Προβλήματα και προβληματισμοί εμπρός στη 2η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Του Σταύρου Μαυρουδέα

Η μεγαλύτερη συνεισφορά του διαλόγου στα πλαίσια της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι βάζει στο τραπέζι μία σειρά κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το σύνολο της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος και τα οποία οι άλλοι χώροι της Αριστεράς είτε δεν συζητούν καθόλου είτε τα συζητούν μέσα από γραφειοκρατικούς και ρεφορμιστικούς παραμορφωτικούς φακούς. Όμως η «αξία χρήσης» ενός πολιτικού χώρου δεν εξαρτάται μόνο από τις θεωρητικές και πολιτικές αναζητήσεις του αλλά κυρίως από το εάν και πως αυτές αποκρυσταλλώνονται σε μαζική πολιτική παρέμβαση.

Με βάση αυτό το σκεπτικό διατυπώθηκε το κείμενο συμβολής στο διάλογο της 2^ης Συνδιάσκεψης που υπέγραφαν οι Λ.Θερμογιάννης, Γ.Ραχιώτης, Γ.Ρούσης και ο υποφαινόμενος όπου διακρίνονταν δύο βασικά καθήκοντα που πρέπει να εκπληρωθούν: (α) η διαμόρφωση ενός συνεκτικού και αξιόπιστου μεταβατικού προγράμματος με κεντρικό άξονα την αποδέσμευση από την ΕΕ και (β) η άμεση ανάληψη πρωτοβουλίας για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ, Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ) με βάση αυτό το πρόγραμμα. Επίσης υποστηριζόταν ότι το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει ότι το πρόγραμμά του αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν.

Στη συνέχεια ακολούθησαν μία σειρά κείμενα – κυρίως εκ μέρους στελεχών του ΝΑΡ – που εστίασαν ουσιαστικά μόνο στο τρίτο ζήτημα (της κυβέρνησης) αφήνοντας στην άκρη όλα τα προηγούμενα ζητήματα παρόλο ότι είχαν ήδη αναδειχθεί σαν βασικά (αν όχι τα βασικά) ζητήματα μέσα από το διάλογο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Προβληματισμός πρώτος: δεν υπάρχει ανάγκη ενός συνεκτικού και αξιόπιστου μεταβατικού προγράμματος; Είναι όλα καλά καμωμένα μέχρι τώρα; Οι μέχρι προγραμματικές επεξεργασίες έχουν ριζώσει μέσα στις λαϊκές μάζες και βοηθούν στο ανέβασμα της πολιτικής δουλειάς και της μαζικής κινητοποίησης; Μάλλον όχι. Αν αφήσει κανείς στην άκρη τους κοινοβουλευτικούς κρετινισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και τον γραφειοκρατικό χιλιασμό του ΚΚΕ και θελήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με την άτεγκτη αυτοκριτική που πίστευε η Ρ.Λούξεμπουργκ ότι πρέπει να χαρακτηρίζει το επαναστατικό κίνημα τότε κάθε άλλο παρά ευχαριστημένος πρέπει να είναι. Αν τα πράγματα ήταν καλά τότε και το μαζικό κίνημα δεν θα είχε την σημερινή πτώση του και η πολιτική κατάσταση δεν θα έπαιρνε την σημερινή ζοφερή και άκρως ανησυχητική πορεία της.

»Ήρθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία”- Λ.Θερμογιάννης, Σ.Μαυρουδέας, Γ.Ραχιώτης, Γ.Ρούσης

 Συμβολή στο διάλογο για τη Β’ Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Το κείμενο υπογράφουν οι

