Και εγένετο… ο πολιτικός φορέας Σχέδιο Β’

Στιγμές από τη Συνδιάσκεψη για το Σχεδιο Β΄ (18&19-5-2013)

Διαβάστε το ρεπορτάζ

Σχέδιο Β -Ολοκληρώθηκε η Συνδιάσκεψη

Η ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου 

Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας

 (…) Βλέπουμε τους νέους να φοβούνται να κάνουν οικογένεια και να φέρουν  παιδιά σε ένα κόσμο όλο ματαιώσεις και στερήσεις. Τους βλέπουμε να γυρίζουν ηττημένοι στο παιδικό τους δωμάτιο από το οποίο νόμιζαν ότι απελευθερώθηκαν. Τους βλέπουμε να γίνονται γέροι πριν από μας. Τους βλέπουμε να χάνουν από την αχρησία κάθε ικανότητα και ειδίκευση που με τόση προσπάθεια και πίεση απόκτησαν. Τους βλέπουμε να χάνουν το νόημα στη ζωή τους πριν ακόμα αρχίσει να γίνεται δική τους. Τους βλέπουμε να αποκαλύπτουν μετά δύο δεκαετίες ότι τελικά ο λύκος έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα. (….)

Σας ευχαριστώ κι εγώ όλες και όλους που είστε μαζί μας σε αυτή τη σημαντική για μας στιγμή.

Θα ήθελα να συμμεριστώ μαζί σας μερικές απλές σκέψεις.

Η Ελλάδα θα πεθαίνει για τα επόμενα σαράντα χρόνια

 Πρώτο: Είναι δύο συγγραφείς, έγκλειστοι ως νέοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιβιώσαντες, που έγραψαν για τις εμπειρίες τους εκεί. Ο Ούγγρος Ιμρε Κέρτες με τον «Άνθρωπο χωρίς πεπρωμένο» που του έφερε το Νόμπελ. Κι ο Ιταλός Πρίμο Λέβι με το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι».

 Τους αναφέρω γιατί έχουν ένα κοινό και εντυπωσιακό χαρακτηριστικό. Ενώ αφηγούνται για αυτό το τρομακτικό εργοστάσιο μαζικής εξόντωσης ανθρώπων, μιλάν με μια γλώσσα καθημερινότητας, στωικότητας, ρουτίνας και ηρεμίας. Το καθετί, ακόμα και οι θάλαμοι αερίων, συνηθίζεται και γίνεται ανεκτό. Σε άγριες συνθήκες μπορείς να περάσεις  τις «χαρές και τις λύπες των μικρών πραγμάτων».

 Στην Κρήτη υπάρχει η ευχή: «Ας μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις».

Αυτός είναι ο κίνδυνος σήμερα. Να περνάμε έξω από τα μαγαζιά με την «Αγορά Χρυσού» και να είναι σαν να περνάμε έξω από σουβλατζίδικα. Να διαβάζουμε για μια νέα αυτοκτονία και να είναι σα να διαβάζουμε το δελτίο καιρού. Να ακούμε ένα ναζιστή στη Βουλή και να είναι σα να ακούμε ένα βουλευτή. Να βλέπουμε τους άνεργους και να λέμε «έτσι είναι η ζωή».

 Όχι ότι δεν υπάρχει απόγνωση, οργή, επιθυμία για εκδίκηση. Υπάρχουν. Υπάρχει  όμως και κάτι άλλο. Η αίσθηση ότι δεν γίνεται τίποτε. Η μοιρολατρία. Η καθημερινότητα του συμβιβασμού με τον εξευτελισμό μας. Η φιλοσοφία «έτσι είναι ό κόσμος».

 Κι όμως ο κόσμος δεν είναι έτσι ούτε ήταν έτσι. Η ύφεση στην Ελλάδα εξελίσσεται στην πιο άγρια ύφεση σε ανεπτυγμένη χώρα τα τελευταία εκατό χρόνια.

 Το ακραίο υπόδειγμα κρίσης ήταν μέχρι τώρα η κρίση του 1929 στις ΗΠΑ με τις στρατιές των ανέργων και τα εργοστάσια φαντάσματα. Ο δείκτης αύξησης της ανεργίας στην Ελλάδα έχει ήδη φτάσει τον αμερικάνικο. Η χρονική διάρκεια της αύξησης ανεργίας και της μείωσης του ΑΕΠ έχει ήδη περάσει την αμερικάνικη.

Σάββατο 18/5 -Συνδιάσκεψη για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα ΣΧΕΔΙΟ Β.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Σάββατο, 18 Μαΐου και ώρα 7.00μ.μ ,  θα γίνει η παρουσίαση των εισηγήσεων για την  Συνδιάσκεψη  Συγκρότησης του ΣΧΕΔΙΟΥ Β  ως πολιτικού φορέα. Η Συνδιάσκεψη θα γίνει στο Περιστέρι: κτίριο  ΚΥΒΕ Περιστερίου, Εθνάρχου Μακαρίου  1,  ( εξυπηρετεί ο σταθμός του ΜΕΤΡΟ  Αγίου  Αντωνίου).
Το πρόγραμμα έχει ως εξής :

7.00μ.μ  :   Άνοιγμα

7.15μ.μ. : «Το Σχέδιο Β», εισήγηση του Τάσου Σταυρόπουλου, μέχρι τώρα γραμματέα της Πολιτικής Επιτροπής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής

7.45μ.μ :   Χαιρετισμοί  από συλλογικότητες της αριστεράς.

