Αντίστροφη μέτρηση

Του Στάθη Κουβελάκη

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν τελικά το πρώτο, πιθανόν και το μοιραίο λάθος του Αντώνη Σαμαρά. Οποια κι αν είναι η έκβαση της μάχης για την τύχη του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα, είναι σαφές ότι ο αρχικός σχεδιασμός του πρωθυπουργού και του επιτελείου του έχει πλήρως ανατραπεί. Αντί για την επίδειξη πυγμής που θα προσέδιδε περαιτέρω κάλυψη στην αυταρχική κλιμάκωση, είχαμε την διάλυση της τρικομματικής συμμαχίας και την πτώση της πρώτης κυβέρνησης Σαμαρά. Διότι βεβαίως περί αυτού επρόκειται και όχι περί «ανασχηματισμού» όπως θέλουν να το παρουσιάσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Και αν δεν επικρατούσε καθεστώς παρατεταμένης αντιδημοκρατικής εκτροπής, η νέα κυβέρνηση όφειλε να ξαναπαρουσιαστεί στη Βουλή με προγραμματικές δηλώσεις (ακόμη κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας, αναγνωρίζοντας ότι τίθεται θέμα) και να ζητήσει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας.

Τρεις είναι οι παράγοντες που δεν έλαβαν υπ’όψιν τους ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του όταν αποφάσισαν την αυθημερόν παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Πρώτο, και κύριο, το εύρος της λαϊκής αντίδρασης σε κάτι που εμφανώς δεν μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια επιπλέον αντιπαράθεση με μια σπάταλη και προνομιούχα «συντεχνία του Δημοσίου». Η βιαιότητα της κίνησης κατέδειξε αντίθετα και στους πιο δύσπιστους το βαθμό στον οποίο η διακυβέρνηση της χώρας έχει ξεφύγει από τα όρια της «κανονικότητας» μιας ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Για πρώτη φορά εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτότυπη μορφή λαϊκής κινητοποιήσης, με διάρκεια και ευρεία κοινωνική στήριξη. Επιπλέον, με την κατάληψη του Ραδιομέγαρου και τη συνέχιση της λειτουργίας του, το κλείσιμο της ΕΡΤ μετατράπηκε σε πραγματικό μπούμερανγκ, απελευθερώνοντας έναν χώρο πραγματικά ελεύθερης ενημέρωσης, συζήτησης και πολιτιστικής δράσης με πρωτοφανή απήχηση στην κοινωνία.

Στάθης Κουβελάκης: Λύση, αριστερή κυβέρνηση, εθνικό νόμισμα και έξοδος από το Μνημόνιο

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σε κείμενό μου σχετικά με τις επιπτώσεις ενδεχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα («Ε» 18/4/13) είχα καταπιαστεί με το διαδεδομένο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το λαϊκό εισόδημα λόγω της πληθωριστικής πίεσης που προκαλεί η ανατίμηση των εισαγόμενων ειδών, με δεδομένο ότι το νέο εθνικό νόμισμα θα είναι σίγουρα υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ.

Αναφερόμενος στην εμπεριστατωμένη μελέτη των Μαριόλη και Κάτσινου, έγραφα ότι οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις, υπολογιζόμενες στη βάση μιας υποτίμησης της τάξης του 50%, θα είναι μέτριες (9% τον πρώτο χρόνο, ραγδαία μειούμενες κατόπιν), πολύ χαμηλότερες από αυτές που γνώρισε η Ελλάδα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με την ίδια μελέτη, η ελληνική οικονομία θα ανακτούσε ανταγωνιστικότητα της τάξης του 37%, χωρίς τη βάρβαρη «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή το σφαγιασμό του εργατικού κόστους που επιβάλλεται από τα Μνημόνια, κάτι που θα οδηγούσε σε αύξηση του ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 7% με 8%.

Για να αντικρούσει τα παραπάνω, ο Κώστας Καλλωνιάτης («Ε» 26/4/13) αναφέρεται στην εμπειρία των υποτιμήσεων των ετών 1953, 1983 και 1988 που μεταφράστηκε σε υψηλό πληθωρισμό και σε επακόλουθες εργατικές κινητοποιήσεις σ’ ό,τι αφορά την πρώτη και, στις υπόλοιπες δύο, σε αύξηση μεν των πραγματικών αποδοχών αλλά εν τέλει σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, καθώς και σε αύξηση της ανεργίας χωρίς θετικά αποτελέσματα (μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον) στις εξαγωγές.

Πολύ φοβάμαι πως ο Κ. Καλλωνιάτης απαντά σε κάτι που δεν ισχυρίστηκα, ενώ δεν μπαίνει στην ουσία του ζητήματος που, όπως διαφαίνεται από τη σχετική ομοφωνία της διεθνούς οικονομικής συζήτησης, είναι ότι η ένταξη μιας οικονομίας σαν την ελληνική σε ένα προφανώς υπερτιμημένο για τις επιδόσεις της κοινό νόμισμα έχει μοιραία καταστροφικές επιπτώσεις στις προοπτικές ανάπτυξής της και οδηγεί στις μνημονιακές «εσωτερικές υποτιμήσεις» ως μοναδικό τρόπο ανάκτησης της απολεσθείσας ανταγωνιστικότητας. Το αν οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις θα οδηγήσουν ή όχι σε απώλειες πραγματικών μισθών, ή (κάτι που δεν είναι το ίδιο) σε μείωση του μερίδιού τους στο ΑΕΠ, εξαρτάται πράγματι πρωτ’ απ’ όλα από τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, για τους οποίους καθοριστική σημασία έχει τι είδους κυβέρνηση διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση.

Φουντώνει η συζήτηση για το ευρώ στη γερμανική Aριστερά

Die Linke:ΕΥΡΩ-ΚΡΙΤΙΚΗ από τα  ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Από τον Στάθη Κουβελάκη  

 Οπως ήταν αναμενόμενο, οι δηλώσεις του Οσκαρ Λαφοντέν υπέρ μιας συντεταγμένης διάλυσης του ευρώ, και της άμεσης αποχώρησης Ελλάδας και Κύπρου, άνοιξαν μια έντονη συζήτηση επί του θέματος στην γερμανική Αριστερά, και κυρίως στη βασική της έκφραση, το κόμμα «Η Αριστερά», πιο γνωστό ως Ντι Λίνκε (Die Linke).

Μπορούμε πολύ συνοπτικά και σχηματικά να διακρίνουμε τρεις τάσεις στην ως τώρα μορφή που έχει πάρει η διαπάλη των απόψεων εντός του κόμματος.

Κατ’αρχήν μια σειρά από αρνητικές, έως απαξιωτικές αντιδράσεις, κυρίως από την δεξιά τάση του Ντι Λίνκε, που εκφράζεται κύρια από το «Φόρουμ Δημοκρατικός Σοσιαλισμός» και έχει ως βάση τα ανατολικογερμανικής προέλευσης στελέχη του κόμματος. Σ’αυτήν πρόσκειται και η μια εκ των δύο προέδρων του κόμματος Κάτια Κίπινγκ. Από αυτήν την πλευρά ακούστηκε με τον πιο ηχηρό τρόπο το «ναι στο ευρώ» ως συστατικό στοιχείο της πολιτικής του Ντι Λίνκε καθώς και ο χαρακτηρισμός των απόψεων του Λαφοντέν ως «εθνικιστικές» και επηρεασμένες από τις αντι-ευρώ απόψεις του νεοϊδρυθέντος δεξιού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία».

Οι αριστερές απόψεις εξέφρασαν μια στήριξη με διαβαθμίσεις και διαφοροποιήσεις στον Λαφοντέν, αποδεχόμενες την ουσία της ανάλυσής του για την δομή της ευρωζώνης, και αντιμετωπίζοντας το θέμα της εξόδου από το ευρώ είτε ως λύση ανάγκης για τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση, είτε προβάλλοντας το σύνθημα «όχι ευρώ πάση θυσία», είτε συνδυάζοντας αυτές τις δύο τοποθετήσεις. Σ’αυτό το πλαίσιο κινείται σε γενικές γραμμές η παρέμβαση της Σάρα Βάγκενκνεχτ, από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της γερμανικής Αριστεράς, που είναι σήμερα αντιπρόεδρος του κόμματος και αναπληρωτής πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας, που παρουσιάζουμε σήμερα στην Ισκρα.

Τέλος μεγάλο βάρος έχει η τοποθέτηση αυτού που θα χαρακτηρίζαμε ως «κομματικού κέντρου», που εξέφρασε με τον πιο εύγλωττο τρόπο ο άλλος πρόεδρος του κόμματος, και ηγετική μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος, Μπεντ Ρίξινγκερ. Ο Ρίξινγκερ απέρριψε την άποψη του Λαφοντέν για διάλυση του ευρώ αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να την εξισώσει με εθνικισμό ή με τον δεξιό ευρωσκεπτικισμό της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία». Πρόκειται για «κριτική από τα αριστερά» τόνισε, αποδεχόμενος την ανάγκη ανοίγματος της συζήτησης πάνω σ’αυτό το θέμα.

Θα επανέλθουμε σύντομα με μεταφράσεις άλλων κειμένων σ’αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα και κρίσιμη για την πορεία της Αριστεράς συζήτηση που διεξάγεται στην «κοιλιά του κτήνους» της μερκελοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣTAΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ

ΟΧΙ ΣΕ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Άρθρο της Σάρας Βάγκενκνεχτ*, αντιπροέδρου του DIE LINKE («Η Αριστερά») στην Junge Welt στις 7 Μαϊου 2013

Την τελευταία εβδομάδα κατηγορήθηκα από διάφορα μέσα ενημέρωσης ότι δεν διαχωρίζω αρκετά τη θέση μου από το νεοϊδρυθέν κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD). Από την άλλη πλευρά, είδαμε θέσεις που βλέπουν με σκεπτικισμό το μέλλον της ζώνης του ευρώ να κινούνται προς την κατεύθυνση του AFD. Και τα δύο είναι λάθος.

