Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και οι ΗΠΑ

Πηγή:  Εργατικός Αγώνας

Μια ακόμη επέτειος του πραξικοπήματος της 21η Απρίλη του 1967 και, όπως πάντα, εκδόθηκαν ανακοινώσεις των πολιτειακών παραγόντων, των κομμάτων, των μαζικών οργανώσεων. Από τα πολλά που μπορεί να σχολιάσει κανείς, προτίμησα να μείνω σε ένα που μου φαίνεται πολύ επίκαιρο: τον ρόλο των ΗΠΑ.

Για όσους έζησαν τα γεγονότα και τον απόηχό τους τις επόμενες δεκαετίες δεν χωρεί καμιά αμφιβολία πως οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα καθοδήγησαν τους πραξικοπηματίες. Ποιες ήταν οι επιδιώξεις ενός τέτοιου, τολμηρού σχεδιασμού;

1. Οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με την ελληνική άρχουσα τάξη είχαν θορυβηθεί από την άνοδο της επιρροής της ΕΔΑ η οποία, παρά τις επιμέρους διαφορετικές αποχρώσεις και τις αδυναμίες της, στην πραγματικότητα καθοδηγούνταν από το παράνομο τότε ΚΚΕ. Η ΕΔΑ είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση το 1958, ούτε δέκα χρόνια μετά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κρατήσει το υψηλό ποσοστό του 24,43%, ήταν βέβαιο ότι διέθετε μια αξιοπρόσεχτη δυναμική. Το 1964, η Ένωση Κέντρου η οποία πρωτύτερα είχε καρπωθεί ένα μέρος των ψήφων της ΕΔΑ, είχε καταγράψει σημάδια κάμψης. Στις δημοτικές εκλογές της χρονιάς εκείνης η ΕΔΑ έλαβε στην Αθήνα το 30%. Αυτό μόλις 15 έτη μετά την ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο.
2. Η κυρίαρχη τάξη και οι ΗΠΑ δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από τη διαφαινόμενη άνοδο του Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου καθώς επρόκειτο για μια πολιτική δύναμη ελεγχόμενη από αυτές. Δεν φοβούνταν ούτε την πιο ριζοσπαστική της εκδοχή υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρά τα όσα δημοσίως διέδιδαν. Είναι πια γνωστό ότι ο τελευταίος συνέτρωγε μια φορά την εβδομάδα με τον αμερικανό πρέσβη και αντάλλασσαν απόψεις…
3. Ανησυχούσαν οι κρατούντες για τη ραγδαία άνοδο του απεργιακού κινήματος στην Ελλάδα το οποίο, μαζί με την άνοδο της ΕΔΑ ήταν ένδειξη κοινωνικού αναβρασμού. Το 1960 υπήρξαν 56 χιλιάδες απεργοί. To 1965, έτος της μεγάλης πολιτικής κρίσης, καταγράφηκαν 964 χιλιάδες απεργοί. Το 1966 οι απεργοί σχεδόν διπλασιάστηκαν φτάνοντας το 1 εκατομμύριο 600 χιλιάδες ενώ μόνο το πρώτο τρίμηνο του 1967 ο αριθμός των συμμετεχόντων σε απεργία είχε φτάσει κιόλας τις 700 χιλιάδες. Επιπλέον, τα πολιτικά αιτήματα των απεργιών είχαν αρχίσει να κυριαρχούν συμπληρώνοντας τα οικονομικά. Ο κοινωνικός αναβρασμός κινδύνευε να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Εβραϊκή Κοινότητα Θεσσαλονίκης 80 χρόνια μετά – Ελένη Καρασαββίδου

