Η ΚΝΕ, η Πανσπουδαστική Νο 8 και η αξία του αντιδικτατορικού αγώνα – Bασίλης Λιόσης

Πηγή: Εργατικός Αγώνας

Ένα από τα αγαπημένα θέματα των αντικομμουνιστών είναι το… « μυστήριο του φύλλου Νο 8 της Πανσπουδαστικής» και ο ρόλος της ΚΝΕ στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στον Εργατικό Αγώνα σκοπεύαμε να ασχοληθούμε με το θέμα για να ανασκευάσουμε αυτό το μύθο. Μας πρόλαβε, όμως, ένας από τους παλιότερους και τακτικότερους φίλους του Ε.Α., ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Βασίλης Λίοσης. Βρήκαμε το άρθρο που μας έστειλε πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο και το δημοσιεύουμε:

Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι πάντα μια σημαντική αφορμή για να ανοίξουν συζητήσεις: ποιοι ήταν οι λόγοι του στρατιωτικού πραξικοπήματος, ποιος ήταν ο ρόλος των Αμερικανών και της ελληνικής αστικής τάξης, τι στάση είχαν οι πολιτικές δυνάμεις απέναντι στη χούντα, πώς ξέσπασε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και με τι «γραμμή» κινήθηκαν οι πολιτικές νεολαίες; Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα είναι αυτό της Πανσπουδαστικής Νο 8, της εφημερίδας που εκδιδόταν από την Αντιδικτατορική Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας στην οποία μεγάλη επιρροή είχαν οι δυνάμεις της ΚΝΕ.

Σε αυτό το φύλλο καταγγέλλονταν οι προσπάθειες της ΚΥΠ να διεισδύσει στη φοιτητική εξέγερση με παρακρατικούς και να της δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο. Δε θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω αν η διαπίστωση αυτή ευσταθούσε και αν καλώς βγήκε μια τέτοια ανακοίνωση. Όχι γιατί δε με ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια. Το αντίθετο. Θεωρώ, όμως, ότι η ουσία βρίσκεται αλλού και συγκεκριμένα βρίσκεται στο ποιος κράτησε τη φλόγα του αντιδικτατορικού αγώνα αναμμένη, ποιος έδωσε σε αυτό τον αγώνα σωστό περιεχόμενο, ποιος έμπρακτα πολέμησε τους συνταγματάρχες και ποιος αποκάλυψε το ρόλο της χούντας. Την αναφορά αυτή την κάνω γιατί και πάλι αυτές τις ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορα σχόλια και παρεμβάσεις που καταγγέλλουν την ΚΝΕ εκείνης της εποχής με αφορμή αυτό το φύλλο της Πανσπουδαστικής.

Α. Όταν οι αστικές μέθοδοι προπαγάνδας υιοθετούνται από αριστερές (;) δυνάμεις

Η λέξη προπαγάνδα χρησιμοποιείται συχνά με αρνητικό φορτίο, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου. Η προπαγάνδα δεν είναι γενικώς «κακή». Αυτό που έχει σημασία είναι από ποιον εκπορεύεται και σε τι στοχεύει. Η αστική προπαγάνδα έχει μερικούς βασικούς κανόνες, όπως: 1) «όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται», 2) «για να σπιλωθεί κάποιος τον συνδέουμε με μια αποκρουστική εικόνα ή κάτι απωθητικό». Σκοπός αυτού του τελευταίου κανόνα είναι η συνείδηση του δέκτη να λειτουργεί παβλοφικά.

Έτσι, για παράδειγμα στο παρελθόν «οι κομμουνιστές θα μας έπαιρναν τα σπίτια», «σφάζανε αθώους με κονσερβοκούτια», «ήταν φερέφωνα της Μόσχας», «οι Βουλγάρες εκδίδονταν για ένα καλσόν» κ.ά.

Το ανολοκλήρωτο Πολυτεχνείο – Θανάσης Σκαμνάκης

 »Η κάθε εποχή γεννάει τις δικές της ανάγκες και δημιουργεί τις δικές της δυνατότητες. Το Πολυτεχνείο ήταν του καιρού του. Στην ουσία, αν θέλει να είναι κανείς ακριβής, το Πολυτεχνείο έθεσε τα ερωτήματα. Το τώρα καλείται να δώσει τις απαντήσεις. Η Ιστορία ποτέ δεν τελειώνει με λύσεις της μοίρας. Επανέρχεται, στοιχειώνει και διεκδικεί.»