Ας αρχίσουμε με το AFD: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το AFD είναι ένα δεξιό συντηρητικό κόμμα που ιδρύθηκε με ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο προφίλ. Πολλοί από τους ιδρυτές του υποστηρίζουν εδώ και χρόνια τη μείωση των μισθών και τις κοινωνικές περικοπές στη Γερμανία. Ο ιδρυτής του κόμματος Μπερντ Λούκε ήταν το 2005 ένας από τους υπογράφοντες της έκκλησης για «μεγαλύτερη συγκράτηση των μισθών» στη Γερμανία. Το AFD δεν θέλει υψηλότερους φόρους για τους εκατομμυριούχους αλλά περισσότερες φορολογοαπαλλαγές για τους πλούσιους. Ένας από τους εκπροσώπους τους καλεί τους ανέργους και τους συνταξιούχους να παραιτηθούν από το δικαίωμα ψήφου.Για όλους αυτούς τους λόγους, το AFD δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει επιλογή για όσους έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών απαιτήσεων. Αυτά είπα στην συνέντευξή μου στο κανάλι NTV, στην οποία δυστυχώς έγιναν πολύ επιλεκτικές αναφορές.

Υπάρχει μόνο ένας σημείο όπου το AFD έχει πράγματι υποτιμηθεί από την Αριστερά: είναι η κριτική που ασκεί στην ευρωπαϊκή πολιτική της Μέρκελ. Όταν οι εκπρόσωποι του AFD τονίζουν ότι η υποτιθέμενη διάσωση του ευρώ είναι στην πραγματικότητα μια διάσωση των τραπεζών, όταν απαιτούν οι ιδιώτες επενδυτές, και όχι οι φορολογούμενοι, να πληρώσουν τις ζημίες και όταν ζητούν ένα κούρεμα του χρέους των χωρών που πλήττονται από την κρίση, τότε βρίσκονται στις θέσεις που η Αριστερά υποστηρίζει εδώ και καιρό. Η απόφαση για την Ευρώπη του συνέδριου του AFD στηρίζεται στο γεγονός ότι το ευρώ βλάπτει τον Ευρωπαϊκό Νότο, γιατί στερεί από αυτές τις χώρες την δυνατότητα της άμυνας έναντι της γερμανικής εξαγωγικής επίθεσης μέσω της υποτίμησης του νομίσματος.

Στάθης Κουβελάκης: Το νέο «ΟΧΙ» της κυπριακής Αριστεράς

Πηγή: ISKRA

Εαν οι συνέπειες δεν ήταν τόσο τραγικές, θα λέγαμε, με σκωπτική διάθεση, ότι με το οριακό «ναι» στο Μνημόνιο του κοινοβουλίου της, η Κύπρος έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για τον «εξευρωπαϊσμό» της. Απέκτησε επιτέλους και αυτή, μετά τους Ελληνες, τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς, το δικό της μνημονιακό μπλοκ, που αποτελείται, όπως ήταν λογικό,από όλα τα αμιγώς αστικά κόμματα του νησιού. Εχοντας ενδώσει στις προσταγές της τρόϊκας και τον ωμό εκβιασμό των κυρίαρχων της ΕΕ, το τελευταίο κατά σειρά θύμα είναι πλέον σε θέση να ανταμώσει τα υπόλοιπα στο οικονομικό και κοινωνικό νεκροταφείο στο οποίο μετατρέπεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς η ευρωπαϊκή περιφέρεια. Με τη διαφορά ότι, στην περίπτωση της Κύπρου, η καταστροφή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, ότι θα επέλθει σε χρόνο ρεκόρ (κυκλοφορούν εκτιμήσεις για συρρίκνωση 50% του ΑΕΠ και 40% ανεργία εντός διετίας) και, τέλος, ότι θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ίδια την υπόσταση ενός κράτους που υφίσταται ξένη κατοχή και στερείται αξιόλογων διεθνών στηριγμάτων.

Είναι λοιπόν το τέλος της Κύπρου; Εχουν δίκιο οι διάφοροι, εγχώριοι και μη, χατζηαβάτηδες που συμβούλευαν από την πρώτη στιγμή την υποταγή και τη λογική του «σφάξε με πασά μου ν’αγιάσω»; Αν κάτι σίγουρα τελειώνει, και δη με εξαιρετικά απότομο επώδυνο τρόπο, είναι ένας κύκλος συνδεδεμένος με ένα παρασιτικό και μη-βιώσιμο οικονομικό μοντέλο. Για τον κυπριακό λαό όμως ο αντιμνημονιακός αγώνας μόλις αρχίζει και μαζί μ’αυτόν μια νέα φάση στην ιστορική του προσπάθεια για αξιοπρεπή ζωή και πραγματική ανεξαρτησία. Σ’αυτόν τον αγώνα θα κριθούν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του νησιού, πρωτ’απ’όλα αυτές που αποσκοπούν στην εκπροσώπηση των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων. Αναφερόμαστε βεβαίως στην κυριότερη απ’αυτές, το ΑΚΕΛ, τον κορμό της κυπριακής αριστεράς.

Ασφαλώς το ΑΚΕΛ έχει ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Είναι κόμμα βαθειά ενσωματωμένο στην οικονομική και κοινωνική μηχανή του νησιού και διαχειρίστηκε από θέση εξουσίας το μοντέλο που οδήγησε στην κατάρρευση – γι αυτό εξ’άλλου και εθεωρείτο (περίπου από όλους…) υποδειγματικά «υπεύθυνο» αριστερό κόμμα. Ακόμη χειρότερα, έβαλε την Κύπρο στη μνημονιακή τροχιά, παίζοντας παράταση για να μη φορτωθεί το ίδιο την ευθύνη. Αυτό το πολύ πρόσφατο παρελθόν, που συμβολίζουν  τα αποχαιρετιστήρια δάκρυα του Χριστόφια, σίγουρα βαραίνει στην αξιοπιστία του και, ευρύτερα, στην ικανότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας να αμυνθεί. Παρ’όλα αυτά δεν πρέπει να υποτιμηθεί ότι, αντιμέτωπο με το σοκ της τροϊκανής επιδρομής και της επερχόμενης καταστροφής, το ΑΚΕΛ έδειξε υγιή αντανακλαστικά. Η αριστερή του στροφή είναι όψιμη αλλά απ’ότι διαπιστώνουμε έχει βάθος.

Στάθης Κουβελάκης: Εθνικό νόμισμα και λαϊκό εισόδημα

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Στα πλαίσια της συζήτησης που έχει επανέλθει, ή μάλλον που έχει επιτέλους ξεκινήσει, για το ενδεχόμενο και τις πιθανές επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ένα από τα επιχειρήματα που ακούγεται συχνότερα, και μάλιστα από αριστερούς, είναι ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται αναπόφευκτα σημαντική υποτίμηση, άρα ραδγαία αύξηση των τιμών των εισαγωγών και, κατ’επέκταση, πληθωρισμό και συνακόλουθη πτώση του ήδη πετσοκομμένου εισοδήματος των μισθωτών και των λαϊκών στρωμάτων. Η αναμενόμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας που θα προκύψει από την υποτίμηση θα πραγματοποιηθεί λοιπόν σε βάρος της εργασίας, ενισχύοντας την υποψία ότι ως στόχος υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε μια λογική «εθνικής», αυτόκεντρης, ανάπτυξης.

Ας εξετάσουμε πιο προσεκτικά το όλο επιχείρημα. Αναμφίβολα, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποστεί σημαντική διολίθησηκαι κάτι τέτοιο αποτελεί όντως έναν από τους βασικούς στόχους αυτής της κίνησης: η ανάκτηση ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας που έχει ήδη πληρώσει πανάκριβα την ένταξή της σε ένα «σκληρό» νόμισμα όπως το ευρώ. Ας θυμίσουμε εδώ ότι η ανταγωνιστικότητα μετράται σε τιμές κάτι που σημαίνει ότι για μια χώρα με σταθερά υψηλότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης πληθωρισμό όπως η Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανάκτησής της (εντός ΟΝΕ) από τη βάρβαρη πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή τσακίσματος του εργασιακού κόστους, που επιβάλλουν τα Μνημόνια.

Πόση όμως αναμένεται να είναι αυτή η πληθωριστική πίεση λόγω εισαγωγών και πόσο το κέρδος σε όρους ανταγωνιστικότητας; Οι εμπεριστατωμένες μελέτες των Θ. Μαριόλη και Α. Κάτσινου εκτιμούν ότι, με διολίσθηση του νομίσματος της τάξης του 50%, ότι ο πληθωρισμός θα είναι αρχικά της τάξης του 9,3% (ως ανώτατο ετήσιο όριο), και θα έβαινε κατόπιν γοργά μειούμενος (6%, 4,3%, 3% κ.ο.κ.). Πρόκειται δηλαδή για ένα ποσοστό υπολογίσιμο αλλά συγκρίσιμο, ή μάλλον αισθητά χαμηλότερο με αυτό που γνώρισε η η ελληνική οικονομία στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, με ποσοστά ανεργίας και ρυθμούς αύξησης ΑΕΠ και πραγματικών μισθών που μοιάζουν με όνειρο για τα σημερινά δεδομένα. Οσο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας αυτή υπολογίζεται σε τουλάχιστον 37%, και δύναται να προκαλέσει βελτίωση του εξωτερικού ισοζύγιου κατά τουλάχιστον 90% και αύξηση του ΑΕΠ κατά 7 με 8%, άρα συνακόλουθη αύξηση της απασχόλησης και του εργατικού εισοδήματος που έχει καταστραφεί από την ανεργία.

