Αντίστροφη μέτρηση

Του Στάθη Κουβελάκη

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.

Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.

Advertisements

Στάθης Κουβελάκης: Λύση, αριστερή κυβέρνηση, εθνικό νόμισμα και έξοδος από το Μνημόνιο

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σε κείμενό μου σχετικά με τις επιπτώσεις ενδεχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα («Ε» 18/4/13) είχα καταπιαστεί με το διαδεδομένο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το λαϊκό εισόδημα λόγω της πληθωριστικής πίεσης που προκαλεί η ανατίμηση των εισαγόμενων ειδών, με δεδομένο ότι το νέο εθνικό νόμισμα θα είναι σίγουρα υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ.

Αναφερόμενος στην εμπεριστατωμένη μελέτη των Μαριόλη και Κάτσινου, έγραφα ότι οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις, υπολογιζόμενες στη βάση μιας υποτίμησης της τάξης του 50%, θα είναι μέτριες (9% τον πρώτο χρόνο, ραγδαία μειούμενες κατόπιν), πολύ χαμηλότερες από αυτές που γνώρισε η Ελλάδα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με την ίδια μελέτη, η ελληνική οικονομία θα ανακτούσε ανταγωνιστικότητα της τάξης του 37%, χωρίς τη βάρβαρη «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή το σφαγιασμό του εργατικού κόστους που επιβάλλεται από τα Μνημόνια, κάτι που θα οδηγούσε σε αύξηση του ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 7% με 8%.

Για να αντικρούσει τα παραπάνω, ο Κώστας Καλλωνιάτης («Ε» 26/4/13) αναφέρεται στην εμπειρία των υποτιμήσεων των ετών 1953, 1983 και 1988 που μεταφράστηκε σε υψηλό πληθωρισμό και σε επακόλουθες εργατικές κινητοποιήσεις σ’ ό,τι αφορά την πρώτη και, στις υπόλοιπες δύο, σε αύξηση μεν των πραγματικών αποδοχών αλλά εν τέλει σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, καθώς και σε αύξηση της ανεργίας χωρίς θετικά αποτελέσματα (μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον) στις εξαγωγές.

Πολύ φοβάμαι πως ο Κ. Καλλωνιάτης απαντά σε κάτι που δεν ισχυρίστηκα, ενώ δεν μπαίνει στην ουσία του ζητήματος που, όπως διαφαίνεται από τη σχετική ομοφωνία της διεθνούς οικονομικής συζήτησης, είναι ότι η ένταξη μιας οικονομίας σαν την ελληνική σε ένα προφανώς υπερτιμημένο για τις επιδόσεις της κοινό νόμισμα έχει μοιραία καταστροφικές επιπτώσεις στις προοπτικές ανάπτυξής της και οδηγεί στις μνημονιακές «εσωτερικές υποτιμήσεις» ως μοναδικό τρόπο ανάκτησης της απολεσθείσας ανταγωνιστικότητας. Το αν οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις θα οδηγήσουν ή όχι σε απώλειες πραγματικών μισθών, ή (κάτι που δεν είναι το ίδιο) σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, εξαρτάται πράγματι πρωτ’ απ’ όλα από τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, για τους οποίους καθοριστική σημασία έχει τι είδους κυβέρνηση διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση.

Φουντώνει η συζήτηση για το ευρώ στη γερμανική Aριστερά

Die Linke:ΕΥΡΩ-ΚΡΙΤΙΚΗ από τα  ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Από τον Στάθη Κουβελάκη  

 Οπως ήταν αναμενόμενο, οι δηλώσεις του Οσκαρ Λαφοντέν υπέρ μιας συντεταγμένης διάλυσης του ευρώ, και της άμεσης αποχώρησης Ελλάδας και Κύπρου, άνοιξαν μια έντονη συζήτηση επί του θέματος στην γερμανική Αριστερά, και κυρίως στη βασική της έκφραση, το κόμμα «Η Αριστερά», πιο γνωστό ως Ντι Λίνκε (Die Linke).

