ΙΟΣ: Αλληλεγγύη μυστικών υπηρεσιών

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Οι ελληνικές αρχές συνεργάζονται εδώ και δεκαετίες με τις τουρκικές για την παράδοση Τούρκων αγωνιστών στο καθεστώς της Αγκυρας. Οι λεπτομέρειες αυτής της συνεργασίας καταγράφονται σε ντοκουμέντα των Wikileaks.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Η γκαγκστερική απαγωγή του αριστερού Τούρκου πολιτικού πρόσφυγα Μπουλούτ Γιαϊλά, το βράδυ της 30ής Μαΐου στα Εξάρχεια από ομάδα ανδρών με πολιτικά, που επέβαινε σε όχημα της ΕΛ.ΑΣ., και η παράδοσή του στις διωκτικές αρχές της Αγκυρας ήρθαν να θυμίσουν τις χειρότερες στιγμές της «αντιτρομοκρατικής» συνεργασίας των εγχώριων υπηρεσιών ασφαλείας με τους συναδέλφους τους άλλων χωρών. Σε μια συγκυρία που η όλο και πιο βίαιη καταστολή του δημοκρατικού κινήματος της πλατείας Ταξίμ από την κυβέρνηση Ερντογάν αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, η προσφυγή σε μεθόδους που κινούνται μεταξύ λατινοαμερικανικής χούντας και Γκουαντάναμο μόνο τα χειρότερα μπορεί να προαναγγέλλει για το μέλλον των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ελλάδα.

Ούτε η παρουσία Τούρκων πολιτικών προσφύγων ούτε οι βρόμικοι χειρισμοί των υπηρεσιών ασφαλείας εις βάρος τους αποτελούν όμως φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Το ιστορικό των μεταξύ τους σχέσεων, όπως και των σχέσεων ανάμεσα στην εγχώρια «κοινωνία των πολιτών» και τους κυνηγημένους αγωνιστές της γειτονικής μας χώρας, αντικατοπτρίζει αντίθετα με αρκετή πιστότητα το εκάστοτε επίπεδο (και) της δικής μας δημοκρατίας. Το χρονικό των τριών τελευταίων δεκαετιών είναι εξαιρετικά εύγλωττο επ’ αυτού.

Τα χρόνια της αλληλεγγύης

Τη δεκαετία του ’80, τον τόνο έδινε κυρίως το αίσθημα αλληλεγγύης προς τον τουρκικό λαό, που στέναζε κάτω από την μπότα της δικτατορίας του στρατηγού Κενάν Εβρέν. Η αγριότητα της τουρκικής χούντας ήταν τέτοια που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Μέσα στους πρώτους 15 μήνες από το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 είχαν συλληφθεί 122.600 άτομα κι απαγγέλθηκαν 3.600 θανατικές καταδίκες. Είκοσι επτά θανατοποινίτες πολιτικοί κρατούμενοι απαγχονίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1984, ενώ εκατοντάδες άλλοι βρήκαν τον θάνατο από τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης ή δολοφονήθηκαν στις φυλακές. Πολλές δίκες αφορούσαν εκατοντάδες κατηγορούμενους μαζί, διεξάγονταν σε γήπεδα που είχαν μετατραπεί σε έκτακτα στρατοδικεία και διαρκούσαν χρόνια. Συνδικάτα και κόμματα τέθηκαν εκτός νόμου, οι απεργίες απαγορεύθηκαν, πανεπιστήμια και σχολεία εκκαθαρίστηκαν από τον «εσωτερικό εχθρό», κάθε εκδοχή κοινωνικής αντιπολίτευσης πέρασε διά πυρός και σιδήρου κι ένας δεδηλωμένος οπαδός του Πινοτσέτ, ο Τουργκούτ Οζάλ, ανέλαβε να εφαρμόσει ένα αντιλαϊκό πρόγραμμα οικονομικής αναδιάρθρωσης υπό την αιγίδα του ΔΝΤ.

ΙΟΣ: Νοσοκομείο χωρίς ελπίδα

Η ΔΙΠΛΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Ενα κτίριο ασφυκτικά γεμάτο με αρρώστους αλλά και με «φερόμενους» ως αρρώστους, με ανθρώπους στοιβαγμένους σε ακατάλληλες συνθήκες υγιεινής, ένας χώρος που απλά κρύβει τις βαριές περιπτώσεις ανεπιθύμητων ανθρώπων ανεξάρτητα από την όποια καλή πρόθεση μπορεί να έχουν όσοι εργάζονται εκεί

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς    

 Στην πίσω μεριά των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού, κάπως σαν να μη θέλει να φαίνεται, βρίσκονται το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο των δικαστικών φυλακών Κορυδαλλού. Μονάδα που φυσικά αφορά μόνον άνδρες, μια και μοιάζει να κατασκευάστηκε σε χρόνο που δεν υπήρχαν ακόμα γυναίκες κρατούμενες. Αντίστοιχο νοσοκομείο για γυναίκες, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, δεν υπάρχει. Οταν χρειαστεί δηλαδή στο παρά πέντε, οι γυναίκες κρατούμενες που νοσούν μεταφέρονται σε δημόσιο νοσοκομείο.

Χρόνια τώρα ακούμε (μια και οι επισκέψεις φορέων εκεί ήταν μέχρι πρόσφατα περίπου αδύνατες) για ένα ανύπαρκτο νοσοκομείο, για ένα ιατρείο χωρίς εξοπλισμό, για συνθήκες απάνθρωπες, για ελλείψεις κ.λπ.

Τελικά όμως το νοσοκομείο υπάρχει, όπως υπάρχει δίπλα ακριβώς και το ψυχιατρείο που δεν είναι φυσικά προσβάσιμο σε μη ειδικούς. Μια επίσκεψη λοιπόν στο νοσοκομείο και κυρίως μια συζήτηση με κάποιους ασθενείς αλλά και με τον επικεφαλής των σωφρονιστικών υπαλλήλων του νοσοκομείου ίσως διαφωτίσει τις πραγματικές συνθήκες λειτουργίας του και ειδικά τον καιρό της οικονομικής κρίσης.

Η είσοδος είναι ένας μεγάλος «περίπατος» σε μια σιδηρόφρακτη αλέα που αριστερά της έχει δύο μικρά γήπεδα και το κτίριο του ψυχιατρείου, ενώ δεξιά φροντισμένα παρτέρια και ένα παλιό και σε κακή κατάσταση κτίριο που φιλοξενεί τα γραφεία. Πλησιάζοντας το πρώτο μικρό γηπεδάκι του μπάσκετ είδαμε κάτι πρόχειρα κοτέτσια, κότες και μια γαλοπούλα, αλλά όχι ανθρώπους. Δίπλα ακριβώς ένα προαύλιο τσιμεντένιο όχι μεγαλύτερο από 40 επί 30 μέτρα με δύο παγκάκια. Εκεί περπατούσαν πέντε-έξι κρατούμενοι, ενώ στο παγκάκι καθισμένοι ανάποδα δύο άλλοι έκαναν ασκήσεις κοιλιακών. Πλησίασαν στα κάγκελα και μας καλημέρισαν. «Αυτό που βλέπετε είναι όλο κι όλο το προαύλιο για όλους μας», ήταν η πρώτη τους κουβέντα. «Για όλο το νοσοκομείο και για το ψυχιατρείο;», ρωτήσαμε. «Το ψυχιατρείο δεν έχει καθόλου προαυλισμό», μας απάντησαν και συνέχισαν: «Το δίπλα γήπεδο το έχει ιδιόκτητο ο Αραβαντινός για τις κότες του και δεν μας αφήνουν να παίξουμε εκεί μπάλα. Ποτέ! Να το πείτε αυτό», μας παρακάλεσαν, χωρίς να ξέρουν καν ποιοι ήμασταν και τι κάναμε εκεί. Τελικά μπήκαμε στο κτίριο του διώροφου νοσοκομείου, μία θεραπεύτρια του Εν Δράσει και το μέλος του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ από την ομάδα του Ιού. Αντικείμενο της επίσκεψης ήταν η γνωριμία και η συζήτηση με τους ασθενείς-εξαρτημένους που μέσα στις συνθήκες αυτές συναντιούνται μία φορά την εβδομάδα για λίγη ώρα με τα μέλη του θεραπευτικού προσωπικού τού Εν Δράσει, μήπως και μπορέσουν τελικά να κινητοποιηθούν και να αποφασίσουν, όσοι το αποφασίσουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να δώσουν στη ζωή τους μια δεύτερη ευκαιρία. Μπήκαμε σε μια πολύ μικρή αίθουσα που έχει και ανάποδο καθρέφτη σε μια μεριά ώστε σε στιλ ανακριτικής αίθουσας να παρακολουθεί η υπηρεσία τυχόν ανάρμοστες συμπεριφορές. Απέναντι ακριβώς ένα μικρό κυλικείο που το διαχειρίζονται «οικονομικοί» κυρίως κρατούμενοι. Μερικές καρέκλες, ένας πάγκος και ένα μικρό γραφείο μαζί με 2-3 βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία είναι η επίπλωση του δωματίου. Παντού γύρω θάλαμοι πάνω και κάτω. Αλλη μια μικρή κοινή «αίθουσα» υπάρχει μόνο κάτω για λίγη χαλάρωση, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι σε όλους προσβάσιμη και πότε.