 Εφημ ΠΡΙΝ

«Η χαμένη γενιά του ’50», μας αποκαλούσαν παλιοί Λαμπράκηδες, εκείνοι που είχαν ζήσει τη δόξα της δεκαετίας του ’60, τη μεγάλη πολιτιστική άνθιση, τη μεγάλη επαναφορά της Αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο – η Χαμένη άνοιξη του Τσίρκα ήρθε μετά. Ύστερα γίναμε η γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνη που έκανε μια εξέγερση και έζησε τη δόξα της και που αργότερα έπρεπε να απολογείται γι’ αυτό, αλλά με πολλές έννοιες μια κερδισμένη γενιά, όχι όπως η επόμενη που τραγούδαγε ο Πορτοκάλογλου, «της μεταπολίτευσης καημένη γενιά».

Βέβαια όσοι χρησιμοποιούν την ιδέα των γενεών, δεν το κάνουν αθώα, για λόγους ευκολίας στην ιστορική αναφορά. Με τον όρο γενιά θέλουν να τα περιλάβουν όλα, και τον Τζιαντζή και τον Λαλιώτη, και τον Κάππο και τη Δαμανάκη, και το Γαϊτανίδη και τον Ανδρουλάκη. Και μέσα στο χυλό οι πρώτοι να εξομοιωθούν με τους δεύτερους. Με αυτόν τον τρόπο εκδικούνται τα γεγονότα, διαβρώνουν τη μνήμη και υπονομεύουν το παρόν.

Πριν λίγες εβδομάδες στην αίθουσα της παλιάς Βουλής πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης για τον Κώστα Κάππο. Συγκεντρώθηκαν αρκετοί άνθρωποι, πολλοί απ’ αυτούς συγκρατούμενοι ή σύντροφοι εκείνης της εποχής. Οι άνθρωποι που βασανίστηκαν σκληρά. Ήταν όλοι γενιά του Πολυτεχνείου. Εκείνοι δημιούργησαν, πρωταγωνίστησαν και όρισαν την πορεία των γεγονότων τότε. Οι πιο πολλοί, οι πλείστοι, δεν είναι ενταγμένοι σε πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά τους συναντώ πάντα σχεδόν στις μεγάλες διαδηλώσεις. Και δηλώνουν έτοιμοι αν κληθούν να ξαναπιάσουν το νήμα. Δεν γράφουν γι’ αυτούς οι εφημερίδες και δεν απασχολούν τα πρωινάδικα. Ούτε κατέλαβαν πολιτικές ή άλλες θέσεις.

Στην πραγματικότητα όμως, εκείνοι που προβλήθηκαν, που πήραν τις θέσεις και τα ποσά που τους αντιστοιχούν, δεν αναδείχτηκαν άδικα εκεί. Είναι εκείνοι οι οποίοι εξέφρασαν το Πολυτεχνείο που ηττήθηκε. Την εξέγερση που έμεινε στη μέση. Γιατί όπως πάντα και το Πολυτεχνείο ήταν δυο βασικά ρεύματα. Το ρεύμα που ήθελε να πάει ως το τέλος, ως μια συνολική ανατροπή, κι εκείνο που ήθελε να μείνει στους εξωραϊσμούς του πολιτικού οικοδομήματος. Νίκησε το δεύτερο. Αν και στην ουσία, όπως συμβαίνει πάντα, η αντίσταση στη χούντα, το Πολυτεχνείο και τα όνειρα μιας επαναστατημένης γενιάς, δεν χώρεσαν στα μικρομεσαία σχέδια της μεταπολίτευσης. Διεκδίκησαν και διεκδικούν να επιστρέψουν ακέραια. Και όπως συμβαίνει πάντα, εκεί και τότε, όπως εδώ και τώρα, όπως και αύριο, θα παλεύουν οι δυο γραμμές, εκείνη που ζητάει να εντάξει τις προσδοκίες της στην καθημερινότητα (όπως την συναποτελούν οι κοινωνικοί συμβιβασμοί, οι οικονομικές επιδιώξεις και οι πολιτικοί σχεδιασμοί) και εκείνη που επανεπενδύει συνεχώς τους κόπους της, προσβλέποντας στην επόμενη φορά (και πάντα, αδιάκοπα, σε μια επόμενη).