Ρούσης Γιώργος-Ραχιώτης Γιάννης

 Μαυρουδέας Σταύρος-Θερμογιάννης Λάζαρος

Η αστική τάξη και οι ξένοι «εταίροι» και πάτρωνές της βυθίζουν τη χώρα και το λαό ολοένα και βαθύτερα στη εξαθλίωση. Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός δρόμος για τη δική τους σωτηρία. Η ελληνική αστική τάξη είναι τόσο στενά δεσμευμένη στην σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της (την συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ενοποίηση) που δεν διστάζει ούτε εμπρός στο φάσμα της καταστροφής (όπως και στους προηγούμενους «μεγαλο-ιδεατισμούς» της που συσσώρευσαν δεινά στον τόπο και στο λαό). Προκειμένου να κρατηθεί έστω και στις παρυφές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ (φυλακής και εκμεταλλευτή λαών και χωρών) δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Την ίδια ώρα το λαϊκό κίνημα, παρά τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου, παρουσιάζει εμφανή σημεία κάμψης. Βασική αιτία της κάμψης αυτής είναι η απουσία ενός ρεαλιστικού εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού προγράμματος προς όφελος της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ενός αξιόπιστου πολιτικού φορέα-μετώπου που να το προβάλλει και να συνενώσει το λαό και να διεκδικήσει μαζί του την υλοποίηση του παίρνοντας στα χέρια τους τις τύχες του τόπου.

Οι ευθύνες της επίσημης Αριστεράς γι’ όλα αυτά είναι κολοσσιαίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι η εκλογική επιτυχία και η κυβερνητική εξουσία χωρίς την παραμικρή ουσιαστική σύγκρουση ούτε με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων αλλά ούτε καν με τις βασικές πολιτικο-οικονομικές επιλογές της.

Το ΚΚΕ επιδίδεται σε ένα ψευδεπίγραφο «επαναστατικό χιλιασμό» επικαλούμενο φραστικά την επανάσταση και ταυτόχρονα απέχοντας από και υπονομεύοντας κάθε λαϊκή κινητοποίηση που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επαναστατική προοπτική γιατί δεν δηλώνει επαναστατική εκ προοιμίου. Με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας τους ουσιαστικά ξεδοντιάζει το λαϊκό κίνημα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την μέχρι τώρα συμβολή της στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης στο καπιταλιστικό και ευρω-ενωσιακό μεσαίωνα, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όριά της και να μπορέσει να αποτελέσει τον καταλύτη της σήμερα πιο αναγκαίας παρά ποτέ αναζωπύρωσης και αναβάθμισης του λαϊκού κινήματος. Και όμως αυτή η ευθύνη πέφτει πρωταρχικά στους ώμους της. Πρέπει όμως να αποδείξει άλλη μία φορά ότι είναι μία πραγματικά επαναστατική Αριστερά και γι’ αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να επαναστατήσει απέναντι στις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές της.

Δύο είναι τα βασικότερα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει.

Το πρώτο καθήκον είναι να προτείνει ένα συνεκτικό και αξιόπιστο ριζοσπαστικό μεταβατικό πρόγραμμα . Ένα πρόγραμμα δηλαδή που να απαντά στα άμεσα λαϊκά προβλήματα και στα τρέχοντα πολιτικά διακυβεύματα και ταυτόχρονα να σηματοδοτεί (χωρίς να προϋποθέτει ως συμφωνία) την σοσιαλιστική προοπτική. Ο βασικός άξονας αυτού του προγράμματος δεν μπορεί να είναι άλλος από την απάντηση στο βασικό διακύβευμα της περιόδου από την σκοπιά του κόσμου της εργασίας: η ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ. Η ανάκτηση της ανεξαρτησίας της χώρας (που έχει εκχωρηθεί από το Μνημόνιο), η αποκατάσταση και λαϊκή διεύρυνση της δημοκρατίας (που τσαλαπατιέται από τις Μνημονιακές και αστικές επιταγές), η φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας (που έχει αποδιαρθρωθεί μέσα στην ΕΕ της Κοινής Αγοράς και του Ευρώ) είναι βασικοί κόμβοι αυτού του προγράμματος.

