Ένα βήμα πίσω για να γίνουν δύο βήματα μπροστά για το μνημονιακό στρατόπεδο

Ανακοίνωση 

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ έχει βαθύτερες αιτίες, ξεπερνά την ΕΡΤ και τον αγώνα για δημόσια ραδιοτηλεόραση, θέτει και πάλι επί τάπητος την ανάγκη του πολιτικού αγώνα για την άμεση ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης ώστε να επιβιώσει η χώρα και ο λαός. Υπενθυμίζει ότι ο λαϊκός παράγοντας είναι παρών, μπορεί να διαμορφώνει εξελίξεις και να δυσκολεύει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς. Υπογραμμίζει επίσης ότι η πολυπόθητη ανατροπή και το άνοιγμα ενός δρόμου πραγματικής απελευθέρωσης, δεν έρχεται με αναμονή ή μεγάλα λόγια, αλλά με μετωπικές συμπράξεις, κίνημα ανατροπής και πολιτικούς προσδιορισμούς για την επόμενη μέρα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν οι κυβερνητικές κρίσεις να μετατρέπονται σε ριζικές πολιτικές ανατροπές. Η κρίση της ΕΡΤ, ο λαϊκός αγώνας που εξακολουθεί να γίνεται, και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης, θέτουν νέα καθήκοντα.

Η νέα κυβέρνηση είναι η πιο επιθετική, πιο κυνική, πιο πορωμένη μνημονιακή κυβέρνηση που έχει ορκιστεί μέχρι σήμερα. Το νανούρισμα για την γρήγορη κατάρρευσή της εξαιτίας των εσωτερικών της αντιφάσεων δεν έχει βάση και δεν προσφέρει τίποτα. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Α.Σαμαράς γρατσουνίστηκε, αλλά ένα γρατσουνισμένο θηρίο γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό. Οι υπουργοί που διορίστηκαν στα κρίσιμα Υπουργεία, καθώς και οι όρκοι στις “μεταρρυθμίσεις”, παραπέμπουν σε πογκρόμ απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων και ανελέητη εκτέλεση του συμβολαίου της τρόικας ενάντια στο λαό. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εδώ και μήνες συνθλίβονται και αναζητούν ανάσες ζωής. Η διάρρηξη της μέχρι πρότινος κοινής στάσης τους, αφορά στα σενάρια επιβίωσής τους. Το ΠΑΣΟΚ ως παράρτημα της ΝΔ, γατζωμένο θλιβερά από την εξουσία, μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Και η ΔΗΜΑΡ ως κριτική στήριξη στην κυβέρνηση, υπερψηφίζοντας τις κρίσιμες πολιτικές της, κρατά ταυτόχρονα ανοικτό το μετεκλογικό δίαυλο προς τα Αριστερά, ώστε να εγγυηθεί μια νεομνημονιακή πραγματικότητα, στα ίδια, σημερινά πλαίσια της τρόικας, της ΕΕ, της Ευρωζώνης.

Η πρόκληση του αγώνα που δόθηκε και δίνεται στην ΕΡΤ ήταν η μετατροπή του σε συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην τρόικα, για την πτώση της κυβέρνησης, για την οριστική ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τα διεθνή πλαίσια της χρεοκοπίας και της πτώχευσης. Φάνηκε να ξεχνιέται ότι πέρα από το προφανές χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις και στην επιβίωση αρκετών χιλιάδων ανθρώπων, το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν μνημονιακή επιταγή, σαφώς προβλεπόμενη από την τρόικα και υπογεγραμμένη από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης. Το τίμημα της χρεοκοπίας της χώρας εντός ευρώ, αφορά και την ΕΡΤ. Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Η χουντικής έμπνευσης κίνηση της κυβέρνησης είναι πρόαγγελος για μεγάλες και μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, για πέταγμα στον καιάδα της ανεργίας δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας και βάθεμα του κοινωνικού νεκροταφείου. Το μαύρο στους τηλεοπτικούς δέκτες, το τσαλαπάτημα της Δημοκρατίας, οι απολύσεις στο Δημόσιο, το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι το τίμημα της παραμονής της τρόικας στη χώρα και της παραμονής της χώρας στο πλαίσιο της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωζώνη).

