Η ευκατάστατη και κοσμοπολίτικη νεολαία των αστικών κέντρων πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Λέει ότι κάθε οικογένεια πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά και αποξενώνει τις γυναίκες. Περιορίζει το αλκοόλ και δηλώνει ότι η αντιπολίτευση ακολουθεί τυφλά «δύο μεθύστακες» κι όλοι καταλαβαίνουν ότι υπονοεί τον Ατατούρκ και τον Ινονού, κι έτσι εξαγριώνει τους Κεμαλικούς. Βαφτίζει την τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου με το όνομα του πρώτου σουλτάνου που έσφαξε Αλεβίτες και βάζει απέναντί του το 10% του πληθυσμού. Τέτοιες γκάφες δεν τις κάνει ένας συνετός πολιτικός. Αλλά ο Ερντογάν δεν είναι πολιτικός, είναι επαναστάτης. Συντηρητικός επαναστάτης, αλλά επαναστάτης. Δεν ήρθε να διαχειριστεί το σύστημα που παρέλαβε, αλλά να το αλλάξει. Και γι’ αυτό συνεχίζει να είναι αγαπητός σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου».
Κάπως έτσι συμπυκνώνει τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Τουρκία ένας άνθρωπος κάθε άλλο παρά φιλικά διακείμενος έναντι του Ερντογάν, ο διδάκτορας Φιλοσοφίας Χαλούν Καριόλ. Περπατώντας μαζί μου, στην κατειλημμένη πλατεία Ταξίμ, ο Χαλούν δεν έκρυβε τη συμπάθειά του για τους αριστερούς ακτιβιστές, που έδιναν τον τόνο στα δρώμενα, χωρίς να χάνει, ωστόσο, τον ρεαλισμό ενός πολιτικά έμπειρου μεσήλικα, που έχει γνωρίσει πάμπολλες ανατροπές και διαψεύσεις, πληρώνοντας με διώξεις και φυλακές τη στράτευσή του στο δημοκρατικό κίνημα, την εποχή που τη χώρα του κυβερνούσαν οι «πασάδες» του στρατού.
«Η Ταξίμ δεν είναι Ταχρίρ και η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι Αίγυπτος του Μουμπάρακ. Ούτε με τους δικούς σας Αγανακτισμένους μοιάζει αυτή εδώ η εξέγερση. Εσείς έχετε έναν οικονομικό πόλεμο, όπου κινητοποιούνται κυρίως οι φτωχοί, ενώ η μεσαία τάξη είναι διχασμένη. Εμείς αυτό που έχουμε είναι κυρίως ένας πόλεμος πολιτισμών, που φέρνει την κοσμική, μεσαία τάξη σε σύγκρουση με τους ισλαμιστές, ενώ η εργατική τάξη είναι μαζί τους. Από τα 45 διαμερίσματα της Κωνσταντινούπολης, ο Ερντογάν ελέγχει τα 30, βασικά τα λαϊκά προάστια και οι Κεμαλικοί τα 15, κυρίως τα μικροαστικά. Στα τελευταία, οι γυναίκες βγαίνουν στα μπαλκόνια και χτυπούν κατσαρόλες και τηγάνια, αλλά στα λαϊκά προάστια δεν τολμούν, γιατί θα τις κυνηγήσουν οι ισλαμιστές, που κυριαρχούν».
Κοινωνικό κράτος και μεταναστευτική πολιτική δοκιμάζονται στις συνθήκες της κρίσης
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Πρώτα ήρθε το Παρίσι, τον Οκτώβριο του 2005, ύστερα το Λονδίνο, τον Αύγουστο του 2011, και τώρα η Στοκχόλμη. Και στις τρεις περιπτώσεις, αλυσιδωτές, βίαιες ταραχές στα εργατικά προάστια των κοσμοπολίτικων μεγαλουπόλεων, με πρωταγωνιστές εφήβους, πρώτης ή δεύτερης γενιάς μετανάστες, ράγισαν τη βιτρίνα της «ανοιχτής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Αυτή τη φορά το σοκ ήταν ακόμη μεγαλύτερο, καθώς προερχόταν από τη χώρα η οποία μέχρι πρόσφατα δίκαια υπερηφανευόταν για το πιο προχωρημένο κοινωνικό κράτος και την πιο γενναιόδωρη πολιτική ασύλου στη Δύση. Στον αμείλικτο καθρέφτη της πραγματικότητας, το περίφημο «Folkhemmet», το σουηδικό Σπίτι των Λαών, δεν φαντάζει πια σαν το πιο όμορφο του κόσμου.
Το φαινόμενο μοιάζει να επαναλαμβάνεται με μαθηματική κανονικότητα. Στο Παρίσι, ρόλο πυροκροτητή έπαιξε ο θάνατος του 15χρονου Μπουνά Τραορέ και του 17χρονου Ζιέντ Μπενά, παιδιών μεταναστών από την Αφρική, στη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης στο υποβαθμισμένο προάστιο Κλισί-σου-Μπουά. Τις βρετανικές ταραχές πυροδότησε ο θανάσιμος πυροβολισμός του 29χρονου μαύρου Μαρκ Ντάγκαν από αστυνομικούς, οι οποίοι τον καταδίωκαν στο Τότεναμ του βορείου Λονδίνου. Οσο για τη Σουηδία, την αφορμή έδωσε ο θάνατος του 69χρονου Λενίνε Ρέλβας-Μάρτινς, Πορτογάλου μετανάστη με ψυχολογικά προβλήματα, ο οποίος πυροβολήθηκε από αστυνομικούς μέσα στο διαμέρισμά του, στο Χάσμπι, προάστιο της Στοκχόλμης, το οποίο κατοικείται σε ποσοστό 80% από μετανάστες.
Πίσω από κάθε αφορμή, κρύβονται πολλές αιτίες. Η απώλεια μιας ζωής από τον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων αστυνομικών οργάνων έπαιξε και στις τρεις περιπτώσεις τον ρόλο του σπινθήρα, μόνο γιατί κάτω από την απατηλή επιφάνεια της κοινωνικής γαλήνης είχε συσσωρευτεί πολύ «μπαρούτι». Ενα αστικό υποπρολεταριάτο νέων ανθρώπων, συνήθως ξενικής προέλευσης, χωρίς δουλειά, χωρίς σπουδές και χωρίς μέλλον, αντιμέτωπο με καθημερινούς, κάποτε ταπεινωτικούς ελέγχους από τις αστυνομικές αρχές, δεν χρειαζόταν παρά μια τυχαία σπίθα για να εκραγεί. Στο Χάσμπι, το 20% των νέων δεν πηγαίνει ούτε στη δουλειά ούτε στο σχολείο. Σε ολόκληρη τη Σουηδία, οι μετανάστες αντιστοιχούν στο 15% του πληθυσμού, αλλά εκπροσωπούν το 35% των ανέργων. Προτού εκδηλωθεί το πρόσφατο «τσουνάμι» των βίαιων ταραχών, είχαν αρχίσει να πληθαίνουν οι σποραδικές μικροεξεγέρσεις νέων στη Στοκχόλμη, το Γκέτεμποργκ και το Μάλμε. Το καζάνι έβραζε από καιρό…
Αντεπίθεση του κυβερνητικού στρατού, ενώ η Συρία απειλείται άμεσα με διχοτόμηση
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το περασμένο καλοκαίρι, η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών, BND, παρέδιδε σε κυβερνητικούς αξιωματούχους έκθεση για τη συριακή κρίση, η οποία εκτιμούσε ότι το καθεστώς Ασαντ θα έπεφτε το αργότερο στις αρχές του 2013. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, ο επικεφαλής της υπηρεσίας, Γκέρχαρντ Σίντλερ, έχει αλλάξει γνώμη. Σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, ο Σίντλερ παρουσίασε την αναθεωρημένη εκτίμηση της BND σε μυστική σύσκεψη επιλεγμένων πολιτικών. Το βασικό συμπέρασμα: οι αντάρτες είναι αυτοί που έχουν τώρα το πρόβλημα, καθώς ο κυβερνητικός στρατός αντεπιτίθεται και έχει σοβαρά κέρδη. Παρότι ο Ασαντ δεν μπορεί να επιτύχει συντριπτική νίκη, ενισχύει τη θέση του, παρατείνοντας ένα αδιέξοδο χωρίς ημερομηνία λήξης.
Οι εκτιμήσεις του Βερολίνου συμπίπτουν με την εικόνα που περιγράφουν καλά πληροφορημένες αραβικές πηγές. Σύμφωνα με αυτές, ο κυβερνητικός στρατός κατάφερε, τις τελευταίες εβδομάδες, να απωθήσει τους αντικαθεστωτικούς από τα περισσότερα περίχωρα της Δαμασκού και να κόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού τους, από τα νότια σύνορα μέχρι την κεντρική πόλη της Χομς. Από την περασμένη Κυριακή, άρχισε σφοδρή επίθεση στον στρατηγικής σημασίας σουνιτικό θύλακο του Κουσαΐρ, που ελέγχει την επικοινωνία της Δαμασκού με την παράκτια ζώνη, όπου βρίσκονται τα προπύργια των Αλαουιτών Λαττάκεια και Ταρτούς, αλλά και με τη διαφιλονικούμενη, από τα δύο στρατόπεδα, Χομς.
Όπως αναγνώρισε στο πρακτορείο Reuters ηγετικό στέλεχος της αντιπολίτευσης, «αν χάσουμε το Κουσαΐρ, χάνουμε και τη Χομς και αν χάσουμε τη Χομς, χάνουμε την καρδιά της Συρίας». Η πτώση του Κουσαΐρ θα σήμαινε, πρακτικά, ότι ο Ασαντ θα είχε διασφαλίσει ολοκληρωτική κυριαρχία σε ένα άτυπο «Αλαουιστάν», από τα ιορδανικά σύνορα μέχρι τη Χομς και τις ακτές της χώρας, περνώντας από τη Δαμασκό, κι ότι θα μπορούσε να εξαπολύσει από καλύτερες θέσεις αντεπίθεση στο βόρειο μέτωπο, με βασικό στόχο τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Χαλέπι.
Μεγάλες δυνάμεις της Δύσης απέδωσαν την απροσδόκητα αποτελεσματική αντεπίθεση του Ασαντ στη συστράτευση της λιβανικής, φιλοϊρανικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στο πλευρό του κυβερνητικού στρατού και στη συνεχιζόμενη ενίσχυση του τελευταίου από Ρωσία και Ιράν. Οι παράγοντες αυτοί είναι υπαρκτοί, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν την αντιστροφή των εξελίξεων, εις βάρος της αντιπολίτευσης. Πολύ περισσότερο, που η τελευταία απολαμβάνει ευρύτατης οικονομικής και πολιτικής στήριξης, άμεσα από Τουρκία, Κατάρ και Σαουδική Αραβία και έμμεσα από ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία.
Πρόκληση εναντίον Χαμενεΐ η κάθοδός του ως υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές
του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Μέχρι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, οι ιρανικές προεδρικές εκλογές της 14ης Ιουνίου περνούσαν στα ψιλά του διεθνούς Τύπου. Μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ στη σφοδρή αναμέτρηση του 2009, το «Πράσινο Κίνημα» της αντιπολίτευσης γνώρισε την καταστολή και οι δύο μεταρρυθμιστές υποψήφιοι, Μιρχοσεΐν Μουσαβί και Μεχντί Καρουμπί, συνεχίζουν να τελούν υπό κατ’ οίκον περιορισμό. Δεδομένου ότι ούτε ο έντονα πολωτικός Αχμεντινετζάντ δύναται, βάσει του Συντάγματος, να διεκδικήσει και τρίτη συνεχή προεδρική θητεία, η πλειονότητα των διεθνών αναλυτών αντιμετώπιζε τις φετινές εκλογές ως ενδοοικογενειακή αναμέτρηση μεταξύ εκλεκτών του συντηρητικού θεοκρατικού κατεστημένου, υπό τον ανώτατο ηγέτη αγιατολάχ Χαμενεΐ.
Το σκηνικό πλήξης ανατινάχθηκε μεμιάς από την υποψηφιότητα που κατέθεσε στις «δώδεκα παρά πέντε», λίγες ώρες προτού εκπνεύσει η σχετική προθεσμία, ένας πολιτικός βαρέων βαρών, που αποτελεί κόκκινο πανί για την ηγετική μερίδα του συστήματος. Πρόκειται για τον Ακμπάρ Χασεμί Ραφσατζανί, την υποψηφιότητα του οποίου έσπευσε να αγκαλιάσει το σύνολο των μεταρρυθμιστών, συμπεριλαμβανομένων 46 συνεργατών του προκατόχου του Αχμεντινετζάντ, Μοχάμεντ Χαταμί, ο οποίος πέρασε στην Ιστορία ως «αγιατολάχ Γκορμπατσόφ» για τις μεταρρυθμιστικές, όσο και ατελέσφορες τάσεις του.
Η αλήθεια είναι ότι ο 78χρονος Ραφσατζανί δεν είναι ο καλύτερος ορισμός του «αντάρτη». Μέλος του ανώτατου ιερατείου, μεγαλοεπιχειρηματίας -πολλοί λένε ότι είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο Ιράν- διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας και επί οκτώ χρόνια πρόεδρος της Βουλής. Με δυο λόγια, αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός του ιρανικού κατεστημένου. Ωστόσο, αυτός ο άνθρωπος δεν δίστασε να προσχωρήσει στο «Πράσινο Κίνημα» και να έρθει σε μετωπική ρήξη με τον Χαμενεΐ, το 2009, παρακινούμενος (και) από τη βαθιά του αντιπάθεια για τον Αχμεντινετζάντ, από τον οποίο είχε ηττηθεί εντελώς απροσδόκητα στις προεδρικές εκλογές του 2005. Έκτοτε το ιερατείο τού απαγόρευσε να προΐσταται στις καθιερωμένες προσευχές της Παρασκευής (κάτι σαν… καθαίρεση από το Πολιτικό Γραφείο), ενώ τα παιδιά του συνελήφθησαν και η μεγαλύτερη κόρη του πέρασε έξι μήνες στη φυλακή.
Η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους καθηγητές είναι υπόθεση όλων μας.
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι Γενικές Συνελεύσεις των εκπαιδευτικών βρίσκονταν σε εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο ρήγμα που άνοιξε θα παραμείνει ενεργό- και τώρα, και με την έναρξη της καινούργιας εκπαιδευτικής χρονιάς. Μια νέα περίοδος κοινωνικών συγκρούσεων βρίσκεται, πιθανόν, μπροστά μας- στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σ’ αυτή τη μάχη, θα κριθούμε όλοι. Όσοι νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αποφύγουν την αδυσώπητη «αξιολόγηση» των ίδιων των εργαζομένων, θα διαπιστώσουν σύντομα ότι έκαναν ένα τεράστιο λάθος.
Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την άνιση, σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικα ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ και τους «ελεύθερους επιστρατευμένους» εκπαιδευτικούς. Είναι μια σύγκρουση που αφορά κάθε εργαζόμενο και υποχρεώνει κάθε πολίτη- ιδιαίτερα όσους έχουν την πολυτέλεια του δημόσιου λόγου- να επιλέξει στρατόπεδο. Όχι μόνο γιατί το πρόβλημα της Παιδείας αφορά κάθε λαϊκή οικογένεια, αλλά και γιατί αυτό που διακυβεύεται, πέρα από τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, είναι η ίδια η Δημοκρατία, ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Σε αυτές τις συνθήκες, η σιωπή είναι συνενοχή και η τακτική «Πόντιου Πιλάτου», του στιλ «ας αποφασίσουν, αλλά με ευθύνη, οι εκπαιδευτικοί», είναι άξια μόνο για πολιτικές ανεμοδούρες, υποτελείς των εταιρειών δημοσκοπήσεων, που δεν δικαιούνται να φαντασιώνονται τους πολιτικούς ηγέτες.
Είναι ξεκάθαρο ότι η σύγκρουση μεθοδεύτηκε συνειδητά, εδώ και πολύ καιρό από την κυβέρνηση, με τη βοήθεια των Γερμανών γκαουλάιτερ που έχουν στρατοπεδύσει σε κάθε υπουργείο, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία του ψυχολογικού πολέμου. Έστρεψαν το βαρύ πυροβολικό τους εναντίον του δημοσίου σχολείου, καταδικάζοντας σε απολύσεις χιλιάδες εκπαιδευτικούς, παραμονές πανελλαδικών εξετάσεων. Κυνικά και ανερυθρίαστα, μετέτρεψαν τους μαθητές- υποψηφίους σε «ανθρώπινες ασπίδες» τους, για να εμποδίσουν τους εκπαιδευτικούς να αντιτάξουν το μόνο αμυντικό όπλο που (υποτίθεται ότι) τους έχει απομείνει, το δικαίωμα στην απεργία και στη μαζική, ειρηνική, δημοκρατική διεκδίκηση.