via tvxs

-«Είστε νορβηγός;» ρωτά ο κύριος Balloon τον Peer Gynt του Ίψεν, σε ένα εμβληματικό κείμενο του. Κι εκείνος απαντά: «Ναι, εκ γεννήσεως αλλά με κοσμοπολίτικο πνεύμα. Όσον αφορά στην περιουσία την οποία έφτιαξα οφείλω να ευχαριστήσω την Αμερική. Την πλούσια βιβλιοθήκη μου τη χρωστάω στις νέες σχολές της Γερμανίας. Από την άλλη, από τη Γαλλία προμηθεύομαι τα γιλέκα μου, τους τρόπους μου και τον πνευματώδη χαρακτήρα μου, – από την Αγγλία την εργατικότητά μου, και μια οξεία αντίληψη του τι είναι προς όφελός μου. Οι Εβραίοι με έμαθαν την υπομονή. Μια γεύση του ότι μια καλή κουβέντα δεν κοστίζει τίποτα πήρα από την Ιταλία, – και μια φορά, σε ένα επικίνδυνο πέρασμα, για να συμπληρώσω το ζύγισμα των ημερών μου, προσέφυγα στο ατσάλι από τη Σουηδία.» (Πέερ Γκυντ, Πράξη IV)

 Ο Ίψεν, που θεωρούσε ότι το να είσαι ποιητής σημαίνει να βλέπεις και το να γράφεις σήμαινε να κλητεύεις εαυτόν σε δίκη και παίζεις τον ρόλο του δικαστή, δύσκολα θα υπεράσπιζε μια δικαιοσύνη στα όρια του «εγώ» ή της ανάπτυξής του, του «εμείς». Δημιούργησε έτσι έναν πολυπολιτισμικό ήρωα μέσα από τον επεξεργασμένο στον αργαλειό του Διαφωτισμού θεατρικό του μύθο. Αλλά στους προγενέστερους μύθους, τους ανεπεξέργαστους αρχαϊκούς μύθους της ανθρωπότητας, αυτούς που σώζονται στα παιδικά παραμύθια (σε αντίθεση με τα ενήλικα παραμύθια μιας πολιτικά ορθής γλώσσας) υπάρχει μια ισχυρή λογική αρνητικής διάκρισης: ο ξένος, του οποίου η όψη (ανάστημα, χρώμα, πολιτιστικά χαρακτηριστικά), οι κοινωνικές συμπεριφορές και οι ηθικές προαιρέσεις θεωρούνται επικίνδυνες, (ή αντίθετα σε πολύ ιδιαίτερες συνθήκες και αφού έχει ταπεινωθεί ή τιμωρηθεί και δεν «επιστρέφει» θεωρούνται πια «αποδεκτές»), στέκεται μονίμως «έξω κι απέναντι» από τα σύνορα του δικού μας κόσμου, της δικής μας ομάδας.

Ίσως δεν υπάρχει χώρος πιο προνομιακός για να φανεί η λειτουργία του από τις αναπαραστάσεις, και μέσα σε αυτές από τη γραφή. Προνομιακός χώρος ανίχνευσης της εικόνας του άλλου και των διαφόρων χαρακτηρισμών είναι η κατεξοχήν μορφή συμβολικής αναπαράστασης, ο χώρος της μυθοπλασίας της λογοτεχνίας, επειδή η γλώσσα της λογοτεχνίας πλούσια σε συνυποδηλώσεις, σε συμβολισμούς, σε μεταφορές και σε σχήματα εικονοποιϊας προσφέρεται κατά κάποιο τρόπο όχι μόνο για την αναπαράσταση της εικόνας του «άλλου» αλλά και για την αναπαραγωγή συμβόλων, στερεοτύπων με ιδιαίτερη ευκολία και άνεση σε ότι συνδέεται ή αφορά σε εθνικές και πολιτιστικές εικόνες (Αμπατζοπούλου Φ., 2001).

Ποιές είναι λοιπόν πλευρές της λογοτεχνικής αναπαράστασης των Εβραίων, που μπήκαν στο δίχως γυρισμό τρένο τον Μάρτη του 43 ταξιδεύοντας από το συγκλονιστικό εκείνη την εποχή (κι εξαιτίας της παρουσίας τους) Μεσογειακό λιμάνι της Σαλονίκης προς έναν φριχτό θάνατο;

Κώστας Δουζίνας:«Η Δημοκρατία στην Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο»

«Η κρίση στην Ελλάδα θέτει σοβαρές απειλές για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. (…) Η κυβέρνηση συνεχίζει να ανέχεται τη βία και τα κηρύγματα μίσους του νεοναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή. (…) Το Ευρωπαϊκό και το Συνταγματικό Δίκαιο παραβιάζονται επίμονα. (…) Είμαστε βαθιά ανήσυχοι ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ελευθερίες, για τα οποία οι Ελληνες έχουν αγωνιστεί για δεκαετίες, υπονομεύονται».

