάνει 569 ονόματα, ανάμεσά τους τα μεγαλύτερα ονόματα των επιχειρήσεων και της πολιτικής, με πιο γνωστούς (για μάς τους μη Ισπανούς), τον σημαίνοντα και με μεγάλη πολιτική επιρροή, Emilio Botin, πρόεδρο της Santander Bank, και τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, πρώην Πρωθυπουργό.
Οι φορολογικές αρχές, πράγματι έπιασαν δουλειά και έβγαλαν στη φόρα λογαριασμούς 2 δις ευρώ που ανήκαν στον κ. Botin, στον αδελφό του και στα 11 παιδιά τους. Ποσό, το οποίο δεν είχε ποτέ του δηλωθεί, παραμένοντας θαμμένο για χρόνια στα υπόγεια κάποιας ελβετικής HSBC. Με το θέμα ασχολήθηκαν εκτενώς σε σειρά άρθρων τους οι Times της Νέας Υόρκης, αλλά ουδόλως, οι μεγάλες ισπανικές εφημερίδες, ούτε καν σε μια στήλη, ούτε καν στα ψιλά. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψουμε το λόγο. Τα χρήματα που σκόρπαγε και σκορπάει η Santander σε διαφήμιση σε εφημερίδες και περιοδικά είναι αρκετά για να βουλώνουν στόματα, ειδικά σε καιρούς όπου τα media βρίσκονται σε μια τόσο δυσάρεστη θέση. Πρακτική, που θα ήταν ανόητο να πιστεύαμε ότι σταματάει στα σύνορα της Ισπανίας.
Η υπόθεση Botin έφτασε στα δικαστήρια, αλλά ουδέποτε εκδικάστηκε, και καμιά κατηγορία δεν απαγγέλθηκε. Έκλεισε στο μάνι-μάνι με εξωδικαστικό συμβιβασμό 200 εκ. ευρώ, με την προσωπική παρέμβαση μάλιστα της ίδιας της αναπληρώτριας Πρωθυπουργού της κυβέρνησης Θαπατέρο, κυρίας María Teresa Fernández de la Vega ώστε να σταματήσει οποιαδήποτε άλλη έρευνα.
Από το Ενημερωτικό Δελτίο Πολιτικής & Οικονομικής Τεκμηρίωσης, Νο 20*
Η πρόσφατη επίθεση των νεοφιλελεύθερων ελίτ σε βάρος των υποτελών τάξεων στην χώρα μας, το Μνημόνιο ΙΙΙ, μεταφράζεται σε μια ενιαία δέσμη επίσημων κειμένων τα οποία είναι: α) ο πολυνόμος που υιοθετήθηκε με την μορφή του κατεπείγοντος την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου, β) αυτό καθεαυτό το «μνημόνιο» και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα (ως παράρτημα του πολυνόμου) και γ) ο προϋπολογισμός.
Για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας οι ανατροπές που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο ΙΙΙ αφενός, αποτελούν λογική συνέχεια ή ολοκλήρωση των απορρυθμίσεων που περιλαμβάνονται στα δύο προηγούμενα μνημόνια και στους εφαρμοστικούς τους νόμους και αφετέρου, εντάσσονται στην στρατηγική της οριστικής μετάβασης στην νέα εποχή των υπερ-ευέλικτων εργασιακών σχέσεων στην χώρα μας.
Η περαιτέρω μείωση του κόστους της απόλυσης έως και κατά 50%, σε σχέση με τα επίσης μειωμένα επίπεδα της οικείας αποζημίωσης ως ίσχυαν μετά τις ανατροπές του Ιουλίου του 2010, πλήττουν ιδιαίτερα τους έχοντες σήμερα μεγάλη προϋπηρεσία στον ίδιο εργοδότη (άνω των 17 ετών συμπληρωμένων). Η νέα δραματική μείωση του σχετικού κόστους επέρχεται μέσα από την ευθεία μείωση των ποσών που οφείλονται σε περίπτωση απόλυσης για όλες τις κατηγορίες, αλλά και μέσα από την μείωση του ανώτερου χρόνου προειδοποίησης (στους 4 μήνες) σαν μέσο μείωσης αυτών των νέων μειωμένων ποσών στο μισό.
Είναι πλέον προφανές ότι ο στόχος είναι διπλός. Από την μια, διευκολύνεται η απαλλαγή των εργοδοτών από τους εργαζόμενους με μεγάλη προϋπηρεσία και αυξημένη κοινωνική προστασία στα πλαίσια της ανακύκλωσης των εργαζομένων και της πρόσληψης άλλων με τους νέους όρους που επικρατούν στην αγορά εργασίας. Από την άλλη, σε συνδυασμό με τα εκρηκτικά ποσοστά ανεργίας, ενισχύεται η δυνατότητα των εργοδοτών να τρομοκρατούν τους μισθωτούς και να τους υποχρεώνουν να δέχονται να εργάζονται κατά παράβαση της εργατικής νομοθεσίας ή με μείωση των αποδοχών τους.
