Τα κύματα της λατινοαμερικάνικης επανάστασης και ο Ούγκο Τσάβες

 περ. Ουτοπία, τευχ. 102/2013, σελ. 7-11

του Δημήτρη Καλτσώνη

Η Λατινική Αμερική είναι, δίχως αμφιβολία, μια ξεχωριστή ήπειρος. Οι καπιταλιστικές σχέσεις είναι αναπτυγμένες αλλά συνυπάρχουν με υπολείμματα προηγούμενων τρόπων παραγωγής. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει αναμιχθεί με ένα ιδιόμορφο τρόπο με τον πολιτισμό των αυτοχθόνων και των αφρικανών. Οι λαοί της ηπείρου μιλούν όλοι σχεδόν την ίδια γλώσσα ενώ το αίσθημα ότι ανήκουν στο ίδιο έθνος είναι αρκετά ισχυρό.

Η πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική ήταν πάντοτε ευαίσθητη στις διεθνείς ανακατατάξεις. Είχε όμως και τη δική της, αυτοτελή δυναμική. Το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου, τα ισχυρό αντιφασιστικό κύμα που χαρακτήρισε την εποχή, η εμφάνιση των Λαϊκών Δημοκρατιών στην ανατολική Ευρώπη, βρήκαν την αντανάκλασή τους στη Λ. Αμερική. Έτσι, την περίοδο 1944-1946 επτά δικτατορίες στην περιοχή έδωσαν τη θέση τους σε αστικοδημοκρατικά καθεστώτα.

Η μεταβολή δεν κράτησε πολύ. Με δεδομένο το φόβο των κυρίαρχων τάξεων και των ΗΠΑ ότι το επαναστατικό κύμα που φαινόταν να εδραιώνεται σε ένα μέρος της Ευρώπης πρόκειται να εξαπλωθεί στη Λ. Αμερική αλλά και σε άλλες ηπείρους, παρατηρήθηκε μια αντιστροφή της κατάστασης. Στο διάστημα 1948-1955 μια σειρά πραξικοπήματα ανέτρεψαν έξι από τις αστικές δημοκρατίες της υποηπείρου[1]. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 όλα σχεδόν τα καθεστώτα στη Λ. Αμερική ήταν είτε ανοιχτές δικτατορίες είτε ψευδοδημοκρατίες όπου η τήρηση των στοιχειωδών κανόνων της αστικής δημοκρατίας ήταν απολύτως προσχηματική. Στη Βενεζουέλα το 1948 επιβλήθηκε δικτατορικό καθεστώς το οποίο διάρκεσε μια δεκαετία.

Η βαθιά εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών οδήγησε στο κύμα που σηματοδοτήθηκε από τη νίκη της επανάστασης στην Κούβα το 1959. Μια σειρά ένοπλα επαναστατικά κινήματα (Κολομβία, Βενεζουέλα, Γουατεμάλα, Βολιβία, Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Αργεντινή, Βραζιλία) συγκλόνισαν τις επόμενες δεκαετίες του 1960 και 1970. Παράλληλα, εγχειρήματα όπως η κυβέρνηση Αλλιέντε στη Χιλή[2] ή ακόμη εφήμερα στρατιωτικά καθεστώτα που είχαν εθνικοανεξαρτησιακό προσανατολισμό (Περού, Εκουαδόρ, Παναμάς)[3]συμπλήρωσαν την εικόνα. Ήταν η περίοδος των μεγάλων επαναστατικών κινημάτων αντιαποικιακού, εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα σε όλο τον λεγόμενο τρίτο κόσμο.