8.00μ.μ  : «(Δι-)έξοδος» από τον Θόδωρο  Μαριόλη, αναπληρωτή καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εκ μέρους της Οικονομικής Επιτροπής του ΜΑΑ

8.15μ.μ. : «Σχέδιο Β για το Κοινοβούλιο», συλλογική επεξεργασία της Πολιτικής Επιτροπής  και μελών του ΜΑΑ, παρουσίαση από τη Σοφία Κουκίδου, φοιτήτρια Ιατρικής

8.30μ.μ : «Ξεκινώντας ένα Σχέδιο Β για τη νεολαία», από τον Λεωνίδα Μωραΐτη, φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

8.45μ.μ : «Αναζητώντας την πατρίδα των παιδιών μας», παρέμβαση  από τον Αλέκο Αλαβάνο.

Κώστας Παπουλής: Πέντε διαπιστώσεις για το Σχέδιο Β

Η εισήγηση του Κ.Παπουλή στην Ημερίδα της Πρωτοβουλίας κατα του ευρώ και της Ε.Ε. , στις 24/4/2013

Πηγή: ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Θα βάλω πέντε σημεία πάνω στο ζήτημα, 5 διαπιστώσεις θα έλεγα, που καθιστούν απαραίτητη, την εφαρμογή του Σχεδίου Β.

Πρώτον: Γίνεται πολύ κουβέντα στην αριστερά για το ευρώ και την Ε.Ε. και μου κάνει εντύπωση, ότι ιδίως οι υποστηρικτές της παραμονής της χώρας, δεν απαντούν στο ερώτημα: Τι είναι η ζώνη του ευρώ και η Ε.Ε.;

Η Ε.Ε. είναι μία ιμπεριαλιστική ένωση, όμως ο ιμπεριαλισμός είναι κυρίαρχος και εντός της, με έντονα χαρακτηριστικά διευρυνόμενης πόλωσης κέντρου-περιφέρειας, που στην ζώνη του ευρώ παίρνουν χαρακτήρα δομικής κρίσης, του συστήματος του ευρώ. Η κρίση αυτή δύναται να λυθεί, είτε με απόλυτη κυριαρχία του κέντρου και ολοκληρωτική συντριβή της περιφέρειας, είτε με αποσχίσεις μελών, είτε με διάλυση του συστήματος στο σύνολό του.

Η Ε.Ε. (και πολύ περισσότερο η ζώνη του ευρώ), ορθά έχει χαρακτηριστεί, ως η περιοχή του κόσμου που λαμβάνει χώρα η υπερπαγκοσμιοποίηση, μια που εδώ, η ελευθερία κυκλοφορίας κεφαλαίων και εμπορευμάτων είναι καθολική, ενώ στην ζώνη του ευρώ έχει καταργηθεί και ο ρυθμιστικός και προστατευτικός μηχανισμός του εθνικού νομίσματος. Είναι λοιπόν ανοησία, να χαρακτηρίζεται η ύπαρξη εθνικού νομίσματος ως εθνική αναδίπλωση, ή εθνική «ανταγωνιστική» κίνηση, απέναντι σε άλλες εργατικές τάξεις. Το νόμισμα είναι ένας μηχανισμός, που βοηθάει, (δεν εξασφαλίζει), την διεθνή ισορροπία, όσον αφορά τουλάχιστον τον εξωτερικό τομέα της οικονομίας των εθνών-κρατών και κατά συνέπεια των εξωτερικών χρεών τους.

Η πρόσφατη ιστορία των εθνών, δείχνει, ότι καμία «αδύναμη» οικονομικά χώρα, δεν βελτίωσε την θέση της στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας -αλλά το αντίθετο- παραδιδόμενη στην αγορά, και στο χωρίς περιορισμούς διεθνές εμπόριο. Είναι να απορεί κανείς, για το τμήμα εκείνο της ελληνικής αριστεράς, που πριν μερικά χρόνια, συμμετείχε στο αυτοχαρακτηριζόμενο, ως κίνημα εναντίον της παγκοσμιοποίησης και εδώ παίρνει καθαρή θέση υπέρ του ευρώ και της Ε.Ε., δηλαδή υπέρ της υπερπαγκοσμιοποίησης.

Πόσο περισσότερο, που εδώ τίθεται και το θέμα της υπέρβασης μιας «ιστορικής» κρίσης, μιας εξόδου από μια οικονομική «παγίδα» που η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει. Σε ποιο μονοπάτι θα μπούμε; Υπάρχει μπροστά μας μια διχάλα: Ο ένας δρόμος είναι ο λευκός θάνατος, μιας ας πούμε «παγωμένης» Λετονίας της Μεσογείου. Ο δεύτερος, είναι ενός κοινωνικού, η και σοσιαλιστικού Μπουένος Άιρες.