ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ, 16ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ
Αποκαθηλώνουμε
τον κρατικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό !
Αλλάζουμε τους συσχετισμούς,
επανιδρύουμε την ΟΛΜΕ !
Οι αγώνες και τα σωματεία στα χέρια των εργαζομένων !
Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη μάχη για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το δημόσιο σχολείο !
Η απεργία στις εξετάσεις (πρόταση την οποία κατέθεσαν από τις 25/5/2013 και πίεσαν να γίνει απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που ψηφίστηκε από μαζικές γενικές συνελεύσεις, όπου συμμετείχαν 20.000-25.000 καθηγητές και ανεστάλη με πραξικοπηματικό τρόπο μετά από πρόταση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, σε συνδυασμό με το επικείμενο 16ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας στο τέλος Ιουνίου, δίνουν αφορμή για διάλογο και προβληματισμό σχετικά με τη δράση ή την αδράνεια της ΟΛΜΕ την τελευταία διετία, αλλά και για το ρόλο του συνδικαλισμού γενικότερα. Το κλίμα απογοήτευσης για την απεργία που εξαγγέλθηκε και δεν έγινε, αλλά και ποικίλες παραταξιακές σκοπιμότητες ευνοούν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό για την προοπτική του κινήματος των καθηγητών. Πολλοί και πολλά κρύβονται μέσα από μια γενική και ισοπεδωτική κριτική προς την ΟΛΜΕ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη -ή συνειδητά αποκρύπτοντας- ο συσχετισμός δυνάμεων και οι ευθύνες κάθε παράταξης στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, -εκπροσωπούνται 5 παρατάξεις, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έχουν έναν μόλις εκπρόσωπο, 3 ΔΑΚΕ-3 ΠΑΣΚ-2 ΣΥΝΕΚ-2 ΠΑΜΕ. Ακόμα και πολλοί συνδικαλιστές των παρατάξεων του κυβερνητικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ, που είχαν μέχρι τώρα την πλειοψηφία με 6 στις 11 έδρες, έχουν το θράσος σε επίπεδο τοπικών ΕΛΜΕ να μεταθέτουν τις ευθύνες τους γενικά και αόριστα «στην ΟΛΜΕ».
Παρόμοια τακτική ακολούθησε πρόσφατα για να καλύψει τις ευθύνες της για την απεργία και η ηγεσία των ΣΥΝΕΚ. Το ΠΑΜΕ χρόνια τώρα για να δικαιολογήσει την τακτική της περιχαράκωσης, της «ιδεολογικής καθαρότητας» και της πλήρους αποχής των 2 μελών του από κάθε οργανωτική και συνδικαλιστική υποχρέωση στα πλαίσια της Ομοσπονδίας πλην της συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όχι μόνο ισοπεδωτικά, αλλά και ψευδέστατα, παραποιώντας την πραγματικότητα, μιλά για 20χρονη πλειοψηφία της ΟΛΜΕ στην οποία περιλαμβάνει πάντα τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (οι οποίες πρωτοεκπροσωπήθηκαν στο ΔΣ της ΟΛΜΕ τον Ιούλιο του 1997), στις οποίες μάλιστα αφοριστικά αποδίδει όλες τις ευθύνες για τα δεινά του κλάδου, αθωώνοντας ή βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ακόμα και αυτές τις ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής. Τι πιο ψευδές από αυτό που γράφουν στην εκλογική τους διακήρυξη: «Είτε έτσι είτε αλλιώς, στο τιμόνι της ΟΛΜΕ για δύο δεκαετίες, είναι η εκπαιδευτική Αριστερά. Αυτοί είναι η ΟΛΜΕ τόσα χρόνια!». Χωρίς να αναφέρουν έστω ΜΙΑ ΛΕΞΗ για τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού! (περισσότερα…)
Μιλώντας από καρδιάς σε μαθητές ,γονείς και συναδέλφους
Για το διδακτικό ωράριο
Οι απολογητές -γνωστοί και θλιβεροί- του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας δεν κουράζονται να κατακεραυνώνουν την απροθυμία των καθηγητών ν’αποδεχτούν τη δίωρη αύξηση του διδακτικού τους ωραρίου.Την πιστώνουν στην τεμπελιά και το βόλεμά τους!!! Ισχυρίζονται,μάλιστα,ότι η αύξηση θα έπρεπε να συμβεί και ανεξάρτητα από τις, κἀτ’ευφημισμό, διαρθρωτικές αλλαγές μνημονιακής εκπόρευσης.Ν’αποκατασταθεί,δηλαδή,η-κατά τη γνώμη τους- φυσική τάξη πραγμάτων!
Και ποια είναι αυτή η φυσική τάξη πραγμάτων; Ας προχωρήσουμε τη θέση τους σε κάποιες λογικές συνέπειες: Γιατί 18,20 ή 23 ώρες και όχι 36,40 ή 46.Γιατί να υπάρχουν ,εδώ που τα λέμε,και αμοιβές! Αμείβονταν οι δουλοπάροικοι;Αμείβονταν οι ερέτες στα κάτεργα των κωπήλατων πλοίων;Αμείβονταν οι χωρικοί που έσερναν τους ογκόλιθους,για να χτιστούν οι πυραμίδες,στη φαραωνική Αίγυπτο; Γιατί να συζητάμε καν για δικαιώματα σε μια «σουλτανική»πολιτειακή αντίληψη (Ο Σουλτάνος-προσωποποίηση της κρατικής εξουσίας είναι αφέντης των αγαθών,του κόπου και της ζωής των υπηκόων του).Συνεπώς, και που υπάρχουμε,χάρη μας κάνουν. Ερρέτω η δικαιοκρατική αρχή ότι δεν υπάρχουν δικαιὠματα χωρίς υποχρεώσεις ούτε υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα! Να ξέρετε,λοιπόν, ότι από δώ και πέρα, ηθικά νόμιμο και δίκαιο είναι σε ανθρώπους που τους απισχναίνεις τον μισθό να τους αυξάνεις τον χρόνο και τον όγκο εργασίας!΄Ετσι ακριβώς!!
Υπερβολές; Σοφίσματα; Νομίζετε!
Αύξηση του ωραρίου συνεπάγεται:
1) Περικοπή θέσεων εργασίας. Λέτε να συγκινούνται οι υπέρμαχοι της αύξησης; Αυτοί προωθούν τον κοινωνικό αυτοματισμό και πλειοδοτούν τον ενδοσυναδελφικό κανιβαλισμό (Μην ξεχνάμε τι σκοπιμότητα έχουν η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η δήθεν αξιολόγηση).Η έννοια, επομένως,της αλληλεγγύης και της προστασίας του δικαιώματος στην εργασία συναδέλφων φαντάζει έωλη.Εμείς ξέρουμε,ὀμως,ότι το χτύπημα της καμπάνας για τον αναπληρωτή ή τον συνάδελφο κάποιας ολιγόωρης ειδικότητας δε θ’αργήσει ν’ακουστεί για όλους μας!
2) Εξαχρείωση του εκπαιδευτικού έργου,αν συνδυαστεί,μάλιστα,η αύξηση του ωραρίου με τη διόγκωση του μαθητικού πληθυσμού ανά τμήμα,λόγω συγχωνεύσεων
3) Απαξίωση του ποιοτικού –δυνητικού έστω- χαρακτήρα της παιδαγωγικής διαδικασίας και αναγωγή της σε μια-ιδιαίτερα συζητήσιμη-μετρήσιμη διεκπεραίωση
4) Αποψἰλωση του εκπαιδευτικού απ’την ιδιότητα του δασκάλου-πνευματικού εργάτη και τον ξεπεσμό του σε πάροχο εκπαιδευτικών υπηρεσιών,που υπομισθοδοτείται και βρίσκεται σε διαρκή ομηρεία.
5) Ευτελισμός της επαγγελματικής και ανθρώπινης μας ιδιότητας,αν σκεφτεί κανείς την ένταση που μπορεί να επικρατήσει στην τάξη,ανάμεσα, απ’τη μια, σε καταπτοημένους απ’την κούραση και την ανασφάλεια εκπαιδευτικούς και σε στοιβαγμένους και απογοητευμένους, απ’την άλλη, μαθητές.Η επαγγελματική εξουθένωση (burn out), ο ψυχικός κάματος,η αλληλοφαγωμάρα και η επιθετικὀτητα σε ημερήσια διάταξη!
Η ομόθυμη καταγγελία, από μέσα ενημέρωσης και κομματικούς φορείς, των “πολιτικο-συνδικαλιστικών παιχνιδιών που παίζονται στις πλάτες των παιδιών μας” (με την εξαγγελθείσα, εννοείται, απεργία της ΟΛΜΕ κατά τη διάρκεια των Πανελλαδικών Εξετάσεων) εγείρει ορισμένες απορίες γλωσσικού χαρακτήρος.
Διότι τα περί ών ο λόγος “παιδιά” θα ήταν περισσότερο δόκιμο να περιγραφούν ως “άλογα κούρσας” – όπως αποκαλύπτει το ότι η ζέουσα μέριμνα όλων των ανιόντων αποκλείει, ακόμη και τώρα, κάθε ενοχλητικό και ξένο προς την εξεταστική διαδικασία ερώτημα (λ.χ. αν πρόκειται στο άμεσο μέλλον να υπάρχουν σχολεία, και τί είδους, ή καθηγητές ή διδακτικά βιβλία ή τάξεις με περισσότερους των 30 μαθητών ή υποχρεωτικές αλλαγές σχολικού περιβάλλοντος λόγω συμπτύξεων κ.ο.κ.).
Αλλά και διότι τα “παιδιά” δεν πρόκειται να πάψουν να είναι “παιδιά” ούτε μετά την περάτωση της πανελλαδικής διαβατηρίου τελετής – όπως μαρτυρεί η από πολλών ετών εξάπλωση της χρήσης του όρου για την κατονομασία υποαμειβόμενων, ανασφάλιστων, επισφαλώς εργαζομένων (πρβ. “θα πάρουμε τρία παιδιά να τρέξουμε το ΕΣΠΑ” κ.ο.κ.). Άλλωστε, “παιδιά” έχει και ο χώρος των εκπαιδευτικών. Αυτά ακριβώς που προορίζονται να απολυθούν ή να εξοριστούν – αφού, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, το στήριγμα εντός του καθηγητικού κλάδου στο οποίο προσβλέπει η κυβερνητική πολιτική αποτελεί η συμβιβασμένη και δυσκίνητη κατηγορία των “παλαιών”.
Είναι οπωσδήποτε δηλωτικό μιας κάποιας σωφροσύνης ότι ο λόγος γίνεται για τις “πλάτες” των παιδιών και όχι, ας πούμε, για το “μέλλον” τους, όπως θα ήταν και το συνηθέστερο μέχρι προσφάτως. Αλλά βεβαίως οι “πλάτες” παραπέμπουν σε “βάρη”, καθώς και στις αρετές της καρτερίας και της αντοχής, ενώ αντιθέτως η επίκληση του “μέλλοντος” θα αφαιρούσε και την τελευταία επίφαση σοβαρότητας απ΄ όποιον έχει παρ΄ όλα αυτά το θράσος να μιλά για “τα παιδιά μας”, μετά τη δημοσίευση των τελευταίων στοιχείων της Eurostat για την ανεργία των νέων.
Όμως και οι “πλάτες”, πόσο μάλλον οι προοριζόμενες για δυσβάστακτα φορτία, προϋποθέτουν μια “σπονδυλική στήλη” και άρα ένα ενήλικο περιβάλλον που να είναι σε θέση να την στερεώσει και ενδυναμώσει. Με άλλα λόγια, μιαν δυνατότητα αντίστασης στις ροπές που να έχει ασκηθεί σε κάτι παραπάνω από το ότι και συ ως έφηβος στα μακάρια χρόνια του Αντρέα τραγουδούσες “No Future” με τους Sex Pistols…
Απέναντι μας έχουμε μια κοινοβουλευτική δικτατορία, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με κατάφορες παραβιάσεις του αστικού τους Συντάγματος που τόκαναν κουρελόχαρτο, με ΠΔ με μνημόνια και έκτατα νομοθετήματα μεσάνυχτα στη Βουλή με διαδικασίες fast trak, με αστυνομοκρατία σε κάθε τι που αντιστέκεται και αλύπητο ξύλο σε κάθε διαδήλωση και διαμαρτυρία από τη Κρήτη έως τις Σκουριές. Τους ευαίσθητους δημοκράτες της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και τα παπαγαλάκια τους τούς έπιασε ο καημός για τις εξετάσεις των παιδιών. Τάχα γι αυτό αποφάσισαν να πετάξουν το προσωπείο της «δημοκρατίας» που φορούν συνήθως.
Επιστράτευση, μια ακόμα, απέναντι στη μεγάλη στρατιά των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης.
Απέναντι στην εξαγγελία της ΟΛΜΕ για προκήρυξη απεργίας στις 17/5 και από 20/5 έως 24/5 και συνέχιση αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του κλάδου. Είναι αλήθεια ότι η πρόταση προέκυψε δύσκολα μετά τις παλινωδίες των κυβερνητικών παρατάξεων της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ. Ταυτόχρονα, από πολλές πλευρές ξεκίνησε μια βρώμικη επίθεση για κτύπημα της απεργίας πριν καν ξεκινήσει. Ο στόχος τους είναι να στιγματίσουν και ηθικά την πάλη για τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών.
Ξεχύθηκε όλος ο οχετός της κίτρινης δημοσιογραφίας. Αυτών που απαγγέλουν τα non paper του επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ της επονομαζόμενης «Ομάδας Αλήθειας» και ως εισαγγελείς εγκαλούν τους εργάτες της εκπαίδευσης επειδή δεν κάθονται στα αυγά τους. Από δίπλα, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, αρνούμενοι να οργανώσουν τον αγώνα της αντίστασής μας σ’ αυτή τη λαίλαπα. Τώρα που αντιδρούν κάποιοι συνδικαλιστές τους (γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι) απλά τους διαγράφουν επειδή τολμούν και σηκώνουν ανάστημα απέναντι σε αυτήν την πολιτική που τσακίζει μισθούς, συντάξεις, εργασιακά αλλά και δημοκρατικά δικαιώματα. Αυτά που με τόσες θυσίες κατέκτησε μέσα στον καπιταλισμό η εργατική τάξη με τους αγώνες της με πρωτοπορία τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών. Κιοτήδες δεν έγιναν ποτές και ούτε πρόκειται να γίνουν.