ΙΟΣ: Η “Κρυπτεία” του κυρίου Γενικού

ΤΙ ΣΥΝΔΕΕΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΜΕ ΤΟΝ Π. ΜΠΑΛΤΑΚΟ;

 ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

  Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς 

Δεν είναι μόνο η μανιάτικη καταγωγή που ενώνει τον συνεργάτη του πρωθυπουργού Π. Μπαλτάκο με τον χρυσαυγίτη Ν. Μιχαλολιάκο. Τους συνδέει και η λατρεία ενός δολοφονικού εθίμου της αρχαίας Σπάρτης που ο ένας το υμνεί και ο άλλος το εφαρμόζει

Τελικά ποιος είναι αυτός ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης; Για ποιο λόγο έχει ορθώσει το πολιτικό του ανάστημα απέναντι στις απέλπιδες προσπάθειες του κ. Ρουπακιώτη να καταθέσει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι παρά η καθυστερημένη υλοποίηση μιας ανειλημμένης υποχρέωσης της ελληνικής πολιτείας; Ποιο είναι αυτό το μη εκλεγμένο πολιτικό στέλεχος, το οποίο μπορεί να επιλέγει αν «χρειάζεται» ή «δεν χρειάζεται» να προσαρμοστεί η ελληνική έννομη τάξη σε μια απόφαση-πλαίσιο της Επιτροπής της Ε.Ε., παρά το γεγονός ότι η κοινωνική πραγματικότητα βοά και το ρατσιστικό έγκλημα έχει γίνει καθημερινή πραγματικότητα για τις γειτονιές των μεγάλων πόλεων;

Είναι βέβαια γνωστό ότι τη δύναμή του ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος την αντλεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με τον οποίο τον συνδέει παλιά στενή πολιτική συνεργασία. Εξίσου γνωστό είναι ότι στο άμεσο περιβάλλον του κ. Σαμαρά βρίσκονται από την εποχή ακόμα της «Πολιτικής Ανοιξης» άτομα με ανοιχτά ακροδεξιές απόψεις, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του Σάββα Χατζηπαρασκευά, εκδότη της φιλοχουντικής και ρατσιστικής εφημερίδας «Στόχος», και φυσικά τα στελέχη του ΛΑΟΣ (Βορίδης, Γεωργιάδης), τα οποία ήδη δίνουν τον δικό τους τόνο στην κυβερνητική παράταξη με την άνεση που τους παρέχει η ευλογία της ηγεσίας.

Αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον στην περίπτωση του κ. Μπαλτάκου είναι ότι πρόκειται για έναν λόγιο. Δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος του προσωπικού μηχανισμού του κ. Σαμαρά. Ενδιαφέρεται για την αρχαία Ιστορία και ειδικά για τη Σπάρτη, χάρη στη μανιάτικη καταγωγή του. Από το 2004 έχει γράψει μάλιστα δύο ιστορικά μυθιστορήματα, με κυκλοφοριακή επιτυχία και αρκετά θετικές βιβλιοκρισίες.

Πώς συνδυάζεται ο συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής με τον άνθρωπο που έδιωξε κακήν κακώς από το γραφείο του την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δηλώνοντας ρητά ότι δεν τον ενδιαφέρουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε η Επιτροπή; Την απάντηση θα τη βρούμε διαβάζοντας αυτές ακριβώς τις λογοτεχνικές απόπειρες του κ. Μπαλτάκου.

ΙΟΣ: Ο ναζισμός, η βία και ο νόμος

  Πάμπλο Πικάσο, 1939.

Ο Πικάσο αφιέρωσε  αυτό το έργο του ,το 1949, στον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον ναζισμό.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

Οση ταχύτητα επιδεικνύουν οι κυβερνώντες στην εφαρμογή της παραμικρής υπόδειξης της τρόικας τόση ραθυμία και επιφυλακτικότητα όταν πρόκειται να ενσωματώσουν στην ελληνική νομοθεσία κάποια διεθνή σύμβαση για ανθρώπινα δικαιώματα.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά. Δημήτρης Ψαρρά  

Οι παλινωδίες της κυβέρνησης με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε από τον υπουργό, αποσύρθηκε από τον εκπρόσωπο του πρωθυπουργού και μετά ξανακατατέθηκε, έχουν προϊστορία πολλών δεκαετιών. Το έργο αυτό, δηλαδή, το έχουμε ξαναδεί. Η Ελλάδα μονίμως υπογράφει διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ρατσισμό, τον σεβασμό των μειονοτήτων, αλλά μετά ξεχνά να τις ενσωματώσει στην εγχώρια νομοθεσία ή το κάνει με εξαιρετική καθυστέρηση.

Ο ανεπιθύμητος νόμος

Εχουν φρυάξει εδώ και καιρό οι κάθε λογής απολογητές του ρατσισμού και του αντισημιτισμού στη χώρα μας και υποδεικνύουν κάποια διεθνή συνωμοσία που θέλει να επιβάλει και στην Ελλάδα την ύπαρξη αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Κατονομάζονται οι διεθνείς εβραϊκές οργανώσεις, ο πανταχού παρών Σόρος, οι ΗΠΑ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης. Δυστυχώς οι συνωμοσιολόγοι έχουν εν μέρει δίκιο. Δεν υπάρχει βέβαια καμιά παρόμοια συνωμοσία. Αλλά χωρίς τον κίνδυνο να εκτεθούν στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φαίνονται πρόθυμες να πάρουν κανένα σχετικό μέτρο.

Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα δεν είναι σημερινό. Ούτε βαρύνει μόνο την κυβέρνηση Σαμαρά. Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο συνοδεύουν όλες οι δυνατές κατηγορίες («άνθρωπος του Σόρος», «ενεργούμενο του εβραϊκού λόμπι», «ανθέλλην») κράτησε το νομοσχέδιο Καστανίδη (παρόμοιο με το σχέδιο Ρουπακιώτη) στο συρτάρι του υπουργείου Δικαιοσύνης το 2011.

Αυτή τη διαρκή «δυσανεξία» της ελληνικής έννομης τάξης μαρτυρά και το αμαρτωλό ιστορικό της αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Η χώρα μας έχει αποδεχτεί πριν από περίπου μισό αιώνα το βασικό ντοκουμέντο κατά του ρατσισμού της παγκόσμιας ένωσης των κρατών. Στις 7.3.1966 η Ελλάδα υπέγραψε τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για την Εξάλειψη κάθε μορφής Φυλετικών Διακρίσεων. Η Σύμβαση είχε υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού στις 21.12.1965 και τέθηκε σε ισχύ στις 4.1.1969. Χωρίς κανένα πρόβλημα την επικύρωσε το καθεστώς της χούντας στις 18.6.1970 με το ν/δ 494/1970. Τι είχε άλλωστε να φοβηθεί; Εξάλλου από την επικύρωση μιας σύμβασης μέχρι την ενσωμάτωσή της στο εσωτερικό δίκαιο η απόσταση αποδεικνύεται συνήθως χαώδης.