Μπορούμε πολύ συνοπτικά και σχηματικά να διακρίνουμε τρεις τάσεις στην ως τώρα μορφή που έχει πάρει η διαπάλη των απόψεων εντός του κόμματος.

Κατ’αρχήν μια σειρά από αρνητικές, έως απαξιωτικές αντιδράσεις, κυρίως από την δεξιά τάση του Ντι Λίνκε, που εκφράζεται κύρια από το «Φόρουμ Δημοκρατικός Σοσιαλισμός» και έχει ως βάση τα ανατολικογερμανικής προέλευσης στελέχη του κόμματος. Σ’αυτήν πρόσκειται και η μια εκ των δύο προέδρων του κόμματος Κάτια Κίπινγκ. Από αυτήν την πλευρά ακούστηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο το «ναι στο ευρώ» ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής του Ντι Λίνκε καθώς και ο χαρακτηρισμός των απόψεων του Λαφοντέν ως «εθνικιστικές» και επηρεασμένες από τις αντι-ευρώ απόψεις του νεοϊδρυθέντος δεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία».

Οι αριστερές απόψεις εξέφρασαν μια στήριξη με διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις στον Λαφοντέν, αποδεχόμενες την ουσία της ανάλυσής του για την δομή της ευρωζώνης, και αντιμετωπίζοντας το θέμα της εξόδου από το ευρώ είτε ως λύση ανάγκης για τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση, είτε προβάλλοντας το σύνθημα «όχι ευρώ πάση θυσία», είτε συνδυάζοντας αυτές τις δύο τοποθετήσεις. Σ’αυτό το πλαίσιο κινείται σε γενικές γραμμές η παρέμβαση της Σάρα Βάγκενκνεχτ, από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της γερμανικής Αριστεράς, που είναι σήμερα αντιπρόεδρος του κόμματος και αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, που παρουσιάζουμε σήμερα στην Ισκρα.

Τέλος μεγάλο βάρος έχει η τοποθέτηση αυτού που θα χαρακτηρίζαμε ως «κομματικού κέντρου», που εξέφρασε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο άλλος πρόεδρος του κόμματος, και ηγετική μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος, Μπεντ Ρίξινγκερ. Ο Ρίξινγκερ απέρριψε την άποψη του Λαφοντέν για διάλυση του ευρώ αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να την εξισώσει με εθνικισμό ή με τον δεξιό ευρωσκεπτικισμό της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία». Πρόκειται για «κριτική από τα αριστερά» τόνισε, αποδεχόμενος την ανάγκη ανοίγματος της συζήτησης πάνω σ’αυτό το θέμα.

Θα επανέλθουμε σύντομα με μεταφράσεις άλλων κειμένων σ’αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα και κρίσιμη για την πορεία της Αριστεράς συζήτηση που διεξάγεται στην «κοιλιά του κτήνους» της μερκελοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣTAΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

ΟΧΙ ΣΕ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Άρθρο της Σάρας Βάγκενκνεχτ*, αντιπροέδρου του DIE LINKE («Η Αριστερά») στην Junge Welt στις 7 Μαϊου 2013

Την τελευταία εβδομάδα κατηγορήθηκα από διάφορα μέσα ενημέρωσης ότι δεν διαχωρίζω αρκετά τη θέση μου από το νεοϊδρυθέν κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD). Από την άλλη πλευρά, είδαμε θέσεις που βλέπουν με σκεπτικισμό το μέλλον της ζώνης του ευρώ να κινούνται προς την κατεύθυνση του AFD. Και τα δύο είναι λάθος.