Επειδή, όσο περνούν τα χρόνια ξεχνάμε τα γεγονότα όσοι τα έζησαν και τα αγνοούν όσοι τα έμαθαν ως Ιστορία, θα ήταν καλό να ξύσουμε μνήμες και πληγές. Το τοπίο της περιόδου της δικτατορίας δεν ήταν ένας κόσμος καθολικής αντίστασης, έστω σιωπηρής. Όπως συμβαίνει πάντα, το μεγάλο μέρος των Ελλήνων, υπό την επίδραση του παραλυτικού φόβου και υπό το βάρος του συντριπτικού χτυπήματος που έδωσε η χούντα στις ανέτοιμες και παραπλανημένες από τις αυταπάτες τους δυνάμεις της Αριστεράς, έμεινε μακριά ως το τέλος από την ενεργή αντίσταση. Υπήρχαν άλλωστε και εκείνοι που πολλαπλώς ωφελήθηκαν.

Πολυτεχνείο: Η εξέγερση έχει αντέξει, τρεις μέρες και 39 χρόνια

Τόσο μακριά, τόσο κοντά

Aφιέρωμα στην  ΑΥΓΗ

Επιμέλεια: Aναστασία Γιάμαλη, Όλγα Στέφου

Τους νέους του Πολυτεχνείου – αριστεροί στην συντριπτική πλειοψηφία τους- που διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους, αγωνίστηκαν, μάτωσαν, κάποιοι πέθαναν και άλλαξαν τη ροή των πραγμάτων τους έλεγαν «αλήτες», αυτούς που σήμερα σε δρόμους και πλατείες διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο, το ίδιο. Οι αναλογίες του τότε με το τώρα πολλές, υπό κλίμακα βέβαια, αλλά… μεγαλώνουν τρομακτικά μέρα με την μέρα, η καταστολή, οι έλεγχοι, οι συλλήψεις, η λογοκρισία, ο συντηρητισμός και η απολυταρχοποίηση της εξουσίας σε μια κοινωνία που σιγά σιγά εξαθλιώνεται από τη φτώχεια και την ανεργία. Στα 39 χρόνια που πέρασαν από τότε, περισσότερα απ όσα χώριζαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου από τον πόλεμο του 40 η επέτειος συνδέθηκε πολλαπλά με την πολιτική μας ιστορία.

Ρωτήσαμε τη γενιά του Πολυτεχνείου, που έχει πια μεγαλώσει, αν όλα όσα της καταλογίζουν το Μνημονιακό Μπλοκ και η ακροδεξιά ισχύουν, αν πράγματι αυτοί «οι τεντυμπόυδες με τις καμπάνες και τα μακριά μαλλιά» με το όραμα και την τόλμη επηρέασαν τη διαμόρφωση της περιόδου της μεταπολίτευσης που μας έφτασε -λένε- στο σήμερα. Έχουν φτάσει να της καταλογίζουν μέχρι ευθύνες για την κρίση. Είμαστε σε ένα σημείο που το πολιτικοϊδεολογικό συμπλέκεται με το διαγενεακό. Οι πραγματικοί εκφραστές εκείνης της γενιάς, αυτοί που δεν την καπηλεύτηκαν, μας μίλησαν για την «ιστορική μνήμη», για τα «διλήμματα» στα οποία κλήθηκαν να απαντήσουν, για την «πολιτική αλητεία» κάποιων και για το ότι τελικά «πέτυχαν ολίγα, όχι πολλά». Μας υπενθύμισαν πως καμία γενιά δεν είναι «ομοιογενής»… Τότε όπως και σήμερα, κάποιοι διεκδικούν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»…

 Γράφουν: Νάντια Βαλαβάνη, Στέλιος Παππάς, Αλκμήνη Ψιλοπούλου, Μήτσος Καρακώστας

Νάντια Βαλαβάνη

Τον λόγο έχει η νεολαία και η εργαζόμενη συντριπτική πλειοψηφία!

Σε μια περίοδο, που η χώρα θα οδηγηθεί σε μια χωρίς όρια παρακμή, αν δεν ανατραπεί η σημερινή πολιτική τρόικας και τρικομματικής κυβέρνησης, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε το όπλο της ιστορικής μνήμης του δημόσιου παρελθόντος των καιρών μας.

Η αντίσταση και ο αποφασιστικός μέχρι τέλους αγώνας για ανατροπή. Η αυτοοργάνωση των εξεγερμένων, η απόφαση να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους αντί να περιμένουν «σωτήρες» απ’ το εξωτερικό. Η συνάντηση των γενιών, σπουδάζουσας νεολαίας κι εργαζόμενων, που πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της ανταρσίας απέναντι σε μια «προστατευόμενη» ψευτοφιλελεύθερη «εξέλιξη» ενός καθεστώτος που δεν μπορούσε να συνεχίσει όπως πριν. Ο μαζικός ηρωϊσμός ανθρώπων που επί 6 χρόνια παρακολουθούσαν περίπου «ακινητοποιημένοι» τις εξελίξεις. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, συνιστούν αξίες, απ’ την άποψη της πράξης συχνότερα στα «αζήτητα», που κληροδότησε το Πολυτεχνείο σε μια μεταπολίτευση που δεν ήταν του λαού και σήμερα έφτασε στο τέλος της.