1.Κώστας Λαπαβίτσας
(περισσότερα…)
Πηγή: tvxs
Την ολοκλήρωση της μεταβίβασης ποσοστού 67,77%, που κατείχε στη γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη, προς εταιρεία η οποία ελέγχεται κατά 90% από την επενδυτική εταιρεία του εξωτερικού Strategic Initiatives UK LLP και κατά 10% από την εταιρία SIMOS FOOD GROUP, ανακοίνωσε η Αγροτική Τράπεζα ΑΕ. Το τίμημα ανήλθε σε 20,85 εκατ. ευρώ. Μετά την ανακοίνωση της πώλησης, οι κτηνοτρόφοι προχώρησαν σε κατάληψη της βιομηχανίας ζητώντας την ακύρωση της συμφωνίας πώλησης. Προσήχθησαν μετά από επέμβαση της αστυνομίας ο εκπρόσωπος του Πανηπειρωτικού Συνεταιρισμού, Μιχάλης Τσίμας και ο πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Ιωαννίνων, Χριστόδουλος Μπαλτσογιάννης. Οι νέοι ιδιοκτήτες κατέθεσαν μήνυση εναντίον του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή Μιχάλη Κασσή, ο οποίος συμμετέχει στην κινητοποίηση. Με τα ΜΑΤ να βρίσκονται στην είσοδο γίνονται διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση των κτηνοτρόφων, οι οποίοι ωστόσο δηλώνουν ότι δεν υποχωρούν. Παρόντες είναι και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Μαντάς και Όλγα Γεροβασίλη.
Όπως αναφέρεται στην σχετική ανακοίνωση, η ολοκλήρωση της συναλλαγής αυτής είναι αποτέλεσμα μιας διαφανούς, ανταγωνιστικής διαδικασίας που διήρκεσε περίπου ένα χρόνο. Στη διαδικασία αυτή συμμετείχε σημαντικός αριθμός αξιόλογων ημεδαπών και διεθνών υποψηφίων που υπέβαλαν δεσμευτικές, ανταγωνιστικές προσφορές υπό αντίξοες οικονομικές συνθήκες.
Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, η συναλλαγή αυτή αποτελεί μία άμεση ξένη επένδυση σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο για την ελληνική οικονομία. Οι νέοι ιδιοκτήτες, σε συνέχεια της ήδη σημαντικής επένδυσής τους, προτίθενται να αναπτύξουν περαιτέρω τις εργασίες της Δωδώνη.
Εφημ ΠΡΙΝ
ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
Σημείο τομής για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα αποδειχθεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών το οποίο ξεκίνησε να συζητιέται στην Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε κι ως θέμα έχει την κύρωση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που μεταξύ άλλων καταργούν το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο δημοσίων επιχειρήσεων. Συνολικά πρόκειται για ένα νόμο τερατούργημα καθώς καταφέρνει ένα συντριπτικό πλήγμα σε κάθε έννοια δημοσίου συμφέροντος, κυριολεκτικά το εξαφανίζει, χαρίζοντας τα πάντα στους ιδιώτες.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί προοίμιο του τρίτου μνημονίου που αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, όπου θα περιέχονται και τα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, καθώς η επιτυχία του στηρίζεται εν πολλοίς στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων, τα οποία αναμένεται να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν. Να θυμίσουμε πως στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής που είχε ψηφιστεί το 2011 τα έσοδα που αναμένονταν από τις ιδιωτικοποιήσεις υπολογίζονταν στα 50 δισ. ευρώ. Στο νέο σχέδιο Μνημονίου οι προσδοκίες έχουν μετριασθεί σημαντικά. Τα έσοδα που αναμένονται για το 2012 είναι 1,7 δισ. ευρώ, 5 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, 7,3 δισ. μέχρι το τέλος του 2014, 8,5 μέχρι το τέλος του 2015 και 11,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016. Ακόμη όμως κι αυτά τα ποσά απέχουν σημαντικά από την πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε σε μελέτη του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Ελληνικού Δημοσίου που κοινοποιήθηκε προς την Τρόικα κι η οποία αποκαλύφθηκε στις 15 Ιουλίου από την εφημερίδα Έθνος. Με βάση λοιπόν τις δικές τους εκτιμήσεις κι οι οποίες στηρίζονταν στις χρηματιστηριακές τιμές των εισηγμένων και τις προσφορές που είχαν ήδη υποβληθεί από ενδιαφερόμενους, τα αναμενόμενα έσοδα του δημοσίου από την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων δεν πρόκειται να ξεπεράσουν τα 6,9 δισ. ευρώ! Ούτε 14% των αρχικών προβλέψεων! Ενδεικτικά, από την πώληση της ΕΥΔΑΠ το ελληνικό δημόσιο θα λάβει 200 εκ. ευρώ, από την ΕΥΑΘ 80 εκ., από το Ελληνικό στην καλύτερη περίπτωση 700 εκ., από την Εγνατία 250 εκ. ευρώ, από τα περιφερειακά αεροδρόμια 400 εκ., από την πώληση των λιμανιών Πειραιά Θεσσαλονίκης κ.α. 420 εκ., από την ΔΕΗ 350 εκ., κοκ.