ΙΟΣ:Το όραμα ενός «νέου 1897»

ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

 Γράφει ο ΙΟΣ 

Τους ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα. Οχι το 1821 αλλά το 1897. Τότε που οι Ελληναράδες «σπάσανε τα σύνορα» και ο τουρκικός στρατός μάς πήγε καροτσάκι μέχρι τη Λαμία…

Δεν συνηθίζεται να ζητά κανείς την εμπλοκή της χώρας σε πόλεμο με δεδηλωμένο σκοπό τη στρατιωτική… ήττα, προκειμένου να επιτευχθούν τα επιθυμητά πολιτικά οφέλη από τη δραστική αναδιάταξη του εγχώριου πολιτικοϊδεολογικού τοπίου. Ηταν φυσικό, λοιπόν, το άρθρο του Δημήτρη Παπαγεωργίου στον τελευταίο «Ελεύθερο Κόσμο» (4.2013), με τον εύγλωττο τίτλο «Χρειαζόμαστε ένα 1967 ή μήπως ένα 1897;», να τραβήξει την προσοχή μας. Πόσο μάλλον αφού ο συντάκτης του τυγχάνει εκδότης ενός περιοδικού («Patria») που απευθύνεται στον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο», από την ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. έως τη Χρυσή Αυγή, με τη φιλοδοξία να επηρεάσει τις στρατηγικές επιλογές του στελεχικού δυναμικού τους.

Το άρθρο ξεκινά με τη συνήθη γκρίνια του «χώρου» – όχι για τη δραματική υποβάθμιση της μισθωτής εργασίας και τη συνακόλουθη ύφεση, αλλά για την «ηθική» κρίση των Nεοελλήνων: «Βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη για την πατρίδα μας περίοδο. Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το οικονομικό, όπως οι περισσότεροι νομίζουν και επαναστατούν κατά των Γερμανών, των Βρυξελλών, των ντόπιων πολιτικών και ούτω καθ’ εξής. Το πρόβλημα είναι διττό. Και συνίσταται από [sic] την πλήρη ηθική κατάπτωση των Ελλήνων και την πλήρη διάλυση της όποιας έννοιας κοινωνικών δεσμών έχει υπάρξει κατά καιρούς στο ελληνικό κράτος».

Ο Παπαγεωργίου ξεκαθαρίζει ότι διαφωνεί με τα όνειρα πολλών ομοϊδεατών του για επιστροφή στις «παλιές καλές» μέρες της χούντας, θεωρώντας μια τέτοια εξέλιξη απλώς… ανεπαρκή:

«Η απάντηση κάποιων στον “πατριωτικό χώρο” είναι ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο… 1967, για μια επανεγκαθίδρυση μιας… στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία με πατερναλιστικό και καλό τρόπο -όπως ισχυρίζονται ότι έκανε η πρώτη- θα αναλάβει να βγάλει τη χώρα μας από όλα τα αδιέξοδα στα οποία αυτή έχει οδηγηθεί και θα κάνει τους οικονομικούς δείκτες να πάρουν την ανηφόρα.

ΙΟΣ:H υγεία στα χρόνια τoυ Μνημονίου

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ

Μια νέα έρευνα ομάδας επιστημόνων αποδεικνύει ότι η οικονομική κρίση έχει ήδη μετατραπεί σε επιδημιολογική και υγειονομική κρίση 

 Γράφει ο ΙΟΣ 

Τις μέρες που συμπληρώνονταν τρία χρόνια από την εξαγγελία της προσφυγής της χώρας μας στον διεθνή μηχανισμό στήριξης δημοσιεύτηκε σε ένα αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό διεθνούς κύρους μια μελέτη σχετικά με τις συνέπειες της κρίσης και κυρίως της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπισή της. Η δημοσίευση της μελέτης αυτής προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Εκτενή ρεπορτάζ σε διεθνή μέσα ενημέρωσης την παρουσίασαν με τίτλους όπως «Η οικονομική κρίση πλήττει επιπλέον σοβαρά την υγεία των Ελλήνων» ή «Μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των δολοφονιών στην Ελλάδα μετά την κρίση».

Η μελέτη αυτή προέρχεται από το Ελληνικό Παρατηρητήριο για την Ιδιωτικοποίηση του Συστήματος Υγείας και υπογράφεται από τους καθηγητές και ερευνητές του ΑΠΘ Ηλία Κονδύλη, Στάθη Γιαννακόπουλο, Μάγδα Γαβανά, Αλέξη Μπένο και Ιωάννα Ιεροδιακόνου, καθώς και από τον Howard Waitzkin, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού. Τα συμπεράσματα αυτής της ανακοίνωσης επιβεβαιώνουν τους φόβους που είχαν διατυπωθεί από τους πρώτους μήνες της εφαρμογής του Μνημονίου και τη βίαιη περιστολή των δημόσιων δαπανών στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.

«Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την ελληνική οικονομία με πρωτοφανή ένταση», διαπιστώνουν οι ερευνητές, «καθιστώντας την Ελλάδα έναν σημαντικό τόπο όπου δοκιμάζεται η σχέση μεταξύ κοινωνικοοικονομικών καθοριστικών παραγόντων και της ευημερίας του πληθυσμού».

Τα πρώτα συμπεράσματα αφορούν το ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονίες και ανθρωποκτονίες στους άνδρες που αυξήθηκε κατά 22,7% και 27,6%, αντίστοιχα, μεταξύ 2007 και 2009. «Αλλά και οι ψυχικές διαταραχές, η κατάχρηση ουσιών και τα λοιμώδη νοσήματα παρουσίασαν επιδείνωση των τάσεων κατά το 2010 και το 2011. Η χρήση της δημόσιας ενδονοσοκομειακής παροχής υπηρεσιών και η αξιοποίηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας αυξήθηκαν κατά 6,2% και 21,9%, αντίστοιχα, μεταξύ των ετών 2010 και 2011, ενώ οι συνολικές δαπάνες του υπουργείου Υγείας μειώθηκαν κατά 23,7% μεταξύ 2009 και 2011».

ΙΟΣ: Οι »δικές μας» τυφλές βόμβες – Η άγνωστη κληρονομιά της Δικτατορίας

Εφημερίδα των Συντακτών

Η δικτατορία των συνταγματαρχών μάς κληροδότησε μια οργάνωση-«φάντασμα», τη Νέα Τάξη. Η δράση της ξεκινά από την περίοδο της χούντας, περνά στη μεταπολίτευση και φτάνει, χωρίς κανείς να το καταλάβει, μέχρι σήμερα 

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Άντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Σύμφωνα με τα ευρήματα του FBI, οι βομβιστικοί μηχανισμοί που προκάλεσαν το αιματηρό τυφλό χτύπημα τη Δευτέρα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης περιείχαν καρφιά και μπίλιες από ρουλεμάν. Αυτός είναι ο λόγος που υπήρξε τόσο φονικός ο απολογισμός των εκρήξεων. Τα ατσάλινα κομμάτια πετάχθηκαν σαν θραύσματα όλμων και προκάλεσαν όχι μόνο νεκρούς αλλά και πολλούς τραυματίες, από τους οποίους αρκετοί υπέστησαν ακρωτηριασμό.

Δεν μας είναι άγνωστες αυτού του είδους οι βόμβες. Παρόμοιοι βομβιστικοί μηχανισμοί είχαν τοποθετηθεί σε δύο κινηματογράφους της Αθήνας που έπαιζαν σοβιετικές ταινίες το 1978. Η πρώτη βόμβα είχε τοποθετηθεί στον κινηματογράφο «Ελλη», το Σάββατο 11.3.1978. Το σημείο όπου είχαν επιλέξει οι δράστες να τοποθετήσουν τη βόμβα και η ώρα που είχε ρυθμιστεί να εκραγεί ο μηχανισμός δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τους σκοπούς τους. Ηθελαν ασφαλώς να προκαλέσουν πολλά θύματα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση των αρχών, η βόμβα ήταν πολύ μεγάλης ισχύος, ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν μεταλλικά κομμάτια για να προκληθεί μεγαλύτερη βλάβη στα θύματα. Η δεύτερη βόμβα εξερράγη στον κινηματογράφο «Ρεξ», στις 20.6.1978. Ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος, μόνο που αυτή τη φορά είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό της μπίλιες από ρουλεμάν. Ο απολογισμός των τραυματιών έφτασε τους δεκαπέντε.