Το δεύτερο καθήκον είναι η πρωτοβουλία για την συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικού Μετώπου των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με βάση αυτό το πρόγραμμα. Οι δυνάμεις γι’ αυτό ήδη υπάρχουν και με παραπλήσιους τόνους και φρασεολογία συμπλέουν στη λογική του προγράμματος αυτού. Εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το ΜΑΑ, ο Εργατικός Αγώνας, άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Ανένταχτοι Αριστεροί αλλά και πολλοί αγωνιστές που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ λόγω της απουσίας μίας αξιόπιστης και συνεκτικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης. Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ άλλοτε αυτό το πλατύ αριστερό μέτωπο. Μόνο μία τέτοια πλατειά συσπείρωση δυνάμεων μπορεί, εφόσον απευθυνθεί με λαϊκό και κατανοητό τρόπο στο λαό και γίνει οργανικό κομμάτι των αγώνων και των αγωνιών του, να τον κινητοποιήσει και να τον οδηγήσει στο τιτάνιο έργο της σωτηρίας του τόπου. Χωρίς αυτή την αριστερή μετωπική πολιτική πρωτοπορία οι αυθόρμητες λαϊκές αντιστάσεις – και ιδιαίτερα η ογκούμενη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ – θα βαδίζουν από ήττα σε ήττα. Και στο τέλος θα κινδυνεύσουν να γίνουν όχημα ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων εάν το σύστημα κινδυνεύσει σοβαρά από την κρίση.

Το Μέτωπο αυτό δεν θα είναι αποτελεσματικό αν δεν σηκώσει το γάντι της κυβερνητικής πρόκλησης και δεν απαντήσει στο ύπουλο δίλημμα που θέτει μέσα στον κόσμο της Αριστεράς και της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμά του πρέπει να αποτελεί και την πρόταση διακυβέρνησης από τις δυνάμεις που το αποδέχονται και το στηρίζουν. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν στηρίζεται από ένα ισχυρό πλειοψηφικό λαϊκό κίνημα και ταυτόχρονα αν δεν αποσκοπεί στην περαιτέρω ενδυνάμωση και ανάπτυξη του τελευταίου. Είναι επίσης προφανές ότι μία τέτοια κυβερνητική εξουσία μπορεί να εγκαθιδρυθεί και να ευοδωθεί μόνο σε συνδυασμό με την διεύρυνση της λαϊκής κυριαρχίας και την ανάπτυξη θεσμών και μορφών λαϊκο-δημοκρατικής εξουσίας.

Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια και στα δύο αυτά βασικά καθήκοντα. Κάθε υπεκφυγή, κάθε σκιαμαχία, κάθε μυωπικό παιχνίδι εσωτερικών ισορροπιών (είτε μεταξύ συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε και στο εσωτερικό τους) θα κοστίσει ακριβά. Ήλθε η ώρα να πάψουν οι ενδοσκοπήσεις και να απευθυνθούμε στην κοινωνία. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστερήσεων. Θα έπρεπε να το είχαμε πράξει χθες. Ας το πράξουμε τουλάχιστον δίχως άλλη καθυστέρηση την επόμενη κιόλας της Συνδιάσκεψης. Η κρίση του συστήματος βαθαίνει και μαζί και η αποφασιστικότητά του να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου ακόμη πιο αντιλαϊκές λύσεις.

