Κατά μάρκον Ευαγγέλιο

 εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Του Παντελή Μπουκάλα

Ζουν ανάμεσά μας κάμποσοι που εξακολουθούν να ονειρεύονται ξύπνιοι ότι θα έρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι. Ζουν ανάμεσά μας αρκετοί που πιστεύουν πως δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα πληρωθεί το ρηθέν και το ξανθόν γένος, με ηγέτη τον Βλαδίμηρο τον Τρισμέγιστο (άλλοι ποντάρουν στον Πούτιν και άλλοι στον Ζιρινόφσκι), θα υπηρετήσει με πάθος την Ελλάδα, ώστε να επανασυστήσει την αυτοκρατορία της. Ολοι αυτοί έχουν διαφωτιστικές ή εξεγερτικές εκπομπές στην τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, εκδοτικά, μπλογκ, πόστα σε κόμματα και πελάτες· πολλούς πιστούς πελάτες. Που δεν αγοράζουν βιβλία, αλλά φαντασιώσεις. Τις φαντασιώσεις ενός μεγαλοϊδεατισμού που επί της ουσίας δεν νικήθηκε ποτέ.

Ζουν ανάμεσά μας πολλοί που έχουν την αθωότητα να πρεσβεύουν ότι, αν οι ομόθρησκοι λαοί είναι μια φορά σύμμαχοι, οι ομόδοξοι είναι πέντε. Επιπλέον, πιστεύουν ότι τα χριστιανικά κράτη ασκούν την εξωτερική πολιτική τους βάσει των τεσσάρων ευαγγελίων. Αλλά, αν λαμβάνεται σοβαρώς υπόψη κάποιο ευαγγέλιο σε αυτές τις υποθέσεις ωμότητας και ποικίλης βίας, δεν είναι άλλο από το Κατά μάρκον απόκρυφο (με μικρό το μι). Εναλλακτικά, και για να καλυφθούν όλα τα δόγματα, διαβάζονται περικοπές και από άλλα δύο Απόκρυφα, το Κατά ρούβλιον και το Κατά δολάριον.

Ζουν ανάμεσά μας (στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία…) άνθρωποι καλοπροαίρετοι που θέλουν να πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα κι αν επί του παρόντος δεν είναι «η Ευρώπη των λαών» που κυκλοφορεί σε ευφρόσυνα όνειρα, είναι πάντως ένας οργανισμός όπου οι εκπρόσωποι των χωρών συζητούν ισότιμα και πρωτίστως τίμια. Οπου δηλαδή το δίκαιο της ισχύος αυτοαναστέλλεται μια στο τόσο, ώστε να συντηρηθεί η αίσθηση της κοινότητας, δεν εξαπολύονται τελεσίγραφα από τον έναν εταίρο στον άλλον, οι δε «μικροί» δεν εξαναγκάζονται να καταπιούν τη χλεύη των «μεγάλων», που μεταμφιέζουν τη βουλιμική ιδιοτέλειά τους σε ηθικολογία. Ζουν ανάμεσά μας πολλοί, πάρα πολλοί, που φρονούν ότι ο φυσικός πλούτος μιας χώρας είναι ευλογία για τους κατοίκους της και στύλος της ανεξαρτησίας της. Αλλά τέτοιες ψευδαισθήσεις δεν έχουν αντίκρισμα στις διεθνείς αγορές. Η Κύπρος δεν είναι η πρώτη που το μαθαίνει. Και δεν θα είναι η τελευταία.