Τσάβεζ και Βενεζουέλα: Εμπειρίες από μια κυβέρνηση της Αριστεράς

Πρόλογος

Η Βενεζουέλα έχει προκαλέσει διεθνώς πάρα πολλές συζητήσεις ανάμεσα σε κόσμο που ψάχνει για απαντήσεις στη σημερινή βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός στη σημερινή εποχή; Ποια μέτρα πρέπει να πάρει μια αριστερή κυβέρνηση; Με ποιο τρόπο χρειάζεται να οργανωθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να προστατευθούν από τις επιθέσεις των καπιταλιστών; Μπορεί μια κυβέρνηση να πάει κόντρα στην ηγεμονία των ΗΠΑ και με ποιο κόστος; Τι χαρακτήρα έχουν οι εθνικοποιήσεις σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής;

Το κείμενο που ακολουθεί επιχειρεί να απαντήσει στα πιο πάνω ερωτήματα. Δημοσιεύτηκε αρχικά στο 9ο τεύχος του τριμηνιαίου περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και γράφτηκε πριν από τις πρόσφατες εκλογές στη Βενεζουέλα, στις οποίες αναδείχθηκε νικητής ο Νικολάς Μαδούρο, γι’ αυτό και δεν καταπιάνεται μ’ αυτές. Για την ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος σας παραπέμπουμε στο άρθρο του συντρόφου Λουίς Σάντος Εργνάντεζ, «Μετά τις εκλογές -η Βενεζουέλα σε καμπή», (http://www.xekinima.org/arthra/view/article/meta-tis-ekloges-i-benezoyela-se-stayrodromi/)

του Νίκου Αναστασιάδη

Όσο και αν τον μισούσαν, πολλοί δυτικοί ηγέτες θα ζήλεψαν την κηδεία του Τσάβεζ. Τη στιγμή που σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου πρόεδροι ή πρωθυπουργοί ιδρώνουν για να εξασφαλίσουν μια δεύτερη θητεία, και συνήθως στο τέλος φεύγουν κυνηγημένοι, ο Τσάβεζ κατάφερε να επανεκλέγεται διαρκώς για 14 χρόνια, και να φύγει όρθιος. Είναι αδύνατο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός, αλλά η κυβέρνηση της Βενεζουέλας δήλωσε ότι πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις επικήδειες εκδηλώσεις[1]. Και δεν ήταν απλά κηδεία, ήταν ένα μήνυμα που εκφράστηκε με το σύνθημα που ακουγόταν από πολλούς: «Καπιταλιστές, μην νομίζετε ότι η επανάσταση δεν θα συνεχίσει».

Σε ηγέτες και αγωνιστές του κινήματος, όπως ήταν ο Τσάβεζ, σε ανθρώπους που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην προώθηση των αριστερών ιδεών στην πράξη, δεν αξίζει μια διθυραμβική προσωπολατρική νεκρολογία. Πολύ πιο παραγωγική για την υπόθεση που υπηρέτησαν είναι μια αναλυτική και ψύχραιμη εκτίμηση της πορείας τους, από την οποία μπορούν να βγουν συμπεράσματα για τους αγώνες που έρχονται.

Γιατί την ίδια στιγμή που το φαινόμενο και η πορεία του Τσάβεζ αξίζουν και απαιτούν την υποστήριξή μας, την υποστήριξη όλης της Αριστεράς, θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε τις αντιφάσεις και τα όρια της διαδρομής του Τσάβεζ. Το γεγονός ότι ο Τσάβεζ δεν είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στο μυαλό του, αλλά κινήθηκε προς τα αριστερά μέσα από ένα εμπειρικό δρόμο, απλά και μόνο γιατί ήθελε να είναι κοντά και δίπλα στο λαό της Βενεζουέλας, έχει διπλή σημασία. Από τη μια γιατί απόδειξε ότι αν θέλει κάποιος να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική θα πρέπει υποχρεωτικά να έρθει σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό κι έτσι να κινηθεί ακόμα και εμπειρικά σε όλο και πιο αριστερές θέσεις. Από την άλλη γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ρήξης με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα, τότε η μάχη μένει στη μέση του δρόμου – κι έτσι καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της παλινδρόμησης και της ήττας σε ένα μεταγενέστερο στάδιο.