Παρέμβαση του Σταύρου Μαυρουδέα στην εκδήλωση του Συλλόγου»Γ.Κορδάτος»,24/5/2013

Χαιρετισμός

 Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι

Δυστυχώς, λόγω εργασίας, δεν βρίσκομαι στην Αθήνα και γι’ αυτό δεν μπορώ να παρευρεθώ στην ιδιαίτερα σημαντική εκδήλωση σας η οποία συνεισφέρει στην υπόθεση της Κομμουνιστικής Αριστεράς και του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Σήμερα ο τόπος και ο λαός μας βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που επιβάλλει η καπιταλιστική κρίση και η πολιτική των Μνημονίων που έχει συνομολογήσει η ελληνική αστική τάξη με τους ξένους πάτρωνες της. Επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο ότι ο μόνος δρόμος για την έξοδο του καπιταλιστικού συστήματος από την κρίση είναι η ραγδαία υποβάθμιση της θέσης της εργατικής τάξης και των ευρύτερων λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων σε επίπεδα σχεδόν τριτοκοσμικά και το ξεπούλημα του τόπου σε εγχώρια και ξένα ιδιωτικά καπιταλιστικά συμφέροντα, με τα τελευταία να παίρνουν την μερίδα του λέοντος.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα, παρά τις εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και με βάση κυρίως την πίεση της λαϊκής βάσης, έχει δώσει σημαντικούς μαζικούς αγώνες, έχει δυσκολέψει τους σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ξένων πατρώνων της αλλά δεν έχει κατορθώσει να τους σταματήσει και να τους ανατρέψει.

Ο βασικός λόγος αυτής της αδυναμίας βρίσκεται στην απουσία μίας ρεαλιστικής και ταυτόχρονα επαναστατικής πολιτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση με βάση τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Μόνο μία τέτοια πρόταση μπορεί να πείσει και να εμπνεύσει την μεγάλη εργαζόμενη πλειονότητα της χώρας ότι υπάρχει άλλη διέξοδος, ότι είναι στα χέρια της και ότι έχει τη δύναμη να την επιβάλλει και να την διεκπεραιώσει. Αυτή η ρεαλιστική επαναστατική πολιτική πρόταση διεξόδου πράγματι, όπως έχουν δείξει οι κλασσικοί του Μαρξισμού, δεν μπορεί να γεννηθεί αυθόρμητα από τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις. Χρειάζεται η ύπαρξη ενός επαναστατικού πολιτικού φορέα του κόσμου της εργασίας για να την επεξεργαστεί και να την κάνει κτήμα των λαϊκών μαζών. Χρειάζεται δηλαδή ένα κομμουνιστικό κόμμα, αντάξιο του ρόλου του στην ουσία και όχι στον τύπο και στα σύμβολα.

Η οδυνηρή απουσία ενός τέτοιου κομμουνιστικού φορέα σήμερα είναι πιο αισθητή παρά ποτέ. Τα ψήγματα του βρίσκονται διάχυτα σε όλα σχεδόν τα ρεύματα της Αριστεράς* φυσικά όχι με την ίδια πυκνότητα καθώς ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς σε ένα καθαρόαιμα συστημικό πολιτικό χώρο. Από την άλλη η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω του «επαναστατικού χιλιασμού» στον οποίο επιδίδεται ουσιαστικά υποβοηθά τα αστικά σχέδια αποδυναμώνοντας το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι, με τις πολιτικές και τις αχαρακτήριστες θεωρίες της, κακοποιεί και αμαυρώνει το όνομα των κομμουνιστών και του Μαρξισμού κάνοντας μακροπρόθεσμη ζημιά στην κομμουνιστική υπόθεση. Τέλος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και οι άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρά τις σημαντικές ορισμένες φορές προσπάθειες και συμβολές τους, δεν έχουν κατορθώσει να καλύψουν αυτό το κενό.

Σταύρος Μαυρουδέας: Πρωτογενές πλεόνασμα; Ποιo πρωτογενές πλεόνασμα;

Κουτοπόνηρα κυβερνητικά παραμύθια για το πρωτογενές πλεόνασμα (έλλειμμα)

Η προπαγανδιστική εκστρατεία της κυβέρνησης του Τριωδίου (με άλλα λόγια της τρικομματικής “εθνοσωτήριας” κυβέρνησης μας) δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Την ώρα που έχει εξαθλιώσει την μεγάλη εργαζόμενη πλειονότητα της κοινωνίας (με την ανεργία στο 27%, τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα να μειώνονται και άλλο, τις φοροεπιδρομές που πλέον δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν κλπ.) προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει να είμαστε επιπλέον και χαρούμενοι γιατί “σώζει την χώρα”.