Μόνος δρόμος η γενική πολιτική ανυπακοή, οι άγριες εξωθεσμικές απεργίες βάσης, η κοινωνικοποίηση της παιδείας και των κοινών αγαθών, η ελεύθερη πρόσβαση
Ο κατάλογος των “εσωτερικών εχθρών” συνεχώς διευρύνεται. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών. Όλοι και όλα πλέον θα κινούνται με διαταγές και στρατιωτικούς νόμους, η “δημοκρατία” όμως θα προστατευτεί…
Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς τρομοκρατία και βίαιη κατάλυση κάθε δικαιώματος, ορθώνοντας έναν ολοκληρωτικό κλοιό απέναντι σε κάθε ανάσα αντίστασης, διεκδίκησης και αλλαγής. Τρέμουν και την παραμικρή παρασάλευση του κλίματος υποταγής, αφασίας, απόγνωσης και φόβου που επιβάλλουν μαζί με τα ΜΜΕ και με τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου στους δρόμους.
Όσο κι αν ο συνδικαλισμός της κάθε ΟΛΜΕ είναι “σημαδεμένος”, κρατικά εξαρτημένος και κομματικά ποδηγετημένος, δεν παύει να αποτελεί κίνδυνο όταν, έστω και συγκυριακά, μπορεί να οδηγηθεί από την πίεση και τη δράση της βάσης σε αμφισβήτηση κάποιων από τα θέσφατα της εξουσίας. Το καθεστώς δεν τρέμει βέβαια την ΟΛΜΕ αλλά την απελευθέρωση μιας δυναμικής μαχητικού αγώνα που έρχεται από τους ίδιους τους καθηγητές που η κυβέρνηση φτωχοποιεί, υποβιβάζει, απολύει και απειλεί.
Κόπτεται φυσικά η κυβέρνηση για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων, αυτής της “ιερής αγελάδας” της εκπαίδευσης που ποτίζει τους νέους με ανταγωνισμό, αποκλεισμό και φρούδες ελπίδες, και υποβιβάζει ολόκληρη την εκπαίδευση σε ένα ατέλειωτο άγονο εξεταστήριο. Κόπτεται επίσης για την ηρεμία των παιδιών και των οικογενειών τους που έχουν τόσο υποφέρει (δηλαδή πληρώσει για τα αναγκαστικά φροντιστηριακά …συμπληρώματα διατροφής μιας διαλυμένης παιδείας) μέχρι να φτάσουν σε αυτή τη μοναδική ευκαιρία – πύλη στο θαυμαστό κόσμο της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.
Αρνούμαι να μπω στη λογική του εύκολου λιθοβολισμού των καθηγητών. Αρνούμαι να υποκύψω στο λαϊκισμό και τη λογική του διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων, που με τόσο απροκάλυπτο τρόπο χρησιμοποιεί η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία, για να περάσει κάθε επιλογή της και κάθε σχέδιό της. Αρνούμαι να καταδικάσω τους ανθρώπους που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μου και με περίσσια υποκρισία να τους ρίξω ευθύνες ή να τους ζητήσω να αποδεχθούν πράγματα σε βάρος τους, στο όνομα μιας υποτιθέμενης προστασίας των παιδιών, των γονέων και της κοινωνίας.
Δεν επιλέγω αυτή τη στάση με την ασφάλεια τη αδιάφορου και του ξένου, προς το πρόβλημα.
Την επιλέγω με πόνο και μετά από σκέψη βασανιστική. Γιατί πανελλαδικές εξετάσεις δίνει και η δική μου κόρη. Δεν είμαι απλός παρατηρητής, είμαι άμεσα ενδιαφερόμενος.
Επειδή όμως η ιδιότητα του γονιού δεν με κάνει ούτε «κουφό», ούτε «τυφλό», αλλά θέλω να είμαι και πολίτης με κρίση και άνθρωπος με ευαισθησία, δεν υποκύπτω στην καραμέλα της κυβερνητικής προπαγάνδας, και του «κανιβαλισμού». Ξέρω ότι την ευθύνη για την αναστάτωση δεν την έχουν οι καθηγητές, αλλά η κυβέρνηση, η οποία άνοιξε αυτή την περίοδο θέματα, που ήξερε ότι θα προκαλούσαν την αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Και πιθανότατα γι αυτό το λόγο τα άνοιξε τώρα. Επιδίωξε δηλαδή να αφαιρέσει τη δυνατότητα από τους καθηγητές να αντιδράσουν, γιατί η αντίδρασή τους αυτή την περίοδο θα τους έφερνε αντιμέτωπους με τους μαθητές και τους γονείς. Θα τους έβαζε σε δίλλημα, πιθανόν και σε διχόνοια.
Φοβερή αφορμή για να στραφούν τα μέσα ενημέρωσης εναντίον των καθηγητών, αλαλάζοντας ότι κρατούν ομήρους και εκβιάζουν τις χιλιάδες οικογένειες των μαθητών – έχει συμβεί με δεκάδες κοινωνικές ομάδες και κλάδους εργαζομένων κάτι παρόμοιο την τελευταία τριετία.
Στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση που εκβιάζει τους καθηγητές να μην κάνουν απεργίες, γιατί αλλιώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους ίδιους τους μαθητές τους και τους γονείς.
Προσπαθούν δηλαδή να τους «ευνουχίσουν» χρησιμοποιώντας τους μαθητές εναντίον τους! Μου θυμίζει την ταινία «Πράσινο μίλι», που ο παρανοϊκός δολοφόνος σκοτώνει τα δυο κοριτσάκια χρησιμοποιώντας την αγάπη του ενός για το άλλο.
Εδώ η κυβέρνηση επιχειρεί να «σκοτώσει» κάθε πνεύμα διεκδίκησης, κάθε πνεύμα αγωνιστικής διάθεσης και στους καθηγητές, αλλά και στους νέους ανθρώπους.
«Μην κάνετε τίποτα, μην αντιδράτε, δεχθείτε ό,τι σας λέμε γιατί αλλιώς δεν αγαπάτε τους μαθητές σας, τις οικογένειες, την κοινωνία», λέει υποκριτικά η κυβέρνηση στους καθηγητές.
Το λέει στους καθηγητές, αλλά το απευθύνει στους πάντες. Και φυσικά και στους μαθητές, τους αυριανούς εργαζόμενους. Θέλει να τους χειραγωγήσει από τώρα, να τους εκπαιδεύσει στην υποταγή, στην οποία βάζει την «προβιά» της δήθεν ευθύνης.
Ε, λοιπόν έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους καθηγητές και στο δικό τους αγωνιστικό μήνυμα προς τα παιδιά, παρά στην κυβέρνηση και τους εκπροσώπους του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος.
»Τα παιδιά έχουν το δικό τους μοναδικό τρόπο να βλέπουν , να σκέφτονται και να αισθάνονται. Τίποτε δεν είναι λιγότερο συνετό από το να θέλουμε να τον αντικαταστήσουμε με τους δικούς μας τρόπους.»
Καλόπιστα ορισμένοι και κακόπιστα άλλοι αναρωτιούνται γιατί οι καθηγητές συζητούν απεργία τώρα, μέσα στις εξετάσεις. Κατ΄ αρχήν σωστά γράφτηκε ότι τη στιγμή δεν τη διάλεξαν οι καθηγητές, αλλά η κυβέρνηση, που παραμονές Μεγάλης Εβδομάδας θεσμοθέτησε την αύξηση του εκπαιδευτικού ωραρίου. Και για όσους αθώα δήθεν μας εγκαλούν ότι κάνουμε μεγάλη φασαρία για δύο ώρες ακόμη μάθημα, τους λέμε ότι οι δύο ώρες ήταν η τελευταία ή από τις τελευταίες ψηφίδες του παζλ. Ο καθένας πια και ο πλέον αφελής ή ο πλέον δύσπιστος, καταλαβαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί θα αποτελέσουν την μεγάλη δεξαμενή από την οποία θα αντληθούν οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που έρχονται. Και βέβαια, όταν κινδυνεύει το ψωμί σου, δεν κάνεις μία 24ωρη ή 48ωρη απεργία, αλλά ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Με την ψήφιση, στο πολυνομοσχέδιο, της αύξησης του ωραρίου των εκπαιδευτικών ολοκληρώθηκαν τα μέτρα και το θεσμικό πλαίσιο μίας από τις πλέον αντιδραστικές αντιμεταρρυθμίσεις στην ιστορία της Ελληνικής εκπαίδευσης.
Είχαν προηγηθεί:
1. Το σαρωτικό κύμα καταργήσεων-συγχωνεύσεων σχολείων.
2. Η σταδιακή κατάργηση ή υποβάθμιση των υποστηρικτικών δομών της εκπαίδευσης και της ειδικής αγωγής.
3. Το ΠΔ για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών το οποίο συγκροτεί έναν ασφυκτικό πυραμιδωτό μηχανισμό ελέγχου, όπου οι ευρισκόμενοι σε ανώτερες βαθμίδες αξιολογούν τους κατώτερους και τελικά όλο αυτό υπάγεται απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας, αφού στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου. Επιπλέον με την σύνδεση της αξιολόγησης με τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, η οποία γίνεται από βαθμό σε βαθμό με ποσοστώσεις ακόμη και αν όλοι οι κρινόμενοι κριθούν επαρκείς, διαμορφώνεται ένα απόλυτα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον κάτι που θα έχει βαθειά αρνητική επίδραση στις επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις των εκπαιδευτικών με άμεση αντανάκλαση στους μαθητές.
4. Ο πρόσφατα ψηφισθείς νόμος 4142/2013, ο οποίος προβλέπει την συγκρότηση της λεγόμενης «Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση». Η Αρχή αυτή είναι τόσο ανεξάρτητη, ώστε ο Πρόεδρος της διορίζεται απευθείας από τον Υπουργό Παιδείας και τα υπόλοιπα έξι μέλη της διορίζονται πάλι από τον Υπουργό ύστερα ουσιαστικά από πρόταση του Προέδρου. Με την σειρά της η «Ανεξάρτητη Αρχή» διορίζει πενταμελείς επιτροπές αξιολόγησης ανά διεύθυνση εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια πρόκειται για μία παράλληλη «στεγανοποιημένη» από την υπόλοιπη εκπαίδευση δομή, υπό τον απόλυτο έλεγχο του εκάστοτε Υπουργού, η οποία αξιολογεί τους αξιολογητές και τους αξιολογούμενους. Στα καθήκοντά της μάλιστα είναι, σύμφωνα πάντα με το νόμο, να συμπεριλάβει «στα γενικά κριτήρια αξιολόγησης» και την αποτίμηση «της ποιότητας και αποτελεσματικότητας του διδακτικού και γενικότερου εκπαιδευτικού έργου, όπως τεκμηριώνεται ιδίως από την αξιολόγηση από τους μαθητές και από τα πρόσωπα που ασκούν την γονική τους μέριμνα». Πρόκειται για σύλληψη νοσηρού εγκεφάλου με διάφανο στόχο να φέρει σε αντιπαράθεση μαθητές και γονείς με τους εκπαιδευτικούς, να θέσει εκτός συζήτησης το περιεχόμενο και τους στόχους της παρεχόμενης εκπαίδευσης και τελικά της ευθύνες αυτών που εκπονούν την εκπαιδευτική πολιτική, δηλαδή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Την επόμενη Πέμπτη αναμένονται αποφάσεις για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις!
Σε μεγάλους, ενωτικούς και σκληρούς απεργιακούς αγώνες προσανατολίζεται ο καθηγητικός κόσμος της χώρας, πέρα από ιδεολογικά σύνορα, προκειμένου να υπερασπιστεί το δημόσιο σχολείο από τη διαρκή κατάρρευση και την αναβάθμισή του και μαζί να υπερασπιστεί την απασχόληση στον καθηγητικό κόσμο και κυρίως την προοπτική απασχόλησης, των δεκάδων χιλιάδων μαθητών και το μέλλον τους.
Πηγή: Iskra
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΒΑΝΑΥΣΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ!
Οι σκληροί απεργιακοί αγώνες των καθηγητών μάλλον θα εκτυλιχθούν υπό τη μορφή πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών μέσα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
Η επιλογή για μια τέτοια μορφή πάλης, σε μια τέτοια τόσο δύσκολη περίοδο Πανελλ/κών εξετάσεων, εφόσον τελικά προκριθεί, δεν είναι επιλογή των καθηγητών αλλά της κυβέρνησης, η οποία συνειδητά επέλεξε ακριβώς αυτήν την περίοδο για να προωθήσει και να ψηφίσει σειρά αντεκπαιδευτικών μέτρων και μόλις πρόσφατα την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, η οποία απλώς έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Η κυβέρνηση ενώ θα μπορούσε πολλά μέτρα και ειδικότερα την αύξηση των ωρών εργασίας, να τα λάβει αργότερα, άλλωστε δεν έχουν άμεση εφαρμογή, επέλεξε συνειδητά να τα προωθήσει λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσειςγια να προκαλέσει κυνικά τους καθηγητές και να τους θέσει το δίλημμα ή » να κάτσουν στα αυγά τους» ή να προχωρήσουν σε απεργίες μέσα στις Πανελλ/δικές εξετάσεις , πιστεύοντας ότι αν πράξουν το δεύτερο , θα συντρίψει εύκολα τους αγώνες τους, ποντάροντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό»!