Βρε κοίτα ποιοί λένε «δικτάτορα» τον Τσάβες… Διονύσης Ελευθεράτος

Εφημ ΠΡΙΝ

Υποκριτές και άσχετοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Ξέρουν προς τα πού πέφτει η Βενεζουέλα;»

«Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από τι στόματα έχουν περάσει», έλεγε ο – μακαρίτης πλέον- βρετανός θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Ντένις Πότερ. Το διασκεδαστικό ή εξοργιστικό, όμως, είναι ενίοτε να ξέρεις πολύ καλά τους …κατόχους των στομάτων! Διασκεδαστικό ή εξοργιστικό; Εξαρτάται από το πώς αντιδρά κανείς στην απύθμενη υποκρισία…

Οι συνήθεις «δημοσιογραφικοί» μας «παπαγάλοι» είναι ικανοί για όλα: Τη μισή ημέρα να δείχνουν «κατανόηση» ή και – δυσκόλως κρυπτόμενο, χαλιναγωγούμενο- ενθουσιασμό για τη δράση των πραιτοριανών του Δένδια στην Ιερισσό και την άλλη μισή να σχολιάζουν τον «αυταρχισμό» του «δικτάτορα» …Ούγκο Τσάβες. Κάπου εδώ ο Ντένις Πότερ αποσύρεται ζαλισμένος. Ομοίως και ο Χάρι Πότερ, που διαπιστώνει ότι τα δικά του κατορθώματα «δεν πιάνουν μία» μπροστά μαγικά των «παπαγάλων»…

Πλάι στους φαρισαίους του σιναφιού, μηρυκάζουν κι οι ανίδεοι: «Ήταν δικτάτορας»… Ποιος; Ο Τσάβες, του οποίου την πολιτική οι συμπατριώτες του ενέκριναν στις κάλπες …μόνο σε 18 από 19, εν συνόλω, αναμετρήσεις κάθε είδους – προεδρικές, βουλευτικές, περιφερειακές εκλογές, καθώς και δημοψηφίσματα (ηττήθηκε με «διαφορά στήθους» μόνο σε ένα δημοψήφισμα, το 2007).

 Συγγνώμη, αλλά εάν στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης ένας ηγέτης που κρίθηκε και εγκρίθηκε από το λαό του τόσες φορές, τότε – αναλογικά- κάθε άλλη πολιτική εξουσία ανά τον κόσμο θα έπρεπε να στιγματίζεται ως κράμα …Αμίν Νταντά και Πινοσέτ! Αφήστε που οι επίδοξοι Πινοσέτ της Βενεζουέλας θα είχαν αναγορευτεί σε …σωτήρες της ελευθερίας (σε ΗΠΑ και σε κάμποσες χώρες της Δ. Ευρώπης), εάν είχε πετύχει το made in USA πραξικόπημά τους, το 2002. Μήπως άλλωστε τον …κανονικό Πινοσέτ η Θάτσερ δεν τον αποκαλούσε «μεγάλο φίλο της δημοκρατίας»;

Πώς τεκμαίρεται λοιπόν η …δικτατορική υφή της διακυβέρνησης Τσάβες; Επειδή ακόμη και οι «παπαγάλοι» θα δίσταζαν να διακηρύξουν ανοικτά ότι σε αυτήν τη ζοφερή σφαίρα εντάσσεται -αυτοδικαίως και αυτομάτως- οτιδήποτε και οποιοσδήποτε δυσαρεστεί το ΔΝΤ, τις πετρελαϊκές εταιρείες, την Ουάσιγκτον και πολιτικές ελίτ της Δύσης, όλο και κάτι (άλλο) πρέπει να βρεθεί. Τι …βρέθηκε; Η επιτομή της έννοιας «βλακώδες»!