Έτσι επίσημα και ημι-επίσημα φερέφωνα έχουν πάρει σβάρνα τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και χοροπηδούν κυριολεκτικά ως πίθηκοι τσίρκου για το “πρωτογενές πλεόνασμα” και την “βελτίωση του ισοζυγίου (εξωτερικών) πληρωμών”. Πρόκειται, για άλλη μία φορά, για χυδαία ψέματα.

Πρώτον, το περσινό πολυδιαφημισμένο “πρωτογενές πλεόνασμα” είναι αποτέλεσμα στατιστικών αλχημειών (σε πλήρη συνέργεια με τους ευρωπαίους πάτρωνες της χώρας). Βασίσθηκε στην εσωτερική στάση πληρωμών του δημοσίου (δηλ. ότι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του είχαν εκτιναχθεί και παραμένουν και σήμερα στα ύψη, εκτός από τα οφειλόμενα στους “νταβατζήδες” (κατά Κωστάκη Καραμανλή)), στη δραματική μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (που επιδεινώνει την ύφεση) και στις ληστρικές φοροεπιδρομές (που πλέον μοιάζουν με εξορμήσεις πλιατσικολόγησης στρατού κατοχής – κάτι σαν την σαλαμπρέντα που λένε στα μέρη μου). Έτσι η κυβέρνηση και τα φερέφωνα της εμφανίσθηκαν ακιζόμενοι και πανηγυρίζοντες ότι φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Ψεύδονται ασύστολα γιατί γνωρίζουν ότι αυτό το “πρωτογενές πλεόνασμα” είναι εικονικό. Γνώριζαν πολύ καλά (από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) αυτό που ανακοινώθηκε σήμερα (10/5/2013) από την Τράπεζα της Ελλάδος (που άλλωστε το έμαθε από το προηγούμενο) ότι όχι μόνο το λογιστικό νούμερο που ανέφεραν ήταν κατασκευασμένο αλλά και ότι στην πραγματικότητα υπάρχει ταμειακό έλλειμμα.

Σταύρος Μαυρουδέας: Να ανοίξει ο δρόμος για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ

εφημ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν την ραγδαία άνοδο του πολιτικού αντι-ευρωπαϊσμού, δηλαδή της λαϊκής απέχθειας όχι μόνο προς το ευρώ αλλά και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.

Η στάση απέναντι στο ευρώ βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο επίκεντρο. Η ελληνική αστική τάξη και οι ευρωπαίοι πάτρωνες της έθεσαν πρώτοι το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ εκτιμώντας βάσιμα ότι αυτό θα λειτουργήσει τρομοκρατικά και θα παγώσει την πάνδημη απέχθεια στο Μνημόνιο. Αυτό πράγματι έχει λειτουργήσει μέχρι σήμερα και έτσι διατηρήθηκαν οι μνημονιακές δυνάμεις στην κυβέρνηση. Δύο στοιχεία στηρίζουν το δίλημμα αυτό. Πρώτον, ο ενδόμυχος φόβος πλατειών λαϊκών στρωμάτων εμπρός στο άγνωστο μίας ανεξέλεγκτης αλλαγής νομίσματος. Ο φόβος αυτός τροφοδοτείται από το δεύτερο και πιο κρίσιμο στοιχείο: την απουσία μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής αριστερής πρότασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία πρόταση χωρίς συνοχή που απλά χαϊδεύει αυτιά και παίζει τυχοδιωκτικά και με κατεστημένα συμφέροντα ενώ ουσιαστικά αποδέχεται την αστική κόκκινη γραμμή δηλαδή την παραμονή μέσα στην ΕΕ. Το ΚΚΕ δεν έχει καμία πρόταση και μεταθέτει όλες τις λύσεις στο σοσιαλισμό που θεωρεί ότι θα έλθει μάλλον με ευχέλαια. Τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για την διαμόρφωση ενός αριστερού μεταβατικού προγράμματος (δηλαδή την διαμόρφωση μίας ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης σοσιαλιστικής προοπτικής), απέχει αρκετά από αυτό.