Αυτό το ξέρουν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τη σημερινή πολιτική μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο και «αποικία χρεών» των δανειστών και της τρόικας και γι’ αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να «φυλακίσουν» αυτές τις αξίες στην αυστηρά ιστορική τους διάσταση. Και να ταυτίσουν τους ανθρώπους που τότε συναντήθηκαν στους δρόμους της φωτιάς και συνολικότερα τη ριζοσπαστική αριστερά με το «κράτος», που το δικομματικό σύστημα που αναδύθηκε χάρη στον τρόπο με τον οποίο έγινε η πολιτική αλλαγή τον Ιούλη του 1974, δημιούργησε «κατ’ εικόνα και ομοίωση του».

ΙΟΣ 2004:Η «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ φ. 8» και ένα αδημοσίευτο εσωτερικό ντοκουμέντο του ΚΚΕ.

»Πρόκειται για την έκθεση που συνέταξε προς την καθοδήγηση του ΚΚΕ το Νοέμβριο του 1975 ο Γιάννης Γρηγορόπουλος, φοιτητής τότε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, μέλος της ΑντιΕΦΕΕ, με σημαντική συμβολή στο αντιδικτατορικό κίνημα και την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Ο κ. Γρηγορόπουλος ήταν εκπρόσωπος της σχολής του στην πρώτη Συντονιστική Επιτροπή και στη συνέχεια ήταν στη θέση του συντονιστή, έως το μεσημέρι της Παρασκευής, με ιδιαίτερη ευθύνη στο χώρο του ραδιοφωνικού πομπού, την εκπόνηση των κειμένων και των συνθημάτων. Με δική του επιλογή αποφεύγει τη συμμετοχή στις κατ’ έτος παρουσιάσεις των «πρωταγωνιστών της εξέγερσης» από τον Τύπο και την τηλεόραση.»

 Ντοκουμέντο για την «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ φ. 8»

Η προβοκάτσια ζει!

Πηγή: http://www.iospress.gr/

(Ελευθεροτυπία, 28/11/2004)

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Μεθεόρτια Πολυτεχνείου και αναστήθηκε η θεωρία των προβοκατόρων που δήθεν το οργάνωσαν στις πλάτες των αθώων φοιτητών και η ΚΝΕ ξαναθυμάται την αμαρτωλή «Πανσπουδαστική φ. 8». Την καλύτερη απάντηση δίνει ένα αδημοσίευτο εσωτερικό ντοκουμέντο του ΚΚΕ.

Ο φετινός 31ος εορτασμός του «Πολυτεχνείου» σημαδεύτηκε από δυο σημαντικά πολιτικά εγχειρήματα. Στο πρώτο δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα, εφόσον αφορούσε προσωπικότητες με εξέχουσα θέση στην πολιτική σκηνή. Μιλάμε για τις γνωστές αναφορές στο σκασιαρχείο του Κώστα Καραμανλή τις μέρες του Νοέμβρη του 1973 από τον κ. Τζουμάκα και την επίσημη εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ, με την οποία επιχειρήθηκε -κάπως άγαρμπα- η μετατόπιση της εξέγερσης στο «μεσαίο χώρο».

Το δεύτερο, όμως, εγχείρημα παρέμεινε ασχολίαστο, αν και δεν έχει λιγότερο ενδιαφέρον και οπωσδήποτε είναι ενδεικτικό του πνεύματος των καιρών. Αναφερόμαστε στην πρωτοφανή πρωτοβουλία της ΚΝΕ να προβάλει στο κεντρικό της ταμπλό για το Πολυτεχνείο το πασίγνωστο φύλλο 8 της παράνομης «Πανσπουδαστικής» (Γενάρης 1974), στο οποίο δημοσιεύεται πλαστό κείμενο δήθεν της Συντονιστικής Επιτροπής, όπου καταγγέλλεται η εξέγερση ως έργο 350 προβοκατόρων του Ρουφογάλλη, δηλαδή της χουντικής ΚΥΠ, και συκοφαντείται ως χαφιές ο φοιτητής Διονύσης Μαυρογένης (στέλεχος του ΕΚΚΕ και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης).