Πλήθος άρθρων και δημοσιεύσεων επιχειρούν τις τελευταίες μέρες να βαφτίσουν τη χρεοκοπημένη παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ως αριστερή πολιτική. Η Αυγή και τα ηλεκτρονικά μέσα που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω στην ηγετική του πλειοψηφία, επιδίδονται συντεταγμένα σε μια αντιπαράθεση στην “αριστερά της δραχμής” και στο “σχέδιο Β”. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι χτυπάνε το σαμάρι για να το ακούσει ο γάιδαρος. Το σαμάρι είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ο γάιδαρος είναι εντός.
Στην προσπάθεια αυτή στρατεύονται οικονομικοί αναλυτές και πολιτικά στελέχη. Δεν λείπουν οι παραμορφωτικοί φακοί και οι λαθροχειρίες. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι για παράδειγμα αυτή του κατά τα άλλα ψύχραιμου Χ.Παπαδόπουλου στην Αυγή:
“Πολλοί καλοπροαίρετοι, όμως, αριστεροί υιοθετούν την θέση ότι, αυτή η Ε.Ε και μάλιστα η ζώνη του ευρώ δεν αλλάζει, δεν μετασχηματίζεται, ότι είναι μια φυλακή και το κλειδί είναι στη θάλασσα. Λένε, δηλαδή, με δικά τους λόγια, ό,τι λέγανε η Θάτσερ και ο Φουκουγιάμα, μερικά χρόνια πριν, ότι η TINA (There Is Not Alternative) είναι η αδυσώπητη μοίρα των λαών στην Ε.Ε. και ότι το τέλος της Ιστορίας είναι το παρόν, τουλάχιστον για τη ζώνη του ευρώ”.
Ο Χ.Παπαδόπουλος κάνει ένα άλμα που τον αδικεί. Χρεώνει στην αντίπαλη άποψη το τελείως ανάποδο από αυτό που υποστηρίζει. Οι αριστεροί υποστηρικτές της ρήξης με το ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως οπαδοί του μονόδρομου, οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως αρνητές του!
Αυτή την εντυπωσιακή επιχειρηματολογία είχε διατυπώσει νωρίτερα ο Ν.Κοτζιάς. Κατηγορούσε τους αριστερούς οικονομολόγους ότι με την πολιτική της ρήξης αποδέχονται ότι τα πράγματα στην ΕΕ δεν αλλάζουν, ότι είναι με τον οικονομισμό και όχι με την πολιτική, άρα είναι υποστηρικτές του μονόδρομου. Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Περιμένοντας να αλλάξει η ΕΕ, συμβαίνουν οι πιο περίεργες συναντήσεις. Οι παλιοί υποστηρικτές της Πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τους καθαρούς αντικαπιταλιστές του ευρωκομμουνισμού, επιτίθενται από κοινού στην προοπτική των ρήξεων και των αποδεσμεύσεων.
Πηγή:www.tometopo.gr
Εισαγωγή
Εναλλακτικά σενάρια διάσπασης/διάλυσης του ευρώ
Η ανάλυση διερευνά τέσσερα σενάρια κατάρρευσης της Ευρωζώνης: 1)Η Ελλάδα αποχωρεί από το ευρώ, 2) αρκετές χώρες με δυσκολίες αποχωρούν 3)η Φιλανδία εξέρχεται με δική της βούληση και , τέλος, 4) όλη η Ευρωζώνη διασπάται στα δυο ή διαλύεται. Οι υπολογισμοί που γίνονται παίρνουν υπόψη τους τις επιπτώσεις τόσο για τη χώρα που εξέρχεται όσο και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Η ανάλυση καταλήγει με τη συνόψιση των επιπτώσεων των διαφορετικών σεναρίων στην οικονομική ανάπτυξη της Φιλανδίας, τις εναλλακτικές λύσεις των φιλανδικών εταιρειών για τα επιτόκια και την προστασία του νομίσματος, τις αγορές εταιρικών δανείων και την αγορά μετοχών.
Δεν παίρνουμε θέση για το αν θα παραμείνει η Ευρωζώνη ως έχει ή για το αν θα αλλάξει ή θα διαλυθεί. Τα ακόλουθα απλώς περιγράφουν τι πιστεύουμε πως είναι πιθανό να συμβεί εάν λάμβαναν χώρα αλλαγές στην Ευρωζώνη. Φυσικά υπάρχει σημαντικός βαθμός αβεβαιότητας σε σχέση με αυτά τα σενάρια. Δεν εξετάζονται όλες οι εναλλακτικές. Αντίθετα, η ανάλυση εστιάζει στις πιο ενδιαφέρουσες.