Το παραπάνω είναι απόσπασμα ενός ψηφίσματος που δημοσιεύτηκε την περασμένη βδομάδα στην εφημερίδα «Guardian» και έχει συγκεντρώσει ήδη περισσότερες από τρεις χιλιάδες υπογραφές Ευρωπαίων πολιτών. H πρωτοβουλία ανήκει σε μια ομάδα Ελλήνων του Λονδίνου και στηρίζεται από διανοουμένους διεθνούς κύρους, όπως ο George Bizos, ο βουλευτής Jon Cruddas, οι καθηγητές Κώστας Δουζίνας, Peter Mackridge, Donald Sassoon, Gillian Slovo κ.ά

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εφ.Συν.» ο πολιτικός φιλόσοφος και διευθυντής του Κέντρου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Birkbeck του Λονδίνου, Κώστας Δουζίνας, επισημαίνει πως το ζήτημα της απειλούμενης δημοκρατίας είναι σημαντικότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας και προειδοποιεί πως η κοινωνική πίεση είναι πλέον οριακή.

 Συνέντευξη στον Ματθαίο Τσιμιτάκη

-Η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον της οικονομικής κρίσης, εντούτοις διαθέτει μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Πιστεύετε στ” αλήθεια ότι κινδυνεύει η δημοκρατία;

«Περισσότερο και από την οικονομική επιβίωση της χώρας. Πρόκειται για μια αυξανόμενη απειλή που ξεκίνησε πριν από την οικονομική κρίση, όταν οικονομολόγοι και τεχνοκράτες άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για τις πολιτικές που θα ασκούνται στη χώρα. Πλέον οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από την κυβέρνηση και την τρόικα σε μυστικές διαβουλεύσεις, ενώ η περιθωριοποιημένη Βουλή άλλοτε καλείται να επικυρώσει αυτές τις αποφάσεις και άλλοτε όχι. Αυτό το πλαίσιο λειτουργίας έχει οδηγήσει σε παραβίαση βασικών κοινωνικών και οικονομικών ελευθεριών -κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συνεχής μείωση του κατώτατου μισθού, εισαγωγή των ΕΟΖ, στις οποίες δεν αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα, και απομείωση των βασικών συνθηκών διαβίωσης. Συνεπεία των παραπάνω έρχεται και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αστυνομία, διαβρωμένη από φασιστικά στοιχεία, προχωράει σε βασανισμούς, επιθέσεις σε διαδηλωτές, μετανάστες κ.ο.κ. Την ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, οι οποίες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την υφέρπουσα ξενοφοβία με αστυνομικές επιχειρήσεις, όπως ο Ξένιος Δίας».

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα alien που τρέφεται από τις πληγές της τραυματισμένης δημοκρατίας

του Γιώργου Πλειού*

Η αύξηση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Όσοι είναι ψύχραιμοι αναλυτές προσπάθησαν κυρίως να κατανοήσουν και να εξηγήσουν αυτό το γεγονός. Η συσσωρευμένη εμπειρία λειτούργησε σωστά σ’ αυτήν την περίπτωση γιατί το πρόβλημα είναι ακριβώς να κατανοήσει κάποιος τι έφταιξε, συνεπώς και τι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί το βήμα προς τη μεριά του ερέβους.

Κατ’ αρχήν, τι κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή; Είναι νεοναζιστικό; Η ΧΑ είναι χωρίς αμφιβολία ένα φασιστικό κίνημα, και όχι κόμμα, όπως άλλωστε αυτοαποκαλείται.  Όπως και άλλα φασιστικά κινήματα υιοθετεί τις περισσότερες από τις θέσεις της φασιστικής ιδεολογίας και του τρόπου δράσης των φασιστικών κινημάτων:

1) Tον ακραίο εθνικισμό. Εθνικιστές δεν είναι βέβαια μόνο οι φασίστες, αλλά ο φασιστικός εθνικισμός: α) κατανοεί το έθνος σαν μια αδιαίρετη ομάδα με  κοινή φυλετική καταγωγή, β) απορρίπτει οποιαδήποτε διαφοροποίηση που υπερβαίνει το έθνος – κάτι τέτοιο θεωρείται προδοσία που αξίζει σκληρή τιμωρία και γ) απορρίπτει τις κατακτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών όπως η δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα, η ισότητα των ανθρώπων κ.ά. στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Οι φασίστες δεν αναγνωρίζουν ότι είναι όλοι ίσοι (ανάπηροι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές κ.λπ.) ιδιαίτερα στην άσκηση πολιτικής και διεξάγει πόλεμο εναντίον όλων (bellum omium contra omnes). Δεν αναγνωρίζουν ως απαραβίαστα τα ατομικά δικαιώματα (λ.χ. της έκφρασης, της μετακίνησης, της περιουσίας κ.ά., ακόμα και της ζωής) πάντα στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Το αντίθετο μάλιστα, το εθνικό συμφέρον είναι το εργαλείο που επικαλούνται συχνά για την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων.

2) Η ΧΑ όπως κάθε φασιστικό κίνημα πιστεύει στον κοινωνικό δαρβινισμό, στην επικράτηση δια της πάλης, συνήθως δια της βίας, τόσο μεταξύ των ατόμων όσο και μεταξύ των εθνών. Απεχθάνεται τη δημοκρατία την οποία ταυτίζει, όπως η χούντα, με τη φαυλοκρατία και την πρόκληση δεινών και ταπεινώσεων για το έθνος. Ο πόλεμος είναι το μέσο για την ανύψωση του έθνους και οι εκπρόσωποί της είναι ειλικρινείς όταν λένε ότι η ειρήνη είναι το διάλειμμα ανάμεσα σε δυο πολέμους που αποσκοπούν σε τι άλλο – στην επέκταση των συνόρων. Ξεχνάνε βέβαια ότι κάθε φασιστικό καθεστώς τερματίστηκε με ποταμούς αίματος και αμέτρητους  νεκρούς.  Το κόστος της επικράτησης του φασισμού είναι πάντα αμέτρητες ανθρώπινες ζωές.

Ντανιέλ Γκερέν: »Η φαιά πανούκλα»

Γερμανία 1933: το κίνημα του εθνικοσοσιαλισμού έχει ήδη αναπτυχθεί. Οι Ναζί καταλαμβάνουν την εξουσία. Ο Γκερέν σ΄αυτό το βιβλίο παραθέτει με ένα γλαφυρό τρόπο και με επιτόπιο ρεπορτάζ, τις θέσεις και τις απόψεις τους. Με ρίσκο ακόμη και της ζωής του επισκέπτεται δύο φορές τη Γερμανία. Ιδιαίτερα τη δεύτερη φορά, κάνει το γύρο όλης της Γερμανίας με ποδήλατο, κρύβοντας τα ρεπορτάζ στους σωλήνες του ποδηλάτου του. Τα ρεπορτάζ αυτά δημοσιεύτηκαν το 1933 στη Γαλλία, χάρη στον Λέο Μπλουμ στην εφημερίδα «La Populaire». Πρόκειται για την αρχή του βιβλίου «Fascisme et grand capital» που κυκλοφόρησε το 1933.

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ντανιέλ Γκερέν: Η φαιά πανούκλα – Διαβάστε το

 

Διημερίδα:Ερμηνεύοντας την ιστορική εμπειρία του φασισμού στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Διημερίδα στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών  

13, 14 Μαρτίου 2013

AULA, Κτίριο Φιλοσοφικής Σχολής Ζωγράφου

http://historymeetings.blogspot.gr/

Η διημερίδα απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με σκοπό, κατά πρώτο λόγο, την ενημέρωσή τους για τη σύγχρονη επιστημονική συζήτηση γύρω από τη διδασκαλία ιστορικών θεμάτων σχετικών με το φαινόμενο του φασισμού. Κατά δεύτερο λόγο, αποσκοπεί στην ευαισθητοποίησή τους αναφορικά με την αντιμετώπιση αντιλήψεων και πρακτικών, οι οποίες εμφανίζονται στο σχολικό περιβάλλον και αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο φασισμό, ουδετεροποιώντας ή εξιδανικεύοντάς τον. Ο στόχος είναι ένας ανοιχτός και γόνιμος διάλογος με τους συναδέλφους των άλλων βαθμίδων της εκπαίδευσης και η χρήση των εργαλείων και της μεθοδολογίας, την οποία μας προσφέρει η επιστήμη της ιστορίας, ώστε, συμπλέκοντας την επιστημονική προσέγγιση με τη βιωμένη εμπειρία, να μελετήσουμε το θέμα με σφαιρικότητα και νηφαλιότητα. 

Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών-175 χρόνια λειτουργίας(1837-2012)-25 χρόνια στην Πανεπιστημιούπολη(1987-2012)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ, 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013
Α΄ Συνεδρία
15:00-15:30
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΑΚΗΣ (λέκτορας Ιστορίας, ΕΚΠΑ), Το σκεπτικό της διημερίδας
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
ΑΜΑΛΙΑ ΜΟΖΕΡ, καθ. Γλωσσολογίας, Κοσμήτωρ Φιλοσοφικής Σχολής, ΕΚΠΑ
ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, αν. καθ. Ιστορίας, Διευθύντρια Τομέα Ιστορίας, ΕΚΠΑ

15:30-16.30:Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ

Πρόεδρος: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΔΙΑ-ΛΑΛΑ, καθ. Ιστορίας, Αντιπρόεδρος Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΕΚΠΑ 
ΚΩΣΤΑΣ ΡΑΠΤΗΣ (επ. καθ. Ιστορίας, ΕΚΠΑ), Όψεις και εννοιολογήσεις του φασισμού στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου
ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ (καθ. Ιστορίας, ΕΚΠΑ), Είναι ο φασισμός ένα κλειστό ιστορικό φαινόμενο; 

CasaPound Italia: για τον φασισμό του 21ου αιώνα – Μάρκο Ζερμπίνο

Η  εκλογική επιτυχία, στη γειτονική Ελλάδα, ενός κόμματος όπως η Χρυσή Αυγή, που για πολύ καιρό ήταν περιθωριακό, κάτι θα έπρεπε να διδάξει και στην ιταλική Αριστερά. Μια ενδεχόμενη επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, στα πρότυπα της Ελλάδας, θα μπορούσε να αποτελέσει την κατάλληλη ευκαιρία ώστε η CasaPound να πάψει να ασχολείται με τον «πολιτισμό» και να περάσει στη δράση.

Ο φασισμός ήταν επανάσταση,

η μοναδική που συντελέστηκε πραγματικά

σε αυτή τη χώρα και, κατά τη γνώμη μου,

αντιπροσώπευε ένα προοδευτικό κοινωνικό όραμα,

μια άνθηση της τέχνης, της τιμιότητας, της ειρωνείας.

Gianluca Iannone

Περιοδικό λεύγα 8 

Φλωρεντία, 13 Δεκεμβρίου 2011. Είναι περίπου 12:30 το μεσημέρι όταν ο Gianluca Casseri, 50 ετών, παρκάρει το αυτοκίνητό του κοντά στην υπαίθρια αγορά της Πιάτσα Νταλμάτσια, στα βόρεια προάστια της πόλης, και κατευθύνεται με γρήγορα βήματα προς το σημείο όπου συνήθως κάθονται μόνο πλανόδιοι μικροπωλητές από την Αφρική. Μόλις φτάνει στο σημείο, ο άντρας πυροβολεί μερικές φορές με το ρεβόλβερ που κρατάει, ένα Μάγκνουμ 35 7. Στο έδαφος κείτονται τα άψυχα σώματα του Samb Modou, 40 ετών, και του Diop Mor, 54 ετών· δίπλα τους κείτεται βαριά τραυματισμένος ο Moustapha Dieng, 34 ετών. Ο Casseri επιστρέφει στο αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και απομακρύνεται βιαστικά. Θα ξαναεμφανιστεί δύο ώρες αργότερα, λίγο μετά τις 14:30, κοντά σε μια άλλη υπαίθρια αγορά της πόλης, αυτή του Σαν Λορέντσο. Εκεί, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, η ρατσιστική σφαγή συνεχίζεται: αυτή τη φορά πέφτουν τραυματισμένοι από τις σφαίρες του δολοφόνου ο Sougou Mor, 32 ετών, και ο Mbenghe Cheike, 42 ετών. Λίγο αργότερα, δύο αστυνομικοί εντοπίζουν τον Casseri στο υπόγειο της αγοράς, μέσα στο αυτοκίνητό του. Αυτός, όταν τους αντιλαμβάνεται, τραβάει ξανά το πιστόλι και, ταχύτατα, στρέφει την κάνη στο λαιμό του. Ύστερα τραβάει τη σκανδάλη.