Η υπόθεση είναι γνωστή, και έχει αποτελέσει επί τρεις δεκαετίες προπαγανδιστικό χαρτί στα χέρια όσων ήθελαν να επικρίνουν το ΚΚΕ για την επιφυλακτική στάση του απέναντι στο αυθόρμητο ξέσπασμα εκείνων των ημερών. Μέχρι σήμερα, όμως, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουν κάνει σαφές ότι δεν θεωρούν έγκυρη αυτή την ανάλυση, χωρίς βέβαια να αποκηρύξουν ανοιχτά το δελτίο αυτό της παράνομης «ΑντιΕΦΕΕ». Η επίσημη κομματική ιστορία -χωρίς να ξεχνά τους προβοκάτορες- δεν τους δίνει το πάνω χέρι στην εξέλιξη των γεγονότων. Αλλά έρχεται σήμερα η νεολαία του κόμματος να κάνει σημαία της αυτή την παραχάραξη των πραγματικών γεγονότων. Και αν τότε, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, μπορεί κανείς να βρει ελαφρυντικά γι’ αυτή τη συκοφαντία, η επάνοδος σήμερα στην ίδια επιχειρηματολογία, μετά από τόσες αναλύσεις, καταγραφές και ιστορικές αναμνήσεις, είναι τουλάχιστον ακατανόητη.

Η πλατεία ήταν γεμάτη…

Με το νόημα πού’χει κάτι απ’ τις φωτιές

Πηγή:Εργατικός Αγώνας

Σάββατο 17 Νοέμβρη. Όπως ακριβώς και πριν από 4 σχεδόν δεκαετίες. Τότε που η υπομονή και η ανοχή έδωσαν τη θέση τους στη παλλαϊκή εξέγερση κατά της καταπίεσης. Τότε που η φασιστική εκδοχή της αστικής κυριαρχίας προτίμησε να αιματοκυλήσει τους εργάτες και τη νεολαία για να μην τους παραδώσει την εξουσία.

Τριάντα εννιά χρόνια χωρίζουν αυτά τα δυο Σάββατα. Από τότε, τούτος ο πολύπαθος λαός είδε πολλά. Κι έπαθε ακόμα περισσότερα. Είδε το φασιστικό σκέλος των αστών να ξεπουλά την Κύπρο και να παραδίδει τη σκυτάλη σε πιο «ήπιες» μορφές αστικής καταπίεσης.

Είδε την κυβέρνηση Καραμανλή να ξεπουλά το δημόσιο πλούτο στους ιδιώτες την ώρα που ο υπουργός Εργασίας της καταργούσε δια νόμου την πάλη των τάξεων. Χωρίς να ρωτηθεί είδε την ίδια αυτή κυβέρνηση να υπογράφει πρωτόκολλα συνθηκολόγησης και υποταγής της Ελλάδας σε ευρωπαίους επικυρίαρχους κι άκουσε πως αναβαθμίζεται η θέση του μ’ αυτήν την υποδούλωση.

Είδε κι έζησε την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου που του υποσχόταν πως θα έδιωχνε τις αμερικάνικες βάσεις και θα έβγαζε τη χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, θα εθνικοποιούσε το δημόσιο πλούτο και θα φρόντιζε τη λαϊκή οικογένεια. Αντί γι αυτά, συνέβαλλε κι αυτή στην υποτέλεια και την εξάρτηση της χώρας και αντί να απελευθερώσει τον εργαζόμενο από την εργοδοτική εκμετάλλευση, του φόρτωσε και μια νέα «τάξη», τους μεσάζοντες που πλούτιζαν χρεώνοντας τον έλληνα φορολογούμενο. Δίπλα στα παλιά «τζάκια» έφτιαξε νέα την ώρα που έθαβε την αγροτική οικονομία της χώρας στις χωματερές γιατί έτσι διέταζαν οι επικυρίαρχοι των Βρυξελλών.

Πολυτεχνείο 2012

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Το »Πολυτεχνείο» ,τριανταεννέα χρόνια μετά την εξέγερση των φοιτητών, που αποτέλεσε το σπινθήρα για λαϊκή έκρηξη κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών ,εξακολουθεί να είναι ο φάρος της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας.

Ζωντανεύει και σήμερα , μέσα στο ζόφο που έχει σπείρει η πολιτική των μνημονίων και της υποτέλειας ,τις καλύτερες παραδόσεις της νέας γενιάς για διεκδίκηση ακόμη και των αυτονόητων.