Το μέλλον της Ευρωζώνης εξαρτάται από τους πολιτικούς
Η διατήρηση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή δεν εξαρτάται από τα χρήματα, αλλά από τους πολιτικούς. Μέχρι στιγμής, οι πολιτικοί των πιστωτριών χωρών της Ευρώπης θεωρούν ότι τα πακέτα βοήθειας προς τους πιο αδύναμους εταίρους τους δεν θα βλάψουν την επιτυχία τους στις μελλοντικές εκλογές. Από τη σκοπιά των χωρών-οφειλετών, τουλάχιστον προς το παρόν, το να πραγματοποιούν τις απαιτούμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι πιο ευχάριστο από το να βουτήξουν σε μια νέα άγνωστη κατάσταση με το δικό τους νόμισμα.
Πηγή: iskra
Ως είθισται στην σύγχρονη εκδοχή της δημοκρατίας οι δημοσιογραφικές διαρροές υποκαθιστούν τις υποτυπώδεις δομές κοινωνικού διαλόγου και δια της επαναλήψεως συνδράμουν στην εμπέδωση των νέων κάθε φορά αντεργατικών νομοθετικών ρυθμίσεων πριν ακόμη την υιοθέτησή τους. Ταυτόχρονα, η δια του τύπου καθεστωτική προπαγάνδα στοχεύει στη διαμόρφωση μιας ψευδούς εικόνας σε σχέση με τις δήθεν αντιστάσεις απέναντι στην τρόικα των δύο κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στην προσπάθειά τους να αναβάλλουν προσωρινά την βέβαιη κατάρρευσή τους.
Ωστόσο, η υιοθέτηση των νέων –πλήρως συμφωνημένων με την τρόικα– δυσμενών μέτρων για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, αφενός προστίθεται σε ένα πλέγμα συνολικής απορρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας που έχει επιτελεσθεί την τελευταία διετία και τελεί ακόμη σε ισχύ (Πίνακας 1) και αφετέρου, αποτελεί συνεπή και πολλές φορές εμπρόθεσμη εφαρμογή προηγούμενων μνημονιακών δεσμεύσεων.
Ανεξάρτητα εάν ψήφισαν ή όχι μέρος ή το σύνολο των διατάξεων των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων οι βουλευτές των κομμάτων της συμπολίτευσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι το νέο πακέτο είναι ένα ακόμη προβλεπόμενο μέτρο στην κατεύθυνση της συμφωνημένης ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της μείωσης του κόστους εργασίας. Ειδικότερα:
α) Αποτελεί σαφή μνημονιακή δέσμευση (4046/2012) η αντικατάσταση του μέχρι πρότινος ισχύοντος συστήματος καθορισμού των κατωτάτων ορίων στις αποδοχές μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και μάλιστα το αρχικό χρονοδιάγραμμα έχει παραβιαστεί (Ιούλιος 2012). Έτσι, με την γνωστή Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του περασμένου Φλεβάρη μειώθηκαν δραματικά οι κατώτατες αποδοχές της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, ενώ πάγωσαν και οι λεγόμενες ωριμάνσεις και αυξήσεις μέχρι η ανεργία να διαμορφωθεί σε επίπεδα κατώτερα του 10%. Σήμερα, απομένει η ολοκλήρωση του καθυστερημένου σχεδιασμού μέσα από τον νομοθετικό καθορισμό ενός ενιαίου νόμιμου ελάχιστου μισθού, έπειτα από διαβούλευση (όχι συμφωνία) με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Πηγή: antapoCRISIS
Του Στάθη Κατσούλα.
Στην δημοσιότητα δόθηκε σήμερα λίστα με μεγάλες επιχειρήσεις που απαλλάχτηκαν από το χαράτσι μετά την ευνοϊκή ρύθμιση Βενιζέλου. Η λίστα των απαλλαγέντων δεν δόθηκε από κανέναν Υπουργό και από καμιά κυβέρνηση. Και όπως είναι προφανές την συγκεκριμένη είδηση δεν θα την δείτε σε κανένα ΜΜΕ. Δεν θα ακούσετε τον ΣΚΑΙ να λέει πώς απαλλάχτηκε από το χαράτσι. Δεν θα διαβάσετε στο ΕΘΝΟΣ πώς επίσης απαλλάχτηκε. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά…
Ο τότε Υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ.Βενιζέλος, αυτός που του ξεφεύγουν λίστες μεγαλο–φοροφυγάδων, κυνηγώντας ανελέητα συνταξιούχους, μισθωτούς και άνεργους, τις μέρες που το χαράτσι συζητούνταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, πέρασε νομοθετική ρύθμιση εν κρυπτώ. Με τη ρύθμιση αυτή απάλλασσε κατά ένα μεγάλο μέρος από το χαράτσι μεγαλοιδιοκτήτες ακινήτων. Συγκεκριμένα για κατόχους ακινήτων άνω των 1.000 τ.μ. τους χάριζε το 30%, ενώ για κατόχους ακινήτων άνω των 2.000 τ.μ. τους χάριζε το 60% του χαρατσιού. Φυσικά, ο χρόνος στον οποίο κατέθεσε την νομοθετική ρύθμιση δεν ήταν τυχαίος, ούτε ήταν τυχαίο το ότι την συγκεκριμένη ρύθμιση δεν την περιείχε ο αρχικός νόμος.