Όλα δείχνουν ότι οι καθηγητές είναι αποφασισμένοι, πέρα από ιδεολογικά σύνορα , να σηκώσουν αγωνιστικά το «γάντι» και να απαντήσουν αποφασιστικά και ενωμένα στην κυβερνητική πρόκληση.
Δεν έχουμε καμμία άλλη επιλογή από το να παλέψουμε σκληρά , να τα δώσουμε όλα και να νικήσουμε, τόνιζαν στην iskra, πολλοί καθηγητές. Και συνέχιζαν λέγοντας πως δεν έχουν καμιά άλλη επιλογή από το να απαντήσουν αποφασιστικά και αγωνιστικά στην κυβερνητική πρόκληση.
Η άμεση κατάργηση των νόμων 4057/2012 και 4093/2012 δεν είναι ένα «συντεχνιακό» αίτημα των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων. Και σαν τέτοιο θα πρέπει να το δει το μαζικό κίνημα. Γιατί, η πειθαρχική δίωξη της προσωπικής ζωής και έκφρασης των εργαζόμενων μας ξαναγυρίζει σε εποχές χούντας και κατοχής.
Τα κρούσματα πληθαίνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Πρώτα σημειώθηκε η αργία νηπιαγωγού στη Μυτιλήνη επειδή εκκρεμεί σε βάρος της μήνυση από εργολάβο με τον οποίο έχει προσωπικές αντιδικίες που καμιά σχέση δεν έχουν με την εκπαιδευτική της επάρκεια. Αλλά το πιο καραμπινάτο ως τώρα δείγμα φασιστικής απαγόρευσης ελεύθερου (;) Έλληνα πολίτη είναι κείνο που συνέβη με άλλον εκπαιδευτικό στη Λάρισα.
Πρόκειται για τον Στέφανο Γκουλιώνη δάσκαλο του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας για παιδιά με αυτισμό ο οποίος παραπέμπεται από τον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας Β. Σακελλαρίου στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της «ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» και αντιμετωπίζει την ποινή της απόλυσης. Το «έγκλημα» του; Στις 25 Μάρτη συμμετείχε σε πορεία διαμαρτυρίας που διοργάνωναν φορείς της πόλης κατά της μνημονιακής πολιτικής, συνελήφθη από τις δυνάμεις κατοχής καταστολής οι οποίες χάλκευσαν εναντίον του την κατηγορία της «αντίστασης κατά της αρχής». Με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε πρωτόδικα (με αναστολή) από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Λάρισας τον Οκτώβρη του 2013.
Η καταδίκη και η πιθανή απόλυση του Στ. Γκουλιώνη από την εκπαίδευση είναι πισώπλατη μαχαιριά στην ελευθερία των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι με το πρόσχημα της «καθώς πρέπει» συμπεριφοράς καλούνται να σιωπούν και να μην έχουν άποψη για τα πολιτικά πράγματα ακόμα και στον ελεύθερο τους χρόνο. Αυτά ακριβώς προωθούν οι μνημονιακοί νόμοι 4057/2012 και 4093/2012: την απόλυτη υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων στο «κράτος-αφεντικό» για να διατηρήσουν τη δουλειά τους.
«Τα ευρωπαϊκά συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης εξακολουθούν να υπολείπονται όσον αφορά την εξασφάλιση των κατάλληλων δεξιοτήτων για την απασχολησιμότητα, ενώ δεν συνεργάζονται επαρκώς με τις επιχειρήσεις ή τους εργοδότες προκειμένου να φέρουν τη μαθησιακή εμπειρία πιο κοντά στην πραγματικότητα του εργασιακού περιβάλλοντος».
Ανακοίνωση της Επιτροπής της Ε.Ε.: «Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης: επενδύοντας στις δεξιότητες για καλύτερα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα»
Η εξάρτηση της χώρας αντανακλάται έντονα στην εκπαιδευτική πολιτική και τον καταιγισμό μέτρων και ρυθμίσεων της τρικομματικής κυβέρνησης. Με δούρειο ίππο την κρίση η κυβέρνηση αντιγράφει, εφαρμόζει τα σκονάκια της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, όπως η πρόσφατη έκθεση που στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο πάνω 127.600 ευρώ σε συνθήκες σκληρής λιτότητας και ακραίας φτώχειας. Η βασική ιδέα της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής είναι η αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης και η υποταγή της στου νόμους της αγοράς και στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ προβάλλουν ένα συνολικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της δομής και των μορφών κρατικού ελέγχου της εκπαίδευσης με βάση της αρχές του ιδιωτικοοικονομικού μάνατζμεντ. Με σκοπό την εφαρμογή πολιτικών μείωσης των κρατικών δαπανών με παράλληλη ενίσχυση της ικανότητας του κράτους να ελέγχει τη λειτουργία και τα αποτελέσματα, Ώστε να ανταποκρίνεται η εκπαίδευση όχι μόνο στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της αγοράς, αλλά και να ενσωματώνει τις αρχές της επιχειρηματικότητας και το αγοραίου ανταγωνισμού και της μετατροπής της γνώσης από κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα σε ατομική δυνατότητα και εμπόρευμα.
Αν κάποιος μαθητής της ΣΤ’ τάξης δημοτικού σας πει ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ωφέλησε το έθνος, ότι προσπάθησε να προσεγγίσει τους εργάτες και φρόντισε να προετοιμάσει καλά τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν, μην τον κατηγορήσετε για αγραμματοσύνη. Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού του οποίου η πολύπαθη ιστορία δεν έχει τέλος, ωραιοποιεί τον δικτάτορα, αγνοεί τα ξερονήσια, τα απάνθρωπα βασανιστήρια και την κατάλυση της δημοκρατίας. Και όλα αυτά σε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο με πρώτο ζητούμενο την ενεργή ιστορική μνήμη.
Γράφει η Φωτεινή Λαμπρίδη
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στο βιβλίο της κας Ρεπούση είχε ασκηθεί έντονη κριτική από προοδευτικούς και συντηρητικούς κύκλους. Επικράτησαν οι ακροδεξιές κορόνες και έτσι όταν το 2008 ο Ευριπίδης Στυλιανίδης αναλαμβάνει το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, αποφασίζει άμεσα την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού που επρόκειτο να διανεμηθεί στα σχολεία . Δίνει εντολή να επανεκτυπωθεί το παλιό βιβλίο ιστορίας και να διανεμηθεί στους μαθητές, ενώ παράλληλα προκηρύσσει διαγωνισμό για τη συγγραφή νέου βιβλίου Ιστορίας.
Τελικώς η συγγραφή του βιβλίου δίνεται με απευθείας ανάθεση σε ομάδα καθηγητών Ιστορίας του Αριστοτέλειου Παν. Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον Ιωάννη Κολιόπουλο. Το βιβλίο δεν πέρασε από το παιδαγωγικό ινστιτούτο αν και το κόστος του πληρώθηκε απευθείας από τον ειδικό λογαριασμό του. Μάλιστα ο καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος σχολιάζει σε ρεπορτάζ του Βήματος (1-6-2008 Μάρνυ Παπαματθαίου: Ξαναγράφουν την Ιστορία επί το εθνικότερον ): «Πρόκειται για απαράδεκτα πράγματα. Επιστρέφουμε στην τακτική των αναθέσεων βιβλίων και καταργούμε όλα τα ευρωπαϊκά κεκτημένα των τελευταίων ετών. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κομματική παρέμβαση στα σχολεία μετά τη μεταπολίτευση”.
Η μετέπειτα υπουργός παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου βρήκε την πρώτη σειρά του νέου βιβλίου τυπωμένη αλλά δεν ενέκρινε την προώθηση του στα σχολεία. “Εμείς τότε προετοιμάζαμε νέα προγράμματα σπουδών για όλα τα βιβλία, είχαμε δώσει προτεραιότητα σε εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας” λέει στο tvxs.gr συνεργάτης της πρώην υπουργού. “Επίσης λάβαμε το βιβλίο καθυστερημένα, τον Απρίλιο ενώ θα έπρεπε να το είχαμε λάβει τον Οκτώβριο. Ωστόσο είχαμε αντιρρήσεις και ως προς το περιεχόμενο. Οι επιστημονικοί μας συνεργάτες είχαν επισημάνει τα όσα μας λέτε” καταλήγει.
Το βιβλίο της ομάδας Κολιόπουλου παραμένει στις αποθήκες έως τον Φεβρουάριο του 2012, οπότε ο νέος αναπληρωτής υπουργός παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος ανακοινώνει την έγκριση και διανομή του νέου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού κατά την σχολική περίοδο 2012 – 2013. Η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου υπογράφει στις 13-2 την έγκριση του.
«Δίχως Ιστορία, η εξουσία μας οδηγεί εκεί που θέλει».H. Zinn
Με αφορμή τη σημερινή εθνική επέτειο αναρωτιέται κανείς, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό, τόσο για τις ιστορικές συνθήκες και τον χαρακτήρα της επανάστασης του 1821, όσο και για τη σύνδεση τους με τη σύγχρονη εποχή; Μήπως, άραγε, οι τυπικές και μονόπλευρες γιορταστικές εκδηλώσεις, όχι μόνον αμβλύνουν την ιστορική μνήμη και παραχαράσσουν την ιστορική πραγματικότητα, αλλά διευκολύνουν τους κυρίαρχους να διαμορφώσουν μια κοινωνία λήθης και αδράνειας, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους;
Στρατοκρατία και παρελάσεις
Είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες των πανηγυρικών της ημέρας και τις τυπικές τελετές, μέσα σε ένα τεχνητό κλίμα εθνικής έξαρσης και ευφορίας που διευκολύνει την έντονη ενεργοποίηση του συναισθήματος και τον παραγκωνισμό της κριτικής σκέψης, οι ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Από αυτού του είδους τις τελετές ξεχωρίζουν οι παρελάσεις που σε φαντασιακό και πραγματικό επίπεδο αποτελούν μια λατρευτική εκδήλωση του έθνους που μπορεί δήθεν να μας ενώσει όλους και να μας κάνει να ξεχάσουμε τις ταξικές ή άλλες διαφορές, υπενθυμίζοντας και προβάλλοντας το κοινό ένδοξο παρελθόν και το εθνικό συμφέρον.
Ειδικότερα οι παρελάσεις απλώνουν τις ρίζες τους στον προηγούμενο αιώνα. Τα σχολεία εμφανίζονται παραταγμένα στην εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου 1924 που συνέπιπτε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Όμως για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική , από το 1936. Τον Μάρτιο παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανάπτυξη της στρατιωτικής συνείδησης της νεολαίας και θα χρησιμοποιήσει γιορτές και παρελάσεις ως όργανα για τους σκοπούς του. Από τότε η σχολική παρέλαση συνδέθηκε απόλυτα με την στρατιωτική και ούτε οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δε διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα των υποχρεωτικών παρελάσεων.
Δελτίο τύπου των κινητοποιούμενων Φοιτητικών Συλλόγων Αθήνας
Καλούμε σε:
1. Σε Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την Πέμπτη 28/3 2. Σε μεγάλη συναυλία των φοιτητικών συλλόγων την Παρασκευή 29/3 στο Σύνταγμα
Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα μας ενάντια στο σχέδιο Αθηνά. Οι φοιτητικοί σύλλογοι που βρέθηκαν και σήμερα 21/3 στο δρόμο στη βάση του συντονιστικού των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, εκφράζουμε την διάθεσή μας για συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεών μας. Το Υπουργείο προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των φοιτητών και της νεολαίας που αγωνίζονται, ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζει ακάθεκτο στην προώθηση του σχεδίου Αθηνά, όπως το είχε παρουσιάσει, ανακοινώνοντας ήδη τα τροποποιημένα μηχανογραφικά για τη νέα χρονιά.
Θα συνεχίσουμε γιατί με το σχέδιο Αθηνά επιχειρείται ένα μεγάλο χτύπημα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση καθώς και η διαμόρφωσή της με βάση τις ανάγκες της αγοράς
και όχι της νεολαίας. Θα συνεχίσουμε γιατί σαν κοινοί απατεώνες προσπαθούν να περάσουν «νύχτα» με προεδρικό διάταγμα το σχέδιο Αθηνά, χωρίς ούτε καν να το ψηφίσει η Βουλή.
Θα συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη. Για να μπορούμε να σπουδάζουμε όλοι και όλες, για να εργαζόμαστε με αξιοπρέπεια, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, για να ζήσουμε σε μια κοινωνία που τα δικαιώματα και οι ανάγκες μας θα βρίσκονται στο προσκήνιο.Απέναντι στη κυβέρνηση και στην τρόικα που χαρίζουν εκατοντάδες δις ευρώ στις
τράπεζες και τους εφοπλιστές, που θέλουν να μάθουμε να ζούμε με 400 ευρώ και ναλέμε και ευχαριστώ δηλώνουμε ότι δε θα μας εξαθλιώσουν! Θα συνεχίσουμε μέχρι να τους βάλουμε λουκέτο!