Ζίζεκ και Ταρίκ Αλί αναζητούν τον Τσάβες της Ευρώπης

www.efsyn.gr

 

 

 

Ενας Σλοβένος φιλόσοφος και ένας συγγραφέας πακιστανικής καταγωγής μοιράστηκαν με το «Infowar» τις σκέψεις τους για τον Ούγκο Τσάβες, το λατινοαμερικανικό μοντέλο και τη δυνατότητα εισαγωγής του στην Ελλάδα

 Συνέντευξη στον Αρη Χατζηστεφάνου

Η σκηνή έδειχνε μικρή για να τους αντέξει. Κουνούσαν και οι δυο τα χέρια τους με βία. Φώναζαν και επιχειρηματολογούσαν με πάθος επικαλούμενοι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Λακάν και τον Μπολιβάρ. Το να έχεις δύο από τις πιο προβεβλημένες περσόνες της ευρωπαϊκής Αριστεράς να συνομιλούν επί παντός του επιστητού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και το άγχος ήταν χαραγμένο στο πρόσωπο του συντονιστή.

Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ και ο πακιστανικής καταγωγής συγγραφέας Ταρίκ Αλί βρέθηκαν πριν από περίπου έναν χρόνο στην Κροατία, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πολιτικού Κινηματογράφου Subversive. Ο δυο τους είχαν δεχτεί να μιλήσουν ξεχωριστά στο «Infowar» και ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που συζητήσαμε ήταν και ο Ούγο Τσάβες και το επαναστατικό πρότυπο της Λατινικής Αμερικής.

Ο Ταρίκ Αλί δεν είχε κρύψει ποτέ τον θαυμασμό του για ό,τι συνέβαινε την τελευταία δεκαετία στη Βενεζουέλα. Ηταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους διανοούμενους που ταξίδεψαν στο Καράκας για να γνωρίσουν από κοντά τον άνθρωπο που έριξε τη σπίθα για την αριστερή στροφή ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Ιστορίες δηλαδή που ο ίδιος κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι πειρατές της Καραϊβικής». Σήμερα μπορεί να μη μιλά με τον ενθουσιασμό που τον διακατείχε πριν από μια δεκαετία, αλλά δεν έχει εγκαταλείψει καμία από τις θέσεις του.

«Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής», μου έλεγε, «δεν είναι τέλειες. Κάνουν πολλά λάθη. Ακολουθούν όμως ένα διαφορετικό μοντέλο και γι” αυτό δέχονται επιθέσεις από το σύνολο του ευρωπαϊκού Τύπου». Ο Σλαβόι Ζίζεκ θα συμφωνήσει με αυτή τη θέση, εκφράζοντας όμως πολύ βαθύτερο σκεπτικισμό. «Ο λατινοαμερικανικός λαϊκισμός», εξηγούσε, «παρουσιάστηκε από πολλούς ως μια εναλλακτική πρόταση ανάμεσα σε δυο κυρίαρχα μοντέλα, τα οποία παρεμπιπτόντως αρχίζουν να ταυτίζονται: το μοντέλο του δυτικού φιλελευθερισμού και το (αυταρχικό) μοντέλο του καπιταλισμού με ασιατικό πρόσωπο. Δεν θέλω να ζω σε έναν κόσμο όπου έχω μόνο αυτές τις δυο επιλογές» μου εξηγεί ο Ζίζεκ, αλλά αμέσως μετά -σχεδόν απολογητικά- σπεύδει να συμπληρώσει: «Είμαι όμως πολύ απαισιόδοξος» για τη συμβατότητα του λατινοαμερικανικού μοντέλου με την Ευρώπη.

Τσάβες: Με όχημα το πετρέλαιο καταπολέμησε ανεργία και φτώχεια

H Oικονομία με Άλλο Μάτι

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Μία οικονομία καλύτερη από αυτήν που παρέλαβε αφήνει κατά γενική ομολογία ο αποθανών πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Μία εμβληματική φυσιογνωμία που εγκαινίασε τη στροφή αριστερά σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική τη δεκαετία του 2000, παρόλο που υπάρχουν τεράστιες διαφορές αντιλήψεων μεταξύ των κεντροαριστερών και των πιο ριζοσπαστικών κυβερνήσεων στην περιοχή, που τους ενώνει ωστόσο η εναντίωση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον νεοφιλελευθερισμό που κυριάρχησε τις προηγούμενες δεκαετίες.