Στην προσπάθειά τους αυτή, βρήκαν πρόθυμους συμμάχους τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και τα ασπόνδυλα φερέρωνά τους. Που ήταν ο πόνος όλων αυτών για «την αγωνία των παιδιών» όταν αυτά τα παιδιά πάγωναν έναν ολόκληρο χειμώνα χωρίς πετρέλαιο, λιποθυμούσαν στο προαύλιο λόγω υποσιτισμού, έκαναν μαθήματα, με χιόνι- με λιοπύρι, σε κοντέιντερ, ή πέρναγαν μια ολόκληρη χρονιά χωρίς να διδαχθούν ούτε μια ώρα Φυσική λόγω έλλειψης καθηγητή; Πόσο θράσος πρέπει να έχουν όλοι αυτοί για να κουνάνε επιτημητικά το δάχτυλο και να επισείουν τη Δαμόκλειο Σπάθη της αξιολόγησης σε επιστήμονες που έφαγαν πέντε χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, υπηρέτησαν για χρόνια αναπληρωτές αντί γλίσχρης αμοιβής στις εσχατιές της Ελλάδας, πέρασαν καινούργιες εξετάσεις επιλογής από τον ΑΣΕΠ κι άρχισαν να κάνουν οικογένεια στα 40 και στα 45 τους με κουτσουρεμένο μισθό 850 ευρώ;
Η απειλή διάχυσης της σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έφερε πιο κοντά τις δύο μεγάλες δυνάμεις
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Την ερχόμενη Πέμπτη συμπληρώνονται 97 χρόνια από την υπογραφή μιας συμφωνίας που σημάδεψε ανεξίτηλα τη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για τη συνθήκη των Σάικς – Πικό, υπουργών Εξωτερικών της Βρετανίας και της Γαλλίας αντίστοιχα, για τον διαμελισμό της περιοχής σε ζώνες επιρροής μεταξύ των δύο χωρών και της Ρωσίας μετά την προσδοκώμενη νίκη της τριμερούς συμμαχίας σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τη μυστική συμφωνία έβγαλε στη φόρα η επαναστατική κυβέρνηση των μπολσεβίκων, τον Νοέμβριο του 1917, προκαλώντας παγκόσμιο σάλο. Η γαλλοβρετανική «Αντάντ Κορντιάλ» (εγκάρδια συνεννόηση), με τη συναίνεση της τσαρικής Ρωσίας, είχε προδώσει την υπόσχεση που έδωσε στους Αραβες για να τους πείσει να πολεμήσουν εναντίον τον Οθωμανών: τη δημιουργία μιας «Μεγάλης Συρίας», ενός ενιαίου, αραβικού κράτους, από το Χαλέπι μέχρι το Αντεν, με πρωτεύουσα τη Δαμασκό. Τα σύνορα των μελλοντικών, υποτελών αραβικών κρατών χαράχτηκαν με μολύβι και χάρακα από τους ξένους, όπως και σήμερα μαρτυρά ο χάρτης.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η τάξη πραγμάτων των Σάικς – Πικό θα προλάβει να γιορτάσει τη συμπλήρωση ενός αιώνα. Μετά τον επίσημο διαμελισμό του Σουδάν και την ντε φάκτο διαίρεση του Ιράκ και της Λιβύης, η καμπάνα χτυπά και για τη Συρία, τη χώρα που βρίσκεται στην καρδιά κάθε μεγάλης αραβικής περιπέτειας. Ο τρομερός εμφύλιος πόλεμος με τις ολοένα και πιο συχνές εκστρατείες «κάθαρσης» και των δύο στρατοπέδων εγγράφει στην ημερήσια διάταξη το ενδεχόμενο της διχοτόμησης ανάμεσα σε ένα παράκτιο κράτος Αλαουιτών, Χριστιανών και Δρούζων, υπό τον έλεγχο του σημερινού καθεστώτος και μια σουνιτική ενδοχώρα υπό τον έλεγχο της ένοπλης αντιπολίτευσης.
Η μονόπλευρη ενοχοποίηση της Γερμανίας από μερίδα των ελίτ είναι όχι μόνο όψιμη, αλλά και εντελώς ιδιοτελής. Μεμψιμοιρούν -χωρίς να τολμούν να έρθουν σε πραγματική ρήξη με το Βερολίνο- μόνο από τη στιγμή που αρχίζουν να θίγονται τα στενά «συντεχνιακά» συμφέροντα των εθνικών ολιγαρχιών. Εκείνων που φοβούνται ότι θα χάσουν είτε τις τράπεζές τους, είτε τις βιομηχανίες τους, είτε τον πολιτικό τους ρόλο, για να υποβαθμιστούν σε ρόλο ελασσόνων εταίρων της Γερμανίας. Αυτό που ζητούν δεν είναι η ανατροπή της λιτότητας, αλλά η «δικαιότερη» διανομή της λείας με το Βερολίνο.
Αυτή τη φορά, η κατακραυγή εναντίον της Αγκελα Μέρκελ δεν προέρχεται μόνο από τους λαούς της χειμαζόμενης μεσογειακής περιφέρειας, αλλά και από τμήμα των ευρωπαϊκών ελίτ. Μιλώντας στη γερμανική Suddeutsche Zeitung, ο επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων Λάζλο Αντορ κατηγόρησε το Βερολίνο για «κοινωνικό ντάμπινγκ» και προειδοποίησε για το ενδεχόμενο δραματικού μεταναστευτικού κύματος από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τις χώρες του Βορρά, ανάλογου με εκείνο που σημειώθηκε στις ΗΠΑ την επαύριο του εμφυλίου πολέμου!
Ότι η Γερμανία ασκεί κοινωνικό ντάμπινγκ είναι παγκοίνως γνωστό. Η κατ’ εξοχήν πλεονασματική χώρα της Ένωσης δεν έχει εγγυημένο κατώτατο μισθό. Στις 19 Μαρτίου, δύο υπουργοί της βελγικής κυβέρνησης κατήγγειλαν το Βερολίνο για «αναξιοπρεπείς» εργασιακές πρακτικές, φέρνοντας το παράδειγμα των βιομηχανιών κρέατος, που προσλαμβάνουν Βούλγαρους, Ρουμάνους και Ουκρανούς μέσω εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων, οι οποίοι δουλεύουν για τρία ευρώ την ώρα, 60 ώρες την εβδομάδα, χωρίς ασφάλιση.
Η πτώχευση του γείτονα
Ιδού πώς χτίζεται το νέο «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας: αντί να ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της, αυξάνοντας τους μισθούς των δικών της εργαζομένων και τη ζήτηση των προϊόντων των εταίρων της, ακολουθεί μια ωμή πολιτική «πτώχευσης του γείτονα», στηρίζοντας την ανταγωνιστικότητά της στον ακρωτηριασμό του εργατικού μισθού και του κοινωνικού κράτους. Έχοντας χάσει το όπλο της επιβολής προστατευτικών δασμών, λόγω κοινής αγοράς, αλλά και τη δυνατότητα υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, λόγω ευρώ, οι πιο αδύνατοι εταίροι της Γερμανίας δεν έχουν άλλο τρόπο άμυνας από το να συνθλίψουν, ακόμη πιο αδίστακτα, τα δικά τους μεροκάματα και κοινωνικά δικαιώματα.
Το ιστολόγιο www.oallosdromos.gr δημοσιεύει εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου,»Η Κρίση, η Αριστερά, η Εξουσία:Η Μεγάλη Πρόκληση»,εκδόσεις Λιβάνη, 2013 .
Τα αποσπάσματα Ελλάδα και Ευρώπη και Μια νέα θέση της Ελλάδα στον κόσμο που παρουσιάζονται , με την σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα, ανήκουν στην έκτη ενότητα του βιβλίου με τίτλο : ‘’Λαϊκή, Δημοκρατική Ανατροπή ‘’ που περιλαμβάνει α)Το οικονομικό, μεταβατικό πρόγραμμα β) Ο γόρδιος δεσμός του ευρώ γ) Ελλάδα και Ευρώπη δ) Μια νέα θέση της Ελλάδα στον κόσμο και ε) Για μια εργατική μεταπολίτευση.
Ελλάδα και Ευρώπη, σελ.156-158
Εφόσον δρομολογηθεί η έξοδος από το ευρώ, με στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας –για παράδειγμα, μέσω δημοψηφίσματος, που θα αποδυναμώσει καίρια τις αστικές δυνάμεις – θα τεθεί πιθανότατα συνολικό ζήτημα για τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομικά, τέτοιο ζήτημα δεν υφίσταται, καθώς υπάρχουν χώρες της Ένωσης που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.
Πολιτικά, ένα «μη συναινετικό» διαζύγιο, θα θέσει την Αθήνα και τις Βρυξέλλες σε τροχιά ρήξης. Έτσι κι αλλιώς, όχι μόνο το ευρώ, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών συνθηκών θα δράσουν σαν ασφυκτικός ζουρλομανδύας πάνω σε μια αριστερή κυβέρνηση που θα αποπειραθεί να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα σαν κι αυτό που περιγράψαμε. Ο έλεγχος του συναλλάγματος, η απαλλοτρίωση επιχειρήσεων, η προνομιακή στήριξη του κρατικού τομέα, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού έξω από το πλαίσιο του Δουβλίνου 3 και μια σειρά άλλων αναγκαίων μέτρων είναι αδύνατα χωρίς ρήξη με καίριες πλευρές του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου.
Είναι αλήθεια ότι η προοπτική εξόδου συνολικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ωριμάσει ακόμη στη συνείδηση των λαϊκών μαζών. Κάποια στιγμή, όμως, η κυβέρνηση της λαϊκής συμμαχίας θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει την πρόκληση να πείσει για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα μιας διαφορετικής πορείας την πλειοψηφία των πολιτών και να τους καλέσει να πάρουν κυριαρχική απόφαση με δημοψήφισμα. Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση δε σημαίνει αναγκαστικά εθνική απομόνωση, απόσυρση της Ελλάδας από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και μετατροπή της σε Αλβανία του Χότζα ή Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Απ’ ό,τι αντιλαμβανόμαστε, ούτε η Νορβηγία, ούτε η Ελβετία είναι ακριβώς τέτοιου είδους χώρες.
Κομουνισμός σημαίνει ελευθερία χωρίς όρια σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Σοσιαλισμός σε μία χώρα δε νοείται, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία και την ιστορική πείρα. Ωστόσο, το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, η ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και η δημιουργία μιας νέου τύπου Εργατικής Δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να γίνει σε μία χώρα ή μια ομάδα χωρών. Η χειραφέτηση των Ελλήνων εργαζομένων δεν είναι νοητή, παρά σε ένα ευρύτερο διεθνές περιβάλλον αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, στην πορεία προς τις Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και του κόσμου. Ωστόσο, για να ενωθούμε, πρέπει πρώτα να χωρίσουμε – όχι με τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά με τις αστικές τους τάξεις, όπως και με τη δική μας. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, απλώς εξαπατά τους Έλληνες εργαζομένους, κηρύσσοντας έναν «σοσιαλισμό» που θα έχει την έγκριση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Η νέα κυπριακή τραγωδία έφερε με τον πιο δραματικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα των διεθνών συμμαχιών μιας κυβέρνησης που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο- όχι γιατί θα επιδιώξει τη ρήξη για τη ρήξη, αλλά γιατί μόνο έτσι θα έχει ελπίδες να δημιουργήσει στοιχειώδεις προϋποθέσεις κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής κυριαρχίας.
Οι δυνάμεις της εσωτερικής τρόικα στην Ελλάδα, που δεν χάνουν ευκαιρία να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους για το Βατερλώ της Κύπρου, καθώς σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν στην εξουσία ούτε μία εβδομάδα ακόμη. «Που είναι η Μόσχα που θα μας έσωζε;», είναι το λάιτ- μοτίφ στα χείλη όλων όσοι υποστηρίζουν χαιρέκακα πως όποιο κεφάλι βγαίνει από τη μνημονιακή τρύπα του, είναι μοιραίο να κόβεται.
Βεβαίως, οι πάντες γνωρίζουν ότι το «ρωσικό κόμμα» έχει προ πολλού εκλείψει από τον ελληνικό πολιτικό χάρτη, κι αν υπάρχουν νοσταλγοί του «ξανθού γένους», αυτοί μάλλον δεν βρίσκονται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς-το ΚΚΕ χαρακτηρίζει, πολύ ορθά, τη σημερινή Ρωσία ως ιμπεριαλιστική δύναμη- αλλά στην εθνικιστική Δεξιά και στον αστερισμό των τηλεοπτικών Δελαπατρίδηδων. Αντιθέτως, το ερώτημα που μας θέτουν οι αντίπαλοί μας γίνεται πολύ λογικό αν τους το αντιστρέψουμε: «Που είναι η Βρετανία που θα μας έσωζε;»- γιατί, την τελευταία φορά που κοιτάξαμε, στο Ακρωτήρι και στη Δεκέλεια υπήρχαν βρετανικές βάσεις και όχι ρωσικές. «Που είναι η Αμερική που θα μας έσωζε;»- γιατί, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ο δεξιός Αναστασιάδης δεσμεύθηκε να δρομολογήσει τη σταδιακή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και όχι σε κάποιο αμυντικό σύμφωνο με τη Ρωσία. Κι ακόμη, «που είναι το Ισραήλ που θα μας έσωζε;», αφού η Κύπρος είχε κρεμάσει τις ελπίδες της για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και την ασφάλειά της στον Νετανιάχου κι όχι στον Πούτιν.
Δυστυχώς, εκφοβιστική επιχειρηματολογία- άλλης ποιότητας και άλλης κατεύθυνσης- αναπαράγεται και από μερίδες της δογματικά «φιλοευρωπαϊκής» Αριστεράς. Αντί να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα για το τι είδους διαπραγματευτικά περιθώρια (δεν) έχει μια ριζοσπαστική, αριστερή κυβέρνηση μέσα σε μια ευρωζώνη, η οποία μετατρέπεται σε «θάλαμο βασανιστηρίων του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε» (η έκφραση είναι αρθρογράφου των Financial Times), βιάζονται να συμπεράνουν από το κυπριακό δράμα ότι δεν μπορεί να αναζητηθεί κανένα στήριγμα εκτός ευρώ και ότι όποιον βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος.
O χειρισμός του κυπριακού δράματος άνοιξε βαθύ ρήγμα στους κόλπους της Ευρωζώνης
«Αυτό που διερωτώνται φωναχτά οι άνθρωποι των αγορών χρήματος είναι: Τι στην ευχή νομίζει ότι κάνει η Γερμανία»; Ετσι ξεκινούσε το ρεπορτάζ του Πολ Μέισον στην ιστοσελίδα του BBC, στις 22 Μαρτίου. Ο Βρετανός δημοσιογράφος απέρριπτε τους ισχυρισμούς του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά τους οποίους ήταν η Κύπρος που επέμενε να επιβαρυνθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι «οι Γερμανοί έστησαν ενέδρα στον νέο πρόεδρο της Κύπρου» και εξηγώντας: «Εκείνοι (οι Γερμανοί) ήταν που απαίτησαν να φορτωθούν με τις απώλειες οι καταθέτες, αν και η κ. Μέρκελ αρχικά υποσχέθηκε ότι οι μικροκαταθέτες θα επιβαρύνονταν μόνο κατά 3%. Στη συνέχεια, σύμφωνα με ρεπορτάζ των Financial Times, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αύξησε αυτό το ποσοστό σε 6% έως 10%». Στο ίδιο μήκος κύματος, η International Herald Tribune της περασμένης Τετάρτης εκτιμούσε, στον βασικό, πρωτοσέλιδο τίτλο της, ότι «Η Ε.Ε. έβαλε ωρολογιακή βόμβα στην Κύπρο». Στο σχετικό ρεπορτάζ τεκμηριώνεται η άποψη ότι το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον Οκτώβριο του 2011, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον εκτροχιασμό των κυπριακών τραπεζών.
Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελείαδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Εχειμεταμορφωθεί σε σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την επιβίωση».
Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung -ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του Eurogroup.Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στοΒερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ευρωζώνης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το Ράιχ του Χίτλερ:
«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με τις αλυσίδες του χρέους… Οπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία, οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».
Ενας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:
«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω… Η συμφωνία για την Κύπρο, η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».
Στο νέο του βιβλίο «Η μεγάλη πρόκληση. Η κρίση, η Αριστερά, η εξουσία» (εκδόσεις Λιβάνη) ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου δεν καταθέτει απλώς ένα σχέδιο για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης• πάνω απ’ όλα προτείνει μία στέρεη μέθοδο ανάλυσης. Με τη σαφήνεια και την αναλυτική του επάρκεια, προκαλεί τον αναγνώστη να σκεφτεί, να ελέγξει τις αντιρρήσεις του, να οξύνει τα ερωτήματα που προκύπτουν, να φτάσει σε πιο συνολικά ερωτήματα.
Η στάση του κειμένου είναι κριτική απέναντι στο ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνει στα κόμματα αυτά την επιλογή να ξεπεράσουν τον γραφειοκρατικό και διαχειριστικό εαυτό τους και να βρουν έναν ενωτικό ενιαιομετωπικό βηματισμό ¬– τουλάχιστον να ανοίξουν έναν πραγματικό διάλογο μπροστά στο λαό. Ο συγγραφέας τηρεί αποστάσεις από τον κυβερνητισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προτείνοντας ωστόσο μια κυβέρνηση της λαϊκής συμμαχίας η οποία σε συνθήκες λαϊκής εξέγερσης θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει μια «λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή», που δεν είναι ακόμα σοσιαλισμός, αλλά ένα μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης με την Ε.Ε. και τα μνημόνια ανοιχτό στη σοσιαλιστική προοπτική.