Στάθης Κουβελάκης: Η ανάγκη ενός νέου «ΟΧΙ»

Kανένας ηγέτης δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στους ωμούς εκβιασμούς ενός Ντράγκι και μιας τρόϊκας αν δεν έχει στο τραπέζι ως σοβαρό ενδεχόμενο την έξοδο της χώρας του από το ευρώ και το αντίστοιχο σχέδιο Β. Μια προοπτική που ενέχει ασφαλώς σοβαρές δυσκολίες που σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι ανυπέρβλητες ή συνώνυμες της βιβλικής καταστροφής που προεξοφλούν οι μνημονιακές δυνάμεις. Η κατάλληλη προετοιμασία και αποφασιστικότητα, τόσο του λαού όσο και του πολιτικού φορέα που θα αναλάβει το βάρος της ευθύνης θα κρίνουν το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος.

via ISKRA

Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι σε κάθε καμπή της νεοελληνικής ιστορίας η Κύπρος στάθηκε καταλύτης δραματικών εξελίξεων. Ποιά καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του ρητού από τη νέα προδοσία της Κύπρου που διέπραξε μια άρχουσα τάξη γαλουχημένη στο πνεύμα των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου; Σήμερα όμως η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς παρτίδας, με επίκεντρο την κρίση της ευρωζώνης και τα γεωπολιτικά επίδικα στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Βέβαια τα τεκταινόμενα στο νησί είχαν πάντα μια διεθνή σημασία – σε τελευταία ανάλυση το δράμα τη Κύπρου δεν είναι παρά αυτό μιας ύστερης, ημιτελούς και στρεβλής αποαποικιοποίησης – άσχετα αν οι ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία απέτυχαν οικτρά να αναδείξουν τη διεθνή διάσταση του εθνικού θέματος. Η διαφορά τώρα είναι ότι σε αντίθεση με την τουρκική κατοχή, την εκδίωξη του γηγενούς πληθυσμού και τον εποικισμό, η οικονομική καταστροφή που εξαπέλυσαν η μερκελοκρατούμενη ΕΕ και το ΔΝΤ δεν μπορεί να υποβιβασθεί σε μια «διαφορά μεταξύ δύο κοινοτήτων» και μισοξεχασμένη ως προς την πραγματική της αίτια διαμάχη μεταξύ περιφερειακών κρατών.

Η κυπριακή κρίση αποτελεί πράγματι τομή στη διαχείριση της κρίσης από τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης και ταυτόχρονα αποφασιστικής σημασίας επίδειξη ηγεμονικής ικανότητας της Γερμανίας. Το αντίτιμο της νίκης που κατήγαγε η τρόϊκα υποχρεώνοντας σε αναδίπλωση την ούτως ή άλλως έτοιμη για συνθηκολόγηση κυπριακή ηγεσία είναι όμως βαρύ: ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι το κυπριακό πείραμα κατάσχεσης της αποτάμιευσης και πτώχευσης πιστωτικών ιδρυμάτων θα αποτελέσει μοντέλο για την ευρύτερη αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος των αδύναμων κρίκων της ευρωζώνης. Είναι πλέον ζήτημα χρόνου να φθάσει στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αρχίζοντας από την Ελλάδα, το αποσταθεροποιητικό κύμα που απελευθέρωσαν αυτές οι εξελίξεις, με πιθανότερη μορφή μια διαρκή και σιωπηλή φυγή των καταθέσεων προς ασφαλέστερους προορισμούς. Μαζί με την οικονομική θα ενταθεί φυσικά και η πολιτική αστάθεια που απεικονίζουν ανάγλυφα η ακυβέρνητη Ιταλία, η κλονιζόμενη καθημερινά από σκάνδαλα και αποσχιστικές τάσεις Ισπανία και η δική μας παραπαίουσα κυβερνητική τρόϊκα.

Στάθης Κουβελάκης:Ο δρόμος της ανυπακοής

Επιβεβαιώνεται εκ νέου ότι σε κάθε τραγωδία η μοίρα της Ελλάδας και αυτήν της Κύπρου είναι αλληλένδετες. Σ’αυτές τις ιστορικές στιγμές διαφαίνεται σε όλη της την έκταση η υποτέλεια μιας άρχουσας τάξης πιστής στο πνεύμα της Ζυρίχης αλλά και η ικανότητα του κυπριακού λαού να εμπνέει με τη στάση του τον δοκιμαζόμενο ελληνικό. Αλλά και όλους όσους τολμήσουν να τον ακολουθήσουν στο δρόμο της ανυπακοής και της αξιοπρέπειας. 

Πηγή: iskra

Η τρόικα δεν είναι πλέον αήττητη. Και το πρώτο «όχι» ήρθε από αυτόν το μικρό λαό, στην εσχατιά της Ευρώπης, που έδειξε, για άλλη μια φορά μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, πως ξέρει να αντιστέκεται. Αναμφίβολα, το «όχι» αυτό δεν είναι «καθαρό»: εκφράζει ένα ευρύτατο φάσμα κοινωνικών συμφερόντων, πολιτικών και γεωπολιτικών στοχεύσεων, ιδεολογιών. Δεν παύει να είναι όμως το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν οι Κύπριοι μπροστά στην πρωτοφανή ωμότητα και τον κυνισμό των κυρίαρχων τάξεων της ΕΕ, με την πλήρη συνενοχή της ελληνικής, που για μια ακόμη φορά εγκατέλειψε στην τύχη του ένα νησί που τη στοιχειώνει ως εφιαλτική ενάρκωση της κακής της συνείδησης. Το κυπριακό «όχι» αποτελεί τομή, συμβολική και όχι μόνο: η ευρωπαϊκή κρίση θα γνωρίσει μια αποφασιστική επιτάχυνση, τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, με βασικά χαρακτηριστικά την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων αλλά και την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, που κατάφερε να σφραγίσει τις τελευταίες εξελίξεις.

Το ερώτημα που τίθεται με πιεστικό τρόπο είναι γιατί η τρόϊκα πήρε μια απόφαση με τόσο προβλέψιμα αποσταθεροποητικά αποτελέσματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέρος της απάντησης παραπέμπει σε γεωπολιτικούς παράγοντες. Η κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας που έχει ούτως ή άλλως δρομολογηθεί, όποιες κι αν είναι οι μελλοντικές αποφάσεις του Eurogroup, δεν μπορεί παρά να καταστήσει εξαιρετικά ευάλωτο στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις αυτό νησί που είχε ήδη προ οκταετίας το θράσος να απορρίψει πανηγυρικά ένα σχέδιο που στόχευε να το μετατρέψει σε προτεκτοράτο. Οι υδρογονάνθρακες και ο ρωσικός παράγοντας εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο, αν και, σε ότι αφορά την Ρωσία, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο κύριος όγκος των κεφαλαιακών της εκροών κατευθύνεται προς την Αγγλία, το Λουξεμβούργο, τις Παρθένες Νήσους και άλλους φορολογικούς παράδεισους ή τόπους ξεπλύματος χρήματος για τους οποίους δεν φαίνεται όλως περιέργως να ανησυχεί ιδιαίτερα η τρόϊκα.

H Ευρώπη κατά της Δημοκρατίας

Όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι η ΕΕ αποτελεί συστατικό στοιχείο της νεοφιλελεύθερης επέλασης αδυνατούν να καταλάβουν γιατί κάθε περαιτέρω βήμα προς το «συντονισμό των πολιτικών» και την προώθηση «ευρωπαϊκών λύσεων» είναι συνώνυμη με περαιτέρω εμβάθυνση της αντιδημοκρατικής εκτροπής και σφίξιμο του ζουρλομανδύα των δημοσιονομικών πολιτικών λιτότητας και διάλυσης του κοινωνικού κράτους που προβλέπουν οι ισχύουσες συνθήκες. Όσοι καλλιεργούν ψευδαισθήσεις ότι αυτά μπορούν να λυθούν με «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις», χωρίς σκληρές συγκρούσεις και μονομερείς ενέργειες, εθελοτυφλούν και ανοίγουν την πόρτα σε επικίνδυνες οπισθοδρομήσεις.

του Στάθη Κουβελάκη

Στις 21 Φλεβάρη ανακοινώθηκε στις Βρυξέλλες, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, « ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς την οικονομική σύγκλιση στην Ευρωζώνη ». Ενα βήμα που έτυχε ωστόσο ελάχιστης δημοσιότητας και σχολιασμού, ως είθισται εξ’αλλου με τα τεκταινόμενα εντός των τειχών της ΕΕ. Περί τίνος πρόκειται ; Ούτε λίγο, ούτε πολύ οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. συμφώνησαν για τους « νέους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης », που θα δίνουν στην Κομισιόν την « πρωτοφανήεποπτική εξουσία να ελέγχει τα σχέδια των εθνικών προϋπολογισμών και να ζητεί αλλαγές σε περίπτωσηδημοσιονομικών παρεκκλίσεων από τους κοινοτικούς κανόνες ». Η συμφωνία αυτή επετεύχθη ύστερα από επτά μήνες διαπραγματεύσεων και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έθεσε ως « όρο » για τη συγκατάθεσή του τη συγκρότηση μιας « ειδικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων που θα υποβάλλει προτάσεις για το Ταμείο Εξαγοράς Χρέους για την Ευρωζώνη μέχρι τον Μάρτιο του 2014 ».