Ο χθεσινός «Γκάρντιαν» παρουσιάζει μία σύνοψη οικονομικών και κοινωνικών μεγεθών με αφορμή το θάνατο του Τσάβες. Η ανεργία μειώθηκε από 14,5% που ήταν το 1999-την πρώτη χρονιά που εκλέχτηκε πρόεδρος- σε 7,6% το 2009. Το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε επίσης από 4.105 δολάρια σε 10.801 δολάρια το 2011. Το ποσοστό φτώχειας μειώθηκε. Το 1999 το 23,4% του πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες υπερβολικής φτώχειας, το οποίο μειώθηκε σε 8,5% το 2011 σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία. Η παιδική θνησιμότητα έχει επίσης και αυτή μειωθεί από το 20 προς 1.000 γεννήσεις το 1999 στο 13 ανά 1.000 γεννήσεις το 2011.

Ακόμη και οι διεθνείς οργανισμοί παραδέχονται σημαντική βελτίωση των οικονομικών μεγεθών επί Τσάβες. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι η οικονομία της Βενεζουέλας κατέγραψε ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% το 2012. Για το 2013 προβλέπει ωστόσο περιορισμό της ανάπτυξης 1,8%.

Εκεί που πάσχει όσον αφορά τους αριθμούς η Βενεζουέλα είναι ο πληθωρισμός, ο οποίος έχει αυξηθεί στο 31,6% από 23,6% το 1999. Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος του μπολίβαρ, η ισοτιμία του οποίου βρίσκεται στα 4,3 ανά δολάρια από κάτω από το ένα δολάριο που ήταν η ισοτιμία την πρώτη χρονιά της προεδρίας Τσάβες, έχει βοηθήσει ωστόσο στο να αυξηθούν ακόμη περισσότερο τα έσοδα από τις πωλήσεις πετρελαίου. Οι πωλήσεις πετρελαίου είναι και η βασική πηγή εσόδων για την οικονομία αλλά και τροφοδότης της πολιτικής αναδιανομής του πλούτου που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του Ούγκο Τσάβες.

Ο «πρόεδρος των φτωχών» άλλαξε τη Νότιο Αμερική-Γιώργος Δελαστίκ

 

εφημ ΕΘΝΟΣ

Πέρασε στην Ιστορία ο Ούγκο Τσάβες. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας θα κατοικεί από εδώ και πέρα στον κόσμο των θρύλων. Για γενιές και γενιές στις φτωχές λαϊκές οικογένειες οι μεγαλύτεροι θα διηγούνται στους νεότερους πώς ήταν η χώρα όταν κυβερνούσε ο «πρόεδρος των φτωχών».

Τότε που εκατομμύρια φτωχοί εργάτες και αγρότες της Βενεζουέλας απόκτησαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη δυνατότητα να επισκεφθούν γιατρό, τότε που εκατοντάδες χιλιάδες Βενεζουελάνοι μπήκαν σε διαμέρισμα φεύγοντας από τις καλύβες και τις παράγκες, τότε που εκατομμύρια φτωχοί έμαθαν να γράφουν και να διαβάζουν καθώς ο Τσάβες έστειλε 250.000 (!) δασκάλους και φοιτητές να μάθουν γράμματα στους απόκληρους της κοινωνίας…

Τον Τσάβες δεν τον κλαίνε όμως μόνο εκατομμύρια κάτοικοι της Βενεζουέλας. Τον κλαίνε και πολλές πολλές δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι πρώτα πρώτα σε ολόκληρη τη Νότιο Αμερική, σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο λόγος του λατινοαμερικάνικου θρήνου είναι ότι ο Ούγκο Τσάβες επέδρασε καταλυτικά με την πολιτική που άσκησε στην αλλαγή του πολιτικού προσανατολισμού σχεδόν όλων των χωρών της Νοτίου Αμερικής σε προοδευτική κατεύθυνση. Οπως ο Φιντέλ Κάστρο και η κουβανική επανάσταση σφράγισαν τις συνειδήσεις των Λατινοαμερικανών τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, έτσι και ο Ούγκο Τσάβες άφησε βαριά τη σφραγίδα του στη Νότιο ιδίως Αμερική κατά τη δεκαετία και πλέον από το έτος 2000 μέχρι σήμερα.