Ας αρχίσουμε με το AFD: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το AFD είναι ένα δεξιό συντηρητικό κόμμα που ιδρύθηκε με ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ. Πολλοί από τους ιδρυτές του υποστηρίζουν εδώ και χρόνια τη μείωση των μισθών και τις κοινωνικές περικοπές στη Γερμανία. Ο ιδρυτής του κόμματος Μπερντ Λούκε ήταν το 2005 ένας από τους υπογράφοντες της έκκλησης για «μεγαλύτερη συγκράτηση των μισθών» στη Γερμανία. Το AFD δεν θέλει υψηλότερους φόρους για τους εκατομμυριούχους αλλά περισσότερες φορολογοαπαλλαγές για τους πλούσιους. Ένας από τους εκπροσώπους τους καλεί τους ανέργους και τους συνταξιούχους να παραιτηθούν από το δικαίωμα ψήφου.Για όλους αυτούς τους λόγους, το AFD δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει επιλογή για όσους έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών απαιτήσεων. Αυτά είπα στην συνέντευξή μου στο κανάλι NTV, στην οποία δυστυχώς έγιναν πολύ επιλεκτικές αναφορές.

Υπάρχει μόνο ένας σημείο όπου το AFD έχει πράγματι υποτιμηθεί από την Αριστερά: είναι η κριτική που ασκεί στην ευρωπαϊκή πολιτική της Μέρκελ. Όταν οι εκπρόσωποι του AFD τονίζουν ότι η υποτιθέμενη διάσωση του ευρώ είναι στην πραγματικότητα μια διάσωση των τραπεζών, όταν απαιτούν οι ιδιώτες επενδυτές, και όχι οι φορολογούμενοι, να πληρώσουν τις ζημίες και όταν ζητούν ένα κούρεμα του χρέους των χωρών που πλήττονται από την κρίση, τότε βρίσκονται στις θέσεις που η Αριστερά υποστηρίζει εδώ και καιρό. Η απόφαση για την Ευρώπη του συνέδριου του AFD στηρίζεται στο γεγονός ότι το ευρώ βλάπτει τον Ευρωπαϊκό Νότο, γιατί στερεί από αυτές τις χώρες την δυνατότητα της άμυνας έναντι της γερμανικής εξαγωγικής επίθεσης μέσω της υποτίμησης του νομίσματος.

Στάθης Κουβελάκης: Το νέο «ΟΧΙ» της κυπριακής Αριστεράς

Πηγή: ISKRA

Εαν οι συνέπειες δεν ήταν τόσο τραγικές, θα λέγαμε, με σκωπτική διάθεση, ότι με το οριακό «ναι» στο Μνημόνιο του κοινοβουλίου της, η Κύπρος έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για τον «εξευρωπαϊσμό» της. Απέκτησε επιτέλους και αυτή, μετά τους Ελληνες, τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς, το δικό της μνημονιακό μπλοκ, που αποτελείται, όπως ήταν λογικό,από όλα τα αμιγώς αστικά κόμματα του νησιού. Εχοντας ενδώσει στις προσταγές της τρόϊκας και τον ωμό εκβιασμό των κυρίαρχων της ΕΕ, το τελευταίο κατά σειρά θύμα είναι πλέον σε θέση να ανταμώσει τα υπόλοιπα στο οικονομικό και κοινωνικό νεκροταφείο στο οποίο μετατρέπεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς η ευρωπαϊκή περιφέρεια. Με τη διαφορά ότι, στην περίπτωση της Κύπρου, η καταστροφή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, ότι θα επέλθει σε χρόνο ρεκόρ (κυκλοφορούν εκτιμήσεις για συρρίκνωση 50% του ΑΕΠ και 40% ανεργία εντός διετίας) και, τέλος, ότι θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την υπόσταση ενός κράτους που υφίσταται ξένη κατοχή και στερείται αξιόλογων διεθνών στηριγμάτων.

Είναι λοιπόν το τέλος της Κύπρου; Εχουν δίκιο οι διάφοροι, εγχώριοι και μη, χατζηαβάτηδες που συμβούλευαν από την πρώτη στιγμή την υποταγή και τη λογική του «σφάξε με πασά μου ν’αγιάσω»; Αν κάτι σίγουρα τελειώνει, και δη με εξαιρετικά απότομο επώδυνο τρόπο, είναι ένας κύκλος συνδεδεμένος με ένα παρασιτικό και μη-βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Για τον κυπριακό λαό όμως ο αντιμνημονιακός αγώνας μόλις αρχίζει και μαζί μ’αυτόν μια νέα φάση στην ιστορική του προσπάθεια για αξιοπρεπή ζωή και πραγματική ανεξαρτησία. Σ’αυτόν τον αγώνα θα κριθούν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του νησιού, πρωτ’απ’όλα αυτές που αποσκοπούν στην εκπροσώπηση των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων. Αναφερόμαστε βεβαίως στην κυριότερη απ’αυτές, το ΑΚΕΛ, τον κορμό της κυπριακής αριστεράς.