Η σφαγή της Φλωρεντίας έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να επανέλθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας η ακροδεξιά οργάνωση CasaPound Italia (Οικία Πάουντ Ιταλία, Cpi), μέλος της οποίας, όπως έγινε γνωστό μετά τη σφαγή, ήταν ο Cassari. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο Gianluca Iannone, ιδρυτής και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, όσο και η παρέα του, που συνήθως είναι προσεκτικοί και επιδέξιοι χειριστές της επικοινωνίας, θα προτιμούσαν να μη βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ενώ τα πτώματα των θυμάτων είναι ακόμα ζεστά, η Cpi εκδίδει μια ανακοίνωση στην οποία «εφιστά την προσοχή όλων ώστε να μη συσχετίσουν την τραγωδία της τρέλας που σήμερα προκάλεσε δύο νεκρούς στη Φλωρεντίας με τις πολιτικές δραστηριότητες του κινήματος». «Στο dna της CasaPound Italia», σπεύδουν να διευκρινίσουν οι συναγωνιστές, «η ξενοφοβία δεν επικροτείται, όπως δεν έχει θέση και η ρατσιστική βία». 

Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο την ιστορία και την πολιτική δραστηριότητα της Cpi δεν εκπλήσσονται από τον εκνευρισμό και την ενόχληση των Iannone και σία για τα γεγονότα της Φλωρεντίας. Η CasaPound, προσπαθώντας εδώ και περίπου ένα χρόνο να προβάλει την εικόνα μιας οργάνωσης που τοποθετείται «πέρα» από τις «πεπαλαιωμένες» κατηγορίες της αριστεράς και της δεξιάς, μια πολιτική εμπειρία «αντικομφορμιστική», νεανική, εξεγερμένη και καινοτόμα ακόμα και μέσα στον χώρο της άκρας δεξιάς, ανέκαθεν απέρριπτε ως ψευδείς και προσχηματικές τις κατηγορίες για ρατσισμό, αντισημιτισμό, ομοφοβία και, γενικότερα, κάθε απόπειρα πολιτικών επιστημόνων ή των ΜΜΕ να την συσχετίσουν με την παραδοσιακή ιταλική δεξιά. Ορισμένοι κάπως επιφανειακοί ακαδημαϊκοί αφέθησαν να γοητευτούν από αυτή την «αυτοαφήγηση» που δημιούργησαν εκείνοι που, μεταξύ άλλων, αρέσκονται να αποκαλούνται «φασίστες της τρίτης χιλιετίας». Στη συνέχεια θα εξετάσουμε για ποιο λόγο το κίνημα του Iannone δεν παρουσιάζει καινοτόμα στοιχεία στο εσωτερικό του πανοράματος της ιταλικής άκρας δεξιάς. Για την ώρα, θα ξεκινήσουμε από μια απλούστερη ερώτηση: ποια είναι η CasaPound;

Η «Τελική Λύση» που οδήγησε στο «Ολοκαύτωμα»

Θάλαμος αερίων στο Άουσβιτς ,1941-1942

«Τελική Λύση», 20 Ιανουαρίου 1942

 Πρόκειται για το κωδικό όνομα του σχεδίου των Ναζιστών βάση του οποίου προχώρησαν στη συστηματική δολοφονία των Εβραίων στη Γερμανία και τις υπό κατάκτηση περιοχές. Αποτέλεσμα της υιοθέτησης της «Τελικής λύσης» δεν ήταν άλλο από το Ολοκαύτωμα. Ο τραγικός απολογισμός για την Εβραϊκή Κοινότητα της Ευρώπης ήταν περίπου έξι εκατομμύρια νεκροί άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Πηγή: tvxs

Οι φυλετικές πεποιθήσεις των ναζιστών ήταν εκφρασμένες από την ιδρυτική διακήρυξη του Κόμματος. Οι μη-Άρειοι λαοί και ιδιαίτερα οι Εβραίοι απειλούσαν την «καθαρότητα του γερμανικού λαού».