Οι αποκαλύψεις έγιναν σήμερα το απόγευμα σε συνέντευξη τύπου από τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ. Φωτόπουλο. Έτσι εξηγείται η ζέση με την οποία η Κομαντατούρα της τρικομματικής κυβέρνησης έσπασε την κατάληψη της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στο κέντρο πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ και τα ΜΜΕ άφριζαν εναντίον των συνδικαλιστών. Τα στοιχεία βγήκαν στην δημοσιότητα από τους καταληψίες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και φυσικά όχι από την διοίκηση της επιχείρησης ή από το Υπουργείο Οικονομικών. Τα δε ΜΜΕ αφού κατήγγειλαν ως ανήκουστη την κατάληψη την Κυριακή, έδωσαν εντολή στους δημοσιογράφους να αποχωρήσουν κατά την διάρκεια της σημερινής συνέντευξης τύπου.
Εφημ ΑΥΓΗ
Η στρατηγική των απελευθερωμένων, κυρίαρχων, ανεξέλεγκτων χρηματοπιστωτικών αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών, ενέπνευσε, καθ’ όλη την περίοδο πριν από την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, το μείγμα οικονομικής πολιτικής το οποίο εγκαθίδρυσε στη διεθνή οικονομία «συνθήκες φούσκας» και πραγματικής μείωσης των μισθών (μείωσή της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων).
Χαρακτηριστική περίπτωση μείωσης των πραγματικών μισθών αποτελεί, μεταξύ των άλλων χωρών, και η Ελλάδα, στην οποία οι μισθοί κατά την περίοδο 1995-2008 αυξήθηκαν κατά 12,5%, η παραγωγικότητα της εργασίας κατά 20%, ο πληθωρισμός κατά 30% και τα κέρδη κατά 40% (ΙΝΕ / ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, 2011). Αυτό σημαίνει ότι κατά την περίοδο των δεκαετιών του 1990 και του 2000, που επικρατούν οι «συνθήκες φούσκας» και κερδοσκοπίας στην παγκόσμια οικονομία, η πραγματική μείωση των μισθών στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελεί το βασικό όχημα χρηματοδότησης του οικονομικού συστήματος και της αύξησης της κερδοφορίας διεθνώς, με διαχρονική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, διαμέσου είτε της υπερχρέωσής τους κατά την περίοδο της ανάπτυξης είτε των πολιτικών λιτότητας κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και ύφεσης.
20 ΕΤΗ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΣΕ ΤΟΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΡΕΟΛΥΣΙΑ
«Επειδή πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τα «λαμόγια» και τους τζαμπατζήδες της Ευρώπης (τον Ελληνικό λαό) , η ελληνική εργατική τάξη έχει πληρώσει πριν το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη (2009) το ποσό των 479,3 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΥΡΩ»
via http://nodebtnoeuro.wordpress.com/
του Βασίλη Πετρόπουλου
Συνολικά σύμφωνα με τις επίσημες απολογιστικές εκθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ελεγκτικού Συνεδρίου μόνο την τελευταία εξαετία (2004-2010) πληρώσαμε ως Ελληνικός λαός- ως εργατική τάξη στους εταίρους, φίλους και προστάτες το ποσό των: 366.6 δις όταν το χρέος μας ήταν 299 δις ευρώ.
Mε βάση τον πίνακα της εισηγητικής έκθεσης του Προϋπολογισμού για το 2012 όπου υπερψηφίστηκε από τα λαμόγια-προδότες και υπηρέτες των τραπεζών και των μονοπωλίων (βουλευτές ΠΑ.ΣΟ.Κ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. ) έχουμε πληρώσει εδώ και μια 20ετία ,το ποσό των 479,3 δις ευρώ. Θυμίζω ότι το χρέος μας ήταν 298,8 Δισεκατομμύρια ευρώ στις 31.12.2009 Δηλαδή με βάση τα έγγραφα του Υπουργείου Οικονομικών έχουμε πληρώσει σε τοκοχρεολύσια 480 Δις όταν χρωστούσαμε 300!(πληρώσαμε δηλαδή σχεδόν 200 δις παραπάνω αλλά το χρέος μας όχι μόνο δεν μειώθηκε, όχι μόνο δεν αποπληρώθηκε αλλά αντιθέτως αυξήθηκε… και μας λένε ότι χρωστάμε άλλα τόσα!)!