Το τελικό σχέδιο των αλλαγών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ έπειτα από εξαντλητικές διαπραγματεύσεις μεταξύ παραγόντων της εσωτερικής τρόικας δρομολογεί τη μεγαλύτερη δυνατή συρρίκνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ζητούμενο για πόσο θα ισχύσει
Της Αννας Ανδριτσάκη
Το πολιτικό αλισβερίσι εντός της τρικομματκής κυβέρνησης για την ύφανση του σχεδίου «Αθηνά» έλαβε τέλος. Οι διακομματικοί και εσωκομματικοί διαγκωνισμοί, οι εξαντλητικές διαπραγματεύσεις και το συνεχές «ράβε-ξήλωνε» πάνω στο πατρόν της αυριανής ανώτατης εκπαίδευσης κατέληξαν στο τελικό σχέδιο που δρομολογεί τη μεγαλύτερη δυνατή συρρίκνωση, καταργώντας-συγχωνεύοντας 129 τμήματα (από 97 της τελευταίας εκδοχής) και πιστώνοντας στους εταίρους ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εναλλακτικές λύσεις, όπως τη μετατροπή των ομοσπονδιακών ΑΕΙ σε κοινοπραξίες. Κατά τα άλλα, 26 τμήματα (βλ. πίνακα) μπαίνουν σε καθεστώς μεταβατικής κατάργησης.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το σχέδιο, που αυτή τη φορά έχει και σφραγίδα δεσμευτικότητας, αφού δόθηκε στη δημοσιότητα με τη μορφή του μηχανογραφικού, προβλέπεται:
1. Κατάργηση–συγχώνευση 129 τμημάτων (98 ΤΕΙ και 31 πανεπιστημιακών), αρκετά περισσότερων από την τελευταία εκδοχή, και πέντε ιδρυμάτων. Από τα 534 τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ διατηρούνται τα 405 (από τα 384 της τελευταίας εκδοχής): 258 στα πανεπιστήμια και 147 στα ΤΕΙ.
2. Ενταξη στη λίστα μεταβατικής κατάργησης όσων τμημάτων απορροφούνταν και απαιτούσαν μετακινήσεις εκατοντάδων φοιτητών. Δεν θα πάνε πουθενά, αλλά θα μπει λουκέτο το 2018. Η λίστα αριθμεί 26 τμήματα (από 28), ενώ οι προσθαφαιρέσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Αλλα τμήματα από το λουκέτο βρέθηκαν στο μηχανογραφικό κι άλλα από την ακαριαία εξαφάνιση στο λουκέτο με παράταση. Εντέλει, από τα 28 της προηγούμενης λίστας αφαιρέθηκαν εννέα και εντάχθηκαν επτά. Μεγάλες οι προσδοκίες του υπουργείου από αυτή την επιχείρηση. Σε άλλα έδωσε παράταση και σε άλλα το φιλί της ζωής.
Αγαπητοί φίλοι/λες, συνάδελφοι/φισσες, σύντροφοι και συντρόφισσες,
τουλάχιστον σε αυτό τον ΑΓΩΝΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ που δίνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΤΑ με τον τρόπο του – σας ενημερώνω ότι τη ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΑΠΡΙΛΗ 2013 έχει οριστεί η πρώτη δικάσιμος για την 1η ΜΗΝΥΣΗ που έχω υποβάλει εναντίον του εργοδότη μου κου Ιω. Τζούλη (κατά πάσα πιθανότητα μέσω της ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ που δίκαια τον παρέπεμψε στον Εισαγγελέα) σχετικά με τις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ μας (μας έβαλε «με το έτσι θέλω» στο ενιαίο Μισθολόγιο του Δημοσίου ενώ είμαστε ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, έχουμε ΙΚΑ, νόμιμες απολύσεις κτλ.) από 1ης Αύγουστου του 2011 έως τις 15 Ιουνίου 2012 όπου υποτίθεται ότι έληξε, ακόμα και σύμφωνα με τις τελευταίες ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, και η δική μας ΜΕΤΕΝΕΡΓΕΙΑ!
Η Διεύθυνση Ιδιωτικής Εκπαίδευσης του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ … ΑΣΧΕΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ έβγαλε πρόσφατα νέα Εγκύκλιο που επαναβεβαιώνει (μετά τις πολλαπλές που εκδόθηκαν πέρυσι) ότι ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ (όπως άλλωστε όλοι ισχυριζόμασταν, πιστεύαμε και προφανώς εξακολουθούμε να πιστεύουμε) ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗ 15η/6/2012!
Η πρώτη αυτή εκδίκαση (εάν βέβαια το δικαστήριο δε δεχτεί αναβολή…) της μήνυσής μου είναι η πρώτη από μια σωρεία μηνύσεων που έχω καταθέσει κατά των αφεντικών μου και η έκβασή της θα καθορίσει απολύτως ΕΑΝ, ΔΙΚΑΙΑ Η ΜΗ, ΑΠΟΚΑΛΕΣΑ ΓΡΑΠΤΩΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΜΟΥ ΚΛΕΦΤΕΣ!
Εάν δε τύχει να συμβεί το δεύτερο (πράγμα που προφανώς απεύχομαι) έπεται μήνυση των εργοδοτών μου προς εμένα για ΨΕΥΔΗ ΚΑΤΑΜΗΝΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΗΣΗ, την οποία εάν επίσης κερδίσουν, θα μπορούν θεωρητικά να μου απαιτήσουν νομίμως οτιδήποτε στη συνέχεια, από την επιστροφή της νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης, μέχρι και επιπλέον χρήμα γιατί τότε υποτίθεται ότι θα έχει αποδειχθεί πως ΨΕΥΔΩΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΕΣΑ (ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ) ΚΛΕΦΤΕΣ.
Η διημερίδα απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό, κατά πρώτο λόγο, την ενημέρωσή τους για τη σύγχρονη επιστημονική συζήτηση γύρω από τη διδασκαλία ιστορικών θεμάτων σχετικών με το φαινόμενο του φασισμού. Κατά δεύτερο λόγο, αποσκοπεί στην ευαισθητοποίησή τους αναφορικά με την αντιμετώπιση αντιλήψεων και πρακτικών, οι οποίες εμφανίζονται στο σχολικό περιβάλλον και αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο φασισμό, ουδετεροποιώντας ή εξιδανικεύοντάς τον. Ο στόχος είναι ένας ανοιχτός και γόνιμος διάλογος με τους συναδέλφους των άλλων βαθμίδων της εκπαίδευσης και η χρήση των εργαλείων και της μεθοδολογίας, την οποία μας προσφέρει η επιστήμη της ιστορίας, ώστε, συμπλέκοντας την επιστημονική προσέγγιση με τη βιωμένη εμπειρία, να μελετήσουμε το θέμα με σφαιρικότητα και νηφαλιότητα.
Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών-175 χρόνια λειτουργίας(1837-2012)-25 χρόνια στην Πανεπιστημιούπολη(1987-2012)
15:30-16.30:Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ
Πρόεδρος: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΔΙΑ-ΛΑΛΑ, καθ. Ιστορίας, Αντιπρόεδρος Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΚΠΑ ΚΩΣΤΑΣ ΡΑΠΤΗΣ (επ. καθ. Ιστορίας, ΕΚΠΑ), Όψεις και εννοιολογήσεις του φασισμού στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ (καθ. Ιστορίας, ΕΚΠΑ), Είναι ο φασισμός ένα κλειστό ιστορικό φαινόμενο;
Η πραγματικότητα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών σε Ελλάδα και ΕΕ
Αν η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το κεφάλαιο θέλουν να οικοδομήσουν το φθηνό, ευέλικτο, πειθαρχημένο σχολείο υποταγμένο στους νόμους της αγοράς πάνω στα ερείπια του δημόσιου σχολείου με εκπαιδευτικούς φτωχούς και υποταγμένους για να διαμορφώνουν ένα εξειδικευμένο, αλλά αμόρφωτο εργατικό δυναμικό, εμείς έχουμε κάθε λόγο να να προβάλουμε το όραμά μας για ένα άλλο σχολείο. Πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, να τους χρησιμοποιεί για να καλυτερέψει την ανθρώπινη ζωή, που να δημιουργεί δημοκρατικά ελεύθερες προσωπικότητες, ανθρώπους που να μαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τη διαφορετικότητα και να δουλεύουν συλλογικά για την προσωπική , αλλά και κοινωνική απελευθέρωση και ευτυχία.
Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Πρώτα η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ αναλαμβάνουν μεθοδικά τη στοχοποίηση και την εκστρατεία συκοφάντησης κάθε κλάδου εργαζομένων και στη συνέχεια θεσμοθετούνται μέτρα εναντίον τους στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδος» και του «εθνικού συμφέροντος». Το ίδιο συμβαίνει και με τους εκπαιδευτικούς που υποχρεώνονται σε αύξηση του ωραρίου τους, ένα από τον κυκεώνα μέτρων που επιδεινώνουν τις συνθήκες εργασίας τους και άσκησης του παιδαγωγικού τους έργου.
Διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα οι Μυτχάουζεν της πολιτικής και των ΜΜΕ παραπλανούν την κοινωνία προπαγανδίζοντας για τις λίγες ώρες εργασίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο ωράριο διδασκαλίας και το συνολικό ωράριο εργασίας. Είναι γνωστή η αλχημεία του Υπουργείου Παιδείας δίνοντας τα στοιχεία στο Δίκτυο Ευρυδίκη αναφέρει μόνο το καταληκτικό διδακτικό ωράριο των 16 ωρών! Το ίδιο συμβαίνει και στα στοιχεία που έχουν δοθεί στον ΟΟΣΑ.
Ο Τσόμσκυ διδάσκει γλωσσολογία στο ΜΙΤ, τη δεκαετία του 1950
Ο Νόαμ Τσόμσκυ μιλάει για τα νεανικά του χρόνια, τις σπουδές, το παιχνίδι, τη χειραφέτηση .Η συνέντευξη στον Michael Kasenbacher του New Left Project
Πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ
μετάφραση: Λ. Ροδάμνης
Θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής ερώτημα: Ποια είναι η ενασχόληση που πραγματικά σας γεμίζει; Να ξεκινήσουμε από την προσωπική σας ζωή και τη διπλή σας σταδιοδρομία στη γλωσσολογία και στον πολιτικό αγώνα, τι λέτε;
Αν είχα το χρόνο, θα περνούσα πολύ περισσότερο καιρό ασχολούμενος με τη γλώσσα, τη φιλοσοφία, τη γνωσιολογία, διανοητικά πεδία με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της ζωής μου το αφιερώνω στη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής δραστηριότητας: διάβασμα, συγγραφή, οργανωτική δράση, ακτιβισμό κ.ο.κ. Όλα αυτά αξίζει πραγματικά να τα κάνουμε, είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι πάντα συναρπαστικά από διανοητική άποψη. Πολλές φορές είτε δεν καταλαβαίνουμε τίποτα είτε μένουμε σε ένα επιφανειακό επίπεδο. Το κάνω ωστόσο, επειδή είναι απαραίτητο. Το είδος της δουλειάς που πρέπει να καταλαμβάνει το βασικό μέρος της ζωής μας είναι αυτό που θέλαμε να κάνουμε αν δεν πληρωνόμασταν γι’ αυτό: η ενασχόληση που προκύπτει από τις εσωτερικές μας ανάγκες, ενδιαφέροντα και ανησυχίες.
Πιστεύετε λοιπόν ότι ένα άτομο ξέρει πραγματικά τι είναι αυτό που θέλει να κάνει;
Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, ναι. Τα παιδιά, για παράδειγμα, είναι εκ φύσεως περίεργα — θέλουν να μάθουν τα πάντα, θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα, αλλά συνήθως αυτό φροντίζουν να τους το βγάλουν από το κεφάλι τους. Μπαίνουν σε πειθαρχημένες δομές, όπου τα πράγματα οργανώνονται με άκαμπτο τρόπο. Γι’ αυτό το σχολείο είναι βαρετό· κι ωστόσο μπορεί να γίνει συναρπαστικό! Μέχρι τα δώδεκά μου πήγαινα σε ένα σχολείο οργανωμένο με βάση τις παιδαγωγικές αρχές του Τζων Ντιούι. Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία, ήθελες να πηγαίνεις στο σχολείο. Δεν υπήρχε κατάταξη και βαθμολογία. Βέβαια, υπήρχε μια κατεύθυνση, δεν έκανες απλώς ό,τι σου κατέβαινε. Υπήρχε μια δομή, αλλά κυρίως μας ενθάρρυναν να καλλιεργούμε τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις μας, και να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας.
Στην πραγματικότητα, δεν ήξερα αν ήμουν καλός μαθητής έως ότου πήρα στο γυμνάσιο. Πήγα σε ένα γυμνάσιο στο οποίο υπήρχε αυστηρή αξιολόγηση και κατάταξη. Έπρεπε να πας στο πανεπιστήμιο, κι έπρεπε να περάσεις τα τεστ. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό: έπρεπε να είσαι ο καλύτερος μαθητής, όχι απλώς καλός. Κι αυτό ήταν καταστροφή: έφτιαχνε ανθρώπους που πραγματικά δεν ξέρουν τι θέλουν να κάνουν. Αυτό συνέβη και με μένα: στο γυμνάσιο έχασα σχεδόν κάθε ενδιαφέρον. Το πρόγραμμα σπουδών του πανεπιστημίου ήταν αλήθεια συναρπαστικό: πολλά μαθήματα, σπουδαία μαθήματα! Αποδείχθηκε όμως ότι το πανεπιστήμιο ήταν σαν ένα διογκωμένο γυμνάσιο. Έπειτα από ένα χρόνο ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω· ήταν ζήτημα τύχης που δεν το έκανα. Έτυχε να γνωρίσω έναν διδάσκοντα που μου πρότεινε να παρακολουθήσω κάποια μεταπτυχιακά του σεμινάρια· στη συνέχεια παρακολούθησα και άλλα μεταπτυχιακά σεμινάρια. Αλλά δεν έχω καμία επαγγελματική κατάρτιση. Αυτός είναι ο λόγος που διδάσκω στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, το MIT — δεν έχω τα απαιτούμενα προσόντα για να διδάξω σε ένα παραδοσιακό, ακαδημαϊκό πανεπιστήμιο.
Εκατοντάδες εκπαιδευτικοί παρακολούθησαν την ημερίδα φιλαναγνωσίας της ΕΨΥΠΕ (Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου) στο Ινστιτούτο Θερβάντες το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου. Εικονογράφοι, συγγραφείς, μουσικοπαιδαγωγοί, κουκλοπαίκτες, επιστήμονες που έχουν αφιερώσει τη ζωή και το έργο τους στα παιδιά, παρουσίασαν εισηγήσεις και εργαστήρια, βασισμένα στα βιβλία που έχει εκδώσει η ΕΨΥΠΕ τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο σχολικός εκφοβισμός, οι κίνδυνοι του διαδικτύου, ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών, το βιβλίο και η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού, ήταν μερικά από τα θέματα που συζητήθηκαν.