Η αρχική ιδέα για το Ταμείο αυτό είναι να κοινοτικοποιεί το χρέος πάνω από 60% του ΑΕΠ και να λαμβάνει μέτρα για τη μείωσή του μέσα σε είκοσι χρόνια. Η Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες έχουν όμως εκφράσει την αντίθεσή τους για το Ταμείο αυτό, του οποίου προφανώς θα κληθούν να επωμιστούν το κύριο κόστος. Η υιοθέτηση της πρότασης για τη σύσταση ακόμη μιας « επιτροπής εμπειρογνωμόνων » δεν αποτελεί λοιπόν παρά μια διακοσμητικού τύπου παραχώρηση που επιτρέπει την επίτευξη ενός βασικού στόχου των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων : την εκχώρηση στην Κομισιόν της δυνατότητας εποπτείας του προσχέδιου του προϋπολογισμού του κάθε κράτους. Οι χώρες της Ευρωζώνης διατηρούν μεν τη δυνατότητά τους να αρνηθούν να ακολουθήσουν τις κοινοτικές συστάσεις, αλλά κινδυνεύουν από νομικές επιπτώσεις που μπορεί να τους επιβληθούν σε περίπτωσημη συμμόρφωσής τους.

Απέναντι στο φασισμό – Στάθης Κουβελάκης

 Πηγή: Iskra

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φασιστικό φαινόμενο. Οχι με ένα αυταρχικό καθεστώς, με μια στρατιωτική δικτατορία ή με μια ένοπλη αντεπανάσταση, όπως το μετεμφυλιακό «κράτος των εθνικοφρόνων», αλλά με το φασισμό ως κίνημα «από τα κάτω», με σημαντικά ερείσματα στην κοινωνία και διακριτή παρουσία στην πολιτική ζωή. Ας το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ’αρχής. Η δυναμική που εκφράζει η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) είναι φασισμός όχι απλά επειδή το ιδεολογικό της στίγμα είναι σαφώς τέτοιου είδους αλλά επειδή στην περίπτωσή της η ιδεολογία έχει έναν απόλυτα πρακτικό χαρακτήρα. Η ΧΑ δεν είναι ένα απλό ακροδεξιό μόρφωμα, με σημαία το ρατσισμό και τον εθνικισμό, όπως προηγουμένως το ΛΑΟΣ ή αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη που παίζουν στο ταμπλό της κοινοβουλευτικής πολιτικής. Η παραστρατιωτική συγκρότηση, η άσκηση βίας έναντι στοχοποιημένων ομάδων και ατόμων δεν αποτελεί μια δευτερεύουσα όψη της δραστηριότητάς της αλλά το επίκεντρό της, αυτό που καθιστά το μήνυμά της αντιληπτό και δημοφιλές σε τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και ο πυρήνας του μηνύματος είναι σαφής, τραγικά σαφής με μια έννοια: αυτό που χρειάζεται η χώρα για να σωθεί από τη σημερινή καταστροφή είναι να επιβληθεί νόμος και τάξη. Και για να γίνει αυτό πρέπει το κοινωνικό-εθνικό σώμα να αποκαθαρθεί από το «μίασμα», κατ’αρχήν από τους «μετανάστες» και τις κάθε είδους «παρεκκλίνουσες μειοψηφίες», αλλά και ευρύτερα από όσους αποτελούν τον πολιτικά οριζόμενο «εσωτερικό εχθρό»: την αριστερά, τα συνδικάτα, τις κοινωνικές και πολιτιστικές οργανώσεις.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ολοκληρωμένη υλοποίηση αυτού του σχεδίου είναι ασύμβατη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Εδώ βρίσκεται όμως το κρίσιμο σημείο. Διότι αν και η ΧΑ δε είναι προς το παρόν σε θέση να διεκδικεί εξουσία, εν τούτοις το σχέδιο της αποτελεί προέκταση ήδη υπαρκτών τάσεων προς το «κράτος έκτακτης ανάγκης» που γιγαντώθηκαν στη μεταδημοκρατική μνημονιακή περίοδο. Ο εντεινόμενος κρατικός αυταρχισμός, η ασυδοσία των κατασταλτικών μηχανισμών, η πλήρης ενσωμάτωση του ρατσιστικού λόγου στον επίσημο κρατικό λόγο (και τις συνεπακόλουθες πρακτικές), η κατασκευή ενός πολυπρόσωπου «εσωτερικού εχθρού», αυτό είναι το άμεσο έδαφος που θρέφει τη φασιστική δυναμική και νομιμοποιεί τις «λύσεις» που αυτή προτείνει στα μάτια ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Συνηγορία υπέρ της μονομέρειας – Στάθης Κουβελάκης

Όπως έγραφε ο Ρουσώ στο Κοινωνικό Συμβόλαιο (4ο κεφάλαιο) έχουμε εδώ να κάνουμε με μια σχέση υποδούλωσης υπό την επίφαση μιας σύμβασης που επιβάλλει τους εξής όρους : «υπογράφω με σένα μια σύμβαση που επιβαρύνει μόνον εσένα και από την οποία επωφελούμαι μόνον εγώ, που θα τηρώ όσο μου αρέσει και που θα τηρείς όσο μου αρέσει».

Πηγή: Iskra

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όρος μονομέρεια περιβάλλεται από αρνητικές συνδηλώσεις. Η μονομέρεια θεωρείται γενικά ελάττωμα ή τουλάχιστον πολύ σοβαρό μειονέκτημα. Αντίθετα όλοι οι όροι που αρχίζουν με «πολύ» ηχούν σαφώς καλύτερα. Ποιός μπορεί να φέρει αντίρρηση στην «πολυμέρεια», στην πολύπλευρη θεώρηση των πραγμάτων και γενικά στην αποδοχή της πολλαπλότητας ως αξίας στον κόσμο που ζούμε ;

Τι από όλα αυτά ισχύει όμως όταν ο λόγος είναι για τα κοινά, δηλαδή για ένα πεδίο όπου ισχύει η ηρακλείτεια αρχή του πολέμου και όχι η αρμονική ή έστω αδιάφορη συνύπαρξη των διαφορών; Ας πάρουμε ένα απλό, κοινότυπο, παράδειγμα. Η σύγχρονη εργασιακή σχέση είναι τυπικά, δηλαδή νομικά, μια σχέση μεταξύ ίσων υποκειμένων που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των δύο συμβαλλόμενων πλευρών. Στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι και ότι η ισχύς είναι άνισα κατανεμημένη μεταξύ των δύο μερών. Δεν είναι βέβαια ευκαταφρόνητη η ελευθερία του εργαζόμενου να λύσει τη σύμβαση και να αλλάξει εργοδότη γιατί αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα θα είχαμε φεουδαρχικού τύπου εξάρτηση και όχι μισθωτή εργασία. Αυτή η ελευθερία είναι όμως ασύμμετρα υποδεέστερη της δυνατότητας που έχει ο εργοδότης να λύσει αυτός τη σύμβαση, απολύοντας έναν ή πολλούς εργαζόμενους. Αυτή η ασυμμετρία, που εκτείνεται σε πλήθος άλλα ζητήματα (του εργάσιμου χρόνου, του μισθού κλπ), υποδηλώνει ότι η σχέση είναι στην ουσία της εκμεταλλευτική, δηλαδή ότι λειτουργεί δομικά μονομερώς, προς όφελος της εργοδοτικής πλευράς.

Απέναντι σε αυτήν την μονομέρεια, ο εργαζόμενος, αν θέλει να βελτιώσει κάπως τη θέση του, δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιτάξει τη δική του μονομέρεια, είτε σε ατομική, είτε σε συλλογική βάση. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα αποτελέσματα της συλλογικής μονομέρειας είναι πολύ βαθύτερα και πιο μόνιμα από αυτά των ατομικών λύσεων. Η ίδια εμπειρία δείχνει επίσης ότι αν δεν αντιτάξει τη δική του μονομέρεια στην δομικά ασύμμετρη σχέση στην οποία υπάγεται, ο εργαζόμενος απλά υφίσταται ανήμπορος την διαρκή μονομέρεια του εργοδότη με σχεδόν σίγουρη κατάληξη την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης του.

H στρατηγική της έντασης, τότε και τώρα – Στάθης Κουβελάκης

Πηγή: www.aristerovima.gr  

Ιδιαίτερα πυκνή έγινε το τελευταίο διάστημα στο δημόσιο λόγο η αναφορά στη «στρατηγική της έντασης», ειδικότερα μετά τις επιθέσεις στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και στο Mall. Ας θυμίσουμε εδώ ότι ο όρος παραπέμπει στην Ιταλία της δεκαετίας του 1970, όταν ακροδεξιές ομάδες, με τη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του «βαθέος κράτους», διέπραξαν μεγάλης έκτασης τρομοκρατικά χτυπήματα και τα απέδωσαν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά.Η ατμόσφαιρα ήταν τότε εκρηκτική: ένα εξεγερσιακό κύμα, με επίκεντρο τα εργοστάσια και τα πανεπιστήμια, σάρωνε την ιταλική κοινωνία. Η Αριστερά, με πυλώνα το ΚΚ Ιταλίας, το πιο ισχυρό όλου του δυτικού κόσμου, απειλούσε την αδιατάρακτη μεταπολεμικά εξουσία της Χριστιανοδημοκρατίας και των συμμάχων της.

Η στρατηγική της έντασης στόχευε λοιπόν πολλαπλά: κατ’αρχήν να σπείρει φόβο και να αναζωπυρώσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά που σε καιρούς κρίσης στρέφονται σε λύσεις νόμου και τάξης. Θα προετοιμαζόταν έτσι το έδαφος για την αυταρχική σκλύρυνση και τη νομιμοποίηση της καταστολής των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Στόχος ήταν τέλος αφ’ενός η ανακοπή της ανοδικής δυναμικής της κομμουνιστικής αριστεράς, αφ’ετέρου η διάσπασή της ανάμεσα στις μειοψηφικές τάσεις που, με προβλέψιμο τρόπο, θα αντιδρούσαν «δυναμικά» (έως και ένοπλα), και σ’εκείνες που, προσβλέποντας στην εξουσία εντός του κοινοβουλευτικού πλαισίου, θα αναγκάζονταν να στοιχηθούν με τη «νομιμότητα» και την κρατική καταστολή.