Ασφαλώς το ΑΚΕΛ έχει ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Είναι κόμμα βαθειά ενσωματωμένο στην οικονομική και κοινωνική μηχανή του νησιού και διαχειρίστηκε από θέση εξουσίας το μοντέλο που οδήγησε στην κατάρρευση – γι αυτό εξ’άλλου και εθεωρείτο (περίπου από όλους…) υποδειγματικά «υπεύθυνο» αριστερό κόμμα. Ακόμη χειρότερα, έβαλε την Κύπρο στη μνημονιακή τροχιά, παίζοντας παράταση για να μη φορτωθεί το ίδιο την ευθύνη. Αυτό το πολύ πρόσφατο παρελθόν, που συμβολίζουν  τα αποχαιρετιστήρια δάκρυα του Χριστόφια, σίγουρα βαραίνει στην αξιοπιστία του και, ευρύτερα, στην ικανότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας να αμυνθεί. Παρ’όλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι, αντιμέτωπο με το σοκ της τροϊκανής επιδρομής και της επερχόμενης καταστροφής, το ΑΚΕΛ έδειξε υγιή αντανακλαστικά. Η αριστερή του στροφή είναι όψιμη αλλά απ’ότι διαπιστώνουμε έχει βάθος.

Στάθης Κουβελάκης: Εθνικό νόμισμα και λαϊκό εισόδημα

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Στα πλαίσια της συζήτησης που έχει επανέλθει, ή μάλλον που έχει επιτέλους ξεκινήσει, για το ενδεχόμενο και τις πιθανές επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ένα από τα επιχειρήματα που ακούγεται συχνότερα, και μάλιστα από αριστερούς, είναι ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται αναπόφευκτα σημαντική υποτίμηση, άρα ραδγαία αύξηση των τιμών των εισαγωγών και, κατ’επέκταση, πληθωρισμό και συνακόλουθη πτώση του ήδη πετσοκομμένου εισοδήματος των μισθωτών και των λαϊκών στρωμάτων. Η αναμενόμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας που θα προκύψει από την υποτίμηση θα πραγματοποιηθεί λοιπόν σε βάρος της εργασίας, ενισχύοντας την υποψία ότι ως στόχος υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε μια λογική «εθνικής», αυτόκεντρης, ανάπτυξης.

Ας εξετάσουμε πιο προσεκτικά το όλο επιχείρημα. Αναμφίβολα, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποστεί σημαντική διολίθησηκαι κάτι τέτοιο αποτελεί όντως έναν από τους βασικούς στόχους αυτής της κίνησης: η ανάκτηση ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας που έχει ήδη πληρώσει πανάκριβα την ένταξή της σε ένα «σκληρό» νόμισμα όπως το ευρώ. Ας θυμίσουμε εδώ ότι η ανταγωνιστικότητα μετράται σε τιμές κάτι που σημαίνει ότι για μια χώρα με σταθερά υψηλότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης πληθωρισμό όπως η Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανάκτησής της (εντός ΟΝΕ) από τη βάρβαρη πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή τσακίσματος του εργασιακού κόστους, που επιβάλλουν τα Μνημόνια.