Kάνε άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά

 Ανακοίνωση

Η λαϊκή κινητοποίηση που ξέσπασε με αφορμή την ΕΡΤ, ήρθε μετά από μια μεγάλη περίοδο ηρεμίας. Ήταν φανερό ότι αναζητούνταν «η σπίθα» που θα πυροδοτήσει μια ευρύτερη αντιπαράθεση και θα δώσει διέξοδο στη λαϊκή αγανάκτηση.

Η απεργία (που δεν έγινε) των καθηγητών έδειξε τέτοια στοιχεία αναζήτησης, λαχτάρας και προσμονής, αν και το φορτίο που έχουν οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν επέτρεψε να ξεδιπλωθεί μια τέτοια κοινωνική συμπαράταξη, ενώ οδήγησε σε αναδίπλωση και τις πολιτικές δυνάμεις που θα όφειλαν να πρωτοστατήσουν.Η μάχη της ΕΡΤ ξεκίνησε με τον Σαμαρά να υπερτιμά την παράταξή του σε μια ακόμα κεντρική μάχη που θα έδινε περισσότερους πόντους στην πολιτική «νόμος και τάξη για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, για να τελειώνουμε με τα βαρίδια της μεταπολίτευσης».

Το χτύπημα ενός ακόμα μεγάλου δημόσιου οργανισμού (για τον οποίο η κοινωνία δεν έχει την καλύτερη εικόνα), το άνοιγμα των απολύσεων στο δημόσιο, οι αλλαλαγμοί για τη «μεταπολιτευτική ρεμούλα» και «τα προνόμια», θα ήταν μια ακόμα νίκη, μετά το «τελείωμα» της ΟΛΜΕ, του ΜΕΤΡΟ κοκ. Δεν είναι τυχαία τα μέτωπα που ο Σαμαράς ανοίγει στη συνέντευξή του, στην απεργοσπαστική Καθημερινή της Κυριακής:

Πόλεμος στους βολεμένους και τους προνομιούχους που έχουν ακόμα μισθό και μόνιμη εργασία.

Πόλεμος στις μεταπολιτευτικές συνήθειες στο δημόσιο, όπως η απεργία.

Πόλεμος στην διαφθορά (εννοώντας την εκλογική πελατεία που δικομματικά διορίστηκε στο δημόσιο και όχι τους διορίζοντες και τους πραγματικά διεφθαρμένους). Μία χρυσαυγίτικη στην ουσία της αντζέντα, με κατάληξη την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων για να σταθεροποιηθεί η χώρα.Το βήμα αυτό του Σαμαρά (σε πλήρη συνεννόηση με τους δύο εταίρους της τρικομματικής και με την τρόικα) ξεσήκωσε τον κόσμο.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Μετωπική πολιτική δικτύωση με πρόγραμμα διεξόδου και σχέδιο Β

Aνακοίνωση

Μετά την κυπριακή περιπέτεια, τίθεται καθαρά και επειγόντως το ερώτημα του «ποιος» πολιτικά αναλαμβάνει την ευθύνη μιας πορείας εξόδου από την κρίση (χωρίς μνημόνια και τρόικα) και με ποιο εφικτό και αποτελεσματικό πρόγραμμα.

Στην Κύπρο συντρίφτηκαν αυταπάτες, επιθυμίες και προγράμματα που επί τρία χρόνια προπαγάνδιζαν αλλαγή και διέξοδο (συνεχίζοντας και παραμένοντας) στο ίδιο οικονομικό – πολιτικό – διεθνές πλαίσιο.

Η ευρωζώνη ήταν το όριο που απαγόρευε μια διαφορετική συζήτηση, σκέψη ή σχέδιο. Ήταν το όριο όπου με θρησκευτικό δογματισμό σταματούσε η οποιαδήποτε αναζήτηση λύσης.

Η Κύπρος εξαναγκάζει το τέλος της ευρωλαγνείας, το τέλος της πολυπαιγμένης πολιτικής της διαπραγμάτευσης μέσα στην ευρωζώνη.

Η Κύπρος είναι η αρχή του τέλους της εθνικής συναίνεσης για την ΕΕ και το ευρώ, που οικοδομήθηκε από όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις τριάντα και πλέον χρόνια και που γέννησε και έθρεψε τους όρους για την ελληνική κρίση. Μια κρίση που κατακρεουργεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία, που υποβαθμίζει συνολικά τη χώρα, που δίνει τη δυνατότητα στους Γερμανούς να απαιτούν σαν σύγχρονοι Σάιλοκ λίβρες από το σώμα και τον πλούτο της χώρας.