Η κατάληξη αυτής της ιστορίας είναι γνωστή: στην ουσία, το σχέδιο πέτυχε. Μια μειοψηφία όντως επέλεξε τον αδιέξοδο δρόμο της ένοπλης αναμέτρησης, και συντρίφτηκε, ενώ η πλειοψηφία συντάχθηκε με το κράτος έκτακτης ανάγκης που σφυρηλατήθηκε στην «πάλη κατά της τρομοκρατίας», και οδηγήθηκε στην ήττα και την παρακμή . Στριμωγμένα μεταξύ σφύρας και άκμονος, τα κοινωνικά κινήματα, τα πιο ριζοσπαστικά και μαζικά που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη, υποχώρησαν και περιθωριοποιήθηκαν. Ο δρόμος είχε ανοίξει για την αντεπανάσταση που θα έσπρωχνε την χώρα του «παρατεταμένου κόκκινου Μάη» στην κατρακύλα ενός Κράξι και ενός Μπερλουσκόνι.

Είναι εφικτή μια κυβέρνηση της Αριστεράς; Στάθης Κουβελάκης

Πηγή: ISKRA

Το ερώτημα ίσως φανεί περίεργο σε όσους τουλάχιστον δεν έχουν παρασυρθεί από την εικονική πραγματικότητα βελτίωσης των οικονομικών δεδομένων που προβάλλουν τα φερέφωνα της κυβέρνησης και των μνημονιακών δυνάμεων. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο στις δημοσκοπήσεις, τις αντιθέσεις να οξύνονται στο εσωτερικό του κυβερνητικού στρατόπεδου, την πλήρη, ουσιαστικά, διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τον κλονισμό που προκαλεί η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, η προοπτική μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης με κορμό την σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση φαντάζει ως η λογική διάδοχη λύση στο καταρρέον πολιτικό σκηνικό. Οσοι κραδαίνουν, όπως ο κ. Ψυχάρης (βλ. Βήμα 22/11.2012), το «φάντασμα του 1958», όταν η δυναμική που έφερε την ΕΔΑ στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξανεμίστηκε στο διάστημα που ακολούθησε, δείχνουν απλά πόσο επιφανειακά έχουν καταλάβει τη σημερινή συγκυρία.

Γιατί σήμερα η Αριστερά, και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει απέναντί της ούτε έναν υπό ανασυγκρότηση δυναμικό κεντρώο σχηματισμό, ούτε την απαρχή του μεταπολεμικού «οικονομικού θαύματος», αλλά ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα και μια κατεστραμμένη από την μνημονιακή λεηλασία χώρα, δυό τάσεις που τροφοδοτούν φυσικά και την δική της δυναμικής. Και που είναι τουλάχιστον απίθανο να αντιστραφούν εντός του έτους όταν συνεχίζονται με αμείωτους, αν όχι εντεινόμενους, ρυθμούς η ύφεση, η ανεργία, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Και όμως το ερώτημα είναι υπαρκτό, για δύο τουλάχιστον λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ακριβώς επειδή η ελληνική κρίση είναι καθολική, επειδή με δυό λόγια κλονίζει τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι οι εκπρόσωποι και στηλοβάτες αυτού του λαβωμένου θηρίου θα παραχωρήσουν ευγενικά τη θέση τους σε αυτούς που επιθυμούν να το αλλάξουν. Οσο ισχνή κι αν είναι η πλειοψηφία της στο κοινοβούλιο, το κυβερνητικό μπλοκ θα κάνει το παν για να κερδίσει χρόνο και να αποτρέψει κάθε πρόωρη προσφυγή στις κάλπες γιατί αυτό επιτάσσουν τα τεράστια συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, που το στηρίζουν και στα οποία υπακούει πιστά.

Στάθης Κουβελάκης:Για την κρίση, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κόμμα, εξουσία, στρατηγική – 7 + 1 σημεία για το νέο ΣΥΡΙΖΑ – Στάθης Κουβελάκης

 Πηγή: ISKRA 

Στη μνήμη του Ντανιέλ Μπενσαϊντ

1. Ας ξεκινήσουμε από το εξής ερώτημα: τι γεννάει «αντικειμενικά» την ανάγκη για έναν καινούργιο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς όχι κάποιο προϋπάρχον σχέδιο για την αναμόρφωση της «μορφής κόμμα» που σταδιακά προχωράει και μπαίνει σε μια καινούργια φάση της υλοποίησής του. Η διαδικασία που έχει δρομολογηθεί προκύπτει πρώτα και κύρια από την ταξική σύγκρουση που συγλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια και τις ανάγκες που δημιουργεί. Από τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνων, κοσμογονικών και δραματικών ανατροπών που έχουν βιώσει οι λαϊκές τάξεις. Πιο συγκεκριμένα: από τη διαπίστωση ότι 24 γενικές απεργίες, δεκάδες ογκώδεις κινητοποιήσεις στους δρόμους, καταλήψεις πλατειών από πλήθη κόσμου για πάνω από ένα μήνα, δεν αρκούν για να φέρουν την αντιμνημονιακή ανατροπή που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας. Δεν αρκούν μεν, πλην όμως δημιούργησαν τους όρους για να εκφραστεί η κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος (και γενικότερα των σχέσεων εκπροσώπησης) σε μια πλειοψηφικά αριστερόστροφη κίνηση. Δημούργησαν τους όρους μιας νέας συνάντησης της Αριστεράς, ή τουλάχιστον αυτής που ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η μετωπική-ενωτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, η ικανότητά του να συνδιαλέγεται με την λαϊκή κινητοποίηση, ακόμη και στις πιο δύσκολες για κομματικό φορέα μορφές (κίνημα των πλατειών), η πρόταση του, τέλος, για «κυβέρνηση της Αριστεράς» με στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, εξηγούν την εκτίναξή σε πρωτοφανή εδώ και μισό αιώνα για αριστερό κόμμα επίπεδα εκλογικής καταγραφής.

Η συνάντηση που εκφράστηκε με εκλογικούς όρους την άνοιξη, και σφραγίστηκε μέσα από την ταξική και πολιτική πόλωση του Ιούνη, ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικό εκφραστή ενός δυνάμει νέου μπλοκ λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων με πλειοψηφική δυναμική και προοπτική εξουσίας. Για πρώτη φορά μετά την ιστορική ήττα του σύντομου 20ου αιώνα, η Αριστερά θέτει ζήτημα εξουσίας σε ευρωπαϊκή χώρα. Μετά το καλοκαίρι η προοπτική αυτή άρχισε να ανιχνεύεται με οργανωτικούς όρους – κάτι που ήδη ενυπήρχε σπερματικά στην εμπειρία των ανοιχτών συνελεύσεων της προεκλογικής και αμέσως μετεκλογικής περιόδου. Η πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με τον τριπλασιασμό των μελών και το «άπλωμα» του ΣΥΡΙΖΑ σε νέους χώρους αποτελούν τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας αναδιάταξης των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των λαϊκών και εργαζόμενων τάξεων.

Πάνω στο ηφαίστειο- Στάθης Κουβελάκης

 

Εφημ Δρόμος της Αριστεράς

via ISKRA

Ο ηγεμόνας ήρθε λοιπόν, και απήλθε. Δεν είδε σχεδόν τίποτε ιδίοις όμμασι, εντός της προστατευμένης από ασφυκτικό αστυνομικό κλοιό περίμετρου στην οποία κινήθηκε τις λιγοστές ώρες της παραμονής του, ίσως μόνο τη φευγαλέα εικόνα ενός μπουκαλιού που εκτόξευσαν οι εργαζόμενοι του Ερρίκος Ντινάν. Ούτε είπε και τίποτε το συγκεκριμένο. Η παρουσία του όμως βαρυσήμαντη και το μήνυμα σαφές. Το ευρωπαϊκό κέντρο στηρίζει πολιτικά με όλο του το βάρος την σκιώδη μνημονιακή κυβέρνηση υπό έναν απαράβατο όρο: να εκτελεί υπάκουα κα μέχρι τέλους τις εντολές της τρόϊκας. Ταυτόχρονα όμως το γεγονός μιας τέτοιας επίσκεψης, η αναγκαιότητά της για αυτούς που τη σχεδίασαν και την υλοποίησαν, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το επικοινωνιακό κόστος των εικόνων που θα αναμετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ εκείνη την ημέρα, υποδηλώνει και κάτι περισσότερο: την συνειδητοποίηση ότι η ελληνική κατάσταση είναι κρίσιμη, δυνάμει εκρηκτική. Αρα πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να παραμείνει υπό έλεγχο.

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Και όμως, αυτή η ξεκάθαρη πολιτική βούληση είναι ανεπαρκής για να λύσει τις οξυνόμενες αντιθέσεις της συγκυρίας. Κατ’αρχήν γιατί οι μνημονιακές πολιτικές έχουν πλήρως αποτύχει στο βασικό τους δεδηλωμένο τους στόχο, την διαχείριση του χρέους. Είναι προφανές ότι, παρά ή μάλλον λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας, το ελληνικό χρέος είναι μη-βιώσιμο, κάτι που θα αναγκάσει το ΔΝΤ να αποσυρθεί, όπως το ορίζουν οι καταστατικές του υποχρεώσεις (αλλά και οι πιέσεις των άλλων οφειλετών), από το πλαίσιο χρηματοδότησης. Ενα νέο κούρεμα είναι αναπόφευκτο αλλά έχει κόστος, και μετά το PSI, τα ομόλογα είναι στα χέρια των επίσημων δανειστών, δηλαδή των ευρωπαϊκών θεσμών και της ΕΚΤ, που θα πρέπει να πληρώσουν τη ζημία. Και η Γερμανία, που θα κληθεί να καταβάλλει το μεγαλύτερο μερίδιο, αντιδρά, και θεωρεί πολιτικά αδύνατο να προβεί σε τέτοια κίνηση πριν τις επερχόμενες εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα και η ευρωπαϊκή Αριστερά-Στάθης Κουβελάκης

 

Πηγή:http://www.rproject.gr/

Όπως όλα τα «μεγάλα» κινήματα, αυτά που αποκτούν καθολική εμβέλεια, το αντιμνημονιακό κίνημα στην Ελλάδα είχε σχεδόν από την αρχή έντονες και «ταυτοτικές» διεθνείς αναφορές, από την Ταχρίρ της νικηφόρας εξέγερσης και την Αργεντινή του «ελικόπτερου» μέχρι τις πλατείες που πρωτογέμισαν οι Ισπανοί Ιντιγνάδος.