Παρακολουθήσαμε το εργαστήρι πρόληψης του σχολικού εκφοβισμού που παρουσίασε ο πολυβραβευμένος Καταλανός συγγραφέας–εικονογράφος Tàssies(Josep Antoni Tàssies Penella), βασισμένο στο βιβλίο του «Μου έκλεψαν το όνομά μου»*. Το βιβλίο, που έχει μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες, διαπραγματεύεται με αφαιρετικό τρόπο, σκοτεινά χρώματα και λίγα αλλά πυκνά λόγια το θέμα της κακοποίησης, που οδηγεί στην απώλεια της ταυτότητας, ακόμα και την ιδέα της αυτοκτονίας. Ο 50χρονος Tàssies, πατέρας τεσσάρων παιδιών ο ίδιος, δημοσιογράφος και σκιτσογράφος σε ισπανικές εφημερίδες, μίλησε στην «Εφ.Συν.»,για τον σχολικό εκφοβισμό, τη σχέση του με την οικονομική κρίση, αλλά και τις εξουσιαστικές δομές του κόσμου των μεγάλων.
Συνέντευξη στην Αφροδίτη Τζιαντζή
– Γιατί επιλέξατε ένα τέτοιο δύσκολο θέμα;
Στα παιδιά μπορείς να πεις τα πάντα, αν το κάνεις με σεβασμό. Δεν πρέπει να κρύβουμε την πραγματικότητα. Γράφω και φανταστικά βιβλία, αλλά ήθελα να μιλήσω για τον σχολικό εκφοβισμό, για να στείλω ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Βγείτε και μιλήστε.
– Επισκέπτεστε σχολεία, πήγατε και σε ένα ελληνικό σχολείο μιλώντας για τον εκφοβισμό. Πώς αντιδρούν οι μαθητές;
Οι αντιδράσεις τους είναι θετικές γιατί γνωρίζουν το θέμα. Ομως αναρωτιέμαι γιατί οι μεγάλοι δεν παίζουν πιο ενεργό ρόλο. Η λύση είναι βέβαια η πρόληψη. Αλλά όταν κάτι συμβαίνει δεν πρέπει να το «κουκουλώνεις» ή να προσποιείσαι ότι φταίει το θύμα. Δυστυχώς κάποιοι διευθυντές ή διοικητικοί της εκπαίδευσης έχουν πολύ οπισθοδρομικά στερεότυπα.
– Το παιδί στο βιβλίο σας σκέφτεται να πέσει από τις σκάλες. Υπαινίσσεστε την αυτοκτονία;
Ναι, μιλάω για την αυτοκτονία. Είναι ένα θέμα ταμπού, αλλά δυστυχώς συμβαίνει συχνότερα απ’ ό,τι μας αρέσει να πιστεύουμε. Ασχολούμαστε με τον σχολικό εκφοβισμό μόνο αν διαβάσουμε για κάποιο θάνατο στις εφημερίδες. Είναι λάθος, γιατί ο κίνδυνος υπάρχει παντού, σε κάθε σχολείο στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία. Και είναι πραγματικός.
Είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.
Έχω διδάξει και διδαχθεί σε όλων των ειδών τα σχολικά κτήρια. Και σε αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν ενάμιση αιώνες πριν, και σε κτήρια της δεκαετίας του 60, και σε άλλα της δεκαετίας του 90, που μάλιστα λόγω κακοτεχνιών των εργολάβων δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με το σεισμό, αλλά και στου τελευταίου τύπου εκπαιδευτικά διδακτήρια, τις περίφημες προκατασκευασμένες, μεταλλικές κατασκευές που ονομάζουμε “προκάτ” και που αποδείχτηκαν ως το πιο «διαδεδομένο», «σύγχρονο», «επίτευγμα» της σημερινής ελληνικής εκπαίδευσης.
Μετά από τόσο χρόνια δάσκαλος η πολιτεία αποφάσισε να με ρωτήσει για το χώρο του διδακτηρίου. Όχι για την παλαιότητά του, όχι για την ακουστική του, όχι για το αν λειτουργεί σωστά η ηλεκτρική εγκατάσταση ή αν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα σώματα θέρμανσης. Αν βουλώνουν οι απαράδεκτες υδρορροές, αν κλείνουν οι πόρτες, αν διαλύονται τα πόμολα και τα μεταλλικά στόρια (παρεμπιπτόντως δεν έχουν προβλεφθεί κουρτίνες για την καλύτερη ακουστική ή για να αναβαθμιστεί αισθητικά αλλά και παιδαγωγικά ο χώρος) και φυσικά όχι για την υγιεινή του η οποία δεν είναι κατάλληλη ούτε για άλλου είδους θηλαστικά, μια και τα κτήρια δεν ανασαίνουν και δεν μπορούν να καθαριστούν επαρκώς.
Φυσικά δεν ρωτήθηκα ούτε για τον εξωτερικό τους χώρο, ούτε για το που είναι χτισμένα ούτε για το θέμα της λάσπης και του νερού αλλά ούτε και της αποχέτευσης των όμβριων.
Με ρώτησαν όμως για τη χωρητικότητα τους. Προσέξτε με αγαπητοί μου, όχι για τα τετραγωνικά τους, αλλά για το πόσους μαθητές μπορούμε να στοιβάξουμε (συγγνώμη) να τοποθετήσουμε για να διδαχθούν σε αυτές.
Υπογραμμίζοντας : «Η πολιτική συζήτηση είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαία μέσα στην αριστερά και η τεράστια έλλειψή της φταίει για την πρωτόγονη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα, όπως είναι τα αυτονόητα και χιλιομασημένα, που όμως έχουμε ξεχάσει, για το ρόλο των σωματείων και τη λειτουργία των αριστερών μέσα σε αυτά».
»Απάντηση σε Ένα Κείμενο»
Γ. Π. Τριμπέρης
Σε όσους συμμετείχαν στο «ενωτικό-αγωνιστικό ψηφοδέλτιο της Σ.Θ.Ε.» ήταν φανερό ότι:
1.
Δεν επρόκειτο για μια συνεργασία παρατάξεων. Οι συμμετέχοντες σε αυτό, και σίγουρα εκείνοι οι οποίοι συγκροτούσαν σε προηγούμενα χρόνια το ψηφοδέλτιο της ΔΗΠΑΚ, συμμετείχαν ως πρόσωπα.
2.
Στόχος αυτού του ψηφοδελτίου ήταν η ανατροπή της πλειοψηφίας του προηγούμενου ΔΣ το οποίο ευθυγραμμιζόταν απόλυτα με τις κυβερνητικές επιλογές, αδρανοποιώντας τον Σύλλογο και προωθώντας με κάθε τρόπο την κυβερνητική πολιτική. Το ενωτικό ψηφοδέλτιο στόχο είχε και έχει τη συστράτευση των μελών ΔΕΠ για την ενεργοποίηση ενός συλλόγου, ώστε αγωνιστικά και ενωτικά «να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού στην Ανώτατα Εκπαίδευση» και ό,τι η κοινή διακήρυξή του περιελάμβανε.
Ο τίτλος, λοιπόν, του κειμένου «Για τη συνεργασία και κοινή κάθοδο στις εκλογές των αριστερών δυνάμεων στη Σχολή Θετικών Επιστημών του ΕΚΠΑ», δεν αντιστοιχίζεται στα παραπάνω. Οι αναφορές του κειμένου σε «παλαιούς εκπροσώπους της ΔΗΠΑΚ» ή στους «συναδέλφους που πάντα κατέβαιναν με τη ΔΗΠΑΚ» δεν έχουν επίσης θέση, όταν οι συγκεκριμένοι συμμετείχαν ως πρόσωπα στο ψηφοδέλτιο. Η ιδεολογική και η πολιτική σχέση τους με τη ΔΗΠΑΚ αφορά μόνο τους ίδιους και έχει εκφραστεί και θα συνεχίσει να εκφράζεται δημόσια, στις ΓΣ του συλλόγου της Σ.Θ.Ε., στον προσωπικό πολιτικό τους λόγο, χωρίς κατ΄ ανάγκη να ταυτίζονται με πολιτικές θέσεις και απόψεις άλλων μελών του ψηφοδελτίου ή και παρατάξεων στις οποίες μπορεί να ανήκουν άλλα μέλη του ψηφοδελτίου.
Οι μονόπλευρες αναφορές του κειμένου σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (στο ΚΚΕ), στη κομματική του νεολαία (ΚΝΕ), και στη συνδικαλιστική του παράταξη (ΔΗΠΑΚ), χώροι που εκφράζουν ένα αριθμό τόσο μελών του ψηφοδελτίου, όσο και συναδέλφων οι οποίοι στήριξαν με την ψήφο τους το ψηφοδέλτιο αυτό, δεν λειτουργεί στην κατεύθυνση της ενότητας και κοινής αγωνιστικής δράσης, αλλά κατά την άποψή μου την υπονομεύει. Παράλληλα, η όποια κριτική είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά όταν ονοματίζει καταστάσεις και πρόσωπα, πρέπει και ο γράφων να έχει ονοματεπώνυμο.
Ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης μιλά στην «Εφ.Συν.»
Τα πανεπιστήμια, όπως όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, σπρώχνονται βίαια στον βωμό της θυσίας που έχει στηθεί πάνω στην ανάγκη εθνικής σωτηρίας. Οι ζημιές πολλές. Υποχρηματοδότηση, δυσλειτουργίες, εσωτερικές εντάσεις και ενίοτε ακραίες καταστάσεις όχι άσχετες με την κοινωνική συγκυρία ή την πολιτική σκοπιμότητα.
«Περιορίζουμε όσο μπορούμε τις δαπάνες μας», δηλώνει ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόσης Πελεγρίνης. «Ομως δεν θ” αφήσουμε να αλλοτριωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του πανεπιστημίου», προσθέτει απορρίπτοντας λύσεις ιδιωτικοποίησης (δίδακτρα).
Εξίσου κατηγορηματικός και για τα φαινόμενα βίας που συμβαίνουν ή προσάπτονται στα ανώτατα ιδρύματα. «Αν τελούνται αξιόποινες πράξεις είναι καταδικαστέες. Ομως οι συνθήκες στα πανεπιστήμια, όσον αφορά το ζήτημα της βίας, είναι καλύτερες σε σχέση με το παρελθόν». Οσο για τις συνταγές περί εσωτερικής αστυνόμευσης, θυμίζει ότι στην Αμερική δεν έχουν βοηθήσει στις αιματηρές επιθέσεις οπλοφόρων σε πανεπιστήμια και σχολεία.
Συνέντευξη στην Άννα Ανδριτσάκη
-Ερ.: Τα ΑΕΙ συνεχίζουν να δέχονται πανταχόθεν πιέσεις. Υποχρηματοδότηση, μεγάλες απώλειες ελέω Μνημονίου, προβλήματα –ακόμα- εφαρμογής του νόμου. Πώς τα βγάζετε πέρα;
-Απ.: Το μείζον πρόβλημα είναι η υποχρηματοδότηση. Το 2009 η επιχορήγηση ήταν 53 εκατ. ευρώ, το 2012 μειώθηκε στα 23 εκατ., ενώ για το 2013 μαθαίνουμε ότι θα πέσει στα 17,5 εκατ. Αυτά μετά βίας καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα. Θυμίζω ότι χάσαμε πάνω από 20 εκατ. με το κούρεμα, ενώ η ακίνητη περιουσία μας κινδυνεύει να περιέλθει στο ΤΑΙΠΕΔ.
Προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας με όποιον τρόπο μπορούμε. Ξενοικιάζουμε κτίρια, κάνουμε οικονομίες κλίμακας, χρησιμοποιούμε εναλλακτικές μορφές ενέργειας . Το Οικονομικό Τμήμα και το ΕΜΜΕ εγκαταστάθηκαν στο Γρυπάρειο Μέγαρο (απέναντι από το παλιό Χρηματιστήριο), ενώ τα γραφεία της Νομικής θα μεταφερθούν στο παλιό Χημείο.
Συνάδελφοι από το εξωτερικό προτείνουν χορηγίες. Τις περιμένουμε. Μέχρι να έρθουν, όμως, περιορίζουμε δαπάνες. Χωρίς, βέβαια, να υποβαθμίσουμε την Παιδεία.
Στην πράξη η επόμενη γενιά θα είναι, για πρώτη φορά, λιγότερο μορφωμένη εξειδικευμένη από την προηγούμενη και βεβαίως η, έστω και ζαβή ώς τα σήμερα, ισότητα στην πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων
του Σωκράτη Πετμεζά*
Η πορεία εφαρμογής του νέου αυταρχικού πανεπιστημιακού νομικού πλαισίου παράλληλα με τη δραματική μείωση της δημόσιας χρηματοδότησης επισωρεύει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ ακαδημαϊκά προβλήματα και διοικητικές δυσλειτουργίες τη φύση και την έκταση των οποίων ακόμα δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε με ακρίβεια. Ο περιορισμός του συνολικού φοιτητικού πληθυσμού και ιδίως η υποβάθμιση της ποιότητας και της χρονικής έκτασης της παιδείας που θα προσφέρεται σε κάθε φοιτητή είναι ένας από τους σχεδόν ομολογημένους κύριους στόχους της ψευδώνυμης «μεταρρύθμισης».