Από τον δικομματική εναλλαγή στην τρικομματική κυβέρνηση, από το κόμμα του μνημονίου στην παράταξη του μνημονίου, και όλα αυτά σε μια και μοναδική στρατηγική, αυτήν του «ανήκομεν στην ΕΕ και το νόμισμά μας είναι το ευρώ». Μία πολιτική, μία παράταξη, πολλά κόμματα.

Σχηματοποιώντας τα παραπάνω, εύλογα κάποιος μπορεί να τα ονομάσει σχέδιο Α, για να βοηθηθεί η αναζήτηση μιας διαφορετικής πορείας. Η συνολική αμφισβήτηση του σχεδίου Α είναι η πρώτη απάντηση στο από πού να αρχίσουμε. Δεν είναι όμως ικανή και επαρκής να απαντήσει στο πρόβλημα.

Πρέπει να συμπληρωθεί από την αποφασιστική δύναμη που θα αναλάβει την ευθύνη επίλυσης του πολιτικού προβλήματος, εφαρμόζοντας το άλλο πρόγραμμα, προχωρώντας στον άλλο δρόμο και στο σχέδιο Β.

Το μέλλον μας δεν βρίσκεται στην ευρωζώνη. Να οργανώσουμε την έξοδο τώρα!

 

Οι δραματικές εξελίξεις στην Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για σκέψη και για δράση, πρέπει να ωθήσουν σε ενεργοποίηση και σε κίνηση λαού και αριστεράς. Το σοκ και δέος, η αμηχανία και το πάγωμα δεν πρέπει να επιτρέψουν να περάσει αυτή η εξέλιξη παγιώνοντας ένα νέο πιο αρνητικό τοπίο. Στην ουσία έχουμε την κήρυξη μιας μισο-χρεοκοπίας στην πιο μικρή, ευάλωτη χώρα της ευρωζώνης! Είναι άμεσα αναγκαίο να βγουν κάποια πρώτα συμπεράσματα και να τροφοδοτηθεί η πολιτική συνθηματολογία και δράση:

1. Η απόφαση του Eurogroup δείχνει την μοναδική στάση που μπορεί να έχει η ιμπεριαλιστική Ε.Ε. απέναντι σε μια μικρή χώρα σαν την Κύπρο. Μετράνε ζημιές και κέρδη και αποφασίζουν με ωμότητα και υποτίμηση απέναντι σε ένα κυρίαρχο κράτος και οι περίφημες έννοιες της αλληλεγγύης και της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας πάνε περίπατο. Η Ε.Ε ωμά εκβίασε και ανάγκασε τον πρόεδρο της Κύπρου να υποταχτεί σε μια πολιτική και οικονομική λύση που φυλακίζει την Κύπρο σε γοργή και άτακτη παράδοση στα ευρωτροϊκανά αρπαχτικά. Ο ωμός εκβιασμός του κράτους ομολογείται από τον πρόεδρο της Κύπρου και πρέπει να πείσει και τους τελευταίους δύσπιστους. Η Ε.Ε. είναι ένας μηχανισμός επικυριαρχίας των ισχυρών στους ανίσχυρους, χρεοκοπίας οικονομικής και κοινωνικής των φτωχών κρατών που την αποτελούν, άγριας λεηλασίας του παραγόμενου πλούτου, με μια «ενιαία αγορά», την ευρωζώνη, που έχει γίνει αρένα ανοιχτή για πλιάτσικο.

2. Η απόφαση του Eurogroup είναι όντως μια πρωτοφανής απόφαση για όσους ακόμη ονειρεύονται την χώρα τους σε «μια άλλη ΕΕ». Ας ξυπνήσουν λοιπόν από τον λήθαργο που έχουν περιέλθει έστω και τώρα. Η απόφαση του Eurogroup είναι μέσα στη λογική των πραγμάτων και δείχνει τον πυρήνα και την λογική της συγκρότησης της Ε.Ε. και της ευρωζώνης αλλά σκιαγραφεί και το άμεσο μέλλον τους. Μια Ένωση για τα συμφέροντα των τραπεζιτών κόντρα στα συμφέροντα των λαών – και σήμερα ειδικά των λαών του Νότου!.