Οι δύο αυτές βόμβες δεν ήταν οι μοναδικές. Δεκάδες εκρήξεις καταγράφονται τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με στόχους γραφεία κομμάτων της Αριστεράς, έντυπα, βιβλιοπωλεία. Η σκοπιμότητα του μπαράζ των βομβών ήταν διάφανη, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε άμεση ανάληψη ευθύνης από τους δράστες. Αλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιθεωρητής Κλουζό για να κατανοήσει το κίνητρο κάποιων που έβαλαν 13 βόμβες στην Αθήνα κατά την επέτειο της πτώσης της χούντας (23.7.1978) ή άλλες 39 για να τιμήσουν τη μνήμη του βασανιστή της Ασφάλειας Μάλλιου (17.12.1978).

Αυτές όλες οι ενέργειες έχουν μείνει μέχρι σήμερα σχεδόν ανεξιχνίαστες. Μπορεί να βρέθηκαν και να συνελήφθησαν κάποιοι ως αυτουργοί ή συνεργοί τους, αλλά ποτέ δεν αποκαλύφτηκε το κεντρικό δίκτυο που οργάνωνε όλο αυτό το σκηνικό του τρόμου επί τέσσερα χρόνια, με προφανή σκοπό να αποτρέψει τη σταθεροποίηση της δημοκρατίας στη χώρα και να παραλύσει κάθε σκέψη για ριζοσπαστικότερες λύσεις σε μια περίοδο ιδιαίτερης πολιτικής ρευστότητας.

ΙΟΣ:«Πώς θα σταματήσουμε την ευρωπαϊκή Αριστερά»( ένα ντοκουμέντο του 1975)

ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ 1975

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Εφημερίδα των Συντακτών

Σε μια αποκαλυπτική συζήτηση, οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Δυτικής Γερμανίας αναζητούν τρόπους για την ανάσχεση του «κομμουνιστικού κινδύνου» στην Ευρώπη

Γράφει ο ΙΟΣ

Τι πιθανότητες υπάρχουν να πάρει την εξουσία με εκλογές μια κυβέρνηση της Αριστεράς; Πόσο μια τέτοια εξέλιξη καθίσταται αναπόφευκτη από την οικονομική κρίση και την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, που δικαιώνουν όσους προειδοποιούσαν για την πραγματική φύση του καπιταλισμού; Θα τηρήσει άραγε μια νικηφόρα Αριστερά τις δεσμεύσεις της ή έχει άλλες σκέψεις στο μυαλό της; Πόσο μπορεί να εμπιστευθεί κανείς τις διαβεβαιώσεις της;

Τα παραπάνω ερωτήματα δεν αφορούν μόνο τη σημερινή Ελλάδα, καθώς το δίδυμο Στουρνάρα-Σαμαρά αποδεικνύεται περίτρανα εξίσου ανίκανο και καταστροφικό για την κοινωνία με το ντουέτο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Ανάλογοι προβληματισμοί σημειώνονταν σε πανευρωπαϊκή κλίμακα πριν από τέσσερις δεκαετίες, όταν το ξέσπασμα της κρίσης που πυροδότησε το πετρελαϊκό σοκ του 1973 έθεσε τέλος στις μεταπολεμικές αυταπάτες μιας ατέρμονης οικονομικής ανάπτυξης που θα επέφερε διαρκή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου (και) των λαϊκών στρωμάτων.

Οπως τώρα, έτσι και τότε τα ερωτήματα αυτά δεν τα έθεταν μόνο όσοι έβλεπαν σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς τη θετική προοπτική ανάσχεσης των επιπτώσεων της κρίσης πάνω στα λαϊκά στρώματα. Από την αντίθετη οπτική γωνία, το ίδιο ακριβώς έκαναν και τα πολιτικά επιτελεία των κυρίαρχων τάξεων που είχαν κάθε συμφέρον να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη ή να τη θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους. Μια ζωντανή εικόνα αυτών των τελευταίων προβληματισμών, αρκετά διαφωτιστική για το τότε αλλά ενδεχομένως και για το σήμερα, παρέχει το ντοκουμέντο που παρουσιάζουμε σήμερα.

Πρόκειται για τα άκρως απόρρητα πρακτικά της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1975 στο πλαίσιο μιας άτυπης συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της (τότε Δυτικής) Γερμανίας στην κατοικία του Αμερικανού πρέσβη στις Βρυξέλλες, με αντικείμενο -μεταξύ άλλων- την αποτίμηση του κινδύνου κατάληψης της εξουσίας από τους Δυτικοευρωπαίους κομμουνιστές. Το πρωτότυπο έγγραφο αποχαρακτηρίστηκε το 2000 και το 2006 αναρτήθηκε στον ιστότοπο της αμερικανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης National Security Archive.

ΙΟΣ: Mr. MIG, σώσον ημάς!

Ο Α. ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΑ ΜΜΕ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Λίγο καιρό πριν από την κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, μια μερίδα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης προσέβλεπε στον τραπεζίτη σαν πραγματικό σωτήρα και τον καλούσε να γίνει ο Ελληνας Μπερλουσκόνι.

 ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Μπορεί να μην είναι ο ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης τράπεζας, αλλά οπωσδήποτε ο Ανδρέας Βγενόπουλος διαθέτει τον αέρα του δυναμικότερου τραπεζίτη. Τις τελευταίες μέρες βρέθηκε στη δίνη της κυπριακής κρίσης, αλλά και πάλι απέδειξε την ισχυρή προσωπικότητά του με την ωριαία συνέντευξή του στον Νίκο Ευαγγελάτο (ΣΚΑΪ, 27.3.2013), στην οποία μίλησε για το «κυπριακό διαπλεκόμενο κατεστημένο», ενώ έφτασε να κατηγορήσει και για αυστηρά προσωπικά ζητήματα τον υπουργό Οικονομικών της Κύπρου, ο οποίος λίγες μέρες αργότερα υποχρεώθηκε να παραιτηθεί.

Το προσωπικό ειδησεογραφικό πόρταλ του δημοσιογράφου υιοθέτησε τη σκοπιά του τραπεζίτη: «Bόμβες Βγενόπουλου στον ΣΚΑΪ για το χάος στην Κύπρο – Αποκάλυψε ποιοι οδήγησαν το νησί στον γκρεμό – Κόλαφος κατά του Κύπριου υπουργού Οικονομικών» (www.newsit.gr). Δεν ήταν πρώτη φορά.

Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου

Εχουν περάσει ακριβώς τρία χρόνια από τη στιγμή που μια σημαντική μερίδα μέσων ενημέρωσης επέλεξε να προβάλει τον ισχυρό άνδρα της Marfin Investment Group ως μια εναλλακτική λύση για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Ηταν Απρίλιος 2010, παραμονές της δραματικής δήλωσης του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, ότι η Ελλάδα προσφεύγει στον μηχανισμό στήριξης. Τον πρώτο λόγο στην αναζήτηση ενός «Ελληνα Μπερλουσκόνι» είχε και τότε το συγκρότημα ΣΚΑΪ-«Καθημερινής». Η αφορμή δόθηκε με μια συνέντευξη του κ. Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ, στην οποία ο τραπεζίτης εμφανίστηκε ως πολιτικός αρχηγός, μίλησε για όλους και για όλα και καταφέρθηκε εναντίον των πολιτικών με σκληρά λόγια, αντιδιαστέλλοντας την ανικανότητά τους με τη δική του εργατικότητα.

Παρά τις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων (Παπαχελάς, Παπαδημητρίου), ο κ. Βγενόπουλος δεν άφησε κανένα ανοιχτό ενδεχόμενο να πολιτευθεί ο ίδιος. Ομως είπε κάτι πολύ πιο ξεκάθαρο. Υπέδειξε την ομάδα των συνεργατών του ως κατάλληλων για… υπουργοποίηση: «Οι άνθρωποι που πρέπει να μπούνε στην πολιτική πρέπει να είναι άνθρωποι νεότεροι, πρέπει να είναι στελέχη. Εμείς στον δικό μας τον όμιλο –που δεν αμφιβάλλω ότι αυτό γίνεται και σε άλλους ομίλους– έχουμε 20 στελέχη πρώτης γραμμής, τα οποία είναι μεταξύ 35 και 45, όπου ο καθένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος από τους περισσότερους υπουργούς».