Πάνω απ΄ όλα, όμως, συμβολίζει τη διαρκή ανάγκη για επαγρύπνηση, σταθερό και επίμονο αγώνα του κόσμου της εργασίας, των ανέργων και της νεολαίας, που πλήττονται σήμερα βάναυσα από την πολιτική της τρόικας. Υπενθυμίζει πως, χωρίς ενεργό συμμετοχή , μόνο δια της εκπροσώπησης, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στη ζωή του λαού.

Το »Πολυτεχνείο» δεν είναι »ιστορικό μουσείο». Δεν είναι πηγή εύκολων συναισθηματικών αναφορών, είναι ζώσα αλήθεια κι ως τέτοια η νέα γενιά, κυρίως, ας την κάνει δική της.

http://www.tometopo.gr/home/metopo/

Τόσο κοντά μα και τόσο μακριά

39 χρόνια έχουν περάσει από την μεγαλειώδη εξέγερση των φοιτητών και της νεολαίας ενάντια στη αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών, με τα συνθήματα «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ», που συμπύκνωναν τον αντι-ιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα της εξέγερσης. 39 χρόνια μετά αναζητείται το αληθινό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, διαρκώς επιστρέφει το ερώτημα «τι μπορεί να γίνει σήμερα;». Δεν αρκεί ένας εθιμοτυπικός εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δεν μπορεί να αποτελεί σχέδιο και φιλοδοξία το «μια από τα ίδια». Είναι επιτακτικό να ανοίξει με μαζικούς και πολιτικούς όρους η συζήτηση και η αντιπαράθεση για ένα σχέδιο ενάντια στη σύγχρονη χούντα που αφήνει καθημερινά πίσω της καμένη γη.

Δυόμισι χρόνια μνημονίου οδηγούν το λαό και τη νεολαία στην εξαθλίωση και τη φτώχεια, βυθίζουν την οικονομία και τη χώρα στο κενό. Το σχέδιο «ανάπτυξης» της κυβέρνησης Σαμαρά, συνεχίζεται ακάθεκτο χαρίζοντας γη και ύδωρ στου δανειστές. Όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις για «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο» και «διαπραγμάτευση του μνημονίου με την τρόικα», στην ουσία μετατρέπονται σε νέο μνημόνιο και περισσότερα μέτρα….

η συνέχεια http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/517-17n

 

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση

‘’…ας βροντήξει στις πλατείες το ποδοβολητό των εξεγέρσεων…’’ Βλ. Μαγιακόφσκι

Δεν είναι εύκολο να προκαλείς την ιστορία

Ιδίως όταν όλοι σου μαθαίνουν πως οι ήρωες είναι απόμακρα όντα, διαφορετικά από τους κοινούς ανθρώπους. Ωστόσο εσύ καταλαβαίνεις ότι στους ώμους αυτών των ανθρώπων περπατά. Στους πόνους και τις προσδοκίες τους ανασταίνεται η πρώτη της νιότη. Τον Νοέμβρη του 73, ψήλωσε το μπόι ενός λαού, όταν τα παιδιά του κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο.

Τότε…Απέναντι σε μια χούντα σιδερόφρακτη

Με την μπότα των στρατιωτικών να συνθλίβει τη σκέψη του λαού, την κάνη των τανκς στραμμένη στην καρδιά όσων αντιστέκονταν. Ο φόβος του θανάτου και των διώξεων τρύπωνε από τις χαραμάδες των σπιτιών σαν τους ίσκιους των ασφαλιτών που παρακολουθούσαν, στρογγυλοκάθιζε στο σαλόνι μέσα από τις εκπομπές της τηλεοπτικής ΥΕΝΕΔ. Η υποστήριξη της μεγαλύτερης παγκόσμιας δύναμης εκείνης της εποχής, των Αμερικάνων, στην δικτατορία των συνταγματαρχών έδινε ένα τόνο παντοδυναμίας στο πολιτικό σύστημα. Ο επίσημος αστικός πολιτικός κόσμος έκανε σχέδια ανόρθωσης της χώρας από το Παρίσι, όπως παλιότερα επί κατοχής απαιτούσε να κανοναρχεί για την τύχη της Ελλάδας από την Αίγυπτο….

η συνέχεια http://www.narnet.gr/articles

Ανακοίνωση της ΚΝΕ για το Πολυτεχνείο

Ξεσηκωμός! Με ταξικό αγώνα την ιστορία γράφει ο λαός

Απ’ το μεγάλο ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του ’73 βγάζουμε συμπεράσματα: Ο λαός, η νεολαία δεν μπορούν να είναι θεατές στη σφαγή τους. Με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση τους μπορούν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα, να επιβάλουν το δικό τους δίκιο, ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήματα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου “κομμουνιστικού κινδύνου”. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο συνολικά το λαό. 