To Γερμανικό Ινστιτούτο Rosa Luxemburg κυκλοφόρησε την αναθεωρημένη έκδοσή του για την κρίση χρέους στην Ευρώπη. Τίτλος της έκθεσης είναι «Όλα όσα θα θέλατε να μάθετε για τις Ελληνογερμανικές σχέσεις στην κρίση, αλλά δεν τολμάνε να σας πουν» και μπορείτε να την διαβάσετε από εδώ. .
Από τον πρόλογο της έκθεσης
Δύο χρόνια ευρωκρίση: την άνοιξη του 2010 τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διέσωσαν την ελληνική κυβέρνηση από αδυναμία πληρωμής. Εντούτοις, μόλις δυο χρόνια αργότερα η Αθήνα χρειάζεται ένα ακόμη πακέτο δανείων. Το Μάρτιο του 2012 εγκρίθηκε επιτέλους η πίστωση έπειτα από έντονες συζητήσεις. Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις ερίζουν για το εάν ο δανεισμός είναι αναγκαίος και ποιος θα τον πληρώσει.
Στη Γερμανία κυριαρχεί η άποψη ότι η ίδια η Ελλάδα ευθύνεται για τη συμφορά της: πρώτα κατάφερε με πονηριές να ενταχθεί στην Ευρωζώνη, έπειτα η ελληνική κυβέρνηση ξόδευε πάρα πολλά και, κυρίως, οι κυβερνώμενοι δούλευαν πολύ λίγο.Τέτοιου είδους ερμηνευτικά μοτίβα, στα οποία λανθάνει ο εθνικισμός, καλλιεργήθηκαν από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης και τους γερμανούς πολιτικούς, οι οποίοι μάλιστα προτείνουν αντίστοιχες «λύσεις» για την κρίση: οι Έλληνες πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο, να εργάζονται περισσότερο και να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία τους – και, εφόσον αυτές οι λύσεις αποτύχουν, η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη. Η ανοησία σε όλα αυτά είναι πως ούτε οι αναφερόμενες ως αιτίες της κρίσης είναι σωστές ούτε οι προτεινόμενες λύσεις οδηγούν πράγματι στην έξοδο από την κρίση.
Πηγή: CYNICAL
Όλα ξεκίνησαν από κείνη την περισπούδαστη έκθεση του ΙΟΒΕ, (του Στουρνάρα), η οποία λίγο πολύ έγραφε ότι αν άνοιγαν όλα τα κλειστά επαγγέλματα της χώρας, το ΑΕΠ θα απογειωνόταν κατά 13%, (αν θυμάμαι καλά). Μπορεί και παραπάνω, και να την αδικώ. Και όταν μιλούσε και μιλά για κλειστά επαγγέλματα εννοούσε και εννοεί αυτά του φαρμακοποιού, του συμβολαιογράφου, του ταξιτζή, του περιπτερά κλπ, άσχετα αν τα ταξί κυκλώνουν δυο και τρεις φορές το τετράγωνο για να τσιμπήσουν κανέναν καψερό και τα φαρμακεία έχουν γίνει τόσα πολλά που δεν χωράνε πια στο δρόμο, το ίδιο και τα περίπτερα, που από τον πολύ ανταγωνισμό και αφραγκία αρχίζουν ένα ένα και κλείνουν.
Ενώ λοιπόν το ΔΝΤ δοξάζει το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό, (άκουγα πάλι πριν από λίγο την τσαπερδόνα την Κριστίν να τα υμνεί), από την άλλη πλευρά αυτή και η παρέα της κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να κλείσουν κάποια άλλα επαγγέλματα. Όχι δεν εννοούν αυτό του πολιτικού, που είναι θεόκλειστο και κλειδαμπαρωμένο. Είδαμε τι πήγε να γίνει στας Ευρώπας, όταν ο Τσίπρας τόλμησε λιγάκι να τ’ αερίσει. Ποιος θεός είδε τη Μέρκελ και δεν τη φοβήθηκε.
Εδώ, μιλάμε για το επάγγελμα του τραπεζίτη. Ενώ όλα τα επαγγέλματα ανοίγουν, αυτό του τραπεζίτη κλείνει. Εκεί που είχαμε καμιά δεκαριά τράπεζες, έρχεται ο φετφάς και προστάζει μόνο τέσσερις. Πάλι καλύτερα, θα μου πείτε από τις δυόμιση του Μάνου.
» Το Λαϊκό Μέτωπο δεν μπορεί να μένει μόνο σε αμυντικές μάχες. Θα πρέπει να διεκδικήσει να κυβερνήσει.»
Πηγή: Εργατικός Αγώνας, 26 /9/2012
Όσο τα αδιέξοδα για το λαό διαγράφονται μεγαλύτερα, τόσο με μεγαλύτερη ευκρίνεια προκύπτουν δυο ανάγκες: α. η οργάνωση και η ένταση του αγώνα για την απόκρουση, όσο είναι δυνατό, των νέων βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, β. η χάραξη μιας πολιτικής εναλλακτικής διεξόδου.