Αρχικά η πολιτική του Ναζιστικού καθεστώτος ήταν να ωθεί τους Εβραίους σε μετανάστευση εκτός της Γερμανίας. Τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων άρχισαν άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τους Ναζί.

David Olère, Les inaptes au travail*

Μποϊκοτάζ στις εβραϊκές επιχειρήσεις, αποκλεισμός των εβραίων από δημόσια αξιώματα και υποχρέωση να φορούν όταν κυκλοφορούν το άστρο του Δαβίδ. Τα μέτρα αυτά δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα για το ναζιστικό καθεστώς το οποίο προχώρησε ένα βήμα παραπάνω καταλήγοντας στη σκέψη να καταλάβει τη Μαδαγασκάρη και να την μετατρέψει σε «αποθήκη Εβραίων».

Η λύση εγκαταλείφθηκε επειδή το Γ’ Ράιχ δεν είχε ικανοποιητική ναυτική δύναμη. Αποφασίστηκε, τελικά, η «μετανάστευση» των Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και γκέτο. Παρά την πείνα και την εργασία στα κάτεργα ούτε αυτή η λύση απέδιδε το αποτέλεσμα που επιζητούσε το Ναζιστικό καθεστώς που ήθελε την άμεση λύση, δηλαδή την άμεση εξόντωση των Εβραίων.

Έτσι στις 20 Ιανουαρίου του 1942 συγκλήθηκε στο προάστιο του Βερολίνου, Wannsee, μια διάσκεψη, στην οποία ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, αρχηγός των υπηρεσιών ασφαλείας του Τρίτου Ράιχ, ενημέρωσε τους αξιωματούχους του καθεστώτος για την «Τελική Λύση» που είχε αποφασιστεί για το «εβραϊκό πρόβλημα».

Συγνώμη Σερντάρ

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου:Αντιφασιστική Συναυλία στο 7ο

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται στα σχολεία, μετρό κλπ

Αντιφασιστική Κίνηση στο 7ο

Αμπελόκηποι/Γκύζη/Πολύγωνο

Φασισμός σήμερα …

Για την ανεργία στην Ελλάδα του σήμερα, υπεύθυνοι είναι οι μετανάστες, σύμφωνα με τα ΜΜΕ και την κάθε κυβέρνηση. Προσπαθούν να στρέψουν την απογοήτευση του κόσμου και το φόβο για το αύριο στο μίσος και την αγανάκτηση απέναντι στον πιο αδύναμο. Μέσα από τη  μισάνθρωπη λογική, ότι η αιτία της εξαθλίωσης βρίσκεται στο διπλανό που δεινοπαθεί, κρύβεται η ιδεολογία του φασισμού, που έρχεται να δώσει απαντήσεις από το παρελθόν: βασανισμό μεταναστών, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ξυπνάει τα πιο ταπεινά ένστικτα του να βρεις έναν εχθρό στον πιο κοντινό σου, τον διαφορετικό και αφήνει ανέπαφους τους πραγματικούς φταίχτες: τους ισχυρούς και πλούσιους, μάλλον γιατί είναι Έλληνες βιομήχανοι και συμπατριώτες εφοπλιστές.

Οι φασίστες κάνουν τους μάγκες στους μετανάστες αλλά στα αφεντικά και την αστυνομία στέκονται προσοχή…

Ο λόγος των φασιστών και της Χρυσής Αυγής παρόλο που πολλές φορές, χρησιμοποιώντας ακραίο λαϊκισμό, φτάνει μέχρι και στην καταγγελία του συστήματος είναι κούφιος. Δεκάδες δηλώσεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής, αλλά και η στάση τους σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη βουλή είναι αποκαλυπτικές για τη θέση της απέναντι στους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. Η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος και του κράτους: Στηρίζει τις φοροαπαλλαγές προς τους πλούσιους, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (αρκεί αυτό να γίνεται σε Έλληνες επιχειρηματίες) και παράλληλα δε λέει κουβέντα για τους μισθούς πείνας, για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και όσων απολύονται, αλλά καταγγέλλει τις απεργίες (της Χαλυβουργίας, των εργαζόμενων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)