Όμως όσο η Μνημονιακή στρατηγική αποτυγχάνει, η κρίση βαθαίνει και η φτωχοποίηση και η ανεργία απλώνονται σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα τόσο η ισχύς του εκβιασμού αυτού αποδυναμώνεται. Γι’ αυτό και αυξανόμενες λαϊκές μάζες αρχίζουν να τοποθετούνται εναντίον της ΕΕ και του ευρώ.

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εκείνες που αποβλέπουν σε μία φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Έξοδος από την κρίση ή η τελική φάση της ελληνικής τραγωδίας;-Σταύρος Μαυρουδέας

 www.stavrosmavroudeas.wordpress.com

Μετά την απόφαση της ΕΕ (Νοέμβριος 2012) – μετά από σκληρά ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια αλλά και εκβιασμούς προς την Ελλάδα – για εκταμίευση της δόσης των 31.5 δις αλλά και την πρόσφατη (Ιανουάριος 2013) εύκολη έγκριση της επόμενης δόσης των 9.5 δις, τα κυβερνητικά και συστημικά κέντρα επιδίδονται σε μία μανιασμένη προπαγανδιστική εκστρατεία να μας πείσουν ότι είναι ορατή η έξοδος από την κρίση. Υποστηρίζεται ότι επιτέλους (μετά από τρία Μνημόνια και αρκετές αναθεωρήσεις τους, σωρευτική μείωση του ΑΕΠ κατά 21% σε τρία χρόνια και ραγδαία καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής των εργαζόμενων) το Μνημόνιο επιτυγχάνει. Ιδιαίτερα προβάλλεται ότι μειώνονται (α) περισσότερο από το προβλεπόμενο το δημοσιονομικό έλλειμμα και (β) το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών τρεχουσών συναλλαγών. Έτσι ζητείται από το λαό να υπομείνει τις θυσίες που έχει κάνει (και να δεχθεί και άλλες που αναγκαστικά θα χρειασθούν όσο και αν διαψεύδονται δια κυβερνητικών χειλέων).

Πρόκειται για μία άθλια κυβερνητική και συστημική (είναι χαρακτηριστική η συμπόρευση ακόμη και «αντι-μνημονιακών ΜΜΕ) γκαιμπελική προπαγάνδα. Είναι χαρακτηριστική η απάτη όσον αφορά το πρωτογενές έλλειμμα. Αρχικά παρουσιάσθηκαν με πηχυαίους τίτλους τα στοιχεία του 10μήνου Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2012 όπου εμφανιζόταν για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 2,3 δισ. ευρώ. Μόλις μερικές μέρες μετά, με πιο σεμνούς τίτλους, παρουσιάσθηκαν τα συνολικά στοιχεία για το 2012 όπου βέβαια το πρωτογενές έλλειμμα ήταν 3.5 δις!!! Φυσικά αποκρύπτεται ότι με βάση τις ίδιες τις κυβερνητικές και τροϊκανές προβλέψεις η επίτευξη του στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 4,5% του ΑΕΠ (που υποτίθεται ότι θα μειώσει σταθερά και αυξητικά το λόγο χρέους προς ΑΕΠ) εκτιμάται πλέον ότι θα γίνει το 2016 αντί του 2014. Επίσης να υπενθυμίσουμε ότι η αλήστου μνήμης δυάδα Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου (του Βενιζέλου συνακολουθούντος) υποσχόταν επίσης πρωτογενή πλεονάσματα από το 2012. Ας δούμε γιατί πρόκειται για αστεία επιχειρήματα.

Ενότητα της Αριστεράς πάνω σε πρόγραμμα εξόδου από την ΕΕ – Σταύρος Μαυρουδέας

“Η απαλοιφή του χρέους δεν αρκεί για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία” τονίζει σε συνέντευξή του στην Ελευθερία Λάρισας, ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Σταύρος Μαυρουδέας και συμπληρώνει: “Εθελοτυφλούν τόσο οι επίσημες αναλύσεις όσο και διάφορες ψευδο-ριζοσπαστικές που θεωρούν την ελληνική απλά ως μία κρίση χρέους. Αντιθέτως, είναι μία πολύ πιο βαθιά δομική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού που προκύπτει από τις εσωτερικές αδυναμίες του και επιδεινώνεται λόγω της συμμετοχής του στην ΕΕ και όχι απλά στην ευρωζώνη”.