Πρώτο βήμα: να ενταθούν οι καθημερινοί αγώνες
Οι άμεσοι αγώνες για την επιβίωση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσουν και να κλιμακωθούν με διάφορες μορφές. Άμεσα πρέπει να τεθεί σε όλα τα σωματεία, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια το αίτημα για παραπέρα πολύμορφη κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα.
Χωρίς να δοθεί συγχωροχάρτι σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη, πρέπει να αναληφθούν ενωτικές πρωτοβουλίες που θα συνενώσουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων και ανέργων με στόχο:
Όμως, η ανάπτυξη συνδικαλιστικών αγώνων δεν μπορεί παρά να είναι μόνο το πρώτο βήμα. Ο λαός είναι μουδιασμένος και σε ένα βαθμό αποπροσανατολισμένος και απαισιόδοξος. Θα κινητοποιηθεί ευκολότερα αν αισθάνεται ότι διαμορφώνεται μια εναλλακτική πολιτική λύση, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, σχετικά άμεσα, αν δει ότι οικοδομείται μια ευρύτερη αγωνιστική συσπείρωση.
Δεύτερο βήμα: η συγκρότηση του λαϊκού μετώπου
Για το λόγο αυτό απαιτείται επειγόντως να ληφθούν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου, ενός μετώπου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού, ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα έχει ως βασικούς στόχους τους παρακάτω άξονες:
Πηγή: tometopo.gr
Του Κώστα Παπουλή
Στην αντοχή υλικών οι φοιτητές διδάσκονται ότι κάθε υλικό έχει ένα όριο ελαστικότητας (π.χ. μέχρι που μπορούμε να τεντώσουμε ένα ελατήριο και αυτό να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση), ένα όριο πλαστιμότητας (όπου π.χ. το ελατήριο παραμορφώνεται χωρίς να μπορεί πια να επιστρέψει στην αρχική του κατάσταση), και ένα όριο θραύσης (όπου πια η δύναμη που ασκείται στο ελατήριο, το σπάει). Στην τελευταία περίπτωση το υλικό αχρηστεύεται και στο βαθμό που ένα τέτοιο υλικό ( χάλυβας, μπετόν, ξύλο κλπ) είναι ουσιαστικό δομικό στοιχείο μιας κατασκευής, η κατασκευή καταρρέει. Δυστυχώς σήμερα το υλικό που πέρασε το όριο θραύσης είναι η ελληνική οικονομία, το ελατήριο έσπασε, και συνεπακόλουθα καταρρέει η ελληνική κοινωνία.
Ο κρίσιμος αριθμός που μας λέει ότι περάσαμε το όριο θραύσης είναι η θάλασσα των ανέργων, που σύντομα θα ξεπεράσουν (και επίσημα) το 1,5 εκ. και σε ποσοστό το 30%. Πρόκειται για πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας που ξεπερνούν όχι μόνο από την Αργεντινή την εποχή της μεγάλης κρίσης αλλά και των ΗΠΑ του 1931, ποσοστά που δείχνουν περισσότερο ύφεση μιας χώρας σαν την Ν. Αφρική, παρά μιας οποιασδήποτε άλλης «ανεπτυγμένης». Με αυτήν την έννοια πρέπει να επανεξεταστεί σοβαρά, αν μία πρόταση που κατατέθηκε στην αρχή της κρίσης (αθέτηση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποιήσεις τραπεζών κ.α. με ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας και που δεν «δουλεύτηκε» σε όλα τα επίπεδα όπως έπρεπε ) είναι σήμερα από μόνη της ικανή, να φέρει σε έναν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα την πλήρη απασχόληση ή τουλάχιστον να μειώσει σημαντικά την ανεργία και πως αυτή η πρόταση πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί, να ανασυγκροτηθεί, να συμπληρωθεί.
Το πρόγραμμα της τρόικα αστόχησε, η δυναμική του δημόσιου χρέους οδηγεί σε μεγάλο κούρεμα και νέο μνημόνιο ή στην άτακτη χρεοκοπία, η ανάκαμψη σκοντάφτει στο όριο του ευρώ.