ΙΟΣ:Και κλέφτες και αστυνόμοι

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΟΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΥ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ.

Μπορεί να μη βγαίνουν όλα στο φως, αλλά και μόνο όσα αποκαλύπτουν οι εκθέσεις της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων αποδεικνύουν τις στενές σχέσεις ενστόλων με παραβατικές συμπεριφορές έως και βαριά εγκλήματα

 ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Να λοιπόν που και η έκθεση της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων για το 1912 έφτασε στα χέρια του υπουργού, αφού πέρασε φυσικά πρώτα από τα μάτια επιλεγμένων δημοσιογράφων για μια πρώτη ματιά και ένα πρώτο σχόλιο. Το Internal Affairs, για όσους είναι λάτρεις των αμερικανικών σειρών, χτυπάει συστηματικά κάθε χρόνο και στην Ελλάδα. Διά χειρός Χρυσοχοΐδη (επί Σημίτη) και συγκεκριμένα στις 2 Απριλίου 1999 στη Συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής ψηφίστηκε το σχέδιο νόμου για τη σύσταση στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης αυτοτελούς ειδικής αστυνομικής υπηρεσίας υπαγόμενης απευθείας στον αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας με το όνομα «Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων» (ΔΕΥ) Με πολλά χρόνια καθυστέρηση είχε γίνει τότε κι αυτό το «ευρωπαϊκό βήμα», μια και μάλλον πείστηκε και η Βουλή (τότε) ότι δεν ήταν και δεν είναι άγιοι όλοι οι αστυνομικοί που υπηρετούν στην Ελλάδα. Αποστολή της ΔΕΥ: «η διερεύνηση, εξιχνίαση και δίωξη σε όλη την επικράτεια των εγκλημάτων που διαπράττουν ή συμμετέχουν σε αυτά αστυνομικοί όλων των βαθμών».

Ο νόμος τροποποιήθηκε αρκετές φορές και τώρα περιλαμβάνει πλέον στα καθήκοντα της ΔΕΥ όλες τις περιπτώσεις που καταγγέλλονται και που αφορούν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, υπαλλήλους των ΟΤΑ αλλά και ιδιώτες. Εύλογα βέβαια προκύπτει το ερώτημα πώς προλαβαίνουν οι 162 αστυνομικοί της υπηρεσίας αυτής να εξετάζουν το πλήθος των καταγγελιών που καλύπτουν το σύνολο των δημόσιων φορέων και οργανισμών. Επίσης είναι σαφές ότι παρά τους αυστηρούς περιορισμούς στην επιλογή των «αδιάφθορων» που προβλέπει ο νόμος, ο εκάστοτε υπουργός διορίζει κάποιον της αρεσκείας του. Σπάνια διατηρεί εκείνον του προκατόχου του. Ο κ. Δένδιας δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτήν την παράδοση. Παρ’ όλα αυτά οι περιπτώσεις που εξετάζονται ύστερα από καταγγελίες πολιτών ή και τυχαία σύλληψη επ’ αυτοφώρω δεν είναι καθόλου λίγες και σίγουρα είναι πολύ ενδεικτικές. Σημειώνεται εδώ ότι οι μαζικές καταγγελίες κατά ολόκληρων διμοιριών ή αστυνομικών τμημάτων ή μελών της ομάδας ΔΙΑΣ κ.λπ. που είναι γενικές και δεν αφορούν συγκεκριμένο αστυνομικό, δεν περιέχονται σε αυτήν την έκθεση. Αν λοιπόν τις έχετε φάει από μια ντουζίνα ΜΑΤ, θα πρέπει να αναζητήσετε διαφορετικά το δίκιο σας. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός καταγγελιών αυξήθηκε πολύ, αλλά, σύμφωνα με την υπηρεσία, αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται στην καλή της λειτουργία και στην εμπέδωση από τον πολίτη της βεβαιότητας ότι οι καταγγελίες του θα διερευνηθούν. Θα μας επιτρέψει μια διαφορετική άποψη εδώ η ΔΕΥ για τις εμπλοκές αστυνομικών -και όχι μόνο- σε πολλά ποινικά αδικήματα που προκαλούν επίσης την αύξηση στις καταγγελίες. Από την έκθεση του 2012 προκύπτει ότι η υπηρεσία διαχειρίστηκε συνολικά 1.060 υποθέσεις, 263 περισσότερες σε σύγκριση με το 2011.

Ο ΙΟΣ: Ο σκοτεινός «εθνάρχης»

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς  

Η διαφαινόμενη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά επικυρώθηκε συμβολικά, στις 6 Μαρτίου, με την ομόθυμη εξύμνηση του ιδρυτή της Ν.Δ .από τις ηγεσίες κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αντιδράσεις μιας μερίδας της Αριστεράς στην αναγόρευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε καθολικό σημείο αναφοράς διασκεδάστηκαν ως αδικαιολόγητη εμμονή σε ξεπερασμένους διαχωρισμούς του παρελθόντος. Είναι όμως έτσι;

 Από μια άποψη, θα “πρεπε να το περιμένουμε. Η αγιοποίηση του Καραμανλή προωθείται εδώ και καιρό από το ομώνυμο ίδρυμα που σύστησε ο ίδιος το 1983, με αποκλειστικό σκοπό, όπως εξηγεί ο πρώτος πρόεδρός του, «να βοηθήσει στην υστεροφημία του» και -ταυτόχρονα- «στην ιστορική έρευνα των ετών που αυτός πρωταγωνίστησε στον πολιτικό στίβο» (Κων/νος Τσάτσος, «Λογοδοσία μιας ζωής», Αθήνα 2001, σ. 462).

Η σταδιοδρομία του ιδρυτή της Ν.Δ. περιέχει όμως πάμπολλα σκοτεινά σημεία, εξαιρετικά επίκαιρα, μάλιστα: λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων διά της μετατροπής των αποθεματικών τους σε δάνεια προς τους ιδιώτες «επενδυτές», «αναστολή πάσης διώξεως Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου» (ΝΔ 4016/59), οικονομικά σκάνδαλα διαφόρων «κουμπάρων» ή και μελών της οικογένειας Καραμανλή (βλ. δίπλα). Η «αποικιακή» σύμβασή του με την Πεσινέ υποχρέωσε τη ΔΕΗ να παρέχει στην εταιρεία τεράστιες ποσότητες ρεύματος σε εξευτελιστική τιμή για 50 χρόνια, προκαλώντας την οργή ακόμη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που διακήρυξε τότε ότι «καμία υπογραφή και καμία σύμβασις δεν είναι δυνατόν να υποχρεώση τον Ελληνικόν λαόν εις το διηνεκές να είναι φόρου υποτελής εις ορισμένους έξυπνους κυρίους της αλλοδαπής» (30.11.1960). Τελικά ο Καραμανλής γλίτωσε το ειδικό δικαστήριο γι’ αυτή την υπόθεση μόνο και μόνο επειδή η Βουλή αποφάνθηκε, το 1965, ότι το αδίκημα είχε παραγραφεί.

Η σκοτεινότερη πτυχή της βιογραφίας του, που θα μας απασχολήσει εδώ, αφορά ωστόσο τη διαχρονικά προβληματική σχέση του «εθνάρχη» με τη δημοκρατία.

ΙΟΣ: Το αλφαβητάρι με τη σβάστικα

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ

Ποιος κακόπιστος είπε ότι το μόνο που διδάσκει στα μέλη της η Χρυσή Αυγή είναι να δέρνουν και να μαχαιρώνουν; Οι άνθρωποι έχουν μεταβάλει τα γραφεία τους σε φροντιστήρια «ελληνισμού». Μόνο που ο «ελληνισμός» αυτός είναι απολύτως εισαγόμενος.