Μια από τις καινοτομίες, όχι η πιο δυσάρεστη, που έφερε η ελληνική κρίση της τελευταίας διετίας είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σχεδόν διαρκώς στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής, ειδικότερα δε της ευρωπαϊκής. Ανησυχητικά νέα για την εξέλιξη της αποπληρωμής του χρέους, φήμες για επικείμενη έξοδο από το ευρώ, πολιτική αστάθεια, συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας – θεωρείται πλέον φυσιολογικό αυτές οι ειδήσεις να προκαλούν αναταραχές στα χρηματιστήρια, απανωτές δηλώσεις αρχηγών κρατών, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ανοίγματα δελτίων ειδήσεων ανά τον κόσμο. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν λέγαμε ότι για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της, και σίγουρα πάντως για πρώτη φορά από την εποχή της δικτατορίας ή του εμφυλίου, διεθνοποιείται σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο παρατεταμένο χρονικό διάστημα, το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας σε μη-εμπόλεμη περίοδο.

«Είμαστε όλοι Ελληνες»

Η λέξη «Ελλάδα» έχει γίνει πλέον συνώνυμη με τον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό που δημιούργησε η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου «δόγματος του σοκ» σε δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες που θεωρούσαν τον εαυτό τους προστατευμένο από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Τέτοια πράγματα δεν μπορούσαν να συμβούν, μας έλεγαν, σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα, αποτελούσαν θλιβερό προνόμιο των «τριτοκοσμικών» ή των ανατολικοευρωπαίων που έπρεπε να πληρώσουν τα σπασμένα του «κομμουνισμού». Στην καθ’ ημάς Δύση, υπήρχε, υποτίθεται, συναίνεση στη διατήρηση ενός «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», διακριτού από το αγγλοσαξωνικό. Οι περισσότεροι θεωρούσαν εξάλλου ότι μόνο η εμβάθυνση της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» μπορούσε να εγγυηθεί έναν τέτοιο στόχο. Παρ’ όλες αυτές τις εύηχες δοξασίες, σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, η έκφραση «να μη γίνουμε Ελλάδα» έχει γίνει μόνιμη επωδός, από τις απλές καθημερινές κουβέντες μέχρι το δημόσιο λόγο.

Προετοιμασίες για την έξοδο από το ευρώ – Στάθης Κουβελάκης

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις

         να προετοιμαστούν για έξοδο από το ευρώ

‘Το μαρτύριο παρατείνεται για να προστατευθούν τα συμφέροντα των δανειστών(…)Το διακύβευμα είναι όμως πολύ ευρύτερο. Το ελληνικό χρέος είναι λιγότερο από το 3% του ευρωπαϊκού αλλά αποτελεί κρίσιμο πεδίο δοκιμασίας για όλη την τερατώδη μηχανή βίαιας απόσπασης και μεταφοράς πλούτου σε βάρος των λαών που έχει στηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο διαμέσου της χρεοκρατίας. Οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι βέβαια οι τραπεζίτες και γενικότερα το χρηματιστικό κεφάλαιο στα μέτρου του οποίου είναι κομμένο και ραμμένο το ευρώ. Πέραν από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών, τα Μνημόνια έχουν ένα διπλό, συμπληρωματικό ως προς τον προηγούμενο, στόχο: το ξεπούλημα όσο-όσο σε ότι έχει απομένει από δημόσιο αγαθό και την κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων ενός αιώνα. Πρόκειται με δυό λόγια για ένα συνδυασμό νεοαποικιοποίησης της χώρας και αδυσώπητης ταξικής εκδίκησης.»

Εφημ. Ελευθερία Λάρισας

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

1. Πού βαδίζει πλέον η οικονομία της χώρας; Θα παραμείνει στην ευρωζώνη;

Η απάντηση στην πρώτη ερώτησή σας είναι απόλυτα προφανής: στον όλεθρο. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι χωρίς προηγούμενο για οποιαδήποτε δυτικοευρωπαϊκή χώρα εκτός συνθηκών πολεμικής σύρραξης εδώ και πάνω από αιώνα. Θυμίζω ότι στη μεγάλη κρίση του Μεσοπόλεμου μόλις δύο χώρες, η Γερμανία και οι ΗΠΑ, είχαν συρρίκνωση άνω του 20% της οικονομίας τους, η Ελλάδα το έχει ήδη ξεπεράσει και δεν έχει πιάσει πάτο αν δεν ανατραπούν σύντομα οι ακολουθούμενες πολιτικές. Το νέο πακέτο περικοπών σε μια στιγμή που η ύφεση τρέχει με ρυθμούς 7% το χρόνο είναι καθαρή τρέλλα.

Η απάντηση στη δεύτερη ερώτησή σας είναι πιο σύνθετη: όχι σε ότι αφορά την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κατά τη γνώμη μου αυτό έχει ήδη κριθεί, η έξοδος είναι απλά θέμα χρόνου, αλλά σε ότι αφορά συνολικότερα τη βιωσιμότητα της ευρωζώνης. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει στις άλλες χώρες: η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι ήδη στο μονοπάτι των Μνημονίων, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ακολουθεί η Ισπανία, η 4η οικονομία της Ευρώπης, και κατόπιν η Ιταλία. Συνολικά η οικονομία της ευρωζώνης είναι σε υποχώρηση, μόνο η Γερμανία και κάποιες μικρότερες χώρες του Βορρά έχουν μια περιορισμένη ανάπτυξη. Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι απλό: η δομή της ευρωζώνης δημιουργεί εντεινόμενη πόλωση μεταξύ των χωρών του κέντρου και των χωρών της περιφέρειας λόγω αποκλίσεων σε ανταγωνιστικότητα. Για τις χώρες της περιφέρειας το ευρώ ήδη λειτουργεί εδώ και χρόνια ως ξένο νόμισμα, δηλαδή ως νόμισμα προφανώς υπερτιμημένο και χωρίς δυνατότητα αλλαγής της ισοτιμίας του σε εθνικό επίπεδο. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που δημιουργεί την υπερχρέωση της περιφέρειας και τις φυγόκεντρες τάσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο σπάσιμο της ευρωζώνης όπως υφίσταται σήμερα. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η έξοδος της Ελλάδας θα αποτελέσει και τον απαρχή ενός ντόμινο που θα σημάνει και το τέλος του ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς, κανείς δεν έχει αποφασίσει την αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ όσο βέβαια θα εξακολουθούν να τηρούνται οι μνημονιακές δεσμεύσεις.

ΣΥΡΙΖΑ: Από την αντιπολίτευση στην ηγεμονία-Στάθης Κουβελάκης

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις 17 Ιούνη: Από την αντιπολίτευση στην ηγεμονία

Συνέντευξη του Στάθη Κουβελάκη στον Παρατηρητή της Ισκρα

–Πως εκτιμάς το αποτέλεσμα της 17ης του Ιούνη; Ηττα, νίκη και για ποιούς;

Εχουν ειπωθεί πολλά και σωστά στην αριστερή συζήτηση γύρω απ’αυτό το θέμα. Αυτό που θα ήθελα από την πλευρά μου να επισημάνω είναι το αξιοσημείωτο γεγονός ότι αυτή η συζήτηση έγινε και συνεχίζεται, κάτι που υποδηλώνει ότι δεν επιδέχεται μια μόνο απάντηση. Στις 6 Μάη π.χ. το ποσοστό του Συριζα θεωρήθηκε από όλους αναμφισβήτητη επιτυχία, όπως επίσης γενικευμένη ήταν η αίσθηση ότι ηττήθηκαν κατά κράτος οι μνημονιακές δυνάμεις. Στις 17 του Ιούνη υπήρχε η προσδοκία της πρωτιάς από την πλευρά του Συριζα, άρα η συνείδηση μιας αποτυχίας μετά το αποτέλεσμα, που συνοδεύτηκε από την αίσθηση ότι «τη γλύτωσαν» οι μνημονιακές δυνάμεις, ενώ οι συνολικές τους δυνάμεις είναι στάσιμες, αλλά βέβαια πιο συγκεντρωμένες απ’ότι στις 6 Μάη. Το γεγονός είναι ότι το αποτέλεσμα της κάλπης αρκεί για να τους επιτρέψει να συγκροτήσουν σχετικά άνετα κυβέρνηση, με την αρωγή του «αριστερού» μαϊντανού της ΔΗΜΑΡ.