Στο πρώτο κεφάλαιο αποδομείται το ευρωπαϊκό όνειρο της ελληνικής αστικής τάξης, το οποίο παρέσυρε τμήμα των λαϊκών δυνάμεων «που εκφράζονταν πολιτικά από το ευρωκομμουνιστικό ΚΚΕ εσωτερικού και το εκσυγχρονιστικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ», και τονίζεται ότι η χρυσή εποχή του ελληνικού καπιταλιστικού ήταν από το 1960 ως το 1979, πριν δηλαδή ενταχθεί η χώρα στην ΕΟΚ. Όμως τα βασικά συμπεράσματα του πρώτου μέρους είναι: α) ότι δεν υπάρχει εσωτερικός διχασμός της αστικής τάξης (σ. 32) και β) ότι πλησιάζουμε μια εξαιρετική στιγμή «εθνικής, επαναστατικής κρίσης» (σ. 35) στην οποία η εργατική τάξη της Ελλάδας θα κληθεί να υπερασπιστεί την εθνική υπόθεση, με την έννοια ότι το ταξικό συμφέρον της τάξης αυτής ταυτίζεται με την ευρύτερη υπόθεση της κοινωνικής διάσωσης.
«Η Μεγάλη Πρόκληση – Η Κρίση, η Αριστερά, η Εξουσία«εκδ Λιβάνη.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αθήνα, Ιανουάριος 2013
Η 23η Απριλίου του 2010 έχει καταγραφεί ως αποφράδα ημέρα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, ο Γιώργος Παπανδρέου, με φόντο τη γαλανόλευκη και το ακριτικό Καστελόριζο, ανακοίνωσε την περήφανη απόφασή του να εναποθέσει τις τύχες της πατρίδας του στη «βοήθεια» της Μέρκελ και στην τεχνογνωσία» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τρία χρόνια αργότερα, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακόμη βυθισμένη σ’ ένα σκοτεινό τούνελ, καταδικασμένη σ’ έναν ατέλειωτο εφιάλτη, που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε ποτέ να γίνει πραγματικότητα, ούτε και στα πιο ζοφερά του όνειρα.
Ένας στους τέσσερις μισθωτούς κι ένας στους δύο νέους έμεινε χωρίς δουλειά. Όποιος δουλεύει ακόμη, αισθάνεται απολυμένος με αναστολή. Πρωθυπουργοί υπόσχονται, χωρίς ντροπή, χωρίς ενοχές, ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να υπάρχει τουλάχιστον… ένας εργαζόμενος σε κάθε νοικοκυριό! Το μέσο πραγματικό εισόδημα των μισθωτών έπεσε κατά 40% μέ-σα σε δυόμισι χρόνια. Μοιάζει σαν να ‘ταν χθες ακόμη που μι-λούσαμε για τον κίνδυνο να γίνει η νεολαία «γενιά των 700 ευρώ». Τώρα τη γενιά των 700 ευρώ την αποτελούν σαραντάρη-δες και πενηντάρηδες. Κεντρικοί εμπορικοί δρόμοι μετατρέπονται σε κοιμητήρια χρεοκοπημένων επιχειρήσεων. Μια πραγματική κοινωνική τραγωδία, ξαφνική σαν σεισμός και καταστροφική σαν πόλεμος, μαίνεται στα αστικά κέντρα και απλώνεται σε ολόκληρη την επικράτεια.
Το φετινό χειμώνα, τον πιο σκληρό που γνώρισε αυτός ο τόπος από τον εμφύλιο, το οικονομικό μας πρόβλημα πήρε διαστάσεις πραγματικής ανθρωπιστικής κρίσης. Από τη Ρωσία του Γέλτσιν είχαμε να δούμε αναπτυγμένη χώρα να κατρακυλάει τόσο γρήγορα, τόσο χαμηλά στην κλίμακα του πολιτισμού. Για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού εξοστρακίζεται όχι απλώς στη φτώχεια, αλλά στην απόλυτη εξαθλίωση. Άνθρωποι που έχουν δουλέψει σκληρά μια ολόκληρη ζωή, δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τροφή και φάρμακα, να πληρώσουν το ηλεκτρικό και το πετρέλαιο. Μορφωμένα νέα παιδιά, που θα ‘πρεπε να στύβουν την πέτρα και να ανοίγουν φτερά για να ζήσουν τα όνειρά τους, καθηλώνονται στο σπίτι των γονιών τους ή αναγκάζονται να φύγουν για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού – για να διεκδικήσουν, στη συνέχεια, όχι μια θέση στον ήλιο, αλλά ένα καλύτερο πλασάρισμα στην ουρά της ανεργίας. Ηλικιωμένοι αυτοκτονούν, μέσα στην απελπισμένη αξιοπρέπειά τους, για να μην επιβαρύνουν τα παιδιά τους. Φτάσαμε στο σημείο να ανησυχούμε για τους ρύπους που απελευθερώνονται όχι από τα εργοστάσια και τα Ι.Χ., αλλά από τα καυσόξυλα, που έχουν αντικαταστήσει το απλησίαστο για πολλούς πετρέλαιο.
Στον κοινωνικό ζόφο που μας περιτριγυρίζει έρχεται να προστεθεί η βαριά σκιά της εθνικής κατάπτωσης. Η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και του Καραμανλή, του ευρώ και της Ολυμπιάδας, αποδείχθηκε πύργος από τραπουλόχαρτα. Στο πρώτο φύσημα του αέρα, η αυταπάτη κατέρρευσε κι οι πολιτικοί παπατζήδες που την καλλιεργούσαν γρήγορα προσαρμόστηκαν στον καινούριο τους ρόλο. Από τη μια μέρα στην άλλη, μετέτρεψαν μια χώρα με τεράστιο ιστορικό και συμβολικό βάρος στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, σε μισοαποικία χρέους της Γερμανίας. Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, τρόικα, επίτροποι, εκποίηση του εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής εκμηδένισαν κάθε ίχνος λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας.
Στις Συμπληγάδες της λιτότητας και της υποτέλειας συνθλίβονται και οι δημοκρατικές ελευθερίες. Στις ειρηνικές διαδηλώσεις απαντούν με χημικό πόλεμο. Τα δικαστήρια μετατρέπονται σε έκτακτα, διαρκή απεργοδικεία. Η εσωτερική τρόικα Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εξευτελίζει ακόμη και το κοινοβούλιο, υποχρεώνοντας τους βουλευτές να ψηφίσουν μέσα σε δύο ημέρες Μνημόνιο 700 σελίδων, που πηγαίνει τα εργασιακά δικαιώματα πιο πίσω κι από την εποχή του Μεταξά. Ένα απολυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης κυβερνά με διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ακυρώνοντας κάθε ημέρα το σύνταγμα της αστικής δημοκρατίας, σαν χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Τον Ιούνιο του 1953, μια μαχητική απεργία των οικοδόμων του Ανατολικού Βερολίνου εξελίχθηκε σε γενικευμένη λαϊκή εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης Ούλμπριχτ, η οποία έγινε δυνατό να κατασταλεί μόνο χάρη στην επέμβαση των σοβιετικών τεθωρακισμένων.
Σε αυτή την τραγική για τους οπαδούς του σοσιαλισμού εξέλιξη αναφέρεται το γνωστό ποίημα του Γερμανού κομουνιστή Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο «Η λύση»: «Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,/ ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών / έβαλε και μοιράσανε στη Λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις/ που λέγανε πως ο λαός/ έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα ‘ταν τότε/ πιο απλό, η κυβέρνηση/ να διαλύσει το λαό/ και να εκλέξει έναν άλλον…;».
Το πολιτικό κατεστημένο της σημερινής ενιαίας Γερμανίας θα έβγαινε από τα ρούχα του αν κάποιος του καταλόγιζε ομοιότητες με την ψυχροπολεμική κυβέρνηση του Ούλμπριχτ. Κι όμως, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το απολυταρχικό πνεύμα και τη γραφειοκρατική τύφλωση των φιλοσοβιετικών.
Τρανή απόδειξη, η ανήκουστα προσβλητική για έναν ιστορικό λαό αντίδραση των Γερμανών ηγετών, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, στο αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία – τη χώρα που, όπως και η Ελλάδα, αντιπροσωπεύει ένα από τα δύο λίκνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της Δημοκρατίας και του Δικαίου.
Μέλη του Αμερικάνικου Κογκρέσου εξέφρασαν την ικανοποίησή τους και μάλιστα χωρίς ενδοιασμούς, για την απώλεια του προέδρου της Βενεζουέλας. «Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας τύραννος που ανάγκασε τη Βενεζουέλα να ζει με το φόβο» δήλωσε ο Εντ Ρόις πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Δεν είναι όμως μόνο στο κέντρο του ιμπεριαλισμού που ο Τσάβες και η αντιιμπεριαλιστική προσπάθεια που αντιπροσώπευσε σπέρνει εφιάλτες.
Παρακολουθείστε στο βίντεο μια χαρακτηριστική αντιπαράθεση ανάμεσα στον Μπάμπη Παπαδημητρίου και τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου για τον θάνατο Τσάβες.
Κρίμα που αυτός που έκανε την επιλογή στο βίντεο, έκοψε την αρχή της παρέμβασης του Μπ. Παπαδημητρίου, ο οποίος όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Τσάβες δικτάτορα, αλλά τον κατηγορεί ακόμη και για το θάνατό του, επειδή πήγε να γιατρευτεί στην Κούβα. Τόση τύφλωση!
Πολλά συγχαρητήρια στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου, που πέρα από την έξοχη αντιπαράθεση σχετικά με τις καταχτήσεις της Βενεζουέλας του Τσάβες, η παρέμβασή του αποτέλεσε και μια δημοσιογραφική ανάσα αξιοπρέπειας απέναντι στα αφεντικά των ΜΜΕ
Ας αφιερώσουμε στον Μπάμπη Παπαδημητρίου, την τελευταία ευχή του Ούγκο Τσάβες:
«Σε όσους επιθυμούν το θάνατο μου, εύχομαι να ζήσουν για πολύ για να δουν πως η Μπολιβαριανή Επανάσταση θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη και από νίκη σε νίκη».
Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου»Η ΚΡΙΣΗ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Η ΕΞΟΥΣΙΑ-Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ» Εκδ.ΛΙΒΑΝΗ,2013
Μπορεί η Αριστερά ναβγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα του Πέτρου Παπακωνσταντίνου και επιχειρεί να το απαντήσει στα έξι κεφάλαια του νέου του βιβλίου του , το οποίο είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Κώστα Τζιαντζή.
Διαβάζουμε στο βιβλίο
»Σήμερα , βαδίζουμε προς ένα καινούριο σταυροδρόμι, που μας υποχρεώνει να επιχειρήσουμε μια ανατροπή πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε επιχείρησαν ή και διανοήθηκαν να επιχειρήσουν οι προηγούμενες γενιές, τουλάχιστον μέχρι τον εμφύλιο. Οι δυσκολίες είναι προφανείς και οι δυνάμεις μας παραμένουν για την ώρα ασύντακτες, αλλά το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Οι μεγάλες ανατροπές, οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις δεν είναι έργο ξεχωριστών ανθρώπων, αλλά των συνηθισμένων ανθρώπων του μόχθου, οι οποίοι, σε εντελώς ασυνήθιστες εποχές, γίνονται ικανοί για εντελώς ασυνήθιστα πράγματα. Είναι η εποχή όπου οι καταναλωτές τηλεοπτικών ειδήσεων γίνονται παραγωγοί ιστορικών γεγονότων, βγαίνοντας από τα ατομικά καταφύγια, στο δημόσιο χώρο της αλληλεγγύης και της συλλογικής ελπίδας. Είναι η εποχή όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά, όπου οι νικημένοι του χθες γίνονται οι νικητές του αύριο, όπου το σμήνος των μελισσών τρελαίνει το παχύδερμο, η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τον κακό λύκο και το »ποτέ» γίνεται τώρα! Είναι η δική μας εποχή!»
Πολιτικό σεισμό στην Ιταλία και τσουνάμι σε ολόκληρη την ευρωζώνη προκάλεσε το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της περασμένης Κυριακής και Δευτέρας. Και μόνο το γεγονός ότι άνω του 55% των πολιτών υπερψήφισε κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές με συνθήματα εναντίον της «γερμανικής Ευρώπης» και του ευρώ αποτελεί πραγματικό κόλαφο για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Πολύ περισσότερο, που το ράπισμα προέρχεται όχι από κάποια μικρή και αδύναμη χώρα της ιμπεριαλιστικής περιφέρειας, αλλά από μια ισχυρή, βιομηχανική χώρα του πυρήνα, μέλος του G7 και ιδρυτικό μέλος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ο καταστατικός χάρτης των οποίων, άλλωστε, ονομάστηκε «Συνθήκη της Ρώμης». Μια χώρα που αντιπροσωπεύει την τρίτη οικονομία της ευρωζώνης και η οποία, όπως έγραψαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς, είναι «πολύ μεγάλη για να χρεωκοπήσει, αλλά και πολύ μεγάλη για να διασωθεί».
Το πιο εντυπωσιακό, αν και υποτιμημένο από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, στοιχείο της αναμέτρησης ήταν η συντριβή του μέχρι χθες πρωθυπουργού, Μάριο Μόντι, εκλεκτού της Γερμανίας και των διεθνών χρηματαγορών.
Πρώην σύμβουλος της Γκόλντμαν Σακς και της Κόκα Κόλα, άνθρωπος της διεθνούς τοκογλυφίας, ο Ιταλός «Παπαδήμος» δεν είχε εκλεγεί ποτέ στη ζωή του σε δημόσιο αξίωμα μέχρι τη στιγμή που διορίστηκε στη θέση του πρωθυπουργού μετά τη σχεδόν πραξικοπηματική εκπαραθύρωση του Μπερλουσκόνι από τη Μέρκελ και τους εσωτερικούς της συμμάχους, τον Νοέμβριο του 2011.
Αυτό το ελαττωματάκι προφανώς αντισταθμιζόταν με το παραπάνω από την ιδιότητά του ως στελέχους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς, επιτελικών think tank του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, όπου συναγελάζονται πολιτικοί, ολιγάρχες και διανοούμενοι με ειδίκευση στην καταγγελία των …«θεωριών συνωμοσίας»!
Όχι απροσδόκητα, οι ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, στην Ιταλία και στην Ευρώπη –εκείνοι που καυτηριάζουν ως ολέθριο «λαϊκισμό» κάθε φωνή εναντίον της λιτότητας και του ευρώ– δεν βρήκαν τίποτα το μεμπτό και «λαϊκίστικο» στη συνεργασία του Μόντι με τον …Τζιανφράνκο Φίνι, πρώην ηγέτη του …μουσολινικού «Ιταλικού Κοινωνιστικού Κινήματος»!
ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ το νέο βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
»Η ΚΡΙΣΗ,Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ,Η ΕΞΟΥΣΙΑ-Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ»
Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο.
Απορρίπτει την ορθόδοξη ερμηνεία της κρίσης, η οποία φορτώνει όλες τις ευθύνες στο «σπάταλο κράτος» και στους «τεμπέληδες Έλληνες», αλλά και τις κεϊνσιανές ερμηνείες, που ενοχοποιούν μόνο τα golden boys και τον «καπιταλισμό του καζίνο».
Υποστηρίζει ότι η ελληνική τραγωδία αποτελεί την τοπική έκφραση μιας ιστορικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εκτιμά ότι από τη σκοπιά του συστήματος δεν υπάρχει ομαλή, ειρηνική έξοδος από τη χρόνια ύφεση, παρά μόνο η «λύση» του αδυσώπητου ταξικού πολέμου και των απολυταρχικών κρατών έκτάκτης ανάγκης.
Προτείνει την οικοδόμηση ενός ενιαίου μετώπου της εργασίας, με την καταλυτική συμβολή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, για να γίνει δυνατή μια λαϊκή, δημοκρατική ανατροπή, στην πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Θεωρεί ότι επείγει ο στρατηγικός και προγραμματικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς, προτού κλείσει –ίσως για δεκαετίες– το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε η κρίση
O Πέτρος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στην Aθήνα το 1959. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Hλεκτρονικό Aυτοματισμό και έγινε διδάκτορας Θεωρητικής Φυσικής. Eργάστηκε ως μεταπτυχιακός υπότροφος-ερευνητής στο Kέντρο Πυρηνικών Eρευνών «Δημόκριτος». Eρευνητικές εργασίες του έχουν δημοσιευτεί σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως τα Physical Review, Physical Review Letters, Theoretical Chemistry και Physica.
Aπό το 1990 ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Eργάστηκε στις εφημερίδες Δημοκρατικός Λόγος και Γνώση, στο περιοδικό Ένα ως συντάκτης του πολιτικού, του διεθνούς και του επιστημονικού ρεπορτάζ και στους τηλεοπτικούς σταθμούς STAR και ΣKAΪ ως αρχισυντάκτης ενημερωτικών εκπομπών. Aπό το 1998 εργάζεται στην εφημερίδα H Kαθημερινή ως συντάκτης διεθνών θεμάτων.