Via www.mao.gr

Μιλήσατε στην εκδήλωση της Λάρισας για την σύγκρουση δύο λόμπυ: Αυτό του λαού με εκείνο του ευρώ και της Ε.Ε., συνδέοντας την ατελείωτη λιτότητα με την ευρωπαϊκή πολιτική. Ωστόσο λιτότητα δεν έχουν μόνο τα κράτη που είναι στο ευρώ αλλά και άλλα (Ισλανδία, Αργεντινή, Ινδία κλπ). Πώς το σχολιάζετε; Έτσι κι αλλιώς διανύουμε μια εποχή γενικότερων περικοπών. Πώς το σχολιάζετε;

Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται εν μέσω της τέταρτης μεγάλης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης (με προηγούμενες αυτές του 1873, του 1929 και του 1973). Η σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ξέσπασε το 2007-8 χωρίς να την περιμένει κανένα σοβαρό συστημικό κέντρο αλλά ούτε και η κυρίαρχη νέο-συντηρητική Οικονομική Θεωρία. Η κρίση αυτή, αντίθετα με τις υποκριτικές κυρίαρχες αναλύσεις και τις επιπόλαιες ψευδο-ριζοσπαστικές ερμηνείες περί χρηματιστικοποίησης (δηλαδή ενός νέου «καπιταλισμού» που κυριαρχείται από τους τραπεζίτες και όπου οι «πτωχοί» καπιταλιστές είναι και αυτοί αντικείμενα εκμετάλλευσης), είναι μία βαθειά δομική κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας που ξεκίνησε από την πραγματική οικονομία και στη συνέχεια έκανε μετάσταση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η καπιταλιστική κρίση στην πραγματική οικονομία πηγάζει από την πτωτική τάση της καπιταλιστικής κερδοφορίας λόγω υπερβολικής ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος (που φυσικά έγινε σε βάρος των εργαζομένων). Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί την καταστροφή τμήματος της οικονομίας έτσι ώστε η τελευταία να ξανα-επιστρέψει σε εφικτά επίπεδα λειτουργίας. Το κόστος αυτής της καταστροφής το επωμίζεται μερικά το κεφάλαιο (καθώς οι πιο αδύναμες επιχειρήσεις κλείνουν) αλλά το επωμίζονται κυρίως οι εργαζόμενοι. Αυτοί πληρώνουν το κόστος της στήριξης της παραπαίουσας καπιταλιστικής κερδοφορίας με βάρβαρες περικοπές μισθών και κοινωνικής ασφάλισης και δραματική επιδείνωση των εργασιακών τους σχέσεων.

Αυτό κάνουν οι πολιτικές λιτότητας ανά τον κόσμο: μεταφέρουν το βάρος και τα κόστη της καπιταλιστικής κρίσης στους μόνους αθώους γι’ αυτήν, τους εργαζόμενους. Συνεπώς οι πολιτικές λιτότητας είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και αφορά και οικονομίες που ακολουθούν και μη-συντηρητικές οικονομικές πολιτικές (π.χ. Αργεντινή, Ισλανδία). Το τελευταίο συμβαίνει γιατί η λιτότητα επιβάλλεται από τις διεθνείς συνθήκες και την προηγηθείσα καταστροφή των οικονομιών τους από τις κυρίαρχες νέο-συντηρητικές οικονομικές πολιτικές. Δείχνει όμως ότι και τα περιθώρια για μία φιλολαϊκή οικονομική διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είναι ασφυκτικά μικρά, ασχέτως βουλήσεων.