Διεθνείς εικονοπλήκτες

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Του Παντελή Μπουκάλα

Πάνω που πάμε να το ψευτοπιστέψουμε πως «η εικόνα της χώρας διεθνώς έχει αποκατασταθεί», έρχεται ένας άνθρωπος με κύρος και πληροφορεί το ευρωπαϊκό κοινό (μαζί του κι εμάς) ότι «στην Αθήνα ο κόσμος καίει έπιπλα για να ζεσταθεί». Και ότι, κατόπιν αυτού, «η αθηναϊκή ατμοσφαιρική ρύπανση θυμίζει τη ρύπανση του Λονδίνου έξι δεκαετίες πριν». Στην Ιταλία ακούστηκαν όλα αυτά. Για τις ανάγκες του προεκλογικού αγώνα. Μόνο που δεν ειπώθηκαν από κάποιο μπαλκόνι εθιμικής υπερβολής και φραστικών ακροτήτων, αλλά σε τηλεοπτικό στούντιο, σε «ήρεμη συζήτηση». Και δεν τα είπε ο σαχλοθεατρίνος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που ο παλιμπαιδιστικός σεξιστικός παροξυσμός του οργανώνεται γύρω από τη μοναδική ιδεολογική του σταθερά, το πρωτόγονο μίσος του για οποιαδήποτε εκδοχή Αριστεράς. Τα είπε ένας «σοβαρός τεχνοκράτης, ένας μετρημένος μη πολιτικός»: ο απερχόμενος πρωθυπουργός Μάριο Μόντι. Για να δείξει από τι έσωσε την Ιταλία η ευεργετική εξουσία του…

Δεν έτυχε, πάντως, ν’ ακούσω κάποια διαμαρτυρία από την επίσημη Ελλάδα γι’ αυτό το απρόκλητο «πλήγμα στην εικόνα της χώρας μας». Ισως επειδή ο κ. Μόντι δεν είναι απεργός λιμενεργάτης, αγρότης στην εθνική, άνθρωπος με ειδικές ανάγκες διαμαρτυρόμενος στο Μαξίμου κ.ο.κ.· δεν ανήκει, δηλαδή, στις συνήθεις ομάδες εικονοπληκτών. Η ίδια αλαλία, ωστόσο, παρατηρήθηκε και όταν ο εντέλει ηττηθείς κ. Μιτ Ρόμνεϊ ελεεινολογούσε την Ελλάδα τρις ημερησίως, σαν να ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή. Είναι πιο εύκολο φαίνεται να καταγγέλλεις για λαϊκισμό τους εσωτερικούς αντιπάλους σου παρά τους εξωτερικούς συνοδοιπόρους σου.