Ακυβέρνητο σκάφος εν μέσω τρικυμίας θυμίζει η Τυνησία εδώ και δύο εβδομάδες. Η δολοφονία του αριστερού πολιτικού Τσόκρι Μπελαΐντ, στις 6 Φεβρουαρίου, πυροδότησε νέο γύρο αιματηρών διαδηλώσεων στη χώρα που άνοιξε την αυλαία της Αραβικής Ανοιξης, τον Δεκέμβριο του 2010. Το κύμα της αναταραχής κλόνισε την κυβέρνηση συνασπισμού με κορμό το ισλαμικό κόμμα «Ενάχντα». Οι προσπάθειες του πρωθυπουργού Χαμάντι Τζεμπάλι να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης από τεχνοκράτες υπονομεύτηκαν από τους πιο σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές μέσα στο ίδιο του το κόμμα, οδηγώντας τον σε παραίτηση, την περασμένη Τρίτη.
Οι εξελίξεις στην Τυνησία αποκτούν συμβολικό βάρος δυσανάλογο με τα μεγέθη της μεσογειακής χώρας. Η «επανάσταση του γιασεμιού» ήταν η πρώτη που στέφθηκε με νίκη, οδηγώντας στην ανατροπή του απολυταρχικού καθεστώτος Μπεν Αλι, τον Ιανουάριο του 2011 – μια εξέλιξη που έδωσε φτερά στα πόδια των Αιγυπτίων, των Λίβυων, των Σύρων και των Υεμενιτών. Η Τυνησία όχι μόνο απέφυγε τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά έδειξε να δρομολογεί μια διαδικασία εκδημοκρατισμού περισσότερο ελεγχόμενη από την κατά καιρούς χαώδη αιγυπτιακή μεταπολίτευση. Το «Ενάχντα» εμφανίζεται περισσότερο μετριοπαθές από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και, παρότι απέσπασε το 42% στις βουλευτικές εκλογές, σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με κεντρώα, κοσμικά κόμματα της μεσαίας τάξης.
Κοινωνικά ρήγματα
Η εκτέλεση του Μπελαΐντ θρυμμάτισε την παραπλανητική βιτρίνα της ομαλότητας, φέρνοντας επί σκηνής τα μεγάλα ρήγματα της τυνησιακής κοινωνίας μεταξύ ισλαμιστών και λαϊκών, γαλλόφωνης μεσαίας τάξης της ακτογραμμής και πληβειακών στρωμάτων της ενδοχώρας. Ιδρυτής του κόμματος «Δημοκρατών Πατριωτών», ο δολοφονηθείς υπήρξε δραστήριος ακτιβιστής υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων επί δικτατορίας Μπεν Αλι, ηγετικό στέλεχος του αριστερού Λαϊκού Μετώπου στη συνέχεια και ένας από τους πιο αυστηρούς επικριτές του «Ενάχντα» μέχρι το τέλος της ζωής του. Σε μια από τις τελευταίες ομιλίες του χαρακτήρισε την κυβέρνηση ανδρείκελο των αντιδραστικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου και ιδιαίτερα του Κατάρ.
Μπερλουσκόνι και Γκρίλο επωφελούνται από την κρίση της πολιτικής
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
«Μετά την παραίτηση του Πάπα, ο Μπερλουσκόνι μοιάζει 20 χρόνια μεγαλύτερος». Η παρατήρηση του Αντόνιο Πολίτο προφανώς δεν σχετιζόταν με τα θρησκευτικά συναισθήματα του πρώην πρωθυπουργού. Ο πολιτικός σχολιαστής αναφερόταν στην ξαφνική μετακίνηση των τηλεοπτικών φακών από τις βουλευτικές εκλογές της 24ης και 25ηςΦεβρουαρίου στους διαδρόμους του Βατικανού. Μια εξέλιξη εξόχως αρνητική για τον αυτοκράτορα των ιταλικών μίντια, για τον οποίο έχει ειπωθεί ότι νιώθει τόσο άνετα στο στούντιο όσο ένιωθε ο Φρεντ Αστέρ στην πίστα. Απέναντί του, ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Πιερλουίτζι Μπερσάνι, ο παλιός δάσκαλος με την πληκτική ταπεινότητα, και ο Μάριο Μόντι, ο απερχόμενος τεχνοκράτης με το στυφό ύφος, μοιάζουν έξω από τα νερά τους.
Η επικοινωνιακή υπεροχή του Μπερλουσκόνι ήταν ένας από τους παράγοντες -όχι ο σημαντικότερος- που οδήγησαν στην απροσδόκητη πολιτική του νεκρανάσταση. Κατά την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, ο 76χρονος πολιτικός, χτυπημένος από τα σεξουαλικά και άλλα σκάνδαλα για τα οποία έγινε παγκοσμίως διαβόητος, έμοιαζε με πολιτικό πτώμα. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, ωστόσο, τοδημοσκοπικό προβάδισμα 10 ή και 15 μονάδων, που απολάμβανε η Κεντροαριστερά, συρρικνώθηκε στις 5 με 6 μονάδες. Από την προπερασμένη Παρασκευή, οι δημοσκοπήσεις επισήμως απαγορεύονταιστην Ιταλία, αλλά, αν κρίνουμε από το ύφος των ρεπορτάζ, το κλείσιμο της ψαλίδας φαίνεται ότι συνεχίστηκε.
Σενάριο ακυβερνησίας
Είναι αλήθεια ότι ο ισχυρά πλειοψηφικός εκλογικός νόμος δίνει στο Δημοκρατικό Κόμμα τη δυνατότητα να αποκτήσει πλειοψηφία στη Βουλή ακόμη και με ελάχιστη διαφορά ψήφων έναντι του Μπερλουσκόνι. Ωστόσο, η Κεντροδεξιά είναι πολύ πιθανό να πλειοψηφήσει στη Γερουσία, η οποία έχει ισοδύναμες νομοθετικές εξουσίες με τη Βουλή, καθιστώντας πρακτικά ακυβέρνητη την Ιταλία ακόμη και από μία συμμαχία Μπερσάνι – Μόντι. Μάλιστα, τις τελευταίες ημέρες άρχισε να συζητείται σοβαρά στον ιταλικό Τύπο το ενδεχόμενο να έρθει πρώτος ο Μπερλουσκόνι όχι μόνο στη Γερουσία, αλλά και στηΒουλή. Ο ίδιος ο Μπερσάνι πρέπει να ταράχτηκε αρκετά ώστε να δηλώσει ότι «αν νικήσει οΜπερλουσκόνι, τότε η χώρα θα τσακιστεί πάνω σε τοίχο».
Το Βερολίνο μετατρέπει την ευρωζώνη σε οικονομική ενδοχώρα, η Βρετανία βρίσκεται με το ένα πόδι έξω από την Ε.Ε. και το μέλλον της Ένωσης διαγράφεται απρόβλεπτο.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στις 22 Ιανουαρίου, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ γιόρτασαν στο Βερολίνο την πεντηκοστή επέτειο μιας ιστορικής συμφωνίας, που φέρει τις υπογραφές δύο σπουδαίων προκατόχων τους: της συνθήκης των Ηλυσίων, με την οποία οι Κόνραντ Αντενάουερ και Σαρλ ντε Γκωλ έθεσαν τους δύο γείτονες του Ρήνου, που χωρίζονταν από ποτάμια αίματος, σε τροχιά συνεργασίας, δρομολογώντας τη μακρά πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ωστόσο, στην υποτονική ατμόσφαιρα των «πανηγυρικών» εκδηλώσεων υπήρχε κάτι από τη δυσάρεστη αίσθηση που συνοδεύει κάποιον, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να παραστεί σε πάρτι γενεθλίων, γνωρίζοντας ότι ο οικοδεσπότης του πάσχει από βαρύτατη, πιθανότατα μοιραία νόσο.
Οι απαισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος ενισχύθηκαν μία ημέρα αργότερα, με την ιδιαίτερα σημαντική ομιλία του Ντέιβιντ Κάμερον στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα ζητήσει την αναθεώρηση του καθεστώτος συμμετοχής της χώρας του στην Ένωση με στόχο να επαναφέρει σειρά αρμοδιοτήτων από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο και ότι στη συνέχεια θα οργανώσει δημοψήφισμα με το ερώτημα αν πρέπει η Βρετανία να παραμείνει στην ΕΕ ή να αποχωρήσει από αυτήν.
Παρότι ο Κάμερον δήλωσε ότι επιθυμεί διακαώς, «με την καρδιά και το μυαλό» του, την παραμονή, η κίνησή του αυτή άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Αν οι Γερμανοί δεχθούν τις- αρκετά ασαφείς, για την ώρα- αξιώσεις του Λονδίνου για αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας σε σειρά τομέων, τότε το πουλόβερ μπορεί να αρχίσει να ξηλώνεται, αφού ουδείς θα μπορεί να εμποδίσει αύριο τους Σκανδιναβούς, τους Ιταλούς ή και τους Γάλλους να πράξουν το ίδιο. Στην αντίθετη περίπτωση του «nein!», κινδυνεύουν να οδηγήσουν τους πάντα δύσπιστους, έναντι των Βρυξελλών και του Βερολίνου, Βρετανούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν υπέρ της αποδέσμευσης. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 50% των πολιτών επιθυμεί το οριστικό διαζύγιο της νήσου με την ηπειρωτική Ευρώπη.
Η φωτογραφία της Αγκελα Μέρκελ και του Φρανσουά Ολάντ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου ήταν παράξενα συμβολική. Οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο για την πεντηκοστή επέτειο ενός ιστορικού γεγονότος: της συνθήκης που υπέγραψαν, στοΜέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ και ο Δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, εγκαινιάζοντας μια νέα πορεία, η οποία θα μετέτρεπε τους δύο παραδοσιακούς εχθρούς σε ηγετικό δίδυμο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό που απαθανάτισε, ωστόσο, ο φωτογραφικός φακός ακτινοβολούσε λιγότερο εγκαρδιότητα και περισσότερο αποξένωση: διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος, στη χιονισμένη Παρίζερ Πλατς, η οποία έλκει την ονομασία της από την… εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στη γαλλική πρωτεύουσα, ύστερα από τη συντριβή του Ναπολέοντα, το 1814!
Διπλωματικά χαμόγελα, τόσο παγωμένα όσο και ο περιβάλλων χώρος. Φρανσουά Ολάντ και Αγκελα Μέρκελ με φόντο την Πύλη του Βραδεμβούργου, την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, για τον εορτασμό των 50 χρόνων της συνθήκης των Ηλυσίων.
Όλοι γνωρίζουν ότι, σε προσωπικό επίπεδο, οι σχέσεις μεταξύ Μέρκελ και Ολάντ ουδέποτε υπήρξαν θερμές. Η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε ανοιχτά τον Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012, ενώ ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας καυτηρίασε τη δρακόντεια λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ, προσθέτοντας ότι «δεν είναι στο χέρι της Γερμανίας να αποφασίζει μόνη της για όλη την Ευρώπη». Ωστόσο, ο βασικός παράγοντας αποξένωσης των δύο γειτόνων δεν εντοπίζεται στις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ηγετών τους, αλλά σε κάτι πολύ σοβαρότερο: την ολοένα και εντονότερη ασυμμετρία δύναμης στο εσωτερικό του γαλλογερμανικού ζεύγους.
Η πρόσφατη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η δημοσίευση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ έθεσαν τους δύο ισχυρότερους πόλους της ελληνικής Αριστεράς στην τελική ευθεία για τα κομματικά τους συνέδρια, που θα πραγματοποιηθούν, σχεδόν παράλληλα, την άνοιξη. Πρόκειται στην ουσία για συνέδρια προγραμματικής, πολιτικής και οργανωτικής επανίδρυσης.
Τα πιεστικά προβλήματα που θέτουν ενώπιον της Αριστεράς η ιστορικών διαστάσεων κρίση του καπιταλισμού και η τρομερή επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας υποχρεώνουν και τα δύο κόμματα να αναζητήσουν ριζοσπαστικά καινούργιες απαντήσεις. Ωστόσο, οι εν λόγω απαντήσεις κινούνται σε κατευθύνσεις που αποκλίνουν δραματικά μεταξύ τους και, πολύ φοβόμαστε, από τις ανάγκες των κοινωνικών δυνάμεων που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.
Διακηρυγμένος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετατροπή του από ιδεολογικά άμορφη συνομοσπονδία συνιστωσών σε ενιαίο πολιτικό φορέα, ικανό να αναλάβει το βάρος μιας αριστερής διεξόδου από την κρίση. Το στόχο αυτό (υποτίθεται ότι θέτει η προγραμματική διακήρυξη που δόθηκε στη δημοσιότητα κάτω από τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ», σκόπιμα προκαλώντας ιερόσυλους συνειρμούς με το ιστορικό μανιφέστο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».’Εστω κι έτσι, προδίδει μια θεμελιώδη αλήθεια: Ότι ο υπό διαμόρφωση «ενιαίος» ΣΥΡΙΖΑ ούτε είναι ούτε καν φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε πραγματικό κόμμα, με στοιχειωδώς συνεκτική ιδεολογία και σαφή στρατηγική, αλλά σε ένα ρευστό «μέτωπο χωρίς κόμμα», με συνεκτικό ιστό την προσμονή της «αριστερής κυβέρνησης».
Στο κείμενο της προγραμματικής διακήρυξης κάθε προοδευτικός πολίτης, από την Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τους πολιτικά σκεπτόμενους αντιεξουσιαστές, μπορεί να βρει κομμάτια που τον εκφράζουν. Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ ανιχνεύονται στο ΕΑΜ, την ΕΔΑ, αλλά και τις «γνήσια δημοκρατικές δυνάμεις» της Ένωσης Κέντρου. Ο μεν καπιταλισμός είναι «σύστημα εκμετάλλευσης», που πρέπει να ανατραπεί, η δε «δημιουργική επιχειρηματικότητα, που λειτουργεί για το δημόσιο όφελος, δεν θα πληγεί, αλλά θα βοηθηθεί». Ο σοσιαλισμός είναι «ο στρατηγικός μας στόχος», όπως λένε οι μαρξιστές, αλλά και «δρόμος διαρκούς αγώνα» που ξεκινά από το σήμερα, όπως διατείνονταν όλοι οι σοσιαλδημοκράτες, από τον Μπερνστάιν μέχρι τους Παπανδρέου. Η ευρωζώνη είναι «ζώνη γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας, αν όχι καταναγκασμού», ευτυχώς όμως υπάρχει (ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν) «η δική μας Ευρώπη… των λαών, των επαναστάσεων του κοινωνικού κράτους».
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κέρδισαν τη μάχη
για το σύνταγμα και ελπίζουν σε νίκη στις εκλογές
«Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες του τελευταίου διαστήματος, θεωρώ πως αυτά που ζήσαμε ήταν οι ωδίνες του τοκετού. Βλέπω την αυγή μιας νέας Αιγύπτου, που υψώνεται και ακτινοβολεί». Με αυτούς τους λυρικούς τόνους ο πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι υποδέχτηκε, την περασμένη Τετάρτη, τα επίσημα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 15ης και της 22ας Δεκεμβρίου για το νέο σύνταγμα. Η ανακούφιση του ισλαμιστή πολιτικού ήταν δικαιολογημένη. Παρότι το αμφιλεγόμενο σχέδιο συντάγματος είχε φέρει τη χώρα του στα πρόθυρα της εμφύλιας σύρραξης, τελικά εγκρίθηκε από το 64% των ψηφοφόρων.
Είναι αλήθεια ότι η νίκη των ισλαμιστών μετριάσθηκε από τη χαμηλή προσέλευση στις κάλπες -μόλις 33% του εκλογικού σώματος- και από τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για «σκανδαλώδεις παραβιάσεις, που ισοδυναμούν με νοθεία». Ακόμη κι αν υπήρξαν, ωστόσο, παρατυπίες, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έκριναν το αποτέλεσμα. Οι κάλπες απλώς επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά την πολιτική και οργανωτική υπεροχή των Αδελφών Μουσουλμάνων και των σκληροπυρηνικών συμμάχων τους, των «σαλαφιστών». Το ισλαμικό μπλοκ έχει ήδη κερδίσει και τις τέσσερις πανεθνικές ψηφοφορίες, ύστερα από την ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ, τον Ιανουάριο του 2011: Δύο συνταγματικά δημοψηφίσματα, βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Κι αυτό, οπωσδήποτε λέει πολλά.
Αλλωστε, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο ήρθε πρόσφατα σε οξύτατη σύγκρουση με τον Μόρσι, αναγνώρισε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τη νέα πολιτική τάξη πραγμάτων που δημιουργήθηκε. Επιπλέον, αποδέχθηκε την αναδιοργάνωση του ίδιου του θεσμού, την οποία προέβλεπε το νέο σύνταγμα. Αποτέλεσμα της αναδιοργάνωσης ήταν να απομακρυνθούν από τις τάξεις του Συνταγματικού Δικαστηρίου οπαδοί του παλιού καθεστώτος, που είχαν διοριστεί από τον δικτάτορα Μουμπάρακ. Υπενθυμίζεται ότι οι ανώτατοι δικαστές διέλυσαν την πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη Βουλή και εκπροσωπούσαν το τελευταίο ανυπότακτο οχυρό του παλιού καθεστώτος, μετά την εκπαραθύρωση της παλιάς στρατιωτικής ηγεσίας από τον Μόρσι, τον περασμένο Αύγουστο.