Τριανταεννιά χρόνια μετά…

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, Πέμπτη 15.11.73.

Η εξέγερση δεν έχει ακόμα γίνει πρώτος τίτλος, άλλωστε πρόκειται ακόμα για “μαχητική εκδήλωσι”. Στην ανάμικτη γλώσσα της εποχής διαβάζουμε ότι οι φοιτητές “κατέλαβον” το κτίριο του Πολυτεχνείου -το ρεπορτάζ υπογράφει ο Κ. Χαρδαβέλλας.(1)

Πηγή: sarant 

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες τριανταεννιά χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, σε μια Ελλάδα που βιώνει μια βαθύτατη κρίση, όπως βαθιά κρίση βίωνε και το 1973 το δικτατορικό καθεστώς, κρίση την οποία είχε προσπαθήσει να εκτονώσει και να αποφύγει με την προσπάθεια ελεγχόμενης επιστροφής σε μια μορφή κοινοβουλευτικής ζωής, με την ανακήρυξη προεδρικής δημοκρατίας και την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Σπ. Μαρκεζίνη, μια προσπάθεια που ματαιώθηκε με τη φοιτητική εξέγερση και την αιματηρή καταστολή που ακολούθησε -μια βδομάδα μετά, η ομάδα Ιωαννίδη ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και έβαλε τέρμα στα πειράματα εκδημοκρατισμού.

Η βαθιά κρίση που περνάμε σήμερα έχει, εύλογα ίσως, θέσει υπό αμφισβήτηση και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αν και η βασική θέση της αμφισβήτησης, δηλαδή ότι η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» εξαργύρωσε τη συμμετοχή της στον αντιδικτατορικόν αγώνα με την αναρρίχηση σε πολιτειακά αξιώματα, δεν είναι καινούργια, ακούγεται εδώ και πολλά χρόνια, απλώς τώρα ακούγεται περισσότερο.

Πιστεύω πως η θέση αυτή, που την ακούει κανείς και από καλοπροαίρετους ανθρώπους, είναι μακριά από την αλήθεια. Δεν θα αρνηθώ βέβαια ότι πολλοί πρωταγωνιστές του φοιτητικού αντιδικτατορικού αγώνα κατέλαβαν υπουργικά αξιώματα ή βουλευτικές και κρατικές θέσεις, αλλά αυτοί ήταν η εξαίρεση μάλλον παρά ο κανόνας. Αν εξετάσουμε τον κατάλογο των μελών της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου, θα δούμε ότι από τα 33 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της μόνο πέντε ή έξι κατέλαβαν τέτοιες θέσεις και αξιώματα σε όλα αυτά τα χρόνια, ποσοστό που το βρίσκω μικρό. Θα έλεγα μάλιστα ότι, σε σύγκριση με άλλα αντιστασιακά και αντικαθεστωτικά κινήματα, οι φοιτητές του αντιδικτατορικού αγώνα κατέλαβαν μάλλον λιγοστές θέσεις και οπωσδήποτε όχι κορυφαίες -μέχρι στιγμής, αν δεν κάνω λάθος, δεν έχει υπάρξει Πρόεδρος ή πρωθυπουργός ή έστω αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που να βγήκε από το φοιτητικό κίνημα του 1973, ενώ υπήρξε από τις φοιτητικές απεργίες του 1907 (ο Γ. Παπανδρέου) ή από τις μαθητικές κινητοποιήσεις των αρχών του 1990 (ο Αλ. Τσίπρας), για να μην πάμε στον Χάβελ, τον Βαλέσα, ή στους εκατοντάδες γκωλικούς στη Γαλλία μετά το 1945. Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με το ότι η δικτατορία κατέρρευσε και δεν ανατράπηκε, και ότι τη διαδέχτηκε ένα καθεστώς στο οποίο κυριαρχούσε ένα κόμμα που στεκόταν αμήχανο και δύσπιστο απέναντι στον μαχητικό αντιδικτατορικό αγώνα, στον οποίο ελάχιστα στελέχη του είχαν πάρει ενεργό μέρος.

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου έχουν φωνή.ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!

Προκαλεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Ψάχνει τους νεκρούς του Πολυτεχνείου!

Με μία προκλητική αφίσα μόλις λίγες ημέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, η Χρυσή Αυγή αμφισβητεί την ύπαρξη νεκρών κατά την διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης του ‘73. Τα φυλλάδια και οι αφίσες μοιράστηκαν στην Καλαμάτα.