Πόση όμως αναμένεται να είναι αυτή η πληθωριστική πίεση λόγω εισαγωγών και πόσο το κέρδος σε όρους ανταγωνιστικότητας; Οι εμπεριστατωμένες μελέτες των Θ. Μαριόλη και Α. Κάτσινου εκτιμούν ότι, με διολίσθηση του νομίσματος της τάξης του 50%, ότι ο πληθωρισμός θα είναι αρχικά της τάξης του 9,3% (ως ανώτατο ετήσιο όριο), και θα έβαινε κατόπιν γοργά μειούμενος (6%, 4,3%, 3% κ.ο.κ.). Πρόκειται δηλαδή για ένα ποσοστό υπολογίσιμο αλλά συγκρίσιμο, ή μάλλον αισθητά χαμηλότερο με αυτό που γνώρισε η η ελληνική οικονομία στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, με ποσοστά ανεργίας και ρυθμούς αύξησης ΑΕΠ και πραγματικών μισθών που μοιάζουν με όνειρο για τα σημερινά δεδομένα. Οσο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας αυτή υπολογίζεται σε τουλάχιστον 37%, και δύναται να προκαλέσει βελτίωση του εξωτερικού ισοζύγιου κατά τουλάχιστον 90% και αύξηση του ΑΕΠ κατά 7 με 8%, άρα συνακόλουθη αύξηση της απασχόλησης και του εργατικού εισοδήματος που έχει καταστραφεί από την ανεργία.

Στάθης Κουβελάκης: Η ανάγκη ενός νέου «ΟΧΙ»

Kανένας ηγέτης δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στους ωμούς εκβιασμούς ενός Ντράγκι και μιας τρόϊκας αν δεν έχει στο τραπέζι ως σοβαρό ενδεχόμενο την έξοδο της χώρας του από το ευρώ και το αντίστοιχο σχέδιο Β. Μια προοπτική που ενέχει ασφαλώς σοβαρές δυσκολίες που σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι ανυπέρβλητες ή συνώνυμες της βιβλικής καταστροφής που προεξοφλούν οι μνημονιακές δυνάμεις. Η κατάλληλη προετοιμασία και αποφασιστικότητα, τόσο του λαού όσο και του πολιτικού φορέα που θα αναλάβει το βάρος της ευθύνης θα κρίνουν το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος.

via ISKRA

Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι σε κάθε καμπή της νεοελληνικής ιστορίας η Κύπρος στάθηκε καταλύτης δραματικών εξελίξεων. Ποιά καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του ρητού από τη νέα προδοσία της Κύπρου που διέπραξε μια άρχουσα τάξη γαλουχημένη στο πνεύμα των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου; Σήμερα όμως η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς παρτίδας, με επίκεντρο την κρίση της ευρωζώνης και τα γεωπολιτικά επίδικα στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Βέβαια τα τεκταινόμενα στο νησί είχαν πάντα μια διεθνή σημασία – σε τελευταία ανάλυση το δράμα τη Κύπρου δεν είναι παρά αυτό μιας ύστερης, ημιτελούς και στρεβλής αποαποικιοποίησης – άσχετα αν οι ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία απέτυχαν οικτρά να αναδείξουν τη διεθνή διάσταση του εθνικού θέματος. Η διαφορά τώρα είναι ότι σε αντίθεση με την τουρκική κατοχή, την εκδίωξη του γηγενούς πληθυσμού και τον εποικισμό, η οικονομική καταστροφή που εξαπέλυσαν η μερκελοκρατούμενη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν μπορεί να υποβιβασθεί σε μια «διαφορά μεταξύ δύο κοινοτήτων» και μισοξεχασμένη ως προς την πραγματική της αίτια διαμάχη μεταξύ περιφερειακών κρατών.