Η Βενεζουέλα δεν είναι ούτε μια πολύ μικρή χώρα, καθώς ο πληθυσμός της ανέρχεται σε περίπου 28 εκατομμύρια, ούτε μια χώρα χωρίς οικονομικές δυνατότητες, καθώς τα πετρέλαιά της αποφέρουν έσοδα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο. Εθνικοποιώντας τα πετρέλαια και αξιοποιώντας τα έσοδα από την πώλησή τους πρωτίστως για τη μαζική βελτίωση του επιπέδου ζωής των Βενεζουελάνων και δη των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων και δευτερευόντως για να βοηθήσει προοδευτικά καθεστώτα φτωχών λατινοαμερικανικών χωρών, ο Τσάβες αναδείχθηκε στην αδιαφιλονίκητη ηγετική φυσιογνωμία της Λατινικής Αμερικής αυτή την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Ούγκο Τσάβες:»Σε όσους επιθυμούν το θάνατό μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη».

Ο Τσάβες εξευτελίζει και μετά θάνατο, τυράννους και γενίτσαρους

http://aristeroblog.gr/

Μέλη του Αμερικάνικου Κογκρέσου εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και μάλιστα χωρίς ενδοιασμούς, για την απώλεια του προέδρου της Βενεζουέλας. «Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας τύραννος που ανάγκασε τη Βενεζουέλα να ζει με το φόβο» δήλωσε ο Εντ Ρόις πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Δεν είναι όμως μόνο στο κέντρο του ιμπεριαλισμού που ο Τσάβες και η αντιιμπεριαλιστική προσπάθεια που αντιπροσώπευσε σπέρνει εφιάλτες.

Παρακολουθείστε στο  βίντεο μια χαρακτηριστική αντιπαράθεση ανάμεσα στον Μπάμπη Παπαδημητρίου και τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου για τον θάνατο Τσάβες.

Κρίμα που αυτός που έκανε την επιλογή στο βίντεο, έκοψε την αρχή της παρέμβασης του Μπ. Παπαδημητρίου, ο οποίος όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Τσάβες δικτάτορα, αλλά τον κατηγορεί ακόμη και για το θάνατό του, επειδή πήγε να γιατρευτεί στην Κούβα. Τόση τύφλωση!

Πολλά συγχαρητήρια στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου, που πέρα από την έξοχη αντιπαράθεση σχετικά με τις καταχτήσεις της Βενεζουέλας του Τσάβες,  η παρέμβασή του αποτέλεσε και μια  δημοσιογραφική ανάσα αξιοπρέπειας  απέναντι στα αφεντικά των ΜΜΕ

Ας αφιερώσουμε στον Μπάμπη Παπαδημητρίου, την τελευταία ευχή του Ούγκο Τσάβες:

«Σε όσους επιθυμούν το θάνατο μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη».

Η Λατινική Αμερική μετά τον Τσάβες- Άρης Χατζηστεφάνου

Η επόμενη ημέρα για τη Βενεζουέλα και τη Λ.Αμερική μετά το θάνατο του ανθρώπου που την έβγαλε από την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ

Πηγή:info-war

Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τη στιγμή που ο Ούγκο Τσάβες δέχθηκε μια περίεργη επίσκεψη στο κελί τους, στις φυλακές του Γιαρ στη Βενεζουέλα. Ένας νεαρός οδηγός λεωφορείου ζήτησε να το δει και στη συνέχεια ζήτησε άδεια από τη διοίκηση των φυλακών να τον επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ελάχιστοι άνθρωποι τολμούσαν να μιλούν τότε με ένα κρατούμενο που κατηγορούνταν για προσπάθεια πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης. Ο Τσάβες είχε ηγηθεί ομάδας νεαρών αξιωματικών που επιχείρησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Κάρλος Αντρε Πέρεζ, όταν αυτός διέταξε τη σφαγή εκατοντάδων διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του.