Το συμπέρασμα που προκύπτει μου φαίνεται απλό. Στην ουσία είναι η εκρηκτική δυναμική του Συριζα που άλλαξε το ίδιο το κριτήριο της «νίκης» και της «ήττας», της «επιτυχίας» και της «αποτυχίας». Και αυτό είναι και η τερράστια συμβολή του Συριζα στην υπόθεση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Κατάφερε για πρώτη φορά, στην Ευρώπη τουλάχιστον, να κάνει πολιτική από τη σκοπιά των εργαζόμενων τάξεων με όρους νίκης, και όχι απλά με όρους «αντίστασης» ή «κινήματος». Να γιατί η 17 Ιούνη βιώθηκε από τους αριστερούς σαν μια χαμένη ευκαιρία. Εκτός βέβαια από κάποιους, ευτυχώς σχετικά λίγους, για τους οποίους ήταν αδιάφορο αν θα κέρδιζε ο Σύριζα, εφ’όσον δεν ταιριάζει στα κριτήρια «επαναστατικότητάς» τους, ή, για διαφορετικούς λόγους, από κάποιους άλλους που ένοιωσαν ένα είδος περίεργης ανακούφισης επειδή «δεν είμαστε έτοιμοι». Λες και εμείς διαλέγουμε το πότε μας καλεί να παρέμβουμε μια κατάσταση, και μάλιστα όταν η ανάγκη άμεσης ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και αποτροπής του συνεχιζόμενου ολέθρου παίρνει έναν τόσο επιτακτικό χαρακτήρα. Στην ουσία αυτή η αντίδραση υποδηλώνει έναν ιδιόμορφο «φόβο της επιτυχίας» που με τη σειρά του παραπέμπει σε μια συνεχιζόμενη εντός της Αριστεράς εσωτερίκευση της ήττας, κάτι εξηγήσιμο αλλά εμφανώς αναντίστοιχο με τις καινούργιες συνθήκες.

Σε κάθε περίπτωση, το δίμηνο Μάη-Ιούνη με τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις συνιστά καθοριστικής σημασίας τομή στο πολιτικό σκηνικό, μια τομή που σφραγίζεται από την δυναμική της Αριστεράς και τις νέες δυνατότητες που ανοίγει για την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα.

–Θα μπορούσαμε λοιπόν να συνοψίσουμε τη θέση σου με τη διατύπωση που κυκλοφορεί ευρέως περί «πύρρειας νίκης» των μνημονιακών δυνάμεων;

Κατ’αρχήν ναι, με κάποιες επιφυλάξεις όμως. Ναι γιατί όντως η βάση αυτής της κυβέρνησης, με δεδομένη μάλιστα την τρικυμία που έχει μπροστά της, είναι εύθραυστη. Η ΝΔ ήρθε πρώτη αλλά με μόλις 30%, το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της μετά απ’αυτό του περασμένου Μάη, και χωρίς να διαθέτει αυτοδυναμία, κάτι που είναι από μόνο του προβληματικό από θεσμική σκοπιά. Η λογική του ισχύοντος πολιτεύματος όπως ξέρουμε βασίζεται στη δυνατότητα ανάδειξης αυτοδύναμων κυβερνήσεων, που αποτελούν προϋπόθεση σταθερότητας για τον εξόχως πρωθυπουργοκεντρικό ελληνικό κοινοβουλευτισμό.

Αριστερή Κυβέρνηση:Η πρόκληση της επόμενης μέρας- Στάθης Κουβελάκης

Εφημ.ΑΥΓΗ

 Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ευρώπη, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς ενδέχεται να αποτελέσει την κύρια δύναμη ενός κυβερνητικού σχήματος. Τα βασικά δεδομένα που θα έχει να αντιμετωπίσει αυτή η αριστερή κυβέρνηση είναι κατά βάση γνωστά: μια καταρρέουσα οικονομία, μια τραυματισμένη κοινωνία και ένα κράτος σε κατάσταση διάλυσης κάτω από το διπλό βάρος των συνεπειών του Μνημονίου και της πολιτικής «καμμένης γης» που με ένα όλο και πιο συνειδητό τρόπο ακουλουθούν τμήματα του κρατικού μηχανισμού και, γενικότερα, του κυρίαρχου μπλοκ, ειδικότερα μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί ένας ίσως ακόμη πιο καθοριστικός παράγοντας, δηλαδή ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, που παίζει άμεσο και πρωταγωνιστικό ρόλο έχοντας, με το γνωστό καθεστώς της τροϊκανής κηδεμονίας, επιβάλλει το συνολικό, και άκρως περιοριστικό, πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης.

Αυτά τα δεδομένα δεν έχουν τίποτε το πρωτοφανές. Με έναν τρόπο αποτελούν και την εξήγηση της εκρηκτικής εκλογικής ανόδου του Σύριζα την τελευταία περίοδο: οι κοινωνίες στρέφονται προς δυνάμεις έξω από το σύστημα ακριβώς όταν αυτό βρίσκεται σε κατάσταση ανεξέλεγκτης κρίσης, όταν έχει διαταραχθεί και η πιο απλή καθημερινότητα και έχουν διαρραγεί οι παγιωμένες σχέσεις εκπροσώπησης. Από την άλλη πλευρά είναι αυτονόητο ότι, για τους ίδιους λόγους, μια αριστερή κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τερράστιες δυσκολίες και εξαιρετικά επιθετικούς αντιπάλους, εντός και εκτός της χώρας, που καταλαβαίνουν απόλυτα το διακύβευμα και την απειλή που έχουν απέναντι.Γιατί είναι βέβαια σαφές ότι η ακύρωση του Μνημονιακού πλαισίου από κυρίαρχη πράξη του ελληνικού κοινοβουλίου, που αποτελεί τον πυρήνα της πρότασης του Συριζα και το κλειδί της δυναμικής του, με μια έννοια και της ίδιας του της ταυτότητας, θέτει αυτόματα την αριστερή κυβέρνηση σε τροχιά σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης και της χώρας.

Αυτά τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα ορίζουν και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής συγκυρίας, αυτό που την διαφοροποιεί από συνθήκες του πρόσφατου σχετικά παρελθόντος, όπου σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, ενίοτε και με συμμετοχή, από συμπληρωματικές θέσεις, αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων ανέλαβαν να διαχειριστούν ένα εκ των προτέρων δεδομένο πλαίσιο νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Για να τα πούμε διαφορετικά, παρ’όλο που το άμεσο και κεντρικό αίτημα της αριστερής πρότασης που εκφράζει ο Συριζα φαντάζει περιορισμένο και «μετριοπαθές» (ακύρωση του Μημονίου), στην ουσία, η εμμονή και η συνέπεια στην υλοποίησή του ενέχει μια πλούσια και πολύμορφη ανατρεπτική δυναμική.

Θα ασκηθούν λοιπόν κάθε είδους πιέσεις, που φυσικά έχουν ήδη αρχίσει εδώ και καιρό, για να καμφθεί ο Συριζα, για να υποχωρήσει σ’αυτή τη θεμελιακή του δέσμευση, που είναι η ακύρωση του Μνημονίου, με πλήρη επίγνωση ότι αν επιτευθεί κάτι τέτοιο καταρρέει αυτόματα το όλο εγχείρημα, και, μαζί του, κάθε ελπίδα προοδευτικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας στο ορατό μέλλον. Στις οικονομικές πιέσεις και το κλίμα υστερίας που καλλιεργούν εδώ και καιρό τα ΜΜΕ θα πρέπει να συνυπολογιστούν οι θεσμικές δυσκολίες που θα προκύψουν από την ίδια την διαδικασία συγκρότησης κυβέρνησης, ειδικά στην περίπτωση που ο Συριζα δεν επιτύχει αυτοδυναμία. Με δεδομένη την ανεύθυνη και βαθειά συστημική στάση του ΚΚΕ, αυτό σημαίνει ότι οι πιέσεις από την πλευρά του πολιτικού συστήματος θα είναι αποκλειστικά από τα δεξιά, με αιχμή τις προβαλλόμενες από διάφορες πλευρές «κόκκινες γραμμές» που αποκλείουν ευθύς εξ’αρχής κάθε ιδέα ακύρωσης του Μνημονίου από το κοινοβούλιο.

Ετσι, ακόμη κι αν ο Συριζα επιτύχει μια σχετικά άνετη πρωτιά στις 17 Ιούνη, αλλά χωρίς αυτοδυναμία, θα συνεχίζει να θεωρείται μειοψηφία από το πολιτικό σύστημα και θα εμφανιστεί ιδιαίτερα εκτεθειμένος στις ασφυκτικές πιέσεις που θα του ασκούνται από όλες τις πλευρές. Η κατάσταση που θα δημιουργηθεί σ’αυτές τις διόλου απίθανες συνθήκες θέτει ένα γενικότερο και γνώριμο πρόβλημα της αριστερής στρατηγικής, που είναι αυτή των ορίων που θέτει όχι μόνο η πραγματικότητα των συσχετισμών στο οικονομικό επίπεδο και στο εσωτερικό του ίδιου του κράτους αλλά και αυτών που προκύπτουν από ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο (κοινοβούλιο, εκλογικό σύστημα κλπ). Η Λαϊκή Ενότητα στη Χιλή για παράδειγμα ήταν κυβέρνηση μειοψηφίας, τόσο στο εκλογικό σώμα όσο και στο κοινοβούλιο, κάτι που δεν μπορούσε να αντισταθμιστεί από τις προεδρικές εξουσίες του Αλιέντε και που εξανάγκασε σε συνεχείς διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις στη Χριστιανοδημοκρατία.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ και το Λαικό Κίνημα για την Ανατροπή-Στάθης Κουβελάκης

Συνέντευξη του Στάθη Κουβελάκη  στον Μιχάλη Σιάχο

Εφημ. ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 2/6/2012

Ερ. Πως βλέπεις το τοπίο που διαμορφώνεται εν όψει των εκλογών της 17 Ιούνη;

Σ.Κ. Η στιγμή που ζούμε είναι η συνέχιση του σεισμού της 6ης Μαϊου, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για απλές μετασεισμικές δονήσεις αλλά μάλλον για προανάκρουσμα μεγαλύτερου σεισμού. Η εντεινόμενη πόλωση μεταξύ Συριζα και Μνημονιακού μπλοκ, με βασικό πόλο τη Δεξιά, είναι η λογική προέκταση της δυναμικής που αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα των εκλογών. Το πιο εντυπωσιακό ίσως στοιχείο, που δεν έχει τονιστεί επαρκώς πάρα κάποιες πολύ σοβαρές αναλύσεις όπως αυτές των Γιάννη Μαυρή και Χριστόφορου Βερναρδάκη, είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανόδου του Σύριζα αλλά και αυτά των στρωμάτων και των κοινωνικών χώρων που αντιστέκονται σ’αυτήν την άνοδο της ριζοσπαστικής αριστεράς και που συσπειρώνονται σήμερα κυρίως στη ΝΔ.