Αντιφασιστικά πούλμαν καράβια και τρένα για τις 19 Γενάρη

Σάμουελ Μπακ: Προσφέροντας μαρτυρία

19 Ιανουαρίου 2013

Διεθνής ημέρα αντιφασιστικής δράσης

Πηγή: Athensantifa19jan

Προσφέροντας μαρτυρία

Το όνομά μου είναι Σάμουελ Μπακ.

Είμαι Εβραίος και ζω στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αλλά γεννήθηκα στο Βίλνιους, όταν ανήκε στην Πολωνία.

Όταν γεννήθηκα, ο Χίτλερ καταλάμβανε την εξουσία στη Γερμανία.

Το 1933 τον προώθησαν κύματα βαθιάς δυσαρέσκειας και φρενιασμένου εθνικισμού.

Τεράστια πλήθη τον επευφημούσαν, σαν να ήταν Θεός.

Προτιμούσαν να αγνοήσουν το ακριβό τίμημα που συνόδευε μια τέτοια επιλογή.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ήμουν ένα αγόρι 5 ή 6 χρονών.

Και όλα αυτά τα απειλητικά γεγονότα συνέβαιναν πέρα από τα σύνορα της χώρας μου.

Στο όμορφο και φιλικό σπίτι μου η ζωή συνεχιζόταν όπως συνήθως.

Συχνά καθόμουν σε ένα καλοστρωμένο τραπέζι, περιβαλλόμενος από μια στοργική οικογένεια.

Και άκουγα αυτές τις λέξεις:

«Αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβεί εδώ…»

Δυο χρόνια μετά οι Ναζί όρμησαν στο διαμέρισμά μας.

Έσυραν τη μητέρα μου κι εμένα στο Γκέτο.

Δολοφόνησαν τον πατέρα μου, τον παππού και τη γιαγιά μου.

Δολοφόνησαν πολλά προσφιλή μέλη της οικογένειάς μου.

Δολοφόνησαν περίπου το 95% των Εβραίων της Λιθουανίας, το πιο υψηλό ποσοστό στην εξόντωση των 6 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης.

Δεν λυπήθηκαν αναρίθμητους Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές και άμαχο πληθυσμό γενικά – με μια λέξη, εκείνους που εμπόδιζαν την πορεία τους προς την καθολική εξουσία.

Σήμερα είμαι ένας από τους λίγους τυχερούς επιζώντες που μπορούν να προσφέρουν μαρτυρία. Το κάνω με την τέχνη μου, τις διαλέξεις μου και τα γραπτά μου.

Σήμερα, οποτεδήποτε οι παλιοί, απειλητικοί και οικείοι τόνοι οποιασδήποτε φασιστικής ή νεοναζιστικής νοσταλγίας επιστρέφουν,

είτε διακηρύσσονται στα αγγλικά, γαλλικά, εβραϊκά ή ελληνικά –

μια ανατριχίλα με διαπερνά.

Πότε θα ενημερωθούν οι λαοί; Πότε θα κοιτάξουν στον καθρέφτη της ιστορίας;

Πότε θα διδαχθούν από τα λάθη του παρελθόντος;

Γιατί το χειρότερο μπορεί να συμβεί εδώ, και πιο σύντομα από όσο νομίζουμε!

Σάμουελ Μπακ, Γουέστον, Μασαχουσέτη, 5 Ιανουαρίου 2013

Μιχαήλ Ρομ:Ο Αληθινός Φασισμός (Ντοκιμαντέρ)

Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. Η ματιά του σοβιετικού σκηνοθέτη χρησιμοποιεί το υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας για να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το ζήτημα του εκφασισμού των μικροαστών και της παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα τους, όχι με κριτήρια απαραιτήτως κοινωνιολογικά αλλά με την επικουρική βοήθεια της ψυχολογίας

via Εργατικός Αγώνας