Ο Νικολάς Μαντούρα θα λάβει τελικά την άδεια να επισκέπτεται τον Τσάβες και από εκείνες τις επισκέψεις θα προκύψει μια ισχυρή φιλία, η οποία σήμερα έρχεται να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική.Ο Μαντούρα από οδηγός λεωφορείου μετατράπηκε γρήγορα σε ένα από τα δυναμικότερα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος της Βενεζουέλας. Όταν ο Τσάβες βρέθηκε τελικά στην προεδρία έγινε υπουργός εξωτερικών και στη συνέχεια αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Ήταν λοιπόν τουλάχιστον αναμενόμενο ότι ο Τσάβες θα έδινε το χρίσμα της διαδοχής στον παλιό του φίλο, όταν έγινε πλέον σαφές ότι έχανε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Για μια χώρα όμως που αποτέλεσε για χρόνια ένα φάρο για την αριστερή στροφή της λατινικής Αμερικής και η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον, το χρίσμα του προέδρου δεν επαρκεί από μόνο του για να καθορίσει μια ομαλή διαδοχή. Το σύνταγμα προβλέπει τη διεξαγωγή νέων εκλογών σε χρονικό διάστημα που μπορεί να διαρκέσει από 30 έως 90 ημέρες από τη στιγμή που ο πρόεδρος δεν θα είναι σε θέση να κυβερνήσει.

Adiós,Comandante:¡Honor y Gloria a Hugo Chávez!

 

 

 El ALBA llora, por Juan Kalvellido, www.tlaxcala-int.org/

Hugo Rafael Chávez Frías

(Sabaneta, 28-7-1954, Caracas, 5-3-2013)

Αποχαιρετισμός στον Ούγκο Τσάβες από τον Λαϊκό Στρατό στα βουνά της Κολομβίας(FARC-EP)

Hasta siempre, Comandante Hugo Chávez

Ανακοίνωση των FARC-EP

Βουνά της Κολομβίας, 5 Μάρτη 2013

Πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του κομαντάντε Ούγκο Τσάβες στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Καράκας, την Τρίτη 5 Μάρτη στις 4 .25 μ.μ. ,με την επίσημη δημόσια ανακοίνωση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας από τον σύντροφο αντιπρόεδρο Nicolás Maduro Moro.

Η ανησυχία  που μας προκαλεί αυτή η μοιραία είδηση ​​δεν μας εμποδίζει να ανοίξουμε την αδελφική μας αγκαλιά και να προσφέρουμε  την αλληλεγγύη μας στην οδύνη που ζει ο λαός της Βενεζουέλας, οι νόμιμες αρχές και η οικογένεια του μεγάλου ηγέτη. Εμείς από τα βουνά της Κολομβίας θα τους συνοδεύουμε και θα τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την τελική  νίκη της όμορφης Μπολιβαριανής επανάστασης.

Ο Ούγκο Τσάβες κατέχει ήδη μια τιμητική θέση στην ιστορία της Βενεζουέλας, δίπλα στο Simon Bolivar και τον Ezequiel Zamora, φωτίζοντας το δρόμο για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για τη χώρα του, τη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική και όλους τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου. Οι ιδέες του και το έργο του αποτελούν μέρος του μεγάλου οπλοστασίου όλων των λαών που αγωνίζονται για την ελευθερία.

Ζήτω η μνήμη και το αιώνιο παράδειγμα του Ούγκο Τσάβες Φρίας!

Θα ζήσουμε και θα νικήσουμε !

Η Γραμματεία των Επαναστατικών Ένοπλων Δυνάμεων της Κολομβίας

Λαϊκός Στρατός (FARC-EP)

Hasta siempre, Comandante Hugo Chávez

Hugo Rafael Chávez Frías (1954-2013)