Εχουμε λοιπόν, σε αδρές γραμμές, από τη μια πλευρά κυρίως τα εργατικά και λαϊκά στρώματα των μεγάλων αστικών κέντρων, τον κόσμο της μισθωτής εργασίας με την ευρεία έννοια, με το κύριο κέντρο βάρους στις παραγωγικές ηλικίες, και από την άλλη, την ύπαιθρο , τις μεγάλες ηλικίες, τα πιο εύπορα στρώματα της μη-μισθωτής εργασίας. Ο Συριζα κατάφερε επιτέλους αυτό που η αριστερά μάταια κυνηγούσε για δεκαετίες, να διευρύνει την επιρροή της στον κορμό του λαϊκού ΠΑΣΟΚ διατηρώντας και επεκτείνοντας ταυτόχρονα το παραδοσιακό της ακροατήριο, με ιστορικές καταβολές και υψηλό βαθμό πολιτικοποίησης και κοινωνικής δράσης.

Ερ. Θέλεις να πεις ότι η άνοδος του Σύριζα αποτελεί κύρια αποτέλεσμα στροφής προς τα αριστερά της παραδοσιακής λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ;

Σ.Κ. Είναι βέβαια και κάτι ευρύτερο, που υπερβαίνει αυτή τη διάσταση, αν και αυτή η μεταστροφή αποτελεί βασικό στοιχείο της δυναμικής και της προσδίδει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική της συνοχή και το ταξικό της πρόσημο. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια αδιάφορη πολυσυλλεκτική δυναμική χάρις στην οποία ο Σύριζα ενισχύεται τσιμπώντας αδιάφορα λίγο-πολύ από παντού. Πρόκειται για ένα πολιτικό γεγονός πολύ μεγάλης σημασίας, που σπάνια, ή ίσως και για πρώτη φορά παρατηρούμε στην ιστορία: την αποσάθρωση ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, σε κατάσταση παρακμής βέβαια αλλά που διατηρούσε μέχρι πρόσφατα συμπαγή κοινωνική γείωση στα εργατικά-λαϊκά στρώματα, προς όφελος ενός σχηματισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς που, επίσης μέχρι πρόσφατα, έπασχε από έλλειψη λαϊκότητας τόσο, σε ένα βαθμό, στην εκλογική του απήχηση όσο, κυρίως, στην οργάνωση και τη στελέχωσή του. Το δεύτερο βέβαια συνεχίζει να ισχύει, γιατί τέτοιες πραγματικότητες δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη ή χάριν μόνο της εκλογικής ανόδου.

Σημεία ανάγνωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων-Στάθης Κουβελάκης

 Πηγή: http://antapocrisis.gr/

Τα σημεία ανάγνωσης των αποτελεσμάτων της εκλογικής αναμέτρησης της 6^ης Μαϊου δεν στοχεύουν να δώσουν ούτε μιαν πλήρη εικόνα, ούτε μιαν ανάλυση των αποτελεσμάτων. Στόχος είναι να αναδείξει κάποιες πτυχές, ψηφίδες ουσιαστικά, μιας πολύπλοκης και αντιφατικής πραγματικότητας.

1. Το αυτονόητο: Τα μνημονιακά κόμματα καταβαραθρώθηκαν και μαζί με αυτά εκφράσθηκε, σχεδόν με μορφή δημοψηφίσματος, η απόλυτη αντίθεση του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο και στα όσα έχουν προκύψει από αυτό, περιλαμβανομένης και της δανειακής σύμβασης του Φεβρουαρίου. Μάλιστα, η καταδίκη της πολιτικής που εφαρμόσθηκε αυτά τα δύο τραγικά από όλες τις απόψεις χρόνια ξεπέρασε κάθε φιλοδοξία των δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών, που αντιτάχθηκαν στις μεθοδεύσεις του πολιτικού συστήματος και των «αγορών».

2. Το ενδιαφέρον: Τα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερα κόμματα και πολιτικά μορφώματα δεν εκπροσωπούνται στην ελληνική Βουλή. Με άλλα λόγια, οι πολίτες της χώρας δεν απέλυσαν μόνο τον μάγειρα, απέρριψαν και τις συνταγές του.

3. Η διαφαινόμενη προεκλογικά τραμπάλα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και το σύστημα αερόσακων σωτηρίας δεν υπήρξαν αποτελεσματικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε διπλάσιους από όσους η ΔΗΜΑΡ από αυτούς που εγκατέλειψαν μαζικά το ΠΑΣΟΚ. Το γιατί, έχει ενδιαφέρον, αλλά ας απαριθμήσω λίγους παράγοντες χωρίς πολλά λόγια: Ο διφορούμενος πολιτικός λόγος, η αντιφάσεις των πολιτικών απόψεων, η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που ενσωμάτωσε από το ΠΑΣΟΚ, οι τριγμοί, αδρανοποιήσεις και απομακρύνσεις αξιόλογου κομματικού δυναμικού που διαπίστωνε ότι αυτό που οικοδομούσαν δεν αντιστοιχούσε σ’ αυτό που σχεδιαζόταν: Το καράβι έγερνε μονόπατα, παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις του καπετάνιου.

Η πρόκληση της επόμενης μέρας…Κώστας Λαπαβίτσας-Στάθης Κουβελάκης

                        Κρίση και Αριστερή Διέξοδος 

 

Η επόμενη μέρα για την Ανατρεπτική Αριστερά .

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Α Α ΛΙΒΑΝΗ ένα κείμενο θέσεων που προκαλεί και προσκαλεί σε διάλογο και δράση.

 Κρίση και Αριστερή Διέξοδος 

Θέσεις για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.

Κώστας Λαπαβίτσας – Στάθης Κουβελάκης

Μάϊος 2012

 

»Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ, η σύγκρουση με την ΕΕ και η υιοθέτηση εκτεταμένου αντικαπιταλιστικού προγράμματος θα λειτουργήσει ως παράδειγμα για τους ευρωπαϊκούς λαούς. …..Η Ελλάδα μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για τη δράση των άλλων ευρωπαϊκών λαών που δέχονται τεράστιες πιέσεις λόγω της κρίσης και επιζητούν μεγάλες αλλαγές, όπως δείχνουν οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία. Σε μια τέτοια προοπτική   η Ευρώπη θα μπορέσει ίσως να μπει σε διαφορετική πορεία, προωθώντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών με πραγματικούς όρους και όχι με τη σημερινή υποκρισία που καλύπτει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Θα πρόκειται για το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα κατά του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματιστικοποίησης που οδήγησαν στην τεράστια κρίση του 2007. Η ανατρεπτική αριστερά μπορεί όντως να κάνει την Ελλάδα να αλλάξει τον εαυτό της συμβάλοντας σε ευρύτερες παγκόσμιες αλλαγές. »

 Ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Στάθης Κουβελάκης καταθέτουν 54 θέσεις – προτάσεις , χαράσσουν τους άξονες της Αριστερής Διεξόδου από την Κρίση, ενώ αναδεικνύουν   την αναγκαιότητα μετωπικής συμμαχίας των  πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με πυρήνα μια Αριστερά με ανατρεπτικό προσανατολισμό.  

 Οι θέσεις χωρίζονται σε τρία μέρη:

• Γενικευμένη καπιταλιστική κρίση: Ευρώπη και Ελλάδα(θέσεις 1-17)

• Κοινωνικές δυνάμεις και πολιτική εξουσία στην εποχή των μνημονίων (θέσεις 18-41)

• Αριστερή πρόταση για επίλυση της κρίσης και κοινωνική αλλαγή( θέσεις 42-54)

 Σας παρουσιάζουμε μια σύντομη περίληψη των θέσεων.

Η κρίση που αντιμετωπίζει ο ελληνικός καπιταλισμός είναι οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κρατική, ιδεολογική και ηθική. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα αντιμετωπίζει γενικευμένη κρίση που δεν οφείλεται σε πόλεμο αλλά πηγάζει ενδογενώς από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις….Η ελληνική κρίση είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 και άρα πηγάζει από τις γιγαντιαίες αντιφάσεις του χρηματιστικοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της εποχής μας…Η συσσώρευση στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες δεν έχει μπει σε νέα και δυναμική βάση, ενώ δεν έχει ανεβεί αποφασιστικά η μακροπρόθεσμη κερδοφορία του κεφαλαίου. Παράλληλα η παραγωγική βάση της παγκόσμιας οικονομίας αναδιαρθρώνεται προς όφελος της αναδυόμενης Ασίας και σε βάρος των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Το θεσμικό και νομικό πλαίσιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, από την άλλη, καθορίζεται από τις νεοφιλελεύθερες θεσμικές αλλαγές των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η κυριότερη αλλαγή είναι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και των χρηματοπιστωτικών αγορών…. Ο ώριμος καπιταλισμός της εποχής μας δεν έχει έντονο αναπτυξιακό δυναμισμό, αλλά δημιουργεί αλλεπάλληλες φούσκες στις οποίες συμμετέχει και το βιομηχανικό κεφάλαιο αποσπώντας χρηματοπιστωτικά κέρδη. Η γιγαντιαία φούσκα του 2001-7 οδήγησε στην κρίση που ξέσπασε το 2007, εκφράζοντας τη βαθύτερη δυστοκία της συσσώρευσης με τη μορφή της διόγκωσης του ιδιωτικού και του δημόσιου χρέους….