 Γράφει ο ΙΟΣ

Σοκάρισε τις προάλλες η ανάρτηση στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής φωτογραφιών από τα «μαθήματα» για μικρά παιδιά που οργανώνει το ναζιστικό μόρφωμα στα κατά τόπους γραφεία του. Η ίδια η οργάνωση έσπευσε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι φροντίζει να μαθαίνουν τα παιδάκια την ελληνική μυθολογία, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την εθνοπρεπή διαπαιδαγώγησή τους εξ απαλών ονύχων. Αλλά τι ακριβώς εννοεί λέγοντας «ελληνική μυθολογία» η Χρυσή Αυγή; Και γενικότερα: Ποια είναι η άποψη του Μιχαλολιάκου και των θεωρητικών του για αυτά που αποτελούν τη διδακτέα ύλη ενός οποιουδήποτε σχολείου;

Οσα ακολουθούν βασίζονται σε επίσημα κείμενα, ντοκουμέντα και δημοσιεύσεις στον ιστότοπο της οργάνωσης. Τα περισσότερα απ’ αυτά είναι εντελώς πρόσφατα, «παραγωγές» του 2013. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτές είναι οι «παλιές θέσεις», τις οποίες έχουν αντικαταστήσει «άλλες», «νεότερες».

Μάθημα πρώτο: Μυθολογία

Μια που το έθεσε μόνη της η οργάνωση, ας ξεκινήσουμε από τη μυθολογία. Ηδη από το πρώτο μάθημα καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάποια περίεργα ονόματα συναντάμε δίπλα στα γνωστά της ελληνικής μυθολογίας. Για την ακρίβεια, υπάρχει μια περίεργη «μεταγλώττιση». Ο Δίας ονομάζεται για τη Χρυσή Αυγή Βόταν, o Χριστός είναι ταυτόσημος με τον Φοίβο και τον Μίθρα (σε μία εκδοχή), με τον Αδωνη και τον Μπάλντερ (σε μια άλλη), ενώ η Ηρα μετονομάζεται Φρέγια. Αντιγράφουμε ένα σχετικό απόσπασμα από τα «κατηχητικά» εγχειρίδια της οργάνωσης: «Το φωτοβόλο βρέφος της φάτνης κατέρχεται από τον ουρανό, σαν ενσαρκωμένη Ηλιακή Δύναμη, τις ίδιες μέρες που ο πλανήτης φθάνει και ξεπερνάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, που η νύχτα φθάνει στο ύπατο σημείο της κι αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίνοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Για μια ακόμη φορά, ο Προστάτης του Ωραίου και του Αγαθού, ο Αχούρα Μάζδα, καταβάλλει τον βέβηλο και σκοτεινό Αριμάν, στέλνοντας ανάμεσα στους Αρίους τον Μίθρα-Χριστό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η καθιέρωση των Χριστουγέννων (που μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια) στις ημέρες της πανάρχαιης Yule (Julletinde-Jullfest), της μεγάλης γιορτής των Πρωτο-Αρίων, που επέζησε στον βορειοευρωπαϊκό χώρο, τιμώντας με πολυποίκιλους τρόπους στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο τα γενέθλια του Ηλιου. Ο ενσαρκωμένος Ηλιος-Χριστός, νεότερη όψη του Απόλλωνα, του Διονύσου, του Μίθρα, εμφανίζεται στον κόσμο σταλμένος από τον Ενα, τον Υψιστο Θεό Πατέρα του κόσμου, Δία, Βόταν, Αχούρα Μάζδα, για να προσφέρει την ευλογία του στους λάτρεις του Ουράνιου και να συντρίψει τις δαιμονικές λεγεώνες του σκότους και του ψύχους. Θεραπευτής, Διδάσκαλος, Μουσηγέτης, φορέας της συγχώρεσης και δαιμονοκτόνος, εμφανίζεται ο Χριστός, Αδωνις και Μπάλντερ μαζί, Διόνυσος Ελευθερεύς και Σωτήρ. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια είναι τα γενέθλια του Ανίκητου Ηλίου, του ενσαρκωμένου Θείου Λόγου, του Λατρευτού παιδιού του Υψίστου. Ολόκληρη η Φύση καλωσορίζει τον ερχομό του κι οι Λαοί μας ξεσπούν σε ξεφάντωμα».

Ο ΙΟΣ:Οι βουλγαρικές «πλατείες»

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΙΖΑ

Το υπόβαθρο, οι διεκδικήσεις και το πολιτικό μέλλον του κινήματος που ανέτρεψε την κυβέρνηση στη γειτονική χώρα

Γράφει ο ΙΟΣ 

Χιλιάδες πολίτες βγαίνουν απελπισμένοι στους δρόμους μετά την τελευταία δραματική αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, που καθιστά αδύνατη τη διαβίωσή τους με τους μισθούς πείνας που έχουν επιβληθεί στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Πολιορκούν τη Βουλή και τα δημαρχεία δεκάδων επαρχιακών πόλεων, πετροβολούν τα γραφεία των (ιδιωτικών) επιχειρήσεων διανομής του ηλεκτρικού, χτυπιούνται από την αστυνομία, ματώνουν. Η κυβέρνηση παραιτείται προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές. Οι διαδηλωτές παραμένουν ωστόσο στους δρόμους, διεκδικώντας άμεση κατάργηση των αυξήσεων, επανεθνικοποίηση των ζωτικών αγαθών (ρεύμα, νερό, θέρμανση) και ριζική αλλαγή του τρόπου άσκησης της πολιτικής.

Παρά το προφανές ενδιαφέρον και τη γεωγραφική εγγύτητά τους, οι παραπάνω εξελίξεις δεν αξιώθηκαν παρά ελάχιστη προβολή από τα εγχώρια ΜΜΕ κι ακόμη λιγότερο επηρέασαν τη δημόσια συζήτηση. Να το αποδώσουμε σε λανθάνοντα ρατσισμό ή στον συμπλεγματικό μιμητισμό (προς τη Δυτική Ευρώπη) που μας διακατέχει; Ακόμη και το αγωνιστικό παράδειγμα της πλατείας Ταχρίρ, πριν από δυο χρόνια, μεταφυτεύθηκε άλλωστε στη χώρα μας όχι απευθείας αλλά μέσω Ισπανίας…

Κι όμως, τα γεγονότα του τελευταίου μήνα στη Βουλγαρία έχουν πολλά να μας διδάξουν. Οχι μόνο ως υπενθύμιση πως η αέναη επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου εναντίον των μισθωτών και των μικροαστικών στρωμάτων ανακόπτεται πρώτα και κύρια στο «πεζοδρόμιο», αλλά και ως προειδοποίηση από το μέλλον που έχουν προ πολλού εξαγγείλει οι κυβερνήτες μας.

ΙΟΣ:Κυνηγοί κεφαλών και δικαιωμάτων

Η Βουλή αμφισβητεί τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Το κλασικό ρητορικό ερώτημα, που η ιστορική παραφιλολογία αποδίδει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή την περίοδο της άνθησης του παρακράτους με τη δολοφονία Λαμπράκη, ξανατίθεται. Και μάλιστα με πολύ παρόμοιους όρους.

Γράφει ο ΙΟΣ

Πριν από λίγες μέρες επισκέφτηκε την Ελλάδα, εκ μέρους του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο Νιλς Μούιζνιεκς, επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σκοπός της επίσκεψης του κ. Μούιζνιεκς ήταν να διερευνήσει το φαινόμενο των αυξανόμενων ρατσιστικών εγκλημάτων και τη δράση της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Σε λίγες βδομάδες αναμένεται η έκθεση του επίτροπου, στην οποία θα περιλαμβάνονται τα συμπεράσματα από την επίσκεψη και οι υποδείξεις προς τις ελληνικές αρχές. Αλλά πώς υποδέχτηκε τον κ. Μούιζνιεκς η ελληνική πολιτεία; Οι κυβερνητικοί εταίροι και οι εισαγγελικές αρχές συναντήθηκαν μαζί του χωρίς σχόλια.

Μόνη δημόσια αντίδραση οι υστερικές κραυγές του φίρερ Μιχαλολιάκου, ο οποίος έστελνε «στο διάολο» τον κ. Μούιζνιεκς από το βήμα της συγκέντρωσης του κόμματός του στις 2 Φεβρουαρίου. Σε ένα βάθρο προκλητικά τοποθετημένο μπροστά στην είσοδο της Λέσχης Αξιωματικών, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έβριζε και ειρωνευόταν τον αξιωματούχο του Συμβουλίου της Ευρώπης κάτω από τις επιδοκιμασίες της φάλαγγας των οπαδών του.