Νενικήκαμεν! Η Ελλάδα σώθηκε! Το μαύρο σύννεφο της χρεοκοπίας έφυγε οριστικά από τον γαλανό ουρανό. Είναι να απορεί κανείς που η υπερβολική σεμνότητα εμποδίζει την τρικομματική κυβέρνηση να γκρεμίσει τα τείχη της πόλης και να υποδεχτεί με τιμές Μαραθωνομάχων τον κ. Στουρνάρα και τους συνεργάτες του, που επέστρεψαν θριαμβευτές και τροπαιούχοι από τη μάχη των Βρυξελλών.
Μάχη; Ποια μάχη έδωσαν, αλήθεια; Με ποιους, εναντίον ποίων; Επί ένα μήνα, Γερμανία και ΔΝΤ τσακώνονταν λυσσαλέα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους κι ο αμέσως ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα, δεν τολμούσε να ψελλίσει οποιαδήποτε θέση για το δικό του πρόβλημα. “Δώστε μας τη δόση μας και κάντε ό,τι νομίζετε” ήταν η υπερήφανη στάση αυτής της κυβέρνησης που μετέτρεψε την Ελλάδα σε άφωνο, τρομαγμένο ζητιάνο. “Όταν τσακώνονται στο βάλτο τα βουβάλια, λειώνουν τα βατράχια”, ήταν η δικαιολογία που πρόβαλαν ανωνύμως εκπρόσωποι του Μαξίμου. Όντως. Αλλά ποιοι έφεραν τα βουβάλια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην αυλή μας και ποιοι μετέτρεψαν 11 εκατομμύρια Έλληνες σε απροστάτευτα βατράχια; Απορία, ψάλτου βηξ…
Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία των Μπανανιών, όπου μια κυβέρνηση να πανηγυρίζει απλά και μόνο γιατί της έδωσαν τη δόση που της καθυστερούσαν οι πιστωτές της, παραβιάζοντας τη δανειακή σύμβαση που είχαν υπογράψει, παρά το τεράστιο τίμημα που είχε για τον ελληνικό λαό και τα τεράστια κέρδη για τα δικά τους θησαυροφυλάκια. Ουδέποτε τέθηκε πραγματικά ζήτημα μη καταβολής της δόσης, αφού το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν η αυτόματη κατάρρευση της τρικομματικής κυβέρνησης. Όλα τα άλλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, μοχλός εκβιασμού των βουλευτών που κατάπιαν γογγύζοντας τον εξευτελισμό τους, ψηφίζοντας μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα 700 σελίδες σκληρότατων μνημονιακών μέτρων, χωρίς καν να προλάβουν να τις διαβάσουν.
Άλλωστε, από τα 34,4 δισ. που θα πάρουμε σε πρώτη φάση (γιατί και η δόση δίνεται σε… δόσεις), τα 23,8 δισ. πάνε στις τράπεζες και από τα υπόλοιπα 10,6 δισ. θα πάει για την αποπληρωμή των δανείων. Σταγόνες στον ωκεανό θα είναι ό,τι θα πάει για μισθούς και συντάξεις.
Η εσωτερική τρόικα δεν θα πέσει από μόνη της. Όσο το σύστημα καίει τις εφεδρείες του, η απειλή ενός απολυταρχικού κράτους εκτάκτου ανάγκης θα ενισχύεται. Μόνο μεγάλες αγωνιστικές πρωτοβουλίες με ευρεία πολιτική στήριξη μπορούν να ακυρώσουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε νεοαποικία χρέους και να ανοίξουν μια νικηφόρα προοπτική.
Πηγή:ISKRA
Η κρίση που απειλούσε να διαρρήξει την ευρωζώνη μοιάζει να εκτονώθηκε. Η κυβέρνηση Σαμαρά και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων πέρασε, έστω και δύσκολα, τα μέτρα και πάει να σταθεροποιηθεί. Οι “επικίνδυνες” κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πάλι σήκωσαν κεφάλι και πάλι ηττήθηκαν. Η βαθειά Ελλάδα υψώνει λευκή σημαία, παραδομένη στη μάχη της επιβίωσης μπροστά στον πιο βαρύ χειμώνα από την κατοχή και τον εμφύλιο. Έτσι σκέφτοναι οι πιο ανόητοι εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων, που πιστεύουν μόνο ό,τι θέλουν να πιστέψουν και οι πιο ασταθείς εκπρόσωποι των κυριαρχούμενων, που ταλαντεύονται διαρκώς ανάμεσα στην ανυπομονησία και την απελπισία.
Πλανώνται πλάνην μεγάλην! Η κρίση της ευρωζώνης όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά είναι καθαρά θέμα χρόνου πότε θα εκδηλωθεί με πιο βίαιο τρόπο. Ήδη, από την περασμένη εβδομάδα το σύνολο της ευρωζώνης βυθίστηκε στη δεύτερη ύφεση, ποιοτικά χειρότερη από εκείνη του 2008. Πρώτον, γιατί τότε ήταν κυρίως “εισαγόμενη” από τη Γουόλ Στριτ, ενώ τώρα είναι ενδογενής. Δεύτερον, γιατί μέχρι χθες εστιαζόταν στην περιφέρεια- Μεσογειακές χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία– ενώ τώρα αγγίζει το σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, η οποία περιγράφεται από το Βερολίνο ως ο Μεγάλος Ασθενής της ευρωζώνης. Και τρίτον, γιατί αυτή τη φορά δεν φαίνεται να υπάρχει καμία ατμομηχανή, ικανή να ξεκολήσει την παγκόσμια οικονομία από το βάλτο. Η Ιαπωνία πάει ακόμη χειρότερα από την Ευρώπη, η Αμερική βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα σε μια αναιμική ανάπτυξη και σε μια δεύτερηύφεση– ιδίως αν ο Ομπάμα υποχωρήσει άτακτα στην πίεση που δέχεται ενόψει των σκληρών δημοσιονομικών αποφάσεων που καλείται να λάβει- ενώ η Κίνα και οι λοιπές υπερτιμημένες “αναδυόμενες οικονομίες” των BRICs χωλαίνουν.
Στο εσωτερικό, κάτω από τη λεπτή κρούστα της απογοήτευσης, συσσωρεύονται τεράστια αποθέματα λαϊκού μίσους, σαν μάγμα που όσο περισσότερο συμπιέζεται, τόσο πιο τρομερή προοιωνίζεται την αναπόφευκτη έκρηξη. Κι αυτό, ενώ ακόμη ο πολύς κόσμος δεν έχει ακόμη νοιώσει στο πετσί του τι εστί ΜνημόνιοΙΙΙ. Ακόμη δεν έχουν έρθει οι κουτσουρεμένες συντάξεις, ακόμη δεν έχουμε πληρώσει το πετρέλαιο– φωτιά, ακόμη δεν έχουν αρχίσει για τα καλά οι απολύσεις στο Δημόσιο– αλλά όλα αυτά θα γίνουν μέσα στις αμέσως προσεχείς εβδομάδες ή μήνες, πυρακτώνοντας την ήδη ηλεκτρισμένη κοινωνική ατμόσφαιρα.
»Ο Ναπολέων έλεγε ότι το καλύτερο στρατιωτικό σχέδιο παύει να ισχύει από τη στιγμή που πέφτουν οι πρώτοι κανονιοβολισμοί. Κάτι ανάλογο ισχύει στην πολιτική, σ’ αυτούς τους τόσο δύσκολους και ευμετάβλητους καιρούς. Ουδείς λογικός άνθρωπος θα απαιτήσει από την Αριστερά ένα απολύτως επεξεργασμένο σχέδιο, χωρίς ρίσκο και αβεβαιότητες. Έχει όμως το δικαίωμα να αξιώσει από μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας και εθνικής σωτηρίας να έχει εξαρχής ξεκάθαρους τους στόχους, τους φίλους και τους εχθρούς της, όπως και την τόλμη να ξεπεράσει τον εαυτό της, τις διαιρέσεις και τις αγκυλώσεις της.»
Τρόικα και Μνημόνια επιταχύνουν τα φαινόμενα διάλυσης της πολιτικής τάξης, φέρνοντας πιο κοντά το ενδεχόμενο να περάσει ο » μουντζούρης» του χρέους, μαζί με την κυβέρνηση ,στα χέρια της Αριστεράς.
Πηγή:ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου με επίκεντρο το ολέθριο, για την κοινωνική πλειονότητα και εθνική κυριαρχία, Μνημόνιο 3 έθεσαν το πολιτικό σκηνικό σε τροχιά επιταχυνόμενης αποσταθεροποίησης για τρίτη συνεχή φορά, μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Το χειρότερο, για την υφιστάμενη πολιτική τάξη, είναι ότι αυτή τη φορά δε διαγράφεται στον ορίζοντα ομαλή εναλλακτική λύση- πλην βεβαίως του απεχθούς σεναρίου κάποιου είδους αυταρχικής εκτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία είναι η τελευταία ζώνη άμυνας ενός συστήματος που εξαντλεί τις εφεδρείες του. Με το ΠΑΣΟΚ κλινικά νεκρό, το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι αν το ιστορικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου διατηρεί κάποια αξία χρήσης ως δωρητής οργάνων προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Το ενδεχόμενο να βρεθεί η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς στο πηδάλιο, τίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια καμπή ιστορικών διαστάσεων. Για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει όχι ένα έθνος της «περιφέρειας» (Λατινική Αμερική, Ασία) αλλά μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης.
Το πρόβλημα για την ελληνική Αριστερά και ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έρχεται πάνω στην πλάτη ενός ισχυρότατου κοινωνικού ρεύματος, αποφασισμένου να στηρίξει την κυβέρνησή «του» στις κρίσιμες στιγμές. Οι δημοσκοπήσεις δεν μας επιτρέπουν καν να μιλήσουμε για εκλογικό ρεύμα υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πλειονότητα του κόσμου αρχίζει να πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, μόνο γιατί βλέπει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πλην της Χρυσής Αυγής) να αυτοκτονούν.
Σήμερα αρχίζουν οι εργασίες του 18ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος
εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Την ερχόμενη εβδομάδα τα δύο ισχυρότερα κράτη του κόσμου θα επιλέξουν σε ποιους θα εμπιστευθούν το πηδάλιο για τα επόμενα χρόνια. Δύο ημέρες μετά τις προεδρικές εκλογές της ερχόμενης Τρίτης στην Αμερική, ανοίγει την αυλαία του το 18ο συνέδριο του Κ.Κ. Κίνας. Βασικό αντικείμενο του συνεδρίου είναι η ανάδειξη του νέου κομματικού ηγέτη και του νέου πρωθυπουργού, που θα αντικαταστήσουν το δίδυμο Χου Ζιντάο – Γουέν Τζιαμπάο, το οποίο κυβέρνησε τη χώρα κατά την τελευταία δεκαετία.
Σε αντίθεση με την αναμέτρηση Ομπάμα – Ρόμνεϊ, η αλλαγή σκυτάλης στην Κίνα στερείται σασπένς. Το κομματικό συνέδριο αναμένεται να επικυρώσει την ήδη δρομολογημένη ανάδειξη του 59χρονου Σι Τζινπίνγκ ως ηγέτη του κόμματος και του 57χρονου Λι Κετσιάνγκ ως πρωθυπουργού. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε πολιτική αντιπαράθεση -ήταν μάλιστα ασυνήθιστα σκληρή- μόνο που κρίθηκε προτού ανοίξουν οι εργασίες του συνεδρίου. Λόγος γίνεται για την επεισοδιακή σύγκρουση του μεταρρυθμιστή Σι με τον «νεομαοϊκό» Μπο Σιλάι, που κατέληξε στην πολιτική «καρατόμηση» του τελευταίου.
Ιστορικά διλήμματα
Με τη σύζυγό του να βρίσκεται ήδη στη φυλακή, έχοντας καταδικασθεί για τη δολοφονία Βρετανού επιχειρηματία, ο Μπο, μέχρι πρότινος ένα από τα ισχυρότερα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, αναμένεται να δικαστεί για «διαφθορά» και «ανάρμοστες σεξουαλικές σχέσεις»(!). Πέραν των πραγματικών ή ανύπαρκτων σκανδάλων, η αντιπαράθεση του «αριστερού» Μπο με την εκσυγχρονιστική διευθυντική ομάδα του κόμματος έφερε στο προσκήνιο πραγματικά, ιστορικών διαστάσεων διλήμματα που αντιμετωπίζει ο ασιατικός γίγαντας.
Επί δύο και πλέον δεκαετίες, η Κίνα βάδιζε πάνω στην τροχιά που χάραξε η μεγάλη φυσιογνωμία της μεταμαοϊκής εποχής, ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ: Ανοιγμα στην αγορά και το ξένο κεφάλαιο με ταυτόχρονη διατήρηση του πολιτικού απολυταρχισμού. Η στρατηγική Ντενγκ μεγάλωσε απότομα τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και ανέδειξε την Κίνα όχι μόνο στη δεύτερη οικονομία του πλανήτη, αλλά και στην υπ’ αριθμόν δύο, μετά την Αμερική, παγκόσμια πολιτική δύναμη.
Τραπεζική Ένωση. Οικονομική Ένωση. Ευρωπαϊκό υπουργείο Οικονομικών. Πολιτική Ένωση… Καθημερινά, η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με σχέδια επί χάρτου για ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος, φυσικά με γερμανική σφραγίδα, που υποτίθεται ότι θα αποτελέσει τη λυτρωτική υπέρβαση στη δραματική κρίση της ευρωζώνης.Την ίδια περίοδο, όμως, σοβαρότατες εξελίξεις, εξοστρακισμένες από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία των οκτώ, μαρτυρούν ότι ισχυρά και ιστορικά έθνη- κράτη της γηραιάς ηπείρου αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο την πραγματική απειλή της διάσπασης.»Το μεγάλο παράδοξο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θεμελιώθηκε πάνω στην αρχή της μοιρασμένης εθνικής κυριαρχίας, είναι ότι διευκολύνει τις προσπάθειες των περιοχών που επιδιώκουν την αυτονομία τους», διαπίστωναν στις 6 Οκτωβρίου οι New York Times.
ΦΛΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΣΚΩΤΙΑ
Δύο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτή την εκτίμηση. Την Κυριακή, ένας πολιτικός σεισμός πολλών Ρίχτερ συγκλόνισε το ήδη ευάλωτο βελγικό κράτος, που έμεινε ακυβέρνητο για 500 μέρες μετά τις εκλογές του 2010, εν μέσω κλιμακούμενων αντιθέσεων μεταξύ της ολλανδόφωνης Φλάνδρας και της γαλλόφωνης Βαλονίας. Ο αυτονομιστής Μπαρτ ντε Βέμπερ εκλέχτηκε με συντριπτική διαφορά δήμαρχος στην οικονομική πρωτεύουσα της Φλάνδρας, το λιμάνι της Αμβέρσας, τερματίζοντας ογδόντα ολόκληρα χρόνια ηγεμονίας των σοσιαλιστών.Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ισπανική La Vanguardia, ο Βέμπερ περιέγραφε ως εξής τη στρατηγική του: «Αν καταφέρουμε να περνάνε όλα τα ζητήματα είτε μέσω Ε.Ε., είτε μέσω Φλάνδρας, τότε τι θα μείνει για το ενδιάμεσο επίπεδο; Τίποτα. Αυτό είναι το μοντέλο της σταδιακής εξάτμισης του βελγικού κράτους. Όχι με επαναστατικό τρόπο, αλλά με ευρωπαϊκό». Το συντηρητικό, αυτονομιστικό κόμμα του Βέμπερ, το N-VA, κυριάρχησε σε ολόκληρη τη Φλάνδρα στις εκλογές της Κυριακής, κάτι που αναμένεται να επαναληφθεί στις κρίσιμες για το μέλλον του Βελγίου γενικές εκλογές του 2014. Θα είναι πραγματική ειρωνεία της Ιστορίας αν οι Βρυξέλλες, έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, βρεθούν ξαφνικά στον αέρα, πρωτεύουσα ενός κράτους υπό διάλυση.
Το μαρτύριο της σταγόνας στο οποίο υποβάλλεται καθημερινά η ελληνική κοινωνία (θα πτωχεύσουμε ή δεν θα πτωχεύσουμε, θα μας διώξουν ή όχι από το ευρώ;) εξοστρακίζει στο περιθώριο της επικαιρότητας τα μεγάλα διεθνή προβλήματα. Δικαιολογημένα μέχρις ενός σημείου, με μία σημαντική εξαίρεση: Την τραγική επιδείνωση της κρίσης στη Συρία.
Ηδη, ο συριακός εμφύλιος εξελίσσεται σε περιφερειακή κρίση, που απειλεί να αποσταθεροποιήσει την Αν. Μεσόγειο. Φονικές συγκρούσεις μεταξύ σιιτών οπαδών και σουνιτών αντιπάλων του Σύρου προέδρου Μπασάρ Ασαντ πλήττουν τις τελευταίες ημέρες τον Λίβανο. Η χαοτική κατάσταση στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας προσφέρει ζωτικό χώρο στην κουρδική, αυτονομιστική οργάνωση ΡΚΚ, η οποία κλιμακώνει τις βομβιστικές επιθέσεις της στη γείτονα χώρα. Χθες πραγματοποιήθηκε στην Αγκυρα κοινή «επιχειρησιακή σύσκεψη» αντιπροσωπειών ΗΠΑ και Τουρκίας με αντικείμενο την αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό.