Η συρρίκνωση της οικονομίας συνεχίζεται αμείωτη ενώ οι Μνημονιακοί συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα

 Tου Σταύρου Μαυρουδέα

Επιτέλους δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για το τρίτο τρίμηνο και – ω του θαύματος – η ύφεση φθάνει το 7.2%. Φυσικά ελέγχεται ως κακοήθης η σκέψη ότι καθυστέρησαν επίτηδες για να περάσει το διαβόητο νομοσχέδιο του ενός άρθρου και ο προϋπολογισμός του 2013 χωρίς αμφισβητήσεις για τις κυριολεκτικά αστείες προβλέψεις τους. Αν είναι δυνατόν! Οι Μνημονιακές κυβερνήσεις δεν κάνουν πλέον «ελληνικές στατιστικές», we are Europeans now.

Είναι φυσικά περιττό να θυμίσει κανείς τι έχουν κατά καιρούς προβλέψει τα διάφορα κυβερνητικά και ευρω-ενωσιακά σενάρια για την κυριολεκτική καθίζηση της ελληνικής οικονομίας λόγω των Μνημονίων. Όπως όλοι γνωρίζουμε έχουν πέσει τραγικά έξω υποτιμώντας την.

Αξίζει να επισημανθεί ότι το 3^ο τρίμηνο είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για την ελληνική οικονομία γιατί περιλαμβάνει την τουριστική περίοδο. Εάν αυτό πάει άσχημα τότε επηρεάζεται ιδιαίτερα η συνολική ετήσια επίδοση της. Θυμίζουμε επίσης ότι το 1^οτρίμηνο η οικονομία είχε συρρικνωθεί κατά 6.7% και το 2^ο τρίμηνο κατά 6.3%. Είναι προφανές ότι η αναθεωρημένη πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Μνημονιακού Προγράμματος (γιατί οι παλιότερες μόνο θυμηδία προκαλούν) για 6.5% ύφεση πάει περίπατο και η ελληνική οικονομία θα αγγίξει ξανά ύφεση της τάξης του 7% όπως πέρυσι (με όλα τα στατιστικά κολπάκια που έγιναν για να μην γράψει επτά εμπρός και – ξανά ω του θαύματος να περιορισθεί στο 6.9%). Μάλιστα καθώς τα μέτρα των 13,5 δις πέφτουν σχεδόν άμεσα στις ράχες μας η ύφεση θα επιδεινωθεί δραματικά το τελευταίο τρίμηνο. Οι προσδοκίες για γρήγορη εκταμίευση της δόσης είναι μάλλον αστείες: μάλλον η δόση θα δοθεί σε δόσεις. Επίσης, παρά τα κυβερνητικά και συστημικά φληναφήματα, ελάχιστο τμήμα της θα πάει στην οικονομία καθώς το μεγαλύτερο μέρος πάει στις τράπεζες, που ούτως ή άλλως κινδυνεύουν να αγορασθούν από ξένους έναντι πινακίου φακής ενώ θα έπρεπε να είναι ήδη ιδιοκτησία των ελλήνων φορολογουμένων που ξελασπώνουν κυριολεκτικά σαν υποζύγια τους χρυσοκάνθαρους ιδιοκτήτες τους. Οι τράπεζες θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν τα παραπαίοντα χαρτοφυλάκια τους – όπως κάνουν μέχρι σήμερα – και όχι να δώσουν ρευστότητα στην αγορά. Ακόμη και το αναλογικά πολύ μικρότερο τμήμα που θα πάει στην αποπληρωμή των οφειλών του Δημοσίου στους ιδιώτες δύσκολα θα βρει το δρόμο του στην πραγματική οικονομία καθώς οι τελευταίοι χρωστούν στις τράπεζες ενώ οι επενδύσεις είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Στην καλύτερη περίπτωση η δανειακή δόση θα αναστείλει τις επιπρόσθετες υφεσιακές επιπτώσεις των τελευταίων μνημονιακών περικοπών (που συνολικά υπολογίζονται έως 1-2% του ΑΕΠ).