Ένα μέρος των δαπανών της ανώτατης δημόσιας παιδείας (ιδίως σε μεταπτυχιακό επίπεδο) θα αναληφθεί από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ενώ θα ανοίξει πιθανότατα, στην πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη, η αγορά για ιδιωτικά ιδρύματα παροχής πτυχίων και παρεμφερών τίτλων σπουδών. Στην πράξη η επόμενη γενιά θα είναι, για πρώτη φορά, λιγότερο μορφωμένη εξειδικευμένη από την προηγούμενη και βεβαίως η, έστω και ζαβή ώς τα σήμερα, ισότητα στην πρόσβαση στην ανώτατη παιδεία θα περιοριστεί ακόμα περισσότερο, σε βάρος των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο περιορισμός της διοικητικής «αυτονομίας» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων προς όφελος των ανωτέρων ιεραρχικά βαθμίδων, της συγκεντρωτικής (αλλά και αναποτελεσματικής) διοικητικής γραφειοκρατίας του υπουργείου και των αναμενομένων (και μηδέποτε αφικνουμένων) γαλαντόμων χορηγών θα είναι το χειροπιαστό αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά την «αναμόρφωση» της διοίκησης και της εσωτερικής ιεραρχίας της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Πληθαίνουν οι μαθητές, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών,μικροϋπαλλήλων κ.λπ.),που γυρίζουν την πλάτη στη σχολική εκπαίδευση, η οποία δεν μπορεί πλέον να τους προσφέρει επαγγελματικές προοπτικές
Κάθε χρόνο, τόσο τα υψηλά ποσοστά χαμηλών βαθμολογιών που καταγράφονται στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπου περίπου το 1/3 των εξετασθέντων γράφουν κάτω από τη βάση, όσο και τα βαθμολογικά «ναυάγια» (χιλιάδες εξετασθέντες δίνουν σχεδόν λευκή κόλλα) πριμοδοτούν την ανάπτυξη μιας δημόσιας συζήτησης γύρω από την εξήγηση του φαινομένου. Ωστόσο, τα τελευταία 2-3 χρόνια η συζήτηση για τις επιδόσεις των μαθητών έχει «πάρει φωτιά» καθώς ένα μεγάλο τμήμα εκπαιδευτικών επισημαίνει ότι υπάρχει μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν.
Οι εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι έχουν πληθύνει οι «μαθητές των τελευταίων θρανίων», δηλαδή τα παιδιά εκείνα που νωρίς έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, ενώ από την άλλη είναι φανερή διά γυμνού οφθαλμού η συρρίκνωση της ομάδας των μαθητών που πασχίζει για καλά σχολικά αποτελέσματα. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που συνδέονται με την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της στις οικογένειες των μαθητών και στην υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, το ελληνικό σχολείο τείνει να μεταλλαχθεί σε μια «βιομηχανία» ενός ιδιόμορφου αναλφαβητισμού.
Παράλληλα την ίδια ώρα έχει ανοίξει ένα μεγάλο, αγεφύρωτο χάσμα. Χάσμα στις βαθμολογίες, χάσμα στις προσδοκίες! «Αλογα κούρσας» και «ουραγοί»! Παράδοξο και πρωτότυπο; Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση παγιώνεται. Τι συμβαίνει; Σαν να αντανακλά η ίδια η κοινωνία πάνω στην κίνηση των βάσεων. Μια κοινωνία όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Και στη μέση, σμπαραλιασμένα τα μεσαία στρώματα.
Οι παιδαγωγοί Δημήτριος Γληνός και Αλέξανδρος Δελμούζος παύονται από τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, καθώς η διδασκαλία τους κρίθηκε εθνικά επιβλαβής.
Πριν 80 χρόνια η ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα συγκλονίστηκε από μία ακόμη σύγκρουση που είχε αφορμή το γλωσσικό-παιδαγωγικό ζήτημα. Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις και οι διαμάχες που ξεκίνησαν στις αρχές του εικοστού αιώνα κορυφώθηκαν με τα «Μαρασλειακά», την υπόθεση που διαδραματίστηκε με πρωταγωνίστρια καθηγήτρια του Μαράσλειου Διδασκαλείου και της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Δύο φωτισμένοι δάσκαλοι, ο Αλέξανδρος Δελμούζος και ο Δημήτρης Γληνός έχασαν τη θέση τους επειδή υποστήριξαν το αυτονόητο!
Οι τρεις κεντρικές φυσιογνωμίες του Εκπαιδευτικού Ομίλου (που ιδρύθηκε το 1910), ο Δ. Γληνός, ο Μ. Τριανταφυλλίδης και ο Αλ. Δελμούζος, συνεργάστηκαν με τον Βενιζέλο μέσα στη δεκαετία του 1910 για την εφαρμογή της φιλελεύθερης αστικής μεταρρύθμισης στην εκπαίδευση. Οι πρώτες απόπειρες ήταν αποτυχημένες. Το πείραμα του Αλ. Δελμούζου στο Σχολείο του Βόλου (1908-1911) κατέληξε στη Δίκη του Ναυπλίου (1914), όπου οι κατηγορίες για αθεΐα, έλλειψη πατριωτισμού και ανηθικότητα ενορχήστρωναν την αντίδραση των παραδοσιακών δυνάμεων.
Οι πρώτες συγκρούσεις ξεκίνησαν το 1911όταν το Σύνταγμα που ψηφίστηκε από την Αναθεωρητική Βουλή περιέλαβε το περίφημο άρθρο 107 για τη γλώσσα: «Επίσημος γλώσσα του Κράτους είναι εκείνη, εις την οποίαν συντάσσονται το πολίτευμα και της ελληνικής νομοθεσίας τα κείμενα, πάσα προς παραφθοράν ταύτης επέμβασις απαγορεύεται». Η συνταγματική καθιέρωση της καθαρεύουσας ως επίσημης γλώσσας του κράτους, που εκτιμήθηκε ως πράξη «συμβιβασμού» του Βενιζέλου για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας σημάδεψε τον περασμένο αιώνα. Η αντιπαράθεση αυτή ξεπερνούσε κατά πολύ τη γλωσσική επιλογή και συνδεόταν με γενικότερες ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις.
O Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Δημήτρης Γληνός και ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, σύνδεσαν το όνομά τους με τη γλωσσική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι γενικότερες όμως εξελίξεις στον ελληνικό χώρο κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου λειτούργησαν καταλυτικά στο πεδίο αυτό. Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης αποχώρησε σιωπηρά το 1921. Τα “Μαρασλειακά”, η δυσάρεστη δηλαδή έκβαση και η τελική ακύρωση των προσπαθειών για την εποικοδομητική λειτουργία του Μαράσλειου Διδασκαλείου (1923) και της Παιδαγωγικής Ακαδημίας (1924), με διευθυντή τον Αλέξανδρο Δελμούζο και το Δημήτρη Γληνό αντίστοιχα, ενέτεινε το αρνητικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί από τις αποτυχημένες απόπειρες στην εκπαίδευση.
Στο Μαράσλειο
Όλα ξεκίνησαν όταν η Ρόζα Ιμβριώτη ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Βερολίνο και στο Παρίσι στα μέσα της δεκαετίας του 1920, επέστρεψε στην Ελλάδα προς αναζήτηση εργασίας. Ο Αλέξανδρος Δελμούζος της πρόσφερε τη δυνατότητα να διδάξει Ιστορία στο Μαράσλειο. Η διδασκαλία της νεαρής τότε ιστορικού προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και αποτέλεσε τη βασική αιτία της έκρηξης μιας ακόμη μεσοπολεμικής εκπαιδευτικής κρίσης που έγινε γνωστή με το όνομα του σχολείου στο οποίο δίδασκε η Ιμβριώτη: τα «Μαρασλειακά».
Κυριακή 25 Νοέμβρη 6.30μμ, στο Πολυτεχνείο, αιθ. Γκίνη
»Η δημιουργία Επιτροπής Αγώνα και Αλληλεγγύης Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση, δεν αποτελεί μία ακόμα συνδικαλιστική παράταξη. Πολύ περισσότερο δεν είναι ένα εγχείρημα για τη δημιουργία άλλων σωματείων. Το αντίθετο: επιδιώκει την αναζωογόνηση ή/και τον αναπροσανατολισμό των ήδη υπαρχόντων σωματείων. Ωστόσο, ο φορέας αυτός θα έχει και συνδικαλιστικό και πολιτικό λόγο. Η Επιτροπή Αγώνα απαντά στην ανάγκη των καιρών: 1) για συντονισμένα βήματα των εργαζομένων, 2) για ενότητα και για ενεργοποίηση της βάσης, 3) για υπέρβαση των γραφειοκρατικοποιημένων, φιλοκυβερνητικών, εργοδοτικών καθεστωτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών…Καλούμε κάθε συνάδελφο, ανεξάρτητα από την πολιτική και ιδεολογική του τοποθέτηση, να συνδράμει αυτήν την προσπάθεια»
Ανακοίνωση-Πρόσκληση
Ίσως είναι κοινότοπο, αλλά είναι απολύτως αληθινό, ότι η εποχή που διανύουμε δεν είναι συνηθισμένη. Όταν στο παρελθόν οι αλλαγές σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ήταν σχετικά αργές, συνηθίζαμε να λέμε πως «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Στην παρούσα, όμως, φάση έχουν αλλάξει πολλά: η οικονομική κρίση που ενέσκηψε είναι από τις πιο οξείες που έχει δημιουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Η καμπή είναι κρισιμότατη και γι’ αυτό απαιτούνται απαντήσεις νέας μορφής και ποιότητας.
Βιώνουμε τη λεηλασία της ζωής μας από τη συγκυβέρνηση του κεφαλαίου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και την ιμπεριαλιστική τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Έχουν κηρύξει τον πόλεμο κατά του λαού, για να επιβάλουν φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση. Τα όσα συμβαίνουν είναι πρωτόφαντα: «κινεζοποιημένοι» μισθοί, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), καθορίζοντας τον κατώτατο μισθό με απόφαση του υπουργού Εργασίας, αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις ενάντια στη λαϊκή βούληση, κράτος βίας και καταστολής, ανεργία σε επίπεδα του 1950, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του καθεστώτος οι δηλωμένοι άνεργοι είναι 1.267.595 (25,4%) από 371.138 το 2008, 1 στους 2 νέους, 1 στις 3 γυναίκες, κάθε μέρα 1.000 εργαζόμενοι πετιούνται στον δρόμο. Διακοπή του ρεύματος σε περίπτωση μη πληρωμής του χαρατσιού, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Λεηλατούν μισθούς, συντάξεις, δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες, ελεύθερους χώρους, απαξιώνουν, υπονομεύουν και εμπορευματοποιούν τη δημόσια εκπαίδευση και υγεία. Την ίδια ώρα στους δρόμους, αναβιώνοντας σκηνικό Μεσοπολέμου, τα μίσθαρνα όργανα του Κεφαλαίου, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, μαζί με τους μηχανισμούς καταστολής, διεκδικούν με αίμα να τους αναθέσει η κοινωνία να «ξεβρωμίσει ο τόπος» από τον εσωτερικό εχθρό, τους μετανάστες.
Το τελευταίο διάστημα, εξαιτίας της πολιτικής «επικαιρότητας», ο Εργατικός Αγώνας φιλοξένησε πολλά πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά και ιδεολογικά άρθρα και παραμέλησε σημαντικούς τομείς σαν την Υγεία και την Παιδεία. Αναπληρώνοντας σήμερα το χαμένο έδαφος, δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο γραμμένο από τον Ευτύχη Παπαδοπετράκη(*) που πρωτοδημοσιεύθηκε στο 6ο τεύχος του περιοδικού «Θέματα Παιδείας»:
Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων δομικών αλλαγών στον τομέα των μέσων παραγωγής. Ζούμε μια αναδιάρθρωση στην παραγωγική και οικονομική βάση της κοινωνίας, που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της καθημερινής μας ζωής.
Είναι λοιπόν φανερό πως ο τόσο ευαίσθητος κοινωνικά χώρος της παιδείας δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος.
Τι θα γίνει στο χώρο αυτό; Δεν θα έχουμε πλέον σχολειά και δασκάλους; Θα αρκεί ένας υπολογιστής στο σπίτι συνδεδεμένος με το διαδίκτυο και το παιδί θα μπαίνει σε μια εικονική αίθουσα διδασκαλίας της αρεσκείας του και θα παρακολουθεί τον πιο προικισμένο δάσκαλο του κόσμου; (θα ρίξουν άραγε τόσο πολύ το κόστος της εκπαίδευσης;). Δεν θα μαθαίνουμε πλέων με τον ίδιο τρόπο;
Γενικά τι θα κρατήσουμε από τα παλιά και πώς θα αξιοποιήσουμε δημιουργικά και προς όφελος όλης της κοινωνίας στο σύνολό της το νέο;
Εδώ συναντά κανείς τις πιο αντιφατικές απόψεις: από το πλήρες ανάθεμα που αποδίδει όλα τα δεινά της κοινωνίας στην τεχνολογία και τις επιστημονικές ανακαλύψεις, μέχρι το απόλυτο και άκριτο ζήτω. Βεβαίως, η ιστορία μας έχει διδάξει πως κάθε νέα ανακάλυψη, από το απλό μαχαίρι μέχρι τη διάσπαση του ατόμου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί, από το να κόψουμε το ψωμί μέχρι να σφάξουμε τον αδερφό μας για ένα πρόβατο, ή, από το να ηλεκτροφωτίσουμε φτηνά μια μεγάλη πολιτεία, μέχρι να την εξαφανίσουμε από προσώπου γης μέσα σε λίγα λεπτά.
Οι διδάσκουσες και οι διδάσκοντες του Πανεπιστημίου Αιγαίου βρισκόμαστε σε απόγνωση, αντιμετωπίζοντας μια πολιτική που βάζει σε κίνδυνο συνολικά το παρόν και το μέλλον του Πανεπιστημίου Αιγαίου αλλά και γενικότερα της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης ως κοινωνικού αγαθού και δημοκρατικής κατάκτησης.
– Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου βρίσκεται σήμερα σε ουσιαστική αδυναμία να λειτουργήσει. Με τη διαφαινόμενη κατάργηση των πιστώσεων για συμβασιούχους διδάσκοντες με βάση το ΠΔ 407/80, θα στερηθούμε του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου περισσότερων από 100 συναδέλφων, που θα βρεθούν άνεργες/οι, ενώ εκατοντάδες μαθήματα δεν θα προσφερθούν, αποδιαρθρώνοντας τα προγράμματα σπουδών. Την ίδια στιγμή δεκάδες εκλεγμένα μέλη ΔΕΠ του Ιδρύματός μας παραμένουν αδιόριστα και όλα δείχνουν ότι θα παραμείνουν για πολύ καιρό ακόμη. Επιπλέον, οι συνεχείς περικοπές των τακτικών προϋπολογισμών οδηγούν σε σημαντικότατα λειτουργικά προβλήματα.
– Μεγάλο μέρος των φοιτητριών και των φοιτητών μας δεν θα είναι σε θέση να συνεχίσουν τις σπουδές τους εξαιτίας των περικοπών στις δαπάνες για σίτιση και στέγαση και της σχεδιαζόμενης κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων.
– Οι διαρροές από το Υπουργείο Παιδείας για το «Σχέδιο Αθηνά» δείχνουν ότι η πολιτική εξουσία δρομολογεί τη ριζική συρρίκνωση του Πανεπιστημίου Αιγαίου, το κλείσιμο τμημάτων και την ανακοπή της δυναμικής πορείας ενός περιφερειακού, πολυνησιωτικού ιδρύματος με ιστορία και έργο.
το βλέμμα σας ήταν αποκαλυπτικό, καθώς εμείς οι καθηγητές σας εισερχόμασταν στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Τα σχόλια ήταν άλλοτε άμεσα και κατά πρόσωπο, άλλοτε πισώπλατα και ειρωνικά.
Η απορία ίδια σε όλους σας: «Μα ήρθαν για μάθημα, μέρα τέτοιας απεργίας, αυτήν την περίοδο;». Οι πιο «ανάλαφροι» μαθητές ένιωσαν ότι χάνεται μια ευκαιρία για καθισιό. Οι πιο γρηγορούντες και κοινωνικοποιημένοι, ίσως πιο ευαίσθητοι στα τεκταινόμενα της εποχής, ένιωσαν ότι θα φανεί η λειψανδρία στο μέτωπο των συγκεντρώσεων. Αλλά, όλοι σας μείνατε με το γιατί.
Επιτρέψτε μας, λοιπόν, αγαπητοί μας μαθητές, να σας εξηγήσουμε γιατί δεν απεργήσαμε.
– Δεν απεργήσαμε γιατί είμαστε ικανοποιημένοι με τον πλουσιοπάροχο μισθό μας, και συνεπώς, ο συνήθως, κύριος λόγος συμμετοχής στην κινητοποίηση εξαλείφεται. Μισθός επαρκέστατος για να καλύψεις κάθε ανάγκη, και αν είσαι και μετρημένος βάζεις και κάτι στην άκρη. Λειτούργημα με κοινωνική αναγνώριση και άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Για το λόγο αυτό και δεν κάνουμε φροντιστήρια, όπως γίνεται στο εξωτερικό, όπου κάποιοι αγιογδύτες ξεματώνουν οικονομικά τους γονείς που αγωνιούν για το αύριο των παιδιών τους. Απόδειξη; Ο υπερπολυτελής μας βίος και οι συνεχείς μετακινήσεις μας, από τόπο σε τόπο, για ανανέωση και συλλογή νέων εμπειριών. Οι λίγοι κάποιοι πένητες καθηγητές είναι αυτοκαταστροφικοί τύποι, που ικανοποιούν την όποια αρρωστημένη ιδεοληψία τους.
Η φράση αποδίδεται στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Για την ακρίβεια του αποδίδεται η φράση “το σπίτι αυτό θα φάει το σπίτι εκείνο”, εννοώντας το πανεπιστήμιο και το παλάτι αντίστοιχα. Είναι αλήθεια ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πολλές φορές τον δικαίωσαν. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τις φοιτητικές εξεγέρσεις επί χούντας, με κυριότερες αυτές της Νομικής και του Πολυτεχνείου, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερες και ξεκινούν από τη Βαυαροκρατία ακόμα. Το φοιτητικό κίνημα συγχρονίστηκε και έδρασε ως πρωτοπορία του ευρύτερου λαϊκού κινήματος σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές φάσεις.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε καθεστώς και κυβέρνηση που συγκρούστηκε με το λαό πολέμησε και το φοιτητικό κίνημα. Ίδια ήταν πάντοτε από τέτοιου είδους ηγεσίες η αντιμετώπιση και όσων πανεπιστημιακών δασκάλων- όχι πολλών συνήθως και δυστυχώς- τολμούσαν να έρθουν σε ρήξη με το κατεστημένο.
Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους της επίθεσης που έχει δεχτεί το δημοκρατικό, δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση εν μέσω κρίσης. Οι δυσφημηστικές επιθέσεις προς φοιτητές, πανεπιστημιακούς και πρυτανικές αρχές που δε δέχτηκαν να συνδράμουν το έργο της διάλυσης του δημοσίου πανεπιστημίου συνδυάζονται με την προωθούμενη γενίκευση των διδάκτρων στα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, με την υποχρηματοδότηση και με την κατάργηση του δωρεάν συγγράμματος. Είτε στο νέο πακέτο μέτρων, είτε σε κάποιο από τα επόμενα, οι ταξικοί φραγμοί που ήδη υπάρχουν -και- στην τριτοβάθμια παιδεία θα καταστούν ακόμα αυστηρότεροι και καταλυτικοί ως προς τον αποκλεισμό από τα πανεπιστήμια της πλειοψηφίας των μαθητών.
Σε λιγότερο από ένα μήνα ανοίγουν τα σχολεία, αυτό που διαφαίνεται είναι ότι η κατάσταση που θα βρουν εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς θα είναι χειρότερη από πέρυσι. Πολύ πιθανό λοιπόν είναι να υπάρξουν αντιδράσεις από όλους αυτούς τους …περίεργους. Οπότε τι να κάνει η κυβέρνηση ετοιμάζεται στοχεύοντας κατ’ αρχήν τους μαθητές, θεωρώντας ίσως ότι είναι το κομμάτι του κινήματος που από τη μια μπορεί πιο εύκολα να σπεκουλάρει με βάση τις διαδεδομένες και γνωστές «ευαισθησίες» και ότι, και πάλι ίσως, είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του κινήματος που μπορεί να το τρομοκρατήσει πιο εύκολα.
Όλως τυχαία λοιπόν λίγο πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα στην Αλεξανδρούπολη η εισαγγελία παίρνει τα μέτρα της, μη μας φανεί παράξενο ότι η «δικαιοσύνη» μπορεί τις επόμενες μέρες να λειτουργήσει και σε άλλες περιοχές της χώρας, ανεξάρτητα και τυχαία πάντα, στοχεύοντας τους αγωνιστές μαθητές.
Συνολικά 70 μαθητές και μαθήτριες, μέλη των 15μελών μαθητικών συμβουλίων των Λυκείων της Αλεξανδρούπολης, καλούνται από την Εισαγγελέα για να καταθέσουν αναφορικά με τις καταλήψεις που έγιναν πέρσι στα σχολεία της περιοχής.
Οι μαθητές θα πρέπει να παρουσιαστούν για να καταθέσουν την επόμενη Τετάρτη ενώπιον της Πταισματοδίκου Αλεξανδρούπολης, προφανώς για παρεμπόδιση της λειτουργίας των σχολείων, αφού όπως έλεγαν οι μαθητές και οι γονείς τους, εναντίον τους δεν υπήρξε καμιά μομφή τόσο από τις διευθύνσεις των σχολείων, όσο και από τους καθηγητές τους, καθώς και καμιά κατηγορία για φθορές δημόσιας περιουσίας ή κάτι αντίστοιχο.
Όπως ανέφεραν τότε τα 15μελή συμβούλια, βασική αιτία των καταλήψεων των σχολείων της Αλεξανδρούπολης, που οι περισσότερες είχαν συμβολικό χαρακτήρα και διήρκησαν δύο ημέρες, ήταν η καθυστέρηση που παρατηρήθηκε στην αποστολή των βιβλίων από το υπουργείο Παιδείας.
Πέθανε χτες, σε ηλικία 77 χρονών, ο πολιτικός Λευτέρης Βερυβάκης, αγωνιστής της Δημοκρατίας και κατ’ επανάληψη βουλευτής και υπουργός κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Ο Βερυβάκης ήταν συναγωνιστής του Αλέξανδρου Παναγούλη, συμμετείχε στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου και καταδικάστηκε σε ισόβια για την αντιδικτατορική του δράση. Έμεινε έξι χρόνια στις φυλακές.
Αυτή ήταν η μία μεγάλη προσφορά του Βερυβάκη στη δημοκρατία και την πατρίδα. Όμως έχει κερδίσει την υστεροφημία και για έναν άλλο λόγο: ήταν ο πρώτος υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ το 1981, δηλαδή ήταν ο υπουργός Παιδείας που εισηγήθηκε την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος, το οποίο απάλλαξε την ελληνική εκπαίδευση από τον βραχνά της τελετουργικής εκμάθησης πνευμάτων και τονικών σημαδιών που δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα της νεοελληνικής γλώσσας. Βέβαια, ο Βερυβάκης δεν είχε κάποια προηγούμενη δράση υπέρ του μονοτονικού -η τιμή αυτή ανήκει σε άλλους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως τον ποιητή Γιάννη Κουτσοχέρα. Ήταν όμως ο υπουργός της μεταρρύθμισης και το όνομά του θα μείνει στην ιστορία γι’ αυτό, πλάι στον Γιάννο Τσιριμώκο (γλωσσική-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917), τον Λουκή Ακρίτα (μεταρρύθμιση του 1964) και τον Γεώργιο Ράλλη (μεταρρύθμιση του 1976).
Τις μέρες μας, η βαθιά κρίση που περνάμε έχει, πολύ εύλογα, οδηγήσει πολλούς να αμφισβητούν συνολικά τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, στάση που θυμίζει εκείνον που πέταξε το μωρό μαζί με τα βρωμόνερα της λεκάνης. Μαζί αμφισβητείται και το μονοτονικό, στο οποίο χρεώνονται όλες οι υπαρκτές και φανταστικές παθογένειες της ελληνικής εκπαίδευσης και της ελληνικής γλώσσας, όπως η δήθεν λεξιπενία (που δεν αποδεικνύεται από πουθενά, μάλλον το αντίθετο ισχύει). Δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία σκοταδιστική εκστρατεία, που ξεκίνησε με το υστερικό άρθρο της δασκάλας από τη Ραφήνα, δεν είχε στόχο απλώς το νέο βιβλίο Γραμματικής, αλλά το σύνολο της γλωσσικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης από το 1976 και μετά, την καθιέρωση της δημοτικής επί Ράλλη και του μονοτονικού επί Βερυβάκη.
Επί της ουσίας, πολυτονικό σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζει μακρά και βραχέα φωνήεντα (παρά τους κωμικούς ισχυρισμούς του Δ. Σαββόπουλου και καναδυό άλλων) δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όμως, ένα άλλο επιχείρημα που προβάλλουν οι νοσταλγοί του πολυτονικού και οι σκοταδιστές (αυτές οι δυο κατηγορίες δεν ταυτίζονται) είναι ότι, τάχα, το μονοτονικό επιβλήθηκε περίπου πραξικοπηματικά, χωρίς προηγούμενη συζήτηση στην κοινωνία. Πρόκειται για άθλιο ψέμα που εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε κι έτσι πολλοί δεν θυμούνται ποια ήταν η κατάσταση ή δεν τη γνώρισαν καν. Οπότε σκέφτηκα να ανεβάσω σήμερα, στη μνήμη του Λευτέρη Βερυβάκη, ένα παλιό μου άρθρο που επιχειρεί να ανασκευάσει ακριβώς αυτό το πολυτονιάτικο ψέμα.
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα των νοσταλγών του πολυτονικού είναι ότι το μονοτονικό ψηφίστηκε μεσάνυχτα, από ελάχιστους βουλευτές, με τροπολογία που υποβλήθηκε αιφνιδιαστικά σε άσχετο νομοσχέδιο. Εγώ, ειρωνευόμενος αυτή τη δραματική παρουσίαση, που θυμίζει τις καταγγελίες για τους απριλιανούς πραξικοπηματίες, είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο, για «μία δράκα επίορκων βουλευτών που κινήθηκαν μεταμεσονυκτίως». Πολύ γέλασα όταν είδα ότι ακριβώς την έκφραση «δράκα» χρησιμοποίησε και ο Σαράντος Καργάκος σε μια χειμαρρώδη και παθιασμένη συνέντευξη καταγγελίας του μονοτονικού τον Νοέμβριο του 2006 στην Καθημερινή. (Δεν μπορώ να παραθέσω, διότι το συγκεκριμένο κομμάτι της συνέντευξης διατίθεται όχι σαν απομαγνητοφωνημένο κείμενο, αλλά σε βίντεο).
»Μα πάνω απ’ όλα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει, προσπερνώντας την υστερόβουλη και υστερική προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ, ότι η μάχη που δίνεται δεν είναι μια «μάχη χαρακωμάτων», μια αδιάφορη «μάχη εξουσίας» για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πανεπιστήμια, αλλά για το αν η ανώτατη εκπαίδευση θα παραμείνει προσβάσιμη στα παιδιά των αδύναμων κοινωνικά ομάδων, για το αν το πανεπιστήμιο θα αποτελεί «κύμβαλο αλαλάζον» των εκάστοτε καθεστωτικών επιλογών ή θάναι σύμμαχος της κοινωνίας σε αυτή τη σκληρή μάχη επιβίωσης.»