Η συριακή κρίση ξεκίνησε πριν από 17 μήνες ως δίκαιη εξέγερση εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Η πορεία των εξελίξεων, όμως, δεν νομιμοποιεί μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς σε «καλούς» και «κακούς». Στο αρχικά μαζικό, ειρηνικό αντιπολιτευτικό κίνημα μετείχε ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, μέχρι τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους. Ωστόσο, η στρατιωτικοποίηση της εξέγερσης έδωσε τη δυνατότητα στις ξένες δυνάμεις που εξοπλίζουν τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) να χειραγωγήσουν την αντιπολίτευση.
Η Χίλαρι Κλίντον εξέφρασε δημόσια, στο Κογκρέσο, την ανησυχία της για τη δράση ομάδων της Αλ Κάιντα στους κόλπους της αντιπολίτευσης. Στους θύλακες που ελέγχει η τελευταία, εφαρμόζεται με συνοπτικές διαδικασίες ο ισλαμικός νόμος. Προβλέψιμα, όχι μόνο η κυρίαρχη, επί Ασαντ, θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, αλλά και το σύνολο σχεδόν της χριστιανικής κοινότητας συσπειρώνεται γύρω από το καθεστώς. Αποτελεί δε κοινό μυστικό ότι η Σαουδική Αραβία προετοιμάζει για διάδοχο του Ασαντ τον επικεφαλής του αντικαθεστωτικού στρατού Μανάφ Τλας, έναν «χασάπη» στρατηγό του παλιού καθεστώτος, που άλλαξε άλογο μήνες μετά την έναρξη της εξέγερσης.
Προς οίον αφορά: «Επτά φορές κλείνεις τα μάτια. Την όγδοη, καταδικάζεις μονομιάς» (Μπ. Μπρεχτ).
Πηγή: The Press Project
Απέναντι στη λεηλασία του εθνικού πλούτου που προωθεί με ιδιωτικοποιήσεις- εξπρές η εσωτερική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, η Αριστερά καλείται να δώσει την πρώτη μεγάλη, μετεκλογική μάχη κάτω από τη σημαία του δημόσιου αγαθού
Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δις ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν τον τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί…
Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα «είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας, είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις», η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του «αθλιέστατου προτεκτοράτου», όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την «αξιοποίηση» του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη, κατ’ ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του ’90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.
Η μεγαλύτερη συντεχνία
Με δεδομένη την κατάρρευση των χρηματιστηριακών αξιών λόγω κρίσης (μέσα σε ένα μόνο χρόνο η μετοχή της ΔΕΗ έχασε το 75% της αξίας της), είναι φως φανάρι ότι θα πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά, όπως εύστοχα τόνισε από την πρώτη στιγμή ο «Ριζοσπάστης». Προς τιμήν του, ο Αλέξης Τσίπρας προειδοποίησε από το βήμα της Βουλής τους αετονύχηδες που θα βάλουν χέρι στη δημόσια περιουσία ότι «θα χάσουν τα λεφτά τους», δηλαδή ότι θα δημευτούν χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που θα έχουν σφετεριστεί και τους πολιτικούς που θα συμπράξουν ότι «θα λογοδοτήσουν για τη λεηλασία», δηλαδή ότι θα πάνε φυλακή.
Τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης κατηγόρησαν την Αριστερά ότι με αυτές τις τοποθετήσεις της απομακρύνει τους «επενδυτές», στερώντας τη χώρα μας από ζωτικά αναγκαίες θέσεις εργασίας, μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τις συνδικαλιστικές συντεχνίες, που υποτίθεται ότι λυμαίνονται τις ΔΕΚΟ, σε βάρος των φορολογουμένων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη συντεχνία που υπάρχει σ’αυτή τη χώρα- καναλάρχες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και κατασκευαστικές εταιρείες που λυμαίνονται την ενημέρωση- δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες συνδικαλιστικές συντεχνίες που καταγγέλλει. Το πρόβλημά της είναι ο ίδιος ο συνδικαλισμός. Αφού οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις και υπονόμευσαν τα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των μνημονίων, έρχεται τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη να εκθεμελιώσει, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τον εργατικό συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου συγκεντρώνονται τα πιο ισχυρά, εναπομείναντα οχυρά του. Στόχος της είναι η μετατροπή της ελληνικής εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη, πολτοποιημένη «μάζα» χωρίς καμιά διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στους εργοδότες και το κράτος, ριγμένη σε ένα δυστοπικό σύμπαν «βιομηχανικού φεουδαρχισμού» του 21ου αιώνα.
Ε, όχι! Πρέπει να είναι πολύ διεστραμμένος κανείς για να υποστηρίξει ότι Τετάρτη μάς ξανάρθαν οι Τροϊκανοί, Πέμπτη έδωσαν τις προγραμματικές δηλώσεις στο μεταφραστικό τμήμα του Μεγάρου Μαξίμου και Παρασκευή ο Σαμαράς θα τις εκφωνήσει ελληνιστί στη Βουλή. Σύμπτωση είναι, βρε αδελφέ. Κι αν ο πρωθυπουργός της χώρας, που δεν έχει ακόμη συναντήσει τη Μέρκελ και τον Ολάντ, συνομιλεί ως ίσος προς ίσον με τους υπαλληλίσκους της διεθνούς τοκογλυφίας, αντί να τους παραπέμψει στους υφισταμένους των κ.κ. Στουρνάρα και Χατζηδάκη, ε αυτό δεν το λες δουλικότητα, ευγένεια το λες και σεβασμό στην παράδοση του Ξένιου Δία. Νισάφι πια!
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις αστειότητες κι ας έρθουμε στα σοβαρά. Η σοβαρή, πολύ σοβαρή εξέλιξη των τελευταίων ημερών, που θα σφραγίσει τις πρώτες μέρες της νέας, μνημονιακής κυβέρνησης (με σως ΔΗΜΑΡ), δεν είναι άλλη από την απόφαση της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το μέλλον της ευρωζώνης. Μια απόφαση που χαρακτηρίστηκε από τους τρεις κυβερνητικούς εταίρους και το σύνολο των συγκροτημάτων του Τύπου ως περηφανής νίκη του μεσογειακού Νότου επί της Γερμανίας, προάγγελος στροφής από την αδιέξοδη λιτότητα στην ποθητή ανάπτυξη.
Η ευφορία των εν λόγω αναλυτών (οι οποίοι πρέπει να πιστεύουν ότι απευθύνονται σε λαό Λωτοφάγων, λησμονώντας τις δεκάδες φορές που έχουν πανηγυρίσει ανάλογες «σωτήριες» και «ιστορικές» αποφάσεις για να γελοιοποιηθούν πριν αλέκτορα φωνήσαι) στηρίζεται στη μοναδική ουσιαστική απόφαση των 27: Τη δυνατότητα δανεισμού των τραπεζών Ιταλίας και Ισπανίας χωρίς τρόικες και χωρίς τα δάνεια των τραπεζών να φορτώνονται στα αντίστοιχα κράτη, μεγεθύνοντας το δημόσιο χρέος.
Το τυρί και η φάκα
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι και ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να χαιρετίσει ως «καταρχήν θετική» την απόφαση των 27, στρέφοντας τα πυρά του μόνο εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά, που δεν εξασφάλισε να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα ό,τι θα ισχύσει για Ισπανία και Ιταλία. Συμπλήρωσε δε ότι η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να είχε δεχθεί καν την τρόικα, μέχρις ότου η Μέρκελ δεχτεί να βάλει και την Ελλάδα στο υπό κατασκευήν Κλαμπ Μεντιτερανέ.
Υποθέτουμε ότι οι οικονομικοί σύμβουλοι του κ. Τσίπρα τού πλάσαραν αυτή την ιδέα περισσότερο ως επικοινωνιακό στρατήγημα μιας «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης, που οφείλει να κρατάει ανοιχτούς διαύλους με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, στριμώχνοντας ταυτόχρονα το Μαξίμου. Ωστόσο, η υποταγή της πολιτικής ουσίας στα επικοινωνιακά κολπάκια έχει κοντά ποδάρια, ιδίως όταν βλέπεις το τυρί, αλλά δεν βλέπεις τη φάκα.
»Ο θρίαμβος της ανθρώπινης συλλογικότητας και… η περιέργεια.»
Eφημ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Διαβάζοντας τα τηλεγραφήματα των διεθνών πρακτορείων ή ακούγοντας τα δελτία ειδήσεων ορισμένων καναλιών, αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι η χθεσινή ανακάλυψη αποτελεί θρίαμβο όχι της πειραματικής Φυσικής, αλλά της εφαρμοσμένης… Θεολογίας! «Εντόπισαν το σωματίδιο του Θεού» είναι ο τίτλος που αναπαράγεται ξανά και ξανά από μια δημοσιογραφία που ό,τι χάνει σε πρωτοτυπία το κερδίζει σε ευσέβεια. «Βρήκαμε το χειρόγραφο του Θεού» είχαν πει ο Μπιλ Κλίντον και ο Τόνι Μπλερ όταν αποκωδικοποιήθηκε για πρώτη φορά, σε χονδρικές γραμμές, το ανθρώπινο γονιδίωμα, το 2000. «Η ηχώ της Δημιουργίας» είναι το στερεότυπο που συνοδεύει κάθε καινούργια ανακάλυψη της Κοσμολογίας αναφορικά με τη Μεγάλη Εκρηξη.
Μπορεί η Μεταφυσική να προσφέρει πιο «πιασάρικους» τίτλους από τη Φυσική, κινδυνεύει ωστόσο να μας αποκρύψει τα πραγματικά θαύματα του ανθρώπινου μόχθου που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Και κάποια χρήσιμα διδάγματα που θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε από αυτά. Πρώτα απ’ όλα, το χθεσινό επίτευγμα αποτελεί θρίαμβο της ανθρώπινης συλλογικότητας – και όχι μόνο του συμπαθέστατου, σεμνότατου και κορυφαίου επιστήμονα Πίτερ Χιγκς. Τρεις χιλιάδες φυσικοί, περισσότεροι μηχανικοί, τεχνικοί και εργάτες συνεργάστηκαν για το μεγαλύτερο πείραμα στην ιστορία των επιστημών. Ο Νεύτωνας είπε κάποτε ότι μπόρεσε να δει μακριά γιατί στηριζόταν σε ώμους γιγάντων, εννοώντας τον Κοπέρνικο και τον Γαλιλαίο. Στις μέρες μας, αυτοί οι γίγαντες είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι ήρωες της πνευματικής και σωματικής εργασίας.
Επιπλέον, η ανακάλυψη του CERN ήταν μια μεγάλη νίκη της Ευρώπης. Το 1993, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον δικό τους υπερεπιταχυντή σωματιδίων, κρίνοντας ότι ήταν πεταμένα λεφτά. Παραδόξως, αυτό συνέβη στη διάρκεια της οκταετίας του Μπιλ Κλίντον, περίοδο παχειών αγελάδων για την Αμερική, έκρηξης του Χρηματιστηρίου, αποθέωσης της τεχνολογικής προόδου και των ιδεολογημάτων της νέας οικονομίας – μιας νέας οικονομίας η οποία, ωστόσο, δεν άφηνε χώρο για τη βασική επιστημονική έρευνα.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν πίσω οι Ηνωμένες Πολιτείες στην -κατ’ ανάγκην πολυδάπανη- βασική έρευνα, από την οποία γεννιούνται σχεδόν όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις. Από τις κορυφαίες επιστημονικές ανακαλύψεις του τελευταίου αιώνα, η συντριπτική πλειονότητα -με μοναδική αξιοσημείωτη εξαίρεση το τρανζίστορ- προήλθε όχι από ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά από δημόσια ερευνητικά ιδρύματα. Για τα πολύ «πρακτικά», επιχειρηματικά πνεύματα, ας σημειώσουμε ότι το ίδιο το Ιντερνετ, το λογισμικό του www, με το οποίο δουλεύουν όλες οι επιχειρήσεις, επινοήθηκε ακριβώς στο CERN, ως υποπροϊόν της βασικής έρευνας. Της δημόσιας έρευνας, που υποκινείται όχι από το άμεσο κέρδος, αλλά (ας μας επιτραπεί η ασεβής σκέψη) από την προπατορική αρετή του ανθρώπου: την περιέργεια.
Προκαλώντας τον Ασαντ, η Τουρκία επιδιώκει να ηγηθεί μελλοντικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Συρία
Επίκειται άραγε η δεύτερη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο μέσα σε ένα χρόνο και η τέταρτη πολεμική εκστρατεία της Δύσης εναντίον μουσουλμανικής χώρας την τελευταία δεκαετία; Θα έχει η Συρία την τύχη του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης; Τα ερωτήματα πλανώνται στην ατμόσφαιρα από τις 22 Ιουνίου, όταν η συριακή αεράμυνα κατέρριψε τουρκικό F-4 σε μικρή απόσταση από τις ακτές της, απέναντι από την Κύπρο. Ηδη, το ΝΑΤΟ συνεδρίασε εκτάκτως την περασμένη Τρίτη βάσει του άρθρου 4 του καταστατικού του, που προβλέπει συλλογικές διαβουλεύσεις όταν απειλείται η ασφάλεια κράτους-μέλους, κάτι που είχε ξανασυμβεί μόνο μία φορά στην ιστορία της Συμμαχίας.
Προέχουν τα πραγματικά γεγονότα. Οσο κι αν η Τουρκία επιδιώκει να εμφανιστεί ως θύμα, η αλήθεια είναι ότι η ίδια προκάλεσε τον γείτονά της. Το αναγνωριστικό αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας της πετούσε πολύ χαμηλά (στα 100 μέτρα), πολύ κοντά στις συριακές ακτές (σε απόσταση ενός έως δύο χιλιομέτρων) και περιφερόταν γύρω από την περιοχή της Λατάκειας, όπου φιλοξενείται ρωσική βάση. Επιπλέον, όπως αναγνώρισε και η τουρκική κυβέρνηση, είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο της Συρίας προτού βληθεί. Η εικασία αναδύεται αβίαστα: Το τουρκικό αεροπλάνο διεξήγαγε κατασκοπευτική αποστολή, συλλέγοντας πληροφορίες για την εξουδετέρωση της συριακής αεράμυνας εν όψει πιθανής, μελλοντικής επέμβασης του ΝΑΤΟ εναντίον του καθεστώτος Ασαντ.
Η τουρκική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι το F-4 παραβίασε «κατά λάθος» τη συριακή επικράτεια και ότι εκτελούσε ειρηνική αποστολή, στο πλαίσιο δοκιμών των τουρκικών ραντάρ. Πρόκειται για γελοία δικαιολογία. Αν επρόκειτο για μια τόσο αθώα αποστολή, γιατί οι πασάδες της Αεροπορίας έστειλαν τους δύο πιλότους τους σε μια άκρως φορτισμένη περιοχή όπως τα σύνορα με τη Συρία, μια χώρα με την οποία η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση ακήρυκτου πολέμου χαμηλής έντασης; Γιατί, βέβαια, οι πάντες γνωρίζουν ότι η Αγκυρα επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, φιλοξενεί στο έδαφός της την ηγεσία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), δηλαδή των ενόπλων αντικαθεστωτικών που πολεμούν τον κυβερνητικό στρατό, και πιέζει, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, για το άνοιγμα «διαδρόμου ανθρωπιστικής βοήθειας», κάτι που θα αποτελούσε το πρελούδιο μιας ανοιχτής επέμβασης της Δύσης.
«Καταιγίδα της Μεσογείου»
Να συμπεράνουμε, επομένως, ότι επίκειται μια νέα «Καταιγίδα της Μεσογείου», κατά το πρότυπο της Λιβύης; Οχι αναγκαστικά και πάντως όχι πολύ γρήγορα. Παρότι το ΝΑΤΟ κάλυψε απολύτως την Τουρκία, δεν έκανε την παραμικρή νύξη για ανοιχτή επέμβαση, ενδεχόμενο το οποίο σημαντικά μέλη της Συμμαχίας (Γερμανία, Ολλανδία κ.ά.) αποκλείουν κατηγορηματικά. Εξ άλλου, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θα διακινδύνευε μια παρόμοια περιπέτεια προ των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου – άλλωστε, η ρωσικής τεχνολογίας αεράμυνα της Συρίας αποδείχθηκε στην πράξη αποτελεσματική. Αλλά ούτε και η Τουρκία έθεσε παρόμοιο ζήτημα στην έκτακτη ΝΑΤΟϊκή σύναξη της Τρίτης, διαφορετικά θα επικαλούνταν το πολύ ισχυρότερο άρθρο 5 της Συμμαχίας περί συλλογικής άμυνας.