Παρόντες!

Ως νεκροί του Πολυτεχνείου αναφέρονται τα θύματα από τα χτυπήματα και τους πυροβολισμούς των σωμάτων ασφαλείας, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Η πρώτη επίσημη καταγραφή τον Οκτώβριο του 1974, από τον εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά, εντόπισε 18 επίσημους ή πλήρως βεβαιωθέντες νεκρούς και 16 άγνωστους «βασίμως προκύπτοντες». Ένα χρόνο αργότερα ο αντιεισαγγελέας εφετών Ιωάννης Ζαγκίνης έκανε λόγο για 23 νεκρούς, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης που ακολούθησε προστέθηκε ακόμη ένας. Οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα.  Σύμφωνα με έρευνα του διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη το 2003, ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 24, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.

Οι τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο ή κλινική και έχουν πιστοποιηθεί ανέρχονται σε 1.103, ενώ αδιευκρίνιστος παραμένει ο αριθμός των τραυματιών που δεν έτυχαν καμίας φροντίδας

Ο κατάλογος των νεκρών του Πολυτεχνείου

1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, δικηγόρος, 16.11.1973, ώρα 20.30)
2. Διομήδης Κομνηνός (ετών 17, μαθητής, 16.11.1973, ώρα 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας , 16.11.1973, ώρα μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, ώρα 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 16.11.1973, φοιτήτρια, ώρα 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 16.11.1973, φοιτητής ώρα 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (ετών 35, οικοδόμος 16.11.1973, βραδυνή ώρα )
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, βραδυνή ώρα)
9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , εργάτης, 17.11.1973, πρωινή ώρα)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 17.11.1973, ώρα 10.00)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, οικοδόμος, 17.11.1973, ώρα 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, ηλεκτρολόγος, 17.11.1973, ώρα 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, μαθητής 17.11.1973, ώρα 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, 17.11.1973, ώρα 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, εφοριακός υπάλληλος, 17.11.1973, ώρα 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, μαθήτρια, 17.11.1973, ώρα 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 17.11.1973, ώρα 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, ταχυδακτυλουργός, 17.11.1973, ώρα 13.00)
19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, συνταξιούχος εφοριακός, 18.11.1973, ώρα 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, βιοτέχνης, 18.11.1973, ώρα 11.00)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, ηλεκτρολόγος, 18.11.1973, ώρα 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, δικηγόρος, 18.11.1973, ώρα 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (ετών 47, 18.11.1973)
24. Ιωάννης Μικρώνης (ετών 22 φοιτητής, συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών

Η Χούντα των Συνταγματαρχών βαρύνεται και για τις παρακάτω δολοφονίες

• Βασίλης Πεσλής (ετών 15, 21-4-1967)
• Μαρία Καλαβρού (ετών 24, 21-4-1967)
• Παναγιώτης Ελής (ετών 47, 25-4-1967)
• Νικηφόρος Μανδηλαράς, δικηγόρος υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ
• Γιάννης Χαλκίδης, (ετών 27, 5-7-1967) στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και της ΕΔΑ
• Γιώργος Τσαρουχάς, πρώην βουλευτής της ΕΔΑ, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη

Κατάλογος θυμάτων που εκφωνείται στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Ο κατάλογος των θυμάτων της Χούντας που εκφωνείται τα τελευταία χρόνια στο Πολυτεχνείο περιλαμβάνει τα παρακάτω ονόματα. Συμπεριλαμβάνονται συνολικά 88 ονόματα θυμάτων από ολόκληρη την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).

• Πεσλής Βασίλης
• Ελής Παναγιώτης
• Μανδηλαράς Νικηφόρος
• Καλαντζής Δημήτρης
• Ρίζος Τάκης
• Καλαβρού Μαρία
• Παναγούλης Γιώργος
• Τσαρουχάς Γιώργος
• Θεοδωρίδης Γιώργος
• Κατσικογιάννης
• Τζαβαλάς Καρούσος
• Γεωργάκης Κώστας
• Αντωνίου Ζήσης
• Τσιτσιρίγκος Φώτης
• Κούλης Γεώργιος
• Πετρόπουλος Παναγιώτης
• Βασιλόπουλος Γιάννης
• Κωνσταντίνου Γιώργος
• Αλβάνογλου Θεόδωρος
• Σινόπουλος Πέτρος
• Κομνηνός Διομήδης
• Παντελεάκης Κυριάκος