Η ψήφος πίσω απ’ τον καθρέφτη – Παντελής Μπουκάλας

Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ε​​ίναι δυο-τρία πράγματα που εμφανίζονται σταθερά σε όλες τις μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, όποια εταιρεία κι αν τις διενεργεί, όποιο Μέσο κι αν τις δημοσιεύει. Στοιχείο πρώτο, η σύγκρουση Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ για την πρωτιά, με ποσοστά ανάμεσα στο 25% και το 30%. Τα ποσοστά αυτά δεν είναι απλώς γνώριμα για τη Ν.Δ., αλλά υπολείπονται αρκετά ή και πολύ της ψηφοσυγκομιδής της σε άλλες εποχές, όχι και τόσο παλιές. Αν το 30% είναι η οροφή του κύριου ενοίκου της γαλάζιας πολυκατοικίας δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά. Βρίσκονται, άλλωστε, εν εξελίξει δύο τουλάχιστον σχεδιασμοί: ο διεμβολισμός του αρχηγικού λαϊκιστικού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και η πολιορκία της Χ.Α. είτε με τον ενστερνισμό τμήματος της ρητορικής της (λ.χ. η διαβόητη «ανακατάληψη των πόλεων») είτε με τη χρήση ως εκπορθητικών κριών προσώπων που είχαν στενές σχέσεις με την ακροδεξιά και ουδέποτε έπεισαν ότι απογαλακτίστηκαν. Αίφνης, ο κ. Βορίδης αναβαθμίστηκε σε υπ’ αριθμόν 1 δελφίνο του κ. Σαμαρά, ο δε κ. Γεωργιάδης είναι ο καθημερινός εκπρόσωπος των νεοδημοκρατών στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο κι ας τον κυνηγούν οι επί ΛΑΟΣ βαρύτατες δηλώσεις του κατά του κόμματος που τώρα τον στεγάζει.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, και γενικότερα για τη μεταπολιτευτική Αριστερά (ακόμα και αθροιστικά αν την εννοήσουμε), ποσοστά της τάξης του 25%, επιβεβαιωμένα στην κάλπη και αδιαλείπτως επανερχόμενα στα γκάλοπ, είναι απολύτως καινούργια. Μόλις δύο-τρία χρόνια πριν θα περιγελούσαν ευλόγως σαν φαντασιοκόπο όποιον υποστήριζε ότι μια μέρα, όχι μακρινή, ένα αριστερό κόμμα θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση κι ένα άλλο θα μοιράζεται την κυβερνητική εξουσία, έστω σαν τρίτος εταίρος· ταυτόχρονα το ΚΚΕ θα έχει διασώσει τα 2/3 των οπαδών του, αριστερότερα θα υπάρχει ένας υπολογίσιμος πόλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και δίπλα ο επίσης υπολογίσιμος αντιεξουσιαστικός χώρος. Στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ θα γνωρίζουν σίγουρα ότι το μέγεθος που τους απέδωσε πρώτα η διπλή περυσινή κάλπη και τώρα τα γκάλοπ υπερβαίνει σαφώς την καθαρά ιδεολογικοπολιτική επιρροή τους στην κοινωνία· η «αγανακτισμένη» ψήφος μετράει όσο και οι υπόλοιπες, δεν υποδηλώνει, όμως, αποφασισμένη ιδεολογική επιδοκιμασία ή σταθερή πολιτική συμπόρευση και ως εκ τούτου αρκετά εύκολα αποσύρεται και μετακινείται. Θα ξέρουν επίσης ότι η ενότητα στο Μέτωπό τους είναι διακήρυξη ή ζητούμενο παρά πραγματικότητα, αφού οι όχι πάντοτε συμφωνούσες συνιστώσες δεν έχουν τιθασέψει την όρεξή τους να επιβληθούν ιδεολογικά στο εσωτερικό του Μετώπου· ενίοτε, μάλιστα, αξιολογούν ως σοβαρότερη αυτή την «υποχρέωσή» τους παρά την εμπέδωση και πολιτικοποίηση των σχέσεών τους με το κοινωνικό σώμα.

«Λυπάμαι, δεν ξέρω» – Παντελής Μπουκάλας

 Εφημ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Θα μπορούσε να είναι μια τυχαία δημοσκόπηση. Περπατάει στον δρόμο ο κ. Γ.Π., μεταξύ Ιπποκράτους και Βουλής, και δύο ευγενικοί νεαροί τον παρακαλούν να τους χαρίσει δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του για να τους βοηθήσει με τις απαντήσεις του σε κάποιο γκάλοπ. Απαντάει λοιπόν με το ναι ή το όχι του σε όλες τις ερωτήσεις, σε μία όμως, ας πούμε «πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές;», αποκρίνεται «λυπάμαι, δεν ξέρω». Δίκιο δεν θα ’χε; Πώς να ξέρει; Μήπως ξέρει ο πρωθυπουργός; Αλλά και σε τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων αν συμμετείχε ο κ. Γ.Π., και πάλι θα είχε δίκιο αν απαντούσε «λυπάμαι, δεν ξέρω», στην ερώτηση, π.χ., «ποιος ήταν ο τελευταίος ηγεμών των Κουτριγούρων;»

Αλλά ο κ. Γ.Π. δεν είναι κάνας τυχαίος. Δεν ανήκει στη χορεία των «απλών ανθρώπων» ή των «μέσων πολιτών». Είναι επώνυμος. Νοματαίος. Εχει χρηματίσει υπουργός. Και τι υπουργός. Οικονομικών. Για δύο χρόνια κρεμόμασταν από τα χείλη του. Δίναμε βάρος και στο τελευταίο φωνήεν του. Είχαμε γίνει φυσιογνωμιστές προσπαθώντας να εντοπίσουμε κάποια λάμψη μες στη συνήθη σκοτεινιά του βλέμματός του. Ωστε να πιστέψουμε ότι ναι, «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ», ότι «αυτά είναι τα τελευταία μέτρα», ότι «η χώρα σώθηκε με τη δανειακή σύμβαση διευκόλυνσης» (τι ωραίο όνομα) των 80 δισ. που αυτός υπέγραψε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Ως η Ελλάδα δηλαδή.