»Η ελληνική Αριστερά επωμίζεται μεγάλες ευθύνες- μια και οι τρεις συνεταίροι της μνημονιακής κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι απλώς θα προσυπογράψουν οτιδήποτε αποφασίσουν, αύριο ή μεθαύριο, οι πιστωτές μας. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει η ώρα που θα κληθεί να κόψει τον Γόρδιο Δεσμού του συχνά δογματικού ευρωπαϊσμού. Ακόμη κι αν η σημερινή ηγεσία του δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί να επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτη επιλογή της, οφείλει να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για το σοβαρό ενδεχόμενο να αναγκασθεί η Ελλάδα, είτε με αυτήν, είτε με μια επόμενη, αριστερή κυβέρνηση, να φύγει από την ευρωζώνη»
Πηγή: Αριστερό Βήμα
«Οι μεγάλες καταστροφές παρακινούν τους πιο ένθερμους θρησκευόμενους να γίνουν δυο φορές πιο ευσεβείς». Έτσι ξεκινάει το άρθρο του Σερζ Αλιμί, διευθυντή του γαλλικού περιοδικού Le Monde Diplomatique, αναφορικά με τη νέα υποτροπή της ευρωκρίσης και τη σύνοδο κορυφής των 27, που αρχίζει σήμερα στις Βρυξέλλες.
Είναι η 18η «κρίσιμη» σύνοδος κορυφής για τη «διάσωση» του ευρώ μέσα σε δυόμιση χρόνια. Κάθε φορά, το κοινό νόμισμα βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, αλλά διασώζεται στις δώδεκα παρά πέντε χάρη στις «θαρραλέες» αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Τι αδικία όμως: Οι αγορές δεν πείθονται, το ευρώ ξαναμπαίνει στην εντατική και στην επόμενη σύνοδο διασώζεται εκ νέου, με καινούργιες θαρραλέες αποφάσεις των 27, οι οποίοι, βέβαιοι για την ορθότητα της θεραπευτικής αγωγής, απλώς αυξάνουν τις δόσεις των φαρμάκων. Στο μεταξύ, από εξάμηνο σε εξάμηνο τα κράτη- ασθενείς, που κινδυνεύουν να μολύνουν ολόκληρη την ευρωζώνη, αντί να περιορίζονται, αυξάνονται και πληθύνονται: Από την Ελλάδα- μοναδικό μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, φτάσαμε ήδη να έχουμε πέντε χώρες σε μηχανισμούς στήριξης, ύστερα από την προσθήκη της Κύπρου και της Ισπανίας, ενώ όλα δείχνουν ότι έρχεται όπου νάναι η ώρα και της Ιταλίας.
Μπορεί τα γεγονότα να είναι πεισματάρικα, δεν φαίνονται όμως ικανά να κλονίσουν τις ιδεοληψίες των ποικίλων αποχρώσεων ευρωπαϊστών. Επιβεβαιώνοντας τον Αλιμί, ομνύουν μετά από κάθε καινούργιο γύρο της κρίσης με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο ότι «η λύση βρίσκεται όχι σε λιγότερη, αλλά σε περισσότερη Ευρώπη». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μας διαβεβαιώνουν οι γνωστές ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ: Τώρα που η κρίση οδηγεί στο μη περαιτέρω, ακόμη και η Μέρκελ θα πειστεί, η λιτότητα θα δώσει τη θέση της στην ανάπτυξη, τα ποθητά ευρωομόλογα θα θεσπιστούν, η νομισματική ένωση θα συμπληρωθεί από την πολιτική και το όνειρο των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα. Τόσο καλά. Ή μήπως όχι;
Ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας, που μας ενδιαφέρουν πιο άμεσα. Παρότι η Γερμανία και οι σύμμαχοί της εδέησαν να αποκτήσουν πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, χάρη στο φόβο της οικονομικής κατάρρευσης που είχαν καλλιεργήσει, δεν εννοούν να διευκολύνουν σε τίποτα την ήδη νοσούσα (πολιτικά) τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ. Από την πρώτη στιγμή ο πολύς κ. Σόιμπλε ξέκοψε κάθε σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό μόνο το ενδεχόμενο της επιμήκυνσής του- κάτι που φυσικά σημαίνει και επιμήκυνση των δεινών για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, η επιλογή του κ. Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών- ενός ανθρώπου του ΣΕΒ, που συνέταξε μαζί με τον «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανο Μάνο το διαβόητο «Σχέδιο Αρχιμήδης» για την εκποίηση λιμανιών, αεροδρομίων και κρατικών ακινήτων αντί πινακίου φακής- βοά για τον ακραιφνώς μνημονιακό χαρακτήρα της κυβέρνησης και για το ποιόν των μέτρων που θα ακολουθήσουν.
»Βέβαια, το να υπάρχει αντικειμενική βάση για μια εξέλιξη είναι ένα πράγμα, και το να γίνει αυτή η εξέλιξη πραγματικότητα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Αλλά αν οι νόμοι της Ιστορίας ήταν τόσο σιδερένιοι όσο οι νόμοι της Φυσικής, δεν θα υπήρχε τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο για το οποίο να αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς…»
Εφημ. ΠΡΙΝ,1/06/1997
Μετά τον Κλίντον ο Ντ’ Αλέμα, μετά τον Ντ’ Αλέμα ο Μπλερ, μετά τον Μπλερ ο Ζοσπέν: Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί πια να σταματήσει την κόκκινη χιονοστιβάδα, καθώς ένα τα οχυρά του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού πέφτουν στα χέρια της μυστικής 5ης Διεθνούς της …Κεντροαριστεράς! Ήδη, τα δημοσιογραφικά όργανα των αδελφών κομμάτων, από την Λιμπερασιόν μέχρι την Ελευθεροτυπία, πανηγυρίζουν για το «κόκκινο ημικύκλιο» που σφίγγει σαν τανάλια το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ξεκινώντας από τα βρετανικά νησιά για να φτάσει, μέσω Γαλλίας και Ιταλίας, στη χώρα του Σημίτη. Μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για αριστερή στροφή; Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.
Ποιος ξεχνάει ότι ο Ντελόρ, πιθανός υποψήφιος των σοσιαλιστών για την προεδρία, ήταν και είναι ακόμα πιο φιλο-Μάαστριχ κι απ’ τον Σιράκ; Ότι προκειμένου να στηρίξει τη γραμμή της «πραγματικής αλλαγής» και της «ενότητας της Αριστεράς», το ΚΚΓ (παραλίγο να γράψω, το ΚΚΕ) έκανε προ μηνών ολόκληρο συνέδριο ακριβώς για να αλλάξει γραμμή για το Μάαστριχ, βάζοντας νερό στο κρασί του; Ότι, πριν καλά-καλά στεγνώσει η σαμπάνια της νίκης στον ουρανίσκο του, ο Ζοσπέν βγήκε και τα γύρισε για την ιδιωτικοποίηση της Φρανς Τελεκόμ, για τη μείωση του χρόνου εργασίας (θα μειωθούν κι οι μισθοί, λέει τώρα) και για την αύξηση των φόρων, -μήπως για να καθησυχάσει τους …τρομοκρατημένους αστούς; Ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής βάσης του ΚΚΓ ψηφίζει Λεπέν, ο οποίος εδραιώνεται στο 15% και προβάλλει ως τρίτος πόλος και ρυθμιστής της γαλλικής πολιτικής ζωής;
Όχι και τόσο τυπική περίπτωση «αριστερής στροφής», θα έλεγε κανείς…
Αν άλλοτε έλεγαν ότι «η Δεξιά έχει την κυβέρνηση κι η Αριστερά τα οράματα και τους ποιητές», σήμερα συμβαίνει περίπου το αντίθετο: Ο Μπλερ, ο Ντ’ Αλέμα κι ο Ζοσπέν έρχονται στις κυβερνήσεις δηλώνοντας πίστη στις θριαμβεύουσες σημαίες της Θάτσερ, του Μπερλουσκόνι και του Σιράκ! Κι αν πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι και τα Χρηματιστήρια, είναι γιατί ξέρουν, βέβαια, ότι η Ενωμένη Αριστερά στην κυβέρνηση είναι η καλύτερη εγγύηση για να διατηρηθεί αυτοδύναμη και πανίσχυρη, η… Δεξιά στην εξουσία!
“Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε”, είπε ο Πύρρος μετά τη δύσκολη επικράτηση του αποδεκατισμένου στρατού του επί των Ρωμαίων, το 281 π.Χ. Παρόμοια συναισθήματα συνόδευαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των αστικών επιτελείων για τη σημαντική επιτυχία τους να αποτρέψουν τον σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στον Δυτικό κόσμο μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του 1936.
Η Νέα Δημοκρατία και το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν με κλειστή τη μύτη, υπό το κράτος του τρόμου που είχαν διαχύσει στην κοινωνία οι ωμές, άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και τα συγκροτήματα της κατ΄ ευφημισμόν “ενημέρωσης”. Ο Τσίπρας δεν είχε να αντιμετωπίσει σ΄ αυτή τη μάχη τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, αλλά τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα, που έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή προεκλογική εκστρατεία από τα δελτία των οκτώ. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε μέσα σε ένα μήνα από το 4.5% στο 27%, ενώ στο σύνολό της η Αριστερά (συμπεριλαμβάνοντας το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) ψηφίστηκε από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, πολύ περισσότερο από το ιστορικό 24% της ΕΔΑ, το 1958.
Όσοι, μικρόψυχοι ή λιπόψυχοι, σπεύδουν να μιλήσουν για ευκαιριακή, εκλογική φούσκα, που μοιραία θα συρρικνωθεί με την ίδια ταχύτητα που διογκώθηκε, παραγνωρίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της συγκυρίας. Ο διπολισμός Δεξιά- Αριστερά που εκδηλώθηκε στο πολιτικό επίπεδο είχε σαφέστατο κοινωνικό περιεχόμενο. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά γεωγραφική περιοχή και κοινωνική κατηγορία αναδεικνύει κυριολεκτικά τη σύγκρουση δύο κόσμων.Η Νέα Δημοκρατία συσπείρωσε τη μεγάλη, μεσαία και μικρή αστική τάξη, την πλειονότητα των εκτός παραγωγής στρωμάτων, συνταξιούχων και νοικοκυρών, της υπαίθρου που έχει πληγεί λιγότερο από την κρίση και των μεγάλων ηλικιών, όπου ο φόβος κυριαρχεί ευκολότερα έναντι της ελπίδας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως ένα βαθμό το ΚΚΕ) κυριάρχησε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (την κοινωνική κατηγορία όπου είχε την πιο θεαματική εκτόξευση μεταξύ των δύο εκλογών), τους ανέργους, τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, τους εργατικούς Δήμους της Β΄ Αθήνα, της Β΄ Πειραιά, της Α΄ Θεσσαλονίκης και τη νεολαία- τα πιο δυναμικά, στην παραγωγή και στον αγώνα, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ΄ εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ΄ όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ΄ αυτά και μ΄αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.
Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.
Όσο για το βαρύ πυροβολικό αυτού του ψυχολογικού πολέμου, που θα διδάσκεται για δεκαετίες στις σχολές πολιτικών επιστημών, αυτό εντοπίζεται στις συστοιχίες της οικονομικής τρομοκρατίας. Η πρώτη, τροχιοδεικτική βολή ήρθε από τις Βρυξέλλες, με την περικοπή ενός δις ευρώ από τη δανειακή δόση, ώστε να προκληθεί χάος στα δημόσια ταμεία, να μείνουν χωρίς φάρμακα οι καρκινοπαθείς και να προειδοποιηθούν οι ιθαγενείς ότι “την επόμενη φορά, πρέπει να ψηφίσουν σωστά, αν δεν θέλουν να πεινάσουν”. Ακολούθησαν ομοβροντίες ανακοινώσεων, δηλώσεων και χαλκευμένων ρεπορτάζ περί επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ για να προκληθεί τραπεζιτικός πανικός σε αργή κίνηση, καθώς εφτά δις ευρώ έφυγαν από τις τράπεζες μόνο στο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων από τις εκλογές της 6ης Μαίου. Στην ατμόσφαιρα του χάους, της διάλυσης των πάντων και του φόβου ήρθαν να συμβάλουν τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, “αδελφού κόμματος” της Νέας Δημοκρατίας κατά δήλωση του Μακεδονομάχου Ψωμιάδη.
Μέχρι την περασμένη Κυριακή, η Γερμανία εμφανιζόταν πολιτικά απομονωμένη. Τσακισμένη από το Μνημόνιο, η Ελλάδα βάδιζε σε εκλογές που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ισπανία βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης παρότι δεν είχε το «σπάταλο κράτος» της Ελλάδας και εφάρμοζε επί τρία χρόνια εξοντωτική λιτότητα, σαν καλός μαθητής του Βερολίνου – με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε; Παρά την επαπειλούμενη διάλυση της Ευρωζώνης, όμως, η Αγκελα Μέρκελ επέμενε στον ρόλο της άτεγκτης «φράου Λιτότητα», ασυγκίνητη από τις κραυγές των «μίστερ Ανάπτυξη», σαν τον Φρανσουά Ολάντ και τον Μπαράκ Ομπάμα.
Ακόμη και ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, όπως ο Γιόσκα Φίσερ, βγήκε από τα ρούχα του: «Η Γερμανία κατέστρεψε τον εαυτό της, αλλά και την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, δύο φορές τον εικοστό αιώνα», έγραφε σε άρθρο του. «Θα ήταν τραγικό και ειρωνικό ταυτόχρονα, αν μια Γερμανία που κατάφερε να ορθοποδήσει οδηγούσε, με ειρηνικά μέσα και με τις καλύτερες των προθέσεων, στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής τάξης για τρίτη φορά».
Ωστόσο, την περασμένη Δευτέρα το σκηνικό άλλαξε, καθώς η Γερμανία εμφανίστηκε έτοιμη για μια εντυπωσιακή ρελάνς. «Εχω πει κατ’ επανάληψη ότι στην Ευρωζώνη χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη», δήλωσε η Αγκελα Μέρκελ σε συνάντηση με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Την ίδια μέρα, το Βερολίνο άφηνε να διαρρεύσει στον διεθνή Τύπο ότι ετοιμάζεται να κόψει τον γόρδιο δεσμό του χρέους με ένα «μεγάλο σχέδιο», που θα ξαναφέρει στην ημερήσια διάταξη την ξεχασμένη ιδέα περί Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μάθαμε, μάλιστα, ότι προς την κατεύθυνση αυτή εργάζεται ήδη πυρετωδώς η «Ομάδα των Τεσσάρων» – των επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Eurogroup.
Η σύσταση διατυπώθηκε προ ετών από έναν άνθρωπο που έκανε καριέρα ως διευθυντικό στέλεχος ιδιωτικών καναλιών: «Μην αφήσετε ποτέ τα γεγονότα να σας χαλάσουν μια ωραία ιστορία»! Παρά τη χρονική απόσταση, κάθε φορά που τη θυμάμαι μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα, όχι τόσο για τον κυνισμό των χειραγωγών που αποκαλύπτει, όσο για την ευπιστία των χειραγωγούμενων που υπονοεί.
Τούτες τις μέρες καλούμαστε να αναμετρηθούμε με μια άλλου είδους «ωραία ιστορία», που δεν κατασκευάστηκε από τα κέντρα των κυρίαρχων, αλλά από την αγωνία, την ελπίδα και την αδημονία για λύτρωση των κυριαρχούμενων: Στις 17 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει κυβέρνηση, στις 18 καταργεί το Mνημόνιο, οι Ευρωπαίοι γκρινιάζουν, αλλά το καταπίνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι αρχίζει η σταδιακή ανόρθωση της Ελλάδας, με την Αριστερά επιτέλους, για πρώτη φορά στην ιστορία της, δικαιωμένη και νικηφόρα. Όποιοι εξ αριστερών τιμητές επικαλούνται υπαρκτά μεν, αλλά δευτερεύοντα «γεγονότα», υποβαθμίζοντας τον ιστορικό χαρακτήρα αυτής της μάχης, επωμίζονται βαριά ευθύνη απέναντι στον λαό, καθώς ρισκάρουν την ήττα της Αριστεράς για χάρη της κομματικής τους καταγραφής και επιβίωσης.
Δεν μας προκαλεί έκπληξη να ακούμε αυτό το ρεφρέν από ανθρώπους που μέχρι χθες ακολουθούσαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, παρακολουθούσαν την Αριστερά μόνο από τον καναπέ τους και στράφηκαν χθες – προχθές προς τον ΣΥΡΙΖΑ υπό την πίεση αυτής της φοβερής κρίσης, με το ζήλο του νεοφώτιστου. Έναν ζήλο, που τους κάνει να αισθάνονται ότι μπορούν να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους «μαξιμαλιστές» και τους «ανεύθυνους», εκείνους που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά όχι μία, αλλά εκατό φορές, μαζί με τον Τεμπονέρα, τον Κουσουρή και τόσους άλλους, την εποχή που άλλοι ασχολούνταν μόνο με το Χρηματιστήριο και τα δάνεια. Τους καλούμε μόνο να σκεφτούν καλόπιστα: Αν το πρόβλημά μας ήταν μόνο η κομματική «καταγραφή» και «επιβίωση», πιστεύουν άραγε ότι θα διαλέγαμε αυτόν τον δύσκολο δρόμο, κόντρα στο ρεύμα; Δεν θα μας ήταν απείρως πιο εύκολο να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, να βγάλουμε μερικούς βουλευτές και να εξασφαλίσουμε μερίδιο από την κρατική επιχορήγηση;
Εκείνο που μας θλίβει είναι να ακούμε ανάλογες, συχνά καλοπροαίρετες παραινέσεις από αγωνιστές της Αριστεράς, που αντιμετώπισαν πολλές φορές, από τη θέση του θύματος κι όχι του θύτη, τις θεωρίες της «χαμένης ψήφου» και του «αναγκαίου σκαλοπατιού». Πώς μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι ήταν ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά δικαιολογημένο να κατέβουν τα κόμματα της Αριστεράς χώρια στις εκλογές της 6ης Μαίου, αλλά πέντε εβδομάδες αργότερα, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες αριστερές οργανώσεις οφείλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά επειδή έχει διαμορφωθεί εκλογική δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Και πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι αγωνιούν όντως για ένα «λαϊκό, αριστερό μέτωπο», όταν αυτό προϋποθέτει να εξαλειφθούν όλες οι δυνάμεις στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;
Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.
Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος).
Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ’αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ.
Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου- Μαίου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων.
Αδελφοί Μουσουλμάνοι εναντίον στρατού στις προεδρικές εκλογές της Αιγύπτου
Στα εξήντα χρόνια, περίπου, που μεσολάβησαν από την επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών και την κατάργηση της μοναρχίας μέχρι την εξέγερση που σάρωσε τον Μουμπάρακ, η Αίγυπτος γνώρισε τέσσερις προέδρους, όλους στρατιωτικούς, και δέκα προεδρικές εκλογές.Ο Νάσερ εξελέγη δύο φορές με το 100% των ψήφων και μία φορά με 99,9%, ποσοστό που κατέγραψε άπαξ και ο διάδοχός του Σαντάτ, ο οποίος κατά την πρώτη εκλογή του είχε αρκεσθεί στο γλίσχρο 90%. Σεμνότερος όλων, ο τελευταίος των Φαραώ, Χόσνι Μουμπάρακ, εξελέγη τέσσερις φορές με ποσοστά που κυμαίνονταν μεταξύ 93,8% και 98,5%, ενώ την τελευταία φορά, το 2005, κατρακύλησε στο… 88,6%!
Με αυτά τα δεδομένα, η ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης και Πέμπτης πέρασε στην Ιστορία ως η πρώτη ελεύθερη προεδρική εκλογή της Δεύτερης Αιγυπτιακής Δημοκρατίας. Καρπός της λαϊκής εξέγερσης που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ πριν από 15 μήνες, οι προεδρικές εκλογές διαμορφώνουν σκηνικό οξύτατης διπολικής σύγκρουσης, με αβέβαιη διάρκεια, ένταση και κατάληξη.
Σύμφωνα με ανεπίσημα αποτελέσματα στο 90% των εκλογικών τμημάτων -τα επίσημα αναμένονται στο προσεχές διήμερο- ουδείς εκ των 12 υποψηφίων συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία. Κατά συνέπεια, οι εκλογές θα κριθούν στον δεύτερο, αποφασιστικό γύρο της 16ης και 17ης Ιουνίου, όπου θα αναμετρηθούν -πλην συγκλονιστικού απροόπτου- οι δύο περισσότερο πολωτικοί υποψήφιοι: Ο εκπρόσωπος των Αδελφών Μουσουλμάνων, Μοχάμεντ Μόρσι, ο οποίος φέρεται να συγκεντρώνει γύρω στο 25% και ο τελευταίος πρωθυπουργός του Μουμπάρακ, Αχμέντ Σαφίκ, ο οποίος έρχεται δεύτερος με το 23% των ψήφων. Ανώτατος αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, ο Σαφίκ είχε την ανομολόγητη υποστήριξη του στρατού. Εμφανίστηκε ως υπερασπιστής του λαϊκού κράτους απέναντι στους ισλαμιστές που απειλούν να γυρίσουν τη χώρα πίσω, στους «σκοτεινούς χρόνους», και ως εγγύηση για την επάνοδο στην τάξη και την ασφάλεια, που έχουν διαταραχθεί καίρια στη μετεπαναστατική Αίγυπτο.
Αν όμως οι εξελίξεις μέχρι τον δεύτερο γύρο είναι ομαλές -ένα μεγάλο «αν», με δεδομένη την απροθυμία του στρατού να αποδεχθεί τον περιορισμό του ρόλου και των προνομίων του- ο Σαφίκ θα δυσκολευτεί πολύ να επικρατήσει στον δεύτερο γύρο. Ο Μόρσι ελπίζει βάσιμα να κερδίσει τους περισσότερους οπαδούς του τέταρτου υποψηφίου, Αμπντέλ Αμπολφοτούχ, ο οποίος εμφανιζόταν να συγκεντρώνει το 20%. Ηγετικό στέλεχος των Αδελφών Μουσουλμάνων μέχρι πρόσφατα, ο Αμπολφοτούχ κατέβηκε ως ανεξάρτητος, προβάλλοντας μια πιο ανεκτική, δημοκρατική εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ, κερδίζοντας την υποστήριξη μεγάλου τμήματος των φιλελεύθερων και της νεολαίας.
Αν υπάρχουν ακόμη αιθεροβάμονες που πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, αρκεί μόνο μια ματιά στο τελικό ανακοινωθέν της χθεσινοβραδυνής, άτυπης συνόδου κορυφής των Βρυξελλών για να τους φέρει στα συγκαλά τους. «Προσδοκούμε τον ομαλό σχηματισμό νέας κυβέρνησης, η οποία θα έχει υπό την ευθύνη της το πρόγραμμα προσαρμογής και επαρκή πλειοψηφία για να εφαρμόσει με αποφασιστικότητα τις δημοσιονομικές και δομικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται», διαμηνύουν οι γκαουλάιτερ του μεσογειακού προτεκτοράτου.
Νωρίτερα, ο σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λοράν Φαμπιούς, είχε προειδοποιήσει αυστηρά τους Έλληνες ότι, αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ, «δεν πρέπει να ψηφίσουν κόμματα που θα οδηγήσουν στην έξοδο από αυτό». Εν ολίγοις, μπορεί από τον Σαρκοζί να πήγαμε στον Ολάντ και το γαλλογερμανικό υβρίδιο Μερκοζί να μεταλλάχθηκε σε Μερκολάντ, αλλά το μήνυμα στους ατίθασσους ιθαγενείς παραμένει το ίδιο: Ή βγάζετε κυβέρνηση… Σαμαρέλου (Σαμαρά, Βενιζέλου και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων) ή κόψτε το λαιμό σας!
Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί την επομένη του εκλογικού σεισμού της 6ης Μαίου. Καθώς τα εγχώρια κέντρα εξουσίας βρίσκονταν σε κατάσταση σύγχυσης, αναζητώντας επιζώντες κάτω από ερείπια του δικομματισμού, το Βερολίνο πήρε απ’ ευθείας στα χέρια του τη διαχείριση της κρίσης, ενόψει των δεύτερων, κρίσιμων εκλογών της 17ης Ιουνίου. Η στρατηγική που επέλεξαν κινείται στη γνωστή λογική του ρόπαλου και του καρότου: Ρόπαλο εν προκειμένω είναι η απειλή ότι, αν βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και καταγγείλει το μνημόνιο, θα μας κόψουν το δανεισμό και θα μας διώξουν από το ευρώ. Όσο για το καρότο, αυτό βρίσκεται στην περιλάλητη «ανάπτυξη», κάποια κονδύλια που θα εισρεύσουν από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων στα ταμεία των πολυεθνικών για να αγοράσουν κοψοχρονιά ελληνικές επιχειρήσεις, ακίνητα και ορυκτό πλούτο, να αρχίσουν να προσλαμβάνουν νέους με 200 ευρώ και… ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι!
Ο τακτικός αναγνώστης του ΠΡΙΝ θα παραξενεύτηκε, ίσως, ήδη από τον τίτλο αυτού του άρθρου: Μα είναι σοβαρά πράγματα να μιλάμε για… σοβαρές πλευρές ενός περιοδεύοντος πολιτικού θιάσου, που δεν τον παίρνουν πια στα σοβαρά ούτε θεατρώνες ούτε θεατρίνοι; Και γιατί θα έπρεπε να του αφιερώσει ένα άρθρο προβολής αυτή η εφημερίδα, που κράτησε εξ αρχής ασυμφιλίωτα εχθρική, ιδεολογικά και πολιτικά, στάση απέναντι του; Τέλος πάντων, γιατί σήμερα, που του συμπεριφέρονται με την εσχάτη περιφρόνηση και οι χθεσινοί «νονοί» του στον εκδοτικό χώρο για να μη μιλήσουμε για τους… οπαδούς του Ολυμπιακού, που υποδέχονται τον Μίμη Ανδρουλάκη στο γήπεδο Καραϊσκάκη με το σύνθημα «καλύτερα Τσιαντάκη, παρά τη Δαμανάκη»! Προφανώς, όχι μόνο για λόγους ανθρωπισμού. Αλλά γιατί και στην πολιτική, πολύ συχνά τα φαινόμενα απατούν. Από αυτές τις στήλες είχαμε υποστηρίξει ότι το λεγόμενο «ανανεωτικό ρεύμα» στο ΚΚΕ αρχικά και ο Συνασπισμός στη συνέχεια θα έχανε τη μάχη απέναντι στα «εικονίσματα», σε μια εποχή που το σύνολο σχεδόν του Τύπου θεωρούσε αυτονόητο το αντίθετο. Σήμερα, που οι μέχρι πρότινος προστάτες του τον θεωρούν άταφο νεκρό και δεν καταδέχονται να του αφιερώσουν ούτε μια αξιοπρεπή κηδεία, είμαστε υποχρεωμένοι να διαφωνήσουμε και πάλι, από την αντίθετη όμως σκοπιά: Αν και ο Συνασπισμός εμφανίζεται τελειωμένος σαν πολιτικό μόρφωμα με τη συγκρότηση που το γνωρίσαμε ως τώρα, δεν είναι ωστόσο αμελητέα ποσότητα σαν ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα.
Κι αυτό για δύο τουλάχιστον λόγους. Πρώτον γιατί, παρά την αξιοθρήνητη πραγματικά εικόνα που εμφανίζουν οι αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες της ηγεσίας του, ο ΣΥΝ εξακολουθεί να συγκρατεί μια ορισμένη αριστερή βάση (καλύτερα να μιλήσουμε για αριστερό ακροατήριο). Στη μεγάλη του πλειοψηφία, αυτός ο κόσμος προέρχεται από τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό που τροφοδότησε το ΚΚΕ (κατά δεύτερο λόγο το ΚΚΕ εσωτερικού), θεωρεί τον Συνασπισμό απλώς «το μη χείρον», και δεν μπορεί να αγνοηθεί από οποιαδήποτε δύναμη που ενδιαφέρεται για μια αριστερή ανασύνταξη.
Δεύτερο και κυριότερο, οι ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις αυτού του χώρου (όπως και του ΚΚΕ, και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμα και των πιο αριστερών εκφράσεων της σοσιαλδημοκρατίας) αναπαράγονται, διαχέονται και επηρεάζουν το σύνολο της αριστερής βάσης. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η κοινωνική βάση της Αριστεράς εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σε μεγάλο βαθμό σαν μια «μεγάλη οικογένεια», με τους οξείς καβγάδες της αλλά και με τις κοινές ευαισθησίες της.
Η κρίση της Eυρωζώνης μετατρέπεται σε κρίση της δημοκρατίας, καθώς η βούληση των ψηφοφόρων συγκρούεται με την ισχύ των αγορών
Στο βιβλίο του «Μετά το Εθνος – Κράτος», που εκδόθηκε το 2000, ο Γερμανός στοχαστής Γιούργκεν Χάμπερμας διατύπωσε ορισμένες σκέψεις, οι οποίες στο φως της σημερινής κρίσης της Eυρωζώνης μοιάζουν προφητικές:
«Ο εξοστρακισμός της πολιτικής από την αγορά μεταφράζεται στο γεγονός ότι το εθνικό κράτος χάνει βαθμιαία τη δυνατότητά του να επιβάλλει δασμούς, να αναζωογονεί την οικονομική ανάπτυξη και κατ’ αυτόν τον τρόπο να σταθεροποιεί τις βάσεις της κοινωνικής του νομιμοποίησης (…). Αντιμέτωπες με τη διαρκή απειλή της διαφυγής κεφαλαίων, οι εθνικές κυβερνήσεις μπαίνουν σε μια τρελή κούρσα κατεδάφισης των κρατικών, προστατευτικών μέτρων και μείωσης του κόστους εργασίας. Αποτέλεσμα είναι η συσσώρευση εξοργιστικών προνομίων για τους λίγους, η διεύρυνση σε πρωτοφανή βαθμό των εισοδηματικών ανισοτήτων, η αύξηση της ανεργίας και η κοινωνική περιθωριοποίηση ολοένα και μεγαλύτερου πληθυσμού φτωχών».
Η ανατροπή 12 Ευρωπαίων προέδρων και πρωθυπουργών από την έναρξη της κρίσης, το 2008, και ιδιαίτερα οι πρόσφατοι εκλογικοί σεισμοί σε Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία και Ρηνανία – Βεστφαλία διαμηνύουν ότι η κρίση του ευρώ μετατρέπεται σε κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση εξουσίας. Μία μετά την άλλη, οι κυβερνώσες πλειοψηφίες «λιώνουν σαν παγωτά κάτω από τον ήλιο», έγραφαν τις προάλλες οι Financial Times. «Ο Ντε Γκωλ αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε κανείς να κυβερνήσει μια χώρα που φτιάχνει 246 διαφορετικά τυριά, αλλά η διακυβέρνηση μιας ηπείρου με ένα μόνο νόμισμα αποδεικνύεται ακόμη δυσκολότερο έργο», σχολίαζε στο κύριο άρθρο του ο Guardian.
Μυρτώ Φερεντίνου: Χαρτογράφηση Εξεγέρσεων. Γέφυρα Kasr el Nile Κάιρο
Οξυγραφία open bite και ακουατίντα σε τσίγκο, 60χ40 εκ*
Προβλέποντας με ακρίβεια το πολιτικό τσουνάμι που επρόκειτο να πλήξει την Ευρώπη, ο Βόλφγκανγκ Στρικ, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στην Κολωνία, έκανε λόγο το περασμένο φθινόπωρο, από τις στήλες του περιοδικού New Left Review, για «κρίση του δημοκρατικού καπιταλισμού». Ο Γερμανός κοινωνιολόγος προειδοποιούσε ότι, σε συνθήκες γενικευμένης λιτότητας, έρχονται σε σύγκρουση οι δύο θεμελιώδεις αρχές των μεταπολεμικών, ευρωπαϊκών κοινωνιών: Η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της ελεύθερης αγοράς και η ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών μέσω του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος.
«Οι αγορές έχουν αρχίσει να υπαγορεύουν με πρωτοφανείς τρόπους σε κατ’ όνομα κυρίαρχα και δημοκρατικά κράτη τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν» γράφει ο Στρικ. «Οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης, που εδρεύουν στο Μανχάταν και έπαιξαν βασικό ρόλο στην καταστροφή των χρηματαγορών, απειλούν σήμερα να υποβαθμίσουν κρατικά ομόλογα (…) Αποτέλεσμα είναι οι πολίτες να βλέπουν τις κυβερνήσεις τους όχι σαν εκπροσώπους της δικής τους βούλησης, αλλά ως πράκτορες άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών, σαν το ΔΝΤ ή την Ε.Ε.». Η ανάλυση του Στρικ τελείωνε με μια δυσοίωνη πρόβλεψη: «Στον βαθμό που οι ψηφοφόροι δεν έχουν πραγματικά περιθώρια επιλογής, μπορεί να αντιμετωπίσουν τις εκλογές ως φάρσα, κάτι που ενδέχεται να προκαλέσει κάθε είδους πολιτική αταξία, από την αποχή και την άνοδο λαϊκιστικών κομμάτων, μέχρι και εξεγέρσεις στους δρόμους».
Δυστυχώς, αντί να εξαγάγει τα οφθαλμοφανή συμπεράσματα από αυτό που η γαλλική Le Monde αποκαλεί «εξέγερση των ψηφοφόρων», το κυρίαρχο τμήμα των ελίτ έχει αποδυθεί σε μια προσπάθεια «να βάλει μυαλό» στις «καθυστερημένες» μάζες μέσω ενός είδους οικονομικής τρομοκρατίας. Με άρθρο του στη Wall Street Journal, ο εκδότης της γερμανικής Die Zeit, Γιόζεφ Γιόφε, χαρακτήρισε την ψήφο Γάλλων και Ελλήνων ως «ευρωπαϊκή εξέγερση εναντίον της πραγματικότητας», υποστηρίζοντας ότι «οι νικητές των εκλογών είναι εκείνοι που φώναζαν: Σταματήστε τον κόσμο, θέλουμε να κατέβουμε»!
Η ευκατάστατη και κοσμοπολίτικη νεολαία των αστικών κέντρων πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν
Πρόκληση εναντίον Χαμενεΐ η κάθοδός του ως υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές
contramee 