Πηγή:aristeroblog
Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνάντησε γενναία και αποφασιστική αντίσταση στα πανεπιστήμια. Αποτελεί το μοναδικό νόμο της εποχής του μνημονίου που δεν εφαρμόστηκε στα βασικά του σημεία. Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών δυνάμεων, που κράδαιναν απειλητικά την «ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» (η οποία συντρίφτηκε λίγους μήνες αργότερα) και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων (βλέπε ΜΜΕ) που καιροφυλακτούν να λεηλατήσουν το μοναδικό δημόσιο αγαθό, την ανώτατη εκπαίδευση, που δεν έχει μετατραπεί πλήρως και οριστικά σε cash-cow (αγελάδα που παράγει χρήμα), η πανεπιστημιακή κοινότητα έχτισε ένα πρωτοφανές τείχος άμυνας, που συμπεριλάμβανε για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Το τείχος αυτό μέχρι τώρα αποδείχθηκε αποτελεσματικό.
Η νέα κυβέρνηση ξέρει πως ο χρόνος, της πριν η λαϊκή αγανάκτηση διογκωθεί ξανά, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Και είναι αποφασισμένη να δώσει συντριπτικά χτυπήματα σε κρίσιμους χώρους, όσο είναι καιρός. Γι αυτό και η παραδειγματική επίθεση στην απεργία της Χαλυβουργίας.
Ο επόμενος στόχος είναι τα πανεπιστήμια.
Οι τροπολογίες που κατατέθηκαν σήμερα (30.07.12) μαρτυρούν ακριβώς αυτό. Τι δεν είναι: Δεν είναι «άτολμες, που δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του νόμου». Πολύ περισσότερο, δεν «άρχισε το ξήλωμα του νόμου», όπως σε μια παράσταση ρόλων «καλών- κακών», κακά σκηνοθετημένη, διατείνονται οι πρωτεργάτες του.
Ο Νόμος, μετά τις τροπολογίες του, διατηρεί στο ακέραιο την παντοκρατορία του Συμβουλίου Διοίκησης έναντι κάθε άλλου οργάνου και καταργεί τη συλλογική- δημοκρατική διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Η τεράστια αντίδραση για τη συμμετοχή στη διοίκηση των πανεπιστημίων προσώπων άσχετων με αυτό, προκάλεσε την «αναβάθμιση» των προσόντων των εξωτερικών μελών που τώρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον … πτυχίο ΑΕΙ! Καταργεί την αυτοτέλεια των ΑΕΙ. Εξαφανίζει τη φοιτητική συμμετοχή και το πανεπιστημιακό άσυλο. Μετατρέπει τα μέλη ΔΕΠ σε απλούς υπαλλήλους, με μόνο δικαίωμα την εκλογή των αφεντικών τους, από προεπιλεγμένη λίστα μάλιστα.
Οι τροπολογίες «επιλύουν» τα βασικά προβλήματα που εμφάνισε η εφαρμογή του νόμου εξαιτίας της μαζικής, πλειοψηφικής και αποφασιστικής αντίστασης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πρώτον, περνά την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στις πρυτανικές αρχές αποσκοπώντας είτε στη συνεργασία τους (μάλλον απίθανη- τα «ανταλλάγματα» μάλιστα που δίνονται είναι θλιβερά: θα πρέπει να εξευτελίσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, θα πρέπει να υποστούν όλες τις αντιδράσεις στην εφαρμογή του νόμου, ώστε να κρατήσουν μέχρι τέλους τη θητεία τους βασικά μόνο τον τίτλο τους, αφού η εξουσία θα έχει περάσει ήδη στα συσταθέντα Συμβούλια Διοίκησης), είτε στην επικοινωνιακή κατασκευή ενός κατάλληλου «αποδιοπομπαίου τράγου». Δεύτερον, φροντίζουν να υπάρξουν άμεσα τα νέα Συμβούλια Διοίκησης, πάσει θυσία. Δε φτάνει μόνο που κατοχυρώνεται η διάτρητη επιστολική ή ηλεκτρονική ψηφοφορία ως διαδικασία εκλογής, αλλά αν και αυτή αποτύχει, οι τροπολογίες που κατατέθηκαν φτάνουν στο σημείο ορισμού των Συμβουλίων Διοίκησης από τα αρχαιότερους καθηγητές ή την επιλογή Πρύτανη με κλήρωση! Αποδεικνύεται έτσι ότι σωστά το κεντρικό διακύβευμα της προηγούμενης περιόδου ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, αφού αυτά αποτελούν το βασικό ιμάντα προώθησης μιας πολιτικής που ισοπεδώνει ότι απέμεινε από το δωρεάν, δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.
H Σύγχρονη Εκπαίδευση δεν ζητά -όπως συνηθίζεται- την κατανόησή σας για πιθανές ατέλειες, ούτε επιδιώκει να υποδείξει τη δική της «αλήθεια».O διδακτισμός δεν έχει σχέση με τη Σ.E.
Στη Σ.E. τα πράγματα είναι πολύ απλά, άρα πολύ δύσκολα:
Zητάμε τη συνεργασία σας και την παρέμβασή σας στην αδιάκοπη προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας και στη διαμόρφωση της Σύγχρονης Eκπαίδευσης
Περιληπτικά η Σύγχρονη Εκπαίδευση, τεύχος 169
Φάκελος εργασίας: Λόγος για τα ΑΕΙ
Aφετηρία: Το ζήτημα της νομιμότητας της διαδικασίας για την κρίση μέλους ΔΕΠ (εκλογή για εξέλιξη ή πλήρωση θέσης ΔΕΠ) είναι ένα ζήτημα που έχουμε επανειλημμένα θίξει στο περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση» φέρνοντας στο φως στοιχεία που αποκαλύπτουν διοικητικές πρακτικές που εγκαθίστανται σε έδαφος οριακής νομιμότητας ή/και παρανομίας με στόχο την υπό «προστασία» εκλογή μέλους ΔΕΠ. Στη σημερινή συγκυρία το διακύβευμα για τη γενιά της ανατροπής είναι να σπάσει κάθε «φούσκα» που διαχρονικά πλέον έχει καθιερώσει πρακτικές που σήμερα είναι πια σαφές πως έστρωσαν το δρόμο στη νεοφιλελεύθερη επέλαση στα Πανεπιστήμια που στοχεύει στην αποσύνθεση του κοινωνικού και επιστημονικού ρόλου τους…
Ζήτημα προτεραιότητας, λοιπόν, για το επιστημονικό περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση», αυτή την στιγμή, είναι να θέσει το ερώτημα: Υπάρχει “παράγκα” στις εκλογές μελών ΔΕΠ; Και αν αρχικά η απάντηση είναι ναι για κάποιες περιπτώσεις, τότε με τη γνωστή επιμονή μας στην εμπεριστατωμένη και λεπτομερή πληροφόρηση θα μελετήσουμε το ζήτημα ώστε να θέσουμε κάτω από το φακό της διαφάνειας ένα τόσο καθοριστικό ζήτημα για αυτή καθαυτή την ύπαρξη του δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου. Το ερώτημα «σε ποιον ανήκουν τελικά τα Πανεπιστήμια» παραμένει διαχρονικά επίκαιρο… (ΔΕΠ: ΑΕΙ ― ΑΕΙ: εκλογές μελών ΔΕΠ ― ΑΕΙ και Αυτοδιοίκηση ― Νομιμότητα ― Διαφάνεια). (Χρονοπούλου, Α. Χ.: σελ. 11-13).
Λόγος για τα ΑΕΙ: Σημείωμα της Σ.Ε.: Χρονοπούλου, Α. Χ.: Πανεπιστήμια και Αυτοδιοίκηση: Υπάρχει «παράγκα» στις εκλογές μελών ΔΕΠ; σ. 11-13
• Επισημάνσεις: Nικολακάκη Μαρία, Canaan, Joyce E. , Το πένθιμο εμβατήριο(;) της Δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης: Συγκριτικά παραδείγματα από Ελλάδα και Αγγλία. A: Η συντεταγμένη πορεία προς την απο-δημοσιοποίηση των πανεπιστημίων σ. 14-32
• Προσεγγίσεις: Ντολιοπούλου Έλση, Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους νέους της χώρας μας: Μία μελέτη περίπτωσης φοιτητών του Α.Π.Θ. σ. 33-47
Αβρααμίδου Λούση, Επιστημονικές Διερευνήσεις στο Πλαίσιο της Διδασκαλίας των Φυσικών Επιστημών στο Δημοτικό Σχολείο σ. 49-63
Κουμαράς Παναγιώτης, Πράμας Χρήστος, Χαραλάμπους Μάριος, Καλλιέργεια των “Ικανοτήτων – κλειδιών” και της ιδιότητας του πολίτη με το νέο πρόγραμμα Φυσικών Επιστημών στην Κύπρο σ. 64-83
Καϊσέρογλου Νικόλαος, Η επιστημολογική εικόνα της γνώσης που προωθείτε στα πειράματα που αναφέρονται στο εγχειρίδιο των Φυσικών Επιστημών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σ. 84-92
Την «γκρίζα ζώνη» των 8.000 μαθητών ετησίως που δεν τελειώνουν καν την υποχρεωτική εκπαίδευση του Γυμνασίου, αναδεικνύει με αφορμή τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων ο Χρήστος Κάτσικας*. Όπως τονίζει, το δημόσιο σχολείο όλο και περισσότερο λειτουργεί σαν σιδηροδρομική εταιρεία, που ελέγχει μόνο αν τηρούνται τα ωράρια, αναπαράγοντας τις ταξικές διαφοροποιήσεις
Εφημ.ΠΡΙΝ
Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη
– Ποιες κοινωνικές τάσεις δείχνουν στο σώμα των υποψηφίων τα φετινά αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων;
– Και αυτές οι εξετάσεις, όπως και των προηγούμενων χρόνων, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα παιδιών που πάντοτε βρίσκονται κάτω από τη βάση, δηλαδή γράφουν κάτω από 10.000 μόρια και τα οποία είναι κάθε χρονιά το ένα τρίτο. Αυτό το τμήμα παιδιών είναι διαπιστωμένο 100% ότι έχει κοινή κοινωνική ταυτότητα. Αν ψάξει κανείς τα αποτελέσματα στο Λεκανοπέδιο, έχει διαπιστωθεί ότι είναι εντελώς διαφορετικές οι επιδόσεις για παράδειγμα στην Αγία Παρασκευή και το Κερατσίνι ή στο Αιγάλεω και τη Βούλα. Η αποτυχία έχει ταξικό προσδιορισμό και αυτό φαίνεται όταν κανείς ψάξει ποιος μπαίνει στο πανεπιστήμιο και ποιος στο ΤΕΙ. Είναι ξεκάθαρο ότι η είσοδος στα ΑΕΙ και ΤΕΙ φέρνει μεγάλα ποσοστά παιδιών από μεσαίες κοινωνικές κατηγορίες στις καλές σχολές, ενώ αντίθετα, στα ΤΕΙ και σε σχολές δεύτερης ταχύτητας, όπως το Πάντειο και η Θεολογική, συσσωρεύεται η εργατική τάξη, όση κατορθώνει να μπει και η ύπαιθρος. Αυτό διαπιστώθηκε και φέτος. Βέβαια τα τελευταία χρόνια φαίνεται καθαρά ότι τα θέματα εκπέμπουν ένα σήμα: Υπάρχουν θέματα που δεν είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν μορφωτικές κοινωνικές αποσκευές και γι’ αυτούς που έχουν να πληρώσουν από πολύ νωρίς φροντιστηριακά στέγαστρα. Αυτό φάνηκε και φέτος, από το γεγονός ότι υπήρχαν θέματα που δεν μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίσει αν περιοριζόταν στο σχολείο. Ήταν θέματα που απαιτούσαν φροντιστηριακό εμβολιασμό.
– Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα λοιπόν κινείται γύρω από τις πανελλήνιες εξετάσεις;
– Κάθε χρόνο γίνεται μια δημόσια συζήτηση για τις πανελλήνιες εξετάσεις και μιλάμε για επιτυχόντες και αποτυχόντες. Από αυτή την εικόνα κρύβεται ότι υπάρχει μια γκρίζα ζώνη στο σχολείο, 7-8 χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο που δεν έχουν δυνατότητα ούτε καν να πάρουν μέρος στις εξετάσεις. Ενώ έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε που έγινε υποχρεωτική η εννιάχρονη εκπαίδευση τα παιδιά αυτά δεν τελειώνουν ούτε καν το Γυμνάσιο. Αυτό το κομμάτι εξαφανίζεται στατιστικά. Και εδώ ο χαρακτήρας είναι ταξικός. Και να μη βλέπαμε τα επαγγέλματα των γονέων, γνωρίζουμε πού εντοπίζεται αυτή η διαρροή: Εκεί που είναι θεριεμένη η ανεργία, στις αγροτικές περιοχές, στις υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου.
– Οι δηλώσεις προτίμησης των μαθητών αντανακλούν κάποιες προσδοκίες για το μέλλον. Πώς διαμορφώνονται αυτές οι προσδοκίες σήμερα;
– Η οικονομική κρίση έχει θίξει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ορισμένα από αυτά υποχωρούν σχολικά. Μεγαλώνει το κομμάτι των παιδιών που για να το πούμε σχηματικά κάθονται στο τελευταίο θρανίο και δεν έχουν πλέον κίνητρο και δυνατότητα να κάνουν παρατεταμένες σπουδές ή σπουδές εκτός του τόπου μόνιμης κατοικίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι ψαλιδισμένες περισσότερο από ποτέ οι προσδοκίες. Πριν 30 χρόνια θριάμβευαν σχολικά και οι λαϊκές τάξεις, γιατί υπήρχε το κίνητρο να ξεφύγει κανείς από τη μιζέρια μέσω της πανεπιστημιακής σχολής. Και επίσης πριν 30 χρόνια υπήρχε μια Αριστερά που σε επίπεδο κοινωνικό φώτιζε με την πολιτικοποίηση τους μαθητές. Σήμερα αυτά βρίσκονται σε υποχώρηση και αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα από τις λαϊκές τάξεις, να αισθάνονται ξένα από την προσδοκία να μπουν στα πανεπιστήμια.
contramee 