Είχε άλλωστε ήδη εξασφαλίσει ο φίρερ ότι η σύζυγός του, η κυρία Ζαρούλια, θα συμμετέχει κανονικά στην Επιτροπή κατά της Ξενοφοβίας και των Διακρίσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η ανάθεση σε στέλεχος της ναζιστικής ομάδας της εκπροσώπησης της χώρας μας σε ένα θεσμό υπεράσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι ασφαλώς ενδεικτική για την αξία την οποία αποδίδει σ’ αυτήν την υπεράσπιση η ελληνική κυβέρνηση. Το χειρότερο είναι ότι, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Αντιρατσιστικού Κινήματος (European Grassroots Antiracist Movement, EGAM), ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί κατηγορηματικά στον πρόεδρο του κινήματος, Μπενζαμέν Αμπντάν, ότι δεν πρόκειται να σταλεί η Ζαρούλια στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η υπόσχεση που δόθηκε κατά τη συνάντηση των δύο στην Αθήνα, στις 17 Δεκεμβρίου, δεν κράτησε ούτε μία βδομάδα.

O ΙΟΣ: Η «ταξική προδοσία» της Πάτι Χιρστ

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ

Πλουσιοκόριτσο που οι απαγωγείς τού άνοιξαν τα μάτια ή θύμα «κομμουνιστικής πλύσης εγκεφάλου»; Σε κάθε περίπτωση, το πρωτόγνωρο ταξίδι είχε ένα κοινότοπο τέλος

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Το εικοσάχρονο τέκνο μιας γνωστής μεγαλοαστικής οικογένειας ανακοινώνει δημόσια την προσχώρησή του στο αντάρτικο πόλης για να πολεμήσει μέχρι τέλους τον καπιταλισμό, τον φασισμό και τα όργανά τους. Τα ΜΜΕ ξεσαλώνουν, τρομοκρατώντας τον μέσο μικροαστό με το ερώτημα μήπως και το δικό του παιδί «παρασυρθεί» από την ένοπλη προπαγάνδα μιας καταχθόνιας συμμαχίας «εξτρεμιστών» και «ποινικών». Η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό για να καταστείλει με κάθε μέσο την «κοινωνική απειλή» που εκπροσωπούν μια χούφτα εξεγερμένοι νέοι της μεσαίας τάξης και ο άμεσος περίγυρός τους.

Τα παραπάνω δεν συνέβησαν στην Ελλάδα του 2013 αλλά στις ΗΠΑ του 1974, καθώς η πετρελαϊκή κρίση κλυδώνιζε τη βεβαιότητα μιας ανέφελης οικονομικής ευημερίας και τα πολύχρωμα ριζοσπαστικά κινήματα της δεκαετίας του ’60 υποχωρούσαν κάτω από τη διπλή πίεση της αστυνομικής καταστολής και της σταδιακής ανάδυσης ενός νέου, άκρως συντηρητικού μοντέλου κοινωνικής συναίνεσης. Το επαναστατημένο πλουσιόπαιδο ήταν η εικοσάχρονη φοιτήτρια Πατρίτσια (Πάτι) Χιρστ, κόρη του μεγιστάνα του Τύπου Ράντολφ Χιρστ, αρχικά θύμα απαγωγής κι εν συνεχεία «τρομοκράτισσα» μιας μικρής ακροαριστερής ομάδας του Σαν Φρανσίσκο με την ονομασία «Συμβιωτικός Απελευθερωτικός Στρατός» (SLA). Η περίπτωσή της αποτέλεσε το αρχέτυπο νεανικής «ταξικής προδοσίας», βάσει του οποίου μεσήλικες αστυνομικοί και δημοσιογράφοι διαμορφώνουν σήμερα στη χώρα μας το στερεότυπο του νέου «εσωτερικού εχθρού».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι διαφορές ανάμεσα στην Καλιφόρνια του 1974 και τη μνημονιακή Ελλάδα των ημερών μας, ανάμεσα στην κόρη ενός μεγιστάνα των ΗΠΑ και τους εγχώριους ένοπλους αναρχικούς από το Χαλάνδρι ή -έστω- την Εκάλη είναι κάτι παραπάνω από χαώδεις. Οπως χαώδεις είναι οι διαφορές και σε όλα τα υπόλοιπα: από την προσωπική στάση του φιλικού και συγγενικού περιβάλλοντος μέχρι τις δημοκρατικές ευαισθησίες του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου. Ας δούμε το πώς και το γιατί.

Ο ΙΟΣ: Η Κρήτη στην πρίζα

ΦΑΡΑΩΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΜΕ FAST TRACK ΚΑΙ «ΠΡΑΣΙΝΟ» ΜΑΝΔΥΑ

Οι εγκαταστάσεις Βιομηχανικών ΑΠΕ μεταβάλλουν το νησί σε πηγή ενέργειας για όλη την Ευρώπη, αλλά με βαρύ κόστος για το περιβάλλον και τους κατοίκους του.

Γράφει ο ΙΟΣ 

Οταν πριν από δεκαπέντε χρόνια άρχισε να εφαρμόζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας με μεγάλη καθυστέρηση η νομοθεσία για την προώθηση των ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) οι σκεπτόμενοι πολίτες υποδέχτηκαν με μεγάλες προσδοκίες αυτή την ενεργειακή στροφή του ελληνικού κράτους. Επιτέλους έβλεπαν ότι απομακρυνόταν η χώρα από την προσκόλληση στον λιγνίτη που έχει καταστρέψει εκτεταμένες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, ειδικά στη Δυτική Μακεδονία. Μόνο που είχαν ξεχάσει τότε οι υπεύθυνοι να μας ενημερώσουν ότι επρόκειτο να προσθέσουν ένα μικρό «β» στα αρχικά της νέας «πράσινης» ενέργειας.

Οι βιομηχανικές ΑΠΕ (βΑΠΕ) δεν έχουν καμιά σχέση με την ήπια χρήση «καθαρών» μορφών ενέργειας, δηλαδή της αιολικής και της ηλιακής. Δεν πρόκειται πλέον για μικρές διάσπαρτες μονάδες που προσαρμόζονται στην τοπική κλίμακα. Μιλάμε για τεράστιας έκτασης αιολικά, φωτοβολταϊκά ή ηλιοθερμικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν το δικό τους στίγμα σε πολύ μεγάλες εκτάσεις, ενώ απαιτούν και πυκνά δίκτυα (δρόμους, γραμμές μεταφοράς) που αλλάζουν ριζικά τη μορφή του εδάφους. Ο τρόπος που σχεδιάζεται να αναπτυχθούν οι μονάδες της βΑΠΕ σ’ όλη την Ελλάδα προκαλεί δέος στις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες εξεγείρονται απέναντι στον κίνδυνο μιας νέας καταστροφής. Και αυτή τη φορά η καταστροφή θα είναι «πράσινη».

Η «ενέργεια» του κ. Στουρνάρα

Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ (αρ. 1787 Β/ 6-6-12) οι υπουργικές αποφάσεις ένταξης στον περιβόητο νόμο 3894/2010 (τον επονομαζόμενο νόμο «fast track») τριών μεγάλων επενδύσεων βΑΠΕ στην Κρήτη:

– «Αιολικό Σύστημα Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΣΠΗΕ)», που περιλαμβάνει κατασκευή 33 αιολικών σταθμών, συνολικής ισχύος 1.077 MW (359 ανεμογεννήτριες) στους τέσσερις νομούς της Κρήτης και κοινή διασύνδεσή τους με το Εθνικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα Ενέργειας μέσω υποβρυχίου καλωδίου κυριότητας της «ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή ΑΒΕΤΕ»,

– «Κρήτη Πράσινο Νησί», που περιλαμβάνει κατασκευή 36 αιολικών σταθμών, συνολικής ισχύος 1.005,10 MW (437 ανεμογεννήτριες) στην Κρήτη και διασύνδεσή τους με το Διασυνδεδεμένο Σύστημα Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας μέσω κοινού υποβρυχίου καλωδίου, κυριότητας του Ομίλου «ELICA GROUP» και

– «Κατασκευή ηλιοθερμικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συνολικής ισχύος 70 MW στη θέση Φουρνιά του Δήμου Σητείας ενεργειακής παραγωγής 378.306 MWh ετησίως», κυριότητας της «ΣΟΛΑΡ ΠΑΟΥΕΡ ΠΛΑΝΤ Λασίθι, Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας ΜΕΠΕ».