Δεν συμμετείχε λοιπόν σε κάποιο τηλεπαιχνίδι γνώσεων ο κ. Γ.Π., ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, όταν απαντούσε «λυπάμαι, δεν ξέρω». Ούτε σε γκάλοπ. Στη Βουλή ήταν. Ως μάρτυρας. Εξεταζόταν. Κι όταν έπρεπε να πει πού βρίσκεται το αρχικό σιντί, της κ. Λαγκάρντ, απάντησε: «Λυπάμαι, δεν ξέρω». Το εμπιστεύτηκε λέει «στο γραφείο του» προς φύλαξη. Είχε φτιάξει πρώτα το γιουεσμπί του, να βρίσκεται, για τα απομνημονεύματά του, και το αυθεντικό υλικό, το απείραχτο, το επίσημο, το έδωσε «στο γραφείο». Δεν εννοούσε προφανώς το ξύλινο έπιπλο που ονομάζουμε συνήθως γραφείο ούτε τον χώρο ο οποίος περιέχει το εν λόγω ξύλινο έπιπλο μαζί με μια πολυθρόνα, έναν καναπέ σαφώς χαμηλότερου ύψους για τους επισκέπτες, έναν καλόγερο και ένα κρυφό ψυγειάκι με ευφραντικά υγρά. Οπότε; Τι ήθελε να (μην) πει μ’ αυτό το «το έδωσα στο γραφείο», που είναι εξίσου σαφές με το δημοσιογραφικό κλισέ «το ρεπορτάζ λέει»; Το Γραφείο και το Ρεπορτάζ. Οι μοντέρνες θεότητες…

Ημαρτον Κύριε…

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

του Παντελή Μπουκάλα

Ας ακούσουμε λοιπόν ένα ποιηματάκι από το Καστελλόριζο, ένα από τα πάμπολλα «ασημένια» δίστιχα με τα οποία η λαϊκή μούσα δοξολόγησε τον έρωτα όπως του αξίζει: «Στην εκκλησιά σαν θα σε δω με χέρια σταυρωμένα, / όλοι κοιτάζουν το σταυρό κι εγώ κοιτάζω εσένα». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Βλασφημία; Βαριά προσβολή θρησκευτικών συμβόλων, και μάλιστα του σταυρού, που αίφνης θεωρείται υποδεέστερης λατρευτικής αξίας εν συγκρίσει με δύο σταυρωμένα ανθρώπινα χέρια; Υβρη; Είναι βέβαιο ότι αυτό θα αποφάσιζε η Ιερά Εξέταση και όσοι εμπνέονται από το αιματηρό παράδειγμά της. Και θα απαιτούσε μάλιστα την επί της πυράς θανάτωση του ποιητή. Μόνο που, επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση ποιητής είναι ο δήμος όλος, ο λαός (ο οποίος «ενέχεται» και για πολλούς άλλους εξίσου «ασεβείς» ή και ασεβέστερους στίχους), θα ήταν αναγκασμένη να ρίξει στη φωτιά, αναδρομικώς, την Ελλάδα όλη – ή έστω το Καστελόριζο. Και μάλλον θα αναγκαζόταν να συγκρατήσει το «θείον» μένος της. Ιερά Εξέταση δεν υπάρχει βέβαια στην εποχή μας. Θρησκευτικός φανατισμός, όμως, υπάρχει. Κι ανεξάρτητα από την προδήλως διαφορετική οξύτητα της εκδήλωσής του, δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα του ισλαμισμού, όπως θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι Δυτικοί – Χριστιανοί, πάντοτε σίγουροι για την υπεροχή μας σε όλα τα πεδία (πλην ίσως της πετρελαιοπαραγωγής). Το βλέπουμε αυτό όποτε εξαπολύονται αναθέματα (αλλά και πέτρες) εναντίον θεάτρων με «βλάσφημες» παραστάσεις, εναντίον γκαλερί που φιλοξενούν «βέβηλους» πίνακες ή εναντίον κινηματογραφικών αιθουσών όπου παίζονται «αντιχριστιανικά έργα», λ. χ. ο «Τελευταίος πειρασμός». Και το βλέπουμε και τώρα, με τη σύλληψη και τιμωρία ενός «σαμποτέρ της Ορθοδοξίας» από την Εύβοια, ο οποίος με τον διαδικτυακό πατέρα Παστίτσιό του «εβλασφήμησε κακοβούλως κατά του πατρός Παϊσίου»… Λίγο, ελάχιστα αν την τεντώσουμε την ιεροεξεταστική λογική που επικράτησε στη συγκεκριμένη περίπτωση, προς χαρά μεγάλη των χρυσαυγιτών και των εν γένει σκοταδιστών, θα τις κλείσουμε όλες τις ιστοσελίδες.

