»Το Πάχτο» ή »Για να φτάσεις στο ξημέρωμα ο μόνος δρόμος είναι η νύχτα».

Πηγή:Il Trovatore

Του Σταμάτη Κυριάκη

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε ένα ορεινό χωριό ένας πολύ πλούσιος  άρχοντας με χιλιάδες ρίζες ελιές στην ιδιοκτησία του.

Όλα πήγαιναν καλά στην κοινωνία του ορεινού χωριού .

Ο άρχοντας στεκόταν όρθιος μπροστά στο παράθυρο του και αγνάντευε τα κτήματα του.

Τα μπουλούκια των γυναικών μάζευαν τις ελιές.

Ο χωροφύλακας  έκανε την καθιερωμένη  και βαρετή του περιπολία.

Ο  δικαστής  εκδίκαζε συνηθισμένες μικρο-υποθέσεις

Οι Πρετεντέρηδες  κουτσομπόλευαν στα καφενεία  πικάντικα  και φαιδρά θέματα.

Το «Κόμμα των φτωχών» διακήρυττε την έλευση της Δευτέρας  Παρουσίας.

Όλα πήγαιναν καλά στην μικρή κοινωνία τους ορεινού μας χωριού , ώσπου ήρθε να μείνει ένας σπουδαίος  επαναστάτης που έλειπε χρόνια στα ξένα και  τα μάτια του είχανε δει πολλά . Ακόμα περισσότερα, όμως,  είχανε ακούσει τα αυτιά του.

Οι χωριανοί του πρότειναν να γίνει Δήμαρχος μιας και ήταν πολύ μορφωμένος και πολύ δίκαιος.

Ο  «Κύριος Σπύρος» ήθελε να ξεκουραστεί αλλά ,πάλι,  σκεφτόταν ότι  για να φτάσεις  στο ξημέρωμα  ο μόνος δρόμος είναι η νύχτα.

Έτσι λοιπόν έβαλε υποψηφιότητα και εκλέχτηκε Δήμαρχος.

Επί των ημερών του έγιναν σπουδαία πράγματα στο χωριό.

Το ταξίδι της Ροντινέλα

Πηγή:Il Trovatore

Η Ροντινέλα έμεινε για πάντα στην Τυνησία.

Ένοιωθε ότι δεν θα προλάβαινε να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι.

Έτσι συμβαίνει με τα χελιδόνια εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Ήρθε όμως η θυγατέρα της μαζί με έναν ανεπρόκοπο νεαρό που πετούσε άτσαλα όλο το καλοκαίρι και κινδυνεύαμε να μας βγάλει τα μάτια.

Ευτυχώς, για κάποιο λόγο , χτίσανε τη φωλιά τους στον απέναντι μπότζο και γλύτωσα από τις κουτσουλιές.

Προσπάθησα να της πιάσω την κουβέντα. Της είπα ότι όταν ήταν μικρή και έκανε την πρώτη απόπειρα να πετάξει, έπεσε και την γλύτωσα την τελευταία στιγμή από του γάτου τα δόντια.

Δεν είχε την ευγένεια της μάνας της.

Μου είπε απότομα : «..και τι θέλεις τώρα, να σούχουμε υποχρέωση;»

Έκανα πως δεν άκουσα και συνέχισα.

Την ρώτησα για το ταξίδι .

Μου έλεγε ότι περάσανε απέναντι στο Σαλέντο και κατέβηκαν άκρη- άκρη τις ακτές μέχρι τον Ασπρομόντε .

Δεν πήγαν προς τα βουνά της Καλαβρίας γιατί κάνει κρύο το φθινόπωρο και είναι κουραστικό να ανέβουν σε τέτοιο υψόμετρο.

Έμειναν μερικές μέρες στον Βούα να πάρουν δυνάμεις και συνέχισαν μέχρι την Σικελία όπου έμειναν λίγες μέρες , άλλοι στην Άβολα και άλλοι στο Λίντο ντι Νότο.

Μου είπε ότι από την Μάλτα και μετά ,που ήτανε τα δύσκολα, την κουβαλούσανε στην πλάτη. Είχε χαμηλό αιματοκρίτη και κουραζότανε εύκολα.

Φεύγω,θα χάσω το αεροπλάνο.

ANTISA CHVICHAVA

IL TROVATORE

Αν ρωτήσεις έναν  έφηβο στο δρόμο  «που είναι  το τάδε μαγαζί;» :

θα σου απαντήσει  «Δίπλα στο  Base».

Αν  κάνεις την ίδια ερώτηση σε έναν μεσήλικα θα σου απαντήσει:

«Απέναντι από του Μαρινόπουλου».

Άμα κάνεις την ίδια ερώτηση σε έναν γέρο θα σου απαντήσει : « Κοντά στον  Άγιαντώνη».

Όταν   εύχεται ένας γέρος  λέει: «Προπάντων υγεία»

Όταν  εύχεται ένας  μεσήλικας λέει :»Καλές δουλειές»

Όταν εύχεται ένας νέος  λέει : «Καλά μουνιά στο πούτσο σου».

Για τον γέρο,  στους 23 βαθμούς, «μας έκοψε το κρύο».

Για τον μεσήλικα στους  15 βαθμούς «κάνει ψύχρα».

Για  τον νέο «Έχει δροσίσει» στους 5 βαθμούς .

Για τον γέρο «άγρια χαράματα» είναι στις τέσσερις.

Για τον μεσήλικα  είναι στις οκτώ.

Για τον νέο είναι στις μία το μεσημέρι.

Έτσι γινόταν σχεδόν πάντα  με το χάσμα των γενεών.

Λέω «σχεδόν πάντα» διότι υπάρχουν και εξαιρέσεις που δεν υπέκυψαν ποτέ σε αυτούς τους  άκαμπτους νόμους.