ΙΟΣ: Ο «Δένδιας» στη Νέα Υόρκη

ΤΟ FBI ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΓΟΥΟΛ ΣΤΡΙΤ

 Οι αμερικανικές υπηρεσίες κατέστειλαν το κίνημα της Γουόλ Στριτ με μεθόδους που θυμίζουν πολύ τις επιδόσεις των ημετέρων υπηρεσιών. Αν και άγρια λογοκριμένα, τα προσβάσιμα ντοκουμέντα του FBI είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά

Εφημερίδα των Συντακτών

 Γράφει ο ΙΟΣ

Τις μέρες ακριβώς που ο κ. Δένδιας έθετε σε κίνηση το επικοινωνιακό του σίριαλ για την πάταξη της αντιεξουσιαστικής «ανομίας», με εμφανή στόχο τη σαλαμοποίηση του κοινωνικού κινήματος των τελευταίων χρόνων (απομόνωση και ποινικοποίηση των ριζοσπαστικότερων εκδοχών του, εξαναγκασμός σε προληπτικές «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» και ουσιαστικό ξεδόντιασμα των μετριοπαθέστερων), στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ερχόταν στη δημοσιότητα η κορυφή του παγόβουνου της καταστολής του πρόσφατου κινήματος των Αμερικανών «αγανακτισμένων» από τη συμμαχία της ομοσπονδιακής αστυνομίας των ΗΠΑ (FBI) με τις τοπικές αστυνομίες και ιδιωτικούς φορείς, του Χρηματιστηρίου της Γουόλ Στριτ μη εξαιρουμένου.

Ο λόγος για μια σειρά έγγραφα του FBI που «αποχαρακτηρίστηκαν» εν μέρει από την ίδια την υπηρεσία, ύστερα από σχετικό αίτημα της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Συνεταιριστικό Ιδρυμα για την Κοινωνική Δικαιοσύνη» (PCJF).

Ως γνωστόν, ο αμερικανικός «νόμος για την ελευθερία της πληροφόρησης» (FOIA) του 1966 δίνει το δικαίωμα στους ενδιαφερόμενους να ζητήσουν κάθε λογής κρατικά έγγραφα, επιτρέποντας ταυτόχρονα στις αρμόδιες υπηρεσίες να εξαιρέσουν από αυτή τη δημοσιοποίηση τμήματα ή και ολόκληρο το περιεχόμενο κάποιων εγγράφων για λόγους εθνικής ασφαλείας, προσωπικών δεδομένων, μυστικότητας της δικαστικής προδικασίας κ.λπ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το FBI έδωσε στη δημοσιότητα αγρίως λογοκριμένα 32 έγγραφα, συνταγμένα μεταξύ 22 Αυγούστου και 18 Δεκεμβρίου 2011, συνολικού όγκου 110 σελίδων, αρνούμενο να αποχαρακτηρίσει άλλες 287 σελίδες. Φυσικά, κανείς δεν μας εξασφαλίζει πως οι 387 αυτές σελίδες είναι το σύνολο της υπηρεσιακής αλληλογραφίας για το κίνημα που έμεινε γνωστό σαν «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» (OWS), μολονότι επεκτάθηκε σε πολλά αστικά κέντρα των ΗΠΑ. Είναι άλλωστε αποκαλυπτικό ότι σε προηγούμενη σχετική αίτηση του δημοσιογραφικού πόρταλ Trouthout, το FBI είχε προβάλει στις 15/11/2011 τον (ψευδέστατο, όπως αποδεικνύεται) ισχυρισμό ότι στο κεντρικό κομπιούτερ του «δεν βρέθηκε» ούτε ένα έγγραφο που να αφορά το κίνημα! 

Τι μας αποκαλύπτουν όμως επί της ουσίας τα ντοκουμέντα που δόθηκαν στη δημοσιότητα; Οπως θα περίμενε κανείς, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε ευαίσθητες δραστηριότητες όπως η διείσδυση προβοκατόρων στις γραμμές του κινήματος ή η ανάληψη δράσεων για την παρενόχληση και κατασυκοφάντηση συγκεκριμένων ακτιβιστών, ενώ εξαιρετικά περιορισμένες είναι οι περιγραφές ακόμη και της παρακολούθησης του κινήματος από τους πράκτορες της υπηρεσίας. Είναι προφανές ότι τα αποσπάσματα των εγγράφων που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν είναι παρά η ανώδυνη μόνο κορυφή του παγόβουνου της αντιμετώπισης των «καταληψιών» από την ομοσπονδιακή αστυνομία. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, τα εν λόγω ντοκουμέντα μάς επιτρέπουν ν’ αντιληφθούμε μια σειρά παραμέτρους της όλης επιχείρησης, που δεν ήταν καθόλου προφανείς για τον ανυποψίαστο ιδίως μέσο Αμερικανό πολίτη. Κυρίως αν λάβουμε υπόψη ότι τα πιο ενδιαφέροντα τμήματά τους, που θα φώτιζαν καλύτερα αυτές τις πρώτες πληροφορίες, εξακολουθούν να παραμένουν απόρρητα.

ΙΟΣ: Οι κρυφές «συνιστώσες» της Ν.Δ.

Η «ΚΑΤΑΛΗΨΗ» ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

 Πηγή:www.efsyn.gr

Αν έχει κάπου επικεντρώσει τη δράση της η κυβέρνηση την τελευταία περίοδο, είναι στο να ανακαλύπτει «καταλήψεις» στα κέντρα των πόλεων και να οργανώνει επιχειρήσεις «ανακατάληψης». Οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής παραμένουν μέχρι στιγμής στο παρασκήνιο.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ:

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

Από την προεκλογική ακόμα περίοδο, μόλις άρχισε να γίνεται ορατή η ραγδαία δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, κεντρικό στοιχείο της πολιτικής στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας υπήρξε η ανάδειξη των «συνιστωσών», οι οποίες συγκροτούν τον πολιτικό συνασπισμό που κατέχει αυτή τη στιγμή τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η προφανής σκοπιμότητα αυτής της μεθόδευσης ήταν (και παραμένει) να αναδειχτεί ο εσωτερικός πλουραλισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως αδυναμία του και βέβαια να προβληθούν ως μπαμπούλας ορισμένες μειοψηφικές ή αποκλίνουσες απόψεις στελεχών του. Το μήνυμα προς το εκλογικό σώμα ήταν σαφές: Aν επιλέξετε τον ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύετε να σας κυβερνήσει κάποιος που υποστηρίζει τη μία ή την άλλη μειοψηφική άποψη, και εν πάση περιπτώσει κινδυνεύετε να αναδείξετε μια κυβέρνηση χωρίς την απαραίτητη εσωτερική συνοχή.

Το έμμεσο μήνυμα που στέλνει αυτή η προπαγανδιστική εμμονή της Νέας Δημοκρατίας είναι μια σύγκριση των δύο πολιτικών σχηματισμών που έρχονται πρώτοι στις δημοσκοπήσεις. Αυτή η σύγκριση ευνοεί βέβαια το κόμμα του πρωθυπουργού, διότι το εμφανίζει συμπαγές και ενιαίο, απέναντι στο κόμμα της Αριστεράς, το οποίο διαθέτει τάσεις και «συνιστώσες».

Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα;

Η πολιτική που εφαρμόζει τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση μαρτυρά το αντίθετο. Η Νέα Δημοκρατία, μέσω της ωμής κατασταλτικής πολιτικής που εφαρμόζει με κάθε ευκαιρία στο κέντρο της Αθήνας, επιβεβαιώνει ότι στο εσωτερικό της δρουν ορισμένοι φορείς ακραίων πολιτικών απόψεων, οι οποίοι μάλιστα έχουν ήδη επιβάλει τη δική τους ατζέντα στο πάλαι ποτέ κόμμα του «μεσαίου χώρου».