Η κυπριακή κρίση αποτελεί πράγματι τομή στη διαχείριση της κρίσης από τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και ταυτόχρονα αποφασιστικής σημασίας επίδειξη ηγεμονικής ικανότητας της Γερμανίας. Το αντίτιμο της νίκης που κατήγαγε η τρόϊκα υποχρεώνοντας σε αναδίπλωση την ούτως ή άλλως έτοιμη για συνθηκολόγηση κυπριακή ηγεσία είναι όμως βαρύ: ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι το κυπριακό πείραμα κατάσχεσης της αποτάμιευσης και πτώχευσης πιστωτικών ιδρυμάτων θα αποτελέσει μοντέλο για την ευρύτερη αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος των αδύναμων κρίκων της ευρωζώνης. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να φθάσει στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αρχίζοντας από την Ελλάδα, το αποσταθεροποιητικό κύμα που απελευθέρωσαν αυτές οι εξελίξεις, με πιθανότερη μορφή μια διαρκή και σιωπηλή φυγή των καταθέσεων προς ασφαλέστερους προορισμούς. Μαζί με την οικονομική θα ενταθεί φυσικά και η πολιτική αστάθεια που απεικονίζουν ανάγλυφα η ακυβέρνητη Ιταλία, η κλονιζόμενη καθημερινά από σκάνδαλα και αποσχιστικές τάσεις Ισπανία και η δική μας παραπαίουσα κυβερνητική τρόϊκα.

Στάθης Κουβελάκης:Ο δρόμος της ανυπακοής

Επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι σε κάθε τραγωδία η μοίρα της Ελλάδας και αυτήν της Κύπρου είναι αλληλένδετες. Σ’αυτές τις ιστορικές στιγμές διαφαίνεται σε όλη της την έκταση η υποτέλεια μιας άρχουσας τάξης πιστής στο πνεύμα της Ζυρίχης αλλά και η ικανότητα του κυπριακού λαού να εμπνέει με τη στάση του τον δοκιμαζόμενο ελληνικό. Αλλά και όλους όσους τολμήσουν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο της ανυπακοής και της αξιοπρέπειας. 

Πηγή: iskra

Η τρόικα δεν είναι πλέον αήττητη. Και το πρώτο «όχι» ήρθε από αυτόν το μικρό λαό, στην εσχατιά της Ευρώπης, που έδειξε, για άλλη μια φορά μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, πως ξέρει να αντιστέκεται. Αναμφίβολα, το «όχι» αυτό δεν είναι «καθαρό»: εκφράζει ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών συμφερόντων, πολιτικών και γεωπολιτικών στοχεύσεων, ιδεολογιών. Δεν παύει να είναι όμως το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν οι Κύπριοι μπροστά στην πρωτοφανή ωμότητα και τον κυνισμό των κυρίαρχων τάξεων της ΕΕ, με την πλήρη συνενοχή της ελληνικής, που για μια ακόμη φορά εγκατέλειψε στην τύχη του ένα νησί που τη στοιχειώνει ως εφιαλτική ενάρκωση της κακής της συνείδησης. Το κυπριακό «όχι» αποτελεί τομή, συμβολική και όχι μόνο: η ευρωπαϊκή κρίση θα γνωρίσει μια αποφασιστική επιτάχυνση, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, με βασικά χαρακτηριστικά την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων αλλά και την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, που κατάφερε να σφραγίσει τις τελευταίες εξελίξεις.

Το ερώτημα που τίθεται με πιεστικό τρόπο είναι γιατί η τρόϊκα πήρε μια απόφαση με τόσο προβλέψιμα αποσταθεροποητικά αποτελέσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέρος της απάντησης παραπέμπει σε γεωπολιτικούς παράγοντες. Η κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας που έχει ούτως ή άλλως δρομολογηθεί, όποιες κι αν είναι οι μελλοντικές αποφάσεις του Eurogroup, δεν μπορεί παρά να καταστήσει εξαιρετικά ευάλωτο στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις αυτό νησί που είχε ήδη προ οκταετίας το θράσος να απορρίψει πανηγυρικά ένα σχέδιο που στόχευε να το μετατρέψει σε προτεκτοράτο. Οι υδρογονάνθρακες και ο ρωσικός παράγοντας εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο, αν και, σε ότι αφορά την Ρωσία, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο κύριος όγκος των κεφαλαιακών της εκροών κατευθύνεται προς την Αγγλία, το Λουξεμβούργο, τις Παρθένες Νήσους και άλλους φορολογικούς παράδεισους ή τόπους ξεπλύματος χρήματος για τους οποίους δεν φαίνεται όλως περιέργως να ανησυχεί ιδιαίτερα η τρόϊκα.