 

Αστικοί μύθοι…Παντελής Μπουκάλας

Εφημ.ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Με τον ρυθμό που αποδίδεται η Δικαιοσύνη, εξαιτίας και της αναβλητικής επινοητικότητας των δικηγόρων, για τη βορειοελλαδική συμμορία με τα καλάσνικοφ τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν όταν το ημερολόγιο θα δείχνει 202… Μολαταύτα, και πάντοτε με τον κίνδυνο των βιαστικών συμπερασμάτων, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον κάποια στοιχεία που ανακοινώνει επίσημα η αστυνομία ή αναδεικνύονται από το ρεπορτάζ. Κι όχι για να προχωρήσει κανείς σε κατεσπευσμένα γενικευτικά συμπεράσματα, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: για να σκεφτεί ότι, όσο κι αν τα γενικευτικά πορίσματα διευκολύνουν τα ιδεολογήματα, τις προκαταλήψεις και την πνευματική μας νωχελικότητα, τα πράγματα είναι πάντοτε περισσότερο σύνθετα, μεικτά, περίπλοκα. Με όσα κοινοποιήθηκαν λοιπόν, κλονίζονται κάποιοι ευρύτατα κυκλοφορούντες και μαζικά αποδεκτοί αστικοί μύθοι. Οτι, λ.χ., τα όπλα των συμμοριών προέρχονται αποκλειστικά από την Αλβανία, από τις αποθήκες που άνοιξαν την όρεξη των «τυχερών», όταν έπεσε το δυναστικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα. Λάθος. Υπάρχει και εκεί πηγή, υπάρχει όμως κι άλλη: στη Βουλγαρία, π.χ. Από κει έρχονταν τα όπλα, λέει η αστυνομία, με τη μεσολάβηση μάλιστα ενός Σέρβου, που αποδείχθηκε αδερφός μας σε όλα. Ο δεύτερος μύθος αφορά τους ομογενείς, που υποτίθεται πως η μητέρα πατρίδα τούς περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά για να τους ενσωματώσει ισότιμα. Κι όμως, αρκεί η συχνότητα σύλληψης ομογενών ως μελών κάποιας συμμορίας για να δείξει ότι η αλήθεια είναι κάπου αλλού· ότι δηλαδή αρκετοί ομογενείς γλιστρούν στο έγκλημα, κι όχι βέβαια επειδή έχουν νοθευμένα ή χαλασμένα γονίδια αλλά επειδή η εξαθλίωση τους κάνει εύκολα θύματα στη διάθεση καθαρόαιμων και καθαρογονιδιακών Ελλήνων που αρχηγεύουν στις συμμορίες.

Μύθος τρίτος: «Οι συμμορίες με τα καλάσνικοφ είναι αλβανικές, κι αν συμμετέχουν Ελληνες, έχουν δευτερεύοντα ρόλο». Φυσικά και δρουν συμμορίες καθαρά αλβανικές, όμως ετούτη εδώ της βόρειας Ελλάδας (και ποιος ξέρει πόσες άλλες) έχει Ελληνες αρχηγούς, Ελληνες πρωτοπαλίκαρα και πληροφοριοδότες και Ελληνα νομικό σύμβουλο, υποθέτω κάποιο προσώπατο της τοπικής κοινωνίας, καλός χριστιανός κ.λπ.