Σ’ εκδήλωση που είχε οργανώσει το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης με τίτλο «παύση πληρωμών, η επόμενη μέρα», ένας εκ των ομιλητών, ο Θ. Μαριόλης ( βλ.: «Η οικονομική πολιτική εντός και εκτός ευρώ», κείμενο που υπάρχει στο διαδίκτυο και έχει αναρτηθεί και στο to metopo.gr) είχε κάνει μια χοντρική εκτίμηση -που δημιούργησε τότε αίσθηση στην εκδήλωση- για την υφεσιακή δυναμική των μέτρων. Συγκεκριμένα είχε υποστηρίξει, ότι για να ισοσκελιστεί το πρωτογενές έλλειμμα ( δηλαδή το έλλειμμα χωρίς τους τόκους για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους) από -8% το 2009 σε μηδενικό, χρειάζονται περικοπές δημόσιων δαπανών ή «μέτρα» της τάξης του 17% του ΑΕΠ, που θα οδηγήσουν σε συνολική ύφεση -29% του ΑΕΠ, σε ορίζοντα βέβαια πολύ μεγαλύτερο του ενός χρόνου π.χ. πενταετίας. (περισσότερα…)
Πηγή: αριστερό blog
γράφει ο Ηλίας Ν. Σμήλιος
Τι γιορτάζουμε στις 31 Αυγούστου; Ίσως τον Άγιο Σάλλα τον Τραπεζίτη, ίσως και τίποτα… Πάντως τη συγκεκριμένη μέρα λήγει η προθεσμία καταβολής της πρώτης δόσης του φόρου εισοδήματος. Κι αυτό για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δε μοιάζει καθόλου με γιορτή…
Καταστάσεις τρέλας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες μέρες, καθώς μετά από τόσες περικοπές του μισθού ή της σύνταξης ή την απόλυσή τους, καλούνται να πληρώσουν (και φυσικά δεν έχουν) τα υπέρογκα ποσά φόρου που τους καταλογίστηκαν με την πτώση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, την επιβολή των τεκμηρίων και τις άλλες προβλέψεις του νέου φοροληστρικού νόμου. Παράλληλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, γνωστοί “δημοσιογράφοι” και δημοσιογραφίσκοι και μαζί τους όλοι αυτοί που μετατρέπουν τις προσωπικές τους φοβίες σε κοινωνικοπολιτικά “γεγονότα”, διαδίδουν καθημερινά ένα σωρό ανακρίβειες, προωθώντας έτσι την πλήρη αποδοχή, την υποταγή στην ασκούμενη πολιτική. Να τρέξουμε λοιπόν να δανειστούμε, να μην πάμε διακοπές τα παιδιά μας, να κόψουμε το τσιγάρο ή την όποια ψυχαγωγία μας απέμεινε, αρκεί να πληρώσουμε τους φόρους, γιατί αλλιώς μας περιμένει η φυλακή ή η κατάσχεση του μισθού, του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας…
Πού τα βρήκαν όλα αυτά; Πουθενά! Γιατί (προς το παρόν, τουλάχιστον) δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει την ποινική δίωξη και την προσωποκράτηση ή την κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας όταν πρόκειται για ποσά σαν αυτά που επιβάλλονται συνήθως ως φόροι στους εργαζόμενους ή τους συνταξιούχους. Αντίθετα και με βάση έγγραφα των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους, όπως το «Εγχειρίδιο των συνηθέστερων ερωτημάτων πολιτών και των αντίστοιχων απαντήσεων, σε θέματα φορολογίας εισοδήματος κ.ά,» (έκδοση τηςΓενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων, Ιούλιος 2012), διαπιστώνουμε ότι:
α) «Ποινική δίωξη μπορεί να ασκηθεί εφόσον το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος προς το Δημόσιο από κάθε αιτία συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ήπροσαυξήσεων υπερβαίνει το ποσό των 5.000 Ευρώ» (σελ. 83)
β) «Δεν λαμβάνονται αναγκαστικά μέτρα είσπραξης κατά οφειλετών που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές βεβαιωμένες στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες υπέρ του Δημοσίου, νομικών προσώπων και τρίτων ύψους τριακοσίων (300) ευρώ, πλην του μέτρου της κατάσχεσης απαιτήσεων των οφειλετών στα χέρια τρίτων. Η πιο πάνω ρύθμιση δεν ισχύει για πρόστιμα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθώς και για οφειλές υπέρ Ο.Τ.Α.» (σελ. 83)
γ) «Δεν επιτρέπεται η επιβολή κατάσχεσης επί μισθών, συντάξεων ή ασφαλιστικών βοηθημάτων που καταβάλλονται περιοδικώς σε βάρος οφειλετών του Δημοσίου, εφόσον το ποσό αυτών αφαιρουμένων των υποχρεωτικών εισφορών, είναι μέχρι των χιλίων (1.000) ευρώ, μηνιαίως. Αν ο μισθός, η σύνταξη ή το βοήθημα υπερβαίνει το ποσό των χιλίων (1.000) ευρώ, λαμβανομένης υπόψη και της περίπτωσης που ο οφειλέτης του Δημοσίου λαμβάνει τα ανωτέρω από δύο ή περισσότερους φορείς, λαμβάνεται υπόψη το συνολικό ποσό αυτών και επιτρέπεται η κατάσχεση του 25% αυτών, όμως το εναπομένον ποσό από το σύνολό τους να μην είναι κατώτερο των χιλίων (1.000) ευρώ» (σελ. 84)
contramee 
